Οι βρετανικές βουλευτικές εκλογές της 8/6/2017, η δυναμική άνοδος των Tories, που ανακόπηκε, από τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους, η ενίσχυση της δυναμικής της ανόδου των Labours, το Brexit, ο ανεπιτυχής σχεδιασμός για την ουσιαστική απόσυρση του UKIP και οι προπαγανδιστικές αναλύσεις στα ΜΜΕ.

Οι βουλευτικές εκλογές, στην Βρετανία τελείωσαν, με ένα outcome, με ένα αποτέλεσμα το οποίο μπορεί να αναλυθεί, σχετικά, εύκολα, πλην όμως, η εξήγηση και η εξαγωγή των απαραίτητων και χρήσιμων συμπερασμάτων, που προκύπτουν, από την ψήφο του εκλογικού σώματος, σε κάθε περίπτωση, βρίσκονται πολύ μακριά από τις τρέχουσες εκτιμήσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των, κάθε λογής, πολιτικών και εκλογικών αναλυτών, των οποίων τα συμπεράσματα συνοψίζονται, στο ότι οι Tories (που ήλθαν πρώτοι και πλειοψήφησαν) έχασαν και οι Labours (που ήλθαν δεύτεροι και μειοψήφησαν) νίκησαν!

Εννοείται, βέβαια, ότι τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.  Όσο και αν φαίνεται περίεργο, τα αποτελέσματα των βρετανικών βουλευτικών εκλογών της περασμένης Πέμπτης (8 Ιουνίου 2017) υποδεικνύουν ότι οι Βρετανοί ψηφοφόροι κινήθηκαν και ψήφισαν, με τα δικά τους κριτήρια, τα οποία δεν εισέρχονται, στα στερεότυπα, στα καλούπια και στις προπαγανδιστικές ανάγκες και στις συναφείς σκοπιμότητες των διαφόρων πολιτικών αναλυτών.

Αλλά, για να γίνει αντιληπτός ο ισχυρισμός, που, εδώ, προβάλλω, είναι απαραίτητο να δούμε τα αυτούσια εκλογικά αποτελέσματα.

Ας τα δούμε, λοιπόν :

Κόμμα	Έδρες	Αλλαγή σε έδρες	Ψήφοι	Ποσοστό ψήφων	Αύξηση - Μείωση  σε ψήφους                     +/-                                 %
Conservative	318	-13	13,667,213	42.4	+5.5
Labour	262	+30	12,874,985	40.0	+9,5
Scottish National Party	35	-21	977,569	3.0	-1.7
Liberal Democrat	12	+4	2,371,772	7.4	-0.5
Democratic Unionist Party	10	+2	292,316	0.9	+0.3
Sinn Fein	7	+3	238,915	0.7	+0.2
Plaid Cymru	4	+1	164,466	0.5	-0.1
Green Party	1	0	525,371	1.6	-2.1
UKIP	0	-1	593,852	1.8	-10.8
Social Democratic & Labour Party	0	-3	95,419	0.3	0.0
Ulster Unionist Party	0	-2	83,280	0.3	-0.1
Alliance Party	0	0	64,553	0.2	0.0
The Yorkshire Party	0	0	20,958	0.1	0.0
National Health Action	0	0	16,119	0.1	0.0
Christian Peoples Alliance	0	0	5,869	0.0	0.0
British National Party	0	0	4,642	0.0	0.0
Monster Raving Loony Party	0	0	3,890	0.0	0.0
Women's Equality Party	0	0	3,580	0.0	0.0
Pirate Party	0	0	2,321	0.0	0.0
English Democrats	0	0	1,913	0.0	0.0
Workers Revolutionary Party	0	0	771	0.0	0.0
Social Democratic Party	0	0	469	0.0	0.0
Λοιπά Κόμματα	1	0	186,675	0.6	+0.3

Συμμετοχή : 68,7%

Εκλογικό Σώμα : 46.843.896 ψηφοφόροι.


Αυτά είναι τα τελικά εκλογικά αποτελέσματα της 8ης Ιουνίου 2017. Αλλά, για να έχουμε μία συνολική εικόνα των αποτελεσμάτων αυτών, καθώς και της προεκλογικής περιόδου, που κατέληξε, στην εξαγωγή τους, χρήσιμο είναι να δούμε και τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, έτσι όπως αυτά διαμορφώθηκαν, λίγο πριν κλείσουν οι κάλπες.

