7/4/2017 : Η υποτιθέμενη και άνευ ουσίας και συνουσίας "συμφωνία", στο Eurogroup, ανάμεσα στους δανειστές και την κυβέρνηση, ως ένα υπό κατάρτιση και επισφαλές προσύμφωνο, για το 4ο Μνημόνιο του 2018. (Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΔΝΤ, η γερμανική κυβέρνηση, οι αβέβαιες γαλλικές εκλογές και τα αδιέξοδα του ελληνικού δημόσιου χρέους).

Οι εξελίξεις, μετά την "συμφωνία", που - υποτίθεται ότι - επιτεύχθηκε, αυτή την φορά, στο Eurogroup της 7ης Απριλίου 2017, στην Μάλτα, ανάμεσα, στους Ευρωπαίους δανειστές του ελληνικού κράτους και στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία ανακοίνωσαν, για μία ακόμη φορά, αν και η αλήθεια είναι ότι αυτή την φορά το έπραξαν, με έναν όχι και τόσο πανηγυρικό τρόπο, οι Jeroen René Victor Anton Dijsselbloem και Ευκλείδης Τσακαλώτος, είναι πυκνές και ραγδαίες και φυσικά κονιορτοποιούν το ουσιαστικό περιεχόμενο αυτής της υποτιθέμενης συμφωνίας. Αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο και οφείλεται, στο γεγονός ότι αυτή, η, άρον-άρον, υποτιθέμενη συμφωνία, δεν έχει αγγίξει τα ουσιαστικά ζητήματα, τα οποία θα έπρεπε να είχε κλείσει. 

Πρόκειται, περί μιας υποτιθέμενης συμφωνίας, άνευ ουσίας και συνουσίας. Αυτή - εάν υπάρξει - θα έλθει, αργότερα.

Με αυτό το ... άνυδρο περιεχόμενο, αυτή η υποτιθέμενη συμφωνία (δηλαδή αυτό το ιδιότυπο "καπάρο", χωρίς αντίκρισμα) της 7/4/2017 ανακοινώθηκε, χωρίς να έχει καταρτισθεί, ούτε, καν, ως προσύμφωνο, προφανώς, για λόγους, που έχουν να κάνουν, με το γεγονός ότι το ΔΝΤ δεν έχει ξεκαθαρίσει την στάση του, ενώ παράλληλα, απαιτεί συγκεκριμένες δεσμεύσεις από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, για την λήψη μέτρων ουσιαστικής ελάφρυνσης του ελληνικού δημόσιου χρέους και με την δυσχερή εκκρεμότητα των ευρωελίτ και των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, που σχετίζεται με τις αινιγματικές και αμφίρροπες γαλλικές προεδρικές εκλογές και τις, απολύτως, αβέβαιες, ως προς την έκβασή τους, βουλευτικές εκλογές, που θα ακολουθήσουν, τον Ιούνιο, στην μεγάλη αυτή χώρα.

Έτσι και ο Jeroen Dijsselbloem  και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος δεν υπήρξαν, καθόλου, διαφωτιστικοί, αντιθέτως υπήρξαν, πλήρως, ασαφείς, αφήνοντας να εκκρεμούν τα κάτωθι κρίσιμα ζητήματα, για τα οποία γινόταν (και θα εξακολουθήσει να γίνεται) η μακρόσυρτη "διαπραγμάτευση" :

1) Η δόση του δανείου, που εκκρεμεί, δεν πρόκειται να δοθεί. Μένει σε εκκρεμότητα. Και μένει σε εκκρεμότητα, διότι έχουν μείνει, σε εκκρεμότητα, όλα τα φλέγοντα ζητήματα, που αφορούν την συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης, με τους ξένους δανειστές.

2) Δεν ξεκαθαρίζεται το εάν το ΔΝΤ θα συμμετάσχει, στο τρέχον Μνημόνιο. Ούτε και το τί θα πράξει, μετά από αυτό. Και αυτό το ζήτημα, μένει, σε εκκρεμότητα, η οποία - υποτίθεται ότι - θα κλείσει, κάπου ανάμεσα, στις 21 και 23 Απριλίου, όταν θα γίνει η σύνοδος του ΔΝΤ, στην Ουάσινγκτων, την ίδια στιγμή, που η συμμετοχή του ΔΝΤ, είναι ζωτικής σημασίας, για το Βερολίνο. Αλλά το ΔΝΤ έχει την δική του ατζέντα και τα δικά του αφεντικά, στα οποία λογοδοτεί.

