Γιατί ο Πάνος Καμμένος μαδάει την μαργαρίτα του χρόνου της παραίτησής του από την κυβέρνηση; (Οι πιέσεις της Ουάσινγκτων, για εσπευσμένη ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών από την ελληνική βουλή, εν όψει του μπλοκαρίσματός της, από τον πρόεδρο της FYROM και ο εκβιασμός του υπουργού Άμυνας, για εκλογές).

Υπό άλλες συνθήκες, το παρόν δημοσίευμα δεν θα γραφόταν. Όμως, στις παρούσες συνθήκες κρίνω ότι χρειάζεται να γραφεί. Αφορά τον Πάνο Καμμένο, το κόμμα του και τις προοπτικές της παρούσας κυβέρνησης, στην πορεία της προς τις εκλογές. Και αφορά τις ίδιες τις εκλογές. Δηλαδή, τον χρόνο της διεξαγωγής τους. Και αυτό δεν είναι λίγο. Είναι πολύ και είναι αρκετό, για να μας απασχολήσει.

Οι συνεχείς τοποθετήσεις και επανατοποθετήσεις, μέσα από ένα αλαλούμ δηλώσεων, του Πάνου Καμμένου, για το πότε σκοπεύει να παραιτηθεί, από την θέση του υπουργού Άμυνας, μαζύ με τα μέλη των Ανεξάρτητων Ελλήνων, που συμμετέχουν, από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, θέτουν το ζήτημα όχι μόνο της κυβερνητικής σταθερότητας, αλλά και το θέμα της πρόωρης και εκτός του τρέχοντος προγραμματισμού, προσφυγής, στις κάλπες των βουλευτικών εκλογών.

Έτσι, ενώ ο τρέχων προγραμματισμός προβλέπει ότι, κάπου μέσα στον Μάρτιο του 2019, με την κατάθεση, στην ελληνική βουλή της Συμφωνίας των Πρεσπών, ο Πάνος Καμμένος θα παραιτηθεί, από υπουργός και θα αποσυρθεί, μαζύ με το κόμμα του και όσους βουλευτές και υπουργούς τον ακολουθήσουν, από την κυβέρνηση και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, χωρίς να ρίξει την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, όταν η Νέα Δημοκρατία καταθέσει, στην βουλή, πρόταση μομφής, την Πέμπτη το πρωΐ αυτά τα δεδομένα άλλαξαν, για να ξαναλλάξουν το απόγευμα της ίδιας ημέρας.

Βέβαια, ο πληθωρικός και λογορροϊκός αρχηγός των Ανεξαρτήτων Ελλήνων συνηθίζει να λέει και να ξελέει. Όχι, μόνο, για το Μακεδονικό και την παρουσία του, στην κυβέρνηση, αλλά και για πολλά άλλα. Γι' αυτό και η διαρκής ασυνέπεια των λόγων και των έργων του, τον έχει καταστήσει αναξιόπιστο. Όχι ότι οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί είναι αξιόπιστοι. Δεν είναι. Όμως, ο Πάνος Καμμένος κάπου έχει χάσει το μέτρο.

Δεν είναι τρελλός ο αρχηγός των ΑΝΕΛ. Ασταθή χαρακτήρα έχει, αλλά έχει σώας τας φρένας. Ως εκ τούτου, όσα λέει, όσο αντιφατικά και  αλληλοσυγκρουόμενα και αν είναι, προφανώς εξυπηρετούν κάποιες πολιτικές σκοπιμότητες, που αφορούν την εκάστοτε συγκυρία, μέσα στην οποία αυτά διατυπώνονται. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο, μέσα στα πλαίσια της σκοπούμενης αβεβαιότητας, την οποία καλλιεργεί ο Πάνος Καμμένος.

Στην παρούσα φάση και εδώ και πολύ καιρό, η κυβερνητική πολιτική των τελευταίων τριών και πλέον, χρόνων, μετά την απίστευτη (αλλά όχι απρόσμενη) μνημονιακή στροφή του Ιουλίου του 2015, ύστερα από το δημοψήφισμα, το κόμμα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων έχει αποψιλωθεί, ενώ η υπόθεση του Μακεδονικού και η υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, παρά τις υποτιθέμενες διαφωνίες του Πάνου Καμμένου και του κόμματός του, έχει οδηγήσει τους ΑΝΕΛ, σε πλήρη αποδόμηση.

