Από τον Νικόλα Άσιμο (1960-1980), στην Κομμούνα του Παρισιού, το 1871, στην Marilyn Monroe, το 1950, στο πρώτο χρυσό νόμισμα του Κροίσου, στην Λυδία, τον 6ο αιώνα πΧ, στο στρατιωτικό απολυτήριο του 88 μΧ, στην στήλη της Σαμοθράκης (2ος-3ος μΧ αιώνες), στο πορτραίτο της κόρης του Μάρκου Μπότσαρη Ρόζας, το 1841, στην Αθήνα (1869-1996), στο ανακατασκευασμένο “σοβιετικό” αυτοκίνητο του 1950, στην ουγγρική διαφήμιση ψυγείου, το 1969, στον Frank Sinatra, το 1970, στην Amanda Lear, το 1978, στον παγετώνα Perito Moreno, το 2024, στην Παταγωνία της Αργεντινής και μετέπειτα (140).
1960 - 1970 - 1980 (δεκαετίες). Ο Νικόλας Άσιμος (20 Αυγούστου 1949 – 17 Μαρτίου 1988), σε τρεις φάσεις της ηλικίας του.
Γεννημένος, στην Θεσσαλονίκη, ως Νικόλαος Ασημόπουλος, ήταν Έλληνας στιχουργός, συνθέτης και τραγουδιστής, κυρίως, του ελληνικού ροκ, αλλά τραγούδησε και πολιτικά, μπαλάντες και λαϊκά. Ήταν περίπτωση, ιδιαίτερα, αντισυμβατικού καλλιτέχνη, κυρίως, όσον αφορά τον τρόπο ζωής. Οι συμπεριφορές του και τα τραγούδια, που έγραψε. θεωρήθηκαν, συχνά και ήσαν προκλητικά. Επρόκειτο, για ένα, έντονα, πολιτικοποιημένο άτομο, που δεν αποδεχόταν την «ταξινόμηση», σε κάποια ιδεολογία. Ο Άσιμος ήταν, αρχικά αριστερός, απέκτησε, όμως, αναρχική συνείδηση, λίγο αργότερα και στην συνέχεια, ξεπέρασε και τον αναρχισμό, καθώς δεν επιθυμούσε να του «κολλούν ταμπέλες». Οι γονείς του ήσαν, από την Κοζάνη, όπου ο Νικόλας έζησε τα παιδικά του χρόνια και τελείωσε το σχολείο. Ως έφηβος, ασχολήθηκε, με τον αθλητισμό. Διακρίθηκε, στο άλμα εις ύψος, καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση, στους μαθητικούς αγώνες σχολείων της Μακεδονίας το 1965, καθώς και στο ποδόσφαιρο. Μάλιστα, του έγινε επίσημη πρόταση, από την ομάδα της Κοζάνης, αλλά, τελικά, η συμφωνία ναυάγησε. Στα δεκαοχτώ του χρόνια, έφυγε για την Θεσσαλονίκη, για να σπουδάσει, στο Νεοελληνικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής. Αρχικός στόχος του ήταν να περάσει, στο τμήμα δημοσιογραφίας, την οποία άσκησε, ερασιτεχνικά, παράλληλα, με τις σπουδές του. Σε κάποιο άρθρο του, σε εφημερίδα της Θεσσαλονίκης, χρησιμοποίησε, για πρώτη φορά, το ψευδώνυμο Άσιμος και έκτοτε, το καθιέρωσε. Παράλληλα, ασχολήθηκε και με το θέατρο. Έφτιαξε ένα φοιτητικό θεατρικό εργαστήρι, παίζοντας Αριστοφάνη, Μένανδρο, Μολι ρο. Τότε, αγόρασε και την πρώτη του κιθάρα. Σχεδόν από την Α' Γυμνασίου έγραφε στιχάκια και ποιήματα, αλλά ποτέ δεν είχε εκδηλώσει καμία έφεση, προς την μουσική. Αυτοδίδακτος μουσικός, άρχισε εμφανίσεις, σε μικρές μπουάτ. Ανυπότακτος, αγνόησε όλες τις προειδοποιήσεις της λογοκρισίας για τα τραγούδια του και τα λεγόμενά του. Συνελήφθη και κρατήθηκε στην Ασφάλεια. Όταν τον άφησαν, η ταυτότητά του είχε χαθεί. Δεν έβγαλε άλλη, παρά μόνο 18 χρόνια, αργότερα, οπότε κατάφερε να του εκδώσουν μία ταυτότητα, στο όνομα Άσιμος, με την οποία «διευκρίνιση», στο σημείο του θρησκεύματος : Άνευ θρησκεύματος. Το 1973, και χωρίς πτυχίο, κατέβηκε: στην Αθήνα. Εμφανίστηκε, σε αρκετές μπουάτ στην Πλάκα, σε συνεργασία, με τραγουδιστές, ηθοποιούς (20 Αυγούστου 1949 – 17 Μαρτίου 1988) και συνθέτες, παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα με μουσική, κείμενα, σκετς και ντοκουμέντα κόντρα στο κατεστημένο: «5η εποχή», «11η εντολή», «Χνάρι», «Μουσικό Θέατρο Φτώχειας», «Σούσουρο». Ανάμεσα στους τότε συνεργάτες του, πολλά και γνωστά ονόματα: Γκαϊφύλιας, Τραντάλης, Πανυπέρης, Φινίκης, Μουζακίτης, Σπυρόπουλος κ.α. Το 1975 κυκλοφόρησε τα πρώτα του τραγούδια, σε ένα δισκάκι 45 στροφών (Ρωμιός- Μηχανισμός). Παράλληλα άρχισε την έκδοση «παράνομων» κασετών, που ηχογραφούσε και διακινούσε, μόνος του, στα Προπύλαια, στο Πολυτεχνείο, στα Εξάρχεια, στο Μοναστηράκι, στο Λυκαβηττό. Δημιούργησε την «Exarchia Square Band» και συμμετείχε, σε συναυλίες, κοινωνικοπολιτικές εκδηλώσεις, μουσικοθεατρικά σχήματα, θέατρο του δρόμου, διάφορα δρώμενα. Κατά καιρούς, συνεργάστηκε με πολλά σχήματα και καλλιτέχνες. Το 1977 φυλακίστηκε, για δύο μήνες, μαζί με άλλους πέντε εκδότες - συγγραφείς, με επίσημη κατηγορία: «εξέχουσες προσωπικότητες που επηρεάζουν, αρνητικά, το κοινωνικό σύνολο». Το 1981 έγραψε το βιβλίο «Αναζητώντας Κροκανθρώπους» και το 1982 κυκλοφόρησε τον πρώτο του μεγάλο δίσκο, με τίτλο 2 χρόνια «Ξαναπές το», σε τέσσερα τραγούδια του οποίου συμμετείχαν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και η Χαρούλα Αλεξίου. Περίπου ένα χρόνο αργότερα άνοιξε ένα μαγαζάκι, στα Εξάρχεια, στην οδό Καλ λιδρομίου. Ήταν ο «Χώρος Προετοιμασίας», όπως το ονόμασε, αλλά και διαμονής, αφού αυτό ήταν και το σπίτι του. Εκεί, έγραφε, συνέθετε τα τραγούδια του, πουλούσε βιβλία, παιχνίδια, για παιδιά, πρόχειρα κοσμήματα κατασκευής γνωστών του, κασέτες δικές του κυρίως, φωτιστικά, πήλινα, κάρτες παλιές και πολλά άλλα. Το 1987, οδηγήθηκε, βιαίως, σε ψυχοθεραπευτική κλινική και λίγο αργότερα, στις φυλακές Κορυδαλλού, με την κατηγορία του βιασμού. Αποφυλακίστηκε, με χρηματική εγγύηση, αλλά δεν μπόρεσε και πιθανότατα, δεν βοήθησε τον εαυτό του, ούτως ώστε να διαχειρισθεί τα τεράστια συμπεριφορικά προβλήματα, που του προέκυψαν και τα οποία ήσαν εκδήλωση προφανούς διπολικής διαταραχής. Η εκκρεμούσα δίκη, πιθανώς, συνέτεινε, στην όξυνση αυτών των προβλημάτων, που είχαν συσσωρευθεί. Αυτή είναι η δική μου γνώμη. Μετά από δύο ανεπιτυχείς απόπειρες αυτοκτονίας, στις 17 Μαρτίου του 1988, βρέθηκε κρεμασμένος, στο σπίτι του. Μετά θάνατον, κυκλοφόρησαν δύο, ακόμη, δίσκοι του: «Το φανάρι του Διογένη», με την συμμετοχή της Σωτηρίας Λεονάρδου και το «Γιουσουρούμ - Στο φαλιμέντο του κόσμου», με τη συμμετοχή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
Δισκογραφία και συνεργασίες (ενδεικτικά).
