Where is the E.U. going? (Η προϊούσα αποδόμηση της Ε.Ε. και ο υπαρκτός κίνδυνος, για έναν μεγάλο πόλεμο, στην Ευρώπη. Μιά ανασκόπηση των τρεχουσών εξελίξεων, που αφορούν την ελληνική κρίση, τα δημοψηφίσματα, σε Ολλανδία και Βρετανία και την αντιπαράθεση ΝΑΤΟ - Ρωσίας, στην Βαλτική).

Η παραδοσιακή ελληνική κρίση, που προέκυψε, από την μεθοδευμένη χρεωκοπία του ελληνικού κράτους, τον Απρίλιο του 2010 και η οποία ουδέποτε αντιμετωπίστηκε, φαίνεται, πλέον, ότι έρχεται να συναντήσει τις νέες φουρτούνες, που έχουν ενσκήψει και οδηγούν, στην αποδόμηση της ευρωζώνης και της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως συνόλου. Η οπερετική αντιπαράθεση της κυβέρνησης του, παραπάνω, εικονιζόμενου Αλέξη Τσίπρα - η οποία πασχίζει (ματαίως), για την πολιτική της επιβίωση -, με τους δανειστές, γύρω από το πάνσκληρο πρόγραμμα, που της ετοιμάζουν και την ωθούν να εφαρμόσει, χωρίς ουσιαστικό αντίδωρο, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και το Δ.Ν.Τ., δεν είναι η κυριότερη φουρτούνα, ούτε και ο σοβαρότερος κίνδυνος, για τις ευρωπαϊκές ελίτ και την ευρωγραφειοκρατία των Βρυξελλών. Άλλωστε, η ελληνική κυβέρνηση, με την υπογραφή του 3ου Μνημονίου, τον Αύγουστο του 2015, έχει, στην ουσία και εν τοις πράγμασι, παραδοθεί, στους ξένους δανειστές. Μπορεί, βέβαια, η αντιπαράθεση αυτή να εισάγει έναν κάποιο βαθμό δυσκολίας, για τους ευρωζωνίτες και την Δύση, ως σύνολο, αλλά δεν είναι αυτό το βασικό πρόβλημά τους.

Αυτό που συμβαίνει, μπροστά, στα μάτια μας, είναι το απλό γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως ένας ατελής βαμπιρικός οικονομικός θεσμός, που δεν θέλει (και επειδή δεν θέλει, παράλληλα και δεν μπορεί) να μετασχηματισθεί, σε ένα ομοσπονδιακό κράτος, αποδομείται και οδηγείται, στην αποδιοργάνωση και στον θάνατο. Αυτή η προϊούσα διαδικασία αποδόμησης αυτού του εύθραυστου και γεωπολιτικά, ημιτελούς και αλυσιτελούς ευρωπαϊκού οικοδομήματος, βέβαια, δεν είναι - και δεν θα είναι -, καθόλου μια εύκολη υπόθεση. Κάθε άλλο. Είναι δύσκολη. Πολύ δύσκολη. Αλλά έχει δρομολογηθεί.


Το ερώτημα, λοιπόν, είναι : 

Πού πάει η Ευρωπαϊκή Ένωση;  Ή, για να είμαστε επίκαιροι, με το επικείμενο βρετανικό δημοψήφισμα : Where is the E.U. going?


Από την Ολλανδία και το δημοψήφισμα της 6/4/2016, για την συμφωνία σύνδεσης της Ουκρανίας, με την Ε.Ε. (μια συμφωνία, η οποία οδήγησε, στην διάσπαση της ουκρανικής επικράτειας και στην κατάληψη της Κριμαίας, από την Ρωσία), δια του οποίου, σχεδόν τα 2/3 των ψηφοφόρων ψήφισαν, κατά αυτής της συμφωνίας, παρά τις επιθυμίες του ευρωϊερατείου και των ευρωπαϊκών ελίτ, έως την Βρετανία και το προγραμματισμένο δημοψήφισμα της 23/6/2016, για την έξοδο, ή μη, της χώρας αυτής, από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την καθόλου απίθανη προοπτική της επικράτησης των αντιπάλων της παραμονής της Βρετανίας, στην Ε.Ε., το ευρωσκεπτικιστικό κύμα, που σαρώνει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, απειλεί την ίδια την συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφού και το ολλανδικό δημοψήφισμα, αλλά και - απείρως περισσότερο - το βρετανικό δημοψήφισμα, αποδυναμώνουν αυτόν τον ευρωπαϊκό υπερεθνικό θεσμό.

