1995 - 2013 Ελληνική οικονομία : Από την ταχεία άνοδο, στην παταγώδη πτώση, μέσα από τα αναθεωρημένα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η επικαιροποιημένη πορεία της Ελλάδας προς την έξοδο από την ευρωζώνη.

Καθ οδόν, προς την έξοδο.

Η διαπίστωση ότι η Ελλάδα έχει αρχίσει να παίρνει τον δρόμο, που την οδηγεί στην έξοδό της, από το ευρώ και την ζώνη του, έχει γίνει, εδώ και καιρό - ήδη, από την έναρξη της κρίσης, με την ουσιαστική ελληνική χρεωκοπία του 2010. Οι απέλπιδες και συνάμα καταστροφικές προσπάθειες, για την παραμονή της χώρας μας, στην ευρωζώνη το μόνο που κατέφεραν ήταν να αναστείλουν την εξέλιξη αυτής της πορείας, επιτυγχάνοντας (έτσι νόμιζαν και κάποιοι, όχι λίγοι, το νομίζουν, ακόμη) το πάγωμα των σχετικών διαδικασιών, αφού όλοι καταλαβαίνουν ότι η ευρωζώνη δεν είναι εύκολο να αντέξει, μια τέτοια δοκιμασία.


Όμως, οι τρέχουσες εξελίξεις, που είναι αποτέλεσμα της παρατεταμένης κρίσης, στην οποία έχουν ριφθεί η ελληνική οικονομία και κοινωνία, έχουν επικαιροποιήσει τον σχετικό προβληματισμό, για την ορθότητα της παραμονής της Ελλάδας, στην ευρωζώνη. Η χώρα μας παραμένει τοξική, σε μια νομισματική ένωση, η οποία είναι και η ίδια, απολύτως, τοξική, για τα μέλη της. 

Έτσι, η συνέχιση της πορείας της, προς την έξοδο από το ευρώ και την ζώνη του, αποτελεί, πλέον, μια επικαιροποιημένη προοπτική, που δεν αφορά το μακρινό, ή το απροσδιόριστο μέλλον. Αυτό το γεγονός της επαναφοράς της προοπτικής της ελληνικής εξόδου, από την ευρωζώνη (που είναι τμήμα μιας ευρύτερης εικόνας, που αφορά και άλλα κράτη αυτής της χαοτικής νομισματικής ένωσης) μπορεί να μην συζητείται, ανοικτά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αντιμετωπίζεται πλέον, ως μια πολύ ενεργή και υλοποιήσιμη, κατά τον προσεχή χρόνο, πιθανότητα.

Αυτή την ενεργή και υλοποιήσιμη πιθανότητα και τους όρους της πραγματοποίησης, ή της αποφυγής της, είναι, που θα κληθεί - από ό,τι φαίνεται - να διαχειριστεί, στο προσεχές μέλλον, ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε μόνος του, είτε με τους όποιους συμμάχους του.

Η κατάρρευση της στρατηγικής του κλυδωνιζόμενου κυβερνητικού συνασπισμού των Αθηνών, που ήθελε να εμφανίσει την εικονική πραγματικότητα της εξόδου, από το Μνημόνιο, σαν μια ρεαλιστική προοπτική, η οποία - υποτίθεται ότι - θα είχε, ως αφετηρία, τον Ιανουάριο του 2015, μαζύ με την, περίπου, σίγουρη και άνετη εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ, εάν η κυβέρνηση δεν μπορέσει να βρει 180 πρόθυμους βουλευτές, προκειμένου να εκλεγεί ο διάδοχος του Κάρολου Παπούλια, στην προεδρία του κράτους, επαναφέρουν, στην επικαιρότητα το ζήτημα του νομίσματος της χώρας, που όλοι - ή περίπου όλοι - προσπαθούν να βάλουν και να κρύψουν κάτω από το χαλί. 

Τα πράγματα χειροτερεύουν, ακόμη, περισσότερο και μπορεί να καταστούν, άκρως, επικίνδυνα και να οδηγήσουν, σε, εντελώς, διαλυτικά φαινόμενα, εξ αιτίας του γεγονότος ότι, η άκρατη απελπισία του κυβερνητικού επιτελείου, που αποτελείται από τον ίδιο τον Αντώνη Σαμαρά και την ακροδεξιά, αλλά συνάμα και εθελόδουλη "ανοιξιάτικη" παρέα του Μαξίμου, φέρνει, στην επιφάνεια, σενάρια "εθνικού θριάμβου", με την ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ. 

Σε αυτά τα σενάρια, που διακινούνται στο παρασκήνιο, την ύπαρξη των οποίων έχει πληροφορηθεί η Άγκυρα,  η ηγεσία της γείτονος αντιδρά ρητά, κατηγορηματικά και έμπρακτα και στην Κύπρο, αλλά και στο Αιγαίο, απειλώντας, με πολεμική εμπλοκή, στην περίπτωση που η, υπό καθεστώς αποσύνθεσης, τελούσα  κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου προχωρήσει, σε μια τέτοια ενέργεια, μονομερώς.

Η Άγκυρα έχει πάρει, στα σοβαρά, το ενδεχόμενο της ανακήρυξης της ελληνικής ΑΟΖ και αξιολογεί, ως πιθανή, την προσφυγή της ελληνικής κυβέρνησης, σε μια τέτοια ενέργεια, στο παρόν χρονικό διάστημα, εξ αιτίας των απανωτών παταγωδών αποτυχιών της, στο μέτωπο της εξόδου της Ελλάδας, από το Μνημόνιο και φυσικά, φροντίζει, με τις ενέργειές της, να ξεκαθαρίσει ότι δεν αστειεύεται και ότι δεν είναι διατεθειμένη να ανεχθεί οποιαδήποτε ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ, χωρίς την δική της σύμφωνη γνώμη.

Υπ' αυτές τις συνθήκες, τα όποια σενάρια διακινεί το Μέγαρο Μαξίμου, για ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ, η οποία θα περιλαμβάνει και την θαλάσσια περιοχή, γύρω από το Καστελλόριζο, είναι, περίπου, βέβαιο ότι, εάν πραγματοποιηθούν, θα οδηγήσουν, σε μια νέα εθνική τραγωδία, όπως συνέβη το καλοκαίρι του 1974, στην Κύπρο, εφ' όσον οι Αμερικανοί αφήσουν τα γεγονότα να εξελιχθούν, χωρίς μια ουσιαστική παρέμβασή τους ή, σε έναν νέο εθνικό εξευτελισμό, όπως συνέβη τον Ιανουάριο του 1996, στην περιοχή των Ιμίων. 

Το τραγικό είναι ότι και στις δύο αυτές περιπτώσεις, η ελληνική πλευρά έκανε πίσω, την στιγμή, που θα μπορούσε να δράσει διαφορετικά και να οδηγήσει τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, σε δύο επονείδιστες ήττες, με βαριά πλήγματα, σε μακροπρόθεσμη χρονική περίοδο.

Το καλοκαίρι του 1974 είχε την δυνατότητα και την απαραίτητη υπεροπλία, προκειμένου να αποτρέψει την τουρκική απόβαση και εισβολή, στην Κύπρο, αλλά δεν το έπραξε, επειδή η χούντα του Δημήτριου Ιωαννίδη - δηλαδή η στρατιωτική ηγεσία της εποχής εκείνης - πρακτόρευσε και προτίμησε να εξυπηρετήσει τα αμερικανικά συμφέροντα και όχι να προστατεύσει τον κυπριακό ελληνισμό, από την ένοπλη επιδρομή των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων και κατάκτηση του 40% των εδαφών του νησιού. [δείτε τα σχετικά δημοσιεύματά μου, στον παρόν μπλογκ : Ιούλιος - Αύγουστος 1974 : Η τουρκική απόβαση, στην Κύπρο, που εξελίχθηκε σε αποβίβαση. (Από την προδοσία της στρατιωτικής ηγεσίας, στην υποκριτική "απολογία" του Henry Kissinger και στο διχοτομικό σχέδιο του Helmut Sonnenfeldt)  και Απρίλιος - Ιούλιος 1974 : Τα παρασκήνια του πραξικοπήματος στην Κύπρο. (Ο σχεδιασμός της CIA, για την ανατροπή του Μακαρίου και η ανοησία του Ιωαννίδη, που έβλεπε την Ένωση, την στιγμή που το NATO και ο Henry Kissinger ετοίμαζαν την διχοτόμηση) ].

