1 Οκτωβρίου 1949 - 1 Οκτωβρίου 2014 : Πού πάει η Κίνα; (Από τον Mao Zedong στον Deng Xiaoping και στους επιγόνους : Η κινεζική εκδοχή του έμπρακτου μαρξισμού - λενινισμού και η "σοσιαλιστική οικονομία της αγοράς", ως εργαλεία του κινεζικού γραφειοκρατικού καπιταλισμού, για την διεκδίκηση της πλανητικής πρωτοκαθεδρίας).

1937 : Ο Mao Zedong, ο πατέρας της σύγχρονης Κίνας, σε ένα φωτογραφικό στιγμιότυπο, στο Γενάν, κατά την εποχή της αντίστασης, στους Ιάπωνες εισβολείς. Ο αντιαποικιοκρατικός αγώνας κατά των Δυτικών, ο εμφύλιος πόλεμος, η αντίσταση κατά των Ιαπώνων και η "Μεγάλη Πορεία", θα φέρουν τον ίδιο και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας, στην εξουσία. Αυτό θα γίνει, επισήμως, το 1949. Όμως, ήδη, από την δεκαετία του 1930, το κινεζικό Κ. Κ. ασκούσε πλήρη εξουσία, σε μεγάλα τμήματα της κινεζικής υπαίθρου, όντας ένα κόμμα, με αγροτική κοινωνική σύνθεση και με μια ηγεσία, στην οποία κυριαρχούσε, απόλυτα, η γραφειοκρατική ελίτ των λενινιστών "επαγγελματιών επαναστατών" και η εργατιστική ιδεολογία του μαρξισμού.




65 χρόνια, μετά την 1η Οκτωβρίου του 1949, όταν ο Μάο Τσετούνγκ ανακήρυξε την "Λαϊκή Δημοκρατία" της Κίνας, η πορεία της μεγάλης αυτής χώρας, στις ημέρες του καιρού μας, αλλά, ως ανερχόμενης υπερδύναμης και στην διάρκεια των δεκαετιών, που θα ακολουθήσουν, θα χαράξει και θα προσδιορίσει και την δική μας πορεία, όπως επίσης θα προσδιορίσει και θα καθορίσει και την τύχη ολόκληρου του πλανήτη.

Αυτή η εξέλιξη είναι προϊόν, όχι κάποιας καλής ή κακής μοίρας, που προσδιορίζει την τύχη της ανθρωπότητας, αλλά της ίδιας της σύνθεσής της, η οποία αποτελείται από, επί μέρους, υποσύνολα, τα μεγέθη των οποίων δεν μπορούν να αγνοηθούν. Όπως, επίσης, δεν μπορεί να παραγκωνισθεί και η εξελισσόμενη ισχύς, που προκύπτει, από τον συνδυασμό αυτών των μεγεθών και τις, πάντοτε, καθοριστικές επιδράσεις και αλληλεπιδράσεις, που φέρνει η ανθρώπινη δραστηριότητα και η εγγενής δημιουργία, που εξελίσσονται, εντός των κοινωνικών συνόλων και τα συνδιαμορφώνουν, είτε αυτές αφορούν την ιδεολογία, είτε την οικονομία, είτε την τεχνική και την τεχνολογία, είτε οποιονδήποτε άλλον τομέα της κοινωνικής ζωής.

Ως εκ τούτου, η Κίνα, με τα τεράστια μεγέθη της, που έχουν να κάνουν, με τους 1.355.692.576, κατοίκους της και την τεράστια εθνική τους ομοιογένεια, αφού, από αυτούς, οι 1.241.814.400 (δηλαδή το 91,6%) ανήκουν στην κινεζική φυλή των Χαν, τα 9.596.960 τ.χ. της έκτασης της χώρας και τον, αλματωδώς, αυξανόμενο εθνικό πλούτο, που, μετρούμενος, ως μέγεθος ΑΕΠ, με όρους ισοδυναμίας των αγοραστικών δυνάμεων, έφθασε, το 2013, τα 13,39 δισ. δολλάρια και σύντομα θα ξεπεράσει το ΑΕΠ των Η.Π.Α., δεν μπορεί να αγνοηθεί.

