Ελληνική οικονομία 2012 - 2013 : Τα κακά ήλθαν, τα χειρότερα είναι εδώ, τα χείριστα έπονται. (1970 - 2013 : Ο μακροπρόθεσμος αντιπληθωρισμός, με εργαλείο την αύξηση της ανεργίας, η καμπύλη του Phillips, σε Η.Π.Α. και Ευρώπη και τα επακόλουθα αδιέξοδα).

Από τότε, που εκδόθηκαν αυτά τα ενδεικτικά στατιστικά στοιχεία, για τα διαχρονικά βασικά μακροοικονομικά μεγέθη της ελληνικής οικονομίας, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Και φυσικά, από τότε τα πράγματα έχουν γίνει πολύ χειρότερα...



Το ότι οι εξελίξεις στην ελληνική οικονομία πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, δεν είναι κάτι νέο. Κάθε άλλο.

Αυτό που είναι, κάθε φορά, νέο είναι η τρέχουσα ποσοτικοποίηση και απεικόνιση της κακής πορείας της ελληνικής οικονομίας, έτσι, όπως αυτή προκύπτει από τις ανακοινώσεις της "ΕΛΣΤΑΤ", για τα μακροοικονομικά μεγέθη, ή από τις ανακοινώσεις της "Τράπεζας της Ελλάδος", για την τρέχουσα εξέλιξη των ταμειακών ροών.

Όσον αφορά τις ταμειακές ροές, η "Τράπεζα της Ελλάδος" ανακοίνωσε αυτές τις ημέρες τις σχετικές εξελίξεις, κατά το πρώτο τρίμηνο του 2013 και μέσα από τους αριθμούς, που παρέθεσαν οι υπηρεσίες του μπατιροτραπεζίτη Γιώργου Προβόπουλου, κονιορτοποιήθηκαν οι υπερφίαλες ανακοινώσεις των κυβερνητικών στουρνοσαμαράδων και των δημοσιογραφικών και των άλλων παπαγαλακίων τους, για το περιβόητο πρωτογενές πλεόνασμα, που - υποτίθεται ότι - παρουσίασε ο κρατικός προϋπολογισμός, τους πρώτους μήνες του τρέχοντος έτους.

Στην πραγματικότητα, έτσι όπως αυτή προκύπτει από τα στοιχεία των ταμειακών ροών της "Τραπέζης της Ελλάδος", το πρωτογενές έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού του 2013, κατά το τρίμηνο Ιανουαρίου - Μαρτίου, παρουσίασε αύξηση, υπερδιπλασιαζόμενο, σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2012, φθάνοντας, από το 1,32 δισ. €, το 2012, στα 2,76 δισ. € το 2013. Και φυσικά, όλα δείχνουν ότι το έλλειμμα αυτό θα διευρυνθεί.

Αλλά και τα (μη τελικά, ακόμη) στοιχεία του απολογισμού του προϋπολογισμού του 2012, έτσι όπως αυτά ανακοινώθηκαν, καθιστούν την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και αυτήν της παραπαίουσας κυβέρνησης των στουρνοσαμαράδων (η οποία περιμένει την εκταμίευση των δόσεων του τρίτου αναθεωρημένου Μνημονίου, ύψους 8,8 δισ. € όπως επίσης και επιπρόσθετα 5,6 δισ. € ,προκειμένου να καλύψει ένα ομόλογο του ελληνικού δημοσίου, το οποίο λήγει μέχρι τις 20/5), εντελώς αδύναμη, έναντι των δανειστών και ως εκ τούτου τραγική.

Τα ταμειακά στοιχεία, για το 2012, δείχνουν ότι τα έσοδα και ο μηχανισμός είσπραξής τους, έχουν αποδιοργανωθεί, ακολουθώντας την πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, η οποία είναι, ομοίως, αποδιοργανωμένη. Έτσι, το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού, από το 9,5%, που ήταν (έτσι όπως εμφανιζόταν) το 2011, έφθασε, "αισίως", στο 10% του ΑΕΠ, κατά το 2012 -και επαναλαμβάνω, εδώ, ότι αυτά δεν είναι τα τελικά στοιχεία, τα οποία, προφανώς, μαγειρεύονται, αλλά και έτσι, όπως ανακοινώνονται, είναι ενδεικτικά της κακής κατάστασης, που επικρατεί.

