"OXI", στην ελληνο"μακεδονική" συμφωνία, η οποία είναι, συνολικά, μία κακή συμφωνία, ακόμη και εάν το περιεχόμενό της ήταν τέλειο (που δεν είναι). "OXI", στον αμερικανονατοϊκό σχεδιασμό, που φέρνει πόλεμο.

 1903 Ζαγορίτσανη (η σημερινή Βασιλειάδα του νομού Καστοριάς) : Το χωριό, που κατοικούνταν, κυρίως, από  Βούλγαρους (σλαβομακεδόνες) χωρικούς καταστράφηκε, από τα οθωμανικά στρατεύματα, μετά την καταστολή της εξέγερσης του Ίλιντεν, η οποία οργανώθηκε, από τις μυστικές υπηρεσίες του βουλγαρικού κράτους, με όργανο την «Εσωτερική Μακεδονική Αδριανουπολίτικη Επαναστατική Οργάνωση» (ΕΜΑΕΟ, Вътрешна Македонска Революционна Организация, ВМРО). Η βουλγαρική ήττα, το 1913, στον Β' βαλκανικό πόλεμο, άφησε ανοικτό τον δρόμο, στους Σέρβους του βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας του Μεσοπολέμου και μετά, στην τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία της, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο εποχής, να προσπαθήσουν να αποκόψουν τον βουλγαρικό πληθυσμό της πρώην οθωμανικής Μακεδονίας, από την βουλγαρική του καταγωγή. Κάτι ανάλογο επιχείρησε και το ελληνικό κράτος, στο μεγάλο τμήμα της Μακεδονίας, που κατέκτησε, με το "αμπετσεντάρ", κατά την διάρκεια της δικτατορίας του στρατηγού Θεοδώρου Πάγκαλου, αλλά αυτή η προσπάθεια του ελληνικού κράτους εγκαταλείφθηκε, επειδή δεν βρήκε ανταπόκριση, στον τοπικό πληθυσμό, ο οποίος γνώριζε την καταγωγή του. Στην Γιουγκοσλαβία, όμως, τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά...   






Όπως ήταν αναμενόμενο και όπως έχουμε πει, όσον αφορά την σύγχρονη εκδοχή του μακεδονικού ζητήματος [δείτε, το, προ ενός, περίπου εξαμήνου, δημοσίευμά μου, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, με τίτλο : Να καταλήξουν σε συμφωνία οι ελληνο"μακεδονικές" διαπραγματεύσεις; Όχι, ευχαριστώ. (Ο αμερικανικός σχεδιασμός, για την ένταξη της Σλαβομακεδονίας, στο ΝΑΤΟ, μέσα από την ελληνική συγκατάνευση, αποτελεί έναν επαρκέστατο λόγο για την αποτυχία των διαπραγματεύσεων).], η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και - δυστυχώς - του Πάνου Καμμένου, της κείνων (δηλαδή των Αμερικανών του Donald Trump, αλλά και των Γερμανών της Angela Merkel) ρήμασι πειθόμενη, κατέληξε, σε μια συμφωνία - πακέτο, με την "μακεδονική" κυβέρνηση του Ζόραν Ζάεφ, η οποία είναι μια παρδαλή κυβέρνηση (σαν αυτή του Αλέξη Τσίπρα), ανάμεσα, στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, που είναι, ουσιαστικά η μεταλλαγμένη Ένωση Μακεδόνων Κομμουνιστών, ήτοι το τοπικό παράρτημα της Ένωσης Γιουγκοσλάβων Κομμουνιστών της τιτοϊκής εποχής και των αλβανικών κομμάτων της πΓΔΜ, τα οποία, υπό την καθοδήγηση του αμερικανονατοϊκού παράγοντα, συμμάχησαν, με το κόμμα του Ζόραν Ζάεφ, προκειμένου να παραγκωνιστεί, το δεξιό κόμμα του ΒΜΡΟ του Νικόλα Γκρουέφσκυ, το οποίο είχε πάρει την πρώτη θέση, στις βουλευτικές εκλογές της 11ης Δεκεμβρίου του 2016, αλλά δεν είχε μπορέσει να κερδίσει την αυτοδυναμία.

