2014 - 2015 : Στο 1 τρισ. € εκτινάχθηκε το ελληνικό δημόσιο χρέος! (Τα eurocommercial papers, ως κρυφό παράλληλο νόμισμα και η εγκληματική διαχείριση του βραχυχρόνιου δημόσιου χρέους. Από τα 129,11 δισ. € των σαμαροβενιζέλων, στα 740,46 δισ. € του Αλέξη Τσίπρα).
Αυτή η ανεύθυνη διαχείριση του ελληνικού δημόσιου δανεισμού ξεπερνά, κατά πολύ, τα όρια του τετελεσμένου κακουργηματικού ανοσιουργήματος, αφού το έγκλημα αυτό είναι διαρκές και προσδιορίζει το σύνολο όλων όσων άσκησαν και ασκούν την άμεση και έμμεση διαχείρισή του, ως οργάνων των κυβερνήσεων, ως μελών μιας κοινοπραξίας εγκληματικών οργανώσεων, έτσι όπως αυτές ορίζονται, από την σχετική ποινική νομοθεσία.
Όσο και αν φαίνονται απίστευτα τα μεγέθη του, παραπάνω, πίνακα του ελληνικού κρατικού προϋπολογισμού του 2016, που παρουσιάζουν την καταθλιπτική εξέλιξη του ελληνικού δημόσιου βραχυχρόνιου - όπως, εμμέσως και του συνολικού - δημόσιου δανεισμού, η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Και είναι χρήσιμο να την περιγράψουμε και πάλι, με την επανάληψη των αριθμών του.
Ο ελληνικός βραχυχρόνιος δημόσιος δανεισμός, το 2015, έχει ανέλθει, στα 740,46 δισ. €, εκ των οποίων τα 40,46 δισ. €, αφορούν έντοκα γραμμάτια του ιδιωτικού τομέα και τα 700 δισ. €, αφορούν βραχυπρόθεσμους τίτλους εξωτερικού, σε eurocommercial papers και σε βραχυχρόνια δάνεια repos.
Βέβαια, αυτή η ασύλληπτη διαχειριστική ανευθυνότητα δεν ξεκίνησε το 2015. Ξεκίνησε το 2014, με τα 129,107 δισ. €, του βραχυπρόθεσμου δανεισμού (εκ των οποίων τα 40,558 δισ. €, σε έντοκα γραμμάτια και τα 88,549 δισ. €, σε ECPs - repos) αφού, όπως αναφέρεται, στον κρατικό προϋπολογισμό του 2016 :
"Οι δαπάνες για εξόφληση βραχυπρόθεσμων τίτλων του Ελληνικού Δημοσίου, οι οποίες από το 2011 έως το 2013 περιλαμβάνουν μόνο έντοκα γραμμάτια ιδιωτικού τομέα, ενώ από το 2014 περιλαμβάνουν και repos, εκτιμάται ότι το 2015 θα ανέλθουν συνολικά σε 740,460 εκατ. ευρώ, έναντι 129,107 εκατ. ευρώ το 2014".
Υπ' αυτές τις συνθήκες, είναι, απολύτως, χρήσιμη μια διερεύνηση της τραγικής κατάστασης, που έχει δημιουργηθεί, γύρω από τον βραχυχρόνιο και μακροχρόνιο δημόσιο δανεισμό της χώρας μας, ο οποίος, εάν αθροιστεί, ξεπερνάει, κατά πολύ, τα επίπεδα των 326 δισ. €, στα οποία εμφανίζεται να βρίσκεται, σήμερα το επίσημο χρέος του ελληνικού δημοσίου. Και τούτο διότι σε αυτό το ποσόν προσμετράται, μόνον, ο μεσομακροπρόθεσμος δανεισμός του κράτους και όχι ο βραχυπρόθεσμος, ο οποίος συνιστά - ιδίως, με την χρήση των eurocommercial papers, που προφανώς, κατά κόρον, αγοράζει η Ε.Κ.Τ. - μια χαίνουσα πληγή και αποτελεί έναν κρυφό δανεισμό, ο οποίος, μάλιστα, έχει καταστεί ανεξέλεγκτος και απολύτως μη τιθασεύσιμος.
Εννοείται, βέβαια, ότι αυτό το ελληνικό δημόσιο χρέος, αφού η ελληνική οικονομία δεν έχει τα απαραίτητα έσοδα και φυσικά, δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τα τοκοχρεωλύσια, που προκύπτουν, από το μέγεθός του και με δεδομένο ότι τα χρεωλύσια είναι εκείνα, που έχουν καθοριστική βαρύτητα, ως προς την μείωση του χρέους, αφού οι τόκοι αποτελούν την αμοιβή του κεφαλαίου, αντιλαμβανόμαστε ότι το, εξωπραγματικά, υπερμεγέθες ελληνικό δημόσιο χρέος, έτσι όπως είναι δομημένο, σε σχέση, με τα αντιστοιχούντα, σε αυτό, πενιχρά δημόσια έσοδα, δεν μπορεί, ούτε, κατά διάνοια, να εξυπηρετηθεί, έστω και στοιχειωδώς. Θα μπορούσε να εξυπηρετηθεί, μόνον εάν το εγγυηθεί η ευρωζώνη και η Ε.Κ.Τ. Πλην, όμως, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει και στο ορατό μέλλον, δεν προβλέπεται να συμβεί.
Για τους λόγους αυτούς, οι κυβερνήσεις του Αντώνη Σαμαρά και του Αλέξη Τσίπρα, προφανώς, με την πλήρη βοήθεια της Ε.Κ.Τ. προσέφυγαν, στην χρήση των "περίφημων" eurocommercial papers, προκειμένου, μέσα από ένα ιδιότυπο, στρεβλό και δαπανηρότατο πρόγραμμα "νομισματικής χαλάρωσης" να συνεχίσουν την κάλυψη των δανειακών αναγκών του ελληνικού δημοσίου, σε μία τέτοια έκταση, η οποία είναι πρωτοφανής.
Όπως έχουμε πει τα eurocommercial papers είναι ανασφάλιστοι τίτλοι, οι οποίοι, εξ αυτού του λόγου, είναι και επικίνδυνοι, αφού δεν υπάρχει αποζημίωση, για τους αγοραστές, εάν αυτά δεν εξοφληθούν.
Αυτός είναι και ο λόγος, που φωνάζει η Bundesbank, και ο Wolfgang Schäuble, που θεωρούν ριγμένη την Γερμανία, από την Ε.ΚΤ., εξ αιτίας του προγράμματος νομισματικής χαλάρωσης του Mario Draghi, στο οποίο, ουσιαστικά, ήδη, από το 2014, όπως είπαμε, παραπάνω, η Ελλάδα έχει μπει, αθόρυβα, σε ένα, εξαιρετικά, ιδιότυπο και πρωτοφανές πρόγραμμα πιστωτικής χαλάρωσης, την στιγμή, που είναι δεδομένο ότι αυτό το δανεικό χρήμα ουδέποτε πρόκειται να εξοφληθεί, από το ελληνικό κράτος.
Τα eurocommercials, λοιπόν, έχουν την μορφή υποσχετικής και χρησιμοποιούνται, συνήθως, για δανεισμό ολίγων εβδομάδων. Εκδίδονται, από μεγάλες εταιρείες και μεγάλους οργανισμούς, που τα πωλούν, για να εξασφαλίσουν άμεση ρευστότητα. Ως λύση ανάγκης, τα eurocommercial papers, αποτελούν, στον ιδιωτικό τομέα, μια συνηθισμένη πρακτική γρήγορου και βραχύτατου δανεισμού, από τράπεζες και από μεγάλες επιχειρήσεις και αυτός, που τα εκδίδει, πρεπει, εκ των πραγμάτων, να έχει αξιοπιστία, στην αγορά.
Για τα κράτη, αυτή η πρακτική δεν θεωρείται, ως σωστή και αποτελεί σαφή ένδειξη ουσιαστικής χρεωκοπίας, η οποία οδηγείται, στο να καταστεί και επίσημη, αφού, έτσι, ένα τεράστιο τμήμα του δημόσιου χρέους κρύβεται.
Όταν, μάλιστα, είναι το ελληνικό κράτος, που χρησιμοποιεί αυτή την πρακτική του βραχέος δανεισμού, με την χρήση των eurocommercial papers (ECPs), με την βοήθεια της Ε.Κ.Τ. γίνεται, απολύτως, κατανοητό, περί τίνος πρόκειται και γιατί γίνεται αυτό, που γίνεται.
Βέβαια, το ελληνικό κράτος δεν χρησιμοποίησε, για πρώτη φορά, τα Eurocommercial Papers (ECPs). Τα έχει χρησιμοποιήσει και στο παρελθόν, όταν, το 2009, εκεί, κοντά, στις μοιραίες βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009, δανείστηκε, για λόγους τόνωσης της ρευστότητάς του, κάπου 4 δισ. €, με την έκδοση ECPs. Το ποσόν δανεισμού, εκείνης της εποχής, προφανώς, είναι, απολύτως, ασήμαντο, σε σχέση, με τα μυθικά και αστρονομικά ποσά, που το ελληνικό κράτος δανείστηκε, σε ECPs, την περίοδο 2014 - 2015, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, μέσα σε έξι μήνες, χρεωκόπησε. Και φυσικά, η παρούσα τραγική κατάσταση του ελληνικού δημόσιου δανεισμού δεν προδιαθέτει, για κάτι καλύτερο. Αντιθέτως, προδιαθέτει και υποδεικνύει ένα, πολύ χειρότερο - το χείριστο δυνατόν - μέλλον.
Με αυτά τα δεδομένα, το πραγματικό ελληνικό δημόσιο χρέος έχει φθάσει, όπως προκύπτει, από τα στοιχεία του ανωτέρω πίνακα (ο οποίος αποτελεί επεξεργασία του καθηγητή Γεώργιου Βάμβουκα και στηρίζεται, στον κρατικό προϋπολογισμό), σε αστρονομικά επίπεδα τα οποία πρέπει να κυμαίνονται, γύρω στο 1,06 τρισ. €. Και φυσικά, δεν πρόκειται να σταματήσει, σε αυτό το εξωπραγματικό μέγεθος.
Όπως προκύπτει και από τον αρχικό πίνακα, με τον οποίο ξεκινάει το παρόν δημοσίευμα, αλλά και από τον, αμέσως, παραπάνω, στο περασμένο έτος προκύπτει ένα βραχυχρόνιο δημόσιο χρέος, ύψους, περίπου, 740 δισ. €, το οποίο είναι, εκ των πραγμάτων, ένα "κρυφό" χρέος, αφού, όπως έχουμε πει δεν υπολογίζεται, στο επίσημο δημόσιο χρέος της χώρας. Αυτό το εμφανιζόμενο, ως επίσημο, δημόσιο χρέος, όμως, εκ των πραγμάτων, δεν είναι το πραγματικό.
Εάν λάβουμε, υπόψη μας, ολόκληρο το εμφανιζόμενο, ως επίσημο δημόσιο χρέος της χώρας, το οποίο ταυτίζεται, με το μακροχρόνιο (μεσομακροπρόθεσμο) δημόσιο χρέος και ανέρχεται, στα 326 δισ. € και προσθέσουμε, σε αυτό και το, παραπάνω, προκύπτον βραχυχρόνιο δημόσιο χρέος, τότε το πραγματικό δημόσιο χρέος της χώρας φθάνει, στα 1,066 τρισ. €.
Εάν, μάλιστα, σε αυτό το ασύλληπτης έκτασης ποσόν, προσθέσουμε και το ελληνικό εξωτερικό ιδιωτικό χρέος, το οποίο αφορά χρέη, προς το εξωτερικό, της ελληνικής μπατιροτραπεζοκρατίας, ύψους 220 δισ. €, περίπου, που χορηγήθηκαν, στις ελληνικές τράπεζες, με την εγγύηση του ελληνικού κράτους, τότε το πραγματικό ελληνικό δημόσιο χρέος αγγίζει τα 1,286 τρισ. € και ανέρχεται, στα επίπεδα του 730,59% του ελληνικού ΑΕΠ, όπως αυτό εμφανίζεται να έχει διαμορφωθεί το 2015 (ήτοι, στα 176,023 δισ. €).
