Η Γαλλία μετά τις προεδρικές εκλογές : Από τον οπερετικό "Hollandreou", μέχρι τον Emmanuel Macron, ο δρόμος, προς τις χαοτικές εξελίξεις, μπορεί να μην είναι, ιδιαίτερα, εύκολος, αλλά, παράλληλα, δεν είναι δύσκολος, ούτε μακρύς.

Όπως διαπιστώσαμε, στο πρόσφατο δημοσίευμά μας, που αφορούσε τον πρώτο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών, ο παρατεταμένος γαλλικός οικονομικός και κοινωνικός μαρασμός, έχει οδηγήσει την γαλλική κοινωνία, σε μια διαδικασία εντεινόμενης διαίρεσης, η οποία, όμως, προς το παρόν, δεν έχει εξελιχθεί, σε έναν σαφή και ανοικτό κοινωνικό διχασμό. Βέβαια, αυτή η διαδικασία, που εντείνει την κοινωνική πόλωση και οδηγεί προς την κατεύθυνση μιας - όχι και πολύ μακρινής - κοινωνικής αντιπαράθεσης, βρίσκεται, σε εξέλιξη, προφανώς, εμβαθύνεται και η εκλογική διαδικασία δεν πρόκειται να την σταματήσει, αλλά, ακόμη, δεν έχει μετεξελιχθεί, σε κοινωνικό διχασμό, του οποίου, όμως, η έλευση έχει δρομολογηθεί, χωρίς να είναι βέβαιος ο χρόνος της άφιξής του. [Όποιος επιθυμεί, μπορεί να δει το δημοσίευμα αυτό, στο παρόν μπλογκ, με τίτλο : Η Γαλλία στην κόψη του ξυραφιού, ανάμεσα στον "αυγουλά" Macron και την σωβινίστρια Lepen. (Η ραγδαία pasokisation του PSF, η κατάρρευση του γαλλικού πολιτικού σκηνικού και οι ανοικτές θύρες, για την προσωρινή ανασύστασή του, αλλά και για την έλευση ενός μελλοντικού γαλλικού "Μάη")].

Τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών ήλθαν να επιβεβαιώσουν αυτή την εκτίμηση. Η Γαλλία έχει εμπλακεί, στην δίνη μιας μοντέρνας και μακρόσυρτης εκδοχής των ευρύτατων και εντεινόμενων κοινωνικοοικονομικών δυσχερειών, που αντιμετώπισε η γερμανική δημοκρατία της Βαϊμάρης, κατά την διάρκεια των πρώτων ετών της δεκαετίας του 1930, αλλά, παρά το γεγονός ότι βρίσκεται καθ' οδόν, προς τον κοινωνικό διχασμό, ακόμη, δεν έχει υποστεί την εμπειρία μιας τέτοιας ποιοτικής μετατροπής της, ήδη, υφιστάμενης βαθύτατης κοινωνικής διαίρεσης, οποία, έχει, όπως είπαμε, εμφιλοχωρήσει, μέσα στον πληθυσμό, που κατοικεί, στην μεγάλη αυτή χώρα. 

Ο κοινωνικός διχασμός, στην Γαλλία, δεν έχει ολοκληρωθεί. Μπορεί πολύ εύκολα και σχετικά, γρήγορα, να ολοκληρωθεί. Αλλά αυτό, ακόμη, δεν έχει συμβεί. Όπως έχουμε επισημάνει, μένουν, ακόμη (όχι πολλά, αλλά) αρκετά να γίνουν, προκειμένου αυτή η εξελισσόμενη και με κλιμακούμενη πολλαπλασιαστική ένταση, διαδικασία διαίρεσης, που συντελείται, εντός των κοινωνικών διαστρωματώσεων και των κοινωνικών ομάδων και τάξεων της Γαλλίας, να φθάσει και να ξεπεράσει τα όρια του ανοικτού κοινωνικού διχασμού.

