1878. Πολιτικός χάρτης των Βαλκανίων. 1884. Το 1815. Το Αργυρόκαστρο. 1921. Η Αυλόπορτα, η αρχαία τοξωτή πύλη. 4-10-2025. ΟΧΙ, σε κοινή ΑΟΖ Ελλάδας - Κύπρου, από την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. 30-9-1922 Η βαθειά πληγή της προδομένης Ανατολικής Θράκης. 1866-1913. Ο Γεώργιος Κολοκοτρώνης. 1912. Τα ορφανά του Τιτανικού. 1926. Ο Nicolas Tesla, για τα smartphone του μέλλοντος. 1920. Το κάθετο πάρκινγκ, στην Νέα Υόρκη. 1941-1944. Κατοχή. 1948-1949. Ο ετεροχρονισμένος γάμος του Γεώργιου Παπαδόπουλου. 1950. Η Marilyn Monroe. 1940-1943. Αλβανία. Η φασιστική εφημερίδα “Tomori”. 1951. Αλβανία. Το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Kamëz Hill. 1957. Η Μαρίζα Κωχ, στην Σαντορίνη. 1980. Το κατεστραμμένο «Μινιόν». 1993. Το πραξικόπημα του Μπορίς Γέλτσιν, στην Ρωσία και μετέπειτα (184).
1878. Πολιτικός Χάρτης των Βαλκανίων.
1921. Η Αυλόπορτα. Στην όχθη του Αχελώου, εκεί, που το ποτάμι συναντά την Ιστορία, στέκει η τοξωτή πύλη της Παλαιομάνινας. Ο Ληκ την θαύμασε, ως μοναδικό δείγμα αμυντικού έργου, ο Heuzey και ο Noack την κατέγραψαν, με δέος και ο Ezio De Felice την χαρακτήρισε «πρώτο παράδειγμα τοξωτής πόρτας, στην ιστορία της παλαιότερο,εν λειτουργία, αυτοκίνητο, στον κόσμο…
Στο φως του φακού του Shirley Clifford Atchley, το 1921, η Αυλόπορτα ζωντανεύει, ξανά μέσα από τα βλέμματα των Βλάχων της Ακαρνανίας. Με φουστανέλα και καποτίνι, στέκουν, με υπερηφάνεια, σαν σιωπηλοί φύλακες μιας γης, όπου Ιστορία και καθημερινότητα αγκαλιάζονται, στο ασπρόμαυρο της μνήμης. Πηγή φωτογραφίας, ψηφιακό αρχείο Βρετανικής Σχολής.
4/10/2025 Αθήνα. «ΕΣΤΙΑ». ΟΧΙ σε κονη ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου, από την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, λόγω φόβου των αντιδράσεων, εκ μέρους της Άγκυρας.
30/9/1922. Ανατολική Θράκη. Τί χάθηκε, με την επαίσχυντη και προδοτική Συνθήκη των Μουδανιών Η Ελλάδα, με την Ανατολική Θράκη, θα γινόταν μια μεγάλη ευρωπαϊκή δύναμη, με στρατηγική σημασία αξεπέραστη. Αυτό το "Ελντοράντο" θυσίασε η Ελλάδα, εξ αιτίας του Ελευθέριου Βενιζέλου, με την επαίσχυντη συνθήκη των Μουδανιών, το 1922, χωρίς μάλιστα να ρίξουμε, ούτε μια σφαίρα…
Η Ανατολική Θράκη είναι, στο κέντρο τριών θαλασσών, του Ευξείνου Πόντου, της Προποντίδος και του Αιγαίου. Είναι το κέντρο και το πέρασμα, από την Ανατολή, στην Δύση. Με την ένταξη της Ανατολικής Θράκης (πλήν της Κωνσταντινουπόλεως), στην ελληνική επικράτεια, η χώρα μεγάλωσε, κατά 23.700 τετραγωνικά χιλιόμετρα, δηλαδή, μια έκταση, όση η Πελοπόννησος, η Ρόδος και η Χίος μαζί.
Επιπλέον η Ελλάδα αποκτούσε :
Στον Εύξεινο Πόντο, παράλια μήκους περίπου 120 χιλιομέτρων, με δύο αξιόλογα λιμάνια, στην Μήδεια και στην Θυνιάδα και την Θρακική Χερσόνησο της Καλλιπόλεως. (Η αρχαία Καλλίπολη ήταν ο αρχαιολογικός τόπος των "τύμβων των Θρακών βασιλέων). Ολόκληρη η ακτογραμμή του Θρακικού Πελάγους ήταν υπό την επικυριαρχία της Ελλάδος.
Σιδηροδρομικό δίκτυο, στο οποίο ανήκε και η γραμμή Κωνσταντινούπολης - Θεσσαλονίκης, μήκους 450 χιλιομέτρων, με τις διακλαδώσεις, προς Αλεξανδρούπολη (Δεδέαγατς- Πύθιο (Κούλελι Μπουργκάς) - Αδριανούπολη και προς βουλγαρικά σύνορα και τις Σαράντα Εκκλησιές.
Μεγάλα λιμάνια, στην Ραιδεστό, την Αίνο, την Καλλίπολη, την Μάδυτο και πολλά άλλα μικρότερα, τόσο, στην Χερσόνησο, όσο και στα παράλια της Θράκης. στο Αιγαίο.
