Δονάλδος Τραμπ : "I am running the joint"! Από την Συρία, μέχρι την Κορέα, ο νέος ένοικος του Λευκού Οίκου, σε ρόλο unpredictable John Wayne, διεκδικεί τον κυρίαρχο ρόλο, σε νέες συμμαχίες. (Η έμπρακτη δοκιμή των δυνατοτήτων των ρωσικών αντιπυραυλικών συστημάτων και τα απογοητευτικά, για τις Η.Π.Α., αποτελέσματα).




Ότι οι καλοί λογαριασμοί κάνουν και τους καλούς φίλους είναι γνωστό. Στις διεθνείς σχέσεις, μάλιστα, ακόμη καλύτεροι φίλοι μπορούν να γίνουν και οι παλαιοί εχθροί, όταν υπάρχει το αμοιβαίο συμφέρον, για κάτι τέτοιο, αφού, βέβαια, αυτός, που ενδιαφέρεται, για την οικοδόμηση μιας τέτοιας φιλίας, έχει βεβαιωθεί ότι αυτή η οικοδόμηση μιας, αυτού του είδους, φιλίας, πέρα από αποδοτική, είναι και χρήσιμη. Εάν, δηλαδή, αξίζει να πραγματοποιηθεί, ή εάν είναι αχρείαστη. Και η φιλία, με έναν εχθρό, είναι χρήσιμη, όταν ο εχθρός δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί, διαφορετικά. Όταν, δηλαδή, δεν μπορεί να νικηθεί.

Αυτή, ακριβώς, είναι και η, υπό διερεύνηση και περιπετειώδης περίπτωση της σχέσης, ανάμεσα στις Η.Π.Α. του Δονάλδου Τραμπ και την Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν. Και αυτή η πραγματική κατάσταση είναι που απεικονίζεται, στον παραπάνω χάρτη των εκτεταμένων ρωσικών πυραυλικών αντιαεροπορικών συστημάτων A2AD, που καλύπτουν όλη την ρωσική, όπως και την εκτιμώμενη, ως απαραίτητη να καλυφθεί λευκορωσική συνοριακή γραμμή.

Οι Η.Π.Α. και το ΝΑΤΟ, δεν μπορούν να δράσουν, όπως θα ήθελαν. Στην πράξη, η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούν να δράσουν, καθόλου, διότι, εάν το αποτολμήσουν, δεν θα έχουν, πού να στηριχθούν. Οι αεροπορικές τους δυνάμεις βρίσκονται, υπό τον πλήρη έλεγχο των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων και ως εκ τούτου, οποιαδήποτε απόπειρα ταχείας επέμβασης των αμερικανικών και των νατοϊκών στρατιωτικών δυνάμεων, στις περιοχές αυτές, καθίσταται αδύνατη διότι, εάν επιχειρηθεί, θα συντριβεί, περίπου, εν τη γενέσει της.

Οι νατοϊκοί μπορεί να δυσαρεστούνται, από αυτή την σκληρή και αδυσώπητη, γι' αυτούς, πραγματικότητα - και είναι προφανές ότι δυσαρεστούνται -, αλλά δεν μπορούν να την  αποφύγουν. Το μόνο, που μπορούν να κάνουν, είναι το να συνηθίσουν να ζουν, με αυτήν και να την υποστούν.

Η κατάσταση, μάλιστα, είναι, πολύ πιο χειρότερη, για την νατοϊκή συμμορία, διότι, φυσικά, αυτά τα αντιπυραυλικά συστήματα των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων αποτελούν την ουσιαστική και αναπότρεπτη βάση για οποιαδήποτε ταχεία ρωσική επίθεση, στον ευρωπαϊκό χώρο. Μια επίθεση, η οποία, προφανέστατα, θα μπορεί να στηρίζεται και στην χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων (αν και όχι απαραίτητα, αφού και μόνη η απειλή, η προοπτική, αλλά και η απλή υποψία, για την χρήση τους, θα μπορούσε να είναι αρκετή).

Αλλά, πέρα, από την εκτεταμένη γραμμή των ρωσικών συνόρων, στην ευρωπαϊκή ήπειρο, το ρωσικό  πυραυλικό και αντιαεροπορικό σύστημα, έχει, πλέον, εγκατασταθεί και στην Συρία. Αυτό είναι, που έχει περιπλέξει τα πράγματα, σε βαθμό, ο οποίος έχει καταστεί επικίνδυνος, αφού η νέα αμερικανική διοίκηση αποπειράθηκε, έμπρακτα, να δοκιμάσει - και ομολογουμένως, δοκίμασε - την εμβέλεια και την αποτελεσματικότητα της ρωσικής πυραυλικής ασπίδας, με, κατά βάση, απογοητευτικά, για την ίδια αποτελέσματα. Και αυτό το αποτόλμησε, διότι, όπως, είπαμε, άλλωστε, η οικοδόμηση μιας φιλίας, με έναν εχθρό, έχει νόημα, όταν αυτή είναι χρήσιμη. Και χρήσιμη είναι, όταν δεν μπορεί να αποφευχθεί. Και φυσικά, μια τέτοια φιλία δεν μπορεί να αποφευχθεί, όταν ο εχθρός δεν μπορεί να υπερνικηθεί.

Καθώς τα πρώτα βήματα, τα μπουσουλήματα, του Donald Trump, ως νέου προέδρου των Η.Π.Α. και του επιτελείου, που τον περιβάλλει, στην χάραξη και στην πρακτική εφαρμογή της εξωτερικής πολιτικής της υπερδύναμης, της οποίας ηγείται, έχουν αρχίσει να πραγματοποιούνται, η εξαγωγή των όποιων συμπερασμάτων, όσον αφορά τις στρατηγικές επιλογές της νέας αμερικανικής διοίκησης, με βάση τον - φαινομενικά, περίεργο - βομβαρδισμό της βάσης της συριακής αεροπορίας, στην οποία σταθμεύουν ρωσικές δυνάμεις και η οποία βρίσκεται, υπό την προστασία της ρωσικής αντιπυραυλικής ασπίδας, αφού, προηγουμένως, οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις υποτίθεται ότι είχαν - ή και είχαν - προειδοποιηθεί, για το επικείμενο κτύπημα, αποτελεί ένα εγχείρημα, το οποίο είναι, απολύτως, πρόωρο.

Η κυβέρνηση του Δονάλδου Τραμπ εξακολουθεί, ακόμη, να διερευνά την ακολουθητέα εξωτερική πολιτική, που θα διασφαλίσει την συνέχιση της πλανητικής πρωτοκαθεδρίας της Ουάσινγκτων, όπως έχουμε, πρόσφατα, γράψει [δείτε το δημοσίευμά μου, σε αυτό εδώ το μπλογκ, με τίτλο : Η Κίνα, η Ρωσία και στην μέση ο Donald Trump. (Η νέα αμερικανική διοίκηση ενώπιον των δυσμενών, για την υπερδύναμη, γεωπολιτικών δεδομένων, προσπαθεί να ανασυγκροτήσει την στρατηγική της, για την διατήρηση της πλανητικής πρωτοκαθεδρίας των Η.Π.Α.)]. Και θα εξακολουθήσει, για αρκετό καιρό, ακόμη, να διερευνά την εξωτερική πολιτική, που θα πρέπει να ακολουθήσει, προσπαθώντας, παράλληλα, να επιβάλει, όσο μπορεί, από θέση ισχύος, και τις προϋποθέσεις, που θα την καταστήσουν εφικτή και υλοποιήσιμη.

Ο συγκεκριμένος εμφανής στόχος της αμερικανικής πυραυλικής επίθεσης, στην συριακή αεροπορική βάση, δηλαδή το καθεστώς του Μπασάρ αλ Ασσάντ και η (υποτιθέμενη, ή πραγματική) χρήση, από την συριακή αεροπορία, όπλων χημικού πολέμου, κατά των αντικαθεστωτικών συμμάχων των Αμερικανών, στο μέτωπο του Ιντλίμπ, δεν είναι, κατ' ανάγκην και ο πραγματικός και πρωτεύων στόχος του Donald Trump,  ο οποίος, ως εγνωσμένης αξίας showman, αποφάσισε να υποδυθεί τον John Wayne, στον ρόλο του σκληρού σερίφη της άγριας αμερικανικής Δύσης και θέλοντας να δείξει ότι, στην πράξη ο ίδιος μπορεί να ισχυρίζεται ότι "I am running the joint".

Είναι προφανές ότι δεν βρίσκεται, στις ύψιστες προτεραιότητες του νέου Αμερικανού προέδρου η τιμωρία του συριακού καθεστώτος, για την (υποτιθέμενη, ή πραγματική) χρήση χημικών όπλων, κατά των αντιπάλων του. Ούτε, πλέον, ενδιαφέρεται, πολύ, για την τύχη της ένοπλης συριακής αντιπολίτευσης και των Κούρδων μαχητών. Άλλωστε, οι σαρωτικοί βομβαρδισμοί της ρωσικής πολεμικής αεροπορίας, που ακολούθησαν το αμερικανικό κτύπημα, στην συριακή αεροπορική βάση, δείχνει ότι το Πεντάγωνο και ο Δονάλδος Τραμπ γνωρίζουν, πολύ καλά, τα όριά τους, ακόμη και όταν φροντίζουν να τα δοκιμάζουν, στην πράξη.