Και φυσικά, η εκλογή του Emmanuel Macron, ως υποτακτικού της γαλλικής μπατιροτραπεζοκρατίας και της γερμανικής καγκελαρίας, αποτελεί μία πολύ καλή εγγύηση, για την μέλλουσα έξαψη όλων των "κακών" παθών, μέσα στον, εν μακροχρονία παρακμή, ευρισκόμενο γαλλικό κοινωνικό σχηματισμό, αφού ο εκλεκτός της τραπεζοκρατίας δεν έχει ένα, πραγματικά, δικό του κόμμα, το οποίο να μπορεί να κερδίσει την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, ούτε ένα δυναμικό εκλογικό κοινό, με το οποίο να μπορέσει να διεκδικήσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου.

Βέβαια, ο Emmanuel Macron θα επωφεληθεί από την δεδομένη δυναμική, που του δίνει η εκλογή του, ως προέδρου του γαλλικού κράτους και το νεοσυσταθέν κόμμα του, το En Marche, θα καταφέρει να αντιστοιχίσει την εκλογική του επιρροή, με αυτήν, που απέκτησε ο, μόλις, εκλεγείς Γάλλος πρόεδρος, κατά τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, αλλά μέχρι (και γύρω) εκεί. Στην καλύτερη, για τον ίδιο, περίπτωση, ίσως και κάτι περισσότερο, αλλά, πέραν τούτου, ουδέν.

Ο νέος πρόεδρος του γαλλικού κράτους, όπως φαίνεται, εξ αιτίας της εντεινόμενης διαιρετικής διαδικασίας, μέσα στην κοινωνία, δεν θα μπορέσει να έχει το προνόμιο της πολιτικής ευφορίας και την αντίστοιχη περίοδο χάριτος, που απολάμβαναν οι προκάτοχοί του, οι οποίοι, με την δυναμική της εκλογής τους, κατάφερναν να αποκτήσουν, στις βουλευτικές εκλογές, που ακολουθούσαν, ύστερα από την εκλογή τους, ως προέδρων, την πλειοψηφία στην γαλλική βουλή, με την ενίσχυση των κομμάτων, από τα οποία προέρχονταν.

Έτσι, η ίδια η διαίρεση, που επικρατεί στην γαλλική κοινωνία και οι τέσσερεις πόλοι, γύρω από τους οποίους έχει χωριστεί, το πολιτικό σκηνικό της χώρας αυτής, οδηγούν, ως σύνολο, στην διαμόρφωση μιας πολύπλοκης πολιτικής κατάστασης, στα πλαίσια της οποίας οι όροι της διεξαγωγής του πολιτικού παιχνιδιού έχουν φθάσει, σε ένα τέτοιο σημείο ισορροπίας, όπου υπερβαίνουν τον νέο πρόεδρο και αυτό, που φαίνεται ότι θα προκύψει, από τις βουλευτικές εκλογές, είναι μία επανάκαμψη των βαριά τραυματισμένων κομμάτων, τα οποία, με πρώτους απ' όλους, τους Ρεπουμπλικάνους (τους μετεξελιχθέντες γκωλλικούς), θα διεκδικήσουν το μέγιστο μερίδιο της εξουσίας, μέσω μιας κυβερνητικής συγκατοίκησης, με τον Emmanuel Macron και το κόμμα του.

Από την δική τους πλευρά και οι Σοσιαλιστές θα επιθυμούσαν μία ανάλογη θέση, αλλά η τραγική κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει το PSF, εξ αιτίας της διακυβέρνησης της χώρας, κατά την διάρκεια της τελευταίας πενταετίας, από τον ολέθριο "Hollandreou" και τον Manuel Valls, τον διαλυτικό πρωθυπουργό του απερχόμενου Γάλλου προέδρου (στην κυβέρνηση του οποίου ήταν υπουργός Οικονομικών ο Emmanuel Macron, ενώ, τώρα, ο Manuel Valls ανακοίνωσε την κάθοδό του, στις βουλευτικές εκλογές, με το κόμμα του Macron, λέγοντας ότι "το Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι νεκρό", χωρίς, φυσικά, να αναφέρει ότι υπεύθυνος, γι' αυτό, είναι και ο ίδιος), δεν επιτρέπει, στην εναπομείνασα αριστερή πτέρυγα της νομενκλατούρας του κόμματος, η οποία έχει να διαχειρισθεί​ τα ερείπια του, να τρέφει τέτοιες φιλοδοξίες, τις οποίες, πιθανότατα, να προτιμήσει και να αποφύγει, για λόγους αυτοσυντήρησης.

