4/1955 - 4/2013 Κύπρος : Από τον αντιαποικιακό αγώνα κατά των Βρετανών, στον νεοαντιαποικιακό αγώνα κατά των Γερμανών. (Η ουσιαστική χρεωκοπία του γερμανικού τραπεζικού συστήματος και η αδιέξοδη αποικιοποίηση της ευρωζώνης).

Χώρα	Συνολικές Τραπεζικές Υποχρεώσεις	Καταθέσεις	Λοιπές Υποχρεώσεις
Ιρλανδία	710%	120%	590%
Μ. Βρετανία	510%	160%	350%
Ελβετία	490%	260%	230%
Δανία	410%	60%	350%
Γαλλία	400%	90%	310%
Ολλανδία	390%	130%	260%
Σύνολο Ευρωπ Ένωσης	350%	110%	240%
Γερμανία	310%	120%	190%
Ισπανία	300%	150%	150%
Αυστρία	300%	100%	200%
Βέλγιο	295%	110%	185%
Σουηδία	260%	50%	210%
Ιταλία	230%	90%	140%
Αυστραλία	190%	110%	80%
Νορβηγία	120%	50%	70%
Καναδάς	120%	60%	60%
Ν. Αφρική	90%	80%	10%
Η.Π.Α.	80%	70%	10%

Το κύριο και βασικό ερώτημα, που πλανάται, αυτές τις ημέρες, αφορά τους λόγους και τις αιτίες, που οδήγησαν τον ελεεινό γερμανικό αετό να κατασπαράξει τον χρηματοπιστωτικό τομέα της κυπριακής οικονομίας, οδηγώντας τον ελληνοκυπριακό πληθυσμό, σε ένα ταχύτατο αποπληθωρισμό και σε ένα βιοτικό επίπεδο, που θα τον γυρίσει δεκαετίες πίσω, στην εποχή, αμέσως, μετά την λήξη της βρετανικής αποικιοκρατίας.


Η αιτία αυτής της ωμής και στυγνής συμπεριφοράς, δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι η Γερμανία παλεύει, με νύχια και με δόντια, να αποφύγει την επισημοποίηση της χρεωκοπίας της. Φαίνεται απίστευτο, αλλά η αλήθεια είναι αυτή.


Ας δούμε το ουσιαστικό περιεχόμενο αυτής της αλήθειας.

Στον παραπάνω πίνακα, που προέρχεται από την Barclays Research, καταγράφονται οι τραπεζικές υποχρεώσεις των εθνικών χρηματοπιστωτικών τομέων, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ. Το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα είναι μοχλευμένο, επισήμως, κατά 25 και ανεπισήμως, έως 50 φορές. Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι για κάθε 25 (ή/και 50) ευρώ, που εμφανίζουν, ως επένδυση, οι τράπεζες, μόνον 1 ευρώ, υπάρχει στα αποθεματικά τους. Αυτή η επικρατούσα κατάσταση προκύπτει, άλλωστε και από την υπερτροφία του συνόλου της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας, αφού το εμφανιζόμενο ως σύνολο του ενεργητικού της ανέρχεται σε επίπεδα τα οποία είναι, περίπου, τριπλάσια από το ετήσιο ΑΕΠ, φθάνοντας τα 35,8 τρισ. €.

Έτσι, λοιπόν, καθίσταται σαφές ότι οι καταθέτες, σε περίπτωση, που υπάρξει αναταραχή και αναζητήσουν τα χρήματά τους, δεν πρόκειται να εισπράξουν, αναλογικά, περισσότερο από το 2% έως 4% των χρημάτων που έχουν καταθέσει στις ευρωπαϊκές τράπεζες. Και στην πράξη, εάν υπάρξει bank run, μόλις το 2%, έως το 4% από αυτούς θα μπορέσουν να σηκώσουν τα χρήματά τους. (Οι υπόλοιποι θα πάθουν αυτό που έπαθαν και θα πάθουν οι καταθέτες των κυπριακών τραπεζών).

Ας δούμε αυτό που λέω ακόμη πιο συγκεκριμένα και παραστατικότερα,μέσα από την λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος στην πραγματική οικονομία της ευρωζώνης :

Απαιτήσεις και υποχρεώσεις στο σύστημα target-2 (ποσά κατά προσέγγιση).

Χώρα	Απαιτήσεις/Υποχρεώσεις	Χώρα	Απαιτήσεις/Υποχρεώσεις
Γερμανία	321	Σλοβακία	-16
Λουξεμβούργο	70	Βέλγιο	-20
Ολλανδία	40	Αυστρία	-25
Φιλανδία	20	Γαλλία	-25
Ιταλία	./.	Ισπανία	-50
Μάλτα	./.	Πορτογαλία	-60
Σλοβενία	./.	Ελλάδα	-95
Κύπρος	-10	Ιρλανδία	-150

Πηγή: Bundesbank. (Στοιχεία 2010).

Οι τελικοί λογαριασμοί στο Target-2, πρέπει να είναι ισοσκελισμένοι και μηδενισμένοι. Η αλυσίδα απαιτήσεων και συμψηφισμών λειτουργεί ως εξής : Μόλις γίνει μια εμπορική συναλλαγή, ανάμεσα σε επιχειρήσεις σε δύο χώρες της ευρωζώνης, η μία Κεντρική Τράπεζα του κράτους της ευρωζώνης (π.χ, της Τράπεζας της Ελλάδος) εγγράφει ένα χρεωστικό στην εμπορική τράπεζα της χώρας (π.χ. Τράπεζα Πειραιώς), τα χρήματα αυτά φεύγουν από την Κεντρική Τράπεζα της χώρας προς την ΕΚΤ και από αυτήν στην άλλη Κεντρική Τράπεζα εκείνης της χώρας, στην οποία πρέπει να γίνει η πίστωση (π.χ. στην Bundesbank), η οποία εγγράφει μια πίστωση, στο λογαριασμό που διατηρεί η γερμανική εμπορική τράπεζα (π.χ. η Deutsche bank) σε αυτήν. Με τον τρόπο αυτό η γερμανική εμπορική τράπεζα, έχει, μέσα από αυτή την πίστωση, έναντι της Bundesbank μία απαίτηση πληρωμής κεντρικού τραπεζικού χρήματος. Έτσι και η Bundesbank έχει μία ανάλογη απαίτηση από την ΕΚΤ, η ΕΚΤ από την Τράπεζα της Ελλάδος και αυτή από την Τράπεζα Πειραιώς. Με δεδομένη, όμως, την ουσιαστική χρεοκοπία των κόκκινων λογαριασμών, που προκύπτει από την υπερτροφία του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού τομέα και τις επισφαλείς απαιτήσεις των ισολογισμών του, η χρεωκοπία, μεταφέρεται και στους θετικούς λογαριασμούς του πίνακα, αφού αυτοί απεικονίζουν απαιτήσεις, που, απλούστατα, δεν μπορούν να εισπραχθούν...

