Οι ευρωεκλογές της 25/5/2014 στο μικροσκόπιο : Μια ιστορική εκλογική νίκη της ελληνικής ριζοσπαστικής Αριστεράς. (Έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ; Αν το επιθυμεί, ναι).

Ο καθηγητής Επαμεινώνδας Πανάς, στην τελευταία του δημοσκόπηση, πριν από τις ευρωεκλογές της 25/5/2014, τα πήγε, αρκετά, καλά, παρά το γεγονός ότι υπερεκτίμησε τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ (Ελιάς) και του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και του Ποταμιού. Αλλά, σε γενικές γραμμές, οι δημοσκοπήσεις ήσαν εξωπραγματικές και στην μεγίστη πλειοψηφία τους, διατεταγμένες...



Έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ; Αν το επιθυμεί, ναι...


Η διεξαγωγή των ευρωεκλογών και του δεύτερου γύρου των εκλογών για την περιφερειακή και την τοπική διοίκηση, έκλεισε μιαν ολόκληρη περίοδο και επισημοποίησε την έναρξη μιας νέας περιόδου, στην ταραγμένη πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας. Η παλαιά περίοδος, που ξεκίνησε, με την χρεωκοπία του ελληνικού κράτους και της ελληνικής οικονομίας, τον Απρίλιο του 2010 και την επιβολή, αμέσως μετά, από τους ξένους δανειστές και από το αστικό πολιτικό προσωπικό της χώρας, του Μνημονίου και των εξοντωτικών μέτρων λιτότητας, κλείνει με την εξάντληση όλων των κλασικών "πυρομαχικών" και των παραδοσιακών προπαγανδιστικών μεθόδων, που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και που χρησιμοποιήθηκαν, από την εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ, από θέση ισχύος, προκειμένου να κρατηθεί η ελληνική οικονομία, στην ευρωζώνη.

Η περίοδος αυτή κλείνει, όχι από έλλειψη άλλων "πυρομαχικών" και προπαγανδιστικών μεθόδων, αλλά, εξ αιτίας του γεγονότος ότι, στην ελληνική πολιτική σκηνή, πρωταγωνιστές δεν είναι η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή τα δύο, υπό διάλυση, παλαιά αστικά πολιτικά κόμματα του, προ της κρίσης, θεωρούμενου, ως ακλόνητου και απαρασάλευτου, δικομματισμού, αλλά, μέσα από την εκλογική διαδικασία της περασμένης Κυριακής έχει έλθει, στην θέση τους, ως νέος πρωταγωνιστής, ο ΣΥΡΙΖΑ - ένα (πρώην) μικρό κόμμα της ελληνικής ριζοσπαστικοφανούς αριστεράς, το οποίο, εκ των πραγμάτων και από την δυναμική, που, εξ αυτών, αναπτύσσεται, απειλεί να εκτροχιάσει την αποφασισμένη, πάση θυσία (αναλώμασι του ελληνικού πληθυσμού), "ευρωπαϊκή" πορεία της χώρας, πέρα από τις όποιες διακηρυγμένες διαθέσεις της ηγεσίας του.

Μπορεί αυτό που η εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ αποκαλεί "ευρωπαϊκή πορεία της χώρας", να είναι - και βεβαίως, είναι - ένα παραμυθικό ιδεολόγημα, μια σκέτη παραμυθία, διότι την ταυτίζει, με την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη (και μάλιστα, ανεξαρτήτως κόστους).

Μπορεί ένα τμήμα της ελίτ αυτής να έχει πλήρη και ένα άλλο τμήμα της να έχει μερική γνώση του παραμυθολογήματος αυτού. Μπορεί, επίσης, ένα άλλο τμήμα της ίδιας ελίτ να μην γνωρίζει καν το παραμυθικό περιεχόμενο του ιδεολογήματος, στο οποίο πιστεύει.

Μπορεί όλα αυτά να συμβαίνουν, σε διαφορετικούς βαθμούς, σε κάθε μέλος και σε κάθε τμήμα της "ευρωπαϊστικής" ελίτ της χώρας.

Μπορεί όλα αυτά να έχουν διαχυθεί, στον γενικό πληθυσμό και να έχουν συσκοτίσει τους όρους μιας συζήτησης, που θα έπρεπε να έχει γίνει, εδώ και πολύ καιρό πολύ πριν, από την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, η οποία συζήτηση ουδέποτε έγινε και η οποία επιδιώκεται, με περισσό φανατισμό, να μην διεξαχθεί.

Δυστυχώς, όμως, όλες αυτές οι πικρές διαπιστώσεις, τις οποίες κάνει οποιοσδήποτε αμερόληπτος και ψύχραιμος παρατηρητής, δεν αλλάζουν την καταστροφική φορά, που έχουν πάρει οι εξελίξεις, στην ελληνική οικονομία, επειδή αυτού του είδους τα κεντρικά και στρατηγικής φύσεως, ιδεολογήματα, που έχουν επιβληθεί και έχουν κατακτήσει τα μυαλά ενός ικανού μεγέθους του πλήθους από τους ανθρώπους, που συγκροτούν την ελληνική κοινωνία, παρά το μυθολογικό τους περιεχόμενο, είναι ισχυρά και προσδιοριστικά του δρόμου, προς την καταστροφή, τον οποίον βαδίζει, εδώ και μια δεκαπενταετία, η χώρα, εξ αιτίας της καταστροφικής στρατηγικής επιλογής, στην οποία προέβη το μοιραίο 1999, η κυβέρνηση του οκνηρού, στην σκέψη,  Κώστα Σημίτη και όλος ο αμαθής και ανίκανος να μοιράσει δυό γαϊδουριών άχυρα "εκσυγχρονιστικός" εσμός εκείνης της εποχής, είτε βρισκόταν στην συμπολίτευση, είτε, στην αντιπολίτευση - εξαιρουμένης της νομενκλατούρας του Κ.Κ.Ε. και κάποιων στελεχών του παλαιού "Συνασπισμού της Αριστεράς".

Όλες αυτές οι ψευδοσυνειδησιακές παραμυθίες, που καλύπτονται, μέσα από την ασφυκτική ιδεολογική κυριαρχία της κυρίαρχης "ευρωπαϊστικής" ελίτ, με βασικά εκτελεστικά όργανα, το ΠΑΣΟΚ και την Νέα Δημοκρατία, δηλαδή τα δύο κόμματα του παλαιού δικομματισμού, είναι που κινδυνεύουν, από απομυθοποίηση και αποδόμηση, εξ αιτίας της επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ, στις ευρωεκλογές της 25/5/2014.

Η πρωτοκαθεδρία του κόμματος αυτού, πέρα από την ιστορική της διάσταση, αφού, για πρώτη φορά ένα κόμμα της κομμουνιστογενούς αριστεράς αποσπά την πρώτη θέση, σε μια εκλογική αναμέτρηση, που διεξάγεται, σε εθνικό επίπεδο, οδηγεί, εκ των πραγμάτων και πέρα από την θέληση της ηγεσίας του, στην αποδόμηση και στην απομυθοποίηση του ευρώ και της ζώνης του, καθώς και στην κατάρρευση της "ευρωπαϊστικής" ιδεολογίας, που δομήθηκε, στο υπόβαθρο και των δύο, προσδιορίζοντας την έναρξη μιας νέας περιόδου, κατά την διάρκεια της οποίας η, έως τώρα, αναμφισβήτητη κυριαρχία του ελιτιστικού "ευρωπαϊσμού", μέσα από την ταύτισή του, με την ευρωζώνη, οδηγείται, στο τέρμα της.

Πέρα από τις απόψεις, τις ιδέες, τις θεωρίες και τις ιδεοληψίες του δικού του στελεχικού δυναμικού, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και η πρωτοκαθεδρία του, στις εκλογές της περασμένης Κυριακής αποδεικνύει ότι και ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται και να αποδέχεται, στην πράξη, το απλό γεγονός, το οποίο η πανικόβλητη "ευρωπαϊστική" ελίτ προσπαθεί να εξαφανίσει, από την καθημερινή ατζέντα και το οποίο έχει να κάνει, με τον καταστροφικό ρόλο του ευρώ, από τότε, που αντικατέστησε το παλαιό εθνικό μας νόμισμα - την δραχμή. 

Αυτή η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ σηματοδοτεί και την έμπρακτη συνέχιση της προσπάθειας του ελληνικού πληθυσμού να απαλλαγεί, από τα δεινά, που έχει σωρεύσει το ευρώ και η ζώνη του, στην ελληνική οικονομία και κοινωνία. Και σηματοδοτώντας αυτή την προσπάθεια, προσδιορίζει, παράλληλα, με εμφατικό τρόπο, ότι η ελληνική κοινωνία, ολοένα και περισσότερο, τοποθετεί στην ατζέντα των προβλημάτων, που πρέπει να αντιμετωπίσει και να λύσει, το ίδιο το ευρώ, το οποίο, μέχρι πρόσφατα, ήταν, γι' αυτήν, ένα θέμα, το οποίο ήταν, εκτός συζήτησης.

