Ο άτυπος και ακήρυκτος (αλλά, απολύτως, πραγματικός) πόλεμος Τουρκίας - NATO, κατά Ρωσίας, επί συριακού εδάφους και η κατάρριψη του ρωσικού Suhoy, ως αναγκαία εξέλιξη των πολεμικών επιχειρήσεων, θα οδηγήσουν, στην συντριβή των Δυτικών, εάν αυτοί δεν συνετισθούν.

Η κατάρριψη του ρωσικού πολεμικού αεροπλάνου, από την τουρκική πολεμική αεροπορία, στα τουρκοσυριακά σύνορα, στην περιοχή κοντά, στην Λατάκεια, και στην βάση, που έχει παραχωρηθεί, από την συριακή κυβέρνηση του κόμματος Μπάαθ, στην Ρωσία, από την εποχή της "Σοβιετικής Ένωσης", με αντάλλαγμα την σύναψη του ρωσοσυριακού αμυντικού συμφώνου, το οποίο ισχύει, ακόμη, είναι προφανές ότι δεν θα μείνει, χωρίς απάντηση, από το Κρεμλίνο.

Απάντηση θα υπάρξει και είναι σαφές ότι δεν θα είναι αμελητέα.

Η απάντηση του ρωσικού κράτους, στην τουρκική πρόκληση, είναι πολύ πιθανό να μην είναι άμεση. Θα έλθει, ίσως, σε ένα βάθος χρόνου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα είναι λιγότερο σκληρή. Κάθε άλλο. Η ρωσική απάντηση, εάν δεν είναι άμεση και εάν δοθεί, αργότερα, το βάθος του χρόνου, που θα υπάρξει, θα αντιστοιχεί, στην βαθύτητα του πόνου, που θα προξενήσει, στην τουρκική ελίτ και στους νατοϊκούς προστάτες της.

Προβαίνοντας, σε αυτές τις διαπιστώσεις, θα μπορούσε κάποιος να ισχυρισθεί ότι υπερεκτιμώ τα δεδομένα και ότι, ως εκ τούτου, υπερβάλλω. Μακάρι, να είναι, έτσι, τα πράγματα. Αλλά, μιλώντας, για την παρούσα κατάσταση, η εκτίμηση, στην οποία προβαίνω, δεν αποτελεί υπερβολή. Η ρωσική απάντηση, στην τουρκική πρόκληση, θα είναι σκληρή, όσο και αν καθυστερήσει και όσο και αν η ενέργεια της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας έχει ισχυρή νομιμοποιητική βάση.

Μαζύ με το τουρκικό κράτος, το ΝΑΤΟ θα υποστεί και αυτό, συνέπειες, για την κατάρριψη του ρωσικού πολεμικού αεροπλάνου και στην συνέχεια, του ρωσικού ελικόπτερου, που πήγε να περισυλλέξει τους δύο Ρώσους πιλότους. Και αυτό θα συμβεί, όσο και αν, εκ πρώτης όψεως, δεν προκύπτει άμεση εμπλοκή των νατοϊκών, στην όλη υπόθεση.

Δεν θα μείνω, στις όποιες διπλωματικές ενέργειες της ρωσικής πλευράς. Αυτές έχουν την σημασία τους, η οποία, προφανώς, δεν μπορεί να αγνοηθεί, αλλά έχουν περιορισμένη, έως μηδενική, επιρροή, στο μέτωπο των πολεμικών επιχειρήσεων και της κλιμάκωσης των στρατιωτικών ενεργειών. Ως εκ τούτου, αυτές, καθαυτές, είναι αδιάφορες. Θα περιοριστώ, στο πεδίο των στρατιωτικών επιχειρήσεων και των ενεργειών, που σχετίζονται με αυτές.

Ας δούμε, λοιπόν, την ουσία των γεγονότων.