3) Ουδεμία αναφορά γίνεται, στο ζωτικό ζήτημα της ελάφρυνσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, επειδή το γεγονός ότι το ΔΝΤ ζητεί εγγυήσεις, για την ουσιαστική ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους δυσκολεύει τα πράγματα. Αυτές, τις εγγυήσεις η γερμανική κυβέρνηση δεν θέλει να τις δώσει, λόγω εκλογών, αλλά και για λόγους ουσίας. Μπορεί ο Jeroen Dijsselbloem να είπε ότι η "βιωσιμότητα" του ελληνικού χρέους θα εξετασθεί τις επόμενες εβδομάδες (προφανώς, από το ΔΝΤ), αλλά η κ. Καγκελάριος δεν ενδιαφέρεται, για κάτι τέτοιο, αφού θεωρεί ότι θα την βλάψει.

Στα πλαίσια αυτά, ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να δήλωσε (χθες 9/4/2017), στην Κ. Ε. του ΣΥΡΙΖΑ ότι "η συμφωνία δεν μπορεί να εφαρμοσθεί, χωρίς την ύπαρξη βραχυπρόθεσμων μέτρων, για την ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους", εκμεταλλευόμενος, ίσως, το γεγονός ότι η γερμανική κυβέρνηση είναι εγκλωβισμένη, μέσα σε έναν δύσκολο συνδυασμό των δικών της προεκλογικών αναγκών, με την ευρύτερη και ευαίσθητη συγκυρία, που προσδιορίζεται, από όσα συμβαίνουν, στην Γαλλία και στην έδρα του ΔΝΤ, στην Ουάσινγκτων, αλλά η Angela Merkel, λόγω της άμεσης και συνεχούς κοινωνικής, πολιτικής και εσωκομματικής πίεσης, την οποία δέχεται, εν όψει των γερμανικών βουλευτικών εκλογών της 24ης Σεπτεμβρίου 2017, οδηγήθηκε, στο να ξεκαθαρίσει την θέση της και να στηρίξει, με επίσημη ανακοίνωση της κυβέρνησής της, τις σκληρές θέσεις του Wolfgang Schäuble, σε όλες τους τις κατευθύνσεις.

Έτσι, η Καγκελάριος κατέστησε σαφές ότι :

1) Χωρίς το ΔΝΤ δεν μπορεί να υπάρξει ένα νέο "ελληνικό πρόγραμμα" (εννοεί ένα 4ο Μνημόνιο, όπως και αν αυτό χαρακτηρισθεί). Εάν το ΔΝΤ δεν συμμετάσχει, το παρόν "ελληνικό πρόγραμμα" (το 3ο Μνημόνιο) ακυρώνεται.

2) Περιθώρια, για μια ουσιαστική ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους, όπως την ζητάει το ΔΝΤ, δεν υπάρχουν. Το ελληνικό δημόσιο χρέος πρέπει, με τον ένα, ή τον άλλο τρόπο, να εξυπηρετηθεί.

3) Εκταμίευση των δόσεων, χωρίς την ύπαρξη συμφωνίας, στην οποία να συμμετέχει το ΔΝΤ, δεν μπορεί να γίνει.


Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, μπορεί να προτίθεται να υπογράψει ένα προσύμφωνο, το οποίο, σύμφωνα, με τον σχεδιασμό των ευρωσταλινικών ηγετών του ΣΥΡΙΖΑ, θα ολοκληρωθεί, με το 4ο, στην σειρά, Μνημόνιο, το οποίο - πάντα, με τα υποθετικά και ασταθή δεδομένα του ίδιου σχεδιασμού - θα υπογραφεί, κάπου, μέσα, ή αμέσως, μετά το καλοκαίρι του 2018, αλλά τα πράγματα δεν εξελίσσονται, έτσι όπως τα θέλουν οι εντόπιοι ευρωσταλινικοί.

