Ο Αντωνάκης ο βενιζελοκίνητος βρυκολάκιασε. Μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα, για την κυβέρνηση, που βρίσκεται, εν αποδρομή, ενώ ο απρόβλεπτος ΓΑΠ εκδικείται Σαμαρά και Βενιζέλο, για την συνομωσία των Καννών. Οι εγγενείς δυσκολίες, με την τρόϊκα, στην συμφωνία για το 3ο Μνημόνιο. (Μόνο το seigniorage μπορεί να τους σώσει, αλλά)...
Όπως, ήταν αναμενόμενο, δίκην φυσικού φαινομένου, ο Αντωνάκης ο βενιζελοκίνητος βρυκολάκιασε. Και μαζύ με αυτόν βρυκολάκιασε και η κυβέρνησή του. Και φυσικά, μαζύ με αυτούς βρυκολάκιασε και το όχημα, που κρατάει τον Αντωνάκη και αυτή την κυβέρνηση, στην εξουσία. Περί του Ευάγγελου Βενιζέλου, ο λόγος.
Η επανεμφάνιση του απρόβλεπτου και χαοτικού ΓΑΠ και η ευθεία και άμεση απειλή, που προκύπτει από αυτή την επανεμφάνιση, για την παραμονή της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου, στην εξουσία, δεν είναι ο κύριος λόγος, για την ζοφερή κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει το κυβερνητικό σχήμα, που στηρίζεται στα όποια απομεινάρια της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.
Ο ευήθης ΓΑΠ και η παρέα του, που είναι πολύ πιθανό να μην ψηφίσουν τον προϋπολογισμό του 2015 ("τα παλικαράκια του Μνημονίου", όπως, προσφυέστατα, αποκάλεσε αυτή την ανερμάτιστη παρέα ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αποκρύπτοντας, όμως, ότι, τότε - το 2010 -, ήταν και ο ίδιος μέλος αυτής της παρέας), δεν θα αποτελούσαν κανένα κίνδυνο, εάν αυτή η κυβέρνηση δεν είχε πέσει στα βράχια, εξ αιτίας των χειρισμών της, η αρχή των οποίων βρίσκεται, στον Ιούνιο του 2012, δηλαδή, στην εποχή της συγκρότησής της και στην, απόλυτα, δουλική στάση της, απέναντι στους ξένους δανειστές, παρά το γεγονός ότι οι προεκλογικές επαγγελίες των τριών (και μετά την φυγή του Φώτη Κουβέλη και της ΔΗΜΑΡ, των δύο) συγκυβερνητών και των κομμάτων τους, που διακήρυσσαν, urbi et orbi, ότι θα επαναδιαπραγματευθούν το 2ο Μνημόνιο - το οποίο, όμως, οι ίδιοι είχαν υπογράψει, λίγους μήνες νωρίτερα.
Εκείνη την εποχή, είχα περιγράψει, στο δημοσίευμα, με τίτλο Ο "παντοδύναμος" Αντωνάκης (που θα πάει άκλαυτος), οι καμικάζι του ευρώ και η κακή τους μοίρα. (Ένα καυστικό κείμενο που έκοψε η λογοκρισία των σαμαροφυλάκων του ANTINEWS) την ζοφερή τύχη του Αντωνάκη και των κυβερνητικών του εταίρων. Και μπορώ, τώρα, να πω ότι δεν έπεσα έξω. Η περιγραφή των αναμενόμενων εξελίξεων, που ήταν σαφής και κατηγορηματική, επιβεβαιώθηκε, στην πράξη.
Αυτό, τότε, δεν φαινόταν να είναι αυτονόητο. Για μένα ήταν. Όχι, όμως, για τους άλλους.
Αλλά όλα τα πεπραγμένα αυτής της άθλιας κυβέρνησης, η οποία μετασχηματίστηκε, αφ' εαυτής, σε μια επιτροπή μπράβων των ξένων δανειστών, που εφάρμοσε όλα όσα έλεγε ότι δεν θα εφαρμόσει και έπραξε τα, εντελώς, αντίθετα, από όλα όσα ισχυριζόταν ότι θα πράξει (μειώσεις μισθών και συντάξεων, που ο "ανοιξιάτικος" Αντωνάκης και ο κυβερνητικός του συνεταίρος, έλεγαν ότι δεν θα μειώσουν, ανηλεή μέτρα λιτότητας 11 - και πλέον - δισ. €, ποσόν το οποίο έλεγαν ότι θα αντικαταστήσουν, με "ισοδύναμα", σκληρή φορολογία, την οποία έλεγαν ότι θα μειώσουν, απολύσεις, τις οποίες έλεγαν ότι δεν θα κάνουν, ξεπούλημα της Αγροτικής Τράπεζας και των δικτύων, το οποίο διεκήρυσαν ότι δεν θα πραγματοποιήσουν και πολλά άλλα, ων ουκ έστιν αριθμός), την έφεραν, στην παρούσα βαμπιρική κατάσταση, στην οποία έχει βρεθεί και στο επερχόμενο επονείδιστο τέλος.
Για τον λόγο αυτόν, οι απαιτήσεις των ξένων δανειστών έχουν φθάσει στο maximum. Έτσι, ζητούν, με αδιαπραγμάτευτο, άμεσο και επιτακτικό τρόπο, την εκπλήρωση, χωρίς καθυστέρηση, όλων των "προαπαιτούμενων" δράσεων, στις οποίες έχει δεσμευθεί η κυβέρνηση και την υπογραφή του απαραίτητου 3ου Μνημονίου, το οποίο θα πρέπει να εφαρμοστεί, από την 1/1/2015, που λήγει, το ισχύον, μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους, 2ο Μνημόνιο.
