Η αδιέξοδη και αδύνατη, σε βάθος χρόνου, διατήρηση της αμερικανικής ηγεμονίας, στον πλανήτη, οι βαριές ευθύνες της Δύσης, για την εκτράχυνση του πολέμου, στην Ουκρανία και η άμεση ανάγκη μιας συμβιβαστικής συμφωνίας, για συγκυριαρχία των υπερδυνάμεων και των ανερχόμενων δυνάμεων, στον πλανήτη, αντί του πυρηνικού ολέθρου.

 

Εδώ που έχουμε φθάσει, είναι χρήσιμο, πλέον, να αναστοχαστούμε τις εξελίξεις, στον παγκόσμιο και ειδικά, στον ευρωπαϊκό χώρο, από την εποχή της κατάρρευσης, πριν 31 χρόνια, της “Σοβιετικής Ένωσης”. Και τούτο επειδή, σήμερα η κάτι Ρωσία κατηγορείται, από την συνασπισμένη Δύση, για την επίδειξη και την εφαρμογή μιας αυτοκρατορικής πολιτικής, η οποία θα μπορούσε να ειπωθεί, βάσιμα, ότι είναι μια σύγχρονη συνέχεια της παλαιάς τσαρικής, αλλά και της μεταγενέστερης “σοβιετικής” πολιτικής, όταν κατέρρευσε η ρωσική αυτοκρατορία και την εξουσία ανέλαβε το κόμμα των Μπολσεβίκων, αυτό που ονομάστηκε Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης.

Όλα αυτά έχουν μία ιστορική βάση η οποία, όμως, υπόκειται, σε μια πολύ σημαντική ασυνέχεια, η οποία είναι καθοριστική και προέκυψε, ακριβώς, με την εθελούσια εγκατάλειψη, από την “Σοβιετική Ένωση”, το 1989, των ανατολικοευρωπαϊκών κομμουνιστικών καθεστώτων, που προέκυψαν, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και την, επίσης, εθελούσια αυτοδιάλυση της “Σοβιετικής Ένωσης”, τον Δεκέμβριο του 1991. Αυτή η ιστορική ασυνέχεια είναι που, συστηματικά, αγνοείται, από την Δύση, διότι, απλούστατα, δεν την συμφέρει να αναφέρεται σε αυτήν.

 

Εκείνη την εποχή δόθηκαν, από την ηγεσία της Δύσης, υποσχέσεις, στην ύστερη ηγεσία της “Σοβιετικής Ένωσης” και στον Μιχάηλ Γκορμπατσώφ, ότι το ΝΑΤΟ δεν πρόκειται να επεκταθεί, στις χώρες του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας και φυσικά, στις όποιες αποσχισθείσες χώρες, από την “Σοβιετική Ένωση”, ενώ, παράλληλα, τους έδωσαν υποσχέσεις, για μια, πλήρως, ειρηνική συνύπαρξη, στον ευρωπαϊκό και στον παγκόσμιο χώρο και φυσικά, την σταδιακή και ομαλή ένταξή της “Σοβιετικής Ένωσης” και της Ρωσίας, στους ευρωατλαντικούς θεσμούς, τουλάχιστον, σε επίπεδο στενής συνεργασίας. 

Δυστυχώς όλα αυτά αποδείχτηκαν φούμαρα. Από την εποχή του Μπιλ Κλίντον, καθώς και των ευρωπαϊκών ηγεσιών που διαδέχτηκαν τον Χέλμουτ Κολ, την Μάργκαρετ Θάτσερ και τον Φρανσουά Μιτεράν, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, αλλά και στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και μέχρι το 2019, το ΝΑΤΟ διευρύνθηκε και επεκτάθηκε, στις χώρες της πρώην ανατολικής Ευρώπης, όπως και σε χώρες της Βαλκανικής, αγνοώντας και γράφοντας, στα παλαιότερα των υποδημάτων της αμερικανονατοϊκής ηγεσίας, τις όποιες αντιδράσεις και αντιρρήσεις της μετασοβιετικής ρωσικής ηγεσίας του Μπορίς Γιέλτσιν, αλλά και του Βλαντίμιρ Πούτιν. 

