Από το 4ο τρίμηνο του 2009, στο 3ο τρίμηνο του 2014 : Οι νεοσυντηρητικές ελίτ της ευρωζώνης και οι ιδεοληψίες τους, διακόπτουν την επαναφορά της ελληνικής οικονομίας στην ανάπτυξη, την οδηγούν, στην δόλια χρεωκοπία και μέσα από την επιβολή του Μνημονίου (Memorandum of Understanding), στην ελεγχόμενη πτωχευτική διαχείριση.

Όποιος επιχειρήσει να προβεί, σε μιαν ανασκόπηση των όσων συνέβησαν, από τον Οκτώβριο του 2009, μέχρι σήμερα, στην ελληνική οικονομία και θελήσει να αποτιμήσει τις εξελίξεις, που έλαβαν χώρα, δεν δυσκολεύεται να διαπιστώσει τον καταστροφικό και ανοικτά κατεδαφιστικό ρόλο, που έπαιξε η νεοσυντηρητική ελίτ της ευρωζώνης και η παλαιοημερολογιτική νοοτροπία, από την οποία διακατέχεται, μέσα από το διαχειριστικό μοντέλο των Μνημονίων, το οποίο επέβαλε, αφού, προηγουμένως, οδήγησε το ελληνικό κράτος, στην πιστωτική ασφυξία και στην ουσιαστική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010.

Όλα αυτά έγιναν και δικαιολογήθηκαν, με - υποτιθέμενο - σκοπό την αποφυγή της επίσημης χρεωκοπίας του ελληνικού δημοσίου, αλλά και αυτό υπήρξε (και αποδείχτηκε ότι ήταν) ένα ψέμμα. Αυτό που, έγινε, κατά την εξέλιξη της αλυσιδωτής σειράς των γεγονότων, ήταν κάτι το, εντελώς, διαφορετικό και τελείως, αντίθετο, από τις αρχικές διακηρύξεις των νεοσυντηρητικών ελίτ της ευρωζώνης.

Το ελληνικό κράτος οδηγήθηκε, το 2012, δύο φορές, συνειδητά και επί σκοπώ, πέρα από την αρχική ουσιαστική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010 και στην επίσημη - στην ανοικτή και απροσχημάτιστη - χρεωκοπία, με το κούρεμα των τόκων των ομολόγων του ιδιωτικού τομέα, ένα κούρεμα που έφθασε, τον Μάρτιο του 2012, στα 110 δισ. €, στα οποία προστέθηκαν, τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, άλλα 30 δισ. €.

Την σχετική συμφωνία, η οποία έγινε, μετά την σύναψη του πρώτου Μνημονίου, τον Μάϊο του 2010, στην πορεία, αλλά και αρκετά νωρίς, ανάμεσα στην ευρωζωνική ελίτ (τις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας, την μπατιροτραπεζοκρατία της Ε.Κ.Τ. και την γραφειοκρατία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής) και το πολιτικό προσωπικό των, εν Ελλάδι, μπράβων της, την περιγράφει, αρκετά καλά, στο παραπάνω βίντεο ο Πάρις Κουκουλόπουλος.

Η ουσία της συμφωνίας, μετά την γρήγορη διαπίστωση ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν μπορεί να καταστεί διαχειρίσιμο, ήταν ότι ο ιδιωτικός τομέας, μέσω μιας ανοικτής, αλλά και ελεγχόμενης διαδικασίας χρεωκοπίας του ελληνικού κράτους, πρέπει να χάσει ένα μέρος από τους τόκους, που είχε συμφωνήσει και ανέμενε, ως αποδόσεις, από τα ελληνικά κρατικά ομόλογα, που είχε αγοράσει, αλλά, ως αντάλλαγμα, θα κέρδιζε, τουλάχιστον, τα κεφάλαια, που έχει επενδύσει σε αυτά, ενώ, μετά την χρεωκοπία αυτή, μια νέα συμφωνία, ένα νέο Μνημόνιο (το δεύτερο, στην σειρά) θα εξασφάλιζε ότι η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού δημόσιου χρέους, θα μεταφερόταν, μέσα σε μια διετία, στα χέρια των θεσμών της ευρωζώνης και του Δ.Ν.Τ., με μια πιθανή αναδιάρθρωσή του, ανάλογα, με την πορεία των "μεταρρυθμιστικών" παρεμβάσεων και την εξέλιξη των πραγμάτων, στην ελληνική οικονομία.

Με τον τρόπο αυτόν, οι ευρωζωνίτες απέφυγαν, αρχικά, την άμεση επίσημη χρεωκοπία του ελληνικού δημοσίου, για να σώσουν το μπατιριμένο ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα, από την καταστροφή και με το πρώτο Μνημόνιο, έβαλαν την ελληνική οικονομία, σε μια διαδικασία - κατά το δυνατόν - ελεγχόμενης πτωχευτικής διαχείρισης, υποχρεώνοντας το ελληνικό τραπεζικό σύστημα να αγοράσει, από το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα, όσα περισσότερα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου ήταν δυνατόν να αγοράσει, προκειμένου οι ευρωπαϊκές τράπεζες να ξεφορτωθούν τα ομόλογα αυτά. Παράλληλα, οι χώρες και ο προσωρινός μηχανισμός στήριξης της ευρωζώνης, με την χρηματοδότηση, που προέβλεπε το πρώτο Μνημόνιο, αγόραζαν τα ελληνικά ομόλογα, που έληγαν, κατά την χρονική περίοδο της ισχύος του, προκειμένου να στηρίξουν, κυρίως, τις γαλλικές και δευτερευόντως, τις γερμανικές, αλλά και τις άλλες τράπεζες και τις χρηματοπιστωτικές εταιρίες, που είχαν εκτεθεί, στο ελληνικό δημόσιο χρέος.

