1974 - 2014 : Ο Αντώνης Σαμαράς, η σύγχρονη ΕΣΠΟ και το μνημόσυνο της Νέας Δημοκρατίας. (Η προεκλογική σκηνοθεσία της "εκδίωξης" της τρόϊκας και οι χρηματοδοτικές ανάγκες του 2015, που οδηγούν την καταρρέουσα συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ να υπογράψει ένα νέο Μνημόνιο, εφ' όσον αποφύγει τις εκλογές).

Ενώ αυτές τις ημέρες ο αρχηγός της Ν. Δ. και όλος αυτός ο εσμός των συνεργατών και των μπράβων των ξένων τοκογλύφων, επιχειρούν να εορτάσουν τα 40 χρόνια, από την ίδρυση της Νέας Δημοκρατίας, του ιστορικού κόμματος της ευρύτερης συντηρητικής παράταξης, που, επί της αρχηγίας του Αντώνη Σαμαρά είχε την κακή τύχη να καταντήσει να γίνει ένα όργανο των κατακτητών, η σκληρή πραγματικότητα, η οποία τους αφορά, απολύτως, είναι, εντελώς, διαφορετική. Η Νέα Δημοκρατία, πλέον, δεν υπάρχει. Είναι ένα ζόμπυ, που πίνει το αίμα της ελληνικής κοινωνίας και του οποίου το κουφάρι, παραμένει άταφο.

Στην πραγματικότητα, η Νέα Δημοκρατία, ουσιαστικά, αυτοκτόνησε τον Νοέμβριο του 2011, όταν ο Αντώνης Σαμαράς κατεπρόδωσε όλα όσα - έλεγε ότι - πρέσβευε και πήρε μέρος, στην συγκρότηση της κυβέρνησης του Λουκά Παπαδήμου, για να συνυπογράψει, τον Φεβρουάριο του 2012, το δεύτερο Μνημόνιο και τον Μάρτιο του 2012, το καταστροφικό, για την χώρα, PSI. 

Από εκεί και πέρα, η επισημοποίηση της αυτοκτονίας του ιστορικού κόμματος της συντηρητικής παράταξης, πραγματοποιήθηκε, αμέσως, με το πέρας των βουλευτικών εκλογών της 17/6/2012 και ουσιαστικά, ήταν μια δολοφονία, την οποία διέπραξε ο ίδιος ο αρχηγός της, ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος, ωμότατα, έγραψε όλες τις προεκλογικές του υποσχέσεις, για "επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου" και για την μη εφαρμογή νέων μέτρων λιτότητας, στα παλαιότερα των υποδημάτων του και ως ένας κλασικός απατεώνας πολιτικός, έσπευσε να εφαρμόσει, πιστά, και κατά γράμμα, όλα όσα υπαγορεύονταν, από τα Μνημόνια, τις επαχθείς και απεχθείς δανειστικές συμβάσεις, που είχε υπογράψει ο ίδιος και οι εταίροι του, - οι ΓΑΠ και Βαγγέλης Βενιζέλος -, από τον Απρίλιο του 2010 και μετά. 

Από τότε, η Νέα Δημοκρατία ακολούθησε την οδό της καταστροφής, που είχε ακολουθήσει, πριν από αυτήν και το ΠΑΣΟΚ, και ουσιαστικά, αυτοδιαλύθηκε, αφού παραχώρησε και επίσημα την κυβέρνηση, στους ξένους τοκογλύφους δανειστές και στους εκπροσώπους τους.

Έτσι, αυτό, που οι δυστυχείς προσκεκλημένοι του Αντώνη Σαμαρά, (όπως και ο ίδιος ο οπερετικός αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος, αναίσχυντα και ανερυθρίαστα, καταπρόδωσε το κοινό, που τον τίμησε και τον ψήφισε, για να τον ανακηρύξει, πανηγυρικά, τον Νοέμβριο του 2009, ως αρχηγό της  πολιτικής ναυαρχίδας της συντηρητικής παράταξης) αποκαλούν "εορτή", δεν είναι τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο, από ένα μνημόσυνο, χωρίς κηδεία, την οποία όλοι τους επιθυμούν, διακαώς, να μην πραγματοποιήσουν, αφήνοντας άταφο το κουφάρι του κόμματος, προκειμένου ο θάνατος της Νέας Δημοκρατίας να μην γίνει αντιληπτός, από το ευρύτερο κοινό.

