Τί - και γιατί - πήγε στραβά, με τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του; (Ο Αλέξης Τσίπρας ενώπιον της υπογραφής του 3ου Μνημονίου, ο Γιάννης Βαρουφάκης, τα ελληνικά IOUs και η αποτυχημένη απόπειρα ενεργοποίησης του γερμανικού σχεδιασμού, για μια συντεταγμένη διάλυση της ευρωζώνης).

Τί είναι αυτό, που πήγε στραβά, με τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του;

Η απάντηση είναι απλή. Όποιος έχει παρακολουθήσει την πορεία αυτού του κόμματος της ριζοσπαστικοφανούς και αναπαλαιωμένης παραδοσιακής κομμουνιστικής αριστεράς και όσα έχουν γραφεί, σε αυτό εδώ το μπλογκ, γνωρίζει το τί έχει συμβεί. Δεν υπάρχει κανένας γρίφος και κανένα μυστήριο, όσον αφορά την παράδοση του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησής του, στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών.

Οι "ευρωπαϊστικές" αυταπάτες, που έχει και εξέθρεψε η μεγάλη πλειοψηφία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι η αιτία και η βάση, στην οποία στηρίχθηκε η υποχώρηση και η ουσιαστική προσχώρηση της ελληνικής κυβέρνησης, σε όσα ζητούν οι ευρωθεσμοί. Ως εκ τούτου, η αποδοχή των αρχών του σύγχρονου "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", έτσι όπως αυτός εκφράζεται, μέσα από την ευρωζώνη, καθώς και των πραγματικοτήτων, που αυτός διαμορφώνει, ως πράξη και σχέδιο δράσης, με όσα "αστεράκια", υποσημειώσεις, επιφυλάξεις και επί μέρους, διαφωνίες και αν διατυπώνονται - και με όποια ένταση και αν διατυπώνονται -, είναι, απολύτως, φυσιολογικό να οδηγεί, στην υποταγή, στις απαιτήσεις εκείνων οι οποίοι προσδιορίζουν τους κανόνες, που διέπουν την καθημερινή ζωή του έμπρακτου και υλοποιημένου οικοδομήματος αυτού του δόγματος, έτσι όπως αυτό εκφράζεται και υλοποιείται, με την ευρωζώνη.

Κάπου εδώ βρίσκεται και η "αχίλλειος πτέρνα" της πλειοψηφίας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτή η "αχίλλειος πτέρνα" εντοπίζεται, στην υιοθέτηση του έμπρακτου (ψευδ)ευρωπαϊκού πολιτικού και οικονομικού σχεδιασμού των "ευρωπαϊστικών" ελίτ της ευρωζώνης (αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης). Το κόμμα αυτό, παρά την όποια ιδιότυπη ψευδοριζοσπαστική ρητορική του ήταν και είναι ένα κόμμα "ευρωπαϊστικό", όσο και αν οι αντίπαλοί του, στον λεγόμενο αστικό πολιτικό χώρο, θέλησαν να το προσδιορίσουν και να το παρουσιάσουν, ως ένα κόμμα "αντιευρωπαϊστικό".

Ανοησίες. Ουδέποτε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα "αντιευρωπαϊστικό" κόμμα.

Προφανώς, κατά την διάρκεια των τελευταίων 5 χρόνων της υπαγωγής της Ελλάδας, υπό το καθεστώς της μνημονιακής χρεωδουλίας, αυτός ο πολιτικός μικρόκοσμος της ελληνικής κομμουνιστικής και της κομμουνιστογενούς αριστεράς και των διάφορων προσωπικοτήτων του κεντροαριστερού χώρου, που εμφάνιζε τον εαυτό του, ως ριζοσπαστικό, συσπείρωσε, στις τάξεις του, ως πηγή άντλησης ενός μεγάλου αριθμού ψηφοφόρων, ένα τεράστιο τμήμα των, εν Ελλάδι, ολοένα και αυξανόμενων "αντιευρωπαϊστών" και κυρίως ανθρώπων, οι οποίοι έχουν πληγεί, από τις ακολουθούμενες μνημονακές πολιτικές, της περιόδου 2010 - 2015, αλλά ήταν και παρέμεινε ένα κόμμα "ευρωπαϊστικό". Μπορεί να είχε - και είχε - τις δικές του ιδιοτυπίες και ιδιορρυθμίες, οι οποίες ήσαν προϊόντα της ιστορικής του προέλευσης, ως συλλογικού πολιτικού χώρου και σύμφωνα, με την πολυσχιδή ανθρωπογεωγραφία των τάσεων, που τον συγκροτούν, αλλά ήταν και (μέχρι στιγμής) είναι ένα κόμμα, πλειοψηφικά, "ευρωπαϊστικό".

Και αυτή την ιδιότητά του είναι, που καλείται, τώρα, να πληρώσει.

Το δυστύχημα, για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ο αρχικός σχεδιασμός της, με τον οποίο πορεύτηκε, για να διεκδικήσει την κυβερνητική εξουσία, ενώπιον και κατά την διάρκεια της σώρευσης των κοινωνικών, των οικονομικών και των πολιτικών ερειπίων, που ήλθαν σαν αποτέλεσμα της κατάρρευσης της χώρας, μετά την ουσιαστική ελληνική κρατική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010 και με την εφαρμογή των δύο Μνημονίων, που συνέγραψαν, επέβαλαν και με όργανο, το εντόπιο "ευρωπαϊστικό" αστικό πολιτικό προσωπικό, εφάρμοσαν οι ξένοι δανειστές, ήταν, εντελώς, εσφαλμένος.


Το γιατί προέκυψε αυτή η δυσμενής εξέλιξη, δεν είναι, καθόλου, δύσκολο να το αντιληφθούμε. Όλα αυτά τα χρόνια της ελληνικής και της ευρωζωνικής κρίσης, κατά τα οποία αυτός ο μικρός, αλλά και πάντοτε, χαοτικός συνασπισμός κομμάτων της αναπαλαιωμένης κομμουνιστογενούς αριστεράς, ο οποίος, από το 4,59% των βουλευτικών εκλογών της 4/10/2009, κατάφερε, στις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, να φθάσει, στο 36,34% και να σχηματίσει κυβέρνηση, μαζύ με τους Ανεξάρτητους Ελληνες του Πάνου Καμμένου, περιγράψαμε τα αδιέξοδα, στα οποία οδηγείτο, ως αποτέλεσμα των "ευρωπαϊστικών" του αυταπατών, οι οποίες, όπως όλες οι αυταπάτες, διακρίνονται, από την χαρακτηριστική αφέλεια, όλων όσων αρνούνται να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα, προς χάρη των ιδεολογημάτων και των ιδεοληψιών, που κυριαρχούν, στα μυαλά τους.

Με δεδομένο τον, λενινιστικής υφής, δομικό δογματισμό της πλειοψηφίας των μελών της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, η συμπεριφορά τους, ως οπαδών του σύγχρονου "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", δεν είναι κάτι το αφύσικο, αφού αυτή η συμπεριφορά παραπέμπει, στην επίδειξη της ανάλογης και αντίστοιχης συμπεριφοράς τους, ως οπαδών του "υπαρκτού σοσιαλισμού", όταν, ακόμη, η "Σοβιετική Ένωση" και το "σοσιαλιστικό στρατόπεδο" ήσαν εν ζωή. Και αυτή η, δομικά, δογματική συμπεριφορά δεν αφορά, μόνο, εκείνους οι οποίοι, μέσα σε αυτόν τον χώρο, προέρχονται από το Κ.Κ.Ε., αλλά και εκείνους, οι οποίοι προέρχονται από το αλήστου μνήμης, Κ.Κ.Ε. (Εσωτερικού), οι οποίοι ήσαν ταγμένοι υπερασπιστές του δόγματος του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", σχεδόν από τα γεννοφάσκια του, μέσα από την καταρρεύσασα ύστερη κομμουνιστική εκδοχή του ευρωκομμουνισμού.

