Το Μνημόνιο της ντροπής, η ελληνική οικονομική κρίση και γιατί δεν θα γίνουμε Αλβανία. (Μια απάντηση στις παραδοξολογικές ασυναρτησίες του κ. Πάσχου Μανδραβέλη).
"Μανδραβέλειες παραδοξολογίες! (Μπορείτε να τις διαβάσετε στο : http://www.phpbbserver.com/pfor/index.php?mforum=pfor ).
Αυτό το σύνολο των παραδοξολογικών ασυναρτησιών θα το αποκαλούσα παραλήρημα, αλλά δεν πρόκειται περί αυτού. Ο άνθρωπος δεν παραληρεί. Απλώς, βρίσκεται σε διατεταγμένη υπηρεσία και φυσικά αγνοεί (για την ακρίβεια και αγνοεί και καμώνεται πως αγνοεί) τα βασικά δεδομένα της ελληνικής οικονομίας, πριν και μετά την τροϊκανή παρέμβαση και την υπογραφή του Μνημονίου της Πρωτομαγιάς του 2010.
Τι μας λέει ο αγαπητός και κατά τα άλλα συμπαθής έως διασκεδαστικός Πασχούλης μας; Μας λέει ότι η κρίση δεν είναι οικονομική, αλλά παρακάτω παραδέχεται ότι η ύφεση υπάρχει και είναι μεγάλη, αλλά δεν ... ευθύνεται γι' αυτήν το Μνημόνιο και το πρόγραμμα ... σταθεροποίησης (η λέξη χρησιμοποιείται ως ευφημισμός για την έντονη υπαναπτυξιακή τροχιά, στην οποία έχει θέσει την ελληνική οικονομία το Μνημόνιο και η τρόϊκα, μαζί με τον ΓΑΠ).
Και ποιός ευθύνεται; Εμείς οι ίδιοι. (Πάντως, προς θεού, όχι το χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο - το καημένο έχει φοβίες από το ξήλωμα του ελληνικού πουλόβερ... Τι μας λες ρε Πάσχε - τον Μανδραβέλη εννοώ Θοδωρή. Όχι εσένα).
Θα πεθαίναμε, θα γινόμασταν Αλβανία - προφανώς εννοεί την Αλβανία του Εμβέρ Χότζα - λέει ο Πασχούλης, αν κηρύσσαμε πτώχευση. Και όλα αυτά τα απίθανα τα ισχυρίζεται, μέσα σε έναν μανδραβέλειο αχταρμά, όπου η πτώχευση μπλέκεται με την στάση πληρωμών και την αναδιάρθρωση του χρέους, για να πείσει ότι η Ελλάδα θα οδηγούνταν στην καταστροφή, αν επέλεγε τον δρόμο της μη πληρωμής των δανειστών της, ξεχνώντας αυτό, με το οποίο ο ίδιος ξεκίνησε την τοποθέτησή του : Ότι, δηλαδή, το πρόβλημα το είχε το ελληνικό κράτος και όχι η ελληνική οικονομία, η οποία θα συνέχιζε να έχει δοσοληψίες με το εξωτερικό και ότι οι τρέχουσες δανειακές ανάγκες του ελληνικού δημοσίου μπορούσαν και μπορούν να καλυφθούν άνετα από τον εσωτερικό δανεισμό, αφού αποτελούν μικρό μέρος των όσων το κράτος ξοδεύει, για την ετήσια κάλυψη του χρέους του, με παράλληλη επιστροφή στην δραχμή, αν οι "εταίροι" επέμεναν στις θέσεις τους.