Αλλά και η (οριακή, ή μη) υπερψήφιση, από το εκλογικό σώμα, της παραμονής της Βρετανίας, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν θα αλλάξει την φορά των πραγμάτων. Πιθανότατα, θα την καθυστερήσει, αρκετά, αλλά δεν θα την αλλάξει. Και αυτό θα συμβεί, επειδή, με την ίδια την συμφωνία, που απέσπασε, από τις Βρυξέλλες και από τον γαλλογερμανικό άξονα, ο  συντηρητικός Βρετανός πρωθυπουργός David Cameron, η Βρετανία, ουσιαστικά, θα αποτελεί, από εδώ και πέρα, ένα τυπικό και όχι ουσιαστικό μέλος της Ε.Ε., αφού πέτυχε τέτοιου είδους ρυθμίσεις και εξαιρέσεις, για τον εαυτό της, οι οποίες αντίκεινται, στη ίδια την ουσία των θεσμών και των Συνθηκών, που συγκροτούν την Ευρωπαϊκή Ένωση, ως αυτό, που είναι.

Οι Ολλανδοί ψηφοφόροι, σε ένα δημοψήφισμα, το οποίο προκάλεσε μια εξωσυστημική ομάδα δημοσιογράφων, στην ιστορική ιστοσελίδα των Ολλανδών αναρχικών GeenStijl, οι οποίοι μάζεψαν τις απαιτούμενες 400.000 υπογραφές, για να ζητηθεί και να πραγματοποιηθεί η διεξαγωγή δημοψηφίσματος, για την επίμαχη εμπορική συμφωνία της Ε.Ε., με την Ουκρανία, απέρριψαν, πανηγυρικά, την σύναψη αυτής της συμφωνίας, της οποίας η απόπειρα, για την πραγματοποίησή της, έφερε μεγάλα δεινά, στον πληθυσμό της Ουκρανίας, με τον εμφύλιο πόλεμο, που ξέσπασε, εκεί, εξ αιτίας της απίστευτης ανευθυνότητας των ευρωπαϊκών ελίτ και της, πέραν του Ατλαντικού, κυβέρνησης του έγχρωμου αφεντικού των Ουκρανών ναζιστών.

Αυτήν την πεισματώδη επιμονή, η οποία αποδεικνύει την ύπαρξη ενός συνδρόμου μιας, εφηβικού τύπου, χαρακτηρολογικής ανωριμότητας, στο χώρο των σύγχρονων ευρωελίτ, σε αυτή την βλακώδη και αποδομητική πολιτική, για τον ίδιο τον ευρωπαϊκό χώρο, είναι που απέρριψαν οι Ολλανδοί ψηφοφόροι, οι οποίοι, αντιλαμβανόμενοι την νηπιακή ηλιθιότητα των κατεστημένων ηγεσιών τους, που στήριξαν αυτή την αχρείαστη και επικίνδυνη συμφωνία, την καταψήφισαν, πανηγυρικά.

Προφανώς, το ολλανδικό εκλογικό σώμα αποφάσισε, με την μεγάλη πλειοψηφία του 61%, εν πλήρη συνειδήσει, να απορρίψει τις επιταγές του ευρωϊερατείου και της κατεστημένης ψοφοδεούς ελίτ και της κυβέρνησης του πρωθυπουργού Mark Rutte, που ασκεί την τρέχουσα πολιτική διαχείριση, στην Ολλανδία, γνωρίζοντας (ή, έστω, υποψιαζόμενο) τους μεγάλους κινδύνους, στους οποίους τίθεται η Ευρώπη. 

Οι Ολλανδοί ψηφοφόροι πήραν την απόφαση να βάλουν φρένο, στις βλακείες των ηγετών τους και των λοιπών ηγεσιών της Ε.Ε. και εκμεταλλεύτηκαν την θεσμική δυνατότητα της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος. Και έπραξαν καλά, εμπλέκοντας την ευρωπαϊκή ηγεσία και την ευρωγραφειοκρατία, σε μια θεσμική διελκυστίνδα, η οποία πηγαίνει πίσω, τους αρχικούς σχεδιασμούς και βαθαίνει την ουσιαστική θεσμική κρίση του υπερκρατικού οικοδομήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι επιπτώσεις από το καταθλιπτικό, για την ευρωελίτ, αποτέλεσμα του ολλανδικού δημοψηφίσματος, στην συμπεριφορά του εκλογικού σώματος, στο δημοψήφισμα της Βρετανίας, δεν θα περάσουν απαρατήρητες. Μπορεί να μην είναι καθοριστικές, αλλά η αλήθεια είναι ότι η κατάσταση, που επικρατεί, στο βρετανικό εκλογικό σώμα, είναι τόσο ρευστή, που, τελικά, όλα μετρούν, όσο μικρά και αν φαίνονται.

