Μια ανασκόπηση του ελληνικού δημόσιου χρέους και των ποσών των δανείων των ευρωθεσμών και του ΔΝΤ κατά την περίοδο 2010 - 2016 και οι αποκλειστικές ευθύνες της εντόπιας ελίτ και των ευρωζωνιτών, μέσα και από τα λόγια του Λουκά Παπαδήμου.

2014 - 2017 : Μια πρώτη εικόνα, για την εξέλιξη του ελληνικού δημόσιου χρέους, η οποία μπορεί να μην είναι, απολύτως, ακριβής, προσεγγίζει, όμως, πάρα πολύ, την πραγματικότητα.



Καθώς βαδίζουμε, προς την τελική ευθεία των συζητήσεων, για την προσεχή ολοκλήρωση των ουσιαστικών και των τεχνικών λεπτομερειών, που αφορούν την οριστική μορφή του 4ου Μνημονίου, στο οποίο θα ενταχθεί η ελληνική οικονομία, αμέσως μετά (ή λίγο αργότερα - και αυτό το "λίγο αργότερα", είναι που προβληματίζει και φοβίζει τους ξένους δανειστές, οι οποίοι, στο σύνολό τους, δεν ξεχνούν την ανολοκλήρωτη λήξη του 2ου Μνημονίου, κατά την περιπετειώδη περίοδο της πρώτης διακυβέρνησης της Ελλάδας, από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους χειρισμούς του Γιάννη Βαρουφάκη) το τέλος του 3ου Μνημονίου, είναι πολύ χρήσιμες αυτές οι ανασκοπήσεις, οι αναμοχλεύσεις και η επαναφορά, στην μνήμη, όλων αυτών των εξελίξεων, που αφορούν την ελληνική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010 και την ένταξη της χώρας μας, στο νεοαποικιακό καθεστώς της χρεωδουλείας.

Αυτό το καθεστώς της νεοαποικιακής πεονίας εγκαθιδρύθηκε, επισήμως, τον Μάϊο του ίδιου έτους, με την σύναψη του 1ου Μνημόνιου, ανάμεσα στην κυβέρνηση του ΓΑΠ και τους ξένους θεσμικούς δανειστές και παρατάθηκε, με το 2ο Μνημόνιο και το 3ο Μνημόνιο, που υπέγραψαν, διαδοχικά, οι κυβερνήσεις του Λουκά Παπαδήμου (δηλαδή οι Αντώνης Σαμαράς, ΓΑΠ, Ευάγγελος Βενιζέλος και Γιώργος Καρατζαφέρης) και του Αλέξη Τσίπρα (με συγκυβερνήτη τον Πάνο Καμμένο), για να φθάσουμε, στις ημέρες μας και στις επικείμενες εξελίξεις, οι οποίες, σε κάθε περίπτωση, δεν πρόκειται να είναι ευχάριστες. Αντιθέτως, μάλιστα, θα είναι δραματικές, αφού η ελληνική κυβέρνηση οδηγείται, στην ολοκλήρωση της υπογραφής ενός του νέου Μνημονίου - του 4ου, στην σειρά), με το οποίο θα συμπληρωθεί και θα ολοκληρωθεί το αρχικό προσύμφωνο, που υπέγραψαν, πέρυσι, ο Αλέξης Τσίπρας και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, οι οποίοι, με έναν, όχι πρωτότυπο τρόπο, αποδέχτηκαν και συμφώνησαν, σε δημοσιονομικά και άλλα μέτρα, τα οποία έχουν ισχύ και θα εφαρμοσθούν, για χρόνια, τα οποία εκτείνονται και πολύ μετά την λήξη του 3ου Μνημονίου.

