Ο ΓΑΠ, το Δ.Ν.Τ., οι ευρωζωνίτες και η χειραγώγηση του ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009 και η εγκληματική διόγκωσή του, από τα 21,5 δισ. € και το 9,3% του ΑΕΠ, στα 36,2 δισ. € και το 15,8% του ΑΕΠ. (Οι υπεύθυνοι πρέπει να ελεγχθούν, από το δικαστικό σύστημα. Πολύ δύσκολο, αλλά όχι αδύνατο).
Κρατικός Προϋπολογισμός 2009 : Μέσα στο τελευταίο τρίμηνο του έτους, η κυβέρνηση του ΓΑΠ κατάφερε να φουσκώσει, κατά 43% τις δαπάνες, του εννεάμηνου, προκειμένου να διογκώσει το δημόσιο έλλειμμα και να το φορτώσει, στην απελθούσα κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή. Αυτό, πραγματικά, ήταν ένα μεγάλο "κατόρθωμα". Ένα "κατόρθωμα", το οποίο οδήγησε την χώρα και τον πληθυσμό της, στην καταστροφή, μέσω της χρεωκοπίας, που μεσολάβησε. Και ο ΓΑΠ επιμένει να μιλάει, ξεδιάντροπα, για την, εκ μέρους του, "σωτηρία της χώρας". Εννοείται, βέβαια, ότι κάποιος πρέπει να τον μαζέψει...
Για την διόγκωση και την παραποίηση του ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009, όσα και να γράψει οποιοσδήποτε είναι λίγα και ανεπαρκή. Η αλήθεια είναι ότι, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, δεν είναι καθόλου λίγα, όσα έχουν γραφεί, για αυτό το πολύ σημαντικό θέμα, που υπήρξε και χρησιμοποιήθηκε, ως εμβρυουλκό εργαλείο, για την αλλοίωση, την μετάλλαξη και την ουσιαστική ανατροπή του σύγχρονου ελληνικού αστικοδημοκρατικού καθεστώτος, με την υπαγωγή της Ελλάδας, δια της συνταγματικοφανούς μετατροπής του, σε ένα νεοαποικιακό καθεστώς πεονίας, η οποία ισοδυναμεί, με μια εκσυγχρονισμένη χρεωδουλεία, που συνάδει, με τα ισχύοντα, στα πρώιμα ρωμαϊκά χρόνια και στα κρατούντα, στην αρχαία Αθήνα, πριν από την εποχή του Σόλωνα και του Κλεισθένη.
Όπως πολλές φορές έχουμε γράψει, η διόγκωση του ελληνικού δημόσιου ελλείμματος του 2009, δεν έγινε τυχαία. Προφανώς, η κυβέρνηση του αφελούς ΓΑΠ δεν είχε, υπόψη της, όλες τις παραμέτρους και δεν είχε υπολογίσει, στο σύνολό τους, τις επιπτώσεις και δεν είχε προϋπολογίσει τα αποτελέσματα των ενεργειών της, όμως έναν αρχικό σχεδιασμό, τον είχε. Και αυτός ο σχεδιασμός δεν ήταν άλλος, από την υπαγωγή της Ελλάδας, στο Δ.Ν.Τ., με την συμφωνία των ευρωζωνιτών.
Ο ΓΑΠ είχε την εντύπωση ότι τα πράγματα θα εξαντλούνταν, εκεί, με μια βραχυπρόθεσμη προσφυγή, στο Δ.Ν.Τ. του Dominque Strauss-Kahn, με τον οποίο είχε καταρτιστεί ο σχεδιασμός αυτός, από την αρχή της ανάληψης της εξουσίας, από το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, ευθύς αμέσως, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009. Ο αρχικός σχεδιασμός ήταν να διογκωθεί το δημόσιο έλλειμμα του 2009, προκειμένου να μπορέσουν να περάσουν, στην ελληνική κοινωνία, τα νέα σκληρά μέτρα, που είχαν στο μυαλό τους, ο ΓΑΠ, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου και το επιτελείο τους και τα οποία μέτρα, φυσικά, αντίκεινταν στην προεκλογική υποσχεσιολογική παροχολογία του ΠΑΣΟΚ και του αρχηγού του.
Αυτό, που καθίσταται σαφές, είναι ότι ο Γιώργος Παπανδρέου δεν προέκρινε μια διαδικασία "ήπιας προσαρμογής", σαν αυτή που είχε προτείνει, κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου των βουλευτικών εκλογών της 4/10/2009, ο απερχόμενος πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, προκειμένου να μειωθεί, σταδιακά, το δημόσιο έλλειμμα και το δημόσιο χρέος της χώρας και κυρίως, να κατευνασθεί η διεθνής μπατιροτραπεζοκρατία.
Για τον Λάκη Λαζόπουλο, μπορεί οποιοσδήποτε να έχει οποιαδήποτε γνώμη θέλει. Και η δική μου γνώμη, για τον, εν λόγω, κύριο, δεν είναι καλή. Αλλά, εδώ, δεν ενδιαφέρει ο γνωστός ηθοποιός και κομφερασιέ. Αυτό που είναι ενδιαφέρον, είναι το τηλεοπτικό ντοκουμέντο, που παρουσιάζεται και το οποίο είναι απόσπασμα, από το γαλλικό κανάλι Canal+, όπου περιέχεται μέρος της συνέντευξης του Dominique Strauss-Kahn, με τον, τότε, Γενικό Διευθυντή του Δ.Ν.Τ. να μιλάει, ευθέως, για τις παρασκηνιακές επαφές του, με τον ΓΑΠ, ήδη, από τον Νοέμβριο του 2009, προκειμένου η Ελλάδα να προσφύγει, στο Ταμείο αυτό. Και τα όσα λέει ο ατυχήσας Γάλλος είναι αποκαλυπτικά.