Οι απαιτήσεις τους είναι τέτοιες, σε έκταση και ένταση, που, ξεπερνούν και τον ίδιο, όπως έχει εκμυστηρευθεί ο ουσιαστικός εκπρόσωπος τύπου των ξένων δανειστών, ο απολαυστικός Σπυρίδων-Άδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος δίνει τον καθημερινό ιδεολογικό και πολιτικό αγώνα, για να δικαιολογήσει, να υπερασπιστεί και να περάσει, στην κοινή γνώμη, την "γραμμή" των δανειστών, ούτως ώστε να σταθεί δυνατόν να εφαρμοστούν οι εντολές τους.
Η εμπλοκή, στις συζητήσεις, με την τρόϊκα, δεν είναι εικονική. Είναι πραγματική.
Οι διαφωνίες, που εμφανίζονται, δεν σχετίζονται, με τα ίδια τα μέτρα, που απαιτεί η τρόϊκα και οι ξένοι δανειστές. Και η υπογραφή του 3ου Μνημονίου και το ασφαλιστικό, με τις μειώσεις των συντάξεων και οι ομαδικές απολύσεις και ο συνδικαλιστικός νόμος, για την απαγόρευση των απεργιών και την εφαρμογή του lock out των εργοδοτών και η αντιμετώπιση του δημοσιονομικού κενού, για το 2015 (κάπου στα 2, με 2,5 δισ. €), όπως και όλα τα υπόλοιπα, θα μπορούσαν να αντιμετωπισθούν. Οι δύο πλευρές του τραπεζιού θα μπορούσαν να συμφωνήσουν, σε όλα αυτά και σε ακόμη περισσότερα, εάν η πολιτική συγκυρία ήταν διαφορετική.
Ο Νίκος Μπίστης πρότεινε την εκλογή του Κώστα Σημίτη, ως διαδόχου του Κάρολου Παπούλια, στην προεδρία της χώρας, προφανώς ενεργώντας, ως λαγός του πρώην πρωθυπουργού, αλλά και του Ευάγγελου Βενιζέλου. Ο Αντώνης Σαμαράς, βεβαίως, δεν έχει καμμία αντίρρηση, ενώ οι όποιες διαφωνίες, στις τάξεις των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας, αν και θα είναι πολλές, μπορούν να ξεπεραστούν. Όμως, οι ψήφοι, για την εκλογή του Κώστα Σημίτη, ως προέδρου του κράτους, ούτως, ή άλλως, δεν επαρκούν. Πολύ περισσότερο, που τον Κώστα Σημίτη (όπως και τον Κώστα Καραμανλή), δεν πρόκειται να τον ψηφίσει ο, πάντα, χαοτικός ΓΑΠ και η ομάδα των βουλευτών, που επηρεάζει και οι οποίοι είναι, τουλάχιστον, επτά...
Στην παρούσα πολιτική συγκυρία, με δεδομένη την ανάγκη, μέχρι τον Φεβρουάριο του 2015, να βρεθούν 180 ψήφοι, στην ελληνική βουλή, για την εκλογή νέου προέδρου του κράτους και με επικρεμάμενη την απειλή, για την προσφυγή, σε βουλευτικές εκλογές, τον ερχόμενο Μάρτιο, εάν αυτοί οι ψήφοι δεν βρεθούν, η ετοιμόρροπη κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου, δεν έχει περιθώρια να πράξει, όπως έπραττε, μέχρι τώρα. Δεν μπορεί να αποδεχθεί, χωρίς, έστω και στοιχειώδη, αντίδραση, τις απαιτήσεις των ξένων δανειστών, οι οποίοι δείχνουν να αδιαφορούν, για την τύχη της κυβέρνησης αυτής, της οποίας το έργο, προφανώς, θεωρούν τελειωμένο.
Οι ξένοι δανειστές θεωρούν ότι η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου είναι αναξιόπιστη και ως προς όσα δεν έχει κάνει, από αυτά που έχει, κατά καιρούς, συμφωνήσει και επειδή φαίνεται ότι το πολιτικό της μέλλον είναι, πλέον, βραχύ.
Από την μια πλευρά, οι δανειστές δεν είδαν με καθόλου καλό μάτι, την προσπάθεια του Αντώνη Σαμαρά να απεγκλωβιστεί από το Δ.Ν.Τ., αφού το διαβόητο "βελούδινο διαζύγιο", με αυτόν τον διεθνή οργανισμό, που προωθούσε ο Έλληνας πρωθυπουργός βούλιαξε, στα θολά νερά της ανόδου των ελληνικών διαφορικών επιτοκίων των 10ετών κρατικών ομολόγων, στα επίπεδα του 8% και άνω (γύρω, στις 720 μονάδες βάσης), μια εξέλιξη την οποία, όχι, μόνο, δεν απέτρεψαν οι δανειστές, αλλά και της επέτρεψαν και την εξώθησαν να συμβεί.
Από την άλλη πλευρά, οι δανειστές, θεωρώντας τελειωμένη την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, πιθανότατα, επιδιώκουν να την αφήσουν να ξεψυχήσει, έχοντας αποδεχθεί την πιθανότητα ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε μόνος του, είτε, ως βασικό συστατικό στοιχείο μιας νέας κυβέρνησης, να διαδεχθεί το παρόν κυβερνητικό σχήμα. Για τον λόγο αυτόν, δεν φαίνεται να επιθυμούν να σώσουν την σημερινή συγκυβέρνηση - ίσως και επειδή εκτιμούν ότι αυτή έχει φάει τα ψωμιά της και δεν μπορεί να σωθεί, με τίποτε.
