12/2010 - 12/2012 : Το οδοιπορικό και η περιπλάνηση της ευρωζώνης προς το αδιέξοδο. (Η ελληνική κρίση, τα ευρωομόλογα και η αναπόφευκτη επιλογή ανάμεσα στην ευρωπαϊκή ομοσπονδιοποίηση, ή στην διάλυση).

 
Η αντιπαλότητα για τα ευρωομόλογα καλά κρατεί, ήδη από την έναρξη της κρίσης της ευρωζώνης, που εκφράστηκε ως ελληνική δημοσιονομική κρίση και κρίση δανεισμού στα τέλη του 2009 και στις αρχές του 2010. Η Γερμανία αρνείται, σταθερά και επίμονα, την θέσπισή τους επικαλούμενη την αύξηση του κόστους του γερμανικού δανεισμού και τις δημοσιονομικές αποκλίσεις ανάμεσα στα μέλη της ευρωζώνης. Στην πραγματικότητα, αυτό που θέλει να αποφύγει είναι την συμμετοχή της στο κόστος που συνεπάγεται η επάνοδος της ολικής ζήτησης στην ευρωζώνη, μέσα από την ενίσχυση των χωρών που βρίσκονται σε κρίση, σε τέτοια μεγέθη, τα οποία θα επαναφέρουν σε τροχιά ανάπτυξης τις χώρες αυτές και την ευρωζώνη, ως σύνολο. Από κοντά, σύμμαχό τους οι φρίτσηδες έχουν την Ε.Κ.Τ., η οποία αντιτάσσεται σε μια προοπτική εφαρμογής των προτάσεων για την θέσπιση των ευρωομολόγων επειδή αυτά οδηγούν σε μια πολιτική, η οποία υπονομεύει το ευρώ ως σκληρό νόμισμα και επαναφέρει, από την πίσω πόρτα, την άσκηση της νομισματικής και της δημοσιονομικής πολιτικής στις πολιτικές  και οικονομικές ελίτ των κρατών της ευρωζώνης, αποσπώντας ένα σημαντικό μέρος των πολιτικών αυτών από την εξουσία της γραφειοκρατίας της μπατιροτραπεζοκρατίας της Ε.Κ.Τ.  


Τα κείμενα, που ακολουθούν, γράφτηκαν από τις 8/12/2010, έως τις 10/10/2011  και διατηρούν ατόφια της αξία τους, καθώς οι επακολουθήσασες εξελίξεις επιβεβαιώνουν, στον μέγιστο βαθμό το περιεχόμενό τους, αφού, ήδη, ολοένα και περισσότερο έντονα, συζητείται και δημοσίως, η επάνοδος της χώρας στην δραχμή, εν όψει της σχεδιασθείσας και υλοποιούμενης (από την γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ και τους ευρωζωνίτες) "ελεγχόμενης" - από τους δανειστές και υπέρ των συμφερόντων τους - πτώχευσης της Ελλάδας, η οποία, προφανώς, στρέφεται εις βάρος των συμφερόντων της χώρας και μεταβιβάζει την κυριότητα, ή την διαχείριση του συνόλου της ελληνικής δημόσιας περιουσίας, σε έναν μηχανισμό, που βρίσκεται, εκτός της ελληνικής επικράτειας και ο οποίος ελέγχεται από τους δανειστές, που θα αγοράσουν και θα πωλήσουν την περιουσία αυτή, όσο και όπου θέλουν. (Αυτό φυσικά σημαίνει ότι θα ακολουθηθεί το μοντέλο εκποίησης των περιουσιακών στοιχείων του πρώην ανατολικογερμανικού κράτους, μετά την γερμανική ενοποίηση και αυτό μάλιστα στις παρούσες συνθήκες έντονης ύφεσης/κρίσης, που διέρχεται η Ελλάδα και όχι στις συνθήκες ανάπτυξης, που επικρατούσαν στο σύνολο της γερμανικής οικονομίας κατά τις δύο δεκαετίες που ακολούθησαν την γερμανική ενοποίηση).   


Ας δούμε τα κείμενα, για τα οποία έκανα λόγο και τα οποία δημοσιεύτηκαν στο e-rooster, ως σχόλια στο άρθρο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου, με τίτλο : "Καθαρές κουβέντες για την οικονομία"  http://e-rooster.gr/01/2010/2106 :  

 

 

Σχέδια επί σχεδίων, πριν κατασταλάξουν στο δεύτερο Μνημόνιο του Φεβρουαρίου του 2012 τκαι στην αναθεώρησή του τον Δεκέμβριο του 2012. Στην ουσία επιχειρούν την νεκρανάσταση του Μνημονίου, το οποίο κατέστησαν νεκρό οι περυσινές βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012 και της 17/6/2012.



 

 

Σχεδίων επί σχεδίων, συνέχεια. Μετά την πλήρη αποτυχία του πρώτου Μνημονίου, έρχεται η σειρά του σχεδιασμού του PSI, ως ενός μηχανισμού ελεγχόμενης πτώχευσης της ελληνικής οικονομίας, εντός ευρώ. Ο όλος σχεδιασμός αποδεικνύεται, too little, too late. Το ελληνικό δημόσιο χρέος παρέμεινε αβάστακτο και μη διατηρήσιμο και μετά από το PSI του Μαρτίου του 2012. Και παραμένει, επίσης, το ίδιο αβάστακτο και μη διατηρήσιμο και μετά από την πρόσφατη νέα χρεωκοπία της χώρας, μέσα από την διαδικασία της "επαναγοράς ομολόγων"...  




http://e-rooster.gr/01/2010/2106#comment-133297  (8/12/2010) :

 

Το ζητούμενο, αγαπητέ Σπυρίδωνα, δεν είναι το αν κάποιος είναι οπαδός της δραχμής, ή του ευρώ. 