Στην ουσία, πίσω από την πλάτη των ψηφοφόρων του και της ελληνικής κοινωνίας, ο διάδοχος του Κώστα Καραμανλή, ο ΓΑΠ, είχε επιλέξει, άμεσα, με βοηθό τον Dominique Strauss-Kahn - ο οποίος έχει, δημοσίως, ομολογήσει την ύπαρξη των κρυφών διαβουλεύσεων και την παρακηνιακή συμφωνία του, με τον ΓΑΠ -, την ραγδαία πτώση των εισοδημάτων και του βιοτικού επιπέδου του πληθυσμού, προκειμένου να μειωθεί το κόστος της ελληνικής παραγωγής, αφού δεν ήταν δυνατόν να προσαρμοσθεί η συναλλαγματική ισοτιμία του ευρώ, το οποίο, άλλωστε, αφ' εαυτού, ήταν, ήδη πολύ ακριβό, για την ελληνική οικονομία.
Από τον ΓΑΠ και την κυβέρνησή του, προτιμήθηκε, δηλαδή, η βίαιη προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, σε μια διαδικασία μεσοπρόθεσμης εσωτερικής υποτίμησης της ελληνικής παραγωγής, με στόχο την άνοδο της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Βέβαια, ο ΓΑΠ την πάτησε, απλούστατα, επειδή δεν μπόρεσε να ελέγξει την διαδικασία, όταν μπήκαν, στο παιχνίδι η Angela Merkel και οι ευρωζωνίτες. Και κυρίως, όταν βγήκε, από αυτό, ο Dominique Srauss-Kahn, με την - πανεύκολη, ομολογουμένως - μηχανορραφία, με την Αμερικανίδα υπηρέτρια, που εξύφαναν ο Nicolas Sarkozy και οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες. Έτσι, η διαδικασία της εσωτερικής υποτίμησης, αντί να είναι μεσοπρόθεσμη, όπως σχεδίαζε και υπολόγιζε το ελληνικό κυβερνητικό επιτελείο, κατέληξε να γίνει μακροπρόθεσμη και χωρίς τελειωμό.
Ως εκ τούτου, αυτό, που ήταν δεδομένο, είναι ότι, για όλα αυτά, ήταν απαραίτητο, η ευθύνη να φορτωθεί, αποκλειστικά, στις κυβερνήσεις του Κώστα Καραμανλή της περιόδου 2004 - 2009 και στο "διεφθαρμένο" προφίλ της ελληνικής κοινωνίας, με την στοχευμένη υπευθυνοποίηση του ελληνικού πληθυσμού, για την κατάσταση της χώρας και του ελληνικού κράτους και με την προσωποποιημένη ευθύνη του μέσου Έλληνα πολίτη.
Αυτό, που, κατά την γνώμη του ελληνικού κυβερνητικού επιτελείου, έπρεπε να γίνει και αυτό, που, τελικά, έγινε - με την μεταγενέστερη συμμετοχή, προτροπή και καθοδήγηση της Eurostat και του Δ.Ν.Τ. -, με πρωταγωνιστές τον διορισμένο, από τους ξένους δανειστές, διοικητή της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου και τον Walter Radermacher της Eurostat, είναι το να αλλοιωθεί και να παραποιηθεί ο ελληνικός κρατικός προϋπολογισμός του 2009, προκειμένου να διογκωθεί το έλλειμμα του έτους αυτού, με την μείωση των εσόδων και την αύξηση των δαπανών.
Αυτό, που όλοι αυτοί - οι αρχικοί κυβερνητικοί, με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου και οι μεταγενέστεροι ξένοι δανειστές, με τα όργανά τους - έκαναν, είναι το να παραποιήσουν τον ελληνικό κρατικό προϋπολογισμό του 2009, με την αλλαγή των κανόνων της ΕΛΣΤΑΤ, ως προς τα οικονομικά στοιχεία των ελλειμμάτων των ΔΕΚΟ, αλλά και το οικονομικό αποτέλεσμα των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης και των άλλων Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, με την μετακύλιση εσόδων, απο το 2009, στο 2010 και την αύξηση των δημόσιων δαπανών, κατά το τελευταίο τρίμηνο (Οκτώβριος - Δεκέμβριος) του 2009, που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε αναλάβει την εξουσία και μπορούσε να πράξει, κατά το δοκούν.
Έτσι, όπως προκύπτει, από τον, παραπάνω, κατάλογο, που περιέχει τα στοιχεία της διόγκωσης και της παραποίησης των, ανά κατηγορία, δαπανών και εσόδων, του φουσκωμένου δημοσιονομικού ελλείμματος του ελληνικού κρατικού προϋπολογισμού του 2009, το σύνολο της υπέρμετρης, λόγω ΓΑΠ (Δ.Ν.Τ. και ευρωζωνιτών) επιβάρυνσης του, εν λόγω, ελλείμματος φθάνει, στα 14,68 δισ. €, με αποτέλεσμα το πραγματικό έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού του έτους του 2009 να είναι 21,5 δισ. € και όχι 36,2 δισ. €, που, εντέλει και μετά από πολλές δυσώδεις και παραποιητικές διαδρομές, εμφάνισαν.