Αλλά και το πρωτογενές έλλειμμα, που, τόσο πολύ, ενδιαφέρει τους τοκογλύφους δανειστές της χώρας, οι οποίοι περιμένουν να μηδενιστεί, όσο το δυνατόν γρηγορότερα, για να παύσουν να δανείζουν το ελληνικό δημόσιο και για να αντικαταστήσουν το έλλειμμα αυτό, με πρωτογενές πλεόνασμα, προκειμένου να αρχίσουν να εισπράττουν, τμηματικά, τα δανεικά, που χορήγησαν, μαζύ με τους τόκους, δεν παρουσίασε καμμία βελτίωση, κατά το 2012. Αντίθετα, μάλιστα, επιδεινώθηκε, αφού από το 2,4% του ΑΕΠ, που ήταν το 2011, έφθασε, κατά το 2012, σύμφωνα με τα τρέχοντα προσωρινά απολογιστικά στοιχεία, στο 5% του ΑΕΠ, ή στα 9,7 δισ. €, κάτι που είναι, απόλυτα, φυσιολογικό, αφού, όπως δείχνουν τα πρόσφατα προσωρινά απολογιστικά στοιχεία της "ΕΛΣΤΑΤ" του κ. Ανδρέα Γεωργίου, το ΑΕΠ της χώρας το 2012, μειώθηκε κατά 7,1%, και από τα 208,5 δισ. €, που ήταν το 2011, κατρακύλισε στα 193,7 δισ. €, το 2012, με παράλληλη μείωση των εσόδων, από την φορολογία (παρά την φοροκαταιγίδα), κατά 8%.

Έτσι η κυβέρνηση των στουρνοσαμαράδων δεν πρόκειται να έχει στον ήλιο μοίρα. Ουδείς θα την λυπηθεί. Και πολύ περισσότερο, οι εκπρόσωποι της τρόϊκας των τοκογλυφικών δανειστών, οι οποίοι, ήδη, απαιτούν και θα επιβάλουν όλα όσα ζητούν. Και απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και περικοπές σε μισθούς, αλλά - σε κάποιο βάθος χρόνου - και διαρπαγή των καταθέσεων των ελληνικών τραπεζών, μαζί με την περαιτέρω συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, η οποία θα συνοδεύεται από το παραπέρα ξεχαρβάλωμα του συνόλου του κρατικού μηχανισμού, ο οποίος, ήδη, έχει οδηγηθεί σε αδυναμία να αντεπεξέλθει σε στοιχειώδεις λειτουργίες του. Φαινόμενο, το οποίο θα ενταθεί και θα παρουσιασθεί, όπως, ήδη, παρουσιάζεται. Δηλαδή, ως ένας, ακόμη, "ευρωπαϊστικός εκσυγχρονισμός".

Δεν είναι μόνον οι "αδυναμίες" επίτευξής των οικονομικών κσι των δημοσιονομικών στόχων της κυβέρνησης των τριών αποτυχημένων πολιτικών δεξιοκεντρωοαριστερών αρχηγών, που καθορίζουν την μαύρη και κακή τους τύχη. Έχουν παίξει και αυτές οι "αδυναμίες" τον ρόλο τους, στον προσδιορισμό της σκληρής στάσης της γερμανικής ελίτ και της ευρωγραφειοκρατίας, απέναντι στο κυβερνητικό σχήμα της χώρας μας. Αλλά δεν αποτελούν την βασική αιτία της σκλήρυνσης, που επιδεικνύουν οι δανειστές.

