Από το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία, στην αιματηρή πτώση του Χαλεπίου : Η κατάρρευση της ανερμάτιστης αμερικανικής και της δυτικής στρατηγικής, στην νοτιοανατολική Μεσόγειο και στην Μέση Ανατολή.

16/7/2016 : Δεν είναι κάποια σκηνή, από το ερειπωμένο Χαλέπι. Το παραπάνω χαρακτηριστικό φωτογραφικό στιγμιότυπο δεν απεικονίζει κάποια κατεστραμμένη συνοικία της μαρτυρικής συριακής πόλης. Πρόκειται για ένα, μόνο, τμήμα του κατεστραμμένου κτιρίου της βομβαρδισμένης, από τους κεμαλιστές πραξικοπηματίες, τουρκικής εθνοσυνέλευσης, το βράδυ της 15ης Ιουλίου 2016...




Από την Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα, μέχρι την Δαμασκό και το Χαλέπι, η αμερικανική και η δυτική στρατηγική καταρρέει, παταγωδώς. Και φυσικά, η αλήθεια είναι ότι, από την εποχή της κατάρρευσης της "Σοβιετικής Ένωσης", ο δυτικός συνασπισμός, ως σύνολο, τέτοιο διεθνές ρεζιλίκι δεν έχει υποστεί.

Και φυσικά, αυτό, δεν είναι το χειρότερο. Δυστυχώς, για τις ξιπασμένες δυτικές ελίτ, τα χειρότερα είναι μπροστά τους. Και τούτο, διότι, απλούστατα και κυριολεκτικά, δεν είναι ικανές να μοιράσουν δυό γαϊδουριών άχυρα, απαιτώντας ρόλους παγκόσμιων ηγεμόνων, τους οποίους δεν μπορούν, καν, να διαχειρισθούν, παρά την (φαινομενική) δύναμή τους, η οποία, στην πραγματικότητα έχει τρωθεί και υποσκαφθεί, από τις ίδιες, μέσα από τις διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης, που αυτές, με επικεφαλής, την αμερικανική, εξαπέλυσαν και τώρα, έντρομες, προσπαθούν να συμμαζέψουν.

Ότι η Τουρκία αποτελεί την πιο τραγική αποτυχία της αμερικανικής διοίκησης, κατά την εποχή, που αυτή έπεσε στα χέρια του ανερμάτιστου Barack Hussein Obama και της αλλοπρόσαλλης ομάδας των ανικάνων, που τον περιστοιχίζουν, είναι κάτι, που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Αυτή η παραδοχή είναι μια απλή διαπίστωση, που προκύπτει, εκ των πραγμάτων και από την φορά, που έχουν πάρει οι εξελίξεις, μετά το, παταγωδώς, αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016, που πραγματοποίησαν οι κεμαλιστές αξιωματικοί, με την ενθάρρυνση, την καθοδήγηση και την επιχειρησιακή συμμετοχή των αμερικανονατοϊκών πατρώνων τους.

Οι καταιγιστικές εξελίξεις, που ακολουθούν, με την πλήρη οργανωτική, σχεδιαστική και επιχειρησιακή αποδόμηση των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων έχουν καταστεί, απολύτως, δυσμενείς, για τα ίδια τα υπαρξιακά συμφέροντα των Η.Π.Α., του ΝΑΤΟ και ευρύτερα, της Δύσης, όχι μόνο, στον χώρο της Μέσης Ανατολής, της νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Μαύρης Θάλασσας, αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη. Με δεδομένο, μάλιστα, ότι η κυβέρνηση των Τούρκων ισλαμιστών συνεχίζει αδιάκοπα, τις "ασκήσεις ασφαλείας και ετοιμότητας" με επίκεντρο την αμερικανονατοϊκή στρατιωτική βάση του Ιντσιρλίκ, την οποία περικυκλώνουν οπαδοί του κυβερνητικού κόμματος AKP, μαζύ με 7.000 αστυνομικούς και στρατοχωροφύλακες, τους οποίους συνοδεύουν τεθωρακισμένα οχήματα, τα πράγματα είναι, απείρως, χειρότερα.