Ομοίως, τον Ιανουάριο του 1996, κατά την διάρκεια του φιάσκου των Ιμίων, ο, τότε, πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης αναίρεσε τον καταρτισμένο, με κάθε λεπτομέρεια, από την, αμέσως, προηγούμενη εποχή της πρωθυπουργίας του, βαριά, ασθενήσαντος Ανδρέα Παπανδρέου, καλά, προετοιμασμένο στρατιωτικό σχεδιασμό του ελληνικού Γενικού Επιτελείου, που είχε καταρτιστεί, από τον υφυπουργό Άμυνας πτέραρχο ε.α. Νικόλαο Κουρή και τον, τότε, αρχηγό ΓΕΕΘΑ ναύαρχο Χρήστο Λυμπέρη και ο οποίος σχεδιασμός αποσκοπούσε, στην πλήρη εξουδετέρωση του τουρκικού στόλου και στην ανακήρυξη της ελληνικής αιγιαλίτιδας ζώνης των 12 ναυτικών μιλίων, στο Αιγαίο.

Έτσι, ο Κώστας Σημίτης, προτίμησε την διπλωματία του μακαρίτη, πλέον, Richard Holbrooke, δηλαδή την αμερικανική "μεσολάβηση" και αρνήθηκε να δώσει, στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις του ναυτικού και της αεροπορίας, την ευκαιρία να προβούν, στην εκτέλεση του αρχικού σχεδιασμού και να καταβυθίσουν το σύνολο του τουρκικού στόλου, τον οποίο οι ελληνικές αεροναυτικές δυνάμεις είχαν εγκλωβίσει. 

Το αποτέλεσμα ήταν οδυνηρό, αφού χάθηκε η ευκαιρία μιας μακράς ελληνικής κυριαρχίας, στο αρχιπέλαγος και της ανακήρυξης της αιγιαλίτιδας ζώνης της χώρας, στα 12 ναυτικά μίλια, ενώ η μη τήρηση του σχεδιασμού, που οδήγησε, σε μια επονείδιστη τακτική ήττα και η μεταγενέστερη συμφωνία της Μαδρίτης, την οποία υπέγραψε η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, με την τουρκική κυβέρνηση (και η οποία συμφωνία υπήρξε, κατ' ουσίαν, προδοτική, στην σύλληψη και το περιεχόμενό της, αφού απεμπολούσε ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, στο Αιγαίο και αναγνώριζε την ύπαρξη τουρκικών ζωτικών συμφερόντων, σε αυτόν τον χώρο, τα οποία η Ελλάδα θα έπρεπε να λάβει υπόψη της, πριν προχωρήσει, σε οποιαδήποτε ενέργεια), επισημοποίησαν τις τουρκικές αξιώσεις, για τις γκρίζες ζώνες, στο Αιγαίο, οι οποίες, σύμφωνα με την Συνθήκη της Λωζάνης του 1924 και τις ιταλοτουρκικές συμφωνίες, για τα Δωδεκάνησα, κατά τις αρχές της δεκαετίας του 1930, είναι, απλώς, ανυπόστατες, ως προς οποιαδήποτε νομική βάση, που να απορρέει, από τις υφιστάμενες διεθνείς συμφωνίες.

Όσον αφορά τις τωρινές εξελίξεις, δεν είναι ότι η χώρα μας έχει άδικο, σε όσα θα έπρεπε, ήδη, να έχει πράξει, με την ανακήρυξη της ΑΟΖ. Έχει δίκιο, όπως, άλλωστε, έχει δίκιο και η κυπριακή κυβέρνηση, η οποία υφίσταται τους έμπρακτους παλικαρισμούς του τουρκικού πολεμικού ναυτικού, στην θαλάσσια περιοχή, που πραγματοποιεί τις έρευνες, για την άντληση των υποθαλάσσιων υδρογονανθράκων της κυπριακής ΑΟΖ. Το Καστελλόριζο δεν μπορεί, δεν πρέπει και δεν υπάρχει κάποιος ουσιαστικός λόγος (ή κάποιο σοβαρό αντάλλαγμα), για να εξαιρεθεί, ως "ειδική περίπτωση", από την ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ, παρά τα όσα απαιτούν οι γείτονες. Όπως, επίσης, το τουρκικό ερευνητικό σκάφος "Hayreddin Barbaros" πρέπει να απομακρυνθεί, με το καλό, ή με το άγριο, από την κυπριακή ΑΟΖ.

Αλλά, εδώ, δεν πρόκειται, για το ποιό είναι το σωστό και ποιό είναι λάθος, ή το ποιός έχει δίκιο και ποιός άδικο. Δυστυχώς, η όλη υπόθεση αφορά το ποιός μπορεί και έχει την δύναμη να επιβάλει το δίκιο του. Και σε αυτό το επίπεδο, η σφοδρή και παρατεταμένη κρίση, στην οποία έχουν περιέλθει η ελληνική οικονομία και η κοινωνία μας, με την σαρωτική αποδυνάμωση του ελληνικού κράτους, λόγω των τεράστιων περικοπών των προϋπολογισμών του, κατά την τελευταία πενταετία, έχει δημιουργήσει μείζονα προβλήματα εθνικής ασφαλείας και αποδυνάμωσης της αμυντικής ικανότητας της χώρας, η οποία, ίσως, να βρίσκεται, στα όρια της κατάρρευσης. 

Αυτά τα οξυμένα προβλήματα, που αφορούν την αμυντική θωράκιση της χώρας ο Ταγίπ Ερντογκάν και η κυβέρνηση του Αχμέτ Νταβούτογλου είναι διατεθειμένοι να τα εκμεταλλευθούν, στο έπακρο, εάν η ελληνική πλευρά προβεί, σε τυχοδιωκτισμούς, οι οποίοι θα εδράζονται, σε εσωτερικούς λόγους, που σχετίζονται, με την ανακοπή και την αναστροφή της εκλογικής κατάρρευσης των δύο κυβερνητικών εταίρων.

Ο, μόλις, παραιτηθείς, πρώην υπουργός Άμυνας Δημήτρης Αβραμόπουλος, ξεκαθάρισε, μετά την συνάντησή του, το περασμένο Σάββατο, με τον Τούρκο πρόεδρο, ότι ανησυχεί, έντονα, διότι, για πρώτη φορά, είδε τον Ταγίπ Ερντογκάν να είναι τόσο σκληρός στις θέσεις του (και τόσο απειλητικός, προσθέτω εγώ).

Έτσι, όπως φαίνεται, η τουρκική ελίτ θα χρησιμοποιήσει την στρατιωτική βία, εάν η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά προβεί, σε κινήσεις, οι οποίες δεν θα είναι αρεστές, στην γείτονα χώρα. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι οι διαθέσεις της ελίτ της γείτονος θα πρέπει να αποτελούν το μέτρο της ελληνικής προσαρμογής και της υποταγής, στις όποιες επιθυμίες έχει η, εκάστοτε, τουρκική ηγεσία. Κάθε άλλο.

Αυτό, που είναι απαραίτητο, όμως, είναι το απλούστατο γεγονός ότι, όταν η ελληνική πλευρά προβαίνει, σε οποιεσδήποτε ενέργειες, αυτής της κλίμακας, οι οποίες προκαλούν την δυναμική, στα επίπεδα της χρήσης ένοπλης βίας, αντίδραση της τουρκικής ηγεσίας, θα πρέπει να μετράει τις δικές της δυνάμεις και θα πρέπει να μπορεί να απαντήσει, αξιόπιστα, σε οποιαδήποτε απειλή, ή/και χρήση βίας, από την μεριά του τουρκικού κράτους.

Φυσικά, μέσα σε αυτή την διαδικασία, η ελληνική κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να έχει συμμάχους. Και εάν δεν τους έχει, θα πρέπει να ψάξει να τους βρει, προκειμένου να την στηρίξουν, σε ένα τέτοιο εγχείρημα. Και βέβαια, θα πρέπει να γνωρίζει ότι σύμμαχους, σε μια τέτοια αντιπαράθεση, δεν πρόκειται να βρει, στις τάξεις των δανειστών. Το αντίθετο, μάλιστα.

Δυστυχώς, η ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη δημιούργησε, ανάμεσα, στα άλλα πολλά κακά και ένα τεράστιο πρόβλημα εθνικής άμυνας και ασφαλείας, στην χώρα μας, το οποίο είναι μια, ακόμη, "προσφορά", στην ελληνική κοινωνία, της βλάκιστης και στρατηγικά, ανόητης ελληνικής "ευρωπαϊστικής" ελίτ.

Όπως τα έκαναν σκατά, με το ελληνικό δημόσιο χρέος, έτσι, λοιπόν, τα έκαναν σκατά και με τα ζητήματα άμυνας και ασφάλειας της χώρας.


