Ευρωζώνη : Μια νεκρή νομισματική ένωση, που όλoι αρνούνται να θάψουν. (Το ελληνικό δημόσιο χρέος, οι ιδεοληψίες του Ευάγγελου Βενιζέλου, η "ποσοτική χαλάρωση" του Mario Draghi και οι εμμονές των Γερμανών).
Μπορεί κάποιος να ισχυρισθεί, χωρίς να είναι μυθομανής, ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι δυνατό να εξυπηρετηθεί, βλέποντας τα τωρινά του δεδομένα, ήτοι τον τεράστιο όγκο του, την σκληρή νομισματική του βάση και σύνθεση και την δομή, που το χαρακτηρίζει, ως προς τους κατόχους του;
Σε όλη την χρονική διαδρομή, που έχει κυλίσει, από την εποχή, που ξέσπασε η ουσιαστική ελληνική χρεωκοπία, δηλαδή, από τον Απρίλιο του 2010, μέχρι και πρόσφατα, έχω γράψει, σταθερά και αμετακίνητα, ότι, στα πλαίσια της ευρωζώνης, το ελληνικό δημόσιο χρέος μπορεί να εξυπηρετηθεί, εύκολα και απρόσκοπτα, μόνο, στην περίπτωση, κατά την οποία, την εξυπηρέτηση του χρέους αυτού, την αναλάβει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ή ένας χρηματοδοτικός μηχανισμός, ο οποίος θα στηρίζεται, από την Ε.Κ.Τ. (Όποιος θέλει μπορεί να δει ένα παλαιό καλό και προφητικό δημοσίευμά μου του 2010, με τίτλο : Οιονεί δημόσιο χρέος της ευρωζώνης θα γίνει το ελληνικό δημόσιο χρέος (το οποίο, παρά τα όσα λέγονται, είναι αντιμετωπίσιμο) και θα εξυπηρετείται από την Ε.Κ.Τ. ).
Αυτό, φυσικά, σημαίνει ότι αυτή η ανάληψη της εξυπηρέτησης του ελληνικού δημόσιου χρέους, από την Ε.Κ.Τ., θα πρέπει να συνοδεύεται και από την χρήση του δικαιώματος της νομισματοκοπής, από την ίδια την Ε.Κ.Τ., υπέρ του ελληνικού κράτους, στο οποίο, μάλιστα, τα όργανα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας θα πρέπει να δίνουν το δικαίωμα να καταφεύγει, στην νομισματοκοπή (seigniorage), προκειμένου να μπορεί να εξυπηρετεί, ομαλά, τις πληρωμές (τακτικές και έκτακτες) του χρέους του. Και εάν η Ε.Κ.Τ. δεν του επιτρέπει μια τέτοια άσκηση του δικαιώματος της κρατικής νομισματοκοπής, τότε, το ελληνικό κράτος θα πρέπει να το ασκεί μόνο του, χωρίς την άδεια των οργάνων της Ε.Κ.Τ., καταφεύγοντας, στην χρήση των έκτακτων εξουσιών, που προβλέπει το Σύνταγμα και η νομοθεσία του. [Δείτε το παλαιό καλό δημοσίευμά μου, με τίτλο : ΕΚΛΟΓΕΣ 4/10/2009 - ΠΑΣΟΚ : ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΗΤΤΑ ΣΤΟΝ ΘΡΙΑΜΒΟ με τον ίδιο αριθμό ψήφων, που είχε και στις εκλογές του 2004! (Ή ΠΩΣ Η ΝΔ ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ) ].
Η Ε.Κ.Τ., φυσικά, ως κεντρικό τραπεζικό όργανο της νομισματικής ένωσης των χωρών, που συμμετέχουν, στην ευρωζώνη, αρνείται και να διανοηθεί την άσκηση τέτοιου είδους πολιτικών και ενεργειών, ενώ το ελληνικό δημόσιο - δηλαδή οι ελληνικές κυβερνήσεις -, μέχρι τώρα, δεν έχει διεκδικήσει, δεν έχει απαιτήσει και δεν έχει ασκήσει το δικαίωμα του seigniorage, καταφεύγοντας, έστω, στην χρήση των έκτακτων μέτρων διακυβέρνησης, που προβλέπει η νομοθεσία της χώρας.