Η τουρκική κυβέρνηση, βέβαια, φροντίζει να διαδοθεί ότι, μόλις, χθες, τα ξημερώματα, έγινε απόπειρα νέου πραξικοπήματος και στην συνέχεια, διαψεύδει, επισήμως, τις φήμες αυτές, που η ίδια διέσπειρε. Προφανώς, πραξικόπημα, δεν είναι απαραίτητο να έχει συμβεί και προφανέστατα, κάτι τέτοιο δεν έγινε. Το γεγονός ότι αυτοί οι 7.000 αστυνομικοί και στρατοχωροφύλακες, περικύκλωσαν αυτή την αμαρτωλή βάση,  με άρματα μάχης και τεθωρακισμένα οχήματα, δεν σημαίνει ότι ένα δεύτερο πραξικόπημα επιχειρήθηκε.

Απλούστατα, ο Recep Tayyip Erdoğan και η τουρκική κυβέρνηση έχουν αποφασίσει να απειλούν τις Η.Π.Α. και το ΝΑΤΟ, με το οριστικό κλείσιμο της βάσης του Ιντσιρλίκ, για λόγους, που έχουν να κάνουν, με την διαπραγματευτική τους δύναμη, απέναντι στα αφεντικά των πραξικοπηματιών, που επιχείρησαν να ανατρέψουν τους Τούρκους ισλαμιστές, αφού, σε αυτή την νευραλγική στρατιωτική βάση, στηρίχθηκε το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου. Παράλληλα, οι Τούρκοι ηγέτες προβαίνουν, σε μια σαφέστατη και ευθεία επίδειξη ισχύος, έναντι της αμερικανικής κυβέρνησης και των Ευρωπαίων "συμμάχων" τους, στο ΝΑΤΟ, την οποία οι αποδέκτες αυτής της επίδειξης δεν μπορούν να αγνοήσουν. Κάθε άλλο, μάλιστα. 

Με λίγα λόγια, η τουρκική κυβέρνηση, αποκλείοντας και κλείνοντας την αμερικανονατοϊκή βάση του Ιντσιρλίκ, απειλεί, με την δημιουργία συνθηκών, για ένα άμεσο "ντου", για μια "λαϊκή κινηματική" κατάληψη της κρίσιμης αυτής αμερικανονατοϊκής στρατιωτικής βάσης, στην οποία οι Αμερικανοί έχουν αποθηκεύσει και ελέγχουν, πλήρως και αποκλειστικά, πυρηνικά όπλα. Και φυσικά, το επόμενο απειλητικό βήμα της τουρκικής ηγεσίας δεν είναι άλλο από την απομάκρυνση των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ. Εννοείται, βέβαια, ότι η υλοποίηση αυτής της σαφούς και απροσχημάτιστης συνδυαστικής απειλής αποτελεί τον πιο φρικτό εφιάλτη των Αμερικανών και των Ευρωπαίων ουραγών της Ουάσινγκτων.

Πρόβλημά τους. Άλλωστε, οι Τούρκοι ηγέτες όλους αυτούς, τους κρατούν στο χέρι, αφού είναι προφανές ότι η τουρκική ηγεσία έχει, μέσω της ΜΙΤ και των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών, αλλά και ως απόρροια του ανακριτικού υλικού, που έχει συγκεντρωθεί, μέχρι τώρα, από τους συλληφθέντες πραξικοπηματίες, που έχουν "κελαηδήσει", όλα τα απαραίτητα αποδεικτικά στοιχεία, για την άμεση συμμετοχή των Αμερικανών και των ψοφοδεών Ευρωπαίων εταίρων και συμμάχων των Η.Π.Α., στο αποτυχημένο πραξικόπημα.

Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού όλος ο σχεδιασμός και η επιχείρηση, με την κωδική ονομασία "Σαφάρι", που, σύμφωνα, με τις πληροφορίες της τουρκικής φιλοκυβερνητικής εφημερίδας "Yeni Şafak", χρηματοδοτήθηκε με 2 δισ. $, μέσω του νιγηριανού τμήματος της τράπεζας UBA και καθοδηγήθηκε, από τον απόστρατο Αμερικανό στρατηγό John F. Campbell, τελικά, αποδείχτηκε ότι ήταν, για τα πανηγύρια, παρά το γεγονός ότι, σε αυτόν τον σχεδιασμό συμμετείχαν και οι δύο αμερικανικές βάσεις, στην Τουρκία, στο Ιντσιρλίκ και το Ερζερούμ. Και αν, για το πραξικόπημα της χούντας του στρατηγού Kenan Evren, στις 12 Σεπτεμβρίου 1980, ο σταθμάρχης της CIA Paul Henze μπορούσε να πει (και το είπε), με υπερηφάνεια, ότι "τα αγόρια μας το έκαναν", τώρα, στα αχανή οικήματα του "ευαγούς" ιδρύματος των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, ουδείς επιθυμεί να αναλάβει την υιοθεσία του πραξικοπήματος της 25ης Ιουλίου 2016, διότι "τα αγόρια τους", αλλά και οι ίδιοι, ως ενορχηστρωτές, απέτυχαν, παταγωδώς.

Έτσι, ο σκοπός του, υπό αμερικανονατοϊκή καθοδήγηση, πραξικοπήματος των κεμαλιστών, για τον πλήρη έλεγχο της Τουρκίας, από τις Η.Π.Α., με την βοήθεια του Fethullah Gülen και των οπαδών του, οδηγήθηκε, στο πλήρες ναυάγιο και εκ των πραγμάτων, στην πλήρη αντιστροφή του, αφού, μετά την επικράτηση του Recep Tayyip Erdoğan και τις εκτεταμμένες εκκαθαρίσεις οι οποίες ευρίσκονται, εν εξελίξει, στις ένοπλες δυνάμεις, στο δικαστικό σώμα και στον ευρύτερο κρατικό μηχανισμό, η απομάκρυνση της Τουρκίας, από την Δύση, είναι δεδομένη. 

Ακόμη και αν αυτή η βίαιη και χαοτική απομάκρυνση της τρέχουσας και της μέλλουσας τουρκικής πολιτικής, από το δυτικό στρατόπεδο, αποδειχθεί προσωρινή, το χάσμα, που έχει δημιουργηθεί, είναι τόσο βαθύ, που δεν πρόκειται να κλείσει. Οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις ουδέποτε θα είναι, έτσι όπως ήσαν, μέχρι πρόσφατα. 

Η κυβέρνηση του Barack Hussein Obama τα έκανε θάλασσα. Και φυσικά, εάν λάβουμε υπόψη, την διαλυτική και απολύτως, κομφουζιονιστική πολιτική της, από την εποχή που υπουργός Εξωτερικών των Η.Π.Α. ήταν η διακατεχόμενη, από εξωπραγματικές και συνάμα, μικρονοϊκές διαστροφικές συλλογιστικές (που αγγίζουν τα όρια μιας πολυσύνθετης παράνοιας) Hillary Clinton, με την καταστροφή της Λιβύης και τον εμφύλιο πόλεμο, στην Συρία, που αποτελούν τα κύρια πεπραγμένα της αμερικανικής στρατηγικής, από το 2010, μέχρι τις ημέρες μας, αντιλαμβανόμαστε το τεράστιο, το απίστευτης έκτασης μέγεθος της καταστροφής, που έχει προκύψει, ως αποτέλεσμα, όχι, μόνο, για τους λαούς της περιοχής, αλλά και για τον ίδιο τον πυρήνα του αμερικανικού σχεδιασμού και των ζωτικών συμφερόντων της, πέραν του Ατλαντικού, υπερδύναμης και της Δύσης.