Αυτό το δημόσιο χρέος είναι, που πνίγει την ελληνική οικονομία και αυτό αποτελεί το ουσιαστικό εργαλείο του εκβιασμού, που ασκούν, στην χώρα, οι ξένοι επικυρίαρχοι και τοκογλυφικοί δανειστές. Και όπως έχω, επανειλημμένως, γράψει, δεν είναι το μέγεθος του ελληνικού δημόσιου χρέους, που μετράει. Τα πράγματα είναι πολύ περισσότερο, απλά, από όσο θέλουν αυτοί που, δολίως, χρεωκόπησαν την χώρα, να νομίζουμε.

1961 - 1997 : Η εξέλιξη του ελληνικού δημόσιου ελλείμματος, των κρατικών δαπανών και του δημόσιου χρέους, ως ποσοστών του ΑΕΠ, υπήρξαν ακίνδυνα και χωρίς ιδιαίτερη σημασία, όλα αυτά τα χρόνια, που το νόμισμα της χώρας ήταν η δραχμή. Μάλιστα, τα ελληνικά δημόσια ελλείμματα υπήρξαν, πολλές φορές υψηλά και χρησιμοποιήθηκαν, για την σταθεροποίηση της συναθροιστικής ζητήσεως της ελληνικής οικονομίας, σε περιόδους ύφεσης, ή και αύξησης της συνολικής καταναλωτικής δαπάνης. Από την άλλη πλευρά, οι κρατικές δαπάνες, σε όλη αυτή την χρονική περίοδο, όχι μόνο δεν υπερέβησαν τις αντίστοιχες δαπάνες των λοιπών ευρωπαϊκών κρατών, αλλά και υπήρξαν πολύ μικρότερες, από τις κρατικές δαπάνες των χωρών αυτών, παρά την όποια αποπροσανατολιστική παραφιλολογία, για το υπερμεγέθες και σπάταλο ελληνικό κράτος. Ομοίως και το ελληνικό δημόσιο χρέος, το οποίο, ήδη, από το 1993 είχε υπερβεί το 100% του ελληνικού ΑΕΠ και παρέμεινε έτσι, όλα τα επόμενα χρόνια, μέχρι την ένταξη της χώρας, το 2002, στην ευρωζώνη και μετά από αυτήν, υπήρξε ακίνδυνο και ουσιαστικά, αδιάφορο, όσο ήταν εκφρασμένο, στην μεγίστη του πλειοψηφία, σε δραχμές. Όταν η νομισματική βάση του ίδιου δημόσιου χρέους και των ίδιων, περίπου, λοιπών μακροοικονομικών μεγεθών, μετατράπηκε, σε ευρώ, δηλαδή, σε ένα σκληρό νόμισμα, του οποίου το ελληνικό κράτος έπαυσε να ελέγχει τους όρους της έκδοσης και της κυκλοφορίας του, τότε ήλθε η ώρα της (αφανούς, αρχικά) χρεωκοπίας του ελληνικού δημοσίου και της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, οι οποίες μετατράπηκαν, δι' αυτού του τρόπου, σε μια αποικία χρέους...



Το μέγεθος του ελληνικού δημόσιου χρέους ήταν αδιάφορο και ακίνδυνο, όσο αυτό ήταν (κατά 80% και άνω) εκφρασμένο στο τοπικό μας νόμισμα (την δραχμή). Όταν, το 2002, το ελληνικό δημόσιο χρέος, αφρόνως, μεταφράστηκε, σε ευρώ (λόγω της ένταξης της Ελλάδας, στην ευρωζώνη), το ελληνικό δημόσιο και μαζύ με αυτό, η ελληνική οικονομία χρεωκόπησαν, αρχικά, αφανώς, διότι το χρέος αυτό, πλέον, ήταν αδύνατο να εξυπηρετηθεί, ακόμη και αν το μέγεθός του έφθανε στο 20% του ΑΕΠ της χώρας, αφού ήταν εκφρασμένο, σε ένα τόσο σκληρό νόμισμα, όπως είναι το ευρώ και αφού η χώρα έχει παραιτηθεί και δεν ασκεί το δικαίωμα του seigniorage, για να το εξυπηρετήσει (και για όσο δεν πιέζει την Ε.Κ.Τ., στην κατεύθυνση της άσκησης, υπέρ του ελληνικού δημοσίου, του δικαιώματος, για νομισματοκοπή, με σκοπό την νομισματοποίηση του ελληνικού δημόσιου χρέους). 

Αυτή είναι η πικρή και σκληρή αλήθεια. Και αυτή την αλήθεια οι κυβερνώντες την κρύβουν, επιμόνως και επιμελώς κάτω από το χαλί. Διότι, εάν την ομολογήσουν, θα είναι όλοι τους, για τα μπάζα και για πολυετείς εγκλεισμούς τους, στα διάφορα σωφρονιστικά καταστήματα της χώρας.


Ως εκ τούτου, αυτή η σκληρή πραγματικότητα, το σκηνικό της οποίας άρχισε να διαμορφώνεται, με εμφανή τρόπο, στον ευρύτερο πληθυσμό της χώρας μας, με την ουσιαστική χρεωκοπία του ελληνικού κράτους και της ελληνικής οικονομίας, τον Απρίλιο του 2010, δεν πρόκειται να διαφοροποιηθεί, στο παραμικρό, παρά τις απέλπιδες προσπάθειες, που καταβάλλει η, υπό διάλυση, συγκυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου να την ωραιοποιήσει, ή, έστω, να αλλάξει την ατζέντα της πολιτικής συζήτησης, μέσα στην ελληνική κοινωνία.

Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι οι δανειστές και οι εκπρόσωποί τους δεν είναι καθόλου διατεθειμένοι να βοηθήσουν την όποια προεκλογική καμπάνια και την αγωνιώδη προσπάθεια των κυβερνητικών εταίρων να ανακάμψουν, πολιτικά και εκλογικά, που καταβαραθρώνει τις όποιες πιθανότητες εκλογικής ανάκαμψης (που είναι, πρακτικά, ανύπαρκτες), της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.

Οι δανειστές έχουν τους λόγους τους, που είναι επίμονοι, στα όσα απαιτούν, από τα μέλη της επιτροπής των εντόπιων μπράβων τους, τα οποία έχουν δεσμευτεί να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις αυτές. Και οι λόγοι αυτοί σχετίζονται, με την εφαρμογή των συμφωνηθέντων, πριν προκύψει η όποια πολιτική αλλαγή, στην Ελλάδα, κατά τέτοιον τρόπο, που να δεσμεύει την όποια μέλλουσα ελληνική κυβέρνηση.

1999 - 2010 : Η εξέλιξη του μεγέθους των κρατικών δαπανών, ως ποσοστό των αντίστοιχων ΑΕΠ, σε Ελλάδα, ευρωζώνη, Ε.Ε. και Ευρώπη δείχνει την μεγάλη έκταση και το τεράστιο βάθος της παραμυθολογίας, που έχει οικοδομηθεί, όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, για το "τεράστιο" και σπάταλο ελληνικό κράτος. Συνδυάζοντας, μάλιστα, τα δεδομένα του παραπάνω πίνακα, με εκείνα του, αμέσως, προηγούμενου, αντιλαμβανόμαστε το γελοίο της όλης παραφιλολογίας και των "επιχειρημάτων" της, τα οποία στερούνται οποιασδήποτε αληθούς και ορθολογικής βάσης, αφού είναι προϊόντα προπαγανδιστικών εκστρατειών των δανειστών, των νεοφιλελεύθερων και των νεοσυντηρητικών έμμισθων οργάνων της εντόπιας και της διεθνούς μπατιροτραπεζικής ελίτ. Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα του ελληνικού δημοσίου, δεν έχει να κάνει, με το μέγεθος των δαπάνων του (όσον αφορά την όποια σπατάλη γίνεται, σε αυτές, εκεί υπάρχει ένα ζήτημα, το οποίο, όσο και αν είναι σημαντικό, δεν έχει την έκταση, που του αποδίδεται), οι οποίες είναι μικρές και γίνονται, πολύ μικρότερες, εάν αφαιρεθούν τα ποσά, που πηγαίνουν για την ετήσια εξυπηρέτηση των τοκοχρεωλυσίων του. Έχει να κάνει, με το σκέλος των εσόδων του, τα οποία είναι πολύ μικρότερα, από εκείνα των περισσότερων ευρωπαϊκών κρατών, λόγω του μεγάλου αριθμού των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων και κοινωνικών στρωμάτων, που συναρθρώνουν, σε μεγάλη έκταση την ελληνική οικονομία. Αυτό σημαίνει ότι η χρήση της νομισματικής πολιτικής και η "νομισματοποίηση" των φορολογικών και λοιπών εσόδων του ελληνικού κράτους είναι ένα χρήσιμο και απαραίτητο εργαλείο άσκησης δημοσιονομικής πολιτικής. Όμως, αυτή η απαραίτητη χρήση της νομισματικής πολιτικής, με την νομισματοποίηση των φορολογικών και των λοιπών δημοσίων εσόδων, δεν μπορεί να γίνει, στον βαθμό, που χρειάζεται, μέσα, στην ευρωζώνη, αφού το ευρώ παραμένει σκληρό...





