Η Ιρλανδία σε νέες περιπέτειες : Από το Μνημόνιο που φεύγει, στην επιτήρηση που ακολουθεί και στο νέο Μνημόνιο που θα έλθει. (Το ευρώ καταστρέφει τον ιρλανδικό πληθυσμό).




Όπως φαίνεται από τον παραπάνω πίνακα, ο κίνδυνος μίας αλυσιδωτής έκρηξης των χρεών (ιδιωτικών και δημόσιων) στην ευρωζώνη είναι, πάντοτε, παρών και εξακολουθεί να παραμένει άμεσος, παρά τα προγράμματα προσαρμογής που έχουν ακολουθηθεί στην ευρωζώνη - και μάλιστα εξ αιτίας αυτών. Κλασικό παράδειγμα είναι η περίπτωση της Ιρλανδίας, η οποία, με την εντός ολίγων ημερών, (15/12/2013) προσωρινή έξοδό της από το Μνημόνιο του 2011, οδηγείται στην θεσμοθετημένη, πλέον, ευρωζωνική επιτήρηση και από εκεί σε μια νέα μνημονιακή στήριξη.

Έτσι η Ιρλανδία βγαίνει από το Μνημόνιο του 2010, κυριολεκτικά, επί ξύλου κρεμάμενη, αφού το συνολικό εξωτερικό της χρέος (ιδιωτικό και δημόσιο), παραμένει, σε δυσθεώρητα επίπεδα, δηλαδή στα 1683 δισ. €, σε σύγκριση με ένα ετήσιο ιρλανδικό ΑΕΠ, το οποίο το 2012, είναι ίσο, με 152,02 δισ. €. Και ενώ το δημόσιο χρέος της χώρας αυτής φθάνει το 118% του ΑΕΠ, δηλαδή, στα 179,38 δισ. €, κατά το ίδιο έτος και στο 124% του ΑΕΠ το 2013, δηλαδή, στα 190,19 δισ. € και ενώ το ΑΕΠ της χώρας αναμένεται να φθάσει στα 153,38 δισ. €.

Περιττό να πω ότι, με αυτή την αυξητική δυναμική του συνολικού χρέους της χώρας και ιδιαίτερα του χρέους του ιρλανδικού κράτους, όπως, επίσης, με δεδομένη την αναιμική αύξηση του ΑΕΠ της η Ιρλανδία οδηγείται στο αδιέξοδο και η ευρωζώνη, στην ανάληψη της χρηματοδότησης, ή/και της διαγραφής του. Αυτό που είναι τραγικό στην όλη υπόθεση, με το ιρλανδικό δημόσιο χρέος, καθρεπτίζεται, στα στοιχεία του πίνακα. Το 2009 το ιρλανδικό δημόσιο χρέος (το οποίο, όμως, δεν περιλάμβανε τις εγγυήσεις της ιρλανδικής κυβέρνησης, προς τις χρεωκοπημένες τράπεζες της χώρας) έφθανε στο 64% του ΑΕΠ της χώρας. Τώρα, φθάνει στο 124% του ΑΕΠ και φυσικά, έπεται συνέχεια.

Αυτή η εξέλιξη, φυσικά, κανένα καλό δεν επιφυλάσσει, για την μικρή και πολύπαθη χώρα του ευρωπαϊκού βορρά.

Η διαφημιζόμενη έξοδός της από το Μνημόνιο του 2010, θα την οδηγήσει, όπως είπαμε, στην επιτήρηση από την ευρωζώνη και στην συνέχεια, σε ένα νέο Μνημόνιο, το οποίο θα προκύψει, ακριβώς, επειδή το δημόσιο χρέος της χώρας αυξάνεται και θα αυξάνεται, με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, αλλά και επειδή το νόμισμά της - το ευρώ -, λειτουργώντας, ως ξένο νόμισμα θα γονατίσει τις εξαγωγικές προσπάθειες της ιρλανδικής οικονομίας, καθιστώντας ακριβά τα προϊόντα της, για τους καλύτερους εμπορικούς της εταίρους, που βρίσκονται, εκτός ευρωζώνης (Η.Π.Α. - Βρετανία), ενώ, παράλληλα, θα ενισχύει την (νόμιμη και μη) φυγή των κεφαλαίων, από την χώρα.