Βέβαια, η Ελλάδα δεν θα οδηγείτο στην καταστροφή, αν ακολουθούσε τον δικό της δρόμο τον περασμένο Μάϊο. Αυτό που θα καταστρεφόταν θα ήταν το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Ευρώπης και η ευρωζώνη, μαζί με το ευρώ. Και θα κλυδωνιζόταν η παγκόσμια οικονομία. Και δεν είναι θέμα μεγέθους. Η χρηματοπιστωτική πυραμίδα είναι τόσο πολύπλοκη, ώστε και τα μικρά μεγέθη στην παρούσα αλλληλοδιαπλεκόμενη παγκόσμια οικονομία επηρεάζουν και τους μεγαλύτερους κολοσσούς. Κλασσικό παράδειγμα η κατάρρευση της Lehman Bros, που παρά το αμελητέο της μέγεθος, μπροστά στα συνολικά μεγέθη της αμερικανικής οικονομίας, οδήγησε στην πιο μεγάλη ύφεση από την εποχή της Μεγάλης Κρίσης της δεκαετίας του 1930. Και αυτήν την καταστροφή απέτρεψαν στις 9/5/2010 οι Ευρωπαίοι, με την προσωπική παρέμβαση του Μπαράκ Ομπάμα, που υποχρέωσε την Μέρκελ να σταματήσει τις καταστροφικές τακτικιστικές της ανοησίες και να στήσει τους κακοφτιαγμένους Μηχχανισμούς Στήριξης της Ελλάδας και της Ευρωζώνης, που, έστω και έτσι, απέτρεψαν προσωρινά την πτώση του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
(Περί αυτών, ο αγαπητός Πασχούλης, μούγγα, τσιμουδιά).
Μια χαρά θα δούλευε η ελληνική οικονομία, αν επέστρεφε στην δραχμή. Το κράτος θα επαναδραχμοποιούσε το χρέος του (το οποίο πριν την καταστροφική ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζωνη ήταν κατά 85%, περίπου, εκφρασμένο σε δραχμές) και η επάνοδος στην αναπτυξιακή διαδικασία θα άνοιγε στην ελληνική οικονομία (και στο κράτος) την πόρτα στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές - ύστερα από την αποκατάσταση των διαταραγμένων, λόγω της υιοθέτησης του ευρώ, συναλλαγματικών ισοτιμιών, που καθηλώνουν την ελληνική παραγωγή και την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, με μια υποτίμηση της δραχμής κατά 30%, προς αποκατάσταση της χαμένης ανταγωνιστικότητάς της - και στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στο εσωτερικό, ύστερα από τον πανικό των πρώτων ημερών, που θα χαλιναγωγείτο από τον αυστηρό έλεγχο στην εξαγωγή συναλλάγματος (θα επιβάλλονταν ένας φόρος, π.χ. 90% για κάθε ευρώ που θα έφευγε στο εξωτερικό) και από την κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος. Έτσι δεν θα έφευγε, σχεδόν, ούτε φράγκο.
(Τώρα το γιατί θα λέγαμε στους ξένους εμπόρους να πάνε στο διάολο και αυτοί και τα προϊόντα τους, αυτό μόνο ο Πάσχος Μανδραβέλης το ξέρει και αυτού του είδους το επιχείρημα δείχνει και την ποιότητα και τους σκοπούς αυτών που εξυπηρετούνται από μια τέτοιου είδους "επιχειρηματολογία". Φυσικά, δεν θα διαολοστέλναμε καθόλου τους ξένους εμπόρους. Το αντίθετο μάλιστα, θα συνεχίζαμε τις business as usual. Και παρά την αναστάτωση, αυτοί θα δέχονταν και επιταγές και εγγυητικές και τα πάντα, γιατί στην ιδιωτική οικονομία λεφτά υπάρχουν και θα βρεθούν και για την δημόσια, μέσω της δραχμής και των συναλλαγματικών ισοτιμιών και με μια γερή φορολόγηση των τραπεζικών κεφαλαίων, α λα Ουγγαρία).
Και φυσικά θα γίνονταν οι κατάλληλες διαβουλεύσεις με τους δανειστές της χώρας, που δεν είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία απλοί ... άνθρωποι, όπως λέει ο Πασχούλης μας, αλλά hedge funds και γαλλικές, γερμανικές και άλλες τράπεζες - κολοσσοί που δεν επηρεάζονται από την ψυχολογία του απλού ανθρώπου, για την αποπληρωμή του ελληνικού δημόσιου χρέους.