Έτσι, εάν, στις 23/6/2016, οι Βρετανοί ψηφίσουν, κατά πλειοψηφία, υπέρ της εξόδου της χώρας τους, από την Ευρωπαϊκή Ένωση, στην ουσία, μεσομακροπρόθεσμα, την εκθεμελιώνουν, αφού αυτός ο υπερκρατικός ευρωθεσμός δεν θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια του και θα καταρρεύσει. Η φορά των πραγμάτων θα είναι τέτοια, που αυτό θα συμβεί, ούτως, ή άλλως, νωρίτερα, ή αργότερα.

Αλλά, ακόμη και αν το βρετανικό εκλογικό σώμα ψηφίσει - οριακά, ή μη -, υπέρ της παραμονής της Βρετανίας, στην Ε.Ε., αυτό που θα αλλάξει, απλώς, είναι το time table της ευρωενωσιακής αποδόμησης, η οποία θα αποκτήσει χαλαρότερους ρυθμούς, αλλά, ουδόλως, θα εκλείψει, αφού, όπως είπαμε, η ίδια η συμφωνία την οποία υπέγραψε ο David Cameron, είναι μια συμφωνία, εκ συστάσεως, αποδομητική, αφού, ουσιαστικά, καθιστά την βρετανική συμμετοχή, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ως μια συμμετοχή, η οποία λειτουργεί, μέσω μιας ατέλειωτης σειράς εξαιρέσεων, από το κοινοτικό κεκτημένο.

Έτσι, με την συμφωνία αυτή, η Βρετανία τίθεται, με το ένα πόδι, εκτός της Ένωσης. Βέβαια, μπορεί, με αυτόν τον τρόπο, η διαδικασία άμεσης αποδόμησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προσωρινά, να αναστέλλεται. Και προφανώς, αναστέλλεται, αλλά, φυσικά, σε καμμία περίπτωση, δεν τερματίζεται. Κάθε άλλο, αφού η ίδια η Συμφωνία είναι, εκ του περιεχομένου της, αποσταθεροποιητική, για την Ένωση.

Το κυριότερο όλων είναι ότι, με αυτή την Συμφωνία, η Βρετανία και το βρετανικό κοινοβούλιο επανακτούν την εθνική κυριαρχία, στην βρετανική επικράτεια, αφού, πλέον, η βουλή των κοινοτήτων θα μπορεί να εισάγει και να ψηφίζει νομοθετήματα, τα οποία θα αντίκεινται και θα καταργούν την νομοθεσία της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, την ίδια στιγμή, που, με την Συμφωνία αυτή, η Ε.Ε. αναγνωρίζει τον εαυτό της, όχι, ως μια οικονομική περιοχή, με το ευρώ, ως επίσημο νόμισμα, αλλά, ως μια πολυνομισματική οικονομική περιοχή, της οποίας όλα τα νομίσματα έχουν την ίδια ισχύ και διαχρονική αναγνώριση.

Το επίσημο μονοπώλιο του ευρώ, με την Συμφωνία Βρετανίας - Ε.Ε. καταργείται και η βρετανική λίρα και τα άλλα εθνικά νομίσματα των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που δεν είναι μέλη της ευρωζώνης, παύουν να αντιμετωπίζονται, ως προσωρινές νομισματικές μονάδες, οι οποίες υπάρχουν, εν όψει της αντικατάστασής τους, από το ενιαίο κοινό νόμισμα - το ευρώ.