Από την άλλη πλευρά, η Ε.Κ.Τ., με τους περιορισμούς στην εκτύπωση χρήματος έχει ισολογισμούς, οι οποίοι είναι εντελώς ανεπαρκείς για να αντεπεξέλθει σε μια τραπεζική κρίση, ενώ οι συνολικές υποχρεώσεις της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Ιρλανδίας, της Ιταλίας και της Πορτογαλίας, ανέρχονται στο 25% του ισολογισμού της Ε.Κ.Τ., για τις οποίες εγγυάται η Γερμανία, με 750 δισ. €, μέσω του διατραπεζικού συστήματος συναλλαγών και συμψηφισμών Target-2. Με αυτά τα δεδομένα και με επίσης δεδομένους τους κανόνες λειτουργίας της ευρωζώνης, η χρεωκοπία μιας από τις χώρες αυτές, ή και περισσότερων, θα μεταφέρει τον χρεωστικό λογαριασμό στην Γερμανία.

Τα παρουσιαζόμενα στοιχεία καθιστούν πασιφανή την μη βιωσιμότητα του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος. Με πρώτο απ' όλα, αυτό της Γερμανίας. Όσο και αν αυτό φαίνεται απίστευτο, κάτω από το καθεστώς μιας νομισματικής ζώνης, σαν την ευρωζώνη, η Γερμανία - όπως και το σύνολο της ευρωζώνης - είναι χρεωκοπημένη.

Αυτό, άλλωστε, είναι και αυτό που προσπαθεί να συγκαλύψει...

Αυτή είναι και η απάντηση στο κυρίαρχο ερώτημα, που πλανάται, όσον αφορά την κυπριακή κρίση και την, νεοσταλινικής εμπνεύσεως, κατάσχεση των καταθέσεων (γιατί, επί της ουσίας, περί κατάσχεσης πρόκειται, όπως και αν αποκληθεί αυτό που έγινε), που βρίσκονται στις κυπριακές τράπεζες.

Το ερώτημα αυτό που έχει να κάνει, με το γιατί ο άθλιος γερμανικός αετός, εξαφάνισε, εν ριπή οφθαλμού και κατασπάραξε τον ανθηρό χρηματοπιστωτικό τομέα του νησιού, ο οποίος αποτελεί νευραλγικό πυλώνα της ελληνοκυπριακής οικονομίας, αφού, από το ετήσιο ΑΕΠ της ελληνοκυπριακής οικονομίας, που ανέρχεται στα 17,5 δισ. €, τα 8 δισ. € αποτελούν την άμεση συνεισφορά του χρηματοπιστωτικού τομέα, που δραστηριοποιείται στην επικράτεια του νησιού που ελέγχεται από τους Ελληνοκύπριους, βρίσκει την καταλληλότερη απάντηση.

Η Γερμανία κάνει μια νέα πρόβα, στην προσπάθειά της να αποφύγει την δική της χρεωκοπία. Διαλύει τον ελληνοκυπριακό χρηματοπιστωτικό τομέα, για να μαζέψει όλες τις καταθέσεις στο δικό της χρηματοπιστωτικό σύστημα, μειώνει, μέσω της κατάσχεσης των καταθέσεων το κόστος της κυπριακής "διάσωσης", μεταφέροντάς το στους καταθέτες των κυπριακών τραπεζών και μέσω του δανεισμού των 10 δισ. €, καθιστά το κυπριακό δημόσιο χρέος μη εξυπηρετίσιμο, γεγονός το οποίο της επιτρέπει να απαιτήσει στην πορεία δικαιώματα, πάνω στην περιουσία του ελληνοκυπριακού κράτους και στα αποθέματα των υδρογονανθράκων, που βρίσκονται στην κυπριακή ΑΟΖ, καθιστώντας το νησί, μια νέα αποκία χρέους

Βέβαια, το μικρό ζοχαδιακό ελληνοκυπριακό "ποντικάκι" ξεπουπούλιασε τον γερμανικό αετό και τον υποχρέωσε να ξεπεράσει τα όρια της συμπεριφοράς, που ήθελε να επιδείξει, αλλά η ζημιά, για τους Ελληνοκύπριους, ούτως, ή άλλως, έγινε. Ο χρηματοπιστωτικός τομέας της μεγαλονήσου, πάνω στον οποίο στήριξε ο ελληνοκυπριακός πληθυσμός την αλματώδη ανάπτυξή του, κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες, υπέστη ανεπανόρθωτο πλήγμα και θα υποστεί μια πρωτοφανή συρρίκνωση, ενώ η συνολική αρνητική επίπτωση αυτής της συρρίκνωσης, πάνω στην πραγματική οικονομία του νησιού, θα είναι δραματική. Το 2013 η οικονομική δραστηριότητα στην μεγαλόνησο θα συρρικνωθεί, κατά 10%, ή και περισσότερο, ενώ άλλο ένα 20% του ΑΕΠ της χώρας θα χαθεί, κατά την διάρκεια της περιόδου 2014 - 2015.

Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι, η καταστροφή θα ολοκληρωθεί και θα σταματήσει, σε αυτά τα επίπεδα. Κάθε άλλο. Όσο η Κύπρος θα χρησιμοποιεί, ως νόμισμά της, το ευρώ και όσο το ευρώ θα εξακολουθεί να λειτουργεί, όπως τώρα, δηλαδή, σαν ένα σκληρό νόμισμα, δεν υπάρχουν ελπίδες ανάκαμψης της οικονομίας του νησιού, η οποία θα εξακολουθήσει να βυθίζεται στην κρίση, μέχρις ότου η κατρακύλα φθάσει σε ένα σημείο στασιμότητας, το οποίο, όμως, θα επέλθει σε πολύ χαμηλά επίπεδα, σε σχέση με αυτά που ήσαν, πριν την 15/3/2013 και φυσικά, αυτή η στασιμότητα δεν θα αποτελεί, καν, ένα σημείο μεσομακροπρόθεσμης ισορροπίας, αφού η οικονομία του νησιού θα εξαρτάται, πλήρως, από τις εξοντωτικές διακυμάνσεις του ευρώ και από την εξέλιξη της διεθνούς οικονομίας, χωρίς να έχει στα χέρια της εσωτερικούς σταθεροποιητικούς και αναπτυξιακούς μηχανισμούς.


Όμως, η χώρα, που έβγαλε τον Ευαγόρα Παληκαρίδη, τον Μιχαλάκη Καραολή και τον Γρηγόρη Αυξεντίου, η χώρα που, όταν, μαζύ με την εθνική της αυτοσυνειδησία, είδε ότι μπορούσε να υλοποιήσει και το όραμά της για εθνική χειραφέτηση - έστω και αν δεν κατάφερε να επιτύχει την ένωσή της με την Ελλάδα -, με όργανο την Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ), αντιστάθηκε λυσσαλέα στην αποικιοκρατική Κατοχή, υποχρεώνοντας την Βρετανία να επιδείξει μια ελεεινή και απίστευτα βάναυση συμπεριφορά, δεν πρόκειται να αφήσει τους φρίτσηδες ήσυχους.

Το πεισματάρικο ελληνοκυπριακό "ποντικάκι" θα ξαναδαγκώσει τον "περήφανο" και ήδη ξεπουπουλιασμένο γερμανικό αετό. Οι Γερμανοί δεν ρώτησαν με ποιούς έχουν μπλέξει. Μπορούν να ρωτήσουν τους Βρετανούς. Μπορούν να ρωτήσουν τους Τούρκους. Μπορούν να ρωτήσουν τους Αμερικανούς. Καλό, για τους φρίτσηδες είναι να τους ρωτήσουν όλους αυτούς. Και αν τους ρωτήσουν, θα μάθουν. Απλώς και μόνον, για να ξέρουν, τί τους περιμένει. Και αυτό που τους περιμένει δεν είναι κάτι καλό και ωφέλιμο. Κακό και μόνον, κακό.