Όχι, βέβαια, ότι ο Αμερικανός πρόεδρος δεν επιθυμεί την πτώση του συριακού καθεστώτος και ότι δεν θα εκμεταλλευόταν οποιαδήποτε δυνατότητα είχε, προκειμένου να ανατρέψει το καθεστώς της Δαμασκού, σύμφωνα με τα αποτυχημένα, στην πράξη, σχέδια της κυβέρνησης του απελθόντος warlord Barack Hussein Obama. Κάθε άλλο. Αν είχε την δυνατότητα, ο νέος Αμερικανός πρόεδρος θα ανέτρεπε τον Ασσάντ και το καθεστώς του. Αλλά δεν την έχει.

Το μπααθικό καθεστώς των Αράβων αλεβιτών, που στηρίζει τον Σύρο πρόεδρο, βρήκε την σωτηρία του, τον Νοέμβριο του 2015, μέσα από την ευθεία και απροσχημάτιστη στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας του Βλαντιμίρ Πούτιν, που ανέτρεψε τις στρατιωτικές ισορροπίες, που είχαν παγιωθεί, επί του εδάφους των μαχών και οι οποίες λειτουργούσαν, εις βάρος της αλεβιτικής μειοψηφίας και του καθεστώτος της. Ως εκ τούτου, το καθεστώς Άσσαντ είναι, πλέον, απολύτως, εξαρτώμενο, από την Μόσχα, η οποία είναι αυτή, που ορίζει την τύχη του. Και αυτό το καθεστώς έχει την πλήρη υποστήριξη της ρωσικής ελίτ, ως προς όσα πράττει και ως προς όσα δεν πράττει.

Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα, που επικρατεί, στην Συρία και αυτή η πραγματικότητα, η οποία είναι, απολύτως, γνωστή, στην Ουάσινγκτων, δεν αλλάζει. Και δεν πρόκειται να αλλάξει. Ακόμη, χειρότερα, μάλιστα, η χώρα αυτή, παρά τους όποιους σχεδιασμούς των Η.Π.Α. και των νατοϊκών και των Αράβων συμμάχων τους, όπως και όποιων άλλων επιθυμούν το αντίθετο, δεν πρόκειται να διαμελισθεί. Η Ρωσία δεν θα επιτρέψει τον διαμελισμό της Συρίας. Δεν θα επιτρέψει δηλαδή να καταστεί η χώρα αυτή ορμητήριο της Δύσης και των λοιπών αντιπάλων της ρωσικής υπερδύναμης, στην μάχη για τις ενεργειακές πηγές και τους διαδρόμους της μεταφοράς τους.

Το "Σουνιστάν" των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους και των άλλων ριζοσπαστικών ισλαμιστικών ομάδων, που απορροφήθηκαν, από την οργάνωση του Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκνταντί, αυτό το ειδεχθές κρατικό μόρφωμα, που σχεδίασαν και επιχείρησαν να πραγματοποιήσουν οι Αμερικανοί, οι νατοϊκοί σύμμαχοί τους, η Σαουδική Αραβία και τα άλλα αραβικά καθεστώτα του Κόλπου, μαζύ με την Τουρκία, προικοδοτώντας το με εκτεταμένα εδάφη της Συρίας και του Ιράκ, συρρικνώνεται και οδηγείται στην στρατιωτική ήττα και την κατάρρευση.

Όπως έχουμε, πρόσφατα, πει, ο Δονάλδος Τραμπ και το επιτελείο του δεν έχουν ολοκληρώσει την στρατηγική τους, στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής, που αφορούν την διατήρηση του status της πλανητικής πρωτοκαθεδρίας της αμερικανικής υπερδύναμης. Μια πρωτοκαθεδρία, η οποία έχει παρουσιάσει τεράστιες ρωγμές και χάσματα​ και έχει τεθεί, υπό ανοικτή αμφισβήτηση, αφού η έλευση της μεταδυτικής εποχής και η διαμόρφωση νέων πλανητικών ισορροπιών, που θα συγκροτήσουν τον σύγχρονο μεταδυτικό κόσμο, είναι, ήδη, ορατές και συναποτελούν τμήμα της ζώσας και εξελισσόμενης πραγματικότητας.

Όλοι όσοι αποτελούν το επιτελείο του Αμερικανού προέδρου, αλλά και ευρύτερα, το σύνολο των αμερικανικών ελίτ και ιδίως εκείνο το τμήμα τους, που συγκροτεί το βαθύ αμερικανικό κράτος γνωρίζουν, πολύ καλά, τις μεγάλες ήττες και την απώλεια σημαντικών και μάλιστα, στρατηγικής σημασίας, θέσεων, που υπέστη η χώρα τους, καθώς και την υποχώρηση της ολικής ισχύος και της ηγεμονικής θέσης, που είχε το σύνολο του Δυτικού Κόσμου, ως αποτέλεσμα της πολιτικής της παγκοσμιοποίησης, η οποία ενίσχυσε τους ανταγωνιστές της Δύσης, δηλαδή τις αποκαλούμενες, ως περιφερειακές χώρες και κυρίως, τα μεγάλα εθνικά κράτη, στα οποία δεσπόζουν, πρωτίστως, η Κίνα, αλλά και η μετασοβιετική Ρωσία.





Ο νέος Αμερικανός πρόεδρος ισχυρίζεται ότι επιθυμεί και σκοπεύει να είναι απρόβλεπτος. Το είπε, προεκλογικά, στην αναμέτρησή του, με την Hillary Clinton και προφανώς, λέγοντάς το, δεν το χρησιμοποιούσε, ως σχήμα λόγου. Δεν ήταν "a figure of speech". Ο Δονάλδος Τράμπ πρέπει να το εννοούσε, αυτό, που έλεγε. Και φυσικά, δείχνει ότι το προσπαθεί, με έναν ριζοσπαστικό και αντισυμβατικό τρόπο, που έχει πολλούς κινδύνους. Όμως, με δεδομένη την υποτιθέμενη, ως μη προβλεψιμότητα του καθεστώτος του Κιμ Γιόνγκουν, οφείλει να αποδείξει την δική απρόβλεπτη στάση. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Ή, διαφορετικά, "εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα"...


Το νέο στοιχείο, που λέει ότι θέλει να εισαγάγει και προσπαθεί να το εισαγάγει - ή, τουλάχιστον, προσπαθεί να πείσει τους φίλους και αντίπαλους του ότι το εισαγάγει - ο Donald Trump, στην αμερικανική εξωτερική πολιτική, είναι το στοιχείο του unpredictable, του απρόβλεπου. "Υπήρξαμε, κατά το παρελθόν, προβλέψιμοι. Και αυτό ήταν τεράστιο σφάλμα. Ως εκ τούτου, πρέπει να παύσουμε να είμαστε προβλέψιμοι. Πρέπει να γίνουμε απρόβλεπτοι, για τους εχθρούς μας. Και αυτό πρέπει να γίνει, από τώρα και στο εξής", έχει ισχυρισθεί και εξακολουθεί να ισχυρίζεται, ο νέος Αμερικανός πρόεδρος.

Αυτή την στάση του απρόβλεπτου παίκτη, στην παγκόσμια σκηνή, αποφάσισε να επιδείξει ότι υιοθετεί ο Donald Trump, ξεκινώντας, από τον βομβαρδισμό, με τους tomahawks, της αεροπορικής βάσης, στην Συρία και φθάνοντας, μέχρι την αντιμετώπιση της όχι ανύπαρκτης πυρηνικής απειλής του σταλινικού καθεστώτος της "Λ. Δ." της Κορέας και του, εκεί, κυβερνώντος Κόμματος Εργασίας της Κορέας (έτσι ονομάζεται, επίσημα, το Κομμουνιστικό Κόμμα της χώρας αυτής) του Κιμ Γιόνγκουν, ο οποίος διαδέχτηκε, "κληρονομικώ τω τρόπω" τον αποθανόντα πατέρα του, τον Κιμ Γιόνγκιλ και ο οποίος είχε διαδεχθεί, τον δικό του πατέρα και παππού του σημερινού ηγέτη της χώρας, τον Κιμ Ιλσούνγκ, ο οποίος θεωρείται, ως ο ιδρυτής του καθεστώτος, αν και ο πραγματικός ιδρυτής του δεν είναι άλλος, από τον Ιωσήφ Στάλιν, ο οποίος ανέδειξε τον παππού Κιμ, στην ηγεσία του κόμματος και της χώρας, την οποία, άλλωστε και διέσπασε.

