Ο ΓΑΠ, η Eurostat και το έγκλημα της επίπλαστης διόγκωσης του δημόσιου ελλείμματος του 2009, που θα κυνηγάει, πάντα, την ψοφοδεή εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ.

Η άκρως κατατοπιστική συζήτηση, για τις εγκληματικές μεθοδεύσεις και τα μαγειρέματα, που οδήγησαν, στην επίπλαστη διόγκωση του ελληνικού δημόσιου ελλείμματος του 2009, προκειμένου να χρεωκοπήσει  το ελληνικό κράτος και να υπαχθεί και στην συνέχεια, να παραμείνει η ελληνική οικονομία, στο νεοαποικιακό καθεστώς της μοντέρνας χρεωδουλείας των Μνημονίων, που περιέχεται, στο παραπάνω βίντεο, δείχνει το μέγεθος της πολιτικής αλητείας, από την οποία διακατέχεται η παρηκμασμένη "ευρωπαϊστική" ελίτ της χώρας μας. Η παρακολούθησή του είναι απαραίτητη, για να γίνει κατανοητή η όλη μεθόδευση και να εντοπισθούν οι εντόπιοι και οι ξένοι πρωταίτιοι αυτής της συνομωσίας, της οποίας θύμα είναι ο πληθυσμός του τόπου μας. Δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία όλων μας...



Οι νεώτερες εξελίξεις, με την αποδοχή, από τον Άρειο Πάγο, της αναίρεσης, κατά του απαλλακτικού βουλεύματος και η συνέχιση της ποινικής δίωξης, σε βάρος του πρώην διοικητή της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου, αποτελούν μια μικρή, μια ελάχιστη ένδειξη, για το ότι το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 θα κυνηγάει, πάντα, τον μοιραίο ΓΑΠ και την κυβέρνησή του, όπως και το σύνολο του ελληνικού μνημονιακού πολιτικού κόσμου και της κατάπτυστης εντόπιας "ευρωπαϊστικής" ελίτ, η οποία επιμένει να υπερασπίζεται γεγονότα, ανθρώπους και δεδομένα, τα οποία δεν χρήζουν υπερασπίσεως, παρά, μόνον, για λόγους, απολύτως, ιδιοτελείς, ή που σχετίζονται με την ψευδοσυνειδησιακή τύφλωση των μελών της - αν και η ύπαρξη του ενός λόγου δεν αποκλείει την ύπαρξη και του άλλου. Κάθε άλλο.

("Στο τέλος όλα βγαίνουν στο φως", λέγεται ότι είπε ο Κώστας Καραμανλής, σε συνεργάτες του, με αφορμή την παραπομπή για κακούργημα του Ανδρέα Γεωργίου, για τις εγκληματικές, σκοπούμενες και καθοδηγημένες, από την Eurostat, αλχημείες του, γύρω από την διόγκωση του ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009. Αλλά αυτό δεν αρκεί, αφού και ο ίδιος ο πρωθυπουργός της περιόδου Μαρτίου 2004 - Οκτωβρίου 2009, πολλές φορές έχει, ως βουλευτής, ψηφίσει, υπέρ της "ορθότητας" και της "νομιμότητας" των παραπλανητικών στοιχείων και της συναφούς παραμεθοδολογίας, που χρησιμοποιήθηκαν, από την εντόπια και την εξουσιάζουσα την χώρα μας ευρωπαϊκή σπείρα, για το φούσκωμα του ελληνικού δημόσιου ελλείμματος. Και γι' αυτή του την στάση, ο πρώην πρωθυπουργός θα πρέπει να κληθεί να δώσει τις δέουσες εξηγήσεις, αφού είχε κάθε δυνατότητα να αντισταθεί και να αρνηθεί να ψηφίσει υπέρ αυτής της μεθοδευμένης αλχημικής αλλοίωσης και ουσιαστικής πλαστογράφησης των δεδομένων του ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009).

Το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας, κατά το έτος 2009 και οι τραγικοί χειρισμοί, που έγιναν, γύρω από την απατηλή διαμόρφωση και την ψευδή απεικόνισή του, αποτελεί τον "τόπο του εγκλήματος" και το άμεσο πειστήριο, για το τεράστιο έγκλημα, το οποίο, αρχικά, ξεκίνησε, ως ένα σύνηθες μικροκομματικό παιχνίδι, που έστησε ο ΓΑΠ και η νεοεκλεγείσα κυβέρνησή του, αμέσως, μετά τις (πολλαπλώς, μοιραίες) βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009, σε βάρος της απελθούσας κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή, στην οποία οι ΓΑΠ, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, Λούκα Κατσέλη και το φαιδρό οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, προσπάθησαν να χρεώσουν ένα φουσκωμένο δημοσιονομικό έλλειμμα, για το, τότε, τρέχον έτος, που όδευε προς το τέλος του, προκειμένου να την ενοχοποιήσουν και στην συνέχεια, να εμφανίσουν, στην κοινή γνώμη και στους ευρωζωνίτες, ότι το μείωσαν, δραστικά και να δικαιολογήσουν τα μέτρα λιτότητας, που θα ελάμβαναν, κόντρα στις προεκλογικές τους υποσχέσεις.

Όμως, αυτό το σύνηθες μικροκομματικό παιχνίδι, μέσα στις τότε, κρίσιμες συνθήκες, που είχαν προκύψει, από την έλευση της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης του Σεπτεμβρίου του 2008, ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης της Wall Street και η διεθνής οικονομική ύφεση, που ακολούθησε και η οποία κτύπησε, με μεγάλη σφοδρότητα, την Ευρώπη και πολύ περισσότερο, την ευρωζώνη, ο ευήθης ΓΑΠ και το, εκτός τόπου και χρόνου ευρισκόμενο οικονομικό του επιτελείο (το οποίο αρνήθηκε, μάλιστα την εφαρμογή ενός κρυφού Μνημονίου, που του προσφέρθηκε, από την ευρωζώνη, αμέσως, μόλις η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ανέλαβε την εξουσία, τον Οκτώβριο του 2009) δεν μπορούσαν να το διαχειρισθούν, αφού οι όροι, τα μεγέθη και τα συμφέροντα, που εμπλέκονταν, ήσαν και ευρίσκονταν, μακράν του περιορισμένου βεληνεκούς της εξαρτημένης, από τους διαχειριστές των τυχών του ευρώ και της ζώνης του, ελληνικής κυβέρνησης.

Το παιχνίδι αυτό, πλέον, με δεδομένη την έλευση και την σφοδρότητα της διεθνούς κρίσης, παιζόταν, σε άλλο γήπεδο. Παιζόταν, στην Φραγκφούρτη, στο Βερολίνο, στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες. Με λίγα λόγια, ο ΓΑΠ και η παρέα της πλάκας, που αυτός, ως πρωθυπουργός, είχε εγκαταστήσει, ως κυβέρνηση, στην Αθήνα, την πάτησαν, ως αρχάριοι και ανίκανοι, που ήσαν. 

Αυτό συνέβη, απλούστατα, επειδή, από τότε, έχουμε βρεθεί, μέσα σε μια επικίνδυνη περίοδο, η οποία συγκρίνεται, με την δεκαετία της αποκαλούμενης Great Depression της δεκαετίας του 1930, αφού και τώρα, όπως και τότε, το σύνολο του σύγχρονου αναπτυγμένου γραφειοκρατικού καπιταλιστικού κόσμου έχει οδηγηθεί, σε μια τεράστια πτώση της κατανάλωσης και συνακόλουθα, της παραγωγής, που έχει, ήδη, οδηγήσει, σε μια οκταετία ύφεσης και μεγάλης οικονομικής στασιμότητας. Έτσι, τώρα, είμαστε αντιμέτωποι, με μια γενική περικοπή στον ανεπτυγμένο κόσμο, η οποία απειλεί να μας βάλει σε μια δεκαετία μεγαλύτερης στασιμότητας και σε μια δίνη αποπληθωρισμού και ύφεσης, που παραπέμπει, ως προς την εξέλιξή της, στην  σταδιακή και σε κάθε περίπτωση, σωρευτική κατάρρευση του μπατιριμένου διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, η οποία, ουδόλως, αποκλείεται να καταστεί πλήρης.

