4/6/1919 - 28/4/1945 : Ο Benito Mussolini και το μυστηριώδες τέλος του 73 χρόνια μετά, μέσα από μια υποκριτική κριτική, στον λενινισμό. (Από έναν άνθρωπο που υπήρξε πράκτορας των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών).
Ο Benito Mussolini (29/7/1883 - 28/4/1945), φωτογραφημένος, στις 19/6/1903, κατά την διάρκεια της σύλληψής του, από την αστυνομία της Βέρνης, εξ αιτίας της συμμετοχής του, σε μια ταραχώδη γενική απεργία και επειδή, φυσικά, ήταν ένα ενεργό και πολλά υποσχόμενο μέλος του σοσιαλιστικού κινήματος, στην Ελβετία, στο οποίο αναδείχθηκε, γραμματέας του τμήματος των Ιταλών εργατών, με αρθρογραφία, στην εφημερίδα "L’Avvenire del Lavoratore", ενώ παράλληλα διοργάνωνε συναντήσεις, έκανε ομιλίες και οργάνωνε την επαναστατική δραστηριότητα. Πολύ αργότερα, το 1917, θα έχει έλθει η πλήρης, μεταστροφή του, αφού, ενδιάμεσα, θα γίνει πράκτορας των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών και στην συνέχεια όργανο των ιταλικών βιομηχανικών κύκλων, που θα τον στηρίξουν, στην μαζικοποίηση του φασιστικού κινήματος, στην κατάληψη της εξουσίας και στην εγκαθίδρυση της πολύχρονης δικτατορίας, η οποία κατέρρευσε, μετά την ήττα της Ιταλίας, στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Καθώς αυτόν τον μήνα, συμπληρώνονται 73 χρόνια από την μυστηριώδη δολοφονία του Benito Mussolini, τον οποίο λέγεται ότι σκότωσαν οι κομμουνιστές αντάρτες, ενώ είναι περισσότερο πιθανό να τον δολοφόνησε η βρετανική κατασκοπεία, είναι χρήσιμο να δούμε ένα κείμενο του ηγέτη του ιταλικού φασισμού, το οποίο δημοσιεύτηκε, πριν ακόμη, γίνει ο Duce του ιταλικού κράτους, ενώ, ακόμη, δεν είχε ξεκινήσει την πορεία του, προς την κατάκτηση της εξουσίας και ενώ, ήδη, είχε γίνει πράκτορας των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών.
Το κείμενο αυτό, που δημοσιεύτηκε, στις 4 Ιουνίου 1919, στην εφημερίδα "Il Popolo d’ Italia", αποτελεί μια πρώϊμη κριτική, στον λενινισμό και στην ρωσική επανάσταση, από θέσεις, τις οποίες ο ίδιος ο συγγραφέας αυτού του άρθρου θέλησε να τις παρουσιάσει, ως, αυθεντικώς, σοσιαλιστικές και φιλοπρολεταριακές, με σκοπό την υποτιθέμενη προστασία των εργατών και του εργατικού κινήματος, από την επιρροή των λενινιστών, οι οποίοι, σύμφωνα με τις, τότε, οψιγενείς αντισημιτικές πεποιθήσεις του Benito Mussolini, υποτίθεται ότι ήσαν όργανα της κεφαλαιοκρατίας του διεθνούς εβραϊσμού.
Αυτό το άρθρο του Benito Mussolini, στο οποίο θα αποπειραθώ να πραγματοποιήσω μια κριτική ανάλυση, έχει ως εξής :
"Οι εξελιγμένοι και συνειδητοί προλετάριοι, που φωνάζουν «Ζήτω ο Λένιν!», πιστεύοντας ότι φωνάζουν «Ζήτω ο σοσιαλισμός!», δεν γνωρίζουν, βέβαια, ότι στην πραγματικότητα, φωνάζουν «Κάτω ο σοσιαλισμός !».
Ευγενείς και αστοί στην υπηρεσία της Επανάστασης.
Δεν υπάρχει ούτε ίχνος σοσιαλισμού, δεν υπάρχει κάτι που να μοιάζει με σοσιαλιστικό καθεστώς. Ο λενινισμός είναι η τελεία άρνηση του σοσιαλισμού. Είναι η κυβέρνηση μιας καινούργιας κάστας πολιτικάντηδων. Γι' αυτό, ακριβώς, τον λόγο είναι πολύ δύσκολο να βρεις απολογητές του λενινισμού, ανάμεσα στους εκφραστές του ρωσικού σοσιαλισμού και του δυτικού σοσιαλισμού.
Δεν υπάρχει ούτε ίχνος σοσιαλισμού, δεν υπάρχει κάτι που να μοιάζει με σοσιαλιστικό καθεστώς. Ο λενινισμός είναι η τελεία άρνηση του σοσιαλισμού. Είναι η κυβέρνηση μιας καινούργιας κάστας πολιτικάντηδων. Γι' αυτό, ακριβώς, τον λόγο είναι πολύ δύσκολο να βρεις απολογητές του λενινισμού, ανάμεσα στους εκφραστές του ρωσικού σοσιαλισμού και του δυτικού σοσιαλισμού.
