Η Ρωσία, το λιλιπούτειο Μαυροβούνιο, το ΝΑΤΟ, η αναμόχλευση του γιουγκοσλαβικού ζητήματος, το Κόσοβο, η FYROM και οι πιθανές επιπτώσεις στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. (Τί συμβαίνει με τους Αμερικανούς; Τους τρώει ο πισινός τους; Αν, ναι· έχουν μπλέξει. Εκτός εάν)...
Ο φωτογραφικός φακός συλλαμβάνει τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ Jens Stoltenberg να κάνει κακές παρέες, με ανθρώπους οι οποίοι έχουν κατηγορηθεί, ως μαφιόζοι, ως διακινητές μαύρου χρήματος, ως έμποροι (όποιου χρώματος) σάρκας, ναρκωτικών κλπ. Προφανώς, ο αχυράνθρωπος των Αμερικανών πράττει, κατά παραγγελία του έγχρωμου αφεντικού των Ουκρανών ναζιστών και των σουνιτών τζιχαντιστών, του Barack Hussein Obama, ο οποίος, τώρα, στα δυσμάς της προεδρικής του θητείας, φιλοδοξεί να γίνει αφεντικό και των εκπροσώπων και των συνεργατών των μαφιόζων, καλώντας το Μαυροβούνιο να ενταχθεί, στο ΝΑΤΟ. Δίπλα, στο πιστό κανίς της Ουάσινγκτων, εικονίζεται ο γνωστός αρχηγός της διεφθαρμένης πολιτικής συμμορίας, που κυβερνάει το Μαυροβούνιο - τώρα, ως πρωθυπουργός - Milo Djukanovic, για τον οποίο έχει εκδοθεί, το 2005, ένα ένταλμα σύλληψής του, από την Ιταλία, για την συνεργασία του με την μαφία, αφού, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, ο Djukanovic, ως (και τότε) πρωθυπουργός, μαζί με τους συνεργάτες του Paul Savina, Dusanka Jeknic και Veselin Barovic, ίδρυσαν και λειτούργησαν εγκληματική οργάνωση διακίνησης λαθραίων τσιγάρων, από το Μαυροβούνιο, στην Ιταλία και σε άλλες χώρες. Αυτό το ένταλμα έχει σταματήσει, αλλά μήπως κάποιος πρέπει να συλλάβει τον Milo Djukanovic, για την συνεργασία του με την μαφία, της οποίας το Μαυροβούνιο έχει γίνει, εδώ και πολλά χρόνια, προνομιακό πεδίο δράσης; (Να, μια καλή ευκαιρία, για το ΝΑΤΟ, να δείξει το ... έντιμο πρόσωπό του)! Έχει να πέσει πολύ γέλιο - και πολύ κλάμα -, με τα καμώματα του Barack Hussein Obama και των Ευρωπαίων υποτακτικών του. (Αλήθεια, τί συμβαίνει με τους Αμερικανούς; Τους τρώει ο πισινός τους; Αν, ναι, μάλλον, έχουν μπλέξει)...
Είναι να γελάει κανείς, με τα καμώματα των νατοϊκών. Με δεδομένη την συντριπτική τους ήττα, στην Ουκρανία και στην Συρία, σκαρφίζονται, ένα σωρό ανοησίες, προκειμένου να δοκιμάσουν τις αντιδράσεις της Ρωσίας, σε ζητήματα, τα οποία οι ίδιοι θεωρούν, ως εκ των πραγμάτων, χαμηλής, έως, περίπου, ανύπαρκτης εντάσεως, στις σχέσεις τους, με την ηγεμονεύουσα, στην Μόσχα, ελίτ. Γι' αυτό και απευθύνονται, για πλήρη συνεργασία, σε ανθρώπους, με τους οποίους μιλούν την ίδια γλώσσα και είναι ομογάλακτοι, ως εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου. Με τους μαφιόζους του Μαυροβουνίου, τους οποίους θέλουν να προλάβουν να τους ενσωματώσουν, πριν τους ενσωματώσουν οι Μοσχοβίτες.
Ως ένα τέτοιο ζήτημα χαμηλής, έως μηδενικής εντάσεως, στις σχέσεις τους, με την ρωσική ελίτ, προσπαθούν οι νατοϊκοί να πλασάρουν αυτό το ζήτημα, που, τώρα, απασχολεί την Ουάσινγκτων και το νατοϊκό επιτελείο, με την πρόσκληση, που έχουν απευθύνει, ήδη, από τις αρχές Δεκεμβρίου του 2015, στο Μαυροβούνιο, να ενταχθεί, στο ΝΑΤΟ. Αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και τόσο αθώα, όσο θέλει η νατοϊκή προπαγάνδα να τα παρουσιάζει. Είναι περισσότερο σύνθετα. Και γι' αυτό καθίστανται επικίνδυνα.
Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι η Ρωσία δεν φαίνεται να έχει ζωτικά συμφέροντα να υπερασπίσει, στο Μαυροβούνιο, το οποίο είναι μακριά, από τον κύκλο των άμεσων ενδιαφερόντων της - αν και υπάρχουν πολλές ρωσικές επενδύσεις, στην χώρα αυτή. Όμως, το πρόβλημα της ρωσικής ελίτ, που εκφράζεται, από την ηγεσία Βλαντιμίρ Πούτιν - Ντιμίτρι Μεντβέντεφ, δεν εντοπίζεται, στο Μαυροβούνιο, δεν είναι οικονομικό και προφανώς, δεν είναι άμεσο.
Το πρόβλημα της ρωσικής ελίτ, με την ένταξη του Μαυροβουνίου, στο ΝΑΤΟ, είναι μεσομακροπρόθεσμο και τούτο διότι η Ρωσία δεν μπορεί να έχει μια περιορισμένη χρονική και τοπική διάσταση, στην πολιτική της. Μπορεί το Μαυροβούνιο να μην εντάσσεται, στα άμεσα ενδιαφέροντά της. Όπως, επίσης, είναι πιθανόν, να ισχύει η πρόβλεψη, που κάνουν διάφοροι αναλυτές και η οποία λέει ότι η ρωσική ελίτ δεν ενδιαφέρεται, άμεσα, ούτε και για το σύνολο των χωρών της παλαιάς Γιουγκοσλαβίας (αν και το βλέπω πολύ δύσκολο, διότι η πρώην Γιουγκοσλαβία, στο νοτιοανατολικό της τμήμα, γειτνιάζει, με την Μαύρη Θάλασσα, το Αιγαίο και την Μεσόγειο· δηλαδή σχετίζεται, άμεσα, με περιοχές τις οποίες δεν είναι λογικό και δεν μπορεί να δεχθεί η Μόσχα να νατοποιηθούν πλήρως, εκτός εάν τα ανταλλάγματα, που θα πάρει θα είναι ίσης αξίας· και τέτοια ανταλλάγματα δεν είναι εύκολο να βρεθούν).
Αλλά το ζήτημα δεν εντοπίζεται, απλώς και μόνο, στα άμεσα συμφέροντά της. Πηγαίνει πολύ παραπέρα, από αυτά. Όπως είπαμε, παραπάνω, τα μεσομακροπρόθεσμα συμφέροντα της ρωσικής ελίτ δεν επιτρέπουν την πλήρη νατοποίηση της περιοχής αυτής. Ως εκ τούτου, δεν θα είναι διατεθειμένη να αποδεχθεί την ανατροπή των ισορροπιών, στον βαλκανικό χώρο.
Η ρωσική κυβέρνηση είναι πολύ φυσικό, στην χειρότερη, γι' αυτήν, περίπτωση, εφ' όσον έχει επιλέξει να μείνει μια ευρωπαϊκή δύναμη, να επιδιώξει την διατήρηση του status quo, έτσι όπως αυτό προέκυψε, μετά την διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας.
Στην καλύτερη, για την ρωσική ελίτ, περίπτωση, είναι πιθανό ο Βλαντιμίρ Πούτιν να επωφεληθεί της προσπάθειας των Η.Π.Α. και του ΝΑΤΟ, για την ανατροπή των υπαρχόντων συσχετισμών, στα παλαιά γιουγκοσλαβικά εδάφη και να εισπράξει, με όργανο την Σερβία, το μεγαλύτερο μερίδιο, που θα μπορέσει, χρησιμοποιώντας, για μία ακόμη φορά, το όπλο της πολιτικής κατατρομοκράτησης των τοπικών και των ευρύτερων ευρωπαϊκών ελίτ, με την απειλή, έως και την έμπρακτη επίδειξη της βούλησής της, για χρήση της ένοπλης βίας, χωρίς περιορισμούς και με την επίκληση της εφαρμογής του δόγματος του "πρώτου πυρηνικού πλήγματος".
Ήδη, οι Δυτικοί διαμαρτύρονται, εντόνως, για την απειλή χρήσης πυρηνικών όπλων, σε ευρωπαϊκό έδαφος, που έχει εκτοξεύσει, από την εποχή της έναρξης της ουκρανικής κρίσης, η ρωσική ηγεσία, δια του στόματος του ιδίου του Ρώσου προέδρου και την οποία απειλή οι εκπρόσωποι της ρωσικής κυβερνοελίτ συνεχίζουν να κραδαίνουν, σε όλες τις συναντήσεις τους, με τους εκπροσώπους των νατοϊκών (αμερικανικών και ευρωπαϊκών) ελίτ - μάλιστα, ο Jens Stoltenberg κλαψουρίζει, συχνά, για αυτή την συνεχή απειλή, η οποία ασκείται στα πλαίσια της προκλητικής, αλλά και πραγματικής, ως προς την αλήθεια του περιεχομένου της, ρωσικής πολιτικής του εκφοβισμού των ευρωπαϊκών ελίτ, της αμερικανικής ηγεσίας και των συμμάχων τους.