Αλλά το ελληνικό δημόσιο έλλειμμα, δεν αυξήθηκε, μόνο, λόγω των προσθαφαιρέσεων, στα έσοδα και στα έξοδα του κρατικού προϋπολογισμού του 2009 (από το προβλεπόμενο και προφανώς, εξωπραγματικό και προδήλως εσφαλμένο, ποσόν των 14,4 δισ. €, επί Κώστα Καραμανλή, σε 36,2 δισ. €, όπως εμφανίζεται ότι πραγματοποιήθηκε, επί ΓΑΠ). Μεγάλωσε, ως ποσοστό, διότι, μετά από συνεχείς αναθεωρήσεις του ελληνικού ΑΕΠ, στις οποίες προέβησαν οι μεγάλοι αλχημιστές, μείωσαν το ΑΕΠ της χώρας, κατά 23 δισ. €.
Με αυτά τα δεδομένα, το δημόσιο έλλειμμα του 2009 θα έφθανε, υπό φυσιολογικές συνθήκες, στο 9,3% του ελληνικού ΑΕΠ και όχι, στο 15,8% του ΑΕΠ, όπως παρουσιάζουν ο ΓΑΠ, το Δ.Ν.Τ. και οι ευρωζωνίτες.
Ως εκ τούτου, όλη η απόσταση, ανάμεσα, στα 21,5 δισ. €, που, κανονικά και υπό συνθήκες μιας φυσιολογικής διαχείρισης, θα έκλεινε την 31/12/2009, το ελληνικό δημόσιο έλλειμμα και στα 36,2 δισ. €, που, τελικά, με μαγειρευτικές προσθαφαιρέσεις, εμφανίζεται να κατέληξε, είναι μια απόσταση, η οποία προέκυψε, λόγω της ανοησίας του ΓΑΠ και του ανερμάτιστου επιτελείου του, που όλοι μαζύ έπεσαν, στην συνέχεια, στον βλακώδη δογματισμό των ευρωζωνιτών και στον εξελιχθέντα σχεδιασμό τους, για την ελεγχόμενη χρεωκοπία της Ελλάδας, συνοδευόμενη, από μια πρωτόγνωρη παράλληλη διαδικασία βάρβαρης εσωτερικής υποτίμησης όλων των αξιών της ελληνικής οικονομίας και μια ιδιόμορφη - και επίσης, πρωτοφανή - πτωχευτική εκκαθάριση της δημόσιας, αλλά και της ιδιωτικής περιουσίας, η οποία εξελίσσεται, πολύ μετά την μεθοδευμένη ελληνική κρατική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010, φθάνει μέχρι τις ημέρες μας και φυσικά, θα τις υπερβεί, κατά πολύ περισσότερο, εάν ο πληθυσμός της χώρας δεν αντισταθεί. Ο παραπάνω πίνακας, με τις ποσοστιαίες αναθεωρήσεις του ελληνικού δημόσιου ελλείμματος του 2009 και των διαδοχικών υπολογισμών του ελληνικού ΑΕΠ, είναι, απολύτως, κατατοπιστικός, ως προς το τί έγινε εκείνη την εποχή και το τεράστιο μέγεθος της ζημιάς, που διαπράχθηκε.
Η είσοδος, στα επί μέρους στοιχεία της διόγκωσης και της παραποίησης του δημόσιου ελλείμματος του 2009, που καταγράφονται, στον παραπάνω κατάλογο, έχει γίνει πολλές φορές, αλλά η επανάληψη ουδέποτε βλάπτει. Κάθε άλλο. Η κατάδειξη των συνειδητών και σκοπούμενων σχεδιασμών του ΓΑΠ, έστω και αν αυτοί ήσαν βλακώδεις, έχει νόημα, διότι αυτός ο αμετροεπής άνθρωπος, ακόμη και σήμερα, επιμένει να προκαλεί (και προφανώς, θα επιμείνει να προκαλεί, μέχρι το τέλος του μίζερου βίου του) την νοημοσύνη του ελληνικού πληθυσμού, ισχυριζόμενος ότι έπραξε, όσα έπραξε, προς χάριν της χώρας και του λαού της, θυσιάζοντας κάθε προσωπικό, ή κομματικό συμφέρον.
Ας συνοψίσουμε, λοιπόν, τα πεπραγμένα του ΓΑΠ και του οικονομικού επιτελείου του.
Ο ΓΑΠ, συνδυάζοντας το τερπνόν, μετά του ωφέλιμου, προκειμένου να υποδυθεί τον φιλολαϊκό, χορήγησε, έκτακτα, ένα επίδομα αλληλεγγύης, φορτώνοντας τον προϋπολογισμό, στο τέλος του 2009, ένα κονδύλι 500 εκατ. €, από το πουθενά, ενώ το επίδομα αυτό εκταμιεύτηκε, μέσα στο 2010. Αλλά αυτό δεν είναι το σπουδαιότερο.