Ο αμερικανικός σχεδιασμός βούλιαξε. Οι Η.Π.Α. και μαζύ, με τις Η.Π.Α. η Δύση, ως ενιαίος πλανητικός συνασπισμός, υπέστησαν μια οδυνηρή, εξευτελιστική και μακροχρόνιων διαστάσεων, στρατηγική ήττα, η οποία αποτελεί το προοίμιο μιας επερχόμενης οριστικής και τελειωτικής ήττας της Δύσης, ως συνόλου, στην αδυσώπητη παγκόσμια αντιπαράθεση των παλαιών και των νέων και ανερχόμενων υπερδυνάμεων, για τον έλεγχο του πλανήτη.

Πολλοί πιστεύουν ότι η ονειδιστική ήττα των Αμερικανών και των Ευρωπαίων, στην Συρία, αποτελεί το απόγειο και το ύψιστο σημείο της αμερικανικής σχεδιαστικής και επιχειρησιακής κατάπτωσης. Αυτή η συμπερασματική τοποθέτηση δεν είναι ορθή, διότι δεν εδράζεται, στα οδυνηρότατα, για τις Η.Π.Α., το ΝΑΤΟ και την Δύση, πραγματικά δεδομένα, που προέκυψαν, από τα, εξ ίσου, δραματικά και καταστροφικά γεγονότα, που έλαβαν χώρα, στην πολύπαθη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της νοτιοανατολικής Μεσογείου, στην κορυφή των οποίων βρίσκεται και μάλιστα μακράν, όλων των άλλων, το αποτυχημένο αμερικανονατοϊκό πραξικόπημα των κεμαλιστών αξιωματικών των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων.

Προφανώς, η συντριπτική ήττα των Αμερικανών, των Βρετανών (στρατιωτικές δυνάμεις των οποίων βομβάρδισε, εντός του συριακού εδάφους, η ρωσική πολεμική αεροπορία, στα μέσα Ιουλίου και τα αντίστοιχα επιτελεία προσπάθησαν, ανεπιτυχώς, να κρύψουν το γεγονός αυτό) και των νατοϊκών, που ολοκληρώνεται, με την κατάληψη του Χαλεπίου, από τις στρατιωτικές δυνάμεις του Μπασάρ αλ Άσαντ, των Κούρδων μαχητών και της Χεζμπολλάχ και μετά από μια πολύχρονη πολιορκία και τον συνεχή και ανηλεή βομβαρδισμό της μαρτυρικής πόλης, από την ρωσική πολεμική αεροπορία, είναι τεράστιας σημασίας.

Το αγαπημένο παιδί των Δυτικών, ο αποκαλούμενος, ως Συριακός Απελευθερωτικός Στρατός της (υποτιθέμενης, ως φιλοαμερικανικής) ένοπλης συριακής αντιπολίτευσης και από κοντά, το προσφιλές αποπαίδι των Αμερικανών, η παραφυάδα της αλ Κάιντα, η αλ Νούσρα, οδηγούνται, στην εκδίωξή τους, από το Χαλέπι, την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, που είναι η καρδιά της εδαφικής ύπαρξής τους και σε μια οριστική και ισοπεδωτική ήττα, στο πεδίο της μάχης, υπό τα βλέμματα των απελπισμένων και πανικόβλητων Αμερικανών, οι οποίοι παρακολουθούν τις δυσμενείς, τραγικές και καταστροφικές, γι' αυτούς, εξελίξεις, ως ανήμποροι να παρέμβουν θεατές.