Η αλήθεια είναι ότι η ιδιότυπη κληρονομική κομμουνιστική μοναρχία του καθεστώτος της "Λαϊκής  Δημοκρατίας" της Κορέας μάχεται για την ύπαρξη της και οι προοπτικές καθίστανται επικίνδυνες, διότι η σταλινική γραφειοκρατία, που κυβερνά την χώρα αυτή, δεν πρόκειται να αποδεχθεί την κατάργησή της, το ίδιο εύκολα, με τις αντίστοιχες γραφειοκρατικές ελίτ των χωρών της ανατολικής Ευρώπης, οι οποίες, στην κυριολεξία, προδόθηκαν, χωρίς δισταγμό, από την​ γραφειοκρατία του Κ.Κ.Σ.Ε. και τον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και παραδόθηκαν, σχεδόν, αμαχητί, κατά την θυελλώδη περίοδο 1989 - 1991, οπότε και κατέρρευσε η παραδοσιακή εκδοχή του "υπαρκτού σοσιαλισμού", μαζύ με την "Σοβιετική Ένωση", στους αντιπάλους τους.

Η ιδιότυπη σταλινική απολυταρχία του Κιμ Γιόνγκουν, δείχνει ότι δεν πρόκειται να διστάσει και ως πυρηνική δύναμη, η οποία μπορεί να σαρώσει τις πολυπληθείς αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις, στην Νότια Κορέα και τις συμμαχικές των Η.Π.Α. χώρες, στην περιοχή και είναι ικανή και φαίνεται διατεθειμένη να χρησιμοποιήσει το πυρηνικό της οπλοστάσιο, ακόμη και κατά των ανατολικών ακτών του αμερικανικού εδάφους, το οποίο, από ό,τι φαίνεται, δεν είναι, επαρκώς, προστατευμένο, από ένα τέτοιο κτύπημα.

Ως εκ τούτου, τα εκατοντάδες τρισεκατομμύρια δολλάρια, που έχουν ξοδέψει, οι αμερικανικές κυβερνήσεις, από την εποχή του Dwight Eisenhower και του John F. Kennedy, δεν έχουν πιάσει τόπο, αφού, ακόμη και μία λιλιπούτεια χώρα, σαν την "Λ. Δ." της Κορέας, μπορεί να πλήξει, με βαλλιστικούς πυραύλους, οπλισμένους με πυρηνικές κεφαλές, το αμερικανικό έδαφος.

Δεν είναι, μόνο, ότι το περασμένο Σάββατο το κορεάτικο κομμουνιστικό καθεστώς έκανε μία παρέλαση, στην οποία επέδειξε τον οπλισμό του. Δεν είναι, καν, το γεγονός της επίδειξης της ενότητας της ηγετικής ομάδας του κόμματος και του κράτους, αφού, στην παρέλαση, εμφανίστηκαν οι - υποτιθέμενοι ως νεκροί - "εκδιωχθέντες", δηλαδή ο στρατηγός Κιμ Ρακγκιόμ και ο αρχηγός των Μυστικών Υπηρεσιών Κιμ Ουόνχονγκ, οι οποίοι "αναστήθηκαν", ξαφνικά, αφού, από τον περασμένο Φεβρουάριο, οι νοτιοκορεατικές μυστικές υπηρεσίες, η - πανταχού παρούσα - C.I.A. και φυσικά, τα προπαγανδιστικά όργανά της, δηλαδή το Reuters και η πολεμοχαρής φυλλάδα των "New York Times", είχαν ανακοινώσει την εκτέλεσή τους, από τον Κιμ Γιόνγκουν, για διάφορους λόγους, οι οποίοι αποδείχτηκαν ψευδείς και κατασκευασμένοι, αφού το καθεστώς, με μία επίδειξη διασκεδαστικού τρολλαρισματος και αποδόμησης των δυτικών προπαγανδιστικών μηχανισμών, τους εμφάνισε, στο πλευρό του Κιμ Γιόνγκουν.

Εν τέλει, δεν είναι, απλώς, το γεγονός ότι την παρέλαση αυτή ακολούθησε η - υποτιθέμενη ως, ή η πραγματικά, αποτυχημένη - εκτόξευση του βαλλιστικού πυραύλου, από το καθεστώς της Πιονγκγιάνγκ, παρά το ξεκίνημα της αμερικανικής αρμάδας, η οποία κατευθύνεται, στην περιοχή (και η οποία, προφανώς, επιτηρείται, από ρωσικά και κινέζικα πολεμικά πλοία και υποβρύχια, όπως επίσης και από βορειοκορεατικά υποβρύχια, τα οποία είναι ικανά να πλήξουν τον αμερικανικό στόλο, όπως επιδείχθηκε, στην στρατιωτική παρέλαση της Πιονγκγιάνγκ).

Αυτό που έχει σημασία, είναι το πασίδηλο γεγονός ότι το καθεστώς της ιδιότυπης κληρονομικής σταλινικής απολυταρχίας, που εδρεύει στην Πιονγκγιάνγκ, έγραψε, στα παλαιότερα των υποδημάτων του, τις προειδοποιήσεις και την μη προβλεψιμότητα του Δονάλδου Τραμπ, προκαλώντας τον, να πραγματοποιήσει τις απειλές του, ή να ευτελισθεί, στα μάτια των αντιπάλων του - οι οποίοι, προφανώς, μειδιούν, ενώπιον του διλήμματος, που έχει τεθεί ο Αμερικανός πρόεδρος -, όπως επίσης και των συμμάχων του, αλλά και της παγκόσμιας κοινής γνώμης.

Όμως, αυτά, που συμβαίνουν, στην κορεατική χερσόνησο και στην γύρω περιοχή, είναι τα λιγότερο επικίνδυνα, από όσα έπραξαν αυτές τις ημέρες ο Donald Trump και το επιτελείο του. Και τούτο, επειδή η επίθεση, με 59 πυραύλους tomahawk, από πλοία του αμερικανικού στόλου, στα ανοικτά της Κρήτης (προκειμένου αυτά να προστατεύονται, από ενδεχόμενη ρωσική επίθεση, από τα ηλεκτρονικά συστήματα, που βρίσκονται, στην αμερικανική βάση της Σούδας) είναι, απείρως, περισσότερο επικίνδυνη. Το γιατί συμβαίνει αυτό έχει γίνει κατανοητό, από όσα, ήδη, προαναφέρθηκαν.

Ο Αμερικανός πρόεδρος και οι ένοπλες δυνάμεις των οποίων ηγείται αποφάσισαν να επιχειρήσουν και επιχείρησαν την παράτολμη ενέργεια της δοκιμής, στην πράξη, δηλαδή στο πεδίο της μάχης, των δυνατοτήτων του ρωσικού αντιαεροπορικού και πυραυλικού συστήματος, που έχει εγκατασταθεί, στην Συρία. Και για τον λόγο αυτόν προέβησαν, στον βομβαρδισμό της βάσης της συριακής αεροπορίας. Αυτή ήταν η καταλληλότερη ευκαιρία να δοκιμασθεί, στην πράξη και όχι στα λόγια, η ισχύς αυτού του συστήματος, προκειμένου να βγουν τα κατάλληλα και απαραίτητα συμπεράσματα.

Αυτό, λοιπόν, που δεν τόλμησε η κυβέρνηση του Barack Hussein Obama, το 2013, το τόλμησε η κυβέρνηση του Donald Trump, το 2017. Φυσικά και στις δύο περιπτώσεις, η επίκληση της χρήσης χημικών όπλων, από το καθεστώς του Μπασάρ αλ Ασσάντ, υπήρξε προσχηματική, είτε το καθεστώς χρησιμοποίησε και στις δύο περιπτώσεις χημικά όπλα, κατά των αντιπάλων του, είτε όχι.

Και για να είμαστε καθαροί, σε όσα λέμε, είναι απαραίτητο να διευκρινισθεί ότι το καθεστώς του Σύρου προέδρου είναι αποδεδειγμένο ότι είχε χημικά όπλα, τουλάχιστον, μέχρι το 2013, όταν η Ρωσία και οι Η.Π.Α, όπως και το ίδιο το συριακό καθεστώς, συμφώνησαν να τα καταστρέψουν και τα οποία υποτίθεται ότι τα κατέστρεψαν. Επίσης, αλήθεια είναι ότι κάποιες ποσότητες χημικών όπλων είχαν πέσει και στα χέρια των αντικαθεστωτικών, οι οποίοι και χρησιμοποίησαν αυτά τα όπλα, όπως κάποιες ποσότητες χρησιμοποίησε και ο συριακός στρατός.

Αυτό που είναι πιθανότατο - το θεωρώ περίπου, βέβαιο -, είναι ότι κάποιες ποσότητες χημικών όπλων του συριακού καθεστώτος δεν έχουν καταστραφεί, παρά τις διαβεβαιώσεις των Ρώσων. Ως εκ τούτου, είναι ανοικτό το ζήτημα του, εάν η συριακή αεροπορία, με ορμητήριο την αεροπορική βάση Σαριάτ της περιοχής Χομς, βομβάρδισε τους αντιπάλους της, με χημικά όπλα. Στην πραγματικότητα, το καθεστώς του Μπασάρ αλ Ασσάντ δεν είχε κανέναν λόγο για να πλήξει, με χημικά όπλα τους αντιπάλους του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αποκλείεται να το έπραξε. Αλλά δεν είναι αυτό, που μέτρησε, στην απόφαση του επιτελείου του Αμερικανού προέδρου, να βομβαρδίσει την συριακή αεροπορική βάση.