Ένα δίκτυο ανεπτυγμένων πόλεων, όπως :
-η Αδριανούπολη, η οποία μαζί με τα προάστιά της, είχε πληθυσμό 130.000 κατοίκων.
-η Καλλίπολις, 30.000 κάτοικοι
-η Ραιδεστός, 25. 000 κάτοικοι
-0ι Σαράντα Εκκλησιές 17.000 κάτοικοι, με την αγροτική περιφέρειά της, γεμάτη αμπελώνες.
-πολλές άλλες μικρότερες πόλεις, όπως η Μακρά Γέφυρα, τα Μάλγαρα, η Βιζύη, η Χώρα και ο Γάνος, το Μυριόφυτο, οι Επιβάτες, η Σηλύβρια, η Ηράκλεια, το Πλαγιάρι, η Κεσάνη, η Χαριούπολη, η Τυρολόη, η Αρκαδιούπολη.
Ακμάζοντες ελληνικοί πληθυσμοί κυριαρχούσαν, επίσης, στα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης, στην ακτή της Προποντίδας, στην ανατολική ακτή του Εύξεινου, στο Ιερό Όρος και στην περιοχή των βουνών της Στράντζας, αλλά και στον κόλπο του Σάρου,
Οι μεγάλοι ποταμοί Έβρος και Εργίνης και άλλοι μικρότεροι ποταμοί πότιζαν τις εύφορες πεδιάδες της Θράκης, με αποτέλεσμα αυτός ο ευλογημένος τόπος να έχει τεράστια παραγωγή, σε δημητριακά, βαμβάκι, καπνό, κρασιά, οπωροκηπευτικά, ενώ, ιδιαίτερα, αναπτυγμένη ήταν η σηροτροφία, για την παραγωγή μεταξιού.
Οι αγρότες της Ανατολικής Θράκης έτρεφαν πολυπληθείς αγέλες, από βοοειδή, βουβάλια και αιγοπρόβατα και η Ανατολική Θράκη εθεωρείτο μια, από τις μεγαλύτερες περιοχές, στα Βαλκάνια, στην γεωργία και την κτηνοτροφία.
Στην Ανατολική Θράκη, αν και εκμεταλλεύονταν, μόνο το 1/3 της καλλιεργήσιμης γης, αυτό απέδιδε δημητριακά αξίας 70 εκ. δραχμών και καπνό αξίας 30 εκ. δραχμών.
-Επιπλέον υπήρχαν μεγάλοι αλευρόμυλοι, εργοστάσια οινοπνευμάτων, μεταξουργεία και βυρσοδεψεία.
-Δάση, με σημαντική παραγωγή καυσοξύλων, πολύτιμα, για την εποχή εκείνη.
Το εξαγωγικό εμπόριο της Θράκης υπερέβαινε τα 70 εκ. δραχμές και οι εκτιμήσεις της εποχής ήταν ότι, υπό ελληνική διοίκηση, θα ξεπερνούσε τα 110 εκατομμύρια δραχμές του εξαγωγικού εμπορίου της παλαιάς Ελλάδος
Όταν, το 1921, η Ελλάδα αποκομμένη, από τις διεθνείς αγορές, αναγκάστηκε, για να στηρίξει τη συνέχιση της εκστρατείας, στην Μικρά Ασία, να προβεί, σε εσωτερικό δανεισμό, «Το Δάνειον της Μεγάλης Ελλάδος», οι καταχωρήσεις, που κυκλοφορούσαν, στις ελληνικές εφημερίδες, έγγραφαν:
«Εγγραφείτε, εις το Δάνειον της Μεγάλης Ελλάδος»
Η ΘΡΑΚΗ ΜΑΣ ΔΙΔΕΙ:
-Μίαν ακόμη Θεσσαλία, εις σιτοπαραγωγή
-Μίαν ακόμη Πελοπόννησο, εις αμπελουργία
-Μίαν ακόμη Κρήτη, εις παραγωγή εσπεριδοειδών
-Εν ακόμη Λαύριον, εις μεταλλεία
-Μίαν ακόμη Κύμην, εις ανθρακοπαραγωγή
-Εναν ακόμη Υμηττόν, εις μελισσσοκομίαν
-Έναν ακόμη Παρνασσόν, εις τυροκομίαν
Η Θράκη μας δίδει :
Μίαν, ακόμη Ελλάδα, εις πλούτη, διά να καλλιεργήσουμε τους πόρους της».
Και όλα αυτά, χωρίς να συμπεριλαμβάνουμε την Κωνσταντινούπολη με τους Τραπεζίτες του Γαλατά και του Πέρα, την μεγάλη αστική και βιομηχανική της τάξη, τους επιστήμονες και τους επιχειρηματίες της, που αποτελούσαν τον πυρήνα της, τότε, Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
1884. Το παλαιότερο, εν λειτουργία, αυτοκίνητο, στον κόσμο, De Dion Bouton.
1866 - 1913. Ο εγγονός του Γέρου του Μωριά Γεώργιος Κολοκοτρώνης, επίσης, στρατιωτικός. Συμμετείχε, στον Μακεδονικό Αγώνα και στους Βαλκανικούς πολέμους, όπου σκοτώθηκε, κατά την διάρκεια της μάχης της Κρέσνας, στις 12 Ιουλίου του 1913.
