Τρόϊκα και πάλι Τρόϊκα. (Ο "ντροπαλός ολοκληρωτισμός" του κ. Χαρίδημου Τσούκα και η μεταστροφή του, από υπερασπιστή, σε εχθρό της Ανοικτής Κοινωνίας).
Νίκος Μιχαλολιάκος.
Στην επιχειρηματολογία του κ. καθηγητού δόθηκε, από εμένα, μια πρώτη εκτενής απάντηση. Η απάντηση αυτή, το κείμενο της οποίας δημοσιεύεται και εδώ, υποδεικνύει τον ολισθηρό δρόμο της οικοδόμησης και υπεράσπισης ενός ντροπαλού ολοκληρωτισμού που ακολουθεί ο - κατά τα άλλα - αξιόλογος πνευματικός άνδρας και οποίος "ντροπαλός" ολοκληρωτισμός, διαφέροντας, ελάχιστα από τον ωμό και ανοικτό ολοκληρωτισμό των οπαδών του κ. Νίκου Μιχαλολιάκου, δεν κάνει τίποτε περισσότερο, από το να αποδεικνύει την μεταστροφή του κ. Τσούκα, από υπερασπιστή της ποππεριανής Ανοικτής Κοινωνίας, σε διώκτη και εχθρό της.
Καρλ Πόππερ.
Η μεταστροφή αυτή του κ. καθηγητού, που τον τοποθετεί στην χορεία των μοντέρνων εχθρών των ιδεών του Καρλ Πόππερ - τον οποίον εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι τον θεωρεί δάσκαλό του - είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι ο κ. Τσούκας έχει βρεθεί στην κατάσταση του να είναι και να παραμένει εγκλωβισμένος στις προσωπικές του ιδεοληψίες (την ύπαρξη των οποίων αρνείται, χαρατηρίζοντας εμένα, ως ιδεοληπτικό), που υποδαυλίζονται από τον πανικό, που έχει καταλάβει ευρύτατα στρώματα της ελίτ αυτής, η οποία βλέπει να καταρρέει, μπροστά στα μάτια της, το συγκροτημένο οικοδόμημα της "ευρωπαϊστικής" ιδεολογίας, που η ίδια έκτισε και του οποίου η πλήρης επικράτηση εθεωρείτο και φαινόταν ότι ήταν δεδομένη και αναντίρρητη, μέχρι την έλευση της παρούσας και εξελισσόμενης καταστροφικής κρίσης, που είναι προϊόν, όχι απλώς της, μετρίας εντάσεως, παγκόσμιας ύφεσης του 2008, αλλά, κυρίως, του συνδυασμού των βλακειών αυτής της ίδιας της ελίτ (που ταύτισε - ως μη ώφειλε - τον ευρωπαϊσμό με την ευρωζώνη, εντάσσοντας, όπως-όπως, την Ελλάδα σε αυτήν) και του γερμανικού δογματισμού, που, μέσα από την τυφλή αντιπληθωριστική λογική της ελίτ αυτής της μεγάλης χώρας, έχει οδηγήσει την ευρωζώνη - μέσα από την εκτύλιξη των χαωδών θεσμικών της ανεπαρκειών - στην εξελισσόμενη αποδόμησή της και στα όρια της διάλυσης.
Ας δούμε, όμως, το κείμενο, για το οποίο έκανα λόγο και το οποίο ήλθε, ως απάντηση, στην επιχειρηματολογία του κ. καθηγητού (τον διάλογο που ακολούθησε, θα τον δούμε σε επόμενο δημοσίευμά μου στο παρόν μπλογκ) :
"Η επιχειρηματολογία, που αναπτύσσει ο αγαπητός Petronius, φαίνεται ότι στηρίζεται σε γερές βάσεις. Πράγματι, εάν μείνουμε, μέσα στα πλαίσια της συλλογιστικής, που αναπτύσσει ο κ. Χαρίδημος Τσούκας, οι στηριζόμενες στο Μνημόνιο της Τρόϊκας των εκπροσώπων των δανειστών της χώρας «μεταρρυθμίσεις», για να μπορέσουν να συνεχισθούν, απαιτούν, ως προϋπόθεση, την ψήφιση εκείνων των πολιτικών σχηματισμών του τόπου, οι οποίες ευθύνονται για την τωρινή κατάντια της χώρας.
