21/7/2011 : Η ανακοίνωση της πρώτης επίσημης κρατικής χρεωκοπίας, εντός ευρωζώνης, με την ελεγχόμενη πτώχευση της Ελλάδας, ανοίγει τον δρόμο για την χρεωκοπία και των υπόλοιπων χωρών της ζώνης του ευρώ.
Ο ευήθης και ανίκανος ΓΑΠ είναι ο τρίτος πρωθυπουργός, μετά τον Χαρίλαο Τρικούπη και τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που οδήγησε την Ελλάδα στην χρεωκοπία. Όμως, ενώ οι δύο προηγούμενοι υπήρξαν ειλικρινείς και μίλησαν ξεκάθαρα για την χρεωκοπία της χώρας, ο τωρινός πρωθυπουργός εξακολουθεί να ισχυρίζεται - με μια οργουελλιανού τύπου διαστροφή των νοημάτων των λέξεων - ότι έσωσε την χώρα από την χρεωκοπία!!!
Το κείμενό μου αυτό, δημοσιεύτηκε στις 24/7/2011, ως σχολιασμός σε ένα άρθρο του κ. Σταύρου Λυγερού, που δημοσιεύτηκε στις 23/7/2011 στην "Καθημερινή" και το οποίο άρθρο αναδημοσιεύτηκε στο μπλογκ "Ινφογνώμων". Τα σχόλιά μου μπορείτε να τα δείτε στις παρακάτω ηλεκτρονικές διευθύνσεις : α) Στην "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", με τίτλο : "Η επιλεκτική χρεωκοπία και η μείωση του χρέους" http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_22/07/2011_1295844 θα δείτε τα σχόλιά μου, στην δεύτερη και τρίτη σελίδα των σχολίων, με την σειρά, που πρέπει, αφού επιλέξετε ταξινόμηση με ημερομηνία και πρώτα τα παλαιότερα και β) στο μπλογκ "Ινφογνώμων Πολιτικά", με τον ίδιο τίτλο http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/07/blog-post_4143.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29 . Δείτε τα σχόλιά μου της 24/7/2011 http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/07/blog-post_4143.html?showComment=1311513446208#c7201756856443521118 και http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/07/blog-post_4143.html?showComment=1311513491018#c958173595978467018 και http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/07/blog-post_4143.html?showComment=1311513539194#c3575938659043744647 και http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/07/blog-post_4143.html?showComment=1311513575831#c2006184902911993258 και http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/07/blog-post_4143.html?showComment=1311513620757#c4489435143310904629 και http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/07/blog-post_4143.html?showComment=1311513713861#c5285524349735407228 και http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/07/blog-post_4143.html?showComment=1311513762603#c6522747814719653867 και http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/07/blog-post_4143.html?showComment=1311513819916#c3377570257591496572 ).
Ας δούμε το κείμενο αυτό, με τα πρώτα συμπεράσματα από την απόφαση των ηγετών της ευρωζώνης, της 21/7/2011 :
Αυτή είναι η πραγματικότητα, που απεικονίζουν οι ανακοινωθείσες, από τους Οίκους Αξιολόγησης, υποβαθμίσεις της Ελλάδας στο status της επιλεκτικής χρεωκοπίας. Το γεγονός ότι δεν θα ενεργοποιηθούν τα CDS, σύμφωνα με την γνωμάτευση του αρμόδιου φορέα, προφανώς, ενδιαφέρει μόνον όσους κατέχουν τέτοιους τίτλους, αλλά αυτό το γεγονός δεν αλλάζει την πραγματικότητα, που έχει να κάνει με την πρώτη επίσημη, αν και ντροπαλή (λόγω της κωμικοτραγικής προσπάθειάς τους να την συγκαλύψουν, μέσω μιας πολύπλοκης, αντιφατικής και ασαφούς, ως προς τις λεπτομέρειές της, διαδικασίας υπαγωγής της Ελλάδας σε ένα καθεστώς ελεγχόμενης πτώχευσης, του οποίου οι κανόνες είναι υπό διαμόρφωση και υπό αναζήτηση, λόγω της πρωτοφανούς αυτής εμπειρίας, για μια χώρα της ευρωζώνης) χρεωκοπία και με το γεγονός ότι οι ευρωζωνίτες επέτρεψαν να γίνει κάτι τέτοιο, κάτω από την πίεση του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού.