Βέβαια, οι δανειστές θέλουν και επιδιώκουν να εμπλέξουν και τον ΣΥΡΙΖΑ, στην διαπραγμάτευση και στην συμφωνία για το 3ο Μνημόνιο, όπως έπραξαν με τον Αντώνη Σαμαρά και την Νέα Δημοκρατία, πριν το 2ο Μνημόνιο. Για τον λόγο αυτόν, αφήνουν τους τωρινούς κυβερνήτες και διάφορα τμήματα της ελίτ της χώρας να πάρουν τις σχετικές πρωτοβουλίες. Γι' αυτό και όλη αυτή η φιλολογία, για τον σχηματισμό "κυβέρνησης ειδικού σκοπού".
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, τους έχει κόψει κάθε κουβέντα, περί αυτού. Δεν συμμετέχει, σε καμμία τέτοια κυβέρνηση. Δεν αναγνωρίζει καμμία συμφωνία, είτε του παρελθόντος, είτε μελλοντική. Δεν δέχεται κανένα "προαπαιτούμενο". Και προειδοποιεί τους πάντες, που συναλλάσσονται, με αυτή την κυβέρνηση, ή που έχει συναλλαχθεί, με τις προηγούμενες, ότι θα χάσουν τα λεφτά τους.
Όλη αυτή η κατάσταση δεν αποτελεί ένα καλό περιβάλλον, για τους δανειστές. Αντιθέτως, το περιβάλλον, που δημιουργείται, από τις εξαγγελίες του Αλέξη Τσίπρα, είναι, άκρως, τοξικό, για τους δανειστές. Και φυσικά, οι εξαγγελίες αυτές δημιουργούν ανυπέρβλητα εμπόδια, στις συζητήσεις, με την συγκυβέρνηση, για την συμφωνία, για το νέο Μνημόνιο, όπως γκρινιάζει ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Και σωστά, γκρινιάζει, αφού η ορθή και απολύτως, ενδεδειγμένη στάση του ΣΥΡΙΖΑ παραλύει τις διαδικασίες, για την επίτευξη μιας ασφαλούς και βέβαιης συμφωνίας.
Προφανώς, αυτό, που θέλουν οι δανειστές, είναι να έχουν απέναντί τους έναν αξιόπιστο συνομιλητή, ο οποίος, σαφώς, θα είναι μια νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ή με τον ΣΥΡΙΖΑ, όντας έτοιμοι, για κάθε εξέλιξη και για κάθε - λογικό - ενδεχόμενο. Αλλά, με την σκληρή τωρινή τους στάση, απέναντι στους Σαμαρά και Βενιζέλο, δείχνουν, επίσης, ότι την ίδια στάση θα έχουν, απέναντι και στον Αλέξη Τσίπρα. Είτε αυτός βρεθεί, απέναντί τους, ως διαπραγματευτής, μόνος του, ή μαζύ με τον Πάνο Καμμένο των "Ανεξαρτήτων Ελλήνων", ή με οποιονδήποτε άλλον.
Παλαιότερα, η τρόϊκα των εκπροσώπων τους, δεχόταν κάποιες πολιτικές παρεμβάσεις, από τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης - και κυρίως, την γερμανική - και την ηγεσία του Δ.Ν.Τ. και έκανε τα στραβά μάτια, σε αρκετά πράγματα, ενώ, παράλληλα, οι εντόπιοι υποτακτικοί τους, προωθούσαν, προς εφαρμογή, τα μέτρα, στα οποία, τελικά, κατέληγαν.
Τώρα, τέτοιες πολιτικές παρεμβάσεις, στην τρόϊκα των εκπροσώπων των ξένων δανειστών, δεν υπάρχουν και δεν φαίνεται, έως τώρα, ότι θα υπάρξουν - αν και πρέπει να περιμένουμε να δούμε, μήπως προκύψουν, στην πορεία και αν προκύψουν, πρέπει να δούμε το εύρος τους, το οποίο, εκ των πραγμάτων, θα είναι περιορισμένο. Οι εντόπιοι κυβερνήτες, βέβαια, έλπιζαν, από τον περασμένο Σεπτέμβριο, ότι η γερμανική κυβέρνηση θα τους στήριζε, αλλά έπεσαν έξω. Μέχρι τώρα, οι Βρυξέλλες, το Παρίσι και η Ουάσινγκτων, δεν έχουν παρέμβει, ενώ η γερμανική κυβέρνηση, ενισχύει, με τις τοποθετήσεις της, την αδιαλλαξία των μελών της τρόϊκας.
Έχοντας δεδομένο οι δανειστές ότι η τωρινή συγκυβέρνηση των Αθηνών δεν σώζεται, με τίποτε, δεν σκοπεύουν να την βοηθήσουν, αφού οποιαδήποτε βοήθεια είναι άσκοπη. Ακόμη και αν ήθελαν να κάνουν κάποιες παραχωρήσεις, αυτές δεν τους είναι χρήσιμες, αφού, ούτως, ή άλλως, η κυβέρνηση αυτή θεωρείται, ως απερχόμενη και αφού έχουν μπροστά τους, την υπογραφή ενός νέου Μνημονίου, το οποίο θα πρέπει να ισχύει, από τον Ιανουάριο του 2015 και του οποίου οι όροι πρέπει να είναι σαφείς, συγκεκριμένοι και φυσικά, βαρύτατοι, για την ελληνική οικονομία και κοινωνία.