Ο Donald Trump επιθυμούσε να βρει μια ευκαιρία, για να δοκιμάσει τις ικανότητες και τις δυνατότητες του ρωσικού αντιαεροπορικού και πυραυλικού συστήματος και ως εκ τούτου, αυτή την ευκαιρία θα την έβρισκε, ή θα την κατασκεύαζε. Αυτή την ευκαιρία φυσικά, την βρήκε/την κατασκεύασε, με την ευκαιρία του βομβαρδισμού των ένοπλων αντικαθεστωτικών, από την συριακή πολεμική αεροπορία και την αστραπιαία προπαγανδιστική καμπάνια, που αναπτύχθηκε, στην Δύση, προκειμένου να καλλιεργηθεί το κατάλληλο κλίμα.

Έτσι, στα ξημερώματα της 7ης Απριλίου 2017, οι 59 αμερικανικοί πύραυλοι tomahawk "ταχυδρομήθηκαν", στην συριακή αεροπορική βάση και υποτίθεται ότι δοκίμασαν την ρωσική αντιπυραυλική και αντιαεροπορική ασπίδα. Το Πεντάγωνο, έτσι μπόρεσε να δει, στην πράξη, την ρωσική αντίδραση και πιθανότατα, να βγάλει κάποια συμπεράσματα. Εμείς, βέβαια, ως εξωτερικοί παρατηρητές, δεν μπορούμε να έχουμε πλήρη εικόνα, ως προς το τί συνέβη και το τί δεν συνέβη, αλλά μπορούμε να βγάλουμε κάποια πρώτα - έστω και επισφαλή και ως εκ τούτου ανοικτά, προς αναθεώρηση - συμπεράσματα.

Τα αποτελέσματα του, εκ του μακρόθεν, βομβαρδισμού της συριακής αεροπορικής βάσης μπορούν να εκτιμηθούν, ως πενιχρότατα και απογοητευτικά, για το αμερικανικό Πεντάγωνο. Η ρωσική αντιπυραυλική ασπίδα και η αντιαεροπορική άμυνα είναι, μακράν, η καλύτερη και ως εκ τούτου, δεν είναι, επί του παρόντος, όπως και στο προβλεπτό μέλλον, αντιμετωπίσιμη, από τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ. Η Ευρώπη ευρίσκεται ενώπιον ενός τεράστιου προβλήματος, απέναντι στις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις, αφού το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να πετάξει ούτε ένα απλό περιστέρι, χωρίς τον άμεσο κίνδυνο να καταρριφθεί, από τα συστήματα A2/AD.

Το γιατί συμβαίνει αυτό, γίνεται, άμεσα, αντιληπτό, μόλις κάποιος δει τα δεδομένα της αμερικανορωσικής αντιπαράθεσης, που είχε επίκεντρο την συριακή αεροπορική βάση. Ας τα δούμε, ένα, προς ένα :

1) Το ρωσικό αντιπυραυλικό και αντιαεροπορικό σύστημα, στην συριακή αεροπορική βάση δεν επέδειξε τις αμυντικές και επιθετικές του δυνατότητες, κατά αεροπορικών στόχων. Και τούτο, επειδή δεν χρησιμοποιήθηκε, για επίθεση. Θα μπορούσε, βέβαια, κάποιος να πει ότι οι Αμερικανοί δεν είχαν σκοπό να δοκιμάσουν αυτές του τις δυνατότητες και γι' αυτό δεν χρησιμοποίησαν αεροπορική δύναμη, προκειμένου να βομβαρδίσουν την βάση αυτή. Το επιχείρημα αυτό, προφανώς, είναι βάσιμο, αλλά δείχνει και το περιορισμένο εύρος του αμερικανικού πειραματισμού, αφού είναι σαφές ότι οι Αμερικανοί στρατιωτικοί φοβήθηκαν ότι, εάν επιχειρούσαν αεροπορικό βομβαρδισμό, τα αεροπλάνα τους θα καταρρίπτονταν.

2) Το ρωσικό αντιπυραυλικό σύστημα δεν επέδειξε τις δυνατότητές του, ούτε κατά ναυτικών στόχων, αφού ο αμερικανικός στολίσκος, που έριξε τους 59 πυραύλους βρισκόταν, εκτός της εμβέλειας αυτού του συστήματος.

3) Το ρωσικό αντιπυραυλικό σύστημα δεν σήκωσε, όπως φαίνεται, ούτε έναν πύραυλο, για να αντιμετωπίσει - δηλαδή να αναχαιτίσει - τους αμερικανικούς. Αυτό γνωρίζουμε, μέχρι τώρα και μέχρις ότου αυτό (τώρα, ή αργότερα) να ανασκευασθεί. Και αυτό, εφόσον έχει συμβεί, αποτελεί, πιθανότατα και την μεγαλύτερη αμερικανική απογοήτευση.

4) Όσον αφορά την τύχη και την αποτελεσματικότητα των 59 αμερικανικών πυραύλων tomahawk, οι οποίοι κοστίζουν 1.000.000,00 $ δολλάρια ο καθένας και είναι από τα καλύτερα όπλα των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, τα συμπεράσματα, που μπορούν να βγουν, από την, σε συνθήκες πραγματικού πολέμου, αμερικανορωσική αντιπαράθεση, είναι απογοητευτικά, για το αμερικανικό Πεντάγωνο και κατ' επέκταση, για το ΝΑΤΟ. Από τους 59 αμερικανικούς πυραύλους, στόχους βρήκαν οι 23, εκ των οποίων, όπως λέγεται, ελάχιστοι ήσαν σοβαρής εμβέλειας, ενώ 36 πύραυλοι αστόχησαν. Και προφανώς, δεν αστόχησαν, τυχαία. Κάθε άλλο.

5) Με δεδομένο το γεγονός ότι οι αμερικανικοί πύραυλοι, που αστόχησαν, δεν αστόχησαν, τυχαία και εφόσον δεχθούμε, ως γεγονός, το ότι η ρωσική αντιπυραυλική ασπίδα της συριακής αεροπορικής βάσης δεν σήκωσε (μέχρις ότου να αποδειχθεί το αντίθετο) κανέναν πύραυλο, κατά των αμερικανικών πυραύλων, το πρώτο συμπέρασμα, που βγαίνει, είναι ότι οι 36 άστοχοι αμερικανικοί πύραυλοι αναχαιτίσθηκαν, χωρίς να καταρριφθούν. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει, με κάποιον τρόπο, να αποπροσανατολίστηκαν, από τα ρωσικά ηλεκτρονικά συστήματα και να κατέπεσαν, σε ερημικές περιοχές. Και αυτό, εάν και εφόσον συνέβη, αποτελεί μια σκέτη τραγωδία, για τις αμερικανικές και τις νατοϊκές ένοπλες δυνάμεις.

Άλλωστε, το γεγονός ότι, εντός ολίγων ωρών (γύρω στις 10, με 12, ή και λιγότερο), η συριακή αεροπορική βάση ήταν έτοιμη, για νέες επιχειρήσεις της συριακής και της ρωσικής αεροπορίας, οι οποίες και διεξήχθησαν, ιδίως από την ρωσική, η οποία τις επόμενες ημέρες σάρωσε τους αντικαθεστωτικούς συμμάχους των Η.Π.Α., στην περιοχή αυτή, αποδεικνύει ότι η αμερικανική επιχείρηση υπήρξε αναποτελεσματική, αν και βέβαια, είναι σαφές ότι υπήρξε πρόσφορη, για την εξαγωγή κάποιων χρήσιμων, έως πολύτιμων συμπερασμάτων, για τις ρωσικές αντιπυραυλικές και αντιαπεροπορικές δυνατότητες.

Και το κυριότερο συμπέρασμα, για τα πεδία των μαχών στην Συρία και την Ευρώπη, είναι ότι οι Η.Π.Α. και οι σύμμαχοί τους, στο ΝΑΤΟ, πρέπει να ξεχάσουν την δράση μονάδων ταχείας επέμβασης, στα μέτωπα αυτά. Και τούτο, επειδή αυτές οι μονάδες δεν μπορούν να υποστηριχθούν, από αέρος, αλλά και ούτε από το έδαφος.

Και αυτό το συμπέρασμα αποτελεί την μεγαλύτερη τραγωδία, για τις Η.Π.Α. και την Δύση, ως σύνολο.

Ως εκ τούτου, η νέα αμερικανική ηγεσία, όσο και αν το επιθυμεί, δεν μπορεί να αγνοήσει την τεράστια ρωσική δύναμη. Και φυσικά, δεν μπορεί να αγνοήσει και τον αυξανόμενο μελλοντικό δυναμισμό του κινεζικού κράτους και της κινεζικής οικονομίας, που, μέσα από μια δυναμική χιονοστιβάδας, θα οδηγήσουν τις Η.Π.Α. και την Δύση, σε υποδεέστερη θέση, σε ένα όχι και πολύ απόμακρο χρονικό διάστημα, από σήμερα. 