Ως εκ τούτου, τα αδιέξοδα, στα οποία ενεπλάκησαν ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και η παταγώδης αποτυχία τους, απέναντι, στον τοίχο, που είχαν να αντιμετωπίσουν, όταν ήλθαν σε επαφή με τους ευρωζωνίτες, ως μέλη της νέας ελληνικής κυβέρνησης, που προέκυψε από τις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, υπήρξαν φυσιολογικά αποτελέσματα αυτής της δογματικής αντιμετώπισης, η οποία, στο πρακτικό επίπεδο της καθημερινότητας, εκφράστηκε, έτσι όπως εκφραζόταν και στα νειάτα τους, όταν, απέναντί τους, είχαν τον Χαρίλαο Φλωράκη και την παλαιά σταλινική ηγεσία του Κ.Κ.Ε., ή, αντίστοιχα, τον Λεωνίδα Κύρκο, τον Μπάμπη Δρακόπουλο (που εμφανίζονται, μαζύ με τον Γιάννη Μπανιά και τον Πέτρο Κουναλάκη, στην παράπανω φωτογραφία) και την παλαιά ευρωσταλινική ηγεσία του Κ.Κ.Ε. (Εσωτερικού). Αυτή η αντιμετώπιση δεν είναι άλλη, από αυτή του πιστού οπαδού, απέναντι, στον καθοδηγητή του, μια αντιμετώπιση, η οποία, σε τελική ανάλυση, σε αυτές τις περιπτώσεις, εκφράζεται, ως υποταγή, στις επιθυμίες και στις παραξενιές του και τις οποίες, τελικά, όλοι αυτοί ήσαν διατεθειμένοι να ικανοποιήσουν, παρά τα όσα έλεγαν, διέδιδαν και εμφανίζονταν να διεκδικούν.

Ο μόνος τρόπος και η μόνη δίοδος απεγκλωβισμού αυτών των ανθρώπων, με αυτόν τον δομημένο πολιτικό χαρακτήρα και με αυτή την συνακόλουθη πολιτική συμπεριφορά, από τα, κατά καιρούς, δόγματα, στα οποία είναι προσηλωμένοι, είτε αυτά αφορούν τον "σοσιαλισμό", είτε τον σύγχρονο "ευρωπαϊσμό", είναι η ρήξη, με το πολιτικό παρελθόν τους, η οποία, βέβαια,  μπορεί να μην αλλάζει - και δεν αλλάζει - την βαθύτερη πολιτική τους χαρακτηροδομή, αλλά τους απαλλάσσει, από τα όποια τρέχοντα αναχρονιστικά πρακτικά πολιτικά προτάγματα, τα οποία υπηρετούν - όπως έγινε, για τους περισσότερους από αυτούς, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, μετά την κατάρρευση του "σοσιαλιστικού στρατοπέδου" και περίπου, όπως έγινε με τους υπόλοιπους, από αυτούς, προς τα τέλη της δεκαετίας του 1980, με την έμπρακτη κατάρρευση της ελληνικής εκδοχής του ευρωκομμουνισμού, έτσι όπως αυτή προέκυψε, με την διάλυση του Κ.Κ.Ε. (Εσωτερικού) και την ίδρυση της Ελληνικής Αριστεράς (ΕΑΡ).

Η συγκρότηση, στην πορεία του χρόνου του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από τον παλαιό Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου, που έδωσε μια πολιτική στέγη, στο άστεγο αυτό στελεχικό δυναμικό δεν άλλαξε τον δομικό δογματισμό αυτών των στελεχών. Μπορεί να άλλαξε το περιεχόμενο - τις ιδέες και τις εμφανιζόμενες ως πεποιθήσεις και τα εμφανιζόμενα, ως πολιτικά προτάγματα - του δογματισμού αυτών των πολιτικών και κομματικών γραφειοκρατών, αλλά η δομή της σκέψης και της συμπεριφοράς τους, παρέμεινε ανέπαφη και ως εκ τούτου, δογματική στον πυρήνα τους και στα βαθύτερα και στα εσώτερα χαρακτηριστικά τους, μέσα από την λογική της στράτευσης, για την υπηρέτησή τους, η οποία λογική είναι και αποτελεί τον σκληρό πυρήνα κάθε δογματισμού και κάθε δογματικού.

Έτσι, ο Αλέξης Τσίπρας, οι μέντορές του, στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ  και οι διάφοροι κολλητοί του (ο Γιάννης Δραγασάκης, ο Αλέκος Φλαμπουράρης, ο Δημήτρης Βίτσας, ο Νίκος Παπάς κλπ), επηρεασμένοι από τις "ευρωπαϊστικές" ιδεοληψίες του ρεύματος του ευρωκομμουνισμού, όπως επίσης και από τις ιδιότυπες κοσμοπολιτικές νεομαρξιστικές και μετακεϋνσιανές ιδέες  του Γιάννη Βαρουφάκη, στήριξαν την διαπραγματευτική τους στρατηγική και τις, επί μέρους, τακτικές κινήσεις της κυβέρνησής τους, που προέκυψε, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, σε δύο κεντρικούς πυλώνες, οι οποίοι ήσαν :

1) Οι ευρωζωνίτες δεν μπορούν να αποπειραθούν, ούτε και να αποδεχθούν μία έξοδο της Ελλάδας, από την ευρωζώνη. Το διαβόητο Grexit θα καταστρέψει την ευρωζώνη και ως εκ τούτου, είναι αδιανόητο.


2) Μια άτακτη ελληνική χρεωκοπία, εντός της ευρωζώνης δεν μπορεί, επίσης, να γίνει αποδεκτή, από τους ευρωζωνίτες και μπορεί να χρησιμοποιηθεί, ως όπλο και ως ένα απόλυτο μέσο πίεσης, από την ελληνική πλευρά, προκειμένου να καμφθούν οι αντιστάσεις τους. Η ελληνική χρεωκοπία, εντός ευρωζώνης, καθιστά αφερέγγυους τους θεσμούς και όλα τα νομισματικά και λοιπά χρηματοπιστωτικά εργαλεία της νομισματικής ένωσης, καθιστώντας μιαν ελληνική έξοδο από την ευρωζώνη, ως το, αμέσως, πιθανότερο επόμενο βήμα μιας τέτοιας εξέλιξης.


Και οι δύο αυτοί πυλώνες της διαπραγματευτικής στρατηγικής της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα στηρίζονταν, σε σαθρές βάσεις και ως εκ τούτου, κατέρρευσαν, με πάταγο, ο οποίος, μάλιστα, συνοδεύεται, αυτές τις ημέρες, που ακολούθησαν το δημοψήφισμα της 5/7/2015, από τα αισθήματα της λύπης, της οργής και της χλεύης.  Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, με δεδομένες τις σπασμωδικές κινήσεις και την, περίπου, πλήρη παράδοση του πρωθυπουργού και της κυβέρνησής του, στις απαιτήσεις και στις ορέξεις των ξένων δανειστών.


Στα πλαίσια του χαρακτηροδομικού δογματισμού τους, που παραπάνω, περιγράφηκε, οι όψιμοι και οι εναπομείναντες παλαιοί εραστές του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού" δεν στάθηκαν ικανοί να αντιληφθούν τους λόγους, για τους οποίους και οι δύο προαναφερόμενοι πυλώνες της πολιτικής της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, έναντι των ξένων δανειστών, ήσαν σαθροί. Έτσι, ούτε όλοι αυτοί, ούτε ο Γιάννης Βαρουφάκης μπόρεσαν να καταλάβουν ότι αυτοί οι δύο πυλώνες της πολιτικής της νέας ελληνικής κυβέρνησης είχαν ενσωματωθεί, στην λογική των ευρωζωνιτών και κυρίως, στην λογική της γερμανικής κυβέρνησης, η οποία έδινε τον τόνο και ενορχήστρωνε την κοινή στάση των κυβερνήσεων των χωρών της ευρωζώνης, απέναντι, στην νέα ελληνική κυβέρνηση, η οποία αντιμετωπιζόταν, ως - και προφανώς ήταν - ένας μεγάλος πολιτικός κίνδυνος, για όλες τους.

Έτσι, η γερμανική κυβέρνηση, με αρχιτέκτονα τον Wolfgang Schaueble και με την πλήρη συγκατάθεση της Angela Merkel και του σοσιαλδημοκράτη Sigmar Gabriel, προχώρησε, απρόσκοπτα, στην εφαρμογή του παλαιού, αν και μη, δημόσια, ομολογημένου σχεδιασμού της, ο οποίος εμπεριείχε και ενσωμάτωνε και τους δύο άξονες της πολιτικής της νέας ελληνικής κυβέρνησης, οι οποίοι υποτίθεται ότι θα αποτελούσαν ένα φόβητρο, για τους ευρωζωνίτες.

