Το πραξικόπημα της 21/4/1967 ενώπιον της μνήμης και της Ιστορίας. (Μια ψύχραιμη αποτίμηση, 45 χρόνια μετά).

Ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος παραληρεί, ενδυόμενος τον ρόλο του "χειρουργού ιατρού". (Έναν ρόλο που τον έχουν ζηλέψει πολλοί...)




Πέρασαν 45 χρόνια από την απριλιανή δικτατορία των συνταγματαρχών και προβληματίστηκα πολύ, για το αν άξιζε να ασχοληθώ με αυτήν. Αυτό συμβαίνει επειδή υπάρχει ένας κορεσμός σε όσα έχουν ειπωθεί, γύρω από αυτήν, πολύ περισσότερο που η πολιτική ελίτ, που διοικεί την χώρα, έχει τις αναφορές της στην πτώση της χούντας και σε αυτήν την πτώση οφείλει την (έως πρόσφατα και πριν προκύψει η παρούσα κρίση στην ελληνική κοινωνία) αδιατάρακτη εξουσιαστική της κυριαρχία, γεγονός που καθιστά την επέτειο του πραξικοπήματος, οιονεί, "εθνική επέτειο" – στην περίπτωση του Πολυτεχνείου, μάλιστα, καθιερώθηκε ανοικτά μια τέτοια επέτειος [χωρίς να την αξίζει - λαμβανομένης, μάλιστα, υπόψιν και της μετέπειτα συμπεριφοράς και της επιδειχθείσας διαχειριστικής ανικανότητας (η οποία υπήρξε απίστευτα μεγάλη και τα αποτελέσματα της οποίας "γεύεται", σήμερα, το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού) της συντριπτικής πλειοψηφίας των προσώπων εκείνης της γενιάς, που πρωταγωνίστησε στα γεγονότα εκείνο τον άγριο Νοέμβρη του 1973, παρά την πρόσφατη βλακώδη προσπάθεια και αξιολύπητη προσπάθεια του, πάντοτε, διασκεδαστικού - μέσα στην ακατάσχετη ανοησιολογία του - (εξ αιτίας των κοτσάνων, που, συχνά-πυκνά, εκστομίζει ή γράφει) και γνωστού "ανανήψαντος" σταλινόμουτρου κ. Ριχάρδου Σωμερίτη να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα πεπραγμένα των κύριων εκπροσώπων αυτής της γενιάς].


Πολύ φυσικά, η πολιτική τάξη της χώρας εορτάζει την επέτειο των γεγονότων, που οδήγησαν στην πλήρη κυριαρχία της, υπό τον μανδύα της δήθεν ‘‘λαϊκής κυριαρχίας’’ και της δημοκρατικής διακυβέρνησης.

Karl Popper (1902 - 1994). Ο διανοητής, ο φιλόσοφος και ο δάσκαλος της Ανοικτής Κοινωνίας.

Εμείς οι πολίτες, όμως έχουμε συμφέρον να στεκόμαστε θετικά σε μία επέτειο, που οδήγησε στην κυριαρχία της ελληνικής φιλελεύθερης ολιγαρχικής ελίτ στην χώρα μας, κατά τα πρότυπα των γραφειοκρατικών καπιταλιστικών κοινωνιών της Δύσης;

Αναμφίβολα, ναι.

Και τούτο επειδή το νομιζόμενο, ως δημοκρατία, φιλελεύθερο ολιγαρχικό καθεστώς των δυτικών και των δυτικογενών γραφειοκρατικών καπιταλιστικών κοινωνιών, είναι καρπός των αγώνων για μια Ανοικτή Κοινωνία, όπως αυτή έχει προσδιοριστεί από τον αείμνηστο φιλόσοφο και δάσκαλο Karl Popper και επιτρέπει στις κοινωνίες να αναπνέουν και να εκφράζονται ελεύθερα, μαζί με την πλήρη ανάδειξη των κοινωνικών αντιπαραθέσεων, που, εκ των πραγμάτων οδηγούν στο μοίρασμα του κοινωνικού πλούτου σε μία δικαιότερη βάση, καθώς και σε ρυθμούς ανάπτυξης που επιτρέπουν την διευρυμένη καπιταλιστική παραγωγή – αν και το τελευταίο δεν αποκλείεται και σε ολοκληρωτικές κοινωνίες.

Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, σε photo της δεκαετίας του 1940, ιππεύει, ως νέος αξιωματικός του Πυροβολικού. Στην διάρκεια της Κατοχής έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Οργάνωση "Μίδας 614" των πληροφοριών του ελληνικού στρατηγείου της Μέσης Ανατολής, υπό τον Τσιγάντε, όπως επίσης και στα Δεκεμβριανά του 1944, από την θέση του επιτελούς του Στρατιωτικού Διοικητή Αθηνών, όπου διορίστηκε τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου και πριν ακόμη η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου (του παππού του σύγχρονου Έλληνα Forrest Gump) επιστρέψει από το Κάϊρο, και προφανώς προσεγγίστηκε από την Βρετανική κατασκοπεία, την οποία αργότερα, κατά το δεύτερο ήμισυ της δεκαετίας του 1940, διαδέχθηκε η αμερικανική κατασκοπεία, με την οποία ο Παπαδόπουλος (που έλαβε, φυσικά, ενεργό μέρος και στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο), ανέπτυξε στενές σχέσεις, αφού στρατολογήθηκε από αυτήν και διετέλεσε σύνδεσμος ανάμεσα στην ΚΥΠ και την CIA, ενώ υπήρξε και ταμίας της CIA, αφού ήταν υπεύθυνος για την πληρωμή των Ελλήνων πρακτόρων που είχαν στρατολογηθεί από αυτήν. Η στενή αυτή σχέση δεν ήταν καθόλου περίεργη. Ήταν απόλυτα φυσιολογική, δεδομένου όντος ότι η CIA ήταν εκείνη που διοργάνωσε την ελληνική ΚΥΠ και προφανώς, την στελέχωσε. Το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21/4/1967 δεν ήταν το μόνο, στο οποίο είχε συμμετάσχει. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ως μέλος του ΙΔΕΑ, είχε συμμετοχή, μαζύ με τον Δημήτριο Ιωαννίδη και στο πραξικόπημα, που επιχείρησε ο ΙΔΕΑ το 1952 και το οποίο σταμάτησε ο Αλέξανδρος Παπάγος, προφανώς με αμερικανική υπόδειξη. Μια υπόδειξη που δεν επανελήφθη, όταν η τριανδρία της χούντας, το πρωινό της 21/4/1967, ανέτρεψε την κολοβή προδικτατορική δημοκρατία. Το αστείο είναι ότι ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ανετράπη, όταν επεχείρησε να αψηφήσει τα πρώην αφεντικά του και ως "Πρόεδρος της Δημοκρατίας", μαζύ με τον (διορισμένο από τον ίδιο) πρωθυπουργό Σπύρο Μαρκεζίνη αρνήθηκαν να επιτρέψουν την χρησιμοποίηση από τους Αμερικανούς του ελληνικού εναέριου χώρου τον Οκτώβριο του 1973, κατά την διάρκεια του αραβοϊσραηλινού πολέμου. Οι Αμερικανοί δεν του το συγχώρησαν ποτέ αυτό. Για να ανοίξει, έτσι ο δρόμος στον Ιωαννίδη να τον ανατρέψει στις 25/11/1973, με την βοήθεια των γεγονότων του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973, τα οποία αφέθηκαν να εξελιχθούν, για την δικαιολόγηση και νομιμοποίηση της ανατροπής του δικτάτορα, την εποχή που αυτός επιχειρούσε μια ελεγχόμενη πολιτικοποίηση του δικτατορικού καθεστώτος. Και για να ανοίξει, έτσι, 8 μήνες αργότερα, ο δρόμος για το πραξικόπημα του Ιωαννίδη, κατά του Μακαρίου στην Κύπρο και την τουρκική εισβολή...