Ενώπιον αυτού του φάσματος, οι διαστάσεις του οποίου, προφανώς, δεν είχαν κατανοηθεί και εκτιμηθεί, σε όλη τους την έκταση, οι ευρωζωνίτες, στους οποίους δόθηκε ο πρώτος λόγος, στην διαχείριση των ελληνικών οικονομικών και πολιτικών πραγμάτων, με δεδομένη την βούλησή τους να σώσουν τις γαλλογερμανικές τράπεζες (και το ευρώ, βεβαίως-βεβαίως, όπως, τώρα, επισήμως, ομολογεί η υπηρεσία εσωτερικών υποθέσεων του Δ.Ν.Τ., με σκοπό την θωράκιση της ευρωζώνης), από την κατάρρευση, στην οποία θα τις οδηγούσε, μια επίσημη ελληνική κρατική χρεωκοπία και εγκλωβισμένοι, μέσα στο ψευδοσυνειδησιακό κατασκεύασμα του σύγχρονου νεοσυντηρητικού κράματος του κεϋνσιανού φιλελευθερισμού και οι εντόπιοι "ευρωπαϊστές", με εκτελεστικά όργανα τον ΓΑΠ και την κυβέρνησή του, διέπραξαν, εις βάρος του πληθυσμού της χώρας, εν ψυχρώ και με πλήρη συνείδηση, ένα, απίστευτης έκτασης, έγκλημα, για το οποίο έχουμε κάνει, όλα αυτά τα χρόνια και κάνουμε και εδώ, για πολλοστή φορά λόγο. 

Το έγκλημα αυτό συνίσταται, στην σκοπούμενη ουσιαστική, αλλά μη επισημοποιημένη χρεωκοπία του ελληνικού δημοσίου του Απριλίου του 2010 και στην μετατροπή του πολιτεύματος, σε ένα καθεστώς νεοαποικιακής χρεωδουλείας (πεονίας), το οποίο έχει επενδυθεί, με το περίβλημα του παραμορφωμένου και καθόλου, πρωτότυπου πολιτεύματος της νομιζομένης δημοκρατίας, με εργαλεία τα τρία, στην σειρά, Μνημόνια και τις αντίστοιχες δανειστικές συμβάσεις, που υπέγραψαν, εφάρμοσαν και εφαρμόζουν, διαδοχικά, όλες οι κυβερνήσεις, που έχουν περάσει, από τότε.

Ως εκ τούτου, η σκοπούμενη και από ένα σημείο και πέρα, ψευδής και παραμυθολογική διόγκωση του ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009, που ξεκίνησε, για μικροκομματικούς λόγους ο αφελής και ανόητος ΓΑΠ, υπήρξε το καταλληλότερο εργαλείο, για την επίτευξη του στόχου της σωτηρίας της γαλλικής και της γερμανικής (αλλά και της ευρύτερης ευρωπαϊκής) μπατιροτραπεζοκρατίας, αφού, προηγουμένως, ο, τότε, πρόεδρος της Γαλλίας Nicolas Sarkozy απέσπασε την δέσμευση, από τον ευήθη ΓΑΠ, ότι δεν πρόκειται να προβεί, σε επίσημη χρεωκοπία του ελληνικού δημοσίου και στην συνέχεια, ρυμούλκησε, σε αυτή την πολιτική και την Angela Merkel και την νεοπαγή κυβέρνηση συνασπισμού των Χριστιανοδημοκρατών και των Φιλελεύθερων, που είχε σχηματισθεί, στο Βερολίνο.

2008 - 2009 :  Τα δημοσιονομικά ελλείμματα στις χώρες της Ε.Ε.

	2008	2009	Μεταβολή
Ιρλανδία	-7,3	-14,4	-7,1
Κύπρος	0,9	-6,0	-6,9
Ισπανία	-4,2	-11,1	-6,9
Φιλανδία	4,2	-2,5	-6,7
Βουλγαρία	1,7	-4,7	-6,4
Πορτογαλία	-2,9	-9,3	-6,4
Μ. Βρετανία	-5,0	-11,4	-6,4
Ελλάδα	-9.4	-15,4	-6,0
Ολλανδία	0.6	-5,4	-6,0
Λετονία	-4,2	-10,2	-6,0
Δανία	3,2	-2,7	-5,9
Λιθουανία	-3,3	-9,2	-5,9
Σλοβακία	-2,1	-7,9	-5,8
Βέλγιο	-1,3	-6,0	-4,7
Γαλλία	-3,3	-7,5	-4,2
Σλοβενία	-1,8	-5,8	-4,0
Λουξεμβούργο	3,0	-0,7	-3,7
Πολωνία	-3,7	-7,2	-3,5
Γερμανία	0,1	-3,0	-3,1
Σουηδία	2,2	-0,9	-3,1
Τσεχία	-2,7	-5,8	-3,1
Αυστρία	-0,5	-3,5	-3,0
Ρουμανία	-5,7	-8,6	-2,9
Ιταλία	-2,7	-5,3	-2,6
Ουγγαρία	-3,7	-4,4	-0,7
Μάλτα	-4,8	-3,8	1,0
Εσθονία	-2,8	-1,7	1,1
Μέσος Όρος ΕΕ-27	-2,3	-6,8	-4,5
Μέσος Όρος ευρωζώνης	-2,0	-6,3	-4,3

Αλλά, όπως φαίνεται και από τον παραπάνω πίνακα της Eurostat, που αφορά τα δημόσια ελλείμματα των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ακόμη και με δεδομένη την σκοπούμενη και μεθοδευμένη διόγκωση του ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009, όπως αυτό δινόταν τότε, (Μάρτιος - Απρίλιος του 2010), η μεγέθυνση του δημοσίου ελλείμματος της χώρας, το 2009, δεν υπήρξε, ούτε πρωτοφανής, ούτε αναιτιολόγητη. Οι διαχειρίσεις όλων των κρατικών προϋπολογισμών, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην ευρωζώνη (αλλά και στον κόσμο ολόκληρο), το 2009, εμφάνισαν τεράστιες ελλειμματικές αποκλίσεις, οι οποίες, προφανέστατα, οφείλονταν, στην έλευση της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης και της σφοδρής παγκόσμιας ύφεσης του τέλους του 2008. Και όπως προκύπτει, από τον παραπάνω πίνακα, το ελληνικό δημόσιο δεν είχε τις χειρότερες επιδόσεις. Κάθε άλλο.

(Και φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι λογαριασμοί, που οδήγησαν, σε αυτά τα μεγέθη των δημοσίων ελλειμμάτων των χωρών της ευρωζώνης είναι όλοι χειραγωγημένοι. Παράδειγμα είναι οι λογαριασμοί της Ιρλανδίας, που συνδιαμορφώθηκαν, με την Eurostat και την Ε.Κ.Τ., είναι, κοινή συναινέσει, παραποιημένοι, αφού ένα αστρονομικό ποσόν της τάξεως, περίπου, των 51 δισ. € εμφανίστηκε, ως προϊόν "λοιπών εσόδων", στον ιρλανδικό κρατικό προϋπολογισμό του 2010 και αφορούσε την πρωτοφανή αποδοχή, από την Ε.Κ.Τ., του δικαιώματος της Κεντρικής Τράπεζας της Ιρλανδίας να τυπώσει ισόποση ποσότητα ευρώ, με μόνη υποχρέωση την ενημέρωση της Ε.Κ.Τ., για την πράξη αυτή, η οποία χρησιμοποιήθηκε, για την μείωση του δημόσιου ελλείμματος της Ιρλανδίας, κατά το έτος 2010 και την, απ' ευθείας, χρηματοδοτική στήριξη της ιρλανδικής μπατιροτραπεζοκρατίας, που είχε καταρρεύσει).

Ομοίως και οι διαδοχικές αναθεωρήσεις των στοιχείων, για το δημόσιο έλλειμμα του 2009, που έγιναν, κατά την διάρκεια του, εν λόγω, έτους, με αποτέλεσμα, στις 2 Οκτωβρίου 2009, λίγες ημέρες πριν από την αποχώρησή της, από την εξουσία, η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή να παρουσιάσει, στην Eurostat, ως αναμενόμενο δημόσιο έλλειμμα, για το 2009, ένα ποσοστό της τάξεως του 6% του ΑΕΠ, δεν ήσαν, ούτε πρωτοφανείς, ούτε ανεξήγητες. Σε ανάλογες και πολλές φορές πολυπληθέστερες και περισσότερο ανακριβείς αναθεωρήσεις των δημόσιων ελλειμμάτων τους, για το 2009, έχουν προβεί όλες οι κυβερνήσεις των χωρών της Ε.Ε. και αυτό, φυσικά, εξηγείται και από την κρίση του 2009, αλλά και από την διάθεσή τους να προστατεύσουν τις χώρες τους, από τις επιπτώσεις του ζουρλομανδύα των Συνθηκών της ευρωζώνης, που προβλέπουν ότι τα δημόσια ελλείμματα πρέπει να φθάνουν, μέχρι το αυθαίρετο και θεμελιωδώς, βλακώδες ποσοστό του 3% του ΑΕΠ των χωρών, που έχουν, ως κοινό νόμισμα το ευρώ.