Κάπως έτσι φτάσαμε στο σημερινό σημείο και φυσικά, οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι ηγέτες είναι υποχρεωμένοι να αναλογιστούν το γεγονός ότι η μη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και η εφαρμογή των συμφωνιών του Μινσκ θα είχαν οδηγήσει στην αποφυγή του σημερινού πολέμου στην Ουκρανία, ο οποίος μας έχει φέρει μπροστά στο χείλος της πυρηνικής καταστροφής, επειδή απλούστατα η Ουάσινγκτον και οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες δεν υπήρξαν ειλικρινείς, όσον αφορά τις πηγές και τις αιτίες των συγκρούσεων στην Ουκρανία, αλλά και στον ευρωπαϊκό και στο παγκόσμιο χώρο. 

Το ουσιαστικό στρατήγημα, το οποίο επιχειρείται να πλασαριστεί στην δυτική κοινή γνώμη, δεν είναι τίποτα περισσότερο, από το ουσιαστικό περιεχόμενο της στρατηγικής εθνικής ασφάλειας, που επικρατεί, στην Ουάσιγκτων, με την βασική ιδέα ότι η Κίνα και η Ρωσία είναι οι κυρίαρχοι εχθροί των ΗΠΑ, οι οποίοι προσπαθούν να ακυρώσουν την αμερικανική ασφάλεια και ευημερία και να μετατρέψουν την παγκόσμια οικονομία, σε μια ανελεύθερη και άδικη οικονομία και φυσικά, να επιφέρουν την καταστολή, στις κοινωνίες, με την ανάπτυξη των στρατών τους και φυσικά, να επεκτείνουν την περιοχή της παγκόσμιας επιρροής τους, σε όλον τον πλανήτη. 

Όπως έγραψα, παραπάνω, αυτό το αφήγημα αυτό έχει πραγματική υλική βάση, αλλά αυτό, που δεν πρέπει να ξεχνάμε, είναι το γεγονός ότι αποτελεί προϊόν της γενικότερης πολιτικής της Ουάσιγκτων και της Δύσης, λόγω της εξωφρενικής ασυνέπειας, που επέδειξαν οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι ηγέτες, απέναντι στην μετασοβιετική Ρωσία και πολύ περισσότερο, εξαιτίας του γεγονότος ότι, αφρόνως, ενέταξαν, στην διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, την, συγκεντρωτικά, διευθυνόμενη οικονομία του κομμουνιστικού καθεστώτος του Πεκίνου, με αποτέλεσμα, μέσα σε 30 χρόνια, να διαμορφωθεί η παρούσα κατάσταση, η οποία, κατά την γνώμη μου, είναι μη αναστρέψιμη, εκτός εάν, όπως εγώ γράψει κι άλλες φορές στο παρελθόν, η Κίνα μαζί με την Ρωσία, ανασχεθούν και μάλιστα, σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Αυτό που προέχει, για τις ΗΠΑ, είναι η εξακολουθητική διατήρηση της παγκόσμιας ηγεμονίας, για την οποία, όπως φαίνεται, η Ουάσινγκτων είναι, πιθανώς, διατεθειμένη να διακυβεύσει τα πάντα· ακόμη και αν αυτά, τα πάντα σημαίνουν ότι η ανθρωπότητα μπορεί να βρεθεί, ενώπιον ενός πυρηνικού Αρμαγεδδώνα, όπως φαίνεται σήμερα στον ουκρανικό πόλεμο, ο οποίος συνεχίζεται, ακάθεκτα και δεν φαίνεται να έχει ένα ορατό  τέλος, αφού η Ουάσιγκτων έχει, ρητώς, διακηρύξει ότι ο στόχος της, στον πόλεμο αυτόν, είναι η πλήρης αποδυνάμωση και εξουθένωση της Ρωσίας, η οποία, σύμφωνα με τον Αμερικανό πρόεδρο Τζο Μπάιντεν, πρέπει να αντικαταστήσει τον Βλαντιμίρ Πούτιν και την σημερινή ηγετική ομάδα, που διοικεί την Μόσχα, γεγονός το οποίο όχι μόνο δεν είναι γκάφα, αλλά, όπως έχει ειπωθεί, αποτελεί έναν βασικό στόχο της αμερικανικής υπερδύναμης και πρέπει να συνοδευθεί, από την αμερικανική νίκη και την σαφή ήττα της Ρωσίας, διότι, εάν η Ρωσια νικήσει, στον πόλεμο της Ουκρανίας, τότε θα ανατραπεί η παγκόσμια τάξη πραγμάτων, που διαμορφώθηκε, από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και το δυτικό στρατόπεδο, κατά την τελευταία 80ετία.