Και πράγματι, οι Αμερικανοί, οι Βρετανοί και οι λοιποί νατοϊκοί σύμμαχοί τους, δεν μπορούν να πράξουν το παραμικρό, για να βοηθήσουν τους καταπονημένους και συντριπτικά, ηττημένους συμμάχους τους, επί του εδάφους και επί του πραγματικού πεδίου των μαχών, αφού οι λιγοστές μάχιμες δυνάμεις των Αμερικανών, των Βρετανών και των νατοϊκών, που, χωρίς την έγκριση της νόμιμης κυβέρνησης της χώρας και υπό καθεστώς διεθνούς παρανομίας ευρίσκονται, στο συριακό έδαφος, δέχονται, όπως είπαμε, παραπάνω, απανωτά αεροπορικά πλήγματα, από τους Ρώσους, ενώ οι κυβερνήσεις των χωρών, που έστειλαν εκεί, αυτές τις δυνάμεις, ποιούν την νήσσαν, επειδή δεν θέλουν να παραδεχθούν, δημοσίως και επισήμως, ότι δικές τους στρατιωτικές δυνάμεις, βρίσκονται, παράνομα, στο συριακό έδαφος.

Παρά τις επίμονες προβλέψεις των δυτικών παρατηρητών και αναλυτών του συριακού πολέμου, που θέλουν, εκφράζοντας τις επιθυμίες τους, ως πραγματικότητα, να πείσουν (και να πεισθούν) ότι η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, τελικά, θα συμβιβασθεί, με τις Η.Π.Α. και θα αποδεχθεί, έστω και από θέση ισχύος, έναν πολιτικό και εδαφικό ακρωτηριασμό της Συρίας, κάτι τέτοιο δεν προκύπτει, από τα δεδομένα ότι πρόκειται να συμβεί.

Οι Αμερικανοί και οι νατοϊκοί έχουν υποστεί συντριπτική ήττα και όπως είναι φυσικό, παρά τις όποιες ονειρώξεις των δυτικών αναλυτών, που προφανώς καθοδηγούνται και από την Ουάσινγκτων, η ρωσική υπερδύναμη, ως νικήτρια, στο πεδίο των μαχών, δεν πρόκειται να μοιραστεί την Συρία, με τους Αμερικανούς και τους Δυτικούς και ουδόλως, προκύπτει ότι πρόκειται να επιτρέψει την άσκηση της αμερικανικής και δυτικής επιρροής, σε ένα τμήμα της χώρας, το οποίο - υποτίθεται ότι - θα ελέγχεται από την ηττηθείσα και πλέον, ανύπαρκτη, ως πραγματική δύναμη, "μετριοπαθή" συριακή αντιπολίτευση, ή, έστω, από τους κομμουνιστές Κούρδους του YPG, που έχουν στενές σχέσεις, με το PKK του Abdullah Ocalan και υποστηρίζονται, ακόμη και επιχειρησιακά, από τους Αμερικανούς.

Κάπου εδώ, είναι, άλλωστε, που είναι δυνατόν να βρεθεί ένα modus vivendi της, έως τώρα, αντιτιθέμενης πολιτικής και των αντικρουόμενων συμφερόντων, ανάμεσα στην Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν και την Τουρκία του Recep Tayyip Erdoğan. Παρατηρώντας, ψυχρά, τις πολεμικές επιχειρήσεις, στο συριακό έδαφος, μπορούμε να αντιληφθούμε την νέα επωφελή ισορροπία, στην δημιουργία της οποίας μπορούν να συμφωνήσουν οι ηγεσίες των δύο αυτών χωρών.

Το βασικότερο πρόβλημα, που αντιμετωπίζει η Τουρκία, στην Συρία, αφορά τους Κούρδους της χώρας αυτής και την επιδίωξή τους να δημιουργήσουν ένα δικό τους κράτος, το οποίο, μαζύ με το αντίστοιχο de facto κουρδικό κράτος, που έχει δημιουργηθεί, στο ιρακινό Κουρδιστάν, είναι μια θανάσιμη πηγή κινδύνου, για την εδαφική ενότητα της Τουρκίας, αφού η ύπαρξη κουρδικών κρατών, στα εδάφη, που ανήκουν, στην Συρία και το Ιράκ, αποτελεί ένα προοίμιο της δημιουργίας χωριστού κράτους και στα εδάφη του τουρκικού Κουρδιστάν.