Όπως έχω πολλές φορές γράψει, η ευρωζώνη, ως νομισματική ένωση, υπήρξε, εξ αρχής θνησιγενής, εξ αιτίας των κατασκευαστικών ανωμαλιών, που, ιστορικά, έχουν εμφανίσει όλες οι νομισματικές ενώσεις, οι οποίες, ακριβώς επειδή στερούνται της απαραίτητης βαθύτητας και είναι ανταγωνιστικοί οικονομικοί μηχανισμοί, χωρίς τις επανορθωτικές και αναδιανεμητικές θεσμικές διαδικασίες, που έχουν τα ομοσπονδιακά κρατικά σχήματα, έχουν οδηγηθεί, στην διάλυση, ή στον μετασχηματισμό τους, σε συνεκτικά εθνικά κράτη.

Η ευρωζώνη οικοδομήθηκε, ως ένα, περίπου, ανελαστικό σύστημα συναλλαγματικών ισοτιμιών, το οποίο διέπεται, από κανόνες σταθερότητας, με ένα, σε κάθε περίπτωση, σκληρό κοινό νόμισμα που λειτουργεί προς όφελος της Γερμανίας και των πλεονασματικών χωρών της ζώνης αυτής και εις βάρος των υπόλοιπων χωρών, οι οποίες υφίστανται τις καταστροφικές συνέπειες της λειτουργίας του οικονομικού μηχανισμού του συγκριτικού κόστους και της μεταφοράς πλούτου, από την "περιφέρεια", στο "κέντρο" της ευρωζώνης ευρισκόμενες ενώπιον του συνεχούς κινδύνου της πτωχοποίησης, η οποία μπορεί να φθάσει - και στην περίπτωση της Ελλάδας φθάνει -, στα όρια της εξαθλίωσης.

Η ευρωζώνη, όπως απέδειξε, πολύ νωρίς, η έλευση της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 και η βαθιά οικονομική κρίση, που ακολούθησε και η εσωτερίκευσή της, στον οικονομικό χώρο της περιοχής του ευρώ, εμφάνισε όλα τα αποδιοργανωτικά ελαττώματα, που εμφάνισαν οι νομισματικές ενώσεις, σε όλη την μακρά ιστορία του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος, αλλά και οι συμπολιτείες του ύστερου αρχαίου ελληνισμού, η οικονομική δομή των οποίων προσιδιάζει, σε έναν μικρότερο, ή μεγαλύτερο βαθμό, με αυτές των νομισματικών ενώσεων. Αυτό, που προέκυψε, τελικά, από αυτή την εσωτερίκευση της διεθνούς κρίσης, στην ευρωζώνη, έτσι όπως αυτή εκφράστηκε, με την εμφάνιση της ελληνικής κρίσης χρέους, η οποία μετατράπηκε, σε κρίση της ευρωζώνης, ήταν η μετατροπή της τελευταίας, σε ένα νεκροζώντανο πτώμα, ένα ζόμπυ, το οποίο κατατρώει τις σάρκες των οικονομιών των χωρών, που είναι μέλη της και του οποίου πτώματος το κουφάρι ουδείς προθυμοποιείται να θάψει.

Στα πλαίσια αυτά των λεπτών ισορροπιών του θεσμικού χάους, που διακατέχει την ευρωζώνη, ως νομισματική ένωση και όπως έδειξε η ελληνική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010 και οι επόμενες, που ακολούθησαν, όσο και αν αυτές, έγινε μια συστηματική προσπάθεια να τιθασευθούν, κατέστη σαφές ότι μια αποχώρηση  οποιουδήποτε κράτους-μέλους της ευρωζώνης, από αυτήν και από το κοινό νόμισμα και η επιστροφή  του, με οποιονδήποτε τρόπο, σε ένα εθνικό νόμισμα, θα οδηγούσε στην καταστροφή της ευρωζώνης, με αποτέλεσμα το θεσμικό αυτό ζόμπυ να βρει τον νεκροθάπτη του. Και αυτή η διαδικασία θα ελάμβανε χώρα, ακόμη και εάν, από την ευρωζώνη, αποχωρούσε ένα μικρό, ένα λιλιπούτειο κράτος, σαν αυτό της Μάλτας, της Κύπρου, ή του Λουξεμβούργου.

Με την αποχώρηση οποιασδήποτε χώρας, από την ευρωζώνη, είναι δεδομένο ότι το ευρώ, υπό την μορφή του εμφανιζόμενου, ως κοινού νομίσματος των κρατών της ευρωζώνης, θα δεχθεί ένα σαρωτικό κτύπημα και θα παύσει να αποτελεί αυτό, που εμφανίζεται ότι είναι και θα εμφανισθεί, ως αυτό που, πραγματικά, είναι. 

Για να γίνει αντιληπτό αυτό, που γράφω, ας εξηγήσω ορισμένα πράγματα, που αφορούν το βασικό, το δομικό, το, ούτως ειπείν, πυρηνικό κατασκευαστικό ελάττωμα του ευρώ :

Το ευρώ οι κατασκευαστές του θέλησαν να το παρουσιάσουν, ως ένα κοινό νόμισμα διαφόρων χωρών, οι οποίες είναι ενταγμένες, στην ευρωζώνη. Θέλησαν, με λίγα λόγια, να δημιουργήσουν ένα κοινό νόμισμα, χωρίς να υπάρχει η βασική προϋπόθεση της δημιουργίας του. 

Και η βασική προϋπόθεση κάθε νομίσματος, το οποίο φιλοδοξεί να είναι αντάξιο του ονόματός του και να είναι δυνατό να αντέξει στο πέρασμα του χρόνου και να έχει τα εχέγγυα μιας μακροχρόνιας παρουσίας, είναι η ύπαρξη ενός κράτους, στα πλαίσια του οποίου το νόμισμα αυτό να επιτελεί την οικονομική και την κοινωνική του λειτουργία. Και φυσικά, στην περίπτωση του ευρώ, αφού εδώ έχουμε μια πλειάδα κρατών, με κοινό νόμισμα, το κράτος, περί του οποίου γίνεται λόγος, θα έπρεπε να είναι ένα ομοσπονδιακό κράτος.

Η ευρωζώνη, όμως, δεν αποτελεί κράτος. Και εδώ, βρίσκεται η θεμελιώδης κατασκευαστική ατέλεια του ευρώ, ως κοινού νομίσματος. Ως εκ τούτου, το ευρώ, παρά το γεγονός ότι εμφανίζεται να λειτουργεί, ως ένα νόμισμα, στην πραγματικότητα δεν είναι κάτι τέτοιο. Και τούτο, διότι, πίσω από την πρόσοψη του ευρώ, ως νομίσματος, υποκρύπτεται η πραγματική και ουσιαστική λειτουργία του, η οποία χαρακτηρίζει το ευρώ και το προσδιορίζει, ως έναν ιδιότυπο μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών.

Αυτή είναι η σκληρή και αδυσώπητη πραγματικότητα, για το ευρώ, το οποίο είναι ένας παραφυσικός μηχανισμός συναλλαγματικών ισοτιμιών, ο οποίος έχει εισπηδήσει, στην επιτέλεση νομισματικών λειτουργιών και καθηκόντων, εμφανιζόμενο, ως κοινό και ενιαίο νόμισμα, με αποτέλεσμα την εμφάνιση των καταστροφικών επιπτώσεων και φαινομένων, στις, επί μέρους, οικονομίες των χωρών, που το έχουν, ως κοινό νόμισμα - της Γερμανίας και των πλεονασματικών χωρών, μη εξαιρουμένων.

Έτσι, με δεδομένη αυτή την παραφυσική ιδιοσυστασία του ευρώ, ως ενός μηχανισμού συναλλαγματικών ισοτιμιών, η αποχώρηση οποιουδήποτε κράτους - μέλους της ευρωζώνης, από αυτήν και το εμφανιζόμενο ως κοινό νόμισμα, οδηγεί, στην αντιστροφή της διαδικασίας και στην αποκάλυψη της πραγματικής ιδιότητας του ευρώ, ως ενός ιδιότυπου μηχανισμού συναλλαγματικών ισοτιμιών και στην, εν τοις πράγμασι, λειτουργία του, ως τέτοιου. Με αυτόν τον τρόπο το ευρώ, ως κοινό νόμισμα, χάνει την ιδιότητα της μη αντιστρεψιμότητάς του και εισέρχεται, μαζύ με την ζώνη του, σε μια παρατεταμένη διαδικασία αποδόμησης και ολοκληρωτικής του καταστροφής, ως νομίσματος μιας κοινότητας χωρών.