Ποιο ήταν, όμως, τότε το διακύβευμα; Γιατί οι λαϊκής καταγωγής και λαϊκιστές συνταγματάρχες άρπαξαν την εξουσία από την πολιτική τάξη της χώρας και από τους καραδοκούντες high class στρατηγούς, με επικεφαλής τον Βασιλιά Κωνσταντίνο Β';


Το διακύβευμα ήταν η εξουσία και το εάν αυτή θα μοιραζόταν με κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες ήσαν αποκλεισμένες από αυτήν. Σε αυτό το επίπεδο παιζόταν τότε το πολιτικοκοινωνικό παιχνίδι στην Ελλάδα – όπως συμβαίνει τώρα τηρουμένων των αναλογιών, στην γειτονική μας Τουρκία.


Ο εμφύλιος πόλεμος του 1944 – 1949 και η νίκη της κεντροδεξιάς, μαζί με την αμερικανική κυριαρχία στην χώρα, οδήγησαν στο κολοβό πολίτευμα της πρώτης μετεμφυλιακής περιόδου (1950 – 1967), σε ένα καθεστώς μπανανίας και πλήρους κυριαρχίας της δεξιάς, του παλατιού και του στρατού, αφού ο ζαχαριαδικός σεκταρισμός, που συνεχίστηκε και μετά την ήττα, αλλά και ο ψυχρός πόλεμος στις διεθνείς σχέσεις και η άνοδος των αμερικανών συντηρητικών στην εξουσία, ώθησε την ελληνική κοινωνία σε μία συντηρητική στροφή και στην εύκολη επιβολή έκτακτων και ημιδικτατορικών μέτρων, που απέκλειαν μεγάλα στρώματα του πληθυσμού από την νομή της εξουσίας, αλλά (στην πορεία) και μετριοπαθείς δυνάμεις του Κέντρου, το οποίο παρέμεινε κατακερματισμένο από την εποχή του θανάτου του Ελευθερίου Βενιζέλου, αναζητώντας ηγέτη, τον οποίο δεν εύρισκε, αφού ο Γεώργιος Καρτάλης πέθανε νέος και μία σειρά ικανών ηγετών της κεντροαριστεράς (επιφανέστερος ο Ηλίας Τσιριμώκος) είχε υπονομευθεί από την συνεργασία τους (εντός του Ε.Α.Μ.), με το Κ.Κ.Ε. – η περίφημη θεωρία των συνοδοιπόρων, ενώ ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε σημαδευτεί ανεπανόρθωτα από τα Δεκεμβριανά, τα οποία χρεώθηκε, αφού ήταν τότε πρωθυπουργός.


Έτσι, ήταν πανεύκολο για την παλαιοσυντηρητική παράταξη του τόπου, την παπαγική δεξιά και μετέπειτα την Ε.Ρ.Ε. του Κωνσταντίνου Καραμανλή να κυριαρχεί απρόσκοπτα, μέχρι το ξαφνικό ξεπέταγμα της Ε.Δ.Α. στις εκλογές του 1958 στο 24% και στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, γεγονός που καταθορύβησε την κοινωνική, πολιτική και στρατιωτική ελίτ της χώρας, με αποτέλεσμα η μυστική στρατιωτική οργάνωση Ι.Δ.Ε.Α. να απεργάζεται στρατιωτικό πραξικόπημα και οι Αμερικανοί, με την συναίνεση του Βασιλιά Παύλου Α΄, να αρνούνται στρατιωτική λύση του ‘‘ελληνικού προβλήματος’’ και να ενθαρρύνουν και να καθοδηγούν την ενοποίηση του Κέντρου, υπό τον γέρο πια Γεώργιο Παπανδρέου, για να ανακόψουν την άνοδο της Ε.Δ.Α. και μέσω αυτής του μεταζαχαριαδικού Κ.Κ.Ε.


Το αστείο είναι ότι, ενώ ο σχεδιασμός πήγαινε καλά, παρά τις αντιστάσεις των κατεστημένων συμφερόντων, που πριμοδότησαν την Ε.Ρ.Ε. με το σχέδιο βίας και νοθείας στις εκλογές του 1961, η όλη υπόθεση στράβωσε και εξ αιτίας της κοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης ευρέων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και της αμερικανοτραφούς πολιτικής έκφρασης, που αυτά βρήκαν και η οποία τα ριζοσπαστικοποίησε ακόμα περισσότερο, με την πολιτική λογική των αμερικανών liberors του Δημοκρατικού Κόμματος, συνδιασμένη με συνθήματα της Αριστεράς, που πολλές φορές πήγαιναν πολύ πιο μπροστά από την ελληνική κομμουνιστική Αριστερά και έναν ακραίο εθνικισμό, πυροδοτούμενο από το Κυπριακό και τις εξελίξεις γύρω από αυτό.

