23/4/2010 - 23/4/2016 Από το 1ο Μνημόνιο του ΓΑΠ, στην εφαρμογή του 3ου Μνημονίου από τον Αλέξη Τσίπρα : Τα ψέματα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ τελειώνουν, τα "προληπτικά" μέτρα λιτότητας έρχονται και η κατακρήμνιση της ελληνικής οικονομίας συνεχίζεται.

Η  αείμνηστη Rosa Luxemburg όταν έθετε το δίλημμα, ανάμεσα, στην διαδικασία της κοινωνικοαπελευθερωτικής αλλαγής, τον σοσιαλισμό (έτσι αποκαλούσε, στην εποχή της, την διαδικασία αυτή) και την βαρβαρότητα, είναι σαφές ότι κάτι τέτοιο φοβόταν... 




Έκλεισαν, σήμερα (23/4/2016), έξι χρόνια, από τότε, που ο αφελής και ανίκανος ΓΑΠ, ο ευήθης υιός του Ανδρέα Παπανδρέου, παρέδωσε την χώρα, στην κυριαρχία των διεθνών θεσμών, που γνωρίσαμε, ως τρόϊκα και η οποία λειτούργησε, ως εκπρόσωπος και διασώστης των ξένων ιδιωτών δανειστών του ελληνικού κράτους, αλλά και μέσα από μια σταδιακή διαδικασία, ως συλλογικός θεσμικός δανειστής και αντικαταστάτης τους. Από εκείνη την εποχή (Απρίλιος - Μάϊος 2010) έχουν συμβεί σημεία και τέρατα, αφού η ελληνική οικονομία έχει απωλέσει, πάνω από το 25% της παραγωγής των αγαθών και των υπηρεσιών της, η ανεργία έχει εκτοξευθεί, στα επίπεδα του 25%, στα οποία και επιμένει να κινείται, χωρίς να εμφανίζει οποιαδήποτε σημάδια αποκλιμάκωσης.

Και ενώ πριν έξι χρόνια ζήσαμε την εξαγγελία και την έναρξη εφαρμογής του 1ου Μνημονίου, από την οπερετική κυβέρνηση του ΓΑΠ, αυτές τις ημέρες ζούμε την δύστοκη εφαρμογή των μέτρων του 3ου Μνημονίου, που υπέγραψε το περασμένο καλοκαίρι η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, η οποία είχε διακηρύξει, urbi et orbi, ότι σκοπός της ήταν να καταργήσει όλα τα προηγούμενα Μνημόνια και κάθε  υποχρέωση, ου απέρρεε, από αυτά.

Με δεδομένη την απαρασάλευτη και εμμονικά, επίμονη συνέχιση της ίδιας πολιτικής και των στρατηγικών επιλογών, που χάραξαν και επέλεξαν να υπηρετήσουν ο ΓΑΠ και η κυβέρνησή του, από τις κυβερνήσεις του Λουκά Παπαδήμου, των σαμαροβενιζέλων και του Αλέξη Τσίπρα, είναι, απολύτως, φυσιολογικό και υπήρξε, πλήρως, αναμενόμενο το αποτέλεσμα, που προέκυψε και συνεχίζει να προκύπτει, από αυτές τις επιλογές. Έτσι, αυτό το ιδιότυπο νεοκατοχικό καθεστώς της χρεωδουλείας διαιωνίζεται, χωρίς να φαίνεται, στον - έστω και μακρινό, χρονικά - ορίζοντα, η έλευση μιας οποιαδήποτε απεμπλοκής της ελληνικής οικονομίας και του πληθυσμού της χώρας μας.

Η σαρωτική πτώση της βιομηχανικής παραγωγής, πάνω, από 35% του μεγέθους, που αυτή είχε το 2008 και η οποία δείχνει, παραστατικότατα, την επικρατούσα διάλυση, μέσα στον χώρο του δευτερογενούς τομέα της ελληνικής παραγωγής και η απίστευτη σύνθλιψη και κατάρρευση των επενδύσεων, με μέτρο τις ακαθάριστες επενδύσεις παγίου κεφαλαίου, οι οποίες, από τα 60 δισ. €, που ήσαν το 2007, στα 17,5 δισ. €, το 2015, συμπληρώνουν την εικόνα της ανείπωτης και ανεπανάληπτης καταστροφής, την οποία υπέστη η ελληνική δευτερογενής (και όχι μόνο) παραγωγή και η οικονομία, στο σύνολό της. Και αυτή η θεόρατη καταστροφή, βέβαια, δεν αφορά, μόνο το μέγεθος των παραγωγικών εκροών της. Αφορά την ίδια την συγκρότηση, την διάρθρωση και την δομή της.