Έτσι, από τα πρώτα 110 δισ. €, του κουρέματος του ελληνικού δημόσιου χρέους, με το οποίο υλοποιήθηκε η επίσημη ελληνική κρατική χρεωκοπία του Μαρτίου του 2012, γύρω στα 28 δισ. €, αφορούσαν ομόλογα, τα οποία ήσαν, στα χέρια ελληνικών τραπεζών και διαφόρων οργανισμών, υπό κρατική διοίκηση (ασφαλιστικά ταμεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία κλπ), ενώ άλλα 2 δισ. €, ήσαν σε ομόλογα, που κρατούσαν, στα χέρια τους, διάφοροι ιδιώτες ομολογιούχοι. Τα υπόλοιπα 80 δισ. € αφορούσαν ομόλογα, τα οποία ήσαν σε χέρια ξένων χρηματοπιστωτικών και λοιπών ιδρυμάτων, καθώς και άλλων μικρών ιδιωτών. Όσον αφορά τα, περίπου, 30 δισ. €, που κουρεύτηκαν, με την δεύτερη - και περισσότερο "απαλή" - επίσημη ελληνική χρεωκοπία του Δεκεμβρίου του 2012, με την λεγόμενη "επαναγορά ομολόγων", αυτά ήσαν, κατά πλειοψηφία, στην κατοχή ελληνικών πιστωτικών οργανισμών.

Από εκείνη την εποχή, οι σκοποί και οι στόχοι των δανειστών δεν έχουν αλλάξει. Το ελληνικό δημόσιο χρέος έχει μεταφερθεί, στην μεγίστη πλειοψηφία του, στα χέρια των θεσμών της ευρωζώνης και δευτερευόντως, του Δ.Ν.Τ. και ο στόχος όλων αυτών δεν έχει διοφοροποιηθεί, αφού αυτό, που επιθυμούν, είναι πολύ απλό : Επιθυμούν να μετακυλισθεί, και πάλι, στο ιδιωτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, το ελληνικό δημόσιο χρέος, που έχουν στα χέρια τους, οι ευρωθεσμοί (E.S.M. και Ε.Κ.Τ.), τα κράτη της ευρωζώνης και το Δ.Ν.Τ., χωρίς καμμία αβαρία - ή, έστω, χωρίς πολλές αβαρίες.

Κατ' ουσίαν, αυτό που λέμε "Ευρώπη", εννοώντας την Ευρωπαϊκή Ένωση και κυρίως την ευρωζώνη είναι ένα πολύ συγκεκριμένο πολιτικοοικονομικό σύστημα, το οποίο (θέλει να) λειτουργεί, μόνο, στον χρηματοπιστωτικό τομέα. Και φυσικά, αυτό το συγκεκριμένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα, για το μόνο που ενδιαφέρεται, είναι πώς θα πληρωθεί το χρέος, είτε αυτό είναι ελληνικό, είτε άλλης προελεύσεως.

Ως εκ τούτου, το συνεχές άδειασμα των εντόπιων μπράβων των ξένων δανειστών, ως προς την διαχείριση του ελληνικού δημόσιου χρέους, δεν είναι μια διαδικασία, η οποία αποτελεί μια παραξενιά, ή ένα καπρίτσιο των ευρωζωνιτών. Έτσι, αυτές τις ημέρες, καθόλου περίεργα, και οι αποκαλούμενοι "Πέντε σοφοί" του γερμανικού οικονομικού κατεστημένου, στην ετήσια έκθεσή τους, προς την γερμανική κυβέρνηση και σε συνέντευξη τύπου, που έδωσαν, αλλά και ο Διοικητής της Ε.Κ.Τ. Mario Draghi, με δηλώσεις του, ήσαν ρητοί και κατηγορηματικοί :

Η Ελλάδα δεν χρειάζεται κούρεμα του δημόσιου χρέους της. Δεν το επιθυμεί η γερμανική κυβέρνηση, αλλά ούτε και η Ε.Κ.Τ., η οποία θεωρεί ότι μια τέτοια συζήτηση είναι βλαπτική.

Αυτό είναι το μοτίβο των δηλώσεων και των πεποιθήσεων, που έχουν σχηματισθεί, στις ελίτ της ευρωζώνης και αποτελούν την βάση, γύρω από τα ζητήματα της διαχείρισης του ελληνικού δημόσιου χρέους. Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι διαχειρίσιμο και μπορεί να πληρωθεί, αυτοδύναμα, από την ελληνική οικονομία, με κάποιες, ίσως, μικρορρυθμίσεις, οι οποίες θα έλθουν - αν έλθουν -, αφού, προηγουμένως, η ελληνική κυβέρνηση προχωρήσει, στις "μεταρρυθμίσεις" εκείνες, για την αναγκαιότητα των οποίων έχει συμφωνήσει και τις έχει αποδεχθεί.

Η πληρωμή του ελληνικού δημόσιου χρέους, είναι, λοιπόν, αυτό, που ενδιαφέρει, πολύ περισσότερο τους ευρωζωνίτες δανειστές και λιγότερο την γραφειοκρατία του Δ.Ν.Τ., η οποία δεν έχει κανένα λόγο να ανησυχεί, αφού η συμμετοχή της, στο χρέος αυτό, θα φθάσει, γύρω, στα 40 δισ. €.

Όμως, το ποσόν, αυτό των 40 δισ. €, όσο και αν φαίνεται και όσο και αν λογίζεται, ως μικρό, στην πραγματικότητα, δεν είναι καθόλου μικρό. Αλλά, η ιδιότητα της απόλυτης πρώτης προτίμησης, την οποία απολαμβάνει, ως δανειστής, το Δ.Ν.Τ. και η αποκλειστική προτεραιότητα, που έχει, στην σειρά ικανοποίησης των απαιτήσεων των δανειστών, πάνω στην περιουσία του κράτους-οφειλέτη, μαζύ με την άτυπη συμφωνία, για την εξόφληση, από την ευρωζώνη, των ποσών, που, το, εν λόγω, Ταμείο έχει δανείσει, στην Ελλάδα, απαλλάσσει την γραφειοκρατία του Δ.Ν.Τ., από κάθε φόβο, για την απώλεια, οποιουδήποτε ποσού, από αυτά που έχει (και πρόκειται, στο εγγύτερο, ή στο απώτερο μέλλον, να) δανείσει. Και φυσικά, αυτή η προνομιακή θέση του Δ.Ν.Τ., ως δανειστή, επιτρέπει, στην γραφειοκρατία του, να μιλάει και να προτείνει, απλόχερα, το κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους, αφού πρόκειται, για τα χρήματα των άλλων δανειστών και όχι, για τα δικά του.