Και φυσικά, όπως ανέφερα, αυτή η πρώτη επίσημη χρεωκοπία χώρας της ευρωζώνης αφορά την Ελλάδα. Και αυτό δεν είναι καθόλου λίγο και δεν αποτελεί μόνον έναν συμβολισμό, αλλά αποκαλύπτει και αυτό που συνέβαινε από τον Απρίλιο του 2010 και εξακολουθεί ακόμη να συμβαίνει, σχετικά με την Ελλάδα. Η χώρα μας έχει ουσιαστικά χρεωκοπήσει, έχοντας καταστεί αναξιόχρεη. Αυτό ήλθε να συγκαλύψει το Μνημόνιο του Μαΐου του 2010 (το οποίο ουσιαστικά αναγνωρίστηκε ότι απέτυχε πλήρως, ως προς τους στόχους του, κυριότερος των οποίων ήταν η γοργή επάνοδος της Ελλάδας στις αγορές, προς δανεισμό τον Απρίλιο του 2011, σύμφωνα με τους εξωπραγματικούς, μέχρι βλακείας, σχεδιασμούς του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών, το οποίο ουσιαστικά σχεδίασε το Μνημόνιο του Μαϊου του 2010) και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα του περασμένου Ιουνίου, το οποίο κουρελιάστηκε πλήρως, με την γριφώδη και ασαφέστατη απόφαση του Συμβουλίου της ευρωζώνης της 21/7/2011. (Ένα από τα ευτράπελα σημεία του μεσοπρόθεσμου προγράμματος του Ιουνίου του 2011 αφορούσε τα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις, τα οποία θα πάνε για την αποπληρωμή του χρέους του ελληνικού δημοσίου, τα οποία υπολογίζονταν στο ποσόν των 50 δισ. € και τα οποία η απόφαση των ηγετών επανυπολόγισε στα 28 δισ. € ποσόν το οποίο παραμένει φιλόδοξο – για ένα τέτοιο επίπεδο … μακρόπνοης συνέπειας μιλάμε, ως προς τους σχεδιασμούς και τους στόχους των ευρωζωνιτών και των ειδικών της γραφειοκρατίας, που απαρτίζουν το think tank, το οποίο σχεδιάζει και αποφασίζει το μέλλον όλων μας !!!).
Η ντροπαλή ομολογία των ευρωζωνιτών, για την ελληνική χρεωκοπία και η επισημοποίησή της, υπό την μορφή της ελεγχόμενης πτώχευσης της χώρας, με την επιβολή στον ελληνικό πληθυσμό ενός μοντέρνου καθεστώτος πεονίας, είναι επίσης σημαντική, επειδή το Μνημόνιο του Μαΐου του 2010 διαμορφώθηκε και υπογράφηκε, ακριβώς για να αποφευχθεί - υποτίθεται - η χρεωκοπία του ελληνικού δημοσίου (βέβαια, συγκάλυπταν το γεγονός ότι το Μνημόνιο ήλθε εκείνη την εποχή επειδή η χώρα είχε ουσιαστικά χρεωκοπήσει, αφού δεν μπορούσε, αυτοδυνάμως, να ανταποκριθεί στις δανειακές της υποχρεώσεις και το ίδιο το Μνημόνιο ήταν μια κάκιστη διαχείριση αυτής της ουσιαστικής χρεωκοπίας).
Την Ελλάδα, λοιπόν, οι ευρωζωνίτες την χρεωκόπησαν, έστω και αν δεν θέλουν να το παραδεχθούν (αυτό δεν αφορά την γερμανική κυβέρνηση, η οποία το επεδίωξε κιόλας, αν και υποχώρησε στις πιέσεις των άλλων εταίρων της και στις πιέσεις των τραπεζιτών). Και αυτό πρέπει να καταγραφεί, ως αλήθεια και ως ένα αντικειμενικό ιστορικό γεγονός : Η ευρωζώνη και το ίδιο το ευρώ χρεωκόπησαν και επισήμως την Ελλάδα.
Από εκεί και πέρα, το να λέμε ότι αυτές οι βαθμολογήσεις αφορούν μόνον τους Οίκους Αξιολόγησης και τίποτε περισσότερο, είναι άνευ ουσίας και είναι έξω από τους κανόνες του παιχνιδιού, αφού η Ε.Κ.Τ. όρισε τους Οίκους Αξιολόγησης και την βαθμολογία τους στα κρατικά και άλλα ομόλογα, ως κριτές, για το εάν τα ομόλογα αυτά θα γίνονται δεκτά από την ίδια. Ως εκ τούτου, αυτό που λένε οι Οίκοι αποτελούν κανόνα για την Ε.Κ.Τ. και την ευρωζώνη. Το ότι οι κανόνες αυτοί ήσαν κακοί και εσφαλμένοι είναι επίσης γεγονός, αλλά αυτό είναι ένα άλλης τάξεως ζήτημα, το οποίο έχει να κάνει με μια άλλη επίσης σκληρή αλήθεια, γύρω από την Ε.Κ.Τ. και τον κ. Jean-Claude Trichet, που υπέστησαν μια παταγώδη, τεράστιας σημασίας και ιστορική ήττα, ως αποτέλεσμα της απόφασης της 21/7/2011.