Στο τέλος αυτής της διαδικασίας το ευρώ εξαφανίζεται, ως κοινό νόμισμα, αντικαθιστάμενο, από τα τοπικά νομίσματα των κρατών, που συναποτέλεσαν την ευρωζώνη, μετατρεπόμενο, ίσως, σε έναν καθαρό μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών, του οποίου το τέλος καθίσταται, εκ των πραγμάτων, προκαθορισμένο.


Με αυτά τα δεδομένα, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πίστεψε, εγκολπούμενη τις, ομολογουμένως, οξυδερκείς και ορθές αναλύσεις του Γιάννη Βαρουφάκη, γύρω από την διαδικασία αποδόμησης της ευρωζώνης, που επέφερε η εσωτερίκευση της παγκόσμιας κρίσης του 2008 και θεώρησε ότι μπορούσε να στηριχθεί, στην αποδόμηση του ευρώ και της ζώνης του και να πραγματοποιήσει έναν θεμιτό πολιτικό εκβιασμό, απειλώντας τους δανειστές, με την εμβάθυνση και την επιτάχυνση της διαδικασίας αυτής, μέσα από έναν αόριστο υπαινιγμό μιας έμμεσης και σχετικά, πολύπλοκης - αλλά, πάντως, ορατής - απειλής αποχώρησης της Ελλάδας, από το ευρώ.

Αυτή η αποχώρηση θα προέκυπτε, σύμφωνα, με τα συμφραζόμενα, ως αποτέλεσμα μιας ελληνικής κρατικής χρεωκοπίας, εντός ευρωζώνης, η οποία, εάν αφηνόταν να φθάσει, στα όριά της, θα οδηγούσε την ευρωζώνη, στην διάλυση, μέσα από την κατάρρευση της διεθνούς της αξιοπιστίας, που θα οδηγούσε, στην επιτάχυνση της αποδόμησης του ευρώ και της ζώνης του, μέσα από αυτή την δεύτερη παρακαμπτήρια οδό της κρατικής χρεωκοπίας, η οποία, στο όριό της και με δεδομένη την διακοπή της χρηματοδότησης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, από την Ε.Κ.Τ., θα οδηγούσε, σε μια ελληνική έξοδο, από την ευρωζώνη, η οποία έξοδος, όμως, δεν θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή, από τους ευρωζωνίτες, αφού θα επιτάχυνε την διαδικασία διάλυσης της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης.

Αυτοί ήσαν οι πυλώνες του  διαπραγματευτικού σχεδιασμού της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα και του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Βαρουφάκη και με αυτές τις αντιλήψεις και πεποιθήσεις αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν τους ευρωζωνίτες. Και η αλήθεια είναι ότι, ως βάσεις εκκίνησης δεν ήσαν εσφαλμένες. Οι κίνδυνοι, με την έλευση των οποίων απειλούσε η νέα ελληνική κυβέρνηση την ευρωγραφειοκρατία των Βρυξελλών, την μπατιροτραπεζοκρατία της Φραγκφούρτης και τον γαλλογερμανικό άξονα ήσαν υπαρκτοί και θανάσιμοι, για την ευρωζώνη.

Όμως, αυτό που δεν έλαβαν υπόψη τους, ο Αλέξης Τσίπρας, ο Γιάννης Βαρουφάκης και η λοιπή διαπραγματευτική ομάδα, ήταν το γεγονός ότι, η γερμανική κυβέρνηση, γύρω από την οποία είχαν στοιχηθεί, ευκαιριακά, ή μη, οι λοιπές κυβερνήσεις των κρατών της ευρωζώνης, έχει ενσωματώσει, στον σχεδιασμό της, αυτούς τους πυλώνες της ελληνικής διαπραγματευτικής τακτικής, αποδεχόμενη την πραγματοποίηση αυτών των κινδύνων.

Έτσι, όπως έχω, επανειλημμένως, τονίσει, εδώ και περισσότερο, από 5 χρόνια, η γερμανική κυβέρνηση έχει κατανοήσει και έχει αποδεχθεί το γεγονός ότι η ευρωζώνη βρίσκεται σε μια ανεπίστρεπτη διαδικασία αποδόμησης και επιδιώκει να την αναδομήσει. Αντιλαμβανόμενη το ολοένα και αυξανόμενο μέγεθος του οικονομικού και πολιτικού κόστους του εγχειρήματος της διατήρησης της ακεραιότητας της ευρωζώνης, η γερμανική ελίτ είναι διατεθειμένη να προβεί, στους απαραίτητους ακρωτηριασμούς, δηλαδή, στην σταδιακή και διαδοχική απομάκρυνση όλων εκείνων των χωρών, οι οποίες καθίστανται βαρύδια, στην λειτουργία της ευρωζώνης, ως αυτό, που είναι, δηλαδή, πρωτίστως, ως νομισματικής και δευτερευόντως, ως οικονομικής ένωσης.

Ως προς αυτό, ο γερμανικός σχεδιασμός φθάνει, μέχρι το τέλος της ίδιας της ευρωζώνης, η οποία, εάν, μέσα από αυτή την διαδικασία των διαδοχικών ακρωτηριασμών, δεν καταστεί δυνατό να αναδομηθεί, προκειμένου να διατηρήσει τα χαρακτηριστικά της, ως νομισματικής ένωσης, θα πρέπει να οδηγηθεί, στην πλήρη διάλυση, έτσι ώστε να αποφευχθεί η επιβάρυνση των γερμανικών ελίτ, μέσα από την μεταφορά πλούτου, από τις πλεονασματικές χώρες, προς τις ελλειμματικές.

Όπως έχουμε, εδώ και πολύ καιρό, περιγράψει, ο σχεδιασμός του Βερολίνου, μετά την έλευση της κρίσης του 2008 και της χρεωκοπίας της ελληνικής οικονομίας το 2010, έχει διαμορφωθεί και εκτυλίσσεται, ως εξής :

1) Σε μια πρώτη φάση, η ευρωζώνη μένει, ως έχει, με μια θεσμική κατοχύρωση της διαρκούς λιτότητας, σε αυτόν τον οικονομικό χώρο, προκειμένου οι υπερχρεωμένες χώρες να μειώσουν τα δημόσια χρέη τους, μέσα από την αποπληρωμή των χρεών αυτών και οι υπόλοιπες χώρες να αποφύγουν τον δημόσιο υπερδανεισμό, με την χρήση του εργαλείου των ισοσκελισμένων κρατικών προϋπολογισμών και την συνεχή παρακολούθησή τους, από τα θεσμικά όργανα της ευρωζώνης και το Δ.Ν.Τ., στις περιπτώσεις εκείνες, που χρειάζονται δανειστικά προγράμματα, για την "στήριξη" των κρατών της ευρωζώνης, που δεν μπορούν να καταφύγουν, στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές για δανεισμό. Προφανώς, αυτή η πολιτική φθάνει, πλέον, στα όρια της, με την Ελλάδα να αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση.

2) Σε μια δεύτερη γραμμή άμυνας, επιχειρείται ο διαδοχικός ακρωτηριασμός της ευρωζώνης, με την εκδίωξη εκείνων των υπερχρεωμένων και ελλειμματικών χωρών, οι οποίες δεν μπορούν να ακολουθήσουν τις δεσμεύσεις, που συνεπάγονται οι αυστηροί και σκληροί κανόνες της νεοσυντηρητικής ορθοδοξίας, που επικρατούν, στην ευρωζώνη.

3) Σε τρίτη φάση και εφ' όσον, οι καταστάσεις, μέσα στην ευρωζώνη καταστούν ανεξέλεγκτες, η νομισματική ένωση διαλύεται, στα εξ ων συνετέθη, με την επιστροφή των χωρών, που την αποτελούν, στα εθνικά τους νομίσματα.

4) Και σε μια τελευταία φάση, είναι πολύ πιθανό, στην θέση της σημερινής και της αυριανής ακρωτηριασμένης ευρωζώνης, να συγκροτηθεί μια νέα νομισματική και οικονομική ένωση των πλεονασματικών χωρών, με επί κεφαλής, την Γερμανία και με ένα νέο κοινό νόμισμα, ή με έναν σταθερό μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών, στην οποία ένωση μπορεί να συμπεριλαμβάνεται - αλλά μπορεί και να μην συμπεριλαμβάνεται - η Γαλλία.