Οκτώ «παράνομες κασέτες», όπως ο ίδιος τις χαρακτήριζε, ηχογραφήθηκαν, σε σπίτια, ή άλλους κατάλληλους (ή μη) τόπους με διάφορους μουσικούς και διακινούνταν μέσω του ίδιου του καλλιτέχνη ή φίλων του, αποφεύγοντας έτσι τις δισκογραφικές εταιρίες. Όσο βρισκόταν εν ζωή ηχογράφησε, πλην των κασετών, ένα single με 2 τραγούδια, έναν προσωπικό δίσκο 33 στροφών και συμμετείχε ως δημιουργός στον δίσκο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου Χαιρετίσματα. Ακολούθησαν μεταθανάτιες εκδόσεις τραγουδιών του και διασκευές από νεότερους καλλιτέχνες.
1975, Ο Μηχανισμός (Α΄ πλευρά) - Ο Ρωμιός (Β΄ πλευρά). Δίσκος 45 στροφών (Λύρα).
1978, "Η Κασέτα, με το Βαρέλι, που για να Βγει το Σπάει" (Παράνομη Κασέτα Νο.000001). Ηχολήπτης ήταν ο τεχνικός του ΟΤΕ Στέλιος Λογοθέτης.
1979, "Τριπλή Κασέτα Μπέλα Με Χωρίς Ταμπέλα". Εκδοση τριών κασετών. Ηχολήπτης ήταν πάλι ο Στέλιος Λογοθέτης.
"Είμαι παλιάνθρωπος" (Παράνομη Κασέτα No.000002)
"Γιατί φοράς κλουβί" (Παράνομη Κασέτα No.000003)
«Klaste Eleftheros» (Παράνομη Κασέτα No.000004)
1982, «Ο Ξαναπές». Δίσκος 33 στροφών (ΜΙΝΩΣ). Συμμετέχουν η Χάρις Αλεξίου, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. και η Αθηναΐκή Κομπανία.
1986, "Τριπλή Κασέτα". Εκδοση τριών κασετών.Ηχολήπτης ήταν ο Νίκος Πέππας - Studio Diva.
"Ο Σάλιαγκας" (Παράνομη Κασέτα No.000005)
"Η Ζαβολιά" (Παράνομη Κασέτα No.000006)
"Πάλι στην Ξεφτίλα" (Παράνομη Κασέτα No.000007)
1987, "Το Φανάρι του Διογένη" (Παράνομη Κασέτα No.000008). Τραγουδάει η Σωτηρία Λεονάρδου. Ηχογράφηση Studio Diva.
1987, Συμμετοχή με 5 τραγούδια στο δίσκο "Χαιρετίσματα" του τραγουδιστή Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
1988, Συμμετοχή στο δίσκο "Ήχοι του Χειμώνα" με ηχογράφηση του τραγουδιού "Πάλι στην ξεφτίλα" από συναυλία.
1989, "Το Φανάρι του Διογένη" (ΜΙΝΩΣ). Ο πρώτος μεταθανάτιος δίσκος με τραγούδια του 'Ασιμου. Περιέχει κομμάτια από την Παράνομη κασέτα No.000008 με κάποιες παρεμβάσεις στο στούντιο και νέα μίξη ήχου από τους συνεργάτες του Θύμιο Παπαδόπουλο και Δημήτρη Τραντάλη. Συμμετέχει η Σωτηρία Λεονάρδου. Στον «Μπαγάσα», το πιο γνωστό τραγούδι του 'Ασιμου, οι Παπαδόπουλος και Τραντάλης κράτησαν στο δίσκο μόνο τη φωνή του αυτόχειρα τραγουδοποιού. Ωστόσο, στην ομότιτλη παράνομη κασέτα του 1987 ο «Μπαγάσας» ακούγεται ως ντουέτο του 'Ασιμου με την Λεονάρδου.
1992, "Στο Φαλημέντο του Κόσμου/Γιουσουρούμ" (MUSIC BOX). Ο δεύτερος μεταθανάτιος δίσκος. Περιέχει δύο εντελώς νέες ηχογραφήσεις με τη φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου (στα τραγούδια «Πας φιρί φιρί» και «Γιουσουρούμ») και τη φωνή του Ασιμου μαζί με κάποιες βάσεις ηχογραφήσεων από τις παράνομες κασέτες «εμπλουτισμένες» με πρόσθετα όργανα.
1997, Το συγκρότημα Magic de Spell διασκευάζει το τραγούδι "Μπαταρία" του Νικόλα Άσιμου στο cd single τους "Ο Φόβος έχει όνομα".
1997, Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου διασκευάζει 5 τραγούδια του Νικόλα Άσιμου στο δίσκο "Πες μου ένα ψέμα ν' αποκοιμηθώ".
2000, Το συγκρότημα Ενδελέχεια διασκευάζει το τραγούδι "Μπαγάσας" του Νικόλα Άσιμου στο Cd single τους "Καθρέφτης".
2002, Συλλογή (2 Cd) ονομαζόμενη "Βιομηχανία του πεζοδρομίου" με επιλογές από τις παράνομες κασέτες του Νικόλα Άσιμου.
2009, Μια παράσταση (2 Cd) με ζωντανή ηχογράφηση στο Rodeo Club (26/02/1986).
2014, «Αρνήθηκα Πολλά» (b-otherside Records). Δίσκος βινυλίου 33 στροφών. Περιέχει έξι ανέκδοτα τραγούδια τα οποία ο 'Ασιμος επεξεργαζόταν το χρονικό διάστημα λίγο πριν την αυτοκτονία του και βρέθηκαν στο μαγαζί-σπίτι της οδού Καλλιδρομίου 55 μετά την αυτοκτονία του.
Βιβλία
Άσιμος, Νικόλας (2000). Αναζητώντας Κροκανθρώπους. Αθήνα: Εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος. ISBN 960-7280-14-8. [Αρχικά κυκλοφόρησε από τον Άσιμο σε φωτοτυπημένα αντίγραφα.]
Συμμετοχή σε ταινίες
Ο δράκουλας των Εξαρχείων (1983)
Τα βαποράκια[9] (1983)
Ρεμπέτικο (1983)
Όνειρο αριστερής νύκτας (1987)
Οι ανθρωποφάγοι στην TV (1988).