Για τον λόγο αυτόν, οι ευρωπαϊκές δυνάμεις, δηλαδή η Γερμανία και η Γαλλία, που ήσαν οι εγγυήτριες δυνάμεις με πρωτοστατούσες τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, όχι μόνο ανέτρεψαν τον φιλορώσο πρόεδρο της Ουκρανίας Βίκτωρ Γιανουκόβιτς, το 2014, αλλά, στην συνέχεια, εξόπλισαν το ουκρανικό καθεστώς, που προέκυψε μετά από την ανατροπή αυτή και φυσικά επέτρεψαν και έπεισαν τον Πέτρο Ποροσένκο και την αντιρωσική ουκρανική ελίτ, που ανέλαβε την εξουσία, μετά το πραξικόπημα του Φεβρουαρίου του 2014, να αγνοήσουν και να μην εφαρμόσουν τις συμφωνίες του Μινσκ και ενθάρρυναν και δεν αρνήθηκαν την ένταξη της Ουκρανίας, στο ΝΑΤΟ, με δεδομένο το γεγονός ότι, έτσι βάδισαν στην οδό του πολέμου, ο οποίος και φυσικά, ξέσπασε, όπως ήταν λογικό, τον Φεβρουάριο του 2022, μετά την άρνηση των ΗΠΑ να δεχθούν οποιοδήποτε διάλογο, επί των θεμάτων της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ, στην ανατολική Ευρώπη και στο ζήτημα της Ουκρανίας. 

Από εκεί και πέρα, όπως έχω γράψει, στο παρελθόν, η απόφαση της Μόσχας για πόλεμο, στην Ουκρανία ήταν δεδομένη και απλώς αυτό, που ήταν αναμενόμενο και ζητούμενο, ήταν το πότε θα αρχίσει ο αυτός ο πόλεμος και όχι το, αν θα αρχίσει, ή όχι.

Στην ουσία όλων αυτών, όπως είπαμε, βρίσκεται η προσπάθεια των ΗΠΑ να παραμείνουν, εις στο διηνεκές, ηγεμονική δύναμη, στον πλανήτη, εναντίον της Κίνας και της Ρωσίας, μια προσπάθεια, η οποία είναι παρακινδυνευμένη και ξεπερασμένη ως αντίληψη. Δεν είναι δυνατόν οι ΗΠΑ, με έναν πληθυσμό, ο όποιος φτάνει, μόλις, το 4,3% του παγκόσμιου πληθυσμού και με ένα ΑΕΠ 18,376 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, ποσόν, το οποίο αντιστοιχεί μόλις στο 7,98% του παγκόσμιου ΑΕΠ, να θέλουν να μονοπωλήσουν την παγκόσμια ηγεμονία. Όπως και να το Κάνουμε, ακόμη κι αν προσθέσουμε το 17%, περίπου, τα 100 του παγκόσμιου ΑΕΠ, που αντιστοιχεί στην υπόλοιπη ευρύτερη Δύση, τελικά, η Κίνα, η Ινδία και ο υπόλοιπος κόσμος υπερέχουν, κατά πολύ και σε επίπεδο παγκόσμιου πληθυσμού και σε επίπεδο συνολικού ΑΕΠ, σε σχέση με τις ΗΠΑ και την Δύση, γενικότερα. 

