1918 - 2018 : 100 χρόνια KKE. (Από το όραμα της κοινωνικοαπελευθερωτικής αλλαγής, στην πολιτικοϊδεολογική θεωρία και πρακτική του "γραφειοκρατικού επαναστατισμού").

Η συμπλήρωση, εφέτος, των 100 ετών, από την ίδρυση του Κ.Κ.Ε. αποτελεί μια καλή ευκαιρία, για να δούμε και να αποτιμήσουμε την όποια - θετική και αρνητική - συμβολή του κόμματος αυτού, στην πολιτική, την κοινωνική και την οικονομική ιστορία της χώρας μας. Άλλωστε, ό,τι και να πούμε, η αλήθεια είναι ότι το Κ.Κ.Ε. είναι, αναπόσπαστα, δεμένο, με την ελληνική ιστορία, αφού είναι το αρχαιότερο, εν ζωή, πολιτικό κόμμα της χώρας μας και ούτως, ή άλλως, επηρέασε ένα (άλλοτε περισσότερο και άλλοτε, λιγότερο) σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας και ιδίως, στην δεκαετία του 1940, καθόρισε την πορεία του τόπου.

Συμμετέχοντες, στο 1ο Συνέδριο του Σ.Ε.Κ.Ε. (Κατ' έδρα και όνομα).
Αθήνα Σ. Κομιώτης
Φ. Πετρούσκα
Ν. Δαμίγος Πειραιάς
Μ. Σιδέρης
Γ. Πισπινής
Βόλος Π. Μπαλαμπανίδης
Λ. Χατζής
Καβάλα Α. Πεχνά
Κέρκυρα Φ. Τζουλάτι
Federacion Κ. Αντωνίου
Νεολαία Αθήνας Μ. Οικονόμου
Π. Χλωμός
Νεολαία Πειραιά Δ. Χαραλαμπίδης
Νεολαία Βόλου K.Αναγνωστόπουλος
Νεολαία Θεσσαλονίκης Ι. Καράσσο
Α. Λέβης Μορφωτικός Όμιλος Βόλου
Ν. Ιωάννου Σοσιαλιστικό Κέντρο Αθήνας
Ν. Γιαννιός
Α. Χατζημιχάλης Σοσιαλιστικό Κέντρο Λάρισας
Ι. Στυλιανού
Α. Κορούκλης Σοσιαλιστικό Κέντρο Βόλου
Κ. Γκρέσσος Βουλευτές
Α. Σίδερης
Α. Κουριέλ Ανεξάρτητοι
Η. Δελεζάνος
Π. Δημητράτος ΓΣΕΕ
Ε. Ευαγγέλου
Μ. Μαχαίρας

Όταν αναφερόμαστε, στην ιστορία του Σ.Ε.Κ.Ε. (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος), το οποίο ιδρύθηκε στις 4/11/1918 και στην συνέχεια, έξι χρόνια αργότερα, τον Νοέμβριο του 1924, στο 3ο συνέδριό του, μετονομάστηκε,  σε Κ.Κ.Ε. (Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος), ακολουθώντας την γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς, δεν το κάνουμε, για να προβούμε, σε μια χρονολόγηση των πράξεων των συμβάντων και των γεγονότων, που συγκροτούν αυτή την ιστορία. Και η χρονολόγηση, βέβαια, παίζει τον ρόλο της, αλλά, εδώ, δεν είναι αυτό, που με ενδιαφέρει.

Αυτό, που με ενδιαφέρει είναι η συνολική αποτίμηση του έργου και της παρουσίας του Κ.Κ.Ε., μέσα στο ελληνικό εργατικό κίνημα, στον κόσμο των εργατοϋπαλλήλων και στην ευρύτερη ελληνική κοινωνία. Αυτό είναι που έχει σημασία να εξετάσουμε. Όλα τα άλλα, έχουν, βέβαια, το νόημά τους, αλλά είναι δευτερεύοντα. Γι' αυτό και δεν πρόκειται να ασχοληθώ, με αυτά.

Από τότε, που, περιγράφοντας ο Αβραάμ Μπεναρόγια το 1ο συνέδριο του Σ.Ε.Κ.Ε., είπε ότι "στο συνέδριο ήσαν όλοι οι εκπρόσωποι των σοσιαλιστικών ζυμώσεων παλαιοτέρων ετών, πλην του Πλάτωνος Δρακούλη, οι ζωηρότεροι και συνειδητότεροι εκπρόσωποι του ελληνικού προλεταριάτου, καπνεργάται, ηλεκτροτεχνίται, σιγαροποιοί, ναυτικοί, οι εκπρόσωποι των νέων ιδεολόγων διανοουμένων, φοιτηταί επαναστάται, δοκιμασθέντες ήδη στον αγώνα υπέρ των ιδεών των. Μια χούφτα ανθρώπων περί τους 30 εν όλω έθετον τις βάσεις ενός νέου και ιστορικού κόμματος, του Σοσιαλιστικού Κόμματος, ήνοιγον τον δρόμον της πολιτικής σταδιοδρομίας της νέας κοινωνικής τάξεως, του ελληνικού προλεταριάτου", πέρασε πολύς καιρός. Και φυσικά, το Κ.Κ.Ε. έχει αλλάξει, κάτι που, άλλωστε, είναι αυτονόητο, αφού αυτή η αλλαγή συμβαίνει, σε κάθε συλλογικό οργανισμό. Αυτή η διαπίστωση, αν και αυτονόητη, πάντως, είναι χρήσιμο να λέγεται, διότι, συνήθως λησμονείται, από εχθρούς και αντιπάλους.