Έτσι, όσο το νόμισμα της Ελλάδας παραμένει το ευρώ, δηλαδή, όσο η χώρα μένει στην ευρωζώνη και δεν υιοθετεί ένα δικό της εθνικό νόμισμα, το οποίο να εκδίδει η ίδια, κατά βούληση και στις απαραίτητες ποσότητες και το οποίο να καταστήσει, ως κυρίαρχη νομισματική βάση του χρέους της, μετατρέποντας την νομισματική σύνθεση του χρέους αυτού, τουλάχιστον, στα επίπεδα που αυτή ήταν, πριν από την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη (δηλαδή κατά 80%, έως 85% εκφρασμένο, στο εθνικό νόμισμα και κατά 15%, έως 20%, σε ευρώ και άλλα ξένα νομίσματα), το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί, αυτοδύναμα, από την ελληνική οικονομία και το ελληνικό δημόσιο. Αυτή είναι η τραγική αλήθεια, την οποία, έχω, επανειλημμένως, περιγράψει. Κάτω από αυτές τις, εξαιρετικά, καταθλιπτικές συνθήκες, η ελληνική οικονομία δεν πρόκειται να ανακάμψει, στον αιώνα τον άπαντα. [Το παλαιό άρθρο μου, στο παρόν μπλογκ, με τίτλο : Το χρέος αφανίζει το έθνος. (Η εξίσωση και η διαδικασία υλοποίησης της πρόβλεψης του Ανδρέα Παπανδρέου και η στρατηγική βλακεία της ελληνικής ελίτ) , εξηγεί το περιεχόμενο της παγίδας θανάτου, στην οποία έχει εγκλωβιστεί η ελληνική οικονομία. Δεν είναι, μόνον, αυτό το άρθρο, που επεξηγεί το όλο ζήτημα, αλλά είναι χαρακτηριστικό].
Παρ' όλ' αυτά, υπάρχουν κάποιοι, οι οποίοι θεωρούν ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι "βιώσιμο" (εννοώντας ότι μπορεί να εξυπηρετηθεί). Πρώτος και καλύτερος υπερασπιστής και κήρυκας της βιωσιμότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά και υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος επιμένει, με ιεραποστολικό φανατισμό, ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος των 322 δισ. € (στην πραγματικότητα είναι πολύ μεγαλύτερο, αλλά, για να μην χαθούμε, στις αντιδικίες, για το ύψος του, ας μείνουμε, σε αυτόν τον επίσημο αριθμό), το οποίο αντιστοιχεί, σε ένα ΑΕΠ, που φθάνει, περίπου, στα 183 δισ. € και αποτελεί, επιεικώς, το 175,95% του ΑΕΠ αυτού, μπορεί να εξυπηρετηθεί και είναι "βιώσιμο", αφού το "πραγματικό" ύψος του χρέους αυτού (υποτίθεται, κατά τον - σταθερά, αμετροεπή Ευάγγελο - ότι) φθάνει, στο 60% του ΑΕΠ της χώρας.
Με λίγα λόγια, ο Ευάγγελος Βενιζέλος ισχυρίζεται ότι το "πραγματικό χρέος" του ελληνικού κράτους φθάνει τα 110 δισ. €. Ο ισχυρισμός αυτός, βέβαια, είναι παιδαριώδης και είναι καλό και χρήσιμο να δούμε το πώς επιχειρεί να τον καταστήσει πιστευτό. Αλλά, για να δούμε την επιχειρηματολογία του αντιπρόεδρου της κυβέρνησης (ο οποίος δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, από τον Ιούνιο του 2011, μέχρι τον Μάρτιο του 2012 ήταν υπουργός Οικονομικών, στις κυβερνήσεις ΓΑΠ και Λουκά Παπαδήμου και φέρει το βαρύ φορτίο των καταστροφικών εξελίξεων εκείνης της εποχής, με πρώτη και "καλύτερη" αυτή του PSI του Μαρτίου του 2012), πρέπει να εξετάσουμε την σύνθεση των κατόχων του ελληνικού δημόσιου χρέους.
Από τα 322 δισ. € του ελληνικού δημόσιου χρέους :
Τα 54 δισ. € αφορούν ποσά, τα οποία δανείστηκε το ελληνικό δημόσιο, από τα κράτη της ευρωζώνης.
