Η στρατηγική υποβάθμιση και η αμφισβήτηση της πλανητικής κυριαρχίας των Η.Π.Α., η Κίνα, η Ρωσία, η κατάρρευση της παγκοσμιοποίησης και η δημιουργία των νέων σφαιρών επιρροής : Ανάμεσα στα παιχνίδια του πολέμου και στις διαπραγματεύσεις, για τις νέες θέσεις, στις αναδιατασσόμενες πλανητικές ισορροπίες.

9/8/1999 : Ο ευρισκόμενος σε σωματική και πολιτική παρακμή, Ρώσος πρόεδρος Μπορίς Γέλτσιν ανακοινώνει, αιφνιδιαστικά, τον διορισμό του Βλαντιμίρ Πούτιν, στην πρωθυπουργία. Λίγους μήνες μετά - την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 2000 -, ο Γέλτσιν θα παραιτηθεί και θα παραδώσει, με αυτόν τον προσυμφωνημένο τρόπο, την προεδρία του κράτους, στον Πούτιν. Ο δρόμος, για την ανάταξη της Ρωσίας και ενός μέρους των στρατηγικών συμφερόντων αυτής της αχανούς χώρας, η έκταση της οποίας, όπως και τα παραγωγικά της πλούτη ισοδυναμούν, με τα αντίστοιχα μεγέθη ενός χωριστού πλανήτη, έχει ανοιχθεί. Και φυσικά, μαζύ με αυτόν τον δρόμο, έκλεισε (τουλάχιστον, προς το παρόν και για ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα) ο δρόμος, για την αποικιοποίηση και τον κατατεμαχισμό της Ρωσίας, για χάρη των συμφερόντων της Δύσης...



Ενώ οι αμερικανονατοϊκές, οι ρωσικές και οι κινεζικές στρατιωτικές ασκήσεις, από την Ουκρανία και την Βαλτική, μέχρι τις θάλασσες της Νότιας Κίνας, ανεβάζουν την ένταση, στα μήκη και στα πλάτη του πλανήτη μας, η πικρή αλήθεια του παραγκωνισμού, της υποβάθμισης και του δευτερεύοντος ρόλου, που προδιαγράφεται, ως μελλοντική εξέλιξη, για τον αποκαλούμενο κόσμο της Δύσης και την αμερικανική πρωτοκαθεδρία, φαίνεται ότι οδηγείται, στο να καταστεί δεδομένη και αναπότρεπτη.

Η πλανητική κυριαρχία των Η.Π.Α. έχει εισέλθει, στην φάση της αποδόμησής της. Φθίνει, φθείρεται και οδηγείται, σε ένα τέλος, το οποίο, όσο μακρόσυρτο και αν είναι, όσο οδυνηρό και αν καταστεί, ιστορικά, μπορεί να προσδιοριστεί ότι τείνει, προς το να γίνει μη αναστρέψιμο. Οι Η.Π.Α. και η Δύση οδηγούνται, προς μια μεγάλη στρατηγική υποβάθμιση, η οποία θα αποτελέσει, για αυτές, μια οριστική γεωπολιτική ήττα, αφού, πλέον, δεν μπορούν και δεν τους επιτρέπεται να διαχειρίζονται τις υποθέσεις του πλανήτη, σύμφωνα με τις επιθυμίες τους.

Οι ανερχόμενες πλανητικές υπερδυνάμεις - η επανεμφανιζόμενη Ρωσία, η Κίνα και αργότερα, η Ινδία -, που προέκυψαν, μέσα από την ψευδοσυνειδησιακή αφέλεια των αμερικανικών ελίτ, η οποία εκφράστηκε, με την θεσμική κατασκευή της παγκοσμιοποίησης, ως μια πλανητική οικονομική διαδικασία, περιορίζουν και οριοθετούν την ακτίνα δράσης, όπως επίσης και επιβάλλουν απαγορεύσεις, στις κινήσεις και στις ευρύτερες δραστηριότητες και επιδιώξεις των Η.Π.Α. και του συνόλου του Δυτικού Κόσμου, ενώ, παράλληλα, οι απαγορεύσεις αυτές συνοδεύονται και από πρωτοφανείς υπαγορεύσεις της συμπεριφοράς της παραπαίουσας εγκληματικής διοίκησης του απερχόμενου προέδρου Barack Hussein Obama.