Ο παρακάτω παρατιθέμενος πίνακας καταγράφει τις δημοσκοπήσεις, σε επίπεδο κατανομής εδρών και όχι, με βάση την λαϊκή ψήφο. Η ιδιομορφία του πλειοψηφικού εκλογικού συστήματος, που εφαρμόζεται, στην Βρετανία,  το επιτρέπει αυτό, αλλά, έστω και έτσι, ο πίνακας αυτός παραμένει να είναι χρήσιμος, εφόσον, βέβαια, συνδυασθεί, με τα τελικά αποτελέσματα των βρετανικών βουλευτικών εκλογών.

Ας δούμε, λοιπόν και αυτόν τον πίνακα :





Ο συγκεκριμένος πίνακας, που, όπως είπαμε, αφορά την προβλεπόμενη, από κάθε δημοσκοπική εταιρεία, κατανομή των εδρών, ανάμεσα, στα κόμματα, που συμμετείχαν, στις βουλευτικές εκλογές της 8/6/2017 και ιδιαίτερα, ανάμεσα, στο Κόμμα των Συντηρητικών και στο Εργατικό Κόμμα, δείχνει, σαφέστατα, ότι σχεδόν η παμψηφία των δημοσκοπικών εταιριών, έπεσε πολύ έξω. Αν εξαιρέσουμε την YouGov, που πλησίασε, αρκετά, στα μερίδια των εδρών, που, τελικά, καρπώθηκαν τα κόμματα, οι προβλέψεις των δημοσκόπων δεν δικαιώθηκαν.

Το γιατί συνέβη αυτό, έχει την εξήγησή του, η οποία δεν εξαντλείται, μόνο, στο γεγονός ότι οι δημοσκοπήσεις αυτές αποτελούν μέρος των προεκλογικών εκστρατειών των κομμάτων και αποσκοπούν, στον επηρεασμό του εκλογικού σώματος, υπέρ του ενός, ή του άλλου κόμματος, σύμφωνα με τα συμφέροντα, που κρύβονται πίσω τους. Αυτή είναι η μία διάσταση του όλου ζητήματος, που αφορά τις δημοσκοπήσεις. Είναι, προφανώς, σημαντική αυτή η διάσταση, αλλά δεν είναι η μόνη.

Πέραν αυτής της διάστασης, που αφορά τον προπαγανδιστικό χαρακτήρα των δημοσκοπήσεων, που διεξάγονται, κατά την διάρκεια του προεκλογικού αγώνα (εδώ του βρετανικού, αλλά και κάθε προεκλογικού αγώνα οπουδήποτε και αν αυτός διεξάγεται), υπάρχει και άλλη μία, επίσης, προβληματική διάσταση, που αφορά, ειδικά, τις βρετανικές βουλευτικές εκλογές. Και η διάσταση αυτή εντοπίζεται, στο γεγονός ότι η μεγίστη πλειοψηφία (σχεδόν η παμψηφία) των δημοσκοπήσεων μετρούσε τις διαθέσεις και τις προτιμήσεις των ψηφοφόρων, ως προς την αρχική στατική τους κατάσταση και δεν εξέφραζε την εξελισσόμενη καθημερινή τους δυναμική, έτσι όπως αυτή προέκυπτε, από τα γεγονότα του τελευταίου 10ήμερου της προεκλογικής εκστρατείας, το οποίο προσδιορίστηκε, από την δυναμική και αποδιοργανωτική, για τους Tories, ως προς την τελική συσπείρωση των ψηφοφόρων τους, παρέμβαση των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους.

Τις επιπτώσεις των μαζικών δολοφονικών ενεργειών των μαχητών του Ισλαμικού Κράτους, στο Μάντσεστερ και στο Λονδίνο, που υπήρξαν, άκρως, σημαντικές και προσδιόρισαν την τελική κατάληξη του εκλογικού αποτελέσματος, που προέκυψε από την ανακοπή της τελικής δυναμικής της πραγματικής εκλογικής ανόδου των Tories της Theresa May και ενίσχυσε την τελική δυναμική της, επίσης, πραγματικής εκλογικής ανόδου των Labours του Jeremy Corbyn, οι προεκλογικές δημοσκοπήσεις, δεν μπόρεσαν να τις μετρήσουν και να τις καταγράψουν.