Αλλά, μέχρι τώρα, η ρωσική απειλή, για την απεριόριστη χρήση στρατιωτικής βίας, που θα περιλαμβάνει και την χρήση πυρηνικών όπλων, για την προστασία των ζωτικών συμφερόντων του ρωσικού κράτους (αυτό είναι το ρωσικό δόγμα του πρώτου πυρηνικού πλήγματος, το οποίο δεν προϋποθέτει την ύπαρξη προηγούμενου πυρηνικού πλήγματος, από τους αντιπάλους, αλλά νομιμοποιεί το όποιο ρωσικό πλήγμα, σε βάρος του όποιου αντιπάλου, με μόνο δεδομένο την εκτίμηση, από την ρωσική ηγεσία, ότι, από τις ενέργειες των αντιπάλων, διακυβεύονται τα ζωτικά συμφέροντα, η ασφάλεια και η ύπαρξη του ρωσικού κράτους), στην περίπτωση της πρώην Γιουγκοσλαβίας δεν φαίνεται - και δεν πρέπει - να έχει υπάρξει, όπως υπήρξε και υπάρχει, στην περίπτωση της Συρίας, όπου οι Αμερικανοί, το ΝΑΤΟ και οι επιτόπιοι σύμμαχοί τους έκαναν πίσω, φοβούμενοι τα χειρότερα.
Έτσι, η πρόσκληση, που έκαναν οι νατοϊκοί, στην διεφθαρμένη ηγεσία του Milo Djukanovic, να εντάξει το μικροσκοπικό Μαυροβούνιο, στην Ατλαντική Συμμαχία, δεν είναι τυχαία. Προς το παρόν, δεν προσκρούει, σε κάποια σαφή και ξεκαθαρισμένη ρωσική απειλή και με δεδομένη την ανυπαρξία οποιασδήποτε στρατιωτικής, ή άλλης αναγκαιότητας, για την πραγματοποίησή της, η πρόσκληση αυτή λειτουργεί, ως απάντηση, στην τρέχουσα ρωσική προκλητικότητα, αφού η ένταξη του Μαυροβουνίου, στο ΝΑΤΟ, δεν προσφέρει τίποτε, στην Συμμαχία, ως προς την αντιπαράθεσή της, με την Ρωσία, πέραν του αμελητέου γεγονότος ότι στριμώχνει την Σερβία, της οποίας, όμως, η θέση είναι, ούτως, ή άλλως, εκ των πραγμάτων, δυσχερής.
Αλλά, εδώ, στην σχέση της Σερβίας, με το Μαυροβούνιο και, με τις άλλες χώρες της παλαιάς Γιουγκοσλαβίας εντοπίζεται ένα σημαντικό σημείο, όσον αφορά την επιδιωκόμενη ένταξη του Μαυροβουνίου, στο ΝΑΤΟ.
Με δεδομένη την ανυπαρξία μαυροβουνιακού έθνους, αφού η μεγίστη - η συντριπτική - πλειοψηφία των 620.000 κατοίκων της χώρας αυτής είναι Σέρβοι και την ταύτιση του σερβικού λαού και του πληθυσμού του Μαυροβουνίου, είναι σαφές ότι η ανιστόρητη και τεχνητή διάσπαση των δύο κρατών, που επιβλήθηκε, το 2006, κάτω από το βάρος των απόνερων της καταστροφής και του τελευταίου υπολείμματος της κολοβωμένης και αποδυναμωμένης Γιουγκοσλαβίας, που είχε απομείνει, μετά τον πόλεμο, για το Κόσοβο και την απόσπαση αυτής της σερβικής επαρχίας, από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ, έχει καταστεί σαφές ότι η αυθύπαρκτη υπόσταση του μαυροβουνιακού κράτους, ως ενός κράτους - φαντάσματος, το οποίο χρησιμεύει, ως ορμητήριο τοπικών και διεθνών συμμοριών και ως πλυντήριο άφθονου μαύρου χρήματος, υπό τις διαταγές της υπόδικης για βαρύτατα αδικήματα του ποινικού δικαίου συμμορίας του παλαιού στελέχους της ύστερης νομεκλατούρας του Γιόζιπ Μπροζ Τίτο και του μαυροβουνιακού τμήματος της Ένωσης Γιουγκοσλάβων Κομμουνιστών Milo Djukanovic (ο οποίος μετονόμασε την Ένωση Κομμουνιστών Μαυροβουνίου, σε "Σοσιαλιστικό Κόμμα", για να ξεπεράσει, στην πορεία, σε επίπεδο ποινικών πρακτικών και διαφθοράς, ακόμα και τον ηγέτη του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος και πρώην πρωθυπουργό της Ιταλίας, τον μακαρίτη Bettino Craxi) έχει φθάσει, στα όριά της.