Φυσικά, αυτή η οχληρή, για τις Η.Π.Α. και την Δύση, πραγματικότητα, δεν σημαίνει ότι οι παλαιοί κυρίαρχοι του πλανήτη δεν μπορούν να αντιδράσουν και ότι αυτό, που τους μένει είναι το να παραδοθούν, στην (κακή) μοίρα, που τους επιφυλάσσουν οι εξελίξεις. Κάθε άλλο.

Η αλήθεια είναι ότι οι Η.Π.Α. δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη. Και φυσικά, θα προσπαθήσουν - και ήδη, ολοένα και περισσότερο εντεινόμενα, το προσπαθούν - να αντιστρέψουν το δυσμενές, για τα συμφέροντά τους, status, που δημιούργησε η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, την οποία, όπως έχουμε, επανειλημμένως, τονίσει, ξεκίνησε η Ουάσινγκτων, ως ένα μελετημένο σχέδιο, το οποίο υποτίθεται ότι εξέφραζε το αμερικανικό εθνικό συμφέρον (και τις αμερικανικές πολυεθνικές, βεβαίως-βεβαίως).

Η κατάρρευση των αμερικανικών αυταπατών, όσον αφορά την διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, η οποία, έτσι όπως πραγματοποιήθηκε, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, τελικά, όπως προκύπτει, από τον απολογισμό των πεπραγμένων - όπως και αν αυτός υπολογισθεί και με όποια δεδομένα και αν ληφθούν υπόψη -, ωφέλησε τους αντιπάλους της αμερικανικής υπερδύναμης, τους οποίους και ενίσχυσε, υπέρμετρα (πολύ περισσότερο την Κίνα, λιγότερο την Ρωσία) και η μεθόδευση της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης του Σεπτεμβρίου του 2008, αμέσως, μετά τον ρωσογεωργιανό πόλεμο, ήταν, απόλυτα, φυσικό να οδηγήσουν, στο φρενάρισμα της παγκοσμιοποίησης.

Η ξέφρενη παγκόσμια οικονομική δυναμική, που οδήγησε, στην ενδυνάμωση των αντιπάλων της Ουάσινγκτων έπρεπε να ανακοπεί, αφού οι αντίπαλοι της αμερικανικής υπερδύναμης έπρεπε να ξεφουσκώσουν. Αυτός ήταν ο σκοπός και ο στόχος. Αυτός ο σκοπός και αυτός ο στόχος είναι που εξακολουθούν να επιδιώκονται και θα συνεχίσουν να επιδιώκονται και στο απώτερο μέλλον. Η παγκοσμιοποίηση, έτσι όπως δομήθηκε, μετά την πτώση της "Σοβιετικής Ένωσης", αποδείχτηκε, εκ των πραγμάτων, ατελέσφορη και βλαπτική, για τα συμφέροντα και την πρωτοκαθεδρία των Η.Π.Α., ως παγκόσμιας υπερδύναμης.

Όμως, η πικρή αλήθεια, για τις αμερικανικές ελίτ, που σχεδίασαν την παγκοσμιοποίηση, ως τρέχουσα έκφραση του υπέρτατου αμερικανικού εθνικού συμφέροντος, είναι ότι, μέσα από την θεσμική της συγκρότηση, ως πλανητικής οικονομικής διαδικασίας, δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι άλλο, από αυτό που έγινε και το οποίο, ως αποτέλεσμα, δεν είναι της αρεσκείας των κυρίαρχων του βαθέος αμερικανικού κράτους και των εντόπιων και των διεθνών ελίτ, που τους στηρίζουν.

