Ζώνη του Euro : Να μείνει η Ελλάδα, ή όχι; Η έξοδος πρέπει να αντιμετωπισθεί μόνον ως έσχατη λύση.

Στο e-rooster.gr και στην συζήτηση, για το άρθρο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου "Καθαρές κουβέντες για την οικονομία" έγραψα - στις 20 Ιανουαρίου 2010 - το παρακάτω σχόλιο http://e-rooster.gr/01/2010/2106#comment-127878, γύρω από το ευρώ και την παραμονή, ή μη, της χώρας μας στην ευρωζώνη. Εν όψει των εξελίξεων που ακολούθησαν, καλόν είναι να δημοσιεύσω και εδώ το σχόλιό μου αυτό, που είναι πάντοτε επίκαιρο :


''Δεν είναι μπαμπούλας η επιστροφή στην δραχμή. Θα ήταν μια λύση, αλλά και αυτή θα ήταν μια δύσκολη λύση.



Και είναι μια δύσκολη λύση, διότι δεν έχουμε σοβαρή πολιτικοοικονομική και κοινωνική ελίτ.


Αν είχαμε μια σοβαρή στην συμπεριφορά της ηγεμονεύουσα ελίτ, δεν θα χρειαζόταν να μπούμε και στην ζώνη του ευρώ, στην οποία μπήκαμε με απατηλές μεθοδεύσεις των Παπαδήμου, Γκαργκάνα και Σημίτη, την στιγμή που το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας ήταν πολύ πάνω από το 3% του ΑΕΠ, που απαιτούσε η Συνθήκη (ορθότερα : ο ζουρλομανδύας) του Μάαστριχτ, έχοντας φθάσει πάνω από το 6% του ΑΕΠ το 2001 – 2002.


Μπήκαμε, λοιπόν, με απατεωνίστικες πρακτικές και οι Ευρωπαίοι μας ανέχθηκαν να μπούμε, σε μια εποχή παχιών αγελάδων και με φρούδες υποσχέσεις της ελληνικής ελίτ ότι θα συμμαζέψουμε τα πράγματα.


Κάτι τέτοιο δεν έγινε τότε και μας ζητούν τώρα – σε εποχές ισχνών αγελάδων – να κάνουμε αυτό που δεν κάναμε τότε που όλα ήσαν ευνοϊκά.

Φυσικά αυτό που ζητούν είναι λάθος και εξωπραγματικό, διότι δεν μπορείς να ασκείς περιοριστική πολιτική σε εποχές ύφεσης.


Και γι’ αυτό η επιστροφή στην δραχμή θα ήταν μια συνετή κίνηση και θα αποδεικνυόταν σωτήρια (η Δανία και η Σουηδία π.χ. δεν βλάφτηκαν από το γεγονός ότι δεν εισήλθαν στην ευρωζώνη), αν είχαμε μια συνετή, σοβαρή και κοινωνικά υπεύθυνη ηγεμονεύουσα πολιτική και οικονομική ελίτ.


Δεν έχουμε, όμως και αυτό καθιστά δύσκολα τα πράγματα και το ευρώ ένα μη οθνείο μεν νόμισμα, αλλά δύσκολο, δε, να αντικατασταθεί από την παλιά, καλή και δική μας δραχμή…


Η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα μπορούσε, λοιπόν, να ήταν η λύση του δράματος.


Καλύτερα θα ήταν, όμως, να μην είχε εισέλθει η χώρα στην ζώνη του Ευρώ, αφού δεν είχε τις προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο. Αλλά αυτό είναι πια ιστορία και αφορά τις απατηλές μεθοδεύσεις των Σημίτη, Παπαντωνίου, Χριστοδουλάκη και Παπαδήμου, που μαγείρεψαν τα στοιχεία και οδήγησαν την χώρα απροετοίμαστη σε ένα εγχείρημα, το οποίο ήταν, όπως φαίνεται, πάνω από τις δυνάμεις της.


Αλλά και η έξοδος από την Ευρωζώνη δεν είναι κάτι εύκολο πια. Πριν την έλευση της ύφεσης, τον Σεπτέμβριο του 2008 μπορούσε να γίνει περισσότερο εύκολα. Τώρα, μέσα στην δίνη της ύφεσης, η οποία δεν έχει ορατό τέλος, η έξοδος από το Ευρώ και η επαναφορά της παλαιάς καλής μας δραχμής αποτελεί επίσης ένα δύσκολο εγχείρημα.


Δεν υπάρχουν τα εχέγγυα ότι το ελληνικό πολιτικό προσωπικό και η ελληνική κοινωνικοοικονομική ελίτ μπορούν να φέρουν σε πέρας ένα τέτοιο εγχείρημα.


Γι’ αυτό, στην παρούσα φάση, αποτελεί ρεαλιστική επιλογή η παραμονή στην ζώνη του Ευρώ και η διαμόρφωση πολιτικών συμμαχιών, εντός της Ευρωζώνης, για την αλλαγή της νομισματικής πολιτικής της ΕΚΤ των Γερμανών και του Τρισέ, με την εγκατάλειψη της αδιέξοδης πολιτικής του σκληρού Ευρώ και την υιοθέτηση πολιτικών, που θα στηρίζουν την στήριξη της συναθροιστικής ζήτησης, με εκτεταμένες δημοσιονομικές πολιτικές, προκειμένου να εξέλθει η Ε.Ε. από την στασιμότητα στην οποία έχει περιέλθει η οικονομία της και να αρχίσει η διαδικασία επαναφοράς της ανάπτυξης, με μαζικά προγράμματα δημοσίων επενδύσεων και στήριξης της συνολικής κατανάλωσης.