Η τεράστια αυτή χώρα, ήδη, διεκδικεί την πλανητική συγκυριαρχία και προφανώς, αργότερα, όταν καταστεί, αρκούντως, δυνατή, θα αξιώσει και την πλανητική πρωτοκαθεδρία, αν και επί του παρόντος, ψάχνει να βρεί και να πάρει την θέση της, απέναντι στον αλαζονικό αμερικανικό ηγεμονισμό, να χειριστεί τον τρεκλίζοντα "υπαρκτό ευρωπαϊσμό", αλλά και να επανατοποθετηθεί, απέναντι, στην ρωσική επανάκαμψη, στα διεθνή πράγματα, καθώς επίσης και απέναντι, σε κάθε άλλη αναδυόμενη δύναμη, στο κοντινότερο, ή στο απώτερο μέλλον.  

Grigori Naumovich Voitinsky (1893 - 1953) : Ο απεσταλμένος της Komintern, που δημιούργησε τους πρώτους κομμουνιστικούς πυρήνες της Κίνας.



Όταν, τον Ιούλιο του 1921, συναντήθηκαν, στην Σαγκάη, για να γνωριστούν, πιο καλά, οι αντιπρόσωποι των επτά πρώτων κομμουνιστικών πυρήνων, που δημιουργήθηκαν, στην Σαγκάη και το Πεκίνο και στην συνέχεια, στο Τσινάν, στην Τσανγκσά, στην Καντώνα, στο Βουχάν και ... στο Παρίσι, από τον Γκριγκόρι Βοϊτίνσκυ και τους άλλους απεσταλμένους της Κομμουνιστικής Διεθνούς, υπό την άμεση καθοδήγηση του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, με σαφέστατες οδηγίες, για την ένωση όλων των επαναστατών - αστών, μικροαστών και προλετάριων -, προκειμένου να ανατραπεί η κυβέρνηση των εντόπιων υπηρετών των ξένων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, δεν μπορούσαν να διανοηθούν το μέγεθος και την τεράστια εμβέλεια, σε βάθος χρόνου και σε παγκόσμιο επίπεδο, των ενεργειών τους και του δημιουργήματος, που θα προέκυπτε, από αυτές.

Αυτή η συνάντηση των λιγοστών Κινέζων κομμουνιστών, που πραγματοποιήθηκε, στην σοφίτα των καλογραιών, στο παρθεναγωγείο της οδού Παμπαλού, στην Σαγκάη, υπό την προεδρία του Ολλανδού εκπρόσωπου της Komintern Henricus Sneevliet και τελείωσε, σε μια βάρκα, στο Lago Sud, λόγω των υποψιών, που δημιούργησαν, στην τοπική αστυνομία, οι κινήσεις των συμμετεχόντων, στις συναντήσεις, στο παρθεναγωγείο, θεωρήθηκε, αργότερα, ότι ήταν το 1ο συνέδριο του κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος και φυσικά, υπήρξε η επίσημη ληξιαρχική πράξη γέννησης του κόμματος αυτού, στην οποία ο Μάο Τσετουνγκ υπήρξε παρών, ως εκπρόσωπος του πυρήνα της Τσανγκσά.

Και όμως, αυτό το ασήμαντο, για εκείνη την εποχή, γεγονός είναι η γεννεσιουργός αιτία του σημερινού κινεζικού καθεστώτος, το οποίο, με την επίσημη εγκαθίδρυσή του, την 1η Οκτωβρίου του 1949, προσδιόρισε, ανεξίτηλα, την Κίνα και την κοινωνία αυτής της τεράστιας και πολυάνθρωπης χώρας, με τον μακραίωνα πολιτισμό, που σφυρηλάτησε την κοινωνία αυτή, ως μια συνεκτική εθνότητα.