Όσον αφορά τα εξοπλιστικά προγράμματα, η κυβέρνηση του ΓΑΠ φρόντισε, ώστε το αρχικό ποσόν των 2,5 δισ. €, που είχε προβλέψει η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, να το αυξήσει, στα 3,157 δισ. €, προσθέτοντας, έτσι, μια δαπάνη της τάξεως των 657 εκατ. €, την στιγμή, που η εξόφληση των ποσών των οφειλών, προς τις δυτικές χώρες, ήταν ελαστική. Και εδώ, η όλη διαδικασία της διαμόρφωσης των ποσών των εξοπλιστικών προγραμμάτων, από την κυβέρνηση του ΓΑΠ, αποσκοπούσε, στην διεύρυνση του ελλείμματος του 2009. Στα εξοπλιστικά προγράμματα, μάλιστα, ενώ οι δαπάνες αυξάνονται, κατά 657 εκατ. €, τελικά, στο στάδιο των πραγματοποιήσεων του κρατικού προϋπολογισμού του 2009, το ποσόν αυτό μειώνεται, κατά 230 εκατ. €, στο στάδιο πραγματοποιήσεων, φθάνοντας, στα 427 εκατ. €. Αλλά η "δουλειά" είχε γίνει. Και η "δουλειά" της κυβέρνησης του ΓΑΠ είναι περισσότερο, από προφανής. Στην χώρα είχε, πλέον, μπει το Δ.Ν.Τ., αλλά όχι, μόνο του, όπως υπολόγιζε, αρχικά, ο ΓΑΠ.
Το ίδιο έπραξαν ο ΓΑΠ και η κυβέρνησή του, με τα κονδύλια των άλλων δαπανών (επιχορηγήσεις, μεταβιβαστικές πληρωμές, λειτουργικά έξοδα, οδοιπορικά, προμήθειες κ.α.), τα οποία φούσκωσαν, κατά 822 εκατ. €, ενώ εκπληκτικά είναι τα όσα έπραξαν, με τα οικονομικά αποτελέσματα των Οργανισμών Κοινωνικής Ασφάλισης, των Ο.Τ.Α. και των άλλων ΝΠΔΔ, όπου το πλεόνασμα των 6,6 δισ. €, μειώνεται, επί ΓΑΠ, κατά 4,3 δισ. € και στο στάδιο των πραγματοποιήσεων, μετατρέπεται, σε έλλειμμα 2,4 δισ. €. Μέχρι τότε, η διαφορά μεταξύ εσόδων και εξόδων τους, ήταν θετική και βελτίωνε την συνολική εικόνα του ελλείμματος της Γενικής Κυβέρνησης.
Αλλά ο ΓΑΠ (και στην συνέχεια, μαζύ του, το Δ.Ν.Τ. και οι ευρωζωνίτες) άλλα μαγείρευε. Το πλεόνασμα των οργανισμών αυτών μετατράπηκε σε έλλειμμα και έτσι επιβαρύνθηκε το έλλειμμα του 2009, ενώ, για πρώτη φορά, στον προϋπολογισμό προστέθηκε και το έλλειμμα 17 ΔΕΚΟ, σε αντίθεση με την πρακτική άλλων χωρών της ευρωζώνης, στις οποίες οι επιδοτήσεις των ΔΕΚΟ αντιμετωπίζονται ως κανονικό έσοδο των επιχειρήσεων και δεν προσμετρώνται, στο δημόσιο έλλειμμα, όπως έπραξαν, για πρώτη φορά, στην περίπτωση της Ελλάδας, ο Ανδρέας Γεωργίου και οι φωστήρες της Eurostat του Walter Radermacher.
Με όλα αυτά, το ελληνικό δημόσιο έλλειμμα διογκώθηκε, τόσο όσο χρειαζόταν, για να γίνει το μεγαλύτερο στον ευρωπαϊκό χώρο, όπως φαίνεται και από τον παραπάνω πίνακα και για να οδηγηθεί το ελληνικό κράτος, στην χρεωκοπία. Και φυσικά, αυτό δεν χρειαζόταν, δεν έπρεπε και δεν ήταν, από τεχνοοικονομική άποψη, μοιραίο να γίνει. (Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, όπως προαναφέρω, στο ελληνικό δημόσιο έλλειμμα του 2009, έχουν εισαχθεί μεγέθη, τα οποία δεν υπάρχουν, στα δημόσια ελλείμματα των άλλων ευρωπαϊκών χωρών).
Όπως γίνεται κατανοητό, παρά τις βλακείες του ΓΑΠ και των παρατρεχάμενών του (που τιμωρήθηκαν, πολιτικά, όπως τους άξιζε, από τους παλαιούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και το ελληνικό εκλογικό σώμα), οι οποίες, όμως, τελικά, υιοθετήθηκαν - παρά την πλημμεληματική τιμωρία του Ανδρέα Γεωργίου, από το ελληνικό δικαστικό σύστημα -, από το μνημονιακό πολιτικό σύστημα της χώρας, η έλευση της τρόϊκας των δανειστών, δεν ήταν κάτι δεν μπορούσε να αποφευχθεί, τον Απρίλιο - Μάϊο του 2010.
Ο Κώστας Καραμανλής, με τους κατάλληλους χειρισμούς, μπόρεσε να αποφύγει την κατάρρευση, που ακολούθησε και είχε την δυνατότητα και την ικανότητα, με ένα πρόγραμμα μια, σχετικά, ήπιας προσαρμογής, να χειρισθεί τα πράγματα.
Μπορεί, σήμερα, κάτι τέτοιο να φαίνεται δύσκολο. Και προφανώς, είναι δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Δεν είναι, όμως, αδύνατο.
Είναι δυνατό...