Όσο και αν οι πολιτικοί αναλυτές, που ασχολούνται, με τα αποτελέσματα των βρετανικών βουλευτικών εκλογών, αποφεύγουν, συστηματικά, να αναφερθούν, στις, εκ των πραγμάτων, δραματικές επιπτώσεις των πολύνεκρων τρομοκρατικών επιθέσεων των μαχητών του Ισλαμικού Κράτους, που πραγματοποιήθηκαν, εκ προθέσεως και με προφανή επιχειρησιακό σχεδιασμό, στο κρίσιμο και καθοριστικό τελευταίο 10ημερο της προεκλογικής περιόδου, η πραγματικότητα είναι σαφής, ωμή και αμείλικτη.

Οι στοχευμένες τρομοκρατικές επιθέσεις του Ισλαμικού Κράτους άλλαξαν, άρδην, την ατζέντα της προεκλογικής περιόδου, στο πιο καθοριστικό χρονικό της σημείο, εις βάρος της κυβέρνησης και της ίδιας της πρωθυπουργού Theresa May, ανατρέποντας, ριζικά, τον σχεδιασμό των Tories και οδηγώντας, στην πρώτη γραμμή της προεκλογικής επικαιρότητας, τα ζητήματα της τρομοκρατίας και της ασφάλειας των πολιτών, για τα οποία η κυβέρνηση βρέθηκε απολογούμενη, πολύ περισσότερο, που η Theresa May ήταν, επί σειρά πολλών ετών, υπουργός Εσωτερικών των κυβερνήσεων του David Cameron και είχε την προσωπική πολιτική ευθύνη, για τα ζητήματα αυτά και την αδυναμία των διωκτικών αρχών να ελέγξουν, να εντοπίσουν και να αποτρέψουν τις επιθέσεις των τζιχαντιστών.

Έτσι, μια προεκλογική περίοδος, που ξεκίνησαν οι Συντηρητικοί, στα τέλη Απριλίου, με αναμενόμενη την συντριβή των Εργατικών του Jeremy Corbyn, άλλαξε πορεία και περιεχόμενο. Φυσικά, αυτή η εξέλιξη κατέστη προφανής, μέσα στην χαοτική κατάσταση, που δημιουργήθηκε, από την ένταση και την ωμότητα των κτυπημάτων των τζιχαντιστών. Η κυβέρνηση της Theresa May ήταν φανερό ότι, την τελευταία εβδομάδα της προεκλογικής περιόδου έχασε, όχι, μόνο, την πρωτοβουλία των κινήσεων, αλλά και κάθε ουσιαστική δυνατότητα αντίδρασης.

Οι Εργατικοί, παρά το γεγονός ότι οι δημοτικές εκλογές της 4/5/2017 έδειξαν ότι οδηγούνται, σε κατάρρευση και σε εκλογική συντριβή, αφού, σε αυτές έχασαν, πάνω από 120 θέσεις δημοτικών συμβούλων, τελικά, όχι, μόνο, άντεξαν, αλλά, λαμβάνοντας, τελικά, στις 8/6/2076, τον συνολικό αριθμό των 12.874.975 ψήφων (και ποσοστό 40%), αύξησαν την εκλογική τους δύναμη, κατά 9,5%, σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές της 7/5/2015, λαμβάνοντας 3.527.681 ψήφους περισσότερες, από όσες είχαν πάρει, σε εκείνη την εκλογική αναμέτρηση, στην οποία είχαν λάβει, συνολικά, 9.347.304 ψήφους (και ποσοστό 30,6%).

Έτσι, οι Labours, όχι μόνο απέφυγαν την αναμενόμενη συντριβή τους, αλλά ενίσχυσαν, κατά πολύ την δυναμική τους. Τόσο πολύ, που ούτε και οι ίδιοι δεν το περίμεναν - παρά, μόνο, σε έναν βαθμό, στις τελευταίες ημέρες της προεκλογικής περιόδου, οπότε καταγράφηκε, χειροπιαστά, η αλλαγή της εκλογικής ατζέντας και η ανακοπή της δυναμικής της εκλογικής ανόδου του Κόμματος των Συντηρητικών.