Με αυτά τα δεδομένα, τα οποία στηρίζονται, στην θέληση των γερμανικών ελίτ να αποφύγουν, ή, έστω, να ελαχιστοποιήσουν τις ζημιές, που υφίστανται, από τις στρεβλωτικές θεσμικές παρεμβάσεις, που έχουν γίνει, με τους αποκαλούμενους μηχανισμούς στήριξης, οι οποίοι παρέχουν, στις ελλειμματικές χώρες τεράστιες ποσότητες δανεικού χρήματος, το οποίο θα είναι και αγύριστο, αφού θα είναι αδύνατο να εξυπηρετηθεί, η ελληνική διαπραγματευτική θέση και οι σχετικές απόπειρες ενός, πολιτικά, θεμιτού ελληνικού εκβιασμού, αποδυναμώθηκαν, πλήρως, αφού το υποτιθέμενο φόβητρο, που ήταν διατεθειμένη να χρησιμοποιήσει, απέναντι, στους δανειστές, η ελληνική κυβέρνηση, στερείτο ουσιαστικού περιεχομένου, αφού εκείνο το οποίο υποτίθεται ότι επρόκειτο να εμποιήσει φόβο, στους δανειστές, ήταν, γι' αυτούς, ένας επιδιωκόμενος στόχος.

Η γερμανική κυβέρνηση στόχευε - και εξακολουθεί να στοχεύει -, στην οργανωμένη και συγκροτημένη αποδόμηση της ευρωζώνης, αποδεχόμενη το απλούστατο γεγονός ότι αυτή υπήρξε θνησιγενής και ότι, έτσι όπως έχει σήμερα, δεν είναι βιώσιμη. Ως εκ τούτου, η ελληνική διαπραγματευτική στρατηγική και οι πυλώνες της, δεν είχαν καμμία τύχη, στον βαθμό, μάλιστα, που δεν συνοδεύονταν, από πραγματικές κινήσεις, οι οποίες θα έδειχναν ότι οι έμμεσες απειλές, για μια ελληνική χρεωκοπία, εντός της ευρωζώνης και μια επακόλουθη ελληνική έξοδος, από την ευρωζώνη, δεν ήσαν σκέτες απειλές, χωρίς περιεχόμενο.

Βέβαια, δεν ήσαν όλες οι ευρωζωνικές ελίτ έτοιμες να αποδεχθούν μια ακραία εξέλιξη του ελληνικού προβλήματος. Και η επιλεκτική στάση πληρωμών του ελληνικού κράτους, εντός ευρωζώνης και το Grexit δεν αποτελούσαν πραγματικές επιλογές τους, αλλά συσπειρώθηκαν, γύρω από την σκληρή πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης, προκειμένου να αντιμετωπίσουν την νέα ελληνική κυβέρνηση και να προλάβουν, μέσα από την ανακοπή και την μη πραγματοποίηση του πολιτικού της προγράμματος, τις ευρύτερες ευρωπαϊκές εξελίξεις, στέλνοντας μηνύματα, στην Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, εν όψει των επικείμενων, στις χώρες αυτές, βουλευτικών εκλογών και της ανόδου διάφορων αποκαλούμενων "αντιευρωπαϊκών" και ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων.

Όμως, αυτή η ανάσχεση αυτών των δυνάμεων - οι οποίες πρόκειται να ενισχυθούν και από την επικείμενη σύγκρουση της Βρετανίας, με την γραφειοκρατία των Βρυξελλών και τον γαλλογερμανικό άξονα - μπορεί να συσπείρωσε, στην γερμανική γραμμή, τις άλλες κυβερνήσεις των χωρών της ευρωζώνης, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όλες τους ήσαν διατεθειμένες να τραβήξουν το σχοινί, έως το τέλος. Αλλά αυτή η διαφοροποίηση, πιθανότατα, δεν ήταν δυνατόν να γίνει ορατή, από την ελληνική πλευρά, στον βαθμό, που το μπλοκ των ευρωζωνιτών εμφανιζόταν, στους Έλληνες διαπραγματευτές, ως ενιαίο και αδιάσπαστο.

Αλλά, πέρα από το τί μπορούσαν και το τί δεν μπορούσαν να δουν, ως προς την ενότητα του μετώπου των ευρωζωνιτών, οι Ελληνες διαπραγματευτές, η αλήθεια είναι ότι, όπως προκύπτει και από την αξιοθρήνητη χθεσινή συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα, στην ΕΡΤ, ο πρωθυπουργός ουδέποτε είχε ένα πραγματικό, επιλεκτικά, ορατό και εφαρμόσιμο σχέδιο, το οποίο, εναλλακτικά, να οδηγεί, στην επάνοδο, στο εθνικό νόμισμα της χώρας, σε περίπτωση αποτυχίας των διαπραγματεύσεων, με τους δανειστές. 

Δεύτερο εναλλακτικό σχέδιο δεν υπήρξε. Ως εκ τούτου, δεν υπήρξε και κανένα, πραγματικό φόβητρο, για τους δανειστές.

Ακόμη και οι σχεδιασμοί του Γιάννη Βαρουφάκη, για μια επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, στους οποίους σχεδιασμούς έκανε αναφορά αυτές τις ημέρες (δείτε στις ηλεκτρονικές διευθύνσεις : Βόμβα Βαρουφάκη: Σαφείς αιχμές κατά Τσίπρα για αναδίπλωση και σταμάτημα της διαπραγμάτευσης και ΧΟΝΤΡΑΙΝΕΙ ΑΓΡΙΑ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ Ο ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ: Θα εκπλαγώ αν ο Τσίπρας μείνει πρωθυπουργός – Ήθελε να βγει το «ναι» – Είχαμε έτοιμο σχέδιο για δραχμή , τα όσα έγραψε και είπε, για τα σχέδιά του αυτά και για την στάση του πρωθυπουργού, του στενού του επιτελείου και των μελών του υπουργικού συμβουλίου, τα οποία είναι, απολύτως, διαφωτιστικά), υπήρξαν αλυσιτελείς και στερούνται ουσιαστικού νοήματος, διότι ουδέποτε έλαβαν μια πραγματική και υλοποιήσιμη διάσταση.

Αυτή η διαπίστωση προκύπτει, αβίαστα, από το γεγονός ότι αυτός ο σχεδιασμός ουδέποτε ξεπέρασε τους 4, ή 5, συνεργάτες του Γιάννη Βαρουφάκη, στο υπουργείο Οικονομικών και φυσικά, ουδέποτε μεταφέρθηκε, σε ευρύτερα σύνολα ανθρώπων, προκειμένου να αποκτήσει μια υλοποιήσιμη διάσταση, έτσι ώστε τα σχέδια, επί χάρτου, να εισέλθουν ως δεδομένα μιας προγραμματισμένης δράσης, η οποία θα αντιμετωπίζει τα πραγματικά προβλήματα, με τα οποία θα αναμετρηθεί και θα πρέπει να λύσει, οποτεδήποτε χρειασθεί η πραγματοποίηση μιας κυβερνητικής επιλογής, για επιστροφή, στην δραχμή, με την δημιουργία στρατηγικών αποθεμάτων εκεί, που αυτά χρειάζονται, με την συγκρότηση των απαραίτητων διακρατικών συμφωνιών, με την δημιουργία των απαραίτητων συναλλαγματικών αποθεμάτων - και ιδιαίτερα, η τελευταία δεν είναι τόσο δύσκολη, όσο θέλησε να την παρουσιάσει, χθες, ο Αλέξης Τσίπρας, αφού η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και της ελληνικής οικονομίας, με IOU ή/και νέες δραχμές, θα επέτρεπε, στην κυβέρνηση να μαζέψει όλο το χαρτονόμισμα, που κυκλοφορεί, στην Ελλάδα, σε ευρώ, ή έστω ένα μεγάλο μέρος από αυτή την ποσότητα και να το χρησιμοποιήσει, ως συναλλαγματικό απόθεμα - και όλων των άλλων απαραίτητων ενεργειών, που θα βοηθούσαν.