Φυσικά, το κόμμα αυτό, που, με δυσκολία ανιχνεύεται, πλέον, στις δημοσκοπικές έρευνες, καθίσταται σαφές ότι δεν πρόκειται να βρίσκεται, στα έδρανα της επόμενης βουλής, εάν κατεβεί, στις εκλογές μόνο του.

Από την άλλη πλευρά, ο Πάνος Καμμένος και το κόμμα του δεν μπορούν να βρουν εκλογικούς εταίρους, στον χώρο της, πέραν της Νέας Δημοκρατίας, δεξιάς, ενώ και το σενάριο μιας κοινής καθόδου, με τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν τραβάει. Αν κάτι μπορεί να γίνει, με τον τωρινό κυβερνητικό εταίρο, αυτό μπορεί να είναι κάθοδος του ίδιου του Πάνου Καμμένου, στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ και κάποιων συνεργατών του υπουργού Άμυνας, στα ψηφοδέλτια του κόμματος του Αλέξη Τσίπρα. Πέραν τούτου, ουδέν.

Αλλά έτσι όμως, δεν υπάρχει συνεργασία κομμάτων. Και αυτό σημαίνει ότι οι ΑΝΕΛ θα εξαφανισθούν, από την πολιτική σκηνή. Μικρό το κακό, βέβαια, αλλά ο Πάνος Καμμένος  προσπαθεί, ακόμη, να βρει τρόπους, για την εκλογική και πολιτική επιβίωση των Ανεξαρτήτων Ελλήνων. Γι' αυτό και είχε, μέχρι πριν κάποιους μήνες, επαφές με τον Φαήλο Κρανιδιώτη, τον αρχηγό του κόμματος της "Νέας Δεξιάς" και ρυμούλκησε το περασμένο καλοκαίρι την διαγραμμένη (από τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη) βουλευτίνα της Νέας Δημοκρατίας Κατερίνα Παπακώστα, την οποία ο Πάνος Καμμένος έχει βοηθήσει, τα μέγιστα, στο κτίσιμο της πολιτικής της καριέρας.

Όμως, η φιλοδοξία του υπουργού Άμυνας να παίξει σημαντικό ρόλο, στον λεγόμενο χώρο της κοινοβουλευτικής ακροδεξιάς, σκοντάφτει, στην στάση του, στην υπόθεση της Συμφωνίας των Πρεσπών, αφού είναι αυτός, που επέτρεψε, στους Αλέξη Τσίπρα και Νίκο Κοτζιά να υπογράψουν αυτή την συμφωνία, αλλά και εξακολουθεί να επιτρέπει, στον ΣΥΡΙΖΑ να προωθεί την ολοκλήρωση της διαδικασίας, για την ψήφισή της, αυτόν τον καιρό, από την βουλή της πΓΔΜ και το να φθάσει, προς κύρωση, στην ελληνική βουλή, κρατώντας ζωντανή την παρούσα κυβέρνηση.

Βέβαια, στην πολιτική, ποτέ μην λες ποτέ, όπως είπε και ο αρχηγός της Ένωσης Κεντρώων Βασίλης Λεβέντης, τον οποίο, επίσης, προσεγγίζει ο Πάνος Καμμένος, προκειμένου να βρει μια σανίδα πολιτικής επιβίωσης του ιδίου και του κόμματος του. Ως εκ τούτου, το τί θα συμβεί, με τις αναζητήσεις, συμμάχων, στις οποίες έχει επιδοθεί και θα συνεχίσει να επιδίδεται ο αρχηγός των ΑΝΕΛ, δεν μπορεί να προεξοφληθεί. Μπορεί να συμβούν τα πάντα και τίποτε. Όμως, αυτό που είναι δεδομένο, είναι ότι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και ο Πάνος Καμμένος δεν μπορούν να συνεχίσουν να παραμένουν, έτσι όπως είναι. Αν μείνουν, έτσι, δεν έχουν μέλλον. Και αυτό το γνωρίζουν.

