Το τοκογλυφικό ελληνικό δημόσιο χρέος, οι παλινορθωτικές αντι(και ψευδο)-μεταρρυθμίσεις της τρόϊκας των δανειστών, οι ανοησίες του κ. Ριχάρδου Σωμερίτη και η λογοκρισία των σταλινονεοφιλελεύθερων της "Μεταρρύθμισης".

Μαλβίνα (Ανεκτίμητη) Hostess Επεισ... από Lalakis666

Ο Ριχάρδος Σωμερίτης, (ο παλαιός "ανανήψας" σταλινικός, που έγινε "εκσυγχρονιστής" και μέλος της ολέθριας παρέας του Κώστα Σημίτη, η οποία έβαλε τις βάσεις της τωρινής χρεωκοπίας της χώρας) υπερασπίζεται τα συμφέροντα των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας μας, ζητώντας, από τον πληθυσμό της, να πληρώσει αυτό το τοκογλυφικό χρέος, αγόγγυστα και να μην απειλεί τους δανειστές και την τρόϊκα, με παύση πληρωμών του χρέους αυτού. Μαλβίνα που του χρειάζεται...




Τον παλαιό "ανανήψαντα" (στα λόγια και όχι στο μυαλό και στην πράξη) σταλινικό, τον Ριχάρδο Σωμερίτη, τον είχα ξεχάσει. Είχα απωθήσει την μορφή του, από την εποχή της λήξης της παντοδυναμίας του ελεεινού "ποκοπίκο" - του Κώστα Σημίτη - και της ολέθριας παρέας του, που οδήγησε τον τόπο στην παρούσα καταστροφή. Άλλωστε, η λήξη της εποχής του Κώστα Σημίτη και των βουκολικής νοοτροπίας "εκσυγχρονιστών" του, σήμανε και την αποχώρηση από τα φώτα της καθημερινής δημοσιότητας και του "εκλεκτού" μέλους αυτής της παρέας (περί του, ντροπαλώς, νεοφιλελευθερίζοντος "σταλινοεκσυγχρονιστή" κ. Ριχάρδου Σωμερίτη ο λόγος).

Είχα, μάλιστα, απωθήσει τόσο πολύ την αποκρουστική μορφή του "νυκτερινού επισκέπτη" (έτσι είχε αποκαλέσει τον Ριχάρδο Σωμερίτη η αείμνηστη Μαλβίνα Κάραλη - περιγράφοντάς τον, ως συχνό επισκέπτη της πρωθυπουργικής κατοικίας, δηλαδή του μεγάρου Μαξίμου, κατά την περίοδο του Κώστα Σημίτη - και δανειζόμενη τον χαρακτηρισμό αυτόν, από τον τίτλο μιας παλαιάς τηλεοπτικής εκπομπής του Άρη Σκιαδόπουλου), που, τελευταία, είχα νομίσει ότι είχε αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο.

Βέβαια, έκανα λάθος. Ο Ριχάρδος (όχι ο λεοντόκαρδος - "κοτόκαρδο", chickenheart, νομίζω ότι τον αποκαλούσε, εμπαθώς, η Μαλβίνα) Σωμερίτης ζει και είναι καλά. Μάλιστα, είναι μια χαρά, μπορώ να πω, αφού συνεχίζει το έργο που άφησε, ημιτελές, από την εποχή του Σημίτη και τώρα έχει αναλάβει την υπεράσπιση των συμφερόντων των δανειστών της χώρας και της τρόϊκας, που τους εκπροσωπεί, οι οποίοι, κατά τον κ. Ριχάρδο, δεν πρέπει να απειλούνται, με την κήρυξη "πτώχευσης" (προφανώς, χρησιμοποιώντας τον όρο "πτώχευση", εννοεί την παύση πληρωμών του ελληνικού δημόσιου χρέους - αλλά δεν πρέπει να έχουμε μεγάλες απαιτήσεις από αυτόν, αφού αυτά ξέρει, αυτά λέει), για να μην διαταραχθούν οι "μεταρρυθμίσεις", που προωθεί η τρόϊκα των δανειστών και οι οποίες πρέπει να διαχωρισθούν από τις μειώσεις των μισθών και των εισοδημάτων του ελληνικού πληθυσμού - έτσι λέει ο κ. Σωμερίτης. (Κούνια που τον κούναγε).

Αυτές τις ανοησίες του κ. Ριχάρδου τις είδα αναρτημένες στις 10/1/2012, πριν από την διεξαγωγή του "ελληνικού PSI", με το οποίο η Ελλάδα κηρύχθηκε και επισήμως, σε καθεστώς χρεωκοπίας, στο μπλογκ "Αριστερή Στρουθοκάμηλος", σε ένα άρθρο του, το οποίο αναδημοσιεύτηκε, από το σταλινονεοφιλελεύθερο ηλεκτρονικό περιοδικό "Μεταρρύθμιση", με τίτλο :  «Η Τρόϊκα και η κουλτούρα μας» http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/2012/01/blog-post_10.html .

Στο άρθρο αυτό απάντησα, σχολιογραφώντας, κατά την περίοδο 10/1/2012, έως 12/1/2012, κάνοντας και έναν χρήσιμο διάλογο, με τον Γιώργο, ο οποίος διάλογος βοήθησε στην ανάπτυξη των απόψεών μου, αναδεικνύοντας το βλακώδες περιεχόμενο των ισχυρισμών του κ. Σωμερίτη, μέσα από την λεπτομερή καταγραφή της εξέλιξης του ελληνικού δημόσιου χρέους, πριν ακόμα προκύψει η σχεδιασμένη και κατευθυνόμενη, από το Βερολίνο, την Φραγκφούρτη και τις Βρυξέλλες, κρίση στην ελληνική οικονομία, δηλαδή μένοντας μόνο στα στοιχεία, που προέκυψαν κατά την περίοδο 2000 - 2008.