18/3/1871 Παρίσι. Τα οδοφράγματα, στην έναρξη της Κομμούνας του Παρισιού.
1950 (δεκαετία), ΗΠΑ. Η Marilyn Monroe είχε ακόρεστη περιέργεια και αγάπη, για μάθηση. Υπήρξε αυτό, που ορίζουμε, όταν λέμε διανοούμενη. Γεννημένη, ως Norma Jeane Baker (1926-1962), ήταν φανατική αναγνώστρια. Η προσωπική της βιβλιοθήκη περιελάμβανε εκατοντάδες, ίσως και πάνω, από χίλια βιβλία, στους τομείς της λογοτεχνίας, της ποίησης, της φιλοσοφίας και του θεάτρου. Πέρασε πολλές ώρες, διαβάζοντας, για να διευρύνει την σκέψη της και να ικανοποιήσει την περιέργειά της, για γνώση. Η Marilyn Monroe άφησε επίσης πολλά αξέχαστα αποφθέγματα, που αποκαλύπτουν, την ευφυΐα της και την βαθιά της άποψη, για τη ζωή. Εδώ, είναι μερικές, από τις πιο όμορφες σκέψεις της :
«Ένα από τα καλύτερα πράγματα, που μου συνέβησαν, ποτέ, είναι να είμαι γυναίκα. Έτσι, πρέπει να νιώθει, κάθε γυναίκα».
«Κάποιοι είπαν ότι είμαι λεσβία. Χαμογέλασα. Δεν υπάρχει ψεύτικη σεξουαλικότητα, όταν εμπλέκεται η αγάπη».
«Τα σκυλιά δεν δαγκώνουν. Μόνον, οι άνθρωποι το κάνουν αυτό».
«Δεν μοιάζει με άνοιξη. Νιώθω σαν φλογερό φθινόπωρο».
«Γέλα, όταν είσαι λυπημένος. Το κλάμα είναι πολύ εύκολο».
«Θέλω να γεράσω, χωρίς πλαστική. Θέλω να έχω το κουράγιο να αντιμετωπίσω το πρόσωπο, που δημιούργησα, για τον εαυτό μου».
«Κανείς δεν μου είπε ότι ήμουν όμορφη, σαν παιδί. Κάθε παιδί πρέπει να το ακούσει αυτό, ακόμη και αν δεν είναι αλήθεια».
«Ένα σύμβολο του σεξ γίνεται αντικείμενο. Μισώ να είμαι αντικείμενο».
«Καλύτερα μόνος, παρά δυστυχισμένος, με κάποιον».
«Η ατέλεια είναι ομορφιά, η τρέλα είναι ιδιοφυΐα. Καλύτερα γελοίος, παρά βαρετός».
«Οι απογοητεύσεις ανοίγουν τα μάτια, αλλά κλείνουν την καρδιά».
«Είμαι ένα μικρό κορίτσι, σε έναν μεγάλο κόσμο, που ψάχνει κάποιον να αγαπήσει».
Το σεξ είναι μέρος της φύσης. Και απολαμβάνω την φύση, στο μέγιστο».
«Ποτέ δεν άφησα κάποιον, στον οποίο πίστευα».
Ποτέ δεν απάτησα κανέναν. Μερικές φορές, αφήνω τους άντρες να εξαπατούν τον εαυτό τους».
«Αν είχα υπακούσει, σε όλους τους κανόνες, δεν θα είχα φθάσει, πουθενά».
«Ψηλά το κεφάλι, συνέχισε να χαμογελάς, γιατί η ζωή είναι ένα όμορφο πράγμα και υπάρχουν τόσα πολλά, για να χαμογελάς».
6ος αιώνας πΧ. Λυδία, Μικρά Ασία. Το πρώτο χρυσό νόμισμα, στην ιστορία. Κατασκευασμένο την εποχή, που το κράτος της Λυδίας (στην δυτική και βόρεια Μικρά Ασία) κυβερνά ο βασιλιάς Κροίσος, που είναι διάσημος, για τα αμύθητα πλούτη του. Αν και η παραγωγή χρυσού, στην χώρα του, γέμιζε τα θησαυροφυλάκιά του, η φήμη του βασιζόταν, κυρίως, στα νομίσματα, που έκοβε. Οι μεταλλουργοί του βασιλείου του ανέπτυξαν μια πρωτοποριακή μέθοδο διαχωρισμού του ήλεκτρου, σε καθαρό ασήμι και χρυσό, που τους επέτρεπε να παράγουν νομίσματα, με καθορισμένη ονομαστική αξία.
Το βασίλειο της Λυδίας κατακτήθηκε, από τους Πέρσες, υπό τον Κύρο τον Μέγα, το 546 π.Χ., αλλά, παρά την πτώση του Κροίσου, το νομισματικό του σύστημα, που βασιζόταν, στον χρυσό, επιβίωσε, αρχικά, στην περσική αυτοκρατορία και αργότερα, στον αρχαίο ελληνικό κόσμο, γύρω από τη Μεσόγειο. Ο στατήρας έγινε το σημαντικότερο νόμισμα της αρχαιότητας και το όνομα Κροίσος έγινε συνώνυμο του μυθικού πλούτου. Ο χρυσός στατήρας του Κροίσου (με βάρος 10,72 γραμμάρια και διαστάσεις 18 x 16 x 4 χιλιοστά), ίσος, με δέκα αργυρούς στατήρες, απεικονίζει ένα λιοντάρι, που βρυχάται και παλεύει, με έναν ταύρο. Το θέμα αυτό, πιθανότατα, αναπαριστάνει το βασιλικό λιοντάρι της Λυδίας, που επιτίθεται, στις γειτονικές ελληνικές πόλεις-κράτη, οι οποίες συμβολίζονται, από τον Δία-ταύρο.
7/11/88 μΧ. Ρωμαϊκό Στρατιωτικό Δίπλωμα (απολυτήριο στρατού), για έναν στρατιώτη, ονόματι Δάσιο.
«Ο Αυτοκράτορας Καίσαρας Δομιτιανός Αύγουστος Γερμανικός, γιος του θεοποιημένου Βεσπασιανού, pontifex maximus, που κατέχει την τριβηνική εξουσία, για όγδοο χρόνο, ανακηρύχθηκε «Imperator» δεκαεπτά φορές, έχοντας γίνει δεκατέσσερις πρόξενος, λογοκριτής ισόβια, πατέρας της χώρας του, έχει παραχωρήσει, στους πεζούς, δύο λόχους πεζικού και ιππικού. Δηλαδή, ο επίλεκτος Πραιτοριανός, ο σταθερός Γαλικός και Θρακιώτης, ο Φρύγιος, ο Σεβαστιανός, ο Αντιανός των Γαλατών και των Θρακών, η Πρώτη Γαετουλική ομάδα και η Πρώτη Αυγουστιανή κοόρτα (που υπηρετούν, στνη Συρία, υπό τον Πούβλιο Βαλέριο Πατρούινο) και ομοίως, απέκλεισαν τους συντρόφους τους. είκοσι πέντε χρόνια (τα ονόματά τους παρατίθενται, παρακάτω) και στα παιδιά και τους απογόνους τους [σε αυτούς ο Αυτοκράτορας έχει παραχωρήσει] την υπηκοότητα και το δικαίωμα του ρωμαϊκού γάμου, με τις συζύγους, που είχαν, όταν τους χορηγήθηκε η ιθαγένεια ή, εάν είναι άγαμες, με εκείνες τις γυναίκες, που θα μπορούσαν να παντρευτούν, αργότερα, με μία, μόνο, γυναίκα για κάθε άνδρα. Χρονολογείται στις 7 Νοεμβρίου, στο προξενείο του Manius Otacilius Catulus και του Sextus Julius Sparsus [μ.Χ. 88]. Στον στρατιώτη Δάσιο, τον γιο του Δάσενς, Παννόνιο του λόχου των Φρυγών, με διοικητή τον Μάρκο Ελένη Πρίσκο. Αυτό το αντίγραφο έχει ελεγχθεί, σε σχέση, με την χάλκινη πλάκα, που έχει αναρτηθεί, στην Ρώμη, στο Καπιτώλιο, στον αριστερό πλευρικό τοίχο του Δημόσιου Γραφείου Αρχείων». (Μουσείο J. Paul Getty).