Ουσιαστικά, λοιπόν, με τις διάφορες προσθαφαιρέσεις, που είναι απαραίτητες, λόγω της ιδιαίτερης υφής του ελληνικού βραχυπρόθεσμου δημόσιου δανεισμού, έχω την γνώμη ότι το πραγμαντικό δημόσιο χρέος της χώρας μας, πρέπει να κυμαίνεται, κάπου στο 1 τρισ. €. και κάτι παραπάνω και αντιστοιχεί, στο 568,11% του ελληνικού ΑΕΠ, όπως αυτό εμφανίζεται να έχει διαμορφωθεί το 2015 (ήτοι, στα 176,023 δισ, €).
(Και εδώ, δεν υπολογίζουμε και το χρέος των φορέων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, το οποίο, στο τέλος του 2015, είχε φθάσει, γύρω, στα 103 δισ. €).
Είναι δεδομένο, λοιπόν, ότι βρισκόμαστε, κατά την τελεταία διετία, σε μια τρομακτική εκτόξευση, σε διαστημικά ύψη, του βραχυπρόθεσμου ελληνικού δημόσιου δανεισμού, σε τέτοια έκταση, η οποία ουδέποτε είχε υπάρξει, στο παρελθόν και μάλιστα, με ένα επιτόκιο, το οποίο κυμαίνεται, γύρω, στο 3% και μάλιστα, χωρίς να είναι γνωστή η κατεύθυνση των εκταμιεύσεων αυτού του θεόρατου δανεισμού, από το ελληνικό κράτος.
Επίσης, δεν γνωρίζουμε, ούτε ποιοί είναι αυτοί, που αγοράζουν αυτή την κουρελαρία των ελληνικών ECPs, τα οποία, όπως έχουμε τονίσει, είναι ανασφάλιστα και ως εκ τούτου, ακάλυπτα, σε περίπτωση, κατά την οποία μείνουν ανεξόφλητα, όταν έλθει η ώρα να πληρωθούν. Όπως είπα, είναι προφανές ότι η Ε.Κ.Τ. έχει βάλει το χέρι της, στην όλη υπόθεση και θα πρέπει να είναι εκείνη, που αγοράζει (ή/και παροτρύνει και άλλους - ποιούς; - να αγοράζουν) τα ελληνικά ECPs. Αλλά αυτό αποτελεί μια υπόθεση, η οποία μπορεί να είναι (και είναι) βάσιμη, αλλά δεν είναι, επίσημα, βεβαιωμένη.
Σε κάθε περίπτωση, η χρήση των Eurocommercial Papers θα είχε νόημα, εάν επρόκειτο για μια καθημερινή ταμειακή διαχείριση και για κάλυψη έκτακτων ταμειακών ελλειμμάτων του ελληνικού δημοσίου. Όμως, το, διαστημικών διαστάσεων, ύψος του ανοικτού ελληνικού δημόσιου δανεισμού, σε ECPs, η άγνωστη διάρκειά τους, το γεγονός ότι τα ταμειακά διαθέσιμα του ελληνικού δημοσίου δεν προέρχονται, από πρωτογενή πλεονάσματα (και μάλιστα τέτοιων ποσοτήτων ρευστού), αλλά και η προφανής αντικατάστασή τους, με έκδοση νέων ECPs, οδηγούν, στο ασφαλέστατο συμπέρασμα ότι η χρήση τους δεν είναι, πλέον, αυτή των απλών εργαλείων διαχείρισης των ταμειακών διαθεσίμων του κράτους, αλλά έχουν καταστεί πλήρη και κανονικά εργαλεία δανεισμού.
Και όλα αυτά συμβαίνουν, μέσα σε ένα πλαίσιο αδιαφάνειας, αφού ουδείς είχε πληροφορηθεί αυτή την πολύ σημαντική εξέλιξη, στην διαδικασία του ελληνικού δημόσιου δανεισμού και ουδέποτε, στα δύο τελευταία χρόνια, οι ένοικοι του κτιρίου της οδού Καραγεώργη Σερβίας, ανακοίνωσαν τις πράξεις, το περιεχόμενο και την διάρκεια των εκδόσεων και των αγοραπωλησιών των eurocommercial papers του ελληνικού δημοσίου.
Ως εκ τούτου και εκ των πραγμάτων, τα Eurocommercial Papers λειτουργούν ως και είναι μια ιδιότυπη μορφή χρήματος, για την εξυπηρέτηση του βραχυχρόνιου δημόσιου χρέους και έτσι, ουσιαστικά, η ελληνική οικονομία λειτουργεί, αφανώς, αλλά και έμπρακτα, με διπλό νόμισμα.
Δηλαδή, με το ευρώ και με τα eurocommercial papers ως ένα κρυφό παράλληλο νόμισμα, ήδη, από το 2014, το τελευταίο έτος της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμάρα και του μπουχέσα αντιπροέδρου του.
Αυτά είναι τα 88,549 δισ. €, για τα οποία γίνεται λόγος, στον κρατικό προϋπολογισμό του 2014, που παρουσιάζονται, στον πρώτο πίνακα του παρόντος δημοσιεύματος.
Όπως φαίνεται αυτό το φαινόμενο θα επεκταθεί και πιθανόν είναι - όχι πολύ μακριά από σήμερα - τα eurocommercial papers, υπό άλλη μορφή, να περάσουν, λόγω έλλειψης ρευστού και στην πραγματική χρηματική οικονομία, δηλαδή, στις κάθε είδους καθημερινές πληρωμές μισθών και συντάξεων.
Μια πρόγευση της σαφέστατης γνώσης της κακής πορείας, που είχε και που επρόκειτο να ακολουθήσει το ελληνικό δημόσιο χρέος, μας έδωσε, πρόσφατα, ο πρώην Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιώργος Προβόπουλος, ο οποίος, πολύ παραστατικά, είπε ότι το 2008, απέτρεψαν τον, τότε, εκπρόσωπο του Δ.Ν.Τ., στην Ελλάδα, Bob Traa, από το να δημοσιοποιήσει την Έκθεσή του, για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, από την οποία προέκυπτε ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος, χωρίς να υπολογισθεί το αναλογιστικό χρέος των οργανισμών κοινωνικής ασφαλίσεως, οδηγείτο, μετά από 10, ή 15 χρόνια, να υπερβεί τα επίπεδα του 400% του ελληνικού ΑΕΠ. Εάν, μάλιστα, στο ελληνικό δημόσιο χρέος υπολογιζόταν και αυτό το αναλογιστικό χρέος, τότε, το ύψος του θα έφθανε, σε έναν μακροπρόθεσμο ορίζοντα, στα 800% του ελληνικού ΑΕΠ.
Αυτά, τότε, η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, προτίμησε να αποφύγει να έλθουν, στην δημοσιότητα. Και έπραξε, καλά, διότι, εάν γίνονταν γνωστά, στο ευρύτερο αποταμιευτικό κοινό, η ελληνική οικονομία θα κατέρρεε, πολύ πριν, από την ελληνική κρατική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010, η οποία προέκυψε, ως αποτέλεσμα των βλακωδών και ανερμάτιστων πολιτικών του ευηθέστατου ΓΑΠ, ο οποίος, τον Οκτώβριο του 2009 (αν και γνώριζε το τί συμβαίνει , παρά το γεγονός ότι, τώρα, καμώνεται τον ανήξερο), με την ανακοίνωση του μη οριστικού - και μαγειρεμένου, στην Καραγεώργη Σερβίας - μεγέθους του ελληνικού δημόσιου ελλείμματος του 2009, άνοιξε την πόρτα, σε μια διελκυστίνδα, η οποία οδήγησε, στην έναρξη της επίσημης κρίσης της ευρωζώνης και της ελληνικής κρατικής χρεωκοπίας.
Αυτή η πρόβλεψη αυτή του Bob Traa, τελικά, βρέθηκε, σχετικά, κοντά, στην πραγματικότητα. Μπορεί το ελληνικό δημόσιο χρέος να φουσκώθηκε, από άλλες αιτίες, αλλά, ως πρόβλεψη, τα μεγέθη, που έδωσε ο Ολλανδός γραφειοκράτης, όσον αφορά την ζοφερή μέλλουσα εξέλιξη του δημόσιου χρέους της Ελλάδας, άντεξαν, στην δοκιμασία της πραγματικότητας.
Ο καθηγητής Γεώργιος Βάμβουκας περιγράφει το διαστημικό μέγεθος και τα αδιέξοδα του ελληνικού βραχυχρόνιου δημόσιου δανεισμού και τα ευρύτερα αδιέξοδα, στα οποία έχει εμπλακεί η χώρα, εξ αιτίας του γεγονότος ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος, από χρέος, προς ιδιώτες, που ήταν, έως το 2010, έχει μετατραπεί, σε έναν δημόσιο δανεισμό, από θεσμούς και κράτη της ευρωζώνης, εξ αιτίας των Μνημονίων, στα οποία υπέταξαν την χώρα και τον πληθυσμό της, οι ΓΑΠ, Αντώνης Σαμαράς, Ευάγγελος Βενιζέλος και Αλέξης Τσίπρας, αφού, εκ των πραγμάτων αυτό το, ούτως, μετεξελιχθέν, χρέος, είναι, εξαιρετικά, δυσχερές να διαγραφεί, έστω και εν μέρει. (Πάντως, η αλήθεια είναι ότι μπορεί να διαγραφεί. Και εδώ, είναι, που διαφωνώ, με τον κ. καθηγητή. Αν και εκείνος δεν κλείνει, οριστικά, την πόρτα της διαγραφής του ελληνικού δημόσιου χρέους, προς τους θεσμούς και τα κράτη της ευρωζώνης)...
Και για να είμαστε ειλικρινείς, πολύ περισσότερο, από τις προβλέψεις του Bob Traa, άντεξαν οι προβλέψεις, οι επισημάνσεις και οι προειδοποιήσεις του καθηγητή Γεώργιου Βάμβουκα, ο οποίος, χρόνια, τώρα, μιλάει, για την γεωμετρική αύξηση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Με τον άνθρωπο αυτόν, μπορεί κάποιος - όπως εγώ - να διαφωνεί, σε πολλά, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχει μια πλήρη επιστημονική επάρκεια και τιμά την επιστήμη του. Και φυσικά, η συνεισφορά του, στην διερεύνηση των δεδομένων του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι ανεκτίμητη.
Επίσης, εδώ και χρόνια, μιλάει, για την καταστροφική εξέλιξη του δημόσιου χρέους της χώρας μας και ο Δημήτρης Καζάκης, (με τον οποίο, επίσης, διαφωνώ, σε πολλά, αλλά δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω τον επίμονο και επίπονο αγώνα του, για την λεπτομερή διαφώτιση της κοινής γνώμης της χώρας μας, γύρω από τα αδιέξοδα του ελληνικού δημόσιου χρέους και της ένταξης της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, ως αιτίας της παρούσας καταστροφής, την οποία υφίσταται και θα εξακολουθεί να υφίσταται η ελληνική οικονομία), επισημαίνοντας τον φαύλο κύκλο, μέσα, στον οποίο έχει εισέλθει η ελληνική οικονομία και από τον οποίο δεν πρόκειται να βγει, χωρίς μια δραστική διαγραφή του χρέους αυτού.
Όπως και ο συντάκτης του παρόντος κειμένου, εδώ και χρόνια, επισημαίνει ότι το πρόβλημα του ελληνικού δημόσιου χρέους, σε σχέση με το ύψος του και την εξυπηρέτησή του, οφείλεται, στο γεγονός της μετατροπής του, από ένα μαλακό και εξυπηρετίσιμο χρέος, που ήταν εκφρασμένο, κατά 80%, έως 85%, στο τοπικό μας νόμισμα - την δραχμή -, σε ένα σκληρό, ανελαστικό και ως εκ τούτου, αδύνατο να εξυπηρετηθεί δημόσιο χρέος, το οποίο είναι, πλέον, εκφρασμένο, κατά 100%, στο σκληρό κοινό νόμισμα της ευρωζώνης - το ευρώ -, επί του οποίου, όμως, το ελληνικό κράτος ουδεμία επιρροή μπορεί να ασκήσει, ως προς την έκδοση, την κυκλοφορία του και ως εκ τούτου, ως προς την χρησιμοποίησή του, ως εργαλείου αποπληρωμής των ελληνικών κρατικών χρεών.
Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, προκύπτει ότι, η βασανιστική πορεία, προς το τρίτο Μνημόνιο και η υπογραφή του, χειροτέρεψε, κατά πολύ, την κατάσταση, με το ελληνικό δημόσιο χρέος. Και φυσικά, αυτό θα συνέβαινε και θα συμβεί, ούτως, ή άλλως, ακόμη και εάν η εφαρμογή του Μνημονίου αυτού θα οδηγούσε, στην πλήρη πραγματοποίηση των διακηρυγμένων στόχων του, οδηγώντας, ξανά, το ελληνικό κράτος, στον δανεισμό του (κάπου μέσα στο επόμενο έτος), από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές και μάλιστα με χαμηλό, έως και μηδενικό επιτόκιο.
Η αιτία αυτού του κακού βρίσκεται, στο απλούστατο γεγονός ότι η ελληνική οικονομία λειτουργεί, ήδη, από το 2013, σε συνθήκες αποπληθωρισμού, αφού ο ελληνικός πληθωρισμός είναι αρνητικός και κυμαίνεται, στο -1,5%, αφού το ελληνικό δημόσιο χρέος θα αυξάνει, ακόμη και εάν, στο μέλλον, προκύψουν "αναπτυξιακοί" ρυθμοί, στο ελληνικό ΑΕΠ, της τάξεως του 1% (και κάτι παραπάνω).
Αυτό θα συμβεί, επειδή, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες, το ονομαστικό ΑΕΠ της χώρας, θα συνεχίσει να είναι πτωτικό και ως εκ τούτου, το ελληνικό δημόσιο χρέος, ως ποσοστό του ΑΕΠ θα συνεχίσει την ανοδική του πορεία, αφού ο λόγος του δημοσίου χρέους, προς το ΑΕΠ θα συνεχίσει να αυξάνεται, έξω από οποιαδήποτε προσπάθεια τιθάσευσής του, παραμένοντας, στην πράξη, ανεξέλεγκτο.
Σε συνθήκες αποπληθωρισμού, λοιπόν, αυτός που ευνοείται, δεν είναι ο δανειζόμενος, αλλά ο δανειστής, αφου εκείνο, που, πραγματικά, αυξάνει, είναι η αξία του χρέους και των καταβαλλόμενων τοκοχρεωλυσίων, την ίδια στιγμή, που τα δημόσια έσοδα καταβαραθρώνονται, ως αποτέλεσμα του ίδιου του αποπληθωρισμού, όπως καθίσταται σαφέστατο από τον δεύτερο πίνακα.
Ως εκ τούτου, το ελληνικό δημόσιο χρέος, έτσι, όπως έχει σήμερα και έτσι, όπως θα είναι , στο μέλλον, δεν μπορεί να εξυπρετηθεί. Και χωρίς δραστικό κούρεμα, στα καταβαλλόμενα χρεωλύσια, από το ελληνικό δημόσιο, δηλαδή χωρίς δραστική διαγραφή του μέγιστου (κάπου του 90% και ακόμη περισσότερο) του ελληνικού δημόσιου χρέους, η ελληνική οικονομία δεν θα μπορέσει να εισέλθει σε ουσιώδεις αναπτυξιακούς ρυθμούς, ακόμη και εάν το επιτόκιο του ελληνικού δημόσιου χρέους μηδενιστεί.
Εδώ, στα καταβαλλόμενα χρεωλύσια, είναι που εντοπίζονται, αφ' ενός, το τεράστιο δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας μας και αφ' ετέρου, η, με αστρονομικούς ρυθμούς, μεγέθυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους.
Σε αυτό το κρίσιμο σημείο, άλλωστε, είναι που εντοπίζονται και οι εγκληματικών διαστάσεων, ευθύνες των μελών του συνόλου του εντόπιου πολιτικού κόσμου, τα οποία, άμεσα και έμμεσα, άσκησαν αυτές τις συγκεκριμένες πολιτικές διαχείρισης των δημοσίων πραγμάτων της χώρας, οι οποίες σχετίζονται, με την διαχείριση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Και οι ευθύνες αυτές εμπίπτουν, στις κακουργηματικές (και όχι μόνο, αλλά, κυρίως, αυτές) του κοινού ποινικού δικαίου.
Ως εκ τούτου, όπως πολλές φορές έχουμε πει, απαιτούνται πλήρεις και εξαντλητικές εξηγήσεις, από όλους αυτούς, που εμπλέκονται, στην διαχείριση του δημοσίου χρέους και έχουν λάβει όλες αυτές τις αποφάσεις, που σχετίζονται, άμεσα κα έμμεσα, με αυτήν την διαχείριση.
Αλλά οι εξηγήσεις, όσο λεπτομερείς και εξαντλητικές και αν είναι, δεν αρκούν. Πέραν των εξηγήσεων, απαραίτητες είναι και οι παραπομπές, σε δίκες, όλων των μελών του συνόλου του πολιτικού προσωπικού της χώρας, τα οποία διαχειρίστηκαν, άμεσα ή έμμεσα, τις δημόσιες υποθέσεις, με αποτέλεσμα, εξ αιτίας αυτής τους της διαχείρισης, να φθάσει η χώρα, σε αυτά τα μαύρα χάλια.
Και οι δίκες αυτές, πρέπει να είναι πολλές. Πάρα πολλές και το αντικείμενο της διερεύνησης των πράξεων όσων τεθούν, υπό κατηγορία, θα πρέπει να πηγαίνει πολύ μακριά. Τουλάχιστον, από την εποχή της πρωθυπουργίας του Κώστα Σημίτη και της "εκσυγχρονιστικής" συμμορίας του, ήτοι, σε βάθος εικοσαετίας.
Και φυσικά, δίκαιο, απαραίτητο, χρήσιμο και διδακτικό θα είναι, οι δίκες αυτές να συνοδευτούν, από πολλές καταδίκες, με ποινές ισοβίων δεσμών, συνοδευόμενες και με πολυετείς καθείρξεις...
Όπως προκύπτει και από τον αρχικό πίνακα, με τον οποίο ξεκινάει το παρόν δημοσίευμα, αλλά και από τον, αμέσως, παραπάνω, στο περασμένο έτος προκύπτει ένα βραχυχρόνιο δημόσιο χρέος, ύψους, περίπου, 740 δισ. €, το οποίο είναι, εκ των πραγμάτων, ένα "κρυφό" χρέος, αφού, όπως έχουμε πει δεν υπολογίζεται, στο επίσημο δημόσιο χρέος της χώρας. Αυτό το εμφανιζόμενο, ως επίσημο, δημόσιο χρέος, όμως, εκ των πραγμάτων, δεν είναι το πραγματικό.
Εάν λάβουμε, υπόψη μας, ολόκληρο το εμφανιζόμενο, ως επίσημο δημόσιο χρέος της χώρας, το οποίο ταυτίζεται, με το μακροχρόνιο (μεσομακροπρόθεσμο) δημόσιο χρέος και ανέρχεται, στα 326 δισ. € και προσθέσουμε, σε αυτό και το, παραπάνω, προκύπτον βραχυχρόνιο δημόσιο χρέος, τότε το πραγματικό δημόσιο χρέος της χώρας φθάνει, στα 1,066 τρισ. €.
Εάν, μάλιστα, σε αυτό το ασύλληπτης έκτασης ποσόν, προσθέσουμε και το ελληνικό εξωτερικό ιδιωτικό χρέος, το οποίο αφορά χρέη, προς το εξωτερικό, της ελληνικής μπατιροτραπεζοκρατίας, ύψους 220 δισ. €, περίπου, που χορηγήθηκαν, στις ελληνικές τράπεζες, με την εγγύηση του ελληνικού κράτους, τότε το πραγματικό ελληνικό δημόσιο χρέος αγγίζει τα 1,286 τρισ. € και ανέρχεται, στα επίπεδα του 730,59% του ελληνικού ΑΕΠ, όπως αυτό εμφανίζεται να έχει διαμορφωθεί το 2015 (ήτοι, στα 176,023 δισ. €).
Ουσιαστικά, λοιπόν, με τις διάφορες προσθαφαιρέσεις, που είναι απαραίτητες, λόγω της ιδιαίτερης υφής του ελληνικού βραχυπρόθεσμου δημόσιου δανεισμού, έχω την γνώμη ότι το πραγμαντικό δημόσιο χρέος της χώρας μας, πρέπει να κυμαίνεται, κάπου στο 1 τρισ. €. και κάτι παραπάνω και αντιστοιχεί, στο 568,11% του ελληνικού ΑΕΠ, όπως αυτό εμφανίζεται να έχει διαμορφωθεί το 2015 (ήτοι, στα 176,023 δισ, €).
(Και εδώ, δεν υπολογίζουμε και το χρέος των φορέων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, το οποίο, στο τέλος του 2015, είχε φθάσει, γύρω, στα 103 δισ. €).
Είναι δεδομένο, λοιπόν, ότι βρισκόμαστε, κατά την τελεταία διετία, σε μια τρομακτική εκτόξευση, σε διαστημικά ύψη, του βραχυπρόθεσμου ελληνικού δημόσιου δανεισμού, σε τέτοια έκταση, η οποία ουδέποτε είχε υπάρξει, στο παρελθόν και μάλιστα, με ένα επιτόκιο, το οποίο κυμαίνεται, γύρω, στο 3% και μάλιστα, χωρίς να είναι γνωστή η κατεύθυνση των εκταμιεύσεων αυτού του θεόρατου δανεισμού, από το ελληνικό κράτος.
Επίσης, δεν γνωρίζουμε, ούτε ποιοί είναι αυτοί, που αγοράζουν αυτή την κουρελαρία των ελληνικών ECPs, τα οποία, όπως έχουμε τονίσει, είναι ανασφάλιστα και ως εκ τούτου, ακάλυπτα, σε περίπτωση, κατά την οποία μείνουν ανεξόφλητα, όταν έλθει η ώρα να πληρωθούν. Όπως είπα, είναι προφανές ότι η Ε.Κ.Τ. έχει βάλει το χέρι της, στην όλη υπόθεση και θα πρέπει να είναι εκείνη, που αγοράζει (ή/και παροτρύνει και άλλους - ποιούς; - να αγοράζουν) τα ελληνικά ECPs. Αλλά αυτό αποτελεί μια υπόθεση, η οποία μπορεί να είναι (και είναι) βάσιμη, αλλά δεν είναι, επίσημα, βεβαιωμένη.
Σε κάθε περίπτωση, η χρήση των Eurocommercial Papers θα είχε νόημα, εάν επρόκειτο για μια καθημερινή ταμειακή διαχείριση και για κάλυψη έκτακτων ταμειακών ελλειμμάτων του ελληνικού δημοσίου. Όμως, το, διαστημικών διαστάσεων, ύψος του ανοικτού ελληνικού δημόσιου δανεισμού, σε ECPs, η άγνωστη διάρκειά τους, το γεγονός ότι τα ταμειακά διαθέσιμα του ελληνικού δημοσίου δεν προέρχονται, από πρωτογενή πλεονάσματα (και μάλιστα τέτοιων ποσοτήτων ρευστού), αλλά και η προφανής αντικατάστασή τους, με έκδοση νέων ECPs, οδηγούν, στο ασφαλέστατο συμπέρασμα ότι η χρήση τους δεν είναι, πλέον, αυτή των απλών εργαλείων διαχείρισης των ταμειακών διαθεσίμων του κράτους, αλλά έχουν καταστεί πλήρη και κανονικά εργαλεία δανεισμού.
