Από το 2001, στο 2019 : Οι Η.Π.Α. (και το ΝΑΤΟ) ηττώνται, στο Αφγανιστάν 18 χρόνια, μετά.

18 χρόνια, μετά την ανατίναξη των Δίδυμων Πύργων της Νέας Υόρκης και του κτιριακού συγκροτήματος του αμερικανικού Πενταγώνου, από την απρόσμενη και πρωτότυπη επίθεση των commandos αυτοκτονίας της al Qaeda του Οσάμα μπιν Λάντεν και την αιτιολογημένη εισβολή των Η.Π.Α., στο Αφγανιστάν, με την συνδρομή του ΝΑΤΟ, αλλά και των, σύμφωνα με τους τωρινούς υπολογισμούς, περίπου, 25.000 ένοπλων υπαλλήλων των αμερικανικών, των βρετανικών, αλλά και άλλων ιδιωτικών στρατών (το 2010, οι ιδιωτικοί στρατοί, στο Αφγανιστάν, οι αποκαλούμενοι "εργολήπτες", αριθμούσαν, περί τους 100.000 μάχιμους ιδιώτες), που έχουν εισβάλει, μαζί με τους κρατικούς στρατούς - το σύνολο των οποίων, σήμερα, πρέπει να φθάνει, στους 20.000 στρατιώτες - ο πόλεμος, στην πολύπαθη αυτή χώρα, καλά κρατεί. 

Όπως, επίσης, καλά κρατούν και τα αδιέξοδα, στα οποία έχουν εμπλακεί η Ουάσινγκτων και ο Δυτικός Συνασπισμός, εξ αιτίας του γεγονότος ότι η πείσμων ένοπλη αντίσταση των Ταλιμπάν του αποθανόντος, πλέον, μουλά Ομάρ συνεχίζεται, επί μακρόν και επ' αόριστον, παρά το γεγονός ότι οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις και το κατοχικό καθεστώς, που έχει εγκαθιδρυθεί, στην Καμπούλ, έχουν πράξει, σχεδόν, όλα όσα μπορούσαν να πράξουν, προκειμένου να τους εξαλείψουν.

Οι Ταλιμπάν, μετά την ήττα τους στα πεδία των ανοικτών μαχών και την πτώση του καθεστώτος τους, δεν έμειναν, με σταυρωμένα χέρια. Μετέτρεψαν τις δυνάμεις τους, σε ανταρτικό στρατό, ο οποίος, όλα αυτά τα χρόνια, όχι, μόνο, έκανε έναν συνεχή πόλεμο φθοράς, στις κατοχικές δυνάμεις και στους εντόπιους Quislings, αλλά, κατάφεραν, κιόλας, να ελέγχουν την αφγανική επαρχία και να περιορίσουν τις ξένες δυνάμεις κατοχής και τον κυβερνητικό στρατό, στην Καμπούλ και σε ορισμένα αστικά κέντρα, στα οποία η ζωή όλων, κατακτητών, συνεργατών και κατεκτημένων, δεν είναι, καθόλου ήρεμη, αφού οι συνεχείς βομιστικές επιθέσεις, από τους αντάρτες, βρίσκονται, στην ημερησία διάταξη.

Με δεδομένο το γεγονός ότι ο μακροχρόνιος πόλεμος, στο Αφγανιστάν, ο οποίος είναι ο μακροβιότερος πόλεμος, που έχουν διεξαγάγει, οι Η.Π.Α., στην ιστορία τους, έχει κοστίσει, μέχρι τώρα, με τους μετριοπαθέστερους υπολογισμούς, γύρω, στα 720 δισ. δολλάρια και ευρισκόμενος, ενώπιον μιας εξευτελιστικής ήττας, ο Donald Trump θέλει να απεμπλακεί, από το άγονο αφγανικό μέτωπο. Και γι' αυτόν τον λόγο η αμερικανική πλευρά διεξάγει μυστικές συνομιλίες, με τους Ταλιμπάν, στην Ντόχα του Κατάρ, προκειμένου οι δύο πλευρές να καταλήξουν, σε μια φόρμουλα συμβιβασμού, η οποία θα επιτρέψει, στην αμερικανική κυβέρνηση, να αποσύρει τις στρατιωτικές της δυνάμεις, από αυτή την κατακτημένη χώρα, τα εδάφη της οποίας, όμως, στην μεγάλη πλειοψηφία τους, έχουν ξεφύγει από τον έλεγχο των κατακτητών.