Η μισή δραχμή του 1842, με τον βασιλικό θυρεό και την κεφαλή του Όθωνα Α', του πρώτου βασιλιά του νεοελληνικού κράτους, ύστερα από την δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος ήταν ο πρώτος κυβερνήτης της χώρας, μετά τον πολυαίμακτο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της δεκαετίας του 1820, μας θυμίζει την δραχμή, το παλαιό εθνικό μας νόμισμα, το οποίο, βλακωδώς, εγκατέλειψε η πολιτικοοικονομική ελίτ του τόπου μας, αντικαθιστώντας την, με το ευρώ, με αποτέλεσμα την χρεωκοπία της ελληνικής οικονομίας. Τα οδυνηρά αποτελέσματα  αυτής της χρεωκοπίας τα ζούμε, σήμερα και θα εξακολουθήσουμε, ακόμη, να τα ζούμε, για πολύ καιρό. Αλλά, όσο περνάει ο καιρός, η ελληνική οικονομία, ολισθαίνει, προς την δραχμή, καθώς πνίγεται, από το σκληρό ευρώ, του οποίου η ισοτιμία, με το δολλάριο, στην κυμαινόμενη ισορροπία του 1/1,40 την οδηγεί, στην αποδιοργάνωση, αφού η πραγματική μέση ισοτιμία του ευρώ, σε σχέση με το δολλάριο κυμαίνεται, στο 1/0,90 και η πραγματική ισοτιμία του ελληνικού ευρώ είναι, ακόμη, χαμηλότερη (κάπου στο 1/0,50). Έτσι, η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και αν η ηγεσία του δεν θέλει να το παραδεχτεί και όσο και αν η μεγάλη πλειοψηφία της εντόπιας ελίτ, καθώς και ένα ευάριθμο τμήμα του γενικού του πληθυσμού της χώρας δεν μπορεί να το συνειδητοπιήσει, εκφράζει αυτήν την ροπή της ελληνικής οικονομίας, προς το παλαιό καλό μαλακό εθνικό μας νόμισμα...
.


Η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ότι ο πληθυσμός της χώρας, παρά την πρωτοφανών διαστάσεων καταιγιστική προπαγάνδα, υπέρ του ευρώ και την συστηματική δυσφήμιση της δραχμής - δηλαδή, κατά της υιοθέτησης/επιστροφής, σε ένα εθνικό - τοπικό νόμισμα, έπαυσε να θεωρεί ότι το ευρώ είναι ένα θέμα, το οποίο αποτελεί ταμπού και δεν μπορεί να συζητηθεί.

Βέβαια, αυτή η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε ανέφελη. Ούτε, φυσικά, είχε τις διαστάσεις, που μπορούσε να έχει. Πράγματι και ενώ, από πέρυσι το καλοκαίρι, διαφαινόταν ότι η συγκυβέρνηση, που στηρίχθηκε, μετά από τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, από την Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά, το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου και την ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη είχε αρχίσει να αποσυγκροτείται, με αποτέλεσμα την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ, από την κυβέρνηση και την περαιτέρω συρρίκνωση του δικομματικού σχήματος Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ, όλοι οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της εντόπιας κυρίαρχης "ευρωπαϊστικής" ελίτ έδωσαν τα πάντα, προκειμένου να ανακοπεί και να ανασχεθεί, με κάθε τρόπο, η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, προς την κατάκτηση της πρωτοκαθεδρίας, στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό και στην ανάδειξή του, στην συνέχεια, ως αυτοδύναμου, ή, έστω, ως κυρίαρχου κυβερνητικού εταίρου.

Όπως έχω γράψει, από παλιά, πρωταγωνιστικό ρόλο, στο οργανωμένο, συστηματικοποιημένο και λεπτομερειακό σχέδιο της ανάσχεσης της ανόδου της εκλογικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ, έπαιξαν τα κλασικά και τα σύγχρονα μαζικά μέσα ενημέρωσης και οι δημοσκοπικές εταιρίες, οι οποίες ανέλαβαν τον κύριο ρόλο της υπονόμευσης της εκλογικής ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ και της ανατροπής της πρωτοκαθεδρίας, που είχε αποσπάσει, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012 και η οποία, φαινομενικά, διατηρήθηκε, σύμφωνα, με τις επίσημες δημοσκοπικές μετρήσεις, μέχρι τον Νοέμβριο του 2012.

Όπως προκύπτει, από τα δεδομένα, που έχουμε, στα χέρια μας, από εκείνη την εποχή και εντελώς ξαφνικά, εξαφανίζεται το σταθερό και ευδιάκριτο δημοσκοπικό προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο έφθανε και ξεπερνούσε τις τρεις μονάδες και η όλη υπόθεση μετατρέπεται, σε ένα "ντέρμπυ", στο οποίο η Ν.Δ., προηγείται του ΣΥΡΙΖΑ, στην μεγίστη πλειοψηφία όλης αυτής της χρονικής περιόδου, μέχρι τις ευερωεκλογές, με διαφορές, που φθάνουν, τουλάχιστον, κάποια δέκατα της μονάδας και κυμαίνονται, μέχρι - το ανώτερο - τις 2 μονάδες.

Ο ίδιος σχεδιασμός, άλλωστε, είχε μπει, σε εφαρμογή, βραχυπρόθεσμα και μάλιστα, επειγόντως, με μεγάλη επιτυχία, κατά το μεσοδιάστημα, ανάμεσα στις βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012 και εκείνες της 17/6/2012, οπότε και επιτεύχθηκε η ανατροπή του δημοσκοπικού προβαδίσματος του ΣΥΡΙΖΑ, έναντι της Ν.Δ. και η μικρή, αλλά ανακουφιστική, για την "ευρωπαϊστική" ελίτ, νίκη της Ν.Δ., με ένα ποσοστό 29,66%, έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έφθασε, στα επίπεδα του 26,89%, με αποτέλεσμα τον σχηματισμό της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά, η οποία, μέσα από έναν περιπετειώδη τρόπο, έφθασε στις εκλογές, που ολοκληρώθηκαν την περασμένη Κυριακή, αλλά και με μιαν ανεπαρκή, αλλά και καθαρή ήττα της Νέας Δημοκρατίας, από τον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία έφθασε τις 3,9 ποσοστιαίες μονάδες, αφού ο μεγαλύτερος κυβερνητικός εταίρος έπεσε, στα επίπεδα του 22,71%, έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος άγγιξε τα ποσοστά του Ιουνίου του 2012, φθάνοντας στο 26,58%.

Φυσικά, οι δυναμικές των ποσοστών των δύο αυτών κομμάτων δεν είναι αυτές, που παρουσιάζονται, στα εκλογικά αποτελέσματα των ευρωεκλογών, αφού οι ευρωεκλογές, παρά τον έντονο πολιτικό χαρακτήρα, που έχουν και ο οποίος εντάθηκε, στις 25/5/2014, παρουσιάζουν χαλαρότητα στην ψήφο, που δίδει το εκλογικό σώμα, αφού οι ευρωεκλογές δεν παίζουν ρόλο, στον σχηματισμό, ή στην ανατροπή, της κυβέρνησης και όσο και αν μπορούν να επηρεάσουν τον βίο της, δεν έχουν τον ίδιο χαρακτήρα και δεν ταυτίζονται, με τις βουλευτικές εκλογές, στις οποίες τα εκλογικά ποσοστά των κύριων αντιπάλων  κομμάτων είναι, κατά κανόνα, μεγαλύτερα, από αυτά των ευρωεκλογών.

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι, κάτι το ανάλογο συνέβη και στις ευρωεκλογές της περασμένης Κυριακής. Τα εκλογικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεγαλύτερα, από αυτά των ευρωεκλογών, όπως το ίδιο συμβαίνει - όχι στον ίδιο βαθμό - και με την Ν.Δ. και όπως το ίδιο συμβαίνει, πιθανώς, οριακά και με το ΠΑΣΟΚ, αλλά, ίσως και με την Χρυσή Αυγή. Όλων αυτών τα εκλογικά ποσοστά είναι υποεκτιμημένα, σε σχέση με αυτά, που θα ήσαν, εάν, αντί των ευρωεκλογών, στις 25/5/2014 είχαμε βουλευτικές εκλογές.

Με δεδομένο, βέβαια, ότι, κάτω από το τεράστιο βάρος των μέτρων λιτότητας του 2ου Μνημονίου του Φεβρουαρίου του 2012 και των μεσοπρόθεσμων μέτρων, που μεσολάβησαν, από τότε, οι ευρωεκλογές και οι εκλογές για την περιφερειακή και την τοπική διοίκηση του τρέχοντα μήνα, θα είχαν έναν έντονο πολιτικό χαρακτήρα και θα έθεταν θέμα, για την πολιτική νομιμότητα της κυβέρνησης και την δυνανότητά της να κυβερνά, ο στόχος της "ευρωπαϊστικής" ελίτ επικεντρώθηκε, όπως είπαμε, στις επίμονες και εντατικές προσπάθειές της, για την ανάσχεση της ανόδου της εκλογικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ και στην ανατροπή - ή, έστω, τον, όσο το δυνατόν, μεγαλύτερο περιορισμό - του προβαδίσματός του.

Όμως, αν ο πρώτος στόχος είχε μια σημαντική επιτυχία, ο δεύτερος στόχος της "ευρωπαϊστικής" ελίτ, ο οποίος ήταν και ο κυριότερος, δεν επιτεύχθηκε, αν και έγινε κατορθωτός ο περιορισμός του προβαδίσματος του ΣΥΡΙΖΑ, έναντι της Νέας Δημοκρατίας, στις 4, περίπου, μονάδες, αντί τις περισσότερες από 10, που θα μπορούσε και θα έπρεπε να φθάσει - ένα όριο, το οποίο ήταν το ανώτατο, που μπορούσε να φθάσει η απόσταση, μεταξύ των δύο κομμάτων και το οποίο, υπό ιδανικές συνθήκες, θα μπορούσε να αγγίξει τις 15 ποσοστιαίες μονάδες.

Η νίκη του περιχαρούς Αλέξη Τσίπρα είναι δεδομένη και είναι σαφής. Και φυσικά, την εποχή, που αναλάμβανε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, από τον Αλέκο Αλαβάνο, ήταν, απολύτως, μη αναμενόμενη...




Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ, στις εκλογές της περασμένης Κυριακής, πήρε 1.516.699 ψήφους, που αντιπροσωπεύουν το 26,58%, επί ενός εκλογικού σώματος 5.706.606 εγκύρων ψηφοδελτίων, ενώ το σύνολο των ψηφισάντων ανήλθε στους 5.932.100 ψηφοφόρους, γεγονός το οποίο προσδιορίζει την αποχή στο 40,04%, σε ένα σύνολο εγγεγραμμένων 9.893.051 ψηφοφόρων, με 158.622 άκυρα ψηφοδέλτια (2,67%) και 66.872 λευκά ψηφοδέλτια (1,13%), επί των ψηφισάντων.

Όπως φαίνεται, από τα στοιχεία, που έχουμε, από τους 6.088.121 ψηφοφόρους της πρώτης Κυριακής (18/5/2014), την επόμενη Κυριακή, στις ευρωεκλογές, οι ψηφοφόροι μειώθηκαν, κατά 156.021 άτομα. Σε σχέση, με τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, η μείωση των ψηφοφόρων, που προσήλθαν, στην κάλπη, έφτασε, στον αριθμό των 284.698 ατόμων, ενώ σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012 του 2012, η μείωση των ψηφοφόρων, που προσήλθαν, στην κάλπη, είναι θηριώδης και φθάνει, στα 544.718 άτομα.

Όμως, αύξηση της αποχής του εκλογικού σώματος, μπορεί να συνέβαλε, στο να υπάρξει μια καλύτερη, από την πραγματική, εικόνα, για τα δύο κόμματα, που μετέχουν στην κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, αλλά  δεν απέτρεψε τις μεγάλες μετακινήσεις, δηλαδή τις τάσεις μαζικής φυγής, από αυτά, προς άλλες κατευθύνσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, μάλιστα, κέρδισε και ένα μεγάλο κομμάτι ψηφοφόρων, που, τον Ιούνιο του 2012, είχαν ψηφίσει το ΠΑΣΟΚ, την Ν.Δ. (από τα δύο αυτά κόμματα απέσπασε, περί τους 300.000 ψηφοφόρους), την ΔΗΜΑΡ, αλλά και το Κ.Κ.Ε. και θα πρέπει να δούμε, επίσης, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι και το πρώτο μεγάλο (έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται, πλέον, αφού, σιγά-σιγά, ριζώνει στην ελληνική κοινωνία) κόμμα, το οποίο προηγείται στις ευρωεκλογές, έχοντας φθάσει, σχεδόν, στα ποσοστά, που είχε, σε επίπεδο βουλευτικών εκλογών, έστω αν αυτά τα ποσοστά αντιπροσωπεύουν 138.323 λιγότερες ψήφους.

Οι λόγοι του δραστικού περιορισμού του προβαδίσματος του ΣΥΡΙΖΑ, έναντι της Ν.Δ., βέβαια, δεν σταματούν, στην καταιγιστική επικοινωνιακή πολιτική της "ευρωπαϊστικής" ελίτ, ούτε στον κεντρικό ρόλο των δημοσκοπικών εταιριών, που χρησιμοποιήθηκαν, σαν εργαλεία, για την επίτευξη αυτού του στόχου. Το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσε να περιοριστεί, τόσο πολύ, εάν δεν το επιθυμούσε, σε έναν σημαντικό βαθμό και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία και η ίδια εξεπλάγη, από τις εκλογικές της επιτυχίες, κατά την περίοδο Μαΐου - Ιουνίου του 2012, οπότε, ξαφνικά, βρέθηκε να ηγείται ενός κόμματος, το οποίο, από ένα μικρό κόμμα, στα όρια του κοινοβουλευτικού περιθωρίου, έγινε αξιωματική αντιπολίτευση και είχε να διαχειριστεί ένα εκλογικό σώμα, το οποίο, από το 4%, που ήταν, στις βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009, έφθασε, τον Ιούνιο του 2012, στο 26,89%. 

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι, δύο χρόνια, μετά, η δυναμική της εκλογικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ και ακόμη, πιο πριν - ουσιαστικά, από τον Ιανουάριο του 2014 - να ξεπερνάει το 35%, με δυνατότητα να φθάνει στο 38% και στην επίτευξη της κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας, εάν οι εκλογές ήσαν βουλευτικές, γεγονός το οποίο καταδείχτηκε και από την εκλογή, στον δεύτερο γύρο, της Ρένας Δούρου, στην μεγαλύτερη και πολυπληθέστερη περιφέρεια της χώρας, στην Περιφέρεια της Αττικής, η οποία αντιπροσωπεύει, περίπου το μισό του πληθυσμού της χώρας, στην οποία έλαβε το 50,82% των ψήφων του εκλογικού σώματος, που έλαβε μέρος, στον δεύτερο γύρο, παρά το γεγονός ότι, απέναντι στον Γιάννη Σγουρό, ο οποίος είχε την επίσημη στήριξη του ΠΑΣΟΚ και - στον δεύτερο γύρο - της Νέας Δημοκρατίας, δεν είχε κάποια σοβαρή επίσημη στήριξη, από τους άλλους συνδυασμούς του πρώτου γύρου, ούτε και από τα υπόλοιπα κόμματα.

Βέβαια, το εάν το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ θα φθάσει και το εάν θα ξεπεράσει αυτά τα επίπεδα της δυναμικής του, όταν διεξαχθούν οι βουλευτικές εκλογές, αυτό είναι ένα άλλο θέμα και εξαρτάται, από το τί θα γίνει και το τί δεν θα γίνει, μέχρι την διεξαγωγή τους, καθώς και από τον εκλογικό νόμο, με τον οποίο θα διεξαχθούν, γι' αυτό και ο μπουχέσας Ευάγγελος Βενιζέλος φαίνεται ότι θα θέσει θέμα εφαρμογής ενός συστήματος απλής αναλογικής, με την κατάργηση του δώρου των 50 εδρών, για το πρώτο κόμμα.

Προφανώς, κάποιοι στην Νέα Δημοκρατία βλέπουν, με καλό μάτι, μια τέτοια εξέλιξη, αλλά, στην παρούσα φάση, μια πρωτοβουλία, για την αλλαγή του εκλογικού νόμου δεν φαίνεται να είναι αποδεκτή. Η υπόθεση θέλει σκέψη, διότι, πέρα από σαφή ομολογία ήττας, η αλλαγή του εκλογικού νόμου, προς την κατεύθυνση της απλής αναλογικής, μπορεί να είναι επωφελής, μέχρι ενός ορίου, για τον Ευάγγελο Βενιζέλο και το μικρό, πλέον, κόμμα του, αλλά μπορεί, επίσης, να οδηγήσει, στον σχηματισμό κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών, οι οποίες μπορεί να καταστούν ανεξέλεγκτες και υπό την πίεση της κοινωνίας, να καταστήσουν την χώρα, μη κυβερνήσιμη και να οδηγήσουν, στην έξοδό της, από την ευρωζώνη, μια εξέλιξη, την οποία, ουδόλως, αποκλείει η καθιέρωση της απλής αναλογικής και η οποία, φυσικά, μπορεί να συμβεί και με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο και την οποία μπορεί, ίσως, να την καθυστερήσει, αλλά δεν μπορεί να την αποτρέψει, η καθιέρωση της απλής αναλογικής.

Στην παρούσα φάση, η Νέα Δημοκρατία δεν είναι διατεθειμένη να πετάξει λευκή πετσέτα και να αποδεχθεί, εκ των προτέρων, την ανοικτή προεξόφληση της ήττας της, στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, όποτε και αν διεξαχθούν αυτές, είτε, μέσα στους προσεχείς 9 μήνες, λόγω πιθανής αδυναμίας εκλογής του διαδόχου του Κάρολου Παπούλια, στην Προεδρία της Δημοκρατίας, είτε, με την ολοκλήρωση της τετραετούς θητείας της παρούσας Βουλής. Ο Αντώνης Σαμαράς, ίσως, θέλει να τρέφει κάποιες ελπίδες ότι θα ανατρέψει την φορά των πραγμάτων, έτσι όπως αυτή προέκυψε από την εκλογική διαδικασία της περασμένης Κυριακής και ότι θα μπορέσει να επιτύχει να πάρει και πάλι, την πρωτιά, για το κόμμα του, στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Προφανώς θα θέλει να κρατήσει ανοικτό το θέμα της αλλαγής του εκλογικού νόμου, για λόγους τακτικής, μέχρι την τελευταία στιγμή, πράττοντας ανάλογα με τις εξελίξεις.

Ο Αντώνης Σαμαράς κοιτάζει τον Ευάγγελο Βενιζέλο, σε ένα παλιό στιγμιότυπο, στην Βουλή. Η ήττα τους, από τον ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί και για τους δύο, ένα ουσιαστικό πρόβλημα. Πολύ περισσότερο, για τον Σαμαρά, ο οποίος δεν μπορεί να ολοκληρώσει την κατασπάραξη του ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα, με τους αρχικούς του σχεδιασμούς. Η "Νέα Ελλάδα" (που του υπέκλεψε ο ΣΥΡΙΖΑ) είναι υποχρεωμένη να περιμένει...




Όμως, η αλήθεια είναι οδυνηρή, για τον μεγαλύτερο εταίρο του τωρινού κυβερνητικού σχήματος. Η Νέα Δημοκρατία, παρά το γεγονός ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της, για να κρατήσει, έστω και σε ημιθανή κατάσταση την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, έχει περάσει, στο στάδιο της κοινωνικής, της πολιτικής και της εκλογικής αποσύνθεσης. Τα εκλογικά αποτελέσματα της περασμένης Κυριακής μπορεί να την κράτησαν, πάνω από το όριο του 20%, αλλά η εκλογική της βάση αδυνάτισε, ακόμη περισσότερο, ακολουθώντας, με διαφορετικούς ρυθμούς την πορεία του ΠΑΣΟΚ, προς τον εκλογικό καταποντισμό.