Η Ε.Κ.Τ. υποχρεώνεται, για πρώτη φορά, να αποδεχθεί, ως μέσα πληρωμών, τα κρατικά ομόλογα της Ελλάδας, παρά και ενάντια στο γεγονός ότι το ελληνικό δημόσιο θα βαθμολογηθεί ως κράτος υπό "μερική" ή "επιλεκτική" χρεωκοπία. Και αυτή η πράξη αποδεικνύει την εγκληματική ξεροκεφαλιά του κ. Τρισέ και της γραφειοκρατικής ελίτ της Ε.Κ.Τ., γύρω από το ότι τα ελληνικά κρατικά ομόλογα δεν θα γίνονταν δεκτά από 1/1/2011, ως μέσα πληρωμών, από την Ε.Κ.Τ., ένα γαϊτανάκι που ξεκίνησε τον Οκτώβριο - Νοέμβριο του 2009, αμέσως μετά την βλακώδη και πλήρως αψυχολόγητη ανακοίνωση από τους ΓΑΠ - Παπακωνσταντίνου ότι το ύψος του ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009 έφθανε στο 12,7% του ΑΕΠ και την άμεση υποβάθμιση των ελληνικών ομολόγων από τους Οίκους Αξιολόγησης, για να φθάσει σε αυτό το χάλι και η Ελλάδα και η ευρωζώνη, με την βοήθεια, φυσικά και της αντίστοιχης ξεροκεφαλιάς του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού, που αρνήθηκε επίμονα και συστηματικά (και εξακολουθεί ακόμα να αρνείται) την δημιουργία ενός θεσμικού τελικού εγγυητή των χρεών των κρατών της ευρωζώνης - περί της Ε.Κ.Τ. ο λόγος. Ενός εγγυητή, που, αν είχε υπάρξει, έστω και με μια απλή δήλωση της Angela Merkel τον Δεκέμβριο του 2009, θα είχε σταματήσει στην γέννησή της την ευρωζωνική κρίση και την ραγδαία εξέλιξή της. (Ο γερμανικός κυβερνητικός συνασπισμός υπέστη και αυτός μια μερική ήττα, αλλά εξακολουθεί να κρατάει όμηρο των διφορούμενων επιδιώξεων της γερμανικής ελίτ το σύνολο της ευρωζώνης, την οποία ένα κομμάτι αυτής της ελίτ την βλέπει ως μια χαμένη υπόθεση, ενώ ένα άλλο κομμάτι της παραμένει προσκολλημένο στην ευρωζώνη, την οποία φοβάται - και όχι άδικα - να εγκαταλείψει).
Το αστείο, επίσης στην όλη υπόθεση είναι (ένα αστείο το οποίο είναι συνάμα και τραγικό) η ιδιαίτερη μνεία, που κάνουν οι ηγέτες της ευρωζώνης στην «αύξηση της ανταγωνιστικότητας» της ευρωπαϊκής οικονομίας, ενώ είναι σαφές ότι αυτή η αύξηση της ανταγωνιστικότητας είναι που υποσκάπτει τα θεμέλια της ευρωζώνης επειδή δεν υπάρχει ένας μηχανισμός μιας επενδυτικής (ή/και καταναλωτικής) ανακύκλωσης των πλεονασμάτων της Γερμανίας στις ελλειμματικές χώρες, προκειμένου να αντιμετωπισθεί η κρίση, η οποία προήλθε και από την ανυπαρξία αυτού του μηχανισμού και από την μαζική διαφυγή εισοδήματος από τις ελλειμματικές χώρες προς τις πλεονασματικές και από τους αυτοματοποιημένους και μη ελεγχόμενους μηχανισμούς που ανακατένειμαν το δημιουργούμενο εισόδημα, υπέρ μιας μικρής μειοψηφίας, η οποία, αποταμιεύοντας το μεγαλύτερο μέρος του, το απέσυρε από την κατανάλωση, για να μπλοκαριστεί έτσι, σταδιακά, ο μηχανισμός της μετατροπής των αποταμιεύσεων σε επενδύσεις και το σύστημα να εισέλθει σε μια βαθιά ύφεση, από την οποία δεν μπορεί ακόμη να ξεφύγει, λόγω της απορρύθμισης των ελέγχων στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και λόγω της χαοτικής και εντελώς ανεπαρκούς θεσμικής συγκρότησης της ευρωζώνης, η οποία αποτελεί ακριβώς προϊόν αυτής της απορρύθμισης του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, αφού σε αυτήν η χρηματοπιστωτική ελίτ είναι εντελώς ανεξέλεγκτη, αφού επέτυχε το ανήκουστο : Να δημιουργηθεί μια Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία να εκδίδει νόμισμα, χωρίς να έχει προϋπάρξει μια αντίστοιχη ευρωπαϊκή κεντρική ομοσπονδιακή κυβέρνηση, η οποία να ελέγχει αυτή την τράπεζα και το νόμισμα που αυτή εκδίδει!