Και είναι απαραίτητη η ψήφιση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. του Ευάγγελου Βενιζέλου και της Ν.Δ. του ανανήψαντος Αντώνη Σαμαρά, όχι τόσο επειδή αυτοί οι πολιτικοί σχηματισμοί είναι εκφραστές της βούλησης της ελληνικής κοινωνίας, αλλά επειδή είναι οι βασικοί υποστηρικτές του Μνημονίου, ενώ η ψήφιση των άλλων κομμάτων, τα οποία είναι, ή εμφανίζονται, ως αντιμνημονιακά (όχι όλα βέβαια, αλλά στην μεγάλη τους πλειοψηφία) θα οδηγήσει στην απορρύθμιση των σχεδιαζόμενων και υλοποιούμενων «μεταρρυθμίσεων» και στον εκτροχιασμό του προγράμματος των δανειστών.
Τα κόμματα αυτά, όμως, σύμφωνα με την επιχειρηματολογία του κ. Τσούκα, δεν ανέχθηκαν, απλώς, την εκτεταμένη διαφθορά της ελληνικής κοινωνίας, αλλά υπήρξαν πηγή και όργανο αυτής της διαφθοράς, ταυτιζόμενα μαζύ της. Και φυσικά, εάν παρακολουθήσουμε την συλλογιστική αυτής της επιχειρηματολογίας, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι αυτοί οι πολιτικοί σχηματισμοί είναι ανίκανοι να προωθήσουν και να εφαρμόσουν οποιοδήποτε μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, ακριβώς επειδή ένα τέτοιο πρόγραμμα αντίκειται στην ίδια την ύπαρξη και την λειτουργία τους, ως μηχανισμών εκμαυλισμού της κοινωνίας, που ανατροφοδοτούνται και επανατροφοδοτούν αυτόν τον εκμαυλισμό και την σύστοιχη διαφθορά.
Η διαπίστωση αυτή, που συνάγεται από το κοινωνικό και πολιτικό παράδοξο, που αναδεικνύεται από την επικρατούσα κατάσταση στην χώρα μας, οδηγεί τον αγαπητό Petronius στο συμπέρασμα ότι το παρόν «μεταρρυθμιστικό» πρόγραμμα, που καταρτίζει και επιβάλλει η τρόϊκα των εκπροσώπων των δανειστών στην χώρα μας, δεν μπορεί να εφαρμοστεί, λόγω της εγγενούς αντίφασης, που υφίσταται, μεταξύ της εφαρμογής του περιεχομένου του προγράμματος αυτού και των συμφερόντων εκείνων, που καλούνται να εφαρμόσουν και να το υλοποιήσουν. Έτσι, στην πρώτη τοποθέτησή του ο αγαπητός Petronius λέει ότι η επανεκκίνηση στην Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει, παρά μόνον μέσα από έναν παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο, για να επανατοποθετηθεί, κατά πολύ ηπιώτερα, στην συνέχεια, θέτωντας, ως προϋπόθεση για την επιτυχία του μεταρρυθμιστικού προγράμματος της τρόϊκας των δανειστών, μια παγκόσμια επανεκκίνηση, αποφεύγοντας να αναφερθεί αυτή την φορά σε πυρηνικό πόλεμο.
Αλλά όσο και αν η υποστήριξη του (αγνού, ή καλού, ή ολιγότερον κακού, ή ολιγότερον φαύλου – εδώ υπάρχει ένα ερωτηματικό) «μεταρρυθμιστικού» προγράμματος της τρόϊκας φαίνεται αντιφατική, ιδίως όταν λάβει κάποιος υπόψη του το γεγονός ότι το πρόγραμμα αυτό καλούνται να το εφαρμόσουν φαύλοι κομματικοί μηχανισμοί, των οποίων τα συμφέροντα αντίκεινται στο περιεχόμενο του προγράμματος και όσο και αν η διαπίστωση της αντίφασης αυτής φαίνεται να οδηγεί σε ένα αδιέξοδο και την εφαρμογή του προγράμματος και την πορεία της ελληνικής κοινωνίας, για όσο χρόνο εφαρμόζεται αυτό το πρόγραμμα από αυτούς τους εφαρμοστές, ο κ. Χαρίδημος Τσούκας επιμένει στην εφαρμογή αυτού του προγράμματος, πιστεύοντας ότι αυτό το «μεταρρυθμιστικό» πρόγραμμα μπορεί να εφαρμοστεί, παρά τις προφανείς αντιφάσεις, που περικλείει.