Και εδώ, είναι που βρίσκεται η ουσία της όλης υποθέσεως, η οποία ουσία εντοπίζεται, όχι, τόσο στο περιεχόμενο της συμφωνίας, στην οποία κατέληξαν οι Νίκος Κοτζιάς και Αλέξης Τσίπρας, από την μια πλευρά και οι Νικόλα Δημητρώφ και Ζόραν Ζάεφ, από την άλλη, μαζύ με τις διαπραγματευτικές ομάδες τους. Το περιεχόμενο της συμφωνίας μπορεί να έχει σημεία, τα οποία ικανοποιούν, ή δυσαρεστούν την ελληνική, ή την "μακεδονική" πλευρά, μπορεί να είναι, ως σύνολο, ικανοποιητικό, ή όχι, αλλά ο "ομφαλός της γης", όσον αφορά την ελληνο"μακεδονική" συμφωνία, εντοπίζεται, σε αυτά, που αυτή, με έναν περιθωριακό τρόπο, αναφέρει και τα οποία αφορούν την ένταξη της αποκαλούμενης - με βάση την συμφωνία -, ως Βόρειας Μακεδονίας, πρώτ' απ' όλα και κυρίως, στο ΝΑΤΟ, μια διαδικασία, που θα αρχίσει, άμεσα, με την πρόσκληση, την οποία θα απευθύνει η Βορειοατλαντική Συμμαχία, στην κυβέρνηση των Σκοπίων και η οποία πρόσκληση, ό,τι και να λέει η κυβερνητική προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ και όσο και να θέλει να πείσει την ελληνική κοινωνία, αποτελεί, ουσιαστικά και de facto, ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας, στο ΝΑΤΟ και δευτερευόντως, στην "Ευρωπαϊκή Ένωση", όπου οι διαδικασίες, για τις διαπραγματεύσεις, για την ένταξη της γειτονικής χώρας, είναι σταδιακές και μακρόσυρτες.

Η ένταξη της πΓΔΜ, στο ΝΑΤΟ αποτελεί ένα βασικό τμήμα του παραγκωνισμού της Ρωσίας, από τα Βαλκάνια, στα οποία το ΝΑΤΟ και η Δύση επιδιώκουν να τελειώσουν, ό,τι άφησαν ημιτελές, μετά την λήξη του γιουγκοσλαβικού πολέμου της περιόδου 1991 - 2001. Και σε αυτόν τον σχεδιασμό της Ουάσινγκτων είναι που έχουν προσχωρήσει, πλήρως, οι κυβερνήσεις του Αλέξη Τσίπρα και του Ζόραν Ζάεφ, οι οποίες διεξήγαγαν, όπως ήταν αναμενόμενο, τις διαπραγματεύσεις, εντός των πλαισίων του χρονοδιαγράμματος, που είχε καταρτιστεί, το περασμένο φθινόπωρο και το οποίο οι δύο πλευρές είχαν αποδεχθεί.

Όμως, η διεκπεραίωση αυτού του αμερικανονατοϊκού σχεδιασμού, ο οποίος αφορά όλη την περιοχή των δυτικών Βαλκανίων, δηλαδή, το Κόσοβο, την Βοσνία - Ερζεγοβίνη, την Σερβία και το Μαυροβούνιο [το οποίο έλαβε πρόσκληση, για ένταξη στο ΝΑΤΟ, αλλά δεν έχουν ολοκληρωθεί (;) οι νομικές διαδικασίες, για την ένταξή του, σε αυτόν τον Οργανισμό], είναι μια διαδικασία, η οποία είναι πολύ επικίνδυνη, διότι είναι πολύ πιθανό ότι θα φέρει έναν γενικευμένο πόλεμο, στην περιοχή μας, όσο οι πολύ σημαντικές ουρές του γιουγκοσλαβικού πολέμου, μένουν εκκρεμείς, με τα αποτυχόντα κράτη - παρίες, που δημιουργήθηκαν, μετά την κατάρρευση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, εξ αιτίας της αλαζονίας και της συστημικής ακρισίας των Η.Π.Α. και της Δύσης, οι οποίες δημιούργησαν και έθεσαν τα κράτη αυτά (το Κόσοβο, την Βοσνία - Ερζεγοβίνη, αλλά και το Μαυροβούνιο), υπό ένα, διαφοροποιημένο, ανά περίπτωση, αποικιακό καθεστώς, ενώ τιμώρησαν την Σερβία, την οποία, αφού διαμέλησαν, της έδωσαν έναν ρόλο κράτους - παρία, που καλείται να υποταχθεί, πλήρως, στις επιθυμίες των Δυτικών.