Το ελληνικό κράτος δανείστηκε 139,8 δισ. €, από τον EFSF.
Άλλα 30,1 δισ. €, αφορούν δανεισμό, που έχει ληφθεί από το Δ.Ν.Τ. (Ο δανεισμός θα συνεχιστεί, με, επί πλέον, ποσά, μέχρι το 2016).
Η Ε.Κ.Τ. και οι άλλες κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης κατέχουν 45 δισ. €, σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου.
Ελληνικά κρατικά ομόλογα, ύψους, περίπου 33 δισ. €, βρίσκονται, σε ιδιωτικούς φορείς του εξωτερικού και είναι εκφρασμένα, σε ευρώ, σε swaps και σε άλλα νομίσματα.
Η Τράπεζα της Ελλάδος και άλλες τράπεζες κατέχουν δάνεια του ελληνικού δημοσίου, ύψους 4,7 δισ. €.
Και υπάρχει ένα χρέος εκφρασμένο σε έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου, που φθάνει, περίπου, στα 14 δισ. €, το οποίο κατέχουν διάφορες ελληνικές - κατά βάση -, αλλά και ξένες τράπεζες.
Εξετάζοντας, λοιπόν, την σύνθεση των κατόχων του ελληνικού δημόσιου χρέους, αυτό, που προκύπτει, ως συμπέρασμα, ευθέως και χωρίς δεύτερη σκέψη, είναι το απλούστατο γεγονός ότι ο ισχυρισμός του Βαγγέλη Βενιζέλου δεν στηρίζεται, στα πραγματικά δεδομένα. Και αριθμητικά και ποσοστιαία, το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν είναι - και δεν μπορεί να είναι -, στο 60% του ελληνικού ΑΕΠ και δεν φθάνει, ούτε μπορεί να φθάνει, στα 110 δισ. €, όσες προσθαφαιρέσεις και αν γίνουν, με δεδομένα τα παραπάνω αριθμητικά μεγέθη της σύνθεσης των κατόχων του ελληνικού δημόσιου χρέους.
Βέβαια, ο Βαγγέλης Βενιζέλος, προβάλλοντας αυτούς τους ισχυρισμούς, περί της "βιωσιμότητας" του ελληνικού δημόσιου χρέους, συντονίζεται και ουσιαστικά, υπηρετεί την επίσημη γραμμή του Βερολίνου και της Ε.Κ.Τ., που θέλουν να αποφύγουν μια πραγματική συζήτηση, για το ελληνικό δημόσιο χρέος, το οποίο, επισήμως, έχουν ανακηρύξει, ως βιώσιμο και επιδιώκουν, πάση θυσία, να μην κουρευτεί.
Τί προσπαθεί, λοιπόν, να πει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, συντονιζόμενος, με την επίσημη γραμμή των Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε και Μάριο Ντράγκι - δηλαδή με την επίσημη θέση των δανειστών;
Αυτό, που προσπαθεί να πει ο Βαγγέλης Βενιζέλος είναι ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος μειώθηκε, στα 322 δισ. €, από 345 δισ. €, που είχε φθάσει, μέσα στο 2012, πριν το κούρεμα του Μαρτίου του 2012, ότι οι τόκοι του μειώθηκαν, από τα 17 δισ. €, στα 6 δισ. €, ότι το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους αυτού, έπεσε, από το 4,75%, στο 2% και - κυρίως - ότι άλλαξε χέρια, αφού, από ένα χρέος, κατά 85%, σε ιδιώτες, που ήταν, τον Απρίλιο του 2010, μετατράπηκε, με τα Μνημόνια (τα οποία - όπως λέει, με απίστευτη θρασύτητα και περισσή υποκρισία, ο νέος Επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων Γιούρκι Κατάϊνεν -, ως προγραμματικά έγγραφα, δεν αποτελούν "ενωσιακό δίκαιο", αλλά μέσα, που έχουν συμφωνηθεί μεταξύ της Ελλάδας και των δανειστών της!!!), σε ένα χρέος, προς επίσημους εθνικούς και υπερεθνικούς οργανισμούς (ευρωζώνη και Δ.Ν.Τ.), σε ποσοστό, περίπου, 84%, με αποτέλεσμα, μόνο, το υπόλοιπο, περίπου, 16% του ελληνικού δημόσιου χρέους να έχει μείνει, στα χέρια ιδιωτών (κάπου 52 δισ. €).
