1918 - 2014 : Η Ουκρανία στο μεταίχμιο. Μια αναδρομή στην κριτική της Rosa Luxemburg, για το ουκρανικό ζήτημα και στην ανολοκλήρωτη ουκρανική εθνογένεση, με αφορμή τις σύγχρονες γεωπολιτικές αντιπαραθέσεις Η.Π.Α. - Ρωσίας - Κίνας και το περιφρονητικό "Fuck EU".

Rosa Luxemburg (5/3/1871 - 15/1/1919). Η γερμανοπολωνίδα επαναστάτρια, μέσα από την φυλακή, το 1918, τα είχε "ψάλει", στον Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, για το ζήτημα της "περιοχής των συνόρων" (της "Ουκρανίας"). Και ιστορικά, είχε δίκιο. Αυτό πληρώνει, τώρα, η μετα"σοβιετική" (η μετα"συμβουλιακή") Ρωσία. Και θα το πληρώσει, πολύ ακριβά, εν όψει της επιχειρούμενης, από τις Η.Π.Α. και την Ε.Ε., απόσπασης της Ουκρανίας, από κάθε ρωσική επιρροή. Αν και η αλήθεια είναι ότι η τωρινή ρωσική ελίτ, την οποία κουμαντάρει ο Βλαντιμίρ Πούτιν και η ηγετική του ομάδα, δεν έχει πει τον τελευταίο της λόγο, ο οποίος, δικαιωματικά, της ανήκει. Και τον οποίο, εξ ανάγκης και μόνον, θα τον πει και θα δείξει της προθέσεις της, αφού η Ουκρανία αποτελεί, ιστορικά και γεωπολιτικά, τμήμα της, του οποίου, ούτε καν η διχοτόμηση δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή, αφού αντιστρατεύεται, ευθέως, τα άμεσα συμφέροντα της ίδιας της Ρωσίας και της ελίτ, που την διοικεί.

 

Πολλές φορές η τροπή της Ιστορίας είναι τόσο απρόβλεπτη, που φέρνει στην επιφάνεια, γεγονότα, ανθρώπους, θεωρίες, γνώμες και απόψεις, που, στο σύνολό τους έχουν περάσει στην λήθη, αφού οι αλλεπάλληλες στρώσεις της σκόνης του χρόνου, που έχει διανυθεί, έχουν επικαλύψει όλα όσα έχουν σχέση, με αυτό το σύνολο των ανθρώπινων δραστηριοτήτων.

Η επαναφορά της εσωτερικής και της διεθνούς οξύτητας του λεγόμενου ουκρανικού ζητήματος, με έκανε να θυμηθώ και να χαμογελάσω, πικρά, αλλά και συγκαταβατικά, όσον αφορά τα παιχνίδια της Ιστορίας, μια παλιά ξεχασμένη κριτική, η οποία υπήρξε δριμεία και ασκήθηκε από την Ρόζα Λούξεμπουργκ, που δεν δίσταζε, υπό οιεσδήποτε περιστάσεις, να εκφράσει την γνώμη της και να απευθύνει την πιο ανελέητη, αλλά, πάντοτε, τεκμηριωμένη επίκριση, σε όσα θεωρούσε ότι έπρεπε να επικριθούν. Οι αποδέκτες αυτής της επικριτικής κριτικής ήσαν ο Λένιν, ο Τρότσκυ και οι μπολσεβίκοι, για την στάση τους στο ουκρανικό ζήτημα, μετά το οργανωμένο και σχεδιασμένο κίνημα του Οκτωβρίου του 1917, την κατάληψη της εξουσίας και τον σχηματισμό της πρώτης συμβουλιακής κυβέρνησης συνασπισμού, ανάμεσα στους μπολσεβίκους και τους αριστερούς σοσιαλεπαναστάτες, μιας κυβέρνησης, η οποία κατέρρευσε, με την σύναψη της λεόντιας Συνθήκης του Μπρεστ Λιτόφσκ.

Σε αυτή την κριτική της Ρόζας Λούξεμπουργκ, την οποία η πολωνογερμανίδα επαναστάτρια άσκησε, κατά την περίοδο της Ρωσικής Επανάστασης του 1917, οπότε το ουκρανικό ζήτημα γεννήθηκε, ως ένα πρακτικό πρόβλημα, προς αντιμετώπιση, ουδείς έχει κάνει αναφορά. Στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, αυτό συμβαίνει επειδή όλοι - ή σχεδόν όλοι - οι αναλυτές και οι διάφοροι σχολιαστές αγνοούν την κριτική της Ρόζας, όπως, επίσης, αγνοούν και το σύνολο των γεγονότων, στα οποία αυτή αναφέρεται και τα οποία προσδιόρισαν, αμετάκλητα, το βάθρο όλων μετέπειτα εξελίξεων, καθώς και των σημερινών αντιπαραθέσεων, γύρω από την Ουκρανία, τους "Ουκρανούς", που ψάχνοντας να προσδιορίσουν την ταυτότητά τους, οδηγούνται, ως προς ένα τμήμα του πληθυσμού αυτής της χώρας (η οποία είναι καθαρό δημιούργημα των μπολσεβίκων και των ταξικών αντιπαραθέσεων, που προέκυψαν, από το κίνημα του Οκτωβρίου του 1917), στο να μετατραπούν σε Ουκρανούς και τους Ρώσους.

Αυτή την αναφορά, στην Ρόζα Λούξεμπουργκ και στην κριτική της, στους μπολσεβίκους, για τους παιδαριώδεις χειρισμούς τους, στο ουκρανικό ζήτημα, που καταταλαιπωρούν τους πληθυσμούς της Ρωσίας και της Ουκρανίας, ακόμη και σήμερα και θα εξακολουθήσουν να τους ταλαιπωρούν και να τους ματώνουν, για πολύν καιρό, ακόμη και όταν όλοι μας δεν θα υπάρχουμε, στον κόσμο, που ζούμε, πραγματοποιώ, με το παρόν δημοσίευμα, ως έναν φόρο τιμής, σε αυτήν την τεράστια προσωπικότητα, έχοντας την πεποίθηση ότι επιτελώ ένα χρέος, στην μνήμη της και στα όσα αυτή έγραψε και τα οποία βρίσκουν, για μια, ακόμη, φορά, την δικαίωσή τους, μέσα από μια ψύχραιμη συγκριτική αποτίμηση και μέσα από μια αντικειμενική εκτίμηση των γραπτών της Ρόζας, για το ουκρανικό ζήτημα, υπό το φως των σημερινών εξελίξεων, γύρω από αυτό.

Το ζήτημα της μεθοριακής περιοχής της Ρωσίας, προς τον ευρωπαϊκό νότο και την Μαύρη Θάλασσα, που έχει έλθει αυτές τις ημέρες, στην επικαιρότητα, έχοντας λάβει τέτοιες διαστάσεις, των οποίων το μέγεθος δεν έχει, ακόμη, εκτιμηθεί, ως προς την στρατηγική τους βαθύτητα, στον ευρύτερο ευρασιατικό χώρο και ως προς τις απώτερες μακροπρόθεσμες στοχεύσεις των βασικών παικτών στην παγκόσμια σκακιέρα (Η.Π.Α - Ρωσία - Κίνα), δεν είναι, καθόλου, νέο, όπως φαίνεται από το παρακάτω κείμενο της αείμνηστης Ρόζας Λούξεμπουργκ, στο οποίο ασκείται μια δριμεία, αλλά δίκαιη και ιστορικά, ορθή κριτική, στην πολιτική του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν και των Μπολσεβίκων, έτσι όπως αυτή εξειδικεύτηκε και εφαρμόστηκε, στον χώρο, που σήμερα αποκαλούμε Ουκρανία, αμέσως, μετά το πραξικόπημα της 25ης Οκτωβρίου 1917 και την επικράτηση τους.