Εννοείται ότι το τί θα πράξουν και το τί δεν θα πράξουν ο Πάνος Καμμένος και το κόμμα του, θα ήταν, παντελώς, αδιάφορο, σε άλλες συνθήκες. Όμως, στις παρούσες συνθήκες αυτό δεν συμβαίνει. Ο Πάνος Καμμένος και οι ΑΝΕΛ συμμετέχουν, στην κυβέρνηση και ως εκ τούτου, παίζουν σημαντικό ρόλο και στο θέμα της ψήφισης της Συμφωνίας των Πρεσπών και στο ζήτημα του χρόνου της διεξαγωγής των επικείμενων βουλευτικών εκλογών.

Με αυτά τα δεδομένα, οι αλληλοσυγκρουόμενες δηλώσεις του Πάνου Καμμένου, σχετικά, με το πόσο θα παραμείνουν αυτός και το κόμμα του, στην κυβέρνηση και το πότε θα αποχωρήσουν, δεν στερούνται σημασίας. Έτσι ο αρχηγός των ΑΝΕΛ μαδάει την μαργαρίτα του χρόνου της αποχώρησής του, από την κυβέρνηση, σκοπούμενα και αποβλέποντας, στην πολιτική επιβίωσή του.

Στην πραγματικότητα, λέγοντας, ξαφνικά, την περασμένη Πέμπτη (ενώπιον των αξιωματικών της 1ης Στρατιάς, στην Λάρισα) ότι θα αποχωρήσει από την κυβέρνηση, στις 15 Ιανουαρίου 2019, την ημέρα, δηλαδή, που η βουλή της πΓΔΜ - υποτίθεται ότι - θα ολοκληρώσει την διαδικασία της ψήφισης των αλλαγών, στο Σύνταγμα της χώρας, αυτής, σύμφωνα με τα προβλεπόμενα, στην Συμφωνία των Πρεσπών, ο Πάνος Καμμένος φαίνεται (αλλά, μόνο, φαίνεται) ότι προσπαθεί να εκβιάσει τον Αλέξη Τσίπρα και να τον αποτρέψει να ολοκληρώσει την διαδικασία ψήφισης της συμφωνίας αυτής, από την παρούσα βουλή και να την αφήσει, για την επόμενη. Θέλει να μην κατατεθεί το κείμενο της συμφωνία, με την μορφή νομοσχεδίου, στην βουλή. Να μην πάει καθόλου. 

(Αυτή η τοποθέτηση είναι γεγονός ότι έφερε έναν κάποιο πανικό στο Μέγαρο Μαξίμου, αλλά, μετά από συνεννοήσεις, ο υπουργός Άμυνας επανήλθε, με δηλώσεις, που επιβεβαιώνουν τον αρχικό κυβερνητικό σχεδιασμό. Η ρουκέτα, όμως, είχε ριφθεί. Και προφανώς, ο Πάνος Καμμένος δεν έριξε άσφαιρα πυρά. Είπε αυτό που ήθελε να πει. Το μάζεψε, μετά, αλλά το είπε).

Με αυτόν τον τρόπο και εφόσον ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ υποκύψουν στον εκβιασμό (εάν αυτός αφορά την ολοκλήρωση της διαδικασίας, για την ψήφιση της συμφωνίας), ο αρχηγός των Ανεξάρτητων Ελλήνων θέλει να παρουσιάσει, ως δική του επιτυχία την μη ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών - που, όντως, θα είναι - και να μαζέψει τις απαραίτητες ψήφους, που θα του επιτρέπουν να επιβιώσει, εκλογικά και πολιτικά, ο ίδιος, μαζύ με το κόμμα του.

Υπάρχει περίπτωση να δεχθεί ο Αλέξης Τσίπρας αυτό που θέλει ο Πάνος Καμμένος; Όχι, δεν υπάρχει. 

Υπάρχει περίπτωση ο Πάνος Καμμένος να επαναφέρει αυτά που είπε την περασμένη Πέμπτη, στην Λάρισα; Προφανώς και υπάρχει.