Και όλα αυτά συμβαίνουν, μέσα σε ένα πλαίσιο αδιαφάνειας, αφού ουδείς είχε πληροφορηθεί αυτή την πολύ σημαντική εξέλιξη, στην διαδικασία του ελληνικού δημόσιου δανεισμού και ουδέποτε, στα δύο τελευταία χρόνια, οι ένοικοι του κτιρίου της οδού Καραγεώργη Σερβίας, ανακοίνωσαν τις πράξεις, το περιεχόμενο και την διάρκεια των εκδόσεων και των αγοραπωλησιών των eurocommercial papers του ελληνικού δημοσίου.
Ως εκ τούτου και εκ των πραγμάτων, τα Eurocommercial Papers λειτουργούν ως και είναι μια ιδιότυπη μορφή χρήματος, για την εξυπηρέτηση του βραχυχρόνιου δημόσιου χρέους και έτσι, ουσιαστικά, η ελληνική οικονομία λειτουργεί, αφανώς, αλλά και έμπρακτα, με διπλό νόμισμα.
Δηλαδή, με το ευρώ και με τα eurocommercial papers ως ένα κρυφό παράλληλο νόμισμα, ήδη, από το 2014, το τελευταίο έτος της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμάρα και του μπουχέσα αντιπροέδρου του.
Αυτά είναι τα 88,549 δισ. €, για τα οποία γίνεται λόγος, στον κρατικό προϋπολογισμό του 2014, που παρουσιάζονται, στον πρώτο πίνακα του παρόντος δημοσιεύματος.
Όπως φαίνεται αυτό το φαινόμενο θα επεκταθεί και πιθανόν είναι - όχι πολύ μακριά από σήμερα - τα eurocommercial papers, υπό άλλη μορφή, να περάσουν, λόγω έλλειψης ρευστού και στην πραγματική χρηματική οικονομία, δηλαδή, στις κάθε είδους καθημερινές πληρωμές μισθών και συντάξεων.
Μια πρόγευση της σαφέστατης γνώσης της κακής πορείας, που είχε και που επρόκειτο να ακολουθήσει το ελληνικό δημόσιο χρέος, μας έδωσε, πρόσφατα, ο πρώην Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιώργος Προβόπουλος, ο οποίος, πολύ παραστατικά, είπε ότι το 2008, απέτρεψαν τον, τότε, εκπρόσωπο του Δ.Ν.Τ., στην Ελλάδα, Bob Traa, από το να δημοσιοποιήσει την Έκθεσή του, για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, από την οποία προέκυπτε ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος, χωρίς να υπολογισθεί το αναλογιστικό χρέος των οργανισμών κοινωνικής ασφαλίσεως, οδηγείτο, μετά από 10, ή 15 χρόνια, να υπερβεί τα επίπεδα του 400% του ελληνικού ΑΕΠ. Εάν, μάλιστα, στο ελληνικό δημόσιο χρέος υπολογιζόταν και αυτό το αναλογιστικό χρέος, τότε, το ύψος του θα έφθανε, σε έναν μακροπρόθεσμο ορίζοντα, στα 800% του ελληνικού ΑΕΠ.
Αυτά, τότε, η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, προτίμησε να αποφύγει να έλθουν, στην δημοσιότητα. Και έπραξε, καλά, διότι, εάν γίνονταν γνωστά, στο ευρύτερο αποταμιευτικό κοινό, η ελληνική οικονομία θα κατέρρεε, πολύ πριν, από την ελληνική κρατική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010, η οποία προέκυψε, ως αποτέλεσμα των βλακωδών και ανερμάτιστων πολιτικών του ευηθέστατου ΓΑΠ, ο οποίος, τον Οκτώβριο του 2009 (αν και γνώριζε το τί συμβαίνει , παρά το γεγονός ότι, τώρα, καμώνεται τον ανήξερο), με την ανακοίνωση του μη οριστικού - και μαγειρεμένου, στην Καραγεώργη Σερβίας - μεγέθους του ελληνικού δημόσιου ελλείμματος του 2009, άνοιξε την πόρτα, σε μια διελκυστίνδα, η οποία οδήγησε, στην έναρξη της επίσημης κρίσης της ευρωζώνης και της ελληνικής κρατικής χρεωκοπίας.
Αυτή η πρόβλεψη αυτή του Bob Traa, τελικά, βρέθηκε, σχετικά, κοντά, στην πραγματικότητα. Μπορεί το ελληνικό δημόσιο χρέος να φουσκώθηκε, από άλλες αιτίες, αλλά, ως πρόβλεψη, τα μεγέθη, που έδωσε ο Ολλανδός γραφειοκράτης, όσον αφορά την ζοφερή μέλλουσα εξέλιξη του δημόσιου χρέους της Ελλάδας, άντεξαν, στην δοκιμασία της πραγματικότητας.
Ο καθηγητής Γεώργιος Βάμβουκας περιγράφει το διαστημικό μέγεθος και τα αδιέξοδα του ελληνικού βραχυχρόνιου δημόσιου δανεισμού και τα ευρύτερα αδιέξοδα, στα οποία έχει εμπλακεί η χώρα, εξ αιτίας του γεγονότος ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος, από χρέος, προς ιδιώτες, που ήταν, έως το 2010, έχει μετατραπεί, σε έναν δημόσιο δανεισμό, από θεσμούς και κράτη της ευρωζώνης, εξ αιτίας των Μνημονίων, στα οποία υπέταξαν την χώρα και τον πληθυσμό της, οι ΓΑΠ, Αντώνης Σαμαράς, Ευάγγελος Βενιζέλος και Αλέξης Τσίπρας, αφού, εκ των πραγμάτων αυτό το, ούτως, μετεξελιχθέν, χρέος, είναι, εξαιρετικά, δυσχερές να διαγραφεί, έστω και εν μέρει. (Πάντως, η αλήθεια είναι ότι μπορεί να διαγραφεί. Και εδώ, είναι, που διαφωνώ, με τον κ. καθηγητή. Αν και εκείνος δεν κλείνει, οριστικά, την πόρτα της διαγραφής του ελληνικού δημόσιου χρέους, προς τους θεσμούς και τα κράτη της ευρωζώνης)...
Και για να είμαστε ειλικρινείς, πολύ περισσότερο, από τις προβλέψεις του Bob Traa, άντεξαν οι προβλέψεις, οι επισημάνσεις και οι προειδοποιήσεις του καθηγητή Γεώργιου Βάμβουκα, ο οποίος, χρόνια, τώρα, μιλάει, για την γεωμετρική αύξηση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Με τον άνθρωπο αυτόν, μπορεί κάποιος - όπως εγώ - να διαφωνεί, σε πολλά, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχει μια πλήρη επιστημονική επάρκεια και τιμά την επιστήμη του. Και φυσικά, η συνεισφορά του, στην διερεύνηση των δεδομένων του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι ανεκτίμητη.
Επίσης, εδώ και χρόνια, μιλάει, για την καταστροφική εξέλιξη του δημόσιου χρέους της χώρας μας και ο Δημήτρης Καζάκης, (με τον οποίο, επίσης, διαφωνώ, σε πολλά, αλλά δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω τον επίμονο και επίπονο αγώνα του, για την λεπτομερή διαφώτιση της κοινής γνώμης της χώρας μας, γύρω από τα αδιέξοδα του ελληνικού δημόσιου χρέους και της ένταξης της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, ως αιτίας της παρούσας καταστροφής, την οποία υφίσταται και θα εξακολουθεί να υφίσταται η ελληνική οικονομία), επισημαίνοντας τον φαύλο κύκλο, μέσα, στον οποίο έχει εισέλθει η ελληνική οικονομία και από τον οποίο δεν πρόκειται να βγει, χωρίς μια δραστική διαγραφή του χρέους αυτού.
Όπως και ο συντάκτης του παρόντος κειμένου, εδώ και χρόνια, επισημαίνει ότι το πρόβλημα του ελληνικού δημόσιου χρέους, σε σχέση με το ύψος του και την εξυπηρέτησή του, οφείλεται, στο γεγονός της μετατροπής του, από ένα μαλακό και εξυπηρετίσιμο χρέος, που ήταν εκφρασμένο, κατά 80%, έως 85%, στο τοπικό μας νόμισμα - την δραχμή -, σε ένα σκληρό, ανελαστικό και ως εκ τούτου, αδύνατο να εξυπηρετηθεί δημόσιο χρέος, το οποίο είναι, πλέον, εκφρασμένο, κατά 100%, στο σκληρό κοινό νόμισμα της ευρωζώνης - το ευρώ -, επί του οποίου, όμως, το ελληνικό κράτος ουδεμία επιρροή μπορεί να ασκήσει, ως προς την έκδοση, την κυκλοφορία του και ως εκ τούτου, ως προς την χρησιμοποίησή του, ως εργαλείου αποπληρωμής των ελληνικών κρατικών χρεών.
Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, προκύπτει ότι, η βασανιστική πορεία, προς το τρίτο Μνημόνιο και η υπογραφή του, χειροτέρεψε, κατά πολύ, την κατάσταση, με το ελληνικό δημόσιο χρέος. Και φυσικά, αυτό θα συνέβαινε και θα συμβεί, ούτως, ή άλλως, ακόμη και εάν η εφαρμογή του Μνημονίου αυτού θα οδηγούσε, στην πλήρη πραγματοποίηση των διακηρυγμένων στόχων του, οδηγώντας, ξανά, το ελληνικό κράτος, στον δανεισμό του (κάπου μέσα στο επόμενο έτος), από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές και μάλιστα με χαμηλό, έως και μηδενικό επιτόκιο.
Η αιτία αυτού του κακού βρίσκεται, στο απλούστατο γεγονός ότι η ελληνική οικονομία λειτουργεί, ήδη, από το 2013, σε συνθήκες αποπληθωρισμού, αφού ο ελληνικός πληθωρισμός είναι αρνητικός και κυμαίνεται, στο -1,5%, αφού το ελληνικό δημόσιο χρέος θα αυξάνει, ακόμη και εάν, στο μέλλον, προκύψουν "αναπτυξιακοί" ρυθμοί, στο ελληνικό ΑΕΠ, της τάξεως του 1% (και κάτι παραπάνω).
Αυτό θα συμβεί, επειδή, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες, το ονομαστικό ΑΕΠ της χώρας, θα συνεχίσει να είναι πτωτικό και ως εκ τούτου, το ελληνικό δημόσιο χρέος, ως ποσοστό του ΑΕΠ θα συνεχίσει την ανοδική του πορεία, αφού ο λόγος του δημοσίου χρέους, προς το ΑΕΠ θα συνεχίσει να αυξάνεται, έξω από οποιαδήποτε προσπάθεια τιθάσευσής του, παραμένοντας, στην πράξη, ανεξέλεγκτο.
Σε συνθήκες αποπληθωρισμού, λοιπόν, αυτός που ευνοείται, δεν είναι ο δανειζόμενος, αλλά ο δανειστής, αφου εκείνο, που, πραγματικά, αυξάνει, είναι η αξία του χρέους και των καταβαλλόμενων τοκοχρεωλυσίων, την ίδια στιγμή, που τα δημόσια έσοδα καταβαραθρώνονται, ως αποτέλεσμα του ίδιου του αποπληθωρισμού, όπως καθίσταται σαφέστατο από τον δεύτερο πίνακα.
Ως εκ τούτου, το ελληνικό δημόσιο χρέος, έτσι, όπως έχει σήμερα και έτσι, όπως θα είναι , στο μέλλον, δεν μπορεί να εξυπρετηθεί. Και χωρίς δραστικό κούρεμα, στα καταβαλλόμενα χρεωλύσια, από το ελληνικό δημόσιο, δηλαδή χωρίς δραστική διαγραφή του μέγιστου (κάπου του 90% και ακόμη περισσότερο) του ελληνικού δημόσιου χρέους, η ελληνική οικονομία δεν θα μπορέσει να εισέλθει σε ουσιώδεις αναπτυξιακούς ρυθμούς, ακόμη και εάν το επιτόκιο του ελληνικού δημόσιου χρέους μηδενιστεί.
Εδώ, στα καταβαλλόμενα χρεωλύσια, είναι που εντοπίζονται, αφ' ενός, το τεράστιο δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας μας και αφ' ετέρου, η, με αστρονομικούς ρυθμούς, μεγέθυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους.