Ο βασικός λόγος της σκληρότητας αυτής έχει να κάνει με το γεγονός ότι η κυπριακή κρίση, σε συνδυασμό, με την απαίτηση των ελίτ της Ισπανίας και της Ιταλίας, για ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών τους, από την Ε.Κ.Τ., χωρίς να φορτώνεται το δημόσιο χρέος τους, μαζύ με την αβέβαιη και απρόβλεπτη στάση, που θα κρατήσει η νέα ιταλική κυβέρνηση, η οποία, μετά τις βουλευτικές εκλογές του περασμένου Φεβρουαρίου, δεν έχει, ακόμη, σχηματισθεί, έχει επαναπροσανατολίσει την γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ και την ευρωμπατιροτραπεζοκρατία, σε μια ριψοκίνδυνη συμπεριφορά, η οποία, λίγο, ή πολύ, συνοψίζεται στο κεντρικό δόγμα των Γερμανών, το οποίο είναι απλό και αποτελείται από την φράση : "Δεν πληρώνω".

Η γερμανική ελίτ αρνείται, λοιπόν, να πληρώσει, για την ανακεφαλαιοποίηση των μπατιριμένων τραπεζών των άλλων, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι δεν είναι δυνατόν να φορτωθούν οι φορολογούμενοι τις τραπεζικές αστοχίες. Και φυσικά ότι αυτές τις αστοχίες, θα πρέπει να τις φορτωθούν πρώτα οι μέτοχοι, μετά οι ομολογιούχοι και στο τέλος οι καταθέτες των τραπεζών. Και αφού εξαντληθεί αυτή η σειρά, τότε και μόνον τότε, θα πρέπει να συμμετάσχει και η Ε.Κ.Τ., μέσα από το όποιο σχήμα αποφασισθεί, στην ανακεφαλαιοποίησή τους.

Έτσι, μέσα από αυτή την λογική, που λέει ότι η κάθε χώρα θα λύνει η ίδια τα τραπεζικά προβλήματα, που ανακύπτουν, ακόμη και με κλείσιμο ολόκληρων τραπεζών, με την εσωτερίκευση, δηλαδή, των διασώσεων των τραπεζών, όπως έγινε με την κυπριακή κρίση του περασμένου Μαρτίου, η οποία και συνεχίζεται ακάθεκτη, αφού καταπατήθηκε κάθε έννοια προστασίας των καταθέσεων και αφού καταργήθηκε κάθε έννοια ελεύθερης διακίνησης των κεφαλαίων, εντός και εκτός ευρωζώνης, η κυβέρνηση των στουρνοσαμαράδων βρίσκεται μέσα σε ένα ναρκοπέδιο, το οποίο θα σκάσει, σε όλα τα μέτωπα. Με χειρότερο όλων, αυτό των καταθέσεων, αφού η παρούσα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, που με χίλια ζόρια, βαίνει προς ολοκλήρωση, έχει κοντά ποδάρια και φυσικά, ένα αντίστοιχο πρόβλημα θα επανακάμψει, όχι πάρα πολύ αργά, από σήμερα. Ενώ οι τρύπες του κρατικού προϋπολογισμού, που ολοένα και εμφανίζονται και η ανάγκη για την αντιμετώπισή τους, μπορεί να οδηγήσουν στην επίσπευση μιας έκτακτης φορολόγησης των καταθέσεων, αφού η φοροδοτική ικανότητα του πληθυσμού οδηγείται στην πλήρη εξάντληση.

Η μόνη ελπίδα των κυβερνώντων, που τους έχει απομείνει είναι ένα ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Γι' αυτό, άλλωστε, έχουν βάλει στο ΤΑΙΠΕΔ τον Στέλιο Σταυρίδη. (Ο "κατάλληλος" άνθρωπος, στην "κατάλληλη" θέση). Όμως και εκεί τα πράγματα είναι σκούρα, αφού η περιουσία του δημοσίου, μέσα από την κατάρρευση των αξιών, απαξιούται, ραγδαία και φυσικά το αγοραστικό ενδιαφέρον είναι περιορισμένο, με αποτέλεσμα, ό,τι πωληθεί να πωληθεί, για ένα κομμάτι ψωμί και ως εκ τούτου, το σύνολο των "ωφελημάτων" - μην ξεχνάμε ότι τα όποια "ωφελήματα" θα είναι των δανειστών, οι οποίοι περιμένουν να πάρουν, μέχρι και 50 δισ. €, από την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας - θα είναι πολύ μικρότερα από τα υπολογιζόμενα και φυσικά δεν πρόκειται να καλύψουν κάποια αξιόλογη μερίδα του τοκογλυφικού, στην πλειοψηφία του, ελληνικού δημόσιου χρέους.