Ανδρέας Παπανδρέου. (Εδώ με τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο σε photo, πριν την δικτατορία).


Φυσικά μιλάω για τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος έφερε τα πάνω – κάτω στην ελληνική πολιτική σκηνή σπάζοντας την μονοτονία της και απευθυνόμενος στα ολοένα και περισσότερο ριζοσπαστικοποιούμενα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας και οδηγώντας στην συστηματική συγκρότηση της κεντροαριστερής πτέρυγας της Ένωσης Κέντρου, την οποία εξέφρασε, ανατρέποντας σταδιακά την κυριαρχία της κομμουνιστικής και κομμουνιστικογενούς Αριστεράς στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς – κάτι που η δικτατορία της 21/4/1967 ανέκοψε, αλλά μεταδικτατορικά ολοκληρώθηκε, με την δημιουργία του ΠΑΣΟΚ.


Ο Ανδρέας Παπανδρέου έθεσε το θέμα του ποιος κυβερνάει την χώρα, τοποθετώντας επιτακτικά το ζήτημα του περιορισμού της κυριαρχίας του παλατιού, της ευρύτερης συντηρητικής παράταξης (που συμπεριλάμβανε και την δεξιά της Ένωσης Κέντρου), του στρατού και των Η.Π.Α., χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, ακόμα και τα βρώμικα, που οι κυρίαρχοι του πολιτικού παιχνιδιού χρησιμοποιούσαν (π.χ. ΑΣΠΙΔΑ).


Η πολιτικοκοινωνική και οικονομική ελίτ της χώρας δεν δέχτηκε να μοιραστεί την εξουσία με την νέα Αριστερά και τις κοινωνικές δυνάμεις, που αυτή εξέφραζε – δηλαδή δεν δέχτηκε να μοιραστεί την εξουσία με τον νέο ελληνικό πολιτικοκοινωνικό ρεφορμισμό, ο οποίος μέσα από την σχέση πατέρα και υιού, ριζοσπαστικοποιούσε και τον αντικομμουνιστή γέροντα πρωθυπουργό (μετά τις νικηφόρες για την Ένωση Κέντρου εκλογές του 1963 – 1964) Γεώργιο Παπανδρέου. Όλα αυτά οδήγησαν στην αποστασία του 1965 και στην αλήστου μνήμης διαφθορά βουλευτών που αυτή εξέθρεψε, με τις βαλίτσες με τα χρήματα και τις υποσχέσεις για υπουργοποιήσεις που οδήγησαν στην σαλαμοποίηση της κοινοβουλευτικής ομάδας της Ε. Κ. και στις κυβερνήσεις των αποστατών (Νόβας, Τσιριμώκος, Στεφανόπουλος) και στο τέλος στην κυβέρνηση της δεξιάς του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, που ενώ είχε εντολή να κάνει εκλογές τον Μάϊο του 1967, απεργαζόταν λύσεις πολιτικής ανωμαλίας, μαζί με τον Βασιλιά Κωνσταντίνο Β΄ και τους στρατηγούς (Σπαντιδάκης, Ζωϊτάκης κλπ).

Τανκς στην οδό Πειραιώς, στην διασταύρωση με την οδό Σωκράτους, έξω από την Πολυκλινική.