Υπάρχει περίπτωση να πραγματοποιήσει αυτή την απειλή ο αρχηγός των ΑΝΕΛ; Ναι υπάρχει, εφόσον αυτό τον συμφέρει, εκλογικά και εφόσον έχει εξασφαλισθεί, όμως, η ψήφισή της Συμφωνίας των Πρεσπών, από τον ΣΥΡΙΖΑ και από άλλους πολιτικούς χώρους, ή μεμονωμένους βουλευτές.

Από εκεί και πέρα, η προκήρυξη των βουλευτικών εκλογών, εκτός του κυβερνητικού προγραμματισμού, θα του είναι χρήσιμη, μόνον, εάν έχει συγκροτήσει τις απαραίτητες συμμαχίες, στα δεξιά, ή στα αριστερά, ή στο κέντρο της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Και αυτό είναι το πρόβλημα. (Αλλιώς, θα τις αποφύγει και θα ακολουθήσει τον κυβερνητικό προγραμματισμό, τον οποίο έχει συμφωνήσει, με τον πρωθυπουργό).

Αυτό που πιστεύω εγώ είναι κάτι διαφορετικό. Ο εκβιασμός, που επιχειρεί ο αρχηγός των ΑΝΕΛ, αφορά την Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά στοχεύει αλλού. Φαίνεται ότι ο ξένος παράγοντας (Ουάσινγκτων και Βερολίνο) πιέζουν, για την λύση της εκκρεμότητας, πολύ νωρίτερα, από τον ερχόμενο Μάρτιο. Με δεδομένη την ψήφιση των συνταγματικών αλλαγών - εάν, βέβαια, αυτή προκύψει -, από την βουλή της FYROM, στις 15 Ιανουαρίου, οι νατοϊκοί δεν έχουν κανένα λόγο να περιμένουν τον Μάρτιο, προκειμένου να ψηφισθεί, η Συμφωνία των Πρεσπών, από την ελληνική βουλή, εν όψει του γεγονότος ότι η κατάσταση, στην Βαλκανική είναι και θα παραμείνει ρευστή και απρόβλεπτη.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ψήφιση των συνταγματικών αλλαγών, από την βουλή της Σλαβομακεδονίας, δεν σημαίνει και την αυτόματη και απρόσκοπτη εφαρμογή τους. Για να εφαρμοσθούν, πρέπει να τις υπογράψει ο πρόεδρος της χώρας αυτής, ο παραπάνω εικονιζόμενος Γκιόργκε Ιβάνωφ, ο οποίος δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένος να το πράξει, αφού δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Σλαβομακεδόνας πολιτικός δεν υπέγραψε ούτε την Συμφωνία των Πρεσπών, που το καλοκαίρι ψήφισε η βουλή της γειτονικής χώρας, ούτε, μάλιστα, υπέγραψε το ψηφισμένο νομοσχέδιο, για την καθιέρωση της αλβανικής γλώσσας, ως επίσημης γλώσσας του κράτους, μαζύ με την επίσημη "μακεδονική" γλώσσα. 

Το αποτέλεσμα είναι αυτά τα ψηφισμένα, από την βουλή της πΓΔΜ, νομοσχέδια να μην έχουν δημοσιευθεί, στην εφημερίδα της κυβερνήσεως και να μην ισχύουν, ως νόμοι του κράτους. Για τον λόγο αυτόν, μάλιστα, το (ποδηγετημένο από την κυβέρνηση του Ζόραν Ζάεφ) δικαστικό σύστημα της χώρας έχει ξεκινήσει έρευνα, εις βάρος του προέδρου του κράτους, η οποία εκκρεμεί, αλλά δεν έχει πτοήσει τον Γκιόργκε Ιβάνωφ. 

Ως εκ τούτου, είναι  προφανές ότι ο εκβιασμός του Πάνου Καμμένου, στην παρούσα φάση, πρέπει να αφορά την μη εισαγωγή της Συμφωνίας των Πρεσπών, τον Ιανουάριο, αλλά τον Μάρτιο, όπως, άλλωστε, έχει συμφωνηθεί, με τον πρωθυπουργό. Βλέποντας, λοιπόν, ότι ο Αλέξης Τσίπρας και η λοιπή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ (τα γνωστά ορφανά του ελληνικού σταλινισμού) τείνουν ευήκοα ώτα, στις απαιτήσεις της κυβέρνησης του Donald Trump και των νατοϊκών του Jens Stoltenberg και παραβιάζουν τα συμφωνηθέντα, ανατρέποντας τον πολιτικό και εκλογικό σχεδιασμό του, ο αρχηγός των ΑΝΕΛ, παίζει σκληρό παιχνίδι, προκειμένου να δείξει, στον πρωθυπουργό και στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ότι δεν είναι διατεθειμένος να δεχθεί την ανατροπή των συμφωνηθέντων.