Ένα τέτοιο κούρεμα, η ευρωζώνη και οι θεσμοί της, το αρνούνται, μέχρι τώρα, σθεναρά. Προφανώς, δεν θα μπορέσουν, στο βάθος του χρόνου να το αποφύγουν. Αλλά η αλήθεια είναι πως κάνουν ό,τι περνάει, από το χέρι τους, για να το αποφύγουν.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, αναγκαστικά και αναπόδραστα, η πληρωμή του ελληνικού δημόσιου χρέους και η συρρίκνωσή του, περνάει, μέσα από την συρρίκνωση των ελληνικών κρατικών δαπανών, μέσα από την αύξηση των κρατικών εσόδων, μέσα από την δραστική περικοπή των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και την δημουργία τεράστιων πρωτογενών πλεονασμάτων, στους ελληνικούς κρατικούς προϋπολογισμούς. Δηλαδή, εν τέλει η πληρωμή και η μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, περνάει, μέσα από την μεγιστοποίηση της συστολής της οικονομικής δραστηριότητας και μέσα από την δραστική συρρίκνωση της ελληνικής παραγωγής και του βασικού και πρωταρχικού δείκτη της - των ετήσιων ελληνικών Α.Ε.Π., για ένα απροσδιόριστο και περιοδικά, επαναλαμβανόμενο χρονικό διάστημα.

Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο οι νεοσυντηρητικές ελίτ της ευρωζώνης κατέστρεψαν, συνειδητά και επί σκοπώ, την ελληνική οικονομία, ανακόπτοντας και διακόπτοντας, την επάνοδο της ελληνικής οικονομίας, σε αναπτυξιακούς ρυθμούς. Έπραξαν, όσα έπραξαν και έρριξαν την ελληνική οικονομία, σε μια μακροχρόνια και βαρύτατη οικονομική κρίση, για να μπορέσουν να επιτύχουν την δραστική μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, για να φθάσουν και για να διατηρήσουν το πρωτογενές πλεόνασμα, στους κρατικούς προϋπολογισμούς και για να μπορέσουν να φθάσουν στην σμίκρυνση και στην αποπληρωμή του ελληνικού δημόσιου χρέους, μέσα από την αυτοδύναμη χρηματοδότηση και την εξυπηρέτησή του, από την ελληνική οικονομία.

Το γεγονός ότι αυτός ο σχεδιασμός στηρίχθηκε σε μια σειρά νεοσυντηρητικής και νεοφιλελεύθερης προέλευσης δόγματα, τα οποία είναι κυρίαρχα, μέσα στην δαιδαλώδη δέσμη των ιδεοληψιών, από τις οποίες διακατέχεται η ευρωμπατιροτραπεζοκρατία και οι ευρύτερες ελίτ, που κάνουν κουμάντο, στην ευρωζώνη και τους θεσμούς της, δεν είναι καθόλου περίεργο. Όπως, επίσης, δεν αποτελεί πρωτοτυπία το γεγονός ότι οι κυριότερες, από αυτές τις ιδεοληπτικές δογματικές αποκρυσταλλώσεις, δεν έχουν να κάνουν με οποιαδήποτε ορθολογιστική οικονομική συλλογιστική.

Αυτό είναι κάτι, που έχει συμβεί πολύ συχνά, στην διαδρομή της παγκόσμιας οικονομικής και πολιτικής Ιστορίας. Συμβαίνει, κατά κόρον και σήμερα. Και προφανώς, θα συμβεί άπειρες φορές και στο μέλλον.

Όλα αυτά, βέβαια, δεν αποτελούν κάποια σενάρια μιας ευφάνταστης συνωμοσιολογίας. Κάθε άλλο. Μια απλή εξέταση των πραγματικών δεδομένων και των εξελίξεων, που έλαβαν (και εξακολουθούν να λαμβάνουν) χώρα, από το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης, που οδήγησε, στην εμβάθυνση της εξελισσόμενης κρίσης της ευρωζώνης, της οποίας η ελληνική κρίση είναι σύμπτωμα, αποδεικνύει το αληθές των ισχυρισμών αυτών.

Η παραπαίουσα κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου, βασιζόμενη, σε αυτόν τον πίνακα της ΕΛΣΤΑΤ, που ως προς τα στοιχεία του, που αφορούν το τρίτο τρίμηνο του 2014, αποτελούν, απλώς, εκτιμήσεις, προσπαθεί να παρουσιάσει την εμφανιζόμενη αύξηση του 0,7%, που απεικονίζει ο πίνακας αυτός, σε τρέχουσες τιμές, το ελληνικό ΑΕΠ, ως ... επάνοδο της ελληνικής οικονομίας, στην ανάπτυξη. Φυσικά, ο ισχυρισμός της αυτός είναι εξωπραγματικός, αφού η αλήθεια είναι ότι, απλούστατα, έχει αρχίσει να ανακόπτεται ο επίμονος, μακροχρόνιος και φρενήρης ρυθμός της πτώσης του ελληνικού ΑΕΠ, το οποίο, φαίνεται να έχει πιάσει πάτο. Στην πραγματικότητα, το ελληνικό ΑΕΠ δεν έχει πιάσει πάτο. Έχει μέλλον, ακόμη, για να φθάσει σε ένα τέτοιο σημείο, αφού η τρόϊκα των εκπροσώπων των ξένων τοκογλύφων φροντίζει (με τις απαιτήσεις που βάζει, επίμονα, στο τραπέζι) και τώρα, να κάνει αυτό που έκανε πάντα και το οποίο συνίσταται, στο διαπιστωμένο γεγονός ότι επιδιώκει την επιβολή και την συνέχιση μέτρων λιτότητας, τα οποία, τελικώς και επιβάλλει, για να οδηγήσει, σε περαιτέρω, συρρίκνωση των ελληνικών μακροοικονομικών μεγεθών. Έτσι, αυτή η αύξηση του 0,7%, στο ΑΕΠ του τρίτου τριμήνου του 2014, συνοδεύεται, από πτώση του δείκτη της βιομηχανικής παραγωγής (9/2013 - 9/2014), κατά 5,1%, πτώση της οικοδομικής δραστηριότητας (8/2013 - 8/2014), κατά 7,1%, αποπληθωριστικό δείκτη τιμών καταναλωτή (10/2013 - 10/2014), στο -1,8%, πτώση του δείκτη τιμών στην βιομηχανία (9/2013 - 9/2014), κατά 0,3% και ανεργία, στο β' τρίμηνο του 2014, στα επίπεδα του 26,6%. Άλλωστε, σε ετήσια βάση (τέταρτο τρίμηνο 2013 - τρίτο τρίμηνο 2014), το ελληνικό ΑΕΠ εξακολουθεί να εμφανίζει έντονη αρνητική εξέλιξη, με συνολικό μέγεθος, στα 179,285 δισ. €, έναντι 185,768 δισ. €, που ήταν, στο, αμέσως, προηγούμενο αντίστοιχο χρονικό διάστημα (τέταρτο τρίμηνο 2012 - τρίτο τρίμηνο 2013), με μεταβολή, σε 12μηνη βάση, στο -3,49%. Οι "πανηγυρισμοί" του Σαμαρά - που έκανε και ... διάγγελμα, τρομάρα του - και του Βενιζέλου είναι πρόωροι. Πολύ πρόωροι. Και προφανώς, στημένοι, για να σώσουν τα προσχήματα, εν όψει των, πιθανώς, επικείμενων βουλευτικών εκλογών και για να αντιπαρέλθουν τις απανωτές κατραπακιές, που δέχονται, από όλες τις κατευθύνσεις...