Το ζητούμενο είναι η αντιμετώπιση της οξείας ύφεσης, την οποία διέρχεται σήμερα η ελληνική οικονομία, η οποία θα μεταπέσει σε χρόνια κρίση, αφού οι πολιτικοί μας ταγοί κατάφεραν να ανοίξουν τους ασκούς του Αιόλου στην Ελλάδα και την ευρωζώνη, αχρείαστα και πολύ νωρίτερα (και με μια τεράστια και αχρείαστη ένταση) από ότι θα συνέβαινε με την βραδυφλεγή ωρολογιακή βόμβα της τεράστιας φούσκας του ιρλανδικού τραπεζικού συστήματος, που ουσιαστικά κατάπιε σαν μαύρη τρύπα το ιρλανδικό κράτος – και η οποία ωρολογιακή βόμβα, με τους κατάλληλους χειρισμούς, θα μπορούσε να είχε απασφαλισθεί.

 

Ο ΓΑΠ, λοιπόν, κατάφερε να μετατρέψει το οξύ ελληνικό δημοσιονομικό πρόβλημα, σε οξύτατη κρίση χρέους και χρόνια αδυναμία δανεισμού, συνεπικουρούμενος από τις ανοησίες του Ζαν-Κλωντ Τρισέ, με τους χειρισμούς του τον Οκτώβριο – Νοέμβριο του 2009, ως προς την μη αναγνωρισιμότητα των ελληνικών ομολόγων, από την Ε.Κ.Τ., ως μέσων πληρωμών, μετά την 31/12/2010 και τον δογματισμό του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού, που, μένοντας στις διατάξεις των Συμφώνων Μάαστριχτ-Λισσαβώνας, αρνήθηκαν, επί μακρόν, το ελληνικό bail out, ενσπείρωντας τον φόβο στους διεθνείς γραφειοκρατικούς θεσμικούς επενδυτές ότι η άτυπη πεποίθησή τους, που συνοψίζονταν στο ότι τα λοιπά κράτη της ευρωζώνης και η Ε.Κ.Τ. εγγυώντο για τα δημόσια χρέη του καθενός κράτους ξεχωριστά, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια αυταπάτη (ή για την ακρίβεια, μια απάτη) η οποία – ατύπως, αλλά ουσιαστικά – είχε καλλιεργηθεί από τους ευρωζωνίτες.

 

Ο πίνακας με τα ποσοστά των δημοσιονομικών ελλειμμάτων των κρατών της ευρωζώνης, κατά το έτος 2010, δείχνει την απύθμενη βλακεία της κυβέρνησης του ΓΑΠ, που με την επιπόλαιη και για μικροκομματικούς λόγους, ανακοίνωση του ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος τον Οκτώβριο του 2009, το οποίο η δία παραφούσκωσε, έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα για την κρίση της ευρωζώνης και οδήγησε την Ελλάδα στην χρεωκοπία και στην μετατροπή της σε μια αποικία χρέους, υπό ένα καθεστώς πεονίας, το οποίο μετέτρεψε τον πληθυσμό της χώρας, σε ένα σύνολο σύγχρονων δουλοπάροικων, που τελεί, υπό την άμεση εξουσία των τοκογλύφων δανειστών της χώρας.

Έτσι το ελληνικό δημόσιο οδηγήθηκε στην ουσιαστική χρεωκοπία (αν και οι ευρωζωνίτες δεν επέτρεψαν την επίσημη χρεωκοπία – δηλαδή την ανοικτή πτώχευση, ή την στάση πληρωμών – του ελληνικού κράτους, με το μίζερο bail out που, με το στανιό, δέχτηκαν οι γερμανικές πολιτικές και χρηματοπιστωτικές ελίτ), αφού το κρατικό χρέος της χώρας μας, όντας στα επίπεδα του 150%, δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί, υπό οποιοδήποτε σενάριο, αφού το νόμισμα της χώρας μας (το ευρώ) ουσιαστικά είναι ένα ξένο νόμισμα, μη δυνάμενο να πληθωρίσει το δημόσιο χρέος της χώρας, διότι η έκδοσή του και ο όγκος της κυκλοφορίας του δεν ελέγχεται από την ελληνική κυβέρνηση και η τράπεζα που το εκδίδει (η Ε.Κ.Τ.) είναι μια ξένη τράπεζα, η οποία είναι ουσιαστικά αδέσποτη, μη υπαγόμενη στην δικαιοδοσία του ελληνικού κράτους, ούτε και οποιουδήποτε άλλου κράτους της ευρωζώνης – αν και έχει εκλεκτικές συγγένειες με την γερμανική και εν μέρει την γαλλική πολιτική ελίτ.

  

Με αυτόν τον τρόπο, το ελληνικό δημόσιο χρέος κατέστη εξωτερικό χρέος. Και γι’ αυτόν τον λόγο οδήγησε το ελληνικό δημόσιο στην χρεωκοπία, διότι, πάντοτε, είναι το εξωτερικό δημόσιο χρέος (σε συνδυασμό με το ακριβό νόμισμα, που υποβαθμίζει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, στερώντας την από το αναγκαίο ξένο συνάλλαγμα), που οδηγεί τις χώρες σε χρεωκοπία. Και τώρα, μαζύ με το ελληνικό δημόσιο, οδηγεί στην χρεωκοπία και την ελληνική οικονομία στο σύνολό της.

