Το ασήκωτο βάρος του τοκογλυφικού ελληνικού δημόσιου χρέους και οι επιδιώξεις των ξένων δανειστών οδηγούν στην δημοσκοπική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ και στην νέα κατεδάφιση του επισφαλούς ελληνικού πολιτικού σκηνικού. (Ο ζουρλομανδύας του ευρώ, οι επιτυχείς προβλέψεις του Milton Friedman και η ενεργός ιστορική αστοχία του ελληνικού φιλελευθερισμού).

 

 Ενώ οι αντιπαραθέσεις, μέσα στο ευρύτερο "ευρωπαϊστικό" και μνημονιακό στρατόπεδο του ελληνικού πολιτικού σκηνικού, καλά κρατούν και φουντώνουν, ως αποτέλεσμα της τεράστιας ρευστότητας, που επικρατεί, στο εκλογικό σώμα της χώρας και η οποία καταγράφεται, πολύ παραστατικά, στις διενεργούμενες δημοσκοπήσεις, που, προφανέστατα, αποσκοπούν στον άμεσο επηρεασμό της κοινωνίας, υπέρ εκείνων, οι οποίες πληρώνουν, για να πραγματοποιηθούν και οι οποίοι δεν είναι άλλοι από τα ανησυχούντα μέλη της ευήθους και εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσας πολιτικοοικονομικής ελίτ της χώρας, η οποία, αν και ευρίσκεται, σε κατάσταση απελπισίας, προσπαθεί να αγκιστρωθεί και να ανατάξει τις ελπίδες της, στην ταχεία κοινωνική και πολιτική αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, το ζήτημα της διόγκωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους και οι ευθύνες, που αναλογούν στις προηγούμενες κυβερνήσεις επανέρχεται - και θα συνεχίσει να επανέρχεται - στην επικαιρότητα, αφού η ύπαρξη αυτού του θεόρατου χρέους, του οποίου η μετατροπή της νομισματικής του απεικόνισης και εξυπηρέτησης, από ένα ακίνδυνο δραχμικό χρέος, σε ένα, άκρως, επικίνδυνο χρέος, εκφρασμένο σε ευρώ, το κατέστησε, απόλυτα, τοξικό και θανατηφόρο, για την ελληνική οικονομία, οδηγώντας την, στην χρεωκοπία.

Βλέποντας τα αναλυτικά στοιχεία του παραπάνω πίνακα, τον οποίο έχω αναδημοσιεύσει, σε αρκετά κείμενά μου, που έχω αναρτήσει, σε αυτό εδώ το μπλογκ, από το 2010, δηλαδή από την αρχή της ελληνικής χρεωκοπίας και της υπαγωγής της χώρας μας και του πληθυσμού της, στο νεοαποικιακό καθεστώς της πεονικής χρεωδουλείας, που επέβαλαν, οι ξένοι δανειστές, με την πλήρη αποδοχή του κατεστημένου πολιτικού προσωπικού, το οποίο αποτελεί, πλέον, μια ιδιότυπη ομάδα μπράβων τους, η αλήθεια είναι ότι, κατά την περίοδο 2004 - 2009, η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή υπήρξε πολύ προσεκτική, όσον αφορά τον δημόσιο δανεισμό, στον οποίο προέβη. Δεν ήταν αυτή που υπερχρέωσε την χώρα, όπως δείχνουν οι απολογιστικοί αριθμοί του Ελεγκτικού Συνεδρίου, οι οποίοι απεικονίζονται, στον, εν λόγω, πίνακα.