2ος - 3ος αιώνες πΧ. Σαμοθράκη. Στήλη εγγεγραμμένη, στα ελληνικά, με ονόματα μυημένων. Βρέθηκε στο Ιερό των Μεγάλων Θεών.
«Αγαθη Τυχη / επι βασιλεως Ιου/νιου Ηρωδου μυσται / ευσεβεις Θασιοι / Αρισταγορας Εισιδωορου / Μ. Αντωνιος Οπτατος Φιλιπεις(?) / Δουλοι Αρισταγορου / Φιλουμενος / Μαγιανος / Φιλοστοργος /[...]μφικος /[---]ρ / [---]ς» Μουσείο Σαμοθράκης.
18ος αιώνας μΧ. Liechtenstein. "Η Χρυσή Άμαξα του Πρίγκιπα Joseph Wenzel von Liechtenstein".
Η Χρυσή Άμαξα του πρίγκιπα Joseph Wenzel von Liechtenstein είναι ένα υπέροχο έργο τέχνης και δεξιοτεχνίας, συχνά θεωρείται, ως ένα από τα πιο πολυτελή, που δημιουργήθηκαν ποτέ. Ανατέθηκε, στις αρχές του 18ου αιώνα, από τον πρίγκιπα Joseph Wenzel Α ́, εξέχουσα προσωπικότητα της δυναστείας του Liechtenstein, ο οποίος υπηρέτησε, ως Αυστριακός διπλωμάτης και στρατιωτικός ηγέτης. Αυτή η άμαξα αντιπροσωπεύει, όχι μόνο τον πλούτο και το κύρος της οικογένειας Liechtenstein, αλλά και την εξαιρετική δεξιότητα των τεχνιτών, από εκείνη την εποχή.
1799 (κατασκευή). Τζαϊπούρ, Ρατζαστάν, Ινδία. Το Χάουα Μαχάλ, το διάσημο «Παλάτι των Ανέμων», παρουσιάζει εξαιρετική αρχιτεκτονική ροζ ψαμμίτη, με 953 παράθυρα πλέγματος. Επέτρεψε στις γυναίκες του παλατιού να παρατηρούν τη ζωή του δρόμου, χωρίς να τραβήξουν την προσοχή. Ένα εκπληκτικό σύμβολο της πλούσιας κληρονομιάς της Τζαϊπούρ, προσφέρει εκπληκτική θέα και μια ματιά, στο βασιλικό παρελθόν του Ρατζαστάν.
1841 Αθήνα. Το πορτραίτο της Αικατερίνης (Ρόζας) Μπότσαρη, κόρης του οπλαρχηγού Μάρκου Μπότσαρη (τον οποίο η κόρη του δεν γνώρισε), από τον Γερμανό ζωγράφο Josef Karl Stieler
1850 (δεκαετία). Παρίσι. Το La Fontaine Saint-Michel, ένα εκπληκτικό ιστορικό μνημείο, γνωστό, για το μεγάλο μπαρόκ σχέδιο του.
1869. Αθήνα. Η Ακρόπολη, με το Θέατρο του Βάκχου.
1890 (τέλη δεκαετίας). Πειραιάς. Το λιμάνι της Ζέας.
1890 Κωνσταντινούπολη. Η γέφυρα του Γαλατά.
1915 - 1920 (κατασκευή). Κηφισιά. Εντυπωσιακό το Μέγαρο Αποστολίδη κτισμένο, από Βέλγο αρχιτέκτονα, στην οδό Τατοΐου. Η αρχιτεκτονική του συνδυάζει την Ευρωπαϊκή μεσαιωνική - φρουριακή αρχιτεκτονική, με πύργο, καμπύλες επιφάνειες, με αδρή τοιχοποιία, στέγες καλυμμένες, με φολίδες. Η βεράντα εισόδου έχει αναγεννησιακή επιρροή. Όλα αυτά συνδυάζονται, με μια, αρκετά ασύμμετρη, διάταξη, όπως φαίνεται, στην κάτοψη του ορόφου του, στην πρώτη φωτογραφία.
1916 Θεσσαλονίκη. Πλανόδιος έμπορος λαδιού
1920. Κηφισιά. Ο παλαιός πλάτανος της πόλης, ο οποίος δεν υπάρχει πια.
1920 (κατασκευή δεκαετίας). Αθήνα, Παγκράτι. Διώροφο κτήριο, στην οδό Διοφάντου 12 και Θεοφράστου.
1920 (δεκαετία). Λευκωσία. Το γυναικοπάζαρο, όπου οι γυναίκες, κάθε Παρασκευή, πουλούσαν, κεντήματα, υφαντά και άλλα δημιουργήματά τους.
1920 (δεκαετία). Πορταριά Πηλίου. Οι άγνωστοι παλιότεροι μπουζουξήδες. Ο Νικος και ο νεαρός Στέφανος Μιλάνος, ο πρώτος δασκάλος του Γιώργου Μητσάκη τα, μετέπειτα, χρόνια.
Κώστας Καλαμαράς, Σύρος, 1892. Κώστας Σωτηριάδης, Μικρά Ασία, 1893. Γιώργος Σμυρόγλου, Μικρά Ασία, 1885. Νίκος Καπλανίδης, Μικρά Ασία, 1887 Άγγελος Παπαρινόπουλος, Μικρά Ασία, 1889, και σαντούρι. Λυκούργος Τζανέας, Πλάτσα Δυτικής Μάνης, 1879 Νίκος Καντιώτης, Γαλαξίδι, 1893 και πάντζο. Βαγγέλης Καλτάκης, Σώκια Μικράς Ασίας 1894. Γαβρήλος (Θείος του Μπάτη). Τάσος Αναστασίου, Ψαχνά Χαλκίδος, 1896. Τάσος Χαριτοφωνίδης ή Χαροφωνίδης, Μικρά Ασία, 1898. Πέτρος Παπανικολάου, Καισαρεία Μ. Ασίας, 1899. Βασίλης Θεοδωρόπουλος, Ξυλόκαστρο, 1899. Δημήτρης Παλτόπουλος, Μ. Ασία, 1902. Θύμιος Ευθυμίου, Αρκίτσα Φθιώτιδας. Γιάννης Παπαγιάννης, Δωδεκάνησα, 1902. Ανδρέας Γκινόπουλος (ταβερνιάρης), Πειραιάς. Νίκος Σκριβάνος ο Νταής, Πειραιάς. Γιώργος Σκούρτης, ο τυπογράφος, Πειραιάς. Χαρίλαος Κερομύτης. Θανάσης Μανέτας. Αποστόλης Ζημαρίτης, Πειραιάς. Νίκος Αϊβαλιώτης, Πειραιάς. Μανωλάκης Τρεισίμισης, Σύρος. Στραβογιώργος, Σύρος. Αντρικάκης, Σύρος. Αντώνης Βαφέας, ή Φραγκοσυριανός Καραγιάννης. Γιάννης Μιχαλαρέας, ή Γυαλιάς. Ακούγεται το όνομά του, στο τραγούδι του Ζαμπέτα, με Παγιουμτζή "Στης Πειραϊκής τα βράχια". Μιμίνος Μπογιατζής, Πειραιάς. Αντώνης Ξενάκης. Αλεκάκι. Μαούτσος. Επιτροπάκης. Μιχαλης Ρεγγίνας. Παγκαλάκης, Σύρος. Νίκος - Στέφανος Μιλάνος, Βόλος.