Αυτή η απαιτούμενη υποταγή της Σερβίας, στους Δυτικούς, όμως, σκοντάφτει, στο γεγονός ότι η σερβική ελίτ, από την οποία απαιτείται να παραδόσει το Κόσοβο, αποδεχόμενη την (ούτως ειπείν) ανεξαρτησία του, την οποία επέβαλε, δια πυρός και σιδήρου, το ΝΑΤΟ, το 1999, έχει συμμαχήσει, με την Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, η οποία έχει επανακάμψει, στην περιοχή, προκειμένου να αντισταθμίσει τις πιέσεις των Δυτικών, την ρητορική και την ισχύ των οποίων έχει επιτύχει να ανακόψει, με την ένταξη της Σερβίας, στην Ευρασιατική Ένωση και με την αμυντική συμμαχία της, με την Ρωσία, η οποία, μάλιστα, έχει αναπτύξει και δική της στρατιωτική βάση, στην Σερβία, γεγονός, που περιπλέκει τα πράγματα, σε αυτήν την εύφλεκτη περιοχή, στην οποία όλες οι εκκρεμότητες, που άφησε ο γιουγκοσλαβικός πόλεμος, καρκινοβατούν και δεν απέχει πολύ, από το να αναζωπυρωθούν και να ξεσπάσουν, σε ανοικτές πολεμικές συρράξεις.

Αυτή η επικίνδυνη εξέλιξη πρέπει να αποτραπεί. Και φυσικά, για να αποτραπεί, ή, έστω, να δυσκολευτεί, είναι απαραίτητο να μην περάσει ο αμερικανονατοϊκός σχεδιασμός, στα Βαλκάνια. Και ειδικότερα, δεν πρέπει να περάσει η ένταξη της FYROM, στο ΝΑΤΟ (ή ένταξη της, στην "Ε.Ε.", δεν ενδιαφέρει, εδώ, διότι δεν είναι κάτι το άμεσο, αν και είναι δεδομένο ότι, όταν συμβεί - που δεν θα συμβεί -, θα βλάψει τον πληθυσμό της χώρας αυτής). Η πΓΔΜ συνορεύει, με την Σερβία και το Κόσοβο και αυτό την καθιστά μια, άκρως, πιθανή ζώνη πολέμου. Ενός πολέμου, ο οποίος πρέπει να αποτραπεί. Και για να αποτραπεί, πρέπει ο αμερικανονατοϊκός σχεδιασμός να ηττηθεί.

Αλλά, για να μπλοκαριστεί, έστω και στο νομικό επίπεδο, η ένταξη της αποκληθησόμενης "Βόρειας Μακεδονίας", στο ΝΑΤΟ, είναι απαραίτητο να υπάρξει ένα δυναμικό "Όχι", στην συμφωνία, που έκλεισαν οι δύο υπουργοί Εξωτερικών των δύο χωρών Νίκος Κοτζιάς και Νικόλα Δημητρώφ και επικύρωσαν οι δύο πρωθυπουργοί. 