Αυτές οι πολιτικές συμμαχίες είναι δυνατές, με την απόσπαση της Γαλλίας από την επιρροή των ευρωτραπεζιτών και ειδικά των χρηματοοικονομικών elites της Γερμανίας. Το σενάριο αυτό είναι ρεαλιστικό και πραγματοποιήσιμο και σε κάθε περίπτωση, μπορεί να επιτευχθεί, αφού τα στοιχεία της συνολικής κατανάλωσης στην Ευρωζώνη, στο τέλος του 2009, είναι απογοητευτικά και δείχνουν ότι είναι πολύ νωρίς για να μιλάμε για ανάκαμψη, καθώς και ότι η πολιτική του σκληρού Ευρώ των ευρωτραπεζιτών είναι μια σκέτη αποτυχία, αφού δεν κάνει τίποτε άλλο από το να παρατείνει την ύφεση στην ευρωπαϊκή οικονομία.


Η ΕΚΤ πρέπει να αυξήσει την κυκλοφορία του χρήματος και η Ε.Ε. και τα κράτη να εξασφαλίσουν την αύξηση της ταχύτητας αυτής της κυκλοφορίας, μέσω εκτεταμένων επενδυτικών προγραμμάτων, που θα στηριχθούν από τις δημοσιονομικές τους πολιτικές και που έτσι θα εξασφαλίσουν ότι τα χρήματα αυτά θα εισέλθουν στην αγορά και θα την ανατροφοδοτήσουν, προκειμένου να λειτουργήσει, υπέρ της επέκτασης του εμπορίου και της ανάπτυξης – συνεπικουρούμενη με μαζικές δημόσιες επενδύσεις (παρά τα όσα αναφέρει ο αξιότιμος κ. Ανδριανόπουλος) -, η εξίσωση του Ίρβινγκ Φίσερ, για την αξία του χρήματος : P = M1xV1+M2xV2 / T, όπως μας δίδαξε η παλαιά μεν, αλλά πάντοτε χρήσιμη νομισματική ιστορία των Η.Π.Α. και η αποτυχία του οικονομικού επιτελείου του Franklin Delano Roosevelt το 1933 στην εποχή της μεγάλης δομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος.


Τα παθήματα του παρελθόντος καλόν είναι να γίνονται μαθήματα.

Περισσότερα στο μπλογκ μου στα θέματα : ‘‘Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ 1929 – 1932 ΚΑΙ Η ΥΦΕΣΗ ΤΟΥ 2008 – 2009 : ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΔΥΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΜΕΓΕΘΩΝ’’ http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2009/04/1929-1932-2008-2009.html και : "29/10/1929 Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΗ 80 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ!'' http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2009/10/29101929-80.html .

Αλλιώς, η έξοδος από την Ευρωζώνη είναι η μόνη λύση. Αλλά αυτή θα πρέπει να είναι η έσχατη λύση. Μια λύση ανάγκης, στην οποία μπορούμε να μην φθάσουμε…


Υ.Γ1. : (Τελευταία γίνεται σύγκριση της Ελλάδας με την Αργεντινή. Λάθος μέγα. Η Ελλάδα δεν έχει σχέση με την Αργεντινή. Η Ελλάδα δεν είναι τριτοκοσμική χώρα. Η Αργεντινή δεν εισήλθε σε κάποια ζώνη του δολλαρίου, έτσι ώστε να έχει την κάλυψη των Η.Π.Α. Η Αργεντινή συνέδεσε το νόμισμά της με το δολλάριο, με δική της πρωτοβουλία και χωρίς την κάλυψη των Η.Π.Α. Αντιθέτως, η Ελλάδα είναι στην ζώνη του Ευρώ και έχει την κάλυψη της Ε.Ε., έστω και αν αυτή τυπικά δεν υπάρχει. Είναι πολύ δύσκολο η Ε.Ε. να αφήσει στην τύχη της την Ελλάδα. Για την ακρίβεια, κάτι τέτοιο είναι έως απίθανο. Οι απειλές των ευρωτραπεζιτών είναι χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο. Ως εκ τούτου δεν υπάρχει σύγκριση των δύο περιπτώσεων).


Υ.Γ.2 : (Και φυσικά, το ελληνικό κράτος δεν είναι … εκτεταμένο! Σπάταλο και αναποτελεσματικό είναι σίγουρα, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή είναι ένας εγκαταλελειμμένος στην τύχη του – και ως εκ τούτου στην διαφθορά – παρίας. Και γι’ αυτό φταίει πάλι η ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, η οποία επιφύλαξε στο κράτος της αυτόν τον άθλιο ρόλο και ουδέποτε το κατέστησε στρατηγείο της ανάπτυξης. Περισσότερα, στο άρθρο μου στο protagon.gr , με τίτλο : ‘‘Και αύριο δεν θα είναι πια αργά (Μια απάντηση στον Μίμη Ανδρουλάκη). http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=168&forumid=3&threadid=1031&scope=posts και στο μπλογκ μου τα θέματα που έχω ανοίξει εκεί, με τίτλο : ''Προϋπολογισμός 2010 : Ένας προϋπολογισμός αντιαναπτυξιακής λογικής και ομιχλώδους στόχευσης'' http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2009/11/proypologismos-2010.html , αλλά και «Επιστροφή στην δραχμή : Θα ήταν μια λύση αν είχαμε μια σοβαρή πολιτικοοικονομική ελίτ» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2009/12/blog-post_12.html .

Διότι είναι εύκολο να λέμε μεγάλες κουβέντες, αλλά δύσκολο να τις τεκμηριώνουμε).''