Όταν δεν κάνεις εθνικοποιήσεις τραπεζών και άλλων στρατηγικών τομέων (όπως προέβλεπε το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ), όταν αφήνεις τους καπιταλιστές ανεξέλεγκτους να βγάζουν ακόμη και σήμερα τα εκατομμύριά τους στο εξωτερικό, όταν σπαταλάς όλα τα ρευστά διαθέσιμα για να πληρώνεις τις δόσεις στους δανειστές τη στιγμή που αυτοί δεν κατέβαλαν τις υποχρεώσεις τους κι όταν δεν κάνεις καμία προετοιμασία για ρήξη (με όλες τις παραμέτρους που αυτή σημαίνει, δηλ. και με εναλλακτικά νομισματικά μέσα – παράλληλο νόμισμα ή δραχμή), έστω κι αν τη θεωρείς σχετικά απίθανη περίπτωση, τότε βρίσκεσαι με την πλάτη στον τοίχο. Αλλά φταις εσύ.

Ως εκ τούτου, αφού ο Γιάννης Βαρουφάκης δεν προχώρησε, στην λήψη των αναγκαίων μέτρων, που έχουν να κάνουν, με την κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, αφού επέτρεψε, όλον αυτόν τον καιρό, να συνεχίζεται, ακάθεκτη, η διαρροή κεφαλαίων, προς το εξωτερικό και συνέχισε να πληρώνει τις δόσεις των δανείων, στους δανειστές, στραγγίζοντας τα όποια διαθέσιμα του ελληνικού κράτους, τότε, καθίσταται σαφές ότι ουδεμία πραγματική, έστω και πρωτόλεια, προετοιμασία έχει γίνει, για να μπορέσει να υλοποιηθεί, με τις ελάχιστες δυνατές απώλειες, μια κυβερνητική επιλογή, για εισαγωγή ενός παράλληλου νομίσματος, ή/και η επιστροφή, στην δραχμή.

Με αυτά τα δεδομένα, οι ευρωζωνίτες δεν είχαν κανένα λόγο να ανησυχούν, αφού έβλεπαν ότι η νέα ελληνική κυβέρνηση δεν ήταν διατεθειμένη να ξεφύγει, από τα πλαίσια των κανόνων της ευρωζώνης και δεν είχε σκοπό να προχωρήσει, σε μια εναλλακτική δράση. Τα χέρια τους ήσαν λυμένα, αφού εκείνοι ήσαν, που έθεταν τους κανόνες, στην ευρωζώνη, στους οποίους κανόνες η ελληνική κυβέρνηση, η πλειοψηφία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και το σύνολο των συνεργατών του πρωθυπουργού, αυτοβούλως, είχαν εγκλωβισθεί, λόγω των "ευρωπαϊστικών" πεποιθήσεων και αυταπατών, από τις οποίες διακατέχονται όλοι τους.

Έτσι, λαμβανομένων υπόψη και των παραπάνω πραγματικών δεδομένων, που προκύπτουν, από τις κινήσεις της ελληνικής πλευράς, οι οποίες ήσαν ορατές, από τους ευρωζωνίτες, καθίσταται, ακόμη σαφέστερο το γιατί όλα όσα εμφανίζονταν, από την ελληνική πλευρά, ως φόβητρο, δεν λαμβάνονταν υπόψη από τους ευρωζωνίτες, πέρα από το γεγονός ότι αποτελούσαν - για την ακρίβεια, φαινόταν ότι αποτελούσαν - επιδιωκόμενους στόχους, γι' αυτούς και ειδικά, για την γερμανική κυβέρνηση, η οποία κατέστησε, δια του δρ. Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε, τις προθέσεις της φανερές, προσφέροντας, στον Γιάννη Βαρουφάκη και στον Αλέξη Τσίπρα, έτοιμη την επιλογή της "προσωρινής" εξόδου της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, την οποία και οι δύο, ανοήτως, απέρριψαν, χωρίς, ούτε καν, να την συζητήσουν, όπως είπε χθες ο πρωθυπουργός.

Όταν δεν κάνεις εθνικοποιήσεις τραπεζών και άλλων στρατηγικών τομέων (όπως προέβλεπε το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ), όταν αφήνεις τους καπιταλιστές ανεξέλεγκτους να βγάζουν ακόμη και σήμερα τα εκατομμύριά τους στο εξωτερικό, όταν σπαταλάς όλα τα ρευστά διαθέσιμα για να πληρώνεις τις δόσεις στους δανειστές τη στιγμή που αυτοί δεν κατέβαλαν τις υποχρεώσεις τους κι όταν δεν κάνεις καμία προετοιμασία για ρήξη (με όλες τις παραμέτρους που αυτή σημαίνει, δηλ. και με εναλλακτικά νομισματικά μέσα – παράλληλο νόμισμα ή δραχμή), έστω κι αν τη θεωρείς σχετικά απίθανη περίπτωση, τότε βρίσκεσαι με την πλάτη στον τοίχο. Αλλά φταις ε

Αυτή την πραγματικότητα άργησαν να την διαπιστώσουν οι συριζαίοι και ο Γιάννης Βαρουφάκης. Και όταν την διαπίστωσαν, τελικά, δεν ήσαν διατεθειμένοι να αντιδράσουν, σε αυτήν, με πραγματικά πυρά. Το όριο της αντίδρασής τους ήταν η διεξαγωγή του δημοψηφίσματος της 5/7/2015 και αυτή η ενέργεια δεν αποτελούσε  μια θετική πράξη αναζήτησης μιας ουσιαστικής διεξόδου.

Ήταν μια πράξη απελπισίας και φυγής, μπροστά σε μια κατάσταση, η οποία είχε ξεφύγει από τα πλαίσια της διαχειριστικής ικανότητας του κυβερνητικού σχήματος, με αποτέλεσμα ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του, να επιλέξουν, δια του δημοψηφίσματος, τον δρόμο της "ηρωικής εξόδου", από την κυβερνητική εξουσία, πιστεύοντας ότι η επικράτηση του ΝΑΙ, στις απαιτήσεις των δανειστών ήταν, περίπου, δεδομένη, στον βαθμό, που γνώριζαν ότι η Ε.Κ.Τ. θα δημιουργούσε το σχετικό κοινωνικό κλίμα του πανικού, αφού θα υποχρέωνε την ελληνική κυβέρνηση, με την πρόκληση μιας άμεσης χρηματοδοτικής ασφυξίας, στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, μέσα από το κόψιμο του E.L.A. και το μαζικό bank run, που θα ακολουθούσε, να κλείσει τις τράπεζες και να επιβάλει περιορισμούς, στις αναλήψεις των τραπεζικών καταθέσεων.

Το εκπληκτικό σκίτσο του αξέχαστου Βασίλη Χριστοδούλου, στην "Βραδυνή", για το πώς το "ΟΧΙ", μετατράπηκε, σε "ΝΑΙ", στην κάλπη του δημοψηφίσματος της 29/7/1973, που διοργάνωσε το δικτατορικό καθεστώς του Γεώργιου Παπαδόπουλου. Στο πρόσφατο δημοψήφισμα της 5/7/2015, ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνηση της Αριστεράς, πρωτοτύπησαν, αφού η αντίστοιχη μετατροπή, έγινε, δια (παρ)ερμηνείας, μετά το άνοιγμα της κάλπης...




Έτσι, μπλεγμένοι, μέσα στα αδιέξοδα, που τους φόρτωσαν οι ψηφοφόροι, με την μαζική καταψήφιση των απαιτήσεων των ξένων δανειστών, στο δημοψήφισμα της 5/7/2015, ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του, αφού ξεφορτώθηκαν, ως ... αγενή, έναντι των δανειστών (αλλά και ως αποτυχημένο) τον Γιάννη Βαρουφάκη - ο οποίος, όπως λέει, ήταν, έστω και την τελευταία στιγμή, διατεθειμένος να προχωρήσει, στην έκδοση παράλληλου νομίσματος, ακόμη και στην εκτύπωση κάποιων ποσοτήτων ευρώ, προκειμένου να αντιμετωπισθούν οι πιεστικές ανάγκες της συγκυρίας -, προσπάθησαν, δια του δυστυχούς Ευκλείδη Τσακαλώτου, με το ίδιο, περίπου, πακέτο μέτρων, που ήταν το πακέτο μέτρων της 25/6/2015, το οποίο είχαν, τελεσιγραφικά, επιδώσει, προς εφαρμογή, οι ξένοι δανειστές και το οποίο είχε απορρίψει το ελληνικό εκλογικό σώμα, στο δημοψήφισμα, να αποσπάσουν ένα νέο δάνειο, που, πιθανότατα, θα φθάσει κάπου, στα 100 δισ. € και μια κάποια μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, αντί μιας απλής 5μηνης παράτασης του παλαιού 2ου Μνημονίου, στην οποία στόχευαν, προηγουμένως, έναντι ενός δανείου, ύψους 17,5 δισ. €.