Αυτό συμβαίνει και λόγω της διαφορετικής χρονικής φάσης του καταπονισμού των δύο κομμάτων, αφού η Νέα Δημοκρατία μπήκε στην διαδικασία της μνημονιακής φθοράς, πολύ αργότερα, από το ΠΑΣΟΚ, αλλά και λόγω της μεγαλύτερης συνοχής του σκληρού πυρήνα της εκλογικής της βάσης, από τον σκληρό πυρήνα της εκλογικής βάσης του ΠΑΣΟΚ, η οποία αποδιοργανώθηκε και για λόγους, που έχουν να κάνουν και με το σοσιαλιστικό ιδεολογικό της υπόβαθρο, με αποτέλεσμα η αποδιοργάνωση αυτή να πλήξει το ΠΑΣΟΚ, πολύ περισσότερο, από την Ν.Δ. και με πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς, αποδομώντας και ένα μέρος από το αποκαλούμενο "βαθύ ΠΑΣΟΚ".

Έτσι, η Νέα Δημοκρατία, στις ευρωεκλογές της περασμένης Κυριακής, έλαβε 1.296.007 ψήφους και ποσοστό 22,71%, χάνοντας 542.490 ψήφους, σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, στις οποίες είχε λάβει 1.825.497 ψήφους. Βέβαια, όλες αυτές οι ψήφοι δεν είναι, οριστικά, χαμένες, για την Ν.Δ., αλλά οι περισσότερες, από αυτές, έχουν χαθεί, χωρίς πραγματική ελπίδα, για την επιστροφή τους, μέχρι να διεξαχθούν οι βουλευτικές εκλογές. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μπορεί να έχασε 138.323 ψήφους, αφού τον Ιούνιο του 2012 είχε λάβει 1.655.022 ψήφους, αλλά αυτές οι ψήφοι, σε περίπτωση βουλευτικών εκλογών, θα επανακάμψουν, ενώπιον της προοπτικής, για την κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας και της ανατροπής του παρόντος κυβερνητικού σχήματος και των πολιτικών λιτότητας, που επιβάλουν οι ξένοι δανειστές. Για την Νέα Δημοκρατία τα πράγματα είναι, εντελώς, διαφορετικά, αφού η ηγεσία της δεν είναι αυτή, που καθορίζει την τύχη του κόμματος αυτού, η οποία καθορίζεται από την πολιτική, που διαμορφώνουν οι δανειστές. 

Και η πολιτική των δανειστών είναι πολύ συγκεκριμένη και εστιάζεται, στην συνέχιση των μέτρων λιτότητας και των αποδιοργανωτικών μεταρρυθμίσεων στην δομή της ελληνικής οικονομίας. Κάτω από το βάρος αυτών των γεγονότων και λόγω της αρνητικής δυναμικής, που αυτά αναπτύσσουν, στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, η Νέα Δημοκρατία όχι μόνο δεν θα μπορέσει να επαναπατρίσει έναν ικανοποιητικό αριθμό των ψήφων, που απώλεσε την περασμένη Κυριακή, αλλά δεν θα σταθεί ικανή ούτε και να συγκρατήσει τον αριθμό των ψήφων, που της απέμειναν, ο οποίος θα συρρικνωθεί, ακόμη περισσότερο, όσο και αν οι ξένοι δανειστές θελήσουν, όσο και αν προσπαθήσουν να βοηθήσουν, στην επανεκλογή του παρόντος, ή ενός παρόμοιου κυβερνητικού σχήματος.

Φυσικά, οι επικυρίαρχοι δανειστές και θα θελήσουν και θα προσπαθήσουν να βοηθήσουν τον Αντώνη Σαμαρά, την Νέα Δημοκρατία, τον Βαγγέλη Βενιζέλο, το ΠΑΣΟΚ και τους όποιους κυβερνητικούς τους εταίρους, αλλά όλα αυτά έχουν ένα όριο, το οποίο συνίσταται, στην συνέχιση των ασκούμενων πολιτικών, που εξαθλιώνουν τον πληθυσμό της χώρας και οδηγούν την ελληνική οικονομία, στην μετατροπή της, σε μια οικονομία ανάλογη των οικονομιών της Αφρικής. Έτσι, η όποια "βοήθεια" των ξένων δανειστών θα έχει έναν διακοσμητικό χαρακτήρα και θα αποτελείται από ψίχουλα, τα οποία, βέβαια, δεν θα μπορέσουν να παίξουν έναν αποφασιστικό ρόλο και να αλλάξουν τον ρου των πολιτικών εξελίξεων. Αυτό, εκ των πραγμάτων, σημαίνει ότι, όσο πιο αργά γίνουν οι βουλευτικές εκλογές, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η αφαίμαξη της εναπομείνασας εκλογικής βάσης της Νέας Δημοκρατίας. 

Το χειρότερο σενάριο, μάλιστα, που είναι, άκρως, πιθανό να υλοποιηθεί, θα εμφανισθεί, σαν εφιάλτης των "ευρωπαϊστών", εάν οι βουλευτικές εκλογές διεξαχθούν, στο τέλος της τετραετίας, οπότε, το πιθανότερο είναι ότι η εκλογική δεξαμενή της Ν.Δ. θα έχει εξαντλήσει ένα τεράστιο μέρος των ισχνών αποθεμάτων, που της έχουν απομείνει. Και αυτή η εξέλιξη είναι η πιο πιθανή, αφού η εκλογική ισορροπία, μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων είναι τέτοια, που δεν καθιστά εύκολο τον δρόμο της ίδρυσης ενός νέου κομματικού φορέα, ο οποίος θα μπορούσε, σύμφωνα, με τους, εδώ και δύο χρόνια, σχεδιασμούς του Αντώνη Σαμαρά, να απορροφήσει την κεντροδεξιά και ένα μεγάλο τμήμα της κεντροαριστεράς, με βασικό ιδεολογικό εργαλείο και προσανατολισμό την αποκαλούμενη ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, δηλαδή την παραμονή της χώρας, στην ευρωζώνη. 

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος προσποιείται ότι νίκησε. Φυσικά, γνωρίζει ότι, στην πραγματικότητα, ηττήθηκε, αφού η κατρακύλα του ΠΑΣΟΚ συνεχίζεται. Αυτόν, που, πραγματικά, νίκησε ο αγαπητός μου μπουχέσας είναι τον Φώτη Κουβέλη. Ο οποίος, όμως, στην ουσία, εδώ και καιρό, αποτελεί ένα πολιτικό πτώμα...




Από την άλλη πλευρά, το ΠΑΣΟΚ του μπουχέσα Βαγγέλη συνέχισε την εκλογική αποψίλωσή του, αφού ένα σημαντικότατο τμήμα της εναπομείνασας εκλογικής βάσης του κόμματος αυτού, έτσι όπως αυτή είχε διαμορφωθεί, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, το εγκατέλειψε προσανατολιζόμενο, σε άλλες κατευθύνσεις. Το τμήμα αυτό φθάνει, περίπου στο 40% αυτής της εκλογικής βάσης και όσο και αν η νομενκλατούρα του ΠΑΣΟΚ και κυρίως, ο Βενιζέλος, ελπίζουν ότι ένα κομμάτι του θα επανακάμψει, όταν διεξαχθούν οι βουλευτικές εκλογές, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή, γι' αυτούς.

Όσο και αν δεν είναι αρεστή η παραπάνω διαπίστωση, η πικρή, για τον Βαγγέλη Βενιζέλο, αλήθεια είναι ότι η παραμονή του ΠΑΣΟΚ, στο κυβερνητικό σχήμα και η συνέχιση της παρούσας πολιτικής, αποτελούν, στο σύνολό τους, την πιο σαφή και την πιο σίγουρη εγγύηση για το ότι οι όποιες επιστροφές των ψηφοφόρων, στην απισχνασμένη δεξαμενή του ΠΑΣΟΚ, θα είναι αναιμικές, ενώ οι νέες απώλειες και η περαιτέρω αποδυνάμωση της εκλογικής βάσης του κόμματος, λόγω των ασκούμενων πολιτικών της λιτότητας και της διαρκούς επίτευξης πρωτογενών πλεονασμάτων στους κρατικούς προϋπολογισμούς των προσεχών ετών, θα συνεχίσουν την πορεία τους και θα καταγραφούν, στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Και αυτό θα συμβεί, πολύ περισσότερο και θα αποτελεί ένα, ευθέως, ανάλογο μέγεθος, με την επιμήκυνση του χρόνου ζωής της παρούσας κυβέρνησης, αφού όσο θα καθυστερεί η διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών, τόσο πιο πολύ θα αποψιλώνεται η εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ.

Έτσι, το ΠΑΣΟΚ, στις ευρωεκλογές της περασμένης Κυριακής, μέσα από το σχήμα της "Ελιάς", έλαβε 457.585 ψήφους, δηλαδή το 8,02% των ψήφων, την στιγμή, που, στις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, είχε λάβει 756.024 ψήφους, που αντιστοιχούν, στο 12,28% (ενώ στις βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012 είχε λάβει 833.452 ψήφους και το 13,12%, όπως επίσης, στις βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009 είχε λάβει 3.012.542 ψήφους και 43,92%). Με λίγα λόγια, το ΠΑΣΟΚ - υπό το σχήμα της "Ελιάς", έχασε 298.439 ψήφους, δηλαδή το 39,47% των ψήφων του Ιουνίου του 2012! Για ένα μικρομεσαίο, πλέον, κόμμα, όπως είναι τώρα το ΠΑΣΟΚ, οι απώλειες αυτές είναι τεράστιες, όσο και αν η ηγεσία του "θριαμβολογεί", διαδίδοντας ότι είναι ευτυχής, που ξέφυγε, από τον εφιάλτη του 5%.