Ο παραπάνω πίνακας, ο οποίος είναι επεξεργασία της δουλειάς των στατιστικολόγων της ΕΛΣΤΑΤ του κ. Ανδρέα Γεωργίου, ο οποίος είναι το χαϊδεμένο παιδί της Eurostat του Walter Radermacher και της ευρωγραφειοκρατίας, είναι, απολύτως, αποδεικτικός του γεγονότος ότι οι νεοσυντηρητικές ευρωζωνικές ελίτ οδήγησαν, συνειδητά και επί σκοπώ, την ελληνική οικονομία, στην βαρύτατη και μακροχρόνια οικονομική κρίση και στην απόλυτη καταστροφή, την στιγμή εκείνη, κατά την οποία το ελληνικό ΑΕΠ ανέκαμπτε και η οικονομία του τόπου μας ανέπτυσσε ταχύτητα και επανερχόταν, με αυξανόμενους ρυθμούς, στην αναπτυξιακή διαδικασία.

Ο παραπάνω πίνακας, περιγράφει την πορεία του ελληνικού ΑΕΠ, ανά τρίμηνο, ξεκινώντας, από το πρώτο τρίμηνο του 2005, για να φθάσει, μέχρι το τρίτο τρίμηνο του 2014 και δείχνει το τεράστιο μέγεθος της καταστροφικής παρέμβασης των ευρωζωνικών ελίτ, στην ελληνική οικονομία, με την επιβολή των μέτρων λιτότητας, της ελληνικής κρατικής χρεωκοπίας και του λεγόμενου "Μνημονίου Κατανοήσεως" (Memorandum of Understanding).

 
Παρακολουθώντας την, ανά τρίμηνο, εξελικτική πορεία του ελληνικού ΑΕΠ, σε τρέχουσες τιμές, κατά το 2009 και το 2010 και με δεδομένο ότι ο πληθωρισμός αυτή την περίοδο κυμάνθηκε, στο 0,8%, βλέπουμε ότι το ΑΕΠ της χώρας μας εμφάνισε, κατά την διάρκεια του 2009, μια μεγάλη ύφεση, η οποία έφθασε στα όρια της κρίσης, στα τρία πρώτα τρίμηνα του έτους αυτού. Για να γίνει κατανοητό το τί συγκρίνεται, είναι αναγκαίο να ειπωθεί ότι οι συγκρίσεις των μεγεθών του ΑΕΠ, γίνονται, με τα μεγέθη του ΑΕΠ, στα αντίστοιχα τρίμηνα του προηγούμενου έτους.

Έτσι, πράγματι, το πρώτο τρίμηνο του 2009, το ΑΕΠ έπεσε, στα 53,563 δισ. €, σε σχέση, με το πρώτο τρίμηνο του 2008, οπότε είχε φθάσει στα 56,017 δισ. € (ποσοστό -4,4%).

Το δεύτερο τρίμηνο του 2009, η βουτιά του ΑΕΠ συνεχίστηκε, αφού αυτό έπεσε στα 60,074 δισ. € σε σχέση με το δεύτερο τρίμηνο του 2008, που είχε φθάσει, στα 60,778 δισ. € (ποσοστό -1,2%).

Το τρίτο τρίμηνο του 2009, η πτώση του ΑΕΠ συνεχίστηκε, για να πέσει στα 61,072 δισ. € σε σχέση με το τρίτο τρίμηνο του 2008, που είχε φθάσει στα 62,789 δισ. € (ποσοστό -2,7%).

Τα πράγματα φαίνεται ότι αρχίζουν να αλλάζουν, σημαντικά, στο τέταρτο τρίμηνο του 2009. Η ελληνική οικονομία εμφανίζει τα πρώτα σημάδια παύσης της μεγάλης και συνεχούς πτώσης του ΑΕΠ της και αρχίζει να σταθεροποιείται, με έναν ελαφρύ ανοδικό ρυθμό. Αυτή η εξέλιξη έχει, προφανώς, όλα τα χαρακτηριστικά της αστάθειας, αλλά είναι μια πρώτη ενθαρρυντική ένδειξη ότι η ελληνική οικονομία μπορεί να ανακάμψει, εκμεταλλευόμενη και την διεθνή συγκυρία, αφού η βαθιά χρηματοπιστωτική κρίση, που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2008, από τις Η.Π.Α. και συντάραξε όλο το 2009, τον πλανήτη, μετατρεπόμενη, σε μια βαθιά ύφεση, έχει αρχίσει να εμφανίζει, στο τέλος του 2009 σημάδια μείωσης της έντασής της.

'Ετσι, στο τελευταίο τρίμηνο του 2009, η πτώση του ελληνικού ΑΕΠ ανακόπτεται και αυτό, αρχίζει, για πρώτη φορά, μετά από τρία συνεχόμενα τρίμηνα, την ανοδική του πορεία, φθάνοντας στα 62,722 δισ. €, σε σχέση με το τέταρτο τρίμηνο του 2008, οπότε είχε φθάσει, στα 62,512 δισ. € (ποσοστό +0,3%).

