Angela Merkel - Wolfgang Schäuble vs Αλέξης Τσίπρας - Γιάννης Βαρουφάκης, σημειώσατε τί; Μπορεί μια νέα συμφωνία να μην είναι Μνημόνιο; Προφανώς, όχι. (Η αβέβαιη διαπραγμάτευση, το ελληνικό δημόσιο χρέος, η προσπάθεια, για την μη ριζοσπαστική διαχείριση του ελληνικού προβλήματος, από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τα επακόλουθα αδιέξοδα).

Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα έχει μπει, στα βαθιά, θολά και τρικυμιώδη νερά. Η αποϊδεολογικοποιημένη και τεχνοκρατική σύνθεση του επιτελείου, που βοηθάει τον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Βαρουφάκη, στον σχεδιασμό και την διαπραγμάτευση, φανερώνει τις αμέτρητες δυσκολίες της διαπραγμάτευσης και το αδογμάτιστο των επεξεργασιών και των ιδεών, εντός των οποίων κινείται ο νέος υπουργός. Αποτελούμενο από τον James Galbraith, μέχρι την Έλενα Παναρίτη, το επιτελείο, που εργάζεται, μαζύ με τον Γιάννη Βαρουφάκη και τον Γιάννη Δραγασάκη δεν υπόκειται σε δεσμεύσεις ιδεολογικού χαρακτήρα.

Προφανώς, οι σύμβουλοι αυτοί υπόκεινται, σε πολιτικές δεσμεύσεις και αυτό είναι, απολύτως, φυσιολογικό και απαραίτητο, αφού οι τελικές αποφάσεις έχουν, καθαρά, πολιτικό χαρακτήρα και εναπόκεινται, στον πρωθυπουργό, αλλά το επιτελείο των συνεργατών του Γιάννη Βαρουφάκη δεν υπόκειται, σε ιδεολογικού χαρακτήρα περιορισμούς. Κάτι, που είναι και σωστό, αφού το πρόβλημα, που αντιμετωπίζει η χώρα δεν μπορεί και δεν πρέπει να τεθεί, μέσα σε ένα ιδεολογικό ζουρλομανδύα, όποιο περιεχόμενο και αν έχει αυτός. Προφανώς, η ποιότητα και η ορθότητα των τεχνοκρατικών και λοιπών συμβουλών και των επί μέρους, αποφάσεων θα κριθούν, μαζύ με τις τελικές αποφάσεις, που θα ληφθούν, όταν οι διαπραγματεύσεις ολοκληρωθούν, αλλά αυτό είναι ένα, άλλης τάξεως, ζήτημα.

Η Έλενα Παναρίτη, ως βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, σε βίντεο της εποχής του 2ου Μνημονίου, κατακεραυνώνει, με ένταση και επίταση, τις διατάξεις του. Μπορεί κάποιος - όπως εγώ - να διαφωνεί, σε πλείστα όσα, μαζύ της. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να εκτιμήσει την τεχνοκρατική της κατάρτιση και την βασιμότητα των θέσεών της, όταν πρέπει να πράξει κάτι τέτοιο.



Παρά τις μεμψιμοιρίες, που ακούγονται, από πολλούς συριζαίους και παρά τα χοληφόρα σχόλια των αλαφιασμένων και πικραμένων "ευρωπαϊστών", η αλήθεια είναι ότι εκμετάλλευση, κατά περίσταση, αποτελεί η συνεργασία του Γιάννη Βαρουφάκη, με την Έλενα Παναρίτη, η οποία ανάμεσα, στα, επί μέρους, άλλα ζητήματα, που αφορούν την ελληνική διαπραγμάτευση, απλώς, υποστηρίζει, με συνέπεια, την διαγραφή του ελληνικού δημόσιου χρέους. Και σε αυτή την βάση οι κυβερνητικοί συνεργάζονται, μαζύ της.

Κάτι ανάλογο, συμβαίνει και με τον James Galbraith, με τον οποίο, επίσης, συνεργάζονται οι συριζαίοι. (Μόνο, που στην περίπτωσή του, η συμφωνία των θέσεών τους, με αυτόν, ως προς την διαχείριση του ζητήματος της Ελλάδας και της ευρωζώνης, δεν σταματάει, μόνο, στην διαγραφή του ελληνικού δημόσιου χρέους, αλλά επεκτείνεται, ευρύτερα).