Οι δανειστές, λοιπόν, από ό,τι φαίνεται, δεν έχουν σκοπό να υποχωρήσουν. Και η άτεγκτη στάση τους δείχνει ότι έχουν σκοπό να αποσπάσουν, τώρα, την υπογραφή του νέου (του 3ου, κατά σειρά) Μνημονίου, το οποίο θα περιλαμβάνει το μέγιστο των επιδιώξεών τους. Θέλουν να δεσμεύσουν, με την υπογραφή της παρούσας κυβέρνησης, την όποια μελλοντική ελληνική κυβέρνηση και να μείνουν απαρασάλευτοι, σε όσα συμφωνηθούν, τα οποία, στην συνέχεια, θα παρουσιάζουν, ως "προαπαιτούμενα". Ακριβώς, όπως κάνουν και τώρα.
Δεν έφθαναν, όμως, στους δυστυχείς σαμαροβενιζέλους, τα προβλήματά τους, με τους δανειστές και τον ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα, σε αυτά, προστέθηκε και ο, πάντα, απρόβλεπτος ΓΑΠ, ο οποίος, συνεχίζοντας τον νέο πολιτικό βηματισμό του, τον οποίο ξεκίνησε, λίγο πριν από τις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου 2014 και με εντεινόμενο ρυθμό, από τον περασμένο Σεπτέμβριο, με επιστολή του, προς τον τωρινό πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελο Βενιζέλο, ζήτησε την διεξαγωγή συνεδρίου στο κόμμα και εκλογή νέου αρχηγού, με άμεση ψηφοφορία, μεταξύ των μελών του κόμματος.
Τα πράγματα είναι απλά. Πολύ απλά : Ο χαζογιώργης θέλει να εκδικηθεί το δίδυμο Σαμαρά - Βενιζέλου και την Μέρκελ, επειδή θεωρεί ότι τον έριξαν, από την κυβέρνηση. Και δεν έχει άδικο, σε έναν κάποιο βαθμό, μιλώντας, σε διαδικαστικό επίπεδο.
Μετά το ακατάσχετο υβρεολόγιο, που υπέστη, στις 2 Νοεμβρίου 2011, στην σύνοδο των G20, που γινόταν στις Κάννες, από τον έξαλλο Γάλλο πρόεδρο Nicolas Sarkozy, ο οποίος τον αποκάλεσε "γαμημένο ψυχοπαθή" και "μαλάκα", για την επιλογή του δημοψηφίσματος, ο ΓΑΠ είναι αλήθεια ότι έπεσε θύμα συνομωσίας, που εξυφάνθηκε, στο εξωτερικό, από την ευρωγραφειοκρατία.
Ο Manuel Barroso, πριν ξεκινήσει η κρίσιμη και αποφασιστική συνάντηση, που έκρινε την τύχη του ΓΑΠ, τηλεφώνησε στον Αντώνη Σαμαρά, που, αμέσως, εγκατέλειψε την αντιμνημονιακή του ρητορεία και επιδίωκε την αποτροπή του δημοψηφίσματος. Ο Σαμαράς είπε, στον πρόεδρο της Comission, ότι είναι διατεθειμένος να μπει, σε "κυβέρνηση εθνικής ενότητας", με το ΠΑΣΟΚ και φυσικά, έδωσε γην και ύδωρ, στον Μπαρόζο. Στην σύσκεψη, που συγκάλεσε ο Μπαρόζο και η οποία ακολούθησε, αυτό το τηλεφώνημα, έπεσε, για πρώτη φορά, στο τραπέζι το όνομα του Λουκά Παπαδήμου, που, λίγες ημέρες, αργότερα, έγινε πρωθυπουργός, με την βοήθεια του "λαγού" Γιώργου Καρατζαφέρη (που είχε στηρίξει τον ΓΑΠ, στο Μνημόνιου του Μαΐου του 2010 και τον οποίον έβαλαν, στην κυβέρνηση του Παπαδήμου), του οποίου ο ρόλος έχει αρχίζει να φωτίζεται, με όλα όσα βγήκαν, με τις offshore εταιρίες και τις μίζες, από τα εξοπλιστικά προγράμματα, τώρα, που ο Αντωνάκης έχει ανάγκη τις ψήφους (το 2,7%), που απέσπασε ο ΛΑΟΣ, στις ευρωεκλογές και τις οποίες φαίνεται ότι, μέχρι τώρα, τις διατηρούσε.
31/10/2011 : Ο Ευάγγελος Βενιζέλος επιχειρηματολογεί, στο βραδινό δελτίο ειδήσεων της τηλεόρασης του ΑΝΤ1, υπέρ της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος. Λίγα 24ωρα μετά, θα αλλάξει στάση και θα συνομωτήσει με τον Μανουέλ Μπαρόζο, για να "σκοτώσουν" το δημοψήφισμα και να ανατρέψουν τον ΓΑΠ, που, λόγω της καταστροφικής πολιτικής του, είχε μείνει χωρίς ουσιαστικό κοινωνικό και πολιτικό έρεισμα...
Μετά τον Αντώνη Σαμαρά, ο Μανουέλ Μπαρόζο μίλησε με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ύστερα, από την σύσκεψη στο G20, λέγοντάς του ότι "πρέπει να σκοτώσουμε αυτό το δημοψήφισμα". Με την πρόταση του Μπαρόζο, ο Βενιζέλος συμφώνησε, αμέσως, χωρίς δεύτερη κουβέντα, αν και μέχρι εκείνη την στιγμή, είχε εμφανισθεί να συμφωνεί με την θέση του ΓΑΠ, για την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος και την είχε στηρίξει δημόσια.