1925 Αθήνα. Ο παλαιός σταθμός της Ομονοίας.
1925 (κατασκευή). Καστοριά. Η οικία Χαρισιάδη, στην οδό Αγίου Μηνά.
1927 Μυτιλήνη. O Νίκος Σταυρίδης, πριν γίνει σπουδαίος κωμικός, υπήρξε, στην νεότητά του, αθλητής του άλματος, επί κοντώ. Εδώ, σε αγώνες, όπου εκπροσωπούσε τον Λυκούργο Σάμου.
1929. Νέα Σμύρνη. Η φωτογραφία έχει τραβηχτεί, από το οικόπεδο του Ζαφειρέλη. Στο βάθος δεξιά, διακρίνεται η Ακρόπολη. Συλλογή Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών.
1920 -1930 Αθήνα, Κουκάκι. Στην μικρή οδό Μονεμβασίας, βρίσκουμε αρκετά όμορφα διώροφα σπίτια. Στο νούμερο 24, ξεχωρίζει το κτήριο εκλεκτικιστικής μορφολογίας του Μεσοπολέμου, κυρίως, για το δώμα, με τον τρούλο, που έχει σχήμα αχιβάδας και τον στερεώνουν διπλές κολώνες. Η κεντρική είσοδος, έχει ξύλινη πόρτα, με φεγγίτη και περιμετρικό πλαίσιο, με διακοσμητικό γύψινο στοιχείο, στο τμήμα της δοκού. Μία δεύτερη μικρότερη πόρτα οδηγεί, στο υπόγειο του σπιτιού και μία σιδερένια πόρτα, στο πλάι του κτηρίου, οδηγεί, στην εσωτερική αυλή. Τέλος, τα παράθυρα έχουν και αυτά πλαίσιο, με φουρούσια και διακοσμητική γιρλάντα.
1920 - 1930 (κατασκευή). Αθήνα, Κτήριο, στην Αγίου Μελέτιου, Πασίμου 6.
1930 (δεκαετία). Μόσχα, “Σοβιετική Ένωση”. O Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλλι (Στάλιν), με τον γιο του, τον Βασίλυ Τζουγκασβίλλι. Πισω τουσ, στο μέσον, η μικρή κόρη του Σβετλάνα Αλληλούγεβα.
23/3/1933 Κόρινθος. Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος στρατιώτης, στο ΚΕΝ της πόλης, μετά την ορκωμοσία του.
14/3/1942 Sacramento, ΗΠΑ. Στην φωτογραφία, είναι η Mary Lou McDonald, η Marjorie Hack, ο Willie Hagan και η Bernice Gaunt, στην K και 11η οδό. Στην πόλη, ξέσπασε μια ασυνήθιστη καταιγίδα, που την κάλυψε, με μερικές ίντσες χιόνι. Η εφημερίδα “The Sacramento Bee” ανέφερε ότι «αυτή η πόλη και άλλες κοινότητες έλαβαν καρναβαλικό πνεύμα, καθώς μικροί και μεγάλοι, βγήκαν να παίξουν. Ήταν η μεγαλύτερη χιονόπτωση, στο Sacramento, πάνω από 26 χρόνια. Άρχισε να χιονίζει, γύρω στην 1 μμ, μετά την πτώση της θερμοκρασίας 12 βαθμούς, σε μία ώρα. Πολύ λίγα τροχαία ατυχήματα αναφέρθηκαν, ωστόσο, ένα αυτοκίνητο δρόμου εκτροχιάστηκε, κοντά στην αποθήκη του Νότιου Ειρηνικού. Οι ταράτσες υπέστησαν σοβαρές ζημιές, στην Bert McDowell Wholesale Grocery Company στην Front and J Streets, αλλά και στην αποθήκη Lester Motor Company, στην οδό 1212 G.
24/3/1947 Αθήνα. Σκίτσο του Γιάννη Ζεύγου-Ταλαγάνη, μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ, που δολοφονήθηκε, στις 20/3/1947, στην Θεσσαλονίκη, από τον παρακρατικό και παραστρατιωτικό Χρήστο Βλάχο και άλλους συνεργάτες του, στην περίοδο του εμφυλίου πολέμου.
1948 Αθήνα, γήπεδο Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Απο τον φιλικό αγώνα ποδοσφαίρου, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Η Εθνική Ελλάδος, με προπονητή τον Κώστα Νεγρεπόντη, παρατάχθηκε, με τους : ∆ελαβίνια, Γούλιο, Μουράτη, Μινάρδο, Σταφυλίδη, Μάγειρα, Τζαβάρα, Ξένο, Βικελίδη, Μαρόπουλο, Αποστολόπουλο.
1949 ΗΠΑ. Η Lauren Bacall και ο Ηumphrey Bogart.
1950 Πειραιάς. Μικρολίμανο.
1950 (κατασκευή) Ρωσία. Το παλιό αυτοκίνητο της “σοβιετικής” εποχής παρέμεινε για πολλά χρόνια εκτεθειμένο στον αέρα. Ως αποτέλεσμα, η κατάσταση του ήταν πολύ κακή : το αμάξωμα καλύφθηκε, με σκουριά και πολλά μέρη είχαν χάσει την ακεραιότητά τους. Ωστόσο, τα έγγραφα παρέμειναν, σε άριστη κατάσταση, κάτι που έδωσε ελπίδα για πλήρη αποκατάσταση.
Το αυτοκίνητο μεταφέρθηκε, με φορτηγό, για χιλιάδες χιλιόμετρα και ξεκίνησε η πλήρης αποσυναρμολόγηση του αμαξώματος. Κάποια μέρη είχαν σαπίσει, εντελώς και η αποκατάστασή τους ήταν άχρηστη. Γι’ αυτό, ο ιδιοκτήτης έπρεπε να βρει αυθεντικά εξαρτήματα, για να διατηρήσει την ιστορική αυθεντικότητα του αυτοκινήτου. Το πρώτο βήμα ήταν η πλήρης επεξεργασία του αμαξώματος, με σφυρηλάτηση. Χωρίς αυτό, η αποκατάσταση δεν είχε νόημα – έπρεπε να αφαιρεθεί η σκουριά, μέχρι το βάθος. Σταδιακά, τα παλιά μέρη αντικαταστάθηκαν, με αυθεντικά, που βρέθηκαν, σε διάφορες περιοχές της χώρας και μερικές φορές και στο εξωτερικό. Οι οικονομικές δαπάνες ήταν τεράστιες, αλλά το αυτοκίνητο δεν αποκαταστάθηκε, για πώληση, αλλά, «για την ψυχή». Όταν το αμάξωμα καθαρίστηκε, πλήρως και ήταν έτοιμο, άρχισε η βαφή του. Επιλέχθηκε το λευκό χρώμα – μια αναπάντεχη επιλογή, αλλά πολύ πετυχημένη. Μετά ήλθε η λεπτομερής διαδικασία συναρμολόγησης. Ιδιαίτερη προσοχή δόθηκε, στα χρωμιωμένα εξαρτήματα, τα οποία, στην μέση του 20ού αιώνα, ήσαν αναπόσπαστο μέρος, ακόμη και των οικονομικών μοντέλων. Κάθε εξάρτημα αποκαταστάθηκε, με προσοχή και τοποθετήθηκε, στην θέση του, επιστρέφοντας, στο αυτοκίνητο, την παλιά του πολυτέλεια. Η εργασία, στο εσωτερικό, ήταν, εξίσου, περίπλοκη. Δεν ήταν, απλώς, απαραίτητο να αντικατασταθεί η επένδυση και το ταμπλό, αλλά και να αποκατασταθεί η οροφή του κάμπριο. Η αρχική υφασμάτινη οροφή είχε, σχεδόν, πλήρως καταστραφεί : τα ξύλινα μέρη είχαν γίνει σκόνη και τα μεταλλικά εξαρτήματα είχαν, σχεδόν, ολοκληρωτικά, φθαρεί. Δεν ήταν δυνατό να βρεθεί η τεχνική τεκμηρίωση, για το σχέδιο, οπότε η διαδικασία αποκατάστασης της οροφής ήταν μια πραγματική πρόκληση. Παρά όλες τις δυσκολίες, η μαλακή οροφή αναδημιουργήθηκε, με την μέγιστη αυθεντικότητα. Ίσως, η απόχρωση του υφάσματος να διέφερε, ελαφρώς, από την αρχική, αλλά η συνολική αισθητική και η κατασκευή παρέμειναν πιστές, στην ιστορική εμφάνιση του αυτοκινήτου.