Μην ξεχνάμε, λοιπόν, ότι έχουμε να κάνουμε, με τα λαμόγια της ευρωζώνης. Οπότε, χρειάζεται να βρουν, απέναντί τους, ανθρώπους, στάσεις και συμπεριφορές, που να μπορούν να αντιστοιχηθούν, με αυτό, που η χώρα έχει να αντιμετωπίσει. Εν πάση περιπτώσει, εκ του αποτελέσματος, δεν αποκλείεται όλα να πάνε στραβά, ή/και να είναι κάκιστη και η στόχευση της κυβέρνησης, η οποία, επί του παρόντος, δεν είναι (και για να είμαστε αντικειμενικοί, για καθαρά διαπραγματευτικούς λόγους, δεν πρέπει να είναι) εμφανής.  Όλα αυτά θα φανούν, σύντομα και θα κριθούν.

Στην παρούσα φάση, αυτό που προέχει, είναι το να ποδοπατηθεί, η ουνική λογική της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ.

Τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα και έπονται. Αν τολμούν - και αν μπορούν - οι γερμανικές ελίτ, ας πράξουν αυτό, που απειλούν ότι θα πράξουν.

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. [Και να είναι σίγουρες ότι θα το υποστούν, εάν ο Αλέξης Τσίπρας δεν υπογράψει (τώρα, ή μετά) ένα νέο Μνημόνιο (όπως και αν το ονομάσει) και εάν πράξει αυτά, που πρέπει να πράξει, αν και η αλήθεια είναι ότι οι κινήσεις του κινούνται, λόγω των "ευρωπαϊστικών" ιδεολογικών αγκυλώσεων του ιδίου και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια πολύ διαφορετική κατεύθυνση - δείτε το : Τί πρέπει να κάνει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα; 1) Καταγγελία Μνημονίων και δανειακών συμβάσεων. 2) Παραπομπές στο δικαστικό σύστημα. 3) Κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος. 4) Έκδοση χρήματος, σε ευρώ και νέα χρηματόγραφα. 5) Νέες βουλευτικές εκλογές ]...

Ο πληθυσμός της χώρας μας έχει, απέναντί του, την ουνική νοοτροπία της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ της Μέρκελ, του Σόϋμπλε, του Γκάμπριελ και των Γερμανών μπατιροτραπεζιτών, που θέλουν να καταστήσουν το κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι, μια γερμανική αποικία. Και με αυτόν τον τρόπο να το καταστρέψουν. Αυτή η εξέλιξη πρέπει να αποτραπεί.

Δεν είναι η πρώτη φορά, που επιχειρούν κάτι τέτοιο οι γερμανικές ελίτ. Οι παλαιότερες γενεές των Ευρωπαίων απέτρεψαν αυτούς τους σχεδιασμούς. Ελπίζω ότι θα το πράξουν και τώρα.

Οι καιροί δεν είναι εύκολοι. Ίσως και η όποια προσπάθεια να είναι και ατελέσφορη. Ίσως το κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι να μην γίνει δυνατό να ολοκληρώσει την κατασκευή του. Όλα δείχνουν ότι οδηγείται, στην κατάρρευση. Αν και τίποτε δεν είναι μοιραίο. Εμείς φτιάχνουμε το μέλλον μας. Εμείς μπορούμε να αποτρέψουμε μια τέτοια εξέλιξη.

Αλλά, η ευρωζώνη, αυτό αιμοποτικό ζόμπυ, αυτό το καρκινικό εξάμβλωμα του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", το οποίο συμπεριφέρεται, ακριβώς, όπως συμπεριφερόταν και το δίδυμο αδελφάκι του, ο τεθνεώς "υπαρκτός σοσιαλισμός", πρέπει να εξοντωθεί και να αντικατασταθεί, από την ευρωπαϊκή ομοσπονδία,που, στην προοπτική της εξέλιξη, η οποία δεν πρέπει και δεν μπορεί να είναι μακρινή, οφείλει να μετασχηματισθεί, σε ευρασιατική, ξεκινώντας από την Λισαβώνα και φθάνοντας μέχρι το Βλαδιβοστόκ, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις πλανητικές προκλήσεις του μέλλοντος. Αυτός είναι και έτσι ορίζεται ο έμπρακτος - και όχι ο ιδεοληπτικός - διεθνισμός σήμερα.

Αλλά αυτό περνάει, μέσα από την πλήρη καταστροφή των σχεδιασμών της γερμανικής ελίτ, η οποία καταστροφή θα είναι και η τιμωρία της, την οποία, ανοήτως και χάρη, στην μεγαλοκαρδία και για την εξυπηρέτηση των μακροπρόθεσμων πλανητικών συμφερόντων των Αμερικανών, απέφυγε, αμέσως, μετά την λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Κάθε άλλη εξέλιξη είναι ατελέσφορη και θα καταστεί καταστροφική, όσο όλοι οι άλλοι υποκύπτουν στις αξιώσεις της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ.