Ο πραγματικός δημόσιος δανεισμός, στον οποίο προέβη η κυβέρνηση του νεώτερου Καραμανλή, αυτός, δηλαδή, ο δανεισμός, που αφορούσε τις μη δανειακές ανάγκες του ελληνικού κρατικού προϋπολογισμού και την χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας, ήταν πολύ μικρός (λιγότερο από 16 δισ. €, λαμβανομένου υπόψη του γεγονότος ότι τα έτη 2004 και 2009 δεν ανήκουν ολόκληρα, ως προς την χρήση, που έγινε, κατά την διάρκειά τους, στην κυβέρνηση Καραμανλή, αφού ήσαν έτη εκλογών και οι πριν από αυτήν - κυβερνήσεις Σημίτη - και οι μετά από αυτήν - κυβέρνηση ΓΑΠ - προέβησαν σε δικούς τους δανεισμούς), ενώ ήταν διογκωμένος ο δανεισμός, που αφορούσε την εξυπηρέτηση του ήδη υπάρχοντος δημόσιου χρέους της χώρας, το οποίο, στην πραγματικότητα, ήταν μη εξυπηρετίσιμο, από τότε, επειδή η επιτοκιακή του επιβάρυνση το φούσκωνε, σε επίπεδα, πολύ μεγαλύτερα, από αυτά που μπορούσε να αντέξει η ελληνική οικονομία.

Το ελληνικό δημόσιο χρέος, που από το επίπεδο των 143,608 δισ. €, στο τέλος του 2000, εξακοντίστηκε, στο τέλος του 2009, στα 298,524 €, είχε, πλέον, προ πολλού, αποκτήσει μια αδυσώπητη τοκογλυφική διάσταση, την οποία, άλλωστε, εξακολουθεί να την έχει και θα την έχει, όσο το χρέος αυτό δεν διαγράφεται, σε ένα επίπεδο, το οποίο να το περιορίζει, πολύ κάτω των 100 δισ. €. Και φυσικά, αυτό το δημόσιο χρέος δεν μπορούσε, προ πολλού και εξακολουθεί να μην μπορεί να εξυπηρετηθεί. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, μέσα σε συνθήκες οξείας ύφεσης και καταποντιστικής οικονομικής κρίσης, όπως αυτή που διέρχεται, εδώ και πάνω από 7 χρόνια, η ελληνική οικονομία.

Αυτό ήταν και το μέγιστο έγκλημα των, πάσης φύσεως, "εκσυγχρονιστών" του Κώστα Σημίτη, οι οποίοι ενήργησαν, ως λειτουργικά, αγράμματοι - ο Γιάννης Στουρνάρας, ως επί κεφαλής των διαπραγματεύσεων, για την ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, ήταν ένας από τους χειρότερους, από αυτούς -, που έβαλαν την Ελλάδα, στο ευρώ και την ζώνη του, με την γνωστή πλαστογράφηση των μακροοικονομικών στοιχείων της χώρας και ιδιαίτερα, με ένα τέτοιο δημόσιο χρέος, το οποίο δεν μπορούσε να εξυπηρετηθεί, οδηγώντας την στην χρεωκοπία, η οποία, αφανώς, επήλθε, αμέσως μόλις η χώρα εντάχθηκε στην ευρωζώνη και εγκατέλειψε την δραχμή, στην οποία το χρέος αυτό ήταν, μέχρι τότε, εκφρασμένο, κατά 85%. 

Αυτή την πραγματική κατάσταση, που, μέχρι τις βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009, με το ζόρι, κρατιόταν στην αφάνεια, ήλθε να καταδείξει η κυβέρνηση του ανερμάτιστου ΓΑΠ. Με τα γνωστά αποτελέσματα.

[Όλα αυτά τα έχουμε περιγράψει, σε αυτό εδώ το μπλογκ, έγκαιρα και παραστατικά. Ενδεικτικά, όποιος επιθυμεί, μπορεί να δει το δημοσίευμά μου, με τίτλο : Η τοκογλυφική διάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους : Από το σύνολο των 345 δισ. €, τα 293 δισ. €, έως 310 δισ. € είναι πανωτόκια, ενώ το ποσόν που πραγματικά εισπράχθηκε φθάνει τα 35 δισ. €, έως 52 δισ. €. Όπως, επίσης, έγκαιρα και παραστατικά, με σαφή αναφορά, σε συγκριτικά, στοιχεία, τα οποία είναι συντριπτικά, αποδείξαμε την καταστροφή, που έφερε, στην ελληνική οικονομία, η μνημονιακή λαίλαπα : Δείτε και πάλι ενδεικτικά, το κείμενο, που δημοσίευσα, στο παρόν μπλογκ, με τίτλο : Οι ελληνικές επενδύσεις, πριν και κατά την διάρκεια της ύφεσης, το ιδεολόγημα του παραγωγισμού και οι μισές αλήθειες για την ελληνική "υπερκατανάλωση"].