Πράγματι, αν παρακολουθήσουμε τα ιρλανδικά διαφορικά επιτόκια δανεισμού, στην διεθνή αγορά των 10ετών κρατικών ομολόγων θα δούμε ότι αυτά κυμαίνονται, γύρω, στις 180 μονάδες βάσεως, δηλαδή σε επιτοκιακή επιβάρυνση της τάξεως, περίπου, του 3,58%, εδώ και πολύν καιρό. Βέβαια, αυτά τα επιτόκια δανεισμού, συγκρινόμενα, με τα αντίστοιχα ελληνικά (724 μ.β., με επιβάρυνση 8,99%, σήμερα 24/11/2013) φέρνουν το ιρλανδικό δημόσιο σε πολύ καλύτερη θέση από το ελληνικό, αλλά αυτή η σύγκριση έχει πολύ περιορισμένη σημασία, αφού για την ιρλανδική οικονομία ο δανεισμός αυτός είναι πανάκριβος και θα οδηγήσει το ιρλανδικό δημόσιο σε μια μεσοπρόθεσμη/μεσομακροπρόθεσμη αδυναμία δανεισμού, στον βαθμό που το δημόσιο χρέος της χώρας είναι, ήδη τεράστιο, όπως είπαμε, φθάνοντας, εφέτος, στα 190,19 δισ. €.

Ο δανεισμός, για το ιρλανδικό κράτος και την οικονομία της χώρας, θα είναι ακριβός, ακόμη και αν τα επιτόκια του ιρλανδικού κρατικού δανεισμού δεν αυξηθούν, ακόμη και αν βρεθούν δανειστές, που να δανείσουν το ιρλανδικό δημόσιο. Η επιτοκιακή επιβάρυνση του δανεισμού αυτού θα είναι πολύ μεγάλη και θα υπερκαλύπτει, κατά πολύ, τα ετήσια αναπτυξιακά μεγέθη της χώρας. Άλλωστε, τα όποια αναπτυξιακά μεγέθη της ιρλανδικής οικονομίας - όταν υπάρξουν - θα είναι ισχνά και αρνητικά, ακόμη και αν συνυπολογίσουμε τους ρυθμούς πληθωρισμού της ιρλανδικής οικονομίας, οι οποίοι σε μια χώρα, η οποία δεν δημιουργεί χρήμα είναι, εκ των πραγμάτων περιορισμένης σημασίας.

Έτσι, οι αναπτυξιακοί ρυθμοί της ιρλανδικής οικονομίας, οι οποίοι, το 2013, με δυσκολία θα ξεπεράσουν (εάν φθάσουν) το 1% (0,9% το 2012) και οι ρυθμοί αύξησης του πληθωρισμού (1,7% το 2012), που βαίνουν μειούμενοι, λόγω της πολιτικής του αποπληθωρισμού, που ακολουθεί η Ε.Κ.Τ. και προφανώς, συν τω χρόνω, θα καταστούν αρνητικοί, όπως και στην Ελλάδα, θα υπολείπονται, κατά πολύ, από το μέγεθος της επιβάρυνσης του ιρλανδιού δημόσιου χρέους, από τα τρέχοντα επιτόκια δανεισμού, τα οποία, προφανώς, στην πορεία του χρόνου, θα αυξηθούν, όσο θα καθίσταται φανερό ότι η ιρλανδική οικονομία δεν θα μπορεί να εξυπηρετήσει το δημόσιο χρέος της χώρας.

Φυσικά, η λύση, για την Ε.Κ.Τ. και τους ευρωζωνίτες, είναι δεδομένη :

Περικοπές των κρατικών δαπανών και λιτότητα, εις το διηνεκές, υψηλή ανεργία (στο 14,7% το 2012, έναντι 14,4% το 2011), πτώση της βιομηχανικής παραγωγής (-0,1% το 2012) και ελλειμματικό προϋπολογισμό της τάξης του -7,5% του ΑΕΠ, το 2012, ο οποίος, όμως, δεν βοηθάει την αναπτυξιακή δυναμική της χώρας, αλλά πηγαίνει, για την εξυπηρέτηση των δανειστών του ιρλανδικού δημοσίου, στον βαθμό, που οι περικοπές και τα μέτρα λιτότητας, για το 2014, θα φθάσουν, στα επίπεδα των 2,5 δισ. €, που αντιστοιχούν, περίπου, στο 1,6% του ΑΕΠ της χώρας.

Αλλά, με δαπάνες, οι οποίες φθάνουν (το 2012), στα 68,84 δισ. €, δηλαδή, στο 45,28% του ΑΕΠ και οι οποίες, σε μεγάλο βαθμό, προορίζονται να καλύψουν τις δανειακές ανάγκες της χώρας και με έσοδα, τα οποία φθάνουν (το 2012), στα 51,68 δισ. €, ήτοι στο 34% του ΑΕΠ, δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί η αναπτυξιακή απογείωση της χώρας, όταν αυτή δεν μπορεί να προσφύγει στην κοπή χρήματος και δεν έχει άλλους πόρους, για να χρηματοδοτήσει τις ανάγκες της.

