Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ενώπιος ενωπίω, με την σύγχρονη ελληνική ιστορία. (Μια προσωπική μαρτυρία και μια ιστορική καταγραφή, που, προφανώς, αξίζει την προσοχή όλων).

Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, εκ των πραγμάτων, δεν είναι ένα γεγονός, το οποίο μπορεί να αγνοηθεί. Κάθε άλλο. Η αλήθεια είναι ότι η παρουσία του ανδρός σφράγισε, ανεξίτηλα, την ιστορία του τόπου μας, από τις βουλευτικές εκλογές της 31/3/1946, οπότε αναδείχθηκε, για πρώτη φορά, βουλευτής, μέχρι τον Φεβρουάριο του 2004, οπότε και τερμάτησε τον προσωπικό πολιτικό του βίο, αλλά, ευρύτερα και μέχρι τις ημέρες μας και πιθανότατα και για πολλά χρόνια, μετά, αφού άφησε πίσω του μία μεγάλη πολιτική οικογένεια, η οποία ακολουθεί τον δρόμο του, με πρώτο και καλύτερο τον γιο του, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος, από τον Ιανουάριο του 2016, έχει εκλεγεί πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και η υποψηφιότητά του, για την ανάληψη της πρωθυπουργίας, αποτελεί ένα πραγματικό γεγονός.

Ανασκαλεύοντας το αρχείο μου, βρήκα εκτεταμένα αποσπάσματα, από μία παλαιά εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου, στην οποία, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ξεδίπλωσε τις μνήμες του, από την πρόσφατη ελληνική ιστορία, ξεκινώντας, από το 1946, την εποχή που ήταν ένας απλός βουλευτής της κεντρώας παράταξης, μέχρι τον καιρό της Μεταπολίτευσης του 1974 και την ένταξη του, στην Νέα Δημοκρατία, το ανασυγκροτημένο κόμμα της ελληνικής δεξιάς και την συμμετοχή του, στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 20/11/1977 και την περιπετειώδη εκλογή του τελευταίου, στην προεδρία του κράτους, τον Μάϊο του 1980, αφού, προηγουμένως, διηγήθηκε, όσα αφορούν την ανασυγκρότηση της ενότητας του Κέντρου και τον λεγόμενο Ανένδοτο Αγώνα, όπως και την, ομολογουμένως, τραυματική και εξαιρετικά, δυσάρεστη, για τον ίδιο, περίοδο της συμμετοχής του στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, που ακολουθήθηκε, από τα Ιουλιανά του 1965 και την δικτατορία των συνταγματαρχών, τον Απρίλιο του 1967.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, στην συνέντευξη αυτή, που πραγματοποιήθηκε, τον Μάρτιο του 1998 - ζώντος, ακόμη, του γηραιού Κωνσταντίνου Καραμανλή, που απεβίωσε, κάπου έναν μήνα, μετά την συνέντευξη αυτή (στις 23 Απριλίου 1998) και στον οποίο δεν χαρίστηκε - και προβλήθηκε, σε δύο μέρη, από το τηλεοπτικό σταθμό του "MEGA", έδωσε, φυσικά, το δικό του αφήγημα, την δική του εκδοχή των όσων συνέβησαν, στα οποία υπήρξε ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές.

Οσα είπε, τα οποία, άλλωστε, επανέλαβε, όχι λίγες φορές, στα χρόνια, που ακολούθησαν, προφανώς, δεν συγκροτούν την ιστορική αλήθεια, ούτε αποτελούν τεκμήριο γνησιότητας των γεγονότων και των περιστατικών, που αφηγείται ο συνεντευξιαζόμενος πρώην πρωθυπουργός. Κάθε άλλο.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έχει κάθε λόγο να υπερασπίσει τα έργα του και δι' αυτών, την πολιτική στάση, την πολιτική του συμπεριφορά και την δράση του, αλλά, παρά ταύτα, όσα λέγει και περιγράφει, αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός ότι η ιστορική αλήθεια βρίσκεται και περνάει μέσα και από αυτές τις αφηγηματικές καταγραφές του εκλιπόντος πολιτικού, ο οποίος - κακά τα ψέμματα - υπήρξε ο τελευταίος Έλληνας statesman των ημερών μας.