 

Δυστυχώς, για όλους αυτούς, η προσπάθειά τους είναι άπελπις και ως εκ τούτου, άκαρπη. Από τον Δεκέμβριο του 2013, που έγραφα ότι Η Νέα Δημοκρατία και οι "ευρωπαϊστές" ψυχομαχούν και η γη δεν τους τρομάσσει... , περιγράφοντας τον επικείμενο θάνατο του ιστορικού κόμματος της συντηρητικής παράταξης, έχει περάσει πολύς καιρός και το μοιραίο έχει επέλθει. Η απαίσια μυρωδιά του πτώματος της Νέας Δημοκρατίας, παρά τον συνεχή αρωματισμό του, δεν μπορεί, πλέον, να κρυφτεί, αφού η σήψη και η αποσύνθεσή του είναι προχωρημένη.

Όσα "πανηγυράκια" και αν στήσουν οι εθελόδουλοι υπηρέτες των συμφερόντων των ξένων τοκογλύφων, ό,τι και αν πράξουν, το νοήμον κοινό, που τους παρακολουθεί, γνωρίζει πολύ καλά - και όσοι, ακόμη, δεν το γνωρίζουν, έχουν αρχίσει να το αντιλαμβάνονται - ότι αυτού του είδους οι συγκεντρώσεις αποτελούν μνημόσυνα, στα οποία μοιράζονται κόλυβα, στην μνήμη του νεκρού κόμματος. 

Πρόβλημα τους.

Όσοι και αν, από το ευρύτερο κοινό της ελληνικής κοινωνίας, που ζει την παρατεταμένη και χωρίς ορατό τέλος, σύγχρονη τραγωδία, που προέκυψε, από την ελληνική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010, κλάψουν, για το νεκρό ιστορικό κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, εις μνήμην της όποιας ιστορικής προσφοράς του, δεν πρόκειται να μείνουν στο κλάμα και στην λύπη, για την κατάντια του. Με οδηγό την λογική, που λέει ότι η θέση των νεκρών είναι, με τους νεκρούς και η θέση των ζωντανών, είναι με τους ζωντανούς, προχωρούν παρακάτω.

Και φυσικά, ουδείς πρόκειται να λυπηθεί, για την κακή τύχη, που περιμένει αυτούς που, στο όνομα του νεκρού κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, έχουν κτίσει μια νέα ΕΣΠΟ, η οποία εκφράζει το σύγχρονο κατοχικό καθεστώς και τα συμφέροντα των μοντέρνων κατακτητών και των εντόπιων μπράβων τους.

Και μόνο αυτά, που λέει, ο πρώην γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου Παναγιώτης Μπαλτάκος, για την διαδικασία σύνταξης και νομοθέτησης των μνημονιακών νόμων, αρκούν, για να στείλουν τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου της κυβέρνησης των Αντώνη Σαμαρά και Ευάγγελου Βενιζέλου, κατηγορούμενους, ενώπιον του δικαστικού συστήματος της χώρας, για εσχάτη προδοσία...

Αυτή την κακή τύχη, που τους περιμένει, οι τωρινοί μοιχεπιβάτες των υπολειμμάτων της όποιας κυβερνητικής εξουσίας, τους έχουν αφήσει οι ξένοι δανειστές και οι εκπρόσωποί τους να διαχειρίζονται, την γνωρίζουν, πολύ καλά. Και φυσικά, προσπαθούν να την αποφύγουν. Ο κόπος τους, βέβαια, είναι μάταιος, αλλά αυτή η διαπίστωση δεν τους οδηγεί, στο να τα παρατήσουν και να αφεθούν, μοιραία, στην κοίτη, που έχει σχηματίσει ο ρους των εξελίξεων.

Αυτό, που, τώρα, "καίει" τους δύο κυβερνητικούς εταίρους, είναι η αποφυγή της υπογραφής του αναπόφευκτου νέου - του τρίτου, κατά σειρά - Μνημονίου, πριν από τον προσδιορισμό της ημερομηνίας και την διεξαγωγή των πρόωρων βουλευτικών εκλογών, με αφορμή την αδυναμία εκλογής, από την παρούσα σύνθεση της βουλής, του νέου προέδρου της χώρας, αφού οι 180 ψήφοι, που απαιτούνται, στην τρίτη ψηφοφορία, είναι, εξαιρετικά, δύσκολο, έως απίθανο, να βρεθούν. Η μη εύρεση 180 βουλευτών, για την εκλογή προέδρου της χώρας, οδηγεί, στην διάλυση της παρούσας βουλής και σε διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών, το αργότερο, μέσα στον Μάρτιο του 2015 - δηλαδή, σε λιγότερο από έξι μήνες από τώρα.