Αλλά και η προϊούσα αποβιομηχάνιση της χώρας είναι δεδομένη.

Δεν είναι μόνον η πτώση της βιομηχανικής πραγωγής και η ανεργία, για την οποία έκανα, ήδη, λόγο. Είναι και η συνεχής μετανάστευση του πληθυσμού, η οποία έκανε και πάλι την εμφάνισή της. Η μετανάστευση, βέβαια, είναι παλιά στην Ιρλανδία, αλλά από την δεκαετία του 1980 είχε σταματήσει. Η κρίση του 2009 την έφερε και πάλι, στην επιφάνεια, με αποτέλεσμα η χώρα, με έναν πληθυσμό της τάξεως των 6,5 εκατομμυρίων ανθρώπων, να χάσει, από το 2012, εξ αιτίας της μετανάστευσης, 200.000 ανθρώπους.

Πέραν, όμως, της μετανάστευσης, η ιρλανδική οικονομία, κυριολεκτικά, αφυδατώνεται, ως αποτέλεσμα της τεράστιας φυγής κεφαλαίων, από την χώρα. Οι ισοζυγισμένες ιρλανδικές επενδύσεις που βρίσκονται εκτός της χώρας, φθάνουν στα 70,6 δισ. €, ενώ οι εμφανιζόμενες, ως επενδύσεις, από το εξωτερικό, που φθάνουν στα 215 δισ. €, σε μεγάλο βαθμό είναι τα δάνεια του EFSF και φυσικά, αυτά δεν μπορούν να λογισθούν, ως πραγματικές επενδύσεις, αφού δεν είναι τίποτε περισσότερο, από τοκογλυφία.

Ακόμη χειρότερα είναι τα πράγματα, στον τομέα των εξωτερικών συναλλαγών της Ιρλανδίας. Μπορεί το εμπορικό ισοζύγιο της χώρας να είναι πλεονασματικό, λόγω της κατάρρευσης των εισαγωγών, εξ αιτίας της σκληρής λιτότητας, όμως οι ιρλανδικές εξαγωγές πάνε, από το κακό, στο χειρότερο. Έτσι, οι εξαγωγές της χώρας, εμφανίζουν μια διαρκή πτώση και από 98,57 δισ. €, που ήσαν το 2011, έπεσαν στα 92,58 δισ. €, το 2012, ενώ και το 2013 η κατρακύλα συνεχίζεται.

Το γιατί συμβαίνει αυτό δεν είναι δύσκολο να το καταλάβουμε.


Η είσοδος μιας χώρας, σαν την Ιρλανδία, που στήριζε την ανάπτυξή της στις εξαγωγές και στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων, στην ευρωζώνη είχε σαν αποτέλεσμα, την επιβολή φόρων ύψους 10,5% και στην συνέχεια, 12,5% (ενώ, μέχρι το 2002, οι φόροι αυτοί ήσαν μηδενικοί) στις εξαγωγικές επιχειρήσεις. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την αύξηση του κόστους του εργατικού δυναμικού, οδήγησε στην φυγή, ένα πλήθος ξένων επιχειρήσεων, οι οποίες πήγαν στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης (αλλά και στην Άπω Ανατολή).


Έτσι, κατέρρευσαν τα μεγάλα επενδυτικά κίνητρα, που είχαν προσφερθεί στις ξένες επιχειρήσεις, ήτοι επιδοτήσεις επενδύσεων, μεγάλες αποσβέσεις παγίων και δεκαετής απαλλαγή φορολόγησης, μεγάλες αποσβέσεις παγίων, λόγω των απαιτήσεων των Γάλλων και των Γερμανών. Αυτή η υποχώρηση των Ιρλανδών υπήρξε καταστροφική και ενώ η Ιρλανδία αναπτυσσόταν, ταχύρρυθμα, από το 1993 και εντεύθεν, με αποτέλεσμα να εξελιχθεί στη δεύτερη πλουσιότερη χώρα της ευρωζώνης, μετά το Λουξεμβούργο – παρά το ότι στη δεκαετία του ’80 ήταν πάμπτωχη, εγκλωβισμένη στην παγίδα του χρέους (το δημόσιο χρέος της, σε σχέση με το ΑΕΠ της, ήταν το υψηλότερο όλων των χωρών του ΟΟΣΑ), στηριζόμενη στις εξαγωγές, με μέσο όρο αύξησης του ΑΕΠ το 7,5% ετησίως, με μια ανεργία της τάξεως του 4%, ήλθε η ένταξη στην ευρωζώνη, για να την καταστρέψει.  