Το Κ.Κ.Ε. ιδρύθηκε, λοιπόν, ως σοσιαλιστικό κόμμα, διακηρύσσοντας ότι παλεύει, για την ανατροπή της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας και για τον θρίαμβο του διεθνούς σοσιαλισμού και στην πορεία, μετά την επικράτηση της αριστερής του πτέρυγας, ήδη, από το 1ο συνέδριο του κόμματος, στράφηκε, στον Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, κατοχυρώνοντας την κομμουνιστική (δηλαδή την μαρξιστική - λενινιστική) φυσιογνωμία του, η οποία, στο 3ο συνέδριο, αποκρυσταλλώθηκε και στην ονομασία του.

Έτσι, το ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα υιοθέτησε την λενινιστική ιδεολογία και πρακτική και αποφάσισε να συγκροτηθεί, οργανωτικά, σύμφωνα με τα πρότυπα του μπολσεβίκικου κόμματος και της Κομμουνιστικής Διεθνούς, στην οποία εντάχθηκε.

Ακολουθώντας αυτά τα πρότυπα, μέσα από έναν αρχικό αγώνα διάφορων φραξιών, τελικά, στην εποχή του Νίκου Ζαχαριάδη και πέρα από τις όποιες αρχικές καλές προθέσεις πολλών εξ αυτών, που συγκροτούσαν, κατά καιρούς, τις ηγετικές του ομάδες και σίγουρα της εργατικής και λοιπής βάσης του, ολοκλήρωσε την συγκρότησή του, ως ένα κόμμα "επαγγελματιών επαναστατών", με σημαντική εργατική βάση, εργατιστική ιδεολογία και γραφειοκρατική δομή, η οποία λειτουργεί, σύμφωνα με τις αρχές του λενινιστικού "δημοκρατικού συγκεντρωτισμού".

Όπως είναι γνωστό, από τις εκτενείς τοποθετήσεις και τα γραπτά έργα του Β. Ι. Λένιν και των λοιπών μαθητών του Karl Kautsky, στα πλαίσια του "δημοκρατικού συγκεντρωτισμού", η βάση υποτάσσεται, στην ηγεσία, η οποία (συχνάκις, αυτο- ή/και ετεροεκκαθαριζόμενη) εισάγει την σοσιαλιστική ιδεολογία, στην εργατική τάξη, που, εκ της θέσεώς της, στην παραγωγή και την κοινωνία, δεν μπορεί να την κατανοήσει, χωρίς την βοήθεια των επιστημόνων της πολιτικής θεωρίας. Και αυτό συμβαίνει, επειδή η ηγεσία αποτελείται από τους γνώστες της αυθεντικής επιστημονικής επαναστατικής πολιτικής θεωρίας, που μετασχηματίζεται, σε πολιτική γραμμή, την οποία απαιτείται να εφαρμόσει, στην πράξη η κομματική βάση και η εργατική τάξη.

Μέσα στα πλαίσια αυτής της λενινιστικής πολιτικής θεωρίας και οργανωτικής δομής είναι που ανδρώθηκε και υπάρχει το Κ.Κ.Ε. Με αυτή την, εξ επιφοιτήσεως, δόμηση της εκάστοτε ηγεσίας του, με αυτή την δομημένη ιεραρχία, με αυτή την συναφή εξουσιαστική δομή, που στο σύνολό τους, διαχωρίζουν το κόμμα αυτό, ανάμεσα σε διευθύνοντες και εκτελεστές και εκφράζουν την πιο ακραία εκδήλωση και συγκρότηση του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού.

                8/2/1929 "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ" 


Με δεδομένη αυτή του την πολιτικοοργανωτική και ιδεολογική του συγκρότηση, το Κ.Κ.Ε. ήταν φυσικό να βλάψει και το νεαρό εργατικό κίνημα εκείνης της εποχής και μεταγενέστερα, μέχρι τις ημέρες μας, αφού συνέτεινε, τα μάλα, στην γραφειοκρατικοποίησή του.

Φυσικά, βλέποντας με ψυχραιμία τις εξελίξεις, στην Ελλάδα και στις χώρες της δυτικής εκδοχής του καπιταλισμού, δεν μπορούμε να χρεώσουμε την γραφειοκρατικοποίηση του εργατικού κινήματος, αποκλειστικά, ή μόνο, στο Κ.Κ.Ε. Κάθε άλλο. Οι κινητήριες δυνάμεις της γραφειοκρατικοποίησης του εργατικού κινήματος βρίσκονται, στην ίδια την διαδικασία της εξέλιξης του καπιταλιστικού συστήματος και την δική του ραγδαία γραφειοκρατικοποίηση, όταν το σύστημα αυτό ξεπέρασε την εποχή της μικρής επιχείρησης και εξελικτικά, έφθασε, από την μία πλευρά, στις μεγάλες ανώνυμες εταιρείες και την δημιουργία των ελίτ των τεχνοδομών, που τις διοικούν και από την άλλη, στις γιγαντωμένες κρατικές γραφειοκρατίες, που παρεμβαίνουν, στην οικονομική και κοινωνική διαδικασία και τις συγκατευθύνουν.