Για αυτήν την Κίνα, που αναδείχτηκε και πορεύεται, στην σύγχρονη εποχή, αλλά και στο μέλλον, που θα ακολουθήσει, οι σχέσεις του Μάο Τσετουνγκ και του Ντενγκ Ξιάοπινγκ, που ήσαν πολυκύμαντες και πέρασαν, δια πυρός και σιδήρου, υπήρξαν καθοριστικές και η αλήθεια είναι ότι την προσδιόρισαν, ανεξίτηλα, αφού, στην πραγματικότητα, ο Ντενγκ, είναι εκείνος, ο οποίος έσωσε το κομμουνιστικό καθεστώς, που ίδρυσε ο Μάο και τον έμπρακτο (τον πραγματοποιημένο) μαρξισμό-λενινισμό, με την καταστολή, τον Ιούνιο του 1989, της εξέγερσης, στην πλατεία Τιεν Ανμέν και τον βίαιο παραγκωνισμό εκείνης της μερίδας της κομματικής γραφειοκρατίας, η οποία, με, επί κεφαλής, τον, τότε, γενικό γραμματέα του Κ. Κ. Κίνας Ζάο Ζιγιάνγκ, είχε ταχθεί υπέρ του μετασχηματισμού του κινεζικού καθεστώτος, σε μια εκδοχή του κλασικού δυτικού γραφειοκρατικού καπιταλισμού. 

Ο Ντενγκ δεν επηρεάστηκε, θετικά, όπως έκανε ο Ζάο Ζιγιάνγκ και η ομάδα του, από την πολιτική του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, με την οποία η φιλελεύθερη ομάδα του Κ.Κ.Σ.Ε. οδηγούσε, την "Σοβιετική Ένωση", στην μετατροπή της, σε μια χώρα της δυτικής εκδοχής του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού. Πέρα από το γεγονός ότι παρέμενε κομμουνιστής ("Θα πάω να συναντήσω τον Μαρξ", έλεγε, στα βαθειά του γεράματα, λίγο πριν πεθάνει, το 1997), ο Ντενγκ θεωρούσε και πίστευε ότι οποιαδήποτε απώλεια της μονοκρατορίας του Κ. Κ. και η εφαρμογή των κανόνων ενός αστικοδημοκρατικού πολιτικού συστήματος θα οδηγούσε, στην μετατροπή της Κίνας, σε ένα τσίρκο και στην πολυδιάσπαση, η οποία θα επανέφερε ένα καθεστώς μιας μοντέρνας αποικιοκρατίας, στην χώρα.

Ο Ντενγκ, ο οποίος, τότε, φαινόταν να έχει αποσυρθεί και δεν είχε κανένα κομματικό αξίωμα, ως ... πρόεδρος της κινεζικής ομοσπονδίας του μπριτζ, συγκάλεσε τα κομματικά όργανα και με την στήριξη του στρατού, καθαίρεσε τον Ζάο Ζιγιανγκ και κατέστειλε, αμείλικτα, την εξέγερση, επιτρέποντας την επιβίωση του κομμουνιστικού καθεστώτος, μέχρι τις ημέρες μας. Και άγνωστο, για πόσο, ακόμη.

Ως εκ τούτου, ο Μάο δεν έσφαλε, που άφησε τον Ντενγκ να επιβιώσει. Γιατί, η αλήθεια είναι ότι ο Ντενγκ κατάφερε να επιβιώσει, προφανώς, επειδή και ο ίδιος ο Μάο το θέλησε. Εάν ο Μάο δεν το επιθυμούσε, ο Ντενγκ δεν θα επιβίωνε - όπως δεν επιβίωσαν πολλοί παλαιοί κομμουνιστές, που, κατά καιρούς, έπεσαν, στην δυσμένεια του, τότε, ζωντανού μύθου του Κ. Κ. Κίνας και άρχοντα του Πεκίνου.

Κλασικό παράδειγμα ο δυστυχής παλαιός σύντροφός του στην "Μεγάλη Πορεία" και πρώην πρόεδρος της Κίνας Λιού Σάοσι, ο οποίος, κατά την περίοδο της "Πολιτιστικής Επανάστασης", πέθανε, από πλήρη ασιτία, στην φυλακή, μετά από φρικτά βασανιστήρια. Η ασιτία, από την οποία πέθανε ο πρώην πρόεδρος της "Λαϊκής Δημοκρατίας" της Κίνας, δεν υπήρξε δική του επιλογή. Δεν έκανε απεργία πείνας. Οι δεσμοφύλακες του καθεστώτος του στέρησαν την τροφή. Ο Μάο τον άφησε να πεθάνει, σαν το σκυλί.