Η Ουκρανία, που στα ρωσικά, σε όλες τους τις παραλλαγές, όπως και σε όλες τις ουκρανικές εκδοχές των διαλέκτων της ρωσικής γλώσσας, σημαίνει την "περιοχή των συνόρων", δηλαδή την μεθοριακή περιοχή, αποτελεί ένα κλασικό παράδειγμα μιας τραγικής διαχείρισης ενός εθνικού και κοινωνικού ζητήματος, το οποίο, η κακή αυτή διαχείριση, από ασόβαρο και περιθωριακό, το μετέτρεψε και το κατέστησε σοβαρό και κομβικό σημείο έντασης, ανάμεσα στην Δύση και την Ρωσία, αφού, προηγουμένως, τραυμάτισε, βαθύτατα, την ενότητα του ρωσικού έθνους, οδηγώντας ένα ευάριθμο τμήμα του, στην διάσπαση και στην, μέχρι τώρα, ανολοκλήρωτη εθνογένεση, κάτω από την θολή ομπρέλλα ενός "ουκρανικού έθνους", το οποίο, ιστορικά, δεν υπήρξε, μέχρι τα τέλη της δεύτερης δεκαετίας του 20ου αιώνα. Όμως, σε αυτό το ανύπαρκτο, έως τότε, "ουκρανικό έθνος", του οποίου η κατασκευή άρχισε, τότε να οικοδομείται και του οποίου η εθνογένεση βρίσκεται, εν εξελίξει, ουδείς μπορεί, αβασάνιστα, να του αρνηθεί την προσπάθεια της συγκρότησής του, μέσα από αυτή την συντελούμενη και εξελισσόμενη εθνογένεση.

Ας δούμε, όμως, την προϊστορία και την έναρξη αυτής της διαδικασίας, έτσι όπως την παρουσιάζει, με την γνωστή εμβριθή αναλυτική της δεινότητα και με την, χωρίς περιστροφές, αμεσότητα του λόγου της, η Ρόζα Λούξεμπουργκ :

"Οι Μπολσεβίκοι είναι, εν μέρει, υπεύθυνοι, για το γεγονός ότι η στρατιωτική ήττα, μετασχηματίστηκε, σε κατάρρευση και διάσπαση της Ρωσίας. Επιπλέον, οι ίδιοι οι μπολσεβίκοι όξυναν, σε μεγάλο βαθμό, τις αντικειμενικές δυσκολίες αυτής της κατάστασης, με ένα σύνθημα, το οποίο τοποθέτησαν, στο προσκήνιο της πολιτικής τους: Το επιλεγόμενο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των λαών - ή κάτι που, ουσιαστικά, ενυπήρχε, σε αυτό το σύνθημα - την διάσπαση της Ρωσίας.

Η φόρμουλα του δικαιώματος των διαφόρων εθνοτήτων της ρωσικής αυτοκρατορίας να καθορίσουν την μοίρα τους, ανεξάρτητα, "ακόμη και μέχρι του σημείου να έχουν το δικαίωμα της κυβερνητικής αυτονομίας, από την Ρωσία", διακηρύχθηκε και πάλι, με δογματικό πείσμα, ως μια ειδική πολεμική ιαχή του Λένιν και των συντρόφων του, κατά την αντίθεσή τους, με τον ιμπεριαλισμό του Μιλιούκωφ και του Κερένσκυ. Αποτελούσε, επίσης, τον άξονα της εσωτερικής πολιτικής τους, μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση και ολόκληρη την πλατφόρμα των Μπολσεβίκων, στο Μπρεστ Λιτοφσκ. Ήταν το μόνο, που είχαν να αντιπαραθέσουν, στην επίδειξη δύναμης του γερμανικού ιμπεριαλισμού.

Εντυπωσιάζεται κανείς, αμέσως, με την ισχυρογνωμοσύνη και την άκαμπτη συνέπεια, με την οποία ο Λένιν και οι σύντροφοί του έμειναν πιστοί, σε αυτό το σύνθημα, ένα σύνθημα, που έρχεται, σε έντονη αντίφαση, με τον, κατά τα άλλα, εκφρασμένο συγκεντρωτισμό τους, στην πολιτική, καθώς και με την στάση, που υιοθέτησαν, απέναντι σε άλλες δημοκρατικές αρχές. Ενώ έδειξαν μια πολύ ψυχρή περιφρόνηση, για την Συντακτική Συνέλευση, το καθολικό δικαίωμα ψήφου, την ελευθερία του τύπου και του συνέρχεσθαι, με λίγα λόγια, για όλον τον μηχανισμό των βασικών δημοκρατικών ελευθεριών του λαού, που, στο σύνολό τους, αποτελούν το "δικαίωμα της αυτοδιάθεσης", μέσα στην Ρωσία, χειρίστηκαν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των λαών, ως ένα κόσμημα της δημοκρατικής πολιτικής, για χάρη του οποίου πρέπει να σιγήσουν όλα τα πρακτικά μελήματα της πραγματικής κριτικής. Αν και δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να ενοχληθεί καθόλου από την εκλογική διαδικασία, για την Συντακτική Συνέλευση της Ρωσίας, μια εκλογική διαδικασία βασισμένη, στην πιο δημοκρατική ψηφοφορία, στον κόσμο, που πραγματοποιήθηκε, μέσα στα πλαίσια της πλήρους ελευθερίας μιας λαϊκής δημοκρατίας και ενώ, απλώς, κήρυξαν αυτήν την εκλογική διαδικασία άκυρη, με βάση μια πολύ νηφάλια αξιολόγηση των αποτελεσμάτων της, παρ' όλ' αυτά, υπεράσπισαν την "λαϊκή ψήφο" των ξένων εθνοτήτων της Ρωσίας, όταν αυτές ερωτήθηκαν, σε ποιά χώρα ήθελαν να ανήκουν, ως κάτι που διασφάλιζε κάθε ελευθερία και δημοκρατία, ως την ανόθευτη ουσία της θέλησης των λαών και τελικό γνώμονα, στα θέματα της πολιτικής μοίρας των εθνών.....

Ενώ ο Λένιν και οι σύντροφοί του, προφανώς, περίμεναν ότι, ως υπερασπιστές της εθνικής ελευθερίας, ακόμη και μέχρι του σημείου της αυτονομίας, θα μετέτρεπαν την Φινλανδία, την Ουκρανία, την Πολωνία, την Λιθουανία, τις Βαλτικές χώρες, του Καυκάσου κλπ, σε πιστούς συμμάχους της Ρωσικής Επανάστασης, είδαμε να συμβαίνει, ακριβώς, το αντίθετο. Το ένα μετά το άλλο, αυτά τα "έθνη" χρησιμοποίησαν την νεοπαραχωρημένη ελευθερία τους, για να συμμαχήσουν, με τον γερμανικό ιμπεριαλισμό, κατά της Ρωσικής Επανάστασης, ως θανάσιμοι εχθροί της και υπό την γερμανική προστασία, να μεταφέρουν την σημαία της αντεπανάστασης, μέσα στην ίδια την Ρωσία. Το μικρό παιχνίδι με την Ουκρανία, στο Μπρεστ, που προκάλεσε μια αποφασιστική τροπή των διαπραγματεύσεων και δημιούργησε όλη την εσωτερική και εξωτερική πολιτική κατάσταση, που επικρατεί αυτή την στιγμή, για τους Μπολσεβίκους, είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα. Η συμπεριφορά της Φινλαδίας, της Πολωνίας, της Λιθουανίας, των Βαλτικών χωρών, των λαών του Καυκάσου, δείχνει, πολύ πειστικά, ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια εξαιρετική περίπτωση, αλλά με ένα τυπικό φαινόμενο.