Ως εκ τούτου, δεν είναι μόνο το Κ.Κ.Ε., που συνέβαλε, στην γραφειοκρατικοποίηση του ελληνικού εργατικού κινήματος. Το ελληνικό εργατικό κίνημα θα γραφειοκρατικοποιείτο και χωρίς το Κ.Κ.Ε. Οι δυνάμεις εκείνες, που θα συνέτειναν, σε αυτή την διαδικασία θα έβρισκαν τον χώρο για να δημιουργηθούν και να αναπτυχθούν. Στην κοινωνική ζωή, δεν έχουν θέση τα κενά και ως εκ τούτου, εάν το Κ.Κ.Ε. δεν υπήρχε, η γραφειοκρατικοποίηση του εργατικού κινήματος, στην χώρα μας θα έβρισκε τον δρόμο της, μέσα από άλλες κοινωνικές κατασκευές.

Αυτή η διαπίστωση, όμως, δεν απαλλάσσει, από τις ευθύνες του το Κ.Κ.Ε. Κάθε άλλο. Οι ευθύνες του είναι και παραμένουν βαριές. Με δεδομένη την σύνθεση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, η οποία, μέχρι την δεκαετία του 1960 ήταν μια οικονομία αγροτών, αυτοαπασχολουμένων και μικρομεσαίων επιχειρήσεων, η συμβολή του Κ.Κ.Ε., στην συγκεκριμένη γραφειοκρατικοποίηση του εργατικού κινήματος, στην χώρα μας, υπήρξε καθοριστικότατη, αφού, εφαρμόζοντας το λενινιστικό μοντέλο οργάνωσης των εργατών και των λοιπών δρώντων κοινωνικών χώρων, δηλαδή τον, εκ των ένδον, διαχωρισμό τους, ανάμεσα στους διευθύνοντες και τους εκτελεστές, απέτρεψε, συστηματικά και πολλές φορές, δια ροπάλου (και όχι, μόνο), την δημιουργία και την καλλιέργεια μιας οποιασδήποτε απόπειρας ελευθεριακής οργάνωσης του εργατικού κινήματος, των αγροτών και των μη μισθωτών εργαζομένων, στο μέτρο, που αυτή ήταν (εάν ήταν) δυνατή, έστω και κατά προσέγγιση.

Πολλές φορές προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι μια τέτοια μορφή οργάνωσης δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Πιθανότατα. Θα μπορούσε να μην υπάρξει. Δεν ισχυρίζομαι ότι μια τέτοια δομή του εργατικού κινήματος θα ήταν, ή ότι θα είναι δυνατή. Κάθε άλλο. Όμως, με πολλές αβαρίες και εκπτώσεις θα μπορούσε να υπάρξει μια κάποια προσέγγιση, προς αυτήν. Και το Κ.Κ.Ε. εμπόδισε κάτι τέτοιο. Τα παραδείγματα της Ισπανίας και της Γαλλίας και των κινημάτων, που εκεί αναπτύχθηκαν, με αφορμή τον κοινωνικό πειραματισμό, που εφαρμόστηκε, μέσα στα πλαίσια του εργατικού και του αγροτικού κινήματος, μας πείθουν, για του λόγου το ασφαλές.

Το παραπάνω φύλλο του "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" της 8/2/1929 δείχνει, χαρακτηριστικά, την νοοτροπία, την οποία είχε, έχει και μέσα στην οποία συγκροτήθηκε η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. και η οποία αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει τους αντιπάλους της, στον εργατικό - και όχι μόνο - χώρο, ως εχθρούς, προς εξαφάνιση. Δεν είναι περίεργο, ούτε ανεξήγητο αυτό το φαινόμενο. Και φυσικά πηγάζει, από την ίδια την ιδιοσυστασία και την ύπαρξη του κόμματος αυτού, το οποίο, στην πορεία της μπολσεβικοποίησής του, έγινε ένας ολοκληρωτικός εξουσιαστικός μηχανισμός, ιεραρχικά δομημένος, που δρα υπό την καθοδήγηση της ηγεσίας του, η οποία αποτελείται από γραφειοκρατικοποιημένους αστούς διανοούμενους και από πρώην προλετάριους γραφειοκράτες, που στο σύνολό τους, συγκροτούν αυτό το σώμα των "επαγγελματιών επαναστατών", που κατέχουν την επιστημονική πολιτική θεωρία και κατευθύνουν όλους τους άλλους - και φυσικά, την εργατική τάξη και τα λοιπά κοινωνικά στρώματα, στα οποία απευθύνονται.