Εδώ και καιρό, δηλαδή, από τότε, που άρχισαν οι ρωσικές στρατιωτικές επιχειρήσεις, στην Συρία, κατά του ISIS και της ένοπλης συριακής αντιπολίτευσης, με σκοπό την προστασία της ρωσικής βάσης, στην Λατάκεια και του καθεστώτος του Μπασάρ αλ Άσαντ, τα ρωσικά πολεμικά αεροπλάνα έχουν παραβιάσει - άγνωστο πόσες φορές - τον τουρκικό εναέριο χώρο και έχουν προειδοποιηθεί, από την τουρκική πλευρά, να παύσουν να το κάνουν. Η ρωσική κυβέρνηση, μάλιστα, είχε ενημερωθεί, από την τουρκική, ότι θα υπάρξουν συνέπειες, εάν αυτή η κατάσταση συνεχισθεί.

Από την άλλη πλευρά, η οποία, από την άποψη των στρατιωτικών επιχειρήσεων, που διεξάγονται, στην συγκεκριμένη περιοχή, είναι, άκρως, σημαντική, η Τουρκία προσπαθεί να επιβάλει, εντός του συριακού εναέριου χώρου, μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων. Η επιδίωξη αυτή έχει εκδηλωθεί, από την έναρξη του καθοδηγημένου, από τις Η.Π.Α., εμφυλίου πολέμου, στην Συρία, με σκοπό να προστατεύσει τους Τουρκομάνους αντάρτες, τους Τούρκους πράκτορες της ΜΙΤ, που συνεργάζονται μαζύ τους, τον αποκαλούμενο "Συριακό Απελευθερωτικό Στρατό" και τους τζιχαντιστές του Χαλιφάτου, που μάχονται, κατά του καθεστώτος του Μπασάρ αλ Άσαντ, από τα πλήγματα της συριακής πολεμικής αεροπορίας. Και φυσικά, η τουρκική ηγεσία συνέχισε να έχει αυτή την επιδίωξη, ακόμη και όταν, στην περιοχή εμφανίστηκε, ως ενεργός παράγοντας, στις πολεμικές επιχειρήσεις, η ρωσική πολεμική αεροπορία. Πλην, όμως, ο Βλαντιμίρ Πούτιν και η ρωσική ηγεσία έγραψαν, στα παλαιότερα των υποδημάτων τους (και) αυτή την τουρκική επιδίωξη.

Με αυτά τα δεδομένα, την περασμένη Τρίτη 24 Νοεμβρίου, η τουρκική πολεμική αεροπορία προέβη, στην κατάρριψη του ρωσικού Σουχόϋ  24 (το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, επιχειρησιακά, δεν είναι και το καλύτερο πολεμικό αεροπλάνο), που επιχειρούσε, στα τουρκοσυριακά σύνορα, που βρίσκονται, προς την πλευρά της Λατάκειας, κατά του εξοπλισμένου, από τους νατοϊκούς και τα αραβικά κράτη του Κόλπου, "Συριακού Απελευθερωτικού Στρατού", ο οποίος είναι διασπασμένος, σε πολλές ομάδες ενόπλων, ανάμεσα στους οποίους βρίσκονται και οι Τουρκομάνοι της περιοχής αυτής, οι οποίοι αποτελούν μια ολιγάριθμη τουρκική εθνοτική μειονότητα, που κατοικεί, σε 517 χωριά και οικισμούς της περιοχής και την οποία υποστηρίζει και ενισχύει το τουρκικό κράτος, με όπλα και με άνδρες, αφού, μαζύ με αυτούς, πολεμούν Τούρκοι πράκτορες της MIT και άνδρες του τουρκικού στρατού.

Η τουρκική ηγεσία είναι σαφές ότι δεν επιθυμεί τους Ρώσους, σε αυτή την περιοχή. Και φυσικά, η ρωσική ηγεσία, με την δική της σειρά, δεν δέχεται την τουρκική παρουσία, την οποία προσπαθεί να εξαλείψει, με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, που έχουν αναλάβει οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις και τα επιτόπια κτυπήματα, που δίνουν, στις δυνάμεις των Σύρων αντικαθεστωτικών και στις σύμμαχες, με αυτούς, τουρκικές δυνάμεις.

Έτσι, η κατάρριψη του ρωσικού Σουχόϋ είναι αποτέλεσμα του άτυπου, αλλά και πραγματικού πολέμου Τουρκίας και Ρωσίας, επί συριακού εδάφους. Αυτή είναι η πραγματική κατάσταση, που επικρατεί, στο έδαφος και στον εναέριο χώρο της περιοχής αυτής.