ΑΕΠ σε εκατομμύρια ευρώ, διαφοροποιήσεις στις εξαγωγές, στην εσωτερική κατανάλωση και στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, ως ποσοστά % και οι ξένες επενδύσεις σε εκατομμύρια ευρώ.




2000
2001
2002
2003
2004
2005
2006








ΑΕΠ
104.620
116.989
130.215
139.413
148.502
161.498
174.705
Εξαγωγές
2,20
1,97
2,44
1,55
0,29
-1,02
-0,60
Εσωτερική κατανάλωση
7,80
2,60
2,01
1,43
1,92
3,42
2,72
Ισοζύγιο συναλλαγών
-0,41
-0,70
-1,03
-0,02
-0,60
-3,51
-4,16
Ξένες επενδύσεις
22.957
6.241
19.444
15.270
-23.095
-36.992
-12.492

Central Statistics Office, Forfas.



Ο πίνακας αυτός είναι χαρακτηριστικός. Με την είσοδο της Ιρλανδίας στην ευρωζώνη, κατέρρευσαν οι εξαγωγές της, μαζί με τις ξένες επενδύσεις, μαζύ με όλα τα σχετικά μεγέθη της χώρας, πλην της εσωτερικής κατανάλωσης, η οποία αυξήθηκε. Από εκεί και πέρα, η καταστροφή, που ακολούθησε, ήταν δεδομένη και αναμενόμενη, αφού το σκληρό ευρώ, κατέστησε μη ανταγωνιστική την ιρλανδική εξαγωγική βιομηχανία. Και αυτό συνέβη, πολύ περισσότερο, επειδή οι κυριότεροι εμπορικοί της εταίροι βρίσκονται, εκτός ευρωζώνης (οι Η.Π.Α. απορροφούν το 18% των εξαγωγών της χώρας, η Βρετανία το 17,4%, η Ελβετία το 5,8%), ενώ ο ανταγωνισμός, για τις εξαγωγές, εντός ευρωζώνης, είναι πολύ σκληρός, σε ένα πεδίο, όπου τα μεγέθη συρρικνώνονται.




Έτσι, από το 2002, μετά την είσοδο της Ιρλανδίας στην  ευρωζώνη, ο κελτικός τίγρης κατέστη ετοιμοθάνατος, παρά το ότι η ιρλανδική οικονομία συνέχιζε να αναπτύσσεται, με χαμηλότερους ρυθμούς, όταν άρχισαν να γίνονται εμφανή τα δυσμενή αποτελέσματα του χωρισμού των επιχειρήσεων της, σε δύο κατηγορίες : στις ξένες επιτυχημένες πολυεθνικές, οι οποίες συνέχιζαν να απολαμβάνουν χαμηλή φορολόγηση, καθώς, επίσης, στις αδύναμες εγχώριες, οι οποίες επιβαρύνονταν, με περισσότερους φόρους.

Η μείωση των εξαγωγών, βέβαια, ισοσκελίστηκε, από την αύξηση της εσωτερικής κατανάλωσης, η οποία όμως βασίστηκε, στην ραγδαία άνοδο των τιμών των ακινήτων, στις φτηνές τραπεζικές πιστώσεις και στο υψηλότερο, κατά κεφαλήν, εισόδημα, το οποίο, όμως, οδήγησε, σε μεγάλες εισοδηματικές ανισορροπίες.

 Η Ιρλανδία, έτσι, υποχρεώθηκε να υπογράψει Μνημόνιο και να ενταχθεί, στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, παρά το ότι δεν είχε ανάγκη χρηματοδότησης των ελλειμμάτων του κράτους της. Παρ' όλ' αυτά, η χώρα, εντός του 2010, κατέστη αναξιόχρεη και βρέθηκε ενώπιον της αδυναμίας πληρωμής των υποχρεώσεων της, κάτι που οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές γνώριζαν, πολύ καλά, και αποτίμησαν το σχετικό ρίσκο, ανεβάζοντας, στα ύψη, τα επιτόκια του ιρλανδικού κρατικού δανεισμού, αποκαλύπτοντας, έτσι, την τεράστια κρίση του βορειοευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος.

Αυτό που συνέβη και το οποίο οδήγησε την Ιρλανδία στην κρίση και στο Μνημόνιο, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από την κατάρρευση του μοντέλου ανάπτυξης της χώρας, μια κατάρρευση, η οποία προέκυψε, συνδυάστηκε και ξετυλίχθηκε, λόγω της ένταξης της Ιρλανδίας, στην ευρωζώνη. 