Καιρός, λοιπόν, είναι η ελίτ αυτή να πάρει ένα καλό μάθημα. Το εάν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ αυτός που θα της το δώσει, αυτό είναι καλοδεχούμενο. (Αν και δεν είμαι, καθόλου, βέβαιος, γι' αυτό. Θα δείξει. Και σε κάθε περίπτωση, η Ευρώπη, μετά από όλα όσα μεσολαβήσουν, από την παρούσα φάση, δεν θα είναι αυτή, που είναι τώρα)...


Έτσι, το "ματς" του γερμανικού δίδυμου Angela Merkel - Wolfgang Schäuble, εναντίον του ελληνικού δίδυμου Αλέξη Τσίπρα - Γιάννη Βαρουφάκη έχει ένα σημαντικό ενδιαφέρον, αφού θα είναι ένα "ματς" διαρκείας, το οποίο, προφανώς, δεν πρόκειται να λήξει, στις 16/2/2015. Θα έχει πολλές φάσεις και η προσωπική μου γνώμη είναι ότι δεν θα υπάρξει, ούτε καν συμφωνία - πέρα, ίσως, από ένα κείμενο γενικών αρχών. Μια συμφωνία θα σημαίνει ότι θα έχει καθοριστεί και θα έχει αποτυπωθεί, σε κείμενο και η παραμικρή λεπτομέρεια, πάνω στα νούμερα, γύρω από τα δημοσιονομικά και λοιπά κενά του ελληνικού προϋπολογισμού και τα μέτρα, που θα τα συνοδεύουν.

Είναι προφανές ότι οι δανειστές δεν πρόκειται να ικανοποιηθούν, μόνο, με μια συμφωνία, για την υπογραφή μιας δανειακής σύμβασης, ανάμεσα, σε αυτούς και την ελληνική κυβέρνηση, χωρίς να αυτή η σύμβαση να συνοδεύεται, από ένα Μνημόνιο, που θα καθορίζει τις απαιτήσεις των δανειστών, γύρω από την εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική. 

Αυτή η δανειακή σύμβαση, που επιθυμούν να υπογράψουν οι κυβερνητικοί εταίροι, θα συνοδεύεται και από μέτρα και την κοστολόγησή τους.  Θα πρόκειται, δηλαδή, για ένα νέο Μνημόνιο. Οι συριζαίοι το ξέρουν αυτό, πολύ καλά, αφού και για όσο δεν θέλουν να προχωρήσουν, σε μια ριζοσπαστική διαχείριση της κρίσης, την οποία, τώρα, ήλθαν να αντιμετωπίσουν, από την θέση των κυβερνητών.

Αλλά κάτι τέτοιο - δηλαδή ένα νέο Μνημόνιο, δεν φαίνεται να είναι (τώρα, τουλάχιστον, - αργότερα, βλέπουμε) έτοιμη να υπογράψει η νέα κυβέρνηση. 

Μπορεί να σφάλλω; Προφανώς και μπορεί. Δεν το αποκλείω. Εδώ, είμαστε και θα δούμε.

 
Το τί μπορεί να κάνει το κόμμα της ριζοσπαστικοφανούς αριστεράς του τόπου μας, μαζύ με τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου, δηλαδή η νέα ελληνική κυβέρνηση, το περιγράφω, στο, παραπάνω, κείμενό μου, στο οποίο έχω παραπέμψει. Πολλά μπορεί να τους κάνει και να τρέχουν και να μην φθάνουν. Αρκεί να υπάρχει ατσάλινη πολιτική θεληση, ικανό επιτελείο, λεπτομερής σχεδιασμός και συμμαχίες (οι οποίες δεν χρειάζεται να βρίσκονται, μόνο, μέσα στην ευρωζώνη, ή στην Ε.Ε.).

Το τί θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το ξέρω. Δεν είμαι μέλος του και δεν έχω εσωτερική πληροφόρηση, για τις προθέσεις του. Μπορεί να μπλοφάρει; Δεν το αποκλείω. Είναι μέσα στο παιχνίδι και η μπλόφα. Αλλά, με αυτούς, που έχει μπλέξει - και που επέλεξε να μπλέξει - η μπλόφα δεν είναι το καλύτερο όπλο, αν είναι μόνη της. Για να πιάσει, χρειάζονται και "πραγματικά πυρά". Αν αυτά δεν υπάρξουν, η μπλόφα θα αποτύχει και ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει την τύχη του ΠΑΣΟΚ, σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα, από όσο χρειάστηκε, για να απογυμνωθεί, κοινωνικά, πολιτικά, εκλογικά και κομματικά, εκείνο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, κυριολεκτικά, θα εκραγεί και θα διαλυθεί, στα, εξ ων συνετέθη.