Αυτό που πρέπει να επισημανθεί , εδώ, είναι ότι κυρίαρχη σημασία έχει το συγκεκριμένο νόμισμα στο οποίο πρέπει να πληρωθεί το δημόσιο χρέος. Έτσι στις χώρες που ασκούν το seigniorage το δημόσιο χρέος διακρίνεται σε εξωτερικό και εσωτερικό δημόσιο χρέος. Το πρώτο συνολικοποιείται και προσδιορίζεται από το σύνολο των χρεών του κράτους, τα οποία είναι πληρωτέα σε ξένο νόμισμα και είναι μέρος του συνολικού χρέους, ενώ τοο εσωτερικό δημόσιο χρέος είναι εκφρασμένο σε τοπικό νόμισμα. Στις περιπτώσεις αυτές ο δείκτης του συνολικού εξωτερικού χρέους είναι πολύ πιο σημαντικός από το δημόσιο χρέος. Το εξωτερικό χρέος είναι το σύνολο των χρεών του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα πληρωτέο σε ιδιώτες (αλλά και σε άλλα κράτη) που βρίσκονται εκτός της χώρας και συνήθως το μεγαλύτερο μέρος του χρέους αυτού είναι πληρωτέο σε ξένο νόμισμα (δολάριο, ευρώ, γεν κλπ). Ο δείκτης αυτός έχει αξία, διότι προσδιορίζει το χρέος που πρέπει να πληρωθεί σε διεθνές συνάλλαγμα και φυσικά το δημόσιο χρέος είναι διαχειρίσιμο όταν το μεγαλύτερο μέρος του είναι εσωτερικό δημόσιο χρέος και είναι πληρωτέο στο τοπικό νόμισμα της χώρας. Στις χώρες της ευρωζώνης το δημόσιο χρέος είναι εκφρασμένο σε ευρώ και έχει κλασική συμπεριφορά εξωτερικού δημόσιου χρέους και τούτο διότι τα κράτη της ευρωζώνης δεν έχουν το δικαίωμα να τυπώσουν ευρώ, διότι η νομισματική πολιτική καθορίζεται από την Ε.Κ.Τ. και δεν αδυνατούν να πουλήσουν τα κρατικά τους ομόλογα απευθείας στην Ε.Κ.Τ. με εξαίρεση τις εντελώς πρόσφατες περιπτώσεις της Ιταλίας και της Ισπανίας, μια εξαίρεση, που επιτεύχθηκε χάρη στην πεισματώδη αντίσταση της ιταλικής και της ισπανικής ελίτ, που αρνήθηκαν να υποδουλώσουν τις χώρες και τις κοινωνίες τους, σε νεοαποικιακές  μνημονιακές συμβάσεις (σε αντίθεση με την ελληνική η οποία προθύμως και άνευ αντιλογίας, υπέταξε την χώρα και τον πληθυσμό της στο μνημονιακό καθεστώς πεονίας) και η οποία εξαίρεση σταμάτησε, μεν, την κατρακύλα της ευρωζώνης προς την διάλυση, χωρίς, όμως, να την βγάλει από τα αδιέξοδα. Πάντως, κατά την συνήθη διαδικασία, οι χώρες της ευρωζώνης είναι υποχρεωμένες, προκειμένου να μπορέσουν να χρηματοδοτήσουν τις ανάγκες τους, σε ευρώ, να εκδώσουν κρατικά ομόλογα και κατόπιν να τα πουλήσουν στις τράπεζες, δηλαδή στην δευτερογενή αγορά, όπου κατοικοεδρεύουν οι διεθνείς αγορές παραγώγων. Εφόσον η αποπληρωμή του δημοσίου χρέους δεν μπορεί να γίνει άμεσα μέσω της άσκησης του seigniorage και της κρατικής εκτύπωσης ευρώ, ή έμμεσα, μέσω της έκδοσης κρατικών ομολόγων, με υποχρεωτική αγορά τους από το ευρωζωνικό τραπεζικό σύστημα, το δημόσιο χρέος έχει τα χαρακτηριστικά του εξωτερικού χρέους. Η σχέση εξωτερικού χρέους, δημοσίου χρέους και ΑΕΠ δείχνει ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε και μπορούσε να μην είναι εκείνη η χώρα, στην οποία θα έσκαγε η βόμβα της κρίσης χρέους, με συνέπεια την υπαγωγή της στο Μνημόνιο και στον "μηχανισμό στήριξης", δηλαδή στην ουσιαστική αποικιοποίησή της.

 


(Θα θυμήσω, εδώ, ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος, επί δραχμής, ήταν από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, πολύ πάνω από το 100% του ΑΕΠ της χώρας, αλλά ήταν πλήρως διαχειρίσιμο και εξυπηρετίσιμο από την Τράπεζα της Ελλάδος, διότι ήταν, κατά βάση, εσωτερικό χρέος της χώρας, σε ποσοστό άνω του 85%. Με αυτήν την ποσοστιαία αναλογία στην σύνθεσή του, ουδέποτε θα μπορούσε να οδηγήσει την χώρα και την ελληνική οικονομία στην χρεωκοπία, αφού η Τράπεζα της Ελλάδος, που ήταν υπό ελληνικό έλεγχο τότε, εξυπηρετούσε τις δανειακές ανάγκες της χώρας, με την έκδοση και την κυκλοφορία του νομίσματος (δραχμή), κάτι που τώρα αδυνατεί να πράξει, αφού το ευρώ εκδίδεται και ελέγχεται από άλλους. Αυτή είναι η ουσία της όλης υπόθεσης και το τεράστιο έγκλημα του «κυρίου καθηγητή» και της αμαθούς και ανίκανης παρέας του, που ενέταξαν την χώρα στην ευρωζώνη, χωρίς να πληρούνται τα απαραίτητα κριτήρια και – το κυριώτερο – χωρίς να υπάρχουν τα αναγκαία αντισταθμίσματα και η ανάλογη προστασία της οικονομίας της χώρας από την παραχώρηση του εκδοτικού δικαιώματος του νομίσματος της χώρας στην γραφειοκρατία των Βρυξελλών και της Φραγκφούρτης, ενώ από την άλλη πλευρά, η ελληνική ιδιωτική οικονομία έχασε το 25 με 30% της εξωτερικής της ανταγωνιστικότητας, χωρίς την δυνατότητα προστασίας της, με τους ανάλογους νομισματικούς και δασμολογικούς χειρισμούς).