1953 - 1954 Κιλκίς. Λεωφορείο Ford, με δρομολόγιο Κιλκίς - Θεσσαλονίκη.
1950 (αρχές δεκαετίας). Θεσσαλονίκη. Παρέλαση, στην παραλιακή Λεωφόρο Νίκης.
1955 Αθήνα, Κολωνός. Η διασταύρωση των λεωφόρων Κωνσταντινουπόλεως και Λένορμαν. Το σημείο αυτό λεγόταν στάση «ΒΙΟ». Οι γραμμές του τραμ ήσαν, για το Νο 11 Ιπποκράτους - Κολοκυνθού. Δεξιά, στην Κωνσταντινουπόλεως, είναι τα Ελληνικά Ταχυδρομεία (ΕΛΤΑ). Το κτήριο, αριστερά, υπάρχει και σήμερα.
1956, Αθήνα, οδός Γ΄ Σεπτεμβρίου. Η έξοδος του καλοκαιρινού θεάτρου "Κατερίνα", έναντι της πλατείας Βικτωρίας, σε ένα πλάνο, από την ταινία : "Οι άσσοι του γηπέδου”. Η Κατερίνα Ανδρεάδη γνωστή, ως "Κυρία Κατερίνα", είχε θερινό θέατρο, επί της οδού Πατησίων, στον αριθμό 91-93, το οποίο γέμιζε, από το πιστό της κοινό, κάθε χρόνο, από νωρίς, στο τέλος της άνοιξης, έως τις αρχές του φθινοπώρου, μέχρι που έκλεισε. Ήταν η θεατρική στέγη της, για πολλά χρόνια. Το θέατρο κατεδαφίστηκε, στα μέσα της 10ετίας 1960, ώστε να ανεγερθεί, στην θέση του, το μέγαρο του Ο.Τ. Ε.
17/3/1959 Αθήνα (αεροδρόμιο Ελληνικού). Ο αρχηγός της ΕΟΚΑ Γεώργιος Γρίβας, βγάζει λόγο.
1960 (αρχές δεκαετίας). Αθήνα. Ο ηθοποιός Λαυρέντης Διανέλλος και η σύζυγός του, επίσης, ηθοποιός Φρόσω Κοκκόλα.
1960 (αρχές δεκαετίας). Χαλκίδα. Με το φορτηγό 334, στα δρομολόγια Χαλκίδας - Θεσσαλονίκης.
1962 Αθήνα. Οδός Πανεπιστημίου.
22/11/1963 Dallas, Texas, ΗΠΑ. Ο Αμερικανός πρόεδρος John Fitzgerald “Jack” Kennedy, στο ανοικτό προεδρικό αυτοκίνητο, λίγα δευτερόλεπτα, πριν δολοφονηθεί.
1965 Χανιά. Το 35ο ΚΤΕΥΛ.
1966 Αθήνα. Πλατεία Βάθη (Πλατεία Ανεξαρτησίας).
1969 Βουδαπέστη, Ουγγαρία. Διαφήμιση ψυγείου, στα χρόνια του “υπαρκτού σοσιαλισμού”.
27/5/1971, Λονδίνο. Η Μαρινέλλα εμφανίστηκε στο BBC, καλεσμένη της Νάνας Μούσχουρη, που παρουσίαζε, τότε, την τηλεοπτική εκπομπή «Nana Mouskouri with The Athenians», μαζί με το μουσικό συγκρότημα «Οι Αθηναίοι». Στην φωτογραφία οι δυο τραγουδίστριες, είναι, στις πρόβες. Η Νάνα Μούσχουρη είχε παρουσιάσει την Μαρινέλλα, στο κοινό της Βρετανίας, ως την «δημοφιλέστερη τραγουδίστρια της Αθήνας». Μια από τις κλασικές στιγμές του show κατέγραψαν οι κάμερες, όταν η Μαρινέλλα, με τουαλέτα Yves Saint Laurent, ερμήνευσε την μεγάλη της επιτυχία εκείνης της εποχής «Κυρά Γιώργαινα» των Γιώργου Κατσαρού και Πυθαγόρα, με την συνοδεία της Συμφωνικής Ορχήστρας του BBC.
1970 (δεκαετία) Frank Sinatra. Kαι όμως, ήταν σεμνός και φιλότιμος. Η φήμη του Σινάτρα, ως σκληρή προσωπικότητα, συχνά, επισκιάζει την βαθιά αίσθηση αφοσίωσης και καλοσύνης. Όσοι ήσαν, στον εσωτερικό του κύκλο, ήξεραν ότι είχε αδυναμία, στους, σκληρά, εργαζόμενους ανθρώπους, που προσπαθούν να κάνουν κάτι, για τον εαυτό τους. Είχε περάσει τα δικά του νιάτα, στο Hoboken του Νιου Τζέρσεϊ, βλέποντας τους γονείς του να αγωνίζονται, για να τα βγάλουν πέρα. Αν και αργότερα, απέκτησε τεράστια φήμη, με επιτυχίες, όπως το "Strangers in the Night" και το "My Way", ποτέ δεν ξέχασε την αξία του να δίνει ένα χέρι, σε κάποιον, που το χρειαζόταν.
