3/2023 Γαλλία : Αναταραχή; Μια υπέροχη κατάσταση, όπως έλεγε, στην δεκαετία του 1960, ο Μάο Τσετούνγκ. Το συνταξιοδοτικό πρόβλημα και οι δυναμικές διαδηλώσεις, που έχουν φέρει, σε δεινή θέση τον Emmanuel Macron, δείχνουν την ρεαλιστική λύση του γαλλικού δράματος, με την άμεση ανάγκη εξόδου της γαλλικής οικονομίας, από το euro και την ζώνη του. (Ώριμες οι συνθήκες, για μια πολιτική και κοινωνική ανατροπή, αλλά λείπει ένας σύγχρονος μπολσεβίκος Λένιν, ή μια αναρχοσυνδικαλιστική C.N.T., με έναν σύγχρονο Durruti).

 

Προβληματίστηκα, πολύ, για το αν έπρεπε, να αναρτήσω, εδώ, το, παραπάνω,  απεικονιστικό σχεδίασμα της Eurostat. Η αλήθεια είναι ότι το κρατούσα, για να το παρουσιάσω, σε ένα μελλοντικό κείμενο, για την ελληνική οικονομία, αλλά, τελικά, το παρουσιάζω, στο παρόν δημοσίευμα, για την γαλλική κοινωνική αναταραχή και τις αιτίες της, οι οποίες εντοπίζονται στο, απλούστατο, γεγονός ότι η γαλλική οικονομία καθίσταται δυσλειτουργική, ολοένα και περισσότερο, όσο η χώρα βρίσκεται, στην ευρωζώνη, διότι, πολύ απλά, η παραμονή, στο ευρώ και την ζώνη του, απαιτεί την συρρίκνωση του γαλλικού ΑΕΠ, πολύ κάτω, από το 104% του μέσου ΑΕΠ της “Ευρωπαϊκής Ένωσης” των 27 χωρών, υπολογισμένου, σε μονάδες αγοραστικής δύναμης και όχι, σε αγοραίες τιμές. 

Η γαλλική κοινωνική αναταραχή, που έχει ξεσπάσει, στις ημέρες μας, για πολλοστή φορά, άλλωστε και με αφορμή την προσπάθεια του, πολιτικά, αποδυναμωμένου προέδρου Emmanuel Macron και της μειοψηφικής κυβέρνησης, που έχει σχηματίσει, υπό την πρωθυπουργό Elisabeth Borne, να αυξήσουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, στα 64 ηλικιακά έτη, δεν είναι κάτι το νέο, αφού, οποιαδήποτε και εάν πρόκειται να είναι η τύχη αυτής της αναταραχής, η οποία πλησιάζει, στα όρια της κοινωνικής εξέγερσης, το κοινωνικό σκηνικό, στην Γαλλία, δεν πρόκειται να αλλάξει. Αντίθετα, μάλιστα, θα επιβαρυνθεί και πρόκειται να εγχαραχθεί, ως δομικό συστατικό της γαλλικής κοινωνίας, η οποία ασφυκτιά και θα συνεχίσει να ασφυκτιά, όσο η γαλλική οικονομία εξακολουθεί να χρησιμοποιεί, ως νόμισμά της, το ευρώ. Όσο, δηλαδή, η Γαλλία παραμένει, στην ευρωζώνη. 

Η γαλλική οικονομία, στραγγαλιζόμενη, από τον αμείλικτο διεθνή ανταγωνισμό και τις σοβαρότατες αντιστάσεις της γαλλικής κοινωνίας, στην απαιτούμενη πτώση του βιοτικού της επιπέδου, έχει, φυσικά, ως συμπαραστάτη, την γερμανική οικονομία, η ελίτ της οποίας, όμως, αν και ανέχεται, δεν θέλει να εξακολουθεί να αποτελεί το, άνευ όρων, δεκανίκι της γαλλικής ελίτ, με αποτέλεσμα η παρούσα, χωρίς κοινωνική και ουσιαστικά, πολιτική νομιμοποίηση, γαλλική κυβέρνηση να αποπειράται, μέσα σε αντίξοες συνθήκες, την “μεταρρύθμιση” του συνταξιοδοτικού ζητήματος, στην Γαλλία και με απόλυτο δεδομένο το ότι η συνταξιοδοτική δαπάνη πρέπει να μειωθεί, δραστικά. 