Προφανώς, ο ίδιος σχεδιασμός των κυβερνώντων πρέπει να προβλέπει και την προκήρυξη βουλευτικών εκλογών, κάπου, προς το τέλος της άνοιξης, ή μέσα στο καλοκαίρι του 2018, με το ηρεμότερο, δυνατόν, πολιτικό κλίμα, ούτως ώστε να υπάρχουν κάποιες πιθανότητες πολιτικής και εκλογικής επιβίωσης του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς την εφαρμογή των σκληρών μέτρων, που θα προβλέπει το, προς υπογραφή προσύμφωνο και το τελικό 4ο Μνημόνιο, όπως και αν αυτό ονομασθεί. Αν τους κάτσει και αν δεν προκύψει κάποιο απρόοπτο.

Με λίγα λόγια, σπάνε όλα τα ρεκόρ και προτίθενται να προνομοθετήσουν ένα προσύμφωνο, για το 4ο Μνημόνιο του καλοκαιριού του 2018, αφού, προηγουμένως, κάνουν εκλογές, μπας και σωθούν.

 Δεν θα σωθούν. Δυστυχώς, για τους ευρωσταλινικούς (παλαιούς και πρόσφατους) του ΣΥΡΙΖΑ, τα απρόοπτα, όπως, ήδη, αυτά, παραπάνω, περιγράφονται, έχουν αρχίσει να εμφανίζονται. Και είναι, απολύτως, σοβαρά. Σε κάθε περίπτωση, όμως, αυτό που μένει, όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι το να τεθεί και η επίσημη ημερομηνία του πολιτικού θανάτου του, η οποία θα τεθεί την ημέρα των εκλογών, που όσο και αν η γνωστή πινακοθήκη των ευρωσταλινικών ηλιθίων θέλει να την πάει όσο πιο μακριά γίνεται, τελικά, θα οδηγηθεί, έστω και εκ των πραγμάτων, σε αυτή την ημερομηνία. Αυτό, άλλωστε, είναι κάτι που το γνωρίζουν.

Απλώς, τους αρέσει να εθελοτυφλούν, ίσως επειδή όλος αυτός ο εσμός μένει, στην κυβέρνηση, με την βοήθεια των δανειστών, που κάνουν την δουλειά τους, εξυπηρετούμενοι από την αριστερή πολιτική ιδιότητα των μελών αυτού του εσμού και την αριστερή χροιά των Μνημονίων που αυτά υπογράφουν.

Αλλά όλο αυτό το φουτουριστικό σκηνικό θα έχει ένα τέλος το οποίο θα είναι ορατό, ευθύς ως τεθούν, τώρα, οι υπογραφές στην συμφωνία, με τους δανειστές, η οποία, όπως είπαμε, παρά τα θρυλούμενα, δεν έχει, ακόμη, κλείσει, αφού το ΔΝΤ δεν έχει πει το τί σκοπεύει να πράξει και ενώ η κ. Καγκελάριος επανέρχεται, στις γνωστές θέσεις του υπουργού της, επί των Οικονομικών, λόγω των δικών της προεκλογικών αναγκών και την σκληρή πίεση που δέχεται, στα δεξιά της, από το ευρωσκεπτικιστικό AfD, αλλά και από το επανεμφανιζόμενο FDP, ενώ και το βαυαρικό CSU, που συνεργάζεται, με το CDU της κ. Merkel, όπως και αρκετοί βουλευτές του κόμματός της, δεν πρόκειται να δεχθούν, εύκολα, την συμμετοχή της Γερμανίας, σε ένα 4ο ελληνικό Μνημόνιο.

Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, η γερμανική κυβέρνηση φαίνεται να επανέρχεται, στην παλαιά πρόταση του Wolfgang Schäuble, προς τον Ευάγγελο Βενιζέλο, το 2011, για μια επιστροφή, έστω και αν αυτή ονομαζόταν προσωρινή, στην δραχμή.

"Του είχα πει" - έχει αναφέρει ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών - "ότι η προσαρμογή την οποία θα πρέπει να κάνετε είναι, τρομερά δύσκολη, αν δεν έχετε στη διάθεσή σας το εργαλείο της υποτίμησης του νομίσματος. Το Grexit θα ήταν, ίσως, ένα ακόμη πιο απεχθές βήμα, ο λαός θα υπέφερε. Αλλά, από την επόμενη ημέρα, ξεκινάει η ανοδική πορεία. Το έχω ζήσει και ο ίδιος. Κάποιος σας πυροβολεί και βρίσκεστε, στο έδαφος. Και κάποια στιγμή υπάρχει και πάλι, ανόρθωση και κάθε μέρα, τα πράγματα γίνονται λίγο καλύτερα. Στην παρούσα διαδικασία, τίθεται, ωστόσο, το ερώτημα : Είναι αυτό που συμβαίνει κάτι που μπορεί να συντηρηθεί πολιτικά, για πολλά χρόνια;".