Αυτό, που βλέπουν οι νατοϊκοί είναι ότι το Μαυροβούνιο, ως χωριστό κράτος, οδεύει προς το τέλος του και ότι, με αυτά τα δεδομένα, η μόνη πιθανότητα, που μένει, εάν δεν παρέμβει η Δύση, προκειμένου να "σώσει" το Μαυροβούνιο, ως χωριστό κράτος (και ουσιαστικά, την συμμορία του Milo Djukanovic), είναι η επανένωσή του, με την Σερβία, σε ένα νέο ομοσπονδιακό σχήμα. Αυτή η λύση, βέβαια, δεν κακή, για την Δύση και ουσιαστικά θα της ήταν αδιάφορη, εάν η Σερβία θα όδευε και αυτή, στην κατεύθυνση της ένταξής της στο ΝΑΤΟ και στους δυτικούς θεσμούς.
Όμως, εδώ, δεν πρόκειται, περί αυτού. Η Σερβία έχει εξοπλισθεί, σαν αστακός, από την Ρωσία και ουσιαστικά, είναι έτοιμη, για έναν νέο γύρο εκδίκησης, για όσα υπέστη και για τον τεράστιο εδαφικό και λοιπό ακρωτηριασμό της (και με ευθύνη της ηγεσίας της), ως αποτέλεσμα της ήττας της, στον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο πόλεμο, της περιόδου 1991 - 1999, εξ αιτίας της πολεμικής παρέμβασης της Δύσης.
Εδώ, βρίσκεται η ουσία της όλης υπόθεσης. Το Μαυροβούνιο και η πολιτική συμμορία, που το κυβερνάει, βρίσκεται, κάτω από το βάρος της Σερβίας. Και με, επίσης, δεδομένο το γεγονός της άμεσης εθνικής συνάφειας των δύο λαών, μια εχθρική, απέναντι, στην Δύση, Σερβία, με τον ένα, ή τον άλλο τρόπο, θα αποκτήσει και πάλι, δίοδο, στην Αδριατική Θάλασσα και θα παύσει να είναι περίκλειστο κράτος, όπως έχει καταντήσει να είναι, σήμερα, μετά το καταστροφικό τέλος του γιουγκοσλαβικού εμφυλίου πολέμου.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η Ουάσινγκτων και οι ευρωπαϊκές ελίτ αντιλαμβάνονται ότι ο μόνος τρόπος, για να προλάβουν και να αντιστρέψουν τις εξελίξεις αυτές, ως προς το Μαυροβούνιο, είναι να εντάξουν την χώρα αυτή, στο ΝΑΤΟ και να σώσουν, έτσι, την πολιτική συμμορία της Ποντγκόριτσα, από τον αφανισμό της, ο οποίος είναι δεδομένος, στα πλαίσια μιας νέας κρατικής ένωσης του Μαυροβουνίου, με την Σερβία.
Το ουσιαστικό πρόβλημα, στην όλη υπόθεση της ένταξης του Μαυροβουνίου, στο ΝΑΤΟ, εντοπίζεται, στο γεγονός ότι, παρά τις προσπάθειες των ποινικών παραπτωματιών, που κάνουν κουμάντο, στην Ποντγκόριτσα, ο πληθυσμός του Μαυροβουνίου δεν επιθυμεί την ένταξη της χώρας του, στο ΝΑΤΟ και δεν θέλει να τα χαλάσει, με την Ρωσία. Παρά τα όσα λέγονται, ο γιουγκοσλαβικός εμφύλιος και οι βομβαρδισμοί των πόλεων του Μαυροβουνίου, το 1999, από το ΝΑΤΟ, έχουν αφήσει, πίσω τους πολλά πτώματα και ανεξίτηλα σημάδια, στον μαυροβουνιακό πληθυσμό.
Βέβαια, ο Milo Djukanovic θα προσπαθήσει να αποφύγει το δημοψήφισμα, για την ένταξη, ή μη, του Μαυροβουνίου, στο ΝΑΤΟ. Και αν το πραγματοποιήσει, θα προσπαθήσει - αν μπορέσει - να το νοθεύσει. Αλλά δεν είναι καθόλου, βέβαιο ότι θα το μπορέσει. Δεν αποκλείεται, στο τέλος, ο Milo Djukanovic και η διεφθαρμένη παρέα του να συλληφθούν, ή να αντιμετωπισθούν, με όχι και πολύ καθαρά και νόμιμα μέσα, από την ρωσική ελίτ, η οποία, βέβαια, δεν είναι καθόλου, άμεμπτη και εάν το θελήσει, έχει τους τρόπους, για να περιποιηθεί, δεόντως, την μαφία της Ποντγκόριτσα.