Οπωσδήποτε, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις δεν ήταν πραγματικά, ο "λαός", εκείνος, που επιδόθηκε, σε αυτές τις αντιδραστικές πολιτικές, αλλά, μόνο, η αστική και μικροαστική τάξη, η οποία - σε αντίθεση με τις προλεταριακές μάζες - διαστρέβλωσε το εθνικό δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και το μετέτρεψε, σε ένα όργανο της αντεπαναστατικής πολιτικής τους. Όμως - και εδώ φθάνουμε στην καρδιά του θέματος -, εδώ, ακριβώς, έγκειται ο ουτοπικός μικροαστικός χαρακτήρας αυτού του εθνικιστικού συνθήματος : Ότι στην μέση της σκληρής πραγματικότητας της ταξικής κοινωνίας και όταν οι ταξικοί ανταγωνισμοί οξύνονται, στο έπακρο, το σύνθημα αυτό, απλώς, μετατρέπεται, σε ένα μέσο κυριαρχίας της αστικής τάξης. Οι Μπολσεβίκοι θα μάθαιναν, προς μεγάλη βλάβη των ιδίων και της Επανάστασης, ότι, υπό την κυριαρχία του καπιταλισμού, δεν υπάρχει αυτοδιάθεση των λαών, ότι, σε μια ταξική κοινωνία, κάθε τάξη του έθνους προσπαθεί να "αυτοδιατεθεί", με διαφορετικό τρόπο και ότι, για τις αστικές τάξεις, η εθνική ελευθερία υποτάσσεται, πλήρως, στην ταξική κυριαρχία. Η φινλανδική μπουρζουαζία, όπως και η ουκρανική, προτίμησαν, ομόφωνα, την βίαιη κυριαρχία της Γερμανίας, από την εθνική ελευθερία, αν η δεύτερη συνδεόταν, με τον Μπολσεβικισμό.

Η ελπίδα ότι αυτές οι υπαρκτές ταξικές σχέσεις θα μετασχηματίζονταν, με κάποιον τρόπο, στο αντίθετό τους και θα εξασφαλιζόταν, έτσι, μια πλειοψηφική ψήφος ένωσης, με την Ρωσική Επανάσταση, που θα στηριζόταν στις επαναστατικές μάζες - αν ήταν, όντως, αυτός ο σκοπός του Λένιν και του Τρότσκυ -, αντιπροσώπευε έναν ακατανόητο βαθμό αισιοδοξίας. Και αν ο σκοπός τους ήταν, απλώς, να κάνουν έναν εντυπωσιακό τακτικό ελιγμό, στην μονομαχία, με την γερμανική πολιτική της δύναμης, τότε αντιπροσώπευε ένα επικίνδυνο παιχνίδι με την φωτιά.....

Το γεγονός και μόνο ότι μπήκε ο θέμα των εθνικών βλέψεων και τάσεων, προς την αυτονομία, στην μέση της επαναστατικής πάλης και μάλιστα, προωθήθηκε, στο προσκήνιο, ως αποτέλεσμα της ειρήνης του Μπρεστ (Λιτόφσκ), προκάλεσε την μεγαλύτερη σύγχυση, στις σοσιαλιστικές τάξεις και ουσιαστικά, κατέστρεψε την θέση του προλεταριάτου, στις μεθοριακές χώρες.

Στην Φινλανδία, όσο το σοσιαλιστικό προλεταριάτο πολεμούσε, ως μέρος της κλειστής ρωσικής πεαναστατικής φάλαγγας, διέθετε μια κυρίαρχη θέση δύναμης : Είχε την πλειοψηφία, στο φινλανδικό κοινοβούλιο και στον στρατό, είχε υποβαθμίσει την αστική τάξη της Φινλανδίας, σε μια θέση ολοκληρωτικής αδυναμίας και ήταν κυρίαρχο της κατάστασης, μέσα στα σύνορά του.

Ή πάρτε την Ουκρανία. Στην αρχή του αιώνα, πριν επινοηθεί η ανοησία του "ουκρανικού εθνικισμού" ... και το χόμπυ του Λένιν, για μια "ανεξάρτητη Ουκρανία", η χώρα ήταν το προπύργιο του ρωσικού επαναστατικού κινήματος. Από εκεί, από το Ροστόφ, από την Οδησσό, από την περιοχή του Ντόνετς, ξεχύθηκαν τα πρώτα ποτάμια λάβας της επανάστασης (ήδη, από το 1902 - 1904), που μετέτρεψαν όλη την νότια Ρωσία, σε μια θάλασσα φωτιάς, προετοιμάζοντας, έτσι, την εξέγερση του 1905. Το ίδιο επαναλήφθηκε, στην τωρινή επανάσταση, στην οποία το προλεταριάτο της νότιας Ρωσίας παρείχε τα επίλεκτα στρατεύματα της επαναστατικής φάλαγγας. Η Πολωνία και οι χώρες της Βαλτικής ήσαν το 1905, οι πιο ισχυρές και αξιόπιστες εστίες της επανάστασης και σε αυτές, το σοσιαλιστικό προλεταριάτο έπαιξε έναν  εξέχοντα ρόλο.

Πώς γίνεται, λοιπόν, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, να θριαμβεύει, ξαφνικά, η αντεπανάσταση; Το εθνικιστικό κίνημα, επειδή απέσπασε το προλεταριάτο, από την Ρωσία, το εξάρθρωσε και το παρέδωσε στα χέρια της μπουρζουαζίας των μεθοριακών χωρών..........

.... οι Μπολσεβίκοι, με την κούφια εθνικιστική φρασεολογία τους, για το "δικαίωμα αυτοδιάθεσης, μέχρι σημείου αυτονομίας" ... εφοδίασαν την μπουρζουαζία, σε όλες τις μεθοριακές χώρες, με την καλύτερη την πιο επιθυμητή πρόφαση, την ίδια την σημαία των αντεπαναστατικών προσπαθειών. Αντί να προειδοποιήσουν το προλεταριάτο των μεθοριακών χωρών, ενάντια σε όλες τις μορφές αυτονομισμού, χαρακτηρίζοντάς τες αστικές παγίδες, δεν έκαναν τίποτε άλλο, από το να προκαλέσουν σύγχυση στις μάζες, σε όλες τις μεθοριακές χώρες, με το σύνθημά τους και να τις παραδώσουν, στην δημαγωγία των αστικών τάξεων. Με αυτό το εθνικιστικό αίτημα, προκάλεσαν την διάσπαση της Ρωσίας και έβαλαν, στο χέρι του εχθρού, το μαχαίρι, που θα έμπηγε, στην καρδιά της Ρωσικής Επανάστασης.

Οπωσδήποτε, χωρίς την βοήθεια του γερμανικού ιμπεριαλισμού, χωρίς "τα γερμανικά τουφέκια, στα γερμανικά χέρια", όπως το έθεσε η "Neues Zeit", του Κάουτσκυ, οι Λουμπίνσκι και οι άλλοι αχρείοι της Ουκρανίας, οι Έριχ και οι Μάνερχαϊμ της Φινλανδίας και οι βαρώνοι της Βαλτικής, δεν θα είχαν επιβληθεί, ποτέ, στις σοσιαλιστικές μάζες των εργατών, στις αντίστοιχες χώρες τους. Όμως, ο εθνικός αυτονομισμός ήταν ο δούρειος ίππος, μέσα στον οποίο οι Γερμανοί "σύντροφοι", με τις μπαγιονέτες, στα χέρια, έκαναν την είσοδό τους, σε όλες αυτές τις χώρες. Οι πραγματικές ταξικές αντιπαλότητες και οι σχέσεις της στρατιωτικής δύναμης επέφεραν την γερμανική παρέμβαση. Αλλά, οι Μπολσεβίκοι παρείχαν την ιδεολογία, που έκρυψε αυτήν την εκστρατεία της αντεπανάστασης. Αυτοί δυνάμωσαν την θέση της μπουρζουαζίας και εξασθένισαν εκείνη του προλεταριάτου.