Και επειδή όλα αυτά τα εκλαμβανόμενα, ως αρνητικά χαρακτηριστικά του Κ.Κ.Ε. (και τα οποία, όντως, είναι αρνητικά), αποδίδονται, στον Νίκο Ζαχαριάδη και στην μακρόχρονη άσκηση της ηγεσίας, εκ μέρους του, πρέπει να πούμε ότι οι εκφραζόμενες συκοφαντίες, κατά των αντιπάλων του κόμματος (στην συγκεκριμένη περίπτωση, κατά των αρχειομαρξιστών και των τροτσκιστών, σε άλλες περιπτώσεις, κατά άλλων), όπως προκύπτει, από τα αναφερόμενα, στο φύλλο αυτό του "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ", δεν αφορούν την περίοδο της ηγεσίας του Νίκου Ζαχαριάδη. Συνέβησαν το 1929, πολύ πριν ο ιστορικός ηγέτης του Κ.Κ.Ε. γίνει, με εντολή του Ιωσήφ Στάλιν, γενικός γραμματέας του κόμματος.

Δεν είναι, λοιπόν ο σταλινισμός και οι κούτβηδες του Νίκου Ζαχαριάδη, οι αιτίες της γραφειοκρατικής εκτροπής του Κ.Κ.Ε. Οι αιτίες είναι βαθύτερες και αφορούν την ίδια την συγκρότηση και την οργάνωση του κόμματος αυτού.

Εδώ, παράλληλα, είναι που βρίσκονται και οι αιτίες της συγκεκριμένης μορφής της γραφειοκρατικοποίησης του ελληνικού εργατικού κινήματος, στον βαθμό, που, μαζύ με το Κ.Κ.Ε. δεν μπόρεσαν να συνυπάρξουν (πλην των αρχειομαρξιστών και των τροτσκιστών, τους οποίους η Ο.Π.Λ.Α., σχεδόν, ξεκλήρισε, κατά την διάρκεια της Κατοχής) άλλες εργατικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις, στον χώρο της αριστεράς.

Αυτή η αντιδημοκρατική εκτροπή του Κ.Κ.Ε. κατέστησε το κόμμα αυτό ένα, κοινωνικά, αντιδραστικό, πολιτικά ολοκληρωτικό και οργανωτικά συντηρητικό κόμμα, του οποίου η επικινδυνότητα αυξανόταν όσο αυτό αποτελούσε οργανικό κομμάτι του διεθνούς λενινιστικού μηχανισμού, μέσω πρωτίστως της "Ε.Σ.Σ.Δ." και της Κομιντέρν.


(Πολλές φορές, εξ αιτίας αυτών των χαρακτηριστικών ιδιοτήτων του, το Κ. Κ. Ε. έχει περιγραφεί και έχει καταγγελθεί  από πολλούς - ανάμεσα στους οποίους και εγώ -  ως αντεπαναστατικό κόμμα. Αυτή η περιγραφή και αυτή η καταγγελία, εξεταζόμενες, ως προς την αλήθεια του περιεχομένου τους, παρουσιάζουν μιαν αξιοπρόσεκτη αμφισημία. Εξαρτάται από την οπτική γωνία, με την οποία βλέπει ο, κάθε, παρατηρητής την πορεία του κόμματος αυτού. Το Κ. Κ. Ε., όπως και όλα τα κομμουνιστικά κόμματα, είναι αντεπαναστατικό, σε σχέση με το πρόγραμμα της κοινωνικοαπελευθερωτικής αλλαγής, την οποία - υποτίθεται ότι - επαγγέλθηκε και την οποία, ως ένα λενινιστικό κόμμα, με την ιεραρχημένη εξουσιαστική ομάδα των "επαγγελματιών επαναστατών", που συγκροτούν, στα πρότυπα κυρίαρχης τάξης την ηγεσία του, δεν είχε κανέναν σκοπό να υλοποιήσει, χρησιμοποιώντας την, ως ένα ψευδοσυνειδησιακό ιδεολόγημα, για την γήτευση των εργατικών και των λοιπών μαζών και την τοποθέτησή τους, στην υπηρεσία των πολιτικών, οικονομικών και των κοινωνικών στόχων της ομάδας, οι οποίοι κατευθυνόταν, στην πλήρη γραφειοκρατικοποίηση της κοινωνίας, στα πρότυπα των καταγγελιών του Μιχαήλ Μπακούνιν, κατά του Karl Marx και των κομμουνιστών της εποχής τους, στα πλαίσια των πολιτικών διενέξεων, εντός της Πρώτης Διεθνούς. Αυτό το πρόγραμμα η γραφειοκρατική ηγεσία του Κ. Κ. Ε. ουδέποτε - πέραν των ψευδοσυνειδησιακών αυταπατών των μελών της - είχε την πρόθεση να το εφαρμόσει. Υπ' αυτή την έννοια, το κόμμα αυτό είναι αντεπαναστατικό, ως η πραγματική και υλική έκφραση των συμφερόντων της κομματικής ηγεσίας, που αποτελεί την υλική βάση της νέας τάξης, η οποία διοικεί, πλέον, τον σύγχρονο γραφειοκρατικό καπιταλισμό και η οποία και στις δύο εκδοχές του, την δυτική και την ανατολική, είναι η διευθυντική γραφειοκρατική τεχνοδομή των μεγάλων επιχειρήσεων και των μαζικών κομμάτων. Όμως, εάν δούμε την όλη δομή και δραστηριότητα του Κ. Κ. Ε., που το συγκροτούν, ως αυτό, που είναι, δηλαδή ως ένα γραφειοκρατικό κόμμα και ως προς τα συμφέροντα, που εξυπηρετεί, τα οποία είναι τα συμφέροντα της κάστας των "επαγγελματιών επαναστατών", που το διοικεί, απομυθοποιώντας την επαναστατική διαδικασία και αποδεχόμενοι την γραφειοκρατική διάσταση των σύγχρονων επαναστάσεων, τότε μπορούμε να χαρακτηρίσουμε το Κ. Κ. Ε., ως επαναστατικό κόμμα, το οποίο εφαρμόζει την πολιτικοϊδεολογική πλατφόρμα του "γραφειοκρατικού επαναστατισμού"). 