Στην επιστροφή προς την Αθήνα, μέσα στο αεροπλάνο και ενώ ο ΓΑΠ κοιμόταν, ο Βενιζέλος, ύστερα από την συμφωνία του, με τον Μπαρόζο, έδωσε εντολή, σε έναν από τους συνεργάτες του να συντάξει δήλωση, την οποία κοινοποίησε, κατά την προσγείωση, στο αεροδρόμιο. Η δήλωση αυτή, με την βοήθεια της ανεξαρτητοποίησης της βουλευτού του ΠΑΣΟΚ Μιλένας Αποστολάκη και την δήλωση της άλλης βουλευτού του κόμματος Εύας Καϊλή, η οποία απείλησε, με αποστασία βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και εκλογές, τις οποίες θα έχανε ο ΓΑΠ και το ΠΑΣΟΚ, σκότωσε, πραγματικά, το δημοψήφισμα :
"Η θέση της Ελλάδας μέσα στο ευρώ είναι μια ιστορική κατάκτηση της χώρας που δεν μπορεί να τεθεί υπό αμφισβήτηση. Το κεκτημένο αυτό του ελληνικού λαού δεν μπορεί να εξαρτηθεί από τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος".
Σε λίγες ημέρες η πρωθυπουργία του ΓΑΠ ήταν παρελθόν.
Όμως, όλα αυτά, ο ΓΑΠ δεν τα ξέχασε. Πέρασαν τρία χρόνια, από τότε, αλλά η παρασκηνιακή συνομωσία, που εξυφάνθηκε, από την ευρωγραφειοκρατία, τον Ευάγγελο Βενιζέλο και τον Αντώνη Σαμαρά και η επονείδιστη πτώση της κυβέρνησής του, μέσα στην γενική κατακραυγή, δεν ξεχάστηκε από τον Γιώργο Παπανδρέου.
Ο ΓΑΠ ήταν, πάντοτε και εξακολουθεί να παραμένει μνησίκακος. Από την 1η Σεπτεμβρίου 2014, που οι οπαδοί του, ενώπιον του ιδίου του ΓΑΠ, αποδοκίμασαν τον παρευρισκόμενο στην εκδήλωση, που πραγματοποιούσε, στο Ζάππειο, ο ΓΑΠ και η παρέα του, Ευάγγελο Βενιζέλο, με πολλά γαλλικά, αποκαλώντας τον "προδότη" και πολλά άλλα, τα οποία υπήρξαν υποτιμητικά και τα οποία υπερέβησαν τα όρια του κατεξευτελισμού, ήταν για μένα σαφές ότι ο ΓΑΠ δεν θα άφηνε ήσυχους τους δύο τωρινούς συγκυβερνήτες. (Δείτε το σχόλιό μου της 7/9/2014, στο άρθρο του κ. Γιώργου Αντωνίου, με τίτλο : Οι πρωτοβουλίες του Γ. Παπανδρέου και οι πολιτικές διεργασίες στο ΠΑΣΟΚ ).
Ο ΓΑΠ θεωρεί ότι, μαζύ με την εκδίκηση, του δίνεται και η ευκαιρία, για την αποκάθαρσή του, από το τεράστιο άγος της χρεωκοπίας του Απριλίου του 2010 και του Μνημονίου, που υπέγραψε έναν μήνα μετά. Θα προσπαθήσει να εμφανίσει μια πολιτική στροφή του, προς τα αριστερά και με την κίνησή του αυτή, που θέτει θέμα ηγεσίας, στο ΠΑΣΟΚ, θα επιχειρήσει να το αποσπάσει από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, προβάλλοντας, όμως, άλλα στελέχη, ως διεκδικητές της ηγεσίας - ο Θάνος Μωραΐτης και ο Φίλιππος Σαχινίδης φαίνονται, ως οι επικρατέστεροι.
Όμως, ο παραπάνω εικονιζόμενος Ευάγγελος Βενιζέλος δεν προτίθεται να κάνει πίσω. Και όπως δείχνει η απαντητική ανακοίνωση, που εξέδωσε το επίσημο ΠΑΣΟΚ, δεν κάνει πίσω. Απέρριψε όλες τις προτάσεις του ΓΑΠ. Έτσι, είναι σαφές ότι ο τωρινός αρχηγός του ΠΑΣΟΚ σκοπεύει να κρατήσει την σφραγίδα του κόμματος, η οποία του είναι, πολλαπλώς, χρήσιμη. Και θα εξακολουθήσει να του είναι χρήσιμη και στο μέλλον, ενώπιον των κακοτοπιών, στις οποίες δεν αποκλείεται να βρεθεί.
Με δεδομένη την άρνηση του Ευάγγελου Βενιζέλου να αφήσει το ΠΑΣΟΚ, στα χέρια του ΓΑΠ, γεννάται το ερώτημα, που έχει να κάνει, με τις πραγματικές προθέσεις του Γιώργου Παπανδρέου.
Πού το πάει; Και μέχρι πού είναι διατεθειμένος να φθάσει, αυτός και όσοι τον ακολουθήσουν;
Προφανώς, αυτό, που κάνει είναι σοβαρό. Δεν αποτελεί διαπραγματευτικό όπλο. Ούτε είναι ένας απλός ελιγμός, ή μπλόφα.