Κάτω από τις συνθήκες αυτές και με δεδομένη την παρουσία του ΠΑΣΟΚ, στο κυβερνητικό σχήμα, οι προοπτικές του κόμματος, που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, είναι σκοτεινές. Φυσικά, η όποια απόπειρα διάσωσής του περνάει, μέσα από την συσπείρωση του λεγόμενου χώρου της "ευρωπαϊστικής" κεντροαριστεράς, στις διαδικασίες συγκρότησης του οποίου θα μπορεί να έχει βαρύνοντα λόγο, λόγω του γεγονότος ότι συγκράτησε ένα ικανό μέγεθος ψηφοφόρων, αλλά οι ακολουθούμενες πολιτικές και η υποστήριξη του κυβερνητικού σχήματος δεν επιτρέπουν την επένδυση πολλών ελπίδων, στο, εν λόγω, εγχείρημα, πέρα από μια προσωρινή διάσωση - και αν υπάρξει αυτή. Πολύ περισσότερο, που είναι πιθανό ο Αντώνης Σαμαράς να προχωρήσει, στην συγκρότηση μιας "νέας" παράταξης, η οποία θα επιδιώξει να ενσωματώσει ολόκληρο τον "ευρωπαϊστικό" κεντροαριστερό χώρο (ή, έστω, ένα κομμάτι του), πάνω στην βάση της υπεράσπισης του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού".

Ο Φώτης Κουβέλης, μετά τη συντριπτική ήττα της ΔΗΜΑΡ, στις ευρωεκλογές, υπέβαλε την παραίτησή του, από την ηγεσία του κόμματος των "ανανεωτών" της αριστεράς. Το πόσο πραγματική είναι αυτή η παραίτηση είναι κάτι, που θα φανεί...



Σε αυτή την συσπείρωση της αποψιλωμένης "ευρωπαϊστικής" κεντροαριστεράς, θα συμμετάσχει, πιθανότατα και η εξαερωμένη ΔΗΜΑΡ, της οποίας οι εκλογικές επιδόσεις υπήρξαν, δραματικά, κακές. Ας τις δούμε, για να αντιληφθούμε το μέγεθος της καταστροφής, που υπέστη το κόμμα του Φώτη Κουβέλη :

Στις ευρωεκλογές της Κυριακής, που μας πέρασε, η ΔΗΜΑΡ έλαβε 68.698 ψήφους, ή το 1,21% των εγκύρων ψηφοδελτίων (και φυσικά, δεν εξέλεξε ευρωβουλευτή), ενώ στις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012 είχε λάβει 384.986 ψήφους και ποσοστό 6,25%. Επίσης, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι η ΔΗΜΑΡ είχε λάβει, στις βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012, ένα ποσοστό 6,11%, το οποίο αντιπροσώπευε 386.394 ψήφους, γεγονός, το οποίο σημαίνει ότι, στις συνθήκες πόλωσης, που υπήρξαν στις εκλογές του Ιουνίου του 2012, άντεξε.

Αλλά, αν η ΔΗΜΑΡ, τότε, άντεξε, τώρα, σε συνθήκες λιγότερο πολωτικές, καταποντίστηκε, εξ αιτίας της πολιτικής, που ακολούθησε, κατά τα δύο τελευταία χρόνια. Έχοντας, μάλιστα, δεδομένο το γεγονός ότι, στις ευρωεκλογές, πάντοτε, τα μικρότερα κόμματα, αποσπούν, λόγω της χαλαρότητας της ψήφου του εκλογικού σώματος, ένα μέρος - μικρότερο, ή μεγαλύτερο - των ψήφων των μεγάλων κομμάτων, μπορούμε να καταλάβουμε το ισοπεδωτικό περιεχόμενο της ήττας της ΔΗΜΑΡ,  η οποία, στις ευρωεκλογές της Κυριακής, έχασε 316.288 ψήφους, δηλαδή το 82,15% του εκλογικού της ακροατηρίου του Ιουνίου του 2012!

Το κόμμα των, αλήστου μνήμης, ευρωκομμουνιστών του Λεωνίδα Κύρκου, των συντηρητικοποιημένων "ανανεωτών" της αριστεράς υπέστη μια σαρωτική και συνάμα καταστροφική ήττα, στις ευρωεκλογές της περασμένης Κυριακής, η οποία ήττα είναι αποτέλεσμα των όσων άθλιων πράξεων έπραξε η ηγεσία του και το στελεχικό του δυναμικό, σε βάρος του πληθυσμού αυτής της χώρας, με την συμμετοχή του, στην κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά. Μια συμμετοχή, η οποία, μάλιστα, δεν ήταν αναγκαία και η οποία έγινε, προκειμένου να δώσει την ηθική νομιμοποίηση, στην κυβέρνηση των Σαμαρά - Βενιζέλου, να διαπράξει όσα διέπραξε.

Ως εκ τούτου, ο Φώτης Κουβέλης και η ΔΗΜΑΡ δεν αξίζουν την επίδειξη οποιουδήποτε οίκτου, για την κακή τους κατάληξη, η οποία ήταν προδαγεγραμμένη και την οποία - προφητικά, μπορώ να πω - περιέγραψα, ήδη, από τον Ιούνιο του 2010, όταν οι "ανανεωτικοί" διέσπασαν τον "Συνασπισμό", αποσκοπώντας να στηρίξουν την κυβέρνηση του ΓΑΠ, για χάρη της στήριξης του ευρώ και της ζώνης του, καθώς, επίσης, με στόχο την στήριξη των καταστροφικών πολιτικών, που άρχισαν να εφαρμόζονται, τότε, με το πρώτο Μνημόνιο. Τα σχετικά κείμενα υπάρχουν και παρακολουθούν ολόκληρη την πορεία των συντηρητικοποιημένων "ανανεωτικών", προς το τωρινό καταστροφικό τέλος τους. (Ενδεικτικά, αναφέρω τα : Τα απομεινάρια του αναχρονιστικού ευρωκομμουνιστικού "ανανεωτισμού" διασπούν τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ. Σε τι (και ποιούς) εξυπηρετεί η διάσπαση;   και Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ αντιμέτωπος με την διασπαστική κίνηση του Φώτη Κουβέλη : Οι καθεστωτικές δυνάμεις συσπειρώνονται, εν όψει της θύελλας   και Η κυβέρνηση της νεοδημοκρατικής αριστεράς του Αντώνη Σαμαρά και ο Βασίλης Ράπανος οδηγούν την χώρα προς την καταστροφή. (Ο Φώτης Κουβέλης και ο πολιτικός αφανισμός της ΔΗΜΑΡ).   και Εκτός ευρωζώνης οδηγεί την Ελλάδα η εμφανιζόμενη ως κυβερνητική προγραμματική συμφωνία ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ. (Γι' αυτό και δεν θα εφαρμοστεί, εκτός και αν αποφάσισαν να συγκρουστούν με τους δανειστές - κάτι που είναι απίθανο). και Ο "παντοδύναμος" Αντωνάκης (που θα πάει άκλαυτος), οι καμικάζι του ευρώ και η κακή τους μοίρα. (Ένα καυστικό κείμενο που έκοψε η λογοκρισία των σαμαροφυλάκων του ANTINEWS).   και Η νέα χρεωκοπία της Νέας Δημοκρατίας, (μέσω της επαναγοράς ομολόγων), η άνοδος της Χρυσής Αυγής, η πολιτική χρεωκοπία των ευρωσταλινικών και οι ανησυχίες των μνημονιακών για τον Αλέξη Τσίπρα.  ).

Με λίγα λόγια : Ο κυρ-Φώτης και οι "ανανεωτές" είναι άξιοι της τύχης τους. Κοιμούνται, έτσι όπως έστρωσαν...


Πέρα από τους "ανανεωτές", μεγάλη εκλογική ήττα υπέστησαν, στις ευρωεκλογές της περασμένης Κυριακής και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Πάνου Καμμένου, οι οποίοι μπορεί να άντεξαν και να εξέλεξαν έναν ευρωβουλευτή, αλλά η μείωση των ψήφων τους υπήρξε δραματική και φαινομενικά, αδικαιολόγητη.

Όπως και να το δει κανείς, ο Πάνος Καμμένος και οι ΑΝΕΛ υπέστησαν μια μεγάλη ήττα, στις ευρωεκλογές. Το πώς θα την αντιμετωπίσουν είναι το ζητούμενο...



Έτσι, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες έλαβαν 197.545 ψήφους και ποσοστό 3,46%, ενώ στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου του 2012 είχαν λάβει 462.406 ψήφους και ποσοστό 7,51% (στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου του 2012, μάλιστα, είχαν λάβει 671.324 ψήφους και 10,62%). Η μείωση του εκλογικού τους κοινού είναι πολύ μεγάλη, αφού, από τον Ιούνιο του 2012, μέχρι την περασμένη Κυριακή έχασαν 264.861 ψηφοφόρους, δηλαδή το 57,28% του εκλογικού τους κοινού. 