Το άλλο πρόβλημα, που αντιμετωπίζει η τουρκική πολιτική, στην Συρία (και στο Ιράκ), αφορά το Ισλαμικό κράτος του Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκνταντί, το οποίο εκτείνεται, σε εδάφη, τα οποία οι σουνίτες τζιχαντιστές έχουν αποσπάσει, από τις δύο αυτές χώρες, μέσα στα πλαίσια της αμερικανικής καθοδήγησης, για την δημιουργία ενός κεντρικού σουνιτικού αραβικού κράτους, στην περιοχή, το οποίο επρόκειτο, σύμφωνα, με τον μακιαβελλικό σχεδιασμό των μικρονοϊκών εγκεφάλων, στο Langley της Virginia, να τεθεί κάτω από την τουρκική, την σαουδαραβική και την αμερικανική επιρροή, προκειμένου να απομονωθεί, να περικυκλωθεί  και τελικά, να πέσει το σιιτικό καθεστώς του Ιράν, με απώτερο στόχο να τεθούν, υπό την αμερικανική ομηρεία, κατά πρώτον, η Ρωσία, η οποία έπρεπε να πεταχτεί, έξω από την Συρία και τις βάσεις, που διατηρεί, στην χώρα αυτή και κατά δεύτερο (αλλά, καθόλου δευτερεύοντα) λόγο η Κίνα, που εξαρτάται, περίπου, απόλυτα, από το ιρανικό πετρέλαιο.

Και στα δύο αυτά προβλήματα, υπάρχει μια πολύ πιθανή δυνατότητα επωφελούς ισορροπίας, ανάμεσα στην Τουρκία και την Ρωσία. Ας δούμε ποιά μπορεί να είναι αυτή.

Όσον αφορά το κουρδικό, η Ρωσία είναι πολύ φυσικό να μην ενδιαφέρεται να υποστηρίξει τους Κούρδους του YPG, όσο αυτοί βρίσκονται, κάτω από την αμερικανική επιρροή. Ως εκ τούτου, δεν είναι, καθόλου, απίθανο ένας ρωσοτουρκικός συμβιβασμός, στην Συρία, να γίνει, εις βάρος των Κούρδων, που κατοικούν, στην χώρα αυτή.

Ως προς το Ισλαμικό Κράτος, τα πράγματα είναι πολύ περισσότερο εύκολα, για την επίτευξη ενός ρωσοτουρκικού συμβιβασμού, όσο και αν αυτό φαίνεται παράδοξο. Στην πραγματικότητα, δεν είναι, καθόλου, παράδοξο. Κάθε  άλλο.

Μένοντας, στο πεδίο των μαχών, που εκτείνονται, στην Συρία και στο Ιράκ, βλέπουμε ότι όλους αυτούς τους μήνες, κατά την διάρκεια των οποίων εκτυλίσσεται η, κατά βάση, αεροπορική ρωσική στρατιωτική επιχείρηση, στον πόλεμο, στα εδάφη της χώρας αυτής, ο κύριος στόχος των ανηλεών ρωσικών βομβαρδισμών, δεν είναι το Ισλαμικό Κράτος. Προφανώς, έχει κτυπηθεί και αυτό, από την ρωσική πολεμική αεροπορία, αλλά ο κύριος στόχος των Ρώσων είναι και παραμένουν οι δυνάμεις της ένοπλης συριακής αντιπολίτευσης, που δρουν, στα δυτικά της Συρίας, στην περιοχή της Μεσογείου, κοντά, στην Λατάκεια και την Ταρσό.