Με λίγα λόγια, όπως συνέβη, με όλους όσους αποπειράθηκαν να κατακτήσουν αυτή την χώρα, οι Η.Π.Α., ουσιαστικά, οδηγούνται, σε ήττα, την οποία, απλώς, ενδιαφέρονται να καμουφλάρουν, ούτως ώστε να κρατήσουν το κύρος τους, ως παγκόσμια δύναμη και να μην υποστούν τον εξευτελισμό, τον οποίο υπέστη η "Σοβιετική Ένωση", όταν, την περίοδο 1979 - 1989, εισέβαλε, στο Αφγανιστάν.


Όπως φαίνεται, η αμερικανική υπερδύναμη δεν θα αποφύγει, ούτε την ήττα, ούτε τον εξευτελισμό.

Φυσικά, οι συνομιλίες αυτές δεν είναι, καθόλου, εύκολες, διότι οι Ταλιμπάν απαιτούν την πλήρη απομάκρυνση των ξένων στρατιωτικών δυνάμεων, από το Αφγανιστάν. Και σε αυτήν την απαίτησή τους, συμπεριλαμβάνεται η απομάκρυνση και των "εργοληπτών", των στρατών των ιδιωτικών εταιρειών, που λυμαίνονται την χώρα και τους οποίους η αμερικανική κυβέρνηση είναι προφανές ότι επιθυμεί να διατηρήσει, με κάποιον τρόπο, στο Αφγανιστάν, όταν οι ένοπλες δυνάμεις των Η.Π.Α. απομακρυνθούν, από την χώρα.

Επίσης, η Ουάσινγκτων δεν θέλει να φανεί ότι εγκαταλείπει, στην κακή τύχη τους, στα χέρια των Ταλιμπάν, την κυβέρνηση, που έχει εγκαταστήσει, στην Καμπούλ, καθώς και τους εντόπιους συνεργάτες των κατοχικών δυνάμεων, όπως, ουσιαστικά, έπραξαν οι "Σοβιετικοί", με τους δικούς τους συνεργάτες, οι οποίοι κατεσφάγησαν, από τους νικητές.

Στην πραγματικότητα, οποιαδήποτε συμφωνία, ανάμεσα στους Αμερικανούς και τους Ταλιμπάν, οι οποίοι στηρίζονται, στην πολυπληθή φυλή των Παστούν, όποιο και αν είναι το περιεχόμενό της, δεν πρόκειται να σώσει τους συνεργάτες των κατοχικών δυνάμεων, οι οποίοι, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, θα καταρρεύσουν, ευθύς ως ο αμερικανικός στρατός και οι νατοϊκές δυνάμεις αποσυρθούν, από το Αφγανιστάν. Ως εκ τούτου, οι όποιες διαβεβαιώσεις της Ουάσινγκτων, στους εντόπιους συνεργάτες της, είναι άνευ αξίας. 

Μόνη ελπίδα, για τους εντόπιους συνεργάτες των Αμερικανών, είναι ο έμπρακτος διαμελισμός της χώρας, ο οποίος θα διασφαλίσει τα εδάφη εκείνα, στα οποία η σημερινή κυβέρνηση και οι διάδοχοί της θα μπορούν να ασκήσουν την εξουσία τους. Όμως, αυτό προϋποθέτει ότι, θα υπάρξει, στο διαιρεμένο Αφγανιστάν, μια ικανή στρατιωτική δύναμη, η οποία θα μπορέσει να διαφυλάξει και να κρατήσει, υπό την εξουσία τους, τα εδάφη αυτά.