 

 Το ελληνικό δημόσιο χρέος είχε καταστεί μη διαχειρίσιμο στα πλαίσια της ευρωζώνης και της Συνθήκης του Μάαστριχτ, ήδη, από το 1987 (και ακόμη πιο πριν). Από το 1993, είχε ξεπεράσει, κατά πολύ το 100% του ΑΕΠ, φθάνοντας στο 111,6%, για να καταστεί πλήρως απαγορευτικό με την Συνθήκη της Λισαβώνας, που απαγόρευσε την διάσωση από την χρεωκοπία οποιουδήποτε κράτους της ευρωζώνης. Η έλευση της διεθνούς ύφεσης του 2008 και η εσωτερίκευσή της στην χαοτική ευρωζώνη αποκάλυψε το απίστευτο μέγεθος της στρτατηγικήςε ηλιθιότητας και του βλακώδους των επιλογών των "εκσυγχρονιστών" του Κώστα Σημίτη και της ανόητης "ευρωπαϊστικής" ελίτ, που, δια της εντάξεως της Ελλάδας στην ευρωζώνη, κρέμασαν την χώρα και την οδήγησαν στην χρεωκοπία.



Η έλευση της ύφεσης του 2008 και η εσωτερίκευσή της στην Ελλάδα και την ευρωζώνη το 2009, μαζύ με τους ερασιτεχνικούς χειρισμούς των ΓΑΠ – Τρισέ – Μέρκελ και (κυρίως) λόγω της χαώδους θεσμικής ανεπάρκειας που επικρατεί στην ευρωζώνη, αφού αυτή δεν έχει μετατραπεί σε ομοσπονδιακή κρατική ενότητα, ανάλογη με αυτήν των Η.Π.Α., έφερε στην επιφάνεια, μέσω της κρίσης του ευρωπαϊκού δημόσιου χρέους (θυμίζω ότι αυτό φθάνει, γοργά, στα επίπεδα του 90% του ευρωζωνικού ΑΕΠ και το 2014 θα ξεπεράσει το 115%), έφερε στην επιφάνεια την ουσιαστική ελληνική χρεωκοπία, η οποία μετεξελίσσεται σε χρεωκοπία των κρατών της ευρωζώνης, αφού το ακριβό ευρώ των γερμανικών ελίτ θα καταπιεί, σαν μαύρη τρύπα, όλες τις οικονομίες της ευρωζώνης και – στο τέλος της διαδικασίας – την ίδια την Γερμανία, η οποία ναι μεν κάθεται στο πολυτελές ρετιρέ του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, αλλά ακριβώς επειδή αυτό είναι σαθρό, θα υποστεί και αυτή τα καταστροφικά αποτελέσματα της πολιτικής της (εκτός και αν την αλλάξει). 

 

Από εδώ και πέρα, αγαπητέ Σπύρο, δεν είναι οι όποιες προτιμήσεις του οποιουδήποτε που θα καθορίσουν την επιστροφή της χώρας στην δραχμή, ή την παραμονή της στο ευρώ. Δεν είναι θέμα γούστου, διότι είναι οι γερμανικές ελίτ και η στάση τους, απέναντι στις λοιπές χώρες της ευρωζώνης και στην ίδια την ευρωζώνη, που θα προσδιορίσουν το τι μέλλει γενέσθαι. 

 

Αν συνεχίσουν στον δρόμο, που τώρα βαδίζουν, η ευρωζώνη θα έχει την τύχη της «Ε.Σ.Σ.Δ.» – και δεν θα φταίνε οι Αμερικανοί, γι’ αυτήν την εξέλιξη, όπως θέλει να διαδίδει η τρέχουσα συνομωσιολογία των ημερών. 