Οι περισσότερο αυστηρές κατηγορίες, ενάντια στον λενινισμό, δεν προέρχονται από την μεσαία τάξη, αλλά από τους άνδρες που είχαν πολεμήσει και υποφέρει, για την λύτρωση των εργαζόμενων μαζών. Οι άνδρες αυτοί ονομάζονται Plekanoff, ο δάσκαλος των Ρώσων μαρξιστών, ονομάζονται Κropotkin, ο απόστολος της αναρχίας.
Η κατεδάφιση των μεθόδων της λενινιστικής κυβέρνησης δεν είναι κατόρθωμα των Times, αλλά του Axelrod, του επονομαζόμενου και κοσμήτορα των Ρώσων σοσιαλιστών, του Souckhomline, που υπήρξε, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, συνεργάτης του "Avanti".Τα μανιφέστα του Ρωσικού εργατικού κόμματος και των μενσεβίκων σοσιαλιστών, δεν εκτυπώθηκαν από την Corriere della Sera, αλλά από την Critica Sociale. Δεν επινοήθηκαν, από εμάς τους «αποστάτες» – που στην περίπτωση αυτή (είναι περίεργο, αλλά είναι αλήθεια!), υπερασπιζόμαστε τον σοσιαλισμό – οι σελίδες των Bernstein, Κautsky, Eisner, Troelstra, Branting και αμέτρητων άλλων Σοσιαλιστών, που συσπειρώθηκαν, ενάντια στην «καρικατούρα του σοσιαλισμού, έτσι όπως υλοποιήθηκε, ανάμεσα σε Πετρούπολη και Μόσχα».
Δεν είμαστε εμείς, αλλά κάποιος Δρ. Totomianz, παλαίμαχος της ρωσικής συνεργασίας, που στο τελευταίο φύλο της Critica Sociale του Filippo Turati, γράφει αυτά τα τόσο αποκαλυπτικά λόγια: «Οι μπολσεβίκοι, στο κάτω-κάτω, δεν δημιούργησαν μια πραγματική δημοκρατία, αλλά μια «οχλοκρατία», που δεν διστάζει να κάνει χρήση οποιουδήποτε τρομοκρατικού μέσου, στα πλαίσια ενός πολέμου εξοντώσεως, με στόχο την αστική τάξη και τους διανοούμενους».
Άπειρες φορές, και ειδικά, μετά το συνέδριο της Βέρνης, παρουσιάσαμε αδιάσειστα στοιχεία, για την πραγματική φύση του ρωσικού καθεστώτος.
Ποιος δεν θυμάται το γράμμα του Alexeyev και εκείνο της χήρας του Plekanoff; Επιβεβαιώνουμε ότι ο λενινισμός δεν έχει τίποτα κοινό, με τον σοσιαλισμό, παρά το γεγονός ότι οι επίσημοι Ιταλοί, με απειλητικές διαμαρτυρίες κάνουν έκκληση βοηθείας, για την σωτηρία της Ρωσίας. Η Ρωσία όμως δεν έχει ανάγκη σωτηρίας, για τον απλό λόγο ότι δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο.
Αυτό που στηρίζει τον μπολσεβικισμό - βάλετέ το, καλά, στο κεφάλι σας, αγαπητοί μου προλετάριοι! -, δεν είναι η δύναμη του ρωσικού λαού, που «υπομένει», αφού πρώτα προσπάθησε να εκτοπίσει, εκείνο το καθεστώς των βαρβαρισμών, ενάντια στο οποίο, περισσότερο από μια φορές, ξεσηκώθηκαν και οι αναρχικοί και οι σοσιαλιστές επαναστάτες, με απόπειρες που πνίγηκαν, δίχως έλεος, στο αίμα. Αυτό, που στηρίζει τον μπολσεβικισμό, δεν είναι ο περίφημος κόκκινος στρατός, που υπάρχει μόνο, κατ΄όνομα, στα χαρτιά του Trotsky.
Η εφημερίδα Humanitè, της 30 Μαίου, παραθέτει την «αμερόληπτη» μαρτυρία του κυρίου Paolo Birukoff, ο οποίος αναφερόμενος, στον Κόκκινο Στρατό, λέει τα εξής χαρακτηριστικά : «Ο τόσο φιλειρηνικός ρωσικός λαός, απεχθάνεται σήμερα τον πόλεμο, όπως χθες, όπως πάντα. Αντιτάσσει μια σφοδρή αντίσταση, στην επιστράτευση».
Κάθε άλλο παρά ενθουσιώδη ανταπόκριση, στις διαταγές της επιστράτευσης, σύμφωνα με όσα εξιστορούν «οι εντεταλμένοι να παραγεμίζουν» τα κεφάλια των προλετάριων, στην Ιταλία. Ο κ. Birukoff λέγει και κάτι άλλο, περισσότερο ενδιαφέρον.