Με δεδομένη την κακή εκλογική τύχη και των δύο κυβερνητικών εταίρων, στην περίπτωση διεξαγωγής βουλευτικών εκλογών, οι έντρομες και αλαφιασμένες νομενκλατούρες της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά και του Βαγγέλη Βενιζέλου, προσπαθούν, πάση θυσία, να τις αποφύγουν, αφού γνωρίζουν ότι μια πρόωρη προσφυγή στην κάλπη θα κονιορτοποιήσει και τα δύο αυτά κόμματα, κάνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ ρυθμιστή των εξελίξεων, ενώ το φάσμα των ανηλεών ποινικών διώξεων, των φυλακίσεων και των καταδικών, για εσχάτη προδοσία, η οποία συνίσταται, στο γεγονός της δολίας χρεωκοπίας της χώρας, είναι, απολύτως, ορατό και - σε διάφορες και ποικίλες παραλλαγές - δεδομένο, για όλους όσους άσκησαν κυβερνητική και παρακυβερνητική εξουσία, από το 1996, ή, τουλάχιστον, από το 2009 - 2010 και μετά.

Έτσι, η αποφυγή της υπογραφής ενός τρίτου, κατά σειρά, Μνημονίου, μέχρι τον προσδιορισμό των εξελίξεων, ως προς το εάν διεξαχθούν πρόωρες βουλευτικές εκλογές, μέχρι το πρώτο τρίμηνο του 2015, καθώς και η εμφάνιση στο ευρύ κοινό, με κάποιο τρόπο, μιας κάποιας "διακοπής" του τωρινού Μνημονίου, από τον Ιανουάριο του 2015, είναι μέσα στις πρώτες προτεραιότητες της κυβέρνησης. Βέβαια, όλα αυτά δεν πρόκειται να σώσουν το τωρινό κυβερνητικό σχήμα, που καταρρέει, αλλά, με δεδομένη την τραγική κατάσταση, στην οποία βρίσκονται οι δύο κυβερνητικοί εταίροι, η ελπίδα είναι εκείνη, που πεθαίνει τελευταία.

Στηριγμένοι στην έσχατη ελπίδα, για την πολιτική τους επιβίωση, οι κυβερνώντες προσπαθούν να πείσουν - περισσότερο τους εαυτούς τους και την ελληνική κοινή γνώμη και όχι τους άλλους - ότι μπορούν να τα καταφέρουν και χωρίς νέα χρηματοδότηση, η οποία θα προέλθει, από ένα νέο Μνημόνιο, καθώς, επίσης και ότι μπορούν να τα καταφέρουν και χωρίς την συνέχιση του προγράμματος, με το Δ.Ν.Τ., το οποίο πρόγραμμα εκτείνεται, μέχρι το πρώτο εξάμηνο του 2016.

Η πραγματικότητα, όμως, είναι αμείλικτη, αφού οι ακαθάριστες δανειακές ανάγκες του ελληνικού κράτους, για το 2015, είναι οι εξής :

1) Αποπληρωμή του βραχυπρόθεσμου δανεισμού, που προέρχεται από τα έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου, τα οποία φθάνουν τα 18 δισ. €

2) Αποπληρωμή του μεσοπρόθεσμου και του μακροχρόνιου δανεισμού – επαναγορά προνομιακών μετοχών των εμπορικών τραπεζών, με συνολικό κόστος τα 7,9 δισ. €.

3) Αποπληρωμή μέρους των δανείων, από το Δ.Ν.Τ., με κόστος τα 8,6 δισ. €. 

4) Χρηματοδότηση του συνολικού ελλείμματος της Γενικής Κυβέρνησης, το οποίο υπολογίζεται ότι θα φθάσει τα 2,2 δισ. €.

Το σύνολο των παραπάνω ποσών, που έχει ανάγκη το κράτος φθάνει στα 36,7 δισ. €.