Αυτό ήταν από την αρχή, το ζητούμενο. Δηλαδή να μην προκύψει συμφωνία, στις ελληνο"μακεδονικές" διαπραγματεύσεις. Και αφού, τώρα (όπως ήταν αναμενόμενο, άλλωστε) προέκυψε η ολοκλήρωση του γραπτού κειμένου της συμφωνίας των δύο πλευρών, υπό την καθοδήγηση των Η.Π.Α., αυτή η συμφωνία δεν πρέπει να γίνει δεκτή, από τους πληθυσμούς των δύο χωρών και να μην επικυρωθεί, μέσα από τις νομικές διαδικασίες, που είναι υποχρεωμένες να ακολουθήσουν οι δύο κυβερνήσεις. Όποιες και αν είναι οι μέλλουσες κυβερνήσεις, που θα κληθούν να διαχειρισθούν αυτή την συμφωνία, η εφαρμογή της οποίας θα καθυστερήσει να ολοκληρωθεί - εάν ολοκληρωθεί -, λόγω των σταδίων των δύσκολων ενεργειών, στις οποίες πρέπει να προβεί η σλαβομακεδονική πλευρά, σύμφωνα, με τα προβλεπόμενα, στην συμφωνία αυτή.

Έτσι, η κυβέρνηση των Σκοπίων, η οποία, ήδη, έχει αρχίσει να κατηγορείται, για προδοσία, πρέπει να περάσει την συμφωνία, από την βουλή των "Μακεδόνων" (πρόκειται, όπως έχουμε πει, για Βούλγαρους, οι οποίοι, απλώς, ντρέπονται να πουν το όνομά τους), πρέπει να αλλάξει τις διατάξεις του Συντάγματος, που σχετίζονται, με την ονομασία της χώρας και διάφορα άλλα ζητήματα, που αφορούν τις "μακεδονικές" μειονότητες, που ζουν, εκτός της πΓΔΜ και πρέπει να προκηρύξει - όπως έχει αυτοδεσμευθεί - δημοψήφισμα.

Όλα αυτά είναι δύσκολο να γίνουν, αλλά δεν είναι αδύνατο. Η κυβέρνηση Ζάεφ μπορεί να τα διεκπεραιώσει, αλλά ο δρόμος, που έχει να ακολουθήσει, είναι δύσβατος, με δεδομένη την αντίθεση του ΒΜΡΟ, του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το οποίο αντιτίθεται, στην συμφωνία, στηριζόμενο και στην αμέριστη ρωσική βοήθεια. Ως εκ τούτου, η παρακολούθηση των όσων θα γίνουν, στην FYROM, είναι απαραίτητη, διότι η όλη υπόθεση μπορεί να σκοντάψει, χωρίς αυτό να είναι δεδομένο, όπως θέλει να το παρουσιάσει ο Πάνος Καμμένος, προκειμένου να δικαιολογήσει την παραμονή του, στην κυβέρνηση, παρά την (πραγματική, ή εικονική) διαφωνία του, με την συμφωνία, στην οποία κατέληξαν οι συριζαίοι κυβερνητικοί του εταίροι.

Όσον αφορά τους "ημέτερους", αυτοί δεν αποτελούν κανένα γρίφο, ως προς το τί θα πράξουν. Παρά τις όποιες κορώνες, που θα ακουστούν, από τον αστικό πολιτικό κόσμο, όλοι τους θα ενταχθούν, με τον έναν, ή τον άλλον τρόπο, στον αμερικανονατοϊκό σχεδιασμό. Πολύ περισσότερο τώρα, που η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα έσπασε τα ταμπού μιας ολόκληρης εποχής, η οποία μπορεί να κορυφώθηκε τα τελευταία 25, με 30 χρόνια, αλλά έχει ένα παρελθόν, το οποίο ανάγεται, στα χρόνια της ελληνικής κατάκτησης των εδαφών της οθωμανικής Μακεδονίας, το 1912 - 1913.