Με όλα όσα ανόητα και αφελή έπραξαν, όλον αυτόν τον καιρό και ιδιαίτερα, με το πλήγμα, που υπέστη ο χρηματοπιστωτικός τομέας της ελληνικής οικονομίας, ο οποίος οδηγήθηκε, στην πλήρη ασφυξία και ένα τεράστιο και πρωτόγνωρο, για τα ελληνικά δεδομένα, τραπεζικό bank run, το οποίο θυμίζει την κατάσταση, που βίωνε η αμερικανική κοινωνία, κατά την περίοδο της Μεγάλης Κρίσης της περιόδου 1929 - 1933, ήταν φυσικό και επόμενο να ανεβάσουν τον λογαριασμό.

Έτσι, ξεκίνησαν, ζητώντας ένα ποσόν της τάξεως των 30 δισ. €, το οποίο, στην συνέχεια, το Δ.Ν.Τ. εκτίμησε ότι φθάνει, στα 53 δισ. €, συμπεριλαμβάνοντας τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του ελληνικού κράτους και επί πλέον, χρηματοδότηση, για την στήριξη των ελληνικών τραπεζών, για την ανακεφαλαιοποίησή τους. Όμως, η επιδείνωση όλων των μακροοικονομικών μεγεθών, που επήλθε και θα επέλθει, ως αποτέλεσμα της πιστωτικής ασφυξίας της ελληνικής οικονομίας, ανέβασε το κόστος του λογαριασμού, στα 75 δισ. € και κατόπιν, με νεώτερους υπολογισμούς, στα 84 δισ. €. Όμως, όπως φαίνεται, τελικά, όταν βγουν, στην επιφάνεια, όλα τα βερεσέδια και οι διάφορες "τρύπες", ο λυπητερός λογαριασμός του 3ου Μνημονίου, για την ελληνική οικονομία, θα φθάσει, κοντά, στα 100 δισ. € και ουδόλως, αποκλείεται να ξεπεράσει και αυτό το ποσόν (για το οποίο την εποχή των σαμαροβενιζέλων η εκτίμησή του έφθανε, στα 30 με 50 δισ. €). 

Δεν είναι παράλογη αυτή η εξέλιξη, εάν δούμε ότι η πτώση του ελληνικού ΑΕΠ, το 2015, αναμένεται να φθάσει, στο 3,5%, αν και η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι η πτώση αυτή μπορεί να αγγίξει και το 5%. Το λουκέτο, στο τραπεζικό σύστημα της χώρας θα κοστίσει πολύ ακριβά και οι επιπτώσεις του θα κρατήσουν για χρόνια. 

Ο κατήφορος της ελληνικής οικονομίας θα συνεχισθεί ακάθεκτος, θα ξεπεράσει τα μεγέθη, που αφορούν την συγκριτική πορεία του ελληνικού ΑΕΠ και τα οποία απεικονίζονται, στον παραπάνω πίνακα και θα αφήσει βαθιές πληγές, στο σώμα της και στην ζωή του πληθυσμού της χώρας μας, εάν οι καταθλιπτικές αυτές εξελίξεις αφεθούν να ολοκληρώσουν την πορεία, που τους προδιαγράφουν οι μνημονιακές υποχρεώσεις, που σκοπεύει να αναλάβει και η τωρινή κυβέρνηση της Αριστεράς.


Από εκεί και πέρα, είναι δεδομένο ότι ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του, στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, μετεξελίσσονται, όπως και πριν από αυτούς, οι σαμαροβενιζέλοι και όπως, ακόμη, πιο πριν, οι Λουκάς Παπαδήμος και ΓΑΠ, σε επιστάτες και εισπρακτικά όργανα των ξένων δανειστών. Ως εκ τούτου, η τύχη τους δεν θα είναι διαφορετική. Είναι δεδομένη και θα είναι η ίδια, με αυτή των προκατόχων τους.

Αλλά αυτό, που έχει σημασία και το οποίο πρέπει να επισημανθεί, είναι το γεγονός ότι, τελικά, οι ευρωζωνίτες και το Δ.Ν.Τ., παρά τις απέλπιδες προσπάθειες της γερμανικής ελίτ, είναι διατεθειμένοι να δώσουν τα ποσά αυτά, στα οποία θα περιλαμβάνεται "νέο" και μη ανακυκλωμένο χρήμα. Αυτό το νέο χρήμα δεν αφορά την πληρωμή των δανειακών υποχρεώσεων του ελληνικού κράτους. Βέβαια, το μεγαλύτερο μέρος του νέου δανείου αφορά τις πληρωμές των παλαιών δανείων, που πρέπει να γίνουν, μέχρι το 2018, αλλά, μέσα στο δάνειο αυτό, υπάρχει και φρέσκο χρήμα, το οποίο θα δαπανηθεί, για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, οι οποίες, ουσιαστικά, έχουν καταρρεύσει, μετά το απίστευτο bank run, που ακολούθησε, με την προκήρυξη του δημοψηφίσματος και την άρνηση της Ε.Κ.Τ. να αυξήσει την χρηματοδότηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, μέσω του E.L.A.

Τελικά, οι ευρωζωνίτες - πλην των Γερμανών - δεν ήθελαν μια ελληνική έξοδο, από την ευρωζώνη. Και για να είμαι, περισσότερο ακριβής, στους ευρωζωνίτες - δηλαδή, ειδικά, στους Γερμανούς και στους δορυφόρους τους και αυτό δεν αφορά, τους Γάλλους, τους Ιταλούς, τους Ιρλανδούς, αλλά και τους άλλους της νότιας Ευρώπης - επιβλήθηκε η παραμονή της Ελλάδας, στην ευρωζώνη.

Από ποιούς επιβλήθηκε, δεν είναι δύσκολο να το καταλάβουμε. Οι Η.Π.Α. του Barack Obama εξακολουθούν να αντιτίθενται, στον γερμανικό σχεδιασμό, για την οργανωμένη αποδόμηση και ανασύνθεση της ευρωζώνης, διότι εξακολουθούν να επιθυμούν να φορτώνουν την Γερμανία, με ευθύνες και δυσβάστακτα βάρη, από τα οποία εκείνη επιθυμεί να απαλλαγεί και είναι διατεθειμένη να πληρώσει το, εφ' άπαξ, ή, έστω, το βραχυπρόθεσμο κόστος, που συνεπάγεται αυτή η επιλογή, προκειμένου να μπορέσει να αποφύγει την πληρωμή του μακροχρόνιου και πολύ βαρύτερου κόστους, που προκύπτει και που θα εξακολουθήσει να προκύπτει, από την παραμονή της Ελλάδας, αλλά και των άλλων ελλειμματικών χωρών του νότου, του βορρά και του ευρωπαϊκού κέντρου, στην ευρωζώνη.

Η αλήθεια είναι ότι η γερμανική ελίτ εξακολουθεί, σταθερά, να είναι εγκλωβισμένη, μέσα στην παγίδα της ευρωζώνης και η εμφανιζόμενη, ως νίκη της και στην παρούσα φάση, είναι πύρρειος, αφού δεν είναι η παραμονή της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, η πρώτη της επιλογή. Στην πραγματικότητα, μάλιστα, δεν είναι, καν, επιλογή της. Αποτελεί μια εξαναγκαστική επιλογή. Μια "επιλογή", που της επιβάλλεται, από την, πέραν του Ατλαντικού, υπερδύναμη και η οποία "επιλογή" της επιβάλει την πληρωμή ενός κόστους, το οποίο πολλαπλασιάζεται και πρόκειται να καταστεί ανεξέλεγκτο. 

Η γερμανική ελίτ έχει έναν μακρύ και δύσβατο δρόμο να διανύσει, προκειμένου να πείσει την αμερικανική διοίκηση να αποδεχθεί μια ριζική ακρωτηριαστική αναδόμηση της ευρωζώνης. Ακόμη, δυσκολότερη είναι η προσπάθεια των, εκάστοτε, γερμανικών κυβερνήσεων να πείσουν τις αντίστοιχες αμερικανικές κυβερνήσεις, για την διάλυση της ευρωζώνης. Οι Η.Π.Α. θέλουν να έχουν υποταγμένη την Γερμανία και ενταγμένη, σε ευρύτερα σύνολα, τα οποία λειτουργούν, ως ανασχετικοί παράγοντες, στην δεδομένη γερμανική δυναμική. 