Ως εκ τούτου, οι αποκλίσεις αυτές, που ήσαν, αναγκαία, πολύ μεγάλες, δεν ήταν ένα πρωτοφανές φαινόμενο. Με δεδομένη την εξελισσόμενη διεθνή κρίση, οι αποκλίσεις αυτές ήσαν φυσιολογικές και αναμενόμενες. Και σε κάθε περίπτωση, δεν ήσαν η αιτία της κρίσης, ενώ κάλλιστα, με τους κατάλληλους χειρισμούς, τα μεγάλα κρατικά ελλείμματα θα μπορούσαν να καταπολεμήσουν και να εξαφανίσουν την κρίση, οδηγώντας, στην γοργή ανάκαμψη και στην επαναφορά μιας ταχύρρυθμης ανάπτυξης, σε όλο τον αναπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο και ειδικότερα, στην Ευρώπη, η οποία, όμως, για να εισέλθει, σε μια τέτοια διαδικασία, θα έπρεπε να απαλλαγεί, παντί τρόπω, από την νομισματική ζώνη του ευρώ. 

Για τα άθλια πεπραγμένα του ΓΑΠ και της κυβέρνησής του, όπως και για τις ελεεινές μεθοδεύσεις των ευρωζωνιτών, με τις σκοπούμενες αλχημείες, γύρω από το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009, έχω γράψει πολλές φορές, σε αυτό εδώ το μπλογκ, από την αρχή των γεγονότων, που οδήγησαν στην μεθοδευμένη και σκοπούμενη ελληνική κρατική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010 και μετά από αυτήν. Μπορείτε να δείτε τα περιεχόμενα στην ετικέτα, με τίτλο : το ελλειμμα του 2009 και εκεί θα βρείτε την πλούσια αρθρογραφία, που έχει προϋπάρξει, τα επιχειρήματα της οποίας έχουν, πλέον, βρει την καταξίωσή τους. Η τελευταία έκθεση της εσωτερικής υπηρεσίας ελέγχου του Δ.Ν.Τ. - στην οποία, μάλιστα, όπως η ίδια λέει, δεν παρασχέθηκαν όλα τα έγγραφα, που ζητήθηκαν - αποτελεί, μόνο, μια πηγή, από την οποία προκύπτει αυτή η καταξίωση. Και φυσικά, αυτή δεν είναι η μόνη, ούτε και η περισσότερο αξιόπιστη.

Βέβαια, η ουσία της όλης υπόθεσης δεν εντοπίζεται, στο ποιός είπε το σωστό, την ώρα, που έπρεπε να το πει, αλλά στο τι συνέβη και έφθασαν τα πράγματα, στα σημερινά τους χάλια.

Και αυτό, που συνέβη είναι ότι, για τους μικροκομματικούς λόγους, που προαναφέρθηκαν, η κυβέρνηση του ανίκανου και ανόητου ΓΑΠ κατασπατάλησε, κατά την περίοδο Οκτωβρίου - Δεκεμβρίου 2009, κάπου 9,3 δισ. €, με συνειδητό στόχο να αυξήσει το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα εκείνου του έτους, στο 12,7% του ΑΕΠ, προκειμένου να το φορτώσει στην, μόλις, απελθούσα κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή και να δικαιολογήσει τα μέτρα λιτότητας, που υποτίθεται ότι έπρεπε και τα οποία την πίεζαν οι ευρωζωνίτες να πάρει.

Και φυσικά, στην συνέχεια, αργότερα, όταν οι εξελίξεις είχαν ξεφύγει, από τον έλεγχο του ΓΑΠ και της παρέας του, το άμετρο και ανεξέλεγκτο φούσκωμα του δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009, "βοήθησε" την παραπαίουσα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να δικαιολογήσει την, μετά από ένα εξάμηνο, ουσιαστική χρεωκοπία της χώρας, μια μη επισημοποιημένη χρεωκοπία, η οποία, όπως έχουμε πει, από ένα σημείο και μετά (κάπου, μέσα στον Ιανουάριο - Φεβρουάριο του 2010) οργανώθηκε και  μεθοδεύτηκε, με σκοπό την παράδοση της ουσιαστικής διακυβέρνησης της χώρας, στην τρικέφαλη χούντα των ξένων δανειστών και την υπογραφή του πρώτου νεοαποικιοκρατικού Μνημονίου, με το οποίο η Ελλάδα και ο πληθυσμός της υπήχθησαν, στο σύγχρονο καθεστώς της χρεωδουλοπαροικίας, που τους επιβλήθηκε, με την πλήρη (φανερή, ή κρυφή) συμφωνία του "ευρωπαϊστικού" πολιτικού κόσμου της χώρας και της ψοφοδεούς "ευρωπαϊστικής" εντόπιας ελίτ.

Η τραγική αλήθεια, για την κυβέρνηση του ΓΑΠ, την οποία αλήθεια έχουμε, επανειλημμένα, εξιστορήσει, είναι ότι, κατά την διάρκεια της δικής της διαχείρισης, στο τελευταίο τρίμηνο του 2009, οδήγησε, σε έναν τεράστιο εκτροχιασμό των κρατικών εσόδων, ο οποίος υπήρξε αλόγιστος, επειδή δεν υπάκουε, σε οποιαδήποτε οικονομική λογική.

Έτσι, ενώ, σε όλη την διάρκεια των εννέα μηνών του 2009, η αρνητική απόκλιση, από τα προβλεπόμενα δημόσια έσοδα, έφθανε, περίπου, το 1,1 δισ. €, τελικά, μόνο, στο τρίμηνο της διακυβέρνησης της χώρας, από το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, η αρνητική απόκλιση των δημοσίων εσόδων ξεπέρασε, το ύψος, των 2 δισ. €, για να κλείσει, στο σύνολο του έτους, γύρω, στα 3 δισ. €! 

Από εκεί και πέρα, οι ΓΑΠ, Γιώργος Παπακωνσταντίνου και η λοιπή ανερμάτιστη παρέα της παιδικής χαράς του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, έπραξαν, κατα συρροή και πολλά άλλα "κατορθώματα", που παραγέμισαν και έστειλαν στα ύψη το δημόσιο έλλειμμα του 2009. Ας τα ξαναδούμε :


1) Πλήρωσαν, 1,1 δισ. €, στους προμηθευτές των νοσοκομείων, χωρίς καμμία διαπραγμάτευση, που θα μείωνε, δραστικά, το πόσον. Μάλιστα, όταν, προς τα τέλη του Οκτωβρίου του 2009, ανακοίνωσαν - βιαστικά και χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος! - ότι το δημόσιο έλλειμμα φθάνει στο 12,7% του ΑΕΠ, στους υπολογισμούς τους, είχαν συμπεριλάβει το σενάριο ότι θα πλήρωναν, στους προμηθευτές των νοσοκομείων, το πόσον των 2,2 δισ. €!

2) Προέβησαν, στο τελευταίο τρίμηνο του 2009, σε επιστροφές φόρων, της τάξεως του 1,5 δισ. €, τις οποίες πάγωσαν, από τον Ιανουάριο του 2010.

3) Αύξησαν τις αμυντικές δαπάνες, στα 3,1 δισ. €, φουσκώνοντας το δημόσιο έλλειμμα, ενώ, τελικά, κατέβαλαν, πόσον ίσο, με, 2,1 δισ. €! 

4) Αύξησαν, κατά 0,2 δισ. €, τις δαπάνες του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων.

5) Κατέβαλαν 0,5 δισ. €, για την πρώτη δόση του επιδόματος κοινωνικής αλληλεγγύης.    (Δεύτερη δόση δεν υπήρξε).

6) Αύξησαν τις λειτουργικές δαπάνες του Δημοσίου και τις συναφείς δαπάνες, για οδοιπορικά κλπ, κατά 0,7 δισ. €.