Αυτή η ζοφερή κατάσταση, δυστυχώς, για όλους τους μνημονιακούς, όλων των αποχρώσεων του αυτοαποκαλούμενου "συνταγματικού τόξου" των "ευρωπαϊστών" του κατεδαφισμένου ελληνικού πολιτικού σκηνικού δεν αλλάζει. Όλοι αυτοί μπορεί να υπόσχονται, την επιτυχία των μνημονιακών υποχρεώσεων, που έχουν αναλάβει όλες οι πολιτικές συνισταμένες τους, για την επίτευξη θηριωδών πρωτογενών πλεονασμάτων των κρατικών προϋπολογισμών της τάξεως του 3,5% του ΑΕΠ της χώρας, επί σειρά ετών, με παράλληλη μείωση των φόρων και με έναν συνδυασμό υποτιθέμενων και πραγματικών μεταρρυθμίσεων, αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ πιο ωμή και πικρή, αφού, στα πλαίσια των μνημονίων και των στόχων τους, ουδεμία παραγωγική ανασύνταξη και ανασυγκρότηση μπορεί να γίνει.

Η παραπάνω παρουσίαση των δεδομένων του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο, αφού έφθασε, τον Ιανουάριο του 2012, στα 345 δισ. €, μετά τον Φεβρουάριο του 2012 και το PSI, που, τότε, έγινε, την εποχή της κυβέρνησης του Λουκά Παπαδήμου, με υπουργό Οικονομικών τον, επιεικώς, αφελή Ευάγγελο Βενιζέλο και με την αποδοχή των ξένων δανειστών, μειώθηκε, στα 280 δισ. €, για να ανέλθει, τώρα, στα επίπεδα των 326 δισ. €, καθιστά κατανοητό, το γιατί οι μνημονιακοί στόχοι είναι τόσο αδυσώπητοι και εξουθενωτικοί. Και αυτό, που καθίσταται κατανοητό είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν, επειδή έχουν την ρίζα τους, στο, γιγαντιαίων διαστάσεων, δημόσιο χρέος της χώρας, το οποίο έχει τοκογλυφική σύσταση και διάρθρωση και φυσικά, στην ακόρεστη τοκογλυφία των ξένων δανειστών.

Έτσι η μόνη πραγματική μεταρρύθμιση, η οποία έχει υπόσταση, μέσα σε όλο το πακέτο των Μνημονίων και η μόνη παραγωγική ανασύνταξη και ανασυγκρότηση, που επιτρέπεται να πραγματοποιηθεί, είναι η δραματική συρρίκνωση του εισοδήματος της μισθωτής εργασίας, στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα, μαζύ με την σύστοιχη και μεγαλύτερη συρρίκνωση των εισοδημάτων του τεράστιου αριθμού των αυτοαπασχολούμενων στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, μέσα από την καταστροφή του μικρομεσαίου επιχειρηματία, παρά τα θρυλούμενα ιδεολογήματα, για την "τόνωση της επιχειρηματικότητας", τα οποία ακούγονται, μόνον, ως κακόγουστα αστεία.

Και όλα αυτά, για να έλθει ο ξένος επενδυτής - ή ο εντόπιος επενδυτής, που έχει βγάλει τα χρήματά του, στο εξωτερικό, ή τα έχει κρύψει, σε θυρίδες, ή σεντούκια.

Αυτή είναι η "κρυφή" ατζέντα των ξένων δανειστών και σε αυτά - στην εξαθλίωση του ελληνικού εργατικού δυναμικού, δηλαδή της μισθωτής εργασίας, των αυτοαπασχολουμένων, των ελεύθερων επαγγελματιών και των μικρομεσαίων στρωμάτων του πληθυσμού της χώρας, με την δημιουργία ενός μεγάλου εφεδρικού στρατού ανέργων και υποαπασχολουμένων - εξαντλούνται οι επιδιώξεις των Μνημονίων όλα αυτά τα χρόνια.