«Υπάρχουν τόσοι λιποτάκτες, στον κόκκινο στρατό, όσοι υπήρχαν και στον στρατό του Τσάρου. Συμβαίνει κάποιο σύνταγμα να μην φτάνει, στον προορισμό του, γιατί όλοι οι άνδρες λιποτακτούν, στην διάρκεια της διαδρομής…..».
Αυτός λοιπόν ο στρατός των περιπλανόμενων καταφέρνει να ακινητοποιεί τον Mannerheim και τον Kolcak; Όχι βέβαια. Αν δεν πέφτει η Πετρούπολη, αν ο Denikin δεν μπορεί να προχωρήσει, τούτο συμβαίνει, γιατί έτσι επιθυμούν οι μεγάλοι Εβραίοι Τραπεζίτες του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης, που διατηρούν δεσμούς αίματος, με τους Εβραίους, που στην Μόσχα, όπως και στην Βουδαπέστη, εκδικούνται την αρία φυλή, που τους έχει καταδικάσει στην διασπορά τόσους αιώνες. Στην Ρωσία, το 80% των ηγετών των Σοβιέτ είναι Εβραίοι, στην Βουδαπέστη, σε σύνολο 22 κομισαρίων του λαού, τουλάχιστον, οι 17 είναι Εβραίοι.
Ο μπολσεβικισμός δεν θα αποτελούσε, εκ των πραγμάτων, την εκδίκηση του εβραϊσμού, πάνω στον χριστιανισμό; Το θέμα προσφέρεται για περισυλλογή. Πιθανότατα, ο μπολσεβικισμός να πνιγεί, στο αίμα κάποιου «πογκρόμ» καταστροφικών διαστάσεων. Η παγκόσμια οικονομία είναι στα χέρια των Εβραίων. Αυτός που έχει, στην διάθεσή του, τα χρηματοκιβώτια των λαών, κατευθύνει και την πολιτική τους. Πίσω από τα ανδρείκελα του Παρισιού, βρίσκονται οι Rotschild, οι Warnberg, oι Schyff, oι Guggheim, οι οποίοι έχουν το ίδιο αίμα, με εκείνο των κυβερνητών της Πετρούπολης και της Βουδαπέστης.
H φυλή δεν προδίδει την φυλή. Ο Χριστός πρόδωσε τον εβραϊσμό, με σκοπό, όπως πίστευε ο Nietzsche, σε μια θαυμάσια σελίδα προβλέψεων, την καλύτερη διευκόλυνση του εβραϊσμού να ανατρέψει τις παραδοσιακές αξίες του ελληνολατινικού πολιτισμού. Ο μπολσεβικισμός ζει, κάτω από την προστασία της διεθνούς πλουτοκρατίας. Αυτό κάνει την ουσιαστική διαφορά. Η διεθνής πλουτοκρατία, που κυριαρχείται και ελέγχεται από τους Εβραίους, έχει ένα υπέρτατο συμφέρον να επιταχυνθεί, μέχρι παροξυσμού, η διαδικασία της μοριακής αποσύνθεσης ολόκληρης της ρωσικής ζωής.
Μια Ρωσία παράλυτη, αποδιοργανωμένη, πεινασμένη, θα είναι αύριο το πεδίο όπου η μπουρζουαζία, μάλιστα, η μπουρζουαζία, ω κύριοι προλετάριοι, θα γιορτάσει την θεαματική «Cuccagna»*.
Οι βασιλείς του χρυσού σκέφτονται ότι ο μπολσεβικισμός πρέπει να ζήσει ακόμα, για κάποιο διάστημα, για να προετοιμαστεί καλύτερα το έδαφος, για την καινούργια δραστηριότητα του καπιταλισμού. Ο αμερικανικός καπιταλισμός έχει, ήδη, επιτύχει, στην Ρωσία, μια μεγαλειώδη παραχώρηση. Αλλά υπάρχουν, ακόμη, μεταλλεία, πηγές, εκτάσεις γης, εργοστάσια, που περιμένουν να γίνουν βορρά, στον διεθνή καπιταλισμό. Ειδικά, στην περίπτωση της Ρωσίας, παρόμοιο μοιραίο στάδιο, στην ιστορία του ανθρώπου, δεν μπορεί να αποφευχθεί.
Είναι ανώφελο, απόλυτα ανώφελο, οι εξελιγμένοι και συνειδητοί προλετάριοι να πονοκεφαλιάζουν, για να υπερασπισθούν την Ρωσία των Σοβιέτ. Το πεπρωμένο του λενινισμού δεν εξαρτάται από τους προλετάριους της Ρωσίας, ή της Γαλλίας και πολύ λιγότερο, από εκείνους της Ιταλίας. Ο Λενινισμός θα ζήσει όσο θα το επιτρέπουν οι βασιλείς της οικονομίας. Θα πεθάνει, όταν αποφασίσουν τον θάνατό του οι ίδιοι βασιλείς της οικονομίας.