Η καλύτερη απόδειξη είναι η Ουκρανία, που θα έπαιζε έναν τόσο τρομερό ρόλο, στην μοίρα της Ρωσικής Επανάστασης. Ο ουκρανικός εθνικισμός, στην Ρωσία, ήταν κάτι πολύ διαφορετικό, από τον τσεχικό, ή τον πολωνικό, ή τον φινλανδικό εθνικισμό, για παράδειγμα, γιατί ο πρώτος ήταν ένα καπρίτσιο, μια ανοησία μερικών δεκάδων μικροαστών διανοουμένων, χωρίς τις παραμικρές ρίζες, στις οικονομικές, πολιτικές, ή ψυχολογικές σχέσεις της χώρας, που δεν είχε καμμιά ιστορική παράδοση, αφού η Ουκρανία δεν σχημάτισε, ποτέ, έθνος, ή κυβέρνηση και δεν είχε καμμία εθνική κουλτούρα, πέρα από τα αντιδραστικο-ρομαντικά ποιήματα του Σεβτσένκο. Είναι, ακριβώς, λες και μιά ωραία πρωΐα, οι κάτοικοι του Βασερκάντε να θελήσουν να ιδρύσουν ένα νέο Κάτω-Σαξονικό έθνος, με δική του κυβέρνηση! Και αυτή η γελοία πόζα μερικών φοιτητών και καθηγητών πανεπιστημίου διογκώθηκε, σε πολιτική δύναμη, από τον Λένιν και τους συντρόφους του, μέσα από την δογματική τους αγκιτάτσια, για το "δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, συμπεριλαμβανομένου κλπ". Έτσι, έδωσαν τόση σπουδαιότητα, σε κάτι, που, αρχικά, ήταν μια φάρσα, ώστε αυτή η φάρσα έγινε ένα, θανάσιμα, σοβαρό θέμα - όχι με την μορφή ενός σοβαρού εθνικού κινήματος, για το οποίο, τόσο πριν, όσο και μετά, δεν υπάρχουν, καθόλου, ρίζες, αλλά, με την μορφή μιας ενιαίας σημαίας συσπείρωσης, για την αντεπανάσταση! Στο Μπρεστ (Λιτόφσκ), μέσα από αυτό το κλούβιο αυγό, βγήκαν, ύπουλα, οι γερμανικές μπαγιονέτες.

Υπάρχουν φορές, που τέτοιες φράσεις έχουν ένα πολύ πραγματικό νόημα, στην ιστορία των ταξικών αγώνων. Ήταν η άτυχη μοίρα του σοσιαλισμού, σε αυτόν τον Παγκόσμιο Πόλεμο, να δώσει τα ιδεολογικά παραπετάσματα, για την αντεπαναστατική πολιτική. Με το ξέσπασμα του πολέμου, η Γερμανική Σοσιαλδημοκρατία έσπευσε να στολίσει την αρπακτική πολιτική του γερμανικού ιμπεριαλισμού, με μια ιδεολογική ασπίδα, από την αποθήκη αχρήστων του Μαρξισμού, δηλώνοντας ότι πρόκειται για μια απεπευθερωτική αποστολή, κατά του ρωσικού τσαρισμού, σαν αυτή, που λαχταρούσαν να δουν οι παλιοί μας δάσκαλοι (ο Μαρξ και ο Ένγκελς). Και ήταν η μοίρα των Μπολσεβίκων, οι οποίοι ήσαν το άκρο αντίθετο των κυβερνητικών σοσιαλιστών μας, να τροφοδοτήσουν τον μύλο της αντεπανάστασης, με τις φράσεις τους, για την αυτοδιάθεση των λαών, παρέχοντας, με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο την ιδεολογία, για τον στραγγαλισμό της ίδιας της Ρωσικής Επανάστασης, αλλά, ακόμη και τα σχέδια, για τον κατευνασμό της κρίσης, που προκλήθηκε, από τον Παγκόσμιο Πόλεμο.

Έχουμε κάθε λόγο να εξετάζουμε, πολύ προσεκτικά, την πολιτική των Μπολσεβίκων, από αυτή την άποψη. Το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των λαών, σε συνδυασμό, με την Κοινωνία των Εθνών και τον αφοπλισμό, ελέω του προέδρου Ουΐλσον, αποτελεί την πολεμική ιαχή, κάτω από την οποία θα διευθετηθεί η επερχόμενη αναμέτρηση του διεθνούς σοσιαλισμού, με την μπουρζουαζία. Είναι φανερό ότι οι φράσεις, που αφορούν την αυτοδιάθεση των λαών και το όλο εθνικιστικό κίνημα, που, αυτή την στιγμή, αποτελούν τον μεγαλύτερο κίνδυνο, για τον διεθνή σοσιαλισμό, ενισχύθηκαν, εξαιρετικά, από την Ρωσική Επανάσταση και τις διαπραγματεύσεις του Μπρεστ (Λιτόφσκ). Θα πρέπει να εξετάσουμε αυτήν την πλατφόρμα, διεξοδικά. Η τραγική μοίρα αυτών των φράσεων, στην Ρωσική Επανάσταση, πάνω στα αγκάθια των οποίων θα μάτωναν οι Μπολσεβίκοι, πρέπει να χρησιμεύσει, ως προειδοποίηση και μάθημα, στο διεθνές προλεταριάτο.

Και μετά από αυτό, ακολούθησε η δικτατορία της Γερμανίας, στο διάστημα, από την Συνθήκη του Μπρεστ (Λιτόφσκ), μέχρι την "συμπληρωματική Συνθήκη". Οι διακόσιες εξιλαστήριες θυσίες, στην Μόσχα. Από αυτή την κατάσταση,  προήλθε ο τρόμος και η καταπίεση της δημοκρατίας." 

Rosa Luxemburg : "Η Ρωσική Επανάσταση" (Κεφάλαιο 3 : Το ζήτημα των εθνοτήτων). Οκτώβριος 1918.


Το παραπάνω κείμενο της Ρόζας Λούξεμπουργκ, που το έγραψε το 1918, μέσα στην φυλακή, ένα κείμενο ξεχασμένο και το οποίο θεωρήθηκε, κατά τις δεκαετίες, που πέρασαν, από τότε, ως ένα "δογματικό" και "εσφαλένο" κείμενο, ως προϊόν μιας προσωπικής ιδιοτροπίας της επαναστάτριας, ή ως προϊόν της "κακής πληροφόρησης", που είχε, λόγω της φυλάκισής της, είναι, περισσότερο, από ποτέ, επίκαιρο, είναι, άκρως, κατατοπιστικό, για την Ιστορία και την κατάσταση των πληθυσμών της Ουκρανίας, εκείνη την εποχή και αποτελεί πολύτιμο βοήθημα, για την κατανόηση του σήμερα, καθώς και για το τί πήγε στραβά, με αποτέλεσμα η ιστορική αλληλουχία των γεγονότων να οδηγήσει, στην σημερινή εξέλιξη, δημιουργώντας, μέσα από την σώρευση των γεγονότων, μια ιστορική αλύσσωση, η οποία κατέστησε υπαρκτό το ανύπαρκτο, σοβαρό το ασόβαρο και κυρίαρχο το περιθωριακό.

Η Ρόζα δεν ήταν ανήξερη. Γνώριζε, πολύ καλά, για πιό πράγμα μιλάει. Είχε άμεση γνώση και αντίληψη, για τους ανθρώπους αυτής της περιοχής, που ονομάστηκε Ουκρανία. Και φυσικά, η κριτική της, για τα πεπραγμένα των μπολσεβίκων, ήταν στέρεη. Βέβαια, αυτήν την κριτική - όπως και το σύνολο των απόψεών της, για τα γεγονότα στην Ρωσία, μετά το πραξικόπημα των μπολσεβίκων τον Οκτώβριο του 1917 - δεν πρόλαβε η Λούξεμπουργκ να την ξαναδεί. Ούτε αυτήν την, επί μέρους, κριτική, για το ουκρανικό ζήτημα και το ζήτημα των εθνοτήτων, ούτε το σύνολο των αμείλικτων θέσεών της, για όσα συνέβησαν στην, τότε, οικοδομούμενη "Ε.Σ.Σ.Δ.". Τον Ιανουάριο του 1919, θα εκτελεστεί, από μια ακροδεξιά παραστρατιωτική ομάδα, αλλά, ακόμη και αυτά, που άφησε πίσω της, είναι αρκετά. 

Τα χειρόγραφα, που περιέχουν το παραπάνω απόσπασμα, βρέθηκαν, μετά την δολοφονία της, όπως τα είχε γράψει, στις φυλακές του Μπρεσλάου. Η αλήθεια είναι ότι κάποιοι κομμουνιστές προσπάθησαν να τα καταστρέψουν, αλλά ο Πάουλ Λέβι κατάφερε να τα διασώσει και να τα δημοσιεύσει, στα τέλη του 1921.