Οι Αμερικανοί έκαναν ό,τι μπορούσαν για να συνετίσουν τους Ευρωπαίους, αρχής γενομένης τον Μάϊο του 2010, στην ένταση της ελληνικής κρίσης, όταν ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, με συνεχή τηλεφωνήματα στην Μέρκελ την υποχρέωσε να δεχθεί το ελληνικό bail out και στην συνέχεια την δημιουργία του δεύτερου ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης των 750 δισ. €, στον οποίο θα μπει τώρα η Ιρλανδία (μετά από σκληρή και ουσιαστική διαπραγμάτευση και με εθνικές εκλογές, που βάζουν και τον ιρλανδικό λαό, μέσα στο παιχνίδι και ως προς το ύψος του επιτοκίου, αλλά και ως προς την σύναψη της ίδιας της συμφωνίας, για το ιρλανδικό Μνημόνιο και όχι με ψηλά τα χέρια και άνευ διαπραγμάτευσης, όπως ουσιαστικά έγινε στην περίπτωση της Ελλάδας, λόγω της ψοφοδεούς στάσης της κυβέρνησης του ΓΑΠ. Θυμίζω, επίσης, ότι η καταρρέουσα κυβέρνηση Κόουεν πέτυχε να πάρει ένα δάνειο της τάξης των 85 δισ. €, που αντιστοιχεί, περίπου, στο 60% του ιρλανδικού ΑΕΠ, ενώ το ελληνικό των 110 δισ. €, αντιστοιχεί στο 47% του ελληνικού ΑΕΠ, με περίοδο χάριτος/αποπληρωμής 4+7=11 έτη, έναντι 3+2=5 έτη για την Ελλάδα, με τετραετή έκταση των μέτρων, έναντι 3 για την Ελλάδα και με διάσωση της χαμηλής φορολογίας του 12%, παρά τις επίμονες απαιτήσεις των Γερμανών και των Γάλλων πολιτικών και των πιστωτών της Ιρλανδίας και της τρόϊκας των εκπροσώπων τους, έναντι της συνεχούς και αναποτελεσματικής υψηλής φορολογίας, που επέβαλε το «ελληνικό» Μνημόνιο).

 

Από εκεί και πέρα, η επιστροφή στην δραχμή, υπό αυτές τις προϋποθέσεις, θα καταστεί μονόδρομος, μαζύ με το ανάλογο κούρεμα/διαγραφή του ελληνικού δημόσιου χρέους. 

Ίσως και εντός του 2011, αν οι γερμανικές ελίτ δεν συνετισθούν…

 

(Δες στο μπλογκ μου και το θέμα : «Σκέψεις γύρω από το μέλλον της Ευρώπης που παρακμάζει. Τα ευρωομόλογα, η αναγκαιότητα για μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία και ο κίνδυνος διάλυσης της ευρωζώνης. (Μια απάντηση στον κ. Γιάννη Βαρουφάκη)» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/11/giannis-varouphakis01.html ).

http://e-rooster.gr/01/2010/2106#comment-133394   (12/9/2011) :

 

Αυτή η συζήτηση, αγαπητέ Σπυρίδωνα, έχει αξία, επειδή, κατά την διάρκειά της ειπώθηκαν πράγματα, τα οποία ήσαν αληθή, αλλά, εκείνη την εποχή (Ιανουάριος 2010 – Μάρτιος 2010), ήσαν εκτός τρέχοντος κλίματος, αφού η Ελλάδα ήταν, για σχεδόν όλους, υπαίτια της κρίσης, η οποία – υποτίθεται ότι – αφορούσε μόνον εκείνη και ουδένα άλλον. 

Ευθύς εξ αρχής και σε όλη την διάρκειά της υποστήριξα, σταθερά, αυτό που ήταν, για μένα, πασιφανές : 

Ότι δηλαδή η ελληνική κρίση χρέους ήταν προϊόν της ευρύτερης κρίσης στην ευρωζώνη και η αιτία της βρίσκεται στην αρχιτεκτονική του ευρώ και στην χαοτική θεσμική οργάνωση αυτής της ατελέστατης νομισματικής και οικονομικής ένωσης, μια θεσμική οργάνωση που προέκυψε από τις Συνθήκες που την δημιούργησαν, βάζοντας το κάρο μπροστά από το άλογο. Δημιουργώντας, δηλαδή, μια υποτιθέμενη κεντρική τράπεζα της ευρωζώνης – την Ε.Κ.Τ. – χωρίς να προηγηθεί ο μετασχηματισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ή μέρους της) σε ένα ομοσπονδιακό κράτος, με κεντρική κυβέρνηση, η οποία να δίνει λόγο στους πολίτες της ομοσπονδίας και να ελέγχει αυτήν την κεντρική τράπεζα. Αυτό ήταν, εκείνη την εποχή το κεντρικό μοτίβο των τοποθετήσεών μου και αυτό παραμένει και τώρα. 

 

Δεν άλλαξε κάτι έκτοτε, πέραν του γεγονότος ότι αυτή μου η πεποίθηση και η σχετική με αυτήν ανάλυση των δεδομένων της πραγματικότητας έπαυσε να είναι, απλώς, μια προσωπική μου άποψη, αφού οι εξελίξεις απέδειξαν του λόγου το αληθές, εντοπίζοντας το πρόβλημα εκεί που ευρίσκεται, δηλαδή στο κέντρο της θεσμικής οργάνωσης της ευρωζώνης και στην αρχιτεκτονική του ευρώ.  Η ένταξη της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας στον Μηχανισμό Στήριξης και οι επικείμενες εντάξεις, σε αυτόν τον Μηχανισμό, της Ιταλίας, της Ισπανίας και ούτω καθεξής – της Γαλλίας μη εξαιρουμένης -, καθώς και η συνεχιζόμενη αναταραχή στην ευρωζώνη και στην διεθνή οικονομία, ως αποτέλεσμα αυτών των εξελίξεων και της απροθυμίας των ευρωζωνιτών, με προεξάρχουσα την γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ, να λύσουν το πρόβλημα, απέδειξαν ότι δεν είχα άδικο. 