Φυσικά, τα στοιχεία αυτά τα έχω, επανειλημμένως, παρουσιάσει και είναι συντριπτικά, όσον αφορά τους εξωπραγματικούς και μυθιστορηματικούς ισχυρισμούς ανθρώπων, σαν τον Ριχάρδο Σωμερίτη, οι οποίοι, ως μέλη του club του Κώστα Σημίτη και της ανίκανης να σκεφθεί, με όρους στρατηγικής ανάλυσης των εξελίξεων και του συσχετισμού των δυνάμεων, όχι μόνο στο ευρωπαϊκό πεδίο, αλλά, έστω και στο τοπικό επίπεδο της χώρας μας, ελληνικής πολιτικοοικονομικής και "πνευματικής" ελίτ, έχουν βαρύτατες προσωπικές ευθύνες, για τις ολέθριες αποφάσεις που λήφθηκαν εκείνη την εποχή και οι οποίες, δια της καταστροφικής εντάξεως της Ελλάδας στην ευρωζώνη, οδήγησαν την χώρα μας και τον πληθυσμό της στην παρούσα και ταχέως εξελισσόμενη κρίση, η οποία αποδομεί την ελληνική οικονομία και κοινωνία, απειλώντας την ίδια την συγκρότηση και την ύπαρξή τους.

Βέβαια, η απάντησή μου επεκτάθηκε και στις λύσεις, που μπορούσαν και μπορούν, ακόμα, να δοθούν, μέσα, από μια, εξ αρχής και πλήρως, αναθεωρητική στάση και συμπεριφορά της ελληνικής πλευράς, η οποία θα πρέπει να επαναδιαπραγματευθεί από την αρχή και τα πάντα, με τους "εταίρους" της ευρωζώνης, οι οποίοι είναι και οι τοκογλυφικοί δανειστές της χώρας μας και οι βασικοί υπαίτιοι, για την εξελισσόμενη καταστροφή, που αυτή και ο πληθυσμός της υφίσταται και στην οποία καταστροφή πρέπει να μπει ένα τέλος, με οποιονδήποτε τρόπο και μέσο, ακόμα και με την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, εφόσον η τελευταία παραμένει ως έχει. Δηλαδή, για όσο οι, εντός αυτής, εξακολουθούν να επιθυμούν να παραμείνει, ως νομισματική ζώνη και να μην μετασχηματισθεί σε ομοσπονδία. 

Τον Μάρτιο του 2012, ο κυρ-Ριχάρδος "ξανακτύπησε", με ένα κακόγουστο άρθρο του, με τίτλο "Μια δύσκολη ψήφος", με το οποίο επιχείρησε (παιδαριωδώς, αλλά το γήρας ου γαρ έρχεται μόνον και πολλές φορές εκφράζεται με παλιμπαιδισμό) να αποσυνδέσει τις αναγκαίες (κατά την γνώμη του) "μεταρρυθμίσεις" (στην ουσία, πρόκειται περί ψευδομεταρρυθμίσεων και παλινορθωτικών αντιμεταρρυθμίσεων, που αποσκοπούν στην επαναφορά ενός ψευδοφιλελεύθερου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, πλήρως ελεγχόμενου από την τραπεζιτική γραφειοκρατική ελίτ, που σκοπό έχει να διαλύσει κάθε έννοια κοινωνικού ελέγχου, μέσα από την διάλυση του δημόσιου τομέα, ένα σχέδιο το οποίο, πέρα από κοινωνικά αντιδραστικό, είναι και ανεφάρμοστο, επειδή είναι ουτοπικό και έχει τις ρίζες του σε μια ακραία ιδεολογία - αυτήν του νεοκλασσικού φιλελευθερισμού -, η οποία έχει ένα πλήρως παραληρηματικό περιεχόμενο, το οποίο θέλει να επιβάλει επί της ζώσας πραγματικότητας, δηλαδή να υποτάξει την ευρωπαϊκή κοινωνία στα κελεύσματα και τους κανόνες της τραπεζιτικής τεχνοδομής και να υποτάξει τις οικονομίες της ευρωζώνης υπό τον ζυγό και τον ασφυκτικά θανατηφόρο εναγκαλισμό ενός σκληρού νομίσματος, του ευρώ, χωρίς να υπολογίζει οποιοδήποτε κόστος), που κάνει η Τρόϊκα και το δεύτερο Μνημόνιο του Φεβρουαρίου του 2012, από τις οριζόντιες μειώσεις των μισθών, στο οποίο απάντησα, με ένα σκωπτικότατο σχόλιό μου, αρχικά στο μπλογκ "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ", όπου και δημοσιεύτηκε, στο εκεί αναδημοσιευμένο άρθρο του, εκ των συνεργών στην καταστροφή που υφίσταται ο τόπος, Ριχάρδου Σωμερίτη.

Το ίδιο σχόλιο επεχείρησα να το δημοσιεύσω στο ηλεκτρονικό περιοδικό "Μεταρρύθμιση", όπου είχε πρωτοδημοσιευθεί αυτό το άρθρο του κυρ-Ριχάρδου, αλλά η σταλινογενής λογοκρισία των αποστειρωμένων ιεροεξεταστών του σύγχρονου τερατογεννήματος, δηλαδή του νεόκοπου σταλινονεοφιλελεύθερου Μεσαίωνα, όπως εμφανίζεται με το στυλ του (και δια χειρός) Μιχάλη Κυριακίδη, έκοψε το σχόλιο στέλνοντάς μου και e-mail, για να μου γνωρίσει την λογοκρισία. Φυσικά ακολούθησε και αλληλογραφία, με τον λογοκριτή, την οποία δημοσιεύω, παρακάτω, μαζύ με το λογοκριμένο σχόλιο.