Όμως, τι λέει και ποιες είναι οι ορίζουσες των όσων λέει ο κ. Τσούκας;
Ο κ.Τσούκας γνωρίζει πολύ καλά τις αντιφάσεις, τις δυσχέρειες και τα δυσεπίλυτα προβλήματα, που αντιμετωπίζει η εφαρμογή του τροϊκανού «μεταρρυθμισμού». Όσο και αν φαίνεται ότι η συλλογιστική του Petronius (που αναδεικνύει τις αντιφάσεις του «μεταρρυθμιστικού» εγχειρήματος, που επιχειρεί η τρόϊκα των εκπροσώπων των δανειστών της χώρας) είναι ορθή - ως προς την διαπίστωση του αδιεξόδου, στο οποίο οδηγούν οι αντιφάσεις ανάμεσα στο «μεταρρυθμιστικό» αυτό πρόγραμμα και στα συμφέροντα των εντόπιων εφαρμοστών του -, καθώς και ότι η συλλογιστική αυτή καταρρίπτει τον μεταρρυθμιστικό οίστρο του κ. Τσούκα, στην ουσία, τα πράγματα, ως προς αυτά που λέει και ισχυρίζεται ο κ. Τσούκας, προκειμένου να ξεπεράσει αυτές τις ενδογενείς αντιφάσεις, είναι εντελώς διαφορετικά. Και είναι διαφορετικό το περιεχόμενο και οι ορίζουσες της συλλογιστικής του κ. Τσούκα διότι αυτό που κάνει αποτελεί ένα κλασσικά ελιτιστικό hijacking, σε σχέση με την άσκηση της πολιτικής εξουσίας και του ίδιου του πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας στην χώρα μας.
Μέσα στην συλλογιστική του κ. Τσούκα η αντίφαση μεταξύ του περιεχομένου του “μεταρρυθμιστικού” προγράμματος των τροϊκανών και των συμφερόντων των εντόπιων εφαρμοστών του επιλύεται με την αφαίρεση κάθε ουσιαστικής αρμοδιότητας, ως προς την κατάρτιση και εφαρμογή αυτού του προγράμματος από την διεφθαρμένη εντόπια πολιτική τάξη και συνακόλουθα τον, ομοίως, διεφθαρμένο πληθυσμό του τόπου μας, όπως αυτός εκφράζεται, μέσα από την αστικοδημοκρατική νομική κατασκευή του εκλογικού σώματος. Και φυσικά αυτή η αφαίρεση κάθε ουσιαστικής εξουσιαστικής αρμοδιότητας από την εντόπια πολιτική τάξη και το εκλογικό σώμα, συνοδεύεται από την μεταφορά όλων αυτών των ουσιαστικών εξουσιών στην ξενική Τρόϊκα των εκπροσώπων των δανειστών και στον ολοένα και διογκούμενο γραφειοκρατικό μηχανισμό της (επίσημο και ανεπίσημο).
Έτσι, ο ρόλος της διεφθαρμένης ελληνικής πολιτικής τάξης και του διεφθαρμένου ελληνικού λαού, περιοριζόμενος μόνον στην, υπό στενή ξενική επιτήρηση, εφαρμογή των προγραμματικών ντιρεκτίβων της Τρόϊκας και χάνοντας κάθε ουσιαστικό κυριαρχικό περιεχόμενο, καθίσταται ένας, απλώς, παρακολουθηματικός ρόλος, ένας ρόλος κομπάρσου, μόνον και μόνο επειδή οι δανειστές και οι εκπρόσωποί τους θέλουν να κρατήσουν κάποια δημοκρατικοφανή προσχήματα, έναντι του θεσμικού οικοδομήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σύμφωνα με το οποίο είναι (ακόμη) αδιανόητη η ανοικτή και απροσχημάτιστη κήρυξη μιας ξενόφερτης και καθοδηγούμενης από το ευρωπαϊκό θεσμικό οικοδόμημα, δικτατορίας, σε οποιαδήποτε χώρα, που είναι μέλος της Ε.Ε.
Ως εκ τούτου, η συλλογιστική του κ. Τσούκα ουδόλως εφάπτεται με αυτήν του αγαπητού Petronius. Γι’ αυτό και όλο το διανοητικό κατασκεύασμα του κ. καθηγητού εδράζεται, σαφώς, εναργώς και ενάρθρως, στην «κραυγή» του : ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ. ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ.
Μια κραυγή, η οποία, ουσιαστικά, λέει στον ελληνικό λαό ότι αυτό που του χρειάζεται είναι : ΚΑΤΟΧΗ. ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΚΑΤΟΧΗ.
Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος.