Όμως, οι δανειακές ανάγκες του ελληνικού κράτους δεν σταματούν εδώ. Τα δεδομένα είναι περισσότερο πολύπλοκα, διότι πρέπει να λάβουμε υπόψη και κάποιες άλλες πολύ σημαντικές παραμέτρους, οι οποίες είναι οι παρακάτω :

α) Το ελληνικό κράτος περιμένει, μέσα στο 2015, επιστροφές από την Ε.Κ.Τ., της τάξεως των 2 δισ. €, εκ των οποίων 1,5 δισ. € αφορούν SMP και 0,5 δισ. € προέρχονται από ANFA.

β) Στον υπολογισμό των εσόδων του 2015 έχουν συμπεριληφθεί και εισπράξεις, από τις προγραμματισμένες ιδιωτικοποιήσεις, οι οποίες φθάνουν στα 2,2 δισ. €. Αυτές, οι εισπράξεις, όμως, δεν είναι δεδομένες και είναι αναγκαίο να πραγματοποιηθούν. Και όπως γίνεται αντιληπτό, αν δεν πραγματοποιηθούν, υπάρχει πρόβλημα, ως προς το μέγεθος του λεγόμενου δημοσιονομικού κενού, για το 2015.

γ) Υπάρχουν και οι καθυστερημένες εκκαθαρίσεις της τάξεως των 2,5 δισ. €, που πρέπει να πραγματοποιηθούν.

Έτσι, συνολικά, αν προσθέσουμε τις επιστροφές από την Ε.Κ.Τ. και τα (μη δεδομένα) έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις και αφαιρέσουμε τις εκκαθαρίσεις  οι δανειακές ανάγκες (2 δισ. € + 2,2 δισ. € - 2,5 δισ. €), τότε, οι δανειακές ανάγκες του κράτους μειώνονται, κατά 1,7 δισ και οι συνολικές ακαθάριστες δανειακές ανάγκες της χώρας, για το 2015, από τα 36,7 δισ. € διαμορφώνονται, στα 35 δισ. € - εάν, όπως είπαμε θεωρήσουμε, ως δεδομένες τις εισπράξεις από τις ιδιωτικοποιήσεις (που, όμως, δεν είναι δεδομένες).

Επίσης, μαζύ με όλα αυτά, κατά την διάρκεια του 2015, σύμφωνα, με το πρόγραμμα, το ελληνικό κράτος  πρέπει να παράγει ένα πρωτογενές πλεόνασμα, της τάξεως του 3,0%. Όμως, το πλεόνασμα αυτό θα αφαιρεθεί, από το εισοδηματικό κύκλωμα της ελληνικής οικονομίας και θα κατευθυνθεί, στην αποπληρωμή ενός μέρους του δημόσιου χρέους, κτυπώντας τις όποιες αναπτυξιακές δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας - μια διαδικασία, η οποία θα κρατήσει, για δεκαετίες, εάν αφεθεί να εξελιχθεί.

Όσον αφορά τις πηγές χρηματοδότησης των αναγκών αυτών, για το 2015, αυτές οι πηγές, σύμφωνα πάντα με το πρόγραμμα, είναι :

Α) Ο βραχυπρόθεσμος δανεισμός, με έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου, ύψους 15 δισ. € και 

Β) Οι προβλεπόμενες τέσσερεις δόσεις, από το δάνειο του Δ.Ν.Τ., οι οποίες, συνολικά, θα φθάσουν τα 7,8 δισ. €.

Γ) Ως προς το υπόλοιπο ποσόν των χρηματοδοτικών αναγκών του ελληνικού δημοσίου, που φθάνει τα 12,2 δισ. €, υπάρχει χρηματοδοτικό κενό, το οποίο η κυβέρνηση των πρόθυμων δούλων ελπίζει ότι οι δανειστές θα της επιτρέψουν να χρησιμοποιήσει ένα μέρος, από το υπόλοιπο των 11 δισ. €, που έχει το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών. Με δεδομένο, μάλιστα, το γεγονός ότι οι 4 συστημικές τράπεζες της χώρας, ύστερα από τα προσεχή τεστ αντοχής, θα χρειασθούν 5, με 7 δισ. €, για μια νέα ανακεφαλαιοποίηση (στην πραγματικότητα οι ανάγκες τους θα είναι πολύ μεγαλύτερες και να δούμε, αν και πώς αυτό θα καλυφθεί), τα όποια περιθώρια ελιγμών, για την κυβέρνηση, ως προς την χρήση των υπολοίπων του Τ.Χ.Σ. - εάν αυτή η χρήση της επιτραπεί, από τους δανειστές -, στενεύουν, κατά πολύ.