Ως εκ τούτου, η ανακοίνωση του ρωσικού υπουργείου Άμυνας, για την παύση κάθε επικοινωνίας, με τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, είναι πολύ πιο σοβαρή, από οποιαδήποτε διπλωματική ενέργεια, για αυτά, που πρόκειται να ακολουθήσουν, αφού, με αυτόν τον τρόπο, η ρωσική πλευρά καθιστά σαφές ότι οποιαδήποτε επαφή, ανάμεσα, στις τουρκικές και τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις, που δρουν, στην περιοχή, με σκοπό την αποφυγή συγκρούσεων, δεν πρόκειται να υπάρξει.


Η Τουρκία και οι νατοϊκοί, κατά πάσα πιθανότητα, θα αντιμετωπίσουν την κόλαση.

Η αποστολή του ρωσικού "Μοσκβά", ενός καταδρομικού πλοίου, στην περιοχή, με εξειδικευμένο και μη αναχαιτίσιμο πυραυλικό οπλισμό, ακτίνας 550, έως 1000 χλμ και ταχύτητας 2,5 mach, δείχνει ότι οι προθέσεις του Βλαντιμίρ Πούτιν δεν είναι καθόλου καλές, ούτε φιλειρηνικές. Η τουρκική πλευρά θα υποστεί τα αντίποινα εκείνα, τα οποία θα επιλέξει η ρωσική ηγεσία. Και φυσικά, το Κρεμλίνο θα είναι εκείνο, που θα αποφασίσει το είδος, το μέγεθος και την χρονική στιγμή, που θα εξαπολύσει αυτά τα αντίποινα. Όταν αυτά εξαπολυθούν, η τουρκική ηγεσία θα ψάχνεται. Όπως θα ψάχνονται και οι νατοϊκοί, που κρύβονται, πίσω της.

Η ρωσική ηγεσία δεν πρόκειται να παίξει, με τους Τούρκους. Όπως έχει πει ο Βλαντιμίρ Πούτιν : Δεν πρόκειται να ασχοληθεί, με το σκυλί, που τον δαγκώνει. Θα ασχοληθεί με το αφεντικό του σκυλιού, που έχει την ευθύνη.

Και στην συγκεκριμένη περίπτωση, το αφεντικό του σκυλιού, για το οποίο γίνεται λόγος, βρίσκεται, στην Ουάσινγκτων και δεν είναι άλλο, από το έγχρωμο αφεντικό των πολιτικών τζιχαντιστών του ISIS, των μαχητών του αυτοαποκαλούμενου "Συριακού Απελευθερωτικού Στρατού" και της πανικοβλημένης ηγεσίας, που κατοικοεδρεύει, στην Άγκυρα, η οποία συγκάλεσε, ασμένως, το εθνικό συμβούλιο ασφαλείας της χώρας, υπό την ηγεσία του Ταγίπ Ερντογκάν και ζήτησε την βοήθεια του ΝΑΤΟ.

Όμως, o Barack Hussein Obama και το ΝΑΤΟ, λίγα πράγματα μπορούν να κάνουν, για να βοηθήσουν την τουρκική ηγεσία και τους συμμάχους τους, στην περιοχή. Κατά πάσα πιθανότητα, η τουρκική κυβέρνηση και οι νατοϊκοί φίλοι της, δεν θα προλάβουν, καν, να αντιληφθούν την αντίδραση της Μόσχας. Απλώς, θα υποστούν τις συνέπειες, τις οποίες θα κληθούν να διαχειρισθούν, μετά την εκδήλωση και την ολοκλήρωση της ρωσικής απάντησης, η οποία θα είναι και επί του εδάφους, στο οποίο δρουν οι, βαριά, οπλισμένοι Τουρκομάνοι αντάρτες, οι Τούρκοι στρατιωτικοί και οι δυνάμεις του αυτοαποκαλούμενου "Συριακού Απελευθερωτικού Στρατού". Άλλωστε, η απάντηση αυτή έχει αρχίσει, ήδη, να δίνεται και είναι καταιγιστική, αφού η ρωσική αεροπορία έχει εντείνει τους βομβαρδισμούς, ενώ, παράλληλα, ο ρωσικός στρατός και η Χεζμπολλάχ, κτενίζουν την περιοχή.