Οι Κολοκοτρώνηδες αποτελούν μία, από τις πιο ιστορικές και ένδοξες οικογένειες του ελληνικού έθνους, σύμβολο αγώνα, θυσίας και αφοσίωσης, στην πατρίδα. Από τα βουνά της Πελοποννήσου, ως τα φαράγγια της Μακεδονίας και τα υψώματα της Κρέσνας.
Ο Κωνσταντής Κολοκοτρώνης, πατέρας του Θεόδωρου, υπήρξε αρματολός και κλεφταρματολός, στα τέλη του 18ου αιώνα. Αγωνίστηκε, σκληρά, ενάντια, στους Οθωμανούς και πλήρωσε, με την ζωή του, το πάθος, για ελευθερία, αφήνοντας, πίσω του, τον σπόρο, που θα καρποφορούσε, στον γιο του.
Ο Γέρος του Μοριά, ο ατρόμητος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, πρώτος ύψωσε το λάβαρο της Επανάστασης, το 1821 και με το πείσμα του, σμίλεψε τον κορμό της λευτεριάς. Η στρατηγική του ιδιοφυΐα και η ακλόνητη πίστη του, έγιναν το θεμέλιο, πάνω, στο οποίο υψώθηκε το νεοελληνικό έθνος.
Μα, το αίμα και ο πόθος, για ελευθερία δεν σταμάτησαν, εκεί. Τα παιδιά του Θεόδωρου συνέχισαν την οικογενειακή παράδοση της προσφοράς, προς την πατρίδα. Ο Πάνος, ο Ιωάννης (Γενναίος) και ο Κωνσταντίνος ακολούθησαν, επίσης, τον δρόμο των όπλων, με τον Πάνο να σκοτώνεται, σε νεαρή ηλικία, κατά τα χρόνια του Αγώνα, αφήνοντας, έτσι, την πρώτη βαριά θυσία της τρίτης γενιάς των Κολοκοτρώνηδων.
Ο Γεώργιος Κολοκοτρώνης (γιος του Πάνου Κολοκοτρώνη, ο οποίος είχε διατελέσει διοικητής της σχολής Ευελπίδων και ήταν το στερνοπούλι του Γέρου του Μοριά, εξού είχε πάρει και το όνομα, προς τιμήν του νεκρού ήρωα, αδελφού του), γεννημένος το 1866, μεγάλωσε, με τον απόηχο της Επανάστασης, στα αυτιά του. Δεν μπορούσε, παρά να ακολουθήσει την ίδια μοίρα του πολεμιστή, που δεν λυγίζει. Στον Μακεδονικό Αγώνα, στάθηκε, παλεύοντας για την διατήρηση της ελληνικής ταυτότητας, στην Μακεδονία. Στους Βαλκανικούς Πολέμους, συνέχισε τον αγώνα και έπεσε, ηρωικά, στην μάχη της Κρέσνας, το 1913, μετατρέποντας το όνομά του, σε κρίκο μιας αλυσίδας, που δεν σπάει.
Και έτσι, η παλιά γενιά των Κολοκοτρώνηδων στέκεται σαν ακατάλυτο μνημείο, μέσα στον χρόνο· μνημείο ανδρείας, θυσίας και ανυπότακτου φρονήματος. Αν, σήμερα, η Ελλάδα υπάρχει, είναι γιατί, στα θεμέλιά της, άνθρωποι, σαν κι αυτούς, που δεν λογάριασαν, ούτε σίδερα, ούτε σφαίρες, ούτε θάνατο.
Απρίλιος 1912. Τα «ορφανά του Τιτανικού», ο Michel (4 ετών) και ο Edmond (2 ετών), φωτογραφήθηκαν, λίγο μετά το θαύμα της επιβίωσής τους, από το ναυάγιο του Τιτανικού. Η ιστορία τους, συγκινητική, αλλά και εξαιρετική, έχει διαρκέσει, στον χρόνο.
Αυτά τα δύο πολύ μικρά παιδιά, που μιλούσαν, μόνο, γαλλικά, βρέθηκαν μόνα τους, χωρίς κανέναν ενήλικα να τα συνοδεύει, ανάμεσα στους πιο ευάλωτους επιζώντες. Στο χάος, που ακολούθησε, την τραγωδία, κανείς δεν ήλθε να τα πάρει. Στην συνέχεια, παρά την θέλησή τους, έγιναν τα σπαρακτικά σύμβολα μιας ανθρώπινης τραγωδίας, αλλά και μιας εύθραυστης ελπίδας. Η παρουσία τους, στον Τιτανικό, ήταν το αποτέλεσμα μιας οδυνηρής οικογενειακής σύγκρουσης. Ο πατέρας τους, Michel Navratil, τα είχε πάρει, κρυφά, φεύγοντας, από την Γαλλία, μετά από διαμάχη, με την μητέρα τους, για την επιμέλεια. Είχε επιβιβαστεί, στο πλοίο, με ψεύτικη ταυτότητα, ονειρευόμενος μια νέα αρχή, στην Αμερική.