Με δεδομένο το γεγονός ότι οι Η.Π.Α. των, περίπου, 321,3 εκατομμυρίων ανθρώπων, με κατά κεφαλήν εισόδημα της τάξεως των 55.800 $ και ΑΕΠ ίσο, με 17,95 τρισ. $, που αντιστοιχεί στο 15,88% του παγκόσμιου ΑΕΠ (στοιχεία, που αφορούν το 2015), ενώ το αμερικανικό ΑΕΠ, το 2000, έφθανε, στα 10,05 τρισ. $ και ο μέσος όρος ανάπτυξης, κατά την περίοδο 2000 - 2015, ήταν ίσος, με 1,9%, συμμετέχουν σε μια παγκόσμια κοινότητα, η οποία αθροίζει, περίπου, 7,26 δισεκατομμύρια ανθρώπους, με κατά κεφαλήν εισόδημα της τάξεως των 15.800 $ και ΑΕΠ ίσο με 113,7 τρισ. $ (στοιχεία 2015), η πλανητική υποβάθμιση της οικονομικής θέσης της υπερδύναμης, μια υποβάθμιση, η οποία υπήρξε - και είναι, όσο και αν προσωρινά, φαίνεται να έχει, ως προς κάποιους δείκτες, ανακοπεί - διαρκής και επίμονη, δεν είναι, καθόλου, περίεργη. Είναι, απολύτως, φυσιολογική, ήταν, ευχερώς και αναντίρρητα, προβλέψιμη και ως εκ τούτου, έπρεπε να είναι αναμενόμενη, για τους σχεδιαστές της αμερικανικής πολιτικής.

Έτσι, η Κίνα του 1,37 δισεκατομμυρίου ανθρώπων, με κατά κεφαλήν, εισόδημα της τάξεως των 14.100 $, έφθασε, σύμφωνα, με τα στοιχεία του 2015 (και παρά την ανακοπή της παγκοσμιοποίησης, που επιχειρεί η αμερικανική πολιτική), να έχει ένα ΑΕΠ, ίσο με 19,39 τρισ. $ (ίσο με το 17,16% του παγκόσμιου ΑΕΠ, όταν, το 2000, το αντίστοιχο ποσοστό βρισκόταν, στο 3,65% και το κινεζικό ΑΕΠ έφθανε, στα 5,58 τρισ. $, ενώ η μέση ετήσια ανάπτυξη, κατά την περίοδο 2000 - 2015, ήταν της τάξεως του 8,9%,περίπου) και να καταστεί η πρώτη, σε μέγεθος, οικονομία του πλανήτη.

Κάπως έτσι, πέρασε η χελώνα τον λαγό. Και θα τον περάσει και άλλο. Μπορεί, επί του παρόντος, αυτή η πρωτιά να φαίνεται ότι δεν διαταράσσει την ισορροπία των δυνάμεων, αλλά αυτή η διαπίστωση δεν είναι αληθής. Ιδίως, μάλιστα, αν ειδωθεί, σε βάθος χρόνου, οι προοπτικές, για τις Η.Π.Α. και τις ελίτ, που διοικούν την αμερικανική υπερδύναμη, είναι, απολύτως, δυσμενείς και πολύ - μα, πάρα πολύ -, σκοτεινές.

Παρά το γεγονός ότι, σύμφωνα με τις (υποτιθέμενες, ως ρεαλιστικές) εκτιμήσεις των διοικούντων τις Η.Π.Α., η Κίνα δεν συνιστά άμεση στρατιωτική απειλή, για την Ουάσινγκτων, στην πραγματικότητα, οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης της κινεζικής οικονομίας αποτελούν έναν μεσομακροπρόθεσμο κίνδυνο, ο οποίος είναι θανάσιμος, για την, πέραν του Ατλαντικού, υπερδύναμη. Αυτό συμβαίνει, απλούστατα, επειδή η ανάπτυξη της καινοτομίας στην κινεζική βιομηχανία, δεν την καθιστά, μόνο, ανταγωνιστική, σε σχέση με την αμερικανική. Αυτό μπορεί να είναι σημαντικό, αλλά είναι το λιγότερο ενδιαφέρον και είναι αντιμετωπίσιμο.