Η σαφής στήριξη της τουρκικής στάσης και της κατάρριψης του ρωσικού πολεμικού αεροπλάνου, από τον Barack Hussein Obama και το ΝΑΤΟ, δεν αφήνει καμμία αμφιβολία, για την βασιμότητα της διαπίστωσης του γεγονότος ότι η Τουρκία αποτελεί το σκυλί (για την ακρίβεια, ένα από τα σκυλιά) της Ουάσινγκτων, στην περιοχή.

Ας δούμε και ας προσπαθήσουμε να αξιολογήσουμε τα γεγονότα:

Κατ' αρχήν, είναι, περίπου, βέβαιο ότι η τουρκική αεράμυνα κατέρριψε το ρωσικό Suhoy, ενώ αυτό βρισκόταν, στον τουρκικό εναέριο χώρο, τον οποίο, προφανώς, είχε παραβιάσει. Βέβαια, το αεροπλάνο, μετά το κτύπημα, που δέχτηκε, από ένα τουρκικό Phantom, κατέπεσε, στο συριακό έδαφος, αλλά οι ταχύτητες, που αναπτύσσονται, στον αέρα, από τα πολεμικά μαχητικά αεροπλάνα και η στενότητα του χρόνου, ως προς την παραβίαση του εναερίου χώρου, η οποία διάρκεσε κάποια ελάχιστα δευτερόλεπτα, είναι τέτοιες, που το σημείο της πτώσης του Suhoy, δεν έχει σημασία.

Φαίνεται - και είναι - βέβαιο ότι η τουρκική αεροπορία προειδοποίησε τους Ρώσους πιλότους, για την παραβίαση του τουρκικού εναέριου χώρου. Η τουρκική ηγεσία ουδέποτε θα προέβαινε, σε ένα κτύπημα, εναντίον της ρωσικής πολεμικής αεροπορίας, χωρίς να νομιμοποιείται να πράξει κάτι τέτοιο. Μια επιθετική ενέργεια, κατά των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, εκ μέρους της τουρκικής πλευράς, θα ήταν αυτοκτονική και ως εκ τούτου, λογικά και πραγματικά, αποκλείεται να έχει συμβεί.

Επίσης, σίγουρο είναι ότι η ρωσική πλευρά, της οποίας τα πολεμικά αεροπλάνα, που επιχειρούν, στον συριακό εναέριο χώρο και βάλλουν εναντίον των θέσεων των Τουρκομάνων ανταρτών και των Τούρκων στρατιωτών και πρακτόρων, που στηρίζουν αυτούς τους αντάρτες και τον "Συριακό Απελευθερωτικό Στρατό", που μάχονται, κατά του καθεστώτος του Μπασάρ αλ Άσαντ, επανειλημμένως, παραβιάζουν τον τουρκικό εναέριο χώρο, έχει προειδοποιηθεί, από την τουρκική πλευρά, ότι θα υπάρξουν σοβαρές συνέπειες, εάν αυτή η κατάσταση συνεχισθεί.

Προφανώς, η ρωσική πλευρά αγνόησε αυτές τις τουρκικές προειδοποιήσεις. Και αυτό το έπραξε, όχι μόνον, για λόγους γοήτρου, ή της αλαζονείας, που έχει οποιαδήποτε στρατιωτική υπερδύναμη, η οποία συνηθίζει να βλέπει τους άλλους, ως, περίπου, μηδαμινές και αμελητέες ποσότητες.

Οι επιχειρησιακές ανάγκες της ρωσικής πολεμικής αεροπορίας και οι στρατιωτικοί στόχοι, επί του εδάφους της περιοχής αυτής, στους οποίους επικεντρώνεται, επιβάλλουν στα ρωσικά πολεμικά αεροπλάνα να δρουν στα όρια και ουκ ολίγες φορές, εντός του τουρκικού εναέριου χώρου και πιθανότατα, τους επιβάλλουν να επιχειρήσουν και κατά στόχων, επί του τουρκικού εδάφους, αφού οι Τουρκομάνοι αντάρτες και οι καλυμμένες τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις, εφοδιάζονται, με οπλισμό και με λοιπά εφόδια, από το τουρκικό έδαφος, ενώ είναι σαφές και αναμενόμενο ότι αυτά τα επίγεια στρατιωτικά σώματα βρίσκουν θέσεις κάλυψης και προστασίας, από τους ρωσικούς βομβαρδισμούς και από τις επιθέσεις του ρωσικού και του συριακού στρατού, καθώς και από τα άλλα αντίπαλα ένοπλα σώματα, στο τουρκικό έδαφος.