Και φυσικά, θα είναι άξιος της τύχης του, διότι η προσπάθεια, για την μη ριζοσπαστική διαχείριση του ελληνικού προβλήματος, από την κυβέρνηση θα είναι ατελέσφορη, θα αποτύχει και τα αδιέξοδα, στα οποία θα εμπλακεί, θα ακολουθήσουν, δίκην φυσικών φαινομένων, ακόμη και αν αυτά θα είναι περισσότερο ήπια και πιο διαχειρίσιμα, από εκείνα, στα οποία οδηγήθηκε η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου.

Ως εκ τούτου, το τί θα γίνει και το τι δεν θα γίνει, είναι κάτι, που θα το δούμε.

Αλλά, πέρα από το τί κάνει, το τί δεν κάνει, το τί πρόκειται να κάνει και το που θα καταλήξει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα (δεν αποκλείεται να έχει, ήδη, συμβιβασθεί και οι εξελίξεις, μέχρι το Eurogroup της 16/2/2015 να έχουν έναν διαδικαστικό χαρακτήρα, εάν δούμε τις πολύ αισιόδοξες αντιδράσεις των εντόπιων και των διεθνών αγορών, παρά το αδιέξοδο της συνεδρίασης του έκτακτου Eurogroup, στις 11/2/2015, οι οποίες, όμως, μπορεί και να μην αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα, διότι ο διάβολος κρύβεται, στις λεπτομέρειες, ή/και στις κρυφές προθέσεις και επιδιώξεις των αντίπαλων μερών και ως εκ τούτου, δεν πρέπει να βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα), στις διαπραγματεύσεις της, με τους ευρωζωνίτες, οι οποίοι, ως βασικό όπλο τους, έχουν την θηλιά του ελληνικού δημοσίου χρέους, καλό είναι να θυμηθούμε, σε γενικές γραμμές, το πού πήγαν και ποιοί καρπώθηκαν τον όγκο του τεράστιου ελληνικού δημόσιου δανεισμού, των 252 δισ. €, που επιβλήθηκε, στην ελληνική κοινωνία και οικονομία, την στιγμή, που, τον Απρίλιο του 2010, το ελληνικό κράτος, με ένα χρέος, περί τα 310 δισ. €, βρέθηκε, στην κατάσταση της αδυναμίας δανεισμού και αναχρηματοδότησης του χρέους του. Όταν, δηλαδή, ουσιαστικά, χρεωκόπησε, με αποτέλεσμα να έλθουν οι ξένοι δανειστές της ευρωζώνης και του Δ.Ν.Τ. να το "διασώσουν".

Έτσι, το δάνειο των 252 δισ. €, που έλαβε το ελληνικό κράτος, μέσα από τους μηχανισμούς, που εφηύραν οι δανειστές, κατανεμήθηκε, ως εξής :

Τα 149,2 δισ. € του δανείου αυτού χρησιμοποιήθηκαν, για την πληρωμή χρεών και τόκων του ελληνικού κράτους.


Ένα άλλο τμήμα, από αυτό το δάνειο, ύψους 34,5 δισ. €, πήραν οι ιδιωτικές τράπεζες (ο αποκαλούμενος "ιδιωτικός τομέας"), υπό μορφή "παρηγοριάς", για την αποδοχή του "κουρέματος" του PSI, που έγινε τον Μάρτιο του 2012, για το οποίο επαίρεται ο - τότε, υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του Λουκά Παπαδήμου - Ευάγγελος Βενιζέλος και το οποίο, ουδόλως, βοήθησε την ελληνική οικονομία. (Αντιθέτως, μάλιστα, επειδή συνδυάστηκε, με εξοντωτικά μέτρα λιτότητας, την κατέστρεψε, οδηγώντας την, σε μια μαμμούθεια συρρίκνωση της τάξεως του 25%, η οποία συνοδεύτηκε και ανατροφοδοτήθηκε, από την κατάρρευση και του ελληνικού τραπεζικού συστήματος).


Εξ αιτίας αυτής της κατάρρευσης, ένα τρίτο κομμάτι του δανείου αυτού πήγε, στις ελληνικές τράπεζες, προκειμένου να τις ανακεφαλαιοποιήσει. Το ύψος αυτού του ποσού ανέρχεται στα 48,2 δισ. €.


Έτσι, αν αθροίσουμε αυτά τα τρία ποσά, βλέπουμε ότι το συνολικό κόστος όλων αυτών των ενεργειών ανέρχεται, στο ποσόν των 231,9 δισ. €. και ισούται, περίπου, με ένα ελληνικό ΑΕΠ, όπως αυτό ήταν διαμορφωμένο, κατά το έτος 2009, δηλαδή, κατά το προηγούμενο της ελληνικής χρεωκοπίας έτος.