Όπως και στην Ελλάδα, αλλά για διαφορετικούς λόγους, το ευρώ και η ζώνη του υπήρξαν η αιτία της καταστροφής, που υπέστησαν η ιρλανδική οικονομία και κοινωνία και φυσικά αυτό δεν θα παύσει να συμβαίνει, όσο η χώρα αυτή θα παραμένει στην ευρωζώνη και όσο η ευρωζώνη θα μένει μια νομισματική ένωση, χωρίς ομοσπονδιακή κρατική ολοκλήρωση. 

Αφορμή, για την ιρλανδική καταστροφή και την ένταξη της χώρας στο Μνημόνιο του 2010, υπήρξε το γεγονός της εγγύησης, την οποία έδωσε το 2008 η, τότε, κυβέρνηση, καλύπτοντας τις υποχρεώσεις των, αφανώς, χρεωκοπημένων ιρλανδικών τραπεζών, ύψους 350 δισ. €, υποχρεόνοντας, παράλληλα, τον πληθυσμό της χώρας, σε μία, άνευ προηγουμένου, δημοσιονομική προσαρμογή, από το 2009.

Η προσαρμογή αυτή οδήγησε την χώρα σε μία τρομακτική ύφεση, η οποία δεν ήλθε, φυσικά, μόνη.

Συνδυάστηκε, με την κλιμακούμενη ανεργία και εμβάθυνε την τραπεζική κρίση και μαζύ με αυτήν και την κρίση, στον χώρο της αγοράς των ακινήτων (αυτή η τελευταία δεν ήταν καθόλου ασήμαντη, στον βαθμό, που το 35% και πλέον των εσόδων του ιρλανδικού δημοσίου προέρχονται από τον κλάδο των κατασκευών και της οικοδομής, ο οποίος κλάδος έχει πλέον ολοκληρωτικά καταρρεύσει) 

Έτσι, η κατάρρευση των ιρλανδικών τραπεζών, το φθινόπωρο του 2011 και η εκτίναξη του ιρλανδικού δημοσιονομικού ελλείμματος, σε επίπεδα, άνω του 30% του ΑΕΠ της χώρας, υπήρξε μια, απολύτως, φυσιολογική εξέλιξη. Όπως και απολύτως, φυσιολογική υπήρξε και η προσφυγή του ιρλανδικού κράτους, στον Μηχανισμό στήριξης της ευρωζώνης και η συνακόλουθη υπογραφή του σχετικού Μνημονίου, το οποίο λήγει, στα μέσα του ερχόμενου Δεκεμβρίου.    



Ως εκ τούτου, ο παλαιός κελτικός τίγρης, αποδείχτηκε (εξ αιτίας της άφρονος στρατηγικής επιλογής, την οποία έκανε η ανόητη εντόπια ελίτ, αποφασίζοντας και πραγματοποιώντας την ένταξη της Ιρλανδίας, στην ευρωζώνη, καθώς και εξ αιτίας της τραπεζικής φούσκας, στην οποία οδηγήθηκε) ότι δεν ήταν, τίποτε περισσότερο, από ένα αδύναμο γατάκι. Η Ιρλανδία αφέθηκε στην κακή της τύχη, αφού, προηγουμένως, υπέστη μια τεράστια λεηλασία από τις πολυεθνικές επιχειρήσεις, στις οποίες η εντόπια ελίτ εμπιστεύθηκε την ανάπτυξη της χώρας. Οι εταιρίες αυτές δεν έκαναν τίποτε περισσότερο, από το να αφήσουν πίσω τους μια καμένη γη.

       

Όμως, μπορεί οι εταιρίες αυτές να άφησαν, πίσω τους, καμένη γη, αλλά, όσο το ευρώ παραμένει ένα σκληρό νόμισμα και όσο η ευρωζώνη δεν αντικαθίσταται, από ένα ομοσπονδιακό κρατικό σχήμα, ή, όσο η Ιρλανδία μένει μέσα στην ευρωζώνη και δεν επιστρέφει, στο τοπικό της νόμισμα και στην άσκηση δικής της νομισματικής και οικονομικής πολιτικής, ο ιρλανδικός πληθυσμός θα υφίσταται, διαρκώς και χωρίς τέρμα, τα αποτελέσματα αυτής της καταστροφής, εις το πολλαπλάσιο.

Και η καταστροφή αυτή, όχι μόνον δεν έχει λήξει, αλλά συνεχίζεται και θα συνεχίζεται ακάθεκτη...