Αυτός ο εκβιασμός του υπουργού Άμυνας της χώρας μας μπορεί να είναι τελεσφόρος. Μπορεί να επιτύχει τον σκοπό του. Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να κάνει πίσω, αφού το γενικότερο πλάνο εξυπηρετείται. Αυτό αποτελεί μια ρεαλιστική επιλογή.

Αν, όμως, οι Αμερικανοί - ο "ανθύπατος", που έλεγε ο παλαιός πρόεδρος της βουλής Απόστολος Κακλαμάνης, αναφερόμενος, στον πρέσβη των Η.Π.Α., στην χώρα μας, ήτοι ο Geoffrey Ross Pyatt - επιμείνουν, για τους δικούς τους λόγους, επειδή προβλέπουν ότι, ναι, μεν, η Συμφωνία των Πρεσπών θα ψηφισθεί στην "μακεδονική" βουλή, αλλά θα μπλοκαρισθεί, από τον πρόεδρο Γκιόργκε Ιβάνωφ και θα κολλήσει, με απρόβλεπτες συνέπειες, τα πράγματα σκουραίνουν, διότι, στην περίπτωση αυτή, δεν αρκεί η ψήφιση της συμφωνίας από την βουλή της πΓΔΜ, για να προχωρήσει η διαδικασία, στην ελληνική βουλή.

Προφανώς, η Ουάσινγκτων και οι νατοϊκοί δεν θέλουν να κολλήσει η διαδικασία, στην Ελλάδα και να περιμένουν το τί θα πράξει ο Σλαβομακεδόνας πρόεδρος. Θέλουν να τελειώσει, γρήγορα, η διαδικασία ψήφισης, στην ελληνική βουλή, πριν η κοινή γνώμη της χώρας μας αντιληφθεί ότι η ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών, από την "μακεδονική" βουλή, που προβλέπει το κείμενο της συμφωνίας αυτής (με πλήρη και ακέραιη ευθύνη του Αλέξη Τσίπρα και του Νίκου Κοτζιά), είναι, απολύτως, ανεπαρκής, για να ολοκληρωθεί και η διαδικασία ψήφισης της Συμφωνίας των Πρεσπών, από την ελληνική βουλή.

Έτσι, ο Πάνος Καμμένος δεν είναι τρελλός, που αντιδρά, όπως αντιδρά και λέει, όσα λέει, εκβιάζοντας τον Αλέξη Τσίπρα. Το πολύ κοινό δεν το έχει αντιληφθεί αυτό. Ούτε και οι πολιτικοί παρατηρητές και οι διάφοροι αναλυτές έχουν εστιάσει, σε αυτό το πολύ κρίσιμο σημείο της όλης διαδικασίας. Και αυτό δεν είναι τυχαίο, εάν αναλογισθούμε ότι, ούτε η η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας, ούτε οι νατοϊκοί επιθυμούν κάτι τέτοιο.

Μέσα στα πλαίσια αυτού του εκβιασμού είναι και η διαρροή του διαλόγου, που έγινε, ανάμεσα, στον Πάνο Καμμένο και τον βουλευτή των ΑΝΕΛ Βασίλη Κόκκαλη, όπου, όταν ο βουλευτής τον ρώτησε τί θα κάνουν, εάν ο Αλέξης Τσίπρας ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης, εν όψει της Συμφωνίας των Πρεσπών, ο αρχηγός του κόμματος του απάντησε ότι "αν ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης, θα καταψηφίσουμε", για να ακολουθήσει σιωπή, στις τάξεις της κοινοβουλευτικής ομάδας των ΑΝΕΛ.

Έχοντας υπόψη μας, τα παραπάνω, πρέπει να αναμένουμε ότι έχει να πέσει πολύ γέλιο, με όσα πρόκειται να συμβούν. Αλλά εμείς, ας δούμε ψύχραιμα τα δεδομένα, που έχουμε μπροστά μας.