Οι Βρετανοί, μάλιστα, ξέρουν πολύ καλά το πείσμα και την άκαμπτη βούληση των Ελλήνων της Κύπρου, για αντίσταση. Αυτές τις ημέρες, άλλωστε, είναι και η επέτειος της έναρξης του επικού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Ελληνοκυπρίων κατά της βρετανικής αποικιοκρατίας.

"Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες". Αυτό έλεγαν και το εννοούσαν οι Ελληνοκύπριοι.

Η συγκεκριμένη βούληση και η επιθυμία αυτή του ελληνοκυπριακού πληθυσμού κατέστη σαφής, πολύ πριν από την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, όταν έγινε, μέσα σε δύο Κυριακές (15 και 22 Ιανουαρίου 1950), το δημοψήφισμα για την Ένωση, με την Ελλάδα, το οποίο διεξήχθη, με την συγκέντρωση υπογραφών. Στο δημοψήφισμα αυτό, το σύνολο σχεδόν των Ελληνοκυπρίων υπέγραψαν υπέρ της ένωσης, με την Ελλάδα, αφού συγκεντρώθηκαν 215.108 υπογραφές, σε σύνολο 224.757 πολιτών, που είχαν δικαίωμα ψήφου. Μιλάμε, δηλαδή, για το 95,7% του εκλογικού σώματος. Και το αξιοσημείωτο είναι ότι, υπέρ της ένωσης, υπέγραψαν και αρκετοί Τουρκοκύπριοι. Φυσικά, οι Βρετανοί αγνόησαν το δημοψήφισμα αυτό. Και για την ιστορική αλήθεια, πρέπει να ειπωθεί ότι και το ΑΚΕΛ είχε ταχθεί, υπέρ της Ένωσης και δεν απείχε από την διαδικασία, ούτε ετάχθη κατά. Αντίθετα, στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα δεν έλαβε μέρος, ακολουθώντας την προδοτική πολιτική του Νίκου Ζαχαριάδη, ο οποίος, αποκαλώντας "στρακαστρούκες" του Γρίβα, τον ένοπλο αγώνα, ακολούθησε τις οδηγίες της "Ε.Σ.Σ.Δ.", της οποίας τα στρατηγικά συμφέροντα εξυπηρετούνταν από την παραμονή του νησιού, κάτω από την βρετανική κυριαρχία και όχι κάτω από την αμερικανική, όπως θα συνέβαινε, εάν η Κύπρος γινόταν τμήμα της ελληνικής επικράτειας. Το κυπριακό Κ. Κ., φυσικά, ουδέποτε απεδέχθη αυτή την πραγματικότητα, την οποία την αποκάλυψε ο ίδιος ο Νίκος Ζαχαριάδης. Η ηγεσία του ΑΚΕΛ είχε, ως επίσημη θέση, την ανέφικτη ειρηνική επίλυση του ζητήματος και αποκαλούσε τους αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α. "βαρελότους" και "ψευδοδιγενήδες", ακολουθώντας την γραμμή της Μόσχας, η οποία δεν άλλαξε, όταν το 1956 η Επιτροπή Γκεοργκίου Ντεζ καθαίρεσε τον Νίκο Ζαχαριάδη, από την ηγεσία του Κ.Κ.Ε.. Για την στάση του αυτή, το ΑΚΕΛ ανταμείφθηκε από την βρετανική αποικιοκρατική διοίκηση, με την παραμονή του στην νομιμότητα, καθ' όλη την διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα 1955 - 1959. Όμως, επίσης, για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, πρέπει να πούμε ότι οι ευθύνες του Γεώργιου Γρίβα, για την μη συμμετοχή των Ελληνοκυπρίων κομμουνιστών στον αγώνα κατά της αγγλικής αποικιοκρατίας είναι βαρύτατες, διότι, ως σκληρός αντικομμουνιστής που ήταν, είχε αποκλείσει τους κομμουνιστές από την συμμετοχή στην Ε.Ο.Κ.Α. 

Ήταν νύχτα της 31/3/1955 προς την 1/4/1955, όταν το απότομο ξύπνημα των βρετανικών αποικιοκρατικών δυνάμεων στην μεγαλόνησο, δεν ήταν καθόλου - μα καθόλου - ευχάριστο, αφού όλες, σχεδόν, οι μεγάλες πόλεις του νησιού συγκλονίστηκαν από εκρήξεις, που συνοδεύτηκαν από έναν ποταμό προκηρύξεων, που γνώριζαν στους αποικιοκράτες ότι, από εδώ και πέρα, ο ύπνος τους δεν θα ήταν ήρεμος και αδιατάρακτος. Εκείνη η κολασμένη, για τους Βρετανούς, νύχτα, βρήκε τον ελληνικό κυπριακό λαό, τα ξημερώματα, να πανηγυρίζει, ενώ οι αποικιακές δυνάμεις έψαχναν να ανακαλύψουν από πού τους ήλθε, η συμφορά, που τους είχε βρει, αφού, εκείνη την εποχή, είχαν διαμορφώσει την εδραία πεποίθηση, όπως έδειξαν τα εσωτερικά ντοκουμέντα τους, που έχουν δοθεί στην δημοσιότητα, ότι δεν ήταν δυνατόν να υπάρξει ένοπλο αντιαποικιακό ανταρτικό κίνημα στο νησί.

Φυσικά, έπεσαν έξω. Έψαχναν, εναγωνίως, να βρουν, το πώς μπήκαν τόσα όπλα και τόσα εκρηκτικά στο νησί. Αναρωτιώντουσαν, για το ποιοί ήσαν οι μαχητές, αφού οι Ελληνοκύπριοι είχαν αποκλειστεί από την στρατιωτική εκπαίδευση, ακριβώς, επειδή οι αποικιοκράτες φοβόντουσαν μήπως τους βρουν μπροστά τους, έτοιμους για να αντιπαρατεθούν, ένοπλα, μαζύ τους. Έψαχναν να βρουν ποιός είναι ο "Διγενής", που υπέγραφε τις προκηρύξεις, που έγραφαν : "ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΙΝΑΞΙΝ ΤΟΥ ΑΓΓΛΙΚΟΥ ΖΥΓΟΥ".

Οι ζημιές που υπέστησαν, εκείνη την νύχτα, ήσαν βαριές. Στην Λάρνακα στοχεύθηκαν και καταστράφηκαν το διοικητήριο, το αστυνομικό τμήμα, το δικαστικό μέγαρο και σπίτια συνεργατών των αποικιοκρατών. Στην Λεμεσό καταστράφηκε ο σταθμός της Μητρόπολης, η κεντρική αστυνομική διοίκηση και άλλα περιφερειακά τμήματα. Στην Αμμόχωστο κατεστράφη, πλήρως, στρατιωτικός καταυλισμός των Βρετανών. Στην Λευκωσία κατεστράφη ο ραδιοφωνικός σταθμός των Βρετανών.