Όμως, οι Εργατικοί δεν αύξησαν την δυναμική τους, μόνο, λόγω των επιθέσεων, που οργάνωσαν και εκτέλεσαν οι τζιχαντιστές μαχητές του Ισλαμικού Κράτους. Υπήρξαν και άλλοι δύο παράγοντες, οι οποίοι έπαιξαν ρόλο, στην άνοδο του κόμματος του Jeremy Corbyn.

Ο ένας παράγοντας, που, κατά την γνώμη μου, υπήρξε ο σημαντικότερος, εκ των δύο, ήταν η εκλογική κατάρρευση του Κόμματος της Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου (του UKIP) του Nigel Farage, ο οποίος το εγκατέλειψε, αμέσως, μετά την νίκη του Brexit, στο δημοψήφισμα της 23/6/2016, προφανώς, ύστερα από κάποια παρασκηνιακή συμφωνία, με το Συντηρητικό Κόμμα, η οποία αποσκοπούσε στην εκλογική ενίσχυση των Tories, όταν αυτοί θα αποφάσιζαν να προκηρύξουν βουλευτικές εκλογές.

Φαίνεται ότι αυτοί που προέβησαν, σε αυτή την παρασκηνιακή συμφωνία, αφού, μετά την επικράτηση της εξόδου της Βρετανίας, από την αυτοαποκαλούμενη, ως "Ευρωπαϊκή Ένωση", το κόμμα του Nigel Farage - υποτίθεται ότι - δεν είχε, πλέον, λόγο ύπαρξης, προεξόφλησαν ότι οι ψηφοφόροι του κόμματος αυτού, θα αποτελούσαν μέρος μιας υποτιθέμενης, ως ανανεωμένης εκλογικής δεξαμενής των Τόρηδων, αλλά η πραγματικότητα υπήρξε, μη αναμενόμενα, πολύπλοκη και πολύ δύσκολα, διαχειρίσιμη, για τους εκλογομάγειρες των παρασκηνίων.

Αυτό, που συνέβη είναι ότι, πράγματι, το UKIP, έκανε μια εικονική εκλογική εμφάνιση και στις 8 Ιουνίου 2017, καταποντίστηκε, λαμβάνοντας 593.852 ψήφους (1,8%), έναντι των 3.881.099 ψήφων (12,6%), που είχε λάβει στις βουλευτικές εκλογές της 7/5/2015. Όμως, η εκλογική βάση του κόμματος αυτού δεν στράφηκε, όπως υπολογιζόταν, στους Τόρηδες. Αυτή η προσδοκία των εκλογικών μαγειρείων των παρασκηνίων, που στηριζόταν, στο γεγονός ότι το Εργατικό Κόμμα και ο Jeremy Corbyn είχαν υποστηρίξει, στο δημοψήφισμα της 23/6/2016, την παραμονή της Βρετανίας, στην "Ε.Ε.", διαψεύστηκε.

Τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά και στην αντίθετη κατεύθυνση, από τις προσμονές των εκλογικών σχεδιασμών της συντηρητικής παράταξης. Το (πολύ) μεγαλύτερο κομμάτι των πρώην ψηφοφόρων του UKIP στράφηκε, προς τους Εργατικούς, ενώ ένα μικρότερο κομμάτι των ψηφοφόρων αυτών, στράφηκε, προς τους Τόρηδες.

Αυτή η εξέλιξη δεν παρουσιάζει κάποια σοβαρή ιδιαιτερότητα. Δεν αποτελεί κάποια αξιοσημείωτη ιδιομορφία του τμήματος αυτού του εκλογικού σώματος. Κάθε άλλο. Η αλήθεια είναι πολύ περισσότερο απλή και υποδεικνύει ότι η παρασκηνιακή συμφωνία, που οδήγησε τον Nigel Farage να αποσυρθεί, από την πολιτική σκηνή της Βρετανίας υπήρξε, απολύτως, εσφαλμένη. Αυτό το αντιλήφθηκε, έγκαιρα, το εκλογικό επιτελείο του Jeremy Corbyn και φυσικά, το εκμεταλλεύτηκε.