Η έλευση της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, με τις μεγαλόστομες υποσχέσεις και την πλήρη παράδοση της χώρας, στις ορέξεις και στις απαιτήσεις των ξένων θεσμικών δανειστών, όχι, μόνο, δεν άλλαξε την φορά των πραγμάτων, αλλά την κατέστησε, ακόμη, χειρότερη. Η ελληνική οικονομία βυθίστηκε, ακόμη περισσότερο, μέσα στην δίνη της βαρύτατης οικονομικής κρίσης (στην οποία ενεπλάκη, στοχευμένα, και σχεδιασμένα, από το Δ.Ν.Τ. και την ευρωζώνη.

Έτσι, το 2015, συνεχίστηκε και παρέμεινε ακάθεκτη η πτώση του ΑΕΠ της χώρας, το οποίο, σε σταθερές τιμές του προηγούμενου έτους, έπεσε στα 177,148 δισ. €, από τα 181,569 δισ. €, που ήταν το 2014, εμφανίζοντας μια σημαντική απώλεια, της τάξεως του 2,43%. Βέβαια, σε τρέχουσες τιμές, μπορεί οι απώλειες να φαίνονται μικρότερες, αφού, με αυτή την μέτρηση, το ελληνικό ΑΕΠ, το 2015, διαμορφώθηκε, στα 176,023 δισ. €, έναντι 177,559 δισ. €, το 2014 και η μείωση του ΑΕΠ να εμφανίζεται μικρότερη, στα επίπεδα του -0,86%, αλλά αυτό δεν διαφοροποιεί την πολύ κακή παρούσα κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Μια κακή κατάσταση, την οποία η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση δεν θέλησαν να αντιστρέψουν, προκειμένου να μην συγκρουστούν, με την γερμανική κυβέρνηση, με την ευρωγραφειοκρατία, με την μπατιροτραπεζοκρατία της Ε.Κ.Τ. και το Δ.Ν.Τ.

Και αν η ελληνική οικονομία έδειξε, μέσα, στο 2015, αντοχές, οι οποίες ήσαν μη αναμενόμενες, παρά την επιβολή των capital controls, αυτό συνέβη, για δύο λόγους, οι οποίοι είναι σημαντικοί και δεν μπορούν να αγνοηθούν :

Ο ένας λόγος έχει να κάνει, με το γεγονός ότι, υπό τις παρούσες συνθήκες και με τις ισορροπίες, που έχουν διαμορφωθεί, η ελληνική οικονομία έχει πιάσει πάτο. Χάνοντας, από το 2007, το 26,3% του μεγέθους της, χρειάζεται, από εδώ και πέρα, πολύ μεγάλη προσπάθεια, από το εντόπιο πολιτικό κατεστημένο και τα αφεντικά του, στην ευρωζώνη και το Δ.Ν.Τ., προκειμένου να επιτευχθεί μια αξιόλογη επιτάχυνση της διαδικασίας συρρίκνωσής της.

Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει, με την ίδια την δομή και τον χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας, η οποία, όπως έχουμε πολλές φορές τονίσει και θα εξακολουθήσουμε, με επίμονο και μονότονο τρόπο, να επαναλαμβάνουμε, παραμένοντας, στην βάση της και στην παραγωγική της δομή, μια οικονομία αυτοαπασχολούμενων και μικρών παραγωγικών και ευρύτερα οικονομικών μονάδων, έχει και διατηρεί την ικανότητα να αντιστέκεται, αναπτύσσοντας τους κατάλληλους αντισταθμιστικούς μηχανισμούς, στην συντριπτική πίεση, που υφίσταται, αφ' ενός, από τον διεθνή ανταγωνισμό και αφ' ετέρου, από τις ανηλεείς συρρικνωτικές προθέσεις και τα αντίστοιχα επιτελικά σχέδια των ξένων δανειστών.