Και τελικά, η επαναφορά της χώρας στην αναπτυξιακή διαδικασία, θα την οδηγήσει στην αποπληρωμή του δημόσιου χρέους της και στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στις διεθνείς αγορές, με δεδομένο ότι οι τρέχουσες δανειακές ανάγκες του κράτους (αφαιρουμένων των τοκοχρεωλυσίων) είναι μικρές - 3% του σημερινού δημόσιου χρέους - και στην μεγάλη του πλειοψηφία εσωτερικά εξυπηρετούμενες, αφού η Τράπεζα της Ελλάδος μπορεί να τις χρηματοδοτήσει, κόβοντας δραχμές, όπως έκανε πριν την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, κάτι που, τώρα με το ευρώ, δεν μπορεί να γίνει, αφού το νόμισμα το ελέγχει η Ε.Κ.Τ. και όχι η Τράπεζα της Ελλάδος.
Βέβαια, όλα αυτά για να γίνουν, πρέπει κάποιους να διαολοστείλουμε.
Και αυτούς που πρέπει να διαολοστείλουμε, είναι το Μνημόνιο, τους τροϊκανούς και τους Quislings, που υπέγραψαν το Μνημόνιο. Γιατί, προφανώς, αυτοί δεν μπορούν και δεν θέλουν να ακολουθήσουν μια τέτοια πολιτική.
Αλλά και αν ήθελαν να την ακολουθήσουν, θα τα έκαναν μαντάρα, όπως τα έκαναν και την κρίσιμη περίοδο Οκτωβρίου 2009 - Ιανουαρίου 2010, με αποτέλεσμα να φθάσουμε στα τωρινά χάλια...
(Γιάννη, ο Πασχούλης έχει κάνει και μια πρόβλεψη, που λέει ότι τον ερχόμενο Απρίλιο η χώρα θα γίνει και πάλι δεκτή στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, αν κάνει όσα λέει το Μνημόνιο. Και επειδή ο ΓΑΠ κάνει όσα λέει το Μνημόνιο, αλλά τα πράγματα πάνε για φούντο, κράτα και αυτήν την πρόβλεψη του Μανδραβέλη. Εδώ θα είμαστε και θα δούμε...)"
(Σχόλιό μου http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?p=9281&mforum=pfor#9281 της 17/9/2010 στο θέμα που άνοιξε στο ''PETROUPOLIS FORUMS", ο Γιάννης Μιχαλόπουλος, με τίτλο : "8 μύθοι για την κρίση" http://www.phpbbserver.com/pfor/index.php?mforum=pfor , όπου αναδημοσιεύονται οι θέσεις του Πάσχου Μανδραβέλη για την τρέχουσα κατάσταση στην χώρα μας).
Σχόλια
Δυστυχώς, εδώ που φθάσαμε, έχουμε να κάνουμε δύσκολες επιλογές, ανάμεσα στο κακό και στο χειρότερο. Αυτό είναι το πρόβλημα και αυτή είναι η ουσία της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας. Στην παρούσα κατάσταση που βρισκόμαστε, τα πράγματα είναι, ακριβώς όπως όταν κάποιον τον έχει πατήσει ελέφαντας (το ευρώ), ενώ τα φαινόμενα που περιγράφεις, μοιάζουν με μια λοίμωξη του αναπνευστικού.
Η Ελλάδα δεν είχε καμμία δουλειά στην ευρωζώνη και δεν έπρεπε, σε καμμία περίπτωση, να αντικαταστήσει την δραχμή, με το ευρώ. Αλλά, ενώ, από την μια μεριά, είναι απολύτως βέβαιο ότι η ένταξή της στην ευρωζώνη υπήρξε μια εσφαλμένη και συνάμα καταστροφική στρατηγική επιλογή της εντελώς ξεμωραμένης - από τον αρχοντοχωριατισμό της -, ελληνικής πολιτικοοικονομικής και κοινωνικής ελίτ, από την άλλη, είναι σίγουρο ότι η έξοδος από την ευρωζώνη και η επιστροφή στην δραχμή δεν είναι μια εύκολη υπόθεση.