Με δεδομένο το γεγονός ότι τα μικρά κόμματα, πάντοτε, στις εκλογές παίρνουν ψήφους, από τα μεγάλα κόμματα και με δεδομένη την πολύ ευνοϊκή συγκυρία, η εκλογική συρρίκνωση των Ανεξάρτήτων Ελλήνων είναι τεράστια και προφανώς, οφείλεται και σε σφάλματα του Πάνου Καμμένου, αλλά και στην συνεχή υπονόμευση, από την μονταζιέρα του Μαξίμου και τις συνεχείς διασπάσεις, που έλαβαν χώρα, κατά την τελευταία διετία. Και όλα αυτά, μέσα σε ένα εκλογικό κοινό, το οποίο είναι ασταθέστατο, στις προτιμήσεις του και η συμπεριφορά του, απέναντι, στα μικρά κόμματα είναι, εκ των πραγμάτων, απρόβλεπτη. Εδώ οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό η σαφέστατη εκλογική ήττα των ΑΝΕΛ, ήτοι, στην αστάθεια και στην ρευστότητα του εκλογικού κοινού του κόμματος, καθώς και στην παρουσία του Ποταμιού του Σταύρου Θεοδωράκη, το οποίο απορρόφησε ένα σημαντικό μέρος, από τους ψηφοφόρους των ΑΝΕΛ, ενώ και η φυγή ψηφοφόρων του κόμματος, προς την Χρυσή Αυγή και - σε έναν βαθμό, προς τον ΣΥΡΙΖΑ - δεν υπήρξε αμελητέα.  

Ο Νίκος Μιχαλολιάκος οδηγείται στην φυλακή, με την κατηγορία του αρχηγού της εγκληματικής οργάνωσης - δηλαδή της Χρυσής Αυγής. Οι απηνείς δικαστικές διώξεις, που εξαπέλυσαν οι Αντώνης Σαμαράς - Μάκης Βορίδης - Νίκος Δένδιας - Χαράλαμπος Αθανασίου, μπορεί να ανέκοψαν ένα μεγάλο μέρος της δυναμικής της ανόδου της Χρυσής Αυγής, αλλά δεν κατάφεραν να την εκμηδενίσουν. Το κόμμα των Ελλήνων νεοναζιστών παρουσίασε αύξηση των ποσοστών και των ψήφων του, στις ευρωεκλογές...




Και ενώ οι "ανανεωτικοί" κονιορτοποιήθηκαν και οι ΑΝΕΛ συρρικνώθηκαν, οι χρυσαυγίτες άντεξαν. Το κόμμα των Ελλήνων νεοναζιστών, παρά το γεγονός ότι ο αρχηγός του ο Νίκος Μιχαλολιάκος, ο υπαρχηγός του, ο Χρήστος Παππάς και άλλοι βουλευτές και μέλη του είναι στην φυλακή, ενώ όλη η κοινοβουλευτική ομάδα της Χρυσής Αυγής είναι υπόδικη και υπάρχει η σοβαρή πιθανότητα να φυλακισθούν όλα τα μέλη της, με αφορμή την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, από μια συμμορία χρυσαυγιτών, άντεξε, στον καταιγισμό των δικαστικών διώξεων, καθώς και στην απειλή να τεθεί το κόμμα, εκτός νόμου, σύμφωνα, με τον αρχικό σχεδιασμό της "ανοιξιάτικης" παρέας του Μαξίμου, ο οποίος, στην πορεία και λίγο πριν, από τις ευρωεκλογές ανατράπηκε.

Η αντοχή αυτή της Χρυσής Αυγής υπήρξε, παρά την σαφέστατη καθοδήγηση μελών του δικαστικού σώματος, από την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος, μαζύ με το επιτελείο του, καθοδήγησαν αυτές τις δικαστικές διώξεις, όπως αποδείχτηκε, σαφέστατα, από την δημοσίευση ενός αποσπάσματος του γνωστού, πλέον, διαλόγου του Παναγιώτη Μπαλτάκου, τότε, γενικού γραμματέα της κυβέρνησης και έμπιστου του Αντώνη Σαμαρά, με τον Ηλία Κασιδιάρη, επειδή πίστεψαν ότι μπορούσαν να αποσπάσουν την εκλογική βάση της Χρυσής Αυγής και να την στρέψουν, προς την Νέα Δημοκρατία. 

Κάτι τέτοιο, φυσικά, δεν έγινε. Και ήταν αδύνατο να γίνει, αφού η στροφή ενός αυξανόμενου τμήματος των συντηρητικών (και όχι μόνο) ψηφοφόρων, που κατευθύνονται, προς την Χρυσή Αυγή, προκύπτει, εξ αιτίας της πολιτικής που ακολουθεί η Νέα Δημοκρατία και η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά. Όπως επίσης, απέτυχε και η προσπάθεια της κυβέρνησης να θέσει, εκτός εκλογών την Χρυσή Αυγή, προφανώς, λόγω των εκβιασμών, που άσκησε η ηγεσία των νεοναζιστών, στην Νέα Δημοκρατία, με την απειλή της αποκάλυψης διάφορων υποκλαπεισών συνομιλιών μελών της κυβέρνησης και του ίδιου του πρωθυπουργού, καθώς και με την απειλή ότι, εάν το κόμμα τους ετίθετο, εκτός εκλογών, τότε θα ακολουθούσε έκκληση της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής, στους ψηφοφόρους της, ακόμη και για ψήφο, στον ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά, εάν η ελπίδα του Αντώνη Σαμαρά, να λεηλατήσει το εκλογικό ακροατήριο της Χρυσής Αυγής, με τις απηνείς δικαστικές διώξεις και την θέση του κόμματος, εκτός των εκλογών, υπήρξε φρούδα, η αλήθεια είναι ότι, με όλα αυτά, συγκρατήθηκε, σε έναν - όχι ασήμαντο - βαθμό, η ραγδαία άνοδος των εκλογικών ποσοστών του κόμματος των Ελλήνων νεοναζιστών, το οποίο, αν και αύξησε τα ποσοστά του, αν και μείωσε την απόσταση, που το χωρίζει, από τα ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας, δεν μπόρεσε να της αποσπάσει την δεύτερη θέση, στην εκλογική κατάταξη των κομμάτων. Η Χρυσή Αυγή κατέκτησε την τρίτη θέση, ξεπερνώντας το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου, αλλά την δεύτερη θέση δεν μπόρεσε να την διεκδικήσει.

Έτσι, η Χρυσή Αυγή κατάφερε, την περασμένη Κυριακή να λάβει 536.442 ψήφους και ποσοστό 9,40%, ενώ στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου του 2012, είχε λάβει 426.025 ψήφους και 6,92%. Οι ψήφοι που κέρδισε, δεν ήσαν όσοι θα μπορούσε να είχε πάρει, αλλά, παρ' όλ' αυτά, το εκλογικό της ακροατήριο αυξήθηκε, κατά 110.417 ψήφους, που αντιπροσωπεύουν το 25,91% των ψήφων, που έλαβε η Χρυσή Αυγή, στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου του 2012. 

Το πώς θα διαχειριστεί αυτές τις ψήφους η ηγεσία της Χρυσής Αυγής, καθώς και το τί θα πράξει το δικαστικό σύστημα της χώρας και μάλιστα, το κομμάτι του εκείνο, το οποίο κατευθύνεται, από το Μαξίμου, είναι κάτι, που μένει να το δούμε. Πάντως, το γεγονός ότι αποκαλύφθηκε η διατεταγμένη υπηρεσία, που εκτελούν κάποιοι δικαστές, σαν τον κολλητό του Αντώνη Σαμαρά - τον περίφημο "παναθηναϊκάκια" - και τους ομοίους του, μπορεί να άλλαξε τους αρχικούς σχεδιασμούς, αλλά δεν τους ανέτρεψε. Βέβαια, η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά μπορεί να αποδυναμώθηκε και να έχει σκοντάψει, ως προς τους σχεδιασμούς της, αλλά η καταγέλαστη και παντελώς, ανίκανη "ανοιξιάτικη" παρέα, που περιστοιχίζει τον πρωθυπουργό, δεν έχει θέσει τέρμα, σε αυτούς τους σχεδιασμούς, που στοχεύουν, στο να τεθεί η Χρυσή Αυγή, εκτός των όποιων εκλογικών διαδικασιών. 

Αυτό που προβληματίζει το "ανοιξιάτικο" παρεάκι του Αντώνη Σαμαρά, είναι το γεγονός ότι, προς μεγάλη τους απογοήτευση, το εκλογικό κοινό των Ελλήνων νεοναζιστών δεν πρόκειται να στραφεί, στην κάλπη της Νέας Δημοκρατίας. Και αυτό, που τους τρομάζει είναι το απλούστατο γεγονός ότο αυτό το εκλογικό σώμα μπορεί να σταφεί, ακόμη και στον ΣΥΡΙΖΑ, εάν τεθεί, προ εκβιαστικών διλημμάτων. Οι χειρισμοί της υπόθεσης, από εδώ και πέρα, είναι πολύ δύσκολοι και φυσικά, απαιτούν μεγάλη προσοχή, η οποία δεν είναι διαδεδομένη, μέσα στους "ανοιξιάτικους" κύκλους του Μαξίμου.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο παλαιός αφισοκολλητής του ΠΑΣΟΚ, τον οποίο το κόμμα του τον καθιέρωσε, σαν δημοσιογράφο, παρά τα ανεπαρκή μορφωτικά του εφόδια, κλήθηκε να "βγάλει το φίδι από την τρύπα" και να "ανασυγκροτήσει" την κεντροαριστερά, βοηθώντας, στην ανακοπή της δυναμικής του ΣΥΡΙΖΑ. Παρά την καταιγιστική προπαγάνδα των βαρώνων των Μ.Μ.Ε. οι βασικοί του στόχοι απέτυχαν. Το ποσοστό των ψήφων, που έλαβε "Το Ποτάμι", που του κατασκεύσαν οι τηλεοτικοί σταθμοί της εγχώριας εργολαβικής ολιγαρχίας, δεν έφθασε, στα επίπεδα που περίμεναν όλοι τους. Και φυσικά, θα εξαερωθεί, μέσα στο βάθος του χρόνου...