Με δεδομένο, λοιπόν, ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει, με ένα δημόσιο έλλειμμα, που, όπως είπαμε, το 2012 έφθασε στο 10% του ΑΕΠ και με ένα επιδεινούμενο δημόσιο έλλειμμα και το 2013, είναι σαφές ότι η κατάρρευση των εσόδων και η αδυναμία του εισπρακτικού μηχανισμού του κράτους να συντηρήσει, έστω και τον τρέχοντα ρυθμό εσόδων, είναι γνωστό και αναμενόμενο ότι τον ερχόμενο Ιούνιο (πριν, ή μετά) θα έλθουν τα νέα μέτρα, για τα οποία η τρόϊκα δεν έχει αφήσει στο σκοτάδι τους, εν Αθήναις, τάχα κυβερνώντες. Απλώς, έχοντάς τους στο χέρι, καθυστερεί, αφού είναι δεδομένο ότι θα πάρει από αυτούς ό,τι έχει ζητήσει και μάλιστα, εις το ακέραιο.

Πίσω από όλα αυτά βρίσκεται το συμφέρον δύο παραγόντων : Της γερμανικής ελίτ (αλλά και των άλλων ευρωπαϊκών ελίτ) και της μπατιροτραπεζοκρατίας.

Όλων αυτών το συμφέρον, έτσι όπως αυτές οι ελίτ το αντιλαμβάνονται, συμπυκνώνεται στην ύπαρξη του ευρώ, ως σκληρού νομίσματος και της σταθερότητας των τιμών, μέσα σε μια απόκλιση, που έχει γίνει αποδεκτή και έχει, ως ανώτατο όριο, έναν πληθωρισμό της τάξης έως 2%. Αυτός είναι, για τις ελίτ αυτές, ένας "ιδανικός" συνδυασμός, οποίος διατηρεί τις αξίες και την αποτίμηση των περιουσιακών στοιχείων. 

1900 - 1992 : Η εξέλιξη της ανεργίας στην αμερικανική οικονομία. Από τον παρουσιαζόμενο πίνακα καθίσταται σαφές ότι, από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, ύστερα από την επανάκαμψη των πολιτικών που ευνοούν τα λεγόμενα "οικονομικά της προσφοράς", η διαχρονική τάση της ανεργίας έχει αυξηθεί σημαντικά και παραμένει επίμονη. Στην Ευρώπη η εξέλιξη της ανεργίας, παρά τις σημαντικές διαφοροποιήσεις, σε επί μέρους χώρες, δεν ακολούθησε μια διαφορετική γενική πορεία, αλλά το οικοδομημένο κοινωνικό κράτος κάλυπτε τα κενά. Η τωρινή αποδόμησή του, που γίνεται, με ταχείς ρυθμούς, λόγω των εξελίξεων στην ευρωζώνη, μαζύ με την ραγδαία αύξηση της ανεργίας, προοιωνίζουν πλείστα δεινά...



Το γεγονός ότι αυτός ο "ιδανικός" συνδυασμός οδηγεί σε χαμηλούς μισθούς και υψηλή ανεργία και φυσικά (μέσα από διάφορες "καραμπόλες"), σε ανεπαρκή συναθροιστική ζήτηση, δεν είναι, απλώς, αδιάφορο, για τους κύκλους αυτών των ελίτ. Κάθε άλλο. Φαίνεται ότι αυτό το γεγονός είναι επιθυμητό και επιδιωκόμενο.

