Μια διεξοδική ανάλυση των στρατηγικών σφαλμάτων της Δύσης. [Η.Π.Α. - Ρωσία - Κίνα : Ο τριπολικός νέος Ψυχρός Πόλεμος, οι σύγχρονες γεωπολιτικές ισορροπίες στην παγκόσμια νήσο (Heartland και Rimland) και οι άμεσοι κίνδυνοι].

Προκειμένου να ανακόψουν την αυτοκρατορική δύναμη της Ρωσίας και μεταγενέστερα, της "Σοβιετικής Ένωσης" οι αγγλοσαξωνικές ελίτ εφεύραν την γεωπολιτική θεωρία της "Κεντρικής Γης" (Heartland) του Βρετανού Halford Mackinder και της "Δακτύλιου Γης" (Rimland) του Αμερικανού Nicholas J. Spykman, όπως αυτές περιγράφονται, στον παραπάνω πίνακα. Όποιος ελέγχει την "Κεντρική Γη" της ευρασιατικής παγκόσμιας νήσου, η οποία "Κεντρική Γη" έχει - ή υποτίθεται ότι έχει - ανεξάντλητους φυσικούς και λοιπούς πόρους, σύμφωνα, με τον Halford Mackinder, με την πάροδο του χρόνου, θα καταστεί θαλάσσια δύναμη και θα κυριαρχήσει, στον πλανήτη.

Όμως, αυτή η "Κεντρική Γη" δεν είναι μόνη της. Περιβάλλεται, όπως φαίνεται, επίσης, στον χάρτη, από την "Δακτύλιο Γη", η οποία λειτουργεί ανασχετικά, ως προς την προώθηση της δύναμης του κυρίαρχου, στην "Κεντρική Γη" και ως εκ τούτου, στην πραγματικότητα, αυτός, που κυριαρχεί, στην "Δακτύλιο Γη" εγκιβωτίζει και περιορίζει την δύναμη του προηγούμενου, αποκόπτοντάς τον, από τις θερμές θάλασσες και από την ναυτική κυριαρχία, στον πλανήτη.

 Αυτή ήταν η στρατηγική, που εφευρέθηκε, το 1904 και την οποία ακολούθησαν οι αγγλοσαξωνικές δυνάμεις (Η.Π.Α. και Βρετανία), με ένταση, απέναντι, στην "Σοβιετική Ένωση", κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου (1945 - 1991) και με χαλαρούς ρυθμούς, απέναντι στην μετασοβιετική Ρωσία, από το 1992, μέχρι τον ρωσογεωργιανό πόλεμο το 2008 και το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, που έπληξε, κατόπιν προφανούς σχεδιασμού, τον αμερικανικό και τον παγκόσμιο καπιταλισμό. (Απέναντι, στην τσαρική Ρωσία, δεν πρόλαβαν να εφαρμόσουν αυτή την στρατηγική, διότι προέκυψε το πρόβλημα της Γερμανίας).

Στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής, που ακολούθησε, απαρέγκλιτα, η αμερικανική υπερδύναμη, είναι κατανοητός ο λόγος του δόγματος του προέδρου των Η.Π.Α. Harry S. Truman, η προσκόλληση της αμερικανικής υπερδύναμης, στην Ελλάδα και στην Τουρκία, η διεξαγωγή του αιματηρού ελληνικού εμφυλίου πολέμου, κατά την περίοδο 1946 - 1949, αλλά και οι πολύ αιματηρότεροι πόλεμοι της Κορέας, του Βιετνάμ, του Αφγανιστάν, του Ιράκ και τώρα, της Συρίας. Όπως κατανοητοί είναι και οι λόγοι της ουκρανικής κρίσης του 2014, που κατέληξε, στην προσάρτηση της Κριμαίας, από την Ρωσία. (Στα πλαίσια αυτά, κατανοητοί γίνονται και οι λόγοι των πιθανών μελλοντικών πολέμων, στην πρώην Γιουγκοσλαβία και στην Ουκρανία).