Στην εκπομπή "ΕΝΩΠΙΟΣ ΕΝΩΠΙΩ" του Νίκου Χατζηνικολάου, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εξιστορεί τα γεγονότα του παρασκηνίου (την αμερικανική παρέμβαση και την αυθαίρετη επιλογή του βασιλιά Παύλου Α', ο οποίος παρενέβη στις εσωκομματικές εξελίξεις του "Ελληνικού Συναγερμού", μετά τον θάνατο του πρωθυπουργού Αλέξανδρου Παπάγου και επέβαλε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ως πρωθυπουργό, δίδοντάς του την εντολή, για τον σχηματισμό κυβέρνησης), που οδήγησαν τον Καραμανλή, στην πρωθυπουργία.

Παράλληλα, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αναφέρεται, στην υποτίμηση της δραχμής, το 1953, από τον υπουργό Οικονομικών της κυβέρνησης του Αλέξανδρου Παπάγου, τον Σπύρο Μαρκεζίνη.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αφηγείται, σε αυτό το απόσπασμα του πρώτου μέρους της συνέντευξής του, στην τηλεοπτική εκπομπή "ΕΝΩΠΙΟΣ ΕΝΩΠΙΩ" και στον Νίκο Χατζηνικολάου το πώς, η μεγάλη άνοδος των ποσοστών της ΕΔΑ, στις βουλευτικές εκλογές της 11/5/1958 και η ανάδειξή της, σε αξιωματική αντιπολίτευση, οδήγησαν το Παλάτι και τους Αμερικανούς, στην ανασυγκόλληση του διασπασμένου βενιζελικού κέντρου και την δημιουργία της Ένωσης Κέντρου, υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου.

Στο απόσπασμα, από το δεύτερο μέρος της συνέντευξής του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, στην τηλεοπτική εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου, όπου ο πολύπειρος πολιτικός αποδέχεται την ύπαρξη χρηματισμού βουλευτών, που αποστάτησαν, από την Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου, ισχυριζόμενος ότι δεν "τα πήρε" ο ίδιος και η δική του ομάδα, ενώ, παράλληλα, προβάλλει τον ισχυρισμό - στον οποίο, δια βίου, επέμεινε - ότι σκοπός του δεν ήταν να ανατρέψει την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, αλλά, σε αντίθεση με τον Ανδρέα Παπανδρέου, αυτό που ήθελε, ήταν να κρατήσει τον αποκαλούμενο ως "Γέρο της Δημοκρατίας", στην πρωθυπουργία.

Στην πραγματικότητα, τα γεγονότα φαίνεται ότι υπήρξαν πολύ  διαφορετικά. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν υπήρξε αμέτοχος, στην συνωμοσία, που εξυφάνθηκε, σε βάρος της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου, με πρωταγωνιστές τις αμερικανικές μυστικές και λοιπές υπηρεσίας, που είχαν τον πρώτο λόγο, στα όσα αφορούσαν την χώρα μας. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πρωταγωνίστησε, στα παρασκήνια και συνδιοργάνωσε την αποκληθείσα, ως αποστασία, δια της οποίας έγινε προσπάθεια να στηριχθούν κυβερνήσεις, οι οποίες στερούντο λαϊκού ερείσματος, με αποτέλεσμα αυτό να συμβεί,  με τον σχηματισμό της κυβέρνησης του Στέφανου Στεφανόπουλου (στην οποία συμμετείχε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης), ύστερα από δύο αποτυχημένες προσπάθειες, με τις θνησιγενείς κυβερνήσεις του, μέχρι τότε, προέδρου της βουλής Γεώργιου Αθανασιάδη - Νόβα και του Ηλία Τσιριμώκου, που καταψηφίστηκαν, από την βουλή. 