Η Ρωσία, ήδη και επί του παρόντος, χρησιμοποιεί πολιτικά μέσα και ασκεί την επιρροή της, τις πιέσεις της και τις παρεμβάσεις της, στο εσωτερικό του Μαυροβουνίου, για να αποτρέψει την ένταξη της λιλιπούτειας αυτής χώρας, στο ΝΑΤΟ. Και οι νατοϊκοί δεν έχουν και πολλά άλλα μέσα, για να επιβάλουν τις θελήσεις τους.
Αλλώστε, το πρόβλημα δεν είναι το ίδιο το Μαυροβούνιο. Η στρατιωτική ενίσχυση της Σερβίας, από την Ρωσία, που πήγασε, από την προθυμία ενός μεγάλου τμήματος της σερβικής ηγεσίας και του σερβικού λαού να πάρουν την εκδίκησή τους, για την ήττα τους, στον εμφύλιο πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, αλλά και η επιδίωξή τους, για την ανατροπή των γεωπολιτικών ισορροπιών, που προέκυψαν, από τον πόλεμο αυτόν και την ανακατανομή των εδαφών, θέτει σοβαρότατα ζητήματα και ωθεί τις εξελίξεις, σε μια αναμόχλευση και αναζωπύρωση του πολέμου, στην πρώην Γιουγκοσλαβία, με την πιθανή εμπλοκή της ίδιας της Ρωσίας.
Μια τέτοια δυσμενέστατη εξέλιξη, για τις ευρωπαϊκές ελίτ, την Ουάσινγκτων και το ΝΑΤΟ, εάν υπάρξει, δεν θα είναι δυνατόν να αντιμετωπισθεί. Η Σερβία και η Ρωσία θα πάρουν το μερίδιο του λέοντος, από την νέα πολεμική αναταραχή, στα Βαλκάνια, αφού η Σερβία θα καταλάβει, χωρίς πολλά - πολλά, το Κόσοβο και την Βοσνία - Ερζεγοβίνη, ακόμα και την γειτονική, σε μας, FYROM, αφού, προηγουμένως θα έχει απορροφήσει το Μαυροβούνιο. Και ίσως, να αποσπάσει και ένα τμήμα της Κροατίας - αν και αυτό δεν θα είναι απαραίτητο.
Το χειρότερο όλων είναι ότι η αναζωπύρωση του πολέμου και η σερβική εκδικητικότητα, θα οδηγήσουν, σε τεράστιες προσφυγικές ροές, από το Κοσσυφοπέδιο, όπου, τα, περίπου, 2.000.000 των Αλβανών κατοίκων του θα προσφυγοποιηθούν, αφού είναι περισσότερο, από σαφές ότι θα ακολουθηθεί το συριακό σενάριο και δεν θα επιτραπεί, σε κανέναν ανεπιθύμητο να μείνει, στην περιοχή αυτή. Και ανεπιθύμητοι, προφανώς, θα είναι η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων. Ως εκ τούτου και από το Κοσσυφοπέδιο και από τις άλλες περιοχές, που θα εμπλακούν, στον πόλεμο (Βοσνία - Ερζεγοβίνη κλπ) θα προκληθούν νέες προσφυγικές ροές, στα υπόλοιπα Βαλκάνια και στην Δυτική Ευρώπη, οι οποίες θα είναι πολύ πιο σοβαρές, από τις παρούσες, που προξένησε ο συριακός εμφύλιος πόλεμος.
Μάλιστα, όσοι δεν φύγουν, είτε επειδή δεν θα το θέλουν, είτε επειδή δεν θα έχουν προλάβει, θα σφαγούν, από τους Σέρβους, όπως συνέβη και το 1999, στο περιστατικό, που καταγράφεται, στο παραπάνω βίντεο.
Αυτά είναι, πολύ πιθανό να συμβούν, εάν προκύψει ένας νέος γύρος του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας. Και αυτά είναι, που θέλουν να προλάβουν οι νατοϊκοί, οι οποίοι προσπαθούν, προς το παρόν, να δοκιμάσουν την ρωσική ελίτ και να εξακριβώσουν τις πραγματικές προθέσεις της ρωσικής ηγεσίας, χρησιμοποιώντας, ως λαγό, την απόπειρα, για την ένταξη του Μαυροβουνίου, στο ΝΑΤΟ, προκειμένου, στην συνέχεια - και ει δυνατόν, αμέσως και με συνοπτικές διαδικασίες -, να προωθήσουν την ένταξη όλων των χωρών, που προέκυψαν, από την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, στην Ατλαντική Συμμαχία (Βοσνία, Κόσοβο, FYROM, αλλά, ακόμη - σε ένα βάθος χρόνου - και την Σερβία).