Αυτές τις απίστευτες ανοησίες έκαναν, αλληλοδιαδόχως και σωρευτικά η κυβέρνηση του ΓΑΠ, ο, τότε, διοικητής της Ε.Κ.Τ. Jean-Claude Trichet και η γερμανική κυβέρνηση των Angela Merkel, Guido Westerwelle, Wolfgang Schäuble, οι οποίοι, με την πολιτική, που ακολούθησαν, οδήγησαν ένα δημοσιονομικό πρόβλημα, της τάξεως των 35 δισ. €, που αντιμετώπιζε το ελληνικό κράτος, ως έλλειμμα, στον κρατικό προϋπολογισμό του 2009, να μετατραπεί, σε μια δυσθεώρητη κρατική χρεωκοπία, της οποίας το μέγεθος είναι ανυπολόγιστο και ως προς την ίδια την Ελλάδα, αλλά και για το σύνολο της ευρωζώνης, η οποία συμπαρασύρθηκε, στην χρεωκοπία.

 

Όλοι αυτοί, μαζύ με τους υπόλοιπους ευρωζωνίτες, που τους επέτρεψαν να πράξουν, όσα έπραξαν και εξακολουθούν να πράττουν, αξίζουν το πρώτο βραβείο, το nobel ηλιθιότητας, σε διαχρονική ιστορική βάση, για τις καταστροφικές και  καθαρά, αυτοκτονικές πράξεις τους, οι οποίες, εύκολα, μπορούσαν να αποφευχθούν και να λύσουν το πρόβλημα.

Το τί έπρεπε και το τί δεν έπρεπε να γίνει, το έχω γράψει, ήδη, από τότε. Απλούστατα, χωρίς πολλά-πολλά, η Ε.Κ.Τ. έπρεπε να στηρίξει τα ελληνικά ομόλογα και να χρηματοδοτήσει το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα του  2010. Αν το έπραττε, όλα τα άλλα, που ακολούθησαν και τα οποία υπήρξαν και είναι, απολύτως, καταστροφικά, θα είχαν αποφευχθεί - δείτε, σε αυτό εδώ το μπλογκ, τα κείμενα εκείνης της εποχής :
Οιονεί δημόσιο χρέος της ευρωζώνης θα γίνει το ελληνικό δημόσιο χρέος (το οποίο, παρά τα όσα λέγονται, είναι αντιμετωπίσιμο) και θα εξυπηρετείται από την Ε.Κ.Τ. και
Η ανάληψη της εξυπηρέτησης του ελληνικού δημόσιου χρέους - και όλων των δημόσιων χρεών στην Ευρωζώνη - από την Ε.Κ.Τ., θα καταστήσει ανεπίκαιρη την συζήτηση για την αναδιάρθρωσή του. (Μια απάντηση στον Κώστα Καλλωνιάτη) και Στην μαζική έκδοση κρατικών ομολόγων για άντληση ρευστού χρήματος από την ΕΚΤ βρίσκεται η λύση του ελληνικού προβλήματος (Μια παλιά μου πρόταση από τον Δεκέμβριο του 2009). (Σιγά-σιγά, αργά και εντελώς, βασανιστικά, οι ευρωζωνίτες έχουν αρχίσει να το συνειδητοποιούν και να κινούνται, προς αυτή την κατεύθυνση. Να δούμε, όμως, μέχρι, πού μπορούν να φθάσουν)...


Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι, από αυτό το τεράστιο ποσόν των 252 δισ. €, μόλις, 20,1 δισ. € δαπανήθηκαν, για τις τρέχουσες ανάγκες του κράτους, χωρίς αυτό, παράλληλα, να σημαίνει ότι όλο αυτό το ποσόν, που είναι λιγότερο από το 10%, του ποσού των 252 δισ. € που εμφανίζεται, ως δάνειο των θεσμών της ευρωζώνης και της Ε.Κ.Τ., προς το ελληνικό κράτος, πήγε στις τσέπες του πληθυσμού της χώρας μας. Κάθε άλλο, παρά αυτό συνέβη, αφού μέρος αυτού του ποσού διατέθηκε, για προμήθειες εκτός Ελλάδας.

Η αλήθεια είναι απλή και ωμή. Τα δάνεια "διάσωσης", από το Δ.Ν.Τ και τους θεσμούς της ευρωζώνης δόθηκαν και δίνονται, με τοκογλυφικούς όρους, εις βάρος του ελληνικού δημοσίου και της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, κυρίως, για τις ευρωπαϊκές και δευτερευόντως, για τις ελληνικές τράπεζες και για κανέναν άλλον.

Επί της ουσίας, μιλώντας, το ελληνικό δημόσιο χρέος, η μετατροπή του οποίου, από δραχμικό (κατά 85%), που ήταν πριν, από την είσοδο της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, σε χρέος, σε ευρώ, με την ένταξη της χώρας μας, από 1/1/2002, σε αυτήν, χρεωκόπησε το ελληνικό κράτος και την ελληνική οικονομία, παραμένει ένα τεράστιο, ασήκωτο και εφιαλτικό βάρος, αφού, το επίσημο (και μη πραγματικό, επειδή είναι υποεκτιμημένο) ύψος του φθάνει τα 317 δισ. €.