Το ελληνικό κράτος, κατά την διάρκεια των δύο πρώτων Μνημονίων, είχε δανειστεί, από τους ευρωθεσμούς και το ΔΝΤ, 215,8 δισ. €, ενώ από το 3ο Μνημόνιο, έως το τέλος του 2016, δανείστηκε, μέχρι τώρα, άλλα 38,8 δισ. €. Το σύνολο των δανείων από τους ευρωθεσμούς και το Δ.Ν.Τ. έφθασε, τα 254,6 δισ. € και πρόκειται να αυξηθεί. Κατά την επταετή περίοδο 2010 - 2016, οι δαπάνες, για τις υποχρεώσεις του κράτους, προς τους υπαλλήλους του (μισθοδοσία) και άλλες λειτουργικές και λοιπά έξοδα (εάν δεχθούμε - κάτι που είναι αμφιλεγόμενο και όχι δεδομένο - ότι) χρηματοδοτήθηκαν, από αυτά τα δάνεια, έφθασαν, μόλις, στα 14,7 δισ. € (το 5,77% των δανείων, από τους ευρωθεσμούς), ενώ οι δαπάνες, για τους τόκους των προγενέστερων δανείων, που χρηματοδοτήθηκαν, από τους παραπάνω ξένους θεσμικούς δανειστές, έφθασαν, στα 65,7 δισ. € (ήτοι, στο 25,80% των δανείων) και τα χρεωλύσια των προηγούμενων δανείων, που, επίσης, χρηματοδοτήθηκαν, από τους ευρωθεσμούς και το Δ.Ν.Τ., έφθασαν, στα 144,6 δισ. € (δηλαδή, στο 56,79% των δανείων). Συνολικά, δηλαδή, για την χρηματοδότηση του προηγούμενου ελληνικού δημόσιου χρέους, οι ξένοι θεσμικοί δανειστές, έδωσαν, προκειμένου να σώσουν τους εαυτούς τους και την ευρωζώνη 210,3 δισ. € (ήτοι το 82,60% των δανείων). 

Από εκεί και πέρα, δόθηκαν, από τα δάνεια αυτά, άλλα 42 δισ. €, για τις δύο ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών της ελληνικής μπατιροτραπεζοκρατίας, το 2012 και το 2013 (δηλαδή το 16,50% των δανείων), με αποτέλεσμα, το τελικό σύνολο των δανεικών, που έλαβε το ελληνικό κράτος, από τους ευρωθεσμούς και το Δ.Ν.Τ. και με τα οποία χρηματοδότησε τα τοκοχρεωλύσια της περιόδου 2010 - 2016 και την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, το 2012 και το 2013, να φθάνει, τα 252,3 δισ. €.

Από εκεί και πέρα, υπολείπονται, μέχρι το ποσόν των 254,6 δισ. €, στο οποίο ανήλθε η χρηματοδότηση, από την τρόϊκα των ξένων δανειστών (και με δεδομένο ότι, από τον Ιούνιο του 2014, το Δ.Ν.Τ. δεν έχει δώσει χρήματα), άλλα 2,3 δισ. €, τα οποία δόθηκαν, για την τρίτη ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, το 2015, με αποτέλεσμα να μένει ακάλυπτο από τα δάνεια των ξένων θεσμικών δανειστών, το ποσόν των κρατικών κονδυλίων, που πήγε, για κάλυψη των πρωτογενών ελλειμμάτων των προϋπολογισμών του ελληνικού κράτους που, κατά την διάρκεια της επταετίας 2010 - 2016, έφθασε, όπως ανέφερα παραπάνω, έφθασε, στο ύψος των 14,7 δισ. € και και στο οποίο ποσόν περιλαμβάνεται και η κρατική μισθοδοσία. 

Προφανώς, αυτά τα 14,7 δισ. € (εν όλω, ή εν μέρει) δεν χρηματοδοτήθηκαν, από το ποσόν των 254,6 δισ. € των δανείων, από τους ευρωθεσμούς και το Δ.Ν.Τ., αλλά από άλλες πηγές. Με αυτά τα δεδομένα, καθίσταται σαφές ότι το τεράστιο έγκλημα έγκλημα, που έχει διαπραχθεί, σε βάρος του πληθυσμού της χώρας, δεν είναι ότι όλοι αυτοί (οι ξένοι δανειστές, οι ελληνικές κυβερνήσεις και οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης, οι ευρωθεσμοί, το Δ.Ν.Τ. και τα παπαγαλάκια τους) μας δουλεύουν, χωρίς ενδοιασμό. Αυτό είναι ένα διαχρονικό και χωρίς τελειωμό, δεδομένο και είναι το λιγότερο. Το κυριότερο είναι ότι όλοι αυτοί κατέστρεψαν την ελληνική οικονομία και την κοινωνία μας (και) για λόγους μιας βρώμικης, ωμής και αδυσώπητης τοκογλυφίας. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο και ασυγχώρητο έγκλημα, σε βάρος της χώρας μας και του πληθυσμού της.