Ο ΓΑΠ μπορούσε να μείνει ήσυχος. Ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, μαζύ με την Angela Merkel, τον Nicolas Sarkozy, τον Jean-Claude Juncker και τον Manuel Barroso, ναι μεν, τον ανέτρεψαν, από την πρωθυπουργία, τον Νοέμβριο του 2011, με την απειλή της διάσπασης του ΠΑΣΟΚ και την πρόταση μομφής, κατά της κυβέρνησής του, αλλά τον προστάτευσαν όλα αυτά τα χρόνια, αφού δεν έκαναν καμμία εξεταστική επιτροπή, για την ελληνική χρεωκοπία και το Μνημόνιο του 2010, ενώ, παράλληλα, ήταν και εξασφαλισμένη η παρουσία του, στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ, σε οποιαδήποτε εκλογική περιφέρεια το επιθυμούσε και χωρίς σταυροδοσία, αφού υπήρξε πρωθυπουργός.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ο ΓΑΠ δεν είχε κάποιο εμφανή λόγο, για να κινηθεί, επίσημα και ανοικτά, κατά του Ευάγγελου Βενιζέλου. Στο παρασκήνιο μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε, αλλά αυτό δεν είχε σημασία, αφού αυτού του είδους οι παρασκηνιακές αντιπαλότητες βρίσκονται μέσα στα πλαίσια του πολιτικού παιχνιδιού.
Ως εκ τούτου, οι προθέσεις του ΓΑΠ είναι πολύ σοβαρές και δεν θα μείνουν, μέσα στα πλαίσια της ενδοκομματικής κόντρας. Ο ΓΑΠ, με την επιστολή του, προς την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ διέβη τον Ρουβίκωνα. Ξεπέρασε τα εσκαμμένα. Έτσι, εάν δεν αποσπάσει το κόμμα, από τα χέρια του Ευάγγελου Βενιζέλου και εάν δεν το πάρει, στα χέρια του - έστω και μέσω άλλων -, δεν θα μείνει άπραγος.
Αυτή η διαπίστωση οδηγεί, στο συμπέρασμα ότι το ΠΑΣΟΚ, όπως είναι τώρα, μετράει ημέρες, ή, έστω, ελάχιστους μήνες. Ο ΓΑΠ και οι, περί αυτόν, θα οδηγήσουν το παλαιό κραταιό κόμμα, το οποίο έχει γίνει σκιά του εαυτού του, σε μια διάσπαση, η οποία, πιθανότατα, θα είναι μοιραία, αφού θα το μετατρέψει σε ένα κόμμα-σφραγίδα, το οποίο θα έχει μεταμορφωθεί, σε ένα προσωπικό κόμμα του Ευάγγελου Βενιζέλου. Σε ένα νέο ΚΟΔΗΣΟ.
Ο ΓΑΠ, λοιπόν, θα τους εκδικηθεί. Και όπως φαίνεται, έχει έλθει η ώρα, για να το πράξει. Το πώς θα το κάνει αυτό, είναι κάτι που είναι ανοικτό. Και μένει να παρακολουθήσουμε τον τρόπο και την διαδικασία, που θα ακολουθήσει, για να το κάνει.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι τωρινοί κυβερνώντες (όπως και οι όποιοι επόμενοι) δεν έχουν πολλά περιθώρια αντίδρασης. Στην πραγματικότητα, το μόνο περιθώριο που έχουν, είναι να εκτείνουν τις ενέργειές τους, εκτός των ορίων και των πλαισίων του παιχνιδιού.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει - αν θέλουν να επιβιώσουν, πολιτικά - να θέσουν την χώρα, σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης (η οποία, άλλωστε, εν τοις πράγμασι, υφίσταται) και να καλέσουν την Ε.Κ.Τ. να ασκήσει το seigniorage, δηλαδή το δικαίωμα της εκτύπωσης των απαραιτήτων ποσοτήτων ευρώ, για χάρη του ελληνικού δημοσίου. Δηλαδή, για την κάλυψη των έκτακτων αναγκών της χώρας, έτσι όπως θα τις ορίσει η ελληνική κυβέρνηση και για την αναχρηματοδότηση του ελληνικού δημόσιου χρέους.
Προφανώς, η μπατιροτραπεζοκρατία της Ε.Κ.Τ. και ο Mario Draghi, δεν θα δουν με καλό μάτι, μια τέτοια απαίτηση της ελληνικής κυβέρνησης. Και είναι πολύ πιθανό να μην ικανοποιήσουν ένα τέτοιο αίτημα (το οποίο, υπό το καθεστώς της έκτακτης ανάγκης, αποτελεί εντολή, με αποτέλεσμα η άρνηση εκτέλεσης μιας τέτοιας εντολής να εμπίπτει, στις διατάξεις του Ποινικού Κώδικα, αφού αποτελεί απείθεια, η οποία ισοδυναμεί με εσχάτη προδοσία).
Αλλά, πέραν, από το ποινικό σκέλος της υπόθεσης, την άσκηση ποινικών διώξεων και την έκδοση ενταλμάτων σύλληψης, σε βάρος των αρμοδίων οργάνων της Ε.Κ.Τ., η ελληνική κυβέρνηση, εάν η ευρωμπατιροτραπεζοκρατία αρνηθεί - ή, εάν αμελήσει - να εκτυπώσει τις απαραίτητες ποσότητες ευρώ, για να καλύψει τις έκτακτες ανάγκες του ελληνικού κράτους και την αναχρηματοδότηση του ελληνικού δημόσιου χρέους, μπορεί και πρέπει να διατάξει την Τράπεζα της Ελλάδος να εκτυπώσει αυτή τις αναγκαίες ποσότητες ευρώ. Αν το πράξει, λύνει, ακαριαία, το πρόβλημα. Και φυσικά, μαζύ με την κοινωνία και την οικονομία της χώρας μας, διασώζεται, πολιτικά και η ίδια.