Αυτό, που συμβαίνει και το οποίο ενδιαφέρει, πολύ περισσότερο, τις αμερικανικές ελίτ είναι το γεγονός ότι η φρενήρης εισαγωγή της καινοτομίας, στην κινεζική βιομηχανία και εν γένει, στην κινεζική παραγωγή, ενισχύει, στο έπακρον και σε βαθμό ανεξέλεγκτο, την κινεζική πολεμική βιομηχανία και την αμυντική/επιθετική εξωτερική πολιτική της κρατικής και κομματικής γραφειοκρατίας, που κατοικοεδρεύει, στο Πεκίνο, την οποία, οι ηγήτορες της Ουάσινγκτων δεν θα μπορούν (και ήδη, δεν μπορούν) να αγνοούν.

Και αν η Ρωσία, λόγω της ακαταμάχητης πυρηνικής ισχύος της, είναι, τώρα, ο πρώτος και άμεσος κίνδυνος, για τις Η.Π.Α., η Κίνα είναι ο πραγματικός μελλοντικός και κατά πάσα πιθανότητα, μη διαχειρίσιμος και απροσπέλαστος κίνδυνος, αφού η αλματώδης αύξηση της κινεζικής στρατιωτικής ισχύος θα δημιουργήσει - και ήδη, δημιουργεί - έναν τεράστιο αντίπαλο, απέναντι στις Η.Π.Α., στο ΝΑΤΟ και στην Δύση. Άλλωστε, όλα τα δεδομένα συνηγορούν, στο ότι η ίδια η δυναμική των παγκόσμιων εξελίξεων στρέφει την Κίνα, προς την κατεύθυνση της αντιπαράθεσης, με την αμερικανική υπερδύναμη και τους συμμάχους της (όσους, εξ αυτών την ακολουθήσουν).

Οι Η.Π.Α. και η Δύση, μόνο, με έναν τρόπο, μπορούν να αντιμετωπίσουν, ειρηνικά, τον "κινεζικό δράκο". Μπορούν να το πράξουν, όπως έχουμε πει, εδώ και πολύν καιρό, σε αυτό εδώ το μπλόγκ, με την αποδοχή και ενσωματώνοντας, στους δυτικούς θεσμούς, την αχανή ευρασιατική Ρωσία. [Δείτε το δημοσίευμά μου, με τίτλο : Η Δύση σε αδιέξοδο : Ενσωμάτωση της Ρωσίας, στους δυτικούς θεσμούς, σε βάσεις ισοτιμίας, ή πόλεμος; (Η ήττα των Δυτικών στην Ουκρανία και η όξυνση των γεωπολιτικών αντιπαραθέσεων, με την Ρωσία, για την κυριαρχία στην Ευρασία).]. 

Δεν σκοπεύουν να το πράξουν και δεν θα το πράξουν - αν και στην ζωή ουδέν μπορεί να αποκλεισθεί, όταν οδηγός των οποιωνδήποτε κρατικών και κοινωνικών συμπεριφορών καθίσταται η αδήριτη και ζωτική αναγκαιότητα. Πιστεύουν ότι μπορούν, μακροπρόθεσμα, να αποικιοποιήσουν την Ρωσία, την οποία, άλλωστε, ως πυρηνική υπερδύναμη, την φοβούνται.

Αν και οι Αμερικανοί και οι λοιποί Δυτικοί φαίνεται ότι πιστεύουν ότι έχουν δίκιο, σε αυτά, που νομίζουν, για την Ρωσία, στην πραγματικότητα, σφάλλουν. Και είναι πολύ πιθανό, αυτό τους το σφάλμα να το πληρώσουν, πολύ ακριβά, διότι οι συμμαχίες, σύμφωνα, με τους, εκάστοτε, καιρούς, έρχονται και παρέρχονται. Και συνήθως, αλλάζουν. 