Όταν το πλοίο χτύπησε, στο παγόβουνο, κατάφερε να βάλει τους δύο γιους του, στην σωσίβια λέμβο Νο. 15, προσφέροντας τους την ζωή, με κόστος την δική του, καθώς τον καταβρόχθισαν τα παγωμένα νερά του Ατλαντικού. Διασώθηκαν, από το Carpathia και μεταφέρθηκαν, στην Νέα Υόρκη. Τα δύο μικρά αγόρια τέθηκαν, υπό στοργική φροντίδα, αν και η ταυτότητά τους παρέμενε άγνωστη. Ο τύπος τα ονόμασε «ορφανά του Τιτανικού». Χάρη, σε άρθρα εφημερίδων και φωτογραφίες, που κυκλοφόρησαν, σε όλο τον κόσμο, μπόρεσε, τελικά, η μητέρα τους να τα αναγνωρίσει. Στην συνέχεια, ταξίδεψε, στην Αμερική, για να τα βρει, κλείνοντας ένα, από τα πολλά συγκινητικά κεφάλαια, που γεννήθηκαν, από αυτό το ναυάγιο.
Ακόμη και σήμερα, η ιστορία του Michel και του Edmond Navratil, ενσαρκώνει την μνήμη των ατομικών πεπρωμένων, που συνυφαίνονται, σε μια από τις πιο σημαντικές ναυτικές τραγωδίες στην ιστορία. Είναι μια ιστορία απώλειας, επιβίωσης και, πάνω απ' όλα, του άρρηκτου δεσμού της οικογένειας.
1916 - 1917. Θεσσαλονίκη. Μπροστά, από τον Λευκό Πύργο και ένα αυτοκίνητο FORD T.
30/10/1918. Καβάλα. Διανομή συσσιτίου, από τους Συμμάχους, σε μικρά παιδιά.
1923. Ερχομός, από την Καππαδοκία.
(Της Δέσποινας Βιτούνη).
«Ο παππούς μου ο Αβράμ
ήρθε 16 χρονών από τα Λίμνα /Γκιολτζούκ της Καππαδοκίας, ήδη παντρεμένος με την 14άχρονη γιαγιά μου Αφρόν (τα αγόρια τα πάντρευαν παιδιά ακόμη για να αποφύγουν τον τούρκικο στρατό, τα κορίτσια επίσης για να μην τα αρπάξει κανας Τούρκος). Τουρκόφωνος, με έλεγε "το Ντέσποινα". Πάντα χαμογελαστός, ακόμη κι όταν έκανα καμιά αταξία ως παιδί, σήκωνε το μπαστούνι του, το κουνούσε ντεμέκ απειλητικά και σκασμένος στα γέλια έλεγε: "Εσένα τα σε ντείρω εγώ". Με έλεγε σαρη πισιχ, ξανθιά γάτα, ήμουν πολύ ξανθό παιδί. Ο ίδιος δεν ξέρω, ξέρω πως είχε ανοιχτόχρωμα μάτια . Όταν γύριζα στο σπίτι τα βράδια και είχε έρθει να μείνει για λίγο μαζί μας, ξυπνούσε και έπαιρνε το ένα τρίτο από το Άσος σκέτο τσιγάρο του, το έβαζε στην πίπα του και άρχιζε να μου λέει ιστορίες. Ιστορίες για την Πατρίδα, πώς ζούσαν εκεί, τους φίλους του, τον αιμοβόρο αγά του χωριού τον Ρουστέμ, πώς ερωτεύτηκε τη γιαγιά μου Αφρόν (Αφροδίτη) από τα μαλλιά της τα λυτά όταν μια μέρα κρύφτηκε πίσω από μια πόρτα στο σπίτι της.
Με τον παππού μου είχαμε ιδιαίτερη σχέση, μου μιλούσε, του άρεσε που ενδιαφερόμουν για τις ιστορίες του. Κάποιες φορές στις ερωτήσεις μου απαντούσε με ένα "αμάαααν, τώρα τι τέλεις εσύ", συνήθως όμως μου μιλούσε. Αυτό συνέβαινε και στις τελετές όπως στους γάμους και τα βαφτίσια της οικογένειας, οι δυο μας βγαίναμε έξω και κάναμε παρέα το τσιγαράκι μας κουβεντιάζοντας. Μια τέτοια στιγμή είναι και αυτή, έξω από την εκκλησία σε γάμο.
Είμαι ευγνώμων που υπάρχει η αποτύπωση αυτών των στιγμών στη φωτογραφία που βλέπουμε. Είμαι ευγνώμων για όλες τις ιστορίες που άκουσα κι ας μην τις κατέγραψα τότε, μόνο ό,τι θυμάμαι
Αναπαυμένος να είναι εκεί που είναι».
1926. Η πρόβλεψη του Nikola Tesla, για smartphone, συνέντευξη, στο περιοδικό Collier :
"Όταν το ασύρματο εφαρμοστεί, τέλεια, ολόκληρη η γη θα μετατραπεί, σε έναν τεράστιο εγκέφαλο, που, στην πραγματικότητα, όλα τα πράγματα είναι σωματίδια ενός πραγματικού και ρυθμικού συνόλου. Θα μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε, μεταξύ μας, άμεσα, ανεξάρτητα, από την απόσταση. Όχι, μόνον, αυτό, αλλά, μέσω της τηλεόρασης και της τηλεφωνίας, θα δούμε και θα ακούμε ο ένας τον άλλον, τόσο τέλεια, σαν να βρισκόμαστε, πρόσωπο με πρόσωπο, παρά τις παρεμβατικές αποστάσεις χιλιάδων μιλίων και τα όργανα, μέσω των οποίων θα μπορέσουμε να τα κάνουμε θα είναι, απίστευτα, απλά, σε σύγκριση, με τα παρόν τηλέφωνο. Ένας άντρας θα μπορεί να κουβαλάει ένα, στην τσέπη του γιλέκου του"
1920 (δεκαετία). Νέα Υόρκη. Ένα κάθετο πάρκινγκ.