Αλλά η Χρυσή Αυγή δεν χάλασε, μόνο τα σχέδια της "ανοιξιάτικης" παρέας των προδοτών, που έχει κατακυριεύσει την Νέα Δημοκρατία και δεν έκανε, μόνο το ΠΑΣΟΚ να βλέπει την πλάτη της. Η Χρυσή Αυγή δυσκόλευσε και τους σχεδιασμούς του Σταύρου Θεοδωράκη και των βαρώνων των Μ.Μ.Ε., που ενεργοποίησαν στην ελληνική πολιτική σκηνή, αυτόν και "Το Ποτάμι", που του κατασκεύασαν, με σκοπό να ανακόψουν την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, προς την εξουσία, αφού, μαζύ με το ΠΑΣΟΚ, του στέρησαν την πρόσβαση, προς την τρίτη θέση, την οποία είχε θέσει, ως στόχο, προκειμένου να είναι ο κεντρικός συνομιλητής του Αντώνη Σαμαρά.

Παρά τα σταθερά παραμυθολογικά γκάλλοπς, που ήθελαν "Το Ποτάμι" να κινείται, σε διψήφια ποσοστά, τελικά, όλος ο επικοινωνιακός καταιγισμός, γι' αυτό το τηλεοπτικό κόμμα και τον, μεσαίου (προς το χαμηλό) μορφωτικού επιπέδου, εστιάτορα αρχηγό του, τον οποίον οι ολιγάρχες των Μ.Μ.Ε. και της εργολαβικής διαπλοκής έβαλαν μπροστά, λόγω της δημοφιλίας του, ως τηλεοπτικού "δημοσιογράφου", με την γνωστή εκπομπή "Πρωταγωνιστές", που προβαλλόταν, στο MEGA, δηλαδή, στην ναυαρχίδα της εντόπιας διαπλοκής, δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Ο σχεδιασμός σκόνταψε και τελικά, ο Σταύρος Θεοδωράκης, που το μόνο, που κατάφερε είναι να απορφανίσει, εκλογικά, την ΔΗΜΑΡ, θα έχει έναν δεύτερο ρόλο, στην προσπάθεια, που θα ακολουθήσει, για την αναστύλωση της καταταλαιπωρημένης "ευρωπαϊστικής" κεντροαριστεράς των πολυποίκιλων αρχηγίσκων, που αποτελούν τα περιφερόμενα θύματα των "ευρωπαϊστικών" ιδεοληψιών τους, οι οποίες σχετίζονται, άμεσα, με την ευρωζώνη και την παραμονή της Ελλάδας, σε αυτήν και οι οποίοι - με πρώτον και μακράν, χειρότερο όλων τους, τον μπουχέσα Βαγγέλη Βενιζέλο - προτίθενται να ταλαιπωρήσουν, για πολύ, ακόμη, την ελληνική κοινωνία.

Έτσι, "Το Ποτάμι" του Σταύρου Θεοδωράκη, έλαβε, στις ευρωεκλογές της περασμένης Κυριακής, ένα ποσοστό 6,60%, το οποίο αντιπροσωπεύει 376.655 ψηφοφόρους, τους οποίους θα επιχειρήσει να αθροίσει, μαζύ με αυτούς του ΠΑΣΟΚ και όποιους άλλους, από την συρρικνωμένη ΔΗΜΑΡ, προκειμένου να στήσουν, όπως-όπως, την πολυδιασπασμένη κεντροαριστερά. Στην πραγματικότητα, τα πράγματα είναι περισσότερο δύσκολα, για τον ποταμένιο "ηγέτη" και το κόμμα του, αφού, στις βουλευτικές εκλογές, η πορεία, που θα ακολουθήσουν, δεν θα είναι διαφορετική, από αυτήν, που έχουν ακολουθήσει όλα τα μικρά κόμματα διαμαρτυρίας, που συμμετείχαν, στο παρελθόν, στις ευρωεκλογές. Και ο δρόμος αυτός δεν θα είναι άλλος, από αυτόν της δραστικής συρρίκνωσης, όπως συνέβη με όλα τα μικρά κόμματα, στο παρελθόν.

Μάλιστα, εάν "Το Ποτάμι" και ο αρχηγός του κατέλθουν, μόνοι τους, στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές, θα υποχρεωθούν να αναπτύξουν, τις, άκρως, φιλομνημονιακές θέσεις τους, γεγονός, το οποίο θα τους εκθέσει, στο μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων τους, το οποίο αποτελείται από ένα νεανικό κοινό, το οποίο, εσφαλμένα, έχει ταυτίσει τον Σταύρο Θεοδωράκη, με μια light αντισυστημική στάση, έτσι όπως αυτή υποτίθεται ότι εκφραζόταν, μέσα από την τηλεοπτική παρουσία του. Η παρουσίαση αυτών των θέσεων, οι οποίες θα είναι υποστηρικτικές των σκληρών περιοριστικών μέτρων, που έχουν προγραμματίσει, για τα προσεχή πολλά χρόνια οι ξένοι δανειστές, στο όνομα της "ευρωπαϊκής" προοπτικής της χώρας, θα αποξενώσει, αργά, ή γρήγορα, αυτό το εκλογικό ακροατήριο, ενώ η ένταξή του, στην σοσιαλιστική ομάδα του ευρωκοινοβουλίου το ταυτίζει, ήδη, με έναν χώρο - αυτόν του ΠΑΣΟΚ -, ο οποίος μόνον αντιπάθειες προξενεί, στην συντριπτική πλειοψηφία των εκλογέων.

Τα πράγματα, μάλιστα, θα γίνουν, πολύ χειρότερα, για την εκλογική προοπτική του κόμματος των βαρώνων των Μ.Μ.Ε., εάν ο Σταύρος Θεοδωράκης εισέλθει, κάποια στιγμή, στο παρόν κυβερνητικό σχήμα, ή εάν το στηρίξει, με οποιονδήποτε τρόπο ενώ, εάν προχωρήσει, στην συγκρότηση ενός συνασπισμού, με την "Ελιά", η στήριξη και η συμμετοχή του, στο κυβερνητικό έργο, θα είναι δεδομένη, με όλα όσα αυτός ο συνδυασμός των γεγονότων θα συνεπάγεται. Δηλαδή, με την συρρίκνωση της νεοδημιουργημένης εκλογικής του βάσης, η οποία είναι ρευστή και ασταθέστατη.

Η χαλαρότητα της ψήφου των ευρωεκλογών, που έδωσε την πέμπτη θέση στο νεοπαγές τηλεοπτικό μόρφωμα του Σταύρου Θεοδωράκη, οδήγησε το αρχαιότερο κόμμα της ελληνική πολιτικής ζωής, το Κ.Κ.Ε., στην έκτη θέση και σε μια κάποια μεγέθυνση της εκλογικής του βάσης, σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου του 2012.

Έτσι, το Κ.Κ.Ε., στο οποίο πλέον ηγείται ο Δημήτρης Κουτσούμπας, ο οποίος διαδέχθηκε την Αλέκα Παπαρρήγα, έλαβε 347.487 ψήφους, που αντιπροσωπεύουν το 6,09% του εκλογικού σώματος της περασμένης Κυριακής, ενώ στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου του 2012, είχε λάβει 277.227 ψήφους, που αντιστοιχούσαν, στο 4,50% του εκλογικού σώματος. Αυτό σημαίνει ότι το Κ.Κ.Ε. αύξησε τις ψήφους του, κατά 70.260, σε σχέση, με τον Ιούνιο του 2012, ήτοι, κατά 25,34%. Στην πραγματικότητα και με δεδομένη την χαλαρότητα της ψήφου, στις ευρωεκλογές, η αύξηση αυτή δεν είναι μεγάλη και φυσικά, δεν είναι δεδομένη, ως προς την σταθερότητά της. Το αντίθετο, μάλιστα, η μεγάλη πλειοψηφία αυτών των ψήφων θα φύγει, από την κάλπη του Κ.Κ.Ε., όταν διεξαχθούν οι βουλευτικές εκλογές και θα ενισχύσει τον ΣΥΡΙΖΑ, την κάλπη του οποίου είχαν ενισχύσει, τον Ιούνιο του 2012, οι επανακάμψαντες, τώρα, στην κάλπη του Κ.Κ.Ε., ψηφοφόροι.

Αλλά, αν δούμε τα ποσοστά, που έλαβε το Κ.Κ.Ε., στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου του 2012, θα καταλάβουμε ότι οι προοπτικές, για το ιστορικό κόμμα, που είναι η γεννεσιουργός μήτρα της κομμουνιστικής αριστεράς, θα είναι, ακόμη, χειρότερες - γεγονός, το οποίο δικαιολογεί και την σθεναρή και χωρίς εκπτώσεις, πολεμική του, κατά του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, ξαφνικά και για πρώτη φορά, στα ελληνικά πολιτικά χρονικά, αφαίρεσε την πρωτοκαθεδρία, από το Κ.Κ.Ε., στον χώρο της κομμουνιστικής και της κομμουνιστογενούς αριστεράς.