Αλλά το ελληνικό δημόσιο έλλειμμα, δεν αυξήθηκε, μόνο, λόγω των προσθαφαιρέσεων, στα έσοδα και στα έξοδα του κρατικού προϋπολογισμού του 2009 (από το προβλεπόμενο και προφανώς, εξωπραγματικό και προδήλως εσφαλμένο, ποσόν των 14,4 δισ. €, επί Κώστα Καραμανλή, σε 36,2 δισ. €, όπως εμφανίζεται ότι πραγματοποιήθηκε, επί ΓΑΠ). Μεγάλωσε, ως ποσοστό, διότι, μετά από συνεχείς αναθεωρήσεις του ελληνικού ΑΕΠ, στις οποίες προέβησαν οι μεγάλοι αλχημιστές, μείωσαν το ΑΕΠ της χώρας, κατά 23 δισ. €.
Με αυτά τα δεδομένα, το δημόσιο έλλειμμα του 2009 θα έφθανε, υπό φυσιολογικές συνθήκες, στο 9,3% του ελληνικού ΑΕΠ και όχι, στο 15,8% του ΑΕΠ, όπως παρουσιάζουν ο ΓΑΠ, το Δ.Ν.Τ. και οι ευρωζωνίτες.
Ως εκ τούτου, όλη η απόσταση, ανάμεσα, στα 21,5 δισ. €, που, κανονικά και υπό συνθήκες μιας φυσιολογικής διαχείρισης, θα έκλεινε την 31/12/2009, το ελληνικό δημόσιο έλλειμμα και στα 36,2 δισ. €, που, τελικά, με μαγειρευτικές προσθαφαιρέσεις, εμφανίζεται να κατέληξε, είναι μια απόσταση, η οποία προέκυψε, λόγω της ανοησίας του ΓΑΠ και του ανερμάτιστου επιτελείου του, που όλοι μαζύ έπεσαν, στην συνέχεια, στον βλακώδη δογματισμό των ευρωζωνιτών και στον εξελιχθέντα σχεδιασμό τους, για την ελεγχόμενη χρεωκοπία της Ελλάδας, συνοδευόμενη, από μια πρωτόγνωρη παράλληλη διαδικασία βάρβαρης εσωτερικής υποτίμησης όλων των αξιών της ελληνικής οικονομίας και μια ιδιόμορφη - και επίσης, πρωτοφανή - πτωχευτική εκκαθάριση της δημόσιας, αλλά και της ιδιωτικής περιουσίας, η οποία εξελίσσεται, πολύ μετά την μεθοδευμένη ελληνική κρατική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010, φθάνει μέχρι τις ημέρες μας και φυσικά, θα τις υπερβεί, κατά πολύ περισσότερο, εάν ο πληθυσμός της χώρας δεν αντισταθεί. Ο παραπάνω πίνακας, με τις ποσοστιαίες αναθεωρήσεις του ελληνικού δημόσιου ελλείμματος του 2009 και των διαδοχικών υπολογισμών του ελληνικού ΑΕΠ, είναι, απολύτως, κατατοπιστικός, ως προς το τί έγινε εκείνη την εποχή και το τεράστιο μέγεθος της ζημιάς, που διαπράχθηκε.
Η είσοδος, στα επί μέρους στοιχεία της διόγκωσης και της παραποίησης του δημόσιου ελλείμματος του 2009, που καταγράφονται, στον παραπάνω κατάλογο, έχει γίνει πολλές φορές, αλλά η επανάληψη ουδέποτε βλάπτει. Κάθε άλλο. Η κατάδειξη των συνειδητών και σκοπούμενων σχεδιασμών του ΓΑΠ, έστω και αν αυτοί ήσαν βλακώδεις, έχει νόημα, διότι αυτός ο αμετροεπής άνθρωπος, ακόμη και σήμερα, επιμένει να προκαλεί (και προφανώς, θα επιμείνει να προκαλεί, μέχρι το τέλος του μίζερου βίου του) την νοημοσύνη του ελληνικού πληθυσμού, ισχυριζόμενος ότι έπραξε, όσα έπραξε, προς χάριν της χώρας και του λαού της, θυσιάζοντας κάθε προσωπικό, ή κομματικό συμφέρον.
Ας συνοψίσουμε, λοιπόν, τα πεπραγμένα του ΓΑΠ και του οικονομικού επιτελείου του.
Ο ΓΑΠ, συνδυάζοντας το τερπνόν, μετά του ωφέλιμου, προκειμένου να υποδυθεί τον φιλολαϊκό, χορήγησε, έκτακτα, ένα επίδομα αλληλεγγύης, φορτώνοντας τον προϋπολογισμό, στο τέλος του 2009, ένα κονδύλι 500 εκατ. €, από το πουθενά, ενώ το επίδομα αυτό εκταμιεύτηκε, μέσα στο 2010. Αλλά αυτό δεν είναι το σπουδαιότερο.
Πέρα από αυτό, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ φούσκωσε τις δαπάνες, για τους προμηθευτές των νοσοκομείων, κατά 611 εκατ. €, χωρίς κάτι τέτοιο να προβλέπεται από τον προϋπολογισμό. Και το έπραξε, μέσα από μια διελκυστίνδα φουσκώματος του συγκεκριμένου κονδυλίου, που διεύρυνε την ζημιά.