Σε αυτό το κρίσιμο σημείο, άλλωστε, είναι που εντοπίζονται και οι εγκληματικών διαστάσεων, ευθύνες των μελών του συνόλου του εντόπιου πολιτικού κόσμου, τα οποία, άμεσα και έμμεσα, άσκησαν αυτές τις συγκεκριμένες πολιτικές διαχείρισης των δημοσίων πραγμάτων της χώρας, οι οποίες σχετίζονται, με την διαχείριση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Και οι ευθύνες αυτές εμπίπτουν, στις κακουργηματικές (και όχι μόνο, αλλά, κυρίως, αυτές) του κοινού ποινικού δικαίου.
Ως εκ τούτου, όπως πολλές φορές έχουμε πει, απαιτούνται πλήρεις και εξαντλητικές εξηγήσεις, από όλους αυτούς, που εμπλέκονται, στην διαχείριση του δημοσίου χρέους και έχουν λάβει όλες αυτές τις αποφάσεις, που σχετίζονται, άμεσα κα έμμεσα, με αυτήν την διαχείριση.
Αλλά οι εξηγήσεις, όσο λεπτομερείς και εξαντλητικές και αν είναι, δεν αρκούν. Πέραν των εξηγήσεων, απαραίτητες είναι και οι παραπομπές, σε δίκες, όλων των μελών του συνόλου του πολιτικού προσωπικού της χώρας, τα οποία διαχειρίστηκαν, άμεσα ή έμμεσα, τις δημόσιες υποθέσεις, με αποτέλεσμα, εξ αιτίας αυτής τους της διαχείρισης, να φθάσει η χώρα, σε αυτά τα μαύρα χάλια.
Και οι δίκες αυτές, πρέπει να είναι πολλές. Πάρα πολλές και το αντικείμενο της διερεύνησης των πράξεων όσων τεθούν, υπό κατηγορία, θα πρέπει να πηγαίνει πολύ μακριά. Τουλάχιστον, από την εποχή της πρωθυπουργίας του Κώστα Σημίτη και της "εκσυγχρονιστικής" συμμορίας του, ήτοι, σε βάθος εικοσαετίας.
Και φυσικά, δίκαιο, απαραίτητο, χρήσιμο και διδακτικό θα είναι, οι δίκες αυτές να συνοδευτούν, από πολλές καταδίκες, με ποινές ισοβίων δεσμών, συνοδευόμενες και με πολυετείς καθείρξεις...
Σχόλια
Το αν θα γίνουν, αυτό είναι άλλο πράγμα. Εντελώς, διαφορετικό...
Τα πράγματα, στην Ελλάδα, παρά την πρόσκαιρη και επιφανειακή, στασιμότητα, που φαίνεται να έχει επικαθήσει, όπως και στην Ευρώπη είναι, απολύτως, ρευστά και πυρίκαυστα, κάτω από την πολύ λεπτή και εύθραυστη κρούστα της επιφάνειας...
1) Γιατί ζήτησε τα 700 δισ. € και πού τα χρησιμοποίησε (και θα τα χρησιμοποιήσει) το ελληνικό δημόσιο;
2) Ποιοί και γιατί έδωσαν αυτό το ανασφάλιστο τεράστιο ποσόν;
3) Ποιός είναι ο ρόλος της Ε.Κ.Τ.;
4) Θα μπορούσαν αυτά τα χρήματα, κατά ένα μέρος, να αποτελούν ένα "μαξιλαράκι"; Και αν ναι, για ποιά χρήση και για ποιόν σκοπό;
Για αυτά τα ερωτήματα, οι απαντήσεις βρίσκονται, σε εκκρεμότητα. Και εννοείται ότι πρέπει να δοθούν...
Για μένα, είναι σαφές ότι η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα είναι ο αγοραστής των ελληνικών κρατικών eurocommercials, αφού, στο εσωτερικό, δεν υπάρχουν διαθέσιμες τέτοιες ποσότητες ρευστότητας, οι οποίες είναι μυθικών διαστάσεων, όσον αφορά την ελληνική οικονομία (και όχι, μονο, αυτήν).
Ως εκ τούτου, το πόσον των 700 δισ. € προήλθε, στην μεγίστη πλειοψηφία του, από το εξωτερικό. Και φυσικά, στο εξωτερικό, μόνον, η Ε.Κ.Τ. θα μπορούσε και θα ήταν διατεθειμένη (και διατεταγμένη) να προβεί, σε τέτοιες χρηματοπιστωτικές πράξεις, με ένα τόσο μεγάλο ρίσκο (δηλαδή, με την πλήρη βεβαιότητα ότι δίνει πεταμένα και χαμένα λεφτά).
Και μάλιστα, όλα αυτά η Ε.Κ.Τ. τα έκανε, σε ένα έτος (2015), κατά το οποίο οι εντάσεις, με την (πρώτη) κυβέρνηση Τσίπρα, ήσαν στο φόρτε τους, τότε, που έγινε το δημοψήφισμα, έκλεισαν οι τράπεζες, μπήκαν οι έλεγχοι, στην κίνηση των κεφαλαίων, τέθηκαν όρια, στις αναλήψεις από τις τραπεζικές καταθέσεις και όλα τα σχετικά, που ζησαμε, πέρυσι.
Με αυτά τα δεδομένα, πρέπει να δούμε, πότε έγιναν οι περυσινες αγοραπωλησίες των ελληνικών κρατικώνeurocommercials, για να κάνουμε τους απαραίτητους συσχετισμούς, με τα γεγονότα, ούτως ώστε να βρούμε και την λύση του puzzle.
Και βέβαια, κάτι ανάλογο πρέπει να γίνει και με τα 83 δισ. € των σαμαροβενιζέλων, το 2014. Προφανώς και σε αυτούς, είναι η Ε.Κ.Τ., που πρέπει να "έβαλε το χεράκι" της, για να πάρουν ένα τέτοιο πόσον, το οποίο και αυτό είναι εξωπραγματικό.
Πρέπει να δούμε, το ποτέ τα πήραν. Πριν, ή μετά τις ευρωεκλογές του Μαϊου;
Αυτό που έχω σχηματίσει, ως πρώτη εντύπωση, είναι η ισχυρή πεποίθηση ότι αυτά τα ποσά δόθηκαν και πάρθηκαν, εκατέρωθεν, ως μια κοστοβορα, για την ευρωζώνη (αλλά και κρυφή, από τον μέσο πολίτη των χωρών της ευρωζώνης) ασφαλέστερη θύρα ασφαλούς εξόδου της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, εάν οι εξελίξεις οδηγούνταν, σε αυτή την κατεύθυνση και εφ' όσον οι ελληνικές κυβερνήσεις, αυτών των δύο ετών ελάμβαναν τις σχετικές αποφάσεις.
Αυτές τις αποφάσεις, για μια ασφαλή έξοδο της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, οι δύο κυβερνήσεις των ετών 2014-2015, δεν τις έλαβαν. Δυστυχώς.
Ως εκ τούτου, υπό το φως αυτών των, ισχυρότατα, πιθανών παρασκηνίων, που αλλάζουν, δραματικά, την εικόνα, που έχουμε, ως προς το τί συνέβη και ως προς τις προθέσεις των ευρωζωνιτών και των ελληνικών κυβερνήσεων, αλλά και για τις δυνατότητες, που υπήρχαν, κατά την διάρκεια αυτών των δύο ετών (όπως και σήμερα) πρέπει να δούμε, αν - και πόσα - από τα ποσά αυτών των βραχυχρονιων δανεισμών, με τα eurocommercial papers χρησιμοποιήθηκαν και πόσα παρέμειναν στα χρηματοκιβώτια του ελληνικού δημοσίου.
Αυτά είναι, που αξίζει και πρέπει να διερευνηθούν. Και κάποια στιγμή, θα διερευνηθούν...
Κρίσιμα σημεία, στην όλη υπόθεση, είναι :
α) η διαπίστωση του ρόλου της Ε.Κ.Τ.
β) η γνώση του ύψους των ποσών του βραχυχρόνιου κρατικού δανεισμού, που χρησιμοποιήθηκαν,
γ) η πληροφόρηση, για το ύψος των ποσών εκείνων, που δεν χρησιμοποιήθηκαν, από τις ελληνικές κυβερνήσεις.
δ) τί απεγίναν τα ποσά, που δεν χρησιμοποιήθηκαν, από το ελληνικό δημόσιο.
Όσο αυτά μένουν αδιευκρίνιστα, αφήνεται το πεδίο ανοικτό, σε όλες τις υποθέσεις, περί του τί συνέβη.
Έτσι, λοιπόν, δεν έχουμε να κάνουμε τίποτε άλλο, από το να περιμένουμε, χωρίς να ξεχνάμε και θέτοντας, παράλληλα, με επιμονή και σε κάθε ευκαιρία, που μας δίνεται, όλα αυτά τα κρίσιμα ερωτήματα, γύρω από αυτόν τον θεόρατο βραχυπρόθεσμο ελληνικό κρατικό δανεισμό, με τα eurocommercial papers, κατά την διάρκεια της διετίας 2014 - 2015.
Δεν μπορεί. Κάποια στιγμή - όσο και αν αργήσει αυτή η στιγμή - θα πάρουμε τις απαντήσεις, που πρέπει.
Ενισχυση τραπεζων περιπου 250 δις συνολο απο το 2008 του πρωτου νομου Αλογοσκούφη συμπεριλαμβανονται και τελευταιες ανακεφαλοποιήσεις 40 δις πριν 2 χρονια
και 5.5 δις τον Δεκεμβρη
ELA 71,6 δις ο τελευταιος υπολογισμός, εχει μειωθεί αρκετα απο τα 90 περιπου που ειχε φτάσει λιγο πριν κλεισουν οι τραπεζες...και δω πρέπει να διερευνηθουν καποια πραγματα σχετικά με καποιες ανεξηγητες διαφορες που υπηρξαν...εχουν γινει ερωτησεις στη Βουλή δεν ειχε απαντησει ουτε ο Βαρουφακης ουτε ο Τσακαλωτος ουτε ο Στουρναρας
Target II -100 δις περιπου που ειναι οι οφειλες των διατραπεζικων συνναλαγων των εγχωριων τραπεζων προς τις τραπεζες του εξωτερικού μεσω ΕΚΤ..προφανως δεν υπάρχουν αυτα τα λεφτά φανταζομαι ομως οτι τα χει εγγυηθει (ποιος άλλος?) το Δημοσιο μαζι με τις εκδοσεις ομολόγων των τραπεζων για αντληση ρευστοτητας που κανει εδω και 8 χρονια..
Τελος αναβαλόμενη-κυλιομενη φορολογια τραπεζων περιπου 15 δις που δεν ειναι βεβαια ακριβως χρεος αλλά κυριως απαιτηση
Και ποιος ξέρει πόσα αλλα κυριως swaps που δεν ειναι γνωστα και δεν πρόκειται να γινουν!!!
Θυμαμαι μονο αυτο εδω το swap ρεθστοτητας που το ειχε δημοσιευσει η Ναυτεμπορική
http://www.naftemporiki.gr/frontpages/26/03/2015/imerisies-oikonomikes/i-naytemporiki/full
το ειχε πει σε μια συνεντευξη στο ΚΡΗΤΗ TV ο Μηλιαρακης του ΣΥΡΙΖΑ και ειχε γραψει σχετικα ενα αρθρο τοτε ο Καζακης http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2015/04/494-swap.html
τελικα διαψευστηκαν ολα, ειχε μιλησει και ο Τσακαλωτος στον Χατζηνικολαου, ο Μηλιαρακης ειπε οτι ειχε λαθος πληροφορηση και μειναμε με το συμπερασμα οτι η Ναυτεμπορική δημοσιεύει ασχετα ρεπορτάζ!!!
Και ποιος ξερει τι άλλους σκελετους ακομα κρυβουν στις ντουλάπες του ΥΠΟΙΚ...