Ηλίου φαεινότερον είναι, βεβαίως, ότι η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου δεν θα πράξει ένα τέτοιο "ανοσιούργημα". Δεν θα επιχειρήσει να "πληθωρίσει" το ευρώ. Δεν τολμά, δεν έχει το σθένος να το πράξει.
Η Ελλάδα και η οικονομία της κατρακυλάει, έχοντας χάσει, περίπου, το 25% του ΑΕΠ της, μέσα σε 5 χρόνια, η απόσταση της χώρας μας, με την Δυτική Ευρώπη, γίνεται χασματική, ενώ χάνεται και η υπεροχή της, σε επίπεδα ευημερίας, σε σχέση, με την Ανατολική Ευρώπη. Ήδη, η Τσεχία, η Σλοβενία και η Σλοβακία την έχουν ξεπεράσει. Η Λιθουανία, η Εσθονία και η Πολωνία την έχουν φθάσει, ενώ η Ουγγαρία και η Λεττονία την πλησιάζουν.
Παρ' όλ' αυτά, οι τωρινοί κυβερνώντες δεν τολμούν να ασκήσουν το seigniorage (αν και μερικώς και αποσπασματικά, το τόλμησαν οι Ιρλανδοί). Θα προτιμήσουν να αφήσουν την χώρα να κατρακυλάει, ή - έστω, στην "καλύτερη" περίπτωση - να παραμείνει, σε μια πολυετή εξαθλιωτική στασιμότητα. Και όλα αυτά, επειδή δεν έχουν την τόλμη. Δεν έχουν τα κότσια.
Δεν ισχυρίζομαι ότι η απόφαση, για τον "πληθωρισμό" του ευρώ, είναι μια εύκολη απόφαση. Κάθε άλλο. Είναι δύσκολη. Γι' αυτό και κανείς (ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ) δεν μιλάει, γι' αυτήν.
Από ό,τι ξέρω, είμαι ο μόνος που την έχει υποστηρίξει και την έχει τεκμηριώσει. (Η αλήθεια είναι ότι την υποστήριξε, κάποια στιγμή και ο Silvio Berlusconi, με αποτέλεσμα να τον ρίξουν από την κυβέρνηση). Αυτή την πρόταση την είχα κάνει, έγκαιρα και στον ΓΑΠ, λίγες ημέρες, μετά την θριαμβευτική νίκη του ΠΑΣΟΚ, στις βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009, που, εκ των υστέρων, αποδείχτηκαν ολέθριες, για τον τόπο και τον πληθυσμό του [ ΕΚΛΟΓΕΣ 4/10/2009 - ΠΑΣΟΚ : ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΗΤΤΑ ΣΤΟΝ ΘΡΙΑΜΒΟ με τον ίδιο αριθμό ψήφων, που είχε και στις εκλογές του 2004! (Ή ΠΩΣ Η ΝΔ ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ) ], αλλά ο χαζογιώργης και οι, περί αυτόν, αγρόν ηγόρασαν.
Επίσης, η αλήθεια είναι ότι η πρόταση αυτή, για την κοπή ευρώ και την πληρωμή των κρατικών χρεών, δεν είναι, καν, πρωτότυπη. Δεν είναι (τώρα πια) κάτι το νέο και στην πράξη έχει πραγματοποιηθεί, στην περίπτωση της Ιρλανδίας, με την αποδοχή της Ε.Κ.Τ., τον Ιανουάριο του 2011, τότε, δηλαδή, που το ιρλανδικό κράτος έκοψε 51 δισ. €, για να καλύψει τις καταρρέουσες τράπεζες της χώρας αυτής, χωρίς, φυσικά, να δανειστεί, αυτό το ποσόν, το οποίο, στον προϋπολογισμό του, το εμφάνισε, στον κωδικό των "λοιπών εσόδων" [Δείτε το σχετικό δημοσίευμα : Greece : It's time to print euros! (Το κρατικό δικαίωμα της νομισματοκοπής, υπό το νομικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης, οι Συνθήκες της ευρωζώνης, η άρση του π.δ. 500/1974, περί γενικής επιστρατεύσεως, ύστερα από απαίτηση της Comission και το παράδειγμα της Ιρλανδίας) ].
Υπάρχει, λοιπόν, προηγούμενο, πλην όμως, ούτε ο χαζογιώργης, ούτε οι μετέπειτα κυβερνήσεις της Ελλάδας διεκδίκησαν μια τέτοια - έστω και αποσπασματική - ρύθμιση των χρεών του ελληνικού κράτους. Όλοι και όλες υποτάχθηκαν, στις αξιώσεις των τοκογλύφων και αποδέχτηκαν την "λύση" του δανεισμού, η οποία είναι, απολύτως, καταστροφική.