Και φυσικά, στην πορεία του χρόνου, η ίδια η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν πρόκειται να μείνει αλώβητη, από αυτή την εξέλιξη, αφού οι βρετανικές κυβερνήσεις θα απαιτούν να έχουν λόγο, στα πεπραγμένα της, καθώς και στις υποθέσεις της ευρωζώνης, στην οποία, βέβαια, η Βρετανία δεν είναι - και δεν πρόκειται να γίνει - μέλος, αλλά έχει κάθε λόγο να ερωτάται και να συναποφασίζει, για όλες εκείνες τις αποφάσεις, που λαμβάνονται, από την ευρωζώνη και την Ε.Κ.Τ. και σχετίζονται, με τα βρετανικά οικονομικά συμφέροντα. Αυτή, άλλωστε, είναι έννοια της αναγνώρισης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως πολυνομισματικής οικονομικής ένωσης και περιοχής.

Και αυτός, ακριβώς, είναι ο λόγος, για τον οποίο η Βρετανία πέτυχε και επέβαλε αυτή την καθοριστική διαφοροποίηση των ευρωσυνθηκών, επιτρέποντας, στον εαυτό της να μένει μέλος της Ε.Ε., Ένα μέλος, όμως, το οποίο είναι a la carte και με ένα, απολύτως, ιδιότυπο και εν δυνάμει, αποδομητικό, για την Ένωση καθεστώς μέλους, το οποίο, πιθανότατα, στο μέλλον, θα ζητήσουν και άλλες χώρες, να ισχύσει, για τον εαυτό τους.

Αλλά δεν είναι μόνον, ο υπερκρατικός θεσμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που κινδυνεύει. Η ίδια η ευρωπαϊκή ήπειρος, αμέσως, μετά την ουκρανική κρίση, παραμένει, σε μια κατάσταση, η οποία θυμίζει τις παραμονές ενός νέου ευρωπαϊκού πολέμου, ο οποίος θα μετατραπεί, σε παγκόσμιο, όσο και αν κάτι τέτοιο δεν είναι ορατό, στο ευρύ κοινό. Και τούτο, επειδή τους Αμερικανούς, όπως έχω και στο παρελθόν γράψει τους "τρώει ο πισινός τους".

Από τις τελευταίες προειδοποιητικές αψιμαχίες, που μόλις πριν ελάχιστες ημέρες έγιναν, στην Βαλτική Θάλασσα, κοντά, στον ρωσικό θύλακα του Καλίνινγκραντ, ανάμεσα στo αντιτορπιλικό πλοίο "Donald Cook" του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού και την ρωσική πολεμική αεροπορία, γεγονός, το οποίο δείχνει ότι η Ρωσία δεν αφήνει αναπάντητη την νατοϊκή παρουσία, στην ευαίσθητη αυτή περιοχή και θα επιμένει να ανατρέψει τις ισορροπίες, που διαμορφώθηκαν, εις βάρος της, μετά την πτώση της "Σοβιετικής Ένωσης", μέχρι την, μόλις, πρόσφατη σύγκρουση, στο Ναγκόρνο - Καραμπάχ, ανάμεσα, στην Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν, το οποίο, με τρόμο, οι Αμερικανοί αντιλαμβάνονται ότι θα οδηγηθεί, με το καλό, ή με το άγριο, στο να γίνει ένας δορυφόρος της Ρωσίας, αφού η οποιαδήποτε γειτνίαση των Η.Π.Α., στην περίκλειστη Κασπία Θάλασσα δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτή, από τον Βλαντιμίρ Πούτιν και την κυβερνώσα ρωσική ελίτ, αλλά και την επικείμενη αντιπαράθεση των Δυτικών, με την Ρωσία, γύρω, από την ένταξη του Μαυροβουνίου και των άλλων χωρών των Βαλκανίων, στο ΝΑΤΟ, η Ευρώπη, ως ήπειρος οδηγείται, στην γεωπολιτική αποσταθεροποίηση.

Μπορεί ο John Kerry, ανοησιολογώντας να είπε, μόλις χθες, ότι μπορούσαν να καταρρίψουν τα πολεμικά αεροπλάνα της Ρωσίας, που άσκησαν μια, επιθετικού τύπου, προειδοποιητική παρενόχληση, μέσω χαμηλών πτήσεων και ελιγμών, που, κατά τους Αμερικανούς,  ήσαν "μη ασφαλείς" και χαρακτηρίστηκαν, ως "αντιεπαγγελματικοί", στο "Donald Cook", που έπλεε, στην Βαλτική Θάλασσα, αλλά η δυτική ηγεσία γνωρίζει, πολύ καλά και ελάχιστα, καταφέρνει να κρύβει τον τρόμο της, ότι η ρωσική ηγεσία δεν αστειεύεται και θα καταβύθιζε τον αμερικανονατοϊκό στόλο, στην περιοχή, αδιαφορώντας, για τις συνέπειες. 

(Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά, που το συγκεκριμένο πολεμικό πλοίο των Η.Π.Α. είχε άσχημες εμπειρίες, στην εποφή του, με τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις. Το "Donald Cook" έχει υποστεί, στο πρόσφατο παρελθόν, πολύ χειρότερα παθήματα, αφού είναι το πλοίο, το οποίο, πριν δύο χρόνια, στις 12 Απριλίου 2014, όταν, κατά την διάρκεια της ουκρανικής κρίσης, είχε εισέλθει, στην Μαύρη Θάλασσα, τυφλώθηκε, από τα ρωσικά ηλεκτρονικά συστήματα, με αποτέλεσμα όλες οι οθόνες του πλοίου, να τεθούν, εκτός λειτουργίας, από ένα άοπλο βομβαρδιστικό, τύπου Su-24 Fencer, το οποίο, όμως, είχε ιδιαίτερα και φυσικά, άγνωστα ηλεκτρονικά συστήματα, που απενεργοποίησαν το διαβόητο αμερικανικό σύστημα "Aegis", όπως και το συγκρότημα τερματικής αεράμυνας "Phalanx", που υποτίθεται ότι προστάτευε το "Donald Cook". Το τραγικό, για τους Αμερικανούς, ήταν ότι, παράλληλα, στα 90 λεπτά, που διήρκεσε, αυτό το τηλεπικοινωνιακό black out, ο Αμερικανός πλοίαρχος ήταν υποχρεωμένος να παρακολουθεί, το τί συμβαίνει, με τα ... κυάλια, την ίδια στιγμή, που ένα άλλο ρωσικό Su-24 Fencer πετούσε, πάνω από το αμερικανικό πλοίο, προσομειώνοντας έναν υποτιθέμενο βομβαρδισμό του, επί 12 φορές. Τελικά, όταν το ρωσικό αεροπλάνο απομακρύνθηκε και γύρισε, στην βάση του, τότε, το ραντάρ του "Donald Cook" έδειξε στις οθόνες του πλοίου, ένα κενό μπλέ χρώματος, Έναν δηλαδή, υποτιθέμενο, ως καθαρό ουρανό. Το αμερικανικό αυτό πλοίο έπεσε θύμα του αποκαλούμενου, ως Khibiny-M, αλλά μη, επισήμως, επιβεβαιωμένου ρωσικού συστήματος σύγχρονου ηλεκτρονικού πολέμου, το οποίο μπορεί να καταστρέψει κάθε ηλεκτρονική επικοινωνία του αντιπάλου και την ηλεκτρονική λειτουργία κάθε πολεμικού οπλικού συστήματος. Προφανώς οι Ρώσοι έπιασαν πελάτη το "Donald Cook" και όπου το βρουν, του κάνουν διάφορα χουνέρια).

Αυτό, που δεν λέει ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών έχει να κάνει, με την αιτία, για την οποία έχει αναπτυχθεί όλη αυτή η πυρετώδης δραστηριότητα, στην Βαλτική Θάλασσα, με την αγχώδη αμερικανική στρατιωτική παρουσία, στην περιοχή αυτή. Και η αλήθεια είναι ότι, πίσω, από όλα αυτά βρίσκεται ο επίμονος φόβος των Δυτικών ότι η Ρωσία κάποια στιγμή (και πάντως, όχι στο ομιχλώδες μακρινό μέλλον), θα επιτεθεί, αιφνιδιαστικά και θα καταλάβει την Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής.

Ο φόβος αυτός των Δυτικών δεν είναι, καθόλου, αβάσιμος. Απεναντίας, η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, όπως πολλές φορές, στο παρελθόν, έχουμε επισημάνει, δεν είναι ο Παναμάς του Manuel Norriega και όταν κρίνει ότι πρέπει να πραγματοποιήσει αυτό, που φοβούνται οι Δυτικοί, θα το πράξει.  Απλούστατα, θα προχωρήσει, σε αυτό, που θα σχεδιάσει να πράξει και θα αδιαφορήσει, για το τί επιθυμεί και για το τί θα πράξει η αμερικανική ηγεσία.