Παρατηρώντας, τα χαρακτηριστικά των ψηφοφόρων του UKIP, αυτό που γίνεται ορατό, είναι ότι το κόμμα αυτό άντλησε την μεγάλη πλειοψηφία τους, από την εκλογική δεξαμενή των εργατικών στρωμάτων, που, παραδοσιακά, υποστήριζαν τους Labours. Αυτοί οι ψηφοφόροι στράφηκαν, στο δημοψήφισμα της 23/6/2016, με φανατισμό, κατά της "Ευρωπαϊκής Ένωσης" και υπέρ του Brexit, εγκαταλείποντας το Εργατικό Κόμμα, το οποίο οδηγείτο, στον καταποντισμό, ακριβώς, επειδή η πλειοψηφία της βρετανικής εργατικής τάξης και των ευρύτερων στρωμάτων των εργαζομένων ψήφισε υπέρ της εξόδου της Βρετανίας, από την "Ε.Ε.".

Το επιτελείο του Jeremy Corbyn, έχοντας να αντιμετωπίσει το φαινόμενο του pasokisation, δηλαδή την επικείμενη εκλογική καταστροφή του Labour Party, αποφάσισε να κάνει μια πλήρη μεταστροφή και να αποδεχθεί την έξοδο της Βρετανίας, από την "Ευρωπαϊκή Ένωση", προκειμένου να καταστήσει και πάλι ελκυστικό το Εργατικό Κόμμα, στους ψηφοφόρους του, που το είχαν εγκαταλείψει, στις βουλευτικές εκλογές της 7/5/2015 και σε εκείνους, που είχαν οδηγηθεί να το εγκαταλείψουν, μέσα από την διχαστική διαδικασία του δημοψηφίσματος της 23/6/2016.

Η προσαρμογή του επιτελείου των Εργατικών του Jeremy Corbyn, στην πολιτική πραγματικότητα, που ανέδειξε η ψήφος του 52% του εκλογικού σώματος, υπέρ του Brexit, μαζύ με την παράλληλη απόσυρση του Nigel Farage, από την βρετανική πολιτική σκηνή και την συνακόλουθη αποδυνάμωση και αποδιοργάνωση του UKIP, διευκόλυνε την επιστροφή ενός μεγάλου τμήματος των βρετανικών εργαζόμενων τάξεων, στους Εργατικούς και ανέτρεψε τους σχεδιασμούς των Συντηρητικών. Η μεγάλη πλειοψηφία των πρώην ψηφοφόρων του UKIP, δεν στράφηκε, προς τους Τόρηδες. Στράφηκε, προς τους Εργατικούς.

Αλλά, για να γίνει αυτή η μεταστροφή, δεν αρκούσαν τα παραπάνω. Χρειαζόταν και κάτι άλλο. Αυτό το απαραίτητο άλλο, ήταν η κατάθεση, από τους Labours, ενός ριζοσπαστικού και κοινωνικού προγράμματος, το οποίο, στο σύνολό του, στρεφόταν, κατά των πολιτικών της λιτότητας, που ευαγγελίζονταν οι Tories.

Πράγματι, οι Εργατικοί έθεσαν, στην κρίση των ψηφοφόρων, ένα δεκαετές πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων, ύψους 250 δισ. λιρών, για έργα υποδομών, με την δημιουργία επενδυτικής τράπεζας και μέσα από έναν ευρύτατο κρατικό δανεισμό, ενώ, παράλληλα, υπόσχονταν, αύξηση του κατώτατου μισθού, κατά 40%, τεράστια αύξηση των δαπανών, για την υγεία, κατασκευή ενός εκατομμυρίου κατοικιών, επιβολή φορολογίας, στις χρηματοοικονομικές εργασίες, κατάργηση των διδάκτρων, στην παιδεία και κρατικοποίηση μεγάλου τμήματος της παραγωγής ενέργειας και των σιδηροδρόμων, την ίδια στιγμή, που οι Συντηρητικοί κατέβαιναν, με ένα πρόγραμμα, το οποίο ήταν, τελείως, αντίθετο.

Ο συνδυασμός όλων αυτών των παραγόντων είναι που έσωσε τους Labours. Και η έλευση των πολύνεκρων τρομοκρατικών κτυπημάτων των μαχητών του ISIS, στην πιο κρίσιμη φάση της προεκλογικής περιόδου και σε ένα σημείο, κατά το οποίο η κυβέρνηση της Theresa May δεν μπορούσε να αντιδράσει, ήταν, που αύξησε την δυναμική του κόμματος του Jeremy Corbyn,  ο οποίος, πλέον, είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης των Εργατικών. Ο ανεκδιήγητος Tony Blair οδηγείται, πλέον, προς την οριστική συνταξιοδότηση και η νεοσυντηρητική του παρέα έχει, πια αποδυναμωθεί και οδηγείται, στο περιθώριο.