ΝΙΚΟΣ
Και γι' αυτό τον λόγο, αυτή η ιστορία, με τον βραχυχρόνιο ελληνικό δημόσιο δανεισμό των ετών 2014 και (κυρίως) 2015, πρέπει να ξεκαθαριστεί, ούτως ώστε να μην μένουμε, σε γνώμες και πεποιθήσεις, που στηρίζονται, μόνο, σε συμπερασματικές υποθέσεις. Όσο βάσιμες και εύλογες και αν φαίνονται και αν είναι οι υποθέσεις αυτές.
Ως εκ τούτου, λοιπόν, πριν καταλήξουμε, οριστικά, ως προς το τί έχει συμβεί, πρέπει να συνεχίσουμε την διερεύνηση αυτής της ιστορίας και να θέτουμε, όποτε μπορούμε και κάθε φορά, που μας δίνεται η ευκαιρία τα ερωτήματα αυτά, που αφορούν τα ελληνικά κρατικά eurocommercials και τον θεόρατο βραχυχρόνιο δανεισμό του ελληνικού δημοσίου.
Κάποια στιγμή θα πάρουμε τις απαντήσεις, που πρέπει και θα δούμε, εάν (και κατά πόσο) ισχύουν, ή όχι, όλα όσα, τώρα, ευλόγως, νομίζουμε και υποθέτουμε...
"ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ :
ΠΡΟΣΟΧΗ :
ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΚΑΙ ΑΝΑΖΗΤΕΙΤΑΙ ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ Ο
ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΤΡΕΛΟΣ ΠΟΥ ΔΑΝΕΙΣΕ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΜΙΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑ, ΤΟ 2014, ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ
ΣΑΜΑΡΟΒΕΝΙΖΕΛΩΝ ΜΕ 129,11 ΔΙΣ. ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΟ 2015, ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ
ΤΣΙΠΡΑ, ΜΕ 740,46 ΔΙΣ. ΕΥΡΩ.
Ο ευρών αμειφθήσεται.
(Αν τον συναντήσετε, μην φοβηθείτε. Ο άνθρωπος αυτός είναι επικίνδυνος, μόνο, για τον εαυτό του. Εάν προσπαθήσει να σας δανείσει, με ποσά ανάλογα, με τα παραπάνω, τα οποία κατέχει, μην τα πάρετε. Είναι κρίμα)...
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ : κ. Mario Draghi.
(Κάπου, στην Φραγκφούρτη - αν τον βρείτε)..."
Αυτή η ανακοίνωση θα μείνει αναρτημένη μέχρι να πάρουμε τις απαντήσεις, που πρέπει...
ΝΙΚΟΣ
Γι' αυτόν τον λόγο, φωνάζουν οι Γερμανοί και τα έχουν βάλει με τον Μάριο Ντράγκι, ο οποίος - υποτίθεται ότι - τους έχει ρίξει, στην μοιρασιά, απαξιώνοντας τις καταθέσεις του μέσου Γερμανού. Και γι' αυτό, επιζητούν, πολύ σκληρά νέα μέτρα.
Αλλά και για αυτόν τον λόγο, τα νέα μέτρα, που ετοιμάζουν, δεν χρειάζονται και δεν πρέπει να ληφθούν.
Δεν είναι δυνατόν οι τύποι (οι εντόπιοι κυβερνώντες) να κυκλοφορούν, στα μουλωχτά, με 740 δισ. € και να επικαλούνται αδυναμία εκπληρώσεως των υποχρεώσεων του κράτους, ζητώντας να καλυφθεί αυτή η "αδυναμία" από τους απλούς πολίτες.
Τέρμα τα παραμύθια...
Τους τα έδωσαν, για να φύγουν, από την ευρωζώνη;
Τους τα έδωσαν (το καλοκαίρι του 2015, τότε, που ο πιτσιρικάς έβγαλε έρπητα), για να μην φύγουν, από την ευρωζώνη;
Αυτό είναι ερευνητέο και κάποια στιγμή, θα εξακριβωθεί.
Αυτά τα 700 δισ. €, των ελληνικών eurocommercials, τα έχουν επιστρέψει, στους δανειστές, ή τα κατέχουν, ακόμη (εν όλω, ή, εν μέρει και αν εξακολουθούν να κατέχουν, πόσα κατέχουν;).
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, δεν δικαιούνται να απαιτήσουν, από την ελληνική κοινωνία να πληρώσει έναν νέο βαρύτατο λογαριασμό, με νέα μέτρα.
Τώρα, πια, τα λεφτά υπάρχουν...
Και για τα κράτη, έτσι, είναι. Μόνο, που τα κράτη, σπανίως, χρησιμοποιούν αυτήν την μορφή βραχυπρόθεσμου δανεισμού. Και όταν καταφεύγουν, σε αυτή, συνηθέστατα, τα ποσά είναι, σχετικά, μικρά. Δεν είναι 700 δισ. €!
Ως εκ τούτου, κάτι συμβαίνει. Και αυτό, που συμβαίνει, έχει σχέση, με τον αγοραστή των ελληνικών eurocommercial papers και φυσικά, με την Ε.Κ.Τ., ο ρόλος της οποίας είναι καθοριστικός, αφού θυμίζω ότι, σύμφωνα, με τον ελληνικό κρατικό προϋπολογισμό του 2016, αυτά τα χαρτιά, αφορούν βραχυπρόθεσμο δανεισμό, από το εξωτερικό.
Και αυτό - δηλαδή το να αφορούν τα eurocommercials δανεισμό από το εξωτερικό - είναι, απολύτως, φυσιολογικό, αφού ρευστότητα, της τάξεως των 700 δισ. €, στην ελληνική οικονομία, δεν υφίσταται. Όπως δεν μπορεί να υφίσταται, ούτε και στην αγορά του Λουξεμβούργου, όπου γίνεται η διαπραγμάτευση αυτών των τίτλων. Τέτοια ποσότητα χρήματος, για ένα κράτος (και μάλιστα, το ελληνικό) δεν είναι πιθανό να υφίσταται, ούτε εκεί.
Ως εκ τούτου, πρέπει να δώσει εξηγήσεις ο κ. Mario Draghi, για τον ρόλο της Ε.Κ.Τ., σε αυτόν τον απίθανο και εντελώς, τρελό βραχυπρόθεσμο ελληνικό κρατικό δανεισμό των 700 δισ. €, του 2015 (αλλά και για τον όμοιο δανεισμό των 88 δισ. €, του 2014).
Και τούτο διότι είναι προφανές ότι αυτά τα μυθικά επίπεδα του βραχυχρόνιου ελληνικού κρατικού δανεισμού, δεν θα μπορούσαν να τεθούν, σε διαπραγμάτευση, ούτε θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν οι σχετικές εκταμιεύσεις, χωρίς την Ε.Κ.Τ. (ακόμη και αν τα ελληνικά κρατικά eurocommercial papers ήσαν ασφαλισμένα, έναντι των κινδύνων. Τα μεγέθη των ποσών του δανεισμού αυτού είναι, απολύτως, απαγορευτικά, για οποιονδήποτε λογικό άνθρωπο)...
Τα eurocommercials, συνηθέστατα, λήγουν, πολύ νωρίτερα, από το δωδεκάμηνο, αφού πρόκειται, για έναν εξαιρετικά βραχύ, ως προς την χρονική του διάρκεια, δανεισμό, με τον οποίο οι εταιρείες και οι τράπεζες καλύπτουν άμεσα ταμειακά ελλείμματα, από έσοδα, που είναι βέβαια και επικείμενα, ως προς την είσπραξή τους, τα οποία όμως, δεν υπάρχουν, σε μια συγκεκριμένη και επείγουσα χρονική στιγμή.
Ως εκ τούτου, τα eurocommercials συνδέονται, με την απόδοση ρευστού, σε εκείνον, που το έχει ανάγκη και τα πουλάει, προκειμένου να το αποκτήσει, στις ποσότητες εκείνες, που επιθυμεί (αλλά και που η αγορά είναι διατεθειμένη νε του δώσει).
Υπ' αυτές τις συνθήκες, τα ποσά του δανεισμού, μέσω των eurocommercial papers πρέπει να επιστραφούν, όπως ορίζει η ανάλογη συμφωνία, η οποία μπορεί να είναι, ακόμη και μια συμφωνία, ημερών, εβδομάδων, ή και μηνών (ή και νωρίτερα, από τότε που η συμφωνία ορίζει, ως χρονικό σημείο επιστροφής του δανεισθέντος ποσού χρημάτων).
Εκτός εάν ο δανειστής δεν ενδιαφερθεί, για να πάρει τα χρήματά του, άμεσα, πίσω. Οπότε, ή τα eurocommercial papers ανανεώνονται, ή ο δανειστής τα κρατάει στα χέρια του, ανείσπρακτα (και ο οφειλέτης κρατάει τα μετρητά)...
Γι' αυτό, λοιπόν, όσον αφορά τα ελληνικά κρατικά eurocommercial papera, των 700 δισ. €, του 2015 (αλλά και για τα eurocommercial papers του 2014, των 88,4 δισ. €) είναι απαραίτητες οι απαντήσεις, οι εξηγήσεις και οι διευκρινίσεις, στα ερωτήματα.
Είναι σαφές ότι υπάρχει πολύ σκοτεινό παρασκήνιο, διότι, όπως έχει πει ο Jean-Claude Jynvker (για τα νομισματικά θέματα) : "Είμαι έτοιμος να με προσβάλουν, ως ανεπαρκώς, δημοκρατικό, αλλά θέλω να είμαι σοβαρός. Είμαι υπέρ των μυστικών, σκοτεινών συζητήσεων"...
Και για να είμαστε δίκαιοι, το κωλοχανειο δεν είναι, μόνον, ελληνικό. Εδώ έχουμε να κάνουμε και με το ευρωκωλοχανειο, με δεδομένη την προφανέστατη εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η οποία, επίσης, προφανέστατα, δεν ενήργησε μόνη της. Ό,τι έπραξε, το έπραξε, με εντολή των αρχηγών των κρατών της ευρωζώνης. Δηλαδή, ουσιαστικά, με εντολή των Μέρκελ και Όλλαντ.
Ως εκ τούτου, πολλά είναι αυτά, που πρέπει να εξηγηθούν και τα οποία, κάποτε, θα μάθουμε...
http://www.ksipnistere.com/2016/04/12911-74046.html
ΝΙΚΟΣ
Προφανώς, λοιπόν, ο αυτός ο βραχυπρόθεσμος δανεισμός είναι πολύ ύποπτος. Και φυσικά, οι εξηγήσεις καθίστανται, απολύτως, απαραίτητες...
Και μένα μου λείπουν κάμποσα δισ. €. Οπότε, πάμε φουλ, για Ντράγκι...
NIKOΣ
Αλλά, αν πάμε, στο κείμενο του προϋπολογισμού, στο οποίο αναφέρονται οι εξοφληθείσες δαπάνες, εκεί τα πράγματα αλλάζουν, αφού, εκεί, η διατύπωση είναι διαφορετική : "Οι δαπάνες για εξόφληση βραχυπρόθεσμων τίτλων του Ελληνικού Δημοσίου, οι οποίες από το 2011 έως το 2013 περιλαμβάνουν μόνο έντοκα γραμμάτια ιδιωτικού τομέα, ενώ από το 2014 περιλαμβάνουν και repos, εκτιμάται ότι το 2015 θα ανέλθουν συνολικά σε 740,460 εκατ. ευρώ, έναντι 129,107 εκατ. ευρώ το 2014".
Αυτή η τελευταία διατύπωση, η οποία αναφέρει το ποσόν των 740,46 δισ. €, ως εκτίμηση δαπάνης, για την εξόφληση του βραχυπρόθεσμου αυτού χρέους και όχι, ως τελική δαπάνη για την εξόφληση του χρέους αυτού, μπορεί να φαίνεται - και να είναι - φυσιολογική, αφού ο κρατικός προϋπολογισμός του 2016, συντάχθηκε, πριν κλείσει το έτος, όμως, εκ των πραγμάτων, δεν διευκρινίζει και περιπλέκει τα πράγματα, αφού δεν μας επιτρέπει να γνωρίζουμε το τι έγινε, τελικά και αν έχουν κρατήσει κάποιο υπόλοιπο των 700 δισ. € που εισέπραξαν από την πώληση των eurocommercial papers (και ποιο είναι αυτό το ποσόν, εφ' όσον δεν το έχουν επιστρέψει.