Η Έκθεση της Κ. Ε. του Κ. Κ. Ε. προς την "σοβιετική" ηγεσία (ουσιαστικά, δηλαδή Νίκου Ζαχαριάδη προς Ιωσήφ Στάλιν) από το βιβλίο των Βασίλη Κόντη και Σπυρίδωνα Σφέτα : ''ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ : ΕΓΓΡΑΦΑ ΑΠΟ ΤΑ ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΑ ΚΑΙ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ'' Εκδόσεις ''ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ'' 1999.



Αυτή η επικινδυνότητα του Κ.Κ.Ε. εμφανίστηκε, σε όλο της το μέγεθος, την δεκαετία του 1940, κατά την διάρκεια της τριπλής ξενικής Κατοχής και μετά την απελευθέρωση, όταν η ηγεσία του, είτε, υπό τον Γιώργη Σιάντο, είτε υπό τον Νίκο Ζαχαριάδη, κόντεψε να καταλάβει την εξουσία, στην χώρα, την οποία, τελικά, την οδήγησε, στον εμφύλιο πόλεμο, εξυπηρετώντας, εν πολλοίς, τους σχεδιασμούς του Ιωσήφ Στάλιν και της ηγεσίας του Κ.Κ.Σ.Ε. (της οποίας ο Νίκος Ζαχαριάδης ήταν μέλος). Το παραπάνω ντοκουμέντο, το οποίο το έχω ξαναδημοσιεύσει, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, είναι χαρακτηριστικό του ισχυρισμού, που προβάλλω. Και νομίζω ότι δεν υπάρχει κάποιο σοβαρό αντεπιχείρημα, που να μπορεί να ανατρέψει τον ισχυρισμό μου αυτόν.

Μετά τα παραπάνω, θα μπορούσαμε να καταλήξουμε, στο συμπέρασμα ότι η συμβολή του Κ.Κ.Ε., στην ελληνική ιστορία των τελευταίων 100 χρόνων, είναι αρνητική. Και μάλιστα, εντόνως, αρνητική. Κάτι τέτοιο θα ήταν λάθος. Η συμβολή του Κ.Κ.Ε., στην σύγχρονη ελληνική ιστορία δεν είναι μόνο αρνητική. Το κόμμα των Ελλήνων κομμουνιστών έχει και θετικές συμβολές. 

Με δεδομένη την ύπαρξη του κόμματος, έστω και με αυτόν τον γραφειοκρατικό τρόπο οργάνωσης, το ελληνικό εργατικό κίνημα, αλλά και οι άλλοι χώροι της ελληνικής κοινωνίας μπόρεσαν να οργανωθούν και να αγωνισθούν, απέναντι στην εργοδοσία. Βέβαια, και πριν την Γ.Σ.Ε.Ε., υπήρξαν εργατικές οργανώσεις, αλλά το Κ.Κ.Ε. ριζοσπαστικοποίησε μεγάλα τμήματα της ελληνικής εργατικής τάξης και, με τους συνεχείς νόμιμους, ημιπαράνομους και παράνομους εργατικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες, υποχρέωσε την ελληνική αστική τάξη να προβεί, σε παραχωρήσεις, ενώ, παράλληλα, άλλαξε και το ελληνικό πολιτικό σκηνικό, αφού συνέβαλε, στο να στεριώσει η σοσιαλιστική ιδέα και έτσι - άθελά του - να δημιουργηθούν σοσιαλιστικά κόμματα, στον χώρο της αριστεράς, στην Ελλάδα (το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, αρχικά και ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, στην συνέχεια, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ, ως μια κυρίαρχη μετάλλαξη του ιδίου του Κ.Κ.Ε., καταφέρει να επιβιώσει, ως εκφραστής πληβειακών μαζών - κάτι που δεν είναι, καθόλου, βέβαιο και ως ερώτημα, παραμένει εκκρεμές).