Έτσι, λοιπόν, όπως το έχουμε αναλύσει και σε άλλα δημοσιεύματα, σε αυτό εδώ το μπλογκ, το σκληρό ευρώ, στην παρούσα διακύμανσή του, είναι άκρως εξυπηρετικό για την Γερμανία και τις βόρειες χώρες (Ολλανδία, Φιλλανδία, Αυστρία), οι οποίες παράγουν προϊόντα υψηλής τεχνολογίας, με ολιγοπωλιακή δομή και διάρθρωση, όσον αφορά την αγορά στην οποία απευθύνονται και την οποία διαμορφώνουν και με υψηλή "υπεραξία" - για να μιλήσουμε, έστω και αδόκιμα, με μαρξικούς/μαρξιστικούς όρους -, γεγονός, που παραπέμπει σε, δομικά, χαμηλό κόστος εργασίας, το οποίο υποστηρίζει το παραγόμενο προϊόν και τους επιτρέπει να ανταγωνίζονται χώρες, με σκληρά νομίσματα ή/και με εξαγωγικό προσανατολισμό.

Αυτό το σκληρό ευρώ, όμως, δεν είναι το ίδιο σκληρό, για όλους. Κάνει διακρίσεις, εκ φύσεως και εκ κατασκευής. 

Είναι, αρκούντως, μαλακό για τις βόρειες χώρες, με τα προϊόντα της υψηλής τεχνολογίας και του χαμηλού κόστους εργασίας, που οφείλεται στην ένταση του κεφαλαίου. Αυτό συμβαίνει επειδή η ισοτιμία του κοινού νομίσματος των χωρών της ευρωζώνης είναι υποτιμημένη, σε σχέση με το επίπεδο τιμών στις χώρες του ευρωπαϊκού βορρά, γεγονός που εξυπηρετεί την Γερμανία, την Ολλανδία, την Φιλλανδία και την Αυστρία, ως προς την ενίσχυση της ανταγνιστικότητας των προϊόντων τους και των οικονομιών τους, σαν σύνολο, αφού η "γερμανική" (και η "ολλανδική", η "φιλλανδική", αλλά και η "αυστριακή") εκδοχή του ευρώ είναι, περίπου, κατά 30%, ακριβότερη από το μέσο ευρώ, το οποίο στην τρέχουσα ισοτιμία του, κυμαίνεται, ανάμεσα στο 1 €/1,30 $, με 1,40 $, έναντι του δολλαρίου, ενώ η πραγματική ισοτιμία των εθνικών εκδοχών του ευρώ της Γερμανίας και των άλλων βόρειων χωρών, σε σχέση με το αμερικανικό δολλάριο, κυμαίνεται, γύρω στο 1 €/1,88 $. (Η κανονική ισοτιμία του μέσου ευρώ, σε σχέση με το αμερικανικό δολλάριο κυμαίνεται στο 1 €/0,90 $).

Όμως, αυτό το ευρώ, το οποίο ενισχύει, ως αρκούντως, υποτμημένο, την ανταγωνιστικότητα των οικονομιών των βόρειων χωρών, είναι εξοντωτικά, έως θανατηφόρα ανατιμημένο, για τις οικονομίες των χωρών της νότιας Ευρώπης, ελαχιστοποιώντας, άμεσα και εξ ορισμού την ανταγωνιστικότητά τους. Αυτό συμβαίνει, πολλάπλάσια, για την Ελλάδα, η οποία στηρίζεται στον τουρισμό, στην εσωτερική ζήτηση και σε προϊόντα, τα οποία, ως μη όντα, εντάσεως κεφαλαίου, έχουν υψηλή συμμετοχή του κόστους εργασίας, το οποίο, όσο και να συμπιεστεί, δεν μπορεί να αντισταθμίσει τα πλεονεκτήματα, που προκύπτουν από την ένταση κεφαλαίου, που περιέχουν τα προϊόντα των βόρειων χωρών, ενώ το ίδιο αυτό κόστος εργασίας, ως μισθολογικό κόστος, δεν μπορεί να συμπιεστεί, σε τέτοιο βαθμό, όσο είναι το μισθολογικό κόστος στις αναπτυσσόμενες χώρες, έτσι ώστε να καταστήσει ανταγωνιστική την ελληνική παραγωγή, στα πλαίσια της ευρωζώνης και των παγκοσμιοποιημένων αγορών. 