Βέβαια, τα πράγματα πολυπλοκοποιήθηκαν, μετά την ενοποίηση της Γερμανίας και την αμφισβήτηση, εκ μέρους της του status quo, γεγονός το οποίο σήμαινε την κυριαρχία στο ευρωπαϊκό κομμάτι της "Δακτυλίου Γης" ενός νέου παγκόσμιου παίκτη, ο οποίος θα περικύκλωνε και θα κατακτούσε την "Κεντρώα Γη" (την Ρωσία/"Ε.Σ.Σ.Δ.") και θα απειλούσε την ναυτική δύναμη του Νέου Κόσμου (New World) - δηλαδή των Η.Π.Α.

Αυτός ήταν ο λόγος των συμμαχιών της Ρωσίας/"Ε.Σ.Σ.Δ." και  των Η.Π.Α. (και των δυτικοευρωπαϊκών δυνάμεων), στον Α' και ακόμη περισσότερο, στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.


Δεν είναι λίγες οι φορές, που έχουμε αναφερθεί, στις καταλυτικές επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης, που ξεκίνησε, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ως ένα αμερικανικό εθνικό σχέδιο πλανητικής κυριαρχίας, το οποίο ξέφυγε, από τους σκοπούς των σχεδιαστών του. Πολλές φορές το έχουμε πράξει. Όμως, καθώς ο χρόνος κυλάει και σωρεύονται τα γεγονότα, η επανεκτίμηση της κατάστασης, στην οποία βρίσκεται το χωριό του πλανήτη μας, καθίσταται αναγκαία. Αυτή την επανεκτίμηση της κατάστασης των παγκόσμιων πραγμάτων θα επιχειρήσουμε, σήμερα.

Οι Αμερικανοί και γενικότερα, οι Δυτικοί γκρινιάζουν, για το γεγονός ότι έχουμε εισέλθει σε έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο, ο οποίος, όσο και αν δεν γίνεται αντιληπτό, από τον πολύ κόσμο, είναι πολύ πιο επικίνδυνος, από εκείνον, που ξεκίνησε, αμέσως, μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και έληξε, με την πτώση της "Σοβιετικής Ένωσης". Μπορούν να γκρινιάζουν, όσο θέλουν, όμως, δίκιο δεν έχουν, αφού είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι, για αυτή την δυσμενή εξέλιξη.

Αυτό που έκανε η αμερικανική ελίτ (και από κοντά, ως παρακολουθήματα, οι Ευρωπαίοι εταίροι της), κατά την μεταψυχροπολεμική εποχή, με την δημιουργία, την εκκίνηση και την έμπρακτη εφαρμογή του σχεδίου της παγκοσμιοποίησης, είναι η παραμέληση της γεωπολιτικής, ως μιας βασικής παραμέτρου του σχεδιασμού αυτού, προς χάρη των συμφερόντων της τεχνοδομής των πολυεθνικών εταιρειών. Και φυσικά, τον λογαριασμό αυτής της αμέλειας, που οφείλεται, στην απίστευτη αφέλεια του πολιτικού προσωπικού της Ουάσινγκτων και των κυριότερων ευρωπαϊκών πρωτευουσών, είναι, που οι Η.Π.Α. και η Δύση καλούνται να πληρώσουν ακριβά, τώρα. Και πολύ ακριβότερα στο επερχόμενο μέλλον.

Δυστυχώς, για τις εξουσιαστικές ελίτ της Ουάσινγκτων και του Δυτικού Κόσμου, η γνώση της Ιστορίας, που, προφανώς, έχουν, δεν μεταφράστηκε και σε επίγνωση του κέντρου βάρους του περιεχομένου και των διδαγμάτων της. Και αυτό συνέβη, επειδή αγνόησαν την δυναμική εξέλιξη της σύγχρονης γεωπολιτικής των ανθρώπινων συνόλων και της εξουσίας, που ασκείται, εντός αυτών.

Η γεωπολιτική, όντας συνδεδεμένη, με την ύπαρξη αντιτιθέμενων και ανταγωνιστικών συμφερόντων, σε επίπεδο διεθνών σχέσεων, αποτελεί το κέντρο βάρους της Ιστορίας, όχι, μόνον, ως παρελθόντος, αλλά και ως παρόντος και κυρίως, ως προβολή του μέλλοντος. Αυτό το κέντρο βάρους της Ιστορίας είναι που αγνόησε η Δύση, με αποτέλεσμα να μην σταθεί ικανή να εξάγει τα πρέποντα διδάγματα, από την Ιστορία, την οποία, όμως, πολύ καλά, γνωρίζει.