Τα πράγματα πηγαίνουν, ακόμη, καλύτερα, στο πρώτο τρίμηνο του 2010, οπότε το ελληνικό ΑΕΠ, αυξάνεται, στα 54,490 δισ. €, σε σχέση με το πρώτο τρίμηνο του 2009, που είχε φθάσει, στα 53,563 δισ. € (ποσοστό +1,7%).

Όπως φαίνεται, λοιπόν, η ελληνική οικονομία, στο πρώτο τρίμηνο του 2010, άρχισε  δείχνει, σε μια περισσότερο στέρεη βάση, ότι εκινείτο, προς την κατεύθυνση της επαναφοράς της, στην αναπτυξιακή διαδικασία. Αυτή η κίνηση, βέβαια, παρέμενε, υπό αίρεση, αλλά, μέσα σε ένα διεθνές οικονομικό τοπίο, το οποίο εκινείτο, προς την ανάκαμψη (η αμερικανική οικονομία, στο τελευταίο τρίμηνο του 2009 είχε εμφανίσει ρυθμό ανάπτυξης της τάξης του 5,3%), οι προοπτικές, για την συνέχιση της διατήρησης και της επιτάχυνσης της αναπτυξιακής πορείας της ελληνικής οικονομίας, δεν ήσαν κακές. Κάθε άλλο. Στην πραγματικότητα, οι ανοδικές αναπτυξιακές προοπτικές της ελληνικής οικονομίας ήσαν ρεαλιστικές.

Δυστυχώς, αυτή η διαδικασία, που οδηγούσε, στην επαναφορά της ελληνικής οικονομίας, σε αναπτυξιακούς ρυθμούς, δεν ευτύχυσε να συνεχίσει τον δρόμο της. Διεκόπη, απότομα.

Σε αυτό το κρίσιμο χρονικό σημείο και ενώ η ελληνική οικονομία εμφάνιζε σημάδια ανάκαμψης, η παρέμβαση των νεοσυντηρητικών ευρωζωνικών ελίτ και οι ιδεοληψίες, από τις οποίες διακατέχονται, για την εφαρμογή μιας οικονομικής πολιτικής, η οποία προσδιοριζόταν, από μέτρα σαρωτικής λιτότητας, μαζύ με την επιλογή για την ώθηση του ελληνικού κράτους, στην κατεύθυνση της υλοποίησης της επιλογής της ουσιαστικής χρεωκοπίας και την επιβολή του πρώτου Μνημονίου (την νομική επεξεργασία του οποίου φιλοτέχνησαν, από "ελληνικής" πλευράς, ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Ανδρέας Λοβέρδος), με το οποίο η Ελλάδα μετατράπηκε, σε μια μοντέρνα αποικία χρέους, αλλάζει την φορά των πραγμάτων, προς την, εντελώς, αντίθετη κατεύθυνση, από εκείνην προς την οποία είχε αρχίσει να τείνει και να κατευθύνεται, όπως βλέπουμε και όπως προκύπτει, από τα μακροοικονομικά στοιχεία εκείνης της κρίσιμης και καθοριστικής περιόδου.

1850 - 1938 : Τα διαθέσιμα στοιχεία, για την συγκριτική εξέλιξη των ελληνικών μακροοικονομικών μεγεθών (εδώ, ο συγκεκριμένος πίνακας του Γ. Κωστελένου και της ερευνητικής ομάδας του, αφορά το ελληνικό ΑΕΠ) ουδέποτε εμφάνισαν, στις ειρηνικές περιόδους του βίου του ελληνικού κράτους, μια τέτοια καταστροφή, σαν αυτή που συμβαίνει, στις ημέρες μας, από την εμφάνιση της οικονομικής ύφεσης του 2009, η οποία, με την προσχεδιασμένη χρεωκοπία του Απριλίου του 2010, μετατράπηκε σε βαθιά και επίμονη οικονομική κρίση, που συνοδεύεται, από την απώλεια, περίπου, του 25% του ελληνικού ΑΕΠ, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί το 2008.



Με αυτόν τον τρόπο, διακόπηκε η επάνοδος της ελληνικής οικονομίας, προς την αναπτυξιακή διαδικασία και από το δεύτερο τρίμηνο του 2010, βυθίζεται στην δίνη μιας βαθιάς, παρατεταμένης και καταστροφικής οικονομικής κρίσης, την οποία ουδέποτε γνώρισε, κατά την διάρκεια των ειρηνικών περιόδων του πρόσφατου, αλλά και του απώτερου παρελθόντος, από την εποχή, που ακολούθησε τον αγώνα της ανεξαρτησίας, μέχρι την χρεωκοπία του 2010.

Η ελληνική οικονομία υφίσταται και η ίδια την ουσιαστική χρεωκοπία, όπως και το ελληνικό δημόσιο και μέσα από την εφαρμογή του αντιμεταρρυθμιστικού προγράμματος του τριγωνικού σχήματος των ξένων τοκογλύφων (Ε.Κ.Τ. - Ευρωπαϊκή Επιτροπή - Δ.Ν.Τ.), τίθεται, εκ των πραγμάτων, σε μια διαδικασία ελεγχόμενης πτώχευσης, η οποία θα την οδηγήσει, στην σχεδιασμένη επίσημη χρεωκοπία, σύμφωνα, με τις θελήσεις των ξένων δανειστών, όπως λέει ο Πάρις Κουκουλόπουλος, στο βίντεο, που έχω παραθέσει, στην αρχή του παρόντος δημοσιεύματος. Με την μόνη διαφορά, ότι η επίσημη χρεωκοπία του ελληνικού κράτους έγινε νωρίτερα, από τους αρχικούς σχεδιασμούς, στους οποίους αναφέρεται το μέλος της πασοκικής νομενκλατούρας και αντί, για τα 3 ή 4 χρόνια, που έλεγε, στις 8/6/2011, ο Πάρις Κουκουλόπουλος, η επίσημη χρεωκοπία του ελληνικού κράτους έγινε, σε λιγότερο, από έναν χρόνο, το 2012, σε δύο φάσεις. Μία, τον Μάρτιο, με το PSI και άλλη μία, τον Δεκέμβριο, με την διαδικασία της "επαναγοράς ομολόγων".