Γρήγορα, αντελήφθησαν ότι, πίσω από τον αγώνα, βρισκόταν η Ελλάδα του παλαιού τους φίλου Αλέξανδρου Παπάγου, ο οποίος, τότε, ήταν πρωθυπουργός και αν και στα τελευταία του, στήριξε, με τόλμη και αποφασιστικότητα, τον αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου.

Ο καπετάν - Μανώλης Μπαντουβάς, ανάμεσα σε δύο συναγωνιστές του στην διάρκεια της γερμανικής κατοχής.

Ουδέποτε, κατά την διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου, έμαθαν ότι τους απαίδευτους και απροπαράσκευους στρατιωτικά αγωνιστές, τους είχε εκπαιδεύσει στα βουνά της Κρήτης ο παλαιός οπλαρχηγός, κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής, Μανώλης Μπαντουβάς (σε αυτόν που ο Woodhouse είχε προτείνει να δημιουργηθεί μια αυτόνομη Κρήτη, με αποτέλεσμα ο Μπαντουβάς να του πει το αμίμητο : "Αντέστε, από 'δω ρε", να τον διαολοστείλει και να τον συλλάβει). Το έμαθαν πολύ αργότερα.

Η επικήρυξη του Γεώργιου Γρίβα (5/7/1897 - 27/1/1974), του "Διγενή" του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της Κύπρου, από τους Βρετανούς. αποικιοκράτες, οι οποίοι γέμισαν όλο το νησί, με φωτογραφίες του άριστου, σε συνθήκες ανταρτοπολέμου και στην συνωμοτική δράση, αρχηγού της Ε.Ο.Κ.Α., τον οποίον περιέγραφαν, ως ομιλούντα με αθηναϊκή προφορά, ειδικό στις μεταμφιέσεις και αρχηγό των τρομοκρατών". Την αμοιβή, για την κατάδοση, την όρισαν στο καθόλου ευκαταφρόνητο ποσόν των 10.000 αγγλικών λιρών, μαζύ με ένα εισιτήριο, για τον προδότη, ο οποίος θα μπορούσε να εξαφανιστεί, σε οποιοδήποτε μέρος της γης επιθυμούσε να εγκατασταθεί, για να αποφύσει τα αντίποινα. Περιττό να ειπωθεί ότι η επικήρυξη απέβη άκαρπη. Ουδείς τον κατέδωσε.



Ο "Διγενής", που υπέγραφε τις προκηρύξεις και τον οποίον δεν γνώριζαν, ήταν ένας παλαιός τους σύμμαχος και φίλος. Ήταν ένας Έλληνας της Κύπρου, γεννημένος στην Λευκωσία, ο πολεμιστής στην Μικρασιατική εκστατεία και στο αλβανικό μέτωπο, ο σκληροτράχηλος και πεισματάρης, σε βαθμό ξεροκεφαλιάς, αρχηγός της οργάνωσης "Χ", των Δεκεμβριανών του 1944, ο συνταγματάρχης Γεώργιος Γρίβας, ο οποίος απεδείχθη ότι ήταν άφθαστος στην συνωμοτική δράση και στην απόκρυψη, σε συνθήκες ανταρτοπολέμου στην πόλη και στο βουνό.

Κάποια στιγμή, οι Βρετανοί έμαθαν ποιός είναι ο "Διγενής", γεγονός που τους εξέπληξε, πολύ δυσάρεστα, διότι γνώριζαν το ποιόν του ανθρώπου και κατάλαβαν ότι δεν θα περάσουν καθόλου καλά μαζύ του, αφού αυτός θα φρόντιζε και είχε όλα τα προσόντα για να κάνει τις ημέρες και τις νύχτες τους στο νησί εφιαλτικές. Είχαν γνώση του σκληρού εθνικισμού του, του αμετάπειστου του χαρακτήρα του, της ξεροκεφαλιάς του, των αδυσώπητων πρακτικών του, την ατσάλινη θέλησή του να φέρει σε πέρας το έργο, που είχε αναλάβει, χωρίς να υπολογίζει το κόστος. Και φυσικά, την ακατασίγαστη βούλησή του, αφού τους κάνει τον βίο αβίωτο, να τους πετάξει έξω από το νησί.

Οι αποικιοκράτες τον επικήρυξαν, έκαναν, άνω κάτω, το νησί για να τον βρούν. Φυσικά, δεν τον βρήκαν ποτέ...

Τον Γρίβα, μπορεί να μην τον βρήκαν, αλλά, οι Βρετανοί δεν είχαν καμμία διάθεση να εγκαταλείψουν το νησί. Γι' αυτό ο απελευθερωτικός αγώνας υπήρξε αιματηρός. Οι αποικιοκράτες μπροστά στο κύμα των σαμποτάζ, των εκτελέσεων αστυνομικών, στρατιωτικών και Βρετανών πολιτών, έβγαλαν στην επιφάνεια όλα εκείνα τα εργαλεία και έλαβαν όλα τα μέτρα που λαμβάνουν οι δυνάμεις Κατοχής, μιμούμενοι πλήρως τους ναζί. Με την μόνη διαφορά ότι δεν χρησιμοποίησαν φούρνους για να κάψουν τους Ελληνοκυπρίους.

Λευκωσία : Βρετανός αξιωματικός κείται νεκρός από κτύπημα Ελληνοκύπριου αγωνιστή της Ε.Ο.Κ.Α., σε αντίποινα, για τις μαζικές συλλήψεις και τις δολοφονίες των αποικιακών στρατευμάτων, που είχαν ενισχυθεί με μια δύναμη πεζοναυτών, για να αντιμετωπίσουν την ελλνοκυπριακή αντίσταση. Οι Βρετανοί βρήκαν τον μπελά τους...



Η αλήθεια είναι ότι οι αποικιοκράτες δεν μπορούσαν, πουθενά, στο νησί να είναι ασφαλείς. Ο ύπνος τους ήταν και έμεινε ταραγμένος, καθ' όλη την διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Γι' αυτό και κατέφυγαν στην πιο ωμή βία και στην βαρβαρότητα.

Φυσικά, η ακραία βαρβαρότητα περιλάμβανε τις μαζικές συλλήψεις και την δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης, σύμφωνα με τα ναζιστικά πρότυπα. Όλος ο ελληνοκυπριακός πληθυσμός αντιμετωπίστηκε, ως εν δυνάμει αγωνιστής της Ε.Ο.Κ.Α. Δηλαδή, ως τρομοκράτης. Έτσι, άρχισαν οι αποκλεισμοί ολόκληρων χωριών, με συρματοπλέγματα, επειδή οι Βρετανοί ήσαν έντρομοι και θεωρούσαν ότι από αυτά θα δέχονταν επιθέσεις. Οι μαζικές συλλήψεις οδηγούσαν τους συλληφθέντες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ανεξαρτήτως, ηλικίας. Ακόμη και τα μικρά παιδιά, κάτω των 14 ετών, που συλλάμβαναν σε διαδηλώσεις, τα έστελναν εκεί και τα "περιποιούνταν", δεόντως, με 12 ραβδισμούς (κατά τον ισχύοντα νόμο) και με πολύ περισσότερους στην πράξη, λόγω του ζήλου του προσωπικού κράτησης, που υπηρετούσε στα στρατόπεδα.