Αλλά όλα αυτά αποτελούν ανοησίες. Και μάλιστα, μέγιστες. Με αυτές τις συνθήκες, ουδείς πρόκειται να φέρει τα χρήματά του, στην ελληνική οικονομία, πέραν από κάποιες αεριτζίδικες δουλειές, που θα φέρουν γρήγορα και άμεσα κέρδη.

Κάπως έτσι, αναδεικνύονται και οι αληθείς στόχοι των ξένων δανειστών, που δεν είναι άλλοι, από την, όσο το δυνατόν, μεγαλύτερη και ασφαλέστερη εξυπηρέτηση των δανείων, που έχουν χορηγήσει και θα εξακολουθήσουν να χορηγούν, μαζύ με την μέριμνα, για την μελλοντική εξασφάλισή τους, ότι η ελληνική οικονομία και το ελληνικό δημόσιο δεν θα δημιουργήσουν νέα ελλείμματα και έτσι δεν θα χρειασθεί οποιαδήποτε επιπρόσθετη χρηματοδότησή τους.

Με αυτόν τον τρόπο, όμως, η ελληνική οικονομία, η ελληνική παραγωγή και το ελληνικό ΑΕΠ δεν πρόκειται να δουν πραγματική ανάπτυξη και δεν πρόκειται να επανέλθουν, στα επίπεδα του 2009 - το οποίο, μάλιστα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν ένα έτος βαθιάς ύφεσης -, στον αιώνα τον άπαντα.

Μέσα σε αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες, που έχουν οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, σε μια γοργή δημοσκοπική κατάρρευση, όπως δείχνει και η πρόσφατη (τέλη Μαρτίου 2017) μέτρηση της "PALMOS ANALYSIS" - η οποία, εννοείται, ότι δεν είναι καθόλου "αθώα", αφού εντάσσεται, μέσα στα πλαίσια του τρέχοντος πολιτικού παιχνιδιού -, η, έτι περαιτέρω, κατεδάφιση του, ήδη, κατεδαφισμένου ελληνικού πολιτικού σκηνικού, το οποίο βρήκε, μέσα από τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις του 2015, μια προσωρινή και άκρως, επισφαλή ισορροπία, με την ανάδειξη ως μεγάλου κόμματος του πολιτικού διάττοντος αστέρα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι, απολύτως, εμφανής.

Αυτή, όμως, που δεν είναι εμφανής είναι η διάδοχη κατάσταση, γεγονός το οποίο παραπέμπει, στην πολύ μεγάλη πιθανότητα ενός μέλλοντος πολιτικού κατακερματισμού, ο οποίος, κάλλιστα, μπορεί να καταστεί και χαοτικός, δεδομένης της μεγάλης απογοήτευσης των ψηφοφόρων και του ογκούμενου ρεύματος, κατά του ευρώ και υπέρ της επιστροφής στην δραχμή, το οποίο, πιθανότατα, είναι πλειοψηφικό, μέσα στην κοινωνία, παρά το γεγονός ότι η μέτρηση, που έκανε η "PALMOS ANALYSIS", δείχνει μια οριακή πλειοψηφία, στο ευρώ, της τάξεως του 48%, έναντι 47%, υπέρ της επιστροφής, στο εθνικό νόμισμα. (Άλλες δημοσκοπήσεις, όμως, δείχνουν ότι η επιστροφή, στο εθνικό νόμισμα πλειοψηφεί, με μεγαλύτερα ή μικρότερα ποσοστά).

Κάπου εδώ, η παραπαίουσα ελληνική "ευρωπαϊστική" ελίτ θέλει να ελπίζει, σε μια κάποια "νεκρανάσταση" του ΠΑΣΟΚ, η οποία να στηρίζεται, στα ερείπια του ΣΥΡΙΖΑ, με στόχο να ευρεθεί ένας σταθερός και ικανοποιητικού μεγέθους εταίρος της Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκη, σε ένα μελλοντικό κυβερνητικό σχήμα. 