Αυτή η αντίφαση βρίσκεται στα θεμέλια της οικοδόμησης της ευρωζώνης, ως νομισματικής ένωσης και αποτελεί ένα θανάσιμο δομικό, συστημικό και διαρθρωτικό πρόβλημα, το οποίο την έχει καταστήσει νεκρή, ήδη, από την έναρξη της ελληνικής κρίσης και της επακολουθήσασας ελληνικής χρεωκοπίας του Απριλίου του 2010. 

Αυτή την δομική, συστημική και διαρθρωτική αντίφαση της ευρωζώνης, την έχουν αντιληφθεί, πλήρως, όλες οι χώρες, οι οποίες ήσαν έτοιμες και μέχρι το 2010 στόχευαν και παρακαλούσαν να εισέλθουν στην ευρωζώνη και να υιοθετήσουν το ευρώ, ως εθνικό τους νόμισμα. Με την έλευση της ελληνικής κρίσης και με την διάχυση και την εμβάθυνση της κρίσης στην ευρωζώνη, όλες οι υποψήφιες χώρες, για ένταξη στο κοινό νόμισμα (Πολώνία, Βουλγαρία, Τσεχία, Ρουμανία κλπ), αλλά και εκείνες οι οποίες επιθυμούσαν την ένταξή τους στην Ε.Ε.- όπως η Τουρκία -, απομακρύνονται τάχιστα από αυτόν τον στόχο και μένουν προσηλωμένες στα εθνικά τους νομίσματα, διότι, όπως δήλωσε ο Βούλγαρος Υπουργός Οικονομικών, το κόστος από την ένταξη είναι μεγαλύτερο από το όφελος. 

1900 - 1992 : Η εξέλιξη του πληθωρισμού στην αμερικανική οικονομία. Η διαχρονική μείωση των επιπέδων του πληθωρισμού, κατά την περίοδο, που ακολούθησε, από το 1981, μετά την προεδρία του Jimmy Carter και η σύνδεση αυτής της μείωσης, με την επιδιωκόμενη πολιτική, που είχε, ως ουσιαστικό και βασικό εργαλείο, την άνοδο της ανεργίας, σε επίπεδα, τα οποία, προηγουμένως, εθεωρούντο μη αποδεκτά, είναι απολύτως εμφανής. Στην Ευρώπη, με την Συνθήκη του Μάαστριχτ, αυτή η πολιτική κατέστη επίσημη, έστω και αν, περιστασιακά, παρεκάμφθη. Για να επανακάμψει, με την εσωτερίκευση στην ευρωπαϊκή ήπειρο των επιπτώσεων της διεθνούς οικονομικής ύφεσης του 2008, ακριβώς την στιγμή, που αυτή η αποπληθωριστική πολιτική έπρεπε να εγκαταλειφθεί...



Την πρωτοκαθεδρία, σε αυτήν την πολιτική του αποπληθωριστικού και σκληρού ευρώ, για τις νότιες χώρες και του επιλεκτικά, μαλακού ευρώ για τις βόρειες χώρες, την έχει, φυσικά, ο χρηματοπιστωτικός τομέας, η μπατιροτραπεζοκρατία και η ηγετική ομάδα της Ε.Κ.Τ., η οποία είναι εκείνη, που θεσμικά, αποφασίζει για το νόμισμα, την ισοτιμία του και τα αποδεκτά επίπεδα πληθωρισμού - με συνευθύνη των ηγετικών πολιτικοοικονομικών ελίτ των νότιων χωρών, φυσικά, οι οποίες, μόλις τώρα, αρθρώνουν έναν κάποιο λόγο, ο οποίος εκφράζει το αίτημα για υποτίμηση του ευρώ, σε επίπεδα 1/1, έναντι του αμερικανικού δολλαρίου. Το οποίο αίτημα, ομοίως, φυσικά, γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, η Ε.Κ.Τ. και οι ελίτ των βορείων χωρών.

