Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ ΣΤΗΝ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΛΙΤ ΚΑΙ Ο ΖΟΥΡΛΟΜΑΝΔΥΑΣ ΤΩΝ ΒΡΥΞΕΛΛΩΝ.
(Το άρθρο μου αυτό δημοσιεύτηκε σήμερα στο tvxs.gr στο θέμα ‘‘Τριετές πάγωμα των μισθών στο δημόσιο μελετά ξανά η κυβέρνηση’’ http://www.tvxs.gr/v28116/1/1 , σαν απάντηση στα σενάρια περί παγώματος των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων):
Δεν θα μπορούσε να υπάρξει μεγαλύτερη ανοησία, από ένα γενικό πάγωμα των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων.
Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι κάτι τέτοιο θα ήταν ανακόλουθο με τις προεκλογικές διακηρύξεις του ΓΑΠ και του ΠΑΣΟΚ. Αυτό θα ήταν το λιγότερο και ίσως όχι το πιο σημαντικό.
Το κυριότερο είναι ότι κάτι τέτοιο θα ήταν ζημιογόνο για τα ευρισκόμενα σε κάθετη πτώση επίπεδα ολικής κατανάλωσης και συνακόλουθα θα αύξανε, ακόμα περισσότερο, την συρρίκνωση της συναθροιστικής ζήτησης, για αγαθά και υπηρεσίες στην ελληνική οικονομία, βαθαίνοντας την ύφεση, που ήδη είναι ευμεγέθης και άμεσα ορατή.
Το άμεσο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας την παρούσα περίοδο δεν έχει να κάνει με το δημόσιο χρέος της χώρας, ούτε με την καταπολέμηση του, κατ' ουσίαν, ανύπαρκτου πληθωρισμού.
Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, στην παρούσα φάση, έχει να κάνει με την σημαντική ύφεση, που την έχει πλήξει, εδώ και πάνω από ένα χρόνο και με την συναφή πτώση, έως κατρακύλα, όλων των μακροοικονομικών μεγεθών της (ΑΕΠ, ρυθμός ανάπτυξης, κατανάλωση, συναθροιστική ζήτηση, επένδυση, απασχόληση, τιμές κλπ).
Στην παρούσα φάση, αυτά προέχουν να αντιμετωπισθούν και γι' αυτό κλειδί στην αντιμετώπισή τους είναι η διατήρηση και η αύξηση της συνολικής αγοραστικής δύναμης στην οικονομία.
Η πτώση των μισθών θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη κατρακύλα την συνολική καταναλωτική δαπάνη στην ελληνική οικονομία και θα επιτείνει την ύφεση και την καθοδική κίνηση όλων των σημαντικών μακροοικονομικών μεγεθών της που προαναφέραμε.
Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι να βαθύνουμε την ύφεση, αλλά να την σταματήσουμε και να την αντιστρέψουμε, οδηγώντας την χώρα σε μια αναπτυξιακή τροχιά.
Οι Ευρωπαίοι της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, οι γκαουλάϊτερς του σκληρού ευρώ, που επιμένουν στον ζουρλομανδύα του 3%, ως ανώτατου ποσοστού των δημοσίων ελλειμμάτων, επί του ΑΕΠ των χωρών της ευρωζώνης, επιμένουν σε μια πολιτική η οποία είναι εξωπραγματική, αφού οι πλείστες χώρες της ευρωζώνης (και όχι μόνο) απέχουν πολύ από το όριο αυτό, το οποίο έχει γίνει ένα κουρελόχαρτο, χωρίς αξία. Και γι' αυτόν τον λόγο δίνουν παράταση στις χώρες αυτές, για μετεγενέστερη χρονικά επίτευξη του εν λόγω στόχου - ο οποίος, κατά πάσαν πιθανότητα, θα καταστεί ανέφικτος, όπως άλλωστε ήταν και πριν από το ξέσπασμα της ύφεσης τον περυσινό Σεπτέμβριο.
Η Ελλάδα δεν πρέπει να ακολουθήσει την πολιτική των Βρυξελλών, όσο και αν πιέζεται να το πράξει.
Πρέπει ''να πάει στις Βρυξέλλες και να βάλει τις φωνές'', όπως είπε ορθότατα ο Πωλ Κρούγκμαν στον Καραμανλή και στον ΓΑΠ εφέτος, για να παύσει αυτή η πολιτική του ζουρλομανδύα, πολύ περισσότερο, που τώρα μεσουρανεί η οικονομική ύφεση, με την υπερμεγέθη αύξηση της ανεργίας, η οποία, ως φαινόμενο, είναι μακροχρόνια και υπάρχει πολύ πριν την ύφεση και η οποία αύξηση της ανεργίας επιτάθηκε από την έλευση του ευρώ, σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης.
Η ύφεση έχει αλλάξει τις προτεραιότητες και αυτό σημαίνει ότι τώρα χρειάζονται ουσιαστικά προγράμματα αναπτυξιακής μορφής, με επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, η οποία θα στηρίζεται σε γενναία ελλειμματικούς δημόσιους προϋπολογισμούς και αυξημένες δημόσιες δαπάνες.
Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας έχει να κάνει, όχι τόσο με το γεγονός ότι έχει μεγάλα δημόσια ελλείμματα, αλλά με την ανυπαρξία εμπιστοσύνης στην ελληνική πολιτική ελίτ, η οποία σπατάλησε όλα τα αποθέματα εμπιστοσύνης, αφήνοντας, κατά την περασμένη 15ετία (1994 - 2008) των παχειών αγελάδων, τα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας να σωρευθούν και να εκδηλωθούν έντονα, λόγω της απρόσμενης έλευσης της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης, στις αρχές του περυσινού φθινοπώρου.
(Βασικότερο πρόβλημα όλων είναι η αντιμετώπιση του τεράστιου προβλήματος της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας στην ελληνική οικονομία, αφού η ελληνική πολιτική, οικονομική και κοινωνική ελίτ αρνείται, συστηματικά, να πληρώσει τους φόρους που της αναλογούν και έχει αφήσει το κράτος στην τύχη του, αρνούμενη να το καταστήσει κεντρικό πυλώνα και ουσιώδη ρυθμιστή της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας).
Και ως προς αυτό, οι Ευρωπαίοι έχουν δίκιο, που δεν εμπιστεύονται την, κυριολεκτικά, κοινωνικά και οικονομικά ανεύθυνη διαχείριση της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ.
Όταν υπάρξει από την ελληνική ελίτ ένα σαφές πρόγραμμα με επι μέρους υλοποιήσιμους στόχους και σαφή και πραγματοποιούμενα χρονοδιαγράμματα, η εμπιστοσύνη θα αποκατασταθεί και η οικονομία θα μπει σε αναπτυξιακή τροχιά, με μέτρα σαφούς αναπτυξιακής στόχευσης.
Αλλά η οικοδόμηση ενός κλίματος εμπιστοσύνης, προς την διαχειριστική ικανότητα και η αναστύλωση της διεθνούς αξιοπιστίας της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, δεν είναι κάτι το εύκολο.
Αντίθετα μάλιστα, είναι ένα ηράκλειο έργο, το οποίο φαίνεται ότι οι διεθνείς (και ιδιαίτερα οι ευρωπαϊκές) γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές ''αγορές'' δεν πιστεύουν ότι η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, μπορεί ή θέλει να επιτύχει.
Και εκεί έγκειται η μεγίστη των δυσκολιών, που αντιμετωπίζει η χώρα.
Για περισσότερα και πιο κατατοπιστικά στοιχεία και αναλύσεις επί των ζητημάτων, που εδώ αναφέρονται, δείτε στο μπλογκ μου το θέμα που έχω ανοίξει εκεί, με τίτλο : ''Προϋπολογισμός 2010 : Ένας προϋπολογισμός αντιαναπτυξιακής λογικής και ομιχλώδους στόχευσης'' http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2009/11/proypologismos-2010.html .
Δεν θα μπορούσε να υπάρξει μεγαλύτερη ανοησία, από ένα γενικό πάγωμα των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων.
Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι κάτι τέτοιο θα ήταν ανακόλουθο με τις προεκλογικές διακηρύξεις του ΓΑΠ και του ΠΑΣΟΚ. Αυτό θα ήταν το λιγότερο και ίσως όχι το πιο σημαντικό.
Το κυριότερο είναι ότι κάτι τέτοιο θα ήταν ζημιογόνο για τα ευρισκόμενα σε κάθετη πτώση επίπεδα ολικής κατανάλωσης και συνακόλουθα θα αύξανε, ακόμα περισσότερο, την συρρίκνωση της συναθροιστικής ζήτησης, για αγαθά και υπηρεσίες στην ελληνική οικονομία, βαθαίνοντας την ύφεση, που ήδη είναι ευμεγέθης και άμεσα ορατή.
Το άμεσο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας την παρούσα περίοδο δεν έχει να κάνει με το δημόσιο χρέος της χώρας, ούτε με την καταπολέμηση του, κατ' ουσίαν, ανύπαρκτου πληθωρισμού.
Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, στην παρούσα φάση, έχει να κάνει με την σημαντική ύφεση, που την έχει πλήξει, εδώ και πάνω από ένα χρόνο και με την συναφή πτώση, έως κατρακύλα, όλων των μακροοικονομικών μεγεθών της (ΑΕΠ, ρυθμός ανάπτυξης, κατανάλωση, συναθροιστική ζήτηση, επένδυση, απασχόληση, τιμές κλπ).
Στην παρούσα φάση, αυτά προέχουν να αντιμετωπισθούν και γι' αυτό κλειδί στην αντιμετώπισή τους είναι η διατήρηση και η αύξηση της συνολικής αγοραστικής δύναμης στην οικονομία.
Η πτώση των μισθών θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη κατρακύλα την συνολική καταναλωτική δαπάνη στην ελληνική οικονομία και θα επιτείνει την ύφεση και την καθοδική κίνηση όλων των σημαντικών μακροοικονομικών μεγεθών της που προαναφέραμε.
Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι να βαθύνουμε την ύφεση, αλλά να την σταματήσουμε και να την αντιστρέψουμε, οδηγώντας την χώρα σε μια αναπτυξιακή τροχιά.