Με την απομάκρυνση των ξένων στρατιωτικών δυνάμεων, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να υπάρξει. Οι εντόπιοι συνεργάτες των Αμερικανών και των νατοϊκών θα βρεθούν, στο έλεος των Ταλιμπάν. Και όπως καθίσταται σαφές, έλεος, γι' αυτούς, δεν πρόκειται να υπάρξει.

Ακόμη και η παραμονή των ιδιωτικών στρατών, στο Αφγανιστάν, δεν πρόκειται να προστατεύσει, μακροπρόθεσμα τα εντόπια όργανα των κατακτητών, αν και ο Eric Prince, ο πρώην επικεφαλής της "Blackwater", της γνωστής αμερικανικής ιδιωτικής εταιρείας μισθοφόρων, ασκεί lobbying, στην Ουάσινγκτων, ισχυριζόμενος ότι οι ανεπιθύμητες αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις, στην χώρα αυτή, μπορούν να αντικατασταθούν, από 6.000 έμμισθους άνδρες ασφαλείας, στους οποίους θα συμπεριλαμβάνονται και 2.000 άνδρες ειδικών αποστολών, οι οποίοι θα πρέπει να μείνουν, για μεγάλο χρονικό διάστημα, στο Αφγανιστάν.

Αυτοί οι έμμισθοι στρατιώτες υποτίθεται ότι θα είναι ενταγμένοι, στις κυβερνητικές στρατιωτικές δυνάμεις. Όμως, το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτών των δυνάμεων είναι ο μεγάλος αριθμός των λιποταξιών, που παρουσιάζεται, στις τάξεις τους, γεγονός, το οποίο προδικάζει ότι ο αριθμός των δυνάμεων των ιδιωτικών στρατών, για τον οποίο κάνει λόγο ο Eric Prince, είναι, απολύτως, ανεπαρκής, όπως θα είναι ανεπαρκής και ο αριθμός των 100.000 έμμισθων στρατιωτών, στον οποίο, όπως έχουμε, ήδη, πει, έφθασαν οι ιδιωτικοί στρατοί, στο Αφγανιστάν, το 2010.




Αυτό το σιχαμένο σκυλί, η Hillary Clinton, που διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών, στην κυβέρνηση του Barack Hussein Obama, περιγράφει το μεγάλο έγκλημα των Η.Π.Α., στο Αφγανιστάν. Αυτό το έγκλημα είναι που πλήρωσε και εξακολουθεί να πληρώνει ο αμερικανικός λαός. Και πολύ - μα, πολύ - περισσότερο, ο αφγανικός...




Όλα τα παραπάνω, στην ουσία, σημαίνουν ότι η αμερικανονατοϊκή αποχώρηση, από το Αφγανιστάν, είναι πρόωρη. 

Και θα εξακολουθήσει να είναι, επ' αόριστον, πρόωρη, όσο οι Ταλιμπάν παραμένουν μια ενεργός και ισχυρή στρατιωτική δύναμη και όσο εακολουθούν να κυριαρχούν, στην αφγανική ύπαιθρο, υποστηριζόμενοι, παρασκηνιακά, από την Κίνα και την Ρωσία (η οποία, έτσι, παίρνει την δική της εκδίκηση, για την υποστήριξη της Ουάσινγκτων, στους Μουτζαχεντίν του Οσάμα μπιν Λάντεν, κατά την διάρκεια, της δεκαετίας του 1980).

Η πικρή, για την Ουάσινγκτων, αλήθεια είναι ότι η αμερικανική κυβέρνηση βρίσκεται, σε, εξαιρετικά, δύσκολη θέση.

Ας πρόσεχε...