[Αυτό το χαώδες θεσμικό πλαίσιο, που χρεωκόπησε την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία (και θα εξακολουθήσει να χρεωκοπεί και άλλες χώρες) και το οποίο κατασκευάστηκε, προκειμένου να στηθεί ένα πεδίο, στο οποίο να αναπτυχθεί ο αγώνας για την αυξανόμενη ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών οικονομιών, που συμμετέχουν στην ευρωζώνη και να αποφευχθούν οι μεταβιβαστικές πληρωμές εντός αυτής, δηλαδή να μην υπάρξει ανακύκλωση των πλεονασμάτων των πλεονασματικών χωρών στις ελλειμματικές χώρες – μια ανακύκλωση η οποία είναι φυσιολογική και δεδομένη, μέσα στα πλαίσια ενός ομοσπονδιακού κρατικού μορφώματος, με κεντρική κυβέρνηση και πραγματική Κεντρική Τράπεζα (και όχι εικονική, όπως η Ε.Κ.Τ.) οδήγησε στην μεγάλη αύξηση της ανταγωνιστικότητας των γερμανικών προϊόντων και στην καταβαράθρωση των οικονομιών των χωρών της περιφέρειας (και όχι μόνον), με αποτέλεσμα την παρούσα κρίση, η οποία θα ενδυναμωθεί και θα οδηγήσει στην διάλυση της ευρωζώνης, αν συνεχισθεί η πολιτική της αύξησης της ανταγωνιστικότητας των οικονομιών των πλεονασματικών χωρών, χωρίς παράλληλη ανακύκλωση και αναδιανομή των δημιουργούμενων πλεονασμάτων στις ελλειμματικές χώρες. Αυτή η ανακύκλωση, τελικά, με χίλια βάσανα, θα γίνει, εάν οι ευρωζωνίτες θέλουν να κρατήσουν την ευρωζώνη ενωμένη. Διαφορετικά, η διαρκής και μη ανακυκλούμενη αφαίμαξη των οικονομιών των ελλειμματικών χωρών θα οδηγήσει τις χώρες αυτές, εκ των πραγμάτων, εκτός ευρωζώνης, με αποτέλεσμα της καταβαράθρωση και των πλεονασματικών χωρών, των οποίων η παραγωγή θα παύσει να βρίσκει αγοραστές στις ελλειμματικές χώρες. (Δείτε στο μπλογκ μου το κατατοπιστικό θέμα : "Γιατί η Γερμανία θα υποχρεωθεί να πληρώσει για τις χώρες της ευρωζωνικής περιφέρειας, αν θέλει να σώσει το ευρώ. (Οι μεταβιβαστικές πληρωμές από τις χώρες με πραγματική υποτίμηση, προς τις χώρες με πραγματική ανατίμηση, μέσα σε μια νομισματική ένωση)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/01/germania-kai-metavivastikes-pliromes.html ). Προφανώς, λοιπόν, οι ευρωζωνίτες ηγέτες δογματίζουν, ευρισκόμενοι κάτω από την επήρεια προκεϋνσιανών θεωρητικών κατασκευών, επιπέδου του αλήστου μνήμης «νόμου του Jean-Baptiste Say», ή/και ανοητολογούν, όταν κάνουν τέτοιου είδους αναφορές στην αναγκαιότητα για «αύξηση της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών οικονομιών», αφού αδυνατούν, ή/και στρουθοκαμηλίζουν και δεν θέλουν να δουν ότι, χωρίς ένα πρόγραμμα εκτεταμένων δημόσιων επενδύσεων στην ευρωζώνη, με το οποίο θα αναδιανέμονται και θα ανακυκλώνονται τα συνολικά πλεονάσματα της ευρωζώνης, η σώρευση των πλεονασμάτων στις πλεονασματικές χώρες, εις βάρος των ελλειμματικών χωρών, η οποία σώρευση θα επέρχεται, μέσα από την υμνούμενη αύξηση της ανταγωνιστικότητας, δεν θα κάνει τίποτε περισσότερο, από το να υπονομεύει την συνοχή της ευρωζώνης, μια συνοχή η οποία θα διαρραγεί, όταν οι ελλειμματικές χώρες στο σύνολό τους, ή κατά μόνας, θα αποφασίσουν ότι η παραμονή στην ευρωζώνη είναι ασύμφορη γι’ αυτές και όταν η Γερμανία θα αποφασίσει οριστικά ότι η ευρωζώνη είναι και για την ίδια, ασύμφορη και ουσιαστικά μια χαμένη υπόθεση].