Όμως, η πικρή, για όλους τους ελπίζοντες, αλήθεια, είναι ότι το ΠΑΣΟΚ έχει καταντήσει ένα εύκολο πελατάκι, για όλους. Και αυτό έχει συμβεί, επειδή η νομενκλατούρα του ξεπούλησε τα πάντα.

Ως εκ τούτου, απλούστατα, δεν υπάρχει επιστροφή, αφού το παλαιό κοινωνικό ΠΑΣΟΚ δεν έχει συγχωρήσει και δεν πρόκειται να συγχωρήσει αυτή την νομενκλατούρα, η οποία επιμένει να ακολουθεί την ίδια γραμμή της εξαθλίωσης του ελληνικού πληθυσμού, προς χάρη του ευρώ και της ζώνης του, στρεφόμενη κατά των συμφερόντων της κοινωνικής βάσης, πάνω στην οποία στηρίχθηκε. Και την οποία, φυσικά, πρόδωσε, χωρίς καμμία επιφύλαξη και χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, για το ΠΑΣΟΚ και τον χώρο της αυτοπροσδιοριζόμενης ως κεντροαριστεράς.

Λύση υπάρχει; Ναι υπάρχει, αλλά δεν είναι αρεστή, στην "ευρωπαϊστική" πολιτικοοικονομική ελίτ της χώρας, την οποία υπηρετεί όλος αυτός ο εσμός. Και η λύση αυτή είναι μια και μόνη :

Επιστροφή στις, ιστορικές και πλήρως δικαιωμένες πολιτικές θέσεις του παλαιού ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, όπως αυτές είχαν διαμορφωθεί, μέχρι το 1981. [Δείτε το δημοσιευμά μου, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, με τίτλο : 1970 - 2008 Ελλάδα - "Ευρωπαϊκή Ένωση" - Ευρωζώνη : Η μαθηματική καταγραφή της καταστροφής, που υπέστη η ελληνική οικονομία, από την ένταξή της στην ΕΟΚ και στην ευρωζώνη, μέσα από την syntheticcounterfactual (SCM) οικονομετρική μελέτη των N. Campos, F. Corricelli και L. Moretti].

Μόνο έτσι θα μπορούσε ο χώρος αυτός να ορθοποδήσει και τούτο διότι άλλη ελπίδα δεν έχει, αφού ο κατηφορικός δρόμος της χώρας, εντός ευρωζώνης, θα είναι μακρύς και πρακτικά, ατελεύτητος και ως εκ τούτου (παρά τις φρούδες και αστείες, ως προς το περιεχόμενό τους, ελπίδες όλων των πρώην σοσιαλιστών), η κατάσταση θα συνεχίσει να επιδεινώνεται και το ευρώ θα συνεχίσει να κατατρώγει τα σπλάγχνα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.

 

Αλλά, όπως είπαμε, κάτι τέτοιο δεν είναι επιθυμητό, από την εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ, την οποία υπηρετεί όλος αυτός ο εσμός, που αποτέλεσε και αποτελεί την πασοκική νομενκλατούρα και η οποία επιμένει, στις ιδεοληψίες και στα στενά συμφέροντά της, διακινδυνεύοντας, ακόμη και την έλευση μιας χαοτικής εξέγερσης, προκειμένου να μείνει πιστή, στο ευρώ και στην ζώνη του, όπως επίσης και στις δεσμεύσεις, που έχει αναλάβει, έναντι των ξένων δανειστών.  

Αλλά, παράλληλα και τα χάλια, στον αυτοαποκαλούμενο φιλελεύθερο και νεοφιλελεύθερο πολιτικό χώρο του τόπου μας, δεν είναι μικρότερα. Κάθε άλλο. Και τούτο, διότι, απλούστατα, όλοι όσοι τον αποτελούν έχουν παύσει, μέσα από την, μέχρι υστερίας, υπεράσπιση του, ακραία, ανορθολογικού κατασκευάσματος της ευρωζώνης, εδώ και πολύν καιρό, να είναι φιλελεύθεροι (εάν δηλαδή ήσαν κάποτε). Το πρόβλημα, που αφορά το ευρώ και την ζώνη του, άλλωστε ο Milton Friedman το είχε περιγράψει, γλαφυρότατα και έγκαιρα. Πολύ έγκαιρα.