Σε αυτή την πρόταση του Wolfgang Schäuble ο, τότε, υπουργός Οικονομικών της χώρας μας, ο, αιθεροβάμων και συνάμα, ιδιοφέστατος αφελής Ευάγγελος Βενιζέλος είχε απαντήσει αρνητικά. Δεν αποδέχτηκε την έναρξη μιας διαδικασίας, για μια "προσωρινή" επιστροφή της Ελλάδας, στο εθνικό της νόμισμα. Και φυσικά, θεώρησε δυνατή την συντήρηση, επί μακρόν, αυτής της κατάστασης, που δημιουργήθηκε, στην ελληνική κοινωνία, εξ αιτίας της αντικατάστασης της δραχμής, από το ευρώ.

Σε μια ανάλογη πρόταση, που του έγινε, πάλι, από τον Wolfgang Schäuble, ο, επίσης, ιδιοφυέστατος αφελής (αλλά όχι αιθεροβάμων) Γιάννης Βαρουφάκης, αρνήθηκε να συζητήσει την πρόταση μιας "βελούδινης" εξόδου της Ελλάδας, από το ευρώ και την ζώνη του. Ήταν ένα βαρύτατο λάθος, αλλά, τουλάχιστον, αυτός είχε μια εφαρμόσιμη πολιτική αντάρτικου, εντός της ευρωζώνης, η οποία, εάν εφαρμοζόταν, είχε βάσιμες πιθανότητες επιτυχίας.

Αυτή την πολιτική του Γιάννη Βαρουφάκη, η οποία στηριζόταν, στην εισαγωγή ενός νομίσματος IOU, με την παράλληλη ανακοίνωση της εκτύπωσης κάποιων απροσδιόριστων ποσοτήτων ευρώ, από την Τράπεζα της Ελλάδος (από την οποία θα είχε, προηγουμένως, εκδιωχθεί ο Γιάννης Στουρνάρας), χωρίς την λήψη άδειας και με απλή ενημέρωση της Ε.Κ.Τ. του Mario Draghi, την οποία είχε ετοιμάσει ο, τότε, υπουργός Οικονομικών και το αμερικανικής καθοδήγησης επιτελείο του, το καλοκαίρι του 2015, δεν δέχτηκε να εφαρμοστεί ο Αλέξης Τσίπρας. Την απέρριψε και υπέγραψε το κείμενο του 3ου Μνημονίου, το οποίο του υπέδειξαν οι ευρωζωνίτες.

Ως εκ τούτου, τα τραγικά αδιέξοδα, που αντιμετωπίζει και ενώπιον των οποίων ευρίσκεται, είναι όλα δικά του, όπως επίσης και του ηγετικού επιτελείου, στο οποίο στηρίχτηκε και τις εισηγήσεις του οποίου αποδέχτηκε, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, που, ως κόμμα, μαζύ με τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου, έχουν σχηματίσει αυτή την κυβέρνηση, η οποία λειτουργεί ως ιμάντας μεταβίβασης και ως εφαρμοστής των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών επιλογών και εντολών των ξένων τοκογλύφων.

Ο διεθνής εξευτελισμός της χώρας είναι μία από τις πλείστες αρνητικές και καταστροφικές επιπτώσεις των ολέθριων στρατηγικών επιλογών της "ευρωπαϊστικής" οικονομικής και πολιτικής ελίτ του τόπου μας. Και αυτός ο εξευτελισμός είναι σαφέστατος, όταν προέρχεται, από τον γνωστό Recep Tayyip Erdoğan, ο οποίος, με δεδομένη την σαρωτική νίκη του, στο δημοψήφισμα της ερχόμενης Κυριακής, χλευάζει την Ελλάδα, την οποία χαρακτηρίζει, ως μια χώρα, η οποία τελειώνει, κάτω από το βάρος των περίπου 400 δισ. $, που χρωστάει, στους ευρωθεσμούς. (Και δυστυχώς, εάν η κατάσταση δεν αλλάξει, ριζικά, αυτό που λέει ο ισλαμιστής ηγέτης μπορεί να πραγματοποιηθεί).