Κάτω από αυτές τις πολεμικές επιχειρησιακές συνθήκες, η ρωσική πολεμική αεροπορία είναι, εκ των πραγμάτων, υποχρεωμένη να δρα και στον τουρκικό εναέριο χώρο, προκειμένου να εξουδετερώσει τους επίγειους στόχους της, που δρουν στο συριακό έδαφος και εφοδιάζονται από το τουρκικό έδαφος, στο οποίο βρίσκουν και καταφύγιο. Ως εκ τούτου, η επιχειρησιακή δράση της ρωσικής πολεμικής αεροπορίας, στην περιοχή των συροτουρκικών συνόρων, που βρίσκονται, κοντά στην Λατάκεια, είναι, κατά βάση, αποτρεπτική και κατασταλτική. Και φυσικά, σε κάθε περίπτωση καθίσταται αναγκαία.

Με δεδομένη την συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι η Τουρκία και η Ρωσία έχουν εμπλακεί, σε αυτή την περιοχή, σε έναν άτυπο και ακήρυκτο πόλεμο, καθίσταται περισσότερο από σαφές ότι το ίδιο και περισσότερο αναγκαία είναι, εκ των πραγμάτων και εκ των πραγματικοτήτων, που έχουν διαμορφωθεί, στον χώρο των συροτουρκικών συνόρων και η τουρκική αντίδραση, στις ρωσικές επιθετικές ενέργειες, κατά των Τουρκομάνων ανταρτών, κατά των Τούρκων πρακτόρων και στρατιωτικών και κατά των δυνάμεων του "Συριακού Απελευθερωτικού Στρατού".

Έχοντας αυτά τα δεδομένα, υπόψη μας, αυτό, που μένει να συμπεράνουμε είναι ότι, στην συγκεκριμένη περίπτωση της κατάρριψης του ρωσικού Suhoy, από το τουρκικό Phantom, η κατάσταση των επιχειρήσεων, επί του εδάφους αυτής της περιοχής των μακρών, σε έκταση, συροτουρκικών συνόρων, ήταν τέτοια, που, προφανώς, επέβαλε, στην τουρκική πολεμική αεροπορία, να προχωρήσει, στην ευθεία βολή, κατά του ρωσικού πολεμικού αεροπλάνου και στην κατάρριψή του. Άλλωστε, η παρουσία των Τουρκομάνων ανταρτών (και μαζύ με αυτούς, η παρουσία των Τούρκων πρακτόρων) είναι δεδομένη και κατέστη ορατή, αμέσως, μετά την πτώση του ρωσικού Suhoy και την εμφάνιση του ρωσικού ελικοπτέρου, που πήγε, για να διασώσει τους δύο Ρώσους πιλότους, το οποίο και αυτό εβλήθη, από τις δυνάμεις των Τουρκμομάνων ανταρτών και των Τούρκων πρακτόρων.

Έτσι, γίνεται κατανοητό ότι οι συγκεκριμένες ανάγκες του πεδίου των μαχών και των στρατιωτικών επιχειρήσεων, στον, επί του συριακού εδάφους, διεξαγόμενο ακήρυκτο πόλεμο, ανάμεσα, στην Τουρκία και την Ρωσία, υπήρξαν η αιτία, για την στάση και την συμπεριφορά των στρατιωτικών επιτελείων των δύο χωρών και για την κατάρριψη του ρωσικού Suhoy. Και ακριβώς, σε αυτό το σημείο είναι που εμπλέκεται το έγχρωμο αφεντικό των Σύρων αντικαθεστωτικών και των λοιπών ισλαμικών πολιτικών ακτιβιστών και μαχητών και των Τούρκων πρακτόρων και στρατιωτικών, που αντιπαρατίθενται, στρατιωτικά, στον συριακό στρατό, με την οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη της Ουάσινγκτων, του ΝΑΤΟ, της Σαουδικής Αραβίας και των λοιπών μεσαιωνικών σαλαφιστικών αραβικών καθεστώτων του Κόλπου.