Παρά την τακτική υποχωρητικότητα του προέδρου Xi Jinping και της κομματικής και κρατικής ηγεσίας του Πεκίνου, απέναντι, στην νέα αμερικανική ηγεσία (η Κίνα απέσχε, από την ψηφοφορία, που έγινε, στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε., προκειμένου να καταδικασθεί η υποτιθέμενη, ή πραγματική επίθεση του καθεστώτος Άσσαντ, με χημικά όπλα, κατά των αντικαθεστωτικών και δεν προέβαλε veto, όπως η Ρωσία, ενώ εμφανίζεται, ως "συνεργάσιμη", στο ζήτημα των βαλλιστικών πυραύλων του καθεστώτος της Πιόνγκγιανγκ, αν και τα μαθήματα της Ιστορίας και της γεωπολιτικής, που αναδεικνύει και η εμπειρία της ανατολικής Ευρώπης της περιόδου 1989 - 1991, υποδεινκύουν ότι μια μεγάλη δύναμη δεν μπορεί να αφήνει τους συμμάχους της και να εκχωρεί γεωστρατηγικό χώρο, στους ανταγωνιστές της, χωρίς να τιμωρηθεί), η πικρή αλήθεια, για την αμερικανική ηγεσία, είναι ότι ο πραγματικός μελλοντικός αντίπαλος των Η.Π.Α. είναι η Κίνα και όχι η Ρωσία.

Έτσι, λοιπόν, οι προοπτικές και οι επιλογές, που έχει να κάνει ο Δονάλδος Τραμπ και η κυβέρνησή του, δεν έχουν αλλάξει, στο παραμικρό, από όσα έχουν συμβεί, στο συριακό μέτωπο και στο μέτωπο της Κορέας και των Θαλασσών της Νότιας Κίνας.

Αντίθετα, μάλιστα, με δεδομένη την όχι άνετη, αλλά, σε κάθε περίπτωση, σημαντική επικράτηση του Recep Tayyip Erdoğan, στο δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής, η κατάσταση, για τις Η.Π.Α. και την Δύση, έχει επιδεινωθεί.

Κατόπιν τούτων και με δεδομένα τα όσα προαναφέρθηκαν, οι επιλογές του Donald Trump και του επιτελείου του, μπορεί, εάν αντιμετωπισθούν, ψυχρά και χωρίς αυταπάτες, να είναι ελάχιστες και να τους οδηγούν, στην αγκαλιά της Ρωσίας, η οποία, όμως, προφανώς, θα προβάλει τις δικές της απαιτήσεις, οι οποίες θα είναι και επώδυνες, για τους συμμάχους των Η.Π.Α., στον ευρωπαϊκό χώρο, αλλά δεν είναι δεδομένες και αναπόφευκτες.

Οι αυταπάτες των αμερικανικών ελίτ, παρά την προεκλογική ρητορική και την επεισοδιακή εκλογή του Donald Trump, παραμένουν ισχυρές, έχοντας, ως κεντρικό τους πυρήνα, την, επ' αόριστον, διατήρηση της αμερικανικής κυριαρχίας, στον πλανήτη.

Ως εκ τούτου, τίποτε, ακόμη, δεν έχει κριθεί. Και φυσικά, όλα μένουν ανοικτά και απροσδιόριστα.

Σχόλια

Ο χρήστης ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ είπε…
Τι ακριβώς θέλει η Ρωσία από την Ευρώπη; Nα γίνει η Ευρώπη ανατολική δεσποτεία;
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Την ένταξή της, στους θεσμούς της Δύσης επιθυμεί η ρωσική ελίτ, Γιώργο. Και αυτό, στην πράξη, σημαίνει ότι επιζητεί να έχει τον πρώτο λόγο, στα πράγματα της τεράστιας περιοχής, που εκτείνεται, από τον Λισαβώνα, μέχρι το Βλαδιβοστόκ.

Και κάπου, εκεί, χαλάνε τα πράγματα, διότι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι αντιδρούν, αφού - ανάμεσα σε πολλά άλλα - αυτή η εξέλιξη οδηγεί και σε μια τεράστια αναδιανομή πλούτου, στην οποία η ρωσική ελίτ διεκδικεί ένα πολύ μεγάλο τμήμα αυτού του πλούτου, το οποίο, φυσικά, θα συνοδεύεται και από μια ανάλογη ανακατανομή ισχύος.

Και οι Αμερικανοί δεν βλέπουν, με καθόλου καλό μάτι, μια τέτοια εξέλιξη, την οποία δεν επιθυμούν και θέλουν να την αποφύγουν, αφού όλοι μαζύ επιδιώκουν την αποικιοποίηση της Ρωσίας, κάτι, που, επί της εποχής του Μπόρις Γέλτσιν νόμιζαν ότι θα μπορούσαν να το επιτύχουν, με την δημιουργία μιας ρωσικής πλουτοκρατίας, η οποία θα ήταν δυτικόφιλη και υποτελής (κύρια παραδείγματα αποτελούν οι Χοντορκόφσκυ και Μπερεζόφσκυ και όλη αυτή η γλοιώδης δυτικόφιλη συμμορία, που εξέθρεψε το πρώτο μετασοβιετικό καθεστώς).

Όμως, η αναγνώριση της ύπαρξης της μέλλουσας κινεζικής απειλής κάνει ένα κομμάτι της αμερικανικής ελίτ να έχει και δεύτερες σκέψεις, επί του καυτού αυτού ζητήματος. Η εκλογή του Δονάλδου Τραμπ είναι έκφραση αυτής της συζήτησης, που έχει ανοιχθεί, εντός των κόλπων της αμερικανικής ελίτ. Αυτή η συζήτηση, βέβαια, έχει πολύν δρόμο μπροστά της. Δεν θα είναι εύκολη και έχει φθάσει ούτε καν, στην αρχή του προοιμίου της και θα είναι περιπετειώδης και θυελλώδης, λόγω των αντιδράσεων, που υπάρχουν.

Ούτε και η εκλογή του Donald Trump σημαίνει πολλά πράγματα, παρά τις όποιες προθέσεις του νέου προέδρου των Η.Π.Α. και παρά το γεγονός ότι - όχι αβάσιμα - οι Βρετανοί, οι Γάλλοι και οι Γερμανοί φοβούνται ότι μπορεί να φάνε πούλημα, από τους Αμερικανούς. Ως εκ τούτου, πρέπει να περιμένουμε, για να δούμε, το πού θα πάνε τα πράγματα.