1935. Αθήνα. Αεροφωτογραφία, με τον βράχο της Ακροπόλεως.
1935. Ρόδος. Στην παλαιά αγορά (σημερινή οδό Σωκράτους).
1940 - 1943. Τίρανα, Αλβανία. Η εφημερίδα «Tomori» ήταν η μεγαλύτερη φασιστική καθημερινή της χώρας μεταξύ 1940-1943. Επίσης διαδόθηκε στις μορφές μίμησης, τις οποίες ακολούθησε αργότερα ο κομμουνιστικός Τύπος.
Μάιος - Ιούνιος 1941. Το πρώτο οπλισμένο Γερμανικό πλοιάριο καταφθάνει, στο λιμάνι των Χανιών. (Φωτογραφία Franz Peter Weixler).
Αύγουστος - Σεπτέμβριος 1942. Ρωσία. Στρατιώτης της 24ης Γερμανικής Μεραρχίας Πάντσερ στηρίζεται σε ένα κουβούκλιο μοτοσικλέτας R75, στον νότο της χώρας.
1944. Θεσσαλία. Νεαρό στέλεχος της ΕΠΟΝ ομιλεί, σε σύσκεψη.
1941 - 1944. Αθήνα, Κατοχή.
1948 - 1949. Γεώργιος Παπαδόπουλος. Ένας … ετεροχρονισμένος γάμος. Σπάνια φωτογραφία, η οποία εμφανίζει τον τότε Λοχαγό (ΠΒ) Γεώργιο Παπαδόπουλο (1919-1999), σε αναμνηστική μεταγενέστερη φωτογραφία, από την ημέρα του γάμου του, με την πρώτη του σύζυγο, την Νίκη Βασιλειάδου. Εδώ, θα πρέπει να τονίσουμε πως ο γάμος του Γεώργιου Παπαδόπουλου, με την πρώτη του σύζυγο, την Νίκη Βασιλειάδου, λόγω της Κατοχής πραγματοποιήθηκε, στην οικία της νύφης, το 1942, εντός πολύ στενού οικογενειακού κύκλου, και επειδή δεν διέθεταν καμία γαμήλια φωτογραφία, αποφάσισαν, πολύ αργότερα, κατά την περίοδο 1948-1949, να αποκτήσουν μία γαμήλια φωτογραφία, έστω και ετεροχρονισμένα. Ο γάμος τους διήρκησε 27 χρόνια και απέκτησαν, μαζί, δύο παιδιά, τον Χρήστο και την Χρυσούλα.
1950. Beverly Hills, Καλιφόρνια. ΗΠΑ. Η Marilyn Monroe, στην πίσω αυλή του ατζέντη του Ηollywood, Johnny Hyde.
1957. Σαντορίνη. Έναν χρόνο, μετά τον καταστροφικό σεισμό, Μαριζα Κωχ, με την μητέρα της.
1950 (δεκαετία). Επιβάτες ανεβαίνουν, σε αεροσκάφος, τύπου DAKOTA, της Ελληνικής εταιρείας αερογραμμών ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ. Το ταξίδι, με το αεροπλάνο, μπήκε, σιγά-σιγά, στις ζωές των Ελλήνων, χάρη στον Αριστοτέλη Ωνάση, ο οποίος δημιούργησε την ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ και διαφήμιζε τις άψογες υπηρεσίες της.
1960. Βηθλεέμ. Παλαιστίνη. Λαϊκή αγορά.
30/6/1962. Ρώμη. Η Claudia Cardinale και η Anna Magnani, στο Brigadoon, για το Grand Gala του Κινηματογράφου - Αμερικάνικο σχέδιο.
21/2/1965. Ιωάννινα. Η βασίλισσα Άννα - Μαρία, στην επέτειο της απελευθέρωσης της πόλης.