Και μόνο, από αυτά τα μεγέθη, η διαφορά, ανάμεσα στους υπολογισμούς, για το δημόσιο έλλειμμα του 2009, που έκανε η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, σε σχέση, με τους αντίστοιχους υπολογισμούς της κυβέρνησης του ΓΑΠ, καλύπτεται, αφού αυτά τα μεγέθη φούσκωσαν το δημόσιο έλλειμμα εκείνης της χρονιάς, πάνω από 9 δισ. €.

Χωρίς αυτή την στρεβλωτική παρέμβαση της κυβέρνησης του ΓΑΠ, το ελληνικό δημόσιο έλλειμμα του 2009 δεν θα ξεπερνούσε το 10% και η χώρα, απλούστατα, θα είχε αποφύγει - τουλάχιστον, εκείνη την εποχή, αλλά και αργότερα - την ολίσθησή της, στα χέρια των ευρωζωνιτών και την διαδικασία της υπαγωγής της, στην υπαγορευμένη ουσιαστική χρεωκοπία.

Σε αυτές τις βλακώδεις ενέργειες και στον άφρονα μικροκομματικό σχεδιασμό του ΓΑΠ, είναι που στηρίχθηκαν οι ευρωζωνίτες και με όργανο την Eurostat του γνωστού Walter Radermacher, μεθόδευσαν, με σκοπό την ουσιαστική χρεωκοπία του ελληνικού κράτους και της ελληνικής οικονομίας και την υπαγωγή τους, στην άμεση εξουσίαση των ξένων δανειστών του ελληνικού δημοσίου, την παραπέρα αύξηση του ελληνικού δημόσιου ελλείμματος του 2009.

Αυτό έγινε, με την πρόσθεση, στο ελληνικό δημόσιο έλλειμμα του 2009, των ΔΕΚΟ και άλλων δημόσιων οργανισμών, αλλά και άλλων κατηγοριών δαπανών και μεγεθών, που δεν προβλέπονταν, από τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς, να συνυπολογίζονται, στα δημόσια ελλείμματα και που όλα αυτά τα υπόλοιπα κράτη της ευρωζώνης δεν τα συμπεριλάμβαναν και εξακολουθούν να μην τα συμπεριλαμβάνουν, στις μετρήσεις των δικών τους δημόσιων ελλειμμάτων, παρά τους αλχημικούς υπολογισμούς της γραφειοκρατίας της Eurostat και τους κανονισμούς - λάστιχα, που αυτή μεταχειρίζεται, κατά το δοκούν.

Το αστείο, στην όλη υπόθεση, είναι ότι τα άθλια και ελεεινά πεπραγμένα της κυβέρνησης του ΓΑΠ, της Eurostat (και των αφεντικών της), όπως και του Ανδρέα Γεωργίου (ο οποίος πρέπει να πάει,  για πολλά χρόνια, στην φυλακή, αλλά δεν πρέπει να είναι ο μόνος, που θα πρέπει να έχει αυτή την τύχη) τα έχει καταδικάσει, περίπου, απερίφραστα, ο τωρινός διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας, του οποίου οι ευθύνες, για την παρούσα τραγική κατάσταση της χώρας, είναι δεδομένες και δεν επιδέχονται αμφισβήτηση.

Όπως έχει πει, δημόσια ο Γιάννης Στουρνάρας, για τα πεπραγμένα και τους χειρισμούς, που έγιναν, γύρω από το ελληνικό δημόσιο έλλειμμα του 2009, τίποτε από όλα όσα έγιναν, δεν έπρεπε να έχουν γίνει. Ας θυμηθούμε τα όσα έχει πει :

"Δεν ήταν και πολύ σοφό αυτό που έγινε. Έχω και εγώ πολλά και σοβαρά ερωτήματα. Η κάθε χώρα χρησιμοποιεί το Σύστημα Εθνικών Λογαριασμών και τις γκρίζες ζώνες προς όφελός της. Δεν ωφελεί εδώ να πας να κάνεις το καλό παιδί, γιατί όταν οι άλλοι μετακινούν τα γκολπόστ, εσύ θα φας γκολ. Υπέβαλα το ερώτημα αν το BBC ή η France Telecom είναι στη γενική κυβέρνηση και δεν έλαβα απάντηση … Η Γερμανία έβγαλε τα νοσοκομεία και το ΙΚΑ της (από τον λογαριασμό γενικής κυβέρνησης), ενώ η Γαλλία πέρασε το κόστος του ασφαλιστικού στην Telecom, δηλαδή εκτός κυβέρνησης".

Υπ' αυτές τις συνθήκες και με δεδομένη την βούληση των ευρωζωνιτών να θέσουν, την ελληνική οικονομία, υπό ένα πρωτοφανές καθεστώς μιας ιδιότυπης πτωχευτικής εκκαθάρισης, αυτή η διαδικασία υλοποιήθηκε, σε δύο δόσεις :

Την πρώτη φορά, τον Μάρτιο - Απρίλιο του 2010, όταν το ελληνικό δημόσιο έλλειμμα μετρήθηκε, με όλες τις αβαρίες του ΓΑΠ, στο 13,6% του ΑΕΠ, με, περίπου, άμεσο αποτέλεσμα την διακοπή των πιστώσεων, στο ελληνικό δημόσιο και την ουσιαστική χρεωκοπία της χώρας, που την οδήγησαν, στο νεοαποικιοκρατικό Μνημόνιο και στην επιβολή του καθεστώτος της νομιζόμενης δημοκρατίας.

Την δεύτερη φορά, τον Οκτώβριο του 2010, όταν, το ελληνικό δημόσιο έλλειμμα του 2009, αυξήθηκε, στα επίπεδα του 15,4% του ΑΕΠ, μέσα από τις σκοπούμενες και καθοδηγημένες εγκληματικές μεθοδεύσεις του νέου διοικητή της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου, που η χούντα των ξένων δανειστών έφερε, από το ΔΝΤ, στο οποίο υπηρετούσε, κατά παράβαση της κείμενης νομοθεσίας και οι οποίες αφορούσαν, το τι καταμετρείται, ως δημόσιο έλλειμμα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, κεντρικός στόχος των δανειστών και της Eurostat και του Ανδρέα Γεωργίου, ήταν η συνέχιση της υπαγωγής της χώρας, στο πρώτο Μνημόνιο και συνακόλουθα, του καθεστώτος της χρεωδουλείας, που της είχε επιβληθεί, σε μια στιγμή, που οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές είχαν αρχίσει να θεωρούν ότι θα μπορούσαν να δανείσουν το ελληνικό δημόσιο.

Ουσιαστικά, το ελληνικό δημόσιο έλλειμμα του 2009 έπρεπε να διογκωθεί, με το ζόρι, με το μαγείρεμα των αριθμών, μέσα και από μια στημένη μεθοδολογική προσέγγιση, προκειμένου η χώρα να παραμείνει, υπό την εξουσία της χούντας των ξένων δανειστών, προκειμένου να αλλάξει, βίαια, το παραγωγικό και το καταναλωτικό της μοντέλο, με πλεονασματικά δημόσια οικονομικά.

Χρήσιμο είναι να θυμηθούμε εδώ, κάποια από όσα έχει γράψει η Ζωή Γεωργαντά, γύρω από τις μεθοδεύσεις και το μαγείρεμα των στοιχείων, που αφορούν το ελληνικό δημόσιο έλλειμμα του 2009. Έχουν αξία, ιδίως, εάν αντιληφθούμε ότι αυτό, για το οποίο ομιλεί, στο παρακάτω κείμενό της αφορά, κατά έναν σημαντικό βαθμό, το πραγματικό πρωτογενές δημόσιο έλλειμμα του 2009.

Ας δούμε τα όσα λέει :

"Μας είπαν ότι το έλλειμμα της χώρας μας το κρίσιμο έτος 2009 ήταν 15,6% της συνολικής εγχώριας παραγωγής μας, ή, με την οικονομική ορολογία, το 15,6% του Ακαθάριστου (δηλαδή με τις αποσβέσεις συμπεριλαμβανόμενες) Εγχώριου Προϊόντος μας (ΑΕΠ). Μας είπαν, δηλαδή, ότι το έλλειμμα της χώρας μας ήταν το μεγαλύτερο στην ΕΕ. Όμως, η αλήθεια είναι ότι η χώρα μας είχε ένα από τα μικρότερα ελλείμματα στην ΕΕ και αυτό ήταν 3,9%. Η Γαλλία είχε 7,5%, η Ολλανδία και το Βέλγιο είχαν 5,6%, και η Γερμανία είχε 3,2%. Η αλήθεια για το Ελληνικό δημόσιο έλλειμμα απέχει τόσο πολύ από την πραγματικότητα που μας κάνει να θυμηθούμε τα λόγια του Αρθούρου Σοπενχάουερ: Όλες οι αλήθειες περνούν από τρία στάδια. Πρώτον διαπομπεύονται. Δεύτερον, πολεμούνται με βία. Τρίτον, γίνονται αποδεκτές ως ολοφάνερες και αυταπόδεικτες. 