Υπό το φως αυτών των δεδομένων, το ερώτημα, που γεννάται, είναι, αν η αμερικανική υπερδύναμη και οι νατοϊκοί υποτελείς της Ουάσινγκτων, είχαν δώσει το πράσινο φως, στην τουρκική ηγεσία να κτυπήσει την ρωσική πολεμική αεροπορία, που επιχειρεί, στα συροτουρκικά σύνορα, ειδικά, μάλιστα, σε αυτή την περιοχή, όπου βρίσκεται η ρωσική βάση της Λατάκειας.

Αυτό το ερώτημα, προφανώς, έχει απάντηση. Και η απάντηση αυτή δεν χρειάζεται πολλή σκέψη, για να δοθεί. Είναι μια εύκολη απάντηση. Και μάλιστα, πολύ εύκολη.

Τα νατοϊκά και λοιπά στρατιωτικά και πολιτικά όργανα του έγχρωμου αφεντικού των τζιχαντιστών του ισλαμικού πολιτικού και στρατιωτικού ακτιβισμού είχαν, εκ των προτέρων, δώσει το πράσινο φως, στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις να κτυπήσουν, κάποια στιγμή, που αυτές θα εκτιμήσουν, ως επιχειρησιακά, απαραίτητη, οποιοδήποτε ρωσικό αεροπορικό στόχο, ο οποίος θα παραβιάσει τον τουρκικό εναέριο χώρο.

Είναι, μάλιστα, πολύ πιθανό (ίσως και το πιθανότερο) ότι, στην λήψη της απόφασης, για την κατάρριψη του ρωσικού Suhoy, να ενεπλάκησαν και ανώτατα επιτελικά όργανα των αμερικανικών, ή (και) των νατοϊκών στρατιωτικών δυνάμεων, με σκοπό την αποστολή ενός σκληρού μηνύματος, προς την ρωσική πλευρά και για την σφυγμομέτρηση των ρωσικών αντιδράσεων.

Ως εκ τούτου, η τουρκική ηγεσία δεν έδρασε, αυτοβούλως. Έδρασε, μέσα, στα πλαίσια ενός συγκεκριμένου αμερικανονατοϊκού σχεδιασμού, που αποσκοπεί, στην αναχαίτιση της ρωσικής πολεμικής επιθετικότητας, στην περιοχή και στον ευρύτερο σχεδιασμό, για την απόκρουση της ρωσικής στρατιωτικής δραστηριότητας και παρουσίας, στην Λατάκεια και σε όλο τον χώρο της Συρίας.

Είναι προφανές ότι το μήνυμα ελήφθη, από την ρωσική πλευρά, πλην, όμως, η ένταση των βομβαρδισμών, κατά των Τουρκομάνων, των Τούρκων πρακτόρων και των ανταρτών του "Συριακού Απελευθερωτικού Στρατού", που μάχονται, εναντίον του Άσαντ και των Ρώσων, όπως, επίσης και η κλιμάκωση των ρωσικών πολεμικών δραστηριοτήτων, επί του εδάφους αυτής της περιοχής, αποδεικνύει ότι η ρωσική ηγεσία αγνόησε, πλήρως, αυτό το μήνυμα των νατοϊκών, των Αμερικανών και των Τούρκων. Κυριολεκτικά, μιλώντας, το πέταξε, στον κάλαθο των αχρήστων.

Αυτό, προφανώς, σημαίνει ότι η συνέχεια, που θα ακολουθήσει, στα τουρκοσυριακά σύνορα, στα πλαίσια του άτυπου και ακήρυκτου πολέμου, ανάμεσα στις ρωσικές δυνάμεις, που δρουν, στην περιοχή και στις τουρκικές, αμερικανικές και νατοϊκές δυνάμεις, που επιχειρούν να αποκρούσουν την πολεμική δράση των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα και σαφέστατα, πολυαίμακτη, αφού η δέσμη των ρωσικών αντιποίνων, που θα απλωθεί, σε χώρο και σε χρόνο, θα έχει βαρύτατο κόστος, πρώτα, για την τουρκική ηγεσία, αλλά και για τους αμερικανονατοϊκούς καθοδηγητές και "προστάτες" της.