Δεν είναι περίεργο αυτό. Όλοι όσοι δανείζουν (τα funds, οι εμπορικές τράπεζες κλπ) επιθυμούν να τους επιστραφούν τα χρήματα, που δάνεισαν, με την ίδια - ή και μεγαλύτερη - αγοραστική δύναμη, μαζύ με τον τόκο. Και το κακό του πληθωρισμού, για τον κόσμο αυτόν, είναι ότι αυτός καθιστά αβέβαιες τις προσδοκίες αυτές και τις πλήττει, ουσιαστικά και ευθέως. Ένας από τους λόγους και μάλιστα, ο κυριότερος, που ο John Maynard Keynes, αν και συντηρητικός, ήταν και εξακολουθεί να παραμένει μισητός, σε αυτούς τους κύκλους, είναι το γεγονός ότι ο Βρετανός οικονομολόγος θεωρούσε περιττές  και καταστροφικές πολυτέλειες, για το καπιταλιστικό σύστημα, την αποταμίευση των πλουσίων κοινωνικών στρωμάτων (των ραντιέρηδων), την τοκοφορία και (κατά περίπτωση) την σταθερότητα των τιμών, υποστηρίζοντας, ήδη, από το 1924, την ευθανασία των πλουσίων καταθετών, με τον πληθωρισμό των αποταμιεύσεών τους.

Η καμπύλη του Phillips, όπως αυτή παρουσιάστηκε στην Οικονομική Έκθεση για τον πρόεδρο των Η.Π.Α. το 1985. Ο συσχετισμός ανάμεσα στην εξέλιξη της ανεργίας και στα μεγέθη του πληθωρισμού είναι απολύτως εμφανής - αν και όχι άμεσος...


Στον κόσμο αυτόν, ο οποίος έφθασε, από την εποχή της μακαρίτισσας Margaret Thatcher και της κατάρρευσης της "Ε.Σ.Σ.Δ.", μέχρι την βαθιά ύφεση του 2008 και μέχρι, ακόμη και στις ημέρες μας, να κυριαρχεί, οι επιπτώσεις του δόγματος της σταθερότητας των τιμών στην αύξηση της ανεργίας φαίνονται ότι είναι αδιάφορες.  

Η σύγχρονη μπατιροτραπεζοκρατία έχει, ως δόγμα της, όταν γίνεται λόγος, για την ανεργία, το ρητό ότι : "Η ανεργία δεν είναι δουλειά των τραπεζιτών".

Όμως, αυτή η ρήση δεν είναι αληθής. Είναι ψευδής και υποκριτική. Η σύγχρονη τραπεζιτική τεχνοδομή, στα κεντρικά ηγετικά της κλιμάκια, ενδιαφέρεται, για την ανεργία. Και ενδιαφέρεται, με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο, ο οποίος οδηγεί, κατ' ευθείαν, στην αύξησή της και στην διατήρησή της σε, μακροχρονίως, υψηλά επίπεδα.

Δεν το κάνει από κάποια διαστροφή. Επιδιώκει την μεγέθυνση της ανεργίας, χρησιμοποιώντας την, ως ένα εργαλείο κοινωνικής μηχανικής, ως ένα οικονομικό εργαλείο. Αυτό το οικονομικό εργαλείο, όπως έχει δείξει, από παλαιά, η περίφημη καμπύλη του Phillips, χρησιμοποιείται, ως επιλογή, προκειμένου να αποφευχθεί ο πληθωρισμός και η μείωση των αξιών των περιουσιακών στοιχείων, που αυτός προξενεί. Έτσι, η χρηματοπιστωτική κοινότητα, οι εισοδηματίες, οι επιχειρήσεις, όλοι εκείνοι οι οποίοι βρίσκονται στα κέντρα λήψης των αποφάσεων και έχουν, ως εργαλείο, το χρήμα, στοχεύουν στην μέγιστη δυνατή σταθερότητα των τιμών, η οποία συνεπάγεται μια αποπληθωριστική πολιτική. Και φυσικά, όπως πάντοτε, αυτή η αποπληθωριστική πολιτική, έχει ως κεντρικό εργαλείο της την ανεργία, η οποία είναι ελκυστική, ως μηχανισμός πειθάρχησης της κοινωνίας, σε μια επιθυμητή συμπεριφορά.