Όσον αφορά τους Tories, παρά την καταιγιστική προπαγάνδα, που θέλει να τους παρουσιάζει, ως ηττημένους, η αλήθεια είναι ότι, με δεδομένες τις καταστροφικές συνθήκες, που αντιμετώπισαν, από τις επιθέσεις των μαχητών του Ισλαμικού Κράτους, που τους στέρησαν την αυτοδυναμία, κέρδισαν τις εκλογές της 8/6/2017.

Μάλιστα, όχι μόνο δεν έχασαν ψήφους, όχι μόνο δεν παρουσίασαν πτώση στα ποσοστά τους, αλλά, αντιθέτως και παρά τα όσα λέγονται, παρουσίασαν μια πολύ σημαντική άνοδο και σε αριθμό ψήφων και σε ποσοστά, σε σχέση, με τις βουλευτικές εκλογές της 7/5/2015.

Έτσι, το Συντηρητικό Κόμμα της Theresa May, αύξησε τον αριθμό των ψήφων του, αφού στις 8/6/2017 έλαβε 13.667.213 ψήφους και ποσοστό 42,4%, έναντι 11.334.576 ψήφων και ποσοστού 36,9%, που είχε λάβει, στις 7/5/2015.

Με αυτά τα δεδομένα, γίνεται, άμεσα, κατανοητό το μέγεθος της προπαγανδιστικής ανοησίας, που έχει κατακλύσει το σύνολο των ΜΜΕ, στα οποία οι διάφοροι πολιτικοί αναλυτές προσπαθούν να περιγράψουν και να πείσουν, για την ... μεγάλη ήττα, που υποτίθεται ότι υπέστησαν οι Tories, οι οποίοι, όμως, εμφάνισαν μια πολύ μεγάλη άνοδο και σε ψήφους (τις οποίες αύξησαν, κατά 2.332.637 ψήφους) και σε ποσοστά (τα οποία αύξησαν, κατά 5,5%).

Αυτό, που δεν κατάφεραν οι Tories, είναι το να επιτύχουν τους εκλογικούς τους, στόχους, που ήταν η άνετη αυτοδυναμία, στην βουλή των κοινοτήτων και η εξαφάνιση του Εργατικού Κόμματος.

Η εσφαλμένη παρασκηνιακή συμφωνία, για την πολιτική απόσυρση του Nigel Farage και η παράλληλη ουσιαστική εκλογική απόσυρση του UKIP, βοήθησε πολύ περισσότερο τους Εργατικούς, παρά τους Τόρηδες, ενώ ο (όχι και τόσο) αστάθμητος παράγοντας των πολύνεκρων τρομοκρατικών επιθέσεων των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους, άλλαξε, ριζικά, την ατζέντα της προεκλογικής περιόδου, στο πιο κρίσιμό της σημείο, εις βάρος της κυβέρνησης της Theresa May, η οποία, μάλιστα, όπως προαναφέραμε, δεν είχε τα χρονικά περιθώρια και δεν μπορούσε να αντιδράσει, αφού, τις τελευταίες ημέρες της προεκλογικής περιόδου και ιδίως, μετά την δολοφονική επίθεση, στην γέφυρα του Λονδίνου, είχε ρίξει λευκή πετσέτα.

Με αυτά τα δεδομένα, η πραγματικότητα είναι, εντελώς, διαφορετική. Οι Tories κέρδισαν τις εκλογές, αυξάνοντας, σημαντικά, τις δυνάμεις τους, ενώ οι Εργατικοί, που αύξησαν και αυτοί τις δικές τους δυνάμεις, ακόμη, περισσότερο, επειδή προσαρμόστηκαν, στην λαϊκή απαίτηση, για το Brexit, έμειναν, μέσα στο πολιτικό παιχνίδι. Και φυσικά, αυτή η εξέλιξη απέβη, εις βάρος όλων των άλλων κομμάτων, τα οποία κατάφεραν να τα συρρικνώσουν.

Έτσι, σε κάθε περίπτωση, η συνέχεια του πολιτικού παιχνιδιού, στην Βρετανία, πρόκειται να είναι συναρπαστική...