2004 - 2021 : Η σαρωτική μείωση του μισθωτικού κόστους, η ανεργία, η πτώση της παραγωγικότητας της εργασίας, η άμεση αναγκαιότητα της αύξησης των μισθών και των συντάξεων, η καθιέρωση, ως minimum βάσης, της αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής τους και η ασυμβατότητα αυτών των μέτρων, με το ευρώ.

 

Έχουν περάσει 12 χρόνια, από το 1ο Μνημόνιο, με το οποίο ξεκίνησε ένας φαύλος και σαρωτικός κύκλος σχεδιασμένης πτώσης του μισθωτικού και συνταξιοδοτικού κόστους και από τότε, τίποτε δεν έχει αλλάξει, ως προς τις πολιτικές, που υλοποιούνται, από όλους όσους κυβέρνησαν και τους, νυν, κυβερνώντες και από τους εργοδότες, που συνεχίζουν, επίμονα και μακροχρόνια, την μείωση του συνολικού εργατικού κόστους και την εκμετάλλευση των εργαζομένων, αν και λόγω των ασκουμένων, από τις μνημονιακές νεοαποικιακών οικονομικών πολιτικών, τα λειτουργικά πλεονάσματα και βεβαίως, τα κέρδη των επιχειρήσεων έχουν, συνολικά, μειωθεί, μέσα, στην καταστροφική δωδεκαετία των τεσσάρων Μνημονίων, που εξακολουθητικά εφαρμόζονται.

Όλα αυτά προκύπτουν, από τον παραπάνω πίνακα, τον οποίον, άλλωστε, έχω ξαναπαρουσιάσει, στο προηγούμενο άρθρο, σε αυτό εδώ το blog. Είναι, όμως, χρήσιμο και απαραίτητο να επανεξετάζουμε τα στοιχεία, που παρουσιάζει, γιατί αυτά είναι, εκ των πραγμάτων, πολύ σημαντικά, αφού αναφέρονται, σε μια μακροχρόνια και κρίσιμη περίοδο, αυτήν του 2010 - 2021.

Όπως βλέπουμε, στον πίνακα αυτόν, το συνολικό μισθολογικό και συνταξιοδοτικό κόστος, κυριολεκτικά, έχει καταρρεύσει, αφού το 2010 έφτανε τα 80,5 δισεκατομμύρια ευρώ για να καταλήξει, στα επίπεδα των 66,3 δισεκατομμυρίων ευρώ, το 2021.

Η απότομη μείωση του κατώτατου μισθού, το 2012 και των μισθών και συντάξεων, από το 2010, ως αποτέλεσμα της εσωτερικής υποτίμησης, με σκοπό την ενδυνάμωση της ανταγωνιστικότητας της χώρας αλλά και την ενίσχυση των “ευέλικτων” μορφών εργασίας, συνέβαλαν, σταδιακά, σε μια αύξηση της απασχόλησης, με, φυσικά, δραστικά, μειωμένους μισθούς. 

Συνολικά, οι δημόσιοι υπάλληλοι, το 2021, ανέρχονταν, στους 602.301, εκ των οποίων 32.149 εργάζονταν υπό το καθεστώς του Ιδιωτικού Δικαίου Ορισμένου Χρόνου, σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργειου Εσωτερικών.

Όσον αφορά τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα, αυτοί, το 2021, ανήλθαν, στα 2.045.659 άτομα και οι αμοιβές τους έφθασαν, έως 500 ευρώ τον μήνα, μικτές αποδοχές, σε 395.115 άτομα, ήτοι το 18,26% των μισθωτών και 622.613 εργαζόμενοι, πέραν των προηγούμενων, λαμβάνουν μισθούς, από 501, έως 800 ευρώ, γεγονός το οποίο σημαίνει ότι 1.017.728 μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα - ήτοι το 47,04% - λαμβάνουν μισθό, που δεν υπερβαίνει τα 800 ευρώ μεικτά. Ως εκ τούτου, σχεδόν, ο 1, στους 5 εργαζόμενους αμείβεται, με αποδοχές κάτω από 500 ευρώ και σχεδόν, ο 1, στους 2, δεν λαμβάνει, πάνω από 800 ευρώ. 