Από το χρέος αυτό, μετά τις διάφορες πληρωμές του ελληνικού δημοσίου, το μέγιστο τμήμα του, που αγγίζει τα 248 δισ. € - δηλαδή, κάπου το 78% του εμφανιζόμενου, ως ολικού ποσού -, είναι στα χέρια των θεσμών της ευρωζώνης και του Δ.Ν.Τ., γεγονός, το οποίο προσδιορίζει την επιχειρηθείσα και αποκαλούμενη "διάσωση" του ελληνικού κράτους, ως πραγματική διάσωση του ευρωπαϊκού  χρηματοπιστωτικού συστήματος (και κυρίως, τις γαλλογερμανικές και τις ολλανδικές τράπεζες, οι οποίες θα κατέρρεαν, εάν δεν γινόταν αυτή η παραπειστική και εικονική επιχείρηση "διάσωσης" του ελληνικού κράτους, επειδή είχαν, το 2010, στην κατοχή τους ελληνικά κρατικά ομόλογα, ύψους 177 δισ. €, περίπου), όπως, πλειστάκις, έχουμε πει.

Όλες οι επίσημες προβλέψεις των δανειστών, για την εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας και τα μεγέθη της έπεσαν, παταγωδώς, έξω, όπως δείχνει ο παραπάνω πίνακας, όσον αφορά τις προβλέψεις του Δ.Ν.Τ. Και αυτό δεν ήταν, μόνον, προϊόν της ανικανότητάς τους. Ήταν και μια εσκεμμένη διαδικασία, η οποία αποσκοπούσε, στην παραπλάνηση του πληθυσμού της χώρας και όποιων άλλων ενδιαφερομένων...




Το αστείο, στην όλη διαδικασία, είναι, μάλιστα, ότι το ποσόν αυτό των 252 δισ. € δεν "αφαιρέθηκε", από τους φορολογουμένους των ευρωπαϊκών χωρών (και κυρίως, από τους Γερμανούς), όπως θέλει να ισχυρίζεται η τρέχουσα προπαγάνδα. Κάθε άλλο, αφού, μόνον, ένα κομμάτι αυτού του ποσού, το οποίο ισούται, με ένα ποσόν, που, μόλις, ξεπερνάει τα 55 δισ. € (εκ των οποίων τα 16 δισ. € τα έδωσε η Γερμανία), αφορά δανεισμό του ελληνικού κράτους, από τα κράτη της ευρωζώνης.

Αυτού του είδους ο διαστροφικός δανεισμός, έγινε, με γερμανική προτροπή, στα πλαίσια του πρώτου Μνημονίου, που υπέγραψαν ο ευήθης ΓΑΠ και τα μέλη της κυβέρνησής του, τα οποία πρέπει να διωχθούν, ποινικά, με την κατηγορία της κακουργηματικής πράξης της εσχάτης προδοσίας, η οποία αποτελεί διαρκές και απαράγραπτο έγκλημα, κατά παράβαση και με περιγραφή των ευρωπαϊκών συνθηκών, που απαγορεύουν διάσωση κράτους της ευρωζώνης και ήταν, άκρως, τοκογλυφικός, αφού οι 16 χώρες της ευρωζώνης δανείστηκαν, με χαμηλότερα επιτόκια, από αυτά, που επέβαλαν, στο ελληνικό δημόσιο, για τον αναγκαστικό δανεισμό του.

Το υπόλοιπο ποσόν του δανείου (αφαιρώντας τα 27,5 δισ. €, που προήλθαν, από το Δ.Ν.Τ.), προήλθε, από την ευρωζώνη και ανέρχεται, κάπου, λιγότερο, από τα  169,5 δισ. €, δεν έχει "αφαιρεθεί", από κανένα φορολογούμενο άλλου κράτους της ευρωζώνης, διότι δεν αφορά διακρατικό δανεισμό. Για το ποσόν αυτό, απλώς, οι κυβερνήσεις των χωρών της ευρωζώνης έχουν δώσει, μόνον, εγγυήσεις, διότι η δανειοδότηση του ελληνικού κράτους έγινε, από τον EFSF, τον προσωρινό μηχανισμό, που εφηύρε η ευρωζώνη, ο οποίος έχει την δική του αυθύπαρκτη υπόσταση και δανείστηκε, από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, το ποσόν αυτό.