Οι ραβδισμοί δεν ήσαν τα μόνα βασανιστήρια. Το αγγλικό μενού περιείχε όλα τα σχετικά μεσαιωνικά εργαλεία. Φάλαγγα, βγάλσιμο νυχιών, ρίψη στο σώμα των κρατουμένων, αληλοδιαδόχως, παγωμένου και καυτού νερού, σβήσιμο τσιγάρων στο κορμί, κάψιμο με πυρωμένα μέταλα, μαστίγιο, ανάποδο κρέμασμα και τεχνητός πνιγμός, σεξουαλική κακοποίηση και βιασμοί γυναικών, πίεση του κρανίου με σιδηροκεφαλή. Οι ανακριτές, που ήσαν Βρετανοί των κατοχικών δυνάμεων, αλλά και Τουρκοκύπριοι αστυνομικοί, σταματούσαν, μόνον, όταν ο κρατούμενος λιποθυμούσε.

Λευκωσία : Οι Βρετανοί έχουν συλλάβει δεκάδες νέους και τους περνούν από εξονυχιστική έρευνα. Όλοι οι συλληφθέντες θα καταλήξουν, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.



Κάπου εκεί, αναδείχθηκε ως απηνής διώκτης των Ελληνοκυπρίων ο Rauf Denktaş, ως Γενικός Εισαγγελέας, αναλαμβάνοντας εργολαβικά τις δίκες και τις καταδίκες των αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α. Και κάπου εκεί, μέσα από το φυτώριο της αστυνομίας των αποικιοκρατών, την οποία ο Βρετανός Ύπατος Αρμοστής της Βασίλισσας Ελισάβετ Β', Jo Harding ενίσχυσε με επικουρικό σώμα Τουρκοκυπρίων, ανδρώθηκε η Τ.Μ.Τ. (Türk Mükavemet Teşkilatι, που, στα τουρκικά, σημαίνει Τουρκική Αντιστασιακή Οργάνωση - αν και ο όρος "αντιστασιακή" δεν παραπέμπει σε αντίσταση κατά των αποικιοκρατών, αλλά σε αντίσταση κατά των Ελληνοκυπρίων και του αιτήματός τους για αυτοδιάθεση), η οποία δημιουργήθηκε από την Τουρκία, η οποία θέλησε, άκοπα, να επωφεληθεί από τον ελληνοκυπριακό αγώνα, για αυτοδιάθεση, για να επανακάμψει στο νησί - το οποίο είχε παραδώσει το 1878 στους Βρετανούς -, προβάλλοντας το αίτημα για διχοτόμηση (taksim).

Έτσι, εξηγείται και το μίσος ανάμεσα στις δύο κοινότητες, οι οποίες για πρώτη φορά, άρχισαν να χωρίζονται, γεωγραφικά, από εκείνη την εποχή, αφού ο Harding στις 30/5/1956 διαίρεσε με συρματόπλεγμα, την ελληνική από την τουρκική συνοικία. Το αστυνομικό σώμα των Τουρκοκυπρίων, μέσα από την πολιτική του "διαίρει και βασίλευε" των Βρετανών αποικιοκρατών, κατέστη ισχυρή δύναμη δίωξης και καταστολής των Ελληνοκυπρίων, αφού, μαζύ με τους Βρετανούς, πρωταγωνίστησαν, στα μπλόκα, στις μαζικές συλλήψεις, στα curfew (απαγορεύσεις κυκλοφορίας, οι οποίες επιβάλλονταν στους Ελληνοκύπριους, σε ολόκληρες περιοχές, πόλεις, ή χωριά, μη επιτρέποντάς τους να βγούν από τα σπίτια τους, για ώρες, ημέρες, ακόμη και πάνω από μήνα),  στα βασανιστήρια, στις καταδίκες και στις εκτελέσεις.

10/11/1956 : Η εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" αναγγέλει την εκτέλεση, δι' απαγχονισμού, των αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α. Μιχαλάκη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου από τις βρετανικές αποικιοκρατικές δυνάμεις. Τα κορμιά τους οι Βρετανοί τα έθαψαν στα "Φυλακισμένα Μνήματα", μέσα στις φυλακές...



Από τα βρετανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης πέρασαν 895 μέλη της Ε.Ο.Κ.Α. Αλλά εκτός από αυτούς, πέρασαν και πάνω από 3.000 πολίτες, οι οποίοι "γεύτηκαν" τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης στην Κοκκινοτριμιθιά, στην Πύλη και στο Πολέμι και αφήνονταν ελεύθεροι, μετά από μήνες κράτησης.

Ο τετραετής εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, λύγισε τους Βρετανούς, οι οποίοι δεν είχαν πού να σταθούν. Τους έφερε σε απελπιστική κατάσταση και τους υποχρέωσε να μπουν σε μια διαδικασία ουσιαστικής συνθηκολόγησης, αφού κατέστη φανερό ότι δεν μπορούσαν να κρατήσουν το νησί. Και μπορεί, μεν, οι Ελληνοκύπριοι να μην πέτυχαν την Ένωση με την Ελλάδα, λόγω της ψοφοδεούς στάσης της ελλαδίτικης ελίτ, που υπέγραψε τις προδοτικές Συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου του 1959, οι οποίες νομιμοποίησαν την Τουρκία, ως συμβαλλόμενο μέρος, στο κυπριακό πρόβλημα και την κατέστησαν εγγυήτρια δύναμη, αλλά κατάφεραν, τον Αύγουστο του 1960, να αποκτήσουν δικό τους κράτος.


Με αυτούς τους "τύπους" έμπλεξαν οι φρίτσηδες. Αυτών την περιουσία επιχειρούν να υφαρπάξουν, μετατρέποντας το νησί, σε μια αποικία χρέους.

Καλό για τους σύγχρονους Ούνους (τα μέλη της διακατεχόμενης, από επαρχιωτική νοοτροπία, εθνικιστικής γερμανικής ελίτ) είναι να γνωρίζουν και να είναι σίγουροι ότι δεν πρόκειται να ξεμπλέξουν εύκολα. Το ελληνοκυπριακό "φίδι", θα δαγκώσει τον ψωραλέο γερμανικό αετό. Και μάλιστα, πολύ άγρια. Οι Ελληνοκύπριοι είναι μαθημένοι στον αντιαποικιακό αγώνα. Οι φρίτσηδες θα πάθουν, τηρουμένων των αναλογιών, ό,τι έπαθαν και οι Βρετανοί. Οι Έλληνες της Κύπρου θα αντισταθούν στην μετατροπή του νησιού σε μια ευρωγερμανική νεοαποικία.

Μπορεί οι γενιές να έχουν αλλάξει. Μπορεί η Ελλάδα να τους έχει εγκαταλείψει και οι κυβερνήτες της να είναι υποτακτικοί των τοκογλύφων δανειστών, που επιθυμούν να καταληστεύσουν τον πλούτο της, για να ρεφάρουν την δική τους χρεωκοπία. Όμως, οι Ελληνοκύπριοι θα δαγκώσουν τους νεοαποικιοκράτες και όταν τα πράγματα έλθουν σε μια τάξη στην Ελλάδα, θα βρουν τα απαραίτητα στηρίγματα, για να πετάξουν τους φρίτσηδες και τους τοκογλύφους στην θάλασσα.