Μπορεί οι μπράβοι της κοινοπραξίας των μισθωμένων εισπρακτικών εταιρειών, που έχουν την μορφή των πολιτικών κομμάτων και οι οποίες έχουν τεθεί, προθύμως και άνευ σοβαρής αντιλογίας, στην υπηρεσία αυτών των ξένων θεσμικών δανειστών του ελληνικού δημοσίου, που αντικατέστησαν, στην διαδρομή του χρόνου, από το 2010, μέχρι σήμερα, την μεγίστη πλειοψηφία των παλαιών ιδιωτών δανειστών, να εκτελούν τις διαταγές, που λαμβάνουν, άλλοτε, πολύ και άλλοτε, λιγότερο καλά και ενίοτε, άσχημα, όμως η αλήθεια είναι ότι, συνολικά, κρινόμενο, το μνημονιακό πολιτικό προσωπικό της χώρας, έχει επιτύχει, όλα αυτά τα χρόνια, που πέρασαν, από την μεθοδευμένη ελληνική κρατική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010, έναν απίστευτο και πρωτοφανή παγκόσμιο άθλο.

Βέβαια, ο άθλος αυτός συνοδεύεται, από μεγάλες αστοχίες και παταγώδεις αποτυχίες, οι οποίες τον κρύβουν και τον σχετικοποιούν, αλλά, παρ' όλ' αυτά, ο άθλος αυτός είναι υπαρκτός και μπορεί, εύκολα, να φανεί, όταν γίνει η απαραίτητη κατηγοριοποίηση των δεδομένων, που έχουμε μπροστά μας και τα οποία προσπαθούμε να αναλύσουμε και να επεξηγήσουμε.

Ο άθλος αυτός ο οποίος, συνήθως, παραμελείται, όταν γίνεται κριτική, στα πεπραγμένα του εντόπιου πολιτικού προσωπικού και στα σχέδια των ξένων θεσμικών δανειστών του ελληνικού κράτους, τα οποία χαρακτηρίζονται, με μεγάλη προχειρότητα, ως αναποτελεσματικά, συνίσταται, στο τεράστιο μέγεθος της αποκαλούμενης δημοσιονομικής προσαρμογής, που επιτεύχθηκε, από το 2010, μέχρι σήμερα και το οποίο ο Poul Tomsen έχει αναγνωρίσει, δημοσίως, στο διαβόητο και πασίγνωστο άρθρο του, της 11/2/2016, στην ιστοσελίδα του Δ.Ν.Τ.

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι, όπως προκύπτει και από τα, παραπάνω, στοιχεία του κρατικού προϋπολογισμού του 2016, τα δημοσιονομικά πεπραγμένα της χώρας, το 2015, δεν πήγαν όπως - μέσα από μια φαλκίδευση των στοιχείων της - τα παρουσιάζει η Eurostat. Το περίφημο "πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα" του 0,5% του ελληνικού ΑΕΠ, για το οποίο κάνει λόγο το αλχημιστικό μαγαζάκι της ευρωπαϊκής στατιστικολογικής παραμυθολογίας του κ. Walter Radermacher, αποτελεί ένα, ακόμη, αποκύημα της φαντασίας των μελών της ευρωγραφειοκρατίας και απλούστατα, δεν υπάρχει. Στην θέση αυτού του φανταστικού πρωτογενούς δημοσιονομικού πλεονάσματος, υπάρχει ένα πολύ πραγματικό δημοσιονομικό έλλειμμα της τάξεως των 12,76 δισ. €, περίπου και ένα εμφανιζόμενο, ως πρωτογενές δημοσιονομικό έλλειμμα, το οποίο κινείται, περίπου, στα 6,05 δισ. €.

Το τί έχει συμβεί, είναι πολύ απλό. Τα περίφημα στοιχεία των στατιστικών αλχημιστών της Eurostat, τα οποία, πριν από τρεις ημέρες, κοινοποίησε, προφανώς, δεν συμπεριλαμβάνουν το ποσόν των 12 δισ. €, που δόθηκε, για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, μαζύ με κάποια άλλα ποσά (κάτι, που έπραξαν και με τους προϋπολογισμούς της κυβέρνησης των σαμαροβενιζέλων, το 2013), αν και το 2009, η συντροφιά του κ. Walter Radermacher και του Ανδρέα Γεωργίου είχαν συμπεριλάβει, στο παρουσιαζόμενο - και υπερφουσκωμένο -, ως δημοσιονομικό έλλειμμα, εκείνης της χρονιάς,  ακόμη και τις εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου, με προφανή σκοπό και στόχο να οδηγηθεί το ελληνικό κράτος, στην χρεωκοπία, η χώρα να οδηγηθεί στα μνημόνια και όλα αυτά να δικαιολογηθούν, ως αναγκαία, αναπόφευκτα και απαραίτητα.