Γίνεται, λοιπόν, κατανοητό ότι, εάν το Δ.Ν.Τ. αποχωρήσει, από το δανειστικό πρόγραμμα του Μνημονίου του Φεβρουαρίου του 2012 και το ελληνικό δημόσιο δεν εισπράξει τις δόσεις του 2015, τότε θα πρέπει να αναζητηθούν, επί πλέον, 20 δισ. €, τα οποία δεν έχει διαθέσιμα.

Έτσι, η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου πρέπει να υπολογίζει, κατά βάση, σε άλλες πηγές χρηματοδότησης, για να μπορέσει να καλύψει τα χρηματοδοτικά κενά του 2015.

Ένα ποσόν της τάξεως, περίπου, των 3 δισ. € μπορεί να το καλύψει, με την χρήση κάποιων αδρανών διαθεσίμων, από την διαχείριση των κονδυλίων της γενικής κυβέρνησης, αλλά αυτό, όπως γίνεται κατανοητό, είναι, εντελώς, ανεπαρκές.

Οπότε, η επόμενη λύση, που έχει, στα χέρια της η κυβέρνηση είναι η προσφυγή, σε δανεισμό, από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, μέσα από την έκδοση ομολόγων, την στιγμή, που τα επιτόκια δανεισμού είναι απαγορευτικά και μεγάλώνουν, ολοένα και περισσότερο, όσο οι παράγοντες των αγορών ακούν ότι η ελληνική κυβέρνηση σκοπεύει να βγει από το Μνημόνιο, χωρίς την υπογραφή νέου και ότι επιθυμεί να απομακρύνει το Δ.Ν.Τ., πριν από το 2016 και μάλιστα, με την έναρξη του 2015, ενώ το γεγονός της ολοφάνερης εκλογικής κατάρρευσης των συνεταίρων του κυβερνητικού συνασπισμού, με αφορμή την προσφυγή, σε βουλευτικές εκλογές, με αφορμή την αδυναμία εκλογής προέδρου της χώρας, καθιστά απαγορευτική την οποιαδήποτε καταφυγή σε δανεισμό, με την έκδοση κρατικών ομολόγων - εκτός εάν την πληρωμή των ομολόγων αυτών την εγγυηθεί η Ε.Κ.Τ.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, όλα όσα λένε οι κυβερνητικοί εταίροι, μέσα στον πανικό τους, λόγω της επερχόμενης εκλογικής συντριβής τους, της πολιτικής τους εξαφάνισης και του τρόμου, μπροστά, στο πιθανότατο ενδεχόμενο του εγκλεισμού τους στις φυλακές, με ατιμωτικές κατηγορίες, η βαρύτατη των οποίων θα είναι αυτή της εσχάτης προδοσίας, βλάπτουν όχι μόνο την χώρα, αλλά και την ίδια την πορεία των όσων (λένε ότι) επιδιώκουν.

Έτσι, οι αναφορές των Σαμαρά και Βενιζέλου, στην απομάκρυνση του Δ.Ν.Τ. και στην μη υπογραφή νέου Μνημονίου, έχουν οδηγήσει, στην άνοδο των επιτοκίων δανεισμού της χώρας, τα οποία, στα δεκαετή ομόλογα, έφθασαν και ξεπέρασαν τις 516 μονάδες βάσης, ενώ πριν από μια εβδομάδα κυμαίνονταν στις 470 μονάδες βάσης και πιθανότατα, θα πάρουν την ανηφόρα, διότι οι διεθνείς αγορές προτιμούν να παραμείνει η Ελλάδα, στα πλαίσια προγραμμάτων προσαρμογής και ελέγχου της δημοσιονομικής της πολιτικής, από εξωτερικούς παράγοντες, σαν το Δ.Ν.Τ. και την Ε.Ε., διότι, για τους παράγοντές τους, είναι, άκρως, ανησυχητικό το γεγονός ότι ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, θέλουν να βγουν από την επιτήρηση και να πείσουν ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι "βιώσιμο", την στιγμή, που όλοι γνωρίζουν ότι δεν είναι και ότι δεν πρόκειται να πληρωθεί, όσο δεν υπάρχει εγγύηση, για την πληρωμή του.