Είναι δυνατόν, όμως, όλα αυτά, που είναι πιθανόν να συμβούν, εάν προκύψει ένας νέος γύρος του (καθόλου ξεχασμένου) πολέμου, στην πρώην Γιουγκοσλαβία, να μην πραγματοποιηθούν και οι εξελίξεις να προχωρήσουν, έτσι όπως τις θέλουν οι δυνάμεις της Δύσης;
Δύσκολο.
Εκτός, εάν η ρωσική ηγεσία αποφασίσει να αποσυρθεί σε μια ευρασιατική ένωση, η οποία θα είναι αποκομμένη, από την υπόλοιπη Ευρώπη. Αυτό το σενάριο, βέβαια, δεν μπορεί να αποκλεισθεί, εάν η ρωσική ηγεσία εκτιμήσει ότι πρέπει να αφήσει τον χρόνο να κυλίσει και εφ' όσον εκτιμήσει ότι αυτό το ροκάνισμα του χρόνου θα αποβεί, υπέρ της.
Αλλά και πάλι, κάτω από αυτές τις συνθήκες, ο Βλαντιμίρ Πούτιν θα ζητήσει συγκεκριμένα, χειροπιαστά και πολύ μεγάλα ανταλλάγματα, προκειμένου να αφήσει τους Δυτικούς να κάνουν αυτό, που θέλουν, στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Και αυτά τα ανταλλάγματα δεν μπορεί, παρά να βρίσκονται, στην περιοχή της Βαλτικής Θάλασσας, της Πολωνίας, της Ουκρανίας, της Μολδαβίας, της Γεωργίας, του Αζερμπαϊτζάν και οπουδήποτε αλλού κρίνει η ρωσική ηγεσία.
Είναι προφανές ότι, εάν οι Δυτικοί δυσφορήσουν και θελήσουν να προσποιηθούν τους σκληρούς, η ρωσική ηγεσία θα προχωρήσει, σε πολύ σκληρά αντίποινα, σε εκείνες τις περιοχές, όπου οι Δυτικοί είναι ανοικτοί και βρίσκονται σε αδυναμία. Και αυτές οι περιοχές, στις οποίες το ΝΑΤΟ, οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι βρίσκονται, σε θέσεις αδυναμίας είναι, όπως έχουμε, πολλές φορές πει, οι περιοχές, που αναφέραμε παραπάνω. Όλες μαζύ και κάθε μία ξεχωριστά.
Ως εκ τούτου και πάλι, στην Ευρώπη βρίσκεται το κλειδί των παγκόσμιων εξελίξεων. Και μάλιστα, όπως έχουμε πει, σε εκείνο το σημείο, στο οποίο η συντριπτική πλειοψηφία των παρατηρητών δεν το περιμένει. Και φυσικά, αυτό, που διαφεύγει της προσοχής των πλείστων, είναι η επαναφορά στο διεθνές προσκήνιο, του παλαιού γιουγκοσλαβικού προβλήματος και των εκκρεμοτήτων, που άφησε ο πόλεμος, στην πρώην Γιουγκοσλαβία, την περίοδο 1991 - 2000. Τα νομιζόμενα, ως φαντάσματα αυτού του εφιαλτικού παρελθόντος - τα οποία δεν είναι καθόλου φαντάσματα, αλλά υπαρκτές πραγματικότητες, που αφέθηκαν στο περιθώριο - έρχονται και πάλι στο προσκήνιο. Και αυτά τα φαντάσματα είναι, άκρως, επίφοβα και απειλητικά.
Μπορεί να μην είναι ορατή, στην παρούσα φάση, η αναζωπύρωση του γιουγκοσλαβικού, αλλά είναι μέσα στις προτεραιότητες των Αμερικανών, οι οποίοι προωθούν την ένταξη του Μαυροβουνίου, στο ΝΑΤΟ, ως προπομπό της προσπάθειάς τους, για ένταξη όλων των βαλκανικών χωρών, στον νατοϊκό συνασπισμό, τώρα, που οι αμερικανικές και οι ευρωπαϊκές κυβερνοελίτ θεωρούν ότι είναι ευκαιρία να γίνει κάτι τέτοιο.
Στα πλαίσια αυτά, μάλιστα, η γνωστή Βικτόρια Νούλαντ, η νεοσυντηρητική υφυπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης του Barack Hussein Obama, που ήλθε, στην Ελλάδα (υποτίθεται για τους πρόσφυγες), πίεσε τον Αλέξη Τσίπρα και τους συριζαίους, για την λύση του ονόματος της FYROM και για την αναγνώριση του Κοσόβου, ως ανεξάρτητου κράτους, ούτως ώστε να φύγουν αυτά τα εμπόδια, που δημιουργούν ένα σοβαρό πρόβλημα, στον αμερικανονατοϊκό σχεδιασμό. Το τί θα γίνει, μένει να το δούμε.