Παρά ταύτα και παρά τις τεράστιες αστοχίες της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, τις οποίες, για, καθαρά, πολιτικούς λόγους, επιδιώκει να κουκουλώσει η Eurostat και η ευρωγραφειοκρατία, η αλήθεια είναι ότι το μέγεθος και η έκταση της δημοσιονομικής προσαρμογής, την οποία έχουν επιτύχει οι εντόπιοι εκτελεστές των σχεδιασμών των επιτελείων των ξένων θεσμικών δανειστών του ελληνικού κράτους δεν είναι, καθόλου, ασήμαντα, ως πραγματικά δεδομένα, αφού κατάφεραν, μέσα σε έξι χρόνια, να μειώσουν το δημοσιονομικό έλλειμμα, από τα 36,10 δισ. €, που το παρουσιάζουν (έστω και αν αυτό είναι φουσκωμένο, κατά 27,91 δισ. €), το 2009, στα 12,76 δισ. €, το 2015.

Αυτό το μέγεθος της δημοσιονομικής συρρίκνωσης, όσο αμφισβητούμενη και αν είναι αυτή, ως προς την μεθοδολογία της, ως προς το τί μετράει και ως προς το τί έπρεπε και το τί δεν έπρεπε να μετράει, αλλά και ως προς τα τελικά εξαγόμενα μεγέθη, που προκύπτουν, από την (καταχρηστική, εντελώς, μονομερή, επιλεκτική και απολύτως δυσμενή, για την ελληνική οικονομία), χρήση αυτής της μεθοδολογίας, είναι θεόρατο και πρωτοφανές, για τα παγκόσμια οικονομικά χρονικά.

Η διαπίστωση αυτή γίνεται, άμεσα, ορατή, όταν αφαιρεθούν, οι τεράστιες δημοσιονομικές πιστωτικές αφαιμάξεις, που στράφηκαν, προς την χρηματοδότηση της ελληνικής μπατιροτραπεζοκρατίας, οι οποίες διόγκωσαν το ελληνικό δημόσιο χρέος και διατηρούν, το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα, στα επίπεδα του 7,2% του ελληνικού ΑΕΠ (ήτοι, 12,76 δισ. €, περίπου, τα οποία όλα, σχεδόν, πήγαν, στις τράπεζες), για το 2015, έναντι του 3,6% (6,48 δισ. €, περίπου), για το 2014.

Με αυτά τα δεδομένα, μπορεί το εμφανιζόμενο, ως πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα των, περίπου, 0,7 δισ. € του 2014, να μετατράπηκε, το 2015, σε ένα εμφανιζόμενο ως πρωτογενές δημοσιονομικό έλλειμμα, της τάξεως των 6,06 δισ. €, αλλά, εάν αφαιρέσουμε το ποσόν των 12 δισ. €, που κατευθύνθηκε, το 2015, στην ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, τότε, αντιλαμβανόμαστε ότι το ουσιαστικό δημοσιονομικό πρωτογενές πλεόνασμα, το 2015, πρέπει να φθάνει, πάνω από τα 6 δισ. € και να υπερβαίνει το 3% του ελληνικού ΑΕΠ.

Ως εκ τούτου, η συλλογιστική του Poul Tomsen και της Christine Lagarde, οι οποίοι, βέβαια, εκκινούν από διαφορετική αφετηριακή βάση, από τους δικούς μου υπολογισμούς, δεν είναι αβάσιμη. Η ελληνική οικονομία, κάτω, από τις "ιδανικές συνθήκες" ενός μοντέλου των πανεπιστημιακών οικονομικών εγχειριδίων, μπορεί, εάν "οι Έλληνες γίνουν ήρωες", να κατορθώσει να πραγματοποιήσει, για μία φορά, ένα πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα, της τάξεως του 3,5% του ΑΕΠ. Όμως, αυτό δεν μπορεί να το επιτύχει, σε μακροπρόθεσμη βάση.