Σχόλια

Ο χρήστης Perastikos είπε…
Πολύ ενδιαφέρον άρθρο περί Ιρλανδίας.
Προσωπικά θα έβρισκα ωφέλιμη τη συμμετοχή σε κάποιο φόρουμ,π.χ. το capital.gr ώστε να διαβάζονται αυτές οι απόψεις περισσότερο μιας και είναι ουσιαστικές και τονίζουν δομικά προβλήματα και όχι σε μια επικρατούσα(;) αντίληψη περί "καλών" και "κακών" αντίληψη ή ό,τι για όλα φταίμε εμείς και όχι το ευρώ.
Ο χρήστης Perastikos είπε…
http://www.capital.gr/gmessages/showTopic.asp?id=4088829&pg=20&OrderDir=
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Ενα ομοσπονδιακό κρατικό σχήμα θα οδηγούσε σε ακόμα χειρότερες καταστάσεις για τις περιφερειακές μικρού μεγέθους οικονομίες όπως η Ιρλανδία και η Ελλάδα. Θα χανόταν οριστικά και η εθνική και λαικη κυριαρχία. Θα είχαμε ενα Ευρωπαικό ομοσπονδιακό γραφειοκρατικο συγκεντρωτικο υπερκράτος-εκτρωμα με δικτατορικες εξουσιες τυπου ΕΣΣΔ οπου μια μικρη καστα μη-εκλεγμενων ευρωγραφειοκρατων θα αποφασιζε και θα διεταζε προωθωντας πολιτικες υπερ των πολυεθνικων και των ελιτ .

Πέρα απο το ευρω, το κυριο πρόβλημα είναι και η Ε.Ε.

Και μονη λυση πλεον ειναι η ταυτοχρονη εξοδος απο Ε.Ε-ευρω. Η Ε.Ε ειναι στην ουσια η θεσμοποιηση της νεοφιλελευθερης παγκοσμιοποιησης οπως οι "4 ελευθεριες", το Μααστριχτ και πολλα αλλα.

Χωρίς έξοδο απο την Ε.Ε ειναι αδύνατο να ξεφύγεις απο την μνημονιακη επιτήρηση και ολα αυτα τα αθλια και καταστροφικα που υποχρεωνει η Ε.Ε να εφαρμοζουν τα κρατη μελη.
Στο υπαρχων πλαισιο ειναι αδυνατη η οικονομικη ανακαμψη.
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Είναι πολύ - μα πολύ - μακριά η Ομοσπονδία, στην Ευρώπη και ειδικά στον χώρο της νομισματικής ζώνης του ευρώ. Ουδείς την επιθυμεί, πραγματικά. Οπότε, η όλη κουβέντα γίνεται χωρίς πραγματικό περιεχόμενο.

Όταν λέω, λοιπόν, ότι η ευρωπαϊκή ομοσπονδιακή κρατική ενότητα θα αποτελέσει λύση, δεν σημαίνει ότι μια τέτοια προοπτική επίκειται. Κάθε άλλο.

Οι ευρωπαϊκές ελίτ φαίνεται ότι ουδέν εδιδάχθησαν, από την Ιστορία της ηπείρου, στην οποία ζουν. Επιμένουν να λειτουργούν, εθνικιστικά και πολυδιασπαστικά. Και αυτό είναι, που έχει οδηγήσει, στην παρούσα αποδομητική κρίση της ευρωζώνης.

Κατά τα άλλα, οι κίνδυνοι που επισημαίνεις είναι υπαρκτοί. Υπαρκτότατοι, Και τούτο, επειδή η ομοσπονδιακή λύση στην Ευρώπη θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια αυταρχική και αντιδημοκρατική λύση.

Αλλά αυτό δεν είναι δεδομένο. Είναι ένα στοίχημα.

Αυτό το στοίχημα είναι που - ανάμεσα, στα πολλά άλλα - παίζεται και θα παιχθεί στον βιολογικό κύκλο ζωής των μελλουσών γενεών των πληθυσμών της Ευρώπης.

Κάτω από το φως αυτών των διαπιστώσεων, προφανώς, η κρατική ενοποίηση της Ευρώπης (αν ποτέ υπάρξει και η οποία δεν είναι η πιο πιθανή λύση, διότι, επαναλαμβάνω ότι πιθανότερη είναι μια αποδόμηση των κοινών ευρωπαϊκών θεσμών, ή στην καλύτερη περίπτωση - η οποία είναι και η πιο δύσκολη - η στασιμότητά τους, σε ένα παρεμφερές, με το τωρινό τους status) μπορεί να εξελιχθεί, σε μια σύγχρονη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Δεν είναι αυτή η ευρωπαϊκή ενοποίηση, που με ενδιαφέρει. Δεν είναι αυτή η ευρωπαϊκή ενοποίηση, που επιθυμώ.