Αλλά αυτά είναι γνωστά. Μπορεί να μην είναι, ευρέως, γνωστά, ως προς τις λεπτομέρειές τους, όμως, όποιος το επιθυμεί, μπορεί να ψάξει και να βρει τα σχετικά στοιχεία. Σε αυτό, άλλωστε, αποσκοπεί και το παρόν δημοσίευμα.

Αυτό που δεν είναι γνωστό, είναι αυτό που γνωρίζουν οι αναγνώστες των δημοσιευμάτων, σε αυτό εδώ το μπλογκ, επειδή το έχουμε τονίσει, επανειλημμένως, αφού αυτό αποτελεί και το κέντρο όλων των άρθρων μου, από την αρχή της ελληνικής κρίσης, έως σήμερα.

Όπως πολλές φορές έχω γράψει, το ελληνικό δημόσιο χρέος, πέρα από ένα καθαρά τοκογλυφικό χρέος, είναι και ένα αχρείαστο, ένα βλακώδες χρέος και για την μετατροπή του, από ένα μαλακό και διαχειρίσιμο χρέος, σε ένα σκληρό, μη διαχειρίσιμο και ανεξέλεγκτο χρέος, όπως και για την, από εκεί και πέρα, εξέλιξή του, δεν είναι υπεύθυνος ο πληθυσμός της χώρας. Κύριοι και μόνοι υπαίτιοι είναι η ευρωλιγουρική (για να θυμηθούμε και τον, ουσιαστικά, αποπεμφθέντα υφυπουργό Παιδείας Κώστα Ζουράρι) εντόπια τραπεζική και πολιτική ελίτ και οι ευρωζωνίτες, με πρώτες και χειρότερες την γαλλική και την γερμανική κυβέρνηση, που επιδίωξαν και αποδέχθηκαν την εισδοχή της Ελλάδας, στο ευρώ και την ζώνη του, το 2002, με αποτέλεσμα την άμεση και υπόκωφη, στην αρχή χρεωκοπία του ελληνικού κράτους, με δεδομένο το ύψος του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο, ήδη, από τότε, ξεπερνούσε, το 100% του ΑΕΠ της χώρας και δεν μπορούσε να εξυπηρετηθεί, από την ελληνική οικονομία.

Πριν την ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, όταν η ελληνική οικονομία - μια οικονομία, η οποία ήταν και παραμένει, κατά βάση, μια κλειστή οικονομία αυτοαπασχολουμένων και μικρομεσαίων επιχειρήσεων - λειτουργούσε, με το δικό της νόμισμα, την δραχμή, την ποσότητα και την κυκλοφορία της οποίας οριοθετούσε η, εκάστοτε, ελληνική κυβέρνηση, μέσω της Τράπεζας της Ελλάδος, το ελληνικό δημόσιο χρέος, υπερέβαινε, ήδη, από το 1993 το 100% του ελληνικού ΑΕΠ, αλλά αυτό το χρέος, ήταν ένα μαλακό και άνετα, εξυπηρετίσιμο χρέος, επειδή, στην μεγίστη πλειοψηφία του, ήταν ένα δραχμικό χρέος. Ήταν, δηλαδή ένα χρέος εκφρασμένο, κατά 85%, περίπου, εκφρασμένο, σε δραχμές, τις οποίες έκοβε το ελληνικό νομισματοκοπείο και κατά 15%, περίπου, σε ξένα νομίσματα. Αυτό το γεγονός καθιστούσε το ελληνικό δημόσιο χρέος ακίνδυνο, όποιο και αν ήταν το μέγεθός του, σε σχέση, με το ΑΕΠ της χώρας, όπως συμβαίνει, άλλωστε, με όλα τα δημόσια χρέη των χωρών, που έχουν δικά τους νομίσματα και δεν ανήκουν, σε νομισματικές ζώνες και δεν έχουν συνδέσει τα νομίσματα αυτά, με άλλα σκληρά νομίσματα.