Ως εκ τούτου και εν αναμονή, των όσων είναι να πράξει η σλαβομακεδονική πλευρά, το ελληνικό πολιτικό σύστημα των κοινοβουλευτικών κομμάτων, που αθροίζονται, στο αμερικανονατοϊκό τόξο, από τον ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι την Νέα Δημοκρατία και το αστείο Κίνημα Αλλαγής, το οποίο, πιθανότατα, μαζύ με τους ΑΝΕΛ, θα πληρώσει την νύφη της ελληνο"μακεδονικής" συμφωνίας, για την οποία έχουν αρχίσει να τρώγωνται, σαν τα σκυλιά, με το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, το οποίο βιάζεται, για να πέσουν οι τελικές υπογραφές και για να ψηφισθεί η συμφωνία αυτή, παρά το γεγονός ότι το κείμενό της δεν έχει, επισήμως, δημοσιευθεί και υπάρχουν, αρκετά και πολύ σοβαρά ζητήματα, τα οποία δεν έχουν διευκρινισθεί.

(Ένα από αυτά είναι το ζήτημα της εθνότητας του "βορειομακεδονικού" πληθυσμού, αφού ο όρος που συμφωνήθηκε, είναι γεωγραφικός και έτσι, δεν διευκρινίζεται, το τί Μακεδόνες είναι οι "Βορειομακεδόνες". Και ως προς τον αλβανικό πληθυσμό, δεν υπάρχει θέμα. Όμως, ως προς τους Σλαβομακεδόνες, οι οποίοι, όπως έχουμε πει, είναι Βούλγαροι, που ντρέπονται να πουν το όνομά τους, υπάρχει θέμα. Και τούτο διότι ο όρος "Βορειομακεδόνες", δεν είναι αρκετός. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, άλλωστε, ότι η Βουλγαρία, μπορεί να έχει αναγνωρίσει την ύπαρξη του "μακεδονικού" κράτους, αλλά δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη "μακεδονικού" έθνους. Και τούτο, επειδή γνωρίζει πολύ καλά την βουλγαρική καταγωγή των Σλαβομακεδόνων, οι κρατικοί αξιωματούχοι των οποίων, όταν έχουν επίσημες συναντήσεις, με Βούλγαρους αξιωματούχους, χρησιμοποιούν, σκοπίμως, μεταφραστή, ενώ οι Βούλγαροι δεν τον χρησιμοποιούν, απλούστατα, επειδή αντιλαμβάνονται το τί τους λένε οι συνομιλητές τους. Άλλωστε, η μεγίστη πλειοψηφία των Σλαβομακεδόνων κατοίκων της πΓΔΜ χρησιμοποιούν και βουλγαρικά διαβατήρια).

Οι αμερικανοτραφείς και οι ευρωλιγούρηδες (για να θυμηθούμε και τον Κώστα Ζουράρι) "δικοί μας" είναι δεδομένοι. Όλοι αυτοί θα εξυπηρετήσουν, με τον έναν, ή τον άλλον τρόπο, τον αμερικανονατοϊκό σχεδιασμό, στα Βαλκάνια. Αυτός ο σχεδιασμός πρέπει να ναυαγήσει, ή, να εμποδιστεί, ή, έστω, να δυσχερανθεί η εκτέλεσή του.

Για να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο, απαραίτητο είναι να μην περάσει η ελληνο"μακεδονική" συμφωνία. Αυτή είναι, όπως είπαμε, η ουσία της υπόθεσης και όχι οι μεγάλες, ή οι μικρές λεπτομέρειες, γύρω, από τα ζητήματα διευθετεί αυτή η συμφωνία, ούτε και τα "καλά", ή τα "κακά" της σημεία.

Και για να το θέσω, περισσότερο συγκεκριμένα :

Η ελληνο"μακεδονική" συμφωνία είναι, συνολικά, μία κακή συμφωνία, ακόμη και εάν το περιεχόμενό της ήταν τέλειο (που δεν είναι τέλειο). 

Αυτό συμβαίνει, επειδή το συνολικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο εντάσσεται είναι ένα κακό πλαίσιο, το οποίο αφορά τον αμερικανονατοϊκό σχεδιασμό, για τον αποκλεισμό της Ρωσίας (αλλά και της Κίνας), από τα Βαλκάνια, ο οποίος, πιθανότατα, φέρνει τον πόλεμο, όλο και πιο κοντά.

Και φυσικά, αυτό είναι κάτι, που πρέπει να αποφευχθεί. Αυτό είναι το μείζον. Όλα τα άλλα είναι ελάσσονα...