Ο Ντενγκ, που, εκείνη την εποχή, ήταν, επίσης, σε δυσμένεια και είχε φυλακισθεί και βασανισθεί, δεν είχε την ίδια κακή, με τον Λιού Σάοσι, τύχη. Ο Μάο, που, προφανώς, παρά τις διαφωνίες τους και τις συγκρούσεις, που έφεραν αυτές οι διαφωνίες, τον εκτιμούσε, τον άφησε να ζήσει.

Παραδόξως, η οικονομική πολιτική του Ντενγκ Ξιάοπινγκ, ενώ αναζωογόνησε την κυριαρχία του κομμουνιστικού καθεστώτος, στην Κίνα, μετατρέποντας την χώρα αυτή (με την πολύτιμη - όσο και βλακώδη - βοήθεια του αμερικανικού εθνικού σχεδιασμού, για την παγκοσμιοποίηση, την οποία, ανοήτως, οι αμερικανικές ελίτ είδαν, ως όχημα, για την πλανητική κυριαρχία των Η.Π.Α.) σε μια υπερδύναμη, η οποία δεν μπορεί να αγνοηθεί, κατάφερε να οδηγήσει τις εξελίξεις, που ακολούθησαν, έτσι ώστε όλοι οι παρατηρητές του κινεζικού καθεστώτος - ή, τουλάχιστον, η μεγίστη πλειοψηφία, από αυτούς - να πιστεύουν ότι ο Ντενγκ υπήρξε ο ιδρυτής ενός φιλοδυτικού καπιταλιστικού καθεστώτος, στην Κίνα. 

Οι κρίσεις και οι διαπιστώσεις αυτές είναι βιαστικές, προφανώς, πρόχειρες και ως εκ τούτου, εσφαλμένες.

Υπάρχει μια σημαντική διαφορά, στην όλη υπόθεση, με την Κίνα και τον υβριδικό γραφειοκρατικό καπιταλισμό των κληρονόμων των κομματικών "επαγγελματιών επαναστατών" του λενινιστικού δόγματος. Η διαφορά αυτή ξεχνιέται, συνήθως, από τους όποιους αναλυτές του κινεζικού καθεστώτος. Η αλήθεια είναι ότι η, επισήμως, ονομασθείσα "σοσιαλιστική οικονομία της αγοράς", που θέσπισε ο Ντενγκ Ξιάοπινγκ, ουδόλως, απέχει, από την, λενινιστικής εμπνεύσεως, ΝΕΠ, που ακολουθήθηκε, στην "Ε.Σ.Σ.Δ.", μετά την νίκη των μπολσεβίκων, στον ρωσικό εμφύλιο πόλεμο της περιόδου 1917 - 1921.

Μάλιστα, για να είμαστε ειλικρινείς, πρέπει να πούμε ότι η πολιτική του Κ. Κ. Κίνας, είναι μια μοντέρνα επανέκδοση εκείνης της πολιτικής, της οποίας ο καθοδηγητής ήταν ο ίδιος ο Β. Ι. Λένιν. (Το γιατί και το πώς αυτή η πολιτική ανατράπηκε, αργότερα, από τον Ι. Β. Στάλιν, είναι ένα άλλο θέμα).

Έτσι, στην ουσία του, το κινεζικό κράτος, που κυριαρχείται από την κομματική γραφειοκρατία, παραμένει, πάντα, κομμουνιστικό. Όπως και η κινεζική κοινωνία, της οποίας οι τύχες προσδιορίζονται, στο ακέραιο και σε κάθε λεπτομέρεια, από το κομματικό απαράτ.

Οπότε, καλόν είναι, να περιμένουμε τις όποιες εξελίξεις και να μην βγάζουμε πρόωρα συμπεράσματα.