Όπως έχει προκύψει, από τα αρχεία του αμερικανικού State Department, σε μία Έκθεσή του, που δημοσιεύτηκε ("ΤΑ ΝΕΑ" 11/7/2009), η ανατροπή της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου, που είχε αποφασιστεί, πολύ πριν την 15η Ιουλίου 1965, προετοιμάστηκε, αρκετές ημέρες πριν εκδηλωθεί. Τα παρασκήνια, βεβαίως, υπήρξαν οργιώδη, οι σχετικές συσκέψεις υπήρξαν πολλές και παραγωγικές, ενώ μία από αυτές, έγινε, όπως περιγράφεται, στην παραπάνω Έκθεση, στις 28 Ιουνίου 1965, στο σπίτι του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που ήταν, ακόμη, υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Παπανδρέου. Εκεί πραγματοποιήθηκε δείπνο, στο οποίο συμμετείχαν ο Αμερικανός διπλωμάτης, που έγραψε την Έκθεση, ο εκδότης της εφημερίδας "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" Πάνος Κόκκας, ο βουλευτής της Ε.Κ. Γιάννης Τσουδερός και ο υποδιευθυντής του ΙΚΑ Νίκος Δεληπέτρος.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, λοιπόν, δεν ήταν αμέτοχος, στην παρασκηνιακή συνωμοσία, που πραγματοποιήθηκε, ούτε, προφανώς, θέλησε να πείσει τον Γεώργιο Παπανδρέου να παραμείνει πρωθυπουργός, όπως ισχυρίζεται. Μπορεί, έτσι, να ήθελε να παρουσιασθεί, αλλά δεν ήταν αυτός ο στόχος του. Γνώριζε το τί σχεδιαζόταν. Ο Γεώργιος Παπανδρέου και πίσω από αυτόν, ο Ανδρέας Παπανδρέου και η κυβέρνηση, έπρεπε να ανατραπούν.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης γνώριζε και εκείνους, που σχεδίαζαν την ανατροπή της κυβέρνησης. Δεν ήταν, μόνο, ο νεαρός βασιλιάς Κωνσταντίνος Β' (και η Αυλή). Δεν ήσαν, μόνο, ο στρατός και η ΕΡΕ. Η ανατροπή της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου και η εκδίωξη του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν μια σφοδρή επιθυμία, που είχαν ο Αμερικανός πρόεδρος Lyndon Baines Johnson και η CIA, όπως, εκτεταμένα, έχω περιγράψει, στο παλαιό δημοσίευμά μου, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, με τίτλο : 21/4/1967 : Το τοπικό κλιμάκιο της CIA αναλαμβάνει την εξουσία στην Ελλάδα. Το παρασκήνιο ενός πραξικοπήματος, που έγινε, για να εξακολουθήσει η Ελλάδα - όπως και τώρα - να μην ανήκει, στους Έλληνες. (Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο "κομμουνισμός" και η κεντροαριστερά). Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, γνώριζε τις επιδιώξεις και τους στόχους των Αμερικανών και συμμετείχε, με πλήρη συνείδηση, στον σχεδιασμό.

Βέβαια, το τοπικό κλιμάκιο της CIA, που έκανε κουμάντο, στην Αθήνα, όπως και τα κεντρικά γραφεία της αυτής της αμερικανικής υπηρεσίας, στο Langley της πολιτείας της Virginia των Η.Π.Α., αυτό, που, τελικώς, σχεδίαζαν, ήταν η επιβολή μιας στρατιωτικής δικτατορίας, από τους δικούς τους ανθρώπους (τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, τον είχαν έτοιμο, χρόνια πριν την 21η Απριλίου 1967 και, ήδη, από το 1964 - 1965, τον "διαφήμιζαν", ως έναν μελλοντικό "καλό κυβερνήτη" της Ελλάδας, όπως περιγράφει ο Γεράσιμος Τσιγάντες, στο παραπάνω δημοσίευμα μου). Αλλά αυτός ο σχεδιασμός είναι μια άλλη υπόθεση.