Τον Μάϊο του 2012, το Κ.Κ.Ε. είχε λάβει 536.105 ψήφους, που αντιστοιχούσαν, στο 8,48%, για να υποστεί την δραστική συρρίκνωση, που περιγράψαμε, στις εκλογές του επόμενου μήνα. Μια συρρίκνωση, η οποία κόντεψε να του στερήσει την κοινοβουλευτική του παρουσία. Με αυτά τα δεδομένα, γίνονται  σαφέστατοι και απόλυτα, κατανοητοί οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει το Κ.Κ.Ε., στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, για την ανανέωση της Βουλής, όποτε και αν αυτή έλθει. Το Κ.Κ.Ε. θα αντιμετωπίσει και πάλι, τον άμεσο κίνδυνο της συρρίκνωσης της εκλογικής του επιρροής, η οποία θα φθάσει, στο σημείο να απειλήσει και πάλι την παρουσία του, στην Βουλή. Το Κ.Κ.Ε. μπορεί να γίνει, για πρώτη φορά, μετά το 1974, ένα εξωκοινοβουλευτικό κόμμα. Και φυσικά, απέναντι, σε αυτόν τον κίνδυνο, θα αμυνθεί, με κάθε μέσο.


Τα εκτός Βουλής κόμματα, πήραν, συνολικά, ένα σημαντικό κομμάτι των ψήφων του εκλογικού σώματος, όπως συμβαίνει, άλλωστε, σε όλες τις ευρωκλογές, αλλά τα ποσοστά του καθενός, από αυτά, είναι, από μικρά, έως λιλιπούτεια.

Ο Γιώργος Καρατζαφέρης μιλάει για την επιστροφή, στην δραχμή. Είναι ο μόνος συντηρητικός ηγέτης, που θέτει, ευθέως, το ζήτημα, με έναν τρόπο, που δεν το έχει κάνει, ούτε και ο Πάνος Καμμένος, ο οποίος έχει κι' αυτός μιλήσει, για επάνοδο, στο εθνικό νόμισμα. Το πρόβλημα, στην όλη υπόθεση έχει να κάνει, με την αξιοπιστία του...



Το συνολικό ποσοστό των κομμάτων αυτών ανήλθε στο 17,14% του ενεργού εκλογικού σώματος, με πρώτο και καλύτερο, τον ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη, ο οποίος, όμως, παρά τους 153.936 ψήφους και το ποσοστό του 2,70%, που απέσπασε, απέτυχε να εκλέξει ευρωβουλευτή. Αυτό που έχει σημασία, στην περίπτωση του αρχηγού του ΛΑΟΣ, δεν είναι η αποτυχία του να εκλεγεί ο ίδιος ευρωβουλευτής. Σημασία έχει το γεγονός ότι κατάφερε να πείσει, όσους έπεισε να τον ψηφίσουν, μετά την βαριά ήττα, που υπέστη, στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου του 2012, η οποία επανελήφθη και τον Ιούνιο του ίδιου έτους, με αποτέλεσμα να μείνει, εκτός Βουλής. Αν δούμε τις εκλογικές επιδόσεις του, πολιτικά, απαξιωμένου ΛΑΟΣ, τον Μάϊο και τον Ιούνιο του 2012, θα καταλάβουμε την δυσκολία του εγχειρήματός του και την επιτυχία, που είχε, στις εκλογές της περασμένης Κυριακής.

Έτσι, τον Μάϊο του 2012, ο ΛΑΟΣ και ο Γιώργος Καρατζαφέρης πήραν 182.925 ψήφους και 2,89%, ενώ, τον Ιούνιο του ίδιου έτους, πήραν 97.099 ψήφους και 1,58%. Δηλαδή, σε σχέση με τον Ιούνιο του 2012, αύξησε τις ψήφους του, κατά 56.837 - αν και έμεινε, αρκετά, πίσω από την εκλογική του επίδοση του Μαΐου του 2012.

Αυτή την mini επαναφορά του, ο Γιώργος Καρατζαφέρης την πέτυχε, στηριζόμενος, στον δικό του τηλεοπτικό σταθμό (το ΑΡΤ), αλλά και στην σαφή αντιμνημονιακή στροφή, που έκανε, την οποία συνδύασε και με την υιοθέτηση της πρότασης, για επιστροφή, στην δραχμή. Και η (πικρή) αλήθεια είναι ότι υπήρξε ο μόνος αρχηγός ενός συντηρητικού κόμματος, που έθεσε αυτό το ζήτημα, ανοικτά και κατάφερε να προσελκύσει αρκετές ψήφους, στην κάλπη του.

Όταν ο Γιώργος Καρατζαφέρης ήταν "λαγός" του Λουκά Παπαδήμου, τον οποίο "πλήρωσε", ακριβά...




Προφανώς, ο αρχηγός του ΛΑΟΣ κατάλαβε το πόσο καταστροφική ήταν η επιλογή του να στηρίξει - χωρίς καν να χρειάζεται, από την κοινοβουλευτική αριθμητική - την επιλογή του ΓΑΠ, για την υιοθέτηση του πρώτου Μνημονίου, όπως επίσης, κατάλαβε, το πόσο ολέθρια υπήρξε και η επιλογή του, να στηρίξει την πρωθυπουργοποίηση του Λουκά Παπαδήμου και να συμμετάσχει, στην κυβέρνηση, που αυτός σχημάτισε, τον Νοέμβριο του 2011.

Αυτή η τωρινή, η νέα, στάση του Γιώργου Καρατζαφέρη του προσέφερε κάποια πρόσκαιρα κέρδη, στην εκλογική αναμέτρηση της Κυριακής, αλλά, καθώς είναι επιρρεπής, στις απότομες και καθαρά οπορτουνιστικές αλλαγές της πολιτικής, που κάθε φορά ακολουθεί, ετοιμάζεται, για μια νέα κωλοτούμπα, θέλοντας να επιστρέψει, στην Νέα Δημοκρατία, παρά το γεγονός ότι αυτοί, που τον ψήφισαν, δεν το έπραξαν, για να διευκολύνουν και να ενισχύσουν, μια τέτοια κίνηση του αρχηγού του ΛΑΟΣ. Τον ψήφισαν, για το, εντελώς, αντίθετο των όσων φαίνεται ότι θέλει να πράξει. Και φυσικά, αν το αποτολμήσει, θα χάσει το σύνολο των τωρινών του ψηφοφόρων. Αν και η αλήθεια είναι ότι ένα μεγάλο τμήμα τους, πιθανότατα, θα το χάσει, έτσι και αλλιώς, όταν θα έλθει η ώρα των βουλευτικών εκλογών.

Τα άλλα κόμματα, που υποστηρίζουν την επιστροφή, στο παλιό εθνικό μας νόμισμα, απέτυχαν, παταγωδώς, παρά την χαλαρότητα της ψήφου, που, παραδοσιακά, επιδεικνύεται, στις ευρωεκλογές και η οποία επιδείχτηκε και την περασμένη Κυριακή.

Το ΕΠΑΜ του Δημήτρη Καζάκη πήρε 49.294 ψήφους και 0,86%, ενώ το "Σχέδιο Β" του Αλέκου Αλαβάνου πήρε 0,20% και 11.332 ψήφους και η "Δραχμή 5 αστέρων" του Θεόδωρου Κατσανέβα πήρε 0,15% και 8.792 ψήφους. Και όλα αυτά συμβαίνουν, την ίδια στιγμή, που η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα της χώρας, έχει μεγάλη υποστήριξη, από τον πληθυσμό, ο οποίος έχει αντιληφθεί το γεγονός ότι το ευρώ ευθύνεται, για τα δεινά, που υφίσταται.

Από τα άλλα κόμματα οι φιλελεύθεροι κομματικοί σχηματισμοί δεν πήγαν καλά, παρά το ευνοϊκό κλίμα των ευρωεκλογών. Έτσι οι "Γέφυρες" του Θάνου Τζήμερου και του Θεόδωρου Σκυλακάκη, παρά την στήριξη του Γκυ Φέρχοφσταντ, πήραν 51.544 ψήφους και 0,90%, μεγέθη, τα οποία είναι αναξιόλογα. 

Αλλά δεν πήγαν καλά, ούτε και τα λοιπά κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής κομμουνιστικής αριστεράς, αφού η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που είναι το μεγαλύτερο κόμμα, στον χώρο αυτόν - εξαιρουμένου του ΕΠΑΜ - αν και υπερδιπλασίασε τις ψήφους της (πήρε 41.131 ψήφους και 0,72%).

Οι Οικολόγοι, που συμμάχησαν, με τους "Πειρατές", κυριολεκτικά, κονιορτοποιήθηκαν και δεν κατόρθωσαν να πάρουν την μια έδρα, που είχαν στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, αφού πήραν 51.577 ψήφους και 0,90%.

Αυτοί, που τα πήγαν καλά ήσαν, οι ... Τούρκοι, στην Θράκη. Το κόμμα των πολιτικών κληρονόμων του Σαδίκ Αχμέτ Σαδίκ - το D.E.B., το Κόμμα Ισότητας Ειρήνης και Φιλίας - πήρε 42.620 ψήφους, που αντιστοιχούν, σε πανελλαδικό επίπεδο, στο 0,75%, αλλά στην Ροδόπη πήρε την πρωτιά, πολύ μπροστά, από τα υπόλοιπα κόμματα, με ποσοστό, που έφθασε, πάνω από το 45%.

Με αυτά τα δεδομένα, ουδείς μπορεί να πει ότι οι εξελίξεις δεν θα είναι ενδιαφέρουσες. Το αντίθετο, μάλιστα, θα είναι συναρπαστικές, αφού φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται, ενώ η "ευρωπαϊστική" ελίτ θα κάνει ό,τι μπορεί, για να ανακόψει την δυναμική του και να αποτρέψει την άνοδό του, στην εξουσία.

Παρ' όλ' αυτά, αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, το επιθυμεί, θα ανατρέψει κάθε προσπάθεια των αντιπάλων του. Και η ύπαρξη αυτής της επιθυμίας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι το ζητούμενο...