Ο Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε υπήρξε απερίφραστος και σαφής, απέναντι στον Γκίκα Χαρδούβελη, στην τελευταία τους συνάντηση. Παρά τις ικεσίες του εγκάθετου της τρόϊκας υπουργού Οικονομικών της κυβέρνησης Σαμαρά να βοηθήσει, στην παραμονή του τωρινού κυβερνητικού σχήματος, στην εξουσία, με κάποια, έστω, χρονική αναστολή των απαιτούμενων μέτρων, που έχουν συμφωνηθεί και για την αποφυγή της υπογραφής ενός νέου Μνημονίου, έστω, προσωρινά και έως ότου ξεκαθαριστεί το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών δεν άφησε κανένα περιθώριο, στον παρόν κυβερνητικό σχήμα, δηλώνοντας ότι αδιαφορεί για τις εσωτερικές και εκλογικές ανάγκες του σχήματος αυτού και απαιτώντας την εφαρμογή των όσων έχουν συμφωνηθεί.

Οι περικοπές, στις κρατικές δαπάνες, που έχουν συμφωνηθεί να γίνουν, πρέπει να πραγματοποιηθούν, οι μισθοί να περικοπούν, οι απολύσεις να υλοποιηθούν, οι αλλαγές στο ασφαλιστικό πρέπει να προωθηθούν και να εφαρμοστούν, οι διαρθρωτικές αλλαγές - οι "μεταρρυθμίσεις" πρέπει να τρέξουν, στην πράξη. Αν όλα αυτά δεν γίνουν, τότε, είναι βέβαιο, σύμφωνα, με τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών, ότι θα φουντώσουν και πάλι, τα ελλείμματα του ελληνικού δημοσίου και όποια προσπάθεια έχει γίνει, θα πάει χαμένη.

Με αυτά τα δεδομένα και υπό το κράτος αυτής της συλλογιστικής, ο Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε υπήρξε σαφής και ως προς το θέμα του νέου Μνημονίου, λέγοντας ότι αυτό πρέπει να συμφωνηθεί, διότι η Ελλάδα δεν μπορεί να βγει, στις αγορές, για δανεισμό. Και φυσικά, η συμφωνία, για ένα νέο Μνημόνιο (όπως και αν αυτό αποκληθεί) σημαίνει την κατάρτιση ενός νέου προγράμματος, που θα αποτελείται από μια σειρά νέων μέτρων.

Αλλά, πέρα από αυτά που ζητούν οι δανειστές, είναι η ίδια η, ακραία, δυσμενής εξέλιξη και η φορά των πραγμάτων, στην ελληνική κοινωνία και η παρατεταμένη διάρκεια της κατάπτωσης της ελληνικής οικονομίας, μαζύ με την ανυπαρξία κάποιας προοπτικής, για ουσιαστική αλλαγή, έστω και ως παύση της πτώσης των ελληνικών μακροοικονομικών μεγεθών, που οδηγούν την κυβέρνηση, στην απομάκρυνση από την εξουσία και τα δύο κυβερνητικά κόμματα, στην επονείδιστη εκλογική ήττα, η οποία, με την σειρά της, θα τα οδηγήσει, στην καταστροφή, η οποία θα είναι αντίστοιχη, με την, απίστευτης έκτασης, καταστροφή, που επέφεραν - και μαζύ και χώρια -, στην ελληνική οικονομία και κοινωνία.

Για την έκταση αυτής της καταστροφής έχουμε μιλήσει πολλές φορές. [Ενδεικτικά, παραπέμπω, σε αυτά τα παρακάτω, δύο δημοσιεύματα, σε αυτό εδώ το μπλογκ, που είναι, άκρως, κατατοπιστικά, για το τεράστιο μέγεθος της καταστροφής, που έχουν επιφέρει στην ελληνική οικονομία και στον πληθυσμό της χώρας το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, μαζύ με το σύνολο της βλάκιστης "ευρωπαϊστικής" πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και πνευματικής ελίτ του τόπου μας : 2000 - 2012 : Η γοργή άνοδος και η ραγδαία πτώση των ελληνικών μακροοικονομικών μεγεθών. (23/4/2010 : Η μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία χρέους της ευρωζώνης. Ένας απολογισμός, τρία χρόνια μετά) και Οκτώβριος 2009 - Οκτώβριος 2014 : Μια διεξοδική ανατομία της τεράστιας οικονομικής κρίσης και της ελεγχόμενης ανθρωπιστικής καταστροφής, με τις οποίες η ευρωζώνη έπληξε την ελληνική κοινωνία. (Ήταν δυνατόν να αποφευχθεί η παρούσα καταστροφή; Προφανώς, ναι) ]. Αλλά ό,τι και να πει κανείς, όπως και να περιγράψει, αυτό που έχει συμβεί, τα λόγια και τα γραπτά κείμενα αδυνατούν να βρουν τις κατάλληλες λέξεις, οι οποίες θα μπορούσαν να αποτυπώσουν, με ακρίβεια, την έκταση της καταστροφής, που έχει γίνει και αυτής, που θα ακολουθήσει, εάν η ελίτ αυτή αφεθεί να πράξει όσα σχεδιάζει να πράξει, μαζύ με τους ξένους εντολείς της.

Γύρω από το μέγεθος της έκτασης της καταστροφής, που έχει υποστεί η ελληνική οικονομία και ο πληθυσμός της χώρας, η ΕΛΣΤΑΤ του κ. Ανδρέα Γεωργίου, έχει δώσει νέα επεξεργασμένα στοιχεία, τα οποία αφορούν μια σημαντική αναθεώρηση, προς τα άνω, των μεγεθών του ελληνικού ΑΕΠ, από το 1995, μέχρι το 2013. Αυτή η αναθεώρηση, προφανώς, γίνεται και προς εξυπηρέτηση των προσπαθειών της Eurostat, να αποκρυβεί η υφεσιακή κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει η οικονομία των χωρών της ευρωζώνης, αφού, ανάμεσα, στα άλλα, γίνεται λόγος για επαναμέτρηση των επενδύσεων, στις χώρες αυτές, με τον προσδιορισμό των στρατιωτικών δαπανών, για εξοπλισμούς, ως επενδύσεις, που αυξάνουν το ΑΕΠ.

Εννοείται, φυσικά, ότι όλα αυτά είναι ανοησίες και κουτοπονηριές, οι οποίες ισχύουν, εν μέρει, αφού ναι, μεν, οι δαπάνες - οι όποιες δαπάνες - αυξάνουν το ΑΕΠ, αλλά, με άλλον τρόπο συμβαίνει αυτό, στις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, που παράγουν και πωλούν τα οπλικά τους συστήματα και με έναν άλλον - εντελώς, διαφορετικό - τρόπο συμβαίνει, στην Ελλάδα, η οποία, κυρίως, αγοράζει αυτά τα οπλικά συστήματα.

Εν πάση περιπτώσει, οι αλλαγές αυτές, στον υπολογισμό του ΑΕΠ της χώρας μας, από το 1995, μέχρι το 2013 είναι σημαντικές και για να γίνουν, πλήρως, κατανοητές, παραθέτω τους σχετικούς πίνακες, με τα αναθεωρημένα στοιχεία των μεγεθών, τα οποία απεικονίζουν την μεγάλη έκταση της μείωσης του ελληνικού ΑΕΠ και οι οποίοι πίνακες έχουν, ως εξής :