Ούτε και το ζήτημα είναι η (αυτο)δικαίωσή μου. Και αυτό, διότι, παρά την ορθότητα των κεντρικών αξόνων των τοποθετήσεών μου, έκανα και εγώ αρκετά σφάλματα, τα οποία μπορεί να φαίνονται δευτερεύοντα και κάποιες φορές μη ουσιώδη, αλλά, μέσα στους αλλοπρόσαλλους καιρούς που ζούμε, πολλές φορές η ουσία χάνεται στις λεπτομέρειες, αφού αυτές οι λεπτομέρειες κρύβουν μέσα τους απίστευτα μεγάλες εμμονές – ιδίως όταν έχεις να κάνεις με Γερμανούς, οι οποίοι είναι ικανοί να καταστρέψουν τα πάντα (ακόμα και τους εαυτούς τους), όπως και εσύ, αγαπητέ Σπυρίδωνα, επεσήμανες, κατά την διάρκεια αυτής της πολύ ωραίας συζήτησης, η οποία, για μένα, παραμένει ένας προσανατολιστικός οδηγός και μια πηγή δημιουργικής σκέψης, όταν χρειάζομαι να ανακεφαλαιώσω και να συνοψίσω τα γεγονότα και να επιβεβαιώσω (ή όχι) την ορθότητα των απόψεών μου.

 

Συγκρίσεις μεγεθών Πολιτειών και περιοχών των Η.Π.Α., σε σχέση με τα κράτη της ευρωζώνης. Και στις Η.Π.Α. οι διαφορές ανάμεσα στις Πολιτείες που συναποτελούν το ομοσπονδιακό κράτος είναι μεγάλες, όπως και στην ευρωζώνη. Στις Η.Π.Α., όμως, είναι η ύπαρξη της κεντρικής κυβέρνησης και η υποταγή του FED, σε αυτήν, που κάνει την διαφορά, σε σχέση με το συνονθύλλευμα της ευρωζώνης...

 



Αυτό που, επίσης, προέκυψε από την εξέλιξη των πραγμάτων στην ευρωζώνη και από την απίστευτα μεγάλη εμβάθυνση της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, ως προϊόν της κακής αρχιτεκτονικής της ευρωζώνης και του αβαθούς ευρώ, είναι το γεγονός ότι η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ και οι χρηματοπιστωτικές ελίτ της ευρωζώνης δεν δημιούργησαν αυτό το ατελέστατο μόρφωμα για να το μετασχηματίσουν σε μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία. Και τούτο διότι οι σκοποί τους ήσαν να αποφύγουν την ομοσπονδιοποίηση της ευρωπαϊκής ηπείρου και τούτο διότι, αν προχωρούσαν σε μια μορφή ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, θα έπρεπε να παραχωρήσουν :

1) η μεν γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ α) την εθνική της κυριαρχία σε κεντρικά ομοσπονδιακά όργανα, γεγονός που σημαίνει ότι η Γερμανία θα έπρεπε να δεσμευθεί οριστικά στην ευρωζώνη και β) να αποδεχθεί την δημιουργία μηχανισμών ανακύκλωσης των παραγόμενων/αποκτούμενων πλεονασμάτων της, εντός της ευρωζώνης, και υπέρ των ελλειμματικών χωρών, χωρίς να ασκεί τον έλεγχο επί αυτών των μηχανισμών – όπως, άλλωστε, συμβαίνει σε όλα τα ομοσπονδιακά κράτη και

  2) η χρηματοπιστωτική ελίτ των πτωχευμένων ευρωπαϊκών τραπεζών, δηλαδή το σύνολο, σχεδόν, της πτωχοτραπεζοκρατίας του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, να δεχθεί την υπαγωγή της Ε.Κ.Τ. στην εξουσία της ευρωπαϊκής ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Θα πρέπει, δηλαδή, να αποδεχθεί να τεθεί, δι’ αυτού του τρόπου και η ίδια, υπό τον έλεγχο της κεντρικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης, αφού, παρά την ύπαρξη ελάχιστων φύλλων συκής, που (πλέον, δεν) μπορούν να κρύψουν το πρόβλημα, το σύνολο, σχεδόν, του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος φυτοζωεί με τις ενέσεις χρήματος που του χορηγεί η Ε.Κ.Τ., καθιστώντας τις ευρωπαϊκές τράπεζες νεκροζώντανους οργανισμούς – ζόμπυ, που συντηρούνται στην ζωή από το χρήμα των φορολογουμένων. (Και η περίπτωση της Ελλάδας ανήκει ακριβώς σε αυτήν την κατηγορία, αφού ο περίφημος Μηχανισμός Στήριξης της ελληνικής οικονομίας είναι ψευδεπίγραφος, αποτελώντας στην πραγματικότητα έναν μηχανισμό στήριξης των, υπό χρεωκοπία, δανειστών του ελληνικού δημοσίου, δηλαδή των, εν τοις πράγμασι, πτωχευμένων ευρωπαϊκών – και ελληνικών – τραπεζών).    


Οι γερμανικές ελίτ και εκείνες των άλλων πλεονασματικών χωρών, φυσικά, δεν επιθυμούν την εμβάθυνση του ευρώ και αρνούνται, πεισματικά, να δεσμευθούν, οριστικά, στην ευρωζώνη, μη αποδεχόμενες οποιονδήποτε ουσιαστικό μηχανισμό ανακύκλωσης των πλεονασμάτων τους, εντός ευρωζώνης. Γι’ αυτό και αρνούνται την έκδοση ευρωομολόγου – το οποίο, αν το δεχτούν κάποια στιγμή, θα φροντίσουν να το αποδυναμώσουν και να το καταστήσουν ένα ακόμα «τοξικό» χρηματοπιστωτικό προϊόν, ή θα επιχειρήσουν να το περιορίσουν, ως μέγεθος, καθιστώντας το, έτσι, αναποτελεσματικό. Από κοντά και οι τραπεζίτες της ευρωζώνης, ομοίως, θα συνεχίσουν να επιδιώκουν να αποφύγουν την υπαγωγή τους στον έλεγχο μιας οποιασδήποτε ευρωπαϊκής ομοσπονδιακής αρχής. Έτσι, όμως, το ευρώ και η ευρωζώνη δεν έχουν μέλλον. Θα ακολουθήσουν, αργά ή γρήγορα, την τύχη της «Ε.Σ.Σ.Δ.» 