Φαίνεται οξύμωρο, αλλά είναι αυτό, ακριβώς, που έχει συμβεί. Οι αγγλοσαξωνικές ελίτ, που κατασκεύασαν την γεωπολιτική θεωρία της "Κεντρικής Γης" (Heartland) και της "Δακτυλίου Γης" (Rimland) των Halford Mackinder και Nicholas J. Spykman, με προφανή σκοπό και στόχο να αναχαιτίσουν την Ρωσία και την "Σοβιετική Ένωση" (αλλά και την Γερμανία), τα έκαναν σκατά, σε σχέση, με τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους, στον πλανήτη. Και αυτό το έπραξαν για τα "ωραία μάτια" - δηλαδή τα συμφέροντα της γραφειοκρατικής ελίτ των πολυεθνικών εταιρειών, τα συμφέροντα των οποίων εξυπηρέτησαν. Και γι' αυτό την πάτησαν.

Ο κεντρικός πυρήνας του σφάλματος της Δύσης είναι σαφής, συγκεκριμένος και φυσικά, απόλυτα, προβλέψιμος, επειδή είναι απλοϊκός και τον έχουμε περιγράψει πολλές φορές, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ.

[Δείτε, ενδεικτικά, τα δημοσιεύματα, με τίτλο :
Κίνα : Μια αναλυτική επισκόπηση των στρατηγικών ανοησιών των αμερικανικών ηγεσιών, από το 1990, έως το 2008. (Όταν ενθαρρύνεις την είσοδο μιας χώρας με συγκεντρωτικό κεντρικό σχεδιασμό, στην παγκοσμιοποιητική διαδικασία, είναι πολύ φυσικό και απολύτως αναμενόμενο να την πατήσεις)... και Πού το πάει ο Δονάλδος Τραμπ; (Το ξέσπασμα των ανοικτών εμπορικών πολέμων, ως εργαλείο εμβάθυνσης της ανακοπής της παγκοσμιοποίησης και ως μέτρο ανάταξης της αμερικανικής ισχύος) και Εθνικό κράτος vs παγκοσμιοποίηση : Ο Δονάλδος Τραμπ και η δυναμική επαναφορά του εμπορικού προστατευτισμού, ως βασικού εργαλείου, για την ανάταξη της παγκόσμιας αμερικανικής κυριαρχίας. (Μια, εκ των υστέρων δικαίωση του Κορνήλιου Καστοριάδη και του John Kenneth Galbraith, για τον σύγχρονο γραφειοκρατικό καπιταλισμό και την τεχνοδομή). Υπάρχουν και πολλά άλλα, που είναι παλαιότερα, αλλά αυτά, που, εδώ, παραθέτω, είναι αρκετά, διότι δεν χρειάζεται να κουράζουμε τους αναγνώστες, με έναν όγκο πληροφοριών, που είναι αχρείαστες, αφού τα κεντρικά νοήματα των όσων θέλουμε να πούμε, μπορούν να συνοψισθούν].

Ποιό, λοιπόν, ήταν το θεμελιακό σφάλμα της αμερικανικής ελίτ; Το έχουμε ξαναπεί. Δεν βλάπτει, όμως να το επαναλάβουμε :

Όταν έχεις την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία, δεν μπορείς να εισαγάγεις, στην διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, μια τεράστια χώρα, που λειτουργεί με έναν, σχεδόν πλήρως, συγκεντρωτικό κεντρικό σχεδιασμό, σαν την Κίνα, με τόσο φθηνούς παραγωγικούς συντελεστές και με έναν τεράστιο και πειθαρχημένο πληθυσμό, όπως η χώρα αυτή. 

Και τούτο διότι, αναπότρεπτα, στο όχι πολύ μακρινό μέλλον, οι συνέπειες θα είναι, εις βάρος σου, θα είναι βαρύτατες, θα τις βρεις μπροστά σου και μακροπρόθεσμα, δεν θα μπορείς να τις αντιμετωπίσεις. Πολύ περισσότερο, όταν έχεις εισαγάγει, στην παγκοσμιοποίηση - έστω, σε πολύ μικρότερο βαθμό -, έναν άλλον βασικό αντίπαλό σου. Την μετασοβιετική Ρωσία.