Έτσι, μετά την πάροδο του πρώτου τριμήνου του 2010, κατά την διάρκεια του οποίου, λαμβάνονται τα πρώτα μέτρα λιτότητας, αποκορύφωμα των οποίων ήσαν οι δραστικές περικοπές στα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα και στο επίδομα θερινών διακοπών, που χορηγούνταν, από την δεκαετία του 1960, στους εργαζόμενους και στους συνταξιούχους και ενώ ο Mohammed el Erian, ο κεντρικός αναλυτής της χρηματοπιστωτικής επενδυτικής εταιρείας Pimco, σχολιάζοντας την βλακώδη πολιτική του, τότε, πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, εκστομίζει την απίθανα κυνική, αλλά και απολύτως, ρεαλιστική ρήση : "Κανένας νόμος δεν απαγορεύει το να εκμεταλλεύεσαι τον μαλάκα", η πορεία της ελληνικής οικονομίας, προς την επάνοδο στην ανάπτυξη, διακόπτεται απότομα.

 1900 - 1938 : Η εξέλιξη του ελληνικού ΑΕΠ, υπολογισμένη σε δραχμές της Λατινικής Ένωσης, αποδεικνύει ότι η καταστροφική εξέλιξη της τωρινής εποχής δεν έχει προηγούμενο, αφού, ακόμη και η μεγάλη πτώση του ελληνικού ΑΕΠ, κατά το 1913, ήταν προϊόν της εμπλοκής της Ελλάδας, στους δύο βαλκανικούς πολέμους και ως εκ τούτου, δεν έλαβε χώρα, σε ειρηνική περίοδο.



Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να ακολουθήσει και η ταχεία κατάρρευση των ελληνικών μακροοικονομικών μεγεθών, με πρώτο αυτό του ΑΕΠ, το οποίο εισέρχεται, στην διαδικασία της γοργής και παρατεταμένης συρρίκνωσης, κάτω από τα σκληρά και βαρύτατα κτυπήματα των μέτρων, που ελήφθησαν, με την υπόδειξη, την επιβολή και την καθοδήγηση των νεοσυντηρητικών ελίτ της ευρωζώνης και της γραφειοκρατίας του Δ.Ν.Τ.

Παρακολουθώντας την εξέλιξη του ελληνικού ΑΕΠ, βλέπουμε, από εκεί και πέρα, ότι στο δεύτερο τρίμηνο του 2010, το ΑΕΠ της χώρας μας κατρακυλάει στα 57,411 δισ. €, σε σχέση με τα 60,074 δισ. €, του αντίστοιχου δεύτερου τριμήνου του 2009 (-4,4%).

Στο τρίτο τρίμηνο του 2010, με την επίσημη έναρξη του Μνημονίου του Μαΐου του 2010, το ελληνικό ΑΕΠ, βυθίζεται στα 57,570 δισ. €, έναντι των 61,072 δισ. € που ήταν το αντίστοιχο τρίτο τρίμηνο του 2009 (ποσοστό -5,7%).

Και τέλος, στο τέταρτο τρίμηνο του 2010, το ελληνικό ΑΕΠ κατακρημνίζεται στα 57,639 δισ. €, έναντι των 62,722 δισ. € που ήταν, στο αντίστοιχο τέταρτο τρίμηνο του 2009 (ποσοστό -9,5%).

Βέβαια, οι αριθμοί, που έδιναν οι ξένοι δανειστές και οι εντόπιοι μπράβοι τους, τότε - αλλά και έως σχετικά, πρόσφατα -, ήσαν πολύ πιο αισιόδοξοι, από τους αριθμούς, που, δίνουν τώρα. Αλλά, μέσα στο σύνολο της τεράστιας καταστροφής, που επήλθε, ως αποτέλεσμα των ενεργειών τους, το κακό αυτό είναι, συγκριτικά, δευτερεύον.

 1950 - 2010 : Και σε αυτή την μακρά ειρηνική χρονική περίοδο, η εξέλιξη του ελληνικού ΑΕΠ ουδέποτε παρουσίασε κάποια αρνητική διακύμανση, η οποία να μπορεί να συγκριθεί, με το μέγεθος της καταστροφής, την οποία υφίσταται, η ελληνική οικονομία, από την ουσιαστική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010, που της επιβλήθηκε, από την ευρωμπατιροτραπεζοκρατία και τις νεοσυντηρητικές ελίτ της ευρωζώνης, με την σύμφωνη γνώμη των εντόπιων Quislings. Όλοι οι σχετικοί πίνακες και τα στοιχεία, που προκύπτουν, από αυτούς, αποδεικνύουν, με απόλυτη κατηγορηματικότητα, την σκληρή αυτή πραγματικότητα, που προέκυψε, ως συγκριτικό αποτέλεσμα της παράδοσης της χώρας και του πληθυσμού της, στους ιδεοληπτικούς παραληρηματικούς σχεδιασμούς των νεοσυντηρητικών ελίτ της ευρωζώνης και στις διαστροφικές επιθυμίες των ξένων τοκογλύφων...



Από εκεί και πέρα, τα πράγματα, στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, έγιναν πολύ χειρότερα. Τα επόμενα χρόνια, μέχρι και σήμερα, η ελληνική οικονομία, κυριολεκτικά, καταστράφηκε, από τις πολιτικές που ασκήθηκαν, από τους τοκογλύφους δανειστές. Αυτοί, τελικά, δεν έκαναν τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο, από το να βλάψουν καίρια την  θνησιγενή ευρωζώνη και τους θεσμούς της, αφού η ελληνική χρεωκοπία και η σύστοιχη και επακολουθήσασα χρεωκοπία της Ιρλανδίας και των κρατών της ευρωζωνικής περιφερείας, έχει οδηγήσει στην χρεωκοπία και στον θάνατο της ευρωζώνης, το κουφάρι της οποίας παραμένει άταφο και σε μια κατάσταση ζόμπυ, επειδή οι γαλλογερμανικές ελίτ αρνούνται, πεισματικά να το θάψουν, τρεφόμενο από τις σάρκες των χωρών, που απαρτίζουν το ευρώ και την ζώνη του.