Oι αντιμπολσεβικικοί στρατοί, που σε διάφορες στιγμές, επλήγησαν από μυστηριώδη παράλυση, απλά θα συμπαρασυρθούν από εκείνη την δεδομένη στιγμή, που θα επιλέξουν οι βασιλείς της οικονομίας. Οι Εβραίοι των Σοβιέτ βαδίζουν μπροστά, από τους Εβραίους των τραπεζών. Η τύχη της Πετρούπολης δεν διακυβεύεται, στις παγωμένες στέπες της Φινλανδίας, αλλά στις τράπεζες του Λονδίνου, της Νέας Υόρκης και του Τόκιο.
Ισχυριζόμενοι ότι η διεθνής μπουρζουαζία θέλει σήμερα να δολοφονήσει το καθεστώς των σοβιέτ, στην πραγματικότητα, λέμε ένα μεγάλο ψέμα. Αν αύριο η πλουτοκρατική μπορζουαζία αποφάσιζε αυτήν τη δολοφονία, δεν θα συναντούσε δυσκολίες του είδους, από την στιγμή που οι «συνένοχοί» της, οι λενινιστές, έχουν, ήδη, εγκατασταθεί και εργάζονται, για τα συμφέροντά της, στο Κρεμλίνο".
*(Η Cuccagna υποτίθεται ότι είναι μια χώρα ιδανική και συνάμα ουτοπική, θυμίζοντας τον παράδεισο των γνωστών μονοθεϊστικών θρησκειών, ή την κομμουνιστική κοινωνία του μαρξισμού, όπου είναι κοινή, σε όλους, η απόλαυση, η ευημερία και η αφθονία όλων των αγαθών).
Ο Benito Mussolini, κριτικάροντας τον Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, τον λενινισμό και δι' αυτών, την ρωσική επανάσταση, της οποίας ο κοινωνικός χαρακτήρας είχε μια πολύ σημαντική εργατοαγροτική διάσταση και η οποία συνάμα κυριαρχήθηκε, από την δημιουργία μιας νέας κομματικής και κρατικής γραφειοκρατίας, ισχυρίζεται ότι αυτή η κριτική, γίνεται, στο όνομα της σοσιαλιστικής ιδεολογίας, για την υπεράσπιση του ίδιου του σοσιαλισμού, αλλά και των - θεωρούμενων, ή υποτιθέμενων, ως - περισσότερο συνειδητών στρωμάτων του ιταλικού προλεταριάτου, τα οποία ελκύονταν, από τον λενινισμό και την έμπρακτη πραγμάτωση των σοσιαλιστικών ιδεών, μέσα από την ρωσική επανάσταση και τον εμφύλιο πόλεμο, στον οποίο είχε εμπλακεί η ρωσική κοινωνία.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, ο άνθρωπος αυτός, ο Benito Mussolini, είχε παύσει, εδώ και καιρό πριν, να είναι οπαδός οποιασδήποτε εκδοχής της επαναστατικής, όπως και της ρεφορμιστικής/μεταρρυθμιστικής σοσιαλιστικής ιδεολογίας και είχε κόψει τις γέφυρες, με το παλαιό ριζοσπαστικό και επαναστατικό παρελθόν του. Αυτή η μεταστροφή δεν αναφέρεται, προς ψόγον του ανδρός και δεν είναι, αναγκαστικά, κάτι το, εξ ορισμού, καταδικαστέο, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, ων ουκ έστι αριθμός, αλλάζουν, μέσα στο διάβα της ζωής του καθενός, ιδέες, απόψεις, κοσμοαντιλήψεις και στάσεις ζωής.
Αυτού του είδους η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι, απολύτως, φυσιολογική και είναι δεδομένο ότι υπάρχει πρόβλημα και μάλιστα, πολύ σημαντικό και βαρύ, όταν κάποιος εμμένει να είναι προσκολλημένος, συναισθηματικά και νοητικά, σε απόψεις, ιδέες, αντιλήψεις και στάσεις, που έχει επιδείξει, στο παρελθόν, χωρίς, στην πορεία της ζωής του, να έχει διαφοροποιηθεί.
Βέβαια, πάντοτε, σε αυτές τις περιπτώσεις, προκύπτει το ενδεχόμενο του σφάλματος, αλλά κάτι τέτοιο δεν ευρίσκεται, έξω από την πραγματική ζωή και την δράση όλων μας και φυσικά, η διάπραξή του, δεν μπορεί να αποτελεί και υπό ομαλές συνθήκες, δεν αποτελεί, ανασχετικό παράγοντα, για την πραγματοποίηση των αλλαγών, στις ιδέες και στην στάση ζωής του καθενός από εμάς, αφού, ακόμη και να διαπραχθεί μια σειρά από σφάλματα, που αποδεικνύουν ότι η όποια αλλαγή, ή διαφοροποίηση, από τις ιδέες και τις αντιλήψεις του παρελθόντος είναι εσφαλμένη, το αμέσως επόμενο βήμα, που, συνήθως, πραγματοποιείται, είναι η απόρριψη των εσφαλμένων διαφοροποιήσεων και αλλαγών και η επιστροφή, στο προηγούμενο status των πεποιθήσεων, εάν κάτι τέτοιο κριθεί απαραίτητο.