Αλλά, υπό αυτές τις συνθήκες, οι οποίες παραπέμπουν σε ένα κατοχικό καθεστώς, όπου η βούληση του πληθυσμού της χώρας δεν λαμβάνεται υπόψη και το οποίο κατοχικό καθεστώς προσιδιάζει σε ένα σύγχρονο καθεστώς πεονίας, σωστό και φρόνιμο είναι οι τροϊκανοί εκπρόσωποι των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας να αναλάβουν, απ’ ευθείας και άμεσα, την διακυβέρνηση του τόπου, για να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους και να αναλάβουν, επίσης, τις ευθύνες, όσον αφορά την τύχη του ελληνικού πληθυσμού - για να θυμηθώ και τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρύσανθο, ο οποίος τον Απρίλιο του 1941 είχε αρνηθεί να ορκίσει οποιαδήποτε κυβέρνηση, της οποίας η εξουσία απέρρεε, άμεσα, ή έμμεσα, από τους κατακτητές της χώρας, προτείνοντας στον Πλάτωνα Χατζημιχάλη (ο οποίος είχε σταλεί στην Αρχιεπισκοπή από τον έτοιμο να αναλάβει την διακυβέρνηση του τόπου, ύστερα από διαταγή των Γερμανών κατακτητών στρατηγό Γεώργιο Τσολάκογλου, για να ζητήσει από τον Αρχιεπίσκοπο Χρύσανθο να ορκίσει την εκκολαφθείσα κατοχική κυβέρνηση) να αναλάβουν οι κατακτητές, απ’ ευθείας, την κυβέρνηση του τόπου, προκειμένου να καταστούν οι ίδιοι υπεύθυνοι για την τύχη του ελληνικού πληθυσμού.
Άλλωστε, η, απ’ ευθείας και άμεση ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τους ξένους δανειστές της, θα τους βοηθήσει στην ανεμπόδιστη εφαρμογή του «μεταρρυθμιστικού» τους προγράμματος και στην αποφυγή των οποιωνδήποτε παρεκκλίσεων από αυτό. Και φυσικά, δεν θα τους επιτρέψει να κρύβονται πίσω από την αναβλητικότητα των εχόντων ιδιοτελή συμφέροντα να υπηρετήσουν εντόπιων εφαρμοστών.
Αυτή είναι η ουσία της τοποθέτησης του κ. Τσούκα και εκεί καταλήγει η συνεπής ανάγνωση της συλλογιστικής και του «μεταρρυθμισμού» του.
Hic Rhodus, hic salta…
Όμως ο κ. Τσούκας δεν έχει το θάρρος να προχωρήσει σε μια ανοικτή υπεράσπιση τέτοιου είδους θέσεων, διότι, προφανώς, αποδέχεται (όπως πράττουν με το στανιό και οι τροϊκανοί εκπρόσωποι των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας), ως αναγκαίο κακό, την διατήρηση μιας δημοκρατικοφανούς νομιμότητας στην υποδουλωθείσα, από τους προσκληθέντες, από την τότε νόμιμη και εκλεγείσα κυβέρνηση, να την διακυβερνήσουν δανειστές της, πατρίδα μας.
Αυτός ο δισταγμός του κ. Τσούκα να αποδεχθεί την καθαρή λύση της απ' ευθείας ανάληψης της διακυβέρνησης του τόπου από τους εκπροσώπους των ξένων δανειστών της χώρας αναδεικνύει και το ουσιαστικό περιεχόμενο του ελιτιστικού "μεταρρυθμισμού" ενός τμήματος της ψοφοδεούς εντόπιας "ευρωπαϊστικής"/κοσμοπολιτικής πολιτικοοικονομικής και πνευματικής ελίτ. Ένα περιεχόμενο, το οποίο, εκτός από το γεγονός ότι είναι βαθιά αντιδημοκρατικό (στην ουσία η νοοτροπία και η στάση, κάθε ελίτ, απέναντι στον πληθυσμό κάθε χώρας είναι εγγενώς αντιδημοκρατική, ως προς τον πυρήνα τους), έχει - κυρίως - έντονα στοιχεία πολιτικού ολιγαρχισμού και συνοπτικά μπορεί να περιγραφεί, ως ένας νεότευκτος ν τ ρ ο π α λ ό ς ο λ ο κ λ η ρ ω τ ι σ μ ό ς, δηλαδή ένας ολοκληρωτισμός, ο οποίος αρνείται να πει και να παραδεχθεί το όνομά του, επειδή επιθυμεί να διατηρεί, ως επίδειξη της εντροπής του, κάποια φύλλα συκής, τα οποία - υποτίθεται ότι - κρύβουν το περιεχόμενο των στοιχείων τα οποία προσδιορίζουν τον ολοκληρωτικό του χαρακτήρα.