Το μεγαλύτερο και το χειρότερο πρόβλημα του "πασοκοποιημένου" γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, στην παρούσα φάση, το οποίο, μάλιστα, αφορά την ίδια την ύπαρξη αυτού του ιστορικού κόμματος, δεν είναι τα καμώματα της δεξιάς και της ακραίας κεντρώας μερίδας της νομενκλατούρας του, η οποία, αφού, μέσω της σοσιαλφιλελεύθερης οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής της κυβέρνησης του, απίθανα, ανίκανου δίδυμου των Valls - "Hollandreou" (που ανέδειξε τον τελευταίο, ως τον χειρότερο πρόεδρο της Γαλλίας) το αποξένωσε από τα κοινωνικά του ερείσματα, στην συνέχεια το εγκατέλειψε, στην κακή του τύχη, για να προσχωρήσει, μαζικά, στο νεοσυσταθέν -ουσιαστικά, από την ίδια - κόμμα του νέου Γάλλου προέδρου, την εκλογή του οποίου στήριξε, με όλες της τις δυνάμεις.

Το πρόβλημα του PSF είναι η παράταξη της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, η "France Insoumise", η οποία οδηγείται, στο να γίνει ένα πραγματικό κόμμα, με σοβαρή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και ο ηγέτης της, ο Jean-Luc Mélenchon, που διεκδικούν τα κοινωνικά και εκλογικά ιμάτια του κατεστραμμένου αυτού κόμματος, τα οποία έχουν την ιστορική ευκαιρία να κατακτήσουν, αφού οι επικρατούσες κοινωνικές και εκλογικές συνθήκες είναι, εξαιρετικά, ευνοϊκές και τους παρέχουν την δυνατότητα να ανατρέψουν, πλήρως, το εκλογικό τοπίο της Γαλλίας, όχι, μόνο, με τον πλήρη παραγκωνισμό του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, αλλά και με την δημιουργία ισχυρών αναχωμάτων, στην δημιουργία μιας μετεκλογικής κεντροδεξιάς συγκυβέρνησης, ή στην απρόσκοπτη άσκηση της εξουσίας, από μια κεντροδεξιά κυβέρνηση, την ίδια στιγμή, που το ακροδεξιό κόμμα Front Nationale της Marine Lepen, θα ροκανίζει το όποιο κυβερνητικό σχήμα των συστημικών κομμάτων και του Emmanuel Macron, από τα δεξιά.

Με αυτά τα δεδομένα, τα οποία έχουν καταστεί, σε μεγάλο βαθμό και απροσδιόριστα, αφού οι αντιδράσεις, οι στάσεις και οι τοποθετήσεις του γαλλικού εκλογικού σώματος και της κοινωνίας, στο σύνολό της, είναι, σε μεγάλο βαθμό, απρόβλεπτες, γίνεται κατανοητή η εγγενής αδυναμία του νεοεκλεγμένου προέδρου του γαλλικού κράτους, αλλά και του συνόλου του συστημικού πολιτικού κόσμου της Γαλλίας, όπως επίσης και του σκληρού πυρήνα της "ευρωπαϊστικής" γαλλικής οικονομικής και κοινωνικής ελίτ.

Το πρόβλημα των γαλλικών "ευρωπαϊστικών" ελίτ δεν εντοπίζεται, σε αυτά, που, συνήθως, αναφέρονται, ως σημεία προβληματισμού, που προκύπτουν, από τα αποτελέσματα των διπλών προεδρικών εκλογών. Τα ουσιώδη προβλήματα, που αντιμετωπίζει η γαλλική ολιγαρχία, είναι άλλης τάξεως και οι δύο γύροι των προεδρικών εκλογών αυτό, που έκαναν, ήταν, απλώς, να αναδείξουν - έστω και στρεβλά - την κοινωνική χαρτογράφηση και την μεγάλη ένταση της διαιρετικής διαδικασίας, που εξελίσσεται, στην μεγάλη αυτή χώρα. Και φυσικά, τα όσα προκύπτουν, από αυτά τα δεδομένα, είναι, άκρως, ανησυχητικά, αφού δείχνουν ότι, με δεδομένη την συνέχιση αυτής της πορείας, στην οποία έχει οδηγηθεί η γαλλική κοινωνία, επίκειται η έλευση του κοινωνικού διχασμού, με ανυπολόγιστες συνέπειες.