Και φυσικά, σε μια τέτοια ενοποίηση αντιτίθεμαι..
Ο χρήστης Perastikos είπε…
Στον παρακάτω σύνδεσμο η ενδιαφέρουσα άποψη του Βαρουφάκη.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.kosmos&id=29714
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Τα όσα λέει ο Γιάννης Βαρουφάκης αποτελούν μια παρεμφερή ανάλυση των πραγματικών δεδομένων της ιρλανδικής οικονομίας.

Η πραγματικότητα δεν αλλάζει, όσο και αν οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές δίνουν (επί του παρόντος) βάση, στις άτυπες δεσμεύσεις του Μάριο Ντράγκι και της Ε.Κ.Τ., αφού τα επιτόκια δανεισμού του ιρλανδικού δημοσίου παραμένουν, για ττην πραγματικότητα της ιρλανδικής οικονομίας, πολύ υψηλά.

Με δεδομένη την πρακτική των πολυεθνικών εταιριών [όπως η Google, που εμφανίζει τα γενικά έσοδά της, ως έσοδα της θυγατρικής Google, στην Ιρλανδία και η οποία θυγατρική εμφανίζει ότι εξάγει, από την Ιρλανδία, τις υπηρεσίες της εταιρίας, στον πλανήτη, προκειμένου να εκμεταλλευθεί την νομοθεσία της Ιρλανδίας, με διάφορες χώρες χαμηλής, ή/και ανύπαρκτης εταιρικής φορολόγησης και η οποία νομοθεσία επιτρέπει σε εταιρείες, με έδρα την Ιρλανδία, να πληρώνουν εταιρικούς φόρους στις χώρερς αυτές (και ουσιαστικά, να μην πληρώνουν φόρους, αφού εκεί καταβάλουν φόρο - και αν καταβάλουν -, μόνον, τα φυσικά πρόσωπα και όχι οι εταιρείες)], η φορολογική βάση, στην χώρα είναι μικρή και σαθρή, αφού η ύφεση στην πραγματική - δηλαδή στην εγχώρια - οικονομία, συνεχίζεται.

Έτσι, η Ιρλανδία θα παραμείνει, ουσιαστικά, πτωχευμένη, το δημόσιο χρέος της θα επιδεινωθεί, δραματικά και φυσικά, αυτό το χρέος θα κληθούν να το χρηματοδοτήσουν οι αγορές, οι οποίες, βέβαια, θα το κάνουν, μέχρις ενός ορίου.

Από εκεί και πέρα, είναι που θα δοκιμασθεί, στην πράξη, η άτυπη δέσμευση του Ντράγκι και των Γερμανών, για πλήρη στήριξη της Ιρλανδίας, μέσω του προγράμματος ΟΜΤ, με την αγορά κρατικών ομολόγων από την Ε.Κ.Τ.

Και παρά τα όσα λέγονται, η Γερμανία δεν μπορεί, δεν επιθυμεί και δεν είναι διατεθειμένη να αποδεχθεί, στο προβλεπτό μέλλον, μια τέτοια πολιτική ανοικτών αγορών, από την Ε.Κ.Τ., η οποία θα μετακυλίσει το κόστος του ιρλανδικού δημόσιου χρέους στο γερμανικό κράτος και στην γερμανική οικονομία. Ούτε και είναι διατεθειμένη να αποδεχθεί ένα κούρεμα του χρέους αυτού, αφού - αν το κάνει για την Ιρλανδία - θα υποχρεωθεί να το δεχθεί και να το κάνει και στις άλλες χώρες της ευρωζώνης, που είναι υπερχρεωμένες. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που η ίδια η Γερμανία είναι υπερχρεωμένη...
Ο χρήστης Perastikos είπε…
Kαι η άποψη του Γιώργου Καισάριου
http://www.capital.gr/gmessages/showTopic.asp?id=4106523&nid=1919186

Εχέτε ακούσει κάτι για ένα ομόλογο της Ιρλανδίας που λήγει το 2156;
Αναφέρεται και σε αυτο το ενδιαφέρον άρθρο
http://www.techiechan.com/?p=2079
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Το πρόβλημα, με τον Καισάριο είναι ότι έχει μπερδέψει τα πράγματα.