Παρά το γεγονός αυτό, οι εντόπιοι φιλελεύθεροι και νεοφιλελεύθεροι καμώνονται ότι δεν βλέπουν το πρόβλημα της χαοτικής ανισορροπίας, που έχει φέρει η ύπαρξη του ευρώ και επιμένουν να υπερασπίζονται, μαζύ με τους ευρωσταλινικούς, το φάντασμα του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", που αποτελεί το τελευταίο υπόλειμμα του τεθνεώτος "υπαρκτού σοσιαλισμού". Δικαίωμά τους, αλλά, δυστυχώς, γι' αυτούς, ευρίσκονται - και πάλι - εκτός της ροής της ζώσας πραγματικότητας και της ενεργού ζωής των σύγχρονων κοινωνιών.

[Το γιατί συμβαίνει αυτό, το έχουμε περιγράψει, εκτενώς, σε αυτό εδώ το μπλογκ. Δείτε, το κείμενό μου, με τίτλο :  Η υποταγή του Αλέξη Τσίπρα, στο δόγμα του "There Is No Alternative" και το επερχόμενο πολιτικό τέλος του ΣΥΡΙΖΑ. (Ο ντροπαλός ολοκληρωτισμός του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού" και τα αδιέξοδά τους, μέσα από τις αναλύσεις της Margaret Thatcher και του Milton Friedman, που αποδεικνύονται περισσότερο διορατικοί και λιγότερο αναλγητοί, από την για "πρώτη φορά αριστερά" κυβέρνηση των ορφανών του ελληνικού σταλινισμού)].

Ο παραπάνω εικονιζόμενος Milton Friedman υπήρξε σφοδρός επικριτής του ευρώ, επειδή οι ζημιές, από την εγκατάλειψη ενός προσαρμοστικού μηχανισμού συναλλαγματικών ισοτιμιών, για χάρη των υποτιθέμενων ωφελειών, από την νομισματική πειθαρχία και το χαμηλό κόστος των συναλλαγών, πρόκειται να είναι (και είναι), πάντοτε, μεγαλύτερες, από τα οφέλη. Αυτή η επιβεβαιωμένη, πλέον, εξέλιξη, θα προέκυπτε (και προέκυψε), επειδή τα ευρωπαϊκά κράτη δεν έχουν, μισθούς και τιμές, με την απαραίτητη ελαστικότητα, ούτε την κινητικότητα, που χρειάζεται, στον χώρο της εργασίας και κυρίως, δεν έχουν έναν ενιαίο αποτελεσματικό ευρωπαϊκό δημοσιονομικό μηχανισμό, σαν αυτόν, που υπάρχει, στις Η.Π.Α. και ο οποίος, μαζύ με τα άλλα οικονομικά μεγέθη, να διορθώνει την ανυπαρξία ενός ευπροσάρμοστου μηχανισμού των συναλλαγματικών ισοτιμιών.

Ο Milton Friedman δεν έμεινε, στα παραπάνω, αφού γνωρίζοντας ότι η δημιουργία του ευρώ και της ζώνης του ήταν μια πολιτική επιδίωξη, προκειμένου να αποφευχθεί ένας μελλοντικός πόλεμος, στην Ευρώπη, προέβλεψε ότι, το ευρώ θα φέρει αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις, μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών, που θα συμμετείχαν, στο εγχείρημα, μετατρέποντας τις εμφανιζόμενες οικονομικές υφέσεις, που θα μπορούσαν να απορροφηθούν, μέσα από έναν προσαρμοστικό και ευέλικτο μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών, σε οικονομικές κρίσεις και σε έντονες και αποδιοργανωτικές πολιτικές διαμάχες.