Φυσικά, μέσα στην πορεία του χρόνου, η αποπειρώμενη προσπάθεια, για την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, στα 64 ηλικιακά έτη, θα εμβαθυνθεί, για να φθάσει, στα 67 ηλικιακά έτη, αφού, προηγουμένως, η γαλλική ελίτ αποπειραθεί να οδηγήσει τις εξελίξεις, στην μείωση του μισθωτικού κόστους, το οποίο θεωρείται, για τα παρόντα δεδομένα του διεθνούς ανταγωνισμού, ως πολύ υψηλό και ουσιαστικά, προνομιακό, αφού αποτελεί ένα σημαντικό εμπόδιο, στην ανταγωνιστικότητα της γαλλικής οικονομίας. 

Χωρίς πολλά λόγια, μπορώ και πρέπει να προσδιορίσω και να συγκεκριμενοποιήσω την ακολουθούμενη κοινωνικοοικονομική διαδικασία, αναφέροντας ότι ο πρόεδρος της Γαλλίας Emmanuel Macron πράττει αυτό, που δεν θέλει ο ίδιος, για πολιτικούς λόγους προσωπικής υστεροφημίας, αλλά υποχρεούται, ως εκ της ταξικής θέσεώς του, αλλά και από την γαλλική και την γερμανική ολιγαρχία, να πράξει. Να μειώσει, δηλαδή, τα κόστη της γαλλικής παραγωγής και να βελτιώσει την ενδοευρωζωνική, ενδοευρωενωσιακή και την διεθνή/παγκόσμια ανταγωνιστικότητα της γαλλικής παραγωγιστικής οικονομίας. Και εδώ είναι, που εντοπίζεται και ενσκήπτει η μοιραίοτητα αυτής της επώδυνης κοινωνικής και οικονομικής διαδικασίας, που διαμορφώνεται, στην Γαλλία του χθες, του σήμερα και του αύριο, η οποία ωθεί την γαλλική κοινωνία να αποδεχθεί μια παρόμοια πολιτική, η οποία εφαρμόζεται, από το 2010, στην μνημονιακή Ελλάδα και να επιτρέψει, στην γαλλική ολιγαρχία και στο γαλλικό κράτος, να μετατρέψουν την χώρα, σε μια μνημονιακή Γαλλία, δίχως επίσημα Μνημόνια. 

Αυτό είναι σαφές, εδώ και πολλά χρόνια, ότι η γαλλική κοινωνία αρνήθηκε και εμμένει να αρνείται να αποδεχθεί, επίμονα και δεν επιθυμεί να υποταχθεί, όπως δείχνει η εξελισσόμενη παρούσα εξεγερσιακή κατάσταση, στην οποία υφέρπει η ύπαρξη μιας χρονίζουσας προεπαναστατικής περιόδου. 

Είμαστε, δηλαδή, όσον αφορά την σημερινή Γαλλία, στην περίοδο της αναταραχής, που είναι μια υπέροχη κατάσταση, όπως έλεγε κατά την δεκαετία του 1960, στην περίοδο της λεγόμενης ως κινεζικής “πολιτιστικής επανάστασης”, ο Μάο Τσετούνγκ. 

Λείπει, όμως, κάτι, για να μετατραπεί η σημερινή, οιονεί, γαλλική εξεγερσιακή κοινωνική κατάσταση, σε ανοικτή επαναστατική περίοδο και σε κανονική επανάσταση.

Τί και ποιό είναι αυτό, που λείπει, στην Γαλλία του σήμερα;

Λείπει ένας σύγχρονος μπολσεβίκος Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, ή μια σύγχρονη αναρχοσυνδικαλιστική C.N.T., με έναν σύγχρονο Buenaventura Durruti, προκειμένου να υπάρξει, ένα σαρωτικό κτύπημα, στην γαλλική ολιγαρχία και να τεθεί, ανοικτά, το ζήτημα κοινωνικής ανατροπής και της κατάληψης της εξουσίας, από τον εξεγερμένο λαό.