Από την άνοιξη του 1918, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, είχε γνωστοποιήσει την πρόθεση της να δημοσιεύσει, μια σειρά από κριτικά άρθρα για την προλεταριακή εξέγεση, στην Ρωσία, για τα έργα, την συνθηματολογία, την τακτική και την γραφειοκρατική εκτροπή της εξουσίας των μπολσεβίκων. Οι γερμανοί σπαρτακιστές, με την αντίληψη ότι τα άρθρα αυτά θα μπορούσαν να βλάψουν την επαναστατική διαδικασία, στην Ρωσία, αλλά και στην Γερμανία, παρακάλεσαν, μέσω του Πάουλ Λέβι, την Λούξεμπουργκ να μην προβεί σε μια τέτοια σειρά δημοσιεύσεων, ζητώντας να την αναβάλει, για αργότερα, όταν οι καιροί θα ήσαν καλύτεροι. Η Ρόζα δεν επέμεινε και αποφάσισε να επεξεργαστεί, ευρύτερα και λεπτομερέστερα, το θέμα. Έτσι, προέκυψε αυτό το ανεκτίμητο δοκίμιό της, για την ρωσική επανάσταση, το οποίο αποδεικνύεται, ιστορικά, βάσιμο και διορατικό, αναδεικνύοντας και την απίστευτα μεγάλη διεισδυτική και αναλυτική ικανότητα της γερμανίδας επαναστάτριας. 

Το κείμενο της Συνθήκης του Μπρεστ Λιτόφσκ (3/3/1918), η οποία σηματοδότησε τον επαναπροσδιορισμό της πορείας του κοινωνικοαπελευθερωτικού συμβουλιακού εργατοαγροτικού πειράματος στην επαναστατική Ρωσία, από το άλμα προς μια ελευθεριακή κοινωνία, στον πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό ολοκληρωτισμό...



(Εδώ πρέπει να κάνω κάποιες επεξηγήσεις. Η "συμπληρωματική συνθήκη", στην οποία αναφέρεται η Ρόζα Λούξεμπουργκ, στο κείμενό της, αναφέρεται στην υπογραφή, έξι μήνες, μετά την Συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ, ενός παραρτήματος της Συνθήκης αυτής. Η αναφορά της, στις διακόσιες εξιλαστήριες θυσίες, έχει γίνει για τις εκτελέσεις των μελών του κόμματος των Σοσιαλεπαναστατών, που σκότωσαν τον Γερμανό πρέσβη στην Μόσχα κόμη Μίρμπαχ. Οι Ρώσοι Σοσιαλεπαναστάτες, που συμμετείχαν, όπως είπαμε, μαζύ με τους μπολσεβίκους, στην πρώτη κυβέρνηση συνασπισμού των εργατοαγροτικών συμβουλίων στην Ρωσία, διαφώνησαν, με την σύναψη Συνθήκης Ειρήνης, με την Γερμανία και αποχώρησαν από την κυβέρνηση, για να προσπαθήσουν, στην συνέχεια, να αποτρέψουν την υπογραφή και την εφαρμογή της, με διάφορους τρόπους, ανάμεσα στους οποίους ήταν η απόπειρα δολοφονίας του Λένιν, από την Φανή Καπλάν, καθώς και άλλων στελεχών του μπολσεβίκικου κόμματος, όπως, επίσης και η δολοφονία του Γερμανού πρέσβη, στην Μόσχα. Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν τραγικό και εν πολλοίς, αναπότρεπτο. Από αυτό το χρονικό σημείο και πέρα - Μάρτιος 1918 - η κυβέρνηση των συμβουλίων, μετατράπηκε, σε μονοκομματική κυβέρνηση των μπολσεβίκων, για να εξελιχθεί, σε μια τυπική σοβιετική κυβέρνηση, με την τρέχουσα έννοιά της. Ο δρόμος προς την μπολσεβικική αυταρχία και τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό ήταν, πλέον, ανοικτός, γεγονός, το οποίο η Ρόζα διείδε και το κατήγγειλε, χωρίς περιστροφές. Και οι μπολσεβίκοι τον δρόμο αυτόν τον διήνυσαν, πλήρως. Όταν, πια, η Ρόζα Λούξεμπουργκ ήταν απούσα)...
 

Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν (22/4/1870 - 21/1/1924). Ο αταλάντευτος στους στόχους του, ηγέτης των μπολσεβίκων, ακόμη και όταν αυτοί επαναπροσανατολίζονταν και άλλαζαν κατεύθυνση, τα έκανε σαλάτα, με το ουκρανικό ζήτημα - και όχι μόνο... 



Η σαρωτική κριτική της Ρόζας Λούξεμπουργκ, για την άκριτη υποστήριξη, από τους Λένιν και Τρότσκυ, του συνθήματος για την αυτοδιάθεση των λαών, μια υποστήριξη - η οποία ξεκίνησε, ως προϊόν του ιδεολογικού δογματισμού των μπολσεβίκων, της καχυποψίας τους, απέναντι στο μεγαλορωσικό έθνος, που ήταν κυρίαρχο, μέσα στον χώρο της καταρρέουσας αυτοκρατορίας και ενός τακτικισμού, απέναντι, στην Γερμανία του Κάϊζερ, καθώς και απέναντι στις παλιές κυρίαρχες τάξεις των διαφόρων εθνοτήτων, που ζούσαν, μέσα στην εδαφική περιοχή του παλαιού καθεστώτος, στην περίπτωση της επιλεγόμενης Ουκρανίας -, που έφθασε και ξεπέρασε τα όρια της ιδεοληψίας, αφού, στην περιοχή αυτή, που ομιλούντο διάφορες διάλεκτοι και παραλλαγές της ρωσικής γλώσσας, δεν υπήρχαν "Ουκρανοί", ως χωριστή εθνότητα. Υπήρχαν Ρώσοι, που μιλούσαν διάφορες διαλέκτους της ρωσικής και μειοψηφικές εθνότητες (Πολωνοί, Γερμανοί, Βούλγαροι, ακόμη και Έλληνες της Κριμαίας και των γύρω περιοχών, καθώς και άλλοι), που μιλούσαν τις δικές τους γλώσσες. 

Όμως, ο λενινιστικός δογματισμός και ο ανελέητος ταξικός πόλεμος, που ξέσπασε, ανάμεσα στην διαπλασσόμενη νεοπαγή "σοβιετική" γραφειοκρατία - η οποία, για να ανέλθει στην εξουσία, στηρίχθηκε, στο προλεταριάτο - και στις παλιές κυρίαρχες τάξεις, που ηττήθηκαν (μαζύ με το προλεταριάτο), μέσα από την εξέλιξη αυτού του ταξικού πολέμου και στα γεγονότα, που ακολούθησαν, μετά την επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1917 και το μπολσεβίκικο κίνημα του Οκτωβρίου του ίδιου έτους, οδήγησαν - μεταξύ των πολλών άλλων - και στην έναρξη της διαδικασίας μιας νέας εθνογένεσης. Της γέννησης του ουκρανικού έθνους, η οποία, αν και ακόμη, δεν έχει ολοκληρωθεί, συνεχίζει τον δρόμο της και τώρα, βρίσκεται, σε μια νέα κρίσιμη καμπή, η οποία, προφανώς, θα είναι και καθοριστική, αφού η ολοκλήρωση αυτής της διαδικασίας υποστηρίζεται, αναφανδόν, από την Δύση.

Όλα αυτά, βέβαια, συμβαίνουν, ενώ, παράλληλα, η μετασοβιετική Ρωσία βρίσκεται, πάντα, εκεί και φυσικά, θα δώσει την δική της απάντηση, η οποία θα είναι σκληρή, στον βαθμό που η σημερινή Ρωσία δεν μπορεί, με βάση τα γεωστρατηγικά της συμφέροντα, να ανεχθεί, ούτε καν τον διαμελισμό της Ουκρανίας και θα κινηθεί, στρατιωτικά, κατά του coup d' etat, που επιχείρησαν οι Δυτικοί - αν και φυσικά, δεν είμαι εγώ εκείνος που θα υποδείξει το ποιά είναι τα συμφέροντα της ρωσικής ελίτ, η οποία ξέρει, πολύ καλά, το τί διακυβεύεται, σήμερα, στην Ουκρανία, καθώς και το ποιοί είναι οι κίνδυνοι, από την στροφή της γειτονικής της χώρας, προς την Δύση. Ακόμη και αν πρόκειται, για ένα κάποιο τμήμα της - μικρότερο, ή μεγαλύτερο. 