Αλλά η επισημοποίηση της κοινής χρεωκοπίας της Ελλάδας έχει και μια εσωτερική πολιτική και ιστορική αξία. Ο ΓΑΠ και η κυβέρνησή του, όπως ήδη είπα, υπέγραψαν το Μνημόνιο, πέρυσι τον Μάϊο, για να αποφευχθεί - υποτίθεται - η χρεωκοπία της χώρας μας, για να μην μπει από τους Οίκους Αξιολόγησης στην κατηγορία "default", είτε αυτή ήταν "selective" ή "complete", ή "partial", η οποία κατηγορία προσδιορίζει την Ελλάδα ως επίσημα χρεωκοπημένη χώρα. Τα κυβερνητικά και δημοσιογραφικά παπαγαλάκια του ΓΑΠ, μάλιστα, διακήρυσσαν ότι δεν μπορεί ένας Γεώργιος Παπανδρέου να συνδέσει το όνομά του με μια χρεωκοπία, σαν αυτή του Χαρίλαου Τρικούπη, ούτε και να διαχειριστεί μια χρεωκοπία της χώρας, όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος το 1932. Έλεγαν όλοι αυτοί, μάλιστα, ότι ο ΓΑΠ θα υπέβαλε την παραίτησή του, σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, διότι μια χρεωκοπία της χώρας θα αποτελούσε δυσφήμιση για το πρόσωπό του και την ιστορία της οικογένειάς του (βέβαια, όλοι αυτοί απέκρυπταν ότι ο ΓΑΠ, με το Μνημόνιο, έπραττε αυτό, ακριβώς, που έλεγε ότι ήθελε να αποφύγει, υπογράφοντας την ουσιαστική χρεωκοπία της χώρας και προβαίνοντας σε μια άθλια διαχείρισή της). Τώρα, ουσιαστικά οι μάσκες έπεσαν και ο ΓΑΠ είναι ο πρωθυπουργός, που οδηγεί την χώρα σε μια τρίτη μεγάλη χρεωκοπία, μετά τους Χαρίλαο Τρικούπη και Ελευθέριο Βενιζέλο. Είναι ο τρίτος και ο χειρότερος και τούτο διότι οι προηγούμενοι δεν την περίμεναν, αφού η οικονομική κρίση τους βρήκε στην εξουσία, ενώ εκείνος οδήγησε την Ελλάδα στην χρεωκοπία, γνωρίζοντας την ύπαρξη της μεγάλης οικονομικής ύφεσης του 2008 και τις επιπτώσεις της στην ελληνική οικονομία το 2009. Αυτή η απλούστατη ιστορική πραγματικότητα θα κυνηγάει, πάντοτε, τον ΓΑΠ, ο οποίος, όντας εντελώς ακατάλληλος, για κακή τύχη της χώρας, βρέθηκε στο τιμόνι της διακυβέρνησης του τόπου στην πιο δύσκολη στιγμή των τελευταίων 60 χρόνων της ελληνικής ιστορίας. Και αυτό δεν χρειάζεται να αποσιωπηθεί, διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε τα ιστορικά διδάγματα. Και βασικό ιστορικό δίδαγμα είναι ότι η επιλογή πρωθυπουργού δεν μπορεί να γίνεται ελαφρά τη καρδία, ούτε και η διαχείριση των πραγμάτων της χώρας είναι δυνατόν να αφήνεται στον αυτόματο πιλότο.
Από εκεί και πέρα, μια πρώτη ανάγνωση των γριφωδών και ασαφών προβλέψεων της Απόφασης των ηγετών της ευρωζώνης της 21/7/2011 είναι πλήρως απογοητευτική, παρά το γεγονός ότι έδειξαν ότι προσπαθούν να μην διαλύσουν το μαγαζί.