Αλλά, ας επανέλθουμε στο αρχικό ερώτημα και ας το εμπλουτίσουμε :

 Γιατί η γερμανική ελίτ επέδειξε αυτή την άθλια συμπεριφορά; Γιατί αποφάσισε να εξαφανίσει τον χρηματοπιστωτικό τομέα της Κύπρου;

Γιατί η γερμανική ελίτ συνέχισε, απτόητη, ακόμη και όταν η κυπριακή βουλή, κάτω από την ασφυκτική πίεση του ελληνοκυπριακού πληθυσμού, αναίρεσε το αρχικό εγκληματικό "ναι" του Νίκου Αναστασιάδη και του Μιχάλη Σαρρή, στο κούρεμα των καταθέσεων των κυπριακών τραπεζών, από το πρώτο ευρώ;

Γιατί η γερμανική ελίτ απεδέχθη, στην συνέχεια, αυτό, που,  αρχικά, είχε αρνηθεί να δεχθεί και το οποίο το επέβαλε η ελληνοκυπριακή πολιτικοοικονομική ελίτ (δηλαδή την άμεση κατάργηση δύο βασικών αρχών λειτουργίας της ευρωζώνης, ως ελεύθερης νομισματικής και οικονομικής ένωσης, ήτοι της ελευθερίας κίνησης κεφαλαίων και της απαγόρευσης κατάσχεσης/δήμευσης των ιδιωτικών περιουσιών), όταν ήλθε στα σύγκαλά της και αποφάσισε να αμυνθεί και να περισώσει ό,τι ήταν δυνατόν να περισωθεί, μετά την προδοτική (αλλά συνάμα και βλακώδη) αποδοχή της πρώτης απόφασης του Eurogroup της 15-16/3/2013, η οποία αν εφαρμοζόταν, ως είχε, την Τρίτη 19/3/2013, δεν θα έμενε στις κυπριακές τράπεζες, ούτε ένα ευρώ, από το bank run, που θα ακολουθούσε (κάτι που φάνηκε από τα ξημερώματα του Σαββάτου 16/3/2013, μόλις οι Ελληνοκύπριοι άκουσαν τα "μαντάτα", από το Eurogroup και έτρεξαν στα ΑΤΜ, για να σηκώσουν ό,τι μπορούσαν), αφού δεν προβλεπόταν στην απόφαση του Eurogroup κανένας αντισταθμιστικός μηχανισμός, ο οποίος θα σταματούσε την μαζική και σχεδόν, ολική φυγή κεφαλαίων και κάθε είδους χρήματος από την μεγαλόνησο;

Όπως είπα, η αρπακτική γερμανική συμπεριφορά, σχετίζεται με το απλούστατο γεγονός ότι η Γερμανία, σύμφωνα με τους κανόνες λειτουργίας της ευρωζώνης είναι ένα, υπό άτυπη/ανεπίσημη χρεωκοπία, κράτος και συνακόλουθα η οικονομία της τελεί και αυτή, υπό αφανή χρεωκοπία. Αυτή την χρεωκοπία προσπαθεί να αποφύγει να την καταστήσει επίσημη και εμφανή.

Το αστείο είναι ότι με την πρώτη απόφαση του Eurogroup, ο Σόϋμπλε και η παρέα του προσπαθησαν να καταστρέψουν τον ελληνοκυπριακό τραπεζικό τομέα, χωρίς να θίξουν την βασική αρχή της ελευθερίας κίνησης κεφαλαίων στην ευρωζώνη!

Το τραγικό, από την άλλη πλευρά είναι ότι οι Αναστασιάδης και Σαρρής αποδέχτηκαν την καταστροφή του ελληνοκυπριακού τραπεζικού συστήματος, χωρίς αντίρρηση και χωρίς ούτε ένα αντίμετρο!

Αυτού του είδους την προδοτική πολιτική, όπως προανέφερα, ανέτρεψε η αντίδραση του ελλληνοκυπριακού πληθυσμού και το bank run, που διαφάνηκε την ίδια ημέρα, που ανακοινώθηκε η κατάπτυστη απόφαση του Eurogroup. Η κατάσταση που διαμορφώθηκε στο νησί δεν επέτρεπε στην ελληνοκυπριακή ηγεσία να μείνει άπραγη. Μπροστά στην λαϊκή κατακραυγή, υποχρεώθηκε να περάσει μέτρα στην κυπριακή βουλή, τα οποία καταργούσαν την ελευθερία κίνησης κεφαλαίων στην μεγαλόνησο, κάτι απίστευτο και πρωτοφανές για την ευρωζώνη!

Δεν το ήξεραν ότι θα ακολουθούσε ένα bank run στην μεγαλόνησο;

Ο Σόϋμπλε και η παρέα του το ήξεραν. Και η αλήθεια πρέπει να είναι ότι σε αυτό αποσκοπούσαν, προκειμένου, με την εξαφάνιση του ενός μεγάλου τμήματος των καταθέσεων από τις κυπριακές τράπεζες, να γονατίσουν την Κύπρο και να δανειοδοτήσουν, με μεγαλύτερα ποσά, μέσω του ELA, τις κυπριακές τράπεζες και να υπερχρεώσουν, σε τέτοιο βαθμό το κυπριακό δημόσιο, που να μην μπορούσε πλέον, παρά να εκχωρήσει, πλήρως, τα δικαιώματά του, επί των υδρογονανθράκων της κυπριακής Α.Ο.Ζ. και να καταστεί μια πλήρης αποικία της ευρωζώνης και ειδικά της Γερμανίας. Με μόνη εναλλακτική την έξοδο από την ευρωζώνη - την οποία, όπως φαίνεται, όμως, δεν επιθυμούν. Γιατί, εάν την επιθυμούσαν, δεν θα αποδέχονταν τα μέτρα που πήρε η κυπριακή βουλή, τα οποία κατάργησαν την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, εντός και εκτός ευρωζώνης και τα οποία μέτρα αποτελούν έναν θανάσιμο κίνδυνο για το χρηματοπιστωτικό σύστημα της ευρωζώνης.



Πίνακας με τις συνολικές εξαγωγές και εισαγωγές της Γερμανίας το 2007, σε δις €.

ΓΕΡΜΑΝΙΑ	ΕΞΑΓΩΓΕΣ	ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ	ΙΣΟΖΥΓΙΟ
Σύνολα παγκοσμίως	969,00	772,00	196,50
Γαλλία	93,90	64,90	29,00
Βρετανία	71,00	43,40	27,60
Ιταλία	65,10	44,30	20,80
Ολλανδία	62,40	64,30	-1,90
Αυστρία	52,80	32,80	20,00
Βέλγιο	51,40	38,80	12,60
Ισπανία	48,20	21,10	27,10
Πολωνία	36,10	24,10	12,00
Τσεχία*	26,00	26,20	-0,20
Ουγγαρία*	17,30	18,10	-0,80
Σύνολο	524,20	378,00	146,20
Η.Π.Α.	73,40	45,60	27,80
Ελβετία	36,40	29,80	6,60
Κίνα	29,90	54,60	-24,70
Ρωσία*	28,20	28,80	-0,60
Σύνολο	167,90	158,80	9,10

                                                                                    

*Ουσιαστικά εισαγωγές από δικές της μονάδες – Έλλειμμα με Ρωσία λόγω πετρελαίου 
  

Πηγή: Γερμανική Στατιστική Υπηρεσία.