Βέβαια, η αμερικανική αντίδραση, σε μια τέτοια ενέργεια της ρωσικής ελίτ, δεν είναι, εκ των πραγμάτων, εξαναγκαστική και δεν πρέπει να θεωρείται, ως δεδομένη. Οι Αμερικανοί δεν είναι, καθόλου σίγουρο, ότι θα πολεμήσουν, για τους Πολωνούς, ή τους Λιθουανούς, ή, για οποιουσδήποτε άλλους. Το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα πολεμήσουν. Θα το αποφύγουν και ίσως, να επιχειρήσουν να το πράξουν, μέσω αντιπροσώπων. Αλλά αυτό παραμένει μια υπόθεση. Μπορεί αυτή να είναι βάσιμη, αλλά παραμένει, απλώς, μια υπόθεση, η οποία μένει να επιβεβαιωθεί, ή να διαψευστεί, από την πραγματικότητα.   

Έτσι, ο κίνδυνος της μετατροπής της ευρωπαϊκής ηπείρου, σε ένα εκτεταμένο πεδίο πολεμικών μαχών, πυρηνικής εξαέρωσης πληθυσμών και κύματος εκατομμυρίων προσφύγων, μετά το ξέσπασμα της ουκρανικής κρίσης, τον Φεβρουάριο του 2014, παραμένει, πάντοτε, παρών και θα είναι άμεσος, εάν, πρωτίστως, οι ευρωπαϊκές ηγεσίες και γενικότερα, η Δύση, δεν συνετισθούν και δεν σταματήσουν τις, βλακωδώς, επικίνδυνες πολιτικές, τις οποίες ακολουθούν, απέναντι, στην ρωσική στρατιωτική υπερδύναμη.

Όλα αυτά μαζύ, αυτό το υπερεθνικό μόρφωμα, που, συμβατικά, αποκαλούμε, ως "Ευρώπη" δεν μπορεί - και δεν θα μπορέσει - να τα διαχειρισθεί. Χρειάζεται, επειγόντως, σύνεση και νηφαλιότητα. Και αν  οι ευρωπαϊκές ηγεσίες συνετισθούν, τότε και η αμερικανική ηγεσία θα αναγκασθεί να προσαρμοσθεί. 

Και αυτό η αμερικανική διοίκηση θα το πράξει, επειδή δεν θα έχει χειροκροτητές και βοηθούς, στην ανεύθυνη πολιτική, που ασκεί. Και φυσικά, αυτή την πολιτική ο Barack Hussein Obama θα την εγκαταλείψει. Όπως το ίδιο θα πράξει και ο όποιος διάδοχός του, στην αμερικανική προεδρία, μετά τις προεδρικές εκλογές του ερχόμενου Νοεμβρίου.

 Μέσα σε αυτά τα διεθνή δεδομένα, είναι βέβαιο, ότι η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, κάνει ό,τι μπορεί, για να εκμεταλλευθεί αυτή την κατάσταση, που τείνει να διαμορφωθεί, εν όψει του βρετανικού δημοψηφίσματος και των υπόλοιπων εξελίξεων, στον ευρωπαϊκό και τον εξωευρωπαϊκό χώρο, αλλά τα περιθώρια, που έχει, είναι, απολύτως, περιορισμένα και μικρού βεληνεκούς, εξ αιτίας της πορείας, την οποία ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, επέλεξαν να ακολουθήσουν, το καλοκαίρι του 2015.

Παρ' όλ' αυτά, μετά την (πύρρειο) νίκη της, στις βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, γνωρίζοντας την επισφαλή θέση του κόμματός της και η οποία θέση απέρρεε, από το, βαρύτατα, καταθλιπτικό και πιεστικό, για την ελληνική κοινωνία, περιεχόμενο του 3ου Μνημονίου, το οποίο απεδέχθη ο Αλέξης Τσίπρας, υπογράφοντας, στην κυριολεξία, ό,τι έφεραν, μπροστά του, οι θεσμικοί δανειστές της χώρας, ροκάνισε τον χρόνο, που κύλισε, από τότε, μέχρι τις ημέρες μας και συνεχίζει να τον ροκανίζει, ελπίζοντας ότι θα προλάβει τις επικίνδυνες, για την ευρωενωσιακή ισορροπία, εξελίξεις, που έρχονται.