Ως εκ τούτου, όσα λέγονται, γύρω από τα αποτελέσματα των γαλλικών προεδρικών εκλογών, χάνουν το νόημά τους. Όχι ότι όλα αυτά δεν έχουν καμμία αξία. Προφανώς, έχουν την όποια αξία τους, αλλά η ουσία βρίσκεται, στο γεγονός της εντεινόμενης κοινωνικής διαίρεσης και ο μετασχηματισμός αυτής της διαίρεσης, σε κοινωνικό διχασμό, ο οποίος θα καταστεί αναπότρεπτος, εφόσον η γαλλική ολιγαρχία δεν πραγματοποιήσει μια δραματική αλλαγή πορείας.

Έτσι, τα, περίπου, 20 εκατομμύρια των ψήφων, που έλαβε ο Emmanuel Macron δεν είναι δικές του ψήφοι. Δεν του δόθηκαν, για το φιλελευθερίζον πρόγραμμά του, το οποίο έχει απορριφθεί και αποδοκιμασθεί, από την μεγίστη πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Με δεδομένη την στήριξή του, από το 50% των ψηφοφόρων του Jean-Luc Mélenchon, γίνεται κατανοητή η ρηχή και πτωχή εκλογική και κοινωνική βάση του νεοεκλεγμένου προέδρου, αφού ψηφίστηκε, με την λογική της αντιφασιστικής ψήφου, της ψήφου κατά της Marine Lepen. Από εκεί και πέρα, αυτό το αριστερόστροφο εκλογικό κοινό, πολύ γρήγορα - και μάλιστα άμεσα - θα στραφεί κατά του Γάλλου προέδρου, του κόμματός του και της όποιας συστημικής κυβέρνησης θα σχηματισθεί, μετά τις βουλευτικές εκλογές του επόμενου μήνα.

Το ίδιο μήνυμα εκπέμπεται και μάλιστα, ισχυροποιείται, από το γεγονός των 4 εκατομμυρίων των ψηφοφόρων, οι οποίοι, στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών της 7/5/2017, ψήφισαν άκυρο, ή λευκό, με αποτέλεσμα το 66,06%, που έλαβε ο Emmanuel Macron, να μειώνεται, κατά πολύ, εάν ληφθεί υπόψη αυτή η πραγματικότητα, η οποία ενισχύεται και από το γεγονός της αυξημένης αποχής, η οποία ανήλθε, σε επίπεδα, άνω του 25% του εκλογικού σώματος, σε μια κοινωνία είναι πολιτικοποιημένη και φροντίζει, γενικά, να συμμετέχει, στις εκλογικές διαδικασίες.

Αλλά και τα περίπου 11 εκατομμύρια των ψήφων, που έλαβε, στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, η Marine Lepen, δείχνουν ότι η αντιφασιστική ψήφος έχει και αυτή τα όριά της. Μπορεί η υποψήφια της ριζοσπαστικοφανούς ακροδεξιάς να μην μπόρεσε να φθάσει, στα επίπεδα του 40%, λόγω των πολιτικοϊδεολογικών αναστολών των ψηφοφόρων της γαλλικής αριστεράς, αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτόν τον αριθμό των ψήφων το Front Nationale και η ίδια η Marine Lepen, ουδέποτε, στο παρελθόν, τον κατέκτησαν και ουδέποτε φαντάστηκαν ότι θα μπορούσαν να τον κατακτήσουν.

Αλλά,  όπως είπαμε, όλα αυτά δεν έχουν την αξία, που τους αποδίδονται. Η αξία τους είναι, απλώς, σχετική και όλα αυτά θα μπορούσαν να αντιμετωπισθούν, ως φαινόμενα μιας κακής, αλλά παροδικής συγκυρίας, η οποία, υπό άλλες συνθήκες, θα ήταν δυνατόν να ξεπερασθεί. Δυστυχώς, για την "ευρωπαϊστική" πολιτικοοικονομική και κοινωνική ελίτ της Γαλλίας, δεν πρόκειται, περί αυτού. Δεν ευρίσκεται μπροστά, σε μια κακή και περαστική συγκυρία. Κάθε άλλο.