Στην σημερινή Γαλλία, δυστυχώς, έως τώρα, δεν έχουν υπάρξει οι απαραίτητοι αντίστοιχοι κοινωνικοανατρεπτικοί παράγοντες, αφού η υπάρχουσα γαλλική κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική αριστερά δεν θέτει, στην πράξη, το ζήτημα της ενδεικνυόμενης πολιτικής και κατ’ ανάγκην (έστω και εκ του μακρόθεν) της κοινωνικής ανατροπής, λειτουργώντας, εξ αντικειμένου, ως ανασχετικός παράγοντας των αναγκαιουσών επαναστατικών, ή, έστω, ριζοσπαστικών εξελίξεων. Ως εκ τούτου, η γαλλική αριστερά, εκ των πραγμάτων, συμπεριφέρεται ως και καθίσταται ουσιώδης στυλοβάτης του παρόντος γαλλικού πολιτικού και κοινωνικού καθεστώτος.

Στην πορεία του χρόνου, ο οποίος, φυσικά, δεν πρόκειται να μην κυλίσει, δεν αποκλείεται να εμφανισθούν σύγχρονα ιστορικά ανάλογα, αλλά, τώρα, δεν είμαστε, σε αυτή την φάση, διότι, ούτε ο ριζοσπαστικοφανής Γάλλος πολιτικός της αριστεράς Jean-Luc Melenson, ούτε η επιβιώσασα, παλαιών κομμουνιστικών επιρροών, συνδικαλιστική C.G.T., φαίνονται να παρουσιάζουν την ικανότητα, για έναν τέτοιο ανατρεπτικό, ή, έστω, ριζοσπαστικό προσανατολισμό και την ανάλογη δράση.

Πολλοί θα αναρωτηθούν, διαβάζοντας το παρόν κείμενο, για το εάν η κατάσταση είναι τόσο πολύ σοβαρή, στην Γαλλία, όσο την περιγράφω. 

Και όμως, όσο και αν φαίνεται, αδύνατο, ναι, είναι τόσο σοβαρή η κατάσταση, που επικρατεί, στην χώρα αυτή, επειδή είναι πολύ βαριά η προϊστορία της γαλλικής κοινωνίας, η οποία προϊστορία (από το 1789, στο 1871 και από τότε, στο 1936 και το 1968), συνδυάζεται, με την παρούσα κοινωνική δυσφορία και την συνεχή κινηματική παρουσία της μεγάλης πλειοψηφίας του κλασικού προλεταριάτου, του ευρύτατου χώρου των μισθωτών, αλλά και της μικροαστικής και της, υπό την ευρεία της έννοια,  μεσαίας τάξης της χώρας, που, ως ενεργό κίνημα, τώρα βρίσκεται, ενώπιον μιας, εντυπωσιακά, αποδυναμωμένης και απονομιμοποιημένης πολιτικής εξουσίας, όπως αυτή εκφράζεται από τον πρόεδρο Emmanuel Macron και την κυβέρνησή του, αφού ένα μεγάλο μέρος των τωρινών, οιονεί, εξεγερμένων και δυσφορούντων, είναι εκείνοι, που τον ανέδειξαν - έστω και με βαριά καρδιά -, στον δεύτερο γύρο των περυσινών προεδρικών εκλογών, ως πρόεδρο της χώρας.

Για να είμαι περισσότερο σαφής, πρέπει να σημειώσω, εδώ, ότι, στην Γαλλία, εκφράζεται, στην καθαρότερη κοινωνική και ταξική της μορφή, η κοινωνική σύγκρουση, στην γηραιά ήπειρο, την Ευρώπη. Η γαλλική κοινωνία δείχνει, περιγράφει και αποτελεί, κατά έναν σαφή τρόπο, το δυστοπικό μέλλον των ευρωπαϊκών κοινωνιών.

Το τραγικό, στην παρούσα εξεγερτική κατάσταση της γαλλικής κοινωνίας, είναι ότι, στο γαλλικό αστικό πολιτικό σύστημα, δεν υπάρχει, ως μηχανισμός κοινωνικής αποφόρτισης, ούτε ένας Γάλλος εναλλακτικός “Αλέξης Τσίπρας”, ούτε και ένας ψευδοριζοσπαστικός ΣΥΡΙΖΑ, αφού, μέχρι τώρα, ούτε ο Jean-Luc Melenson, ούτε η France Insoumise, φαίνεται να επιτελέσουν, τοιούτου είδους, πολιτικούς ρόλους, αν και στην πραγματικότητα, αποτελούν την βασική πολιτική δύναμη, που μπορεί να οδηγήσει την Γαλλία, σε απ’ ευθείας, αμφισβήτηση της γερμανικής κυριαρχίας, στην ευρωζώνη και στην “Ευρωπαϊκή Ένωση”, μετά την έξοδο της Βρετανίας, το 2020, από την “Ε.Ε.” και να αντιπαρατεθεί, από θέση ισχύος, με το Βερολίνο και την γερμανική στρατηγική πολιτική, όσο και αν εκτεταμένα τμήματα της αποεθνικοποιημένης γαλλικής γραφειοκρατικής ολιγαρχίας των πολύ μεγάλων και εξωστρεφών επιχειρήσεων αποστρέφονται κάτι τέτοιο.