Προηγουμένως, όμως, για να πάρουμε με μια χρονική σειρά τα γεγονότα, ας ξεκινήσουμε, με τα κείμενα - σχόλια του Ιανουαρίου του 2012, στα οποία, αρχικώς, αναφέρθηκα και μετά θα ακολουθήσουν αυτά του Μαρτίου του 2012 :




"Πραγματικά χρειάζεται ένας πολύ μεγάλος υποκριτικός καθωσπρεπισμός, για να φθάσει κάποιος στο σημείο να υπερασπίζεται το "δίκαιο" των τοκογλυφικών δανειστών του ελληνικού δημοσίου.

Και σε αυτόν τον υποκριτικό καθωσπρεπισμό επιδίδεται (και) με το παρόν άρθρο του ο "Mr. ατσαλάκωτος", ή, για να θυμηθώ μια παλιά πετυχημένη έκφραση της Μαλβίνας, ο "νυκτερινός επισκέπτης" - περί του κ. Ριχάρδου Σωμερίτη ο λόγος. (Δεν είχε δίκιο και ήσαν απαράδεκτα όσα η μακαρίτισσα είπε για τον πατέρα του, γιατί και η εκλιπούσα έκανε και αυτή τα λάθη της, εξ αιτίας των εμπαθειών από τις οποίες διεκατείχετο).


Πρέπει, λοιπόν, μας λέει ο κ. Ρ. Σωμερίτης, η Ελλάδα να μην απειλεί τους εκπροσώπους των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας, ότι δεν θα πληρώσει τα χρέη της, να σκύψει το κεφάλι, να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των δανειστών και ... να δεχθεί τα νέα (τοκογλυφικά) δάνεια, που της προτείνουν, για να αυξήσει το, πέραν οιουδήποτε ελέγχου, χρέος της, εις το διηνεκές και επ' άπειρον, μετατρέποντας την κοινωνία της σε μια κοινωνία υπό ένα μοντέρνο καθεστώς πεονίας.


(Ότι τα νέα δάνεια που έδωσαν στην χώρα από τον Μάϊο του 2010, με την υπογραφή της δανειακής σύμβασης και του Μνημονίου, είναι τοκογλυφικά, μας το είπε, εκ του πλαγίου ο ατυχής Ντομινίκ Στρως-Καν πριν έναν μήνα περίπου, από την ... Κίνα. Εκεί ο εκπεσών leader του Δ.Ν.Τ., είπε ότι "δυστυχώς η ευρωζώνη είναι μια ζώνη ανταγωνισμού, χωρίς να συμπληρώνεται από το στοιχείο της αλληλεγγύης, όπως θα έπρεπε να είναι μια νομισματική και οικονομική ένωση". - Εδώ, βέβαια, ο Ντομινίκ Στρως-Καν σφάλλει. Ουδέποτε μια νομισματική και οικονομική ένωση υπήρξε ζώνη αλληλεγγύης. Οι νομισματικές ενώσεις, πάντοτε, υπήρξαν ενώσεις ανταγωνισμού. Γι' αυτό και κατέρρευσαν -. Για να συνεχίσει ο Στρως-Καν, λέγοντας ότι "οι ευρωζωνίτες, όταν η Ελλάδα ζήτησε την βοήθειά τους, της επέβαλαν υψηλότοκα δάνεια, για να την τιμωρήσουν για τις ... αμαρτίες της, με σκοπό να της επιβάλουν μια μεγάλη ύφεση, επίσης για να την τιμωρήσουν, για τις ... αμαρτίες της. Δεν σχολιάζω ηθικά την υπόθεση, αλλά πρέπει να πω ότι από οικονομική σκοπιά, αυτή η πολιτική δεν βοήθησε").


Ο πολύπειρος Γάλλος σοσιαλιστής, επισημαίνοντας την λουθηρανικής προέλευσης ηθική πλευρά του ζητήματος του δανεισμού προς την χώρα μας, δεν είχε άδικο, αλλά η πρακτική πλευρά του ζητήματος βρίσκεται αλλού. Και συγκεκριμένα, βρίσκεται στην καθαρή τοκογλυφία στην οποία επιδίδονται οι άλλες χώρες της ευρωζώνης, σε βάρος της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, όπως ακριβώς πράττουν και εις βάρος της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, που έχουν μπει στην διαδικασία του Μνημονίου και όπως, ακριβώς πράττουν και εις βάρος της Ισπανίας και της Ιταλίας, οι οποίες, ουσιαστικά, βρίσκονται και αυτές σε ένα καθεστώς άτυπου, αλλά πολύ ενεργού Μνημονίου, το οποίο θα πάρει και επίσημη μορφή. (Όταν οι χώρες αυτές υποχρεώνονται να δανείζονται με επιτόκια κοντά στο 7%, τότε ο γαλλογερμανικός άξονας δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να φορτώνει με νέα τοκογλυφικά δάνεια τις χώρες αυτές, αυξάνοντας το δημόσιο χρέος τους, μόνο και μόνο με την επιτοκιακή και ανατοκιστική επιβάρυνση, γεγονός που τις έχει οδηγήσει στην εν τοις πράγμασι χρεωκοπία, η οποία οδεύει προς επισημοποίηση. Και όλα αυτά, όταν ο Γάλλος πρώην πρωθυπουργός Μισέλ Ροκάρ ρωτάει, δημοσίως, το γιατί πρέπει τα κράτη της ευρωζώνης να δανείζονται με επιτόκιο 6% και οι τράπεζες με επιτόκιο, γύρω στο 1%, ή και μικρότερο και φυσικά ουδεμία απάντηση παίρνει από την ευρωμπατιτραπεζοκρατία και τους πολιτικούς και τους επικοινωνιακούς, καθώς και τους λοιπούς εκφραστές της).