Αυτή η πραγματικότητα μπορεί να οδηγήσει, πολύ πιο εύκολα, σε έναν ρωσοτουρκικό συμβιβασμό, εάν η τουρκική ηγεσία αναλάβει το έργο της καθοδήγησης των σουνιτών τζιχαντιστών, στα δικά της νερά, μέσα από την στήριξη της ηγεσίας των τζιχαντιστών και των μαχών, που αυτή δίνει. Και αυτό είναι δυνατό να το πράξουν ο Recep Tayyip Erdoğan και η κυβέρνηση των Τούρκων ισλαμιστών, με το κλείσιμο της βάσης του Ιντσιρλίκ και την απαγόρευση της χρήσης της βάσης αυτής και του εναέριου χώρου της Τουρκίας, από την αμερικανική και την νατοϊκή πολεμική αεροπορία, που βομβαρδίζουν τους μαχητές του Ισλαμικού Κράτους. 

Η Ρωσία δεν έχει κάποιους ειδικούς λόγους, για να μην συμφωνήσει, σε κάτι τέτοιο, στον βαθμό, που όλη η στρατηγική των Αμερικανών και της Δύσης, θα έχει οδηγηθεί, στο να γίνει μπούμεραγκ, για τους εμπνευστές της και στην πλήρη αντιστροφή της.

Ένα άλλο πρόβλημα, το οποίο μπορεί να διευθετηθεί, ανάμεσα, στους Τούρκους, τους Ρώσους και τον Μπασάρ αλ Άσαντ - τον οποίον, πλέον, φαίνεται ότι έχουν αρχίσει να αποδέχονται οι Τούρκοι ηγέτες - είναι αυτό της τουρκικής μειονότητας των Τουρκομάνων, που βρίσκονται, στην συριακή επικράτεια και μέχρι τώρα, μάχονται, κατά του επίσημου συριακού στρατού. Και εδώ μπορεί να υπάρξει ένας συμβιβασμός, αφού η μειονότητα αυτή είναι μικρή και μπορεί να υποχρεωθεί, από τους πάτρωνές της, στην Άγκυρα, να κάνει την κατάλληλη στροφή, στην στάση της και να αλλάξει στρατόπεδο.

Υπό το φως των παραπάνω δεδομένων, αντιλαμβανόμαστε το γιατί, τελικά, οι δραματικές εξελίξεις στην Τουρκία, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου και όχι ο πόλεμος, στην Συρία, είναι η μεγαλύτερη ανοησία του διακατεχόμενου, από πλήρη στρατηγική (αλλά και τακτική) ακρισία, Barack Hussein Obama και του επιτελείου των ανοήτων, που ο ίδιος επέλεξε να τον περιβάλει και να λαμβάνει, μαζύ του, τις σχετικές αποφάσεις.

Ο Αμερικανός πρόεδρος και οι συνεργάτες του, εγκρίνοντας και καθοδηγώντας, οργανωτικά και επιχειρησιακά, το αποτυχημένο πραξικόπημα των κεμαλιστών αξιωματικών των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, κατά του Recep Tayyip Erdoğan, άνοιξαν τους ασκούς του Αιόλου και οδήγησαν, μέσα από τις εκτεταμένες εκκαθαρίσεις, στις οποίες προβαίνει η τουρκική κυβέρνηση, στην διάλυση του σώματος των αξιωματικών του δεύτερου, σε μέγεθος, στρατού του ΝΑΤΟ, ο οποίος, ουσιαστικά, ετέθη, σε στρατιωτικό επιχειρησιακό επίπεδο, επί μακρόν, εκτός μάχης. 

Ακόμη, χειρότερα, η Τουρκία οδηγείται, στο να αλλάξει προσανατολισμό και συμμαχίες. Οι Η.Π.Α. και το ΝΑΤΟ κατονομάζονται, απερίφραστα, ως εχθροί και αντιμετωπίζονται, με αυτόν τον τρόπο, ενώ η εμπλοκή διάφορων Αμερικανών αξιωματούχων και καραβανάδων, που, πιθανότατα, έχουν κάποια εμπλοκή, στο πραξικόπημα [όπως ο στρατηγός Joseph Votel, ο οποίος πρέπει να προσαχθεί, ενώπιον των τουρκικών δικαστικών αρχών, για να δώσει τις εξηγήσεις, που πρέπει να δώσει - και αυτές είναι πολλές και ποικίλες] και οι οποίοι, ουσιαστικά, στηρίζουν τους πραξικοπηματίες, κάνουν τα πράγματα, ακόμη χειρότερα, για τα εγκαθυδριμένα αμερικανικά και δυτικά συμφέροντα, στην χώρα αυτή και σε ολόκληρη την  περιοχή.