Όπως φαίνεται, από τον παραπάνω πίνακα, σε συνδυασμό με τους προηγούμενους, η γερμανική εξάρτηση από τις χώρες της ευρωζώνης είναι πολύ μεγάλη. Το συνολικό εμπόριο της Γερμανίας, με αυτές, είναι τεράστιο. Μόνον, με Γαλλία, Ιταλία, Ολλανδία, Αυστρία, Βέλγιο και Ισπανία, οι εξαγωγές της Γερμανίας φθάνουν στα 373,8 δισ. €, ενώ, μόνον, με Ιταλία και Ισπανία, φθάνουν στα 113,3 δισ. €. Ο απεγκλωβισμός της Γερμανίας, από την ευρωζώνη, εάν ποτέ επιχειρηθεί, δεν είναι εύκολος και δεν θα είναι χωρίς κόστος.

[Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης του επιπέδου και των μεγεθών των εξαγωγών, για τις οποίες κάνουμε λόγο, ας δούμε τις ελληνικές εξαγωγές το 2007, οι οποίες ήσαν 17,2 δισ. €, ήτοι 56 φορές χαμηλότερες, ενώ οι εισαγωγές το ίδιο έτος έφθασαν τα 53,4 δισ. €. Δηλαδή, 14,5 φορές χαμηλότερες].

Αλλά, λαμβανομένων υπόψη των υποχρεώσεων, που η Γερμανία έχει αναλάβει, μέσω των προγραμμάτων στήριξης και του Target-2, οι οποίες ανέρχονται, όπως προανέφερα, κοντά στα 750 δισ. € και βαίνουν αυξανόμενες και θα ξεπεράσουν το 1 τρισ. €, η επιχείρηση ευρωζώνη οδεύει στο να καταστεί ασύμφορη, για την Γερμανία, εάν δεν κατάσχει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές των χωρών που της χρωστούν.  

Με κριτήριο το ΑΕΠ της Γερμανίας του 2011 (περί τα 2,5 τρισ. €), καθώς επίσης το δημόσιο χρέος της ως προς το ΑΕΠ (81,5%), μια απώλεια, έστω και μέρους του εν λόγω ποσού θα έκανε το δημόσιο χρέος της να ξεπεράσει το 100% του ΑΕΠ της και φθάσει σε ένα μέγεθος, στο οποίο είναι πολύ δύσκολο να ανταπεξέλθει μία οικονομία, ειδικά, λόγω των αυξημένων επιτοκίων, που απαιτούν οι αγορές από υπερχρεωμένα κράτη, ενώ, εάν η Γερμανία εγκατέλειπε την ευρωζώνη, οικεία βουλήσει δεν θα μπορούσε να απαιτήσει αυτό το ποσόν.

Αυτή είναι η υπόθεση, με την επιχείρηση της γερμανικής διαρπαγής της περιουσίας της Κύπρου, με την ακολουθούμενη νεοαποικιοκρατική πολιτική της γερμανικής ελίτ, η οποία είναι εγκλωβισμένη στην χαοτική ευρωζώνη. Η Γερμανία επιχειρεί να διασωθεί από την χρεωκοπία, λόγω του χαμηλού δείκτη κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών της και ληστεύει όποιον βρει μπροστά της - και είναι διαθέσιμος να αποδεχθεί την μοίρα του.

Αυτή η πολιτική, όμως, δεν έχει μέλλον. Δεν μπορεί, μεσομακροπρόθεσμα να  διαρκέσει... 

Η αλήθεια είναι ότι, σε σχέση με τον Σεπτέμβριο του 2008, όταν δηλαδή ξέσπασε η διεθνής οικονομική ύφεση και οι Η.Π.Α. φόρτωσαν όλη την χασούρα στην Γερμανία, την οποία καταλήστευσαν, ο μέσος δείκτης κεφαλαιακής επάρκειας των γερμανικών τραπεζών ήταν, μόλις στο ... 8,3%, ενώ, τώρα, έχει, επιφανειακά, βελτιωθεί στο ... 13,1%, δηλαδή βρίσκεται στον μέσο όρο της Ε.Ε. Αυτό, βέβαια, δεν συνέβη τυχαία. Συνέβη, λόγω του γεγονότος ότι φόρτωσε την κρίση στον νότο και μάζεψε τα κεφάλαια, με αυξημένες ροές καταθέσεων, που την βοηθούν, μαζί με τους καλύτερους, από τις άλλες χώρες ρυθμούς ανάπτυξης, στον χαμηλότοκο δανεισμό και στις εξαγωγές, αφού για την Γερμανία το ευρώ είναι επαρκώς υποτιμημένο, ενώ για τις περισσότερες άλλες χώρες της ευρωζώνης, είναι, καταστροφικά, ανατιμημένο, επιδοτώντας τις γερμανικές εξαγωγές.

Όπως, όμως, είπαμε, όλα αυτά είναι εικονικά. Το γερμανικό τραπεζικό σύστημα είναι, τερατωδώς, μοχλευμένο και απόλυτα εξαρτημένο, από τις επισφάλειες του λοιπού ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος και τις αντίστοιχες επισφάλειες των άλλων χωρών της ευρωζώνης, αφού μόνον από την Ιταλία και την Ισπανία οι εγγεγραμμένες απαιτήσεις των γερμανικών τραπεζών ανέρχονται (στοιχεία 2011) στα 280 δισ. € και φαίνεται ότι ένα μεγάλο κομμάτι από αυτές τις απαιτήσεις θα είναι επισφαλές.

Αλλά και η Deutsche Bank, η οποία είναι η μεγαλύτερη τράπεζα της Ευρώπης έχει εξαιρετικά χαμηλή κεφαλαιακή επάρκεια. Ο παρακάτω πίνακας εμφανίζει τα βασικά μεγέθη αυτού του τραπεζικού κολοσσού, με τα γυάλινα πόδια :

Μεγέθη	Ποσά
Σύνολο Ισολογισμού	2.103 δις €
Κεφαλαιακή επάρκεια	10%
Κόστος ασφάλισης (CDS πενταετών απαιτήσεων)	176
Επενδύσεις σε υπερχρεωμένες χώρες (2011)	7,3 δις €
Αξιολόγηση Moodys	A2
Ίδια Κεφάλαια	53,39 δις €
Προσωπικό	100.996

Με βάση τη σχέση ιδίων κεφαλαίων και συνολικού ισολογισμού, έχει μοχλεύσει (υπό την μορφή επενδύσεων) πάνω από 39 φορές τα κεφάλαια της.

Πηγή: dpa

Αυτός είναι και ένας ασφαλής δείκτης, που αποδεικνύει την σαφέστατη ανασφάλεια των γερμανικών τραπεζών, οι οποίες είναι, ουσιαστικά, πτωχευμένες. 

Αυτή την κατάσταση πληρώνει, τώρα, η Κύπρος. Γι' αυτό και διαπράχθηκε το μεγαλύτερο έγκλημα που μπορούσε να διαπραχθεί, σε βάρος του ελληνοκυπριακού πληθυσμού και της οικονομίας του, με την ολοσχερή καταστροφή του χρηματοπιστωτικού της τομέα.