Και μέσα σε όλα αυτά, έρχεται ο κ. Σωμερίτης, για να ψέξει εκείνους, οι οποίοι λένε ότι η χώρα πρέπει να ασκήσει τα διαπραγματευτικά της όπλα και να απειλήσει την μη πληρωμή των δόσεων των τοκογλυφικών δανείων που της έχουν χρεωθεί!!!


Άβυσσος η ψυχή του κ. Ριχάρδου, που βλέπει το όραμά του (την φαντασιακή εικόνα της ενωμένης Ευρώπης, όπως αυτή υλοποιήθηκε από την ευρωζώνη) να καταρρέει και θέλει να την σώσει, σε βάρος του ελληνικού πληθυσμού, βεβαίως-βεβαίως (για να θυμηθούμε και τον αείμνηστο Χρήστο Τσαγανέα), υιοθετώντας, πλήρως, την επιχειρηματολογία της ευρωπαϊκής μπατιροτραπεζοκρατίας.


Ας δούμε, τώρα, τα στοιχεία του τοκογλυφικού ελληνικού χρέους, κατά την περίοδο 2000 -2008, οπότε το ελληνικό δραχμικό χρέος, μετετράπη σε χρέος σε ευρώ και δι' αυτού του τρόπου, κατέστη αδύνατο να πληρωθεί από την ελληνική οικονομία, οδηγώντας την στην παρούσα καταστροφή και η οποία οικονομία, ειρήσθω εν παρόδω δύσκολα θα μπορούσε να πληρώσει ένα χρέος της τάξεως των 75 δισ. € με την παρούσα δυναμικότητά της:


Το 2000 το ελληνικό κράτος όφειλε να αφιερώσει ποσά 23,773 δισ. €, σε πληρωμές δανείων και δανείστηκε 29,875 δισ. €, για να φθάσει το συνολικό χρέος του, στα 143,608 δισ. €.


Το 2001 είχε πληρωμές δανείων 25,509 δισ. € - νέο δανεισμό 31,960 δισ. € και συνολικό χρέος 155,838 δισ. €.


Το 2002 είχε πληρωμές δανείων 33,340 δισ. € - νέο δανεισμό 35,897 δισ. € και συνολικό χρέος 166,117 δισ. €.


Το 2003 είχε πληρωμές δανείων 35,219 δισ. € - νέο δανεισμό 37,968 δισ. € και συνολικό χρέος 171,323 δισ. €.


Το 2004 είχε πληρωμές δανείων 41,465 δισ. € - νέο δανεισμό 50,047 δισ. € και συνολικό χρέος 197,830 δισ. €.


Το 2005 είχε πληρωμές δανείων 42,074 δισ. € - νέο δανεισμό 44,797 δισ. € και συνολικό χρέος 214,142 δισ. €.


Το 2006 είχε πληρωμές δανείων 37,133 δισ. € - νέο δανεισμό 38,748 δισ. € και συνολικό χρέος 225,307 δισ. €.


Το 2007 είχε πληρωμές δανείων 60,920 δισ. € - νέο δανεισμό 61,656 δισ. € και συνολικό χρέος 239,801 δισ. €.


Το 2008 το ελληνικό κράτος είχε πληρωμές δανείων 67,467 δισ. € - νέο δανεισμό 69,661 δισ. € και συνολικό χρέος 262,308 δισ. €.


Τα στοιχεία αυτά είναι απολογιστικά.


Και όλα αυτά, προ κρίσης...


Αρεστόν ή όχι, το γεγονός που συνέβη και κρέμασε την χώρα και τον πληθυσμό της, είναι ότι ο Σημίτης και η εγκληματική του παρέα έβαλε την Ελλάδα στην ευρωζώνη και αυτό το χρέος, μετατρεπόμενο από δραχμές σε ευρώ, δεν μπορεί να πληρωθεί.


Και φυσικά, αυτό το "χρέος" δεν πρέπει να πληρωθεί, αφού είναι καθαρά επιτοκιακό/ανατοκιστικό.


Η χώρα δανείστηκε, την περίοδο 2000 - 2008, για τις δικές της ανάγκες μόλις 33,709 δισ. € και καλείται να πληρώσει ένα χρέος που την ίδια περίοδο σχεδόν διπλασιάστηκε, ενώ τώρα αγγίζει τα 380 με 400 δισ. € και το 2013, μετά το κούρεμα - αν αυτό είναι επιτυχές - θα ξαναφθάσει στα 400 δισ. € !


Και αυτό το τοκογλυφικό χρέος ο κ. Σωμερίτης θέλει να το πληρώσει η χώρα αγόγγυστα!!!


Μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απωλέσαι...




Αυτό που πρέπει να κάνουμε Γιώργο είναι το να διαπραγματευτούμε, με καταστρωμένα σχέδια, για όλα τα πιθανά ενδεχόμενα, έχοντας καταστήσει σαφές σε όλους ότι η χώρα μας δεν είναι δεδομένη, ότι έχει προετοιμαστεί για όλα τα σενάρια, εντός και εκτός ευρωζώνης και ότι εννοεί αυτό που λέει.


Και ο καλύτερος τρόπος, για να δείξει και να πείσει ότι εννοεί αυτά που λέει, είναι το να είναι ξεκαθαρισμένο και σε εκείνους που θα πάρουν τις σχετικές αποφάσεις και σε αυτούς που θα συμμετέχουν στην διαπραγματευτική ομάδα, ότι, όντως, η χώρα θα προχωρήσει ακόμα και στα χειρότερα, για την ευρωζώνη σενάρια, αν οι διαπραγματεύσεις - οι οποίες πρέπει να είναι εξαντλητικές και να ξανατοποθετήσουν όλα τα ζητήματα, εξ αρχής - καταλήξουν σε αδιέξοδο.


Όταν οι εντός Ελλάδας καταλήξουν σε αυτην την πρωταρχική απόφαση, τότε και οι άλλοι - οι ξένοι - θα το ξανασκεφθούν και θα πάρουν τις δικές τους αποφάσεις, γνωρίζοντας το τι έχουν να αντιμετωπίσουν.