Η ουκρανική εθνογένεση, βέβαια, μπορεί να μην έχει, ακόμη, ολοκληρωθεί, αλλά, έχει προχωρήσει, σημαντικά και καθίσταται, ως ιστορικό δημιούργημα και κοινωνικό φαινόμενο, ορατή, μετά την ανακήρυξη του πρώτου ανεξάρτητου ουκρανικού κράτους, το 1991, που ήλθε ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης της "Ε.Σ.Σ.Δ.", αλλά και ύστερα από τα τελευταία γεγονότα, με την ουσιαστική ανατροπή του προέδρου Βίκτορ Γιανούκοβιτς, ο οποίος είναι ο εκφραστής του ρωσόφιλου τμήματος του πληθυσμού και την προσωρινή επικράτηση των αποκαλούμενων φιλοδυτικών, ύστερα από μια λαϊκή εξέγερση, την κλιμάκωση της οποίας παρακολουθούμε, ουσιαστικά, από τον περασμένο Νοέμβριο.

Αυτή η λαϊκή εξέγερση, η οποία, όμως, ουδόλως έχει πάνδημο χαρακτήρα, μέσα στον πληθυσμό της χώρας, που έχει σαν πρώτη γλώσσα του, κάποια από τις ουκρανικές διαλέκτους της ρωσικής γλώσσας και λαμβανομένων, υπόψη, των συνθηκών, που επικρατούν τους τελευταίους μήνες, στην χώρα, μπορεί να υποστηρίχθηκε, να χρηματοδοτήθηκε και να καθοδηγήθηκε, σε σημαντικό βαθμό, από τις Η.Π.Α. και την Ε.Ε., με προεξάρχουσα την Γερμανία, εκφράζει, όμως, μόνον, ένα τμήμα του "ουκρανόφωνου" πληθυσμού και φυσικά, περίπου, ουδόλως εκφράζει τον ρωσικό πληθυσμό της χώρας.




"Hitler ο απελευθερωτής", αναγράφεται στο πορτραίτο, που έχει αναρτηθεί, στο Κίεβο. Οι σύγχρονοι ναζιστές, που κυριάρχησαν στους δρόμους και στην εξέγερση κατά του εκλεγμένου προέδρου Γιανουκόβιτς, δεν ξεχνούν τις ιδεολογικές τους αναφορές. Ούτε και την ιστορική διασύνδεση των προγόνων τους, με τους Γερμανούς ναζιστές εισβολείς, κατά την δεκαετία του 1940. Το να καταδικάσουμε την ωμή και απροκάλυπτη επανεμφάνιση της ναζιστικής ιδεολογίας, που κέρδισε την μάχη των οδοφραγμάτων, στο Κίεβο, όσο και αν καθίσταται αναγκαίο, είναι εύκολο. Προφανώς, είναι και βολικό, εάν μείνουμε σε αυτό. Όμως, πολύ περισσότερο αναγκαίο, κατάλληλο και χρήσιμο είναι το να μπορέσουμε να κατανοήσουμε το τί συμβαίνει εκεί και να αντιληφθούμε τις αιτίες, που οδήγησαν και επέτρεψαν, σε αυτό να συμβεί. Ίσως, αυτό να ακούγεται και να φαίνεται εύκολο. Όμως, η αλήθεια είναι ότι δεν είναι...



Έτσι, το εξεγερμένο τμήμα του πληθυσμού της χώρας, δεν αποτελεί την πλειοψηφία των κατοίκων της. Είναι μια μεγάλη μειοψηφία (η οποία, εύκολα, ανάλογα με τις εξελίξεις, μπορεί να γίνει πλειοψηφία), αλλά, έστω και έτσι, δεν μπορεί να αγνοηθεί, παρά το γεγονός ότι ένα μέρος του - το πιο δυναμικό, αφού αποτελείται από το νεώτερο κομμάτι αυτού του πληθυσμού -, έχει στραφεί, ιδεολογικά, προς τον ναζισμό, μιμούμενο κάποιους από τους προγόνους του πληθυσμού αυτού, οι οποίοι συμμάχησαν, με την ναζιστική Γερμανία, όταν τον Ιούνιο του 1941 ο Adolf Hitler επιτέθηκε στην "Σοβιετική Ένωση".

Όπως, φυσικά, δεν μπορούν να αγνοηθούν και οι ρωσικοί πληθυσμοί της χώρας αυτής, καθώς και οι ρωσόφιλοι κάτοικοί της, που ομιλούν την ουκρανική διάλεκτο της ρωσικής γλώσσας - ή, ορθότερα, τις ουκρανικές διαλέκτους της ρωσικής γλώσσας. Άλλωστε, οι κάτοικοι της σημερινής Ουκρανίας, η οποία είναι η κοιτίδα του ρωσικού έθνους, από την εποχή της ίδρυσης του κράτους των "Ρως του Κιέβου" και οι οποίοι μιλούσαν την ρωσική, σε όλες της τις παραλλαγές και εκδοχές, μέσα στο διάβα των αιώνων, που πέρασαν, από τον 10ο και 11ο μ.Χ. αιώνα, δεν παρουσίαζαν εσωτερικές εθνικές διαφοροποιήσεις. Η γλώσσα τους, μέσα από την εξέλιξή της, από την αρχική σλαβονική, ήταν η ρωσική, με τις τοπικές της παραλλαγές και διαλέκτους, οι οποίες διαφοροποιούν την λεγόμενη κοινή ρωσική, από την ουκρανική εκδοχή των ρωσικών (αυτή που, τώρα, αποκαλείται "ουκρανική γλώσσα"), με τον ίδιο τρόπο, που διαφοροποιούνται, π.χ. οι διάφορες εκδοχές της κρητικής, ή της ελληνικής κυπριακής διαλέκτου, από την λεγόμενη κοινή ελληνική.

Και όμως, παρά τις επισημάνσεις αυτές, παρά την κοινή εθνική πορεία των ρωσόφωνων πληθυσμών, που έζησαν, μέσα στο πέρασμα των αιώνων, στον εδαφικό χώρο της σημερινής Ουκρανίας, οι πληθυσμοί αυτοί έφθασαν να βρίσκονται, στο χείλος του διαχωρισμού και του οριστικού χωρισμού. Και το ερώτημα εντοπίζεται, στο πώς και στο γιατί.

Καταρχάς, πρέπει να επισημανθούν ορισμένα στοιχεία, σχετικά με τα γεγονότα, που αποτέλεσαν την αφορμή, για να ξεσπάσει η κρίση στην Ουκρανία.

 Από την εποχή της πτώσης της "Σοβιετικής Ένωσης" και ως κληρονομιά της, επιβιώνει, στην Ουκρανία, μια ισχυρή ολιγαρχία - φιλοευρωπαϊκή, ή αντιευρωπαϊκή -, η οποία, για πάνω, από 20 χρόνια ζει, κυριολεκτικά, πάνω στις πλάτες της κοινωνίας, την οποία αφαιμάσσει και έχει θέσει, υπό τον έλεγχό της, ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό. Ένα σημαντικό μέρος των σημερινών μεγάλων καπιταλιστών προέρχεται από την παλαιά γραφειοκρατία του Κ.Κ.Σ.Ε., οι οποίοι ήσαν οι διευθυντές των κρατικών εταιριών τις οποίες "αγόρασαν", αντί πινακίου φακής (στην ουσία, οι τίτλοι ιδιοκτησίας των κρατικών εταιριών τους χαρίστηκαν, από την άθλια ηγεσία του Λεονίντ Κραβτσούκ και των διαδόχων του), γεγονός το οποίο κάνει κυρίαρχη την άποψη ότι ο πληθυσμός είναι θύμα μιας συμμορίας, η οποία αποτελείται από τα ίδια πρόσωπα και τους φυσικούς διαδόχους αυτών των προσώπων, που διοικούσαν και στο παλαιό κομμουνιστικό καθεστώς - μια αντίληψη, η οποία, βεβαίως, δεν απέχει από την πραγματικότητα.