Ως εκ τούτου, η μόνη λύση, η οποία είναι ρεαλιστική και η οποία απομένει, ως μόνη λογική λύση, για την Δύση εξολοκλήρου, είναι η επίτευξη μιας, εντός λογικών κανόνων και ορίων, συγκυριαρχία, στον πλανήτη, με την Κίνα, την Ινδία και τις άλλες ανερχόμενες δυνάμεις, στον κόσμο, προκειμένου να υπάρξουν μακροχρόνιες και ει δυνατόν, αδιατάρακτες ειρηνικές σχέσεις, ανάμεσα, στις υπερδυνάμεις και στα διάφορα κράτη και έθνη του πλανήτη. 

Κάθε άλλη λύση είναι παράλογη και οδηγεί στην καταστροφή. Απλώς, ελπίζω ότι όλα αυτά κάποια στιγμή και όχι μακριά από σήμερα, θα γίνουν κατανοητά και θα υπάρξουν εκείνες οι διεθνείς δυνάμεις και ελίτ, που θα οικοδομήσουν τις νέες απαιτούμενες ισορροπίες, σε πλανητικό επίπεδο, προκειμένου να αποφύγουμε καταστροφικούς πολέμους και πυρηνικά ολοκαυτώματα. 

Του τον δοθέντων, είναι δεδομένο ότι η ρωσική εισβολή, τον Φεβρουάριο του 2022, θα είχε αποτραπεί, εάν η κυβέρνηση την Τζο Μπάιντεν είχε αποδεχθεί και είχε συμφωνήσει, με το αίτημα της Μόσχας, τον Δεκέμβριο του 2021, για την αναθεώρηση της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ, στην ανατολική Ευρώπη και τον τερματισμό της διεύρυνσης αυτής, προς ανατολάς και πολύ περισσότερο, ειδικότερα στην Ουκρανία.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία θα είχε τερματιστεί, ακόμη και έναν μήνα, αργότερα, τον Μάρτιο του 2022, όταν το Κίεβο και η Μόσχα είχαν φτάσει στα όρια μιας ειρηνευτικής συμφωνίας, η οποία είχε, σαν βάση της, την ουκρανική ουδετερότητα και φυσικά, την αναγνώριση της ανεξαρτησίας τον ρωσόφωνων περιοχών της Ουκρανίας, στις οποίες είχε εισβάλει η Ρωσία. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν έγινε, επειδή, παρασκηνιακά, οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και το ΝΑΤΟ, δηλαδή οι ευρωπαϊκές ηγεσίες, πίεσαν και έπεισαν τον Βολοντιμίρ Ζελένσκι και την ουκρανική ηγεσία να απορρίψουν οποιαδήποτε συμφωνία, με την Μόσχα και να συνεχιστεί ο πόλεμος, χωρίς διακοπή, κάτι το οποίο συμβαίνει, μέχρι σήμερα.

Εννοείται ότι η Ρωσία θα κλιμακώσει όσο χρειάζεται, ακόμη και μέχρι την χρήση πυρηνικών όπλων, για να νικήσει, στον πόλεμο, που διεξάγει, στην Ουκρανία και να αποτρέψει, παση δυνάμει, την περαιτέρω διεύρυνση του ΝΑΤΟ.. Η πυρηνική απειλή έχει ένα πραγματικό περιεχόμενο και είναι το, μέτρο της αντίληψης της ρωσικής ηγεσίας για τα συμφέροντα της εθνικής ασφαλείας του κράτους της, με πολύ πιθανό και άμεσα, ορατό τον κίνδυνο η κατάσταση να ξεφύγει, όπως έχει συμβεί πολλές φορές, στην παγκόσμια ιστορία, μόνο, που σήμερα ο κίνδυνος αυτός είναι θανατηφόρος και ολέθριος.

Και αυτό είναι χρήσιμο και απαραίτητο να το έχουμε, στον νου μας, προκειμένου ο καθένας, με τις μικρές, ή και μεγαλύτερες δυνάμεις του και ως παγκόσμια κοινωνία, να αποτρέψουμε μια τέτοια ζοφερή εξέλιξη.