Αντίστοιχα, από 801, έως 1.000 ευρώ, λαμβάνουν 348.314 μισθωτοί, φθάνοντας όσους πληρώνονται, έως 1.000 ευρώ, στους 1.366.042 εργαζόμενους. 

Από 1.001, έως 2.000 ευρώ, αμοιβή λαμβάνουν 610.854 μισθωτοί, ενώ, μόλις, 58.773 στελέχη εισπράττουν μισθό που υπερβαίνει τα 3.000 ευρώ μηνιαίως. 

Από τους δυο παραπάνω πίνακες, μπορούμε να παρακολουθήσουμε, στον πρώτο πίνακα, την εξέλιξη της ανεργίας, από το 2008 και της παραγωγικότητας της εργασίας, από το 2004, μέχρι το 2021. Έτσι, από το 7,7%, που ήταν η ανεργία, το 2008, αυξήθηκε, το 2009, στο 9,5% και από εκεί και πέρα, πήρε την ανιούσα, με την έλευση του 1ου Μνημονίου, οπότε και τον Ιούλιο του 2010, βρέθηκε, στα επίπεδα του 12,9%, για να βρεθεί, το 2021 - αφού έφτασε, ενδιάμεσα, μέχρι και το 30 % του εργατικού δυναμικού -, στο 12,8%. Δηλαδή, στα επίπεδα της αρχικής οικονομικής κρίσης, αλλά, με διεύρυνση των ενδομισθωτικών ανισοτήτων και με σαρωτική πτώση των μισθών.  

Στον δεύτερο πίνακα βλέπουμε την εξέλιξη της παραγωγικότητας εργασίας από το 2000 έως το 2021 και παρατηρούμε ότι, παρά τα όσα σαρωτικά μέτρα ληφθήκαν, απο το 2010, μέχρι το 2021, με την εσωτερική υποτίμηση, με την μείωση των μισθών και της κατανάλωσης, τελικά, η παραγωγικότητα της εργασίας παραμένει χαμηλότερη, από το 2004, όλα θα τα χρόνια, που πέρασαν από τότε.

Όσον αφορά, το, κατά κεφαλήν, ΑΕΠ, στην Ελλάδα, αυτό βρίσκεται, στην δεύτερη χειρότερη θέση, στην αυτοαποκαλούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση, το 2021, εκφραζόμενο, σε μονάδες αγοραστικής δύναμης και ήταν, κατά 35%, χαμηλότερο, από τον μέσο όρο της “EE”, με την Βουλγαρία να είναι η μόνη χώρα της “Ένωσης”, που ήταν, στην τελευταία θέση.

Έχοντας υπόψη όλα τα παραπάνω στοιχεία, πρέπει να τονίσω ότι, για την ταχύρρυθμη ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, είναι απαραίτητη η ενίσχυση της εγχώριας κατανάλωσης, μέσω της αύξησης των εισοδημάτων των πολιτών και πρώτα από όλα, στην γενναία αύξηση των μισθών, μέσω ενός εκτεταμένου σχεδιασμού και της  υλοποίησης των δημοσίων επενδύσεων, που, με την σειρά τους, θα ανατάξουν την ιδιωτική και την δημόσια κατανάλωση και φυσικά, τις ιδιωτικές επενδύσεις. 

Και φυσικά, αυτός ο σχεδιασμός, για να είναι αποτελεσματικός, απαιτείται να συνοδεύεται, από ένα σαφές και άτεγκτο πλέγμα μέτρων, που θα τονώνουν και θα προστατεύουν, από τον διεθνή ανταγωνισμό, μέσα από ένα σύνολο διακρατικών συμφωνιών, την εγχώρια παραγωγή.