Για τον Milton Ftiedman, το ευρώ δεν μπορεί να είναι προτιμητέο, επειδή, για να γίνει βιώσιμο, πρέπει η ανεργία, στις χώρες της Ο.Ν.Ε., να υπερβεί, σε μέσο επίπεδο το 10%, ή και το 20% του εργατικού δυναμικού, αναλόγως, με την οικονομική δυναμικότητα της κάθε μιας, από αυτές, προκειμένου να είναι σύμφωνο, με τις διανεμητικές απαιτήσεις των πλεονασματικών χωρών, των οποίων το πλεόνασμα θα πρέπει να διαφυλαχθεί, διαχρονικά, μέσα από το ευρώ, το οποίο, για τον λόγο αυτόν, πρέπει να είναι και να παραμείνει, στο διηνεκές, ένα σταθερό και σκληρό νόμισμα. 

Με αυτά τα δεδομένα, ο Milton Friedman προέβλεψε ότι η νομισματική ένωση, που επιβάλλεται, κάτω από αυτές τις χαοτικές συνθήκες, που επικρατούν, στον βορρά και τον νότο της ευρωπαϊκής υποηπείρου, θα οδηγηθεί, στο να είναι εμπόδιο, στην διαδικασία της - υποτιθέμενης ως επιδιωκόμενης και στην πραγματικότητα, μη επιδιωκόμενης - ευρωπαϊκής πολιτικής ενοποίησης, αφού το ευρώ θα γίνει μια μεγάλη πηγή προβλημάτων και όχι ένας μηχανισμός βοήθειας και αλληλεγγύης.

 

Για τον λόγο αυτόν, το ευρώ ήταν, για τον μεγάλο αυτόν οικονομολόγο, ένα ψευδές νόμισμα. Και προφανώς, το αντιμετώπιζε, ως έναν ιδιότυπο σταθερό και απροσάρμοστο μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών, που λειτουργεί, ως κρεββάτι του Προκρούστη, με δεδομένο το γεγονός ότι, στον ευρωπαϊκό χώρο, δεν υπάρχει η απαιτούμενη ελαστικότητα, γεγονός το οποίο καθιστά αναγκαία την ύπαρξη ενός μηχανισμού κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών.

 

Αυτό συμβαίνει, επειδή, η έλευση μιας οικονομικής κρίσης, που πρέπει να συνδυασθεί, με την μείωση των μισθών, θα μπορέσει να αντιμετωπισθεί, με την αλλαγή των συναλλαγματικών ισοτιμιών. Κάτι, που ο ζουρλομανδύας του σταθερού/σκληρού μηχανισμού συναλλαγματικών ισοτιμιών, τον οποίο, πραγματικά, αντιπροσωπεύει και που είναι, το ευρώ, δεν επιτρέπει.

 

Αυτή είναι η ωμή αλήθεια, την οποία περιέγραψε, γλαφυρώτατα, ο Milton Friedman. Αυτή την αλήθεια, αποφεύγουν και παρακάμπτουν οι Έλληνες φιλελεύθεροι και νεοφιλελεύθεροι. Αλλά η αλήθεια είναι απλούστατη και απεικονίζεται στα αριθμητικά μεγέθη, πέρα και πάνω, από οποιονδήποτε βολονταρισμό.

Η Ελλάδα, λοιπόν, διαχρονικά, κατεστράφη, από την είσοδό της, στο υπόλειμμα της σοβιετικής περιόδου, που, κλεψιδανείως, αυτοαποκαλείται Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτά τα λένε και οι οικονομετρικές αναλύσεις, τις οποίες η αφελής πολιτικοοικονομική ελίτ του τόπου μας και οι εντόπιοι φιλελεύθεροι και νεοφιλελεύθεροι αποφεύγουν, επειδή, προφανώς, δεν τους συμφέρουν.