Ο Βενιζέλος αποδίδει, σε αυτή την δραστική αλλαγή της σύνθεσης των κατόχων του ελληνικού δημόσιου χρέους, το γεγονός ότι τα ελληνικά διαφορικά επιτόκια δανεισμού των δεκαετών ομολόγων αποκλιμακώθηκαν και από τα επίπεδα των 1000 μονάδων βάσης, που βρίσκονταν, μέχρι, σχετικά, πρόσφατα, έχουν φθάσει να βρίσκονται, τώρα, στις 470 μονάδες βάσης και ένα μέσο επιτόκιο δανεισμού, γύρω, στα 5,8%. Δεν έχει άδικο, σε αυτό, διότι, όντως, η αποκλιμάκωση αυτή είναι υπαρκτή. Όμως, η εξέλιξη αυτή, οφείλεται, σε άλλους λόγους, που είναι πολύ σπουδαιότεροι, από αυτόν, που αναφέρει ο Βαγγέλης Βενιζέλος και ο οποίος λόγος δεν έχει βαρύνουσα σημασία.
Αυτό, που έχει πραγματική σημασία είναι το γεγονός ότι τα ελληνικά κρατικά ομόλογα παραμένουν απαγορευτικά, για δανεισμό. Και αυτό είναι που ο Βενιζέλος αρνείται να δει. Γιατί, αν το δει, θα πρέπει να μιλήσει, για την αιτία του. Και αυτό, ακριβώς, είναι που θέλει να αποφύγει.
Πράγματι, το γεγονός ότι, στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, κυκλοφορούν λίγα ελληνικά κρατικά ομόλογα, έχει αποκλιμακώσει τα επιτόκια δανεισμού τους. Αλλά αυτό, στην συγκεκριμένη περίπτωση, δεν είναι καλό. Και δεν είναι καλό, διότι η αποκλιμάκωση αυτή οφείλεται, στο γεγονός ότι αυτός ο μικρός αριθμός τους, έχει δημιουργήσει την πεποίθηση, στους αγοραστές ότι τα ομόλογα αυτά δεν κινδυνεύουν, στο ορατό μέλλον, να μείνουν απλήρωτα, ή να κουρευτούν. Και πράγματι, τέτοιος κίνδυνος δεν υφίσταται, αφού τα ποσά είναι αναξιόλογα.
Όμως, το γεγονός ότι υπάρχει το υπόλοιπο τεράστιο ελληνικό δημόσιο χρέος, που κατέχεται, από υπερεθνικούς οργανισμούς και κράτη, το οποίο όλοι αυτοί επιχειρούν και επιδιώκουν να συνεχίσουν να επιχειρούν, την, εκ νέου, μετακύλιση του χρέους αυτού, στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, χωρίς κούρεμα, καθιστά τις αγορές αυτές αρνητικές, σε μια τέτοια επαναμετακύλιση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Το γιατί συμβαίνει αυτό, είναι, εύκολα, κατανοητό.
Οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές γνωρίζουν, πολύ καλά, ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος, που βρίσκεται, στα χέρια των "επισήμων φορέων", δεν μπορεί να πληρωθεί και γι' αυτό απαιτούν ένα δραστικό κούρεμά του, πριν αυτό, μετακυλιθεί και πάλι στους ιδιωτικούς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, ούτως ώστε να αποφευχθεί να σκάσει, στα χέρια τους, το αναπόφευκτο κούρεμα. Και για τον λόγο αυτόν, κρατούν, σε ακριβά και απαγορευτικά επίπεδα, τον ελληνικό δημόσιο δανεισμό - όπως, άλλωστε, ακριβός είναι και ο δανεισμός, για όλες τις χώρες της ευρωζωνικής περιφέρειας. Όλα αυτά έχουν περιγραφεί, πολύ καλά, στο παρόν μπλογκ, πολλές φορές και επί της ουσίας, τίποτε δεν έχει αλλάξει, που να διαφοροποιεί την, εδώ και πολύ καιρο, βαλτωμένη κατάσταση, στον χώρο της χρεωκοπημένης ευρωζώνης. [Δείτε τα παλαιότερα άρθρα μου, στο παρόν μπλογκ, που ασχολούνται, με το θέμα αυτό : Σαν σκουπίδια, για πέταμα και σαν σκουλήκια, για πάτημα. (Οι κυρίαρχοι δανειστές οδηγούν τους ψοφοδεείς κυβερνητικούς εταίρους των Αθηνών, στο κρεματόριο του ESM και στο 3ο Μνημόνιο) και Τί επιδιώκουν και γιατί επιμένουν στην υπογραφή του 3ου Μνημονίου οι δανειστές, οδηγώντας τους εντόπιους μπράβους τους στον ασφυκτικό θάνατο; (Η εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος 2014 - 2016 και η άρνηση των τραπεζων να φορτωθούν το ακούρευτο ελληνικό δημόσιο χρέος) . Το περιεχόμενο των άρθρων αυτών, παραμένει χρήσιμο και πάντα, επίκαιρο].