Ως εκ τούτου, όσα λέει ο Ισπανός υπουργός Εξωτερικών Jose Manuel Garcia Margallo, περί του ότι "οι Έλληνες χρησιμοποιούν, με επικίνδυνο τρόπο, λέξεις, όπως κυριαρχία και αξιοπρέπεια ..." διότι "είναι, σαν να πηγαίνεις στην τράπεζα για δάνειο, η τράπεζα να σου λέει τους όρους και εσύ να την κατηγορείς ότι προσβάλλει την αξιοπρέπεια και την κυριαρχία σου. Τότε έξω από την τράπεζα με την αξιοπρέπεια και την κυριαρχία σου και χωρίς δάνειο", τα λέει, καλά - αν και ανοηταίνει και πονηρώς, ομιλεί, λόγω του φόβου, από τον οποίον διακατέχεται, εξ αιτίας των φίλων του ΣΥΡΙΖΑ, ήτοι των "PODEMOS" του Pablo Inglesias. 

Αλλά, η ισπανική κυβέρνηση θα έπρεπε να προσέχει και να μην δεχθεί να εισέλθει, σε αυτή την διαδικασία δανειοδότησης του ελληνικού κράτους και ενώ η ίδια αρνήθηκε, επίμονα - και πέτυχε - να μην δανειοδοτηθεί το ισπανικό κράτος, με αυτή την διαδικασία, όταν βρέθηκε, στην ανάγκη, επιβάλλοντας, στον διοικητή της Ε.Κ.Τ. Mario Draghi, να στηρίξει τα ισπανικά κρατικά ομόλογα, όταν αυτά κατέρρεαν, την πρώτη φορά, τον Νοέμβριο του 2011 και την δεύτερη φορά, τον Ιούλιο του 2012. 

Το άχθος αυτού του χρέους έχει φορτωθεί η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και του Πάνου Καμμένου. Και η διαχείριση αυτού του κολοσσιαίου προβλήματος, το οποίο συνοδεύεται, με μύρια άλλα, δεν είναι μια εύκολη υπόθεση.

Όμως, τα χάλια του αυτοαποκαλούμενου "ευρωπαϊστικού" μπλοκ και των διάφορων κομματικών του εκφράσεων (που αρνούνται, επίμονα, να αποδεχθούν ότι και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εμφορείται, από "ευρωπαϊστικές" αυταπάτες) είναι τέτοια και τόσο μεγάλα, που δεν αποτελούν - και δεν θα αποτελούν, για πολύ καιρό - κίνδυνο, για την εξουσία των ενοίκων της οδού Κουμουνδούρου, που έχουν μετακομίσει στο Μέγαρο Μαξίμου.

Οι "ευρωπαϊστές" του γλυκού νερού και του θολού και βουρκώδους νεοφιλελεύθερου και νεοσυντηρητικού ορμητικού καταρράκτη πόνταραν στην πιο απεχθή πραγματωμένη εκδοχή της "Ευρώπης", ως νομισματικής ένωσης, δηλαδή, σε αυτήν της ευρωζώνης, ως έκφρασης του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού" και φυσικά έχασαν, κατά κράτος.

Η ήττα τους αυτή δεν υπήρξε, ούτε ξαφνική, ούτε απρόσμενη. Μπορεί να άργησε, αλλά ήταν προβλεπόμενη και αναμενόμενη και τούτο, επειδή η εκλογική διαδικασία υπενθύμισε, σε όλους μας, για πολλοστή φορά, μέσα στο διάβα του ιστορικού χρόνου, ότι όλα τα κολοσσιαία κοινωνικά δημιουργήματα και τεχνουργήματα, όπως και οι ανάλογοι κοινωνικοί θεσμοί, όπως αυτός της "Ευρώπης" (νοουμένης, ως νομισματικής ένωσης και θεμελειακά, ατελούς οικονομικής ένωσης), κρίνονται, από τις κοινωνικές συσσωματώσεις (είτε αυτές εκφράζονται, ως εκλογικά σώματα, είτε, οπωσδήποτε αλλιώς), εκ του αποτελέσματος.

Δεν θα μπορούσε και δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, όσο και αν αυτό δεν είναι αρεστό, στους αλαφροΐσκιωτους και παραζαλισμένους "ευρωπαϊστές" μας. Ουδείς σώφρων άνθρωπος - εκτός, πάντως, από ολιγάριθμους ιδεοληπτικούς - υπερασπίζεται, απλά και μόνον, μια αφηρημένη εικόνα, ή ιδέα της "Ευρώπης", όταν αυτή, εν τοις πράγμασι, ταυτίζεται, με την ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου ολόκληρων κοινωνιών, με την ραγδαία αύξηση του οικονομικού αποκλεισμού ευρύτατων κοινωνικών, οικονομικών και ηλικιακών στρωμάτων του πληθυσμού, όταν τα χρέη γίνονται δυσβάστακτα, όταν η ανεργία καθίσταται ιλιγγιώδης, ως αριθμητικό και πραγματικό μέγεθος.