Κατ' αρχήν, τα χρέη αυτά αφορούσαν την περίοδο 2005 - 2009 και δεν υπήρχε κανένας πραγματικός λόγος (εκτός από την ανάγκη του ΓΑΠ να διογκώσει το δημόσιο έλλειμμα) να φορτωθούν όλα, στο 2009. Για αυτό το κονδύλι, αρχικά, των 1,502 δισ. € - εκ του οποίου, το ποσόν των 1,198 δισ. €, υποτίθεται ότι εκταμιεύτηκε, τις τελευταίες ημέρες του 2009 - δεν έγινε κανένας έλεγχος, ούτε και η απαραίτητη διαπραγμάτευση, με τους προμηθευτές, με αποτέλεσμα να χαθεί και η, κατ' έτος, έκπτωση του 5%, που εδικαιούτο το Δημόσιο (και η οποία έφθανε τα 75 εκατ. €).
Αλλά, για τα μαγειρεία της Καραγεώργη Σερβίας, αυτή η αλχημεία δεν ήταν αρκετή, αφού το έλλειμμα του 2009 δεν είχε φουσκώσει όσο χρειαζόταν η κυβέρνηση. Έτσι, στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού του 2010, η εκτιμώμενη δαπάνη, για τις προμήθειες των νοσοκομείων, το 2009, έφθαναν, στα 2,2 δισ. €, ενώ, στα απολογιστικά στοιχεία του προϋπολογισμού του 2009, που βγήκαν, με τον προϋπολογισμό του 2011, η εξόφληση των χρεών των προμηθειών των νοσοκομείων, το 2009, έφθασε, στα 611 εκατ. €, ενώ 815 εκατ. €, μεταφέρθηκαν, στο 2011 και ένα ποσόν 450 εκατ. € εμφανίζεται, ως ανεξόφλητο. Έτσι, φούσκωσαν και ξαναφούσκωσαν το δημόσιο έλλειμμα του 2009, διαλύοντας (εντόπιοι και ξένοι) κάθε έννοια αξιοπιστίας, προκειμένου να οδηγήσουν το ελληνικό δημόσιο, αρχικά, οι εντόπιοι, στο Δ.Ν.Τ. και στην συνέχεια, όλοι μαζύ, στην χρεωκοπία.
Κατ' αρχήν, τα χρέη αυτά αφορούσαν την περίοδο 2005 - 2009 και δεν υπήρχε κανένας πραγματικός λόγος (εκτός από την ανάγκη του ΓΑΠ να διογκώσει το δημόσιο έλλειμμα) να φορτωθούν όλα, στο 2009. Για αυτό το κονδύλι, αρχικά, των 1,502 δισ. € - εκ του οποίου, το ποσόν των 1,198 δισ. €, υποτίθεται ότι εκταμιεύτηκε, τις τελευταίες ημέρες του 2009 - δεν έγινε κανένας έλεγχος, ούτε και η απαραίτητη διαπραγμάτευση, με τους προμηθευτές, με αποτέλεσμα να χαθεί και η, κατ' έτος, έκπτωση του 5%, που εδικαιούτο το Δημόσιο (και η οποία έφθανε τα 75 εκατ. €).
Αλλά, για τα μαγειρεία της Καραγεώργη Σερβίας, αυτή η αλχημεία δεν ήταν αρκετή, αφού το έλλειμμα του 2009 δεν είχε φουσκώσει όσο χρειαζόταν η κυβέρνηση. Έτσι, στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού του 2010, η εκτιμώμενη δαπάνη, για τις προμήθειες των νοσοκομείων, το 2009, έφθαναν, στα 2,2 δισ. €, ενώ, στα απολογιστικά στοιχεία του προϋπολογισμού του 2009, που βγήκαν, με τον προϋπολογισμό του 2011, η εξόφληση των χρεών των προμηθειών των νοσοκομείων, το 2009, έφθασε, στα 611 εκατ. €, ενώ 815 εκατ. €, μεταφέρθηκαν, στο 2011 και ένα ποσόν 450 εκατ. € εμφανίζεται, ως ανεξόφλητο. Έτσι, φούσκωσαν και ξαναφούσκωσαν το δημόσιο έλλειμμα του 2009, διαλύοντας (εντόπιοι και ξένοι) κάθε έννοια αξιοπιστίας, προκειμένου να οδηγήσουν το ελληνικό δημόσιο, αρχικά, οι εντόπιοι, στο Δ.Ν.Τ. και στην συνέχεια, όλοι μαζύ, στην χρεωκοπία.
Όσον αφορά τα εξοπλιστικά προγράμματα, η κυβέρνηση του ΓΑΠ φρόντισε, ώστε το αρχικό ποσόν των 2,5 δισ. €, που είχε προβλέψει η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, να το αυξήσει, στα 3,157 δισ. €, προσθέτοντας, έτσι, μια δαπάνη της τάξεως των 657 εκατ. €, την στιγμή, που η εξόφληση των ποσών των οφειλών, προς τις δυτικές χώρες, ήταν ελαστική. Και εδώ, η όλη διαδικασία της διαμόρφωσης των ποσών των εξοπλιστικών προγραμμάτων, από την κυβέρνηση του ΓΑΠ, αποσκοπούσε, στην διεύρυνση του ελλείμματος του 2009. Στα εξοπλιστικά προγράμματα, μάλιστα, ενώ οι δαπάνες αυξάνονται, κατά 657 εκατ. €, τελικά, στο στάδιο των πραγματοποιήσεων του κρατικού προϋπολογισμού του 2009, το ποσόν αυτό μειώνεται, κατά 230 εκατ. €, στο στάδιο πραγματοποιήσεων, φθάνοντας, στα 427 εκατ. €. Αλλά η "δουλειά" είχε γίνει. Και η "δουλειά" της κυβέρνησης του ΓΑΠ είναι περισσότερο, από προφανής. Στην χώρα είχε, πλέον, μπει το Δ.Ν.Τ., αλλά όχι, μόνο του, όπως υπολόγιζε, αρχικά, ο ΓΑΠ.