Ο χρόνος, άλλωστε, έχει δείξει, ήδη, από τον Μάρτιο του 1921, στο 10ο συνέδριο του Κ.Κ.Σ.Ε., όλα όσα αφορούν το ποιός κάνει κουμάντο, σε ένα πραγματοποιημένο και μακριά, από τις όποιες ψευδοσυνειδησιακές/ιδεολογικές ωραιοποιήσεις και μυθοποιήσεις, κομμουνιστικό καθεστώς. 

Και αυτός, που κάνει κουμάντο, σε ένα έμπρακτο και εν τοις πράγμασι, υλοποιημένο κομμουνιστικό καθεστώς, είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο δεν είναι οποιοδήποτε άλλο κόμμα. Δεν είναι - καν - σαν το φασιστικό, ή το ναζιστικό κόμμα, τα οποία δεν έλεγχαν τα πάντα, σε μια οικονομία, όπως ήταν η ιταλική, ή η γερμανική. Το Κ. Κ. δεν είναι ούτε κάποια στρατιωτική χούντα, λατινοαμερικανικού, ή ελληνικού τύπου και δεν μπορεί να συγκριθεί μαζύ τους.

Το Κ. Κ. είναι, όχι, μόνο, πολιτικό και κοινωνικό όργανο εξουσίας, αλλά και ουσιώδες και κυρίαρχο στοιχείο της λειτουργίας της οικονομίας, την οποία προσδιορίζει, μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια. Το Κ. Κ., σε ένα κομμουνιστικό καθεστώς, ταυτιζόμενο με το κράτος, αποτελεί τον ουσιαστικό ιδιοκτήτη του και αυτό είναι, που προσδιορίζει την οικονομία, ως κομμουνιστική, αφού οι όποιοι "ιδιώτες" καπιταλιστές δεν είναι ιδιοκτήτες των περιουσιών που - υποτίθεται ότι - έχουν, αλλά απλοί κάτοχοι των περιουσιών αυτών, που λειτουργούν, ουσιαστικά, κατά παραχώρηση και ως εντολοδόχοι του κράτους (δηλαδή, του κόμματος), που είναι ο πραγματικός και ουσιαστικός ιδιοκτήτης, ο οποίος τους επιτρέπει να καρπούνται μέρος από τα όποια ωφέλη αυτών των περιουσιών, ως οιονεί παραχωρησιούχοι.

Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι η αναπτυσσόμενη - εντός των τάξεων του κινεζικού Κ. Κ. - νέα αστική τάξη της χώρας δεν μπορεί, σε ένα (άγνωστης διάρκειας) βάθος χρόνου, να αυτονομηθεί και να διεκδικήσει την εξουσία, από το Κ. Κ. Αυτό, προφανώς, μπορεί να συμβεί. Αλλά, ακόμη, είμαστε πολύ μακριά, από κάτι τέτοιο.

Ούτε, άλλωστε, αυτό σημαίνει ότι η κομματική γραφειοκρατία θα αποδεχθεί μια τέτοια μεταβίβαση της εξουσίας. Κάθε άλλο. Η εμπειρία της κατάρρευσης της "Σοβιετικής Ένωσης" και η δραματική υποβάθμιση της δύναμης και της γεωπολιτικής θέσης της Ρωσίας, σε πλανητικό επίπεδο, η οποία, ακόμη και τώρα, δεν έχει αποκατασταθεί  - μια αποκατάσταση, η οποία, από ό,τι φαίνεται, θα αργήσει να (και αν) γίνει -, όπως, επίσης και τα διαλυτικά φαινόμενα, που αντιμετώπισε, το 1989, το κινεζικό καθεστώς, δεν επιτρέπουν στην κομματική γραφειοκρατία οποιαδήποτε χαλάρωση, σε πολιτικό και σε κοινωνικό επίπεδο , των ασφυκτικών δεσμών, με τα οποία το ολοκληρωτικό καθεστώς, που ίδρυσε το Κ. Κ., έχει περικλείσει την κινεζική κοινωνία.