Ο Frank Sinatra δειπνούσε, σε ένα πολυτελές εστιατόριο, στο Λος Άντζελες, όταν παρατήρησε έναν νεαρό σερβιτόρο να φαίνεται ταραγμένος. Ο Sinatra, γνωστός, για το κοφτερό του μάτι και την ικανότητά του να διαβάζει ανθρώπους, παρατήρησε τον σερβιτόρο να μιλάει, ήσυχα, με ένα άλλο μέλος του προσωπικού, για κάτι που τον προβληματίζει. Ο τραγουδιστής, πάντα, περίεργος, για τις ζωές των γύρω του, κάλεσε τον νεαρό και τον ρώτησε : "Τι έχεις, στο μυαλό σου, μικρέ; ” Διστακτικός, στην αρχή, ο σερβιτόρος παραδέχτηκε ότι αγωνιζόταν να πληρώσει τα δίδακτρα του κολεγίου. Το όνειρό του ήταν να τελειώσει το σχολείο και να κτίσει ένα καλύτερο μέλλον, αλλά το αυξανόμενο κόστος το έκανε, σχεδόν, αδύνατο. Είχε κάνει, επί πλέον, βάρδιες, στο εστιατόριο, δούλευε πολλές ώρες, μόνο, για να επιπλέει, όμως, δεν ήταν αρκετό. Ο Sinatra άκουσε, προσεκτικά, γνέφοντας, καθώς ο νεαρός εξήγησε την κατάστασή του. Μετά από μια σύντομη παύση, ο Sinatra έβγαλε το μπλοκ επιταγών του και ρώτησε, "Πόσα χρωστάς; ” Ο σερβιτόρος, νομίζοντας ότι ήταν, απλά, μια φιλική ερώτηση, δίστασε, πριν του δώσει τον αριθμό. Χωρίς άλλη λέξη, ο Sinatra έγραψε μια επιταγή, που κάλυπτε ολόκληρο το ποσό. Όταν ο έκπληκτος σερβιτόρος προσπάθησε να αρνηθεί, ή να προσφέρει κάποια μορφή αποπληρωμής, ο Sinatra, απλά, γλίστρησε την επιταγή, στο τραπέζι και είπε : "Απλά, κάνε κάτι καλό, για κάποιον άλλον, κάποια μέρα. ” Το προσωπικό του εστιατορίου, συνηθισμένο να εξυπηρετεί διασημότητες, είχε δει αστέρια να έρχονται και να φεύγουν, αλλά αυτή η στιγμή ήταν διαφορετική. Ο Sinatra δεν έψαχνε, για προσοχή, ή δημόσιους επαίνους· ποτέ δεν το έκανε, όσον αφορά τις φιλανθρωπικές του πράξεις. Απλά. είδε ένα παιδί, σε ανάγκη και έκανε ό,τι μπορούσε, για να βοηθήσει. Η ιστορία αυτής της στιγμής εξαπλώθηκε, ανάμεσα, σε εκείνους, που εργάστηκαν, στην βιομηχανία εστιατορίων, αποτελώντας άλλο ένα παράδειγμα της θρυλικής γενναιοδωρίας του Sinatra. Αυτό δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Σε όλη του την ζωή, ο Sinatra βοήθησε, ιδιωτικά, αμέτρητους ανθρώπους, από μουσικούς, που αγωνιζόταν, μέχρι ξένους, που συνάντησε, τυχαία. Σε άλλη περίπτωση, φέρεται να άφησε φιλοδώρημα 2.000 δολαρίων, σε έναν οδηγό ταξί, που τον είχε οδηγήσει, στην άλλη άκρη της πόλης, αργά, την νύχτα. Κάποτε, πλήρωσε την υποθήκη ενός φίλου, που αγωνιζόταν, χωρίς να του το ζητήσουν. Έστειλε, ακόμη και χρήματα, ανώνυμα, σε ασθενείς νοσοκομείων και βετεράνους πολέμου, που δεν είχαν ιδέα, από πού προέρχονταν τα κεφάλαια. Ο νεαρός σερβιτόρος, που έλαβε την γενναιοδωρία του Sinatra δεν ξέχασε, ποτέ, τί είχε συμβεί, εκείνο το βράδυ. Αποφοίτησε, από το κολέγιο, κυνήγησε τα όνειρά του και κουβαλούσε το μάθημα, μαζί του : μια απλή πράξη καλοσύνης θα μπορούσε να αλλάξει μια ζωή. Μετά από χρόνια, όταν ήταν, σε θέση να βοηθήσει τους άλλους, ακολούθησε τη συμβουλή του Sinatra.
1978 Παρίσι. Η τραγουδίστρια Amanda Lear.
1979 Αθήνα. Μπουάτ «ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ». Ο Γιώργος Νταλάρας, η Τάνια Τσανακλίδου, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, και ο Λουκιανός Κηλαηδόνης.
1979 Αθήνα.
21/9/1993 Ουάσινγκτων, Λευκός Οίκος. Η τηλεφωνική συνομιλία Bill Clinton και Μπορίς Γέλτσιν, για την διάλυση του Ανώτατου “Σοβιέτ”, που, μετέπειτα, υλοποιήθηκε, από τον ρωσικό στρατό (και τελικά, ήταν αιματηρή).
19/3/1983 Αθήνα. Ο Τζώρτζης Αθανασιαδης δολοφονείται, λίγο μετά τις 7:30 το απόγευμα του Σαββάτου, ενώ η πόλη ζούσε, στους ρυθμούς του καρναβαλιού, που ξημέρωνε την επόμενη μέρα. Ο εκδότης της εφημερίδας “Βραδυνή” Γιώργος (ή Τζώρτζης) Αθανασιάδης βρισκόταν, στο γραφείο του, στην οδό Πειραιώς, με την κυριακάτικη έκδοση να βρίσκεται, στο τυπογραφείο.
Έπαιζε τάβλι με τον στενό του φίλο Βαγγέλη Κουρλιμπίνη, όταν, ξαφνικά, εμφανίστηκε ένας έξαλλος άνδρας και ζήτησε να δει τον Γιώργο Αθανασιάδη, καθώς είχε “ένα πολύ επείγον μήνυμα” να του παραδώσει. Ο εκδότης αιφνιδιάστηκε, αλλά δέχτηκε να τον συναντήσει, στο γραφείο του. Ενώ μιλούσαν, σε κάποια στιγμή, ο εκδότης ακούγεται να φωνάζει: “Αυτό δεν είναι δυνατόν… Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό!”. Στην συνέχεια, ο άγνωστος άνδρας βγαίνει, από το γραφείο, παίρνει ένα τσαντάκι, επιστρέφει και μετά από λίγο, ακούγονται τρεις πυροβολισμοί. Ο Βαγγέλης Κουρλιμπίνης προσπάθησε να δει τί συμβαίνει και ο δολοφόνος του Αθανασιάδη τον πυροβόλησε, προκειμένου να τον τρομάξει και να διαφύγει. Ο δράστης εγκατέλειψε το κτίριο και δεν θα εμφανίστηκε, ξανά. Αν και υπάρχουν πολλά σενάρια, για τη δολοφονία του Τζώρτζη Αθανασιάδη, αυτή παραμένει ανεξιχνίαστη. Ο Αθανασιάδης ήταν δημοσιογράφος και εκδότης των εφημερίδων «Βραδυνή» και «Ναυτεμπορική», πρόεδρος του ΟΠΑΠ και της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής και στενός φίλος και συνεργάτης του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η δολοφονία του προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων και έχει αφήσει πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι δεν πρόκειται, για φόνο, με πολιτικά κίνητρα.
1984 Αθήνα. Η Ομόνοια, από την οδό Πειραιώς.
1986 Πειραιάς. Πλατεία Κοραή.
1996. Αθήνα, οδός Στησιχόρου 3. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη, σε μια από τις τελευταίες φωτογραφίσεις της.
8/2010 Κίνα, αυτοκινητόδρομος Πεκίνου - Θιβέτ. Ένας από τους χειρότερους εφιάλτες, για οποιονδήποτε οδηγό σημειώθηκε τον Αύγουστο του 2010 στον αυτοκινητόδρομο, όταν ένα γιγαντιαίο μποτιλιάρισμα τον σακάτεψε, για, περίπου, 10 ημέρες. Πάνω από 100 χιλιόμετρα, χιλιάδες οχήματα εγκλωβίστηκαν, σε μια, άνευ προηγουμένου, συμφόρηση και κινούνται, μόλις, ένα χιλιόμετρο, την ημέρα. Αυτό το κολοσσιαίο μποτιλιάρισμα οφειλόταν, σε συνδυασμό επισκευών δρόμων, αυξημένης κυκλοφορίας φορτηγών και αυξανόμενη ζήτηση, για μεταφορές, στην περιοχή.