Το άρθρο αυτό συμπληρώνει τις μέχρι τώρα δηλώσεις και μαρτυρικές καταθέσεις μου. Η διαφορά είναι ότι περιλαμβάνει ένα σαφές ποσοτικό συμπέρασμα που βασίζεται σε συνεχιζόμενη μελέτη των γεγονότων και των αριθμών, ιδιαίτερα από τον Οκτώβριο του 2009 που εκλέξαμε την σοσιαλιστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Έτσι, θεωρώ ότι μπορώ σήμερα, δύο ακριβώς χρόνια μετά την δεύτερη συνεδρίαση της τότε ανεξάρτητης 7-μελούς Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), να συμβάλω παραπέρα στην διαλεύκανση του ζητήματος της διόγκωσης του δημόσιου ελλείμματος της χώρας μας δείχνοντας ότι το πραγματικό μέγεθος του ελλείμματος του 2009 ήταν 3,9% του ΑΕΠ.

Για να γίνει κατανοητός ο υπολογισμός του πραγματικού δημόσιου ελλείμματος, πρέπει να ξεκινήσουμε από τον ορισμό του ελλείμματος και την σχέση του με το χρέος. Το δημόσιο έλλειμμα είναι η διαφορά μεταξύ εσόδων και δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού. Το χρέος ορίζεται ως τα συσσωρευμένα ελλείμματα διαμέσου του χρόνου. Συνεπώς, το έλλειμμα ενός συγκεκριμένου έτους είναι η διαφορά μεταξύ του χρέους του έτους αυτού και του προηγούμενου έτους. Με άλλα λόγια, τα δύο αυτά μεγέθη, έλλειμμα και χρέος, σχετίζονται μεταξύ τους διαμέσου μιας εξίσωσης η οποία αποτελεί και έναν παράγωγο ορισμό του ελλείμματος. Η εξίσωση αυτή είναι η εξής:

Χ_t  – Χ_t-1 = D_t         (1)

όπου Χ_t συμβολίζει το χρέος τον χρόνο t, Χ_t-1 συμβολίζει το χρέος τον προηγούμενο χρόνο t-1, και D_tσυμβολίζει το έλλειμμα τον χρόνο t. Αν μεταφέρουμε το χρέος του έτους t-1 στην δεξιά πλευρά της εξίσωσης (1), τότε μπορούμε να πούμε ότι το έλλειμμα του δημόσιου προϋπολογισμού (έσοδα μείον δαπάνες) προστίθεται στο χρέος του προηγούμενου (t-1) έτους και το αποτέλεσμα είναι το χρέος του τρέχοντος έτους, δηλαδή το Χ_t. Όπως γίνεται φανερό, όταν έχουμε έλλειμμα αυτό σημαίνει ότι τα έσοδά μας είναι μικρότερα από τις δαπάνες μας, άρα πρέπει να δανειστούμε. Με την έννοια αυτή, το δημόσιο έλλειμμα καθορίζει και τις δανειακές ανάγκες της χώρας. Επίσης θα είναι χρήσιμο στην παρακάτω συζήτηση αν ξεκαθαρίσουμε τί σημαίνει στοκ και τί σημαίνει ροή. Το χρέος ως μέγεθος που συσσωρεύεται διαμέσου του χρόνου, και είναι στην ουσία άθροισμα των ελλειμμάτων όλων των προηγούμενων ετών, ονομάζεται αποθεματικό μέγεθος ή στοκ, ενώ το έλλειμμα αφορά μόνο ένα έτος και ονομάζεται μέγεθος ροής.

Στην πράξη, όταν δηλαδή καταχωρούνται τα δεδομένα των εσόδων και των δαπανών στους διάφορους λογαριασμούς, η εξίσωση (1) συνήθως παραβιάζεται, περισσότερο  ή λιγότερο, από τις διάφορες χώρες. Στις  περιπτώσεις  αυτές, αντί  για  την  εξίσωση (1), έχουμε την εξίσωση (2):

Χ_t  – Χ_t-1 = D_t + K_t        (2)

όπου το Κ συμβολίζει ένα μέγεθος σφάλματος, ή ρυθμιστικό, όπως το αποκαλεί η Eurostat. Συγκεκριμένα, το κονδύλι Κ, ονομάζεται «κονδύλι ρύθμισης χρέους-ελλείμματος» ή «ρύθμισης στοκ-ροής – Stock-Flow Adjustment (SFA)».Το μέγεθος αυτό, όπως έχει αποδειχτεί και θα το εξηγήσω παρακάτω, χρησιμοποιείται από τις χώρες για να κρύψουν ανεπιθύμητα ελλείμματα. Δηλαδή «φουσκώνουν» το Κ και «ξεφουσκώνουν» το D. Αυτό συμβαίνει διότι υπάρχει αδιαφάνεια για το τί είδους ποσά διαμορφώνουν το ύψος του κονδυλίου Κ. Στην σχετική  Έκθεσή της τον Απρίλιο 2012 η Eurostat αναφέρει ότι το κονδύλιο Κ «εννοιολογικά διακρίνεται στα επόμενα συστατικά στοιχεία: καθαρή απόκτηση χρηματοοικονομικών στοιχείων ενεργητικού, επιδράσεις λόγω ρύθμισης χρέους, και στατιστικά σφάλματα». Τα τρία αυτά συστατικά στοιχεία του Κ ορίζονται τόσο πολύ γενικά από την Eurostat, ώστε δημιουργούν  σύγχυση ακόμα και στον ειδικό διότι αποτελούνται από αδιαφανή κονδύλια που είναι επίσης τελείως διαφορετικά μεταξύ τους. Προσπαθώντας όμως να καλυφθεί για την αδιαφάνεια του κονδυλίου Κ, στην σελίδα 2 της Έκθεσής της η Eurostat γράφει: «είναι σημαντικό να ελέγχεται το κονδύλι Κ διότι μπορεί να είναι ένδειξη για ύπαρξη προβλήματος όσον αφορά την ποιότητα των στοιχείων» και η Eurostat συνεχίζει στην ίδια παράγραφο: «Έχει υποστηριχτεί ότι επειδή δίνεται μεγάλη βαρύτητα στο έλλειμμα με τους τρέχοντες δημοσιονομικούς ελέγχους από την ΕΕ (διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος ή EDP και Συνθήκη Μάαστριχτ), οι κυβερνήσεις μπορεί να έχουν κίνητρο να δηλώνουν μικρότερα ελλείμματα καταγράφοντας μεγαλύτερες συναλλαγές στο πλαίσιο του κονδυλίου Κ». Το γεγονός αυτό, δηλαδή το ότι το Κ χρησιμοποιείται για την κάλυψη των ελλειμμάτων των Ευρωπαϊκών χωρών, δεν έχει απλώς «υποστηριχτεί», όπως δηλώνει τηλεγραφικά και προφανώς με διάθεση  συγκάλυψης της πραγματικότητας η Eurostat, αλλά έχει αποδειχθεί, όπως θα αναπτύξω στο τέλος του άρθρου αυτού, στην βάση έγκυρης επιστημονικής έρευνας.