Ακόμη, η επιρροή της Μόσχας, η οποία, παρά τις αυξομειώσεις της, παραμένει, πάντα, σημαντική, έως καθοριστική, δημιουργεί το κατάλληλο έδαφος, για τον διαχωρισμό και την δημιουργία εχθροτήτων, μέσα στον πληθυσμό της χώρας, γεγονός, το οποίο, μαζύ με την κρατική πολιτική, που τις καλλιεργεί, προωθεί, εκ των πραγμάτων, το αίτημα, για την ολοκλήρωση της ουκρανικής εθνογένεσης, ενώ από την άλλη πλευρά, η μοσχοβίτικη επιρροή επιτείνει την κυριαρχία της πεποίθησης ότι το κομμουνιστικό παρελθόν είναι, πάντα, παρόν, καλλιεργώντας, σε ένα τμήμα του πληθυσμού - δηλαδή, στο ουκρανικό - την ελπίδα ότι η Ευρώπη και οι Η.Π.Α. είναι η μόνη λύση, για την χώρα.

20/2/2014 : Το αίμα ρέει στο Κίεβο. Και από ό,τι φαίνεται, παρά την προσωρινή επικράτηση των φιλοδυτικών πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες στηρίχθηκαν, με κάθε τρόπο, από την Δύση, το αίμα θα εξακολουθήσει να ρέει, ανάμεσα στα άλλα και επειδή η Ρωσία θα επανακάμψει, ακόμη και με την χρήση στρατιωτικής βίας, αφού δεν μπορεί να αφήσει την Ουκρανία, στα χέρια των Η.Π.Α. και των δυτικοευρωπαίων ουραγών της πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμης...




Έτσι, όταν ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις, ο δρόμος, για την ουκρανική ακροδεξιά και τους νοσταλγούς των ναζί, ήταν εύκολος και βατός, αφού τα ακροδεξιά κόμματα και οι οργανώσεις, τα οποία στηρίζονται στο νεανικό κομμάτι του πληθυσμού, άσκησαν έναν έντονο και συνεχή ακτιβισμό, ο οποίος έφθασε και ξεπέρασε τα όρια της ένοπλης εξέγερσης, κατά του καθεστώτος, με την βοήθεια της συνασπισμένης Δύσης, η οποία, ως κύριο στόχο, έχει τοποθετήσει, στην δική της ατζέντα, την απόσπαση, της Ουκρανίας, από κάθε ρωσική επιρροή, δουλεύοντας, σε μια παραλλαγή, το ίδιο σενάριο, το οποίο χρησιμοποιήθηκε, στην Συρία, για την ανατροπή του Μπασάρ αλ Ασάντ.

Αυτό, άλλωστε, είναι και το διακύβευμα στην Ουκρανία : 

Η αποκόλληση από την Ρωσία και η στροφή στην Δύση - δηλαδή στις Η.Π.Α. και στην Ε.Ε. -, ή η ενσωμάτωση της Ουκρανίας, στην Ρωσία, η οποία ενσωμάτωση, θα μπορούσε να υποκατασταθει από την δορυφοροποίηση του ουκρανικού κράτους, στο ρωσικό. Και φυσικά, η συμφωνία σύνδεσης, με την Ε.Ε., μια συμφωνία, η οποία υπήρξε το πεδίο της εσωτερικής αντιπαράθεσης των φιλοευρωπαϊστών (και φιλοαμερικανών), με τους ρωσόφιλους, είναι ένα μέσο, ή, ορθότερα, η αφορμή, που αναδεικνύει το πραγματικό περιεχόμενο των όσων διακυβεύονται, στην τωρινή φάση του ουκρανικού ζητήματος.

Ένας σχηματικός χάρτης της Ουκρανίας, που θέλει να περιγράψει τον εθνικό διαχωρισμό της χώρας αυτής (δυτικά οι Ουκρανοί και ανατολικά οι Ρώσοι). Ο χάρτης αυτός, όσο και αν οι σχεδιαστές του επιθυμούν να περιγράψουν την πραγματικότητα, η αλήθεια είναι διαφορετική. Και οι εσωτερικές ισορροπίες, επί του εδάφους, είναι πολύ περισσότερο πολύπλοκες...



Πολλοί, βέβαια, δεν γνωρίζουν τι ακριβώς είναι μια συμφωνία σύνδεσης, με την Ε.Ε. Μια τέτοια συμφωνία είναι, πάντοτε, μια γενικού περιεχομένου συμφωνία, με την οποία διακηρύσσεται ότι οι συμβαλλόμενες πλευρές έχουν κοινές αρχές και συνοδεύεται, κάποιες φορές, με εμπορικά προνόμια και ειδική μεταχείριση, για την συνδεδεμένη χώρα και κάποιες διευκολύνσεις κυκλοφορίας, εντός της Ε.Ε., για τους υπηκόους της χώρας αυτής.

Βέβαια, δέσμευση, για κάποια μελλοντική ένταξη, στην Ε.Ε. δεν υπάρχει - ίσως, το πολύ να υπάρξει κάποια αναφορά, ως ευχή, ή ως στόχο, η οποία αναφορά, όμως, δεν συνεπάγεται καμμία δέσμευση περί ένταξης, όπως, επίσης, δεν συνεπάγεται δέσμευση, για έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων στο μέλλον, όπως αποδεικνύει η συμφωνία σύνδεσης της Ε.Ε., με την Τουρκία, που υπάρχει από το 1963, χωρίς να ακολουθήσει η ένταξη. Όπως, επίσης, συμφωνίες σύνδεσης, με την Ε.Ε. έχουν υπογράψει η Χιλή και το Μαρόκο, χωρίς, φυσικά, να υπάρχει προοπτική ένταξής τους, στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Επομένως, στην συγκεκριμένη περίπτωση της Ουκρανίας, η στόχευση δεν είναι, απλώς, η σύνδεση της Ουκρανίας, με την Ε.Ε. Το πρόβλημα είναι η επιχειρούμενη, μέσω αυτής της σύνδεσης, απόσπαση της Ουκρανίας, από την ρωσική σφαίρα επιρροής.

Η Ε.Ε. είναι ένας από τους εμπόλεμους, στην ουκρανική σύγκρουση. Και φυσικά, λειτουργεί, ως ο γειτνιάζων πολεμικός βραχίονας της Δύσης, στην αμείλικτη σύγκρουσή της, με την Ρωσία και στην προσπάθεια, για την περιθωριοποίηση και την απώθηση της ρωσικής αρκούδας, έξω από τα όρια της Ευρώπης.  

Δεν πρόκειται για μια κάποια άποψη, γύρω από το πώς έχουν τα πράγματα, στην γεωπολιτική σκακιέρα. Η άποψη αυτή δεν είναι καν η γερμανική άποψη. Η Γερμανία έχει άποψη, αλλά, σπανίως, την ακολουθεί, στα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Αποτελεί αποικία των ΗΠΑ και ακολουθεί την αμερικανική εξωτερική πολιτική - με κάποιες εξαιρέσεις όταν συντονίζεται με την Γαλλία, χωρίς αυτό να αλλάζει τους βασικούς όρους του παιχνιδιού). 

Αυτά είναι τα γεγονότα. Η ΕΕ αποτελεί τον τοπικό βραχίονα του ΝΑΤΟ. Και λειτουργεί, έτσι όπως ορίζουν οι ΗΠΑ. Η όλη υπόθεση εδράζεται στην αμερικανονατοϊκή στόχευση - που είναι και στόχευση της ΕΕ - να πεταχτεί η Ρωσία, έξω από την Μαύρη Θάλασσα και την Κεντρική Ευρώπη. Ο στόχος δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί, αλλά αυτό δεν αποτρέπει τους ενδιαφερόμενους. Κάθε άλλο...