Ο Πάνος Καμμένος δεν ενδιαφέρεται, για το Μακεδονικό και για την Συμφωνία των Πρεσπών. Αν ενδιαφερόταν, για την μη χρήση του όρου Μακεδονία, όπως, τώρα, λέει, θα είχε διαφοροποιηθεί, το 2008, τότε, που η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή και η υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη είχαν δεχθεί, δημοσίως, την χρήση του όρου Μακεδονία, με έναν επιθετικό προσδιορισμό, από την πΓΔΜ. Εκείνη την εποχή ο τωρινός αρχηγός των ΑΝΕΛ ήταν βουλευτής και υπουργός της κυβέρνησης αυτής και δεν διαφοροποιήθηκε.

Η (φαινόμενη) διαφωνία του, με την χρήση του όρου Μακεδονία, ως επιθετικού προσδιορισμού, ή οπωσδήποτε αλλιώς, από την γειτονική χώρα διατυπώθηκε, τώρα, επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αλλά αυτή η διαφωνία δεν εκφράστηκε, ούτε στις προγραμματικές δηλώσεις της πρώτης κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, τον Φεβρουάριο του 2015, ούτε τον Οκτώβριο του 2015, κατά την διάρκεια των προγραμματικών δηλώσεων της δεύτερης κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, παρά το γεγονός ότι, σε αυτές, περιλαμβανόταν η αναγνώριση της χρήσης του όρου Μακεδονία, από τους Σλαβομακεδόνες των Σκοπίων.

Έστω και έτσι, εάν η διαφοροποίηση του Πάνου Καμμένου, ως προς την ονομασία του γειτονικού κράτους, ήταν - αν και μεταγενέστερη - πραγματική και ειλικρινής, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας και αρχηγός του συγκυβερνώντος κόμματος μπορούσε να παρεμποδίσει τις διαδικασίες, για την επίτευξη συμφωνίας, ανάμεσα στην Ελλάδα και την πΓΔΜ, στο σύγχρονο μακεδονικό ζήτημα, ή/και την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, παραιτούμενος και αποσύροντας το κόμμα του από την κυβέρνηση και την κυβερνητική πλειοψηφία.

Δεν το έπραξε. Και δεν το έπραξε, όχι μόνο, για λόγους καρεκλοκενταυρισμού και θεσιθηρίας. Η γνώμη μου είναι και περί αυτού έχω σχηματίσει στερεή πεποίθηση ότι ο Πάνος Καμμένος το έπραξε κυρίως, για άλλους λόγους, οι οποίοι σχετίζονται, με την βούλησή του να μην δυσαρεστεί την, πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμη, η οποία, από παλαιά, αλλά, εδώ και έναν χρόνο, με ένταση, επιθυμεί την ταχεία λύση του ονοματολογικού ζητήματος, που αφορά την πΓΔΜ, καθώς και τα υπόλοιπα, που αφορούν την εθνότητα και την γλώσσα, προκειμένου να καταστεί δυνατή η ένταξη της FYROM, στο ΝΑΤΟ, με σκοπό την ανάσχεση της ρωσικής επιρροής, στα Βαλκάνια.  

Εδώ εντοπίζεται η βαθύτερη ουσία όλου αυτού του αλαλούμ και της παραμονής, στην άσκηση της εξουσίας, αυτής της παρδαλής αριστεροδεξιάς κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα και του Πάνου Καμμένου - της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Και σε αυτήν την κυβέρνηση είναι που δίνει το παρατεταμένο - εδώ και έναν χρόνο - φιλί της ζωής, ο υπουργός Άμυνας.

Αυτή είναι η ωμή αλήθεια, όσον αφορά τα δεδομένα και τα πεπραγμένα του Πάνου Καμμένου, του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. 