Αυτό δεν σημαίνει ότι η χώρα πρέπει να αποχωρήσει, αμέσως, από την ευρωζώνη. Κάθε άλλο. Η χώρα μπορεί να μείνει εντός ευρωζώνης, κηρύσσοντας καθεστώς εκτάκτου ανάγκης (η οποία δεν θα είναι προσποιητή, αφού όντως η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης εδώ και δύο χρόνια τώρα). Και αφού το πράξει αυτό, θα υποχρεώσει τους ευρωζωνικούς θεσμούς (Ε.Κ.Τ. κλπ) να τεθούν στην υπηρεσία αυτού του καθεστώτος, ως οφείλουν, αφού αποτελούν μέρος των ελληνικών κρατικών θεσμών, ιδίως στα νομισματικά ζητήματα.


Και αυτό, πρώτ' απ' όλα, σημαίνει την κοπή νομίσματος (ευρώ), για την εξυπηρέτηση αυτής της έκτακτης ανάγκης και για όσο χρόνο η χώρα τελεί υπό αυτό το καθεστώς.


Αν η γραφειοκρατία της Ε.Κ.Τ. ολιγωρήσει ή αρνηθεί, η χώρα μπορεί και πρέπει να κόψει εκείνη την ποσότητα του νομίσματος (ευρώ) που χρειάζεται, για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της, ειδοποιώντας σχετικά τις Βρυξέλλες και τις νομισματικές αρχές στην Φραγκφούρτη.


Και έτσι μπορεί να τους αφήσει όλους αυτούς να τρέχουν και να μην φθάνουν, μέχρις ότου ξεκαθαρίσουν το ασαφέστατο νομικό καθεστώς, που διέπει τις περιστάσεις εκτάκτου ανάγκης, για ένα κράτος - μέλος της ευρωζώνης, προσφεύγοντας στα ευρωπαϊκά δικαιοδοτικά όργανα, τα οποία είναι πολύ αμφίβολο, ως προς το εάν τους δικαιώσουν, αφού τέτοιου είδους διδικασίες δεν έχουν επαρκώς προβλεφθεί από τις χαοτικές ευρωσυνθήκες...


Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό, αγαπητέ Γιώργο, είναι ότι στην καθημερινή πρακτική των κρατών δεν υπάρχει μόνον ένας δρόμος.


Υπάρχουν πάντοτε πολλοί. Αρκεί να υπάρχουν κατάλληλα σχέδια, επαρκείς ομάδες αποφάσεων και διαπραγμάτευσης. Και φυσικά, τόλμη...




Αυτές οι σκέψεις μου, φίλε Γιώργο, δεν είναι καινούργιες. Ούτε και μου αρέσει να εμφανίζομαι ότι πρωτοτυπώ.


Οι σκέψεις μου αυτές είναι παλαιές, αφού γεννήθηκαν, ψηλαφητά, με την έναρξη της ελληνικής κρίσης. Δες δύο παλαιότερα δημοσιεύματά μου στο μπλογκ μου : «Η σύγχρονη χρηματοπιστωτική τοκογλυφία, μέσω της δημιουργίας του Fiat Money, το ελληνικό δημόσιο χρέος και οι εξωσυμβατικές λύσεις για την αντιμετώπισή του. (Θαρσείν χρη. Καιρός είναι να τυπώσουμε ευρώ)» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/03/fiat-money.html και «Ούτε Φον Φούφουτοι, ούτε κατσαπλιάδες (5). - Όλοι ήσαν πανικόβλητοι (και ο ΓΑΠ και οι δανειστές του). Συνέχεια της ανταπάντησης στον κ. Χαρίδημο Τσούκα» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/08/5-haridimos-tsoukas.html - στο τελευταίο δες στα σχόλια, που υπάρχουν και όπου εκεί γίνεται μνεία σε αυτό που βάζω ως θέμα συζήτησης, με όσα γράφω.




Από το παρόν (αστικό) πολιτικό προσωπικό, ουδείς φαίνεται ικανός να προχωρήσει προς αυτήν την κατεύθυνση. Και αυτό όχι επειδή δεν γνωρίζουν το τι πρέπει να πράξουν, αλλά επειδή, όπως φαίνεται, το σύνολο του προσωπικού αυτού είναι ψοφοδεές και δεν τολμά να προχωρήσει σε συγκρουσιακές λύσεις με τις Βρυξέλλες, την Φραγκφούρτη, το Βερολίνο και το Παρίσι.


Η αριστερά, από την πλευρά της, βρίσκεται εγκλωβισμένη στον δικό της μικρόκοσμο και στις δικές της ενδογραφειοκρατικές αγκυλώσεις, που την οδηγούν στο να απωλέσει την μεγαλύτερη ιστορική ευκαιρία, από την εποχή της αντίστασης κατά της τριπλής ξενικής Κατοχής την δεκαετία του 1940 και από την εποχή που η Ε.Δ.Α. των Ιωάννη Πασαλίδη και Ηλία Ηλιού έγινε αξιωματική αντιπολίτευση στην χώρα στις εκλογές του 1958. Ειλικρινά είναι να θλίβεται κάποιος με το γεγονός ότι, ενώ το εκλογικό ποσοστό της ελληνικής αριστεράς, στο σύνολό της, την οδηγεί στην πρωτοκαθεδρία, έναντι του αστικού πολιτικού κόσμου, αυτή περί άλλων τυρβάζει, οδηγώντας τον ευρύτερο πληθυσμό της χώρας (ο οποίος είναι διατεθειμένος να τείνει ευήκοον ους σε αυτήν και μάλιστα ολοένα και περισσότερος κόσμος τείνει ευήκοον ους προς αυτήν), στην απογοήτευση και στο αδιέξοδο.