	I. Τρέχουσες τιμές	1995	1996	1997	1998
	ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ
	Παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών (σε βασικές τιμές)	157.262	172.234	186.926	203.108
	Ενδιάμεση ανάλωση (σε αγοραίες τιμές)	72.350	78.665	83.429	89.684
	Ακαθάριστη προστιθέμενη αξία (σε βασικές τιμές)	84.912	93.569	103.498	113.424
	Φόροι επί των προϊόντων	11.078	12.473	13.960	15.141
	Επιδοτήσεις επί των προϊόντων	2.583	2.513	2.623	2.877
	ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΔΑΠΑΝΗΣ
	Τελική καταναλωτική δαπάνη	79.825	88.201	96.596	105.578
	Νοικοκυριών	61.871	68.755	74.924	82.242
	ΜΚΙΕΝ	1.660	1.679	1.868	1.989
	Γενικής Κυβέρνησης	16.294	17.767	19.804	21.347
	Ακαθάριστος σχηματισμός κεφαλαίου	21.347	24.690	26.320	31.914
	Ακαθάριστος σχηματισμός  παγίου κεφαλαίου	19.099	22.177	23.719	30.040
	Μεταβολή αποθεμάτων	2.248	2.513	2.601	1.874
	Εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών	13.410	14.714	18.611	20.414
	Εισαγωγές αγαθών και υπηρεσιών	21.176	24.077	26.692	32.218
	ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ
	Αμοιβές εξαρτημένης εργασίας	27.292	29.847	33.972	37.879
	Ακαθάριστο λειτουργικό πλεόνασμα / μικτό εισόδημα	57.220	63.301	69.067	74.964
	Φόροι επί της παραγωγής και των εισαγωγών	11.698	13.217	14.678	15.942
	Eπιδοτήσεις	2.802	2.836	2.882	3.097
	ΑΚΑΘΑΡΙΣΤΟ ΕΓΧΩΡΙΟ ΠΡΟΙΟΝ σε αγοραίες τιμές	93.407	103.529	114.835	125.688

II. Σταθερές τιμές προηγούμενου έτους	1995	1996	1997	1998
ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ
Παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών (σε βασικές τιμές)		160.589	177.771	194.962
Ενδιάμεση ανάλωση (σε αγοραίες τιμές)		73.643	80.090	86.779
Ακαθάριστη προστιθέμενη αξία (σε βασικές τιμές)		86.946	97.681	108.183
Φόροι επί των προϊόντων		11.812	13.048	14.132
Επιδοτήσεις επί των προϊόντων		2.591	2.580	2.820
ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΔΑΠΑΝΗΣ
Τελική καταναλωτική δαπάνη		82.391	90.921	100.427
Νοικοκυριών		63.862	70.931	78.518
ΜΚΙΕΝ		1.552	1.770	1.899
Γενικής Κυβέρνησης		16.977	18.220	20.009
Ακαθάριστος σχηματισμός κεφαλαίου		23.164	25.277	30.519
Ακαθάριστος σχηματισμός  παγίου κεφαλαίου		20.958	22.710	28.704
Μεταβολή αποθεμάτων		2.206	2.567	1.815
Εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών		13.970	18.125	19.450
Εισαγωγές αγαθών και υπηρεσιών		23.358	26.173	30.901
ΑΚΑΘΑΡΙΣΤΟ ΕΓΧΩΡΙΟ ΠΡΟΙΟΝ σε αγοραίες τιμές		96.167	108.149	119.494

	I. Τρέχουσες τιμές	1999	2000	2001	2002
	ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ
	Παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών (σε βασικές τιμές)	214.040	231.556	248.474	266.962
	Ενδιάμεση ανάλωση (σε αγοραίες τιμές)	94.132	105.878	114.077	122.292
	Ακαθάριστη προστιθέμενη αξία (σε βασικές τιμές)	119.908	125.678	134.397	144.670
	Φόροι επί των προϊόντων	16.867	18.501	19.489	20.192
	Επιδοτήσεις επί των προϊόντων	2.557	2.447	1.898	2.588
	ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΔΑΠΑΝΗΣ
	Τελική καταναλωτική δαπάνη	112.639	120.019	129.312	139.579
	Νοικοκυριών	87.424	92.578	99.285	106.652
	ΜΚΙΕΝ	2.217	2.290	2.371	2.327
	Γενικής Κυβέρνησης	22.997	25.151	27.657	30.599
	Ακαθάριστος σχηματισμός κεφαλαίου	33.874	37.288	38.914	39.403
	Ακαθάριστος σχηματισμός  παγίου κεφαλαίου	33.401	35.408	36.851	37.530
	Μεταβολή αποθεμάτων	473	1.880	2.064	1.873
	Εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών	25.760	33.497	34.679	32.876
	Εισαγωγές αγαθών και υπηρεσιών	38.056	49.072	50.919	49.584
	ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ
	Αμοιβές εξαρτημένης εργασίας	41.707	43.911	47.318	54.486
	Ακαθάριστο λειτουργικό πλεόνασμα / μικτό εισόδημα	77.527	81.143	86.489	89.762
	Φόροι επί της παραγωγής και των εισαγωγών	17.863	19.508	20.438	21.024
	Eπιδοτήσεις	2.879	2.830	2.257	2.997
	ΑΚΑΘΑΡΙΣΤΟ ΕΓΧΩΡΙΟ ΠΡΟΙΟΝ σε αγοραίες τιμές	134.218	141.732	151.987	162.274

II. Σταθερές τιμές προηγούμενου έτους	1999	2000	2001	2002
ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ
Παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών (σε βασικές τιμές)	207.152	223.975	241.167	259.419
Ενδιάμεση ανάλωση (σε αγοραίες τιμές)	91.637	99.974	111.588	120.006
Ακαθάριστη προστιθέμενη αξία (σε βασικές τιμές)	115.515	124.002	129.578	139.413
Φόροι επί των προϊόντων	16.904	17.939	19.334	19.785
Επιδοτήσεις επί των προϊόντων	2.868	2.398	1.884	2.404
ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΔΑΠΑΝΗΣ
Τελική καταναλωτική δαπάνη	108.907	116.229	125.077	134.799
Νοικοκυριών	85.069	89.624	96.526	104.301
ΜΚΙΕΝ	2.161	2.220	2.294	2.245
Γενικής Κυβέρνησης	21.678	24.385	26.257	28.254
Ακαθάριστος σχηματισμός κεφαλαίου	32.942	37.116	37.914	39.026
Ακαθάριστος σχηματισμός  παγίου κεφαλαίου	32.488	34.287	35.911	36.457
Μεταβολή αποθεμάτων	454	2.829	2.003	2.569
Εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών	25.399	31.476	33.685	32.145
Εισαγωγές αγαθών και υπηρεσιών	37.696	45.278	49.647	49.176
ΑΚΑΘΑΡΙΣΤΟ ΕΓΧΩΡΙΟ ΠΡΟΙΟΝ σε αγοραίες τιμές	129.551	139.543	147.028	156.794

I. Τρέχουσες τιμές	2003	2004	2005	2006
ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ
Παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών (σε βασικές τιμές)	286.673	308.627	321.582	354.054
Ενδιάμεση ανάλωση (σε αγοραίες τιμές)	126.434	134.557	142.875	161.023
Ακαθάριστη προστιθέμενη αξία (σε βασικές τιμές)	160.240	174.070	178.708	193.031
Φόροι επί των προϊόντων	20.809	21.595	22.737	25.548
Επιδοτήσεις επί των προϊόντων	2.478	2.652	2.292	748
ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΔΑΠΑΝΗΣ
Τελική καταναλωτική δαπάνη	149.682	161.335	173.977	185.673
Νοικοκυριών	114.088	122.437	131.548	139.619
ΜΚΙΕΝ	2.579	2.725	3.106	3.626
Γενικής Κυβέρνησης	33.015	36.173	39.322	42.429
Ακαθάριστος σχηματισμός κεφαλαίου	48.132	48.884	41.564	55.144
Ακαθάριστος σχηματισμός  παγίου κεφαλαίου	44.324	47.360	41.137	50.265
Μεταβολή αποθεμάτων	3.807	1.525	427	4.879
Εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών	33.181	40.111	42.474	46.150
Εισαγωγές αγαθών και υπηρεσιών	52.424	57.317	58.861	69.136
ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ
Αμοιβές εξαρτημένης εργασίας	59.210	63.735	68.210	72.756
Ακαθάριστο λειτουργικό πλεόνασμα / μικτό εισόδημα	100.656	109.832	110.559	121.355
Φόροι επί της παραγωγής και των εισαγωγών	21.684	22.512	23.624	26.728
Eπιδοτήσεις	2.979	3.066	3.240	3.008
ΑΚΑΘΑΡΙΣΤΟ ΕΓΧΩΡΙΟ ΠΡΟΙΟΝ σε αγοραίες τιμές	178.571	193.013	199.153	217.831

 