Μπορεί η αποκαλούμενη, ως αποστασία του Ιουλίου του 1965 να αποτελεί ένα τμήμα αυτού του σχεδιασμού, όμως, η πλήρης εικόνα του σχεδιασμού δεν ήταν δεδομένη, σε όλους όσους συμμετείχαν, στα γεγονότα, που διαδραματίστηκαν, το καλοκαίρι του 1965. Αυτή η εικόνα ήταν δεδομένη, μόνο, στους Αμερικανούς. Όχι, στους άλλους, οι οποίοι έμειναν, όταν ήλθε η ώρα της επιβολής της δικτατορίας, τον Απρίλιο του 1967, εκτός νυμφώνος, αν και αρκετοί, εξ αυτών, σχεδίαζαν την επιβολή δικτατορίας, για λογαριασμό τους.

Ένας ήταν ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Β', που νόμιζε ότι ήταν δεδομένη η στήριξη της Ουάσινγκτων, σε μια δικτατορία των στρατηγών του Γενικού Επιτελείου, υπό τις διαταγές του.

Αλλά, πέρα από τον βασιλιά, και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, εκλιπαρούσε τους Αμερικανούς να τον στηρίξουν για να επιβάλει μια προσωποπαγή δικτατορία.

Εκτός νυμφώνος, έμεινε και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο οποίος, προφανώς, δεν ήταν οπαδός της επιβολής οποιασδήποτε δικτατορίας. Όταν λέει ότι θέλησε να την αποφύγει, λέει την αλήθεια, διότι ο Κρητικός πολιτικός υπήρξε, πάντοτε, κοινοβουλευτικός άνδρας. Αλλά, στην ζωή, πολλές φορές δεν είναι η θέληση και η επιθυμία, που καθορίζουν τις εξελίξεις.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης περιγράφει, στον Νίκο Χατζηνικολάου και στην εκπομπή "ΕΝΩΠΙΟΣ ΕΝΩΠΙΩ", τα γεγονότα και το παρασκήνιο, που οδήγησαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να επιλέξει την μετακίνησή του, το 1980, από την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας, στην προεδρία του κράτους, αλλά και τις δικές του αντιρρήσεις.

Επίσης, αναφέρεται, στην ουσία των διαφωνιών του, με τον Ανδρέα Παπανδρέου, στα κεφαλαιώδη ζητήματα της οικονομικής πολιτικής, γύρω από την δημοσιονομική διαχείριση (την πολιτική των δημοσίων ελλειμμάτων και της αύξησης του δημόσιου δανεισμού).

Παρά τα όσα ισχυρίζεται ο εκλιπών πολιτικός άνδρας, στην πραγματικότητα, οι φιλελεύθερες οικονομικές πεποιθήσεις του δεν είναι αυτές, που δικαιώθηκαν. Η ελληνική κατάρρευση, που υπήρξε αποτέλεσμα της ουσιαστικής ελληνικής χρεωκοπίας του 2010, προέκυψε, ως αποτέλεσμα της φιλελευθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας, που ξεκίνησε, από την περίοδο 1990 - 1993, δηλαδή, κατά την διάρκεια της πρωθυπουργίας του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, (οπότε και επιλέχθηκε, το 1992, η συμμετοχή της Ελλάδας, στην καταστροφική, για την χώρα, Συνθήκη του Μάαστριχτ, με στόχο και αποτέλεσμα την ολέθρια συμμετοχή της χώρας, στην ευρωζώνη, που πραγματοποιήθηκε το 2002 και οδήγησε το ελληνικό δημόσιο και την ελληνική οικονομία, στο να υποστούν μια αφανή χρεωκοπία, η οποία κατέστη εμφανής τον Απρίλιο του 2010) και επιτάθηκε, κατά την περίοδο της πρωθυπουργίας του Κώστα Σημίτη και μετέπειτα, του Κώστα Καραμανλή του νεώτερου.