Βέβαια, ακόμη και αν, στον, εν λόγω, πίνακα του ελληνικού κρατικού προϋπολογισμού του 2016, που περιγράφει, με αριθμούς, το μέγεθος του βραχυπρόθεσμού ελληνικού δημόσιου δανεισμού, θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε, ως βέβαιη, την εξόφληση του ποσού αυτού των 700 δισ. €, μια τέτοια εγγραφή δεν θα έλεγε τίποτε, για το θέμα, που μας απασχολεί, αφού και στην περίπτωση, που θα έχουν ανανεωθεί (και πιθανότατα, θα έχουν, έστω και εν μέρει, ανανεωθεί) τα eurocommercial papers, χωρίς την ολική ή μερική επιστροφή της δανεισθείσας ποσότητας ρευστού χρήματος, η οφειλή αυτή (εν όλω, ή εν μέρει) θα απεικονιζόταν - και ουδόλως αποκλείεται ό πίνακας αυτός να απεικονίζει -, ως εξοφλημένη, ως προς την χρήση του 2015, ενώ στην πραγματικότητα, μέσα από την χρονική ανανέωση των eurocommercials, η οφειλή αυτή, εν όλω, ή εν μέρει, απλώς, θα έχει μεταφερθεί, στην χρήση του 2016.
Μύλος!
Γι' αυτό και οι εξηγήσεις, περί του τι συμβαίνει, με τον βραχυπρόθεσμο ελληνικό κρατικό δανεισμό, είναι, απολύτως, αναγκαίες...
Αυτή η κατεύθυνση οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ, στον πλήρη αφανισμό. Υπάρχουν, βέβαια, αρκετοί ψηφοφόροι του, που προέρχονται από την παλαιά κοινωνική και εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, όπως και οι εναπομείναντες, μετά την διάσπαση του Αυγούστου του 2015, κομματικοί του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι παραμένουν και εξακολουθούν να στηρίζουν (σιωπηλά, πλέον) την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, αλλά και αυτοί, πλέον, είναι υπό προθεσμία.
Η συμφωνία, με το κουαρτέτο των ξένων δανειστών, σε οποιαδήποτε νέα μέτρα, η ψήφιση και η εφαρμογή τους - όπως και αυτή η εφαρμογή βαπτισθεί - θα οδηγήσουν στην πλήρη κοινωνικοπολιτική και εκλογική αποψίλωση του ΣΥΡΙΖΑ. Και μάλιστα, εάν κάποια στιγμή διεξαχθούν βουλευτικές εκλογές οι εκπλήξεις, που θα προκύψουν θα είναι πολύ μεγάλες, για όλο το παλαιομνημονιακό και νεομνημονιακό πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Στα πλαίσια αυτά, η έξοδος από την ευρωζώνη παραμένει, πάντοτε, μια λύση, η οποία βρίσκεται, εν ενεργεία και αγγίζει, πλέον, στα σοβαρά και ένα κομμάτι της εντόπιας ελίτ, που προηγουμένως, δεν την καλοέβλεπε.
Το τί θα γίνει και το πότε θα γίνει, με το ευρώ, καθώς και αν θα προχωρήσουμε, σε ένα νέο νόμισμα (παράλληλο, ή μη), όλα αυτά είναι μια διαδικασία, η οποία είναι ανοικτή. Και μάλιστα, αυτή η διαδικασία καθίσταται αναπόφευκτη, όσο η ευρωζώνη δεν αυτοκαταργείται και όσο δεν δίνει την θέση της, σε ένα ευρωπαϊκό ομοσπονδιακό κράτος, με κεντρική κυβέρνηση, στον έλεγχο της οποίας θα υπάγεται και θα υπακούει η Ε.Κ.Τ.
Ως εκ τούτου, η επιστροφή, σε μια μορφή εθνικού νομίσματος, είναι ζήτημα χρόνου. Όσο μακρύς και αν είναι αυτός. Μπορεί να γίνει, σε βραχύτατο χρονικό διάστημα, μπορεί να πάρει και χρόνια. Είναι θέμα επιλογής. Και μια τέτοια επιλογή οι παρόντες κυβερνήτες του τόπου δεν φαίνεται να την έχουν, διότι δεν επιθυμούν να την έχουν, ως εραστές του δόγματος του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", που τους έχει εμπνεύσει ο μακαρίτης ευρωσταλινικός Λεωνίδας Κύρκος. Αν επιθυμούσαν να επιστρέψουν, σε εθνικό νόμισμα, πέρυσι, το καλοκαίρι, μπορούσαν να το πράξουν. Οι ευρωζωνίτες (που δεν φαίνεται να το ήθελαν) θα τους βοηθούσαν, σε μια τέτοια επιλογή.
Αν οι ξένοι δανειστές τους ωθήσουν, εξαναγκαστικά, προς μια τέτοια κατεύθυνση, ίσως να το πράξουν, παρά το γεγονός ότι δεν θα το επιθυμούν. Αν και πάλι, δεν θα είναι εύκολο, για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να πάρει μια τέτοια απόφαση. Οι συριζαίοι θα διχαστούν, όπως έγινε και τον Αύγουστο του 2015. Μόνο, που, τώρα, σε αυτή την περίπτωση, δεν θα έχουν την μεγάλη κοινωνική αποδοχή, που είχαν πέρυσι. Τώρα, πια, είναι στην γωνία και το μνημονιακό πολιτικό προσωπικό και η "ευρωπαϊστική" ελίτ του τόπου μας, θα τους χρεώσουν την έξοδο από την ευρωζώνη, όποια μορφή και αν πάρει αυτή.
(Αλλά, πέρα από τους συριζαίους, επιθυμούν κάτι τέτοιο, τώρα, οι ευρωζωνίτες; Δεν νομίζω. Εξαιρούνται, βέβαια, οι Γερμανοί. Αλλά δεν είναι οι Γερμανοί, που αποφασίζουν, για την έξοδο της Ελλάδας, από την ευρωζώνη. Η απόφαση αυτή πρέπει να είναι κοινή όλων των ευρωζωνιτών. Και όχι, μόνον, αυτών, αφού καίριο λόγο, στην λήψη μιας τέτοιας απόφασης, έχει και η αμερικανική κυβέρνηση).
Κριτήριο και για όλα αυτά είναι, όπως έχω γράψει, ο εντοπισμός του λόγου, για τον οποίο, τους έδωσαν οι ξένοι δανειστές, μέσω - ή με την άμεση βοήθεια - της Ε.Κ.Τ., αυτά τα 700 δισ. €, με τα eurocommercials.
Τους τα έδωσαν, για να φύγουν, με ασφάλεια, από την ευρωζώνη;
Τους τα έδωσαν, για να μείνουν στην ευρωζώνη;
Παράλληλα, σημασία έχει και το, σε ποιά χρονικά διαστήματα, έδωσαν το ποσόν αυτό, στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, εάν αυτό το ρευστό επιστράφηκε, στους αγοραστές των eurocommercial papers, εν όλω, ή εν μέρει, καθώς και το εάν οι κυβερνώντες έχουν κρατήσει κάποιο τμήμα, από αυτό το θεόρατο ποσόν. Όπως, επίσης, μέγιστο ενδιαφέρον έχει και το πόσο είναι αυτό το τμήμα του ρευστού χρήματος, που τους έχει (αν τους έχει) απομείνει, στα κρατικά ταμεία.
Αν βρούμε τις απαντήσεις, σε αυτά τα ερωτήματα, τότε, θα καταλάβουμε και το πού πάει το πράγμα, σε σχέση, με την βραχυπρόθεσμη μέλλουσα εξέλιξη του νομισματικού status της χώρας...
Ειναι λοιπον διαφορα χρηματοδοτικα εργαλεια για τα οποια μαλιστα (το 2014) δεν ειχαν γραφτει ουτε σαν προβλεψη στον προυπολογισμο αλλα προεκυψαν καθ οδον.
Το τεραστιο νουμερο του 15 δεν το βρηκα πουθενα. εχεις καμια προταση στο που να ψαξω;
το ελεγκτικο συνεδριο θα εκδωσει απολογισμο το φθινοπωρο του 16 για το 15.
http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=576520
Δεν πρεπει να ειναι και πολυ ακριβες αν και είναι πληροφορία απο ΟΔΔΗΧ αλλα ειναι ενδεικτικό!Για το 2014 ειχαμε χρεωλυσια 24,9 δις και τοκους 6 δις. ενω τοτε ειμασταν σε πρόγραμμα και γινονταν καποιες εκταμιεύσεις.
Ακομα λοιπόν και αν είχαμε μηδεν εσοδα απο φορους εμεσσους ή άμεσσους μηδεν απο δημ επενδύσεις τοποθετήσεις, μηδεν απο τουρισμό ναυτιλία, μηδεν απο εξαγωγες τα 88 δις πάλι ειναι υπερβολικό ως ποσό ...Γιατί χρειαζόμασταν τετοιο υψος δανεισμού ιδίως οταν 2011,2012 και 2013 ηταν μηδενικό και ως repos και ως ecp? Γιατί προέκυψε καθοδόν ο δανεισμός? Τι άλλαξε το 2014 και χρειάστηκε τετοιος δανεισμός και μάλιστα βραχυχρόνιος...Επίσης τι απέγινε?αποπληρώθηκε? Σε τι ποσοστό ? Με τι αποθεματικά ? Αφου τις εκταμιεύσεις των δόσεων του προγράμματος τις δινουμε για την εξόφληση τοκοχρεωλυσίων κυριως ECB, IMF και ομολογα εκτος PSI,αυτα τα 88 δις απο ποια πηγη εσόδων τα αποπληρώνουμε?Αυτά και άλλα πολλά είναι τα ερωτήματα που μας απασχολούν.Αν βρεθουν απαντησεις θα καταλάβουμε πολλά πράγματα...
ΝΙΚΟΣ
Και βέβαια, πρέπει να μας "εξομολογηθούν" το τί σκοπεύουν να κάνουν (και τί κάνουν) το 2016.
Όσον αφορά τα υπόλοιπα, κάποια στιγμή θα μάθουμε. Αρκεί να μείνει το θέμα των eurocommercials ζεστό. Και θα μείνει. Διότι και εφέτος, απ' ο,τί ξέρω, κάτι ανάλογο κάνουν.
Bρηκα αυτο εδω απο enet το 2009..
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=2009-09-30&s=strathgikos-ependyths
Στο τελος της δευτερης παραγραφου αναφερει το εξης ανησυχητικό :
"Το ζητούμενο δεν είναι αν η χώρα δανείστηκε 2 ή 5 δισ. ευρώ για 1 ή 3 μήνες μέσω του ECP και στη λήξη ανανέωσε τον δανεισμό για άλλο τόσο ή κάποιο άλλο διάστημα μέσα στη χρονιά. Το ζητούμενο είναι ποιο θα είναι το υπόλοιπο στις 31 Δεκεμβρίου του 2009 γιατί αυτό θα συνιστά καθαρό δανεισμό και θα επιβαρύνει το δημόσιο χρέος με βάση τους κανόνες της Eurostat"
ΝΙΚΟΣ
Πρωτ' απ' όλα, δεν γνωρίζουμε το υπόλοιπο, στα ελληνικά κρατικά eurocommercials, στις 31/12/2015.
Αλλά και να γνωρίζαμε κάτι, τί θα γνωρίζαμε; Θα γνωρίζαμε αυτό, που θα ήθελαν να γνωρίζουμε. Και τούτο, επειδή η ανανέωση των eurocommercials, μετά, ή κατά, την λήξη τους, δεν είναι σίγουρο ότι προσμετράται, ως χρέος για την επόμενη χρονιά. Μπορεί να το θεωρούν (αυθαίρετα), ως εξοφλημένο και την μεταφορά του όποιου ποσού, στο νέο έτος, ως, απλώς, "νέο" χρέος, που "ανήκει", στην νέα χρονιά και όχι, στην παλιά. Μην ξεχνάμε ότι πρόκειται, για "βραχυπρόθεσμο δανεισμό" και η μεταχείρισή του είναι, εκ φύσεως και εξ ορισμού, ούτως, ή άλλως, τουλάχιστον, περίεργη. Πολύ περισσότερο, με τα eurocommercials, τα οποία είναι ανασφάλιστοι τίτλοι εξαιρετικά βραχυπρόθεσμου δανεισμού.