11/10/1965. Αθήνα. Επίσημη πρεμιέρα, στην σκηνή του θεάτρου Κοτοπούλη REX, στο έργο του Γιώργου Χέλμη "Ο κόσμος της Σούζυ Βονγκ". Πρωταγωνιστές οι ηθοποιοί Αλίκη Βουγιουκλάκη, Δημήτρης Παπαμιχαήλ, Γιώργος Μιχαλακόπουλος, Αλίκη Ζαβερδινου, Ματίνα Καρρά, Μαρία Μπονέλου, Δήμητρα Μπεφάνη, Σάσα Καστούρα, Αθήνα Καστούρα, Χρόνης Εξαρχάκος, Μπέττυ Αρβανίτη, Γιάννης Βογιατζής Μάκης Γιαννόπουλος, Στέλιος Σαμαράς, Ντίνος Καρύδης, Γιώργος Μεσσάλας, Λίνα Οικονομίδου, Δημήτρης Μπαλτάς, Χρήστος Νάτσιος, Μάγδα Λέκκα, Ηλίας Κουριστής, Γιώργος Παπαδόπουλος, Τάκης Φιλίνας, Γιάννης Μάττης, Στέλιος Λιονάκης, Αλέκος Ζαρταλούδης και Ανδρέας Τσάκωνας. Συγγραφέας Paul Osborne. Απόδοση - μετάφραση και επιμέλεια κειμένου Μήτση Κουγιουμτζόγλου. Σκηνοθεσία Δημήτρης Παπαμιχαήλ. Βοηθός σκηνοθέτη - σκηνικά Βασίλης Φωτόπουλος. Κοστούμια - επιμέλεια κοστουμιών οι ενδυματολόγοι Άννα Σταυροπούλου και Διονύσης Φιλόπουλος, φωτισμοί, επάνω, στην σκηνή, υπεύθυνος λειτουργίας προβολών, για τον φωτισμό της σκηνής, Αργύρης Παπαδάτος.
1960 (δεκαετία). Ελευσίνα. Τα εγκαίνια, στο νέο λιμάνι της πόλης.
1970 (δεκαετία). Γλυφάδα. Στην πλαζ «Αστέρια», η Ζωή Λάσκαρη, με το μαύρο διαμάντι του ποδοσφαίρου Pele. Και για όσους θυμούνται, τότε, στις πλαζ, πάντα, υπήρχε ένα ναυτακι, όπως, εδώ, φαίνεται, στο βάθος.
1978 - 1979. Αθήνα. Γήπεδο Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Βασίλης Κωνσταντίνου, Κώστας Ελευθεράκης, Γιώργος Δεληκάρης, Φραγκίσκος Σούρπης.
1979. Βαρσοβία, Πολωνία.
1980. Αθήνα. Σταδίου και Αιόλου. Η πυρκαγιά, στο πολυκατάστημα «Κατράντζος σπορ» είχε γίνει και το «Μινιόν», είχε καταστραφεί. Η φωτογραφία, με Kodak μίας χρήσης.
1984. Αθήνα. Οι οδοί Λεωφόρου Αλεξάνδρας και Βασιλίσσης Σοφίας, στον ρυθμό των ευρωεκλογών εκείνης της εποχής.
1980 (δεκαετία). Αθήνα. Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο γιος τους Γιάννης Παπαμιχαήλ.
21/9/1993 - 4/10/1993. Μόσχα. Ρωσία. Η συνταγματική κρίση του 1993, γνωστή και ως πραξικόπημα του Οκτωβρίου του 1993, ή βομβαρδισμός του κοινοβουλίου [«Οίκος των Σοβιέτ»], ήταν μια πολιτική αντιπαράθεση και μια συνταγματική κρίση, μεταξύ του Ρώσου προέδρου Μπορίς Γέλτσιν και του Ανώτατου Σοβιέτ της Ρωσίας, που κατέληξε, σε μια αιματηρή σφαγή φιλοκοινοβουλευτικών-φιλοσοβιετικων διαδηλωτών, όταν ο Γέλτσιν διέταξε την χρήση στρατιωτικής βίας.
Οι σχέσεις του προέδρου, με το κοινοβούλιο, είχαν επιδεινωθεί, εδώ και καιρό. Η μάχη, για την εξουσία, έφθασε, στην κρίση της, στις 21 Σεπτεμβρίου 1993, όταν ο Γέλτσιν σκόπευε να διαλύσει το ανώτατο όργανο της χώρας (Κογκρέσο των Λαϊκών Αντιπροσώπων) και το κοινοβούλιο (Ανώτατο Σοβιέτ), αν και το Σύνταγμα δεν έδινε, στον πρόεδρο, την εξουσία να το κάνει. Ο Γέλτσιν δικαιολόγησε τις εντολές του, με τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος του Απριλίου 1993, αν και πολλοί στην Ρωσία, τόσο, τότε, όσο και τώρα, ισχυρίζονται ότι το δημοψήφισμα δεν ήταν δίκαιο.