Αυτή η κατάσταση, αν παραταθεί, χωρίς να καταλήξει σε ένα εκλογικό σχήμα της αριστεράς, συγκροτημένο πάνω σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, θα οδηγήσει το εκλογικό σώμα στην - πρόσκαιρη, ίσως - αγκαλιά του καταρρέοντος δικομματισμού, με την ενίσχυση της Ν. Δ., αλλά στην συνέχεια θα στραφεί, κατά ένα μέρος στην απάθεια και κατά ένα άλλο μέρος στην ακροδεξιά.


Και επειδή η κοινοβουλευτική εκδοχή των νοσταλγών του καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967 (ο ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη) έχει ενσωματωθεί στην τρέχουσα λογική του υπόδουλου στα κελεύσματα της μεταναζιστικής γερμανικής ελίτ ελληνικού πολιτικού προσωπικού, αυτό που είναι πιθανότερο να συμβεί είναι να ενισχυθούν τα ακροδεξιά σχήματα του Μιχαλολιάκου της "Χρυσής Αυγής", κάτι που μπορεί να πάρει κάποιον χρόνο για να συμβεί, αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι, με δεδομένη την παραπέρα εμβάθυνση της εξαθλίωσης του ελληνικού πληθυσμού, αυτή η όποια χρονική καθυστέρηση, θα αποτρέψει την εξάπλωση του φαινομένου, εάν και εφ' όσον η ελληνική αριστερά εξαολουθεί να βρίσκεται στον κόσμο της και να επιδίδεται στον αγαπημένο της καρεκλοπόλεμο.


Η χώρα με την ολοκλήρωση της επίσημης χρεωκοπίας της, μέσω του PSI , εισέρχεται στην επιταχυνόμενη διαδικασία αργεντινοποίησής της, η οποία θα θυμίζει, ολοένα και περισσότερο την εξέλιξη της κρίσης στην προναζιστική Γερμανία της δεκαετίας του 1930 και θα βυθίζεται στην εξαθλίωση, μέσα από τον μηχανισμό της ελεγχόμενης πτώχευσης του ελληνικού δημοσίου, την οποία εξυφαίνουν οι ευρωζωνίτες και η οποία θα συμπαρασύρει στον όλεθρο και την ελληνική ιδιωτική οικονομία και την ευρύτερη κοινωνία. [Δες σχετικά στο μπλογκ μου το θέμα : "Et preterea censeo Germania metanazistica delenda est. (Η ανακύκλωση των πτωχευτικών ευρωδανείων, η διόγκωση της χρηματοπιστωτικής φούσκας και η συνεχιζόμενη αποδόμηση της ευρωζώνης)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/12/et-preterea-censeo-germania-delenda-est.html ].

Αυτή την εξέλιξη πρέπει, πάση θυσία, να την αποτρέψουμε, με κάθε κόστος. Και πρέπει να ωθήσουμε το πολιτικό προσωπικό της χώρας στο υποχρεωθεί να καταστρώσει τον απαραίτητο σχεδιασμό και να αντισταθεί στις απαιτήσεις της ευρωγραφειοκρατίας και την μοντέρνα αλλά συγχρόνως και μυωπική εθνικιστική πολιτική της γερμανικής ελίτ. Κάτι που φαίνεται και είναι δύσκολο, αλλά αποτελεί όρο επιβίωσης όλων μας..."



Τα παραπάνω αφορούσαν το άρθρο του Ριχάρδου Σωμερίτη, που γράφτηκε στις αρχές Ιανουαρίου του 2012, τότε που ο παλαιοσταλινικός και νυν νεοφιλελευθερίζων αρθρογράφος ανησυχούσε μήπως και δεν γίνει το "ελληνικό PSI", το οποίο χρεωκόπησε και επισήμως, την χώρα!


Το δεύτερο κείμενό μου, που ακολουθεί τώρα και το οποίο είναι, ομολογουμένως, πολύ σκωπτικό, για τα γεροντίστικα καμώματα του κυρ-Ριχάρδου και το οποίο γράφτηκε τον Μάρτιο του 2012, αφορά, όπως έγραψα, το άρθρο του με τίτλο "Μια δύσκολη ψήφος", που το δημοσίευσε, στις 27/3/2012, στην σταλινίζουσα "Μεταρρύθμιση" των "ορφανών του Κώστα Σημίτη", δηλαδή των βλακών "εκσυγχρονιστών" του και κάποιων συνυπεύθυνων, για την παρούσα θύελλα, που ενέσκηψε στην ελληνική κοινωνία, "ανανεωτών" της αριστεράς, μέσα στους οποίους έχει χώσει την μούρη του και ο κυρ-Ριχάρδος.


Αυτό το σκωπτικό κείμενο το έστειλα στο μπλογκ "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ" και αυτό επειδή εκεί διάβασα, για πρώτη φορά μια αναδημοσίευση του άρθρου του κ. Σωμερίτη, στο οποίο και δημοσιεύτηκε στις 27/3/2012 (δείτε το, στο :  http://p-tk.blogspot.com/2012/03/blog-post_27.html ).



Ο Ιωσήφ Στάλιν μπορεί να πέθανε, αλλά οι, πλούσιας εσοδείας και ποικιλίας, επίγονοί του συνεχίζουν το έργο του, έστω και αν η ιστορική τερατογέννεση τους έχει μεταλλάξει σε νεοφιλελεύθερους (ντροπαλούς, ή μη), αποδεικνύοντας ότι το πνεύμα και η μεθοδολογία, που άφησε πίσω του, ζει.