Για περισσότερα, με τις ευρωσυνθήκες, το ευρώ και το seigniorage, όπως, επίσης και με το τί έκανε η Ιρλανδία, με την έγκριση της Ε.Κ.Τ., δες :

1) "ΕΚΛΟΓΕΣ 4/10/2009 - ΠΑΣΟΚ : ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΗΤΤΑ ΣΤΟΝ ΘΡΙΑΜΒΟ με τον ίδιο αριθμό ψήφων, που είχε και στις εκλογές του 2004! (Ή ΠΩΣ Η ΝΔ ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2009/10/4102009-2004.html

2) "Η σύγχρονη χρηματοπιστωτική τοκογλυφία, μέσω της δημιουργίας του Fiat Money, το ελληνικό δημόσιο χρέος και οι εξωσυμβατικές λύσεις για την αντιμετώπισή του. (Θαρσείν χρη. Καιρός είναι να τυπώσουμε ευρώ)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/03/fiat-money.html

3) "Ευρώ ή δραχμή; Οι αιτίες της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη και το κυριαρχικό δικαίωμα των κρατών για κοπή νομίσματος (seigniorage). Καιρός να τυπώσουμε ευρώ" http://tassosanastassopoulos.blogspot.gr/2012/05/seigniorage.html


Η ουσία της υπόθεσης είναι ότι η Ε.Κ.Τ. και η Γερμανία, άτυπα, λένε ότι θα στηρίξουν το ιρλανδικό δημόσιο, με το πρόγραμμα ΟΜΤ, εάν χρειασθεί και οι αγορές ομολόγων έχουν κατεβάσει τα διαφορικά επιτόκια του ιρλανδικού δημόσιου δανεισμού - κρατώντας τα, όμως πανάκριβα, για την Ιρλανδία, αναμένοντας να δουν αν η Ε.Κ.Τ. και η Γερμανία εννοούν όσα λένε.

Όπως έχω πεί, ούτε η Ε.Κ.Τ., ούτε η Γερμανία, είναι διατεθειμένες να πράξουν όσα λένε, σε μακροπρόθεσμη βάση. Και αυτό οι αγορές το υποψιάζονται. Και γι' αυτό κρατούν σε τέτοια ύψη τα ομόλογα του ιρλανδικού δημόσιου δανεισμού. Καταλαβαίνουν ότι η δέσμευση αυτή, που (όπως είπα, είναι άτυπη), έχει όρια. Δεν είναι λευκή επιταγή. Η Ιρλανδία αντιμετωπίζει ζήτημα εξόδου από την ευρωζώνη, αν υπερβεί αυτό το όριο.

Για την Ελλάδα, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Με επιτόκια δανεισμού, στο 8,9%, για τα δεκαετή ομόλογα, δεν υπάρχει κανένα όριο, καμμία δέσμευση και η χώρα μας αντιμετωπίζει ένα διαρκώς άμεσο ζήτημα εξόδου από την ευρωζώνη.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

21/5/2023 : Ολέθρια συντριβή - στα όρια της διάλυσης - του ΣΥΡΙΖΑ, (με 20,07%), όπου πέφτει η αυλαία, με την πληρωμή του λογαριασμού της σύγχρονης “Συμφωνίας της Βάρκιζας” του καλοκαιριού του 2015. Τεράστια η προσωπική νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας, με 40,78%, (ΠΑΣΟΚ 11,53%, ΚΚΕ 7,20%, Ελληνική Λύση 4,46%, ΝΙΚΗ 2,93%, Πλεύση Ελευθερίας 2,87%, ΜΕΡΑ25 2,59%), ακριβώς, επειδή στερούντο αντιπάλου. (Και φυσικά, οι δημοσκοπήσεις, πήγαν όλες, στα σκουπίδια).

Μιλώντας, για “το στάδιο, στο οποίο δεν θα χρειάζεται να υπάρχουν αφεντικά και δούλοι, επειδή οι σαΐτες θα υφαίνουν μόνες τους”. Από αυτόν τον ορισμό του Αριστοτέλη, για το καθεστώς της ελεύθερης κοινωνίας (που νοείται ως αναρχική/αντιεξουσιαστική), στον μουτουαλισμό του Pierre-Joseph Proudhon και από την δραστική μείωση του χρόνου εργασίας, που περίμενε ο John Maynard Keynes, στο σήμερα και στους μελλοντικούς καιρούς).

Βουλευτικές εκλογές 25/6/2023 : Ο Αλέξης Τσίπρας, που, στις 8/6/2016, πούλησε, στον Λάτση, την έκταση στο Ελληνικό, με 92 € το τμ, ενώ το 2014 έλεγε ότι “αν υπογράψω ιδιωτικοποιήσεις στο Ελληνικό, τότε καλύτερα να ψηφίσετε Σαμάρα”, δεν δικαιούνται αυτός και η ηγετική ομάδα του ψευδεπώνυμου ΣΥΡΙΖΑ να ομιλούν, για την τωρινή εκλογική καταστροφή του κόμματος, που, φυσικά, πρόκειται να έχει και συνέχεια…