Προφανώς, οι τωρινοί συγκυβερνήτες μπορούν να βρουν χίλιες δικαιολογίες και εννοείται, όπως είπαμε, ότι η απόφαση για την άσκηση του seigniorage είναι δύσκολη - ιδίως, όταν είναι μονομερής. Αλλά η λήψη μιας τέτοιας απόφασης είναι, απολύτως, αναγκαία. Και ακριβώς, επειδή είναι, απολύτως, αναγκαία, για τον λόγο αυτόν, οι ευρωζωνίτες δεν μπορούν να κάνουν και πολλά πράγματα. Θα την αποδεχθούν. Θα γκρινιάξουν, θα σηκώσουν γη και ουρανό, θα προσπαθήσουν να φέρουν τα πάνω κάτω, αλλά θα την αποδεχθούν. Και στην συνέχεια, θα κάτσουν να διαπραγματευθούν. Αρκεί, απέναντί τους, να έχουν μελετημένους, οργανωμένους και αποφασισμένους συνομιλητές.
Αλλά, εάν δεν τολμούν οι κυβερνώντες να "πληθωρίσουν" το ευρώ (τα εισαγωγικά τα βάζω, επειδή η εκτύπωση ευρώ, για την οποία κάνω λόγο, δεν σημαίνει, αυτομάτως, και άνοδο του πληθωρισμού, και τούτο διότι οι πρόσθετες χρηματικές μονάδες, που θα τυπωθούν, πρέπει πρώτα να εισέλθουν, στην νομισματική κυκλοφορία, αλλά και αφού αυτό συμβεί, ο πληθωρισμός δεν θα αυξηθεί, στο μέτρο που - και όσο -, αυτές οι χρηματικές μονάδες βοηθήσουν στην αύξηση της παραγωγής, στον όγκο της οποίας θα αντιστοιχηθούν), τότε, πρέπει να αλλάξουν πολιτική και να υιοθετήσουν το αυτονόητο.
Το αυτονόητο αυτό είναι πολύ απλό - όσο και αν δεν τους αρέσει. Και συνίσταται στην εξής απλούστατη πρόταση :
Η Ελλάδα, μέσα στην ευρωζώνη, με αυτό το σκληρό νόμισμα (το ευρώ) δεν έχει δυνατότητα επιβίωσης.
Η απλή αυτή αλήθεια πονάει τους κυβερνώντες και την ανόητη "ευρωπαϊστική" ελίτ του τόπου. Κατανοητό, αφού απομυθοποιεί και αποδομεί τον "ευρωπαϊστικό" μύθο, στον οποίο βάσισαν όλη τους την ύπαρξη και στην πραγμάτωση του οποίου στοιχημάτισαν ό,τι είχαν και δεν είχαν.
Δυστυχώς, γι' αυτούς (και για την χώρα), έχασαν. Αλλά αυτό δεν μπορούν να το αποδεχθούν. Δεν μπορούν να το ομολογήσουν, όσο και αν η πραγματικότητα τους το υπενθυμίζει. Η στάση τους αυτή είναι, απολύτως, κατανοητή, αλλά οι ανάγκες, που έχει ο τόπος είναι διαφορετικές και βρίσκονται, στην αντίθετη κατεύθυνση, από αυτή, που οι κυβερνώντες και η εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ βαδίζουν.
Τώρα, αυτό που μένει είναι ο θλιβερός απολογισμός της καταστροφής, που έφερε η ευρωζώνη, στην χώρα μας, όπως και σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης, αλλού λιγότερο, αλλού περισσότερο, με χειρότερη όλων την ελληνική περίπτωση.
Αυτόν τον απολογισμό, δεν τον απέφυγα. Δεν είχα κανέναν λόγο, για να τον αποφύγω και τον έκανα. [Δείτε τα δημοσιεύματα, σε αυτό εδώ, το μπλόγκ : Οκτώβριος 2009 - Οκτώβριος 2014 : Μια διεξοδική ανατομία της τεράστιας οικονομικής κρίσης και της ελεγχόμενης ανθρωπιστικής καταστροφής, με τις οποίες η ευρωζώνη έπληξε την ελληνική κοινωνία. (Ήταν δυνατόν να αποφευχθεί η παρούσα καταστροφή; Προφανώς, ναι)... και : 1995 - 2013 Ελληνική οικονομία : Από την ταχεία άνοδο, στην παταγώδη πτώση, μέσα από τα αναθεωρημένα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η επικαιροποιημένη πορεία της Ελλάδας προς την έξοδο από την ευρωζώνη και : Από το 4ο τρίμηνο του 2009, στο 3ο τρίμηνο του 2014 : Οι νεοσυντηρητικές ελίτ της ευρωζώνης και οι ιδεοληψίες τους, διακόπτουν την επαναφορά της ελληνικής οικονομίας στην ανάπτυξη, την οδηγούν, στην δόλια χρεωκοπία και μέσα από την επιβολή του Μνημονίου (Memorandum of Understanding), στην ελεγχόμενη πτωχευτική διαχείριση].
Ο απολογισμός αυτός δεν είναι καθόλου ευχάριστος, για τους οπαδούς του καταρρέοντος "υπαρκτού ευρωπαϊσμού". Είναι πολύ δυσάρεστος, αφού στηρίζεται, στα γεγονότα και στα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ του κ. Ανδρέα Γεωργίου. Και το κυριότερο όλων : Δεν κρύβεται, δεν καμουφλάρεται, δεν μακιγιάρεται. Η κατάσταση, την οποία περιγράφει αυτός ο θλιβερός απολογισμός, είναι πολύ βαριά, για να μπορεί να κρυφτεί, μέσα στα φουστάνια των επικοινωνιακών τεχνικών.
Η Ελλάδα, φυσικά (όπως και η Ευρώπη), έχει ζωή, εκτός ευρωζώνης.
Δεν αρέσει, αλλά έτσι είναι.
Και σε όποιον αρέσει...
Σχόλια