Μια τέτοια "Ευρώπη", που λειτουργεί, ως Προκρούστης και ως αρπακτικός σαρκοβόρος δεινόσαυρος, είναι καταστροφική, εχθρική και προφανώς περιττή, για τον πληθυσμό, στην μεγίστη πλειοψηφία του, ακόμη και όταν καταφέρνει να φοβίζει ένα ικανό κομμάτι του.

Και όμως, την ώρα, που οι ιδεοληπτικοί "ευρωπαϊστές" μας καταναλώνουν άφθονη, από την ελάχιστη φαιά ουσία τους, γύρω από ζητήματα, τα οποία ουδεμία σχέση έχουν, με την, ολοένα και καταθλιπτικότερη, ρέουσα καθημερινή πραγματικότητα, ασχολούμενοι με νεοθεολογικού τύπου ερωτήματα, που αφορούν την φύση του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού" και την υπεράσπιση του τερατογεννήματός του (της ευρωζώνης), ο πολύς κόσμος ασχολείται, με το, κατά πόσον έχει καταβαραθρωθεί η ζωή του καθενός, από την υλοποιημένη εκδοχή αυτού του τερατογεννήματος, το οποίο, ήδη, αναγνωρίζεται, έτσι όπως, ακριβώς, είναι, από ολοένα και περισσότερα τμήματα του πληθυσμού.

Κάπου εδώ, είναι που στηρίχθηκε ο Αλέξης Τσίπρας, γεγονός το οποίο έδωσε την δυναμική, στον ΣΥΡΙΖΑ, να καταφέρει το ακατόρθωτο και από ένα περιθωριακό κοινοβουλευτικό κόμμα της ριζοσπαστικοφανούς Αριστεράς, που εκινείτο, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, στα όρια του 4% του εκλογικού σώματος, που ήταν το 2009, να φθάσει, το 2014 - 2015, στο εξωφρενικό ποσοστό του 36% και στην κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας, για πρώτη φορά, στην ελληνική πολιτική ιστορία.

Αυτό το τεράστιο επίτευγμα στηρίχθηκε, στην εννοούμενη διερώτηση, που πλανάται, στον αέρα, μέσα στην ελληνική κοινωνία και η οποία διερώτηση αφορά το, εάν πρέπει, ή δεν πρέπει, εάν συμφέρει, ή όχι, να παραμείνει η Ελλάδα, στην ιδεοληπτική και σε κατάσταση ζόμπυ ευρισκόμενη "Ευρώπη", δηλαδή, στην ευρωζώνη.

Αυτή η διερώτηση, αυτό το ερώτημα, μπορεί, για τους αφελείς "ευρωπαϊστές", να ισοδυναμεί με το προπατορικό αμάρτημα και να αποτελεί ανοσιούργημα, ως προϊόν μιας εφιαλτικής "αίρεσης", αλλά η αλήθεια είναι ότι το ερώτημα αυτό είναι, υπό τις παρούσες συνθήκες, απολύτως, φυσιολογικό και εντελώς, λογικό.

Έτσι, δίνοντας τις φυσικές και λογικές απαντήσεις, σε όλα αυτά τα ζητήματα, κέρδισαν, άνετα, τις εκλογές ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι, πέτυχαν την ολική επαναφορά τους ο Πάνος Καμμένος και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες.

Τώρα, όμως, ήλθαν τα δύσκολα. Τα οποία είναι μπροστά τους. Και προφανώς, θα κριθούν, από αυτά, που θα πράξουν, δεδομένης, μάλιστα και της μεγάλης ιδεολογικής διαφοροποίησης των δύο κυβερνητικών εταίρων.

Όσο και αν οι απαιτήσεις, του πληθυσμού της χώρας δεν είναι - και δεν θα είναι, για καιρό - αυξημένες. Όσο και αν οι Έλληνες, στην μεγίστη πλειοψηφία τους, είναι διατεθειμένοι να περιμένουν, τα προβλήματα δεν θα κρυφτούν, εύκολα, κάτω από το χαλί, δεδομένης της πανσπερμίας της κοινοβουλευτικής ομάδας των 149 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι θα είναι δύσκολοι, ως προς την κυβερνητική διαχείρισή τους και ως προς την άσκηση κυβερνητικής πειθούς, μέσα στους κόλπους τους, κατά την διάρκεια της ψήφισης των διαφόρων νομοσχεδίων, που θα πρέπει να περάσει η κυβέρνηση, από την Βουλή.

Είπε κανείς ότι η νέα Βουλή, που προέκυψε από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015, δεν θα είναι συνταρακτική, έως τρικυμιώδης;

Αν το είπε, θα διαψευσθεί...