Ο χρήστης Unknown είπε…
Η Ρωσία είναι στρατιωτικός γίγας με πορτοφόλι νάνου. Εχει εναντίον της ΕΕ ΗΠΑ Ιαπωνία Αυστρ κ Καναδά, την Κίνα ουδέτερη κι από τους υπόλοιπους σχεδόν κανείς δεν είναι σύμμαχός της. Η δυτική οικονομική μέγγενη είναι ασφυκτική και φαίνεται στους ρυθμούς ΑΕΠ όπου με 1,5% είναι πίσω από 6,9% Κίνας αλλά κ των ανεπτυγμένων ΗΠΑ ΕΕ.
Η Ρωσία υπ αυτήν την κατάσταση μακροπρόθεσμα είναι καταδικασμένη σε διάλυση, εκτός κι άν ΕΕ ΗΠΑ αποφασίσουν αλλιώς, ή η ίδια η Ρωσία εκβιάσει έξοδο απ την παγίδα. Η έξοδος μπορεί να είναι μόνο στρατιωτική, πρίν οι αντάγωνιστές της την λυώσουν οικονομικά. Στους ανταγωνιστές της Ρωσίας είναι και η Κίνα, όπου σύν τοις άλλοις ένας ποταμός λαθρομεταναστών από Κίνα έχει κατακλύσει την Σιβηρία και αλλοιώνει τον πληθυσμό.
Η δεινή θέση της Ρωσίας δεν φαίνεται ότι θα ελαφρυνθεί διότι οι ΗΠΑ νομίζουν ότι θα ελέγξουν την Κίνα και οι Ευρωπαίοι δεν ανησυχούν (χωρίς έλλειμα στο εξωτερικό ισοζύγιο με Κίνα σε αντίθεση με τα 600 δις των ΗΠΑ πρός Κίνα). Αντίθετα, οι Γερμανοί μάλλον ονειρεύονται κρυφά τα παλιά τους όνειρα που έγιναν πραγματικότητα στην Ουκρανία.
Αν σκεφτούμε την πιθανότητα εσωτερικών πολιτικών ή άλλων ταραχών στην Ρωσίά, ίσως οι προβλέψεις να είναι πολύ δυσοίωνες για την Ρ.Ο.
Τα BRICS μετά την αλλαγή στην Βραζιλία κ τις κυρώσεις κατά Ρωσίας έχουν ατονήσει. Αλλωστε τα κεφάλαια της Κίνας την κάνουν περισσότερο Κίνας παρά Ρωσίας κ υπολοίπων. Οι Κινέζοι χρηματοδομούν κ επενδύουν σε υποδομές που τους ανοίγουν δρόμους, κυριολεκτικά, για τις εξαγωγές τους. Η συνολική στάση της Κίνας είναι διάνοιξη των διαφόρων δρόμων του μεταξιού και η διαφύλαξη της έιρήνης με συμβιβασμούς ή απουσίες ώστε να γιγαντώνουν οι εξαγωγές. Δεν θ αντιταχθεί στις ΗΠΑ η Κίνα. Θα υποχωρήσει με κάθε δυνατό τρόπο ώστε να μην διακινδυνέύσει την αγορά της σε ΗΠΑ κ ΕΕ. Τα εμπορικά της συμφέροντα θα υπερισχύσουν των πολιτικών.Δεν θα πολεμήσει στην Κορέα. Γι αυτό κ άλλους λόγους δεν θα κουνήσει το δάχτυλό της προς βοήθεια Ρωσίας στο μέλλον. Δεν θα κάνει εχθρό τη Δύση αλλά θα επωφεληθεί. Η Ρωσία είναι μοναχικά μόνη.
Ο χρήστης Unknown είπε…
Νομίζω ότι η λυσσώδης και ψυχωτική αντίδραση του Αμερικανικού κατεστημένου κατά μιάς προσέγγισης με Ρωσία δείχνει ότι οι ΗΠΑ δεν θα συμφιλιωθούν με την χώρα. Η ΕΕ συρόμενη από Γερμανία επίσης δεν θα συμφιλιωθεί και θα επιβάλλουν νέες οικονομικές κυρώσεις για εντονότερα αποτελέσματα. Η ΕΕ δεν κρύβει την γεωπολιτική εχθρότητά της προς Ρωσία.
Οδηγούν την Ρωσίά στον δρόμο της Λιβύης κ Βόρειας Κορέας. Στην απομόνωση κ μαρασμό για πτώση.
Ο χρήστης Unknown είπε…
Ηδη η κυβέρνηση Τράμπ ετοιμάζεται να επαναφέρει κυρώσεις κατά Ιράν. Οι Ευρωπαίοι θ ακολουθήσουν τον αρχηγό της αγέλης και το Ιράν θα παραμένει στην απομόνωση και οικονομική κ.α. καθυστέρηση. Η ίδια μοίρα επιφυλλάσσεται για την Ρωσία και από ΗΠΑ και από τους εχθρικά διακείμενους Γερμανούς. Ο στόχος των δυτικών είναι η διάλυση της Ρωσίας και η μετατροπή της σε οικόπεδο Α Υλών. Δεν υπάρχει λόγος αλλαγής σχεδίου από τις ελίτ.
Ο Πούτιν κατανοεί τον σκοπό της Δύσης αλλά δεν φαίνεται διατεθιμένος να χτυπήσει την ρίζα του κακού μέσα στο σπίτι του, που κατά την άποψή μου είναι η μόνη οδός που έχει απομείνει.

Μόνο η άμεση απειλή διαταράξεως της οικονομικής ζωής κ ασφάλειας ΕΕ ΗΠΑ μπορεί να τους εξαναγκάσει σε αναθεώρηση των θανάσιμων σχεδίων τους κατά Ρωσίας. Μέχρι τώρα οι ελίτ και ο λαός της Δύσης δρούν ατιμώρητα απεργαζόμενοι και συναινούντες στον αφανισμό του Ρωσικού λαού. Η Ρωσία πρέπει να τους προσθέσει κόστος και πόνο ώστε να καταλάβουν αυτό που οι ίδιοι σκορπούν.
Οσο υπάρχει ακόμη χρόνος.
Ο χρήστης Unknown είπε…
ΕΕ και ΗΠΆ όχι μόνο επιβάλλουν κυρώσεις κατά της Ρωσίας αλλά και προσπαθούν να της διακόψουν τις εξαγωγές πρός τη Δύση και να την πτωχύνουν (Κορεοποίηση) έως την εσωτερική κατάρευση. Ο συναινών λαός (από Γιουροβίζιον έως Ολυμπιακούς) ακολουθεί την ελίτ καθώς δεν έχει κανένα κόστος γι αυτούς ο αφανισμός του λαού που γειτονεύει με 1,3 δις Κινέζων κι εκατομμύρια Μουσουλμάνων.

Οι ελίτ βλέπουν το οικόπεδο Ρωσία με τα αμύθητα πλούτη της γής του και συνεχίζουν την αντιπαράθεση αιώνων μέχρι τελικής κατακτήσεως. Εάν η Ρωσία δεν προσθέσει κόστος στους Δυτικούς αυτοί θα συνεχίσουν. Το κόστος για τις ελίτ είναι η άμεση απειλή κατά των κερδών και περιουσίας τους. Μόνο μία στρατιωτική υπερδύναμη μπορεί να κάνει την απειλή πιστευτή ή πραγματική. Αν η Ρωσία του Πούτιν αρκεστεί στην ευγενική και άμεμπτη διεθνή παρουσία, ο αφανισμός της είναι δεδομένος.

Η Συρία ίσως αποτελέσει το έναυσμα διότι οι ΗΠΑ ετοιμάζουν σχέδια γι αποστολή στρατευμάτων στο έδαφός της και Αγγλία ζητά συνενοχή Ρώσων στη χημική "επίθεση". Η Ευρώπη του ΝΑΤΟ, δεδηλωμένος εχθρός της Ρωσίας, θα συνασπιστεί για βοήθεια και συμμετοχή στα λάφυρα. Η Ρωσία θα πρέπει ν αποφασίσει ή να πολεμήσει πραγματικά στη Συρία ή να πολεμήσει τους δυτικούς κοντά στα σύνορά της και τις περιουσίες τους. Αν απλώς υποχωρήσει με προσχήματα και μέσω ΟΗΕ θα επιταχύνει την δική της καταδίκη.
Ο χρήστης ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ είπε…
Μα την ένταξη στους δυτικούς θεσμούς την έχει εδώ και αιώνες, δεν υπάρχει συμφωνία ή Συνθήκη που να μην ήταν παρούσα η Ρωσία ή να μην λάβαν υπόψη τους οι δυτικοί τις δικές της θέσεις, το να σταματήσει η Ρωσία να αισθάνεται απειλούμενη από την Δύση είναι κατανοητό, όμως την ίδια στιγμή, και διαχρονικά, και η ίδια απειλεί, δεν είναι παλαβοί που όλοι οι λαοί που γειτονεύουν με την Ρωσία χαρακτηρίζονται από Ρωσοφοβία, ακόμα και οι Τούρκοι. Οι Ρώσοι θέλουν να κυριαρχήσουν αλλά το μοντέλο που προωθούν είναι απωθητικό για τον μέσο Ευρωπαίο, δεν έχει καμιά σχέση με την Αμερικάνικη επικυριαρχία στο Ευρωπαϊκό έδαφος, τα θέλουν όλα φέρνοντας το παρελθόν στην Ευρώπη
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Δεν είναι αδικαιολόγητο το αμερικανικό πείσμα, απέναντι στην Ρωσία. Έχει την αιτία του και αυτή εδράζεται, στο γεγονός ότι μια χώρα, μεσαίου οικονομικού μεγέθους, μπορεί, λόγω του τεράστιου πυρηνικού της οπλοστασίου, να εξαφανίσει τις Η.Π.Α., από τον χάρτη, μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας, οποτεδήποτε το αποφασίσει η ηγεσία της. Το γεγονός ότι οι Η.Π.Α. μπορούν να ανταποδώσουν το κτύπημα και να επιφέρουν την ίδια ζημιά, στην Ρωσία, δεν παρηγορεί καθόλου την αμερικανική ελίτ. Κάθε άλλο.

Επίσης, αυτό που εκνευρίζει την αμερικανική ελίτ, ακόμη πιο πολύ, είναι το γεγονός ότι αυτό το τεράστιο πυρηνικό οπλοστάσιο της Ρωσίας είναι προϊόν υποκλοπής της σχετικής τεχνογνωσίας, την οποία είχε, ως μονοπώλιο, από τα μέσα της δεκαετίας του 1940, μέχρι την εποχή που ο Ιωσήφ Στάλιν, έριξε την υδρογονοβόμβα, αφού οι σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες είχαν υποκλέψει την τεχνογνωσία της κατασκευής ατομικών βομβών, από τις Η.Π.Α. Η ιστορία με τους Ρόζενμπεργκ και ο μακκαρθισμός, που ακολούθησε, δεν ήταν, απλώς, μια αμερικανική υπερβολή. Οι Αμερικανοί την είχαν πατήσει και από εκεί, που αισθάνονταν ασφαλείς και κυρίαρχοι, σε όλον τον πλανήτη, βρέθηκαν, υπό την απειλή της άμεσης εξαφάνισης.

Με όλα αυτά και την εξέλιξη των πυρηνικών οπλοστασίων, η αμερικανική υπερδύναμη βρίσκεται, υπό την δαμόκλειο σπάθη των απαγορεύσεων και των ασφυκτικών περιορισμών, στην δράση της. Και δεν μπορεί να συμβιβασθεί, με αυτή την κατάσταση.