Όσον αφορά την Ρωσία, προφανώς και είναι Ευρώπη. Δεν νοείται η Ευρώπη χωρίς την Ρωσία, ούτε πολιτιστικά, ούτε ιστορικά, ούτε πολιτικά. Αλλά, η Ρωσία δεν είναι επιθυμητή στην Ευρώπη - και για να ακριβολογώ, στην ευρωπαϊκή Δύση, στην οποία συμπεριλαμβάνονται και τα υπερατλαντικά τέκνα της. Γι' αυτό και πάντοτε εθεωρείτο εχθρική δύναμη (έως ότου ήλθε η Γερμανία). Κάτι που επαναλήφθηκε, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Και το οποίο συνεχίζεται. 

Επίσης, για να είμαστε και αντικειμενικοί, πρέπει να πούμε ότι η Ρωσία, εκ των πραγμάτων και γεωστρατηγικά, δεν είναι, κυρίως, μια ευρωπαϊκή δύναμη. Πρωταρχικά, είναι μια ευρασιατική δύναμη. Ιδίως, μάλιστα, είναι μια στρατιωτική υπερδύναμη, η οποία μπορεί, μετά την πτώση της "Ε.Σ.Σ.Δ.", να έχει υποβαθμιστεί, πολιτικά και οικονομικά, στον ρόλο μιας περιφερειακής δύναμης, έχοντας εκμηδενιστεί, ιδεολογικά, αλλά η πυρηνική της ισχύς παραμένει ακέραιη, αφού είναι η μόνη στρατιωτική δύναμη, στον κόσμο, που μπορεί να εξαφανίσει τις Η.Π.Α., από τον πλανήτη. 

Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο, ούτε το κύριο, που ανησυχεί την υπερατλαντική υπερδύναμη. Αυτό που δημιουργεί πρόβλημα, στην αμερικανική ελίτ, είναι το μακροπρόθεσμό μέλλον - το οποίο μπορεί να μην είναι και πάρα πολύ μακρινό -, έτσι, όπως αυτό το μέλλον μπορεί να προκύψει, από τις εξελίξεις, στον Ειρηνικό Ωκεανό, στον οποίο έχει, πλέον, στραφεί η προσοχή της αμερικανικής ελίτ και όπου μεταφέρεται το επίκεντρο της στρατιωτικής ισχύος των Η.Π.Α., ως αποτέλεσμα της ανάδυσης και των κλιμακούμενων προκλήσεων του κινεζικού γίγαντα, ο οποίος, εάν δεν ανασχεθεί, θα αποτελέσει, όχι πολύ μακριά, από τώρα, μια υπερδύναμη, η οποία θα αμφισβητήσει, έμπρακτα και δυναμικά, την αμερικανική πρωτοκαθεδρία, όπως και συνολικά, την κυριαρχία της Δύσης.

Έτσι, οι Αμερικανοί ιθύνοντες αντιλαμβάνονται και βλέπουν, στην πράξη, ότι η ρωσική στρατιωτική ισχύς, στον χώρο της Ευρασίας, αποτελεί έναν, εν δυνάμει και εν τοις πράγμασι, θανάσιμο κίνδυνο, για τα αμερικανικά γεωπολιτικά συμφέροντα και για την κυριαρχία των Η.Π.Α., στην υφήλιο, αφού, μέσα από μια αντιστροφή της στρατηγικής συμμαχίας των Η.Π.Α., με την μαοϊκή Κίνα, κατά την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, η οποία συμμαχία συνέτεινε στην κατάρευση της "Σοβιετικής Ένωσης", αναδύεται, σταθερά, μια νέα στρατηγική συμμαχία του ανερχόμενου ασιατικού κινεζικού γίγαντα, με την ευρασιατική Ρωσία, η οποία συμμαχία, εάν παγιωθεί, πριν ανασχεθεί, θα φέρει σε υποδεέστερη θέση τις Η.Π.Α. και την Δύση, με αποτέλεσμα η αμερικανική ελίτ να βρεθεί, στην δυσχερή θέση να υποχρεωθεί να έχει να επιλέξει, ανάμεσα, στον κατευνασμό και στην υποταγή, ή στην κλιμάκωση της αντιπαράθεσης, στα όρια της στρατιωτικής σύγκρουσης. 

Και η απειλή της διαμόρφωσης ενός τέτοιου ρεαλιστικού σεναρίου, λέει πολλά, όσον αφορά τους μακροπρόθεσμους φόβους και τις επιδιώξεις της αμερικανικής ελίτ, η οποία διακατέχεται από μια κοσμοκρατορική νοοτροπία και έχει τις αντίστοιχες βλέψεις και συναφή συμφέροντα. Γι' αυτό και η αμερικανική κυβέρνηση, στην παρούσα φάση, φροντίζει, για να αποδυναμώσει την Ρωσία και να της στερήσει πολύτιμους πόρους, εδάφη και συμμάχους, στον ευρωπαϊκό χώρο, οξύνοντας την κατάσταση, στην Ουκρανία, όπως έπραξε και πράττει με την Συρία. Και όπως είχε προσπαθήσει να πράξει, στην Γεωργία, τον Αύγουστο του 2008.

Και όπως θα πράξει, στην Λευκορωσία, ακόμη και μέσα στην ίδια την Ρωσία. Όπως, επίσης και σε όλες τις άλλες γωνιές του πλανήτη.

Αυτή την ίδια απειλή είναι που συναισθάνονται και οι Ευρωπαίοι συνέταιροι των Η.Π.Α., οι οποίοι αντιλαμβάνονται, πολύ καλά, τον κίνδυνο, που αντιπροσωπεύει, για την δική τους ασφάλεια, η αναδυόμενη στρατηγική συμμαχία ανάμεσα στην Κίνα και την Ρωσία, η οποία, έτσι, παύει να είναι ο ψωραλέος και ανάπηρος γίγαντας του πρόσφατου παρελθόντος, έτσι, όπως είχε καταντήσει, μετά την κατάρρευση της "Σοβιετικής Ένωσης".

Βέβαια, οι Ευρωπαίοι  αρκούνται, στον ρόλο του πτωχού συγγενούς, αφού η δική τους ασφάλεια έχει αφεθεί, στην αμερικανική στρατιωτική δύναμη και στην παρεχόμενη, μέσω του ΝΑΤΟ, προστασία, από την αμερικανική πυρηνική ομπρέλλα και φυσικά, αντιμετωπίζονται, με αλαζονία και περιφρόνηση, από την αμερικανική ελίτ, όπως αποδεικνύει το "Fuck EU", που εκστόμισε, ασύστολα και απολύτως φυσιολογικά, η Αμερικανίδα υφυπουργός Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο ρόλος τους είναι ασήμαντος. Κάθε άλλο.

Ύστερα από όλα αυτά, γίνεται κατανοητό ότι η ρωσική απάντηση, στους αμερικανονατοϊκούς σχεδιασμούς, στο νοτιοανατολικό τμήμα της ευρωπαϊκής προέκτασης του ευρασιατικού χώρου, θα είναι τόσο άμεση και τόσο σκληρή, όσο το επιτρέπουν οι ευρύτεροι συσχετισμοί δύναμης και οι πραγματικές δυνατότητες της Ρωσίας του Βλαντιμίρ Πούτιν.

Και φυσικά, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη, ότι οι δυνατότητες αυτές του σύγχρονου ρωσικού κράτους, δεν είναι εκείνες της δεκαετίας του 1990, όταν στο Κρεμλίνο κυριαρχούσε η ολιγαρχία και ο, σε μια κατάσταση διαρκούς μέθης, ευρισκόμενος Μπορίς Γέλτσιν...

Ως εκ τούτου, οι εξελίξεις θα είναι ενδιαφέρουσες, γοργές, όσον αφορά το ουκρανικό και άκρως, επικίνδυνες, από όποια άποψη και αν τις αντικρίσει κάποιος. Είτε τις δει βραχυπρόθεσμα, είτε μακροπρόθεσμα.

Οψόμεθα...