Το ζήτημα δεν είναι να καταδικάσουμε (ή να αποδεχθούμε) το ουσιωδώς ολοκληρωτικό περιεχόμενο των θέσεων του κ. Τσούκα, όσο ντροπαλό και αν είναι αυτό το περιεχόμενο. (Αν και ο ολοκληρωτισμός - κάθε ολοκληρωτισμός, είτε αυτός είναι ο σύγχρονος ντροπαλός "εκσυγχρονιστικός" ολοκληρωτισμός, που αναπτύσσεται στα σαλόνια της εντόπιας "ευρωπαϊστικής" ελίτ, είτε είναι ο κλασσικός brutal ολοκληρωτισμός του πεζοδρομίου, που εκφράζει η επελαύνουσα και στηριζόμενη στις πλάτες μιας ολοένα και αυξανόμενης μερίδας ανέργων νέων, "Χρυσή Αυγή" - είναι από μόνος του, ηθικά, καταδικαστέος, τουλάχιστον σε ότι με αφορά, ως στάση ζωής).
Το ζήτημα, όμως, δεν είναι, απλώς, ηθικό. Και αν ήταν απλώς ηθικό, θα μπορούσε να ήταν και κοινωνικά αδιάφορο, για όσο τουλάχιστον, αυτό το ηθικό στοιχείο έμενε στα πλαίσια μας σέκτας.
Το ζήτημα είναι να κατανοήσουμε την διαδικασία, μέσα από την οποία παρήχθη αυτός ο ολοκληρωτισμός και μέσα από την οποία οδηγήθηκε ένας διανοούμενος, σαν τον κ. Τσούκα στην υιοθέτηση ιδεών και θέσεων τέτοιου είδους και περιεχομένου, οι οποίες προδίδουν όλες τις προηγούμενες θέσεις του, οι οποίες - έστω και μέσα στα πλαίσια του κλασσικού αστικού ελιτισμού της εντόπιας πνευματικής ελίτ - ήσαν καθαρά δημοκρατικές και κινούνταν, εντός των ορίων της Ανοικτής Κοινωνίας, για να θυμηθούμε και τον αγγλοσαξωνικής νοοτροπίας αείμνηστο διδάσκαλο Καρλ Πόππερ.
Το ερώτημα, λοιπόν, εστιάζεται στο γιατί ο κ. Τσούκας, από σταθερός υποστηρικτής της Ανοικτής Κοινωνίας, μετεστράφη και μετετράπη σε έναν από τους διώκτες της (τους εχθρούς της θα έλεγε ο αείμνηστος γέροντας); Και φυσικά, αυτός ο προβληματισμός δεν μένει μόνο στο πρόσωπο του κ. Χαρίδημου, αλλά επεκτείνεται σε ένα μεγάλο αριθμό προσώπων της σύγχρονης ελληνικής "πνευματικής" ελίτ, είτε αυτά κινούνται στον χώρο της δεξιάς και της κεντροδεξιάς, είτε στον χώρο της αριστεράς και της κεντροαριστεράς (και μάλιστα πολύ περισσότερο της αριστεράς και της κεντροαριστεράς, διότι η μεγίστη πλειοψηφία τους προέρχονται από τις τάξεις τους).
Στο ερώτημα αυτό έχω αποπειραθεί να δώσω και έχω δώσει μια εξήγηση.
Και η εξήγηση αυτή επικεντρώνεται στον ανείπωτο (στον άφατο, ούτως ειπείν) πανικό, που έχει επικρατήσει στις τάξεις της ελληνικής "ευρωπαϊστικής" ελίτ, ως αποτέλεσμα της κρίσης την οποία περνάει η, έως προ διετίας, κυριαρχούσα "ευρωπαϊστική" ιδεολογία, η οποία πλέον βρίσκεται σε μια διαδικασία επιταχυνόμενης αποδόμησης.
Αυτή η αποδόμηση της κυρίαρχης "ευρωπαϊστικής" ιδεολογίας στην χώρα εξηγεί μεν, αλλά δεν δικαιολογεί, δε, την υιοθέτηση οποιασδήποτε μορφής ολοκληρωτισμού (ντροπαλού ή μη).
Πολύ περισσότερο, που αυτός ο συγκεκριμένος "ντροπαλός" ολοκληρωτισμός είναι και πρακτικά αλυσιτελής.
Αλλά το γιατί είναι αλυσιτελής, αυτό θα το δούμε αργότερα..."
Σχόλια