Αυτή η κυβέρνηση δεν θα υπήρχε, από την αρχή, εάν δεν είχε συγκροτηθεί, μέσα από μια διαδικασία, που ξεκίνησε, μετά τις διπλές εκλογές του Μαΐου του 2012 και κατέληξε, στην επισημοποίηση του "γάμου", λίγο πριν τις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, με δικαιολογία την "αντιμνημονιακή" πολιτική των δύο κομμάτων, η οποία, όμως, μετά το δημοψήφισμα της 5/7/2015 κουρελιάστηκε, αλλά αυτό το γεγονός δεν επηρέασε την πολιτική συμμαχία των δύο παρδαλών κυβερνητικών εταίρων, η οποία συνεχίστηκε και μετά τις βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015, στις οποίες, αναπάντεχα, το κόμμα του Πάνου Καμμένου κατάφερε να διασωθεί εκλογικά, να μπει, στην βουλή και να συνεχίσει να είναι ο κυβερνητικός εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Στην ουσία, λοιπόν, αυτό που ενδιαφέρει τον Πάνο Καμμένο, είναι η εκλογική και η πολιτική επιβίωσή του. Τράβηξε την όλη διαδικασία της Συμφωνίας των Πρεσπών, μέχρι εδώ, αλλά δεν είναι διατεθειμένος να σπαταλήσει και να χάσει όλα τα πλεονεκτήματα που - νομίζει ότι - έχει, σκοπεύοντας να υποδυθεί τον "μακεδονομάχο" και να προσφέρει, τις εναλλακτικές λύσεις, που προσέφερε, τον Οκτώβριο, στον αμερικανικό παράγοντα (τις βάσεις, στην Ελλάδα και το "περίφημο" ημιβαλκανικό σύμφωνο, το οποίο θα υποκαθιστούσε, την είσοδο της πΓΔΜ, στο ΝΑΤΟ, απομακρύνοντας την ρωσική επιρροή, από τα Βαλκάνια), με βασικό υπολογισμό τον δικό του σχεδιασμό.

Η αλήθεια είναι ότι δεν στηρίζει την στρατηγική του, σε μια ανύπαρκτη βάση. Ο Πάνος Καμμένος πιστεύει ότι η Συμφωνία των Πρεσπών δεν θα περπατήσει. Θεωρεί ότι δεν θα ψηφισθούν οι συνταγματικές αλλαγές, από την "μακεδονική" βουλή και τώρα, που βλέπει ότι, μετά την αποστασία των 8 βουλευτών του αντιπολιτευόμενου ΒΜΡΟ, οι πιθανότητες, βαραίνουν, υπέρ της ψήφισης των συνταγματικών αλλαγών, στηρίζεται, στην άρνηση του προέδρου Γκιόργκε Ιβάνωφ, να υπογράψει και να δημοσιεύσει στην εφημερίδα της κυβερνήσεως, πέραν της Συμφωνίας των Πρεσπών - κάτι, που, όπως είπαμε, έχει, ήδη, πράξει - και το νομοσχέδιο που θα ψηφισθεί, από την βουλή της πΓΔΜ και θα περιλαμβάνει τις συνταγματικές αλλαγές.

Δεν έχει άδικο, που στηρίζεται, σε αυτή την άρνηση του Σλαβομακεδόνα προέδρου. Ο Γκιόργκε Ιβάνωφ θα δυσκολεύσει την ζωή όλων. Και της κυβέρνησης του Ζόραν Ζάεφ και των νατοϊκών και όπως φαίνεται και της ελληνικής κυβέρνησης.

Μπορεί όλα αυτά να οδηγήσουν την χώρα μας, σε μια πρόωρη και μη προγραμματισμένη προσφυγή, στις κάλπες, αρκετά νωρίτερα, από τον Μάϊο;  Δεν αποκλείεται.

Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εφεδρείες. Πέραν από την πλειοψηφία των βουλευτών του Ποταμιού του Σταύρου Θεοδωράκη, υπάρχουν ο Γιάννης Σαρίδης της Ένωσης Κεντρώων (που μόλις εμφανίστηκε, στο προσκήνιο και λέει ότι θα ψηφίσει τον κρατικό προϋπολογισμό του 2019), ο ανεξάρτητος βουλευτής Χάρης Θεοχάρης και διάφοροι άλλοι, που, πιθανόν θα εμφανισθούν, στην πορεία.

Ως εκ τούτου, το μέλλον επιφυλάσσει εκπλήξεις. 

Θα είμαστε, εδώ, για να τις παρακολουθήσουμε.