Όταν η Ελλάδα εισήλθε, βλακωδώς, στην ευρωζώνη, τότε αυτή η διαδικασία παραγωγής ενός αέναου και ακίνδυνου δημόσιου χρέους, έπαυσε για την χώρα μας. Και όχι, μόνο, αυτό, αλλά, παράλληλα, με την μετατροπή του χρέους αυτού, από δραχμές, σε ευρώ, το κατέστησε, θανάσιμα, επικίνδυνο, διότι, με αυτόν τον τρόπο, το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν, πλέον, αδύνατο να εξυπηρετηθεί, αφού οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν μπορούσαν, πιά, να ασκήσουν το προνομιακό κρατικό δικαίωμα του seigniorage, δηλαδή να διατάξουν την Τράπεζα να τυπώσει νόμισμα, προκειμένου να χρηματοδοτήσουν το δημόσιο χρέος και τις δημόσιες δαπάνες, με αποτέλεσμα, η Ελλάδα να υποστεί, άμεσα, το 2002, μια αφανή, αλλά, παράλληλα, ουσιαστική χρεωκοπία, η οποία, τότε, δεν έγινε αντιληπτή, από το μέγα πλήθος. Άργησε, αλλά έγινε αντιληπτή, το 2010, με την επισημοποίηση της ελληνικής κρατικής χρεωκοπίας του Απριλίου του έτους αυτού και με την υπογραφή του 1ου Μνημονίου, το οποίο κατέστησε την χώρα μας, μια αποικία χρέους, μια πεονία.

Δεν τα γνώριζαν όλα αυτά η εντόπια ελίτ και οι ευρωζωνίτες της Ε.Κ.Τ. και των κυβερνήσεων της Γερμανίας και της Γαλλίας, που έβαλαν, κακήν-κακώς και με πλαστά στοιχεία, την Ελλάδα, στην ευρωζώνη; Προφανώς και τα γνώριζαν.

Όπως έχουμε γράψει και η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη και η ελληνική διαπραγματευτική ομάδα, με την Ε.Κ.Τ. και την, υπό συγκρότηση, ευρωζώνη, με την πρωτοκαθεδρία του Γιάννη Στουρνάρα, που ήταν ο κύριος διαπραγματευτής και η Τράπεζα της Ελλάδος του Λουκά Παπαδήμου, γνώριζαν, πλήρως, τα πάντα, αλλά προχώρησαν, σε αυτή την βρωμοδουλειά και μάλιστα πίσω από τις πλάτες και εις βάρος του πληθυσμού της χώρας, για να υπηρετήσουν τις ιδεοληψίες τους, περί της (χιμαιρικής και ως εκ τούτου, ανύπαρκτης) "αειφόρας ανάπτυξης", καθώς και την βλακεία τους, όπως, επίσης και άλλα συμφέροντα, όπως αποδείχτηκε, αργότερα, το 2010, όταν η κυβέρνηση της Angela Merkel άρχισε να βγάζει στην φόρα τις αφανείς και βρώμικες δωσοληψίες της κυβέρνησης του Gerhard Schröder, με την κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη και την εντόπια ελίτ, που, με την σειρά της, πρακτόρευε τα συμφέροντα των γερμανικών εταιρειών, στην χώρα μας. Χαρακτηριστικά είναι όσα έχει γράψει και έχει πει ο αειθαλής συντηρητικός δημοσιογράφος και παλαιός ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Γιάννης Μαρίνος, για όσα του είχε πει, εκείνη την εποχή, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Λουκάς Παπαδήμος, τα οποία έχουμε αναδημοσιεύσει, στο παρόν μπλογκ [δείτε το δημοσίευμα, με τίτλο : Ο Βαγγέλης Βενιζέλος υποδέχεται το 2012, ράβοντας κοστούμι για την πρωθυπουργία, αλλά... (Ο ΓΑΠ, οι δελφίνοι, το PSI, η επερχόμενη ελεγχόμενη, ή ανεξέλεγκτη ελληνική χρεωκοπία και ο ορατός, πλέον, κίνδυνος ενός κοινωνικού λυντσαρίσματος)].