II. Σταθερές τιμές προηγούμενου έτους	2003	2004	2005	2006
ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ
Παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών (σε βασικές τιμές)	277.946	299.386	311.142	341.125
Ενδιάμεση ανάλωση (σε αγοραίες τιμές)	123.005	130.051	135.852	154.239
Ακαθάριστη προστιθέμενη αξία (σε βασικές τιμές)	154.941	169.334	175.290	186.886
Φόροι επί των προϊόντων	20.405	20.868	21.681	24.676
Επιδοτήσεις επί των προϊόντων	2.300	2.788	2.239	828
ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΔΑΠΑΝΗΣ
Τελική καταναλωτική δαπάνη	145.572	156.103	168.670	180.090
Νοικοκυριών	110.724	119.053	127.946	135.091
ΜΚΙΕΝ	2.491	2.648	3.000	3.514
Γενικής Κυβέρνησης	32.357	34.403	37.724	41.485
Ακαθάριστος σχηματισμός κεφαλαίου	47.311	48.130	41.533	52.876
Ακαθάριστος σχηματισμός  παγίου κεφαλαίου	43.407	46.748	41.255	48.283
Μεταβολή αποθεμάτων	3.905	1.381	278	4.592
Εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών	32.637	39.326	41.463	44.688
Εισαγωγές αγαθών και υπηρεσιών	52.475	56.144	56.934	66.920
ΑΚΑΘΑΡΙΣΤΟ ΕΓΧΩΡΙΟ ΠΡΟΙΟΝ σε αγοραίες τιμές	173.046	187.415	194.732	210.734

I. Τρέχουσες τιμές	2007	2008	2009	2010
ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ
Παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών (σε βασικές τιμές)	378.963	389.343	374.972	356.749
Ενδιάμεση ανάλωση (σε αγοραίες τιμές)	173.570	175.410	162.756	157.104
Ακαθάριστη προστιθέμενη αξία (σε βασικές τιμές)	205.393	213.933	212.216	199.645
Φόροι επί των προϊόντων	28.111	28.632	25.663	26.912
Επιδοτήσεις επί των προϊόντων	673	468	448	348
ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΔΑΠΑΝΗΣ
Τελική καταναλωτική δαπάνη	199.816	213.692	218.547	207.340
Νοικοκυριών	149.987	161.222	160.460	154.146
ΜΚΙΕΝ	3.383	3.420	4.080	4.294
Γενικής Κυβέρνησης	46.447	49.050	54.007	48.900
Ακαθάριστος σχηματισμός κεφαλαίου	61.943	59.837	43.478	38.270
Ακαθάριστος σχηματισμός  παγίου κεφαλαίου	59.947	57.445	49.685	39.056
Μεταβολή αποθεμάτων	1.997	2.392	-6.207	-786
Εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών	52.422	56.568	45.147	49.984
Εισαγωγές αγαθών και υπηρεσιών	81.351	88.001	69.742	69.384
ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ
Αμοιβές εξαρτημένης εργασίας	78.200	82.393	84.433	81.035
Ακαθάριστο λειτουργικό πλεόνασμα / μικτό εισόδημα	128.835	133.143	129.547	120.553
Φόροι επί της παραγωγής και των εισαγωγών	29.352	30.030	27.125	27.891
Eπιδοτήσεις	3.556	3.470	3.675	3.270
ΑΚΑΘΑΡΙΣΤΟ ΕΓΧΩΡΙΟ ΠΡΟΙΟΝ σε αγοραίες τιμές	232.831	242.096	237.431	226.210

II. Σταθερές τιμές προηγούμενου έτους	2007	2008	2009	2010
ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ
Παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών (σε βασικές τιμές)	366.406	370.709	372.984	350.374
Ενδιάμεση ανάλωση (σε αγοραίες τιμές)	167.617	165.933	166.595	150.256
Ακαθάριστη προστιθέμενη αξία (σε βασικές τιμές)	198.788	204.776	206.389	200.118
Φόροι επί των προϊόντων	27.329	27.535	25.527	24.716
Επιδοτήσεις επί των προϊόντων	581	514	460	340
ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΔΑΠΑΝΗΣ
Τελική καταναλωτική δαπάνη	192.957	203.377	212.814	204.466
Νοικοκυριών	145.071	154.644	158.936	148.693
ΜΚΙΕΝ	3.287	3.283	4.030	4.102
Γενικής Κυβέρνησης	44.598	45.449	49.848	51.671
Ακαθάριστος σχηματισμός κεφαλαίου	61.128	57.595	43.244	38.705
Ακαθάριστος σχηματισμός  παγίου κεφαλαίου	59.201	55.969	49.863	39.287
Μεταβολή αποθεμάτων	1.928	1.626	-6.619	-582
Εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών	51.040	54.256	46.122	47.238
Εισαγωγές αγαθών και υπηρεσιών	79.588	83.431	70.723	65.916
ΑΚΑΘΑΡΙΣΤΟ ΕΓΧΩΡΙΟ ΠΡΟΙΟΝ σε αγοραίες τιμές	225.537	231.797	231.456	224.494

	I. Τρέχουσες τιμές	2011*	2012*	2013*
	ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ
	Παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών (σε βασικές τιμές)	325.423	307.089	287.966
	Ενδιάμεση ανάλωση (σε αγοραίες τιμές)	143.120	135.874	127.421
	Ακαθάριστη προστιθέμενη αξία (σε βασικές τιμές)	182.302	171.216	160.544
	Φόροι επί των προϊόντων	25.809	23.333	22.237
	Επιδοτήσεις επί των προϊόντων	360	345	343
	ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΔΑΠΑΝΗΣ
	Τελική καταναλωτική δαπάνη	189.149	175.791	166.381
	Νοικοκυριών	140.658	130.197	125.448
	ΜΚΙΕΝ	4.406	4.505	4.460
	Γενικής Κυβέρνησης	44.085	41.089	36.472
	Ακαθάριστος σχηματισμός κεφαλαίου	32.833	27.120	21.466
	Ακαθάριστος σχηματισμός  παγίου κεφαλαίου	31.997	22.744	20.452
	Μεταβολή αποθεμάτων	836	4.377	1.014
	Εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών	52.880	54.838	55.147
	Εισαγωγές αγαθών και υπηρεσιών	67.110	63.546	60.555
	ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ
	Αμοιβές εξαρτημένης εργασίας	73.466	66.371	59.306
	Ακαθάριστο λειτουργικό πλεόνασμα / μικτό εισόδημα	110.750	106.205	102.202
	Φόροι επί της παραγωγής και των εισαγωγών	27.551	25.044	24.115
	Eπιδοτήσεις	4.014	3.416	3.185
	ΑΚΑΘΑΡΙΣΤΟ ΕΓΧΩΡΙΟ ΠΡΟΙΟΝ σε αγοραίες τιμές	207.752	194.204	182.438

II. Σταθερές τιμές προηγούμενου έτους	2011*	2012*	2013*
ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ
Παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών (σε βασικές τιμές)	318.824	305.602	296.240
Ενδιάμεση ανάλωση (σε αγοραίες τιμές)	136.710	133.681	130.237
Ακαθάριστη προστιθέμενη αξία (σε βασικές τιμές)	182.114	171.920	166.003
Φόροι επί των προϊόντων	24.411	22.524	22.102
Επιδοτήσεις επί των προϊόντων	366	346	341
ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΔΑΠΑΝΗΣ
Τελική καταναλωτική δαπάνη	187.308	175.604	170.471
Νοικοκυριών	137.360	129.279	127.536
ΜΚΙΕΝ	4.264	4.440	4.503
Γενικής Κυβέρνησης	45.684	41.885	38.432
Ακαθάριστος σχηματισμός κεφαλαίου	31.978	26.001	23.779
Ακαθάριστος σχηματισμός  παγίου κεφαλαίου	32.480	22.825	21.699
Μεταβολή αποθεμάτων	-502	3.175	2.079
Εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών	49.984	53.488	56.016
Εισαγωγές αγαθών και υπηρεσιών	63.111	60.994	62.502
ΑΚΑΘΑΡΙΣΤΟ ΕΓΧΩΡΙΟ ΠΡΟΙΟΝ σε αγοραίες τιμές	206.159	194.098	187.764

Ας δούμε, όμως και τον παρακάτω πίνακα, για να έχουμε συγκριτικά στοιχεία, γύρω από τις προβλέψεις και τις τελικές αποτιμήσεις των ίδιων μακροοικονομικών μεγεθών, που έχουν, κατά καιρούς, παρουσιαστεί :

Όλες οι προβλέψεις, για την εξέλιξη των ελληνικών μακροοικονομικών μεγεθών, που έγιναν, στις αρχές του πρώτου Μνημονίου, τον Μάϊο  - Ιούλιο του 2010, από την Eurostat, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και απεικονίζονται, στον πίνακα, αφορούσαν την χρονική περίοδο 2010 - 2015 και αν συσχετισθούν, με τους αναθεωρήμένους πίνακες της ΕΛΣΤΑΤ, που παρουσιάζω, πιο πάνω, έπεσαν έξω, με έναν τέτοιο τρόπο και σε μια τέτοια έκταση, που η αναδίφισή τους, δεν κάνει τίποτε άλλο, από το να εκθέτει τους συντάκτες αυτών των στοιχείων και των προβλέψεων, στα όρια της γελοιοποίησης. Τίποτε, από όσα προέβλεψαν, δεν πραγματοποιήθηκε, έστω και κατά - μακρινή - προσέγγιση. Έτσι και τα αναθεωρημένα στοιχεία, που παρουσιάζει η ΕΛΣΤΑΤ, παρά το γεγονός ότι είναι απολογιστικά και είναι πολύ πιο κοντά, στην πραγματικότητα, δεν μπορούν να αποφύγουν την όποια δυσπιστία, η οποία είναι βάσιμη...