Αυτό, που δεν θέλει να ομολογήσει ο Βαγγέλης Βενιζέλος είναι ότι το PSI του Μαρτίου του 2012 ήταν μια απάτη, που στήθηκε, σε βάρος της ελληνικής οικονομίας, ούτως ώστε να φορτωθούν ένα επαχθέστατο κομμάτι, από το κόστος του ελληνικού δημόσιου χρέους, οι ελληνικές τράπεζες, τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία, διάφοροι άλλοι ελληνικοί κρατικοί οργανισμοί και φυσικά, οι Έλληνες μικροομολογιούχοι, αφού οι ευρωπαϊκές τράπεζες είχαν την δυνατότητα, σε όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα, να ξεφορτώσουν, στην Ε.Κ.Τ. (που εξαιρέθηκε από το κούρεμα) και σε ελληνικούς χρηματοπιστωτικούς φορείς, ένα μεγάλο κομμάτι, από το ελληνικό δημόσιο χρέος, με αποτέλεσμα η χώρα να πληρώσει η ίδια ένα μεγάλο μέρος του εικονικού PSI εκείνης της εποχής - ψυχή του οποίου, ως προς την εφαρμογή του (και καταστροφέας του τόπου), υπήρξε ο ίδιος ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ως υπουργός Οικονομικών.
Το ελληνικό δημόσιο χρέος, λοιπόν, όσα και αν λέει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά, δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί, αφού, φυσικά, όλα αυτά τα δάνεια των 245 δισ. €, που έδωσαν η ευρωζώνη και το Δ.Ν.Τ., δεν υπήρξαν άτοκα, ούτε χρηματοδοτούνται, μέσω του δικαιώματος της νομισματοκοπής, αλλά είναι έντοκα και υπάρχει η απαίτηση της αποπληρωμής τους, εις ολόκληρον. Όπως, επίσης, δεν είναι άτοκα και όλα τα υπόλοιπα.
Έτσι, όλα αυτά έχουν τον χαρακτήρα ενός σισύφειου έργου. Αυτό, βέβαια, δεν αφορά, μόνο, την Ελλάδα. Μπορεί η χώρα μας να είναι η πιο προχωρημένη - η πιο ακραία - περίπτωση, αλλά όλα αυτά αφορούν ολόκληρη την ευρωζώνη και τα κράτη, που την απαρτίζουν, αφού όλη η ευρωζώνη, ως νομισματική ένωση, έχει χρεωκοπήσει. Της Γερμανίας, μη εξαιρουμένης, αφού αυτή είναι εκείνη, η οποία θα κληθεί να πληρώσει, με τον έναν, ή τον άλλον τρόπο, τα χρέη όλων των υπολοίπων.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οποιεσδήποτε κρούσεις, στην γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ, για "χαλάρωση", είναι λόγια, εις ώτα μη ακουόντων. Ούτε ο Αντώνης Σαμαράς, που πηγαίνει την ερχόμενη Τρίτη, στο Βερολίνο, ούτε ο Mario Draghi πρόκειται να την πείσουν.
Mario Draghi. Σαν διοικητής της Ε.Κ.Τ. αποδεικνύεται αδύναμος. Όσα πράττει είναι too little, too late...