Αλλά, ακριβώς επειδή οι κοινωνίες είναι πάντοτε διαφορετικές και δεν μπορούν να μπουν, επί μακρόν, σε καθεστώς ενός νεοσταλινικού ζουρλομανδύα, για τον λόγο αυτόν, το πρόβλημα εντοπίζεται στο πασίδηλο γεγονός ότι η δομή και η σύνθεση της ελληνικής οικονομίας δεν προσιδιάζει στα δεδομένα μιας νομισματικής ένωσης, όπως, άλλωστε, ήταν γνωστό, από την εποχή της Λατινικής Ένωσης και την ελληνική χρεωκοπία του 1893, που ακολούθησε, όπως επίσης και από την εποχή της "χρυσής δραχμής" και της συναφούς ελληνικής χρεωκοπίας του 1932, που αφρόνως ποιών, ο ελληνικός αστισμός παράβλεψε. [Για τις ιστορικές αυτές χρεωκοπίες, όποιος θέλει μπορεί να δει, το παλαιό δημοσίευμά μου, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, με τίτλο : 1893 - 1932 - 2010 : Από την Λατινική Νομισματική Ένωση στην ΟΝΕ. Ομοιότητες και διαφορές τριών ελληνικών χρεωκοπιών. (Seigniorage, ευρωομοσπονδία και επιστροφή στην δραχμή)].

Δυστυχώς, όμως, η ζωή, αυτού του είδους τις στρατηγικές ανοησίες δεν τις λησμονεί και φυσικά, τις τιμωρεί, αμείλικτα, όσες δεκαετίες και αν περάσουν. Και όπως όλοι, πλέον, μπορούμε να αντιληφθούμε, βρισκόμαστε, σε αυτό το χρονικό σημείο.

Αυτό, που επίσης, οι εντόπιοι φιλελεύθεροι και νεοφιλελεύθεροι δεν θέλουν να δουν και να μιλήσουν, γι' αυτό, όχι, επειδή δεν είναι ορατό, αλλά επειδή δεν τους είναι αρεστό, είναι ότι η όλη υπόθεση με την σταλινοειδή και τοξική ευρωζώνη, έχει συνέχεια, αφού η προαναφερθείσα οικονομετρική μελέτη των N. Campos, F. Coricelli, L. Moretti, σταματά στο (προ κρίσης, έτος) 2008.

Ως εκ τούτου, η ύπαρξη των οποίων κερδών των άλλων χωρών της ευρωζώνης, έχει πλήρως αντιστραφεί. Τα κέρδη έχουν μετατραπεί, σε τεράστιες ζημιές.

Ο λόγος, για τον οποίο συμβαίνει αυτό (θα πρέπει να) είναι, στους φιλελεύθερους, στους νεοφιλελεύθερους, όπως και σε όλους, πλέον, γνωστός.

Και τούτο, επειδή ο αείμνηστος Milton Friedman είχε και έχει, διαχρονικά, δίκιο.

 

Το ευρώ δεν είναι ένα πραγματικό νόμισμα. Είναι ένας σκληρός και δυσπροσαρμοστικός μηχανισμός συναλλαγματικών ισοτιμιών, που λειτουργεί ως ζουρλομανδύας. Και ως εκ τούτου, πρέπει να καταργηθεί, ως ένα, άκρως, τοξικό και θανατηφόρο κατασκεύασμα...

 

Και αυτό το αφύσικο και εκτρωματικό κατασκεύασμα του ευρώ και της ζώνης του, είναι η ζώσα μαρτυρία και η ορατή τραγωδία της ενεργού ιστορικής αστοχίας του ελληνικού φιλελευθερισμού και νεοφιλελευθερισμού.

 

Βέβαια, για να μην είμαστε άδικοι, πρέπει να πούμε ότι αυτό το έκτρωμα αποτελεί και την ζώσα ιστορική αποτυχία του ευρωπαϊκού φιλελευθερισμού και νεοφιλελευθερισμού.

 

Και όχι μόνον αυτών. Και τούτο επειδή αυτό το έκτρωμα είναι έργο και έκφραση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτικών και οικονομικών ελίτ της Ευρώπης. Όποια χροιά και κατεύθυνση και αν έχουν. Δεξιά, Κέντρο και Αριστερά...