Και γι' αυτόν τον λόγο, είναι σαφές ότι δεν είναι άσχετη η κόντρα του Πάνου Καμμένου, με τον Αλέξη Τσίπρα και τους συριζαίους, για τον Γιάννη Μουζάλα, ο οποίος, προφανώς, λειτούργησε, ως "λαγός", αποκαλώντας ("εκ παραδρομής") την FYROM, ως σκέτο "Μακεδονία". Όπως λαγός του ιδίου είδους είναι και ο Μάκης Μπαλαούρας, αυτή η δυστυχής περίπτωση ενός παλαιού σταλινικού, ο οποίος δήλωσε, ευθέως (όχι, εκ παραδρομής, αλλά, εκ πεποιθήσεως), ότι αποδέχεται να αποκληθεί η FYROM, με το όνομα "Μακεδονία", σκέτο και χωρίς κανέναν άλλο προσδιορισμό, σύμφωνα, με τις επιθυμίες της ηγεσίας των Σκοπίων. Προφανώς, υπάρχει παρασκήνιο, που δεν το γνωρίζουμε, αλλά κάποια στιγμή θα δούμε τα αποτελέσματά του, που μπορεί να φθάσουν, μέχρι την πτώση της κυβέρνησης, εάν ο αμερικανικός σχεδιασμός προχωρήσει.
Η αμερικανική ηγεσία, το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σαφές ότι δεν θα δώσουν απεριόριστο χρόνο, στην ελληνική κυβέρνηση, για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις τους. Είναι φανερό ότι, στην παρούσα φάση, αυτό, που απαιτούν, είναι η δημόσια έγκριση της υποψηφιότητας του Μαυροβουνίου, για την ένταξή του, στο ΝΑΤΟ, χωρίς αντιρρήσεις και στην συνέχεια, όταν έλθει η ώρα, η ψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου, από την ελληνική βουλή, αφού, αυτή η ψήφιση είναι προαπαιτούμενο, για την ένταξη της χώρας αυτής (όπως και οποιασδήποτε άλλης), στην Συμμαχία.
Τα ίδια πράγματα και την τήρηση των ίδιων διαδικασιών είναι, που απαιτούν οι Δυτικοί, από την ελληνική κυβέρνηση και για τις άλλες χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, που δεν είναι μέλη του ΝΑΤΟ. Μόνο, που, εδώ, υπάρχουν δύο πολύ σοβαρές εκκρεμότητες :
1) Η Ελλάδα, προκειμένου να προχωρήσουν οι διαδικασίες - και
με την ταχύτητα, που απαιτούν οι Δυτικοί -, πρέπει, προηγουμένως, να αποδεχθεί
την ένταξη της FYROM, στο ΝΑΤΟ, με την ονομασία, που επιθυμεί η ηγεσία της
χώρας αυτής, ή με την παρούσα "προσωρινή" ονομασία· κάτι που δεν
αποδέχεται η κυβέρνηση του Νίκολα Γκρουέφσκυ. Βέβαια, τίποτε δεν μπορεί να
αποκλεισθεί, αν και η κυβέρνηση των Σκοπίων δεν πιέζεται να ενταχθεί, στο ΝΑΤΟ. (Είναι, όμως, οι Δυτικοί, που πιέζονται).
Η ικανοποίηση αυτών των δύο απαιτήσεων των Αμερικανών, των Ευρωπαίων και του ΝΑΤΟ, από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι, απολύτως, καταστροφικές και για τα δύο κόμματα της παρούσας συγκυβέρνησης. Ιδιαίτερα, μάλιστα, η πρώτη.
Ακόμη και αν η παρούσα κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα αποδεχθεί, με την συγκατάνευση του Πάνου Καμμένου, την αναγνώριση του Κοσυφοπεδίου, ως ανεξάρτητου κράτους, ερχόμενη σε αντιπαράθεση, με την Σερβία και εις βάρος των συμφερόντων του τόπου, που σχετίζονται, με το εδαφικό καθεστώς της δυτικής Θράκης και τις, εκεί, δημογραφικές ισορροπίες, αλλά και εάν καταφέρει να απορροφήσει τους εσωτερικούς κραδασμούς, οι απαιτήσεις, που προβάλουν οι νατοϊκοί "σύμμαχοι", για το ζήτημα της FYROM, θα είναι μη διαχειρίσιμες, εάν γίνουν αποδεκτές.