Φυσικά, όλα αυτά αξιολογούνται και κρίνονται, κατά περίπτωση και σύμφωνα με τις περιστάσεις και τις επιλογές των δρώντων προσώπων. Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει κάποιο άλλο κριτήριο, ηθικό, ή άλλο, το οποίο, a priori, να επιτρέπει, ή να απαγορεύει, την θετική ή την αρνητική αξιολόγηση και κρίση. Κάπως έτσι, κρίνεται, στο παρόν δημοσίευμα και ο Benito Mussolini. Χωρίς φόβο, που ούτως, ή άλλως, δεν υφίσταται λόγος να υπάρχει και χωρίς πάθος, το οποίο είναι αχρείαστο, αφού το μόνο, που κάνει, είναι να θολώνει τον νου και φαλκιδεύει την κρίση.
Από το προφασιστικό παρελθόν του ριζοσπάστη σοσιαλιστή επαναστάτη, ο Benito Mussolini κράτησε, μόνο, έναν, συγκεκριμένης μορφής, αντισυμβατισμό, ο οποίος είχε ένα προσδιορισμένο περιεχόμενο, το οποίο αφορούσε την πολιτική πρακτική, που ο ίδιος ακολουθούσε, τα κοινωνικά στρώματα, στα οποία απευθυνόταν και εδραζόταν, στην στόχευσή του, για μια βραχεία - με μια έκταση, η οποία, το πολύ, θα είχε έναν μεσοπρόθεσμό ορίζοντα -, ταχεία και συνάμα, αποτελεσματική εξωκοινοβουλευτική δράση, με σκοπό την άμεση κατάληψη της κρατικής εξουσίας, με μέσα και μεθόδους, που αντίκεινται, στους κανόνες της αστικής δημοκρατίας (και για να αποφύγουμε τις ιδεολογικές/ψευδοσυνειδησιακές κατασκευές, προκειμένου να είμαστε ακριβείς, όταν μιλάμε για την σύγχρονη αστική, δηλαδή την κοινοβουλευτική δημοκρατία, ουσιαστικά αναφερόμαστε, στο πολιτικό καθεστώς της φιλελεύθερης ολιγαρχίας), σε όλες τις εκδοχές της, έτσι όπως αυτή προέκυψε, μέσα από τους αιώνες της μακρόσυρτης αγγλικής πολιτικής και κοινωνικής μεταρρύθμισης και ιδίως, μετά την γαλλική επανάσταση του 1789 και τις ευρωπαϊκές εξεγέρσεις του 1848.
Αυτό το στυλ της παλαιάς πολιτικής του δραστηριότητας και του τολμηρού ακτιβισμού, τον οποίο ασκούσε ο συστηματικός τολμητίας Benito Mussolini, είναι που επιβίωσε από τον νεαρό ριζοσπάστη σοσιαλιστή του παλαιού καιρού, ο οποίος, στα ώριμα χρόνια του, πια - πλησίαζε να κλείσει τα 36 χρόνια του βίου του -, όταν συνέτασσε, το παραπάνω άρθρο, ήταν ώριμος και έτοιμος να μεταστραφεί, σε έναν, νέου τύπου, συντηρητικό πολιτικό ακτιβιστή, ο οποίος ήταν ένα καινοφανές φαινόμενο, εκείνη την εποχή, αφού θέλησε να διατηρήσει, στις ιδέες και τους λόγους του, μια συγκεκριμένη αναφορά, σε μια εκδοχή ενός νεοεθνικιστικού σοσιαλισμού, η οποία, στην πραγματικότητα, εάν αφαιρέσουμε τα ψευδοσυνειδησιακά της ψιμμύθια, δεν ήταν τίποτε περισσότερο, από την επαναφορά ενός κρατικού κορπορατισμού, με κορμό τα fasci, δηλαδή εκείνους τους πυρήνες, που ο Benito Mussolini είχε, ήδη, σχηματίσει, από την εποχή, που ήταν ένας ενεργός και ακατάπαυστος σοσιαλιστής ακτιβιστής, όντας ένα λαμπρό και ανερχόμενο αστέρι της ιταλικής επαναστατικής αριστεράς και τα οποία χρησιμοποίησε, ως μηχανισμό οργάνωσης του φασισμού, ως κοινωνικού και πολιτικού κινήματος, με την στελέχωσή τους, από το ιταλικό προλεταριάτο, αλλά και την μεσαία τάξη, η οποία υφίστατο τον φόβο, όχι, μόνο μιας κοινωνικής ανατροπής, αλλά και την ασφυκτική πίεση του μεγάλου κεφαλαίου, όπως και του ξένου ανταγωνισμού.