Αντιθέτως, μια επιστροφή στην δραχμή είναι μια πολύ δύσκολη επιλογή, η οποία απαιτεί την ύπαρξη ενός ικανού οικονομικού και πολιτικού επιτελείου, την λεπτομερή κατάρτιση ενός ολοκληρωμένου και σαφώς συγκεκριμένου σχεδίου, την συγκρότηση πολιτικών και διπλωματικών συμμαχιών και την ικανότητα ελιγμών, με την ύπαρξη εναλλακτικών προσανατολισμών, που θα μπορούν να συνδυάζουν και τα δύο σενάρια (παραμονή στο ευρώ, ή επιστροφή στην δραχμή) ανάλογα με τις εξελίξεις στην απαραίτητη διαδικασία διαπραγματεύσεων, με τους εταίρους στην ευρωζώνη, η οποία διαδικασία διαπραγματεύσεων πρέπει να αποσκοπεί στην ουσιαστική ανάληψη της εξυπηρέτησης του ελληνικού δημόσιου χρέους (όπως και των λοιπών δημόσιων χρεών στην ευρωζώνη) από την Ε.Κ.Τ., κατά τα πρότυπα του αμερικανικού FED, ή/και από έναν άλλο χρηματοπιστωτικό θεσμό, ο οποίος θα παίζει τον ρόλο του εγγυητή της τελευταίας καταφυγής για τα δημόσια χρέη των χωρών της ευρωζώνης (η ύπαρξη αυτού του θεσμού, αντί του άθλιου και συνάμα γελοίου τοκογλυφικού δανειστικού μηχανισμού "διάσωσης" των χωρών της ευρωζώνης, ο οποίος δυσχεραίνει, αντί να επιλύει την κρίση του ευρωπαϊκού δημόσιου - αλλά και του ιδιωτικού - χρέους, κυριολεκτικά θα "σκοτώσει" την κρίση αυτή, θα την εξαφανίσει, αλλά αυτό απαιτεί άλλους χρηματοπιστωτικούς και ευρύτερα θεσμικούς μηχανισμούς στην ευρωζώνη, δηλαδή την επείγουσα θεσμική ανασυγκρότησή της και τον μετασχηματισμό της, σε ομοσπονδία, με κεντρική κυβέρνηση, η οποία θα ασκεί την νομισματική και δημοσιονομική πολιτική και θα ελέγχει την κεντρική τράπεζα, προσδιορίζοντας την, ευρύτερα, ασκούμενη οικονομική πολιτική, όπως συμβαίνει σε όλα τα σύγχρονα κράτη του αναπτυγμένου - και όχι μόνον - γραφειοκρατικού καπιταλισμού). Και αν οι εταίροι δεν είναι διατεθειμένοι να συμβιβασθούν, σε ένα τέτοιο πλαίσιο λύσης, τότε η επιστροφή στην δραχμή θα πρέπει να υπάρχει, ως πραγματικό ενδεχόμενο και όχι ως απλή μπλόφα.
Δυστυχώς, ένα τέτοιο ικανό και οργανωμένο πολιτικό και οικονομικό επιτελείο δεν υφίσταται στην Ελλάδα. Ή, τουλάχιστον, ένα τέτοιο επιτελείο δεν έχει καταστήσει, προς το παρόν, εμφανή την ύπαρξή του. Και αυτό είναι το δράμα της χώρας.
Αν, μάλιστα, επιχειρηθεί μια επιστροφή στην δραχμή από το επιτελείο της παιδικής χαράς του ευήθους ΓΑΠ, τότε θα ακολουθήσει η απόλυτη καταστροφή.
Είναι καλό που υπάρχει ένα δυνατό αντίβαρο με ισχυρά επιχειρήματα έναντι των νεοφιλελεύθερων απόψεων.