Η ασάφεια των λογιστικών και οικονομικών ορισμών της Eurostat

Στο άρθρο μου «Οι Ευρωπαϊκοί Κανονισμοί για το Χρέος και το Έλλειμμα» περιγράφονται ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες του Ευρωπαϊκού Συστήματος Λογαριασμών του 1995 (ESA95) που εφαρμόζεται από το 1996 μέχρι σήμερα και αφορά τον υπολογισμό του δημοσίου χρέους και του ελλείμματος. Γίνεται έτσι φανερό ότι το ESA95 αποτελεί πλαίσιο αναφοράς για τις Εθνικές Στατιστικές Υπηρεσίες, στις οποίες παρέχεται μεγάλη ευελιξία ώστε να προσαρμόζουν το πλαίσιο αυτό στις ιδιαίτερες συνθήκες των χωρών-μελών. Η ευελιξία αυτή θα μπορούσε ίσως να αξιοποιηθεί θετικά από τις Στατιστικές Υπηρεσίες αν υπήρχαν πραγματικές δημοκρατικές διαδικασίες και ουσιαστική πολιτικοοικονομική Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμως η ανυπαρξία τέτοιων θεσμών, σε συνδυασμό με την ασάφεια των ορισμών στα διάφορα Εγχειρίδια και Συμβουλευτικά κείμενα της Eurostat που εκδίδονται ως πρακτικά «λυσάρια» εφαρμογής του ESA95, οδηγεί τις χώρες-μέλη σε ερμηνείες που ευνοούν τα πολιτικά τους προγράμματα. Στον κανόνα αυτό υπάρχουν εξαιρέσεις, μία από τις οποίες είναι η Ελλάδα, στην οποία «υπαγορεύονται» ερμηνείες χωρίς, δυστυχώς, αντίλογο εκ μέρους της χώρας μας, όπως φαίνεται από τα δεδομένα και τον έγκυρο Τύπο. Ταυτόχρονα, οι ορισμοί που περιλαμβάνονται στο ESA95 διαφέρουν από τους αντίστοιχους ορισμούς στα πλαίσια του EDP( διαδικασίας υπερβολικού ελλείμματος) αυξάνοντας έτσι την σύγχυση ακόμα και στους ειδικούς. Το αποτέλεσμα είναι ότι όποια χώρα στην ΕΕ είναι σήμερα οικονομικά ισχυρότερη, έχει και μεγαλύτερη δυνατότητα στο να αξιοποιεί το κονδύλι Κ, και με την δημιουργική λογιστική (εφαρμογή παράνομων λογιστικών τεχνασμάτων) να ωφελείται αδιαφανώς και μονομερώς διότι στην ΕΕ ο έλεγχος του Κ γίνεται από τους ισχυρούς προς τους αδύνατους και όχι και αντίστροφα, όπως θα απαιτούσαν οι δημοκρατικές διαδικασίες.

Έτσι, το δημόσιο χρέος σχεδόν δεν ορίζεται. Υπάρχουν πολλές αναφορές στην διεθνή σχετική βιβλιογραφία για την ασάφεια του ESA95. Μεταξύ άλλων, αναφέρω την μελέτη «Το μέγεθος και η σύνθεση του κυβερνητικού χρέους στην ευρωζώνη (The size and composition of government debt inthe euro area)», ECB, No.132, Oct 2011, όπου στην σελίδα 5 γράφεται το εξής: «Παρά το γεγονός ότι ο όρος κυβερνητικό χρέος χρησιμοποιείται πολύ συχνά, εντούτοις περιλαμβάνει διαφορετικές έννοιες με διαφορετικές αποχρώσεις». Αλλά και ολόκληρη η μελέτη αυτή δείχνει την ασάφεια και την σύγχυση που δημιουργεί η έννοια του δημοσίου χρέους στο ΕSΑ95. Επίσης, το ότι δεν υπάρχει σαφής ορισμός του χρέους αναφέρεται και στα ίδια τα Εγχειρίδια της Eurostat (Βλ. Eurostat Manual on Government Deficit and Debt, 2002, section V1, p.196; Manual on Government Deficit and Debt, Implementation ofESA95, 2010, section VIII.2.1, p.305). Μάλιστα, σε πρόσφατο Δοκίμιο του ΔΝΤ (27 Ιουλίου 2012) με τίτλο «Τι βρίσκεται από κάτω: Ο στατιστικός ορισμός του δημοσίου χρέους. Μια επισκόπηση της συγκάλυψης του δημοσίου χρέους σε 61 χώρες» με συγγραφείς τους Robert Dippelsman, Claudia Dziobek,  και Carlos Mangas, αναλύεται η σύγχυση που δημιουργούν οι ορισμοί και η εφαρμογή τους στην καταγραφή των δημοσιονομικών στοιχείων της Γενικής Κυβέρνηση των διαφόρων χωρών και προτείνεται ένα πλαίσιο άρσης της ασάφειας, έτσι ώστε στο χρέος και στο έλλειμμα να καταχωρούνται σαφή κονδύλια τα οποία θα πρέπει, σύμφωνα με τους συγγραφείς, να χαρακτηρίζονται από διαφάνεια. Για παράδειγμα, στην σελίδα 15 του Δοκιμίου αναφέρεται: «Ένας διεθνής τυπικός ορισμός για το κυβερνητικό χρέος θα πρέπει να περιλαμβάνει εξειδικευμένα τις μεθόδους αποτίμησης διότι όπως είναι σήμερα, οι συγκρίσεις των στοιχείων του δημοσίου χρέους για τις διάφορες χώρες είναι παραπλανητικές». Και οι συγγραφείς συνεχίζουν με την περίπτωση της Ελλάδας και διερωτώνται αν το ελληνικό χρέος του 2010 σε σχέση με το 2009 αυξήθηκε ή μειώθηκε. Η απάντησή τους είναι «Και τα δύο (αύξηση και μείωση) είναι αλήθεια»! Η αναφορά αυτή δείχνει την έκταση της ασάφειας και της αδιαφάνειας για το τί περιλαμβάνει το χρέος σύμφωνα με την Eurostat. Το γεγονός της ασάφειας και συνεπαγόμενης ευελιξίας των Εθνικών Αρχών στο να ερμηνεύσουν τους Ευρωπαϊκούς Κανονισμούς του ESA95 δείχνει και την εκούσια ή ακούσια ολιγωρία, ανικανότητα, αδιαφορία των Ελληνικών Αρχών στο να εφαρμόσουν τους Κανονισμούς αυτούς σύμφωνα με τις ιδιαιτερότητες της χώρας μας.

Το έλλειμμα του 2009 ήταν 3,9% του ΑΕΠ

Τα πιο πρόσφατα επίσημα στοιχεία της Eurostat για τις χώρες-μέλη δημοσιεύτηκαν στις 14 Απριλίου 2012 με τίτλο Πίνακες Υπερβολικού Ελλείμματος. Στον παρακάτω πίνακα 1 παρουσιάζονται τα στοιχεία για την χώρα μας στην βάση των οποίων θα υπολογίσουμε το πραγματικό έλλειμμα του κρίσιμου έτους 2009 χρησιμοποιώντας τις εξισώσεις που παρουσιάστηκαν παραπάνω. Έτσι, βλέπουμε τις τιμές των μεγεθών Χ, D, K, καθώς και του ΑΕΠ για το 2009. Βλέπουμε ότι το μέγεθος Κ για το έτος 2009 ισούται με 0,1% του ΑΕΠ. Σημειώνεται ότι η Eurostat θεωρεί ότι το Κ είναι μικρό αν δεν είναι μεγαλύτερο από 2% του ΑΕΠ. Άρα για το 2009, το Κ για την χώρα μας είναι μικρό.

Πίνακας 1
Συμβολισμός	Περιγραφή	Αξία σε δισεκατ. ευρώ
Χt	Χρέος 2009	299,685
Xt-1	Χρέος 2008	263,284
Dt	Έλλειμμα 2009	36,103
Kt	Ρυθμιστικό κονδύλι	0,298
ΑΕΠ	Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν	231,642
Dt/ΑΕΠ	Έλλειμμα ως % του ΑΕΠ	15,6%
Kt/ΑΕΠ	Κ ως % του ΑΕΠ	0,1%

Σύμφωνα με τις εξισώσεις (1) και (2), για να δούμε το ύψος του πραγματικού ελλείμματος της χώρας μας για το έτος 2009, πρέπει να έχουμε το πραγματικό ύψος του χρέους για το έτος 2009 και για το 2008. Επειδή το Κ είναι μικρό, στους επόμενους υπολογισμούς υιοθετούμε την εξίσωση (1) διότι και η εξίσωση (2) δίνει τα ίδια σχεδόν αποτελέσματα. Σημειώνω ότι για τα επόμενα χρόνια, 2010, 2011, 2012 (πρόβλεψη), οι δύο εξισώσεις δίνουν διαφορετικά αποτελέσματα διότι το ύψος του κονδυλίου Κ, ξαφνικά και μυστηριωδώς, φουσκώθηκε, ενώ ξεφούσκωσε το D που είναι το έλλειμμα. Πληροφοριακά, μπορούμε να δούμε στον επόμενο πίνακα 2 τα επίσημα στοιχεία για το Κ και το D ως ποσοστά του ΑΕΠ για τα έτη 2009-2012, καθώς και την διαχρονική εξέλιξή τους.