Ας δούμε το περίφημο «Σχέδιο Marshall»: Ουδείς νέος πόρος, που θα χρηματοδοτήσει αυτό το σχέδιο, προβλέπεται. Μόνη αναφορά γίνεται στις υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, στην τεχνική βοήθεια ευρωπαϊκών κρατών, στην δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής Ομάδας Εργασίας, για την αξιοποίηση των ευρωπαϊκών κονδυλίων, που ήδη υπάρχουν και τα οποία είναι προφανώς ανεπαρκή. Νέα ποσά λοιπόν, δεν προβλέπονται, ενώ η τεχνική βοήθεια των ευρωπαϊκών κρατών περισσότερο μπορεί να έχει να κάνει με την «αξιοποίηση», δηλαδή την εκποίηση της ελληνικής δημόσιας περιουσίας και όχι με οποιαδήποτε αναπτυξιακά προγράμματα. Αλλά χωρίς νέο χρήμα, δουλειά δεν πρόκειται να γίνει.
Η απόφαση κάνει αναφορά στην ανάγκη ενίσχυσης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, γεγονός που παραπέμπει στα προβλήματα ρευστότητας που θα αντιμετωπίσει Με αυτό τον κομψό τρόπο οι ευρωζωνίτες αποδέχονται ότι η λύση, που προκρίνουν βασίζεται στο selective default , δηλαδή στην χρεοκοπία των ελληνικών κρατικών ομολόγων, που από μόνο του αποτελεί πιστωτικό γεγονός.
Το αστείο στην όλη υπόθεση βρίσκεται στο γεγονός ότι η απόφαση της 21/7/2011 επιβραβεύει τον ΓΑΠ, για τα μέτρα που έχει λάβει, με το πρώτο Μνημόνιο και για την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου και ενώ τα χαρακτηρίζει, ως μέτρα απαραίτητα για την αντιμετώπιση της κρίσης, αποδέχεται ότι αυτά δεν αρκούν για το ξεπέρασμά της. Γι’ αυτό και χορηγεί νέο … δάνειο στην χώρα, ύψους 109 δις. € (από τον EFSF αυτήν την φορά, όπως η Πορτογαλία και η Ιρλανδία), για να αποπληρώσει τα προηγούμενα δάνεια!!! Φορτώνει, δηλαδή, νέα χρέη στην ήδη υπερχρεωμένη Ελλάδα, εξακολουθώντας να καθιστά το ελληνικό δημόσιο χρέος μη βιώσιμο και αδύνατο να αποπληρωθεί, παρά το «χαμηλό» επιτόκιο, γύρω στο 3,5%, (δεν είναι καθόλου χαμηλό το επιτόκιο αυτό για την υπερχρεωμένη Ελλάδα, η οποία δεν μπορεί να αποπληρώσει αυτά τα δάνεια, λόγω του γεγονότος ότι δεν μπορεί να πληθωρίσει το χρέος της, αφού δεν τυπώνει νόμισμα, όπως έπραττε επί δραχμής, ούτε μπορεί, λόγω του σκληρού ευρώ, αλλά και των μέτρων λιτότητας, να έχει εκείνες τις εισπράξεις, που θα της επέτρεπαν να αποπληρώσει αυτό το χρέος) και παρά την χρονική επιμήκυνση της αποπληρωμής του νέου δανείου σε ένα χρονικό βάθος 15, 30 ή και 40 ετών. (Τα παλαιά δάνεια του Μνημονίου θα παραμείνουν με το απαγορευτικό επιτόκιο του 6%).