Χρήσιμο είναι να τα ξαναθυμηθούμε :

"Ο κ. Παπαδήμος μου είχε εκμυστηρευθεί τις ανησυχίες του, για την αντοχή της ελληνικής οικονομίας στην Ευρωζώνη, το 2002, έτος εισόδου της Ελλάδας στον πολλά υποσχόμενο κόσμο του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος... Αυτό συνέβη λίγους μήνες μετά από την υιοθέτηση και από την Ελλάδα του ευρώ, όταν, ως ευρωβουλευτής, είχα ορισθεί, ως εισηγητής της ετήσιας έκθεσης για την εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Ο κ. Παπαδήμος ανησυχούσε, ότι, με την ένταξή μας στο ενιαίο νόμισμα, θα κινδύνευε να επιδεινωθεί η, ούτως ή άλλως, επισφαλής διεθνής ανταγωνιστικότητα της χώρας και ότι θα είχαμε σοβαρό πρόβλημα στο ισοζύγιο πληρωμών, λόγω αδυναμίας υποτιμήσεώς του. Οι εξαγωγές μας θα εξασθενούσαν, ενώ οι εισαγωγές θα κατέκλυζαν την ελληνική αγορά, εκτοπίζοντας τα εγχώρια, όπως ακριβώς συνέβη".

 

Αυτά είπε ο Λουκάς Παπαδήμος, ο, εκ των βασικών πρωταγωνιστών, της σκοτεινής και δυσώδους εισόδου της Ελλάδας, στην ευρωζώνη και προφανώς, ο Γιάννης Μαρίνος δεν ψεύδεται, αφού, άλλωστε, ουδείς τον έχει διαψεύσει.

Αυτά, πλέον, είναι γνωστά. Και όσοι δεν τα γνωρίζουν είναι απαραίτητο να τα μάθουν, διότι, κάποια στιγμή, η ελληνική κοινωνία πρέπει να ζητήσει λογαριασμό από όλους αυτούς, που την ενέπλεξαν και την οδήγησαν, στην παρούσα και εξελισσόμενη καταστροφή.

Αλλά από εδώ και πέρα, αυτό, που έχει σημασία, είναι αυτά,  που θα ακολουθήσουν, μετά τον Αύγουστο του 2018, που λήγει το 3ο Μνημόνιο, τα οποία, όπως είπαμε, θα είναι δραματικά, όπως, επίσης, έχει σημασία το να δούμε, με προιόν τρόπο και με ποιά μορφή θα εμφανίσουν, στο ευρύ κοινό, το νέο, το 4ο Μνημόνιο, που τώρα και το επόμενο χρονικό διάστημα, μέχρι το καλοκαίρι, ετοιμάζεται, στα παρασκήνια.

Με δεδομένη την διενέργεια των 10.000 πλειστηριασμών, που ο Ευκλείδης Τσακαλώτος συμφώνησε να διενεργηθούν, μέχρι το τέλος του έτους και τα stress tests των ελληνικών τραπεζών, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα (ή η όποια άλλη την διαδεχθεί) θα έχει να διαχειρισθεί την μορφή και το περιεχόμενο του νέου Μνημονίου, το οποίο θα πρέπει να παρουσιασθεί, στον πληθυσμό  της χώρας, αλλά και στην διεθνή μπατιροτραπεζοκρατία, η οποία θα κληθεί να χρηματοδοτήσει το ελληνικό δημόσιο. Και αυτό δεν είναι, καθόλου, εύκολο, αφού η ελληνική οικονομία παραμένει να είναι υποβαθμισμένη, από τις διεθνείς χρηματαγορές και να αποτελεί τον αδύναμο κρίκο της ευρωζώνης, αφού η Ε.Κ.Τ., παρά την πρόσφατη αναβάθμιση της ελληνικής οικονομίας, δεν μπορεί να άρει το waiver, από τα ελληνικά κρατικά ομόλογα, αφού η οικονομία της χώρας εξακολουθεί να βρίσκεται υποβαθμισμένη, κατά πέντε θέσεις, από το όριο, που θα επέτρεπε, στους μπατιροτραπεζίτες της Φραγκφούρτης, να προβούν, σε αυτή την ενέργεια.