Αλλά, ήσαν και άλλες οι παράμετροι, που οδήγησαν στις εξωφρενικές αποφάσεις του Eurogroup, για την Κύπρο.

Πέρα από τους στρατηγικούς υπολογισμούς, οι ευρωζωνίτες, αφού διαπίστωσαν ότι απέτυχαν όλοι οι μηχανισμοί, που έστησαν, από το 2010, για την αντιμετώπιση της διεθνούς χρηματοπιστωτικής ύφεσης του 2008, οδηγήθηκαν, τώρα, όπως δείχνει η απόφαση για την Κύπρο και στην εγκατάλειψη και της, απ' ευθείας, ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, από την Ε.Κ.Τ., χωρίς την επιβάρυνση του δημοσίου χρέους των χωρών τους. Μια διαδικασία, που την είχαν αποφασίσει, πέρυσι, κάτω από την πίεση της Ιταλίας και της Ισπανίας και η οποία, τώρα, παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες. Το πρόβλημά τους, πέρα από συμφεροντολογικό, είναι, κυρίως, πολιτικοϊδεολογικό.

Σύμφωνα, με το αρχικό σχέδιο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (Ιταλία, Ισπανία, αλλά και Γαλλία και όχι μόνον αυτές), η Ε.Κ.Τ. θα αναλάμβανε το έργο, χωρίς να χρεώνει τις χώρες. Αλλά, λόγω του μεγέθους των χωρών και του υπερτροφικού τους τραπεζικού συστήματος, οι ποσότητες της ρευστότητας, που θα έπρεπε να διοχετεύσει η Ε.Κ.Τ. θα ήσαν απίστευτες (μιλάμε για αρκετά τρισ. €) και η Κεντρική Τράπεζα της ευρωζώνης δεν θα μπορούσε να συμμαζέψει αυτήν την ρευστότητα, όταν ο πληθωρισμός θα υπερέβαινε τους στόχους, που έχουν τεθεί, ενώ, παράλληλα, το πρόβλημα θα επιτεινόταν, από το γεγονός ότι η επίταση και η όξυνση του προβλήματος της δημόσιας υπερχρέωσης ολόκληρης της ευρωζώνης θα οδηγήσει στην άρση της απαγόρευσης δανεισμού των κρατών απ' ευθείας από την Ε.Κ.Τ., με αποτέλεσμα αυτή να μεταμορφωθεί στην πορεία σε μια, αμερικανικού τύπου, FED και να αγοράζει, χωρίς περιορισμούς, ομόλογα των κρατών αυτών, προκειμένου να καλύπτουν τις ανάγκες τους, όπως είναι και το φυσιολογικό, άλλωστε και όπως το έχω περιγράψει εδώ και περισσότερο από τρία χρόνια [δείτε τα δημοσιεύματα : "Ευρώ : Μια παραλυτικά άρρωστη νομισματική μονάδα που την κρύβουν πίσω από τον φόβο του ... πληθωρισμού. (Ένας διάλογος με τον καλό φίλο rebel@work)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.gr/2010/02/rebelwork.html "Η Συμφωνία της 25/3/2010, για τον μηχανισμό στήριξης της Ελλάδας : Μια αργή και γραφειοκρατική ανταπόκριση μπροστά σε πιεστικές ανάγκες" http://tassosanastassopoulos.blogspot.gr/2010/04/2532010_23.html και "Η ανάληψη της εξυπηρέτησης του ελληνικού δημόσιου χρέους - και όλων των δημόσιων χρεών στην Ευρωζώνη - από την Ε.Κ.Τ., θα καταστήσει ανεπίκαιρη την συζήτηση για την αναδιάρθρωσή του. (Μια απάντηση στον Κώστα Καλλωνιάτη) http://tassosanastassopoulos.blogspot.gr/2010/09/costas-kalloniatis.html , καθώς και άλλα].

Αυτή η κατάρρευση του ενός πυλώνα της νεοφιλελεύθερης ευρωζώνης, θα οδηγούσε στην χαλάρωση των μέτρων λιτότητας και της παύσης της αποδόμησης του κοινωνικού κράτους στην Ευρώπη, αφού η Ε.Κ.Τ., εμπλεκόμενη σε λειτουργίες νομισματικών πολιτικών ανοικτής αγοράς, για τα κράτη της ευρωζώνης, θα οδηγήσει τις κυβερνήσεις στην άρνηση εφαρμογής των προγραμμάτων λιτότητας. Κίνητρό τους θα είναι η άφθονη δανειοδότηση από την Ε.Κ.Τ., γεγονός που θα οδηγήσει σε κατάρρευση και το άλλον πυλώνα της νεοφιλελεύθερης ευρωζώνης, που  συνδυάζει την εφαρμογή πολιτικών λιτότητας και ύφεσης, με καρότο την χρηματοδότηση.

Προφανώς, όλα αυτά είναι ανοησίες. Αλλά στην ευρωζώνη, δυστυχώς, οι ανοησίες και οι ανόητοι περισσεύουν.


Έτσι, με το υπόδειγμα της Κύπρου και με την ανάμειξη νεοφιλελεύθερων και νεοσταλινικών μεθόδων, υποτίθεται ότι βρέθηκε η "απάντηση" στον "κίνδυνο" της έμπρακτης πολιτικοϊδεολογικής κατάρρευσης των νεοφιλελεύθερων και των συντηρητικών κεϋνσιανών.

Η ουσιαστική κατάσχεση των καταθέσεων των κυπριακών τραπεζών δείχνει, λοιπόν, ότι  τα τραπεζικά προβλήματα, από εδώ και πέρα, θα επειχειρηθεί να αντιμετωπισθούν, με το να κληθούν να πληρώσουν, κυρίως, αυτοί στους οποίους χρωστάει η τραπεζιτική διοικητική γραφειοκρατία, η μπατιροτραπεζιτική τεχνοδομή.

Θα πληρώσουν δηλαδή οι μικρομέτοχοι, οι κάτοχοι  των ομολόγων των τραπεζών και οι καταθέτες.

Βέβαια, όλα αυτά, επιτείνουν το τραπεζικό πρόβλημα. Αυξάνεται, η αβεβαιότητα, μεγαλώνει η ύφεση, αφού περικόπτονται μεγάλες πηγές δαπανών, διογκώνεται η ανεργία και έτσι αυξάνοντας τα κόκκινα δάνεια, καθιστούν την πρώτη κατάσχεση των τραπεζικών καταθέσεων, εντελώς, ανεπαρκή, για να δημιουργήσουν, με αυτόν τον τρόπο, έναν φαύλο κύκλο, που θα οδηγήσει σε νέες κατασχέσεις καταθέσεων και άλλων ανάλογων και ομοειδών περιουσιακών στοιχείων, εξαρθρώνοντας, κυριολεκτικά την πραγματική οικονομία των χωρών της ευρωζώνης.

Η ευρωγερμανική ληστεία των καταθέσεων των κυπριακών τραπεζών δεν είναι τίποτε περισσότερο από την εμβάθυνση αυτής της κρίσης, που δεν πρόκειται να κάνει τίποτε πρισσότερο από το να οξύνει τα υπάρχοντα προβλήματα και να ολοκληρώσει την αποτυχία της στρατηγικής των ευρωζωνιτών.


Υπομονή...