Και ενώ ο Ανδρέας ετοίμαζε την προεκλογική συγκέντρωση της Ε. Κ. στην Θεσσαλονίκη (23/4/1967), απειλώντας ότι, αν ο βασιλιάς δεν όρκιζε την νικήτρια στις επερχόμενες εκλογές Ένωση Κέντρου, αυτή θα ορκιζόταν στην Πλατεία Συντάγματος και θα αναλάμβανε την εξουσία, το ελληνικό βαθύ κράτος (μέσα σε περιβάλλον πανικού) και οι αμερικανικές υπηρεσίες (CIA), υπό τους φανατικούς εχθρούς του Ανδρέα Παπανδρέου (τους περιβόητους Νορμπ Άνσουτς και Γκάστ Αβρακότος), ενεργοποίησαν, στις 21/4/1967, ένα εκτελεστικό τμήμα του Ι.Δ.Ε.Α. και πραγματοποίησαν το στρατιωτικό πραξικόπημα, που στο παρελθόν είχαν αποτρέψει.


Οι δισταγμοί του βασιλιά και των στρατηγών, για την ώρα, την μορφή και την διάρκεια της αντικοινοβουλευτικής λύσης (στην οποία όλοι συμφωνούσαν, αφού οι τότε πρωτοεμφανισθείσες στην Ελλάδα δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι επέκειτο μεγάλη νίκη της Ένωσης Κέντρου και του Ανδρέα Παπανδρέου), έδωσαν την ευκαιρία στους συνταγματάρχες, οι οποίοι εξέφραζαν τους δυναμικούς λοχαγούς και ταγματάρχες του στρατεύματος (οι οποίοι ήσαν δυσαρεστημένοι από την φρακαρισμένη επετηρίδα, που δεν τους έδινε πολλές ελπίδες εξέλιξης) – δηλαδή την ραχοκοκαλιά του στρατού - , να αρπάξουν για λογαριασμό τους την εξουσία και όχι για λογαριασμό της συντηρητικής ελίτ των στρατηγών και του βασιλιά, όπως οι τελευταίοι προκαθόριζαν.

Γ. Παπαδόπουλος - Δ. Ιωαννίδης - Φ. Γκιζίκης κλπ.

Έτσι η χώρα βρέθηκε κάτω από την μπότα και την μπουρδολογία της απίθανης τριάδας του Γεώργιου Παπαδόπουλου, Στυλιανού Παττακού και του Νικόλαου Μακαρέζου, αλλά και των άλλων, δηλαδή του Γκιζίκη, του Λαδά, του Σκαρμαλιωράκη, του Μπαλόπουλου, του Ρουφογάλη και του σκοτεινότερου όλων του Δημήτριου Ιωαννίδη, με όσα (όχι μόνον) τραγικά και ευτράπελα ακολούθησαν.

ΕΡΤ - ΥΕΝΕΔ Τηλεοπτικές ειδήσεις με στολή.

Το αστείο είναι ότι, ενώ η δικτατορία σχεδιαζόταν, για να διατηρήσει τους πυλώνες της εξουσίας του μετεμφυλιακού κράτους (βασιλιάς, συντήρηση, στρατός) ανέπαφους, στην πράξη, έτσι όπως τελικά έγινε, με το εγχείρημα των στηριζόμενων στους λοχαγούς συνταγματαρχών, άρχισε να ξηλώνει την εξουσιαστική και κοινωνική βάση της κυριαρχίας της τότε εξουσιαστικής συντηρητικής ελίτ, αφού έγινε ενάντια στις διαταγές της, την οποία έθεσε στην άκρη, πρώτα τον Βασιλιά και τους στρατηγούς τον Δεκέμβριο του 1967, με το οπερεττικό αντιπραξικόπημα και στην συνέχεια με την δημιουργία νέων τζακιών, την καθιέρωση μη μοναρχικού ''δημοκρατικού'' πολιτεύματος το 1973, με πρόεδρο τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, και ενός ελεγχόμενου από τον στρατό κοινοβουλευτικού συστήματος, κατά τα πρότυπα της Τουρκίας – εξ ου και η ''φιλελευθεροποίηση'' του καθεστώτος, με την κυβέρνηση του Σπύρου Μαρκεζίνη, που ναυάγησε στο Πολυτεχνείο, για να ακολουθήσει το νέο πραξικόπημα και η ζοφερή περίοδος του ''αόρατου'' δικτάτορα και διοικητή της Ε.Σ.Α. Δημήτριου Ιωαννίδη, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα.


Έτσι είναι η Ιστορία! Αλλιώς ξεκινάς και αλλιώς καταλήγεις….