 Παρά ταύτα, ουδέν, ακόμα, έχει κριθεί.  


Ίδωμεν    



http://e-rooster.gr/01/2010/2106#comment-133404   (10/10/2011) :   




Καλέ και άγνωστε φίλε μου Σπυρίδωνα είναι δεδομένο ότι η κυβέρνηση του ευήθους ΓΑΠ δεν θα έκανε τίποτε περισσότερο από όσα έκανε και τα οποία επιδείνωσαν μια κακή κατάσταση, η οποία εξελίχθηκε στην περούσα διαδικασία ελεγχόμενης πτώχευσης της Ελλάδας, η οποία, ήδη επεκτείνεται και στην λοιπή ευρωζώνη. (Και για το τελευταίο να μην έχεις καμμία αμφιβολία. Στην ίδια διαδικασία ελεγχόμενης πτώχευσης οδηγούνται και η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, αλλά και η Ιταλία, το Βέλγιο και σε κάποιο χρονικό διάστημα από σήμερα και η Γαλλία, λόγω των σωρευμένων κρατικών και ιδιωτικών χρεών τους και λόγω του δολοφονικά σκληρού ευρώ της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ και μπατιροτραπεζοκρατίας της ευρωζώνης).    


Αυτά, λίγο ή πολύ, τα έχουμε περιγράψει από εκείνο τον καιρό που είχε ανάψει η συζήτηση στο παρόν θέμα. Και ως εκ τούτου, οι παρούσες εξελίξεις δεν με εκπλήσσουν. Το «καινούργιο» στην όλη υπόθεση είναι ότι οι ευρωζωνίτες αποφάσισαν – απ’ ό,τι φαίνεται – να «κουρέψουν» το ελληνικό δημόσιο χρέος. Το πως θα το κάνουν αυτό είναι υπό συζήτηση (θα το διαγράψουν; Και αν το διαγράψουν, σε ποιό ποσοστό θα το κάνουν αυτό; Και να σου πω την αλήθεια, μέσα σε όλο το κακό που μας έχει βρει, μια μερική διαγραφή του ελληνικού δημόσιου χρέους θα είναι καλοδεχούμενη, αν και καθόλου αρκετή, διότι το ελληνικό δημόσιο χρέος, για να καταστεί βιώσιμο πρέπει να διαγραφεί, σε επίπεδα της τάξεως του 90% και άνω). 


Κάθε άλλη μορφή «κουρέματος» του ελληνικού δημόσιου χρέους θα αποτελεί σκέτη κοροϊδία και θα αποτελεί απάτη και ληστεία και θα είναι καταστροφική για τον τόπο – αλλά και για την ευρωζώνη, αφού θα είναι αναποτελεσματική.   Μετά την κατάρρευση της συμφωνίας της 21/7/2011, στην οποία είχαν καταλήξει οι ηγέτες της ευρωζώνης, με την οποία κορόϊδευαν εαυτούς και αλλήλους και επιχειρούσαν να ξεγελάσουν τις διεθνείς γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές αγορές, μια κατάρρευση που ήλθε πριν καν ψηφιστεί από τα κοινοβούλια και φυσικά πριν καν τεθεί σε εφαρμογή η συμφωνία αυτή, γελώ από βάθους καρδίας, διότι ζω μια ακόμη δικαίωση, διότι αυτή η εξέλιξη, η οποία ήταν απολύτως προβλέψιμη και την οποία είχα περιγράψει (δες αγαπητέ μου Σπυρίδωνα στο μπλογκ μου το θέμα : «21/7/2011 : Η ανακοίνωση της πρώτης επίσημης κρατικής χρεωκοπίας, εντός ευρωζώνης, με την ελεγχόμενη πτώχευση της Ελλάδας, ανοίγει τον δρόμο για την χρεωκοπία και των υπόλοιπων χωρών της ζώνης του ευρώ» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/07/2172011-official-greek-default.html ), προδικάζει και την τύχη της υπό διαμόρφωση νέας συμφωνίας των Μέρκελ – Σαρκοζύ, η οποία, κατά πάσα πιθανότητα, θα αποτελεί μια ακόμη επιχείρηση αποπροσανατολισμού, εν όψει του γεγονότος ότι η Γαλλία εισέρχεται, σιγά – σιγά, τώρα και προσεχώς ολοένα και περισσότερο γρήγορα, σε προεκλογικό κλίμα, με τον πρόεδρο Νικολά Σαρκοζύ να είναι ριγμένος στο καναβάτσο (όλες οι πιθανότητες είναι εναντίον του) και με τόν κίνδυνο η «καυτή πατάτα» της κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος της χώρας του (όπως συνέβη με την γαλλοβελγική τράπεζα Dexia, η οποία κρατικοποιήθηκε, άμεσα στο Βέλγιο, έμμεσα στην Γαλλία) να βρεθεί στα χέρια του, μεσούσης της προεκλογικής περιόδου.   