Ως εκ τούτου, έως τώρα και για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα, που δεν είναι εύκολο να προσδιοριστεί και το οποίο συμβατικά και αυθαίρετα, ας το ορίσουμε, στα πλαίσια μιας δεκαετίας, οι αμερικανικές ελίτ δεν επιθυμούν τον απεγκλωβισμό της Γερμανίας, από τις παρούσες δεσμεύσεις της, στην ευρωζώνη, η οποία δημιουργήθηκε, ως αντίβαρο, στην γερμανική ενοποίηση. Για να αποδεχθούν μια αλλαγή, στο τωρινό status quo, που επικρατεί, στον ευρωπαϊκό χώρο, θα πρέπει τα ανταλλάγματα, που θα προσφέρει η Γερμανία να είναι πολύ μεγάλα και οι απαραίτητες διαβεβαιώσεις υποταγής της, στην αμερικανική υπερδύναμη, πολύ ισχυρές. Κάτι τέτοιο, προς το παρόν, δεν είναι ορατό. Δεν αποκλείται, στο μέλλον, να προκύψει, αλλά, τώρα, δεν υπάρχει. 

Φυσικά, όλα τα παραπάνω, δεν σημαίνουν ότι οι Η.Π.Α. δεν έχουν τους δικούς τους σχεδιασμούς, για το μέλλον. Προφανώς, έχουν και αυτό συμβαίνει, ακριβώς, επειδή, ως υπερδύναμη, ασκούν πλανητική πολιτική. Έτσι, πρέπει να θεωρούμε σίγουρο ότι, μέσα στους σχεδιασμούς αυτούς, υπάρχουν και σενάρια, τα οποία δεν εμπεριέχουν την ευρωζώνη, ή και την Ευρωπαϊκή Ένωση, ως ενεργά υποκειμένα. 

Αλλά η όποια αποδόμηση της ευρωζώνης και της Ε.Ε., αν υπάρξει, ως ενεργό και προς υλοποίηση, σχέδιο της αμερικανικής διοίκησης, δεν θα σχετίζεται, με τις όποιες επιθυμίες των γερμανικών ελίτ. Θα σχετίζεται, με την αντίληψη του εθνικού συμφέροντος, έτσι όπως αυτό το συμφέρον, γίνεται αντιληπτό και έτσι όπως κατανοείται, από την αμερικανική κυβέρνηση. 

Έτσι και με δεδομένη την παρούσα κατάσταση, κατά την οποία η αμερικανική κυβέρνηση δεν επιθυμεί την αποδόμηση της ευρωζώνης και επιλέγει την διατήρηση του εγκλωβισμού της Γερμανίας, μέσα σε αυτήν, υπό την σημερινή της μορφή, η ύπαρξη και ο συνυπολογισμός αυτού του δεδομένου καθιστά θολό το τοπίο, για τις πραγματικές και ουσιαστικές δυνατότητες της διαπραγμάτευσης, στην οποία ενεπλάκησαν ο Αλέξης Τσίπρας και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, στην τελευταία φάση της, μετά την παράδοξη επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης να διεξαγάγει το δημοψήφισμα, επί του γνωστού καταλόγου των απαιτήσεων των ξένων δανειστών, μια επιλογή, η οποία έγινε, μέσα σε συνθήκες πανικού, με αποτέλεσμα η άνετη επικράτηση του ΟΧΙ να φέρει την κατήφεια, στο κυβερνητικό επιτελείο, έτσι όπως την περιγράφει ο Γιάννης Βαρουφάκης.

Τελικά, λοιπόν όπως είπαμε, οι ευρωζωνίτες, με πρωταγωνιστές την Γαλλία και την Ιταλία, δεν ήσαν διατεθειμένοι να αποδεχθούν μια ελληνική έξοδο από την ευρωζώνη. Και δεν θα το έκαναν, ούτως, ή άλλως, ό,τι και αν έλεγε ο δρ. Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε, αφού η αμερικανική διοίκηση δεν ήταν διατεθειμένη να αποδεχθεί αυτόν τον γερμανικό σχεδιασμό.

Αυτή η διαπίστωση οδηγεί, στο συμπέρασμα ότι και ο πρωθυπουργός και ο διάδοχος του Γιάννη Βαρουφάκη, στο υπουργείο Οικονομικών είχαν μεγαλύτερα περιθώρια και περισσότερες δυνατότητες περιορισμού των απαιτήσεων των ξένων δανειστών. Η 17ωρη σύσκεψη της 12-13/7/2015 των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων των χωρών της ευρωζώνης ήταν δυνατόν να έχει διαφορετικά αποτελέσματα, υπέρ του ελληνικού πληθυσμού - πάντοτε, βέβαια, μέσα στα καταθλιπτικά πλαίσια του επαχθέστατου 3ου Μνημονίου, την κατάρτιση του οποίου αποδέχτηκε, "πανηγυρικά", ο πρωθυπουργός και κατά παράβαση, όλων των εντολών, που έχουν λάβει ο Αλέξης Τσίπρας και  η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, από το ελληνικό εκλογικό σώμα, στις 25/1/2015, αλλά και (πολύ περισσότερο) στις 5/7/2015, τις οποίες εντολές πρόδωσαν, με τον χείριστο δυνατό τρόπο.

Από όλα τα παραπάνω, προκύπτει - δηλαδή, ουσιαστικά, επιβεβαιώνεται, για πολλοστή φορά - ένα, ακόμη, δεδομένο, που αφορά τις κεντρικές κατευθύνσεις και τους διεθνείς προσανατολισμούς της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα. Έτσι, αυτό, που, αβίαστα, προκύπτει είναι ότι η παρούσα ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, που στοιχίζεται, γύρω από τον πρωθυπουργό, είναι, σαφέστατα, προσδεμένη στο αμερικανικό άρμα, γεγονός, το οποίο κάνει κατανοητή την πλήρη δυσπιστία της ρωσικής ελίτ, απέναντι, στην ελληνική κυβέρνηση της αριστεράς και το γιατί ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν είναι διατεθειμένος να δεσμευτεί, στα σοβαρά, με αυτή την κυβέρνηση, η οποία, όπως φαίνεται, ουδέποτε του ζήτησε μια σοβαρή εμπλοκή του, στις όποιες δυσκολίες αντιμετώπιζε ο Αλέξης Τσίπρας, με τους ευρωζωνίτες.

Ύστερα, από όλα αυτά και παρά τις πρώτες εντυπώσεις, που δημιουργούν τα κατευθυνόμενα Μ.Μ.Ε. των εντόπιων ολιγαρχών και η συσπείρωση όλων των μνημονιακών κομμάτων (Ν.Δ., Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ), γύρω από τον Αλέξη Τσίπρα και την πλειοψηφία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, η αλήθεια είναι ότι οι ημέρες της κυβέρνησης αυτής δεν είναι πολλές.

Όπως δεν θα είναι πολύς ο χρόνος του ριζοσπαστικοφανούς ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αναδεικνύει το πραγματικό καθεστωτικό του πρόσωπο. Ένα καθεστωτικό πρόσωπο, το οποίο είναι βγαλμένο, μέσα από τις χειρότερες παραδόσεις της κλασικής - της παραδοσιακής - αριστεράς, που παραπέμπουν, στο λενινιστικό και στο σταλινικό ελιτιστικό φαινόμενο, όσον αφορά την αντιμετώπιση των οπαδών και των ψηφοφόρων, των οποίων η γνώμη και η εντολή, χωρίς δεύτερη κουβέντα, καταστρατηγείται, αγνοείται και ρίπτεται, στον κάλαθο των αχρήστων, ακριβώς επειδή η αναπαλαιωμένη παραδοσιακή αριστερή ηγεσία του κόμματος αντιμετωπίζει όλους αυτούς, ως μια αγέλη, η οποία άγεται και φέρεται, στις όποιες κατευθύνσεις η ηγεσία αυτή επιθυμεί.

Αλλά, η αλήθεια είναι ότι η παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι όπως την γνωρίζαμε, μέχρι τώρα, πλησιάζει, στο τέλος της. Και οι εξελίξεις, που θα ακολουθήσουν θα είναι συναρπαστικές. 

Ο μύλος των Μνημονίων έχει πολλούς πελάτες, προς άλεσμα...