Ο Mario Draghi, μάλιστα, παρότι ανακοίνωσε ότι ελπίζει να αυξήσει σημαντικά τον ισολογισμό της Ε.Κ.Τ., δηλαδή, κατά περίπου 1 τρισ. €, με σκοπό το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων αυτών να κατευθυνθούν, υπό την μορφή φθηνών δανείων, προς τις τράπεζες, σε αντάλλαγμα για collateral, θα αποτύχει, παταγωδώς, προφανώς, διότι δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα. Ο νομισματικός μηχανισμός είναι πολύ αδύναμος και δεν πρόκειται να λειτουργήσει, σε αντίθεση, με ό,τι έγινε το 2012 - τότε, δηλαδή, που η ευρωζώνη ήταν, σε χρηματοπιστωτική κρίση. Τώρα, το πρόβλημα είναι ο εγγενής αποπληθωρισμός της ασκούμενης πολιτικής των δημοσιονομικών πολιτικών, που ακολουθούνται, στην ευρωζώνη, αφού κράτη και νοικοκυριά προσπαθούν να μειώσουν τα χρέη τους, περιορίζουν την κατανάλωση και φυσικά, την ζήτηση, για δάνεια.
Οι πραγματικές αγορές τίτλων δεν πρόκειται να ξεπράσουν τα 450 δισ. €, γεγονός, που σημαίνει ότι, στο διάστημα τριών ετών, που προβλέπεται αυτή η διαδικασία, η μηνιαία αποτίμηση των εκροών προβλέπεται να είναι, γύρω στα 12,5 δισ. €. Και φυσικά, αυτό το ποσό είναι, απολύτως, ανεπαρκές.
Για να πετύχει η πιστωτική χαλάρωση του Μάριο Ντράγκι πρέπει να σπάσει ο φαύλος κύκλος. Αυτό θα μπορούσε, σε έναν σημαντικό βαθμό, να γίνει, με την αγορά κρατικών ομολόγων, κάπου 60 (με 70) δισ. € κάθε μήνα, όσο, δηλαδή το 0,8% του συνολικού κρατικού χρέους, στην ευρωζώνη, κάτι που κάνει η αμερικανική FED και την στιγμή, που η Τράπεζα της Ιαπωνίας αγοράζει περίπου 55 δισ. €, σε στοιχεία ενεργητικού, κάθε μήνα, για να αντιμετωπίσει τον αποπληθωριστικό φαύλο κύκλο.
Αν ο Mario Draghi διοικούσε μια πραγματική κεντρική τράπεζα, θα προχωρούσε σε παραδοσιακές πράξεις ανοιχτής αγοράς και θα συνέχιζε να αγοράζει στοιχεία ενεργητικού, χωρίς όρια, για να κτυπήσει - όσο είναι δυνατό - τον αποπληθωρισμό, που πλήττει την ευρωζώνη, μέχρι να επιτύχει τον στόχο ενός πληθωρισμού, στα όρια του 2%, που έχει θέσει η Ε.Κ.Τ. Αλλά η Ε.Κ.Τ. δεν είναι πραγματική κεντρική τράπεζα. Και ως εκ τούτου, δεν το μπορεί. Και δεν το θέλει, επειδή δεν το θέλει η Γερμανία, η οποία επιθυμεί η νομισματική πολιτική να είναι σφιχτή και η δημοσιονομική πολιτική, ακόμη, πιο πολύ σφιχτή - στα όρια της καταστροφής.
Δεν κάνω, εδώ, μια ανέξοδη και εύκολη κριτική στην Γερμανία.
Οι Γερμανοί πολιτικοί έχουν δίκιο, όταν λένε ότι μια χαλάρωση των δημοσιονομικών κανόνων, όπως, επίσης και το πρόγραμμα, για την πιστωτική επέκταση - έστω αυτό το εικονικό και ανεπαρκές, για το οποίο έχει κάνει λόγο ο Mario Draghi - είναι μια δημοσιονομική ένωση, από την πίσω πόρτα και μια παραβίαση των αρχών της ευρωζώνης, που οδηγεί, σε μια τεράστια αναδιανομή του πλούτου, εντός αυτής.
Η κριτική, που κάνω είναι μια κριτική της ίδιας της ευρωζώνης, ως μιας νομισματικής ένωσης. Μιάς νομισματικής ένωσης, η οποία είναι νεκρή. Και την οποία όλοι - μέχρι τώρα - αρνούνται να θάψουν...
Σχόλια