Όπως έχουμε πει, εδώ και κάποια χρόνια, οι Η.Π.Α. και το ΝΑΤΟ - αυτό, δηλαδή, που αποκαλούμε Δύση - έχουν, ήδη, ηττηθεί, στην Συρία και στην ευρύτερη περιοχή. Φυσικά, αυτή την οδυνηρή, γι' αυτούς, πραγματικότητα, ο Barack Hussein Obama, η αμερικανική κυβερνητική ελίτ (δηλαδή το βαθύ αμερικανικό κράτος) και όλοι οι Δυτικοί δεν μπορούν να το δεχθούν και επιμένουν, πεισματικά, να το αρνούνται.

Μπορούν να το αρνούνται όσο θέλουν. Όμως, οι - επί του εδάφους και οι ευρύτερες γεωστρατηγικές - πραγματικότητες λειτουργούν, εις βάρος τους, με αποτέλεσμα η ήττα τους, στο πεδίο των μαχών να έχει, ήδη, συντελεσθεί, από την εποχή εκείνη, που, πριν τρία χρόνια, ο Barack Hussein Obama φοβήθηκε να στείλει τον αμερικανικό στόλο, έξω από την Συρία, επειδή απειλήθηκε, με πόλεμο, από τον Βλαντιμίρ Πούτιν και την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος και του στρατού της Κίνας, που, προφανώς, ενεργούσαν, με την σαφή έγκριση και καθοδήγηση της κινεζικής κυβέρνησης.

Από τότε, έχει περάσει καιρός και τα πράγματα, για την Δύση, έχουν χειροτερεύσει, κατά πολύ. Ήδη, μάλιστα, η νέα καναδική κυβέρνηση, με μια συμβολική, μεν, αλλά και πολύ σημαντική ενέργεια, έχει αποσύρει τα καναδικά πολεμικά αεροπλάνα, από το πεδίο των μαχών, στην Συρία.

Η Δύση, πλέον, δεν δρα ενιαία. Οι ωμότητες, που διαπράττουν, στα κατεχόμενα, από αυτούς εδάφη, στο Ιράκ και στην Συρία, αλλά και στις δυτικές πρωτεύουσες (όπως και στον Λίβανο) οι τέως - αλλά, πολλές φορές και νυν - προστατευόμενοί της, στο Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε του Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκνταντί, αποσταθεροποιούν την ενιαία στάση, έκφραση και δράση της Δύσης.

Εδώ και χρόνια, λοιπόν, έχει έλθει η ώρα και ο Barack Hussein Obama και τα "σκυλιά" του, χρήσιμο είναι να το πάρουν απόφαση. Τον πόλεμο, στην Συρία, τον έχασαν. Και καλό και χρήσιμο είναι να διαπραγματευθούν, για να περισώσουν ό,τι μπορεί να περισωθεί. Διότι, εάν δεν το πράξουν, εγκαίρως - δηλαδή, τώρα, που είναι ο καιρός ώριμος -, θα υποστούν συντριβή.

Με πρώτη και "καλύτερη", στον κατάλογο των, υπό συντριβή, χωρών, την Τουρκία, η οποία είναι πολύ πιθανό να υποστεί τέτοια πλήγματα, που δεν θα προλάβει καν να αντιληφθεί, από πού της έρχονται. Και αυτό, αν συμβεί, θα είναι κρίμα, διότι την μεγάλη αυτή χώρα, την κατοικεί ένα τεράστιο πλήθος απλών ανθρώπων, οι οποίοι δεν ευθύνονται, για τις πράξεις της ελίτ του βαθέος κράτους, που την διοικεί και που αποφασίζει, για τις τύχες της τουρκικής κοινωνίας.

Καιρός, λοιπόν, είναι να συνετισθούν. Άλλως, οι επιπτώσεις θα είναι οδυνηρές. Για όλους τους. Αλλά, πιθανότατα και για όλους μας...