Αρχικά, ήταν το προσφυγικό πρόβλημα, στο οποίο πόνταρε η κυβέρνηση. Τώρα, είναι το αμφίρροπο βρετανικό δημοψήφισμα και οι επιπτώσεις μιας επαπειλούμενης ελληνικής κρίσης, στο τελικό αποτέλεσμα της σχετικής ψηφοφορίας, καθώς και οι αναταράξεις, που θα προκύψουν, εάν το αποτέλεσμα οδηγήσει την Βρετανία, εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ακόμη και η υποψηφιότητα, για την ένταξη του Μαυροβουνίου, στο ΝΑΤΟ, όπως και των άλλων βαλκανικών χωρών, που δεν έχουν ενταχθεί, στην ατλαντική συμμαχία - υποτίθεται ότι - έδωσε κάποια όπλα, στην ελληνική κυβέρνηση.

Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δεν κέρδισε, τίποτε το ουσιώδες. Και φυσικά, θα υποταχθεί, στις βουλήσεις των ξένων δανειστών. Όχι, για κανέναν άλλο λόγο, αλλά, επειδή δεν έχει και δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο, εκτός από το να αποχωρήσει, από την εξουσία.

Αλλά, για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ένα τέτοιο εγχείρημα δεν είναι, πραγματικά, επιθυμητό. Εκτός αυτού, η αλήθεια είναι ότι δεν είναι και τόσο εύκολο, όσο φαίνεται. Ο κομματικός μηχανισμός, που έχει απομείνει, μετά την διάσπαση του περασμένου Αυγούστου και οι υποστηρικτές του, έχουν αποκτήσει και έχουν αρχίσει να δένονται, με τα (μικρά και μεγάλα) προσωπικά και άλλα συμφέροντα, που σχετίζονται, με την άσκηση της κυβερνητικής και κρατικής εξουσίας. Ως εκ τούτου, δεν είναι - και δεν θα είναι - πρόθυμοι, για μια τόσο γρήγορη απομάκρυνση, από την άσκηση της εξουσίας και από τα συμφέροντα, που συνδέονται, με την κατοχή της. Κάθε άλλο.

Ως εκ τούτου, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και αν, διαδικαστικά, κωλυσιεργήσει, όσο και αν προσπαθεί να απομακρύνει το Δ.Ν.Τ., προκειμένου να επιτύχει μια τελική συμφωνία, επί των - ούτως, ή άλλως - δυσβάστακτων μέτρων λιτότητας, που έρχονται -, η οποία να μπορεί να καταστεί (έτσι, θέλει να πιστεύει) διαχειρίσιμη, στο τέλος θα υποχρεωθεί να προσαρμοσθεί, ή να αποχωρήσει από την εξουσία, αφού, όπως έχει, σαφώς και κατηγορηματικώς, διαβεβαιώσει ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Wolfgang Schäuble, "σε καμία περίπτωση δεν θα επιτρέψουμε, σε οποιονδήποτε να μας εκβιάσει. Εμείς τηρούμε τη συμφωνία και το ίδιο θα πρέπει να πράξουν και οι άλλοι".

Αλλά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, με το 3ο Μνημόνιο, που υπέγραψε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και τον Ν. 4336/14-8-2015, τον οποίο ψήφισαν όλα τα νεομνημονιακά και παλαιομνημονιακά κόμματα, πριν διαλυθεί, πρόωρα, η απελθούσα βουλή των βουλευτικών εκλογών της 25/1/2015, έχοντας αποδεχθεί την επίτευξη, πρωτογενών πλεονασμάτων, στους κρατικούς προϋπολογισμούς, των επομένων ετών, της τάξεως του 3,5% του ΑΕΠ, βρίσκεται, σε, εξαιρετικά δυσχερή θέση. Αυτό συμβαίνει, διότι ο Αλέξης Τσίπρας και οι, περί αυτόν, γνωρίζουν, πολύ καλά, ότι τέτοιου είδους στόχοι είναι, απλώς, ανεφάρμοστοι. 

Το δυστύχημα, για όλους αυτούς που οδήγησαν τα πράγματα, στο σημερινό αδιέξοδο, είναι ότι, φυσικά, η απαίτηση των δανειστών και η συναφής υποχρέωση της ελληνικής κυβέρνησης, για την επίτευξη αυτών των άπιαστων στόχων, δεν πρόκειται να συνοδευτεί, από μια κάποια άμεση ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους, αφού, μέχρι στιγμής (και αυτή η "στιγμή" φθάνει, έως το 2025), ο Wolfgang Schäuble, βασιζόμενος στην τρέχουσα ανάλυση για την βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους, δεν βλέπει να υπάρχει κάποια ανάγκη, για την αναδιάρθρωσή του, θεωρώντας ότι όλη αυτή η συζήτηση, για το ελληνικό δημόσιο χρέος, γίνεται, επειδή η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει την βούληση να εφαρμόσει τα συμφωνημένα μέτρα, που προβλέπονται, στο 3ο Μνημόνιο. 