Αυτοί είναι οι σκληροί κανόνες της γεωπολιτικής. Και αυτούς τους κανόνες είναι που παραβίασαν οι εκφραστές των μακροπρόθεσμων, των στρατηγικών συμφερόντων του βαθέος αμερικανικού κράτους και της ελίτ, που διοικεί την αμερικανική κοινωνία. Και αυτή την παραβίαση των κανόνων αυτών είναι που πληρώνουν, τώρα, οι αμερικανικές ελίτ και οι ελίτ της κεντροδυτικής Ευρώπης, που λειτούργησαν, ως παρακολουθήματα της Ουάσινγκτων.

Το γιατί το έκαναν, το είπαμε, ήδη. Το έκαναν, για το χατήρι των μεγάλων επιχειρήσεων, των πολυεθνικών εταιρειών και της εταιρικής γραφειοκρατικής ελίτ, που τις διοικεί και τις οποίες ο John Kenneth Galbraith, από την δεκαετία του 1960, έχει ονομάσει τεχνοδομή, εννοώντας (και διευρύνοντάς την, ως κοινωνικό στρώμα, με διακριτά χαρακτηριστικά) την διευθυντική γραφειοκρατική ελίτ των επιχειρήσεων αυτών, για την οποία μίλησε ο James Burnham, ήδη, από την δεκαετία του 1930, αντιπαρατιθέμενος, με τις πολιτικές και τις κοινωνικές αυταπάτες και τις συναφείς ελπίδες, που έτρεφε ο Λέων Τρότσκυ. 

Το αποτέλεσμα αυτών των τεράστιων ανοησιών των αμερικανικών ελίτ απεικονίζεται, στον παραπάνω χάρτη, στον οποίο εμφανίζονται τα υπάρχοντα ενεργειακά αποθέματα (πετρέλαιο, άνθρακας και αέριο), στον πλανήτη. Αν αυτά τα ενεργειακά αποθέματα συνδυασθούν, με τις υπάρχουσες υπερδυνάμεις και τις ανερχόμενες περιφερειακές δυνάμεις του πλανήτη, το μέλλον των Δυτικών είναι σκοτεινό, έως απελπιστικό, εάν δεν συνάψουν τις κατάλληλες πλανητικές συμμαχίες. 

Όπως, επίσης, από τον χάρτη αυτόν προκύπτουν οι άμεσοι κίνδυνοι, για την έκρηξη ευρύτερων πολεμικών συγκρούσεων, στην περιοχή μας, στην οποία συγκεντρώνονται πλούσιοι γεωφυσικοί πόροι, για τους οποίους και οι τρεις υπερδυνάμεις είναι διατεθειμένες να διακινδυνεύσουν τα πάντα, προκειμένου να τους ελέγξουν.

Η αλματώδης άνοδος της συγκεντρωτικής Κίνας (η οποία διοικείται, με την απαρέγκλιτη εφαρμογή του λενινιστικού μοντέλου διοίκησης, που έχει επιβάλει η γραφειοκρατία του Κομμουνιστικού Κόμματος), μέσα, στα πλαίσια της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης, η οποία ωφελήθηκε τα μέγιστα και περισσότερο, από κάθε άλλη χώρα, από την διαδικασία αυτή και μετατρέπεται, από περιφερειακή δύναμη, σε μια υπερδύναμη, με την δυναμική να καταστεί, μεσομακροπρόθεσμα, ασυναγώνιστη και η πρωταγωνιστική δύναμη, στον πλανήτη, δεν αφήνει περιθώρια, για τις στρατηγικές συμμαχίες, που είναι αναγκαίες, για την Ουάσινγκτων και το Πεκίνο.

Η μόνη ρεαλιστική στρατηγική συμμαχία, σε μεσοπρόθεσμη βάση, για την αμερικανική υπερδύναμη, είναι η συμμαχία, με την Ρωσία. Και αντίστοιχα, η μόνη ρεαλιστική στρατηγική συμμαχία, για την Κίνα, είναι η συμμαχία με την Ρωσία. Και αυτό συμβαίνει, επειδή η Μόσχα, στην παρούσα φάση, δεν είναι ο κύριος στρατηγικός αντίπαλος, ούτε της Ουάσινγκτων, ούτε του Πεκίνου. 

