Τα ευρύτερα γεωστρατηγικά σχέδια, στον ευρωπαϊκό χώρο, εν όψει της αναζωπύρωσης του ουκρανικού ζητήματος. (Οι Αμερικανοί είναι κότες, αλλά)...

Θα τολμήσουν ο Jo Biden και οι επιτελείς του να παρέμβουν, στρατιωτικά, για να βοηθήσουν το Κίεβο, εάν ο Βλαντιμίρ Πούτιν αποφασίσει να καταστρέψει το ουκρανικό κράτος, όπως, ρητά, έχει δηλώσει ο Σεργκέι Λαβρώφ;

Ούτε στα αστεία, δεν σκέπτεται ο "κοιμισμένος Jo" οποιαδήποτε τέτοια πιθανότητα. Δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο, αφού οι, μεν, Αμερικανοί είναι, όπως και άλλες φορές γράψει, κότες και οι, δε, νατοϊκοί ανύπαρκτοι, μετά την ρωσική απειλή ότι η Μόσχα θα λάβει έκτακτα μέτρα, εάν το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ τολμήσουν να εμπλακούν, στρατιωτικά, για να αποκρούσουν μια πιθανή ρωσική εισβολή, στην Ουκρανία.

Τότε, γιατί η νέα αμερικανική κυβέρνηση ενθαρρύνει την επιθετική συμπεριφορά της ουκρανικής ηγεσίας, έναντι των de facto αποσχισθεισών νοτίων ουκρανικών επαρχιών;

Μπορεί η αμερικανική ηγεσία να αποτελείται, από κότες, αλλά οι Αμερικανοί ηγέτες δεν είναι ανόητοι. Γνωρίζουν ότι, εάν αναμειχθούν, στρατιωτικά, θα συντριβουν, αλλά ενθαρρύνουν τον (αφελή;) πρόεδρο της Ουκρανίας Βλαντιμίρ Ζελένσκυ, στο να ονειρεύεται ότι μπορεί να καταλάβει τις αποσχισθείσες επαρχίες, ή και να ανακαταλάβει την ... Κριμαία, προφανώς, έχουν ευρύτερα γεωστρατηγικά σχέδια και φυσικά, θα αφήσουν το ουκρανικό κράτος έρμαιο, στις ορέξεις της ρωσικής ηγεσίας, εάν η ηγεσία του Κιέβου διαπράξει την ανοησία να υπερβεί τα εσκαμμένα.

Τι φαίνεται ότι επιδιώκει η Ουάσινγκτον;

Αυτό, που φαίνεται να επιδιώκει, είναι  να αλλάξει, ριζικά, η επικρατούσα κατάσταση, στην Ευρώπη, στην οποία επιθυμεί να εγκαταστήσει πυρηνικούς πυραύλους μέσου βεληνεκούς, για να αποκρουσθεί η "ρωσική επιθετικότητα", αφού η ύπαρξή της θα έχει επιβεβαιωθεί, στην Ουκρανία.

Αυτή η στρατηγική, όμως, δεν είναι αρεστή, ούτε επιθυμητή, στο Παρίσι και στο Βερολίνο, που δεν θέλουν να βρεθούν οι ευρωπαϊκές πόλεις, στο στόχαστρο των αντίστοιχων  ρωσικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς. Και φυσικά, δεν επιθυμούν να ξανασφίξει η αμετροεπής αμερικανική ηγεμονία, στον ευρωπαϊκό χώρο, όπως είχε συμβεί, επί της εποχής της "Σοβιετικής Ενωσης".

Για τους λόγους αυτούς, ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν επιτίθεται, στην Ουκρανία, αν και είναι πανέτοιμος να το πράξει, εάν και όποτε κρίνει ότι θα χρειασθεί. Και για τους ίδιους λόγους, ο Emmanuel Macron και η Angela Merkel προσπαθούν να συνετίσουν την ουκρανική ηγεσία, κόβοντας, προφανώς, τις ελπίδες της, για εμπλοκή του ΝΑΤΟ, σε μια σύρραξη, ανάμεσα, στο Κίεβο και την Μόσχα.

Προσωπική μου γνώμη είναι ότι ο Πούτιν έπρεπε να καθαρίσει το ουκρανικό ζήτημα τον Φεβρουάριο του 2014. Τώρα έχει μια νέα ευκαιρία. 

Το τί μέλλει γενέσθαι, είναι κάτι που θα περιμένουμε να το δούμε.