Η κακή κατάσταση, ενώπιον της οποίας ευρίσκεται η γαλλική κοινωνία και την οποία έχει να διαχειρισθεί η γαλλική ολιγαρχία, έχει μόνιμα χαρακτηριστικά, αφού έχει προκύψει, ως αποτέλεσμα, από την δυσμενή θέση της γαλλικής οικονομίας και την παρατεταμένη υποβάθμισή της, μέσα στα πλαίσια του διεθνούς ανταγωνισμού, ο οποίος, από το 2009 και μετά διεξάγεται, με δεδομένη την συρρίκνωση της παγκοσμιοποίησης και του διεθνούς εμπορίου.

Αυτή την δυσχερή κατάσταση, μέσα στην οποία έχει ευρεθεί η γαλλική κοινωνία και η οποία έχει επιδεινωθεί από την δημιουργία της ευρωζώνης και την αντικατάσταση του γαλλικού φράγκου, από το γερμανικής εμπνεύσεως, ευρώ, είναι που θα επιδεινώσουν οι γνωστές "μεταρρυθμιστικές" πολιτικές, που πρεσβεύει ο Emmanuel Macron.

Ο νέος πρόεδρος του γαλλικού κράτους, με δεδομένες τις γερμανικές εμμονές, στην προστασία του γερμανικού πλεονεκτήματος, που προκύπτει από την δόμηση του ευρώ και της ζώνης του, η οποία ενισχύει τον υπερμεγέθη τομέα των γερμανικών εξαγωγών και το γερμανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, όπως και το βαθύ γερμανικό κράτος, το οποίο ανασυστάθηκε, από την εποχή της γερμανικής ενοποίησης και μετά, θα οξύνει την, ήδη, τεταμένη κατάσταση, στην οποία ευρίσκονται το σύνολο, περίπου, των κοινωνικών διαστρωματώσεων, από τις οποίες αποτελείται ο γαλλικός κοινωνικός σχηματισμός, θα πολλαπλασιάσει και θα επιταχύνει την διαδικασία της εξελισσόμενης κοινωνικής διαίρεσης και θα οδηγήσει, αναπότρεπτα, στην γρηγορότερη έλευση του κοινωνικού διχασμού, ο οποίος θα θέσει τις εξελίξεις, εκτός ελέγχου.

Με αυτά τα δεδομένα, το μέλλον του Emmanuel Macron δεν πρόκειται να είναι καθόλου καλό, αφού, πιθανότατα, θα απαξιωθεί, πολύ γρήγορα, ακόμη και αν, στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές, καταφέρει να αποφύγει τις δυσάρεστες εκπλήξεις, αποτρέποντας, στο μέτρο του δυνατού, τις ανεξέλεγκτες εκδηλώσεις της συμπεριφοράς του εκλογικού σώματος.

Αν δούμε τις εξελίξεις, με την απαραίτητη ψυχραιμία, μπορούμε, χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, να αντιληφθούμε ότι η γαλλική "ευρωπαϊστική" ελίτ και οι Γερμανοί εταίροι της, αυτό που εύχονται, είναι ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης ενός ευρύτατου συνασπισμού των "ευρωπαϊστικών" συστημικών πολιτικών δυνάμεων, βλέποντας, με μια τεράστια δυσφορία, ότι οι ριζοσπαστικοφανείς αντισυστημικές ομάδες της δεξιάς και της αριστεράς - αλλά και άλλες, οι οποίες δεν μπορούν να ταξινομηθούν, με βάση τον κλασικό πολιτικό χάρτη και που αποτελούνται από νέους ανθρώπους, οι οποίοι έχουν πληγεί από τις πολιτικές, που εφαρμόζονται από το πολιτικό κατεστημένο όλων των κυβερνήσεων της τελευταίας δεκαπενταετίας -, από τις οποίες αποτελείται το γαλλικό εκλογικό σώμα και η γαλλική κοινωνία, αγγίζουν, παρά το γεγονός ότι είναι διασπασμένες, τα επίπεδα του 50% των εκλογέων και παραπάνω, από αυτό το ποσοστό, εάν λάβουμε υπόψη μας το σύνολο της γαλλικής κοινωνίας. Αλλά αυτή η επιδίωξη είναι ένα μαχαίρι, το οποίο, όντας δίκοπο, είναι και άκρως, επικίνδυνο.