Το διασκεδαστικό, με τα παιχνίδια της Ιστορίας, τα οποία φαίνονται και πολλές φορές είναι απρόσμενα, είναι ότι η θετική συμβολή του Κ.Κ.Ε., στην ελληνική κοινωνία και στην ελληνική πολιτική, βρίσκεται, στην μεγάλη συνεισφορά του, στην μεταρρύθμισή τους. Δηλαδή, στον, εκ των πραγμάτων, αναγκαστικό ρεφορμισμό της πολιτικής του πρακτικής της συνδικαλιστικής του δράσης και των αποτελεσμάτων τους, στον βαθμό, που αυτή η πρακτική και αυτή η δράση ηττήθηκαν, ως προς τον προωθημένο "γραφειοκρατικό επαναστατισμό", τον οποίο εξέφραζαν, προκειμένου να το Κ.Κ.Ε. καταλάβει την εξουσία και να μετασχηματίσει την χώρα, σύμφωνα με τα πρότυπα της "Σοβιετικής Ένωσης".

Αλλά, πέρα από τα όποια κοινωνιολογικά και λοιπά επιστημονικά εργαλεία, με τα οποία μπορούμε να εξετάσουμε την ιστορική πορεία του Κ.Κ.Ε., αυτό που έχει, επίσης, σημασία, είναι να εξετάσουμε το τί εκφράζει το κόμμα αυτό, σήμερα και να προσπαθήσουμε να δούμε την πορεία του, στο επερχόμενο μέλλον, χωρίς, φυσικά, να ξεπέφτουμε, στην μελλοντολογία, που ταιριάζει σε όσους ασκούν την αστρολογία, ή/και την σύγχρονη μαντεία.

Ότι το Κ.Κ.Ε. ήταν πολιτικοϊδεολογικά (και όχι, μόνο) εξαρτημένο, από το Κ.Κ.Σ.Ε. και την "Σοβιετική Ένωση" είναι γνωστό. Η ξαφνική έλλειψη αυτής της εξάρτησης, μετά την κατάρρευση του "υπαρκτού σοσιαλισμού" και την αυτοδιάλυση της "Ε.Σ.Σ.Δ.", κόντεψε να διαλύσει και το κομμουνιστικό κόμμα της χώρας μας, το οποίο διασώθηκε, την τελευταία στιγμή, από τον Χαρίλαο Φλωράκη, που κατάφερε, με μια ισχνή πλειοψηφία, να επιβάλει την Αλέκα Παπαρρήγα, ως γενικό γραμματέα του κόμματος, απέναντι, στους "νεοανανεωτικούς", που, ουσιαστικά, αποσκοπούσαν, στην οργανωμένη αυτοδιάλυση του Κ.Κ.Ε., εντός του "Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου", όπου προέδρευε η Μαρία Δαμανάκη και οι οποίοι υποστήριξαν τον Γιάννη Δραγασάκη (τον σημερινό αντιπρόεδρο της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ).

Από τότε και μετά την αποχώρηση εκείνης της οργανωμένης φράξιας των διαφωνούντων, το Κ.Κ.Ε. αναστηλώθηκε, ως κομματικός σχηματισμός και κράτησε μια κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων, η οποία του επιτρέπει να υπάρχει, στο κοινοβούλιο, να συμμετέχει, στην ελληνική πολιτική ζωή και να διεξάγει τους συνδικαλιστικούς και τους λοιπούς αγώνες, που διεξάγει, με τον παλαιό γνωστό τρόπο, ο οποίος εξακολουθεί να αναπαράγει τους πραγματικούς και υλικούς όρους της συντήρησης της γραφειοκρατικής του δομής και της διατήρησης της ηγεσίας των "επαγγελματιών επαναστατών" του.

Όπως είναι φυσικό, η απεξάρτηση, από την "σοβιετική" γραφειοκρατία και τα συμφέροντά της, μαζύ με τα διδάγματα της πείρας της "σοβιετικής" και της μετασοβιετικής περιόδου, οδήγησαν την γραφειοκρατική κάστα, που διοικεί το Κ.Κ.Ε., στην ιδεολογική και πολιτική επανεκτίμηση όλης της προηγούμενης περιόδου και την απροκάλυπτη επιστροφή του κόμματος, στον Ιωσήφ Στάλιν και στην ιδεολογική και πολιτική πρακτική της σταλινικής περιόδου, στην "Ε.Σ.Σ.Δ.", με την καθαρή και απροκάλυπτη αποκήρυξη των παρακαταθηκών του Νικήτα Χρουστσώφ, αλλά (με λιγότερη ένταση) και του Λεονίντ Μπρέζνιεφ.

Όμως, παράλληλα, με την την θεωρητική/ιδεολογική επιστροφή της, στα κλασικά δόγματα του "γραφειοκρατικού επαναστατισμού", η ηγεσία του Κ.Κ.Ε., στην πράξη, δεν μπόρεσε (για να το εκφράσουμε, πιο ορθά : δεν θέλησε) να καρπωθεί τις ευκαιρίες, που έδωσε η επικράτηση του κλίματος της προεπαναστατικής περιόδου, που δημιουργήθηκε (στην αρχή, έντονα), στην Ελλάδα, μετά την χρεωκοπία του Απριλίου 2010 και την επιβολή των Μνημονίων της χρεωδουλείας, που ακολούθησαν, με την κατάρρευση ενός μεγάλου τμήματος της μεσαίας τάξης, αλλά και της εργατικής τάξης της χώρας μας.

