Η αλλαγή της γεωπολιτικής στρατηγικής της κυβέρνησης του Donald Trump, με την αποδοχή της δεδομένης ύπαρξης του σύγχρονου πολυπολικού κόσμου οδηγεί τις ΗΠΑ, στην διάρρηξη της συνοχής του παλαιού ευρωατλαντικού στρατοπέδου, διότι η πολιτική της “διπλής ανάσχεσης” (dual containment), κατά της Ρωσίας και της Κίνας αποδεικνύεται μη ρεαλιστική και αντιπαραγωγική.

Με δεδομένη την προσωπική ιδιορρυθμία του Αμερικανού προέδρου Donald Trump, αυτό που καθίσταται ορατό και σαφές, με την προχθεσινή ταπείνωση του Βολοντιμίρ Ζελένσκι, on camera, μπροστά, στο τζάκι του Λευκού Οίκου, το μειοψηφικό τμήμα της αμερικανικής ελίτ, που στηρίζει τον Donald Trump και φυσικά, η νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ, δρουν, χωρίς τις ιδεοληψίες των προηγούμενων κυβερνήσεων και χωρίς ιδεολογικές προκαταλήψεις, με στόχο την διατήρηση της πρωτοκαθεδρίας, στον πλανήτη, αποδεχόμενες την de facto πραγματικότητα της ύπαρξης του πολυπολικού συστήματος, που επικρατεί, στον πλανήτη. 

Αυτήν την κοσμογονική κατάσταση περιγράφω, στο, παραπάνω, χθεσινό βίντεο, το οποίο αξίζει οι αναγνώστες  του παρόντος δημοσιεύματος να παρακολουθήσουν.

Βέβαια, εκ παραδόσεως, η κλασική αμερικανική γεωπολιτική συμπεριφορά (όπως και παλαιότερα, η βρετανική) ήταν το divide and rull, δηλαδή το “διαίρει και βασίλευε”, με κεντρικό πυρήνα των στόχων της, την αποτροπή, πάση δυνάμει, της δημιουργίας μιας κυρίαρχης δύναμης στην Ευρασία. 

Στην πράξη, βεβαίως, αυτή η, η πολιτική του “dual containment”, δηλαδή της “διπλής ανάσχεσης”, που ακολούθησαν οι αμερικανικές κυβερνήσεις, εναντίον της Κίνας και της Ρωσίας, ώθησε τις δύο μεγάλες ευρασιατικές χώρες, στην σύμπηξη μιας συμμαχίας, στον χώρο αυτόν, γεγονός, το οποίο η παρούσα αμερικανική κυβέρνηση έχει, πλέον, μέσα από τα μαθήματα του ουκρανικού πολέμου, στην κατανόηση της σκληρής πραγματικότητας, η οποία συνίσταται, στο ότι αυτή η πολιτική της διπλής ανάσχεσης δεν είναι δυνατόν να υλοποιηθεί και αντιθέτως, επιτάχυνε και ενίσχυσε της συγκρότηση της συμμαχίας των δύο γιγάντων της ενιαίας, γεωγραφικά, ευρασιατικής ηπείρου.

Ως εκ τούτου, η Ουάσινγκτων οδηγείται, στην επείγουσα προσπάθεια να διασπάσει την ενότητα  αυτής της σινορωσικής συμμαχίας, η οποία - το χειρότερο όλων, για τις ΗΠΑ - ελκύει και άλλα ισχυρά κράτη της Ευρασίας, πχ την Ινδία και το Βιετνάμ (αλλά και την Περσία), που, αν και έχουν ανταγωνιστικά στοιχεία στις σχέσεις τους, με την Κίνα, στηρίζονται, στην πολύ σημαντική στενή σχέση τους, με την Ρωσία και πλησιάζουν την συμμαχία Ρωσίας και Κίνας, για να αποτρέψουν το να αποκτήσει το Πεκίνο μια προνομιακή σχέση, με την Μόσχα και φυσικά, για να μην χάσουν την στενή σχέση τους, με την Ρωσία. 

Η απαραίτητη κίνηση, για να πετύχουν κάτι τέτοιο οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, είναι να ανακόψουν την πολιτική της διπλής ανάσχεσης και να προσπαθήσουν να αποσπάσουν την Μόσχα, από το Πεκίνο, ή, έστω, να αποκαταστήσουν μια ισορροπημένη σχέση, με την Ρωσία, αποδεχόμενες ότι η δυναμική της πολιτικής της “διπλής ανάσχεσης”, δεν είναι ρεαλιστική και έχει καταστεί αντιπαραγωγική, προχωρώντας, έτσι, στην δεύτερη, άκρως, σημαντική παραδοχή της ύπαρξης του σύγχρονου πολυπολικού κόσμου και της ανάλογης προσαρμογής της αμερικανικής πολιτικής.

Το πρώτο βήμα, στα πλαίσια των, παραπάνω, παραδοχών, στις οποίες έχει καταλήξει η κυβέρνηση του Donald Trump, είναι  ο τερματισμός του πολέμου, στην Ουκρανία. 

Ως εκ τούτου, ο Βολοντιμίρ Ζελένσκι και οι δυτικοευρωπαϊκές πρωτεύουσες, που βρίσκονται, πίσω του και τον στηρίζουν, αποτελούν ένα σημαντικό εμπόδιο, για την ανάπτυξη του στρατηγικού σχεδιασμού της Ουάσινγκτων, με την άρνησή τους να παραδεχτούν ότι ο πόλεμος αυτός πρέπει να τελειώσει, με την αποδοχή των όρων της Μόσχας, τώρα, που είναι δυνατόν το ουκρανικό καθεστώς και η κεντροδυτική Ευρώπη να επιτύχουν, μαζί με την αμερικανική κυβέρνηση, ια καλύτερη συμφωνία, με την ηγεσία του Κρεμλίνου, από αυτήν, που θα ακολουθήσει, αργότερα - και αν ακολουθήσει, εφόσον ο ουκρανικός στρατός δεν καταρρεύσει, στα πεδία των μαχών - και η οποία θα είναι πολύ χειρότερη, εφόσον ο πόλεμος συνεχιστεί. 

Έτσι, η αμείλικτη πραγματικότητα, που έχει να αντιμετωπίσει ο Donald Trump, για να τερματιστεί ο πόλεμος, στην Ουκρανία και να αναπτυχθεί η γεωπολιτική στρατηγική της κυβέρνησής του, είναι η διάρρηξη της συνοχής και της ενότητας του παλαιού ευρωατλαντικού κόσμου. 

Τόσο ωμή είναι η επικρατούσα κατάσταση. 

Υπό αυτές τις συνθήκες είναι δεδομένο ότι έχουμε πολλές σκηνές Far West να παρακολουθήσουμε, ακόμη. 

Πρωτοφανείς εξελίξεις, ιδίως μετά από 25 χρόνια νωχελικότητας, αλλά έτσι συμβαίνει, συνήθως, όταν απαιτείται μια ριζική αλλαγή γεωπολιτικών προτεραιοτήτων, όπως αυτές, που συμβαίνουν, σήμερα, στον χώρο του Δυτικού Κόσμου.