Βέβαια, αυτοί θα μπορούσαν, εφόσον το επιθυμούσαν, να άρουν το waiver, αλλά, προφανέστατα, δεν το επιθυμούν. Και δεν το επιθυμούν, διότι θα έπρεπε να αλλάξουν την εφαρμοσμένη πολιτική τους, αλλά και επειδή παραμένει ακέραιος ο "επιτοκιακός κίνδυνος", δηλαδή η ραγδαία αύξηση των επιτοκίων, τα οποία, μέχρι σήμερα, έχουν αποκλιμακωθεί, ως προς τα 5ετή ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, στα επίπεδα των 313,3 μονάδων βάσης (ήτοι στο 3,711%), που μπορεί να προκύψει, εάν και όταν το ελληνικό δημόσιο αφεθεί, στις διαθέσεις των διεθνών χρηματαγορών, χωρίς πιστοληπτική γραμμή "βοήθειας", από την ευρωζώνη και το Δ.Ν.Τ. (εάν ο οργανισμός της Christine Lagarde συμμετάσχει σε ένα τέτοιο εγχείρημα).

Όπως είπαμε, όμως, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Η δημιουργία μιας πιστοληπτικής γραμμής, για χάρη του ελληνικού κράτους, απαιτεί ένα νέο Μνημόνιο, με το οποίο οι ξένοι θεσμικοί δανειστές θα επιβάλουν τους όρους και τις προϋποθέσεις, για την συνέχιση της δανειστικής χρηματοδότησης. Και φυσικά, είναι απαραίτητο να συμφωνήσει, στην δημιουργία της πιστοληπτικής γραμμής και να αποδεχθεί η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, την επισημοποίηση της ολοκλήρωσης του 4ου Μνημονίου, χωρίς κανένα φύλλο συκής.

Η παρούσα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων προσπαθεί, όπως και όσο μπορεί, να αποφύγει μια τέτοια εξέλιξη, η οποία θα είναι δυσμενής και θα βλάψει καίρια τις μέλλουσες εκλογικές επιδόσεις των κυβερνητικών κομμάτων. Αλλά δεν είναι στο χέρι της να την αποφύγει, αν και επιθυμεί να υπάρξει ένα, έστω και μικρό time out, κατά την διάρκεια του οποίου ευελπιστεί να μπορέσει να διεξαγάγει τις βουλευτικές εκλογές, χωρίς την πίεση του νέου Μνημονίου και των μέτρων, που αυτό συνεπάγεται.

Η ελληνική κυβέρνηση πιέζει, προς αυτή την κατεύθυνση, τους ξένους δανειστές και εξ αιτίας αυτών των πιέσεων, εκείνοι είναι πολύ επιφυλακτικοί, ως προς τις άμεσες και τις μεσοπρόθεσμες εξελίξεις, που θα ακολουθήσουν, εντός του τρέχοντος έτους, αφού οι εκλογικές σκοπιμότητες των κυβερνώντων, στην Αθήνα, μπορούν να εκτρέψουν την ροή των γεγονότων, σε μια ανεπιθύμητη και ανεξέλεγκτη κατεύθυνση, αφού το ελληνικό δημόσιο (και μαζύ του η ευρωζώνη), σε αυτή την περίπτωση, θα καταστεί εύκολος στόχος των διεθνών χρηματαγορών, οι οποίες είναι αρνητικές, στο να χρηματοδοτήσουν το ελληνικό δημόσιο χρέος, το οποίο τώρα, στην μεγίστη πλειοψηφία του, κατέχουν οι ευρωθεσμοί και κάτι λίγο - αλλά όχι ασήμαντο - το Δ.Ν.Τ.   