Με την αναθεώρηση αυτή, το 2013, το ελληνικό ΑΕΠ, υπολογισμένο, σε τρέχουσες τιμές, αυξάνεται, στα 182,438 δισ. €, αντί των 182,050 δισ. €. Επί της ουσίας, βέβαια, δεν αλλάζει κάτι, αφού τα όποια χρήματα, που πήγαν, στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, δεν αφορούν την ελληνική οικονομία και την εσωτερική της αγορά. Αλλά, έστω και έτσι, προκύπτει μια κάποια αύξηση του ελληνικού ΑΕΠ. Μπορεί να είναι, στα χαρτιά (και όντως, είναι στα χαρτιά), όπως επίσης, μπορεί και να την έβλαψε (και φυσικά την έβλαψε), αφού, με αυτές τις αγορές, αφαιρέθηκε εισόδημα, από την ελληνική οικονομία και μεταφέρθηκε, στο εξωτερικό, σε άλλες αγορές, για όσο μέρος, από αυτές τις δαπάνες, κατευθύνθηκε, σε προϊόντα, που δεν παρήχθησαν, στην Ελλάδα. Όλα αυτά δεν αφορούν τον Ανδρέα Γεωργίου και την ΕΛΣΤΑΤ, ούτε, τον Walter Radermacher και την Eurostat, που επέβαλαν αυτόν τον τρόπο μέτρησης του ΑΕΠ. Και φυσικά, δεν αφορούν ούτε τους στατιστικολόγους τους.

Όμως, μέσα από αυτή την νέα μέτρηση, προκύπτει ότι, όσο και αν η ελληνική οικονομία φαίνεται - έστω και ελάχιστα - ... πλουσιότερη, από ό,τι φαινόταν, με τον παλαιό τρόπο μέτρησης του ΑΕΠ, αυτό, που προκύπτει, τελικά, είναι το, αρκετά, μεγαλύτερο, από το προηγούμενο καταμετρημένο μέγεθος της κατακρήμνισης των ελληνικών μακροοικονομικών μεγεθών.

Έτσι, το 2008, ενώ το ΑΕΠ της χώρας, με τον παλαιό τρόπο υπολογισμού του, έφθανε, σε τρέχουσες τιμές, στα 233,198 δισ. €. Αυτό σημαίνει ότι η πτώση του ελληνικού ΑΕΠ, σε τρέχουσες τιμές, κατά την περίοδο 2008 - 2013 έφθανε, με τον παλαιό υπολογισμό, στα 51,148 δισ. €, ποσόν το οποίο δεν ήταν, έτσι κι' αλλιώς, τεράστιο και αντιστοιχούσε, στο 21,93%.

Τώρα, με τον νέο τρόπο υπολογισμού, τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα. Η κατακρήμνιση του ΑΕΠ εμφανίζεται ότι είναι πολύ μεγαλύτερη, αφού, σε τρέχουσες τιμές, το ελληνικό ΑΕΠ του 2008, με τον νέο υπολογισμό φθάνει, στα 242,096 δισ. €, ενώ, όπως είπαμε, το 2013, ο νέος τρόπος υπολογισμού αυξάνει το ΑΕΠ, στα 182,438 δισ. €, γεγονός, το οποίο αυξάνει και το μέγεθος της πτώσης του, από το 2008, στα 59,658 δισ. €, που αντιστοιχεί, στο 24,64%.

Με λίγα λόγια, το μέγεθος της κρίσης, που υπέστη η ελληνική οικονομία και ο πληθυσμός της, εξ αιτίας της άφρονος απόφασης, που πήρε η  άθλια κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη και η ανίκανη, για οποιαδήποτε στρατηγική σκέψη, κοσμοπολιτική/"ευρωπαϊστική" και μειωμένου πατριωτισμού ελίτ του τόπου μας, είναι πολύ μεγαλύτερο και ξεπερνά, κατά πολύ, τα μεγέθη της πτώσης των μακροοικονομικών μεγεθών, που υπέστη η Γερμανία, κατά την περίοδο 1929 - 1932, που οδήγησαν, στην άνοδο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος και του Adolf Hitler, στην εξουσία, όπως φαίνεται και από το παραπάνω διάγραμμα, που αφορά την πορεία των μακροοικονομικών μεγεθών (το ΑΕΠ, με μπλε μπάρες και τον αποπληθωριστή, με κόκκινη γραμμή) της γερμανικής οικονομίας, κατά την περίοδο 1926 - 1939.


Επίσης, αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο νέος υπολογισμός του ΑΕΠ της χώρας εμφανίζει (πάντα, σε τρέχουσες τιμές) το μακροοικονομικό αυτό μέγεθος να είναι, την περίοδο 1995 - 1999, πολύ μεγαλύτερο, από ότι ήταν, σύμφωνα, με τον παλαιό τρόπο υπολογισμού του ελληνικού ΑΕΠ. Έτσι, τώρα, ο νέος υπολογισμός της ΕΛΣΤΑΤ, για το ΑΕΠ του 1995, το εμφανίζει μεγαλύτερο, κατά 16,9%, ενώ το 1996, το ΑΕΠ εμφανίζεται μεγαλύτερο, κατά 17,8%, το 1997, κατά 18,1%, το 1998, κατά 18,8% και το 1999, το μέγεθος του ελληνικού ΑΕΠ μεγαλώνει, κατά 19,1%, σε σχέση με τον παλαιό τρόπο υπολογισμού.

Όμως, πέρα, από τις αναδρομικές αυξήσεις του ελληνικού ΑΕΠ, πριν από 15, έως 20 χρόνια, από τώρα, ο νέος τρόπος υπολογισμού αναδεικνύει και την εμφανέστατη, πλέον, αλλαγή, επί το δυσμενέστερον, της πτώσης του ΑΕΠ της χώρας, κατά την παρατεταμένη περίοδο της κρίσης, που έχουν φέρει οι ανηλεείς πολιτικές της λιτότητας, που προέκυψαν, από την χρεωκοπία του 2010.


 Έτσι, το ελληνικό ΑΕΠ, σε τρέχουσες τιμές :


Το 2010, μειώθηκε, κατά 11,221 δισ. €, ή, περίπου, κατά 4,73%.

Το 2011, μειώθηκε, κατά 18,458 δισ. €, ή, περίπου, κατά 8,16%.

Το 2012, μειώθηκε, κατά 13,548 δισ. €, ή, περίπου, κατά 6,52%.

Το 2013, μειώθηκε, κατά 11,766 δισ. €, ή, περίπου, κατά 6,06%.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι, με έτος βάσης το ΑΕΠ του 2009 (το οποίο ήταν, ήδη, ένα έτος, στο οποίο η ελληνική οικονομία είχε εισέλθει, σε ύφεση), το 2013, το ελληνικό ΑΕΠ, μειώθηκε, κατά 54,993 δισ. €, ή, περίπου, κατά 23,16%.

Αν, μάλιστα, συνυπολογίσουμε και την απώλεια του ΑΕΠ, κατά το έτος 2009, ξεκινώντας, με έτος βάσης το 2008 (που είναι και το ορθότερο), βλέπουμε ότι το 2009, το ελληνικό ΑΕΠ μειώθηκε, κατά 4,665 δισ. €, ή, κατά 1,93%.

Έτσι, με αυτούς τους υπολογισμούς της ΕΛΣΤΑΤ, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι, κατά την περίοδο της κρίσης 2009 - 2013, το ελληνικό ΑΕΠ μειώθηκε, κατά 59,658 δισ. €, ή, κατά 24,64%! 


Και φυσικά, η κρίση συνεχίζεται και το 2014. Με, σαφώς, μικρότερο - προς το παρόν - ρυθμό πτώσης του ΑΕΠ, αλλά συνεχίζεται.

Μια τέτοια ζοφερή κατάσταση, η ελληνική κοινωνία, σε περίοδο ειρήνης, δεν την έχει βιώσει, ποτέ. Φτώχειες έχει περάσει, αλλά μια τέτοιας τάξεως κατακρήμνιση, ουδέποτε την έχει αντιμετωπίσει. Και φυσικά, ο ΓΑΠ είναι εκείνος, που έκανε την κακή αρχή, με αποτέλεσμα να έχει χρεωθεί, τα πάντα. 