Το ίδιο έπραξαν ο ΓΑΠ και η κυβέρνησή του, με τα κονδύλια των άλλων δαπανών (επιχορηγήσεις, μεταβιβαστικές πληρωμές, λειτουργικά έξοδα, οδοιπορικά, προμήθειες κ.α.), τα οποία φούσκωσαν, κατά 822 εκατ. €, ενώ εκπληκτικά είναι τα όσα έπραξαν, με τα οικονομικά αποτελέσματα των Οργανισμών Κοινωνικής Ασφάλισης, των Ο.Τ.Α. και των άλλων ΝΠΔΔ, όπου το πλεόνασμα των 6,6 δισ. €, μειώνεται, επί ΓΑΠ, κατά 4,3 δισ. € και στο στάδιο των πραγματοποιήσεων, μετατρέπεται, σε έλλειμμα 2,4 δισ. €. Μέχρι τότε, η διαφορά μεταξύ εσόδων και εξόδων τους, ήταν θετική και βελτίωνε την συνολική εικόνα του ελλείμματος της Γενικής Κυβέρνησης.
Αλλά ο ΓΑΠ (και στην συνέχεια, μαζύ του, το Δ.Ν.Τ. και οι ευρωζωνίτες) άλλα μαγείρευε. Το πλεόνασμα των οργανισμών αυτών μετατράπηκε σε έλλειμμα και έτσι επιβαρύνθηκε το έλλειμμα του 2009, ενώ, για πρώτη φορά, στον προϋπολογισμό προστέθηκε και το έλλειμμα 17 ΔΕΚΟ, σε αντίθεση με την πρακτική άλλων χωρών της ευρωζώνης, στις οποίες οι επιδοτήσεις των ΔΕΚΟ αντιμετωπίζονται ως κανονικό έσοδο των επιχειρήσεων και δεν προσμετρώνται, στο δημόσιο έλλειμμα, όπως έπραξαν, για πρώτη φορά, στην περίπτωση της Ελλάδας, ο Ανδρέας Γεωργίου και οι φωστήρες της Eurostat του Walter Radermacher.
Με όλα αυτά, το ελληνικό δημόσιο έλλειμμα διογκώθηκε, τόσο όσο χρειαζόταν, για να γίνει το μεγαλύτερο στον ευρωπαϊκό χώρο, όπως φαίνεται και από τον παραπάνω πίνακα και για να οδηγηθεί το ελληνικό κράτος, στην χρεωκοπία. Και φυσικά, αυτό δεν χρειαζόταν, δεν έπρεπε και δεν ήταν, από τεχνοοικονομική άποψη, μοιραίο να γίνει. (Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, όπως προαναφέρω, στο ελληνικό δημόσιο έλλειμμα του 2009, έχουν εισαχθεί μεγέθη, τα οποία δεν υπάρχουν, στα δημόσια ελλείμματα των άλλων ευρωπαϊκών χωρών).
Όπως γίνεται κατανοητό, παρά τις βλακείες του ΓΑΠ και των παρατρεχάμενών του (που τιμωρήθηκαν, πολιτικά, όπως τους άξιζε, από τους παλαιούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και το ελληνικό εκλογικό σώμα), οι οποίες, όμως, τελικά, υιοθετήθηκαν - παρά την πλημμεληματική τιμωρία του Ανδρέα Γεωργίου, από το ελληνικό δικαστικό σύστημα -, από το μνημονιακό πολιτικό σύστημα της χώρας, η έλευση της τρόϊκας των δανειστών, δεν ήταν κάτι δεν μπορούσε να αποφευχθεί, τον Απρίλιο - Μάϊο του 2010.
Μπορούσε να αποφευχθεί, εκείνη την εποχή. Κάποια στιγμή, αργότερα, πιθανότατα, όχι (αν και το ποιοί και πώς χειρίζονται τα ζητήματα, που κάθε φορά προκύπτουν, παίζει σημαντικό ρόλο). Αλλά, τότε, όπως και μετά από εκείνη την εποχή, η ελληνική χρεωκοπία και η υπαγωγή της χώρας, στην άμεση εξουσίαση των ξένων δανειστών, δεν ήσαν αναπόφευκτες. Μπορούσαν να αποφευχθούν, όπως αποφεύχθηκαν, στις ημέρες διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή, από τον Σεπτέμβριο του 2008, που ξέσπαση η αμερικανική χρηματοπιστωτική κρίση και η μεγάλη παγκόσμια ύφεση.
Ο Κώστας Καραμανλής, με τους κατάλληλους χειρισμούς, μπόρεσε να αποφύγει την κατάρρευση, που ακολούθησε και είχε την δυνατότητα και την ικανότητα, με ένα πρόγραμμα μια, σχετικά, ήπιας προσαρμογής, να χειρισθεί τα πράγματα.