Πίνακας 2
	2009 (%)	2010 (%)	2011 (%)	2012 (πρόβλεψη %)
Κ/AEΠ	0,1	2,8	3,03	26,2
D/ΑΕΠ	15,6	10,3	9,1	6,7
Μεταβολή του Κ/ΑΕΠ σε σύγκριση με το 2009		2700%	2930%	26100%
Μεταβολή του D/ΑΕΠ σε σύγκριση με το 2009		-34%	-42%	-57%

Ο πίνακας 2 αποτελεί μια καθαρή περίπτωση του «φουσκώνω το Κ και ξεφουσκώνω το D”. Έτσι, το K ως ποσοστό του ΑΕΠ φούσκωσε κατά 2700% το 2010, κατά 2930% το 2011 και 26100% προβλέπεται να φουσκώσει το 2012 σε σύγκριση με το 2009! το D (έλλειμμα) ως ποσοστό του ΑΕΠ ξεφούσκωσε κατά 34% το 2010, κατά 42% το 2011, και κατά 57% προβλέπεται να ξεφουσκώσει το 2012 σε σύγκριση με το 2009. Κατά τα άλλα, μας λένε οι κ.κ. πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ και Γενικός Διευθυντής της Eurostat ότι «δεν υπήρξε καμία πολιτική παρέμβαση»!!

Παρακάτω υπολογίζω το χρέος του 2009 στην βάση των παρακάτω δεδομένων:

·      Επίσημων στοιχείων της Eurostat που παρουσιάζονται στον πίνακα 1

·      Προσωπικής μελέτης των γεγονότων και των αριθμών

·      Των Πρακτικών της συνεδρίασης της Διαρκούς Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής τον Σεπτέμβριο 2011

·      Των καταθέσεων των μαρτύρων στην Εξεταστική της Βουλής του Μαρτίου 2012

·      Απόψεων που αναπτύχθηκαν στα πλαίσια πολλών συζητήσεων με άτομα ειδήμονες, πραγματογνώμονες, και ειδικούς από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Στην βάση αυτής της πληροφορίας και πριν προχωρήσω στην χρησιμοποίηση των παραπάνω αναφερόμενων εξισώσεων (1) και (2), μπορώ να στηρίξω ότι το χρέος του 2009 είναι διογκωμένο με το γιγαντιαίο ποσό των 27,914 δισεκατ. ευρώ, από το οποίο τα 27,414 δισεκατ. ευρώ αποτελούν ευθύνη του προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ. Η ανάλυση των 27,914 δισεκατ. ευρώ είναι η εξής:

(1)   18,214 δισεκατ. ευρώ έχουν μεταφερθεί, με καθ’ ολοκληρίαν αδιαφανή, αυθαίρετο-ανεξέλεγκτο τρόπο και με κατεπείγουσες διαδικασίες,  από τον τομέα των μη-χρηματοπιστωτικών οργανισμών στον τομέα της γενικής κυβέρνησης, δηλαδή στο δημόσιο χρέος. Τα δισεκατομμύρια αυτά αφορούν ΔΕΚΟ και άλλες εταιρείες (σύνολο 17 για το 2009) που η ηγεσία της ΕΛΣΤΑΤ αποφάσισε ότι είναι ΔΕΚΟ και ότι πρέπει να βαρύνουν το δημόσιο χρέος. Σημειώνεται ότι σύμφωνα με τους Κανονισμούς της Eurostat, το γιγαντιαίο αυτό ποσό δεν έπρεπε να ταξινομηθεί στο δημόσιο χρέος. Εκτός του γεγονότος ότι οι 17 εταιρείες που εντάχθηκαν στον Κυβερνητικό τομέα περιλαμβάνουν μονάδες οι οποίες είναι αμφίβολο αν μπορούν νομικά και οικονομικά να χαρακτηριστούν Δημόσιες Επιχειρήσεις, επιπλέον τα χρέη των Δημοσίων Επιχειρήσεων δεν εντάσσονταν στο δημόσιο χρέος για ολόκληρο το χρονικό διάστημα μέχρι το 2009 σύμφωνα με την Eurostat και τους Ευρωπαϊκούς Κανονισμούς του ESA95. Ποτέ, μα ποτέ, μέχρι τον Απρίλιο 2010 δεν είχε τεθεί θέμα ΔΕΚΟ για την Ελλάδα παρά τους εξονυχιστικούς ελέγχους των κλιμακίων της Eurostat. Ο δε ισχυρισμός ότι η μεθοδολογία άλλαξε δεν ευσταθεί. Η μεθοδολογία δεν έχει αλλάξει. Σημειώνω ότι οι ενδιαφερόμενοι αναγνώστες μπορούν να διαβάσουν τα άρθρα «Η Αθέμιτη Διόγκωση του Ελλείμματος 2009 με τις ΔΕΚΟ» και «Γιατί δεν έπρεπε οι ΔΕΚΟ να ενταχθούν στην Γενική Κυβέρνηση», στα οποία παρουσιάζονται αναλυτικά οι λόγοι για τους οποίους οι 17 εταιρείες, οι επονομαζόμενες ΔΕΚΟ, δεν έπρεπε να ενταχθούν στον Κυβερνητικό τομέα.

(2)   Τουλάχιστον 3,8 δισεκατ. ευρώ νοσοκομειακών δαπανών καταχωρήθηκαν στο 2009 ενώ ήταν ανεξέλεγκτα υπολογισμένες και δεν είχαν εγκριθεί από το Ελεγκτικό Συνέδριο σύμφωνα με τον νόμο. Επίσης, αφορούσαν μία σειρά ετών, ο δε Ευρωπαίος Επίτροπος Αλγκίρντας Σεμέτα σε σχετική επερώτηση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Χουντή, στην Ευρωβουλή, δήλωσε ότι η ένταξη στο 2009 των επί πολλά προηγούμενα έτη οφειλών της κυβέρνησης προς τους προμηθευτές νοσοκομειακού υλικού δεν ήταν πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.  Για πιο αναλυτική παρουσίαση της αθέμιτης αυτής ένταξης των 3,8 δισεκατ. ευρώ στο 2009, βλ. άρθρο «Η Αθέμιτη Διόγκωση του Ελλείμματος 2009 με τα Νοσοκομεία, το SWAP 2001, και την δήθεν Αλληλεγγύη».

(3)   5,4 δισεκ. ευρώ αξία SWAPS 2001 που δεν έπρεπε να καταχωρηθούν στο δημόσιο χρέος ούτε του 2009, αλλά ούτε και προηγουμένων ετών. Σημειώνω ότι όταν συμφωνήθηκε από την κυβέρνηση Σημίτη το SWAP αυτό σύμφωνα με τους Ευρωπαϊκούς Κανονισμούς δεν αποτελούσε επιβάρυνση του δημοσίου χρέους. Όμως η Eurostat εξέδωσε το 2008 αντίθετη ρύθμιση στην οποία υπήγαγε αναδρομικά και παράτυπα 21 δισεκατ. ευρώ στο ελληνικό δημόσιο χρέος (σημειώνεται ότι ο δανεισμός του 2001 από την Goldman Sachs ήταν 2,8 δισεκατ. ευρώ για τα οποία πληρώνουμε σήμερα 21 δισεκ. ευρώ), και ο πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ, υποτίθεται ειδικός στα χρηματοοικονομικά, αφού είχε περιθωριοποιήσει το Συμβούλιο με την βοήθεια της Τρόϊκας, συμφώνησε με την Eurostat για ένταξη 5,4 δισεκ. ευρώ στο Ελληνικό δημόσιο χωρίς να εκφράσει αντίρρηση, όπως φαίνεται στα Πρακτικά της Βουλής, λες και τα 21 δισεκατ. ευρώ στην πλάτη του ελληνικού λαού ήταν «στραγάλια». Για περισσότερο αναλυτικά στοιχεία, βλ. άρθρο μου «Η Αθέμιτη Διόγκωση του Ελλείμματος 2009 με τα Νοσοκομεία, το SWAP 2001, και την δήθεν Αλληλεγγύη»(Βλ. παραπάνω link).

(4)   Ποσό τουλάχιστον 0,5 δισεκατ. ευρώ από το επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης που ψηφίστηκε τον Δεκέμβριο 2009 επειγόντως από την τότε κυβέρνηση εν μέσω δικών της προβλέψεων για δεινή λιτότητα. Για περισσότερο αναλυτικά στοιχεία, βλ. άρθρο μου «Η Αθέμιτη Διόγκωση του Ελλείμματος 2009 με τα Νοσοκομεία, το SWAP 2001, και την δήθεν Αλληλεγγύη»  (Βλ. παραπάνω link).