Οι τοκογλύφοι δανειστές, που έχασαν ένα σημαντικό μέρος, από τους τόκους του ελληνικού δημόσιου χρέους, αρνήθηκαν, πεισματικά, σε βαθμό ιδεοψυχαναγκαστικής εμμονής, να εκλογικεύσουν τον θυμό τους και την σκέψη τους, λόγω των κοντόφθαλμων και μικρονοϊκών ιδεοληψιών τους και εξ αιτίας της εξυπηρέτησης των εντελώς, βραχυπρόθεσμων συμφερόντων τους, που αποσκοπούσαν στην είσπραξη του μεγαλύτερου δυνατού μέρους του ελληνικού δημόσιου χρέους και στην δίψα τους για εκδίκηση και την σκληρή τιμωρία των Ελλήνων, που τους φόρτωσαν, με ομόλογα, τα οποία ήσαν μαϊμού.

Το αποτέλεσμα ήταν να εκτραπούν, στο σύνολό τους, σε ανοικτές και απροσχημάτιστες εκδηλώσεις και συμπεριφορές, οι οποίες σχηματίστηκαν και συγκροτήθηκαν, ως ένας πανευρωπαϊκός προπαγανδιστικός μηχανισμός, που προώθησε (και σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό, εξακολουθεί να προωθεί) τον ανθελληνισμό.


Τα όσα αναφέρει ο, τότε, Αμερικανός υπουργός Οικονομικών Timothy Geithner (ο οποίος λέει ότι έζησε στιγμές, που απαντώνται, στα χωρία της Παλαιάς Διαθήκης!), στο βιβλίο του, με τίτλο : "Stress Test : Reflections on Financial Crises", είναι χαρακτηριστικά, αφού, ήδη, από τον Φεβρουάριο του 2010 και ενώ η ελληνική οικονομία ανέκαμπτε, οι εκπρόσωποι των κυρίαρχων ευρωζωνικών ελίτ, η ευρωμπατιροτραπεζοκρατία και οι κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας, μιλώντας, ως εκπρόσωποι μιας παλαιοημερολογιτικής, ή ιεχωβαδικής σέκτας, έλεγαν, στην σύνοδο των G7, στον Καναδά, ότι : "Θα δώσουμε στους Έλληνες ένα μάθημα. Είναι πραγματικά φριχτοί. Μας είπαν ψέματα. Είναι απαίσιοι και άσωτοι και εκμεταλλεύθηκαν, βασικά, τα πάντα και θα τους συντρίψουμε (θα τους πατήσουμε στον λαιμό), θα στείλουμε ένα σαφές μήνυμα".

Ο Timothy Geithner λέει ότι έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του, για να συνετίσει τους ευρωζωνίτες, ζητώντας τους να στείλουν καθησυχαστικά μηνύματα, στις αγορές, για να μην επεκταθεί η κρίση, αλλά αυτοί δεν τον άκουσαν.

Μπορείτε να τους βάλετε το μαχαίρι στο λαιμό, αν αυτό θέλετε. Αλλά πρέπει οπωσδήποτε να στείλετε ένα καθησυχαστικό μήνυμα στην Ευρώπη και στον κόσμο ότι θα το κρατήσετε το πράγμα, δεν θα το αφήσετε να πέσει ... Ωραία, λοιπόν, αν θέλετε να είστε σκληροί μαζί τους, πάει καλά, αλλά πρέπει να δώσετε κάποια αξιόπιστη διαβεβαίωση ότι δεν θα αφήσετε την κρίση να μεταδοθεί, πέρα από την Ελλάδα... Και για να γίνει αυτό πρέπει να φροντίσετε πολύ να είστε αξιόπιστοι ότι θα υλοποιήσετε τη δέσμευσή σας και θα δώσετε και στην Ελλάδα ένα μάθημα».





Προφανώς, οι ισχυρισμοί των εκπροσώπων των ευρωζωνικών ελίτ είναι ψευδείς, παραπλανητικοί, καθαρά, προπαγανδιστικοί και βλακώδεις. Όπως προκύπτει, από τον παρακάτω πίνακα, όλοι τους γνώριζαν, πολύ καλά, τα στοιχεία των μακροοικονομικών μεγεθών της ελληνικής οικονομίας. Μπορεί να μην γνώριζαν κάθε λεπτομέρεια των στοιχείων αυτών, αλλά τα γνώριζαν πολύ καλά, ήδη, από το 1999, που έκαναν τα στραβά μάτια και δέχτηκαν την είσοδο της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, ενώ αυτή δεν πληρούσε, ούτε ένα από τα κριτήρια, που - υποτίθεται ότι - είχαν θέσει οι Γερμανοί και οι Γάλλοι, μαζύ με την ευρωγραφειοκρατία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

 

Ήδη, πλέον, τα στόματα όλων των πρωταγωνιστών έχουν λυθεί και είναι γνωστό ότι η ευρωμαπατιροτραπεζοκρατία, η ευρωγραφειοκρατία και οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Γερμανίας, που καθόριζαν τα πάντα, γύρω από την ευρωζώνη, μέχρι την τελευταία τους λεπτομέρεια ήξεραν, περίπου, τα πάντα, γύρω, από τα μακροοικονομικά μεγέθη της ελληνικής οικονομίας και των άλλων χωρών, που ενέταξαν, σε αυτή την νομισματική ένωση. Απλώς, παρέβλεψαν όλα τα διαθέσιμα στοιχεία, σκόπιμα, ενώ είναι σαφές ότι και οι αναθέσεις των έργων, που δόθηκαν τότε, σε γαλλικές και γερμανικές εταιρείες, καθώς και οι μίζες, που έπεσαν, κάτω από το τραπέζι, διευκόλυναν πολύ την λήψη των σχετικών αποφάσεων, αφού δεν πρέπει να ξεχνάμε, π.χ. ότι η συμμετοχή της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, αρχικά (το 1998), είχε απορριφθεί, αφού είχε διαπιστωθεί ότι η χώρα μας δεν πληρούσε τα κριτήρια του Maastricht.