Έτσι, εάν η "παράταιρη" συμμαχία των Η.Π.Α. και της Δύσης, με την μαοϊκή και την μεταμαοϊκή Κίνα (όπως και με το αιματηρό καθεστώς του αλήστου μνήμης Πολ Ποτ, ενάντια, στο Βιετνάμ και την "Ε.Σ.Σ.Δ."), απέδωσε, βοηθώντας - αν και όχι, ουσιωδώς -, στην πτώση της "Σοβιετικής Ένωσης", τώρα, μια εκκολαπτόμενη και συμπυκνούμενη (καθόλου) παράταιρη συμμαχία της Ρωσίας, με την Κίνα, πιθανότατα, θα οδηγήσει, στο ξήλωμα της αμερικανικής αυτοκρατορίας και των συμμάχων της Ουάσινγκτων.

Την ίδια στιγμή η Ρωσία των 142,4 εκατομμυρίων ανθρώπων, με κατά κεφαλήν εισόδημα της τάξεως των 25.400 $ και ΑΕΠ ίσο με 3,72 τρισ. $, που αντιστοιχεί, στο 3,29% του παγκόσμιου ΑΕΠ σύμφωνα, με τα διαθέσιμα στοιχεία του 2015 και ενώ το ΑΕΠ της χώρας αυτής, το 2000, κυμαινόταν, κάπου στα 2,23 τρισ. $, όντας μια παγκόσμια πυρηνική υπερδύναμη, η οποία μπορεί να εξαφανίσει, μέσα σε λίγα λεπτά, από τον παγκόσμιο χάρτη, τις Η.Π.Α. και την Ευρώπη - δηλαδή, πρακτικά, την Δύση ολόκληρη -, ωφελήθηκε και αυτή, αν και πολύ λιγότερο, από την παγκοσμιοποίηση (οι ερασιτεχνισμοί και η αμερικανοδουλεία της νεοφιλελεύθερης ρωσικής ολιγαρχικής ελίτ, που περιέβαλε τον πρώτο μετασοβιετικό πρόεδρο της Ρωσίας Μπορίς Γέλτσιν είναι η αιτία, για την εξέλιξη αυτή, η οποία έλαβε τέλος, όταν ο Γέλτσιν, ευρισκόμενος προς το τέρμα της πολιτικής του σταδιοδρομίας και αναλογιζόμενος τα βαρύτατα σφάλματα, που έκανε και τα οποία έβλαψαν καίρια και πιθανότατα, ανεπανόρθωτα, τα στρατηγικά συμφέροντα της Ρωσίας, ύστερα από την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, την οποία ο ίδιος, ανοήτως, επέτρεψε, στο ΝΑΤΟ, να την πραγματοποιήσει και ενώ μπορούσε να την αποτρέψει, έφερε, τον Αύγουστο του 1999, στο προσκήνιο της ρωσικής πολιτικής, τον Βλαντιμίρ Πούτιν, τον οποίο, από το πουθενά, έχρισε πρωθυπουργό και στην συνέχεια, του παραχώρησε και την προεδρία του ρωσικού κράτους) και αντέχει, στις οικονομικές και λοιπές επιθέσεις των Η.Π.Α. και της Δύσης, που επιχειρούν να την εξουθενώσουν, με απώτερο σκοπό και στόχο τον διαμελισμό της.