Αυτό, που δεν είναι απίθανο να συμβεί, είναι το γεγονός της σώρευσης καύσιμης ύλης, στην γαλλική κοινωνία, να οδηγήσει, στην πλήρη αποσάρθρωση του πολιτικού συστήματος της χώρας και, στο πλήρες κενό, από το οποίο, μπορεί να προκύψει μια ολοκληρωμένη εξεγερτική/επαναστατική διαδικασία, οπότε πρόκειται να τεθεί, από την γαλλική ολιγαρχική ελίτ, το ζήτημα της προσφυγής, σε κάποιο είδος στρατιωτικού πραξικοπήματος.

Άραγε, είναι δυνατόν να εμφανισθούν, στην σημερινή Γαλλία, κάποιοι “εκσυγχρονισμένοι” πραξικοπηματίες στρατηγοί Κορνίλωφ, ή Franco;

Θεωρητικά, ναι, μπορεί. Στην πράξη, όμως, το να εμφανιστεί και να καταστεί πραγματικότητα, ένα στρατιωτικό πραξικόπημα, δεν φαίνεται ως πιθανή λύση, αλλά δεν μπορεί να αποκλειστεί. Βέβαια, μια μεγάλη ανατροπή, στην γαλλική  κρατική και πολιτική κατάσταση, που θα έχει προκύψει, από μια μη ελεγχόμενη κοινωνική υπερχείλιση και θα έχει προχωρήσει, στην αποσάρθρωση της παγιωμένης   γαλλικής πολιτικής ισορροπίας και στην βίαιη ανατροπή του Emmanuel Macron, θα μπορούσε, να αναχαιτισθεί, με την επέμβαση των γαλλικών ενόπλων δυνάμεων. 

Όμως, αυτό δεν είναι, καθόλου, δεδομένο ότι πρόκειται να συμβεί.  Αντίθετα, μάλιστα, η ηγεσία της γαλλικής στρατιωτικής γραφειοκρατίας, είναι, εξαιρετικά, αμφίβολο αν θα επέμβει, στα ενεργά πολιτικά πράγματα και στην διαχείριση των καθημερινών πολιτικών εξελίξεων της χώρας. Το πιθανότερο είναι να μην το πράξει όπως αρνήθηκε και στον πρόεδρο Charles de Gaulle, το 1968, να πράξει κάτι ανάλογο, αφήνοντας την όποια πολιτική ηγεσία της χώρας, στο να αυτορρυθμισθεί, με όποιον τρόπο είναι δυνατόν κάτι τέτοιο να καταστεί δυνατό.

Ως εκ τούτου, όντας, ακόμη, μακριά, από τέτοιου είδους προσδοκώμενα φαινόμενα, δεν έχουμε τίποτε άλλο να πράξουμε, από το να δούμε ποιές πρόκειται να είναι, οι, ούτως ή άλλως, ενδιαφέρουσες και συνάμα συναρπαστικές εξελίξεις, στην Γαλλία, οι οποίες, προφανώς, πρόκειται να έχουν μακρά συνέχεια, μέσα, στην πορεία χρόνου, ακόμη και αν η τωρινή ημιεξεγερτική κατάσταση, στην Γαλλία, σταθεί δυνατό, με κάποιο τρόπο να καταλαγιάσει. 

Και τούτο διότι οι αιτίες της αναταρακτικής κοινωνικής κατάστασης, στην χώρα αυτή, πρόκειται να παραμείνουν άθικτες και φυσικά, πρόκειται να οδηγήσουν την χώρα, σε νέα και συνεχή αδιέξοδα, έως ότου κάποιοι προχωρήσουν, στην, άμεσα, απαιτούμενη ζωτική, για την μεγάλη πλειοψηφία της γαλλικής κοινωνίας, έξοδο της Γαλλίας, από την ευρωζώνη.

Πιστεύω ότι εδώ θα είμαστε, για να παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις, οι οποίες, όπως προανέφερα, πρόκειται να είναι συνταρακτικές…