Όσο και αν φαίνεται παράδοξο, το fascio (τα fasci), ως μηχανισμός κοινωνικής και πολιτικής άμυνας της οργανωμένης σοσιαλιστικής και επαναστατικής εργατικής τάξης, προϋπήρξαν του φασισμού και δεν είναι προϊόν του. Η προέλευσή του fascio, ανάγεται, στην οργάνωση "Δέσμη Επαναστατικής Δράσης" (Fascio d'Azione Rivoluzionaria), που ιδρύθηκε, στο τέλος του 1914, από τον Benito Mussolini, τον Angelo Olivetti και πολλούς άλλους, κατόπιν ντιρεκτίβας, από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, στα πρότυπα της προγενέστερης "Επαναστατικής Δέσμης Διεθνιστικής Δράσης" (Fascio Rivoluzionario d' Azione Internazionalista), με σκοπό και στόχο την δυναμική υπεράσπιση των δικαιωμάτων της υποτιθέμενης, σύμφωνα με τα δόγματα του μαρξισμού, συνειδητής εργατικής τάξης και την επαναστατική δράση.
Ήταν τότε, που, στην βάση της εφαρμογής των αποφάσεων του Συνεδρίου του Zimmerwald της αποκαλούμενης Β' Διεθνούς των Εργαζομένων (που, επιβιώνει, φυτοζωόντας, στις ημέρες μας, ως Σοσιαλιστική Διεθνής, με πρόεδρο τον απίθανο ΓΑΠ), για την ενεργό αντίθεση του σοσιαλιστικού και του εργατικού κινήματος, στον επερχόμενο ευρωπαϊκό πόλεμο, το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ιταλίας διαταρασσόταν, από το εάν θα έπρεπε να ταχθεί υπέρ της πλήρους ουδετερότητας, ή υπέρ της ενεργού και λειτουργικής ουδετερότητας, στον πόλεμο.
Ήδη, από τον Αύγουστο του 1914, όταν ξέσπασε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Benito Mussolini είχε ταχθεί υπέρ της πρώτης πολιτικής στάσης, διακηρύσσοντας, από τις στήλες της εφημερίδας του Σοσιαλιστικού Κόμματος "Avanti", στην οποία ήταν αρχισυντάκτης, την αναγκαιότητα, για απόλυτη ουδετερότητα, προπαγανδίζοντας το σύνθημα "Κάτω ο πόλεμος".
Πολύ γρήγορα, στην συνέχεια, ο Mussolini άλλαξε στάση και τάχθηκε, υπέρ της ενεργού και λειτουργικής ουδετερότητας, στον διεξαγόμενο πόλεμο. Δεν ήταν μόνος του, σε αυτή την στάση. Ένα μεγάλο μέρος από τους σοσιαλιστές εκείνης της εποχής, υποστήριξαν αυτή την πολιτική στάση, (μεταξύ των οποίων και ο Antonio Gramsci) και το δημιουργημένο Fascio, ως μαχητική οργάνωση της εργατικής βάσης του ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, έπαιξε μεγάλο ρόλο, στην στήριξη της ενεργού και μαχητικής ουδετερότητας, έτσι όπως επιθυμούσαν ο Mussolini και η κομματική μερίδα, που στήριζε αυτή την πολιτική στάση.
Όμως, ξαφνικά, ο Benito Mussolini άλλαξε, στάση και πεποιθήσεις και εκφράστηκε, ανοικτά και απροσχημάτιστα, υπέρ της συμμετοχής της Ιταλίας, στον πόλεμο.
Έτσι, ο Benito Mussolini, θα παυθεί, από αρχισυντάκτης του "Avanti", επειδή, πλέον, ακολουθεί αντικομματική γραμμή και θα διαγραφεί, από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, επειδή κυκλοφορούσαν φήμες ότι είχε προσεγγισθεί, από την γαλλική κατασκοπεία (κάτι που ουδέποτε αποδείχτηκε) και από τους Ιταλούς βιομηχάνους, για να ιδρύσει, στην συνέχεια, μια δική του εφημερίδα, στον χώρο της σοσιαλιστικής αριστεράς, την "Il Popolo d'Italia", στην οποία ανάπτυξε τις νέες θέσεις του υπέρ της συμμετοχής, στον πόλεμο.
Αυτή η αλλαγή πολιτικής στάσης του ανερχόμενου ηγέτη του ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος δεν θα ήταν παράξενη εάν συνδεόταν, με παράγοντες οι οποίοι αφορούσαν την εσωτερική πολιτική ζωή της ιταλικής κοινωνίας και του ίδιου του σοσιαλιστικού κινήματος. Άλλωστε, δεν ήταν ο μόνος, που προέβη σε μια τέτοια αλλαγή, μέσα στο ιταλικό και ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό κίνημα. Η μεγάλη πλειοψηφία των Ευρωπαίων σοσιαλιστών, με πρώτο και χειρότερο το SPD του Karl Kautsky, τάχθηκε, παρά τις αποφάσεις της Β' Διεθνούς, όταν ξέσπασε, τον Αύγουστο του 1914, ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, υπέρ της συμμετοχής, στον πόλεμο αυτόν, στο πλευρό των κυβερνήσεών τους. Ως εκ τούτου, η αλλαγή στάσης, του αρχισυντάκτη της εφημερίδας του Σοσιαλιστικού Κόμματος "Avanti", δεν είναι παράξενη, αφού αντανακλά το κλίμα της εποχής.