Σε απάντηση, το κοινοβούλιο ακύρωσε την απόφαση του προέδρου και ανακήρυξε τον αντιπρόεδρο Αλεξάντρ Ρουτσκόι, ως αναπληρωτή πρόεδρο. Στις 3 Οκτωβρίου 1993, διαδηλωτές αφαίρεσαν τους κλοιούς της αστυνομίας, γύρω από το κοινοβούλιο και με την προτροπή των ηγετών τους, κατέλαβαν τα γραφεία του Δημάρχου και προσπάθησαν να εισβάλουν στο τηλεοπτικό κέντρο του Οστάνκινο. Ο στρατός, ο οποίος, αρχικά, είχε δηλώσει την ουδετερότητά του, εισέβαλε, στο κτίριο του Ανώτατου Σοβιέτ, τις πρώτες πρωινές ώρες της 4ης Οκτωβρίου 1993, με εντολή του Γέλτσιν και συνέλαβε τους ηγέτες της αντίστασης. Στο αποκορύφωμα της κρίσης, ορισμένοι θεωρούσαν ότι η Ρωσία ήταν, στο χείλος του εμφυλίου πολέμου. Η δεκαήμερη σύγκρουση έγινε το πιο θανατηφόρο γεγονός οδομαχιών, στην ιστορία της Μόσχας, από την εποχή της Οκτωβριανής Επανάστασης. Σύμφωνα, με τη Γενική Εισαγγελία, 147 άνθρωποι σκοτώθηκαν και 437 τραυματίστηκαν. Την ίδια στιγμή, ο Γέλτσιν επανέλαβε την ανακοίνωσή του, για συνταγματικό δημοψήφισμα και νέες βουλευτικές εκλογές για τον Δεκέμβριο. Απέρριψε, επίσης, το Σύνταγμα του 1978, δηλώνοντας ότι είχε αντικατασταθεί, από ένα, που του έδινε έκτακτες εκτελεστικές εξουσίες. Σύμφωνα, με το νέο σχέδιο, η Κάτω Βουλή θα είχε 450 βουλευτές και θα ονομαζόταν Κρατική Δούμα, το όνομα του ρωσικού νομοθετικού σώματος πριν από την επανάσταση των Μπολσεβίκων το 1917. Το Συμβούλιο της Ομοσπονδίας, το οποίο θα συγκεντρώσει εκπροσώπους, από τις 89 υποδιαιρέσεις της Ρωσικής Ομοσπονδίας, θα αναλάβει το ρόλο της Άνω Βουλής. Ο Γέλτσιν ισχυρίστηκε ότι, διαλύοντας το ρωσικό κοινοβούλιο, τον Σεπτέμβριο του 1993, άνοιγε τον δρόμο, για μια ταχεία μετάβαση, σε μια λειτουργική οικονομία της αγοράς. Με αυτή την δέσμευση, έλαβε ισχυρή υποστήριξη από τις ηγετικές δυνάμεις της Δύσης. Η, τότε, κυβέρνηση του Αμερικανού προέδρου Bill Clinton έδωσε 3.000.000 δολάρια, στην κυβέρνηση του Μπορίς Γέλτσιν, για να την υποστηρίξει. Ο Γέλτσιν απολάμβανε μια ισχυρή σχέση, με τις δυτικές δυνάμεις, ιδιαίτερα, τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά η σχέση τον έκανε αντιδημοφιλή, σε πολλούς Ρώσους. Στην Ρωσία, η πλευρά του Γέλτσιν είχε τον έλεγχο της τηλεόρασης, όπου δεν εκφράστηκαν, σχεδόν, καθόλου φιλοκοινοβουλευτικές απόψεις, κατά την διάρκεια της κρίσης Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου 1993.
Το κοινοβούλιο ισχυρίζεται ότι θα αποπέμψει τον Γέλτσιν, από πρόεδρο.
Ο Αλεξάντρ Ρουτσκόι χαρακτήρισε την κίνηση του Γέλτσιν, ως ένα βήμα, προς ένα πραξικόπημα. Την επόμενη μέρα, το Συνταγματικό Δικαστήριο έκρινε ότι ο Γέλτσιν είχε παραβιάσει το Σύνταγμα και μπορούσε να αποπεμφθεί. Κατά την διάρκεια μιας ολονύχτιας συνόδου, υπό την προεδρία του Χασμπούλατοφ, το κοινοβούλιο κήρυξε άκυρο το διάταγμα του προέδρου. Ο Αλεξάντρ Ρουτσκόι ανακηρύχθηκε αναπληρωτής πρόεδρος, μέχρι τις νέες εκλογές.Απέλυσε τους βασικούς υπουργούς Πάβελ Γκράτσεφ (άμυνα), Νικολάι Γκολούτσκο (ασφάλεια).και Βίκτωρ Γέριν (εσωτερικών). Η Ρωσία είχε, τώρα, δύο προέδρους και δύο υπουργούς Άμυνας, Ασφάλειας και Εσωτερικών. Αν και ο Γκενάντι Ζιουγκάνοφ και άλλοι κορυφαίοι ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσικής Ομοσπονδίας δεν συμμετείχαν στις εκδηλώσεις, μεμονωμένα μέλη κομμουνιστικών οργανώσεων υποστήριξαν, ενεργά, το κοινοβούλιο.
Στις 23 Σεπτεμβρίου 1993, συγκλήθηκε το Συνέδριο των Λαϊκών Βουλευτών. Το Συνεδριο υποτίθεται ότι πραγματοποιήθηκε, για να αποπέμψει τον Γέλτσιν. Την ίδια μέρα, ο Γέλτσιν ανακοίνωσε προεδρικές εκλογές, για τον Ιούνιο του 1994.
Στις 24 Σεπτεμβρίου 1993, το Κογκρέσο των Λαϊκών Αντιπροσώπων ψήφισε την διεξαγωγή ταυτόχρονων βουλευτικών και προεδρικών εκλογών, έως τον Μάρτιο του 1994. Ο Γέλτσιν χλεύασε την πρόταση, που υποστηρίχθηκε, από το κοινοβούλιο, για ταυτόχρονες εκλογές και απάντησε την επόμενη ημέρα, διακόπτοντας το ρεύμα, την τηλεφωνική υπηρεσία και το ζεστό νερό, στο κτήριο του κοινοβουλίου.