Ως εκ τούτου, λοιπόν, το νέο ελληνικό Μνημόνιο βρίσκεται, όχι μόνο, στα σκαριά, αλλά είναι, ήδη, σε προχωρημένο στάδιο, ενώ καθίσταται σαφές ότι οποιαδήποτε "αβλεψία", ή οποιαδήποτε είσοδος των εκλογικών σκοπιμοτήτων των κυβερνητικών κομμάτων, στην όλη διαδικασία, θα εκτροχιάσει το τραίνο της ελληνικής οικονομίας, από τις ράγες, στις οποίες οι ξένοι δανειστές ευελπιστούν ότι έχει δρομολογηθεί, από την περίοδο του περιπετειώδους καλοκαιριού του 2015.

 

Όμως, όσο και αν όλοι θέλουν να την βάλουν, στην άκρη, η πραγματικότητα δεν μπορεί να αγνοηθεί. Είναι πολύ σκληρή, για να παραγκωνισθεί. Και αυτή δεν είναι άλλη, από το απλούστατο και καταλυτικό γεγονός ότι η ελληνική οικονομία έφθασε σε αυτά τα παρατεταμένα χάλια, εξ αιτίας του τεράστιου δημόσιου χρέους, που την βαραίνει.

Η πικρή πραγματικότητα είναι ότι οι κυβερνήσεις των χωρών της ευρωζώνης (με επί κεφαλής την γαλλική και την γερμανική κυβέρνηση), οι ευρωθεσμοί και (κατόπιν υπόδειξης της αμερικανικής κυβέρνησης το Δ.Ν.Τ.), με την συμφωνία των ελληνικών κυβερνήσεων, από τον Απρίλιο του 2010, μέχρι σήμερα - και όσο δεν αλλάζει η κατάσταση, εις το διηνεκές -, κατέστρεψαν την χώρα μας, προκειμένου να σώσουν τις τράπεζές τους (οι οποίες ήσαν κατάφορτες από τα ελληνικά κρατικά ομόλογα και έπρεπε, με κάποιον τρόπο, να τα ξεφορτωθούν, για να μην καταρρεύσουν) και το ετοιμόρροπο κατασκεύασμα του ευρώ και της ζώνης του, το οποίο θα βυθιζόταν αύτανδρο, μετά από μια επίσημη ελληνική στάση πληρωμών.

Ακόμη και αν δεχθούμε ότι όλο το ποσόν των μισθοδοτικών και λοιπών λειτουργικών δαπανών, ως πρωτογενών ελλειμμάτων του ελληνικού δημοσίου, μέσα στην επταετία 2010 - 2016, καλύφθηκε, από τα δάνεια των ευρωθεσμών και του Δ.Ν.Τ. (κάτι, που, όπως έχουμε, ήδη, γράψει, δεν συμβαίνει), τότε, η συντριπτική πλειοψηφία του ποσού των 254,6 δισ. € και συγκεκριμένα, τα 239,9 δισ. € (δηλαδή ποσοστό 94,23%), πήγε, στην ανακύκλωση του τεράστιου, αέναου και αδηφάγου δημόσιου χρέους της χώρας. Η απλή και ωμή πραγματικότητα, λοιπόν, δεν μπορεί να συγκαλυφθεί.

Σε όλα όσα, παραπάνω, ανέφερα, βρίσκονται και εντοπίζονται οι βαρύτατες και αποκλειστικές ευθύνες όλων αυτών και της εντόπιας ευρωλιγουρικής ελίτ, για την παρούσα καταστροφή, η οποία δεν πρόκειται να έχει τέλος, όσο η χώρα συνεχίζει να πορεύεται, όπως, μέχρι τώρα, πορεύεται.

Και αυτές οι ευθύνες είναι, μόνο, δικές τους και όχι του πληθυσμού της χώρας, ή των λαών των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Και αυτές οι ευθύνες πρέπει να αναζητηθούν και να αποδοθούν.

Όσο και αν αυτό αργήσει να γίνει...