Φυσικά, ενώπιον των τουρκικών ανακριτικών αρχών πρέπει να παρουσιασθεί, για τα περαιτέρω και προκειμένου να αντιμετωπίσει τις δέουσες ερωτήσεις και κατηγορίες αυτών των αρχών - όπως και οι Τούρκοι συνάδελφοί του - ο απόστρατος Αμερικανός στρατηγός John F. Campbell, ο οποίος ανοικτά, έχει υποδειχθεί, ως ο, επί οκτάμηνο, οργανωτικός εγκέφαλος του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου.

Τέλος, απαραίτητο είναι να εμφανισθεί, ενώπιον των Τούρκων δικαστών, για πει αυτά που γνωρίζει και ο γνωστός και μη εξαιρετέος Jens Stoltenberg, ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, ο οποίος είναι σαφές ότι, εκ της θέσεώς του, δεν μπορούσε να μην γνωρίζει, για το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου. Και εν πάση περιπτώσει, εάν δεν γνωρίζει, χρήσιμο  είναι να καταθέσει και επισήμως, την άγνοιά του, ενώπιον των εκπροσώπων του τουρκικού δικαστικού συστήματος.

Όταν και αν οι τουρκικές αρχές αποφασίσουν να προχωρήσουν, σε αυτές τις κλήσεις (οι οποίες μπορεί να υλοποιηθούν και με προσαγωγές των "μαρτύρων", εάν αυτοί αρνηθούν να προσέλθουν), τότε θα πέσει πολύ γέλιο, ανά την υφήλιο και πολύ κλάμα στην Ουάσινγκτων και τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, διότι, μια τέτοια εξέλιξη θα οδηγήσει στην μετατροπή αυτών των κλήσεων, για διευκρινήσεις και μαρτυρικές καταθέσεις, σε εντάλματα σύλληψης.

Όλοι αυτοί, βέβαια και οι πάτρωνές τους, μπορεί να προβάλουν, την ετεροδικία, ως έσχατη άμυνά τους. Για κάποιους, ίσως και να υπάρχει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτοί μπορούν να οργανώνουν και να συμμετέχουν σε πραξικοπήματα.

Κατά τα άλλα, αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι οι τουρκικές αρχές σκέπτονται, πολύ σοβαρά, την αποστολή των σχετικών δικαστικών κλήσεων, αφού ο Τούρκος πρόεδρος και τα μέλη της τουρκικής κυβέρνησης συνεχίζουν να κατονομάζουν τις Η.Π.Α. και "άλλες μεγάλες δυνάμεις" (εννοούν τις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες του ΝΑΤΟ, οι οποίες, κυριολεκτικά, "έχουν χεσμένη την φωλιά τους" και δεν ξέρουν, πώς να κρυφτούν, για να μην κατεξευτελισθούν, από το καζίκι, που έπαθαν οι Αμερικανοί και το οποίο αφορά και τις ίδιες, αφού ενεπλάκησαν, στα αμερικανονατοϊκά πραξικοπηματικά καραγκιοζιλίκια της 15ης Ιουλίου), ως υπεύθυνες, για το αποτυχημένο πραξικόπημα.

Το τί θα πράξουν, τελικά, αυτό είναι κάτι άλλο.

Θα δούμε. Και αυτά, που θα δούμε, θα είναι, καταιγιστικά, πολλά, ποικίλα και άκρως συναρπαστικά. Αρκεί να έχουμε την δέουσα υπομονή...