Οι Ευρωπαίοι της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, οι γκαουλάϊτερς του σκληρού ευρώ, που επιμένουν στον ζουρλομανδύα του 3%, ως ανώτατου ποσοστού των δημοσίων ελλειμμάτων, επί του ΑΕΠ των χωρών της ευρωζώνης, επιμένουν σε μια πολιτική η οποία είναι εξωπραγματική, αφού οι πλείστες χώρες της ευρωζώνης (και όχι μόνο) απέχουν πολύ από το όριο αυτό, το οποίο έχει γίνει ένα κουρελόχαρτο, χωρίς αξία. Και γι' αυτόν τον λόγο δίνουν παράταση στις χώρες αυτές, για μετεγενέστερη χρονικά επίτευξη του εν λόγω στόχου - ο οποίος, κατά πάσαν πιθανότητα, θα καταστεί ανέφικτος, όπως άλλωστε ήταν και πριν από το ξέσπασμα της ύφεσης τον περυσινό Σεπτέμβριο.
Η Ελλάδα δεν πρέπει να ακολουθήσει την πολιτική των Βρυξελλών, όσο και αν πιέζεται να το πράξει.
Πρέπει ''να πάει στις Βρυξέλλες και να βάλει τις φωνές'', όπως είπε ορθότατα ο Πωλ Κρούγκμαν στον Καραμανλή και στον ΓΑΠ εφέτος, για να παύσει αυτή η πολιτική του ζουρλομανδύα, πολύ περισσότερο, που τώρα μεσουρανεί η οικονομική ύφεση, με την υπερμεγέθη αύξηση της ανεργίας, η οποία, ως φαινόμενο, είναι μακροχρόνια και υπάρχει πολύ πριν την ύφεση και η οποία αύξηση της ανεργίας επιτάθηκε από την έλευση του ευρώ, σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης.
Η ύφεση έχει αλλάξει τις προτεραιότητες και αυτό σημαίνει ότι τώρα χρειάζονται ουσιαστικά προγράμματα αναπτυξιακής μορφής, με επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, η οποία θα στηρίζεται σε γενναία ελλειμματικούς δημόσιους προϋπολογισμούς και αυξημένες δημόσιες δαπάνες.
Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας έχει να κάνει, όχι τόσο με το γεγονός ότι έχει μεγάλα δημόσια ελλείμματα, αλλά με την ανυπαρξία εμπιστοσύνης στην ελληνική πολιτική ελίτ, η οποία σπατάλησε όλα τα αποθέματα εμπιστοσύνης, αφήνοντας, κατά την περασμένη 15ετία (1994 - 2008) των παχειών αγελάδων, τα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας να σωρευθούν και να εκδηλωθούν έντονα, λόγω της απρόσμενης έλευσης της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης, στις αρχές του περυσινού φθινοπώρου.
(Βασικότερο πρόβλημα όλων είναι η αντιμετώπιση του τεράστιου προβλήματος της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας στην ελληνική οικονομία, αφού η ελληνική πολιτική, οικονομική και κοινωνική ελίτ αρνείται, συστηματικά, να πληρώσει τους φόρους που της αναλογούν και έχει αφήσει το κράτος στην τύχη του, αρνούμενη να το καταστήσει κεντρικό πυλώνα και ουσιώδη ρυθμιστή της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας).
Και ως προς αυτό, οι Ευρωπαίοι έχουν δίκιο, που δεν εμπιστεύονται την, κυριολεκτικά, κοινωνικά και οικονομικά ανεύθυνη διαχείριση της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ.
Όταν υπάρξει από την ελληνική ελίτ ένα σαφές πρόγραμμα με επι μέρους υλοποιήσιμους στόχους και σαφή και πραγματοποιούμενα χρονοδιαγράμματα, η εμπιστοσύνη θα αποκατασταθεί και η οικονομία θα μπει σε αναπτυξιακή τροχιά, με μέτρα σαφούς αναπτυξιακής στόχευσης.
Αλλά η οικοδόμηση ενός κλίματος εμπιστοσύνης, προς την διαχειριστική ικανότητα και η αναστύλωση της διεθνούς αξιοπιστίας της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, δεν είναι κάτι το εύκολο.
Αντίθετα μάλιστα, είναι ένα ηράκλειο έργο, το οποίο φαίνεται ότι οι διεθνείς (και ιδιαίτερα οι ευρωπαϊκές) γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές ''αγορές'' δεν πιστεύουν ότι η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, μπορεί ή θέλει να επιτύχει.
Και εκεί έγκειται η μεγίστη των δυσκολιών, που αντιμετωπίζει η χώρα.
Για περισσότερα και πιο κατατοπιστικά στοιχεία και αναλύσεις επί των ζητημάτων, που εδώ αναφέρονται, δείτε στο μπλογκ μου το θέμα που έχω ανοίξει εκεί, με τίτλο : ''Προϋπολογισμός 2010 : Ένας προϋπολογισμός αντιαναπτυξιακής λογικής και ομιχλώδους στόχευσης'' http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2009/11/proypologismos-2010.html .
Σχόλια