Ως εκ τούτου, ο μόνος στόχος, τον οποίο έχει μπροστά της η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και του Πάνου Καμμένου είναι αυτός, που έχει υπογράψει, στο 3ο Μνημόνιο. Ο εξωπραγματικός στόχος της επίτευξης, από εδώ και πέρα, πρωτογενών πλεονασμάτων του 3,5% του ελληνικού ΑΕΠ, στους κρατικούς προϋπολογισμούς, ο οποίος, σύμφωνα με τους (ορθούς) υπολογισμούς του Poul Tοmsen, πρέπει να συνοδεύεται, με την άμεση λήψη εξοντωτικών μέτρων λιτότητας, τα οποία, για να αποδώσουν και να επιτύχουν τον στόχο αυτόν, πιθανότατα, θα πρέπει να φθάσουν, στο ύψος των 8 δισ. €. Και ίσως, μάλιστα, να χρειαστεί να το ξεπεράσουν.

Και όπως, πολύ παραστατικά, είπε, μόλις προχθές, η γενική διευθύντρια του Δ.Ν.Τ. Christine Lagarde, οι Έλληνες πρέπει να γίνουν ήρωες και να επιτύχουν αυτόν τον παρατεταμένο, επί σειρά ετών, στόχο των πρωτογενών πλεονασμάτων του 3,5% του ΑΕΠ, στους κρατικούς προϋπολογισμούς. Αλλά, όπως, η ίδια πρόσθεσε, αυτό μπορεί να γίνει, μόνο, μια φορά, αφού, μακροπρόθεσμα, αυτός ο στόχος είναι ανέφικτος.  

Ως εκ τούτου, οι Αλέξης Τσίπρας, Γιάννης Δραγασάκης, Γιώργος Σταθάκης, Ευκλείδης Τσακαλώτος και όλη αυτή η παρέα (μαζύ με το γελοιογραφικό μόρφωμα των "53", που σκόρπισαν, στους πέντε ανέμους και τους πήραν τα κύματα της θαλασσοταραχής), που, εν συνόλω, εν χορώ και εν πλήρει συνειδήσει, παρέδωσαν, την χώρα, στις ορέξεις των ξένων δανειστών και ο Πάνος Καμμένος, ως μικρός εταίρος τους, στην κυβέρνηση, θα υποστούν, ούτως, ή άλλως, τις συνέπειες των επιλογών τους.

Και φυσικά, όλοι αυτοί θα είναι άξιοι της μοίρας τους. Ουδείς θα τους λυπηθεί. Το σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται να τους λυπηθούν οι ξένοι δανειστές, οι οποίοι, ουδόλως, αποκλείεται, κάποια στιγμή, μετά το βρετανικό δημοψήφισμα να οδηγήσουν την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, σε μια ανεπιθύμητη και εξαναγκαστική έξοδο της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, ανεξαρτήτως, του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, στην Βρετανία.

Πολύ περισσότερο, μια τέτοια εξαναγκαστική "επιλογή", προς την έξοδο της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, δεν αποκλείεται να επιβληθεί, στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, από τους ξένους θεσμικούς δανειστές του ελληνικού κράτους, εάν το δημοψήφισμα έχει ως αποτέλεσμα την υπερψήφιση της εξόδου της Βρετανίας, από την Ε.Ε., αφού μια τέτοια δυσμενής, για την Ευρωπαϊκή Ένωση, εξέλιξη, θα επιτρέψει, τον πειραματισμό, με, πάσης φύσεως, νομιζόμενα, ως "εξυγειαντικά", χειρουργεία.

Ίδωμεν.

Αλλά, πέρα, από την παρούσα ελληνική  κυβέρνηση, η αλήθεια είναι ότι, παράλληλα, ουδείς πρόκειται να λυπηθεί και τις πανικοβλημένες ευρωπαϊκές ελίτ, εάν αυτές δεν συνετισθούν.

Και αυτοί, που πρώτοι δεν πρόκειται να λυπηθούν αυτές τις πανικοβλημένες και ψοφοδεείς ελίτ της ευρωπαϊκής υποηπείρου, είναι οι πληθυσμοί, που κατοικούν, σε αυτήν...