Όσο και αν αυτό φαίνεται περίεργο, για τους επιχειρηματίες, αλλά και για την μεγάλη μάζα των πολιτών, οι άνεργοι δεν αποτελούν απειλή. Ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζουν, όταν δεν τους έχουν μέσα στα πόδια τους και σε μεγάλους αριθμούς.

Ακόμη, με δεδομένη την ύπαρξη μιας υψηλής ανεργίας, οι εργαζόμενοι, στελεχώνουν τις επιχειρήσεις, με προθυμία να εργασθούν, αφού δεν υπάρχουν πολλές άλλες εναλλακτικές εργασίες, τις οποίες θα μπορούσαν να διαλέξουν.

Αλλά και τα συνδικάτα, όπως και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι είναι περισσότερο συνεργάσιμοι "εταίροι" του επιχειρηματικού κόσμου, αφού ο φόβος της ανεργίας τους κάνει πειθήνιους.

Με τον τρόπο αυτόν, οι μισθοί παραμένουν χαμηλοί και τα κέρδη αυξάνονται, κάνοντας τον επιχειρηματικό κόσμο και την χρηματοπιστωτική ελίτ να μην αντιδρά στην όποια οικονομική στασιμότητα και στην ύπαρξη μιας αυξημένης ανεργίας, η οποία, ως εργαλείο κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής, επιτυγχάνει μια κατανομή του εισοδήματος, η οποία, κατά κανόνα, υπό αυτές τις συνθήκες, ευνοεί τον επιχειρηματικό κόσμο και τον χρηματοπιστωτικό τομέα.

Όλοι αυτοί προτιμούν την ανεργία - την οποία, άλλωστε, δεν υφίστανται, ή έτσι νομίζουν -, από τον πληθωρισμό. Προτιμούν τις υψηλές αποδόσεις των επιτοκίων και την σταθερότητα των τιμών και ενδιαφέρονται να είναι η ανεργία σε τέτοια επίπεδα, που θα τους εξασφαλίζει αυτόν τον συνδυασμό. 

('Ετσι νομίζουν και έτσι θέλουν να πιστεύουν, παρά το γεγονός ότι όλη αυτή η κατασκευή στηρίζεται σε αποσαθρωμένα θεμέλια, όπως αποκαλύφθηκε από την βαθιά οικονομική ύφεση, που έπληξε τον παγκοσμιοποιημένο γραφειοκρατικό καπιταλισμό τον Σεπτέμβριο του 2008).

Αυτά είναι τα δόγματα και τα επενδεδυμένα συμφέροντα, τα οποία έχουν τον κυρίαρχο λόγο στην ευρωζώνη. 

Έτσι, την στιγμή, που ο πληθωρισμός είναι απαραίτητος, προκειμένου να επανακάμψει η ευρωπαϊκή οικονομία στο σύνολό της, σε αναπτυξιακούς ρυθμούς, οι ταγοί του ευρωσυστήματος επιλέγουν τον ... αποπληθωρισμό και οι εν Ελλάδι υποτακτικοί τους, περιμένουν την ελεημοσύνη των δανειστών ή/και ένα θαύμα, για να μπορέσουν να ελπίζουν.

Ματαίως. Ουδείς πρόκειται να τους λυπηθεί. Και φυσικά, ούτε κάποιο θαύμα προβλέπεται να γίνει...

(Καλά - ή μάλλον κακά - ξεμπερδέματα)...