Στην πραγματικότητα, δηλαδή, το υποτιθέμενο κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι περισσότερο ένα κούρεμα στα λόγια, παρά στην πράξη. Ούτως, ή άλλως, ακόμα και αν πραγματοποιηθεί αυτή η πρώτη αναδιάρθρωση χρέους σε χώρα της ευρωζώνης, αυτή είναι αναξιόλογη και άνευ ουσίας, αφού το ελληνικό δημόσιο χρέος θα παραμείνει υπέρογκο και θα αυξηθεί, έστω και με μικρότερη ταχύτητα (αν και αυτή η σμίκρυνση της αυξητικής ταχύτητας του ελληνικού δημόσιου χρέους δεν είναι δεδομένη), από ότι έως τώρα, αφού – αν πραγματοποιηθούν οι υπολογισμοί των ευρωζωνιτών, το ελληνικό δημόσιο χρέος σε μια τετραετία περίπου, αντί για 160% του ΑΕΠ, θα αντιστοιχεί στα 149% του ΑΕΠ. Πιάσε το αυγό, δηλαδή και κούρεψέ το!. Το ελληνικό δημόσιο χρέος συνεχίζει και μετά την απόφαση της 21/7/2011, να είναι μη βιώσιμο, θα παραμείνει ένας τεράστιος βραχνάς και θα εξακολουθεί να πνίγει την ελληνική οικονομία, για δεκαετίες, ενώ η χώρα θα εξακολουθεί να παραμένει διασωληνωμένη στην Ε.Κ.Τ. και στον EFSF, χωρίς πρόσβαση στις αγορές, τουλάχιστον μέχρι το 2020 (και βάλε), αν δεν αλλάξει κάτι το ουσιαστικό, τόσο στο ίδιο το ύψος του χρέους, (ο Βρετανός υπουργός Οικονομικών ήταν ωμός και σαφής προς τους ευρωζωνίτες, λέγοντάς τους ότι πρέπει να το πάρουν απόφαση ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος πρέπει να υποστεί ένα γενναίο κούρεμα, αν θέλουν να είναι αποτελεσματικοί) – στην πραγματικότητα η μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, πρέπει να υπερβεί το 70% του συνολικού του ποσού, αν επιθυμούν να το καταστήσουν βιώσιμο, διότι η χώρα μας (από το ποσόν των 345 δισ. €, που χρωστάει τώρα, ένα χρέος το οποίο είναι ένα καθαρά ανατοκιστικό/επιτοκιακό χρέος, κατά 85%, έως 90% αυτού του χρέους, πρόκειται, δηλαδή, για ένα καθαρά τοκογλυφικό χρέος, το οποίο πρέπει να παύσει να εξυπηρετείται), μπορεί να εξυπηρετήσει ένα δημόσιο χρέος, της τάξεως των 35 δισ. €, έως 60 δισ. €, το πολύ και αυτό είναι εντελώς αμφιλεγόμενο, λόγω του γεγονότος ότι δεν έχει ένα μαλακό νόμισμα, για να το εξυπηρετήσει, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Αργεντινή χρεωκόπησε με ένα δημόσιο χρέος της τάξεως του 40% του ΑΕΠ και η Πορτογαλία, με ένα δημόσιο χρέος πολύ κάτω του 100% του ΑΕΠ - αλλά και στο ευρώ, το οποίο όσο παραμένει σκληρό, δεν πρόκειται να δώσει την δυνατότητα στην Ελλάδα όχι μόνο να αποπληρώσει τα χρέη της, αλλά ούτε καν να επιβιώσει με μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Δεν είναι δυνατόν το ευρώ να αποτιμάται στα 1,40 δολλάρια, ενώ η πραγματική του ισοτιμία βρίσκεται στα 0,95 δολλάρια. Με αυτή την ισοτιμία στην οποία τώρα διακυμαίνεται, ουδείς εχέφρων μπορεί να περιμένει ότι η Ελλάδα (και οποιαδήποτε άλλη χώρα της περιφέρειας – και όχι μόνον αυτής αλλά και μεγάλων χωρών - όπως της Ιταλίας, ή της Γαλλίας - της ευρωζώνης) θα μπορέσει να επιβιώσει.
Ας δούμε τώρα το άλλο αξιοπερίεργο της απόφασης της 21/7/2011 : Ξαφνικά, στην απόφαση αυτή γίνεται αναφορά σε δάνεια, για την Ελλάδα, από τις ευρωπαϊκές τράπεζες, οι οποίες θα δώσουν 39 δισ. €. Όμως πως και για ποιόν λόγο και με ποια κίνητρα, θα πράξουν κάτι τέτοιο οι ουσιαστικά πτωχευμένες ευρωπαϊκές τράπεζες και πως θα πεισθούν να δανείσουν την Ελλάδα που έχει πτωχεύσει (και πως, όλοι αυτοί μαζί, θα πείσουν τους Ευρωπαίους φορολογουμένους να τους χρηματοδοτούν) , όλα αυτά είναι ένα παραδοξολογικό σχήμα, το οποίο ουδείς εξηγεί το πως θα λάβει σάρκα και οστά, αφού τα αναφερόμενα στην απόφαση, περί συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα στην ενίσχυση της Ελλάδας και στο «εθελοντικό» κούρεμα των απαιτήσεών τους, είναι προϊόν της φαντασίας των ευρωζωνιτών ηγετών, το οποίο κούρεμα, αν λάβει χώρα, είναι, όπως έγραψα παραπάνω, εντελώς αναξιόλογο και παντελώς ανεπαρκές – ουσιαστικά είναι μια ασπιρίνη σε έναν καρκινοπαθή ευρισκόμενο στο τελικό στάδιο της ασθένειας – γεγονός το οποίο θα χειροτερεύσει τα πράγματα. (Δείτε στο μπλογκ μου το θέμα : «Το ελληνικό δημόσιο χρέος και τα σαθρά θεμέλια των ευρωπαϊκών τραπεζών» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/07/epanakefalaiopoiisi-eurotrapezon.html ).