Παρ' όλ' αυτά, το Δ.Ν.Τ. και οι ευρωπαϊκοί θεσμικοί δανειστές της χώρας, οι οποίοι αποσκοπούν, στην, μακροχρονίως, αδιάλειπτη λειτουργία της ελληνικής οικονομίας, με (τουλάχιστον) μηδενικά δημοσιονομικά ελλείμματα και με μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα, επιμένουν, στην πραγματοποίηση αυτών των μη επιτεύξιμων και μη βιώσιμων (εάν και όταν, κάποια στιγμή, επιτευχθούν) στόχων, αποδεχόμενοι το μη, δημοσίως, ομολογούμενο αποτέλεσμα, που επιφέρουν και θα συνεχίσουν να επιφέρουν, αυτοί οι στόχοι. Ποιό είναι αυτό το αποτέλεσμα, που αποδέχονται και επιδιώκουν οι ξένοι θεσμικοί δανειστές της χώρας, είναι γνωστό, απλό και κατανοητό.

Οι ξένοι θεσμικοί δανειστές του ελληνικού κράτους και των ελληνικών τραπεζών, επιδιώκοντας την λειτουργία της ελληνικής οικονομίας, με μηδενικά δημοσιονομικά ελλείμματα, με μεγάλα πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα και με μεγάλα εμπορικά πλεονάσματα, επιδιώκουν την συνέχιση της συρρίκνωσης του ελληνικού δημοσίου, το οποίο, πλέον, εδώ και έξι χρόνια, δεν λειτουργεί, ως τροφοδότης της αναπτυξιακής διαδικασίας και ως μηχανισμός ενίσχυσης της ζήτησης.

Το ελληνικό κράτος, πλέον, λειτουργεί, ως ένας απορροφητήρας της ρευστότητας της ελληνικής οικονομίας και έτσι επιτελεί και το άλλο έργο, το οποίο του έχουν αναθέσει οι ξένοι δανειστές. Το έργο αυτό συγκεκριμενοποιείται, μέσα από την νεοπαγή λειτουργία της συρρικνούμενης ελληνικής κρατικής μηχανής, ως αρνητικού παρόχου ρευστότητας και αποσκοπεί, στην συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας, προκειμένου να σαρωθεί η ζήτηση, η οποία τροφοδοτεί τα δημοσιονομικά και εμπορικά ελλείμματα. Αυτό είναι το βαρύτατο και καταστροφικό διπλό έργο, που έχει ανατεθεί, στην ελληνική κρατική μηχανή, σε σχέση, με την ελληνική παραγωγή και το σύνολο της εγχώριας οικονομίας.

Μέσα στα πλαίσια αυτά, η ελληνική οικονομία διέτρεξε, κατά την περίοδο 2010 - 2015, μια ιλιγγιώδη καθοδική πορεία, την οποία, μάλιστα, τώρα, μετά την "ανάπαυλα", που προέκυψε από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, στις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015 και με την εφαρμογή των "μεταρρυθμιστικών" μέτρων και των μέτρων λιτότητας, που θα ακολουθήσουν, μέσα από την εφαρμογή των προβλέψεων του 3ου Μνημονίου, το οποίο υπέγραψε, αφρόνως, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, το περασμένο καλοκαίρι, καλείται να συνεχίσει, με ρυθμό ολοένα και εντεινόμενο και με την λήψη "προληπτικών μέτρων", που, ως μέγεθος, θα φθάσουν, στα 3,6 δισ. € και θα εξαντλήσουν κάθε δυνατότητα και κάθε ικμάδα της ελληνικής οικονομίας, η οποία είναι σαφές ότι δεν θα μπορέσει να σταθεί, στα πόδια της και θα υποχρεωθεί, σε έναν νέο γύρο ενός καθοδικού ράλλυ, το οποίο θα οδηγήσει, στην, περαιτέρω, συρρίκνωσή της.

Η χθεσινή ανακοίνωση του Eurogroup, που περιγράφει τις εξωφρενικές απαιτήσεις των ευρωζωνιτών, οι οποίες είναι και απαιτήσεις του Δ.Ν.Τ., για την νομοθέτηση πρόσθετων "προληπτικών μέτρων λιτότητας", μέσα από την συγκρότηση ενός Μηχανισμού Δέσμευσης, ο οποίος θα είναι ένα ιδιότυπο (και πολύ πιο απαιτητικό) Δημοσιονομικό Συμβούλιο (σαν αυτό, που προβλέπει το Σύμφωνο Σταθερότητας της ευρωζώνης), που θα αποφασίζει και θα παίρνει τα όποια σκληρά μέτρα κριθούν απαραίτητα, όταν οι στόχοι, που, κάθε φορά, θα έχουν τεθεί, δεν θα μπορούν να επιτυγχάνονται.