Κατά την διάρκεια της αναμονής, οι οδηγοί, για να επιβιώσουν, στο δρόμο, αγόραζαν νερό και φαγητό, από πωλητές του δρόμου, που εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση. Άλλοι έπαιζαν χαρτιά, άλλοι κοιμόντουσαν, στα αυτοκίνητά τους και πολλοί ανέφεραν ότι οι τιμές των αγαθών εκτοξεύτηκαν, λόγω έλλειψης. Επιτέλους, μετά από μέρες υπομονής και προσπαθειών αποσυμφορήσεως, η κίνηση άρχισε να κυλά και πάλι, αφήνοντας μια ιστορία, που παραμένει μνημονεύσιμη, ως το μεγαλύτερο μποτιλιάρισμα, στην Ιστορία.
17/6/2024 Λιουπανσούι, Γκουιζού Κίνα. Το εργοτάξιο της Μεγάλης Γέφυρας Λιουζί στον αυτοκινητόδρομο Ναγιόνγκ -Τσινλόνγκ στο Liupanshui, στην επαρχία Guizhou της νοτιοδυτικής Κίνας. Η γέφυρα έχει μήκος 2.023,5 μέτρα.
2024 (Β’ εξάμηνο). “Ευρωπαϊκή Ένωση”. O όγκος και ο κύκλος εργασιών λιανικών πωλήσεων. Τελευταία η ελληνική οικονομία, με ποσοστό -8,31%, όντας η μόνη, που παρουσιάζει αρνητικό ποσοστό. Πρώτη η σλοβακική οικονομία, με 11,05% και δεύτερη η βουλγαρική οικονομία, με 5%.
2024 Αργοστόλι. Η παραλία Καλάμια.
2024. Ο παγετώνας Perito Moreno είναι ένας πραγματικός κολοσσός πάγου, στην Παταγονία της Αργεντινής. (Παταγονία υπάρχει και στην Χιλή). Με περισσότερα, από 250 τετραγωνικά χιλιόμετρα επιφάνειας και τείχη, που φτάνουν τα 70 μέτρα ύψος, είναι ένας, από τους λίγους παγετώνες στον κόσμο, που παραμένει, σχεδόν, άθικτος, καθώς κινείται, υποχωρώντας.
Το πιο εκπληκτικό του στιγμιότυπο συμβαίνει, όταν μπλοκάρει την δίοδο του νερού, στην λίμνη Αργεντίνο, σχηματίζοντας ένα φυσικό φράγμα, που, τελικά, σπάει, σε μια εντυπωσιακή έκρηξη πάγου και νερού. Περιτριγυρισμένος, από βουνά και δάση, ο Perito Moreno είναι ένα φυσικό κόσμημα, που προσελκύει χιλιάδες τουρίστες, κάθε χρόνο.
2024 Σούσα, Περσία (Ιράν).
1) Το Ιράν φιλοξενεί μία από τις αρχαιότερες, συνεχώς, κατοικημένες πόλεις, στον κόσμο,, τα Σούσα. Η πόλη χρονολογείται, πάνω από 6000 χρόνια.
2) Ο υψηλότερος αριθμός πλαστικών, στην μύτη, παγκοσμίως, καταγράφεται, στο Ιράν, καθιστώντας την αισθητική χειρουργική εκπληκτικά κοινή.
3) Το Ιράν καυχιέται, για μία από τις αρχαιότερες μονοθεϊστικές θρησκείες του κόσμου, τον Ζωροαστρισμό, που χρονολογείται, πάνω από 3500 χρόνια και επηρέασε την ανάπτυξη άλλων μεγάλων θρησκειών.
4) Η πόλη Ταμπρίζ, στο Ιράν, ήταν η πρωτεύουσα του μογγολικού Ιλχανάτου, τον 13ο αιώνα και χρησίμευσε, ως μεγάλος κόμβος, στον Δρόμο του Μεταξιού.
5) Το Ιράν είναι μία από τις λίγες χώρες, στον κόσμο, όπου το κόψιμο των χεριών εξακολουθεί να χρησιμοποιείται, ως μορφή τιμωρίας, για ορισμένα εγκλήματα.
6) Η Τεχεράνη, η πρωτεύουσα του Ιράν, είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Δυτικής Ασίας.
7) Η ιρανική κουζίνα είναι, απίστευτα, ποικιλόμορφη, με κάθε περιοχή να καυχιέται, για τις δικές της ξεχωριστές γαστρονομικές παραδόσεις.
8) Το Ιράν έχει έναν, από τους μεγαλύτερους πληθυσμούς περσικών λεοπαρδάλεων, παγκοσμίως, οι οποίες απειλούνται, με εξαφάνιση.
9) Το Ιράν φιλοξενεί ένα, από τα παλαιότερα πανεπιστήμια του κόσμου, το Πανεπιστήμιο al-Qarawiyin, που ιδρύθηκε, το 859 μ.Χ.
10) Παρά το κλίμα ερήμου, σε μεγάλο βαθμό, το Ιράν φιλοξενεί, πάνω από 7000 είδη φυτών, πολλά από τα οποία είναι ενδημικά της περιοχής.
11) Το Ιράν έχει πλούσια παράδοση ποίησης, με ποιητές όπως ο Χαφέζ και ο Ρουμί να γιορτάζονται, παγκοσμίως, για τους βαθυστόχαστους και λυρικούς στίχους τους.
12) Η αρχαία πόλη Γιαζντ, στο κεντρικό Ιράν, είναι γνωστή, για τους μοναδικούς πύργους της, οι οποίοι χρησιμοποιούνται, εδώ και αιώνες, για να παρέχουν φυσικό αερισμό, σε κτήρια.
13) Το Ιράν είναι μία, από τις λίγες χώρες, στον κόσμο, όπου οι γυναίκες ξεπερνούν, αριθμητικά, τους άνδρες, στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, με περισσότερες γυναίκες εγγεγραμμένες, στα πανεπιστήμια, από τους άντρες.
14) Η παραδοσιακή περσική Πρωτοχρονιά Νοβρούζ γιορτάζεται την εαρινή ισημερία και τηρείται, για πάνω από 3000 χρόνια.
15) Το Ιράν έχει τον μεγαλύτερο αριθμό φοιτητών, που σπουδάζουν μηχανική και επιστήμη, σε προπτυχιακό επίπεδο, σε σύγκριση, με οποιαδήποτε άλλη χώρα, στον κόσμο.
16) Η ιρανική πόλη Ισφαχάν ήταν, κάποτε, μία από τις μεγαλύτερες πόλεις, στον κόσμο, και χρησίμευσε, ως πρωτεύουσα της Περσικής Αυτοκρατορίας, υπό τη δυναστεία των Σαφαβιδών.
17) Το Ιράν φιλοξενεί ένα από τα παλαιότερα παζάρια του κόσμου, το Μεγάλο Παζάρι της Τεχεράνης, το οποίο χρονολογείται, πάνω από 200 χρόνια και εκτείνεται, πάνω από 10 χλμ, σε λαβύρινθους, σοκάκια και πολύβουους πάγκους της αγοράς.
2025 Δράμα. Η μεσοπολεμική οικία Παμπούκα, στην οδό Περδίκα.
1985 Σκίτσο του Βασίλη Χριστοδούλου.
Σχόλια