Βέβαια, ο Αλέξης Τσίπρας και τα μέλη της γνωστής πινακοθήκης των ηλιθίων, που απαρτίζουν την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από την προπαγάνδιση της λογικής του αφελούς "διεθνισμού", ο οποίος, στην πραγματικότητα, είναι μια παραληρηματική έκφραση του ιδεολογήματος ενός ανόητου κοσμοπολιτισμού, προσπαθούν να εμπεδώσουν, στην ελληνική κοινή γνώμη και ιδίως, στους εναπομείναντες ψηφοφόρους του κόμματός τους, ένα κλίμα αποδοχής αυτών των απαιτήσεων των Δυτικών, αλλά, παρ' όλ' αυτά, η κυβέρνησή των σημερινών εταίρων δεν θα μπορέσει να σταθεί, αφού ο Πάνος Καμμένος δεν θα μπορέσει να καταπιεί το πικρό ποτήρι της παραχώρησης του ονόματος της Μακεδονίας, στην FYROM, όσο και εάν, τυχόν, το επιθυμεί.
Με αυτά τα δεδομένα, ο Πάνος Καμμένος και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες θα αποχωρήσουν, από τον σημερινό κυβερνητικό συνασπισμό, ο οποίος μπορεί, ίσως, να κερδίσει έναν περιορισμένο χρόνο, ανάλογα, με τις εξελίξεις και τις αντιδράσεις της Ρωσίας, αλλά οι προοπτικές επιβίωσής του, είναι μηδαμινές, έως ανύπαρκτες.
Έτσι, σε κάθε περίπτωση, ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να ψάξει, για νέους κυβερνητικούς εταίρους και να δικαιολογήσει, στο κομματικό του ακροατήριο, όπως και στο ευρύτερο πολιτικό ακροατήριο της ελληνικής αριστεράς, την πολιτική μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ, που θα σημάνει η αποδοχή της ένταξης των χωρών αυτών, στο ΝΑΤΟ, ή να καταφύγει, σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές.
Από αυτές τις εκλογές, όμως, κατά πάσα πιθανότητα και με πρόσθετο το βάρος του άγους του 3ου Μνημονίου, και της δραματικής όξυνσης του προσφυγικού και του μεταναστευτικού προβλήματος, με την μετατροπή της Ελλάδας, σε έναν χώρο αναγκαστικής παραμονής των ξένων προσφύγων και μεταναστών, θα προκύψει ένα, εντελώς, νέο πολιτικό σκηνικό, το οποίο είναι άγνωστο, σε ποιό μέγεθος θα περιέχει, ως πολιτική και κομματική δύναμη, τον ΣΥΡΙΖΑ. Με δεδομένη, μάλιστα, την ανασύνταξη μιας νέας ευρωσκεπτικιστικής (υποτιθέμενης, ή πραγματικής) συντηρητικής δεξιάς και με μια ανασύνταξη της αριστεράς (έστω και αν αυτή, τώρα, δεν διαφαίνεται), το παρόν πολιτικό σκηνικό φαίνεται ότι πνέει τα λοίσθια.
Από την άλλη πλευρά, εφ' όσον αυτός ο σχεδιασμός των Η.Π.Α. προχωρήσει και οι συριζαίοι δεν υποκύψουν, τότε, ούτως, ή άλλως, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα θα έχει το τέλος της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή, η οποία, τον Απρίλιο του 2008, στην Σύνοδο του ΝΑΤΟ, στο Βουκουρέστι, είχε αρνηθεί την ένταξη της FYROM, με την ονομασία "Μακεδονία". Πολύ περισσότερο, τώρα, που οι εξελίξεις είναι, για τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους, πολύ πιο επείγουσες.
Αλλά, όπως είπαμε, το να προχωρήσει ο αμερικανονατοϊκός σχεδιασμός για την ένταξη όλων των (μη ενταγμένων) χωρών της διαμελισμένης Γιουγκοσλαβίας, στο ΝΑΤΟ, δεν είναι κάτι το εύκολο.
Πρώτ' απ' όλα, όπως, επίσης, είπαμε, στο Μαυροβούνιο, ο, εκεί, πληθυσμός δεν το επιθυμεί, ενώ, για την Σερβία, δεν γίνεται, καν, λόγος.
Αλλά, το κυριότερο είναι ότι αυτή η διεύρυνση του ΝΑΤΟ, στα Βαλκάνια, δεν είναι, όπως φαίνεται, αποδεκτή, από την Ρωσία, η γνώμη της οποίας δεν μπορεί να αγνοηθεί, από τους νατοϊκούς. Διότι, εάν αγνοηθεί και δεν προσφερθούν τα κατάλληλα αντισταθμίσματα, θα υπάρξουν βαρύτατες συνέπειες, από την αντίδραση της ρωσικής ελίτ, ενώπιον των ορέξεων της οποίας θα βρεθούν οι χώρες της Βαλτικής, αλλά και η Πολωνία, οι οποίες, πιθανότατα, θα υποστούν, άμεση επίθεση.
Ως εκ τούτου, όλα είναι δύσκολα και όλοι οι ενδιαφερόμενοι (Δυτικοί και Ρώσοι) πρέπει να σκεφθούν το τί θα πράξουν και το τί δεν θα πράξουν, πολλές φορές.
Και καλόν είναι να μην το πράξουν.
Σχόλια