Μαζύ με την Ελλάδα, ο Τούρκος πρόεδρος χλευάζει και τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης, οι οποίοι αξιολογούν την Τουρκία, με μια βαθμολογία, πολύ χειρότερη από αυτή της χώρας μας. Και φυσικά, έχει δίκιο, αφού το δεκαετές ελληνικό κρατικό ομόλογο κυμαίνεται, στις 662,9 μονάδες βάσης, ενώ το αντίστοιχο τουρκικό κρατικό ομόλογο κυμαίνεται, στις 1055,6 μονάδες βάσης, χωρίς αυτό να ενδιαφέρει, καθόλου, την Τουρκία και χωρίς να επηρεάζει την τουρκική οικονομία, η οποία αναπτύσσεται, σταθερά και ακάθεκτα, παρά τα όσα λέγονται και παρά τις, όντως, συνταρακτικές εξελίξεις, μέσα στην ίδια την χώρα, αλλά και στον περίγυρό της, αφού το 2016, το τουρκικό ΑΕΠ συνέχισε να αυξάνεται και η ανάπτυξη της οικονομίας της γειτονικής χώρας να βρίσκεται, στα επίπεδα του 3,3%, την ίδια στιγμή, που η ελληνική οικονομία βρίσκεται, σε μια πολυετή σαρωτική κρίση.

Ο Recep Tayyip Erdoğan δεν έχει άδικο, στους ισχυρισμούς του. Γνωρίζει το τί λέει.

Το γιατί συμβαίνουν αυτά, στην Τουρκία, σε αντίστιξη, με την Ελλάδα, είναι, απολύτως, σαφές και εύκολα, κατανοητό. Έχει την λογική εξήγησή του. Δεν είναι, μόνο, το γεγονός ότι το τουρκικό δημόσιο χρέος είναι μικρό (αντιστοιχεί, στο 32,7% του τουρκικού ΑΕΠ). Αυτό είναι ένα δεδομένο, το οποίο δεν είναι και το πιο σημαντικό. Η Τουρκία το 2001 είχε χρειασθεί την βοήθεια του ΔΝΤ, με το ίδιο μικρό μέγεθος του χρέους της.

Αυτό που είναι σημαντικό, είναι το γεγονός ότι το τουρκικό δημόσιο χρέος είναι εκφρασμένο, στην μεγίστη πλειοψηφία του, στην τουρκική λίρα, την οποία εκδίδει και κυκλοφορεί το τουρκικό κράτος και όχι, σε ξένα νομίσματα, την έκδοση και την κυκλοφορία των οποίων, δεν την ελέγχει η Άγκυρα.

Ως εκ τούτου, το τουρκικό κράτος δεν έχει ανάγκη τις ξένες χρηματαγορές και την διεθνή μπατιροτραπεζοκρατία, για να αναχρηματοδοτήσει το χρέος του και ως εκ τούτου, αδιαφορεί, για το ύψος των επιτοκίων ενός δανεισμού, στον οποίον δεν προσφεύγει, παρά μόνον, σε μικρές και ελεγχόμενες ποσότητες, όταν κρίνει ότι αυτό απαιτείται.

Από την άλλη πλευρά, η Ελλάδα, επειδή δεν έχει δικό της νόμισμα και στην θέση του, έχει το ευρώ, το οποίο εκδίδεται και κυκλοφορεί, από την Ε.Κ.Τ., δεν μπορεί να εξυπηρετήσει το δημόσιο χρέος της, των 326 δισ. € (συν τα 28 δισ. € του βραχυπρόθεσμου χρέους, το οποίο, κάθε έτος, χρηματοδοτείται, με ένα ετήσιο δανεισμό της τάξεως των 500 δισ. €), ακριβώς, επειδή αυτό το χρέος είναι εκφρασμένο, σε ευρώ, δηλαδή, σε ένα νόμισμα το οποίο λειτουργεί, ως ξένο νόμισμα, επειδή το ελληνικό κράτος δεν ελέγχει τους όρους της ύπαρξης και της κυκλοφορίας αυτού του νομίσματος. Αυτός είναι ο απλός λόγος, για τον οποίο, το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να εξυπηρετήσει, ούτε τα 5 δισ. €, που πρέπει να πληρώνει, κάθε χρόνο, μόνο, για τόκους.