Βέβαια,  ο ΓΑΠ δεν είναι ο μόνος, που φταίει, για την κατάσταση, που έχει προκύψει, αλλά αυτό δεν τον απαλλάσσει από τις βαριές ευθύνες, που έχει, για την τροπή, που πήραν τα πράγματα και κυρίως, για τις εύκολες και και χωρίς πολλή σκέψη, μοιραίες αποφάσεις, που πήρε ο ίδιος και το ανερμάτιστο οικονομικό επιτελείο του, από τον Οκτώβριο του 2009 και μετά και οι οποίες οδήγησαν, στην ουσιαστική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010 και στο καταστροφικό Μνημόνιο της 1ης Μαΐου του 2010, το οποίο διέλυσε την ελληνική οικονομία και μετέτρεψε την χώρα, σε μια αποικία χρέους, αφού ο ΓΑΠ και η κυβέρνησή του, παρέδωσαν τα κλειδιά της διακυβέρνησης της χώρας, στους ξένους δανειστές.

Αυτός, ο άνθρωπος, ο οποίος μετέτρεψε το ελληνικό δημόσιο χρέος, από ένα χρέος, σε ιδιώτες, σε χρέος, προς το Δ.Ν.Τ. και προς κυβερνήσεις και θεσμούς της ευρωζώνης, αλλάζοντας, παράλληλα και το δίκαιο, που διήπε, αυτό το χρέος, από το ελληνικό δίκαιο, με αρμοδιότητα των ελληνικών δικαστηρίων, που ήταν πριν το Μνημόνιο του 2010, στο αγγλικό δίκαιο, με αρμοδιότητα, σε δικαστήρια, εκτός Ελλάδας, είναι, ακόμη, ελεύθερος και ως βουλευτής, έχει ψηφίσει όλα όσα μέτρα ακολούθησαν. 

Μάλιστα, τώρα, ό ίδιος άνθρωπος - ο ΓΑΠ - περιστοιχιζόμενος από τους διάφορους "κηπουρούς" του - είναι που απειλεί να ρίξει την, ήδη, ετοιμόρροπη κυβέρνηση, στην απεγνωσμένη προσπάθειά του να επιβιώσει πολιτικά και να πάρει την εκδίκησή του, για το γεγονός ότι, πριν 3 χρόνια, τέτοια εποχή, ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Αντώνης Σαμαράς, με την καθοδήγηση της Angela Merkel, του Manuel Barroso και του Jean-Claude Juncker, καθώς και του υπόλοιπου ευρωζωνικού ιερατείου, ανέτρεψαν τον ίδιο, από την πρωθυπουργία και τον υποχρέωσαν να την παραδώσει, στον Λουκά Παπαδήμο (με ... guest star τον αχαρακτήριστο Γιώργο Καρατζαφέρη). 

Δεν θα είναι κακό να τους εκδικηθεί, πετάγοντάς τους, έξω, από την κυβέρνηση. Αλλά, όσο και αν το επιθυμεί, δεν του είναι εύκολο να το πράξει. Κατά πάσαν πιθανότητα, όσο απρόβλεπτος και αν είναι, λόγω της ευήθειας, που τον διακρίνει, αυτό, που κάνει δεν είναι τίποτε άλλο από μια σκληρή παρασκηνιακή διαπραγμάτευση, η οποία ναι μεν, αποσκοπεί, στην "βελούδινη" απομάκρυνση του Ευάγγελου Βενιζέλου, από την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, με έναν τέτοιον τρόπο, που θα εξασφαλίζει την επιβίωση μιας μνημονιακής κυβέρνησης (κάτι που είναι, εξαρετικά δυσχερές, αφού ο τωρινός αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δεν είναι διατεθειμένος να του κάνει το χατήρι και δεν πρόκειται να παραδώσει το ΠΑΣΟΚ, το οποίο, για τον ίδιο, αποτελεί μια αποτελεσματική ασπίδα προστασίας), αλλά, επίσης αποβλέπει, σε μια δεύτερη γραμμή άμυνας, με την οποία ο ΓΑΠ επιδιώκει να εξασφαλίσει την πολιτική του παρουσία (και ασυλία), με την εξασφάλιση μιας βουλευτικής έδρας, στις βουλευτικές εκλογές, όποτε αυτές προκύψουν - και ιδίως, εάν αυτές διεξαχθούν τον ερχόμενο Μάρτιο.

Έτσι κι' αλλιώς, και ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ευάγγελος Βενιζέλος αυτό που επιδιωκουν, δεν είναι τίποτε άλλο, από το να παραμείνουν γαντζωμένοι, για μερικούς μήνες, ακόμα, στις καρέκλες της κυβερνητικής εξουσίας, όσο και αν αυτό διογκώνει τα αισχροκερδή παιχνίδια, πάνω στο πτώμα της χρεοκοπημένης ελληνικής οικονομίας, αλλά, παράλληλα, και γύρω από την ευρωζώνη.

Για τους λόγους αυτούς, το δίδυμο των Αντώνη Σαμαρά και Ευάγγελου Βενιζέλου, φαίνεται ότι εκμετρεί τον κυβερνητικό του βίo. Οι άρχοντες της ευρωζώνης - κυρίως οι Γερμανοί - μετρούν διαφορετικά τα πράγματα και τις εξελίξεις, που έρχονται και αναμένεται, ότι, πολύ σύντομα, το δίδυμο αυτό θα έχει, με τον ένα, ή τον άλλο τρόπο, την τύχη του ΓΑΠ.

Μπορεί η εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ, μέσα στην άφατη και άκρατη απελπισία της, να ψάχνει να βρει καινούργια, ή, έστω, αναπαλαιωμένα υλικά, για μια "κυβέρνηση ειδικού σκοπού", προκειμένου να σώσει την παρουσία της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, όμως τα όποια όπλα και τα όποια αποθέματα, έχει και διατηρεί, προς αυτή την κατεύθυνση, εξαντλούνται, μαζύ με την υπομονή του πληθυσμού της χώρας, ο οποίος - αν και κατά την μεγίστη πλειοψηφία του, μη αριστερός - στρέφεται, προς ένα κόμμα της αποκαλούμενης ριζοσπαστικής μετακομμουνιστικής αριστεράς, σαν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι, η γερμανική κυβέρνηση και η γραφειοκρατία της ευρωζώνης έχουν αρχίσει, εδώ και καιρό (ήδη, από τις ευρωεκλογές και μετά) να σκέπτονται και να έχουν έτοιμα, προς εφαρμογή, τα σενάρια εκείνα, τα οποία αποδέχονται την πραγματοποίηση του πολύ πιθανού γεγονότος της εξόδου της Ελλάδας, από την ευρωζώνη.

Όπως φαίνεται, όλοι αυτοί έχουν αποδεχθεί, ή είναι έτοιμοι να αποδεχθούν, την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ, στην κυβέρνηση και είναι διατεθειμένοι να διαπραγματευθούν με τα στελέχη του - κάτι, που, ήδη, έχει αρχίσει, εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα, μέσω του Γερμανού πρώην κεντροτραπεζίτη Γεργκ Άσμουσεν, ο οποίος, τώρα, είναι μέλος της γερμανικής κυβέρνησης.

Ως εκ τούτου, το προσεχές μέλλον είναι, άκρως ενδιαφέρον και συνάμα, πολύ ανησυχητικό, αφού είναι πολύ πιθανό να σκάσουν όλα μαζύ τα τεράστια και ακανθώδη προβλήματα, που έφερε στην χώρα, η βλακώδης και απερίσκεπτη ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, είτε αυτά είναι τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, είτε αφορούν τα ζητήματα ασφαλείας και άμυνας της χώρας, εξ αιτίας του δύστροπου γείτονα, ο οποίος έχει αντιληφθεί ότι η περιέλευση της χώρας μας, σε μια κατάσταση μιας, περίπου, πλήρους αδυναμίας, του επιτρέπει να διεκδικήσει και να αποσπάσει, ακόμη και μέσα από μια πολεμική περιπέτεια, ό,τι περισσότερο μπορεί.

Μέσα σε αυτό το, άκρως, ζοφερό και επικίνδυνο περιβάλλον, το τί θα πράξει και το τί δεν θα πράξει ο ΣΥΡΙΖΑ, ή το όποιο κυβερνητικό σχήμα κληθεί να διαχειρισθεί τις τύχες της χώρας, είναι άδηλο.

Και φυσικά είναι και παραμένει το ερευνητέο και το ζητούμενο...