Το βράδυ της ίδιας ημέρας (27/3/2012) το κείμενο αυτό το έστειλα και στους κομφουζιονιστές του ηλεκτρονικού περιοδικού "ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ", όπου είχε, άλλωστε, δημοσιευθεί, για πρώτη φορά, το κείμενο του κυρ-Ριχάρδου (δείτε το, στο : http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=6809 ), για να τεστάρω τις αντοχές τους. Φυσικά, αρνήθηκαν να το δημοσιεύσουν και μου έστειλαν μάλιστα και e-mail, για να μου ανακοινώσουν την άρνησή τους και να με "νουθετήσουν", ως προς το περιεχόμενο των όσων έγραφα. Απήντησα αμέσως στο ιταμό περιεχόμενο του e-mail του Διευθυντή Σύνταξης της "Μεταρρύθμισης" κ. Μιχάλη Κυριακίδη, ο οποίος ανταπήντησε, με δεύτερο e-mail και στο οποίο ακολούθησε και δική μου δεύτερη απάντηση, με την οποία έκλεισε ο διάλογος.


Το περιεχόμενο αυτής της αλληλογραφίας ακολουθεί, αμέσως, μετά το σκωπτικό κείμενο, που οι "αποστειρωμένοι" σταλινοεκσυγχρονιστές λογόκριναν, πιστοί στις παρακαταθήκες, που τους άφησε ο γεννήτοράς τους, ο Ιωσήφ Στάλιν και το οποίο κείμενο έχει ως εξής :






"Αμ, κυρ-Σωμερίτη μου, σ' αρέσει, δεν σ' αρέσει [καταλαβαίνω ότι δεν σου αρέσει, αλλά - τι να κάνουμε; - που έλεγε και το παλαιό ίνδαλμά σου (ξέρεις ποιόν εννοώ, ε; Ναι, ναι, τον Λένιν, φυσικά), θέλεις, δεν θέλεις, θα το υποστείς και αυτό, μέσα στα βαθιά σου γεράματα και για όσο σε αφήνει να τυρανιέσαι ο κακός ... θεός] οι "μεταρρυθμίσεις" σου ταυτίζονται με τις απάνθρωπες μειώσεις των συντάξεων και των μισθών. Και όχι μόνον ταυτίζονται, αλλά τις προϋποθέτουν κιόλας!


Το ξέρεις καλά αυτό, αλλά παριστάνεις τον ανήξερο, μια τακτική που πάντοτε ακολουθούσες, όταν έβλεπες ότι η πραγματικότητα δεν συμβάδιζε με αυτά που προπαγάνδιζες, όπως, ακριβώς, έκανε πάντοτε και το άλλο ίνδαλμά σου, το οποίο ουδέποτε ξέχασες και του οποίου όλα τα "χούγια", τα αντέγραψες, ρε μπαγάσα! (Ξέρεις για ποιόν λέω, κυρ-Ριχάρδε μου; Μα και βέβαια ξέρεις. Ναι ντε! Για τον Στάλιν λέω, αφού σταλίνι ήσουν στην νοοτροπία και σταλίνι, μου παρέμεινες. Αντισταλινικός - από ένα σημείο της ζωής και μετά - στα λόγια και σταλινικός στην πράξη και - το κυριώτερο - στο μυαλό και στην χαρακτηροδομή)!


Γι' αυτό, λοιπόν, άσε τα ... ψόφια! Οι "απάνθρωπες μειώσεις των μισθών", για τις οποίες κόπτεσαι, πάνε γάντι, με τις "μεταρρυθμίσεις" σου! Τροφοδοτούνε οι μεν, τις δε. Κάτι σαν τον Φίλιππο, με τον Ναθαναήλ, κατι σαν τον Πελοπίδα, με τον Επαμεινώνδα, ή κάτι σαν κώλος, με βρακί - που λέει ο λόγος - ένα πράγμα.


(Σε καταλαβαίνω, βέβαια και πάλι, για το "κόψιμο", που σε έχει πιάσει, για τις μειώσεις των μισθών. Κάποια σύνταξη θα έχεις πάρει και αυτός ο μπουχέσας ο Βενιζέλος, θα στην έχει κουτσουρέψει και γι' αυτό, μου σκούζεις, σαν σφαγμένο βόδι, για τις μειώσεις των μισθών - ανάμεσα στα άλλα, μου έχεις γίνει και δραχμοφονιάς! Τι σε πειράζει, δηλαδή, τώρα, στα γεράματά σου και πριν αφήσεις τον μάταιο τούτο κόσμο, για το επέκεινα, εκεί που σε περιμένει, με τις καλύτερες προθέσεις, η φιλενάδα σου η ... Μαλβίνα, να συμβάλεις και εσύ, με το κάτι τι σου, στην "σωτηρία της χώρας"!)


Άντε, ρε μπαγάσα, Ριχάρδε! Με έκανες να θυμηθώ την Μαλβίνα και μελαγχόλησα, διότι θυμήθηκα αυτή την παλιά ρήση, το παλιό γνωμικό του θυμόσοφου ελληνικού λαού, που πάει γάντι στην συγκεκριμένη περίπτωση. Ποιά είναι αυτή η ρήση; Ποιό είναι αυτό το γνωμικό; Δεν σου ξεφεύγει κι' αυτό. Το ξέρεις καλά. Αλλά, επειδή μου έχεις γεράσει και υπάρχει και το Alzheimer, ας σου το θυμήσω :


"Οι καλοί πεθαίνουν νέοι και οι κακοί, γέροι"...


(Όσον αφορά τις μειώσεις των μισθών, πάρ'το απόφαση! Εδώ και πολύν καιρό είναι μέσ' το πρόγραμμα. Και θα εξακολουθήσουν να είναι μεσ' το πρόγραμμα, για, πάρα πολύ καιρό, ακόμα. Και επειδή μου έχεις παραγεράσει, κυρ-Ριχάρδε μου, να είσαι σίγουρος ότι θα τις γευτείς, όσο ζεις. Και μέχρι να πεθάνεις, αύξηση δεν πρόκειται να δεις)...




Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα."