Πολλοί έχουν ξεχάσει, ότι στις αρχές του κρίσιμου έτους 2011, όταν η μεσαία τάξη κατέρρεε και οι εργατοϋπαλληλικοί μισθοί συνθλίβονταν, το Κ.Κ.Ε, δημοσκοπικά, ανιχνευόταν, με ένα ποσοστό της τάξεως του 12%, γεγονός, το οποίο του έδινε την δυνατότητα να διεκδικήσει, ακόμη και την πρωτιά, στις βουλευτικές εκλογές, όποτε αυτές διεξάγονταν, όπως, άλλωστε, έπραξε, λίγο αργότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. δεν θέλησε να διεκδικήσει αυτά που μπορούσε να διεκδικήσει. Αποτέλεσμα ήταν να μην ωφεληθεί, από την κοινωνική συντριβή του ΠΑΣΟΚ και (λιγότερο, αλλά καθόλου λίγο) της Νέας Δημοκρατίας, να υπερφαλαγγισθεί, ξαφνικά, από τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα (αλλά και την Χρυσή Αυγή του Νίκου Μιχαλολιάκου) και πολιτικά, να μείνει, στο περιθώριο της πολιτικής ζωής και του κοινοβουλευτικού βίου, ως μια "φωνή βοώντος, εν τη ερήμω", η οποία, στην ουσία και στην πράξη, αδυνατεί και δεν μπορεί να επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις.

Δεν είναι ότι δεν είναι σωστά όσα λέει το Κ.Κ.Ε., αναφερόμενο, στην συνθλιπτική κρίση, που ταλανίζει και θα εξακολουθήσει να ταλανίζει και στο μακρύ μέλλον, την ελληνική κοινωνία. Προφανώς, πολλά από αυτά που λέει, είναι σωστά και περιγράφουν την πραγματικότητα. Η μαρξιστική ανάλυση, παρά τις πολλές της αδυναμίες, εξακολουθεί να έχει την δυνατότητα να περιγράφει αυτού του είδους τις οικονομικές και τις κοινωνικές κρίσεις και η, επί του συγκεκριμένου, ανάλυση, που κάνει το Κ.Κ.Ε., δεν είναι εσφαλμένη, στα βασικά της σημεία. Έχει κάποια προβλήματα, αλλά, γενικώς, κινείται, στην σωστή κατεύθυνση.

Όμως, αυτό δεν αρκεί. Τα σωστά λόγια πρέπει να (και έχουν πρακτικό νόημα όταν) μετουσιώνονται, σε πράξεις. Και αυτό σημαίνει ότι γίνονται κατανοητά και είναι εύληπτα, από την κοινωνία, η οποία μπορεί να τείνει ευήκοον ους, όταν ο πολιτικός φορέας, το πολιτικό κόμμα, που λέει (και προπαγανδίζει) όσα λέει, έχει και δίνει μια συγκεκριμένη πρόταση, για την κατάληψη και την άσκηση της εξουσίας, όχι επί του θεωρητικού, ή επί του ιδεολογικού, αλλά, όταν, στις συγκεκριμένες περιστάσεις μιας οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, που μακροχρονίζει, υπάρχει δηλωμένη βούληση, για ανάληψη της ευθύνης και της άσκησης, άμεσα, της εξουσίας, με ένα minimum πρόγραμμα ανάταξης της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής, που συντελείται (στην συγκεκριμένη περίπτωση της Ελλάδας), από τις πολιτικές που ασκεί ο αστικός πολιτικός κόσμος του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των ξένων δανειστών και των ευρωζωνιτών.

Αυτό, που δεν έπραξε το Κ.Κ.Ε. της Αλέκα Παπαρρήγα, του Δημήτρη Κουτσούμπα και των λοιπών "επαγγελματιών επαναστατών", κατά την περίοδο 2011 - 2012, το έπραξε ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα και των "αναθεωρητικών" ορφανών του ελληνικού σταλινισμού, που ανέλαβαν την ευθύνη, για την κατάληψη της εξουσίας, με την υπόσχεση της άμεσης εξόδου, από την κρίση, που μαστίζει την ελληνική κοινωνία, με την συνοδεία ενός συγκεκριμένου και άμεσα, εφαρμόσιμου προγράμματος (αυτό της Θεσσαλονίκης του Σεπτεμβρίου του 2014). Έτσι, οι, πάσης φύσεως και εσοδείας, "αναθεωρητές" πήραν την εξουσία, στις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015 και την ασκούν, έως σήμερα.

Βέβαια, ο Αλέξης Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα λοιπά "αναθεωρητικά" ορφανά του ελληνικού σταλινισμού είπαν ψέμματα. Είπαν πολύ χοντρά και απίστευτης έκτασης ψέμματα και εξαπάτησαν το ελληνικό εκλογικό σώμα, που τους πίστεψε. Αυτό, όμως, είναι κάτι άλλο, από το διαδικαστικό ζήτημα του πώς και με ποιά πολιτική μηχανική κατακτάται η κυβερνητική εξουσία, σε συνθήκες παρατεταμένης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. 