Με δεδομένη την ανάγκη για όλο και περισσότερη ενέργεια, λόγω έλλειψης των απαραίτητων φυσικών πόρων και με δεδομένη την όξυνση της αντιπαράθεσης της Κίνας, με τις Η.Π.Α., συνδυασμένη, με την - μέχρι στιγμής - στρατιωτική υπεροχή της αμερικανικής υπερδύναμης, οι ηγέτες του Πεκίνου έχουν ανάγκη την Μόσχα.

Αναπόδραστα, οι Η.Π.Α., αντιμετωπίζοντας, στην "Δακτύλιο Γη", μια νέα δύναμη, την Κίνα - η οποία είναι, απείρως, ισχυρότερη από την αυτοκρατορική, ή την ναζιστική Γερμανία - και σε βάθος χρόνου, με την κάλυψη της απόστασης της τεχνολογικής διαφοράς, ανάμεσα στις δύο χώρες, που θα προκύψει (εάν, ήδη, δεν έχει προκύψει), είναι υποχρεωμένες να στραφούν προς την Ρωσία, η οποία, στην περίπτωση αυτή λειτουργεί, ως ένας γεωπολιτικός μπαλαντέρ. Και φυσικά, αυτό οι ηγέτες της το γνωρίζουν.

(Βέβαια, δεν είναι, μόνον, η Κίνα, που αναδύεται, στην περιφέρεια της Rimland. Κάθε άλλο. Στο ευρωπαϊκό άκρο της "Δακτυλίου Γης", αχνοφαίνεται η αναιμική παρουσία της αποκαλούμενης "Ευρωπαϊκής Ένωσης". Όμως, αυτή, χωρίς ενιαία κρατική δομή και χωρίς την απαραίτητη στρατιωτική δύναμη, αφού βρίσκεται, υπό την σκέπη του ΝΑΤΟ - δηλαδή της Ουάσινγκτων -, δεν λαμβάνεται υπόψη, ως πραγματική δύναμη. Πρόκειται, μάλλον, για ένα, μάλλον, ασταθή και δευτερεύοντα παράγοντα, στις διεθνείς σχέσεις, ο οποίος ουδεμία σχέση έχει, με την ενιαία κρατικά και εθνικά Κίνα, ή με οποιανδήποτε άλλη μεγάλη, ή μικρή και υπολογίσιμη, πηγή κρατικής ισχύος, στον πλανήτη). 

Προφανώς, η ελίτ της Μόσχας, όπως φαίνεται, προτιμάει την συμμαχία, με την Δύση. Γι' αυτό και διέπραξε, από το 1991, με την διάλυση του "σοσιαλιστικού στρατοπέδου" και της "Σοβιετικής Ένωσης", όλες αυτές τις στρατηγικές ανοησίες, που οδήγησαν την Ρωσία, σε αυτή την πρωτόγνωρη, ιστορικά, στρατηγική καταστροφή, την οποία παρακολουθήσαμε όλοι μας, κατά την δεκαετία του 1990. 

Και για τον λόγο αυτόν, η ρωσική ηγεσία εξακολουθεί να είναι ανεκτική και στην επιθετική συμπεριφορά της Δύσης, παρά το γεγονός ότι, πλέον, δεν παίζει, μόνο, σε αυτό το σενάριο, στρεφόμενη, στην ανερχόμενη Κίνα, ενώπιον του νέου και πολλαπλά επικίνδυνου Ψυχρού Πολέμου, που έχει εξαπολύσει η Ουάσινγκτων, αφού τώρα πια, δεν έχουμε να κάνουμε με έναν μονοπολικό κόσμο, που ξαφνικά, έγινε διπολικός.

Έχουμε, πλέον να κάνουμε, με ένα τριπολικό κόσμο. Έναν κόσμο, όπου οι συνεννοήσεις και η λήψη των σχετικών αποφάσεων είναι πολύ πιο δύσκολες, από την παλαιά εποχή του Ψυχρού Πολέμου, που ξεπήδησε, αμέσως, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Καιρός είναι οι σχεδιαστές των αποφάσεων του βαθέος αμερικανικού κράτους να δουν τα πράγματα ψύχραιμα και με την απαραίτητη ωμότητα, που προκύπτει, ως ανάγκη, από τις περιστάσεις. Και φυσικά, να πάρουν τις πρέπουσες, για τα συμφέροντά τους αποφάσεις.

Αλλιώς...