Η ουσία είναι ότι η Ρωσία, έστω και ως χώρα μεσαίου οικονομικού μεγέθους, δεν μπορεί να καταβληθεί, στρατιωτικά. Στην πραγματικότητα, δεν μπορεί να καταβληθεί, ούτε οικονομικά, διότι έχει μια τεράστια αυτονομία, σε σχέση με το δυτικό καπιταλιστικό σύστημα. Η Ρωσία αποτελεί μια, ικανοποιητικά προστατευμένη κλειστή και αυτάρκη οικονομική αγορά, η οποία είναι τεράστια και μετά από την, έστω και ανεπαρκή, ένταξή της, στην διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, κατά την περίοδο 1991 - 2008, έχει αποκτήσει την δική της τεχνογνωσία, η οποία έχει μια ικανοποιητική δυναμική και δεν εξαρτάται, πλέον, από την τεχνογνωσία της Δύσης. Οι γιγαντιαίες επιτεύξεις της, στον τομέα της ηλεκτρονικής, οι οποίες, τώρα, αρχίζουν και αχνοφαίνονται, στο πεδίο των οπλικών συστημάτων, μαρτυρούν, την αλήθεια αυτών που γράφω.

Από εκεί και πέρα, είναι προφανές ότι ένα τμήμα της αμερικανικής ελίτ πιστεύει ότι μπορεί να ελέγξει την Κίνα και να αποικιοποιήσει την Ρωσία. Όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Προφανώς, η Κίνα δεν είναι ένας στρατιωτικός και πυρηνικός γίγαντας, αλλά αυτή η κατάσταση δεν είναι στάσιμη. Εξελίσσεται. Και εξελίσσεται, σε βάρος των αμερικανικών συμφερόντων. Η Κίνα πρέπει να πούμε ότι έχει κρυμμένες τις τωρινές πραγματικές της δυνατότητες. Δεν τις επιδεικνύει. Προφανώς, βρίσκεται πίσω από τις Η.Π.Α., αλλά αυτό, όσο περνάει ο καιρός, αλλάζει και μάλιστα, γρήγορα και δραματικά.

Εδώ, πρέπει να σημειώσω ότι οι κινεζικές ένοπλες δυνάμεις δεν έχουν, σχεδόν, ούτε ένα αεροπλανοφόρο. Όμως, μέχρι το 2021 ετοιμάζουν πέντε και με δεδομένη την παρουσία τους, που έχουν επιβάλει, στην, στρατηγικά, κρίσιμη περιοχή των Θαλασσών της Νότιας Κίνας, με τα τεχνητά νησιά, που κατασκευάζουν, στις νήσους Σπράτλυ, σε μια περιοχή, στην οποία γίνεται η διακίνηση ενός άκρως σημαντικού τμήματος του παγκόσμιου εμπορίου, αξίας 5 τρισεκατομμυρίων δολλαρίων, ετησίως, παρά την σφοδρή αντίθεση των Η.Π.Α. και των γειτονικών χωρών, που διεκδικούν τον ίδιο χώρο, η Κίνα δεν θα είναι αντιμετωπίσιμη, ως προς τις αξιώσεις της και την δυναμική, που θα έχει, υποστηριζόμενη από ένα στρατιωτικό δυναμικό, αυτού του μεγέθους.

Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Μπορεί, λοιπόν, η κινεζική ηγεσία να το παίζει - να συμπεριφέρεται -, ως ειρηνική και συνεργάσιμη δύναμη, που την ενδιαφέρει το εμπόριο, αλλά, ήδη, έχει απαιτήσεις για την διαμόρφωση μιας πλανητικής συγκυριαρχίας, με τις Η.Π.Α., οι οποίες απαιτήσεις, σταδιακά (αλλά όχι αργά) θα επικεντρωθούν στην αποκλειστική πλανητική κυριαρχία της Κίνας και ως εκ τούτου, του εαυτού της, ως κυρίαρχης τάξης, δηλαδή της εθνικής γραφειοκρατικοκαπιταλιστικής ελίτ, που κάνει κουμάντο στο Πεκίνο και στο σύνολο του κινεζικού πληθυσμού. Επίσης, οι Κινέζοι, έχοντας πάρει τα πρέποντα μαθήματα, από το ιστορικά ανεπανάληπτο και καταστροφικό ρωσικό φιάσκο της περιόδου 1989 - 1991, δεν πρόκειται να παραχωρήσουν στρατηγικό χώρο (δηλαδή την "Λαϊκή Δημοκρατία" της Κορέας), στους αντιπάλους τους - δηλαδή τους Αμερικανούς και τους Ιάπωνες - και δεν θα διαπράξουν τα ίδια ηλίθια σφάλματα των Ρώσων.

Με αυτά τα δεδομένα, οι επιλογές της Ουάσινγκτων δεν είναι πολλές και σε κάθε περίπτωση, είναι δύσκολες. Και αυτή η κατάσταση καθιστά τις εξελίξεις πολύ επικίνδυνες. Και τούτο, διότι, όσο και αν η αμερικανική ελίτ προσπαθεί να απωθήσει την ιδέα, η Κίνα είναι ο πραγματικός μελλοντικός της εχθρός, ο οποίος, όσο δεν αντιμετωπίζεται, με μια πολιτική ανάσχεσης της τεράστιας δυναμικής της χώρας αυτής, τώρα, ή στο κοντινό μέλλον, θα έλθει - όχι πολύ μακριά από σήμερα -, η στιγμή, που δεν θα μπορεί να ανασχεθεί.

Βέβαια, από το 2008 και μετά, οι Αμερικανοί το προσπαθούν και εν μέρει, το έχουν καταφέρει, αφού ανέκοψαν την γιγαντιαία κινεζική αναπτυξιακή δυναμική, περιορίζοντας την παγκοσμιοποίηση και συνακόλουθα και τους κινεζικούς αναπτυξιακούς ρυθμούς, από το 12%, στο τωρινό 6,9%, σε ετήσια βάση. Αλλά αυτό, που έχουν καταφέρει είναι πολύ λίγο, μπροστά, σε αυτό, που απαιτείται, για να πουν ότι θα επιτύχουν τον στόχο τους. Η κινεζική οικονομία έχει αναπτύξει την δική της τεχνογνωσία και την δική της δυναμική, ενώ, παράλληλα, προσπαθεί να προσεταιρισθεί την Ρωσία, για να έχει την απαραίτητη πυρηνική ομπρέλλα, αφού οι ηγέτες του Πεκίνου αντιλαμβάνονται ότι μπορούν να βρεθούν, εξ απήνης και να αντιμετωπίσουν μια ξαφνική επίθεση των Η.Π.Α. Μια επίθεση, η οποία, εάν και όταν υπάρξει, θα συνοδεύεται και από την χρήση πυρηνικών όπλων.

Ως εκ τούτου, οι Αμερικανοί έχουν ανάγκη την Ρωσία. Μόνο, που η ρωσική ηγεσία (του Βλαντιμίρ Πούτιν, σήμερα, ή οποιαδήποτε άλλη αύριο) έχει τις δικές της απαιτήσεις, οι οποίες είναι πολλές και μεγάλες - φθάνοντας να είναι και υπερφίαλες -, κυρίως, στον ευρωπαϊκό χώρο, αφού, γνωρίζοντας ότι αποτελεί μήλον της έριδος, ανάμεσα στην Ουάσινγκτων και το Πεκίνο, μπορεί να επιδείξει την απαραίτητη στρατηγική υπομονή, προκειμένου να επιβάλει τους δικούς της όρους. Αρκεί να μην πράξει τα παιδαριώδη σφάλματα, που διέπραξαν, αρχικά, ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και η "μεταρρυθμιστική" ηγεσία του Κ.Κ.Σ.Ε. και η μετασοβιετική ηγεσία του Μπορίς Γέλτσιν, στην συνέχεια.

Το τι θα γίνει, μένει να το δούμε...
Ο χρήστης Unknown είπε…
ΟιΕυρωπαίοι και Αμερικάνοι κάνουν εμπόριο με τους Κινέζους και προωθούν σύσφιγξη σχέσεων. Πρός την Ρωσία προωθούν την σύσφιγξη Ανακόντα με τις δεκάδες βάσεις ΝΑΤΟ κ νέα στρατεύματα σε χώρες πελάτες. Ο Ανακόντα δεν είναι άμυνα αλλά στρατηγική στραγγαλισμού. Οταν χώρες όπως Ελλάδα κ Βουλγαρία διατάσσονται από ΕΕ κ ΗΠΑ πολύ πρίν γεγονότα σ Ουκρανία ή Συρία ν αρνηθούν συνεργασία κ επενδύσεις από Ρωσία στον ενεργειακό τομέα, καταλαβαίνει κ ο πιό αδαής στην Ελλάδα ότι υπάρχει οικονομικός πόλεμος κατά της Ρωσίας. Υπάρχει εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ Δύσεως κ Ρωσίας που εξελίσσεται στον οικονομικό τομέα, αλλά και ένας ιδεολογικός - προπαγανδιστικός πόλεμος στον πολιτικό τομέα. Η Δύση δεν έχει ακόμη χρησιμοποιήσει το πλήρες οικονομικό οπλοστάσιο προφανώς αναμένοντας απεξάρτηση της ΕΕ και δή Γερμανίας από ρωσική ενέργεια. Οταν απεξαρτοποιηθεί θα εφαρμόσει κατά της Ρωσίας μέτρα Ιράν και Βορείου Κορέας. Γι αυτό ο Πούτιν πολεμά στην Συρία. Πολεμά να μην καταλάβουν οι Δυτικοί την οδό που κρατά την Ρωσία μέσα στο παγκόσμιο οικονομικό παιχνίδι. Οι πιθανότητες στη Συρία είναι εναντίον του.
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Όλα αυτά είναι πολύ φυσικό να συμβαίνουν. Οι ΗΠΑ και η Δύση πίστεψαν ότι το όνειρο της αποικιοποίησης της Ρωσίας ήταν δυνατό να λάβει σάρκα και οστά, στην εποχή του Γέλτσιν και ότι θα μπορούσε να ολοκληρωθεί μετά από την μεταβίβαση της εξουσίας στον Πούτιν. Έπεσαν έξω στους υπολογισμούς τους και αντιδρούν, απέναντί σε μία στρατιωτική και πυρηνική υπερδύναμη, η οποία είναι ασυναγώνιστη και μπορεί να σαρώσει την παλαιά Ευρώπη, μέσα σε ελάχιστες ημέρες.