Στην παρούσα φάση, με δεδομένο ότι ο πληθωρισμός τρέχει, στα επίπεδα του 10,2%, αυτό που χρειάζεται, είναι η καθιέρωση του μηχανισμού της αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής των μισθών, ως άμεσου μέτρου προστασίας του μισθωτικού εισοδήματος και όπως έχω γράψει πολλές φορές, στο παρελθόν, απαραίτητη είναι η καθιέρωση ενός συστήματος ελέγχου της αλυσίδας μισθών, κερδών, τιμών και εισοδημάτων. 

Δυστυχώς όμως, αυτά τα μέτρα, για να μπορέσουν να ληφθούν και για να μπορέσει η ελληνική οικονομία να εισέλθει, σε μια διαδικασία ταχύρρυθμης ανάπτυξης, είναι απαραίτητο το ελληνικό δήθεν κράτος να μετατραπεί σε ένα πραγματικό κράτος. Δηλαδή να αποκτήσει την δική του απαραίτητη νομισματική κυριαρχία, ώστε να μπορεί να προβεί στις απαιτούμενες ενέργειες, για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.. 

Αυτές οι ενέργειες καθιστούν απαραίτητη, φυσικά, την έξοδο της Ελλάδας, από την ευρωζώνη και την αντικατάσταση του ευρώ, από ένα νέο εθνικό νόμισμα, το οποίο θα δώσει την δυνατότητα, στις ελληνικές κυβερνήσεις να μπορέσουν να ασκήσουν την απαραίτητη νομισματική και κυρίως, την δημοσιονομική πολιτική, που απαιτούνται, για την ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας. 

Όμως, κάτι τέτοιο δεν είναι ορατό, διότι αυτό το πρόγραμμα  δεν έχει την απαραίτητη πολιτική στήριξη, αφού όλα τα καθεστωτικά κόμματα παραμένουν, σαφέστατα και πεισματικά, υπέρ της παραμονής της χώρας μας, στην ζώνη του ευρώ, γεγονός το οποίο έχει οδηγήσει την ελληνική κοινωνία, σε αδιέξοδο και την ελληνική οικονομία, στον μακροχρόνιο μαρασμό, ο οποίος, φυσικά, θα συνεχιστεί, όσο το ευρώ παραμένει νόμισμα της χώρας. 

Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Αυτήν ζούμε και δεν μπορούμε να αποδράσουμε, όσο οι πολιτικές και οικονομικές ισορροπίες, μέσα στην ελληνική κοινωνία, παραμένουν, ως έχουν. Αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση, σε όλους, προκειμένου κάποια στιγμή να μπορέσει να υπάρξει, μετά από αυτήν την διαύγαση της πραγματικότητας, η συνειδητοποίηση της πραγματικής κατάστασης της χώρας και των αναγκαίων μέτρων, που απαιτούνται, προκειμένου η ελληνική οικονομία να ξεφύγει, από αυτήν την χαοτική και σαρωτική μακροχρόνια καταστροφική πορεία, στην οποία έχει εμπλακεί, ουσιαστικά, από την αφανή και υπόκωφη χρεοκοπία, την οποία υπέστη, το 2002, με την ένταξη της χώρας, στην ευρωζώνη και την μετατροπή του ελληνικού δημόσιου χρέους, από κατά 85% δραχμικό, που ήταν, έως το 2001, σε ένα χρέος, το οποίο είναι, καθ ολοκληρίαν,  εκφρασμένο, σε ευρώ και ως εκ τούτου καθίσταται αδύνατο να εξυπηρετηθεί. 

Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτήν την αλήθεια καλούμαστε να συνειδητοποιήσουμε, να ομολογήσουνε και να αντιμετωπίσουμε, όσο σκληρή και αν είναι, είτε μας αρέσει - που, προφανώς, δεν μας αρέσει -,είτε όχι. 

Από εκεί και πέρα, όλα τα άλλα καθίστανται, άνευ ουσίας.