Αυτά τα 700 δισ. €, όπως βλέπεις, στον πρώτο πίνακα του παρόντος δημοσιεύματος, φαίνονται, ως εξοφλημένα, χωρίς να διευκρινίζεται το τί σημαίνει αυτό και το πώς εξοφλήθηκαν. Με ... μετρητά; Με άλλον τρόπο; Και ποιός είναι αυτός ο τρόπος; Η ανανέωση των ελληνικών κρατικών eurocommercials είναι ένας τρόπος εξόφλησης; (Προφανώς, ναι. Είναι).
Έτσι, λοιπόν, όσο τα eurocommercials λειτουργούν, το ελληνικό δημόσιο χρέος αυτής της μορφής, προφανώς, παραμένει, ως προς τον χαρακτηρισμό του, στην κατηγορία του βραχυχρόνιου δανεισμού (δηλαδή < των 365 ημερών) και δεν μεταφέρεται, ως μακροχρόνιος δανεισμός (δηλαδή > των 365 ημερών), στο επίσημο δημόσιο χρέος της χώρας.
Και εν πάση περιπτώσει, το δημοσίευμα, της enet της 30/9/2009, στο οποίο αναφέρεσαι λέει ότι αυτός ο βραχυπρόθεσμος δανεισμός αφορά κάποια δισ. € και όχι τον εξωφρενικό αριθμό των 700 δισ. € - και μάλιστα, στο ελληνικό κράτος, που έχει χρεωκοπήσει! Άλλωστε, στο δημοσίευμα αυτό της enet γίνεται λόγος και για ένα ανώτατο όριο 20 δισ. €, το οποίο ίσχυε το 2009, όταν, δηλαδή το ελληνικό δημόσιο δεν είχε, ακόμη τεθεί, εκτός των διεθνών χρηματαγορών. Αυτό το όριο αποκλείεται να ανέβηκε, τώρα, στα 700 δισ. €, για το χρεωκοπημένο ελληνικό κράτος.
Ως εκ τούτου, κάτι άλλο συμβαίνει, στο οποίο εμπλέκεται, προφανέστατα, η Ε.Κ.Τ., η οποία είναι η μόνη, που μπορεί (κατά κάποιον παρασκηνιακό τρόπο) να εγγυήθηκε και να παρότρυνε, ή να υλοποίησε αυτόν τον, απίστευτης έκτασης, "βραχυπρόθεσμο" δανεισμό.
Και αυτό το κάτι άλλο, το οποίο είναι, εντελώς, ύποπτο, πρέπει να μας το εξηγήσουν...
Βέβαια, η Ε.Κ.Τ. έχει τρόπους να κρύψει τέτοιο δανεισμό, μέσω παρένθετων θεσμών και μηχανισμών. Και μέσα από διάφορες "αθώες" εγγραφές περίεργων κωδικών...
Δημοσιεύεται εδω και αρκετή ώρα μια είδηση με σημερινή ημερομηνία οτι "Με εντολή του γενικού διευθυντή Οικονομικών του υπουργείου Υγείας θα πρέπει να μεταφερθούν εντός της ημέρας όλα τα ταμειακά διαθέσιμα των νοσοκομείων του ΕΣΥ όλης της χώρας στην Τράπεζα της Ελλάδος."
το βρηκα εδω http://www.lykavitos.gr/archives/405152 μιας και τα περισσότερα ειδησιογραφικά συμμετέχουν στην 48 ωρη απεργία
Καλά ρε παιδιά εδω λέμε οτι εχουν πάρει 700 δις βραχυπρόθεσμο δανεισμό για κάλυψη αναγκών τα αποθεματικά των νοσοκομείων τι τα θέλουμε?Μηπως δίνουμε eurocommercial δηλ κουρελόχαρτα στα νοσοκομεία και λαμβάνουμε τα ρευστά τους διαθέσιμα για να πληρώσουμε μισθους και συντάξεις?
Και γιατί δεν χρησιμοποιούμε την ρευστότητα απο τα ecps που έχει αγοράσει η ΕΚΤ και αντι αυτού σκουπίζουμε τα ταμεία στα νοσοκομεία? Μήπως τελικά τα ecps πάνε σε δημοσιους φορείς μόνο? Δεν μπορεί να συμβαίνει γιατί το μέγεθος ειναι τεράστιο 700δις!!
Πως εξηγείται να έχουμε παει 700 δις ρευστότητα και να καταφευγουμε στα ταμειακά των νοσοκομείων ειλικρινά μου ειναι αδιανόητο...
ΝΙΚΟΣ
Το συνολικό ποσόν των 700 δισ. €, του εμφανιζόμενου, ως ελληνικού βραχυχρόνιου δημόσιου δανεισμού, είναι, προφανώς, εξωφρενικό. Αλλά (γι' αυτό και) ένα μεγάλο μέρος του πρέπει να είναι ανακυκλούμενο.
Πρέπει, λοιπόν, να πληροφορηθουμε πόσο είναι αυτό το ανακυκλουμενο χρήμα, από αυτόν τον βραχυχρόνιο δημόσιο δανεισμό του 2015, που, στο τέλος της χρονιάς αυτής, άθροισε μια συνολική εξόφληση 700 δισ. €. Όσο μεγάλο και αν είναι αυτό το ποσόν του ανακυκλούμενου βραχυχρόνιου δημόσιου δανεισμού, το εμφανιζόμενο, ως εξοφληθεν, ποσόν παραμένει θεόρατο.
Για τον λόγο αυτόν, σημασία έχει το πραγματικό πόσον του ρευστού δανεικού (και μη ανακυκλωθεντος εικονικού) χρήματος, που εισέπραξε το ελληνικό δημόσιο, μέσα στο 2015.
Επίσης, σημασία έχει το υπόλοιπο του δανεικου ποσού, που έμεινε (αν έμεινε) και μεταφέρθηκε, στο 2016.
Και βέβαια, σημασία έχει να μάθουμε, πόσο, από αυτό το δανεικό ρευστό χρήμα, χρησιμοποίησε - και πού το χρησιμοποίησε - η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.
Φυσικά, συνεχίζω να ψάχνω το θέμα αυτό. Ήδη, από τις 18 Απριλίου, έχω κάνει ένα δημόσιο ερώτημα, στον Νότη Μαριά
, αλλά απάντηση, μέχρι στιγμής, δεν έχω πάρει.
Όπως έχω δει και ο Ιαπετός, στις 10 Απριλίου, έχει κάνει ένα δημόσιο ερώτημα, στον Δημήτρη Καζάκη, αλλά και εκείνος, έως τώρα, δεν έχει απαντήσει.
Ας περιμένουμε και θα δούμε...
https://www.facebook.com/panagiotis.leliatsos/posts/1181364268570306?fref=nf&pnref=story
Επισυνάπτει και την ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΜΗΝΙΑΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2015 όπου στην Σελίδα 5 αναγράφονται τα ίδια ποσά!!
ΝΙΚΟΣ
Όταν αυτά εξηγηθούν, τότε, θα ξέρουμε το τι έχει συμβεί...
Υπομονή...
Ενα ενδιαφέρον άρθρο του Δημ Καρούσου απο το ΕΠΑΜ που φιλοξενειται στο Blog του Δ.Καζάκη και αναφέρεται σε συγκεκριμένα αριθμητικά δεδομένα με αφορμή την πρόσφατη μελέτη του ESMT σχετικά με το πού πήγαν τα λεφτά της Ελληνικής διάσωσης..Εχει νομίζω αρκετα χρήσιμα στοιχεία..Επιπλέον γίνεται και μια αναφορά στα 700 δις ECP του 2015 χωρίς ωστόσο να διδεται κάποια ιδιαίτερη ερμηνεία για το τι ακριβώς ειναι αυτα τα ECPs..
NIKOΣ
Αυτό σημαίνει ότι τα όποια "χαρτιά" αυτού του δανεισμού θα πρέπει να ανανεώνονταν, σε μικρά χρονικά διαστήματα (πιθανώς, ανά 12ήμερο).
Αλλά και αυτή η εκτίμηση είναι, μόνο, μια υπόθεση. Ευλογοφανής, ίσως, αλλά αυτό δεν αλλάζει τον χαρακτήρα της. Παραμένει υπόθεση.
Ως εκ τούτου, τα ερωτήματα, που έχουμε θέσει, μένουν ως έχουν...
Το θέμα τώρα είναι πως γίνεται αυτη η ανακύκλωση του δανεισμού απο τα Ταμεία...Θα σκεπτόμουν ότι γίνεται πχ όπως με τα έντοκα..Δηλ λήγει ενα έντοκο αύριο που είχε εκδοθεί πριν 6 μήνες πχ και δεν αποπληρώνεται, αλλά οι τράπεζες αποδέχονται, και εκδίδεται ενα νέο έντοκο με μια νεα προμήθεια και ανανεώνονται και οι τόκοι..Κάπως έτσι ανακυκλώνουμε κάθε χρόνο περίπου 40 δις, για έντοκα νομίζω συνόλου 14 δις..Αν το καταλαβαίνω σωστά..Ακομα όμως και αν πρόκειται για υποσχετικές με επιτόκιο πάνω από 2% κάθε 2-3 εβδομάδες όπως λέει ο Δ.Καζάκης πάλι είναι υπερβολικό το ποσό των 700 δις..Δηλ πόσα έχουν πάρει απο τα αποθεματικά των Ταμείων για να φτάσουν οι υποσχετικές 700δις?Ακόμα και με 10 και 20 % επιτόκια και οχι 2% δεν βγαίνει το νούμερο!! Πάλι είναι υπερβολικό!!Τα Ταμεία πάλι δεν έχουν εκατοντάδες δις απόθεμα..Μερικές λίγες δεκάδες είναι..Πως για να πάρω πχ 15 δις έχω υποσχεθεί 700??? Πάλι αδιανόητο είναι!!
Αυτό που είναι όντως σίγουρο ειναι οτι εφοσον τα Ταμεία δεν θα έχουν ρευστό για πληρωμές, αφου θα τους τα χουν υφαρπάξει, αναγκαστικά θα δίνουν eurocommercial...Σε αυτο πιστευω εχει δίκιο ο Καζάκης οταν λέει οτι πρόκειται για διπλό/παράλληλο νόμισμα!!!
ΝΙΚΟΣ
Τα ερωτήματα, που βάζει και Ιαπετός, μετά τις απαντήσεις του Δημήτη Καζάκη και που αφορούν τον ρόλο των ευρωζωνιτών (δηλαδή, ουσιαστικά, της Ε.Κ.Τ.) περιμένουν την απάντησή τους. Όχι, από τον Δημήτρη Καζάκη, αλλά από την ευρωμπατιροτραπεζοκρατία της Φραγκφούρτης. Δεν αποκλείεται να υπάρχει κάτι, που δεν γνωρίζουμε και το οποίο να έχει συμφωνηθεί, πίσω από τις κλειστές πόρτες των συσκέψεων.
Και φυσικά, ουδόλως, αποκλείεται η όλη υπόθεση να οδηγεί, εσκέμμένα, στην μελλοντική κυκλοφορία ενός παράλληλου, με το ευρώ, "εσωτερικού" νομίσματος. Μια τέτοια εξέλιξη φαίνεται να είναι, απόλυτα, φυσιολογική, υπό αυτές τις συνθήκες και εφ' όσον δεν υπάρχει κάτι άλλο παρασκήνιο, το οποίο να διαφεύγει των γνώσεών μας.
Οψόμεθα...
ΝΙΚΟΣ
Έτσι, λοιπόν, τα ερωτήματα παραμένουν, ακριβώς, επειδή οι όλες διαδικασίες και οι ακολουθούμενες πρακτικές, ως προς το ζήτημα του βραχυπρόθεσμου δημοσίου δανεισμού, ειναι , απολύτως, αδιαφανείς...