Μαζικές διαδηλώσεις και οδοφράγματα της βουλής
Ο Γέλτσιν πυροδότησε, επίσης, την λαϊκή αναταραχή, με την διάλυση ενός Κογκρέσου και του κοινοβουλίου, που αντιτίθενται, όλο και περισσότερο, στις νεοφιλελεύθερες οικονομικές του μεταρρυθμίσεις. Δεκάδες χιλιάδες Ρώσοι παρέλασαν, στους δρόμους της Μόσχας, προσπαθώντας να ενισχύσουν τον κοινοβουλευτισμό. Οι διαδηλωτές διαμαρτύρονταν, για την επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης. Από το 1989, το ΑΕΠ μειώνονταν, η διαφθορά ήταν ανεξέλεγκτη, το βίαιο έγκλημα εκτοξεύτηκε, στα ύψη, οι ιατρικές υπηρεσίες κατέρρεαν και το προσδόκιμο ζωής μειώθηκε. Ο Γέλτσιν έπαιρνε, επίσης, όλο και περισσότερο, την ευθύνη. Εξακολουθεί να συζητείται, έντονα, μεταξύ των δυτικών οικονομολόγων, κοινωνικών επιστημόνων και υπευθύνων χάραξης πολιτικής, σχετικά με το, εάν το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα και οι μεταρρυθμιστικές πολιτικές, που υιοθέτησαν, στην Ρωσία, οι οποίες υποστηρίζονται, από το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ, που, συχνά, αποκαλούνται «θεραπεία σοκ», ήσαν, ή όχι, υπεύθυνες, για την Ρωσία, με το φτωχό ιστορικό των οικονομικών επιδόσεων, την δεκαετία του 1990, ή ότι ο Γέλτσιν δεν είχε προχωρήσει, αρκετά.
Φέρεται να συμμετείχαν βετεράνοι της Τιράσπολ και της Ρίγας. Η παρουσία των δυνάμεων της Υπερδνειστερίας, συμπεριλαμβανομένου του αποσπάσματος «Δνείστερου» της Κα Γκε Μπε, ξεσήκωσε τον στρατηγό Αλεξάντρ Λέμπεντ να διαμαρτυρηθεί, για την παρέμβαση της Υπερδνειστερίας στις εσωτερικές υποθέσεις της Ρωσίας.
Στις 28 Σεπτεμβρίου 1993, η Μόσχα είδε τις πρώτες αιματηρές συγκρούσεις, μεταξύ της ειδικής αστυνομίας και των διαδηλωτών, κατά του Γιέλτσιν. Επίσης, την ίδια ημέρα, το ρωσικό υπουργείο Εσωτερικών κινήθηκε, για να σφραγίσει το κτίριο του κοινοβουλίου. Γύρω, από το κτίριο, τοποθετήθηκαν οδοφράγματα και συρματοπλέγματα. Την 1η Οκτωβρίου, το υπουργείο Εσωτερικών υπολόγισε ότι 600 μαχητές, με μεγάλο όγκο όπλων, είχαν ενωθεί, με τους πολιτικούς αντιπάλους του Γέλτσιν, στο κτίριο του κοινοβουλίου.
Το Κογκρέσο των Λαϊκών Βουλευτών εξακολουθεί να μην προεξοφλεί την προοπτική ενός συμβιβασμού, με τον Γέλτσιν.
Ο Γέλτσιν διέταξε, στις 12 Οκτωβρίου 1993 και τα δύο σώματα του κοινοβουλίου να εκλεγούν τον Δεκέμβριο. Στις 15 Οκτωβρίου 1993, διέταξε την διεξαγωγή λαϊκού δημοψηφίσματος, τον Δεκέμβριο, για ένα νέο Σύνταγμα. Ο Αλεξάντρ Ρουτσκόι και ο Ρουσλάν Χασμπουλάτοφ κατηγορήθηκαν, για «οργάνωση μαζικών ταραχών» και φυλακίστηκαν. Στις 23 Φεβρουαρίου 1994, η Κρατική Δούμα χορήγησε αμνηστία, σε όλα τα άτομα, που συμμετείχαν, στα γεγονότα του Σεπτεμβρίου - Οκτωβρίου 1993. Αργότερα, αφέθηκαν ελεύθεροι, το 1994, όταν η θέση του Γέλτσιν ήταν, αρκετά, ασφαλής. Στις αρχές του 1995, η ποινική διαδικασία διακόπηκε και τελικά, μπήκε, στο αρχείο.
2016. «The Daughters of Marquis de Sade».
Απρίλιος 2022. Τόκιο. «Araki: Tokyo Lucky Hole».
2025. Μέτσοβο.
1976. «ΡΟΜΑΝΤΣΟ. Σκίτσο του Βασίλη Χριστοδούλου.
1977. «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Νίκου Ζήκου.
1978. «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Νίκου Ζήκου.
1980. «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Κ. Βλάχου.
10/2025. Σκίτσο του Τάκη Τζελάτη.
1/10/2025. Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη.
2/10/2025. Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη.
2/10/2025. Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου.
3/10/2025. Σκίτσο του Παναγιώτη Μητσομπόνου.
3/10/2025. Σκίτσο του ΚΥΡ.
3/10/2025. Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη.
3/10/2025. Σκίτσο του Ηλία Μακρή.
4/10/2025. Σκίτσο του Αντώνη Βαβαγιάννη.
Σχόλια