Αυτό, που, μάλιστα, είναι, απολύτως, σημαντικό και δεν είναι, ευρύτερα, γνωστό, είναι ότι, αυτόν τον καιρό, με βάση τα Μνημόνια, το ελληνικό δημόσιο έχει ένα moratorium, για τα ευρωπαϊκά δάνεια (που ανέρχονται, περίπου, στα 251 δισ. €), από το 2012, μέχρι το 2020, για τα διακρατικά δάνεια και μέχρι το 2022, για τα υπόλοιπα. Για τον λόγο αυτόν, η χώρα μας, όλο αυτό το χρονικό διάστημα, δεν πληρώνει, όσο αναλογεί, για ολόκληρο το  ελληνικό δημόσιο χρέος, αλλά, μόνο, για ένα "μικρό" τμήμα του, αφού, τώρα, καλείται να εξυπηρετήσει, μόνο, το 22% του συνολικού της χρέους. Και δεν το μπορεί. 

Ως εκ τούτου, με δεδομένο ότι η χώρα δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει, ούτε, καν, το 22% του δημόσιου χρέους της, γίνεται κατανοητό το τεράστιο μέγεθος του εγκλήματος, που διέπραξε η εντόπια ελίτ, με την ένταξη της ελληνικής οικονομίας, στην ευρωζώνη και το, αντίστοιχα, τεράστιο μέγεθος του εγκλήματος, το οποίο επιμένουν να διαπράττουν οι εντόπιοι ευρωσταλινικοί, που συστρατεύθηκαν, με την εντόπια "ευρωπαϊστική"ελίτ, στην προσπάθειά της να κρατήσουν, πάση θυσία (του πληθυσμού της χώρας), την Ελλάδα, στην τοξική ευρωζώνη.

Αλλά, αυτοί, που ανέλαβαν την ευθύνη, για την εξαθλιωτική πορεία, στην οποία οδηγούν τον πληθυσμό αυτού του τόπου - και τα 3,6 δισ. € των μέτρων λιτότητας, με την περικοπή των συντάξεων και την αύξηση της φορολογίας, που ανακοινώθηκαν, μετά το Eurogroup της 7/4/2017, είναι, μόνο, ένα τμήμα των μέτρων, που πρόκειται να ακολουθήσουν -, θα υποστούν το βαρύτατο πολιτικό κόστος, που τους αναλογεί.

Γι' αυτό οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να μετακυλίσουν αυτό το βαρύτατο πολιτικό κόστος, στο απώτερο μετεκλογικό μέλλον. Ευελπιστούν, σε μια ασφαλή γωνιά, που θα περισώσει την πολιτική τους ύπαρξη. Δεν θα τα καταφέρουν, διότι οι δανειστές έχουν τις δικές τους ανάγκες και προτεραιότητες, που είναι πολύ διαφορετικές, από αυτές των ευρωσταλινικών και της ελληνικής "ευρωπαϊστικής" πολιτικοοικονομικής ελίτ. Ασφαλείς φωλιές δεν υπάρχουν. Κανείς δεν είναι ασφαλής. Τώρα πια ούτε και πολλοί, από την παλαιά ολιγαρχία, που την σαρώνει η κρίση.

Ότι η κοινωνία θα κρίνει αυτό, που θα γίνει, αυτό είναι σίγουρο. Άλλωστε, τώρα, έχει όλα τα δεδομένα μπροστά της. Και όχι μόνο τα παραμύθια περί "σκισίματος των Μνημονίων", περί "παράλληλων προγραμμάτων" και περί "μηδενικών δημοσιονομικών αποτελεσμάτων", ή άλλων αηδών ευρωσταλινικών προπαγανδιστικών κατασκευών.

Τώρα πλησιάζει, με τους δικούς της ρυθμούς, βέβαια, η ώρα της ηχηρής αποδοκιμασίας και της πολιτικής εξαέρωσης. Μετά, θα ακολουθήσει και η ώρα του λόγον διδόναι.

Αλλά, ας περιμένουμε, να κλείσει, τώρα, η εκκρεμής συμφωνία και μετά βλέπουμε.

Κατόπιν, θα έλθει η ώρα του απολογισμού. Και κυρίως, όπως προανέφερα, η ώρα του "λόγον διδόναι".

Τότε είναι, που θα εμφανισθούν και πολλές "μετανοούσες Μαγδαληνές". Μόνο που, δυστυχώς, δεν θα βρουν ώτα ευήκοα...