Όσον αφορά την αλληλογραφία μου με τους σταλινογενείς λογοκριτές της "Μεταρρύθμισης" και τον οπερεττικό κ. Μιχάλη Κυριακίδη, αυτή έχει ως εξής :




"Θεωρώ απαράδεκτο, υβριστικό και κακόβουλο το σχόλιό σας, δεν συνάδει με το πολιτισμό που πρέπει να κυριαρχεί στον διάλογο μέσω της «Μεταρρύθμισης». Αν δεν αντέχετε την λογική των επιχειρημάτων και καταφεύγετε σε ύβρεις, δεν χρειάζεται να συμμετέχετε στον διάλογο μέσω αυτού του περιοδικού. Υπάρχουν πάμπολες τέτοιες σελίδες που αρέσκονται σε ύβρεις σαν και τις δικές σας, όπου μπορείτε να εκτονοθείτε. Όταν μάθετε να διαλέγεσθε, εδώ είμαστε...




Είναι αυτονόητο ότι δεν θα δημοσιευτεί το λιβελογράφημα σας




Μιχάλης Κυριακίδης


Δ/ντης σύνταξης της «Μεταρρύθμισης»"








"Το τι θα κάνετε με το κείμενο που έστειλα, είναι δικό σας θέμα. Το μπλογκ είναι δικό σας και φυσικά, μπορείτε και δικαιούσθε να κάνετε ό,τι θέλετε.



Από εκεί και πέρα, το ποιός δεν αντέχει την κριτική, φαίνεται από τις πράξεις του. Και εκείνος, που δεν αντέχει την κριτική, φυσικά, δεν είμαι εγώ. Είσθε εσείς.

Προφανώς, το σταλινικό παρελθόν σας (όπως και ο παλαιοσταλινικός Σωμερίτης, που μου έγινε νεοφιλελεύθερος στα γεράματά του) δεν μπορείτε να το απαρνηθείτε. Γι' αυτό και ασκείτε λογοκρισία, η οποία είναι αχρείαστη, άλλωστε, εφόσον πιστεύετε ότι εγώ είμαι εκείνος που εκτίθεται, με όσα έχω γράψει.


Άντε, "με το καλό", να ανάψετε και κανένα καντήλι στον μακαρίτη γεννήτορά σας - γνωρίζετε ποιόν εννοώ; Τον Ιωσήφ Στάλιν, φυσικά. Πηγαίντε να πάρετε την "θεία φώτιση" από τον τάφο του. Πού ξέρετε; Μπορεί το φάντασμά του - το οποίο, επαξίως, ενσαρκώνετε, με τις πρακτικές σας και τα μυαλά, που κουβαλάτε - να σας δώσει το παράσημο των "ηρώων της σοσιαλιστικής δημοσιογραφίας", για τα έργα και της ημέρες της ελληνικής έκδοσης της νεόκοπης "ΠΡΑΒΝΤΑ", που έχετε εκδώσει...


Αλλά είπαμε : Δικαίωμά σας να πράττετε, ό,τι θέλετε στο μαγαζί σας.


Ως εκ τούτου, no problem.






Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα...






Τάσος Αναστασόπουλος"






"Κύριε Αναστασόπουλε αφήστε αυτά περί σταλινισμού και παραμύθια.



Και μαθετε να κάνετε διάλογο, χωρίς να προσβάλετε τον άλλον και να τον βρίζετε. Μην μας κάνετε μαθήματα δημοκρατίας, όταν αντί να επιχειρηματολογείτε βρίζετε και μοιράζετε ετικέτες. Αν ψάξετε στα σχόλια των άρθρων θα θα βρείτε σχόλια με πολύ αυστηρή κριτική και επιχειρηματολογία. Υβριστές δεν θέλουμε διότι δεν επιθυμούμε να αλληλοβριζόμαστε. σας είπα πως υπάρχουν κατάλληλες σελίδες γι αυτό και αντιλαμβάνομαι από το ύφος σας ότι σας πάνε...


Αλλού τα μαθήματα δημοκρατίας. Αρχίστε κοιτώντας στον καθρέφτη






ΜΚ ".


 
 
"Μου αρέσει, ρε μπαγάσα, εραστή του Λαβρέντυ Μπέρια, που μου το παίζεις και ... θιγμένος.



Ασ'το, δεν σου πάει. Δεν ταιριάζει στον ρόλο του αποστειρωμένου λογοκριτή - κάτι σαν Ιεροεξεταστή, δηλαδή, αν δεν το καταλαβαίνεις - που έχεις, εργολαβικά, αναλάβει.


Όσον αφορά τον καθρέπτη, καλόν είναι να μην κοιτάξεις μέσα σε' αυτόν. Γιατί, εάν κοιτάξεις, θα τρομάξεις, διότι θα δεις την (καταφανώς) τραγελαφική σου φιγούρα, να κατοπτρίζεται, μέσα σε αυτόν.


Άντε και καλή πελατεία στην σύγχρονη "ΠΡΑΒΝΤΑ" σας! Κορόϊδα πολλά δεν θα βρείτε, διότι αυτή την εποχή, τα κορόϊδα έχουν λιγοστέψει. Αλλά, όσο νάναι, όλο και κάποιον ξέμπαρκο αφελή μπορεί να ψαρέψετε.
Και όπως είπαμε : Μην ξεχάσετε το τρισάγιο στον Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς! Θα σας φανεί χρήσιμο, για το είδος της δημοσιογραφίας που ασκείτε. Και όταν πάτε να το κάνετε, μην ξεχάσετε να ανάψετε και ένα κεράκι και στον Μπέρια. Α, ναι - κόντεψα να τον ξεχάσω - και στον Μιχαήλ Σουσλώφ! (Θα είναι κρίμα. Άλλωστε, τόσα πολλά σας έχουν διδάξει).






Dixi et salvavi animam meam. (Και άλλα δεν πρόκειται να πω)..."