Αυτόν τον διαδικαστικό πολιτικό μηχανισμό η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. τον γνωρίζει και παρά το γεγονός ότι είχε την ευκαιρία και την δυνατότητα να τον χρησιμοποιήσει, αρνήθηκε να το πράξει. Άφησε, κυριολεκτικά, την ιστορική ευκαιρία να περάσει. Και  αυτό που έπραξε το έπραξε, με πλήρη επίγνωση του τί πράττει και του τί δεν πράττει. (Σε ανάλογη περίπτωση, το Κ.Κ. Πορτογαλίας δεν έπραξε τα ίδια. Άρπαξε την ευκαιρία, το 2015 και συμμετέχει, στην κυβέρνηση του σοσιαλιστή πρωθυπουργού Antonio Luis Santos da Costa. Βέβαια, το έπραξε, συμπράττοντας, στην εφαρμογή ενός "ευρωπαϊστικού" προγράμματος, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ό,τι έπραξαν οι Πορτογάλλοι κομμουνιστές, πρέπει να το πράξει, ως προς την εφαρμογή ενός τέτοιου προγράμματος και το Κ.Κ.Ε. Κάθε άλλο. Θα μπορούσε, υπό προϋποθέσεις, στις οποίες θα μπορούσε να συμβάλει να υπάρξουν, να επιβάλει την εφαρμογή ενός άλλου, τελείως, διαφορετικού προγράμματος).

Οι "επαγγελματίες επαναστάτες" της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε. δεν είναι ανόητοι. Η άρνησή τους να δώσουν αγώνα, για να καταλάβουν την κυβερνητική εξουσία, με ένα μεταβατικό πρόγραμμα άμεσης εφαρμογής, δεν είναι τυχαία. Είναι προϊόν επιλογής. Και αυτή η επιλογή πηγάζει, πιθανότατα, από την πεποίθηση, που έχουν σχηματίσει και η οποία είναι ότι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα.

Δεν αποκλείεται να έχουν δίκιο, αφού η "Σοβιετική Ένωση" δεν υπάρχει πια, ενώ, παράλληλα, δεν έχουν εμπιστοσύνη, στην Κίνα (η οποία, πιθανόν είναι να μην ενδιαφέρεται να στηρίξει το Κ.Κ.Ε., σε ένα τέτοιο εγχείρημα). Μπορούμε να καταμαρτυρήσουμε πολλά, στο Κ.Κ.Ε. και στην ηγεσία του, αλλά, όταν προβαίνουμε, σε εκτιμήσεις, για την παρούσα στρατηγική τους, πρέπει να εξετάζουμε τα δεδομένα, με ψυχραιμία.

Η ηγετική ομάδα του Κ.Κ.Ε., λοιπόν, κατά πάσαν πιθανότητα, εκτιμά ότι, παρά την ωρίμανση των αντικειμενικών και σε έναν σημαντικό βαθμό των υποκειμενικών συνθηκών, στην Ελλάδα, οι διεθνείς συνθήκες, στην περιοχή μας και στην υφήλιο, δεν επιτρέπουν μια τέτοια εξέλιξη.

Ως εκ τούτου, η κομματική γραφειοκρατία των "επαγγελματιών επαναστατών" προτιμά να κλειστεί, στο καβούκι της και να ακολουθήσει, μια τακτική πολιτική αυτοσυντήρησής της, με την μέγιστη δυνατή συντήρηση των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεών της, μέχρις ότου να περάσει η λαίλαπα του ΣΥΡΙΖΑ. Και το κυριότερο, μέχρι την ανατροπή των διεθνών συσχετισμών, που, τώρα και για το απροσδιόριστο (αλλά όχι, κατ' ανάγκην, πολύ μακρινό) μέλλον, δεν επιτρέπουν ένα μεμονωμένο πείραμα "γραφειοκρατικού επαναστατισμού", στην Ελλάδα.

Έχει πιθανότητες να αποδώσει αυτή η τακτική; 

Ναι, έχει.

Εάν δεν καταρρεύσει, κοινωνικά, πολιτικά και εκλογικά, το Κ.Κ.Ε. (και δεν υπάρχει κανένας λόγος για να καταρρεύσει, αφού κάτι τέτοιο δεν έγινε, στις διπλές βουλευτικές εκλογές του 2012 και στις πρώτες βουλευτικές εκλογές του 2015, τώρα, με την πλήρη απομυθοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, που ήλθε, ως αποτέλεσμα της τετραετούς διακυβέρνησής του, το Κ.Κ.Ε. δεν διατρέχει έναν τέτοιον κίνδυνο) έχει ελπίδες.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες η κομματική ηγεσία των Ελλήνων σταλινικών μπορεί να περιμένει την ανατροπή των διεθνών συσχετισμών δύναμης. Η ταχεία άνοδος της Κίνας, αλλά και η αποδόμηση της ευρωζώνης και της "Ευρωπαϊκής Ένωσης", όπως και της Δύσης, αφήνουν αυτά τα περιθώρια ελπίδων και πιθανοτήτων, στην ηγεσία του Κ.Κ.Ε.

Και αυτά τα περιθώρια οι "επαγγελματίες επαναστάτες" του Περισσού σκοπεύουν να τα εξαντλήσουν.