Η Ρωσία, όχι, μόνο, αντέχει, αλλά, όπως φαίνεται και από τις εξελίξεις, στα μέτωπα της Συρίας, αλλά και στην Ουκρανία, όπως και στην περιοχή της Σκανδιναβίας, όπου η ρωσική κυβέρνηση απαγορεύει, στην Φιλανδία και στην Σουηδία να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, στο οποίο και υπαγορεύει τον τρόπο, με τον οποίο του επιτρέπεται να συμπεριφέρεται, στην περιοχή αυτή, έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Και όλα αυτά, την ίδια στιγμή, που οι πολύ σαφείς προειδοποιήσεις του Βλαντιμίρ Πούτιν, προς την Ρουμανία και την Πολωνία, για τα πυραυλικά συστήματα, που το ΝΑΤΟ (δηλαδή οι Η.Π.Α.) εγκαθιστά στις χώρες αυτές, δεν προμηνύουν τίποτε καλό, για όσα επέρχονται, στην ευρύτερη περιοχή της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης, η οποία, ουδόλως, απίθανο είναι να υποστεί, μια (καθόλου) "ωραία" προσεχή νύκτα, έναν καταιγισμό μαζικών και συνάμα, άκρως καταστροφικών ρωσικών πυραυλικών επιθέσεων, οι οποίες, φυσικά, είναι, σφοδρότατα, πιθανό να αποτελούνται και από τακτικά πυρηνικά βλήματα.

Από την άλλη πλευρά, πολύ μακριά, από την Ευρώπη, στις θάλασσες της Νότιας Κίνας, με αφορμή το γεγονός ότι αμερικανική υπερδύναμη στέλνει δύο αεροπλανοφόρα, προκειμένου να στηρίξει τις Φιλιππίνες και τους συμμάχους των Η.Π.Α., στην κοινή διαμάχη τους, με την Κίνα, για τα νησιά Σπράτλυ και την κυριαρχία, στην κρίσιμη αυτή θαλάσσια περιοχή, στην οποία οι έμπρακτες κινεζικές διεκδικήσεις θέτουν φραγμούς, στην ανεξέλεγκτη ναυσιπλοΐα και στην θαλασσοκρατορία του αμερικανικού ναυτικού, η κινεζική ηγεσία εκτοξεύει ευθείες απειλές, κατά της Ουάσινγκτων, οι οποίες  όσο ρητορικές και αν είναι, δεν μπορούν να αγνοηθούν.

Έτσι, ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζιπίνγκ, μιλώντας, σε εκδήλωση, για την 95η επέτειο της ίδρυσης του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος, απείλησε, χωρίς περιστροφές τις Η.Π.Α., το ΝΑΤΟ και την Δύση, με πόλεμο, εάν αμφισβητήσουν την κινεζική εδαφική κυριαρχία, στην περιοχή των νησιών Σπράτλυ [για την σχετική διαμάχη, που αφορά τις νότιες κινεζικές θάλασσες, στις οποίες διακινούνται εμπορεύματα αξίας άνω των 5 τρισ. $, έχουμε μιλήσει, σε αυτό εδώ το μπλογκ, στο οποίο όποιος θέλει μπορεί να δει το δημοσίευμά μου, με τίτλο : Νησιά Spratly και Θάλασσα της Νότιας Κίνας : Η αμερικανική θαλασσοκρατορία οδεύει προς το τέλος της, αφού το Πολεμικό Ναυτικό των Η.Π.Α. δεν μπορεί πλέον να πλέει ανενόχλητο. (Από την Άπω Ανατολή, μέχρι την Ευρώπη, η πλανητική γεωπολιτική αστάθεια συνεχίζεται).], καλώντας, για στρατιωτική ενότητα Ρωσίας και Κίνας, προφανώς, ύστερα, από προσυνεννόηση, με την ρωσική κυβέρνηση, η οποία, με την σειρά της, βρίσκεται αντιμέτωπη, με τις Η.Π.Α. και το ΝΑΤΟ, στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο - και όχι, μόνο, σ' αυτόν, αφού και η περιοχή του Αρκτικού Κύκλου αποτελεί ένα πολύ σημαντικό - αν και μη συζητούμενο - τμήμα της αμερικανορωσικής αντιπαράθεσης.

Βέβαια, όλα όσα, τώρα, πραγματοποιούν οι αντιπαρατιθέμενες δυνάμεις, από την Βαλτική και την Ουκρανία, μέχρι την περιοχή των νότιων κινεζικών θαλασσών, αποτελούν στρατιωτικές ασκήσεις, οι οποίες, ναι μεν, ανεβάζουν την ένταση, αλλά, οι κινήσεις αυτές δεν σημαίνει ότι ο πόλεμος είναι αναπότρεπτος. Κάθε άλλο. Ο πόλεμος δεν είναι δεδομένος και φυσικά, μπορεί να αποτραπεί.

Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι πόλεμος δεν θα γίνει. Πόλεμος μπορεί να γίνει, είτε, με αφορμή τα όσα, τώρα, εξελίσσονται, είτε αργότερα.

Στην πραγματικότητα, η θέση των Η.Π.Α. και της Δύσης, ως σύνολο, είναι άκρως δυσχερής, αφού όλα τα δεδομένα, λιγότερο, ως παρούσα κατάσταση και πολύ περισσότερο, ως μέλλουσα προβολή και μεσομακροπρόθεσμη εξέλιξη αυτής της κατάστασης είναι, εις βάρος τους.

Με δεδομένη αυτή την δυσμενή προοπτική, για τις τύχες του Δυτικού Κόσμου και της αμερικανικής πλανητικής πρωτοκαθεδρίας, μια προοπτική, που υποδεικνύει ότι, από την φορά των πραγμάτων και εάν δεν υπάρξει μια, άκρως, δραματική εξέλιξη, που να ανατρέπει, τα, έως τώρα, δεδομένα, κάποια στιγμή, στο - όχι μακρινό - μέλλον, η αμερικανική υπερδύναμη θα παραγκωνισθεί, από την ανερχόμενη κινεζική υπερδύναμη και θα υποχρεωθεί, σε ένα ταπεινωτικό δευτερεύοντα ρόλο, στα διεθνή πράγματα, οι εναλλακτικές λύσεις, που έχουν οι διοικούντες, στην Ουάσινγκτων, δεν είναι πολλές. Είναι ελάχιστες.

Ας τις δούμε :

Η μία λύση δεν είναι άλλη, από την αποδοχή αυτής της πραγματικότητας και η προσαρμογή των αμερικανικών ελίτ και της αμερικανικής κοινωνίας, σε αυτή την εξέλιξη.

Δεν είναι η αμερικανική ηγεσία αυτή, που θα δεχθεί κάτι τέτοιο. Δεν προκύπτει ότι το βαθύ αμερικανικό κράτος και οι εκφραστές του, όπως και οι ευρύτερες αμερικανικές ελίτ, θα αποδεχθούν, μια τέτοια εξέλιξη, ως κάτι το μοιραίο και αναπόφευκτο. Είναι σαφές και αποτελεί δεδομένο ότι θα αντιδράσουν και ήδη, το πράττουν, προκειμένου να αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη, η οποία πυροδοτήθηκε, από τις δικές τους ανοησίες, με την κατασκευή και την διαχείριση της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης, από την δεκαετία του 1990 και μετά.

Η δεύτερη λύση είναι η σκληρή αντίδραση, η αδυσώπητη αντιπαράθεση των Η.Π.Α. και της Δύσης, με την Ρωσία και την Κίνα και η διεξαγωγή ενός γρήγορου ολοκληρωτικού πολέμου, που θα στηρίζεται, στην λογική του μαζικού πρώτου και περίπου, πλήρως καταστροφικού πυρηνικού πλήγματος, σε βάρος των αντιπάλων της αμερικανικής υπερδύναμης και των συμμάχων της. 

Αυτή η λύση, που είναι πολύ πιθανή, μπορεί να είναι επιτυχής, απέναντι, στην Κίνα. Δεν φαίνεται, όμως, ότι μπορεί να είναι - και δεν μπορεί να είναι - επιτυχής, απέναντι στην Ρωσία. Όσο και αν αυτό δυσαρεστεί, σφοδρότατα, τους Αμερικανούς ηγέτες και ευρύτερα, την Δύση, η Ρωσία μπορεί, όπως είπαμε, να εξαφανίσει, άμεσα τις Η.Π.Α., την Δύση και τον πλανήτη ολόκληρο, χωρίς δεύτερη κουβέντα και χωρίς προειδοποίηση. Ακόμη και εάν η χώρα αυτή δεχθεί ένα πρώτο μαζικό κύμα, από στρατηγικά και τακτικά πυρηνικά όπλα, έχει την δυνατότητα να ανταποδώσει τα πλήγματα, που θα δεχθεί και να εξαφανίσει, από τον χάρτη τους εχθρούς της. Και θα το πράξει αν χρειασθεί.