Το μόνο μέσον, όμως, που έχουν είναι η οικονομική απομόνωση της Ρωσίας, αλλά αυτό το όπλο, είναι δευτερεύουσας σημασίας, διότι η Ρωσία είναι αυτάρκης και αποτελεί έναν πλανήτη, από μόνη της.

Ως εκ τούτου, η ρωσική ηγεσία, αυτό που έχει να κάνει, είναι να επιδείξει την απαραίτητη στρατηγική υπομονή, αφού η αμερικανοκινεζική αντιπαράθεση έχει αρχίσει, αργά, αλλά και με αυξανόμενη επιτάχυνση, να λαμβάνει χώρα.

Αρχής γενομένης, με τα νησιά Σπράτλυ, στην Θάλασσα της Νότιας Κίνας και τώρα, στην κορεατική χερσόνησο.

Υπομονή, λοιπόν...
Ο χρήστης Unknown είπε…
Μία πολύ ενδιαφέρουσα προ ημερών δήλωση του πρώην πρέσβη στην Ουκρανία Στήβεν Πάίφερ απαντά γιατί οι Ρώσοι ενώ μπορούσαν να είχαν πάρει την Μαριούπολη σταμάτησαν. Από τον φόβο των κυρώσεων εναντίον τους. Να λοιπόν που οι Αμερικάνοι εξηγούν τον γρίφο γιατί ενώ η μισή Ρωσική Ουκρανία ήταν ξεσηκωμένη και έτοιμη να φύγει, οι Ρώσοι δεν μπήκαν ούτε στη Μαριούπολη ούτε στην Οδησσό ούτε Ντνεπροπετρόβσκ και Ζαπαρόζια. "Οι κυρώσεις βοήθησαν την άμυνα της Μαριούπολης από επίθεση.Οι κυρώσεις δεν έφθασαν ακόμη σε τέτοιο σημείο πόνου ώστε οι Ρώσοι να ψάξουν ανακούφιση απ αυτήν την κατάσταση. Αλλά όλα αυτά μπορούν ν αλλάξουν ανάλογα με την αύξηση της πίεσης. Γι αυτό το καθήκον της Δύσεως είναι να υποστηρίζει την Ουκρανία διατηρόντας την πίεση στην Ρωσία" υπογράμμισε ο Πάϊφερ.
Οι σημερινές κυρώσεις κατά της Ρωσίας πλήττουν τος επενδύσεις κ τον εκσυγχρονισμό της χώρας, επιβραδύνουν την ανάπτυξη και την θέτουν σε μη ανταγωνιστική θέση έναντι δυτικών και Κίνας. Αύξηση των κυρώσεων σ επίπεδο Ιράν ή Βορείου Κορέας θα επιφέρει έντονη πτωχοποίηση πληθυσμού, επιστροφή στην δεκαετία του 60 και πιθανή εσωτερική πορτοκαλί επανάσταση αν δεν μεσολαβήσει πόλεμος. Οι Αμερικάνοι Αγγλοι και Γερμανοί θα πιέσουν κι άλλο την Ρωσία καθώς επιθυμούν την διάλυσή της. Κανείς αντιπρόσωπος της ελίτ ούτε τα ΜΜΕ τους ασκούν κριτική ή επίθεση σε Κίνα. Με την Κίνα κάνουν δουλειές και με την Ρωσία κυρώσεις κ πιθανώς πραγματικό πόλεμο. Προφανώς πιστεύουν ότι έχουν χρόνο και να καταστρέψουν την Ρωσία και μετά ν αντιμετωπίσουν την Κίνα.
Στην Βόρειο Κορέα σήμερα νομίζω ότι θα δούμε τις διαθέσεις και των τριών. Κατ αρχήν της Κίνας,μετά των ΗΠΑ κ λιγότερο της Ρωσίας που παρακολουθεί. Ναι, λίγο υπομονή και σύντομα θα δούμε αν οι Αμερικάνοι θα ρίξουν ρουκέτες, αν η Κίνα μπεί στην Β.Κορέα και την κάνει προτεκτοράτο αν μετά αντιδράσουν Αμερικάνοι, ή το αντίθετο ή κάτι άλλο.
Ο χρήστης ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ είπε…
Δεν είναι ακριβώς έτσι, μια χαρά δουλειές κάνουν οι Ευρωπαίοι με τους Ρώσους, όταν κατασκευάζονται metro δεν μπορεί να θεωρηθεί εμπάργκο οικονομικό η απαγόρευση εισαγωγής μαρουλιών και κερασιών
Ο χρήστης Unknown είπε…
Δεν έχουν τελειωμό οι αντιρωσικές δηλώσεις των ΕΕ ανιωματούχων γραφειοκρατών. Μετά την Μονγγερίνι που δήλωσε στη Μόσχα ότι δεν θεωρεί την Ρωσία στρατηγικό εταίρο, ο πρέβυς της ΕΕ στην Ουκρανία δήλωσε ότι η Ρωσία αποτελεί την μεγαλύτερη απειλή στην Μαύρη Θάλασσα.
Ο χρήστης ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ είπε…
Και μια χαρά πήραν μαζί με τους Γερμανούς το λιμάνι της Θεσσαλονίκης
Ο χρήστης ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ είπε…
Όπως αξιοθαύμαστη συνεργασία έχουν οι Ρώσοι με τους Ιταλούς στα τραίνα, η ΤΡΑΙΝΟΣΕ ουσιαστικά είναι ξεπουλημένη και στους Ρώσους που έχουν υπογράψει συμφωνία με τους Ιταλούς για επενδύσεις σε τρίτες χώρες πάνω σε αυτόν τον τομέα. Οι ψευτό-αντιρώσικες δηλώσεις είναι απλώς για τα μάτια των Αμερικανών

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

21/5/2023 : Ολέθρια συντριβή - στα όρια της διάλυσης - του ΣΥΡΙΖΑ, (με 20,07%), όπου πέφτει η αυλαία, με την πληρωμή του λογαριασμού της σύγχρονης “Συμφωνίας της Βάρκιζας” του καλοκαιριού του 2015. Τεράστια η προσωπική νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας, με 40,78%, (ΠΑΣΟΚ 11,53%, ΚΚΕ 7,20%, Ελληνική Λύση 4,46%, ΝΙΚΗ 2,93%, Πλεύση Ελευθερίας 2,87%, ΜΕΡΑ25 2,59%), ακριβώς, επειδή στερούντο αντιπάλου. (Και φυσικά, οι δημοσκοπήσεις, πήγαν όλες, στα σκουπίδια).

Μιλώντας, για “το στάδιο, στο οποίο δεν θα χρειάζεται να υπάρχουν αφεντικά και δούλοι, επειδή οι σαΐτες θα υφαίνουν μόνες τους”. Από αυτόν τον ορισμό του Αριστοτέλη, για το καθεστώς της ελεύθερης κοινωνίας (που νοείται ως αναρχική/αντιεξουσιαστική), στον μουτουαλισμό του Pierre-Joseph Proudhon και από την δραστική μείωση του χρόνου εργασίας, που περίμενε ο John Maynard Keynes, στο σήμερα και στους μελλοντικούς καιρούς).

Βουλευτικές εκλογές 25/6/2023 : Ο Αλέξης Τσίπρας, που, στις 8/6/2016, πούλησε, στον Λάτση, την έκταση στο Ελληνικό, με 92 € το τμ, ενώ το 2014 έλεγε ότι “αν υπογράψω ιδιωτικοποιήσεις στο Ελληνικό, τότε καλύτερα να ψηφίσετε Σαμάρα”, δεν δικαιούνται αυτός και η ηγετική ομάδα του ψευδεπώνυμου ΣΥΡΙΖΑ να ομιλούν, για την τωρινή εκλογική καταστροφή του κόμματος, που, φυσικά, πρόκειται να έχει και συνέχεια…