Καλοκαίρι 1939 Benito Mussolini : Ανέμελο μπάνιο στην Αδριατική. Η καταστροφή, όμως, δεν είναι πολύ μακριά...
Όμως, η απόφαση του Benito Mussolini να μεταστραφεί, υπέρ της συμμετοχής της Ιταλίας, στον πόλεμο, όπως προκύπτει από τα νεώτερα στοιχεία, που έχουν δει το φως της δημοσιότητας - μετά τον, προ εννεαετίας, αποχαρακτηρισμό ενός αριθμού εγγράφων, από τα αρχεία των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών - δεν ήταν προϊόν κάποιας εσωτερικής ιδεολογικοπολιτικής αλλαγής των πεποιθήσεων του ανδρός, γύρω από τον διεξαγόμενο πόλεμο.
Ο Benito Mussolini, σε κάποια χρονική στιγμή, είχε προσεγγιστεί, από την βρετανική κατασκοπεία, μπήκε στο payroll της και έγινε πράκτορας της MI6, που είχε ιδρύσει ο Winston Churchill, ο οποίος δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι στα τέλη της δεκαετίας του 1920, καθόλου τυχαία, διακήρυξε ότι "Εάν ήμουν Ιταλός, θα ήμουν φασίστας, για να πολεμήσω εναντίον των κτηνωδών ορέξεων του λενινισμού".
Το πότε, ακριβώς, ο Benito Mussolini προσεγγίστηκε, αποτελεί ένα σκοτεινό σημείο, αλλά δεν είναι δύσκολο να εντοπισθεί, από την συγκεκριμένη ιστορική διαδρομή του ανδρός, που, ήδη, εκτέθηκε. Προφανώς, η εποχή της μεταστροφής του υπέρ του πολέμου και της έκδοσης της εφημερίδας "Popolo d'Italia", ταυτίζονται, με την στρατολόγηση του από την βρετανική κατασκοπεία.
Υπό το φως αυτών των δεδομένων, η όποια κριτική του Benito Mussolini, στον λενινισμό και στην ρωσική επανάσταση, στερείται οποιασδήποτε πραγματικού περιεχομένου, όχι επειδή δεν λέει κάποιες αλήθειες, στο παραπάνω κείμενο, που αναδημοσιεύω, εδώ, αλλά επειδή αυτή η κριτική, πέρα, από, μια καθαρά προπαγανδιστική κριτική, είναι και μια, κυριολεκτικά, πληρωμένη κριτική, που ασκεί ένας πράκτορας ξένων, προς την χώρα του και τον λαό της, μυστικών υπηρεσιών. Αυτό το γεγονός είναι, που ακυρώνει κάθε κριτική παρατήρηση και πολεμική, στον λενινισμό, ή και οπουδήποτε αλλού, ακόμη και όταν, αυτή η κριτική έχει σημεία, που μπορούν να χαρακτηριστούν, ως ορθά.
Δεν είναι ότι δεν είχε προσόντα ο Benito Mussolini. Προφανώς και είχε. Και μάλιστα, πολλά. Όπως είχε και τεράστιες δυνατότητες, ως άτομο, τις οποίες ανέδειξε και αξιοποίησε και ως ανερχόμενος αστέρας του σοσιαλιστικού κινήματος και ως ιδρυτής του φασισμού και ως κυβερνήτης της Ιταλίας, για πάνω από 20 χρόνια - αν και η μακρόχρονη κατοχή της εξουσίας τον οδήγησε, στο να χάσει την οξυμένη του κρίση.
Άλλωστε, τα προσόντα και τις ικανότητες του Mussolini τις είχε διακρίνει και τις είχε εκθειάσει ο ίδιος ο Λένιν, ο οποίος όταν ρωτήθηκε, για τον ηγέτη του ιταλικού φασισμού, είπε ότι "οι Ιταλοί σοσιαλιστές άφησαν να τους ξεφύγει ο μοναδικός ικανός άνθρωπος, που μπορούσε να επαναστατήσει την Ιταλία". (Ο Mussolini, όταν, πολύ αργότερα, το 1932, ρωτήθηκε, σχετικά, με αυτή την ρήση του Λένιν, δεν δίστασε να απαντήσει ότι : "Είναι αλήθεια").