Βέβαια, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και ως εκ τούτου, η αμερικανική ηγεσία μπορεί να ελπίζει. Όμως, άλλο είναι κάποιος να ελπίζει ότι μπορεί να εξαφανίσει τον αντίπαλό του, με "ανεκτές απώλειες" και άλλο το να πραγματοποιεί έναν ολοκληρωτικό πόλεμο.

Υπάρχει και μια άλλη λύση, η οποία έγκειται, στην φθορά των αντιπάλων της Δύσης και των Η.Π.Α., με συνεχείς περιφερειακούς πολέμους, οι οποίοι θα συνδυασθούν, με το μοίρασμα του πλανήτη, σε νέες σφαίρες επιρροής, στις οποίες θα κυριαρχούν, χωριστά, οι Η.Π.Α., η Ρωσία, η Κίνα και όποιος άλλος διεθνής παίκτης εμφανισθεί, ως υπερδύναμη στο προσκήνιο.

Στην ουσία, πάντως, πέραν της λύσεως αυτής, που εκκαθαρίζει, ριζικά, δια της εξαφανίσεως, τους αντίπαλους των Η.Π.Α. και των συμμάχων της, πέραν του Ατλαντικού, υπερδύναμης, η οποία, όμως, εμφανίζεται, ως ανέφικτη, όλες οι άλλες λύσεις, ως προς το ουσιαστικό τους περιεχόμενο, οδηγούν, στην αποδοχή του γεγονότος ότι η αμερικανική  πλανητική παντοκρατορία, προοπτικά, αλλά και ως παρούσα κατάσταση, έχει τερματίσει τον βίο της.

Και φυσικά, στην καλύτερη περίπτωση, για τις αμερικανικές ελίτ και τους συμμάχους τους, στον αποκαλούμενο Δυτικό Κόσμο - ο οποίος, βέβαια, δεν αποτελεί ένα αδιαφοροποίητο σύνολο και ως εκ τούτου, δεν αποκλείονται, οι, καθ' οδόν, απώλειες -, αυτό που, στην πράξη μπορούν να διαπραγματευθούν, με τους μέλλοντες νέους κυρίαρχους του πλανήτη, είναι η θέση, που θα καταλάβουν και ο ρόλος, τον οποίο θα έχουν να παίξουν, στα νέα δεδομένα, που θα προκύψουν, από την (υποτιθέμενη, ως ελεγχόμενη) κατάρρευση της αμερικανικής και της δυτικής παντοκρατορίας, η οποία, μετά την παρέλευση αρκετών αιώνων, οδηγείται προς το - λιγότερο, ή περισσότερο - δραματικό τέλος της.

Και σε αυτή την διαπραγμάτευση της θέσης και του ρόλου τους, στα νέα δεδομένα και στις νέες παγκόσμιες ισορροπίες, που πρόκειται να διαμορφωθούν, από την κινεζική πρωτοκαθεδρία και την συναφή ρωσική συγκυριαρχία, οι Η.Π.Α. και οι σύμμαχοί τους θα υποχρεωθούν να προσανατολισθούν, έστω και εάν, τώρα, αδυνατούν, ή/και δεν θέλουν να το παραδεχθούν. 

Έστω και εάν οι αμερικανικές και οι ευρύτερες δυτικές ελίτ μεταχειρισθούν την λύση των συνεχών περιφερειακών πολέμων, με στόχο την διατήρηση της πρωτοκαθεδρίας τους, στο τέλος της διαδικασίας, θα οδηγηθούν, σε αυτού του είδους την διαπραγμάτευση.

Άλλως, θα εξαφανισθούν. Και μαζύ με αυτούς, όλοι μας...