Το τεράστιο μέγεθος του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, ξεπερνούσε, σταθερά το 100% του ΑΕΠ της χώρας, ήταν γνωστό σε όλους. Όπως, επίσης, τους ήταν γνωστό ότι η είσοδος της Ελλάδας στην ευρωζώνη, σήμαινε και την άτυπη και προσωρινά, αφανή χρεωκοπία του ελληνικού κράτους και συστοίχως και της ελληνικής οικονομίας, αφού η Ε.Κ.Τ., επισήμως, δεν εγγυώταν την ομαλή αποπληρωμή του χρέους αυτού.

Με τον ίδιο τρόπο, άλλωστε, αποδέχτηκαν και την είσοδο, σχεδόν, όλων των άλλων χωρών, στην ευρωζώνη, αφού η μεγίστη πλειοψηφία, από αυτές, δεν πληρούσαν (άλλες λιγότερο, άλλες περισσότερο) πολλά από τα κριτήρια της Συνθήκης του Maastricht, με αποτέλεσμα η είσοδός τους, στην ευρωζώνη, να σημαίνει και γι' αυτές την άτυπη και προσωρινά, αφανή χρεωκοπία των κρατών και των οικονομιών τους, ανεξάρτητα, από το μέγεθος του δημοσίου χρέους τους, αφού σε μια διακρατική νομισματική ένωση, η χρεωκοπία του ενός κράτους επιφέρει και την χρεωκοπία όλων, όσο αυτή η νομισματική ένωση παραμένει σε λειτουργία. Και φυσικά, αυτό αφορά και την Γερμανία, η οποία συμπαρασύρθηκε - οικεία βουλήσει -, στην χρεωκοπία. (Όσο και αν αυτό
προσπαθεί να το αποφύγει και να το κρύψει, αφού, στο τέλος, θα φορτωθεί, με τον έναν, ή τον άλλον τρόπο, τα μη δυνάμενα να εξυπηρετηθούν χρέη των άλλων κρατών της ευρωζώνης).

Τελικά, αυτό, που έκαναν οι ευρωζωνίτες, με τα κραυγαλέα ξεσπάσματά τους, που είχαν ένα, καθαρά, ανθελληνικό περιεχόμενο και που στερούνταν από οποιονδήποτε - έστω και στοιχειώδη - ορθολογισμό, για να εξελιχθούν, σε ένα αδυσώπητο προπαγανδιστικό παραλήρημα, ήταν να τα κάνουν όλα σκατά. Η ευρωζώνη οδηγήθηκε, στα πρόθυρα της διάλυσης, η οποία αναβλήθηκε, μετά την δήλωση του Mario Draghi, τον Αύγουστο του 2012, ότι θα κάνει ο,τιδήποτε χρειασθεί, για να μην διαλυθεί η ευρωζώνη, υπονοώντας ότι η Ε.Κ.Τ. θα τυπώσει χρήμα, για να αγοράσει κρατικά ομόλογα των χρεωκοπημένων χωρών της ευρωζώνης - αν και, έως τώρα, δεν το έχει πράξει και δεν έχει ξοδέψει, ούτε ένα ευρώ, σε τέτοιου είδους δράσεις.


Με αυτά τα δεδομένα και με την γνώση του γεγονότος ότι οι νεοσυντηρητικές ελίτ, η μπατιροτραπεζοκρατία και η γραφειοκρατία της ευρωζώνης χρεωκόπησαν, συνειδητά και σκοπούμενα και κατέστρεψαν την ελληνική οικονομία και συνεχίζουν ακάθεκτες το ολέθριο έργο τους, η απάντηση της χώρας μας και του πληθυσμού της, ευθύς μόλις η ελληνική κοινωνία απαλλαγεί, από τους μπράβους των ξένων δανειστών πρέπει να είναι, μεν λελογισμένη και λεπτομερώς, σχεδιασμένη, αλλά πρέπει, παράλληλα, να είναι σκληρή και αδίστακτη.

Η όποια κυβέρνηση αναλάβει τα ηνία της χώρας δεν θα πρέπει να διστάσει να συγκρουστεί, σχεδιασμένα και οργανωμένα, με τους ευρωζωνίτες, δημιουργώντας τις απαραίτητες και κατάλληλες συμμαχίες και πλήττοντάς τους εκεί, που πονούν περισσότερο : 

Στο νόμισμα, στο ευρώ, στο οποίο το κτύπημα πρέπει να είναι καίριο.

Το ευρώ πρέπει να πληθωριστεί, ακόμη και μονομερώς, από την ελληνική κυβέρνηση, η οποία, αφού κηρύξει την χώρα, σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, πρέπει να ασκήσει το seigniorage και να προβεί, στην εκτύπωση τεράστιων ποσοτήτων ευρώ - εάν ο Mario Draghi και η μπατιροτραπεζοκρατία της Ε.Κ.Τ. αρνηθούν να το πράξουν αυτό, για λογαριασμό της - για να εξυπηρετήσει το δημόσιο χρέος και να καλύψει τις τεράστιες ανάγκες της ελληνικής οικονομίας, προκειμένου να χρηματοδοτήσει, με μαζικές δημόσιες επενδύσεις, την επαναφορά της ελληνικής οικονομίας, στην ταχύρρυθμη αναπτυξιακή διαδικασία.


Να την επαναφέρει, δηλαδή, στο σημείο εκείνο, στο οποίο έτεινε να κατευθυνθεί, το πρώτο τρίμηνο του 2010, όταν επήλθε η βάναυση και καταστροφική παρέμβαση των ευρωζωνιτών, που οδήγησαν την ελληνική οικονομία, στην εξωφρενική και πέραν πάσης λογικής απώλεια, περίπου του 25% του ελληνικού ΑΕΠ, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί το 2008.

Από εκεί και πέρα, τα πράγματα θα ακολουθήσουν τον δρόμο τους. Και με αυτά τα δεδομένα, η ευρωμπατιροτραπεζοκρατία, η ευρωγραφειοκρατία και οι πολιτικές ελίτ της ευρωζώνης θα υποχρεωθούν να διαπραγματευθούν, με την ελληνική πλευρά, χωρίς να διαθέτουν κανένα πλεονέκτημα.

Και μάλιστα, θα διαπραγματευθούν, με την πλάτη στον τοίχο. Μια προοπτική που δεν είναι, καθόλου άσχημη. Αντιθέτως...