Όπως, έχω γράψει, ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνωφ (Λένιν), ο πραγματικός ιδρυτής του κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος, μετά την κατάρρευση της "Σοβιετικής Ένωσης" και της παλαιάς - "σοβιετικής" εμπνεύσεως - μορφής του "υπαρκτού σοσιαλισμού", στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και τον υποτιθέμενο και πιθανώς, προσωρινό θρίαμβο της δυτικής εκδοχής του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, περιμένει την εκδίκησή του. Και η κινεζική έκδοση του έμπρακτου μαρξισμού - λενινισμού, ουδόλως, αποκλείεται να του την προσφέρει αυτή την εκδίκηση.

[Περισσότερα, στα κείμενα, που έχω δημοσιεύσει, σε αυτό εδώ το μπλογκ : Αντικρίζοντας το μέλλον, από την δεκαετία του 2010, προς την δεκαετία του 2040 : Οι ρωγμές στην πλανητική κυριαρχία των Η.Π.Α., η εσφαλμένη γεωστρατηγική εχθρότητα της Δύσης προς την Ρωσία και η επιταχυνόμενη πορεία της Κίνας, προς την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία και Πού πάει η παγκοσμιοποίηση; (Από το 1914, στο 2014 : Τα δομικά αδιέξοδα της παγκοσμιοποιητικής λειτουργίας, ως αποτυχημένου αμερικανικού εθνικού σχεδιασμού και η εσωστρεφής αναδίπλωση των Η.Π.Α. και της Δύσης, λόγω της ανακατανομής της παγκόσμιας ισχύος, εις βάρος τους και υπέρ της Κίνας και της Ρωσίας) ].

Ως εκ τούτου, ο εφαρμοσμένος μαρξισμός - λενινισμός (αυτός της πράξης και όχι εκείνος των ιδεών), καλά, κρατεί, μέσα από την νέα και μοντέρνα έκδοση της κινεζικής μορφής του "υπαρκτού σοσιαλισμού", που προϋπήρχε της καταστολής της εξέγερσης της Τιεν Ανμέν και η οποία συστηματικοποιήθηκε και ολοκληρώνεται, κατά την περίοδο, που ακολούθησε αυτή την καταστολή. Και θα εξακολουθήσει να κρατεί - άγνωστο πόσο. Ίσως, μάλιστα, στο τέλος, μέσα από ένα απίθανο σλάλομ της Ιστορίας, να επικρατήσει, σε πλανητικό επίπεδο.

Αυτός ο εφαρμοσμένος μαρξισμός - λενινισμός, ο οποίος ανάγεται, στην, αλήστου μνήμης, Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ) του Λένιν, βελτιωμένη και επηυξημένη, με την μοντέρνα έκδοση του "υπαρκτού σοσιαλισμού" και την λειτουργία της "σοσιαλιστικής οικονομίας της αγοράς", έχει καταστεί ένα εργαλείο (ή, για να είμαστε ακριβείς, μια ολόκληρη εργαλειοθήκη), που μπορεί να μην έχει την παλαιά αίγλη της κλασικής ιδεολογίας των γραφειοκρατικών ελίτ της "Σοβιετικής Ένωσης" και των παλαιών κομμουνιστικών κομμάτων της Δύσης και της Ανατολής, που κατέρρευσαν, με πάταγο, μετά το 1989, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι, χωρίς αξία. Κάθε άλλο... 

Και αν κάτι τέτοιο συμβεί, ο Β. Ι. Λένιν, θα πάρει την ρεβάνς, με έναν τρόπο, που διέφυγε και από τον ίδιο, αλλά και από όλους μας.

Διότι, κατά την γνώμη μου, η Ιστορία είναι απρόβλεπτη και μοιάζει με την μπάλλα. Και όπως έχει πει ο απίθανος Ίβιτσα Όσιμ : "Η μπάλλα είναι πουτάνα". Και φυσικά, μαζύ της και η Ιστορία. 

Εννοείται, βέβαια, ότι ζητώ συγγνώμη, για την φράση, αλλά η σύγκριση και η παρομοίωση ταιριάζουν, απόλυτα...