Αλλά, πέραν τούτων, ο πρώην πρωθυπουργός, έτσι όπως κατηγόρησε τον Ανδρέα Παπανδρέου, κατηγορήθηκε και  ο ίδιος, για χρηματισμό. Η κοινοβουλευτική εμφάνιση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, στο βήμα της βουλής, υπήρξε η χειρότερη του πολιτικού του βίου. Κατηγορούμενος, για τις μίζες, που εισπράχθηκαν, από την πώληση της ΑΓΕΤ "Ηρακλής", στην ιταλική Calzestrucci του Lorenzo Panzavolta, μια πώληση, που έγινε, επί της κυβερνήσεώς του, η οποία και την προώθησε, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης απέφυγε την ουσία της υπόθεσης, επειδή τα στοιχεία, που υπήρχαν, ενέπλεκαν έναν συνεργάτη του, ονόματι Κώστα Σπυρόπουλο και τον Ηρακλή Μαθιόπουλο.

Αυτό, που έπραξε ο πρώην πρωθυπουργός και πρώην πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας ήταν το να κάνει έναν πολιτικό αντιπερισπασμό, στις ποινικού περιεχομένου κατηγορίες, που αντιμετώπιζε, με το να προβλέψει - μια υποτιθέμενη, ως επικείμενη - χρεωκοπία του ελληνικού δημοσίου, η οποία δεν ήλθε, διότι ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Ιωάννης Μπούτος και ο Γιώργος Μίρκος δεν επέτρεψαν να συμβεί.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, για δικούς του λόγους, δεν επέτρεψε την δικαστική ολοκλήρωση και την διεκπεραίωση της υπόθεσης, αφού, με απόφαση της βουλής, έπαυσε την ποινική δίωξη του πολιτικού του αντιπάλου, τον οποίο, άλλωστε, είχε εξουδετερώσει. Άλλωστε και ο ίδιος ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ είχε (πέρα από την υπόθεση του Γιώργου Κοσκωτά) σκελετούς, στα δικά του ντουλάπια, όπως φάνηκε - και επισήμως - αργότερα, από την υπόθεση του Θεόδωρου Τσουκάτου, ο οποίος, μιλώντας, για το 1.000.000 μάρκα, που πήρε από τον Μιχάλη Χριστοφοράκο της SIEMENS και τα παρέδωσε, στα (μαύρα) ταμεία του ΠΑΣΟΚ, είπε ότι συνέχισε το ίδιο παράνομο σύστημα της χρηματοδότησης των κομμάτων, από την ελληνική και την ξένη ολιγαρχία, έτσι όπως το βρήκε.


Αλλά όλα αυτά, τώρα, δεν έχουν, παρά, μόνο, ιστορική αξία. Και οι δύο αυτοί ηγέτες του τόπου αποτελούν παρελθόν. Και με αυτό τον τρόπο, πρέπει να τους βλέπουμε.

Έτσι, παρά ταύτα, αλλά και εξ αιτίας όλων αυτών και με δεδομένα τα όσα, εδώ, αναφέρονται, η αφήγηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη είναι ένα αναπόσπαστο και φυσικά, πολύτιμο κομμάτι της νεοελληνικής ιστορίας, αφού αποτελεί μια αξιολογότατη ιστορική καταγραφή, η οποία είναι λεπτομερειακή και εμπεριέχει ένα τμήμα αληθείας, το οποίο δεν είναι, καθόλου, ασήμαντο.

Ως εκ τούτου, αυτή η προσωπική μαρτυρία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ως ιστορική καταγραφή αξίζει της προσοχής όλων.