Αυτή η καινούργια κατοχική δέσμευση, την οποία αποδέχτηκε, δημοσίως, ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος, στην πραγματικότητα, ως ιδέα, δεν είναι, καθόλου, νέα, αφού είχε συζητηθεί και επί κυβερνήσεως του ΓΑΠ (ο οποίος δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι εκείνος, που έδωσε τα κλειδιά της διακυβέρνησης της χώρας στην Angela Merkel, παρά τα όσα, ανερυθρίαστα, λέει), αλλά δεν είχε θεσμοθετηθεί, λόγω των αντιδράσεων, που, τότε, υπήρξαν.

Για το γεγονός ότι βουλιάζει, δεν του φταίει κανείς, άλλος, εκτός, από τον εαυτό του...




Αυτό, που δεν έκαναν ο ευήθης ΓΑΠ, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αλλά και οι μετέπειτα (ο Λουκάς Παπαδήμος, ο Αντώνης Σαμαράς, ο Γιάννης Στουρνάρας και ο Γκίκας Χαρδούβελης) σκοπεύουν να το κάνουν ο Αλέξης Τσίπρας, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο Γιάννης Δραγασάκης, ο Γιώργος Σταθάκης και η λοιπή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Πέρα από το πολύ γέλιο (και το πολύ κλάμα), που έχει να πέσει, αυτό, που, επίσης, θα έχει σημασία, είναι το να δούμε και το πώς θα συγκροτηθεί αυτός ο μηχανισμός, όπως και το ποιός θα επιλέγει τα μέλη του. Και φυσικά, είναι βέβαιο ότι οι ξένοι θεσμικοί δανειστές θα έχουν τον πρώτο λόγο, στην όλη διαδικασία.

Και επειδή οι ξένοι δανειστές δεν αστειεύονται και επειδή οδηγούν την πρόθυμη κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, στον πλήρη κατεξευτελισμό και στην απόλυτη απαξίωση, είναι χρήσιμο να μεταφέρω, εδώ, την χθεσινή ανακοίνωση του Eurogroup, το οποίο μένει απαρασάλευτο, στις απαιτήσεις του, ταπεινώνοντας τον ψοφοδεή και υποτακτικό, στα κελεύσματα των ξένων τοκογλύφων, μαρξιστή υπουργό Οικονομικών του ελληνικού κράτους :

"Oι θεσμοί και ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών, Ευκλείδης Τσακαλώτος, ενημέρωσαν το Eurogroup για την πορεία της πρώτης αξιολόγησης του μακροοικονομικού προγράμματος προσαρμογής της Ελλάδας.

Για να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση, οι θεσμοί και οι ελληνικές αρχές πρέπει να καταλήξουν σε συμφωνία σε ένα περιεκτικό πακέτο μεταρρυθμίσεων που θα εφαρμοστούν από την Ελλάδα.

Αν και έχει σημειωθεί σημαντική πρόοδος τις τελευταίες εβδομάδες, πρέπει να γίνει περαιτέρω δουλειά σε μια σειρά από τομείς, μεταξύ των οποίων η δημοσιονομική στρατηγική και το ταμείο ιδιωτικοποιήσεων.

Το Eurogroup κάλεσε τις ελληνικές αρχές να συμφωνήσουν γρήγορα με τους θεσμούς σε ένα πακέτο μεταρρυθμίσεων το οποίο θα καλύπτει και ζητήματα όπως τα προληπτικά μέτρα και τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια.

Το Eurogroup ελπίζει ότι θα καταστεί δυνατή μια συμφωνία τις επόμενες ημέρες και αν αυτό συμβεί, είναι έτοιμο να πραγματοποιήσει νέα έκτακτη συνεδρίαση για να συμφωνήσει στα επόμενα βήματα προς το κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης".



Μετά από όλα αυτά, είναι σαφές ότι το μέλλον της ελληνικής οικονομίας θα παραμείνει σκοτεινό και χωρίς προοπτική ανάκαμψης.

Το μέλλον, όμως, της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα και το μέλλον του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι, ακόμη πιο σκοτεινό. Θα φθάσει και θα ξεπεράσει τα όρια του ζόφου...