Ο ΓΑΠ, δυστυχώς, όχι. Και αυτό, για λόγους προσωπικής ευήθειας και δογματισμού, αφού δεν ήταν φίλα προσκείμενος, σε μια διαδικασία ήπιας προσαρμογής, με αποτέλεσμα να εισέλθει, σε ένα αδιέξοδο. Μόνο που τους ανέμους, που βγήκαν, από τους ασκούς, που άνοιξε, δέν ήταν ικανός να τους διαχειρισθεί, διότι τον ξεπερνούσαν, αφού ο, τότε πρωθυπουργός επέλεξε να κρατήσει την χώρα, στο ευρώ και την ζώνη του, αρνούμενος να δρομολογήσει μια επιστροφή, στην δραχμή, παρά το γεγονός ότι, όπως έχει ο ίδιος ομολογήσει, εξέτασε, τον Δεκέμβριο του 2009 - όταν, όμως, είχε διαπράξει όλες τις κρίσιμες ανοησίες, στην διαχείριση των πράγμάτων -, την πιθανότητα επιστροφής της Ελλάδας, στο εθνικό νόμισμα. Αλλά, όταν κατάλαβε, το αδιέξοδο, στο οποίο είχε εμπλακεί, ήταν, πλέον, αργά και για τον ίδιο, αφού οι ευρωζωνίτες, με όργανα τον Ευάγγελο Βενιζέλο, τους "εκσυγχρονιστές" του Κώστα Σημίτη και τον Αντώνη Σαμαρά, τον πέταξαν, στα αζήτητα, σαν την τρίχα, από το ζυμάρι.
Όμως, δεν ήταν, μόνο, αργά, για τον ΓΑΠ. Αυτό, από μόνο του, θα ήταν, τελείως, αδιάφορο. Δυστυχώς, ήταν αργά, για την χώρα μας και τον πληθυσμό της.
Και φυσικά, όλοι αυτοί πρέπει να υποστούν την βάσανο της δικαστικής διαδικασίας. Πρέπει να παραπεμφθούν, στο ελληνικό δικαστικό σύστημα, προκειμένου οι πράξεις τους να αποτιμηθούν και να κριθούν.
Αλλά, για να συμβεί κάτι τέτοιο, είναι απαραίτητη, μια συνταγματική αναθεώρηση (ή, καλύτερα, η σύνταξη ενός νέου Συντάγματος, από μια μέλλουσα συντακτική βουλή), που θα προβλέπει, ανάμεσα, σε πολλά άλλα αναγκαία μέτρα, τα οποία θα αποτινάξουν το πολύπλοκο νομικό και πραγματικό καθεστώς της χρεωδουλείας, στο οποίο έχουν υπαχθεί ο πληθυσμός της χώρας μας και τα περιουσιακά του - δημόσια και ιδιωτικά - στοιχεία και την πλήρη νομική και συνταγματική άρση της ατιμωρησίας, με την οποία έχουν περιβληθεί οι υπεύθυνοι (εντόπιοι και ξένοι) της τεράστιας αλχημείας, που οργανώθηκε, σχεδιάστηκε και πραγματοποιήθηκε, όσον αφορά τον ελληνικό κρατικό προϋπολογισμό και το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009.
Προφανώς, για να ξεκινήσει αυτή η διαδικασία, είναι απαραίτητη η πλήρης ανατροπή του σημερινού μνημονιακού πολιτικού συστήματος, το οποίο, στο σύνολό του, έχει "βάψει τα χέρια του, στο αίμα" και αλληλοεπικαλύπτεται.
Και φυσικά, όλοι αυτοί πρέπει να υποστούν την βάσανο της δικαστικής διαδικασίας. Πρέπει να παραπεμφθούν, στο ελληνικό δικαστικό σύστημα, προκειμένου οι πράξεις τους να αποτιμηθούν και να κριθούν.
Αλλά, για να συμβεί κάτι τέτοιο, είναι απαραίτητη, μια συνταγματική αναθεώρηση (ή, καλύτερα, η σύνταξη ενός νέου Συντάγματος, από μια μέλλουσα συντακτική βουλή), που θα προβλέπει, ανάμεσα, σε πολλά άλλα αναγκαία μέτρα, τα οποία θα αποτινάξουν το πολύπλοκο νομικό και πραγματικό καθεστώς της χρεωδουλείας, στο οποίο έχουν υπαχθεί ο πληθυσμός της χώρας μας και τα περιουσιακά του - δημόσια και ιδιωτικά - στοιχεία και την πλήρη νομική και συνταγματική άρση της ατιμωρησίας, με την οποία έχουν περιβληθεί οι υπεύθυνοι (εντόπιοι και ξένοι) της τεράστιας αλχημείας, που οργανώθηκε, σχεδιάστηκε και πραγματοποιήθηκε, όσον αφορά τον ελληνικό κρατικό προϋπολογισμό και το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009.
Προφανώς, για να ξεκινήσει αυτή η διαδικασία, είναι απαραίτητη η πλήρης ανατροπή του σημερινού μνημονιακού πολιτικού συστήματος, το οποίο, στο σύνολό του, έχει "βάψει τα χέρια του, στο αίμα" και αλληλοεπικαλύπτεται.
Μπορεί, σήμερα, κάτι τέτοιο να φαίνεται δύσκολο. Και προφανώς, είναι δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Δεν είναι, όμως, αδύνατο.
Είναι δυνατό...
Σχόλια