Υποθέτοντας ότι το χρέος του 2008 είναι αυτό που παρουσιάζεται στον παραπάνω πίνακα 1, και χρησιμοποιώντας την εξίσωση (1), έχουμε ύψος ελλείμματος 2009:

(299,685 – 27,414) – 263,284 = 8,987

                Χ_t          –        Χ_t-1       =   D_t        

Έλλειμμα 2009 è 8,987 δισεκατ. ευρώ

Αν υπολογίσουμε το έλλειμμα ως ποσοστό του ΑΕΠ, θα έχουμε:

( 8,987/231,642) = 3,9% του ΑΕΠ

Δηλαδή, το πραγματικό έλλειμμα του έτους 2009 ήταν 3,9% του ΑΕΠ, ένα από τα χαμηλότερα ελλείμματα της ΕΕ. 

Ακόμα και αν λάβουμε υπ’ όψιν μας μόνον την περίπτωση 1 παραπάνω, δηλαδή ζημία 18,214 δισεκατ. ευρώ λόγω ένταξης ΔΕΚΟ και άλλων εταιρειών στην Γενική Κυβέρνηση, τότε το έλλειμμα σε δισεκατ. ευρώ είναι το εξής:

(299,685 – 18,214) – 263,284 = 18,187

          Χ_t               –         Χ_t-1       =   D_t        

και ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι:

( 18,187/231,642) = 7,9% του ΑΕΠ

δηλαδή το μισό από αυτό που ανακοινώθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2010.

Σημειώνω ότι στους παραπάνω υπολογισμούς δεν έχω λάβει υπ όψιν μου την λανθασμένη αναθεώρηση του ΑΕΠ του 2011 που αφορούσε όλα τα έτη από το 2005 και μετά. Εκτιμώ ότι το ΑΕΠ της χώρας μας είναι υψηλότερο από αυτό που καταγράφει η ΕΛΣΤΑΤ κατά τουλάχιστον 30% αν συνυπολογίσουμε τις αναθεωρήσεις του 2007 και του 2011, γεγονός που αυξάνει τον παρονομαστή του κλάσματος, [έλλειμμα σε δισ. ευρώ/ΑΕΠ σε δισ. ευρώ], με συνέπεια το έλλειμμα ως ποσοστό του ΑΕΠ να είναι μεροληπτικό (στατιστικά λανθασμένο). Για το ζήτημα της υποεκτίμησης του ΑΕΠ από την ηγεσία της ΕΛΣΤΑΤ και την Eurostat, βλ. άρθρο «Η υποεκτίμηση του Ελληνικού ΑΕΠ».

Σχετικά με το μέγεθος Κ

Όπως γίνεται φανερό από την εξίσωση (2), όταν το Κ είναι θετικό σημαίνει ότι μεταξύ των περιόδων tκαι t-1 το χρέος έχει αυξηθεί περισσότερο από το έλλειμμα του προϋπολογισμού την περίοδο t. Ο επίσημος ορισμός του κονδυλίου Κ αποδεικνύει ότι η έννοιά του ως SFA, ή «ρύθμιση στοκ-ροής SFA», είναι κατά κύριο λόγο ένα στατιστικό σφάλμα. Σύμφωνα με την εξειδίκευση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το Κ οφείλεται σε χρηματοπιστωτικές διαδικασίες, όπως είναι οι εισπράξεις από ιδιωτικοποιήσεις, οι πολιτικές διαχείρισης του δημοσίου χρέους, και οι συνέπειες των διακυμάνσεων της τιμής συναλλάγματος πάνω στο χρέος που έχει εκδοθεί σε ξένο νόμισμα. Γενικά, τέτοιοι παράγοντες στους οποίους οφείλεται το ύψος του κονδυλίου Κ, είτε είναι ασαφείς, είτε τείνουν να αλληλοεξουδετερώνονται διαχρονικά. Όμως, όταν το Κ είναι συστηματικά μεγάλο, ιδιαίτερα όταν το Κ επηρεάζει αρνητικά την εξέλιξη του χρέους, τότε αυτό σημαίνει ότι υπάρχει λανθασμένη καταγραφή των κονδυλίων του προϋπολογισμού και πρακτική δημιουργικής λογιστικής, όπως δείχνουν και πολλές επιστημονικές μελέτες που έχουν εκπονηθεί για το ζήτημα αυτό, όπως παρουσιάζω αμέσως παρακάτω.

Το κονδύλι αυτό, δηλαδή το Κ ή SFA, έχει αποδειχτεί ότι αποτελεί τον μανδύα πίσω από τον οποίο κρύβεται η λεγόμενη «δημιουργική λογιστική» που σημαίνει το εξής: στην βάση λογιστικών τεχνασμάτων οι διάφορες κυβερνήσεις μπορούν να αποκρύβουν τα δημόσια ελλείμματά τους. Θα αναφέρω τους ερευνητές Jurgen von Hagen και Guntram B. Wolff, Καθηγητές του Πανεπιστημίου της Βόννης , καθώς και τον ερευνητή του ΔΝΤ Anke Weber, οι οποίοι εξέτασαν το φαινόμενο του κονδυλίου SFA. Οι δύο πρώτοι ερευνητές έχουν δημοσιεύσει το άρθρο τους το 2006 στο επιστημονικό περιοδικό Journal of Banking and Finance, Elsevier, 30(12), σελίδες 3259-79, με τίτλο «Τι μας λένε τα ελλείμματα για το χρέος; Εμπειρική μαρτυρία για την δημιουργική λογιστική χρησιμοποιώντας τους δημοσιονομικούς κανονισμούς της ΕΕ». Ο τρίτος ερευνητής από το ΔΝΤ δημοσίευσε το άρθρο του το 2012 ως Δοκίμιο του ΔΝΤ με τίτλο «SFA και δημοσιονομική διαφάνεια: Σύγκριση μεταξύ χωρών».

Οι δύο πρώτοι ερευνητές εξέτασαν τα στοιχεία των χωρών της ΕΕ για το διάστημα 1996-2003. Βρήκαν ότι οι περισσότερες χώρες της ευρωζώνης έκρυψαν τα ελλείμματά τους προκειμένου να ενταχθούν σ’ αυτήν. Διαπίστωσαν ότι οι ορισμοί και οι Κανονισμοί της Eurostat αφήνουν μεγάλο περιθώριο για χρησιμοποίηση της δημιουργικής λογιστικής. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι για την εξεταζόμενη περίοδο η Φινλανδία είχε 64% περισσότερο χρέος από ό,τι έδειχναν τα νούμερα που ανακοίνωνε. Το αντίστοιχο νούμερο για την Ελλάδα ήταν 43%, για την Δανία 30%, για το Λουξεμβούργο 29%, για την Γερμανία 15% και για την Αυστρία 14%. Οι περιπτώσεις της Φινλανδίας και του Λουξεμβούργου είναι αξιοσημείωτες διότι δείχνουν ότι και οι δύο χώρες χρησιμοποιούσαν λογιστικά τεχνάσματα έτσι ώστε τα κεφάλαια που προορίζονταν για εξόφληση του χρέους τους τα κατεύθυναν για αγορά περιουσιακών στοιχείων.

Ο Anke Weber εξέτασε 163 αναπτυγμένες χώρες την περίοδο 1980 μέχρι 2010 . Διαπίστωσε ότι το κονδύλι SFA πράγματι καλύπτει συνήθως λογιστικά τεχνάσματα για απόκρυψη χρέους. Διαπίστωσε δε ότι όσο πιο διαφανής στα δημοσιονομικά της στοιχεία είναι μια χώρα, τόσο μικρότερο είναι το κονδύλι SFA. Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι τα δημοσιονομικά στοιχεία πρέπει να χαρακτηρίζονται από διαφάνεια, δηλαδή όποιος πολίτης επιθυμεί, πρέπει να μπορεί να γνωρίζει από πού προέρχονται τα διάφορα χρηματικά κεφάλαια της κυβέρνησής του και πού πάνε".

Αυτή είναι η ωμή αλήθεια. 'Η, τουλάχιστον, ένα μέρος της. Και αυτό είναι το μέγιστο έγκλημα των εντόπιων "ευρωπαϊστών" και των ξένων δανειστών, που κατέλαβαν και ουσιαστικά, διοικούν την χώρα. 

Και γι' αυτό το έγκλημα πρέπει να υπάρξει η ανάλογη πολιτική τιμωρία και να ακολουθήσει η νέμεσις, συνοδευόμενη από την απαραίτητη κάθαρση...