Στην πραγματικότητα, μια τέτοια εξέλιξη, η οποία, εάν πραγματοποιηθεί, θα οδηγήσει τις γαλλικές συστημικές "ευρωπαϊστικές" πολιτικές δυνάμεις, στην συμμετοχή τους, μέσα σε ένα συνεργατικό κυβερνητικό σχήμα, το οποίο θα κληθεί να εφαρμόσει το γνωστό "μεταρρυθμιστικό" και στην ουσία, αντιμεταρρυθμιστικό και αναχρονιστικό πολιτικό πρόγραμμα, που πρεσβεύει η γαλλική πολιτικοοικονομική ελίτ και το οποίο συνίσταται, στην απότομη και ραγδαία πτώση του μισθωτικού κόστους και του εισοδήματος ευρύτατων στρωμάτων του γαλλικού πληθυσμού, προκειμένου η γαλλική οικονομία να ανακόψει την ολοένα και διευρυνόμενη πτώση της ανταγωνιστικότητάς της και στην συνέχεια να την αναβαθμίσει, έναντι των ανταγωνιστικών οικονομιών.

Αλλά αυτή η πολιτική μιας αυριανής κυβέρνησης συνασπισμού των Γάλλων "ευρωπαϊστών", η οποία θα στηριχθεί, στην εφαρμογή μέτρων λιτότητας και διόγκωσης της, ήδη, υψηλής ανεργίας, για να "κερδηθεί" το εσωτερικό και, κυρίως, το εξωτερικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της γαλλικής οικονομίας, θα οδηγήσει, στην ραγδαία επιτάχυνση της, ήδη, δεδομένης και εξελισσόμενης κοινωνικής και εκλογικής συρρίκνωσης των κυβερνητικών εταίρων.

Όλοι αυτοί, μαζύ με τον Emmanuel Macron, πιθανότατα και μάλιστα, όχι πάρα πολύ αργά, μετά τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου, θα καταρρεύσουν και θα διαλυθούν, στα εξ ων συνετέθησαν. Κυριολεκτικά, θα βουλιάξουν και θα υποστούν έναν μαζικό πολιτικό αφανισμό, ενώ, όπως, έχουμε επισημάνει και στο παρελθόν, η επάνοδος μιας σύγχρονης εκδοχής ενός νέου γαλλικού "Μάη", ή η έλευση μιας μεταμοντέρνας εκδοχής της Κομμούνας του Παρισιού, ουδόλως, πρέπει να αποκλείεται.

Αντιθέτως, μάλιστα. Εάν η γαλλική ολιγαρχία δεν αναθεωρήσει τις πολιτικές της, το μέλλον της θα είναι, πολύ προβληματικό και ιδιαίτερα, σκοτεινό.

Φυσικά, γράφοντας όλα αυτά, δεν σκοπεύουμε να δώσουμε οποιαδήποτε συμβουλή, σε οποιονδήποτε. Κάθε άλλο. Απλώς, σκοπός μας είναι να περιγράψουμε την πραγματικότητα και να επισημάνουμε τις ενδεχόμενες εξελίξεις.

Και σε αυτόν τον σκοπό θα μείνουμε, επισημαίνοντας ότι, από τον οπερετικό "Hollandreou", που μιμήθηκε, επιτυχώς, τον "ημέτερο" ΓΑΠ, μέχρι τον Emmanuel Macron, ο δρόμος, προς τις χαοτικές εξελίξεις, μέσα στην γαλλική κοινωνία, μπορεί να μην είναι, ιδιαίτερα, εύκολος, αλλά, παράλληλα, δεν είναι δύσκολος, ούτε μακρύς...