Για να βγει η Ελλάδα από το Μνημόνιο απαιτούνται, γύρω, στα 65 δισ. €, μέχρι το 2020, προκειμένου να πεισθούν οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές και να σιγουρευθεί η απρόσκοπτη δανειστική χρηματοδότηση του ελληνικού δημοσίου, από αυτές. Αυτό το ποσόν θα χρησιμεύει σαν απόθεμα, για την σταδιακή αποπληρωμή, μέρους του δημόσιου χρέους, ενώ η τρόϊκα θέλει να ενεργοποιηθεί και η προβλεπόμενη από τα Μνημόνια - που υπέγραφαν, χωρίς δεύτερη κουβέντα και χωρίς να ενδιαφέρονται καν, για τις επιπτώσεις, στην οικονομία και την κοινωνία, οι κατοχικές κυβερνήσεις, από το 2010 και μετά -, ρήτρα, για την δημιουργία ειδικού λογαριασμού, για την αποπληρωμή του, προκειμένου να αποδεχθεί μια έξοδο της χώρας, από τον "μηχανισμό στήριξης".

Έτσι, το ελληνικό κράτος, για να βγει, από το Μνημόνιο, θα πρέπει, ετησίως, να βάζει, σε αυτόν τον ειδικό λογαριασμό, ένα ποσόν, το οποίο να φθάνει το 5% του ελληνικού ΑΕΠ, δηλαδή κάπου στα 9 δισ. € (και ακόμη, πιο πολύ).

Φυσικά, με όλα αυτά δεδομένα, η Ελλάδα δεν πρόκειται να βγει, από τα Μνημόνια. Οι δανειστές θεωρούν, χωρίς δεύτερη κουβέντα, αναγκαίο ένα νέο δάνειο και ένα νέο Μνημόνιο, για την Ελλάδα.

Το μόνο, στο οποίο μπορούν να ελπίζουν οι παραπαίοντες Σαμαράς και Βενιζέλος είναι η συμμετοχή των δανειστών, σε ένα προεκλογικό θέατρο, το οποίο θα "διώχνει" την τρόϊκα, μέχρι να ξεκαθαριστεί, οριστικά, το, εάν η χώρα οδεύσει προς εκλογές - το αργότερο, μέχρι το Μάρτιο του 2015. Αυτό το θέατρο, φυσικά, όπως και η συμμετοχή των δανειστών, θα πρέπει να συνεχισθεί, μέχρι την διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών, μέσα, σε αυτό το χρονικό διάστημα, εφ' όσον οριστικοποιηθεί η αδυναμία εκλογής του νέου προέδρου της χώρας, από αυτή την βουλή.

Βέβαια, όταν τα πράγματα ξεκαθαρισθούν και εφ' όσον οι βουλευτικές εκλογές αποφευχθούν, το Δ.Ν.Τ. και η τρόϊκα των δανειστών θα επανέλθουν. Όπως, επίσης και το νέο Μνημόνιο - το τρίτο στη σειρά - θα υπογραφεί.

Όλα αυτά, βέβαια, δεν είναι, καθόλου, εύκολα. Οι δανειστές μπορεί να θέλουν να βοηθήσουν την κυβέρνηση των Σαμαρά - Βενιζέλου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι δυνατό να πράξουν αυτό που θέλουν, την στιγμή, που βλέπουν ότι αυτή η κυβέρνηση έχει ελάχιστες πιθανότητες, έως καμμία ελπίδα, για να επιβιώσει. Τον Ιούνιο του 2012, οι δανειστές, το μπορούσαν και το έκαναν. Βοήθησαν, με όλες τους τις δυνάμεις την Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, καθώς και την ΔΗΜΑΡ. Έδωσαν τον αγώνα τον "καλό", για τον Αντώνη Σαμαρά, τον Βαγγέλη Βενιζέλο. και τον Φώτη Κουβέλη. Τώρα, τους είναι πολύ δύσκολο, να πράξουν κάτι ανάλογο.

Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που, εάν οι βουλευτικές εκλογές διεξαχθούν, μέσα στο επόμενο εξάμηνο, η παρούσα κυβέρνηση και τα κόμματα, που την στηρίζουν, θα εξαφανισθούν, αφού ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι προ των πυλών της κυβερνητικής εξουσίας.

Την οποία κυβερνητική εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας θα πρέπει να προσπαθήσουν πολύ - μα, πάρα πολύ -, για να καταφέρουν να μην την πάρουν...