Ένα τέτοιο γεγονός, το οποίο θα τον υποχρεώσει να πάρει έκτακτα μέτρα και να κρατικοποιήσει το σύνολο της γαλλικής μπατιροτραπεζοκρατίας, θα εκμηδενίσει, φυσικά, τις περιορισμένες πιθανότητές του να επανεκλεγεί, κάτι το οποίο δεν είναι καθόλου επιθυμητό από τον ίδιο. Σε αυτή του την προσπάθεια θα έχει την αμέριστη βοήθεια του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού και αυτό που θα επιχειρηθεί είναι μια ακόμη προσπάθεια αποπροσανατολισμού, για να κερδίσουν χρόνο μέχρι την ερχόμενη άνοιξη. Τα πράγματα, βέβαια, είναι τώρα πολύ πιο δύσκολα, απ’ ό,τι ήσαν τον περασμένο Ιούλιο και τίποτε δεν εγγυάται ότι οι σχεδιασμοί θα αποδώσουν τα αναμενόμενα. Το αντίθετο μάλιστα, αφού το ευρώ και η ζώνη του τρώνε τους γονείς τους, δηλαδή αυτούς που το και την θέσπισαν.   Και φυσικά, εδώ σε μας, οι εξελίξεις θα είναι ακόμη χειρότερες. Και όχι μόνον επειδή η παρούσα κυβέρνηση είναι διαχειριστικά ανίκανη, αλλά – το κυριότερο – επειδή ο σχεδιασμός (το Μνημόνιο) και όσα ακολούθησαν (το Μεσοπρόθεσμο και η συμφωνία της 21/7/2011) ήσαν γονατογραφημένες ασκήσεις επί χάρτου, οι οποίες ουδεμία σχέση είχαν με την ελληνική πραγματικότητα.  Όπως, επίσης, δεν είχαν καμμία σχέση με – ούτε καν άγγιζαν – την πραγματικότητα της ευρωζώνης, η οποία πραγματικότητα είναι πολύ απλή :    

Το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα (η ευρωμπατιροτραπεζοκρατία) - το περιέγραψα από τότε σε αυτήν εδώ την συζήτηση - έχει χρεωκοπήσει, οι τράπεζες του είναι ουσιαστικά υπό πτώχευση και φυτοζωούν από τις ενέσεις χρήματος που τους γίνονται από τα κράτη της ευρωζώνης και την Ε.Κ.Τ. (η οποία είναι και αυτή υπό χρεωκοπία). Και μαζύ με αυτό, και ακόμα περισσότερο από αυτό, η ευρωζώνη δεν έχει και τους θεσμούς να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση, επειδή δεν είναι ομοσπονδιακό κράτος – όπως είναι οι Η.Π.Α -, γεγονός το οποίο την οδηγεί από αδιέξοδο σε αδιέξοδο, όσο, κυρίως, η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ (όπως και η γαλλική και οι άλλες των άλλων πλεονασματικών χωρών της ευρωζώνης, αλλά και εκείνες των ελλειμματικών χωρών, εξαιρουμένων εκείνων που έχουν τεθεί υπό την επιτροπεία της κατοχικής τρόϊκας) αρνείται να παραχωρήσει σε μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση την γερμανική εθνική κυριαρχία, προσπαθώντας να καμουφλάρει και να κρύψει το σύνολο αυτό των πραγματικών προβλημάτων, που οδηγούν την ευρωζώνη στον χαμό.    

Οψόμεθα. Οι εξελίξεις θα έχουν πολύ ενδιαφέρον. Και θα κρύβουν πολύ – μα πάρα πολύ – πόνο…   


Υ.Γ. : Για την ελληνική μπατιροτραπεζοκρατία δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά πράγματα. Θα μπει και αυτή, όπως και το ελληνικό δημόσιο, στην διαδικασία της ελεγχόμενης πτώχευσης, που της ετοιμάζουν οι ευρωζωνίτες «εταίροι».   Με την φιλελευθεροποίηση του ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, που πήρε τις διαστάσεις που τώρα έχει, επί της εποχής της διακυβέρνησης του Κώστα Σημίτη, το σύνολο των ελληνικών τραπεζών οδηγείται, μετά την διόγκωση της φούσκας που δημιουργήθηκε, στην φυσική του κατάληξη : Στα σκουπίδια. Θα σαρωθεί και θα κρατικοποιηθεί, παρά το γεγονός ότι η άφρον ελληνική τραπεζική ελίτ προσπαθεί απεγνωσμένα να αποφύγει αυτή την εξέλιξη.    


Ήδη, η διαδικασία ξεκίνησε από την PROTON BANK, την οποία κατελήστευσε ο Λαυρεντιάδης και τώρα την παραδίδει στο κράτος (δηλαδή στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, που χρηματοδοτείται μέσω του Μνημονίου και το οποίο επιβαρύνει με τοκογλυφικά επιτόκια το ελληνικό δημόσιο και τον μέσο Έλληνα φορολογούμενο). Θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες, οσονούπω.  (Και στην ευρωζώνη, άλλωστε, οι εξελίξεις και σε αυτόν τον τομέα δεν θα είναι διαφορετικές. Η ευρωμπατιροτραπεζοκρατία θα σαρωθεί και αυτή με την σειρά της, αφού, επί τέλους, ήδη, έχει αρχίσει η συζήτηση για την επανακεφαλαιοποίηση των ευρωπαίκών τραπεζών, οι οποίες, στο σύνολό τους, είναι υπό πτώχευση, παρά τα κωμικά, εικονικά και πλαστά stress tests, στα οποία υποβλήθηκαν δύο φορές, κατά την διάρκεια του τελευταίου 18μηνου…).