Και εδώ, ερχόμαστε, στην ουσία της όλης υπόθεσης. Ο Λένιν, έχοντας υπόψη του, τον τεράστιο προσωπικό του ρόλο, στην κατάληψη της εξουσίας, από το μπολσεβίκικο κόμμα, στην επαναστατημένη Ρωσία, τον Οκτώβριο του 1917, είναι προφανές ότι έχει δίκιο όταν αναφέρεται, στον Benito Mussolini και του αποδίδει την ικανότητα και την δυνατότητα να διαδραματίσει και να παίξει έναν ρόλο, ανάλογο, με τον ρόλο, που έπαιξε ο ίδιος ο Λένιν και λειτουργήσει, ως καταλύτης, στην, σε κατάσταση προεπαναστατικής περιόδου, ευρισκόμενη Ιταλία. Βέβαια, αυτό, που δεν γνώριζε ο Λένιν, ήταν ότι ο Mussolini είχε στρατολογηθεί, από τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες. Αλλά και αυτό θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί.
Πράγματι, η αλήθεια είναι ότι, εάν ο Mussolini έμενε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, είναι, περίπου, βέβαιο ότι με τα fasci, που ήσαν δικό του δημιούργημα, θα οδηγούσε την Ιταλία, σε μια τέτοια αναταραχή, που η κατάληψη της εξουσίας, από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, με όχημα το οργανωμένο προλεταριάτο - όπως έγινε, στην Ρωσία, με το μπολσεβίκικο κόμμα και το οργανωμένο, στα σοβιέτ, εργατοαγροτικό κίνημα - θα ήταν πολύ πιθανή.
Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι να επισημανθεί ότι, ακόμη και εάν ο Benito Mussolini έμενε, στο Σοσιαλιστικό Κόμμα και πραγματοποιούσε ένα επαναστατικό σχέδιο, για την κατάληψη της εξουσίας και ακόμη και εάν αυτό το σχέδιο ήταν επιτυχές, η ουσία δεν θα άλλαζε, διότι, τελικά, δεν θα ήταν η ιταλική εργατική τάξη αυτή που θα καταλάμβανε την εξουσία, στην χώρα. Θα ήταν η γραφειοκρατία του Σοσιαλιστικού Κόμματος, με επί κεφαλής τον Benito Mussolini και το καθεστώς, που θα εγκαθιδρύετο, θα ήταν μια παραλλαγή του ρωσικού καθεστώτος, που εγκαθιδρύθηκε, με το επαναστατικό πραξικόπημα του Λένιν και των μπολσεβίκων.
Έτσι και για τον λόγο αυτόν, είναι, που μπορεί να χαρακτηρισθεί η κριτική του Mussolini, στον Λένιν και στον λενινισμό, ως υποκριτική, αφού ο Mussolini, ως σοσιαλιστής, δεν θα έκανε, τίποτε άλλο, από αυτό, που έκανε ο Λένιν, στην Ρωσία. Και το οποίο, τελικά, το έπραξε, ως φασίστας, ακολουθώντας την λενινιστική επαναστατική τακτική, θέτοντας, όμως, αυτή την τακτική, στην υπηρεσία των βιομηχανικών κύκλων της Ιταλίας και - γιατί όχι; - των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, εάν, κατά την μεταπολεμική περίοδο, εξακολουθούσε να παραμένει όργανο και πράκτοράς τους. (Αυτό είναι κάτι που δεν το ξέρουμε).
Κάπου εδώ είναι, που καθίσταται προβληματική και η όλη αφήγηση, για τις συνθήκες της εκτέλεσης/δολοφονίας του ηγέτη του φασισμού, αφού νεώτερα στοιχεία και ενδείξεις δείχνουν ότι είναι πιθανό ο Mussolini να μην εκτελέστηκε, στις 28 Απριλίου του 1945, από τους παρτιζάνους, αλλά να δολοφονήθηκε, από τους Συμμάχους.
Τότε, ο Benito Mussolini προσπαθούσε να διαφύγει, έχοντας, ως, περίπου μοναδικό περιουσιακό του στοιχείο, το προσωπικό του ημερολόγιο, το οποίο το κατείχε, όταν συνελήφθη. Αυτό, που, μάλιστα, έχει ειπωθεί, πολύ αργότερα (στην δεκαετία του 2010), από έναν εργάτη, γέροντα πλέον, ο οποίος συμμετείχε, στην ομάδα, των παρτιζάνων, που είχαν συλλάβει τον Mussolini, ανατρέπει όλη την σχετική ιστορική αφήγηση και δίνει άλλο περιεχόμενο και διαστάσεις, στην υπόθεση του θανάτου του ηττημένου αιχμάλωτου. Σύμφωνα με την αφήγηση του γέροντα, ο Mussolini δεν "δικάστηκε" από κανένα ανταρτοδικείο και δεν εκτελέστηκε, αλλά παραδόθηκε, στις συμμαχικές δυνάμεις, οι οποίες την επόμενη ημέρα, τον παρέδωσαν, στους αντάρτες, νεκρό. Και φυσικά, δεν βρέθηκε κανένα προσωπικό ημερολόγιο του νεκρού.
Όλα αυτά, βέβαια, θέλουν πολύ ψάξιμο και μπορεί να μην ξεκαθαριστούν, ποτέ. Αλλά το προσωπικό ημερολόγιο του Benito Mussolini πρέπει να υπήρξε.
Το τι έγινε, είναι άγνωστο.
Σχόλια