Αλλά το εντελώς τραγελαφικό στοιχείο της απόφασης των ηγετών της ευρωζώνης της 21/7/2011, βρίσκεται στο τμήμα της εκείνο, το οποίο ξεκαθαρίζει ότι οι τράπεζες καλούνται να συμμετάσχουν στον δανεισμό της Ελλάδας και μόνον της Ελλάδας και ουδεμίας άλλης χώρας της ευρωζώνης, αφού η ευρωπαϊκή χρηματοπιστωτική ελίτ θα κατέρρεε, άμεσα αν μάθαινε ότι σχεδιάζεται θα επιβληθεί κούρεμα και στα ομόλογα των υπόλοιπων κρατών της ευρωζώνης. Φυσικά, αυτό το κομμάτι της απόφασης την καθιστά θνησιγενή και άνευ αξίας επειδή ξεκαθαρίζει πως όσα περιλαμβάνονται στην απόφαση αυτή δεν ισχύουν ούτε για την Ιρλανδία, ούτε για την Πορτογαλία, ούτε για Ισπανία, ούτε για την Ιταλία. Δεδομένο, λοιπόν, είναι ότι οι γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές αγορές θα κάνουν παίγνια γύρω από το περίφημο άρθρο 7 της απόφασης της 21//7/2011, που προβλέπει ότι όσα ισχύουν για την Ελλάδα, δεν θα ισχύσουν για τα άλλα κράτη της ευρωζώνης και γύρω από το πως θα συρθεί η ΕΕ σε έναν ακόμα κατεξευτελισμό, ο οποίος θα εδράζεται, εκ νέου, στις δύο εναλλακτικές διεξόδους για την ευρωζώνη : Ή διατήρηση και εμβάθυνσή της, με επέκταση και στις υπόλοιπες χώρες, όλων των ρυθμίσεων, που ισχύουν για την Ελλάδα, ή άρνηση αυτής της επέκτασης και διάλυση της ευρωζώνης, εάν κυρίως η Γερμανία και οι πλεονασματικές χώρες δεν δεχθούν να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, για να μπορέσουν ο EFSF (τα ομόλογα του οποίου είναι ήδη τοξικά και αναξιόπιστα, ενώ το budget του είναι εντελώς ανεπαρκές για την δουλειά που θέλουν να του δώσουν, δηλαδή την επαναγορά ομολόγων) και η ΕΚΤ να χρηματοδοτήσουν ένα τεράστιας έκτασης εγχείρημα, το οποίο θα κοστίσει ουκ ολίγα τρισεκατομμύρια ευρώ, υποχρεούμενες σε μαζική ανακύκλωση, όχι μόνον των πλεονασμάτων τους, αλλά και ποσών που μπορεί και να υπερβαίνουν τα πλεονάσματα αυτά.
Υπό το φως των παραπάνω λεχθέντων, η όλη υπόθεση της απόφασης της 21/7/2011 (πέρα από το γεγονός ότι δείχνει ότι δεν έχουν ακόμα αποφασίσει την διάλυση της ευρωζώνης και ότι προσπαθούν να την διασώσουν, συντηρώντας, όμως, εκ παραλλήλου, την χαοτική θεσμική της συγκρότηση, αφού, κυρίως, η Γερμανία, αλλά και η Γαλλία και οι άλλες χώρες αρνούνται να αποδεχθούν την παραχώρηση του συνόλου, σχεδόν, της εθνικής τους κυριαρχίας, σε κυβερνητικά όργανα ενός ευρωπαϊκού ομοσπονδιακού μορφώματος, το οποίο θα υποκαταστήσει την θεσμικά ανεπαρκή ευρωζώνη) είναι άνευ αξίας, ή είναι ευτελούς αξίας.
Με αυτά τα δεδομένα, η νέα χρηματοπιστωτική κρίση στην ευρωζώνη, η οποία θα θέσει, εκ νέου, το υπαρξιακό πρόβλημα αυτής της χαοτικής νομισματικής ένωσης, η οποία δεν έχει μπορέσει, ούτε καν να μετασχηματισθεί σε οικονομική ένωση, είναι προ των πυλών και η έλευσή της είναι, απλώς ζήτημα χρόνου…"
Σχόλια